Tag: ιδεολογία

Οι αρμόδιοι καταγγέλουν!

Κυριάκη 3 Μάη. Όλα αυτά (και πολλά άλλα, που έρχονται) πού στηρίζονται είπαμε; Στα θανατόμετρα. Στην δημιουργική λογιστική του θανάτου. Διαπιστώνουμε, με αρκετή έκπληξη, ότι πάρα πολλοί υγιείς και με κανονική νοημοσύνη άνθρωποι δεν έχουν προσέξει πως όταν το θανατόμετρο αναγγέλει σήμερα πέθαναν από covid-19 653 άτομα δεν υπάρχει κανείς, ΚΑΝΕΙΣ, που να μπορεί να ελέγξει / διασταυρώσει έγκαιρα τα εξής α) Αν όντως πέθαναν 653 άτομα, β) Αν όντως πέθαναν από επιπλοκές του covid-19 ή άλλες αιτίες, και γ) Πόσοι πέθαναν απ’ την μια αιτία και πόσοι από άλλες. Είναι μια δομική αδυναμία, που όμως αφήνει εώλο τον καθένα απέναντι στις “επίσημες” (: μηντιακές) στατιστικές θανάτου· κάτι που θα έπρεπε να προκαλεί, το λιγότερο, καχυποψία.

Όσοι έχουν κινηθεί εναντίον αυτής της βρώμικης θανατολογιστικής, το έχουν κάνει με δύο τρόπους. Είτε βρίσκοντας τις κρατικές εντολές προς τους γιατρούς (να χρεώνουν όσους πεθαίνουν στις εντατικές και έχουν το κατάλληλο ηλικιακό προφίλ στον covid-19 ακόμα κι αν δεν έχουν καν εντοπιστεί σαν «θετικοί»…), είτε με βάση τα ευρήματα κάποιων δειγματοληπτικών νεκροψιών (οι νεκροψίες είναι το μέσο για την κατά το δυνατόν ακριβέστερη αιτιολόγηση ενός θανάτου), όπως εκείνη που έγινε στην βόρεια ιταλία, και έδειξε ότι μόνο το 12% όσων είχαν «χρεωθεί» στον covid-19 είχε πεθάνει βεβαιωμένα από δικές του επιπλοκές.

Παρ’ όλα αυτά φαίνεται υπάρχει μια υπόγεια, ενδεχομένως και ασυνείδητη, «νεκροφιλία» στις δυτικές κοινωνίες. Ενώ τα στοιχεία υπάρχουν, τα θανατόμετρα δεν αμφισβητούνται πουθενά· σα να παρέλυσαν, να κράσσαραν τα μυαλά και οι συνειδήσεις μπροστά στο κοντέρ…

Ακόμα και οι πιο αρμόδιοι έχουν αρχίσει «να τα παίρνουν»! Ποιοί είναι οι πιο αρμόδιοι για τον θάνατο; Οι νεκροθάφτες! Σ’ ένα ενδιαφέρον ρεπορτάζ (που, φυσικά, δεν μπορεί να αναστήσει τις απονεκρωμένες νευρικές συνάψεις όσων έφαγαν τον φόβο… Π. ευχαριστούμε!) θα μπορούσε πριν 2 μέρες να διαβάσει κάποιος και τα εξής:

… Ο Michael Lanza, από ένα γραφείο κηδειών πoυ δουλεύει στο νεκροταφείο του Staten Island της Ν. Υόρκης, λέει: Για να είμαι ειλικρινής όλα τα πιστοποιητικά θανάτου γράφουν covid επάνω… Είτε είχαν θετικό τεστ είτε όχι. Οπότε μου φαίνεται, αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη δηλαδή, νομίζω ότι ο δήμαρχος και το συμβούλιο θέλουν χρηματοδότηση απ’ την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, οπότε όσους περισσότερους νεκρούς απ’ τον covid δηλώνουν, τόσο περισσότερα λεφτά μπορούν να ζητήσουν απ’ το ομοσπονδιακό ταμείο…

Μπορεί να παίζουν και τέτοια, «στενά οικονομικά» κίνητρα, στο ανεξέλεγκτο θανατόμετρο; Τίποτα δεν αποκλείεται. Το εντυπωσιακό πάντως δεν είναι τα κίνητρα – αυτά εύκολα συμπεραίνονται. Αλλά το γεγονός ότι οι μάζες των υπηκόων δείχνουν εμπιστοσύνη στο body counting αρνούμενες να υποψιαστούν καν και καν ότι οι «αρχές» έχουν λόγους να λένε ψέμματα· και σίγουρα κανέναν να σεβαστούν οτιδήποτε…

Γμτ!!! Όταν τα αφεντικά και τα κράτη τους κηρύττουν «πόλεμο» τι νομίζουν οι υπήκοοι; Ότι ένοιωσαν την ανάγκη για εξομολόγηση και σκληρή μετάνοια;

(φωτογραφία: Αυτήν την αφισο-εφημερίδα τοίχου την είχαμε κυκλοφορήσει / κολλήσει αρκετά τον Νοέμβρη του 2006. Με αφορμή την τότε τρομοεκστρατεία· η οποία, με βάση την τωρινή, ήταν βόλτα στο πάρκο… Όχι ότι έγινε και τίποτα δηλαδή που προσπαθήσαμε από τότε να “προειδοποιήσουμε”… Απλά είμαστε σίγουροι πως τότε το 99% όσων τώρα μας στολίζουν με διάφορα κοσμητικά επίθετα για την κριτική μας θα έλεγε «ναι, ντάξει μωρέ».

Κυρ κράτος και κυρ κεφάλαιο: Όλα ντάξει…. μωρέ… Go on!!)

Η “φροντίδα για τις ευπαθείς ομάδες”…

Κυριάκη 3 Μάη. Άλλο ένα παραμύθι για το «τρυφερό ενδιαφέρον» των κρατών, των δημαγωγών και των λακέδων τους για τα περήφανα γηρατειά…. Και τις “ευπαθείς ομάδες” γενικά…

Πριν 2 βδομάδες (20/4), στο τρίτο μέρος μιας σύντομης υπόδειξης της πολιτικής οικονομίας της αναδιάρθρωσης (των «υπηρεσιών υγείας») γράφαμε ανάμεσα στ’ άλλα:

…. Η μυθολογική προσήλωση στις “δυνατότητες ή μη των εντατικών” εκκένωσε τα νοσοκομεία, κι όχι μόνο τα νοσοκομεία “αναφοράς”!! Απότομα, η προτεραιότητα των κρουσμάτων του δήθεν φονιά covid-19 έγινε αποκλειστικότητα· ελάχιστες ανάγκες φροντίδας υγείας «χωρούσαν» πια στα άλλοτε γενικά νοσοκομεία… Σα να λέμε: ο τελευταίος κρίκος εξαφάνισε την αλυσίδα! Ο ίδιος ο «συνωστισμός» σ’ αυτά (τα νοσοκομεία) από ελπίδα θεραπείας έγινε βασικός παράγοντας νοσηρότητας… Από πολιτική άποψη το ζήτημα είναι σοβαρό, γιατί αυτό που έχει συμβεί είναι αδιανόητο από όποια σκοπιά κι αν αντιμετωπίζει κανείς το θέμα covid-19. Ακόμα και οι ενώσεις φίλων της καραντίνας (πολυμελείς!) θα έπρεπε να έχουν κολώσει μ’ αυτήν την εκκένωση!!! (Έγινε το αντίθετο βέβαια: την αποδέχτηκαν, χωρίς να καταλαβαίνουν τι προηγούμενο νομιμοποίησαν…)

Για παράδειγμα, σύμφωνα με απόλυτα εξακριβωμένες πληροφορίες, το αγγλικό σύστημα υγείας (NHS) έχει τετραπλάσιο αριθμό ΑΔΕΙΩΝ κρεβατιών απ’ ότι οποιαδήποτε συνηθισμένη περιόδο, τέτοια εποχή, στην ιστορία του! Ειδικά οι ασθενείς με καρδιολογικά προβλήματα «εξαφανίστηκαν» (δηλαδή διώχτηκαν) απ’ τα νοσοκομεία…. (Αυτό πιθανολογείται πως έχει αυξήσει τους κατ’ οίκον θανάτους καρδιοπαθών. Μένει όμως να φανεί σε τι βαθμό αυτό συμβαίνει, αν θα αναγνωριστεί, ή αν θα προστεθούν τέτοιες περιπτώσεις στο θανατόμετρο του covid-19).

Σε κάθε περίπτωση: αυτή η νοσοκομειακή «εκκαθάριση», που συμβαίνει παντού στον καπιταλιστικό κόσμο, ακόμα κι αν κρατήσει «μόνο» μερικές εβδομάδες ακόμα, σηματοδοτεί ουσιαστικά την «αυτοακύρωση» του φορντικού συστήματος φροντίδας υγείας!! Ποτέ πριν στην ιστορία της κλινικής και του νοσοκομείου δεν ήταν αυτά τα συστήματα “ρεζερβέ” με ελάχιστη πληρότητα (δηλαδή σχεδόν άδεια)…

Είναι «φυσιολογικό» πια πως η κοινωνική αποξένωση («social distancing»…) δεν αφορά μόνο τις πλατείες ή τα μπακάλικα· αφορά και (κυρίως αυτήν) την αναπαράσταση της σωστής «φροντίδας υγείας» σε σχέση με το προηγούμενο μοντέλο: πρέπει να είναι ατομική, μόνιμα φοβική και precise χάρη στη διαρκή ροή ατομικών data….

Έρχεται τώρα το αγγλικό “κέντρο δεδομένων για την υγεία για τον καρκίνο” να εκτιμήσει ότι οι θάνατοι από καρκίνο θα αυξηθούν το επόμενο 12μηνο κατά 20% – ή, σε νούμερο, θα πεθάνουν 18.000 επιπλέον καρκινοπαθείς επειδή:

… “Υπάρχει κάτι που μας ανησυχεί πολύ. Άνθρωποι που πονούν και έχουν συμπτώματα δεν έρχονται στα νοσοκομεία επειδή φοβούνται τον covid-19. Όμως υπό άλλες συνθήκες θα έρχονταν. Ειδικά στην περίπτωση του καρκίνου είναι σημαντικό, aφού στα πρώτα στάδια μπορούμε να προχωρήσουμε σε αποτελεσματικές θεραπείες» υποστηρίζει ο δρ. Νίκολα βαν Ας, διευθυντής του “Royal Marsden Hospital”…

Υπάρχουν κι άλλες αριθμητικές εκτιμήσεις για τέτοιου είδους “παράπλευρες απώλειες” αυτού του “πολέμου” – νούμερα αρκετά μεγάλα, που όμως δεν αναπαράγουμε επειδή θεωρούμε αβέβαιες και “αλγοριθμικές” τέτοιες προβλέψεις.

Eίναι όμως γεγονός πρώτης γραμμής ότι την ώρα που οι κοινωνίες «χειροκροτούσαν» τα εθνικά συστήματα υγείας (για τον αγώνα τους κατά του covid-19) αγνόησαν όλους εκείνους που αυτά τα συστήματα πέταξαν στα αζήτητα, με την χυδαία μέθοδο της τρομοκρατίας, επιδεινώνοντας την κατάστασή τους. Και δεν θα ήταν υπερβολικό (σίγουρα όχι για την ασταμάτητη μηχανή) να πούμε πως αυτή η “αβλεψία” έχει όνομα. Λέγεται κανιβαλισμός. Μεταμοντέρνος μεν, αλλά ακριβώς αυτό: για να σωθούν κάποιοι είναι ανεκτό το να φαγωθούν άλλοι…

(Το ότι συγκεκριμένοι είναι που θα κερδίσουν και απ’ αυτό το υποστηρίξαμε πριν 2 βδομάδες…)

(φωτογραφία πάνω: Σπέσιαλ αφιερωμένο στον Μ.: κλονίζεται η υγεία!!!!)

New normal…

Σάββατο 2 Μάη. H φωτογραφία δεν είναι χθεσινή, ούτε απ’ την πλατεία Συντάγματος. Είναι απ’ το Τελ Αβίβ, στις 26 Απρίλη: μια συγκέντρωση κατά του Netanyahou… Συνεπώς θα πρέπει να μεταφέρουμε τους επαίνους για εκείνη την συγκέντρωση που δεν δόθηκαν δημόσια μάλλον (;) επειδή διέφυγε απ’ την ένωση φίλων της καραντίνας αυτό το ισραηλινό πρωτότυπο:

… Το να βαφτίσεις τις αποστάσεις ασφαλείας «στρατιωτικό ολοκληρωτισμό» για να την βγεις … δεν σε διαχωρίζει ιδιαίτερα από τις φωνές των αυτόνομων, των χριστιανοταλιμπάν της θείας κοινωνίας και των λοιπών εκπροσώπων του χαιρέκακου αντικοινωνισμού, που το τελευταίο διάστημα διεκδικούν τα σκήπτρα της γελοιότητας… Υποδειγματική η οργάνωση του … μπλοκ…

Αλλοίμονο! Σαν αυτόνομη η ασταμάτητη μηχανή το τελευταίο που θα σκεφτόταν για την περίπτωση (πάντα για την συγκέντρωση στο Τελ Αβίβ μιλάμε…) θα ήταν το «στρατιωτικό». Όχι βέβαια! Τις αποστάσεις ασφαλείας βλέπει… Μήπως είναι μια «χριστιανοταλιμπάν» και «αντικοινωνίστικη» χαιρέκακη παραίσθηση οι αποστάσεις ασφαλείας; Μήπως είναι παραίσθηση η φονική μολυσματικότητα που επιβεβαιώνεται άλλη μια φορά δημόσια;

Αυτό είναι το θέμα: η διαρκής επικύρωση, απ’ όλες τις μεριές («εθνική υγιειονομική ενότητα» θα την έλεγε κάποιος…) του θεμέλιου όχι μόνο των πραξικοπημάτων που έχουν γίνει παγκόσμια, αλλά και του επόμενου βήματος / των επόμενων βημάτων των κρατών και των αφεντικών: η διαρκής επικύρωση της ιδιαίτερης φονικότητας του covid-19, η οποία φονικότητα θα έρχεται ξανά και ξανά μέχρις ότου το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα μας πατήσει οριστικά.

Προκαταβολικό: το είδος μας δεν έχει κανένα συμβόλαιο ασυλίας απέναντι σε φονικές ιογενείς ή/και βακτηριογενείς λοιμώξεις! (Όπως επίσης δεν έχει κανένα συμβόλαιο ασυλίας απέναντι σε άλλης τάξης φαινόμενα, απ’ τους μεγάλους σεισμούς ως τις ηλιακές εκρήξεις). Κάποια στιγμή, οποιαδήποτε στιγμή, μπορεί να εμφανιστεί ένας πραγματικά killer ιός· ένα πραγματικά εξολοθρευτικό βακτήριο. Όμως δεν είναι τέτοιος ο sars-cov-2!!!

Α) Αυτό δεν είναι παρανοϊκή ιδέα κάποιων περιθωριακών. Είναι η όλο και πιο συστηματικά τεκμηριωμένη άποψη αιρετικών (απέναντι στην κυρίαρχη «αλήθεια») ειδικών απ’ τους πιο γνωστούς και καταξιωμένους παγκόσμια – από «ειδικούς» δηλαδή που η ίδια η θρυλική «επιστημονική κοινότητα» έχει αναγορεύσει σε ικανούς και άξιους… (Τί να κάνουμε; Συμβαίνουν κι αυτά…)

Β) Είναι επίσης εύλογη και ισχυρά τεκμηριωμένη η δική μας πολιτική / ταξική «απιστία» γι’ αυτήν την κυρίαρχη «αλήθεια» στη βάση των προηγούμενων (και πρόσφατων) παρόμοιων «αληθειών». Για το τέλος του κόσμου απ’ τον Sars, ή/και τον Η5Ν1 (γρίπη των πτηνών), ή/και τον Η1Ν1 (γρίπη των χοίρων)…

Γ) Είναι, τέλος, ισχυρά τεκμηριωμένη θέση εξαιτίας της τεχνητής διόγκωσης (μπορεί να είναι ακόμα και διπλασιασμός…) των νεκρών που αποδίδονται, αυθαίρετα ή ακόμα και δόλια, στον covid-19! Τα σχετικά ντοκουμέντα υπάρχουν, είναι αδιαμφισβήτητα, κάποια έχει παρουσιάσει και η ασταμάτητη μηχανή: το θανατόμετρο του covid-19 δεν υπακούει στην πραγματικότητα της αρρώστιας αλλά στις διαταγές κρατών (και εταιρειών)!!! Αν όντως ο covid-19 ήταν αληθινά φονικός έτσι ώστε τα πραξικοπήματα στο όνομά του να είναι αναπόφευκτα, τότε γιατί έχει αναπτυχθεί διεθνώς αυτή η «δημιουργική λογιστική θανάτου»; Δεν είναι, άραγε, αυτό το διαπιστωμένο ψέμα αρκετό για να γκρεμίσουμε όλο το παραμύθι;

Αν υπό κρίση βρισκόταν οποιοδήποτε άλλο ζήτημα, τότε το (Α), το (Β) και το (Γ) θα ήταν υπεραρκετά για να αμφισβητηθεί επιθετικά η βάση, το θεμέλιο όλης της τρομοεκστρατείας, των μέτρων καθολικής ή «ευέλικτης» απαγόρευσης, των επερχόμενων «δημοκρατικών social credit», της αλγοριθμικής φυλακής!!! Αν απαγόρευαν σε οποιονδήποτε το μπάνιο στη θάλασσα δείχνοντάς του φουσκωτούς καρχαρίες, ή βάζοντας μέσα στους νεκρούς από πνιγμούς και τους νεκρούς από τροχαία, οι πάντες θα γίνονταν έξαλλοι!!!

Γιατί μ’ αυτήν την ίωση γίνεται αποδεκτή (και η αποδοχή προβάλλεται, διαφημίζεται) η «μόνη αλήθεια» (του θανάτου) και η There Is No Alternative της καθεστωτικής νεκροπολιτικής; Τι είναι υπεράνω σκληρής κριτικής (και μάλιστα σκληρής εργατικής κριτικής) στα θεμέλια αυτής της ιστορίας με τον covid-19, όταν μάλιστα είναι ηλίου φαεινότερο ότι «δουλεύει» ΜΟΝΟ υπέρ της πιο άγριας και επιθετικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης; Γιατί πρέπει να αποδεχτούμε την ρητορική υπέρ της «αναγκαιότητας του πολέμου» και να διαπραγματευόμαστε μόνο μερικές λεπτομέρειες της διεξαγωγής του; Γιατί σ’ έναν «πόλεμο» που τελικά είναι εναντίον των πιο πληβειακών υποκειμένων του πλανήτη πρέπει να νομιμοποιήσουμε (συμμετέχοντας σ’ αυτήν) την επιλογή των πιο «κατάλληλων όπλων»; Κοινωνική αποξένωση (: social distancing); Τσουβάλια με χώμα στα παράθυρα και στις σκεπές (: κατ’ οίκον κράτηση); Υποχρεωτικά εμβόλια για των οποίων την αξία θα εγγυηθούν οι θυρωροί των φαρμακοβιομηχανιών; Διαρκής επιτήρηση – για την υγεία ρε γαμώτο;

Όχι μόνο δεν απαντιούνται αυτά τα ερωτήματα· απορρίπτονται μετά βδελυγμίας. Αν, όμως, αποδεχτεί κανείς τα βασικά της νεκροπολιτικής, τι απομένει; Οι συγκεντρώσεις που μοιάζουν με τελετές έναρξης ολυμπιακών αγώνων, και των οποίων την «κοινωνική / υγιεινομική υπευθυνότητα» χειροκροτούν χωρίς ενδοιασμούς όλοι οι καθεστωτικοί δημαγωγοί; Οι πιτσιρικίστικες φωτοβολίδες / πυροτεχνήματα; Τί;

New forms….

Σάββατο 2 Μάη. Κάποιοι υποστήριξαν και υποστηρίζουν ότι πρέπει να βάλουμε την υγεία πάνω απ’ την ελευθερία… Λένε, μάλιστα, ότι είναι «κομμουνιστικό καθήκον» αυτό!!! Μεγάλη κουβέντα! Πολύ μεγάλη κουβέντα!!! Τόσο η «υγεία» όσο και η «ελευθερία» είναι έννοιες χειραγωγήσιμες, που αλλάζουν μορφές, περιεχόμενα, εννοήσεις και πρακτικές σε σχέση με πολλά άλλα στην πραγματική κοινωνική ζωή· και στην ιστορία του καπιταλισμού ακόμα εντονότερα. Η συγκέντρωση χοληστερίνης στο αίμα που άλλοτε θεωρούνταν απόδειξη θηριώδους υγείας έγινε σε μια νύχτα απόδειξη αρρώστιας: οι εταιρείες που πουλάνε τα σχετικά φάρμακα άλλαξαν τα στάνταρ, για να αυξήσουν, απλά, πολύ απλά, την πελατεία τους… Ο διαλεκτικός υλιστής αυτό το ξέρει καλά· και δεν καταδέχεται εξυπνάδες περί προτεραιότητας της υγείας, «έτσι», μόνο και μόνο επειδή κάποιοι την πουλάνε και οι κρατικοί συνέταιροί τους την επιβάλλουν με διαταγές…

Το πολύ χειρότερο ωστόσο γι’ αυτούς που τις πετάνε (και τις πιστεύουν) τέτοιες εξυπνάδες είναι πως ξεχνούν το κοινότοπο: την λάθος διάγνωση!!! Δεν υπάρχουν, λοιπόν, λάθος διαγνώσεις σχετικά με την «υγεία»; Δεν υπάρχουν λάθη που γίνονται από άγνοια και λάθη που γίνονται από δόλο; Ότι πει ο γιατρός (ή ο «γιατρός») ισχύει, τελεία και παύλα; Και τότε γιατί συμβαίνει το «5 γιατροί 10 γνώμες»;

Όταν αρνείται κάποιος να πάρει στα σοβαρά τέτοια «λάθη» ενώ υπάρχουν ήδη μετρήσεις για το πόσες χιλιάδες πεθαίνουν παγκόσμια ακριβώς εξαιτίας «ιατρικών λαθών» άσχετα απ’ τον covid-19· όταν αρνείται να πάρει στα σοβαρά τα ιατρικά λάθη που σκοτώνουν τώρα δεκάδες στις εντατικές και ομολογούνται απ’ τους αρμόδιους· κι όταν συμπεριφέρεται σαν φανατικός της κρατικο-ιατρικής «αλήθειας» (ενώ έχει όλα τα στοιχεία που δείχνουν δολιότητα στη διάγνωση!) τότε τι θα απομείνει σε λίγο απ’ την «υγεία» του, σωριασμένο πάνω στο πτώμα της όποιας «ελευθερίας» του; Τί θα έχει απομείνει; Ένα πουκάμισο αδειανό…

Όσες / όσοι έχετε δείξει μια κάποια εμπιστοσύνη ώστε να διαβάζετε τα Sarajevo.pdf ξέρετε αυτό που όχι μόνο δεν είναι κρυφό αλλά είναι πανεύκολο να διαπιστώσει οποιοσδήποτε δεν είναι εξαρτημένος απ’ τις κρατικο-ιατρικές διαγνώσεις: τα δόλια τερατώδη «λάθη» είναι η τρομακτική αλήθεια όλων των προηγούμενων «διαγνώσεων» για τις προηγούμενες πανδημίες απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα και μετά! Είναι λάθη δολιότητας με ονόματα, διευθύνσεις και πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα. Κανένα απ’ αυτά τα ονόματα και κανένα απ’ αυτά τα συμφέροντα δεν εξαφανίστηκε τον περασμένο Γενάρη, Φλεβάρη, Μάρτη ή Απρίλη. Είναι όλα εδώ, παρόντα, ακμαία, καπιταλιστικότατα και κρατικότατα – και κάνουν κουμάντο. Η πραγματικότητα αυτή δεν ξορκίζεται με κατάρες…

Υπάρχει κάτι που έχει εξαφανιστεί «ως δια μαγείας», κι ωστόσο θα μπορούσε πράγματι να έχει πολύ μεγάλη αξία· πολύ μεγάλη αξία και για τον άρρωστο και για τον φυλακισμένο: η κριτική, η διαύγεια και ο οπλισμός της σκέψης! Ούτε και για την κριτική υπάρχει κάποιο απόλυτο manual, οι τέλειες οδηγίες χρήσης… Αλλά αν υπάρχει κάτι που έχει σώσει (όσο…) το είδος μας απ’ την βαρβαρότητα που εξυπηρετεί ένα τμήμα του, αν υπάρχει κάτι που είναι ιστορικά βέβαιο πως φρόντισε και την «υγεία» (με την ευρεία έννοια) και την «ελευθερία» (με την όποια έννοια), αυτό ήταν πάντα και παντού η ριζική αμφισβήτηση των όποιων εξουσιών. Θεϊκών; Βασιλικών; «Κοινοβουλευτικών»; Τεχνοκρατικών; Οικογενειακών; Όποιων…

Όσοι πετάνε τόσο εύκολα την ριζική εργατική κριτική απ’ την μέση, ας μην περιμένουν ούτε υγεία ούτε ελευθερία… Ούτε δικαιοσύνη, ούτε τίποτα άλλο ευγενές. Η καπιταλιστική βαρβαρότητα στον 21ο αιώνα έχει (και θα έχει) πολλά ποδάρια. Της πρόσφεραν το έδαφος, και τώρα πατάει πολύ πιο γερά απ’ όσο θα μπορούσε να φανταστούν τ’ αφεντικά της!

Να θυμίσουμε δυο αιρετικά αποσπάσματα απο κείμενα που έχουμε δημοσιεύσει, και τα δύο απ’ την ισπανία:

… Μόλις πριν από δυο εβδομάδες θα έμοιαζε μια άσκηση ολοκληρωτισμού και απαράδεκτης τυραννίας. Και τώρα κανείς δεν το αμφισβητεί. Κανείς! Τι συνέβη στην κριτική σκέψη; Τι μας συνέβη; Γιατί μας πούλησαν τόσο εύκολα ως κοινωνικά υπεύθυνη και αλληλέγγυα στάση την ακραία απομόνωση όλων μας; Η αλληλεγγύη δεν προέρχεται ποτέ από κανένα κράτος, φίλες μου. Η αλληλεγγύη δεν  μπορεί ποτέ να είναι αποτέλεσμα διαταγμάτων. Το λέει και το σύνθημα. Κανένα κράτος δεν θα μας απελευθερώσει. Η αλληλεγγύη γεννιέται από τον κόσμο, τους ανθρώπους, δεν επιβάλλεται με πρόστιμα. Εδώ και τώρα αυτό που κάνουμε είναι απλώς να υπακούουμε (λόγω παράλογου φόβου, κομφορμισμού, άγνοιας, παραιτημένης αποδοχής) και δεν βλέπω πώς αυτό μπορεί να είναι μια πράξη αλληλεγγύης. Λυπάμαι πολύ, τόσο που με πονάει, αλλά το να βγαίνουμε στις ταράτσες και να τραγουδάμε ή να χειροκροτάμε το ιατρικό προσωπικό μπορεί να μας δώσει μια παρηγοριά, αλλά δεν αποτελεί πράξη αντίστασης. Έχουμε παραιτηθεί απέναντι στη ματαιότητα μιας πραγματικότητας που μας διαφεύγει, απλώς και μόνο επειδή μας διέταξαν να το κάνουμε και μας έπεισαν για την χρησιμότητα των διαταγών τους.

… Δεν θέλω να σας πείσω για τίποτα. Μόνο θέλω να σας ζητήσω ένα πράγμα: Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, μην αφήσετε τα παιδιά σας να θεωρήσουν φυσιολογική αυτή την κατάσταση, μην τα αφήσετε  να πιστέψουν πως αλληλεγγύη σημαίνει να βλέπεις τον Άλλο ως ένα κίνδυνο, μην τα αφήσετε να χάσουν την ικανότητα να ρωτούν, να αντιδρούν, να αντιστέκονται… Έχουμε μετατραπεί όλες σε ένα Ρομπέρτο Μπενίνι στο “Η Ζωή είναι Ωραία”, προσπαθώντας να κρύψουμε τον τρόμο ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης από τα παιδιά και τους μαθητές μας. Αλλά ο τρόμος δεν παύει να υπάρχει επειδή εμείς φτιάχνουμε συνταγές για κουλουράκια, βλέπουμε tutorials για ζούμπα ή ζωγραφίζουμε αισιόδοξα ουράνια τόξα μαζί τους. Ή τουλάχιστον αυτό είναι που νιώθω εγώ: να βασανίζομαι, υποταγμένη ενάντια στη θέλησή μου, ενώ ράβω κουκλάκια ή παίζω επιτραπέζια με την κόρη μου….

Αλλά και:

… Η πολιτική διαχείριση του Covid-19 ως τρόπος διαχείρισης της ζωής και του θανάτου σχεδιάζει τα περιγράμματα μιας νέας υποκειμενικότητας. Αυτό που θα έχει εφευρεθεί μετά την κρίση είναι μια νέα ουτοπία της άνοσης κοινότητας και μια νέα μορφή ελέγχου του σώματος. Το υποκείμενο της νεοφιλελεύθερης τεχνο-πατριαρχίας που ο Covid-19 κατασκευάζει δεν έχει δέρμα, δεν μπορείς να το αγγίξεις, δεν έχει χέρια. Δεν ανταλλάσσει φυσικά αγαθά, ούτε αγγίζει νομίσματα, πληρώνει με πιστωτική κάρτα. Δεν έχει χείλη, δεν έχει γλώσσα. Δεν μιλάει απευθείας, αφήνει φωνητικό μήνυμα. Δεν συναντιέται με άλλους, ούτε συλλογικοποιείται. Είναι ριζικά ατομικό. Δεν έχει πρόσωπο, έχει μάσκα. Το οργανικό του σώμα αποκρύπτεται για να μπορέσει να υπάρξει ύστερα από μια αόριστη σειρά σημειο-τεχνικών διαμεσολαβήσεων, μια σειρά από κυβερνητικές προσθετικές επεμβάσεις που χρησιμεύουν ως προσωπείο: το προσωπείο της διεύθυνσης ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, το προσωπείο του λογαριασμού στο Facebook, το προσωπείο του Instagram. Δεν είναι ένας φυσικός παράγοντας, αλλά ένας ψηφιακός καταναλωτής, ένας τηλε-παραγωγός, είναι ένας κωδικός, ένα pixel, ένας τραπεζικός λογαριασμός, μια πόρτα με ένα όνομα, μια διεύθυνση στην οποία μπορεί να στείλει τις παραγγελίες του το Amazon….

Η αποδοχή ΚΑΙ του πρώτου ΚΑΙ του δεύτερου μ’ έναν «σοσιαλισμό» μόνο μπορεί να έχει σχέση: τον «σοσιαλισμό» του κεφάλαιου…

(φωτογραφία: Ε, ναι, γίνονται και μερικά στατιστικά λάθη – που ωστόσο, καθόλου παράξενο, ταιριάζουν με την «γραμμή»… Μια γυναίκα που πέθανε από πνευμονικές επιπλοκές ήταν 109 χρονών, αλλά δηλώθηκε 9 (κι όχι 209)… Αμέσως ο φόβος πλάκωσε στις οικογένειες για τα παιδιά τους…. Μια άλλη ήταν 87 και δηλώθηκε στο πιστοποιητικό θανάτου 27 (κι όχι 187)… Και πάλι πλάκωσε το κακό: κανείς δεν θα γλυτώσει!

Ή μήπως είμαστε παλιοχαρακτήρες και δεν καταλαβαίνουμε ότι παίζουν μετά θάνατον φιλοφρονήσεις; Ωωωωωω! Μα εσείς φαίνεσθε νεότατη!!!! Σαν παιδούλα είστε!!!)

Η ύπουλη και “αόρατη” απειλή

Πέμπτη 30 Απρίλη. Η ασταμάτητη μηχανή έχει καταλάβει ότι θα περάσουν χρόνια (κι ίσως κάποιες γενιές….) μέχρις ότου ένα ικανό μέρος των δυτικών κοινωνιών συνειδητοποιήσει τι είναι εκείνο που έχει συμβεί τις 3 τελευταίες δεκαετίες σε σχέση με την κοινωνική αντίληψη περί «υγείας»· και, άρα, τι είναι αυτό που υπερκωδικοποιείται τώρα σαν «πραγματικότητα» μέσω της κρατικής πολιτικής. (Στο Sarajevo.pdf 148a κάνουμε μια πρώτη αναλυτική προσέγγιση, στο επόμενο θα την συμπληρώσουμε).

Έχουμε πει πάντως, από ‘δω, ότι το να εννοηθούν οι κοινωνικές σχέσεις σαν (εν δυνάμει) μολυσματικές, και μάλιστα με μια αφορμή (τον covid-19) ανάξια για ένα τόσο μεγάλο ιδεο-πολιτικό άλμα, είναι το βίαιο «μάθημα» των ημέρων. Για να γίνει όμως εφικτό έχει προηγηθεί, ουσιαστικά απ’ τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και μετά, η αποδοχή (σχεδόν ενθουσιώδης…) της ανατροπής για το τι είναι «υγεία» και τι είναι «αρρώστια».

Η διαχωριστική γραμμή υπήρξε το aids και ο HIV. Και η ανατροπή απλώθηκε πολύ ευρύτερα απ’ τους ανθρώπους που κτυπήθηκαν πισώπλατα όπως σωστά έλεγε τότε μια αφίσα της act up. Ως πριν τον HIV (πριν το διάστημα μέσα ‘80/ αρχές ’90) ασθένεια σήμαινε συμπτώματα, και ανάλογη γνώση / διάγνωση. (Από ιατρική άποψη: κλινική διάγνωση). Οι HIV positive κηρύχτηκαν «ασθενείς» παρότι δεν είχαν κανένα σύμπτωμα. Η «ανακάλυψη της μόλυνσης» (ο εντοπισμός δηλαδή ούτε καν του HIV του ίδιου αλλά των μειωμένων κυττάρων Τ του ανοσοποιητικού στο αίμα, των οποίων η μείωση αποδιδόταν στην παρουσία του HIV) μόνο εργαστηριακά μπορούσε να γίνει. Με εξετάσεις. (Τότε όλοι / όλες έμαθαν, χάρη σ’ ένα μαζικό μάθημα μικροβιολογίας, την λέξη ρετροϊός· το δε «ανοσοποιητικό σύστημα» έγινε για πρώτη φορά για τον πολύ κόσμο ένα μυστηριώδες πεδίο μάχης όπου κερδίζονται και χάνονται ζωές…)

Έτσι το αποτέλεσμα της εξέτασης και όχι κάποιο σύμπτωμα έγινε η ταυτότητα της «υγείας / αρρώστιας». Χωρίς «αρνητικό» αποτέλεσμα κάποιος θα μπορούσε να είναι «άρρωστος». Χωρίς «αρνητικό» αποτέλεσμα ο καθένας ήταν (ίσως…) άρρωστος!

Με τον HIV μολυσματικές κηρύχτηκαν οι ερωτικές πράξεις (εκτός γάμου…) Κυρίως όμως άρχισε να αλλάζει κοινωνικά η εννόηση της «υγείας» (και ανάλογα της «αρρώστιας»). Αφού δεν ήταν πια το «πως νοιώθεις» το πρώτο και το τελευταίο κριτήριο, σωστό και «υπεύθυνο» έγινε το να επιτηρεί ο καθένας την κατάστασή του (την κατάσταση-της-υγείας-του/της) μέσω εξετάσεων· κι απ’ αυτές να μαθαίνει αν είναι «υγιής» ή όχι… Τα τσεκ απ έγιναν σταδιακά (αλλά γρήγορα από ιστορική άποψη) κοινωνική κοινοτοπία: η κοινοτοπία μιας ζωής που μετριέται, ξαναμετριέται, ξαναμετριέται, και μέσα απ’ τις εξετάσεις είναι που αποκτάει την «πιστοποίηση του well being» και την ανάλογη αυτοπεποίθηση· πάντα ως την επόμενη εξέταση.

(Στις αρχές των ‘00s, μετά την υποτιθέμενη «αποκωδικοποίηση του dna», ο μικροσκοπικός, κρυμμένος κάπου μέσα στο σώμα και ύπουλος εχθρός / νοσογόνος παράγοντας, πήρε και δεύτερη μορφή, πέρα απ’ αυτήν του ιού. Πήρε την μορφή του προβληματικού γονιδίου. Ωστόσο πέντε απαραίτητες κουβέντες γι’ αυτή η εξέλιξη δεν χωράνε εδώ).

Η κοινωνία σαν μόλυνση / ο διαφορικός αποκλεισμός

Πέμπτη 30 Απρίλη. Παρότι στο Θέαμα του προβληματικού γονιδίου (και, άρα, της «γενετικής προδιάθεσης») η σύγχρονη βιομηχανία / βιοτεχνολογία της υγείας έχει επενδύσει πολλά, είναι η άλλη μορφή, ο «μεταδοτικός ιός», που αξιοποιείται τώρα σαν παράσταση των κοινωνικών σχέσεων ως μολυσματικών. Λογικό: η μόλυνση είναι σχέση· και για τα αφεντικά της 4ης βιομηχανικής επανάστασης κάθε μη μεσολαβημένη / μη ελεγχόμενη ψηφιακά σχέση είναι «μόλυνση»!.. Αυτή η συγκεκριμένη μορφοποίηση του μικροσκοπικού, κρυμμένου, ύπουλου «πράκτορα του θανάτου» που πηδάει από ασυμπτωματικό φορέα σε ασυμπτωματικό «φορέα» μέχρι να φτάσει στο στόχο του (να σκοτώσει…) είναι που επιτρέπει την en masse ανακατάληψη / αναδιάρθρωση του κοινωνικού εργοστάσιου απ’ τα αφεντικά, στο ξεκίνημα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.

Και να η αλληλουχία αυτής της πολεμικής εκστρατείας. Πρώτο βήμα η διόγκωση / διαφήμιση της φονικότητας του covid-19, ακόμα και μαλλιοκούβαρα. Δεύτερο βήμα η επιβεβαίωση πως το «κοινωνικό σώμα» έχει αφομοιώσει πράγματι το μάθημα μιας 30ετίας περί κρυμμένης και ασυμπτωματικής «νοσηρότητας», μέσα από διαδοχικά πραξικοπήματα σε βάρος του άλλοτε ιερού δισκοπότηρου, του πραγματικού (αλλά και τυπικού) συντάγματος περί «ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων». Όλοι πλέον είναι κάτι απ’ αυτά: ασθενείς, εν δυνάμει ασθενείς, «φορείς», «εν δυνάμει φορείς» – συνεπώς μπαίνουν όλοι στον υγιεινιστικό γύψο. Και δεν χωράνε αντιρρήσεις!

Αλλά αυτή είναι μια «παλιά» εκδοχή επιτήρησης και ελέγχου. Με το τρίτο βήμα θα πρέπει να εισαχθούν σταδιακά οι διαφοροποιήσεις μέσω του πιο καλά εστιασμένου ελέγχου. Και ο διαφορικός αποκλεισμός. Στη γαλλία αυτός θα μεταφραστεί γρήγορα σε «χάρτες» (διαθέσιμους σε κάθε κινητό…) με ανάλογο χρωματισμό των «επικίνδυνων», των «μέτρια επικίνδυνων» και των «ακίνδυνων» περιοχών, ανάλογα με τα διαπιστωμένα κρούσματα σε κάθε μια. Εννοείται ότι οι πραξικοπηματικοί περιορισμοί θα επανα-ισχύουν, θα αναστέλλονται ή θα είναι σε ετοιμότητα ανάλογα· όπως και οι οδηγίες κίνησης / διαταγές προς τους υπηκόους.

Όμως κι αυτό ακόμα είναι ενδιάμεσο στάδιο. Θα χρειαστεί ένα ακόμα βήμα. Το βασικό ζήτημα που πρέπει να λυθεί (και τεχνολογικά είναι ώριμο να λυθεί) είναι αυτό: η συχνότητα των εξετάσεων καθενός χωριστά. Οι μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες είχαν ήδη αποδεχθεί, προ covid-19, ότι οι εξετάσεις είναι που δίνουν τα πιστοποιητικά υγείας, και τίποτα άλλο. Τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα, διανθισμένα με καϋμό για την έλλειψη των «απαραίτητων τεστ», επιβεβαίωσαν αυτήν την κοινωνική πεποίθηση.

Ωστόσο, εφόσον η μόλυνση καραδοκεί παντού και διαρκώς, το πιστοποιητικό υγείας πρέπει να εκδίδεται και αναιρείται ανά πάσα στιγμή. (Αυτό είναι το στρατηγικό πλεονέκτημα υπέρ της κυριαρχίας που έχει η μόλυνση, η «επίκτητη νοσηρότητα», σε σχέση με την γενετική προδιάθεση, την «προκαθορισμένη νοσηρότητα». Αυτή η τελευταία έχει, πάντως, άλλα πλεονεκτήματα…)

Χρειάζεται, άρα, μια διαρκής ροή εξετάσεων / επιτήρησης της κατάστασης υγείας του καθενός χωριστά. Διαφορετικά θα υπάρχει πάντα μια δομική ασυγχρονία ανάμεσα στην «πραγματική κατάσταση της υγείας του πλήθους» και τα διοικητικά / κρατικά μέτρα εξαγνιστικού αποκλεισμού ή/και «απελευθέρωσης». Το πλήθος που πειθάρχησε ως τώρα είναι αυτονόητο ότι θα αποδεχθεί και το τρίτο, και το τέταρτο και το πέμπτο βήμα: τον δρόμο τον δείχνει το λιχνεστάιν… Τα wearables, ή κάτι παρόμοιο, βρίσκουν επιτέλους πανηγυρικά την χρησιμότητά τους!

Πράγματι, όλα αυτά γίνονται για λόγους υγείας… Όχι, όμως της δική σας / μας… Για την υγεία του κεφάλαιου γίνονται!!

Με το λουρί στον σβέρκο

Τετάρτη 29 Απρίλη. Το χαλάρωμα του λουριού προκαλεί αμηχανία και εκνευρισμό σε κάποιο σοβαρό τμήμα των «πειθαρχημένων στρατιωτών» (του πολέμου κατά του «αόρατου εχθρού»). Βρίσκουν λογικά κενά στην αναδίπλωση: πώς είναι δυνατόν (λένε…) το χ, το ψ και το z επί δύο μήνες να ήταν επικίνδυνα και κοινωνικά ανεύθυνα και τώρα να επιτρέπονται;

Πρόκειται μάλλον για ψυχολογικό φαινόμενο παρά για αναζήτηση λογικής. Αν υπηρετούσαν την λογική θα έπρεπε να έχουν βγει απ’ τα ρούχα τους (και τα σπίτια τους) εδώ και πολύ καιρό. Αλλά όχι. Είναι θεσπέσια θύματα της δημαγωγίας· πράγμα δύσκολο να το παραδεχτούν.

Για παράδειγμα δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μας να αναρωτήθηκε κανείς απ’ την ένωση φίλων της καραντίνας και τις παρόμοιες οργανώσεις τι συμβαίνει με τον στρατό, με τους φαντάρους, με τους ναύτες (ακόμα χειρότερα μ’ αυτούς που είναι κατά καιρούς, αυτό το διάστημα, on board). Διατέθηκαν, άραγε, και γι’ αυτούς 10 ή 15 τετραγωγικά ανά άτομο, όπως το βλοσυρό ύφος της εξουσίας (συμπεριλαμβανόμενης και της χριστιανικής εκδοχής της «προσευχής των 6.00») επιβάλει σε όλους τους υπόλοιπους «πειθαρχημένους» σχεδόν σε κάθε τους βήμα; Άραγε οι κουκέτες έγιναν γκαρσονιέρες; Μήπως «έκλεισαν τα στρατόπεδα» όπως έκλεισαν διάφορες δουλειές, και δεν το πήραμε χαμπάρι; Μήπως στις καρότσες των ρεο ξήλωσαν τους πάγκους και τους αντικατέστησαν με αεροπορικά καθίσματα χωρισμένα με πλεξιγκλάς και αποστάσεις ασφαλείας; Όχι βέβαια! Η ίδια κρατική / καπιταλιστική μηχανή και τα ίδια φερέφωνα που σπέρνουν τον τρόμο παντού, κρατούν στην άκρη τον «ευαίσθητο τομέα της εθνικής άμυνας». Πράγμα που σημαίνει ένα απ’ τα δύο: είτε η «φονικότητα» είναι ένα παραμύθι για μωρά και μωρούς, είτε τα κράτη αποφάσισαν να ξεκάνουν τους στρατούς τους (για να μην το προλάβει ο οχτρός…)! Μάλλον το πρώτο… (Παράδοξο ή όχι ο μόνος στρατός του πλανήτη που έχει αναγνωρίσει ότι έχει «κτυπηθεί» απ’ τον covid-19 είναι … ο αμερικανικός!…)

Όχι λοιπόν. Κανένας «πειθαρχημένος στρατιώτης του πολέμου κατά του αόρατου εχθρού» δεν ψάχνει (δεν μπορεί να ψάξει!) λογική στο χαλάρωμα των απαγορεύσεων, επειδή δεν υπήρχε (μη καπιταλιστική) λογική ούτε στο σφίξιμο! Μάλλον πρόκειται για μια παραλλαγή του συνδρόμου της Στοκχόλμης! Οι αιχμάλωτοι της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας αγάπησαν τους δεσμοφύλακές τους· και νοιώθουν δυσθυμία ακόμα κι αν αυτοί τους πουν: άντε ρε, βγείτε μια βόλτα στο προαύλιο.

Σε φάλαγγες του ενός ατόμου, φυσικά…

Η ώρα του ταμείου

Τετάρτη 29 Απρίλη. Κάποιοι παρατηρούν πως είναι πολύ ευκολότερο να επιβάλλεις καθολική απαγόρευση της κυκλοφορίας καθ’ άπασαν την επικράτειαν (σπέρνεις μπάτσους κι αν χρειαστεί και στρατό παντού) απ’ το να ελέγχεις κάθε μαγαζί, κάθε εβγα, κάθε ψιλικατζίδικο, τα τετραγωγικά του, και πόσοι βρίσκονται μέσα, νόμιμα ή «παράνομα».

Η παρατήρηση κατ’ αρχήν είναι σωστή – αλλά δείχνει μεγάλη έλλειψη στοιχειώδους ιστορικής γνώσης. Τα (προηγούμενα) παραδείγματα πραξικοπημάτων είναι τόσο γνωστά ώστε δεν θα έπρεπε να αγνοούνται. Οι τωρινοί πραξικοπηματίες είμαστε σίγουροι ότι δεν τα αγνοούν!

Πώς εξασφαλίζει, λοιπόν, οποιοδήποτε αυταρχικό καθεστώς, οποιαδήποτε δικτατορική «αλήθεια» την μακροημέρευσή του / της, χωρίς να βάζει έναν χωροφύλακα σε κάθε σπίτι, σε κάθε μαγαζί, σε κάθε τρύπα των πόλεων και της επαρχίας; Με τους ρουφιάνους του! Οι ρουφιάνοι, η 5η φάλαγγα μέσα στο κοινωνικό εργοστάσιο, είναι τόσο πιο πολύτιμοι όσο πιο βίαιες είναι οι απαγορεύσεις.

Τα πρόσφατα υγιεινιστικά πραξικοπήματα πουθενά δεν ήταν / είναι καθολικά αποδεκτά! Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνιολόγοι του συστήματος («σύμβουλοι» των κυβερνήσεων, θα τα πούμε άλλη φορά) έχουν στοιχειώδη επίγνωση αυτής της αλήθειας. Έχουν όμως επίγνωση κι αυτού: η μάζα που υποδέχεται το πραξικόπημα σα λύτρωση και σωτηρία ανεβαίνει επίπεδο όταν οι φοβίες της παύουν να είναι ατομικές και αποκτούν την ισχύ (και την θεατρικότητα) της εξουσίας. Κάθε «κεφαλαιοποίηση» μεγάλης κλίμακας αναβαθμίζει ψυχολογικά τους μικρομεσαίους «εαυτούς – κεφάλαια»! Αυτός που πριν ήταν απλά υποχόνδριος βλέπει στο υγιεινιστικό πραξικόπημα κάτι σαν «κάλεσμα της ιστορίας», μια επιπλέον (σημαντική) αξία για το (αποστειρωμένο) τομάρι του.

Είναι αυτή η κοινωνική φιγούρα που εξασφάλιζε πάντα την μακροημέρευση των αυταρχισμών και των στρατοαστυνομιών. Είναι αυτή η φιγούρα που έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία, που φώναζε απ’ το μπαλκόνι, που μόρφαζε στο δρόμο ή στο λεωφορείο, που κάρφωνε στη ζούλα. Και είναι αυτή ξανά, με νέα επιχειρήματα και νομιμοποίηση, που θα αναλάβει την λιανική της υγιεινιστικής επιτήρησης τώρα που ο έλεγχος δεν (θα) είναι μόνο δρόμοι και πλατείες. Τώρα που ο έλεγχος θα είναι «πόντο – πόντο». (Στην πραγματικότητα δεν είναι καν καινούργια φιγούρα! Είναι αυτή που ανέλαβε, πρακτικά, την εφαρμογή του γεμάτου παράνοια «αντικαπνιστικού νόμου» απ’ το περασμένο φθινόπωρο! Πάντα για λόγους ατομικής και δημόσιας υγείας! Και έκανε την δουλειά της κανονικά!)

Θα αποκαλέσει κανείς τους «νεορουφιάνους» με το πραγματικό τους όνομα; Θα τους διαολοστείλει; Εδώ είναι η Ρόδος, εδώ είναι και το πήδημα!

Περί πολέμου

Σάββατο 25 Απρίλη. Όταν βγαίνει η πολιτική βιτρίνα και διακηρύσσει «βρισκόμαστε σε πόλεμο» μπορείς να την περιγελάσεις. Η λέξη «πόλεμος» είναι εύκολη στη χρήση. Προφανώς σημασιοδοτεί κάτι «έκτακτο» απ’ την μεριά της όποιας εξουσίας. Αλλά αν δεν ακούγονται κροταλίσματα πυροβόλων, εκρήξεις… κοιμάσαι ήσυχος…

Όταν όμως αυτός ο πόλεμος (χωρίς εισαγωγικά) αρχίζει και προχωράει και γίνεται; Φαίνεται πως ένα βασικό στοιχείο στην ομαλή (και πειθαρχημένη) στοίχιση και συμμετοχή σε οποιοδήποτε πόλεμο (χωρίς εισαγωγικά) είναι ένας διπολισμός: απ’ την μια μεριά να έχει δηλωθεί σαν τέτοιος· απ’ την άλλη μεριά όμως να μπορεί να εννοηθεί «κάπως αλλιώς». Ας πούμε σαν «ηθική υποχρέωση», που θα ολοκληρωθεί γρήγορα και εύκολα. Κάπως έτσι ξεκίνησαν χαρούμενοι για το μέτωπο εκατοντάδες χιλιάδες φαντάροι πριν παραπάνω από έναν αιώνα, για έναν πόλεμο που θα ήταν σύντομος, γρήγορος, νικηφόρος (για όλους…). Ξεκίνησαν καλοκαίρι (του 1914) κι ως τα χριστούγεννα, ήταν σίγουροι, θα είχαν γυρίσει σπίτια τους… Στην κανονικότητα – αν και δεν χρησιμοποιούσαν τέτοιες διανοουμενίστικες λέξεις τότε.

Με τον πόλεμο (οποιονδήποτε τέτοιο, χωρίς εισαγωγικά) δεν μπορεί να παίξει κανείς (παρότι πολλοί νομίζουν ότι μπορούν). Με δεδομένο πως, τελικά, υπάρχουν θύματα μπορεί κανείς να ασχοληθεί με την περίθαλψή τους. Δεν είναι κακό – χρειάζεται.

Είμαστε σίγουροι, για παράδειγμα, ότι οι τρανοί γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, έκαναν ό,τι περισσότερο και καλύτερο μπορούσαν υπέρ της φροντίδας των γερμανών φαντάρων στα χαρακώματα εκείνου του πολέμου που ξεκίνησε σαν σύντομος (και τέλειωσε μετά από τέσσερα χρόνια αφήνοντας για πάντα χαραγμένη στην ιστορία την φράση κρέας για κανόνια). Και καλύτερη διατροφή θα ζήτησαν, και καλύτερη υγιειονομική περίθαλψη… Ίσως καλύτερα και περισσότερα νοσοκομεία εκστρατείας… Ίσως γρηγορότερη διανομή των γραμμάτων από και προς το μέτωπο… Δεν ήταν κακοί άνθρωποι (οι τότε γερμανοί σοσιαλδημοκράτες) και οπωσδήποτε το γερμανικό κράτος δεν θα έπρεπε να παρατήσει τους (πειθαρχημένους ακόμα) στρατιώτες του στην τύχη τους. Αλλά οι τότε γερμανοί σοσιαλδημοκράτες είχαν υποστηρίξει την διεξαγωγή αυτού του πολέμου… Και, φυσικά, είχαν υπερψηφίσει τον (πολεμικό) δανεισμό για τα έξοδά του… Επίσης είχαν κηρύξει «παύση πυρός» απέναντι στο (γερμανικό) κράτος· προείχε η αίσια έκβαση του πολέμου. «Θα λογαριαστούμε μετά…» (την αίσια έκβαση) όπως άφηναν να εννοηθεί….

Με τον πόλεμο (οποιονδήποτε τέτοιο, χωρίς εισαγωγικά) δεν μπορεί να παίξει κανείς. Και είναι γνωστό ποιοί και γιατί ήταν εναντίον εκείνου (για παράδειγμα…) του πολέμου. Ήταν, μάλιστα, εναντίον πριν καν ξεσπάσει· και προειδοποιούσαν. Όπως έγραφε μια απ’ αυτούς πρέπει να μελετάει κανείς τις καπιταλιστικές τάσεις κι όχι, απλά, να περιμένει τις εξελίξεις που καθορίζουν άλλοι θολώντας τα νέρα. Τελικά με τον πόλεμο συμβαίνει το εξής: είτε είσαι καθαρά και ξάστερα εναντίον του, ξέρεις γιατί, και προσπαθείς να το εξηγήσεις και σ’ άλλους χωρίς, φυσικά, να υποτιμάς τη νοημοσύνη τους με βλακείες και αποπροσανατολισμούς· είτε είσαι υπέρ, και προσπαθείς (στην καλύτερη των περιπτώσεων) να περιθάλψεις όσο το δυνατόν καλύτερα τα όποια θύματά του. (Δεν είναι κακό πράγμα η περίθαλψη, το είπαμε!).

Συνήθως λοιπόν, το “αναμενόμενο”, είναι το δεύτερο. Πρακτικά, εκτός απ’ το να φροντίζουν όσο μπορούσαν περισσότερο για την περίθαλψη των αναξιοπαθούντων είτε στο μέτωπο είτε στα μετόπισθεν (τον εξοπλισμό του στρατού τον είχαν αναλάβει άλλοι…) οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες (που δεν πρέπει να ήταν παλιάνθρωποι), εκείνο τον καιρό, φρόντισαν όχι απλά να λούσουν όσους ήταν εναντίον του πολέμου με κάθε “κοσμητικό” που είχαν στη διάθεσή τους· τους εξόντωσαν κι όλας, αργότερα, μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία. Η συκοφαντία (των αντιπάλων ενός πολέμου) είναι στάνταρ εργαλείο όσων έχουν συστρατευτεί σ’ αυτόν. Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει…

Φυσικά αυτά είναι παλιά! Πολύ παλιά! Και δεν έχουν καμμία σχέση με πρόσωπα και πράγματα, εδώ και τώρα! Μπορεί να πει κανείς (και, πράγματι, αυτή είναι μια αρκετά διαδεδομένη σοφία) ότι τώρα δεν γίνεται κανένας πόλεμος· ότι οι αρχιστράτηγοί του κακώς δήλωσαν σίγουροι ότι ξεκινούν έναν τέτοιον (αλλά αυτό είναι ένα μικρό και ασήμαντο λαθάκι μπροστά στην στιβαρότητα που δείχνουν)· ότι οι εθνικοί αρωγοί στην “πολεμική προσπάθεια” (πρώην “αλήτες – ρουφιάνοι…”) ίσως υπερβάλλουν καμμιά φορά αλλά βρίσκονται επιτέλους στη υπηρεσία καλού σκοπού· ότι αν ο εχθρός είναι αόρατος (αλλά πότε και πόσο ορατός ήταν στ’ αλήθεια οποιοσδήποτε εχθρός; και τι πάει να πει “ορατός” στις αρχές της 3ης δεκαετίας του 21ου αιώνα;) είναι ατυχέστατη οποιαδήποτε σύγκριση· ότι δεν είναι όλες οι εκστρατείες ίδιες, και σίγουρα ότι είναι “ηθική υποχρέωση” και “κοινωνική ευθύνη” η συμμετοχή σε μια υγιεινιστική εκστρατεία (ακόμα κι αν έχει κάποιες παράπλευρες απώλειες που χρειάζονται ή θα χρειαστούν περίθαλψη…)· ότι, κατά συνέπεια, οποιοδήποτε “έκτακτο μέτρο” σκαρφιστεί κάθε στρατηγός ή λοχίας έχει τη νομιμοποίησή του και, φυσικά, την αναπόφευκτη διάρκειά του κατά την κρίση του επιτελείου· ότι οπωσδήποτε αυτά τα άθλια υποκείμενα, κάτι Μέρκελ και λοιπά, πρέπει να μεσολαβήσουν σε φτηνά πολεμικά δάνεια υπέρ της “ανόρθωσης της πατρίδας” αλλιώς “άντε γειά μισητή ε.ε.”· και ότι, στο τέλος τέλος, υπάρχει μια κανονικότητα που περιμένει (μια “κανονικότητα 2.0” ή μπορεί και “3.0”). Και, βέβαια, μας περιμένει και η αλλαγή του κόσμου – που με μυστηριώδη και μεταφυσικό τρόπο οφείλεται σ’ αυτήν την καλή εκστρατεία… Λες και είχε ραντεβού (η αλλαγή…)

Μάλισταααα… Τί άλλα;

(φωτογραφία: Του ιού τα φουσάτα περνάνε σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά… – λέει το μαθηματικό μοντέλο…)

Να τα λέμε κι αυτά!

Σάββατο 25 Απρίλη. Ο «σύλλογος φίλων της καραντίνας» (Συ.Φι.Κα.), η ένωση «χορεύουμε σπίτι όπως μας παίζουν την μουσική» (Χ.Ο.Πα.Μου), η οργάνωση «κάλλιο υγιείς και φυλακισμένοι παρά αδέσποτοι και άρρωστοι Το Άγιο SMS», η οργάνωση «τον covid να πληρώσει η ολιγαρχία», καθώς και κάποιες επαγγελματικές οργανώσεις που υπογράφουν με σύμβολα (κεραυνούς, νεκροκεφαλές, κλπ), σε αδημοσίευτη ανακοίνωσή τους που υπέκλεψε η ασταμάτητη μηχανή, ασκούν δριμύτατη κριτική σ’ εκείνα τα κράτη (π.χ. το σουηδικό) τα οποία, προκειμένου να προστατέψουν την «οικονομία» τους, άφησαν στο έρμαιο του φονιά ιού τους υπηκόους τους… Και σηκώνουν το μεσαίο δάκτυλο του δεξιού τους χεριού για το “χρυσό” που πήρε το ελλαδιστάν στην αντιμετώπιση του κακού…

Σωστά… Συμπεραίνει κανείς μετά απ’ αυτό ότι το ρημαδογκουβέρνο και ο ρημαδοΚούλης σκιαγραφούνται σαν αριστεροί, ίσως και κρυπτοκομμουνιστές! Αφού «έβαλαν τον άνθρωπο πάνω απ’ τα κέρδη»! Και δεν είναι μόνο αυτοί τόσο καλοί και φιλεύσπλαχνοι κυβερνήτες. Απ’ τη Λευκωσία ως τη Μαδρίτη (για να μείνουμε στον ευρωπαϊκό νότο…) τα «μέτρα» (και οι πολιτικές βιτρίνες) το ίδιο ακριβώς φαίνεται ότι υλοποιούν. Στην ισπανία, μάλιστα, επειδή φαίνεται να υπάρχουν διάφοροι «εθνοπροδότες», η μπατσαρία έχει αφηνιάσει: δεν ξυλοφορτώνει τα κέρδη (ποτέ δεν θα το έκανε!) αλλά ανθρώπους που επειδή είναι πάνω απ’ τα κέρδη ξεχωρίζουν (στους άδειους δρόμους)…

Ποιός θα το περίμενε; Εκείνο το άχρωμο, άγευστο, ανόητο, θρησκευτικό και πολυσυλλεκτικό «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» δείχνει να βρίσκεται πια προ των πυλών…

(φωτογραφίες. Γύρω απ’ το Παρίσι αλλά και σε άλλες πόλεις ανεύθυνα, αντικοινωνικά και ταραχοποιά στοιχεία συνωστίζονται ασύστολα και παραβιάζουν συστηματικά τις τελευταίες νύχτες το social distancing… Διότι, όπως εξήγησαν οι αρχές, η υγιεινιστική εκστρατεία έχει περιορίσει τις εγκληματικές τους δραστηριότητες…)