Tag: ιδεολογία

Όπως τα λέμε…

Κυριακή 12 Απρίλη. Είναι να κτυπάει κανείς το κεφάλι του στον τοίχο. Υπάρχουν ακόμα τόσοι πολλοί, και μάλιστα γερμανοί υπήκοοι (που υποτίθεται ότι εξάπτoνται ιδιαίτερα με την τύχη των προσωπικών δεδομένων τους) που ΔΕΝ ξέρουν ότι όταν χρησιμοποιούν οποιαδήποτε ηλεκτρονική συσκευή και, ακόμα, περισσότερο τα κινητά τους, τα data τους ΔΕΝ υποκλέπτονται υποχρεωτικά απ’ τους παραλήπτες ή/και τους αποδέκτες των επικοινωνιακών σημάτων τους, αλλά (και) απ’ τους τεχνικούς «ενδιάμεσους»; Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι τύποι που δεν ξέρουν ότι ο «προσδιορισμός της θέσης» ενός κινητού, καθώς και η «ταυτότητά» του εκτίθενται αυτόματα, ακόμα κι αν αυτό είναι κλειστό, και ότι γι’ αυτό δεν χρειάζεται να τους ζητήσει κανείς την άδεια, μιας και όποιος τα θέλει να βρίσκει χωρίς καν να το καταλαβαίνουν; Τον Snοwden τον ξέρουν; Τον ξέχασαν; Υπάρχουν «ανήσυχοι για τα προσωπικά τους δεδομένα» που δέχονται να τους παρακολουθούν ψηφιακά ακόμα και στον ύπνο;

Κι όμως, υπάρχουν… Το γερμανικό Robert Koch Institut που είναι η «ιατρική ναυαρχίδα» (δηλαδή νομιμοποίηση) των απαγορεύσεων και των περιορισμών στη γερμανία στο όνομα του covid19, με το θράσος που έχει αποκτήσει σαν «στρατηγός», προχώρησε στο επόμενο βήμα. Κάλεσε τον «εθελοντισμό» των γερμανών για να τους φακελώνει ψηφιακά (δεν το φώναξε έτσι, δυνατά…)

Κι αυτοί; Μια πρώτη μάζα εθελοντών ξεπέρασε τις προσδοκίες του R.K.I. (όπως λέει το ίδιο), αν και αυτό το νούμερο είναι μόνο η αρχή: μέσα σε δυο μέρες απ’ την κυκλοφορία της εφαρμογής, 160.000 (λέει το R.K.I.) κινητά (συγγνώμη: χρήστες…) την κατέβασαν… Εθελοντικά βέβαια.

Εντάξει, δεν θα κοπανήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο… Θα το κοπανήσουν αυτοί….

Πρόλογος στον οικοφασισμό;

Κυριακή 12 Απρίλη. Το μέλλον είναι ήδη εδώ. Δεν έφτασε σταδιακά, στο ρυθμό της ανόδου της στάθμης της θάλασσας, ούτε σύμφωνα με την πρόοδο που έχει ανακοινωθεί από κάποιο μαθηματικό μοντέλο. Ήρθε σαν μια τσεκουριά και (όπως παραδόξως θα έπρεπε να περιμένουμε) με τον πιο απρόβλεπτο τρόπο. Το μέλλον δεν είναι πια μέσα σε 30 χρόνια, είναι τώρα, και η χρονομηχανή δεν είναι καμιά εφεύρεση εργαστηρίου, αλλά το αποτέλεσμα ενός συνόλου από διαδράσεις που συμπεριλαμβάνουν από την οικολογική καταστροφή και τις αλυσίδες παραγωγής και διανομής της αγροβιομηχανίας, έως τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης και περικοπών στην υγεία ή τον πολλαπλασιασμό της ποσότητας και της ταχύτητας των διασυνδέσεων σε γη, θάλασσα και αέρα. Το μέλλον εμφανίστηκε αιφνιδίως, αν και όχι ακριβώς χωρίς να ειδοποιήσει.

Ενώ έχουμε βουτήξει σε μια δυστοπία, σίγουρα μια από τις απόψεις κοινής λογικής που περισσότεροι μοιράζονται είναι το “πρέπει να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία”. Ξαφνικά έχει γίνει ηγεμονική μια εκδοχή sui generis του όσο – χειρότερα – τόσο – καλύτερα, και τόσο η ίδια η κρίση όσο και ο χειρισμός της μέσω της διαταγής για το γενικό εγκλεισμό και τον περιορισμό των δικαιωμάτων έχουν μετατραπεί σε μια ευκαιρία για την “αποανάπτυξη”, για την “αλλαγή των ζωών μας”, για το “κατέβασμα των ρυθμών”… λες κι αυτή η στιγμή μπορεί με κάποιο τρόπο να γίνει το εφαλτήριο προς μια αλλαγή.

Η πρώτη ερώτηση είναι προφανής: γίνεται μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης να είναι μια ευκαιρία για κάτι διαφορετικό από τη διαιώνισή της ή τη διατήρηση -αύξηση των αυταρχικών μέτρων; Δεν αρνούμαι εδώ την ανάγκη για προληπτικά υγειονομικά μέτρα. Μπορώ ακόμη και να κατανοήσω τις συνεχείς αλλαγές κριτηρίου των αρχών, αναπόφευκτες όταν το αιφνίδιο – αν και όχι απαραίτητα απρόβλεπτο – εισβάλει σε ένα κόσμο πατριαρχικών θεσμών που υπερηφανεύονται για το ότι έχουν τα πάντα υπό έλεγχο. Αλλά το ότι η πραγματικότητα που ζούμε μας επιβάλλει την υιοθέτηση κάποιων ανεπιθύμητων μέτρων δεν σημαίνει πως η σύζευξη μεταξύ μιας καταστροφής και μιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης ευνοημένης από αυτή την καταστροφή μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για μια αλλαγή προς το καλύτερο. Το πιο πιθανό είναι το αντίθετο. 

Θα έπρεπε ήδη να μας ανησυχεί το ίδιο το κλίμα που παράγεται γύρω από αυτή τη διαμόρφωση μιας εθνικής ενότητας, οικοδομημένης με βάση τον εγκλεισμό, και που ξαφνικά λειτουργεί ως ένας νέος κανόνας κοινωνικής αναγνώρισης. Πέρα από τις ταξικές διαφορές, που ήδη έχουν καταγγελθεί, ή τις ακραίες καταστάσεις όπως εκείνες των γυναικών που βρίσκονται φυλακισμένες με τον βασανιστή τους, ή τους άστεγους που ζουν στο δρόμο – πραγματικότητες που αφθονούν σε μια συγκυρία που οι βάσκες φεμινίστριες έχουν χαρακτηρίσει ως μια κρίση της φροντίδας -, η ψυχική κατάσταση που προκαλείται γύρω από τον εγκωμιασμό του εγκλεισμού έχει μια σειρά ανησυχητικές  πλευρές.

Αν και η επίσημη εκδοχή του #Μένουμε σπίτι έχει επικεντρώσει στη φροντίδα του υγειονομικού προσωπικού και την προστασία των πιο ευπαθών πληθυσμών, γύρω από αυτήν αναπτύσσονται άλλα φαινόμενα που καλό θα ήταν να μην τα υποτιμήσουμε. Από τη μια, ο χαζοχαρούμενος ακτιβισμός “Hello Kitty”, που μέσω μιας σκόπιμης μπανάλ εξοικείωσης με την κατάργηση των δικαιωμάτων και μέσω της πρακτικής σούπερ φανταστικών παιχνιδιών, τραγουδιών, χορών, ημερολογίων και άλλων διαφόρων αναπαραστάσεων, έχει οικοδομήσει μια ροζ εκδοχή coach του μαζικού εγκλεισμού του πληθυσμού (και δεν εννοούμε με αυτό πως δεν πρέπει να έχουμε αίσθηση του χιούμορ ή να αναζητούμε την αξιοπρέπεια και τη χαρά, ακόμη και στις πιο σκληρές στιγμές. Μιλάμε για την ολοκληρωτική αποπολιτικοποίηση και άρνηση της εγγενούς σύγκρουσης που σημαίνει η ακραία στιγμή που ζούμε.)

Aπό την άλλη, ο σπλάτερ ακτιβισμός κάποιων άλλων – που συμπίπτει σε μερικές περιπτώσεις με εκείνες τις φασιστοτάσεις που απαιτούν δημοτικές πολιτικές σεκιουριτάδικου χαρακτήρα – οι οποίοι επιδεικνύουν ένα άγρυπνο πάθος για την παρακολούθηση των ζωών των άλλων. Αν τα δύο άκρα, εκείνο της ευτυχούς αυτοπειθαρχίας κι εκείνο που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε βιοπολιτικό αυταρχισμό των άγρυπνων φρουρών ασφαλείας, συγκροτούν μια ταυτότητα γύρω από μια κοινή τραγική εμπειρία όπως αυτή που ζούμε, η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει τα πιο εφιαλτικά φουτουριστικά σενάρια.

Εκτός από αυτές τις ανθρωπολογικές μεταλλάξεις, αυτή η απαγόρευση κυκλοφορίας που ζούμε δεν είναι καλή και δεν μπορεί να θεωρηθεί με κανένα θετικό πρόσημο, τόσο λόγω της αιτίας της όσο και για το επερχόμενο ωστικό κύμα που θα προκαλέσει. Κατά πρώτον, επειδή είναι η πολυαιτιακή συνέπεια ενός συνόλου πολιτικών – στους τομείς της υγείας, διατροφής, οικολογίας, βιομηχανίας, τουρισμού – που επιβλήθηκαν και εφαρμόστηκαν συνειδητά σε παγκόσμιο επίπεδο και που αυτή τη στιγμή έχουν δείξει την εξαιρετικά υψηλή καταστροφική ικανότητα που μπορούν να κατακτήσουν όταν συνδυάζονται μεταξύ τους. Κατά δεύτερον, επειδή καθιερώνει ένα μηχανισμό χειρισμού που ίσως τώρα να φτάσει να θεωρηθεί αναπόφευκτος, αλλά που, αν μετατραπεί σε ένα παραδειγματικό προηγούμενο, μπορεί να προκαλέσει κοινωνικές μετακινήσεις ιδεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα, που από τώρα και στο εξής δεν θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ανύποπτους, και που πολύ πιθανά θα μπορούσαν να επιταχύνουν την πρωτοφασιστική καμπύλη.

Η πανδημία έχει ανοίξει τρία κουτιά της Πανδώρας μαζί. Το πρώτο, την υλικότητα του καπιταλιστικού αφανισμού μέσω της  μολυσματικής μετάδοσης, των θανάτων και της βαθιάς τρωτότητας των θεσμών του υποκράτους πρόνοιας. Το δεύτερο, που λειτουργεί ως μεταφορά, με τον ιό να μετατρέπεται σε ένα αφήγημα της θανατηφόρας ταχύτητας των λογικών του κεφαλαίου, αλλά όπου “ο κίνδυνος είμαστε εμείς” και όπου το να κρατήσουμε μακριά και να ελέγξουμε τον ιό σημαίνει να κρατήσουμε μακριά και να ελέγξουμε τον πληθυσμό. Και το τρίτο, το πρότυπο αυταρχικής διαχείρισης, με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης ως το μόνο δυνατό χειρισμό υπέρ της δημόσιας υγείας.

Αυτή η τριάδα, που καθιερώθηκε σε τούτη τη στιγμή ως μια ολοκληρωτική και αναπόσπαστη πραγματικότητα, μπορεί να μας έχει φέρει τον οικοφασιστικό, ή το λιγότερο, τον οικοαυταρχικό κίνδυνο πιο κοντά από ό,τι περιμέναμε. Ξέροντας πως αυτό που ζούμε θα σημαδέψει βαθιά την συλλογική ψυχολογία και θα προκαλέσει μια μετακίνηση των συναισθημάτων και της ματιάς εκατομμυρίων ανθρώπων, η έκκληση στην δημόσια υγεία και στην υπεράσπιση της ζωής μπορεί εύκολα να μετατραπεί στο άλλοθι ενός συλλογικού πνεύματος που αποδέχεται την ενδυνάμωση των συνόρων, την διεύρυνση των αστυνομικών αρμοδιοτήτων, ακόμη περισσότερους περιορισμούς στην πρόσβαση στην ιδιότητα του πολίτη ή στην δημόσια υγεία (όπως ήδη κάνει το ακροδεξιό κόμμα VOX), όλα αυτά ως αναπόφευκτα μέτρα στο όνομα του κοινού, μεγαλύτερου καλού.

Αν αποδεχτούμε αυτή τη στιγμή ως μια ιδρυτική πράξη αντί να δημιουργήσουμε ένα κλίμα αντίδρασης, αμφισβήτησης και αποδόμησής της, θα είναι σαν να αποδεχόμαστε τη συμμετοχή μας σε ένα γεγονός, που πανεύκολα θα χρησιμοποιηθεί ως θετική αναλογία για αυταρχικές διαδικασίες Προφανώς, οποιοσδήποτε αγώνας έχει ως αφετηρία πάντα μια δεδομένη και όχι επιλεγμένη πραγματικότητα, αλλά τα διαβάσματα και οι λέξεις έχουν σημασία, και δεν χρειάζεται να “εκμεταλλευτούμε τη στιγμή” αλλά να θέσουμε από τώρα ένα “ποτέ πια” που θα αμφισβητεί και θα επιτίθεται τόσο στην λογική του συστήματος που μας έχει φέρει ως εδώ – και που  συγκεντρώνεται σε επιβεβλημένες πολιτικές που εφαρμόζονται τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο -, όσο και στην αυταρχική διαχείριση, που μπορεί σήμερα να θεωρείται ένα αναγκαίο κακό, αλλά που πρέπει να καταγγελθεί οπωσδήποτε ως ένα κακό (και όχι ελάσσον), καρπό ενός άλλου μεγαλύτερου κακού.

 Το μέλλον είναι ήδη εδώ, ο παράγοντας κινδύνου είναι το κεφάλαιο, και η στρατιωτικοποίηση των ζωών μας μόνο μπορεί να σημαίνει τον πρόλογο του οικοφασισμού.

Miguel Martin (απ’ τον πλανήτη spain – μετάφραση A.)

(φωτογραφίες: η «ζύμωση» έχει αρχίσει…)

Το κοινωνικό εργοστάσιο υπό κατοχή

Κυριακή 12 Απρίλη. Είναι τέτοια τα όπλα (και τα «συνθήματα») του υγιεινιστικού καπιταλιστικού πραξικοπήματος και, επιπλέον, του πως θα συνεχιστεί (μεταξύ άλλων και σαν βίαιη κλιμάκωση της «συμμετοχικής επιτήρησης») ώστε κουρελιάζονται οι, ας τις πούμε έτσι, «ιδεολογικές σταθερές» (των όποιων αντιθέσεων ή και συγκρούσεων) που στην συντριπτική τους πλειοψηφία κατάγονται απ’ τον 20ο αιώνα (αν όχι ακόμα νωρίτερα). Υπάρχουν πολλές άμεσες αντιδράσεις ή και αντιστάσεις. Τολμάμε να τις πούμε ζωϊκές: όταν έχει ανοιξιάτικη λιακάδα, παντού σ’ αυτόν τον πλανήτη, είναι αμφίβολο αν υπάρχει μέλος του είδους μας (και πολλών ακόμα ανώτερων θηλαστικών…) που δεν νοιώθει την ανάγκη και την επιθυμία να λιαστεί… (Το ότι υπάρχουν ακόμα και σοβαροί λόγοι καλής υγείας γι’ αυτό είναι κάτι που το προσπερνάμε: στην υγιεινιστική δικτατορία υπάρχουν άφθονοι «ειδικοί», ατζέντηδες του βιοπληροφορικού κάτεργου, που κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεχάσει το είδος μας ακόμα και τα πιο βασικά…)

Το πιο συγγενικό, το πιο κοντινό σ’ αυτήν την εύλογη και απόλυτα δικαιολογημένη ζωϊκή αντίδραση είναι ο μόνιμος προσανατολισμός του φυλακισμένου στην απόδραση. Ενώ ακόμα κι αυτό το τελευταίο αναγνωρίζεται σαν λογικό (ή φυσιολογικό) παρότι προσβάλει όλο το οικοδόμημα του «συνετισμού – μέσω – εγκλεισμού», η βόλτα στον ήλιο έχει κηρυχτεί αυτόν τον καιρό όχι απλά εκτός νόμου αλλά – έτσι διατάσσουν τ’ αφεντικά εδώ κι εκεί, υποθέτουμε ανάλογα με την “θέση” τους στην κρίση / αναδιάρθρωση… – εκτός κοινωνικής ευθύνης και ηθικής! Το ίδιο, φυσικά, ισχύει για το κολύμπι στη θάλασσα: αυτό που δεν θα απαγορευόταν ούτε σε κανονικές πολεμικές συνθήκες τώρα θεωρείται το έσχατο σημείο της «παραφροσύνης»: θεωρείται κακό παράδειγμα! Θα υπέθετε κανείς ότι η τρέχουσα «κρατική ιατρική συμβουλή» είναι η ζωή σε κατακόμβες· και, φυσικά, σε ατομικά κελιά. Αλλά όχι, δεν είναι αυτή η συμβουλή, για καθαρά τεχνικούς λόγους: στις κατακόμβες ΔΕΝ πιάνουν τα κινητά / ρουφιάνοι…

Όχι λοιπόν. Οι άμεσοι και έμμεσοι εκπρόσωποι του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος δεν θέλουν να μας στερήσουν την βόλτα στον ήλιο για πάντα. Θέλουν να μας κλέψουν όλη την κοινωνική ζωή «για λίγο». Πρώτον για να μας αποδείξουν ότι μπορούν να το κάνουν όποτε θέλουν («για το καλό μας» φυσικά), και δεύτερον για να μας την επιστρέφουν λίγο – λίγο, πότε – πότε, σε υγιεινιστικά ασφαλείς δόσεις· και πάντα μέσα στο Νεο Πανοπτικό. Δεν θέλουν το κακό μας· θέλουν το δικό τους καλό, που περνάει υποχρεωτικά (και ισοπεδωτικά) μέσα απ’ την «εθελοντική» προσαγωγή μας στην καθολική, αλγοριθμική, ψηφιακή φυλακή. Δεν θέλουν να μας σκοτώσουν (σ’ αυτή τη φάση, για την επόμενη βλέπουμε…)· θέλουν να μας σπάσουν. Δεν θέλουν να συμφωνήσουμε μαζί τους· θέλουν να παραδοθούμε.

(φωτογραφία: 1,5 μέτρο ή 3 ή 4 ή 10 απ’ το πλησιέστερο δείγμα του είδους σου· και μίλια μακριά απ’ τον εαυτό σου. Σχίζο, σχίζο!!!)

Με το ένα πόδι…

Κυριακή 12 Απρίλη. Μέσα σ’ αυτήν την άμεση αντίδραση, την αντίδραση της ζωής, υπάρχει ένα κοινωνικό υποσύνολο που αξίζει ιδιαίτερης προσοχής: οι ηλικιωμένοι, συχνά με «υποκείμενα νοσήματα» που ωστόσο περπατούν ή/και αυτοεξυπηρετούνται… Πρόκειται, υποτίθεται, γι’ εκείνους κι εκείνες που χρησιμοποιούνται σαν άλλοθι για την γενική, καθολική πειθάρχηση. Κι όμως, απανωτά περιστατικά, και όχι μόνο στο ελλαδιστάν, δείχνουν ότι πολλοί ηλικιωμένοι / ες έχουν μια ενδιαφέρουσα «ανοσία»: απέναντι στην «απειλή του θανάτου»…

Δεν είναι καθόλου παράδοξο. Αυτοί κι αυτές που βρίσκονται (από βιολογική έστω άποψη) «στη δύση της ζωής τους», που έχουν κηδέψει φίλους και συγγενείς ακόμα και με λιγότερα χρόνια ζωής, έχουν τον δικό τους εσωτερικό διάλογο και λογαριασμό με την φθορά και τον θάνατο. Και σίγουρα είναι εξοικειωμένοι με την «ιδέα» ότι θα πεθάνουν· μάλλον σύντομα παρά αργά. Περιμένουν, ένδοξα ή άδοξα.

Είναι αυτές οι κοινωνικές φιγούρες που δεν έχουν κανένα παζάρι πια να κάνουν για να αποφύγουν το αναπόφευκτο· και δεν έχουν να ζητήσουν καμμία χάρη απ’ τον «μαύρο άρχοντα» με αντάλλαγμα να στερηθούν τις όποιες χαρές της ζωής απολαμβάνουν ακόμα. Μπορεί να είναι (και συχνά είναι) στριφνοί κι αχώνευτοι στις καθημερινές σχέσεις· γεμάτοι παραξενιές και εμμονές· άκαμπτοι και ισχυρογνώμονες λες και διεκδικούν ακόμα την απόδειξη κάποιας «ορθότητας» που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο απ’ τις συνήθειές τους· συνήθως αφόρητοι (αν δεν μπορείς “να πας με τα νερά τους”). Αλλά επίσης θέλουν να κάνουν τις βόλτες τους· να χασομερίσουν με συνομίληκους και γείτονες· να σχολιάσουν (και να «θάψουν») ότι θεωρούν ληξιπρόθεσμο δικαίωμά τους· να παίξουν με τα εγγόνιά τους (αν έχουν τέτοια) ή να χαζέψουν τα εγγόνια των γνωστών τους. Αν μπορούσαν να δώσουν έναν ορισμό της «ζωής στη δύση της» θα περιλάμβανε όλα όσα τους απαγορεύει το υγιεινιστικό πραξικόπημα, αυτά και μόνο: τους σκοτώνει για να ζήσουν υποτίθεται!

Αυτοί κι αυτές, προκειμένου για τον θάνατο, δεν θέλουν (ούτε καταδέχονται πια να πιστέψουν) την αθανασία (εντός πολλών εισαγωγικών)· θέλουν, απλά, αν θα ήταν δυνατόν, ένα γρήγορο και χωρίς πόνο τέλος. Και οι χουντικοί του υγιεινισμού τους επιβάλλουν το μαράζι της «προστατευόμενης ζωντανής μούμιας»… Γιατί δεν έχουν όλα τα δίκια του κόσμου να αντιδρούν; Γιατί δεν έχει όλα τα δίκια με το μέρος του αυτός ο όποιος συμβιβασμός τους με τις εσχατιές της ζωής;

Στον αντίποδα ισχυροί υποστηρικτές της υγιεινιστικής δικτατορίας και οι ιδανικότεροι κήρυκες της αλγοριθμικής, ψηφιακής φυλακής, είναι οι … fit! Είναι αυτά τα εκατομμύρια των νέων ή/και μεσήλικων υποχόνδριων, που έχουν για πιο στενή τους φίλη τη νεύρωση για την «καλή υγεία» τους – εννοημένη, φυσικά, σαν οργανικό τμήμα του Εαυτού τους – Κεφάλαιο. Είναι όλοι και όλες που φοβούνται όχι απλά τον θάνατο σαν μη ζωή αλλά επιπλέον όλες τις παραδηλώσεις θανάτου που αγοράζουν μαζί με τα εμπορεύματα· όλες τις παραδηλώσεις της φθοράς που εσωτερικεύουν μαζί με την κατανάλωση. Είναι αυτά τα εκατομμύρια υπηκόων που ήδη φοβούνται τόσο και τόσα πολλά (ανομολόγητα συνήθως) ώστε οι κρίσεις πανικού έχουν γίνει μια μόνιμη postmodern πανδημία… Είναι αυτά τα εκατομμύρια των υποτελών που έχουν γιγαντώσει την εργαστηριακή ιατρική μέσα απ’ τα αλλεπάλληλα τσεκ απ για οτιδήποτε πιθανό ή απίθανο: νομίζουν ότι ο χρόνος χρυσώνεται… Και που, αφού χαπακώνονται έτσι κι αλλιώς για λόγους επιδόσεων, ευχαρίστως θα ντύνονταν με οποιαδήποτε ηλεκτρονική ψηφιακή συσκευή που θα τους εγγυόταν βελτίωση της απόδοσής τους. Είναι αυτοί που θυσιάζουν ακόμα στην “θεϊκή αθανασία” τους…

Για αυτό το είδος ανθρώπων (είναι οι πιο «δυναμικοί» πελάτες / θύματα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης) η κεφαλαιοποίηση των φοβιών τους με την μορφή της μεγα-τρομοεκστρατείας covid19 δεν είναι εχθρική αλλά μάλλον ένα είδος ελκυστικής, επιθυμητής μεγα-επένδυσης (που έρχεται απ’ τα πάνω): ο πραγματικός κόσμος είναι γεμάτος αρρώστιες, οπότε μείνε σε μόνιμη άμυνα! Γι’ αυτούς η μορφή-κράτος / γιατρός δεν είναι τυρρανική· είναι, αντίθετα, ο «πατέρας αφέντης» που επιβεβαιώνει ότι έχουν δίκιο όταν δεν ανέχονται ούτε τα χνώτα των άλλων· ή όταν τρώγονται με τα ρούχα τους… Η gigaπανδημία είναι η θεσπέσια gigaλάμψη του “κακού” που αυτοί κι αυτές πάντα ήθελαν να αποφύγουν – στην μικροκλίμακά του, ιδιωτικά… Και φυσικά, επειδή θεωρούν υγεία όχι την ζόρικη, αυτοσυναίσθηση του ζωντανού, αλλά τις εντυπώσεις που αφήνουν σε τρίτους για να εισπράτουν κάποιον έπαινο είναι οι φανατικότεροι πελάτες των «πιστοποιητικών» που θα τους δίνουν οι «ειδικοί» (δηλαδή οι μηχανές) από ‘δω και στο εξής. Στις οθόνες τους. On demand. Θα διαχωρίζονται αμέσως απ’ τους αρρωστιάρηδες…

Η αντίθεση ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο κοινωνικές φιγούρες δεν μπορεί να προσδιοριστεί ούτε με την στενή ούτε και με την πιο διευρυμένη έννοια των λέξεων «ταξικός ανταγωνισμός» (ο ηλικιωμένος ζάμπλουτος χαίρει πάντα μεγάλης εκτίμησης, όποια «παραξενιά» κι αν εκδηλώνει: ίσως επειδή έχει «πολλά ν’ αφήσει»…) Σε τελευταία ανάλυση αυτή η αντίθεση θα μπορούσε ίσως να αναλυθεί, ακόμα και σαν σύγκρουση, ανάμεσα σε δύο διαφορετικές ιστορικές φάσεις υπαγωγής των κοινωνιών στο κεφάλαιο και στις νόρμες του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εκδηλώνεται διάχυτα, ακόμα και με την βία, ψυχοσυναισθηματική ή και «φυσική».

Δεν είναι η εποχή για τα «τιμημένα γερατιά» της άλλοτε εντόπιας σοσιαλδημοκρατίας!.. Αυτές τις ηλικίες τις ξερνάει ήδη το βιο-πληροφορικό παράδειγμα· δεν πρόκειται να ενταχτούν ποτέ σ’ αυτό (ακόμα κι αν πρόλαβαν να χωθούν στα αντικοινωνικά social media)· δεν έχουν μέλλον· όπως θάλεγε κι ένας πρώην υπουργός «θα πεθάνουν σύντομα»… Είναι ο “παλιός κόσμος” (αν μετρήσετε τα χρόνια προς τα πίσω είναι ο κόσμος της 2ης βιομηχανικής επανάστασης…) που πρέπει να ξεπεραστεί το γρηγορότερο! Μικρό παράδειγμα το παρακάτω video (ευχαριστούμε τον Φ.)

Δημιουργική λογιστική (θανάτου)

Σάββατο 11 Απρίλη. Προφανώς και δεν θα ήταν ελληνική πατέντα!!! Όμως καθώς πυκνώνουν οι καταγγελίες ότι η διόγκωση του αριθμού των «θυμάτων του covid-19» είναι διεθνής πρακτική (και μάλιστα διόγκωση χωρίς όρια…) προκύπτει το ερώτημα: γιατί έτσι; Δεν πρόκειται πια για έλλειψη στοιχείων για την θνησιμότητα του covid-19· πρόκειται για συστηματική πλαστογράφηση στοιχείων. Για κατασκευή στοιχείων. Ξανά: γιατί έτσι;

Είναι άγνωστο το πότε (και από ποιούς) θα υπάρξουν απαντήσεις σ’ αυτό το «γιατί;» απ’ τα μέσα. Ποιός θα πάθει κρίση ειλικρίνειας για να εμφανίσει τα ντοκουμέντα του πως και γιατί τόσες κυβερνήσεις (τόσες πολιτικές βιτρίνες της μορφής – κράτους) έδωσαν ταυτόχρονα οδηγίες για την τεχνητή αύξηση της θνησιμότητας ενός ιού, του τσαχπίνη covid-19. Αλλά αν αυτό γίνει σε δύο ή σε πέντε χρόνια ίσως να μην έχει πρακτική αξία πια…

Απ’ την μεριά της η ασταμάτητη μηχανή μόνο υποθέσεις μπορεί να κάνει. Υποθέσεις μεν, όχι αβάσιμες δε. Για να γίνεται τέτοια λαθροχειρία, χειραγώγηση, «δημιουργική λογιστική» τόσο συντονισμένα μεταξύ κρατών, κάτι θα πρέπει να εξυπηρετείται. Σίγουρα η παραγωγή μαζικού φόβου· αυτό είναι ξεκάθαρο απ’ την αρχή. Είναι μόνον αυτό; Κι αν είναι «μόνον αυτό», με ποιούς συγκεκριμένους στόχους; Εδώ δίνουμε τις απαντήσεις μας· αν κάποιος έχει άλλες, που δεν θα αγνοούν την πραγματικότητα, τις ακούμε…

Η ιστοσελίδα offGuardian (οι αποχωρήσαντες απ’ τον γνωστό guardian όταν η εφημερίδα έγινε asset του αγγλικού βαθέος κράτους…) δημοσιεύει τις καταγγελίες του γερουσιαστή της Minnesota Scott Jensen γι’ αυτήν την (καθόλου τυχαία ή «ατυχή») πρακτική. Σίγουρα θα προσέξετε την φράση «πρακτικά οι κυβερνήσεις στην ιταλία, την γερμανία, το ενωμένο βασίλειο και την αυστρία κάνουν το ίδιο».

Ιδού:

Εντάξει με τις προσθέσεις και τους πολλαπλασιασμούς. Θα αρχίσουν, άραγε, οι αφαιρέσεις κάποια στιγμή;

Παρασκευή 10 Απρίλη. Τα κοντέρ του θανάτου δουλεύουν· αλλά τί μετράνε ακριβώς; Προφανώς είναι «διεθνής τάση» – δεν ξέρουμε, μόνο, πόσο «αυθόρμητη πρωτοβουλία» υπάρχει σ’ αυτήν ή πόσες οδηγίες. Πάντως ο άνθρωπος που λέει τα πιο κάτω δεν είναι … αναρχοαυτόνομος! (Ευχαριστούμε τους admachina.gr για το υλικό!)

Τίτλος: Κων. Γουργουλιάνης: Στον κορωνοϊό «χρεώνονται» θάνατοι και άλλων παθήσεων!

Ρεπορτάζ (αποσπάσματα): Το γεγονός ότι στον κορωνοϊό «χρεώνονται» θάνατοι και από άλλες παθήσεις και πρέπει να ηρεμήσουμε μένοντας μακριά από τα τηλεοπτικά κανάλια και ορισμένα μμε που καλλιεργούν κλίμα τρομολαγνείας, τόνισε μέσω του ράδιο ΕΝΑ 102,5 ο Κώστας Γουργουλιάνης, καθηγητής πνευμολογίας του τμήματος ιατρικής του πανεπιστημίου Θεσσαλίας και διευθυντής της πνευμονολογικής κλινικής του πανεπιστημιακού νοσοκομείου Θεσσαλίας….

… Όπως ανέφερε ο κ. Γουρουγουλιάνης, η εμπειρία των προηγούμενων πανδημιών είναι πολύτιμη. Τον καιρό της γρίπης του 2018 χρεώνονταν στη γρίπη και θάνατοι που δεν οφείλονταν σ’ αυτή. Το ξαναζούμε και τώρα. Ο άτυχος συμπολίτης που ήρθε από τη Σύρο, είχε καρκίνο και διαγνώστηκε με κορωνοϊό, χρεώθηκε ως θύμα του ιού, ενώ είχε καρκίνο. Ο ασθενής που πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο 55 χρονών, έγινε ο έλεγχος αν θα γίνει δωρητής οργάνων και βρέθηκε θετικός στον κορωνοϊό, χρεώθηκε στον covid-19.

Σύμφωνα με τον καθηγητή, στον καιρό της φυματίωσης, ένα βιβλίο πνευμολογίας είχε 450 σελίδες για τη φυματίωση και 50 σελίδες για όλα τα άλλα νοσήματα. “Δηλαδή ο πρωταγωνιστής σε κάποιες μέρες και αν αυτό είναι ένα λοιμώδες νόσημα που τρομάζει, συμπαρασύρει και τα άλλα νοσήματα μαζί….”

Δηλαδή αυτό το «κλέψιμο στη ζύγι» υπέρ της υγιεινιστικής τρομοκρατίας είναι συνηθισμένο στο «ιατρικό σώμα»;

Και πού να οφείλεται άραγε τώρα;;;; Είναι θέμα, απλά, επαγγελματικής συνήθειας στις απάτες;

Η βιοπολιτική της 4ης βιομηχανικής επανάστασης…

Πέμπτη 9 Απρίλη. Υπάρχουν πολύ περισσότερα (και εξίσου αν όχι παραπάνω ενδιαφέροντα) για την διαμόρφωση μπλοκ μεταξύ φαρμακευτικών, εταιρειών πληροφορικής, ασφαλιστικών, και «υπηρεσιών ασφαλείας» των κρατών – ήδη τώρα που μιλάμε! Κι αυτή η ψευδώς «φονική πανδημία» βοηθάει πάρα πολύ την εξέλιξή τους! (Είναι η έκθεση που έχουμε υποσχεθεί, δεν θα γίνει όμως από ‘δω γιατί είναι αδύνατον, και άλλωστε χρειάζεται πάρα πολύ δουλειά…)

Φαίνονται αυτά «βαρετά» και ενδιαφέροντα μόνο για geeks; Πιθανολογούμε ότι μπορεί και το 90% (ίσως ακόμα παραπάνω) όσων διαβάζουν αυτές τις γραμμές κάπως έτσι θα το εννοούν…

Έστω. Προσπαθώντας τώρα να σταθείτε όρθιοι και με το κεφάλι στη θέση του μέσα στο χείμαρρο, κάντε μια στροφή και θυμηθείτε το Event 201 (το οποίο, δυστυχώς, χρησιμοποιήθηκε σαν τροφή για συνωμοσιολόγους και καθόλου γι’ αυτό που πράγματι ήταν!). Η microsoft ήταν συνδιοργανωτής της άσκησης (μέσω του «φιλανθρωπικού ιδρύματος» του ιδιοκτήτη της). Το οποίο Event 201 ήταν κυρίως (κατά την γνώμη μας) event consommation, για ευρεία κατανάλωση, με διάφορες πλευρές και προεκτάσεις. Θυμηθείτε όμως ταυτόχρονα πως η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει ότι το σενάριο του Event 201 (περί εξαιρετικά φονικής πανδημίας ενός κορονοϊού) ΔΕΝ ήταν, κατ’ αρχήν, εκείνο που ξεδιπλώθηκε απ’ τον τσαχπίνη covid-19· και, κατά συνέπεια, αυτός ο συγκεκριμένος κορονοϊός ΔΕΝ ήταν αυτός που θα βόλευε το επιχειρηματικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα!…. Yπονοώντας, αν το πιάσατε, ότι επειδή στην πραγματικότητα ο covid-19 ήταν (και είναι) ελάχιστα φονικός, μαστορεύτηκε επειγόντως η εικονικότητα, το Θέαμα του θανάτου – για να πλησιάσει το πράγμα στο «μέτρα» που βολεύουν την επιτάχυνση της κίνησης του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπέγματος… (Δεν ήταν όμως μόνο η μικρή φονικότητα η άσχημη έκπληξη για τα αφεντικά αυτού του συμπλέγματος. Η ακόμα πιο άσχημη ήταν ότι στο «τιμόνι της αντιμετώπισης της επιδημίας» μπήκε ο πιο επίφοβος εχθρός τους: ο κινεζικός καπιταλισμός!)

Θα πρέπει να ξαναδείτε (τουλάχιστον) τα video που υποτίτλισε το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία πιο προσεκτικά, και από μια οπτική γωνία εντελώς διαφορετική απ’ αυτήν την «αποκάλυψης της συνωμοσίας». Θα πρέπει να τα δείτε σαν συγκεκριμένη εκστρατεία «δημόσιων σχέσεων»! Υποψιαζόμαστε ότι δεν θα το κάνετε. Κακώς. Αλλά η ασταμάτητη μηχανή πρέπει να προχωρήσει.

Σε καιρό «ανυποψίαστο», στις 5 Απρίλη του 2017, η ευρωπαϊκή έκδοση της ηλεκτρονικής δημοσιογραφικής ιστοσελίδας politico, είχε ένα ενδιαφέρον ρεπορτάζ με τίτλο να ο πιο δυνατός γιατρός στον κόσμο: ο Bill Gates. Σαν αφεντικό της microsoft ο Gates πρώτα και κύρια ενδιαφέρεται για την προώθηση των συμφερόντων της εταιρείας του… Αν, όμως, υπάρχει κάποια γενική απειλή στα συμφέροντα όλου του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος (ας πούμε μια κινέζικη απειλή…) τότε ο Gates μπορεί να δράσει σαν «εκπρόσωπος» του συνόλου αυτού του συμπλέγματος…

Το ρεπορτάζ του politico ξεκινούσε μ’ αυτήν την ενδιαφέρουσα φράση: Μερικοί δισεκατομυριούχοι είναι ικανοποιημένοι όταν αγοράσουν ένα νησί. Ο Bill Gates αγόρασε τον οργανισμό υγείας του οηε στην Γενεύη!!! Δυνατό μπάσιμο, δίχως αμφιβολία! Και το ίδιο δυνατή η συνέχεια:

Την τελευταία δεκαετία ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο έγινε ο μεγαλύτερος δωρητής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, πίσω μόνο απ’ τις ηπα και ακριβώς πάνω απ’ το ενωμένο βασίλειο. Αυτή η γενναιοδωρία του δίνει πολύ μεγάλη επιρροή πάνω στην ατζέντα του οργανισμού, που θα μεγαλώσει καθώς οι ηπα και η αγγλία απειλούν να κόψουν την χρηματοδότηση αν ο οργανισμός δεν κάνει καλύτερη επιλογή προγραμμάτων. [Το ψόφιο κουνάβι το ανακοίνωσε ήδη, κατηγορώντας τον π.ο.υ. για «σινο-κεντρισμό»…] Το αποτέλεσμα είναι, λένε αυτοί που του κάνουν κριτική, ότι οι προτεραιότητες του Gates έχουν γίνει προτεραιότητες του π.ο.υ….

Πριν μια δεκαετία, όταν ο Gates άρχισε να ρίχνει λεφτά στο πρόγραμμα για την (παγκόσμια) εξάλειψη της ελονοσίας, κορυφαίοι αξιωματούχοι – περιλαμβανόμενου του επικεφαλής του πρόγραμματος για την ελονοσία του π.ο.υ. – εξέφρασαν ανησυχίες ότι το ίδρυμά του παραμορφώνει τις ερευνητικές προτεραιότητες του οργανισμού. «Ο όρος που χρησιμοποιούνταν συχνά ήταν ‘μονοπωλιακή φιλανθρωπία’, η ιδέα ότι ο Gates παίρνει την λογική μιας επιχειρήσης υπολογιστών και την εφαρμόζει στο ίδρυμά του» μας είπε μια πηγή κοντά στο δ.σ. του π.ο.υ…

… «Τον αντιμετωπίζουν σαν επικεφαλής κράτους, όχι μόνο στον π.ο.υ. αλλά και στους g20» λέει ένας εκπρόσωπος μιας μκο με έδρα την Γενεύη, αποκαλώντας τον τον άνθρωπο με την μεγαλύτερη επιρροή στην παγκόσμια υγεία. Οι εκπρόσωποι των κρατών στον οργανισμό είπαν πάντως στο politico ότι δεν έχουν ιδιαίτερες ανησυχίες για την επιρροή του Gates, και ότι είναι ήσυχοι πως έχει καλές προθέσεις. Ωστόσο, αυτοί που ανησυχούν είναι μκο και ακαδημαϊκοί. Μερικοί συνήγοροι των πολιτών για ζητήματα υγείας φοβούνται ότι τα χρήματα του ιδρύματος του Gates, που προέρχονται από επενδύσεις σε μεγάλες επιχειρήσεις, θα γίνουν Δούρειος Ίππος των επιχειρηματικών συμφερόντων, που θα υπονομεύσουν τον ρόλο του π.ο.υ. στην καθιέρωση κανόνων και στη διαμόρφωση των πολιτικών υγείας…

… Το ίδρυμα του Gates έχει ρίξει πάνω από 2,4 δισεκατομύρια δολάρια στον π.ο.υ. απ’ το 2000, ενόσω τα τελευταία χρόνια τα κράτη δεν βάζουν περισσότερα λεφτά στον οργανισμό, ειδικά μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Έτσι, οι συνεισφορές των κρατών είναι λιγότερες απ’ το ¼ του ετήσιου προϋπολογισμού του π.ο.υ., που είναι 4,5 δισεκατομμύρια δολάρια…. Αυτό κάνει την χρηματοδότηση του ιδρύματος του Gates ακόμα πιο σημαντική. «Έρχονται με ένα μπλοκ επιταγών και μερικές έξυπνες ιδέες» είπε η Laurie Garrett, ερευνήτρια για την παγκόσμια υγεία στο “συμβούλιο διεθνών σχέσεων”.

… Η εστίαση του ιδρύματος στην κατασκευή εμβολίων και φαρμάκων αντί για την δημιουργία ανθεκτικών και αποτελεσματικών συστημάτων υγείας, προκαλεί κριτική. Και μερικές μκο ανησυχούν ότι είναι πολύ κοντά στα συμφέροντα της βιομηχανίας υγείας…

Αυτό το τελευταίο πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να το συγκρατήσετε. Η mega-καπιταλιστική μηχανή καίγεται για εμβόλια και φάρμακα – και για κρατικούς οπωσδήποτε πελάτες… Και τα συμφέροντά της επιβάλλουν να είναι αδίστακτη… Δεν είναι μόνο ή ειδικά η microsoft, δεν είναι μόνο ή ειδικά ο Gates, αλλά είναι το σύνολο του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος που προτιμάει σαφώς τα φάρμακα και τα εμβόλια αντί για τα αξιόπιστα συστήματα υγείας και τις όχι ελεγχόμενες απ’ τις φαρμακοβιομηχανίες μεθόδους θεραπείας…. Και έχουν σοβαρούς λόγους γι’ αυτήν την προτίμηση!

Αρκετά για σήμερα. Σκεφτείτε το λογικά και ψύχραιμα: είναι ο καπιταλισμός! Και όλα αυτά γίνονται ανοικτά, δημόσια, στο φως της ημέρας· καμμία συνωμοσία! Όμως όταν ο καθένας κοιτάει τον αφαλό του, αποκλείεται να τα καταλάβει, να τα αξιολογήσει, να τα εκτιμήσει στην πραγματική τους σημασία…

Όποιος, πάλι, ψάχνει για εύκολες και γρήγορες εξυπνάδες, ας εγκαταλείψει ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ αυτήν την ιστοσελίδα!!!

(Αύριο η συνέχεια…)

Ζήτω οι τεχνικοί της εξουσίας!

Πέμπτη 9 Απρίλη. Για «επιδόρπιο» στα πιο πάνω (και «ορεκτικό» για τα επόμενα) να και πάλι αυτός που κάποιοι βαρέθηκαν (νομίζοντας ότι έμαθαν όσα έχει να πει). Το «εξ οικείων τα βέλη» θα σας βοηθήσει, γιατί με την υποτέλεια που ρέει άφθονη χρειάζονται και τέτοιου είδους φράγματα.

Κυρίες και κύριοι ο γνωστός Ιωαννίδης ξεβρακώνει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού της σύγχρονης ιατρικής (απαγορεύεται τα χειροκροτήματα!!) Παραπληροφόρηση; Τρομοκρατία; Ιδιοτέλεια; Μα αυτά συμβαίνουν απ’ τις γραβάτες! Και είναι ο.κ….
Ευχαριστούμε τον Σ. για το ψάξιμο και την αποστολή του video. Και, επ’ ευκαιρία, πρέπει οπωσδήποτε να ευχαριστήσουμε όλους και όλες (ξέρουν αυτοί κι αυτές…) που με επιμονή και ευστοχία έχουν μετατρέψει την ασταμάτητη μηχανή σε συλλογικό εγχείρημα!

Για την εργατική κριτική της εξουσίας δεν υπάρχει χώρος για ζήτω…

Πέμπτη 9 Απρίλη. Επειδή είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να αναγνωρίσουν διάφοροι την ευστοχία μιας εργατικής, πολιτικής, μεθοδικής κριτικής που με βρωμιές και διάφορα κόλπα κρατιέται στο περιθώριο του περιθωρίου· επειδή σ’ αυτόν τον γαμώτοπο κανείς δεν δίνει του αγγέλου του νερό· επειδή στον κόσμο της ψηφιακής πλαστογράφησης ο κάθε μικρός ή μεγάλος σεξουαλικά αυτοαπασχολούμενος έχει το περιθώριο να υποστηρίξει ότι η ασταμάτητη μηχανή «φτιάχνει ψέμματα»· και επειδή έχουμε καθήκον να υπερασπιστούμε όχι μόνο την δική μας δουλειά, εδώ, σαν Sarajevo ή με οποιαδήποτε άλλη μορφή, αλλά και την αλήθεια των συλλογικών εγχειρημάτων…

…για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις λοιπόν, συμπληρώνουμε την τεκμηρίωση της εκδήλωσης «το νέο πανοπτικό» (περισσότερα στο χθεσινό σχόλιο), με την αφίσα εκείνης της εκδήλωσης· και το απόσπασμα απ’ την μπροσούρα της.