Tag: ιδεολογία

Η πολιτική οικονομία της αναδιάρθρωσης (των “υπηρεσιών υγείας”) 3: the flat curve!

Σάββατο 18 Απρίλη. Ο τρόπος που ο γραφιστικός φετιχισμός των στατιστικών έβαλε τις μεθ με οπτικό / εννοιακό τρόπο στο κέντρο της στρατηγικής των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων είναι η από πάνω εικόνα. Η διάστικτη οριζόντια γραμμή είναι η δυναμικότητα των μεθ… Το κόκκινο (εννοείται: αιμοβόρο!) καρούμπαλο είναι ο χάρος που βγήκε παγανιά, «χωρίς προστατευτικά μέσα». Το ήπιο γαλάζιο (η ράχη κάποιας φάλαινας ίσως;) είναι ο εξημερωμένος μαύρος άρχοντας, χάρη στα «προστατευτικά μέσα». Στο διάγραμμα είναι όλα σωστά τοποθετημένα: η ράχη του κήτους της κρατικής / αστυνομικής «προστασίας» σέβεται το όριο της δυναμικότητας του συστήματος υγείας… ενώ το κόκκινο Αραράτ είναι η απόδειξη της «κοινωνικής ανευθυνότητας και αναλγησίας», εννοείται χωρίς κιβωτό…. Συνεπώς; Συνεπώς κουρνιάζουμε στην προστατευτική εγγύηση της γαλάζιας φάλαινας: with protective measures…. For ever! Ό,τι πει τ’ αφεντικό! Ταμάμ!!!

Η εικονογράφηση είναι χυδαία. Ακόμα πιο χυδαία είναι η απαίτηση να γίνει δεκτή η «ισοπέδωση της καμπύλης» σαν η “επι του όρους ομιλία” της δημόσιας υγείας. Γιατί, ακόμα κι όταν η κεντρική επιτροπή επιδημιών της αγγλίας (cdc) και το καθεστωτικό economist σερβίρουν αυτό το δηλητηριώδες φρούτο, δεν αρνούνται στους εαυτούς τους το δικαίωμα να διασκεδάσουν εικονογραφώντας το πόσο ηλίθιοι θα είναι όσοι το φάνε: ο οριζόντιος άξονας είναι ο άξονας του χρόνου, και είναι απόλυτα σαφές ότι η “γαλάζια καμπύλη” συνεχίζει χρονικά, και συνεχίζει, και συνεχίζει, και συνεχίζει… Όσο για το εμβαδόν (δηλαδή τον πραγματικό αριθμό των νεκρών); Μην βάλετε στοίχημα ότι το κόκκινο είναι μεγαλύτερο απ’ το μπλε – θα το χάσετε…

Ενώ οι μεθ σαν εκροή σειράς φερέτρων είναι αυτό που όλοι θα έπρεπε να περιμένουν, το “οικείο”, ο τρόμος και η θλίψη που ξέρει ή μπορεί να φανταστεί ο καθένας, οι μεθ σαν μια σειρά μπιμπίκια που οριοθετούν τον θάνατο σε αργή κίνηση απ’ τον θάνατο σε γρήγορη είναι κάτι διαφορετικό: είναι η αναπαράσταση της τεχνο-γραφειοκρατίας που είναι ικανή να φτιάχνει τέτοια διαγράμματα ορίζοντας ποιός ρυθμός θανάτου είναι αποδεκτός και ποιός όχι. Φυσικά ο μέσος αποσβωλωμένος υπήκοος ΔΕΝ πρέπει να καταλάβει πως εδώ, μ’ αυτά τα γλυκά σχήματα και χρώματα, απλά του δείχνουν ότι αν πρόκειται να βγει μέσα σε ξύλινο κουτί από κάποια μεθ θα πρέπει να το κάνει “κοινωνικά υπεύθυνα” και χωρίς βιασύνες. Καλύτερα να περιμένει στην ουρά ο θάνατος, όπως οι καταναλωτές στα super market… Όχι! Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο κάθε “πειθαρχημένος στρατιώτης” είναι ότι μια “υψομετρική” διακρίνει και χωρίζει την κόλαση απ’ τον παράδεισο…

Κάπως έτσι η “ισοπέδωση της καμπύλης” έγινε η υγιεινιστική κοινοτοπία των πραξικοπημάτων. Κάπως έτσι κάθε ιερέας της εξαπάτησης ανακηρύχτηκε σε λαϊκό ήρωα. Κάπως έτσι η παράταση του θεάματος του θανάτου έγινε σπονδή στη ζωή. Κάπως έτσι έγιναν αφόρητα πολλοί όχι απλά εκείνοι που φοβούνται, αλλά εκείνοι που όταν δεν έχουν φέρετρα στο στόμα τους (και στο μυαλό τους) έχουν “ισοπεδωμένες καμπύλες” – νομίζοντας ότι κάποια μπουλντόζα ίσιωσε το κληρονομημένο οικόπεδο, για να μπορούν να κτίσουν…

Είπαμε ως τώρα δυο τρία πράγματα για τις μεθ και γύρω απ’ αυτές. Όμως ακόμα δεν έχουμε απαντήσει με την πληρότητα που θα έπρεπε στο ερώτημα: γιατί οι μεθ χρησιμοποιήθηκαν ιδεολογικά έτσι όπως χρησιμοποιήθηκαν στην τρέχουσα υγιεινιστική τρομοεκστρατεία;

Μην ανησυχείτε. Και η ερχόμενη Δευτέρα μέρα είναι! Για αύριο Κυριακή; Κάτι ιδιαίτερο…

Η Αποκάλυψη είναι εδώ! Μην την χάσετε!

Παρασκευή 17 Απρίλη. Είναι η τρίτη φορά μέσα σε ένα μήνα που παραθέτουμε αυτό το απόσπασμα· μπορεί να γινόμαστε μονότονοι… (Δεν είναι από συνήθεια… Είναι από κακοήθεια!) Να, για παράδειγμα, ο τίτλος των καθεστωτικών New York Times πριν 3 ημέρες, που έρχεται στα λόγια του Caffentzis:

… Κάθε περίοδος καπιταλιστικής ανάπτυξης έχει τα αποκαλυψιακά της οράματα… Αναφέρομαι στις λειτουργικές Αποκαλύψεις που σημαδεύουν κάθε περίοδο σημαντικών αλλαγών στην καπιταλιστική ανάπτυξη και σκέψη. Γιατί η Αποκάλυψη εμφανιζόταν και σε άλλες περιόδους της καπιταλιστικής ιστορίας όταν … ο ταξικός ανταγωνισμός έφτανε ένα επίπεδο έντασης που αμφισβητούσε τον έλεγχο του κεφάλαιου… Η Αποκάλυψη δεν είναι ατύχημα. Οποτεδήποτε το τρέχον μοντέλο εκμετάλλευσης γίνεται μη βιώσιμο, το κεφάλαιο αρχίζει τους υπαινιγμούς περί θανάτου με την μορφή του τέλους του κόσμου…

Κι όχι μόνο υπαινιγμούς! Διάφοροι (πολλοί, σχεδόν οι πάντες…) έχουν καλομάθει στην “ειρήνη” του δυτικού καπιταλισμού, και απωθούν τα βασικά: πρόκειται για μεγαμηχανή καταστροφής!!! Αν είναι ανιστόρητοι… ας πρόσεχαν!

Κάποιος (“κοινωνικά ανεύθυνος” προφανώς!!!), δεν έχει σημασία ποιος, ειρωνευόταν τις προάλλες την τρομοεκστρατεία· κι έτσι κάπως την ρεζιλεύει:

… Τα βρετανικά ταμπλόιντ δημοσιεύουν ιστορίες τρόμου για “γιατρούς” που στέκονται παράμερα αδύναμοι, παρακολουθώντας ασθενείς να πεθαίνουν από ασφυξία. Σύμφωνα μ’ αυτές τις ιστορίες, όχι μόνο αυτοί οι “γιατροί” είναι ανίκανοι να φροντίσουν 400 ασθενείς όλους κι όλους με οποιονδήποτε απ’ τους πάνω από 8.000 αναπνευστήρες που διαθέτει το ενωμένο βασίλειο αλλά, επιπλέον, ασθενείς που έχει σταματήσει η καρδιά τους (και, κατά συνέπεια, έχουν χάσει τις αισθήσεις τους) και μπορούν πια να “πεθάνουν μέσα στην αγωνία” με “τον τρόμο στα μάτια τους”.

Σύμφωνα με τους New York Times, η Κορονοαποκάλυψη άρχισε στο Elmhurst, όπου οι αρχές κάλεσαν φορτηγά ψυγεία για να απομακρύνουν τα βουνά από πτώματα όταν 13 άνθρωποι που «ήταν θετικοί» πέθαναν (για κάποιο λόγο) στη σειρά μέσα σε μια μέρα.

Τα υπόλοιπα απ’ τα επιχειρηματικά μήντια κάνουν διαρκείς επικαιροποιήσεις στα θανατόμετρα, αποκαλυπτικές προγνώσεις για τα εκατομμύρια ή τα δισεκατομύρια που πιθανότατα οδεύουν προς τον θάνατο, και φυσικά έχουν τα τελευταία νέα για το ποιές celebrities έχουν κολλήσει και μπορεί να κινδυνέψει η ζωή τους, ή έχουν ήπια συμπτώματα σαν του κρυώματος, ή δεν έχουν κανένα σύμπτωμα. Η Greta υποψιάζεται ότι μπορεί να έχει μολυνθεί! Ο πρίγκηπας Κάρολος! Ο Colton Underwood (όποιος κι αν είναι αυτός), ο Tom Hanks, ακόμα και ο Ibris Elba! Τις προάλλες ο διάσημος σεναριογράφος Terrence McNally (που ήταν 81 χρονών, και είχε ιστορία καρκίνου στα πνευμόνια και χρόνιας πνευμονοπάθειας) πέθανε, στο άνθος της ηλικίας του!

Με δυο λόγια οι αρχές έχουν σπρώξει τις μάζες σ’ ένα όργιο ουρλιαχτών, με τα μάτια τεντωμένα απ’ τον τρόμο γι’ αυτόν τον «αόρατο εχθρό» που έρχεται να σκοτώσει τον καθένα και την οικογένειά του. Εκατομμύρια άνθρωποι (κρατούμενοι στα σπίτια τους) βουτάνε στο internet για να αντλήσουν υστερία, να μοιραστούν καθημερινά άγνωστης προέλευσης προσωπικές εξομολογήσεις για τον τρόμο που οι θεραπευτές / λογιστές / γιατροί τους έζησαν στις «πρώτες γραμμές» του πολέμου, και ύστερα να κυνηγήσουν οποιονδήποτε έχει κολλήσει, ή μπορεί να έχει κολλήσει (ή απλά δεν είναι υπάκουος) και βγήκε έξω να πάρει αέρα χωρίς άδεια.

Ναι…Κάνουμε πόλεμο… Πόλεμο στον Θάνατο!

Λοιπόν, είπαμε: η Αποκάλυψη ξεκίνησε! Ο ΕξΑποΔώ καλπάζει! Εισιτήρια στο www.deathnow.com…

 

Η σύγχιση Η είναι απόδειξη

Τετάρτη 15 Απρίλη. Η ως τώρα έρευνα της ασταμάτητης μηχανής τείνει στην απόδειξη μιας αρχικής γενικής «υπόθεσής» της: η «επιδημιολογία / λοιμωξιολογία» είναι μία απ’ τις ιατρικές ειδικότητες που έχουν υπερφαλαγγιστεί σχεδόν εντελώς απ’ την αλγοριθμοποίηση. Απ’ το διάσημο (στην παρακμή του λέμε!) «imperial college» μέχρι οποιονδήποτε άλλον mainstream τρομοκράτη του υγιεινισμού, όλοι στηρίζονται στους προγραμματιστές· είναι, απλά, «γραφεία τύπου» των «πληροφορικάριων». (Το ίδιο έγιναν κάποτε και οι θρυλικοί χρηματιστές…)

Δεν θα έπρεπε να ξενίζει αυτή η εξέλιξη (στην οποία θα αναφερθούμε διεξοδικότερα στο μέλλον). Έχουμε προειδοποιήσει κάμποσες φορές για την επέλαση του κυρίου Watson: οι αλγόριθμοι της ibm είναι σε θέση να εξαφανίσουν πάμπολλες ιατρικές ειδικότητες, κατ’ αρχήν σε ότι αφορά το διαγνωστικό έργο τους.

To (πολιτικά) ενδιαφέρον είναι τι συμβαίνει όταν οι εκπρόσωποι χρεωκοπημένων (εξαιτίας της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης) «επιστημονικών κλάδων και ειδικοτήτων» βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας. Δεν είναι οι άχρωμοι και άοσμοι συγγραφείς αδιάφορων papers, αλλά «σύμβουλοι του κράτους»: εκείνοι που δίνουν την τεχνογραφειοκρατική νομιμοποίηση στη «φυσική δράση και ισχύ» του…

Προκύπτουν λοιπόν ιστορικές στιγμές μεγάλου βεληνεκούς! Ο έλληνας αρχι-ιερέας της «προσευχής των 6.00» Σ. Τσιόρδας δήλωσε χτες το εξής:

…Υπάρχουν επιστημονικές εκτιμήσεις ότι υποεκτιμάται η πορεία της νόσου από δέκα ως εκατό φορές, ίσως και παραπάνω. Αξιόπιστες μελέτες αντισωμάτων θα δείξουν πού ακριβώς είμαστε. Μπορεί να εκπλαγούμε ευχάριστα και να είναι τα περιστατικά αρκετά περισσότερα από αυτά που νομίζουμε. Δεν φαίνεται αυτή την στιγμή, με τις στρατηγικές που υιοθετούνται από τις περισσότερες χώρες και οι οποίες αφορούν στην προστασία της ζωής των πολιτών και των συστημάτων υγείας, ότι θα έχουμε μεγάλη ανοσία…

Τα έχουμε εξηγήσει αυτά που λέει κάπως κρυπτογραφικά ο σε πλήρη σύγχιση ευρισκόμενος αρχι-ιερέας (ενδεικτικά: ο σπασμένος καθρέφτης 1, Πέμπτη 26 Μάρτη). Αλλά πρέπει τώρα να τα κάνουμε ακόμα πιο επαίσχυντα, «αποκωδικοποιώντας» τα φράση – φράση:

1η φράση: …Υπάρχουν επιστημονικές εκτιμήσεις ότι υποεκτιμάται η πορεία της νόσου από δέκα ως εκατό φορές, ίσως και παραπάνω… «Βαριά κανόνια» της «στατιστικής της υγείας» όπως ο Γ. Ιωαννίδης αλλά και πολλοί άλλοι αιρετικοί της ιατρικής το λένε αυτό εδώ και 1,5 τουλάχιστον μήνα: ότι, δηλαδή, τα πραγματικά κρούσματα (συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δεν έχουν συμπτώματα ή έχουν πολύ ελαφρά) είναι πολλές φορές περισσότερα απ’ αυτά που εξακριβώνονται και ανακοινώνονται με ευλαβικό σαδισμό, καθημερινά, από κάθε κράτος που σέβεται τον τρομοκρατικό εαυτό του…. Κι αυτό επειδή οι εξακριβώσεις γίνονται μέσω test, τα οποία όμως είναι παντού ελάχιστα (έως σπάνια…). Όμως αυτό το μέγεθος, άγνωστο μεν αλλά πολύ μεγαλύτερο απ’ αυτό που ανακοινώνεται, είναι βασικό στην εκτίμηση (και στην «αναπαράσταση») της θνησιμότητας. Έτσι, αν τα πραγματικά κρούσματα είναι δέκα έως εκατό φορές περισσότερα, τότε τα ποσοστά θνησιμότητας είναι από 10 έως 100 φορές μικρότερα! Χαμηλότερα ακόμα και απ’ τις έρμες τις ετήσιες, εποχιακές γρίπες!!!

2η φράση: …Αξιόπιστες μελέτες αντισωμάτων θα δείξουν πού ακριβώς είμαστε… Εδώ κι αν έχουν ξελαρυγγιαστεί οι αιρετικοί της ιατρικής: κάντε δειγματοληπτικές έρευνες! – κάντε δειγματοληπτικές έρευνες γιατί χωρίς τέτοιες δεν ξέρετε καν την τύφλα σας!!!! Μπαααα… Καλύτερη η τύφλα: εδώ και βδομάδες την αγιάζει ΚΑΙ ο αρχι-ιερέας ΚΑΙ όλο το φασιστότσουρμο των «ειδικών της υγιεινιστικής αστυνομίας»…

3η φράση: …Μπορεί να εκπλαγούμε ευχάριστα και να είναι τα περιστατικά αρκετά περισσότερα από αυτά που νομίζουμε… ΤΙ ΠΙΝΕΙ;;;;; ΠΕΙΤΕ ΜΑΣ ΤΙ ΠΙΝΕΙ;;;!!!! Ο αρχι-ιερέας δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο!!! Δηλώνει ότι θα «εκπλαγεί ευχάριστα», δηλαδή ΘΑ ΧΑΡΕΙ αν τα πραγματικά κρούσματα είναι «αρκετά περισσότερα απ’ όσα νομίζει» (δηλαδή απ’ τα ελάχιστα διαπιστωμένα μέσω τεστ…). Όμως η «χαρά» του αρχι-ιερέα του υγιεινιστικού τρόμου αν ο covid19 έχει επεκταθεί πολύ περισσότερο (που είναι η ίδια με την χαρά του Moses Elisaf, όταν μίλησε σαν γιατρός και όχι σαν δεξιότατος δήμαρχος Ιωαννίνων – δες: γενική ανοσία πληθυσμού, Δευτέρα 6 Απρίλη…) μία βάση και μόνο μία βάση έχει: την επίτευξη γενικής ανοσίας πληθυσμού – με φυσικό τρόπο!!! Με δυο λόγια ο τύπος δηλώνει χτες, 13 Απριλίου, την ώρα που το γκουβέρνο που ακολουθεί τις συμβουλές του ετοιμάζεται να ρίχνει αλεξιπτωτιστές στις ταράτσες και στις αυλές των σπιτιών για να δένουν όσους τους υποδεικνύουν οι ρουφιάνοι σαν “παραβάτες των ιερών εντολών” (υπερβολή: θα το παλέψει με drones…), αυτός ο τύπος λοιπόν δηλώνει ότι ΘΑ ΗΤΑΝ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΑΝ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΟΣΙΑ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ!!!! Και αμέσως μετά λέει:

4η φράση: …Δεν φαίνεται αυτή την στιγμή, με τις στρατηγικές που υιοθετούνται από τις περισσότερες χώρες και οι οποίες αφορούν στην προστασία της ζωής των πολιτών και των συστημάτων υγείας, ότι θα έχουμε μεγάλη ανοσία… ΤΙ ΠΙΝΕΙ;;;; ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΤΙ ΠΙΝΕΙ!!!! Με το πιο cool ύφος του κόσμου, αφού έχει πετάξει κωδικοποιημένα με τι θα χαιρόταν, λέει «αλλά μπαααα… με τις αλυσίδες που σας έχουμε φορέσει, για το καλό σας φυσικά, δεν πρόκειται να υπάρξει γενική ανοσία πληθυσμού»! Που σημαίνει σε απλά ελληνικά: «σας αρρωσταίνουμε με τον ρυθμό και τον τρόπο που θέλουμε μαλάκες»!!!

Προσέξτε! Δεν είναι κουβέντες του καφενείου… Δεν είναι καν κουβέντες ηλιθιών στο γυαλί… Είναι η «κεντρική υγιεινιστική καθοδήγηση» που μιλάει!!! Είναι η «θεωρία» που κάνει μαύρη την ζωή μας / σας!!!! Δεν προσπερνιέται…

Θα μπορούσε να είναι υψηλό ταλέντο πολιτικής (ως τεχνικής της εξουσίας και της εξαπάτησης) το να λέει κανείς δύο πράγματα απόλυτα αντίθετα μεταξύ τους, στην μια πρόταση μετά την άλλη, και να τις τρίβει και τις δύο στα μούτρα του κοινού του! Ως τώρα είχαμε γνωρίσει ένα τέτοιο μεγάλο ταλέντο: τον Γιάνη… Εκείνος ήταν / είναι ένας (μέτριος…) «ειδικός» μιας άλλης χρεωκοπημένης «επιστήμης», της οικονομο-λογίας… Ο αρχι-ιερέας ανήκει σε άλλο κλαμπ. Θα ακολουθήσει προφανώς κι αυτός τον δρόμο της «πολιτικής» – τον σηκώνει στις πλάτες του ένας ολόκληρος λαός!

Τρία ζήτω λοιπόν!!!

Ο κυνισμός και η ανθρωποφαγία είναι ΤΑ εργαλεία

Τετάρτη 15 Απρίλη. Ένας άλλος διαχωρισμένος «ειδικός», προφέσσορας γενετικής στη Γενεύη αλλά και «μεταγραφή» για να προεδρεύει στο εντόπιο «εθνικό κέντρο έρευνας, τεχνολογίας και καινοτομίας», ονόματι Μανώλης Δεμιρτζάκης, ανέλαβε να εξηγήσει (συντευξιαζόμενος πρόσφατα στο site WomenOnly.gr) γιατί ο Γκαίμπελς δεν ήταν απλά ένας ναζί ειδικός της προπαγάνδας, αλλά ένας άγιος κάθε εξουσίας.

Ερώτηση: Κύριε Δεμιρτζάκη, είναι η πανδημία μια μορφή πολέμου;

Απάντηση (κρατηθείτε…): Είναι καλό να την πούμε πόλεμο αυτή την πανδημία. Γιατί ακριβώς επειδή παραβιάζονται ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες για το καλό μας είναι σημαντικό να ξέρουμε ότι μόνο με πόλεμο δεχόμαστε τέτοιου είδους παραβιάσεις. Ας μην την ονομάσουμε μια κανονική κατάσταση στην οποία μένουμε σπίτι και απαγορεύεται να βγούμε. Ας την ονομάσουμε πόλεμο επομένως, γιατί μόνο στον πόλεμο επιτρέπουμε στην οποιαδήποτε κυβέρνηση να το κάνει αυτό ώστε να αναγνωρίζεται ότι οι συνθήκες είναι εξαιρετικά μοναδικές και επείγουσες και για αυτό γίνεται. Μου αρέσει η ακρότητα σε αυτή τη δήλωση για να ξεκαθαρίσουμε ότι τα ακραία μέτρα παίρνονται για ακραίες συνθήκες διότι αν μπούμε στη διαδικασία να μειώσουμε την ένταση των συνθηκών τότε τα ακραία μέτρα φαίνονται προβληματικά. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι συνθήκες είναι ακραίες για αυτό και τα μέτρα είναι ακραία. Και μια ακραία συνθήκη είναι ο πόλεμος.

Ο γενετιστής δεν θα ξέρει βέβαια καλά· όμως σαν κρατικό στέλεχος μπορεί να λέει ότι του κατέβει. Το (συνταγματικό) άρθρο που “προστατεύει” την ελευθερία κίνησης ανά την επικράτεια ισχύει ΚΑΙ σε καιρό κανονικού πολέμου! Σε μία μόνο περίπτωση δεν ισχύει: όταν αυτό το (τυπικό) σύνταγμα γίνει κωλόχαρτο, δηλαδή όταν γίνεται πραξικόπημα! Τελεία και παύλα.

Αυτό υπερασπίζεται ο κυρ Μανώλης: ένα πραξικόπημα! Το αν ένα πραξικόπημα αυτο-νομιμοποιείται σαν “πόλεμος εναντίον ενός ορατού εχθρού” (π.χ. “οι κομμουνιστοσυμμορίτες”….) ή σαν “πόλεμος εναντίον ενός αόρατου εχθρού”, αυτό είναι κάτι που αφορά μόνο τους οπαδούς του. Χουντικοί είναι και στη μία και στην άλλη περίπτωση!

Του ξεφεύγει όμως του προφέσορα ο πραξικοπηματικός εκβιασμός: …αν μειώσουμε την ένταση των συνθηκών (λέει) τότε τα ακραία μέτρα φαίνονται προβληματικά. Που σημαίνει: μόνο με ανελέητο ιδεολογικό / πληροφοριακό βομβαρδισμό μπορούμε να νομιμοποιήσουμε το πραξικόπημα!!

Πράγμα, φυσικά, που το ξέρουν όλοι οι ιερείς και οι στρατηγοί των “καταστάσεων εξαίρεσης”…

The fear factor(y) 1

Τρίτη 14 Απρίλη. Oldies but goodies συνέχεια (ή επειδή θα έπρεπε να έχουμε μιλήσει έγκαιρα και γι’ αυτά…):

Θα μπορούσε η ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών να είναι η ιστορία των φόβων τους; Tί φοβούνται· πως και πότε· πως ξορκίζουν (αν ξορκίζουν) τους φόβους τους· πως υποκύπτουν σ’ αυτούς ή πως τους ξεπερνούν· ποιοί τους διαχειρίζονται και πως επωφελούνται απ’ την διαχείριση· είναι αυτά εύλογα ερωτήματα των οποίων οι απαντήσεις τρέχουν πίσω απ’ τις πλάτες των ζωντανών βρυκολακιάζοντας στις ζωές και στις σχέσεις τους; Kι αν είναι εύλογα, θα έπρεπε να ξεπεράσουμε την ανθρωπολογική και κοινωνιολογική αντιμετώπισή τους εστιάζοντας κατευθείαν στην πολιτική (δηλαδή: πολεμική) αξία τους;

Δεν έχουμε υπόψη μας μια ιστορία των φόβων – ούτε καν μια κοινωνιολογική τέτοια. Όμως υποστηρίζουμε ότι αν υπήρχε τέτοια, οι κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού θα βρίσκονταν στην κορυφή, σαν κατ’ εξοχήν φοβικές κοινωνίες. Δεν έχουμε ακλόνητες αποδείξεις (ειδικά απέναντι σ’ αυτούς που, όπως σχεδόν για τα πάντα, θα πουν το μονότονο «πάντα έτσι ήταν τα πράγματα»). Eκτός απ’ αυτήν: μια πλήρης ιατρική λίστα σύγχρονων φοβιών περιλαμβάνει 684 διαφορετικές περιπτώσεις! Φυσικά τέτοιοι κατάλογοι δείχνουν όχι μόνο πως κάτι τρέχει, αλλά και την (μανιακή) σχολαστικότητα να ονοματιστούν και να ταξινομηθούν, σαν αρρώστιες, τα πάντα στις ανθρώπινες συμπεριφορές. Aλλά αν οι ενδιαφέρομενοι θεωρούν πως όντως φοβούνται (τις βελόνες, το κίτρινο χρώμα ή τα παραμύθια – για να πούμε μερικές περιπτώσεις) τόσο επίμονα ώστε να πρέπει να τους δει γιατρός, τότε…

Eντάξει, μια συμβιβαστική πρόταση. Aκόμα κι αν οι κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού δεν φοβούνται περισσότερο από άλλες στο παρελθόν (στο καπιταλιστικό, ή, ακόμα, στο προκαπιταλιστικό παρελθόν), το σίγουρο είναι ότι φοβούνται διαφορετικά. Aπό ψυχ-ιατρική άποψη εστιάζουν στους φόβους τους: τους ονοματίζουν, τους καταγράφουν, τους κατατάσσουν, τους ψειρίζουν. Aπό κοινωνική άποψη ντρέπονται γι’ αυτούς· συχνά τους φοβούνται (ναι, μέσα στον κατάλογο των φοβιών υπάρχει και η φοβοφοβία!). Kαι, ας μας επιτραπεί: από πολιτική άποψη προσπαθούν αγωνιωδώς να τους συγκεκριμενοποιήσουν, να τους προσδιορίσουν. Έναντι οτιδήποτε. Γιατί μέσα στη διαφορετικότητα των φόβων στον ύστερο καπιταλισμό, συμβαίνει και (ή μήπως κυρίως;) αυτό: οι φόβοι (μας) είναι εν γένει αόριστοι.

Δεν έχουμε εδώ τον φόβο απέναντι στα άγρια θηρία. Δεν έχουμε καν τον φόβο απέναντι στην οργή και την κατάρα του θεού / των θεών για κάποια ατομική ή και συλλογική παράβαση. Έχουμε μάλλον ένα φοβικό δυναμικό, που μοιάζει να περιστρέφεται αδέσποτο σαν πυξίδα χωρίς μαγνητικό βορρά. Ψάχνοντας τι είναι το όντως φοβερό· μετατρέποντας γι’ αυτό το λόγο σε φοβερό οτιδήποτε. Eίναι οι αρρώστιες γενικά κι αόριστα· όλες οι αρρώστιες και οπωσδήποτε οι πιο διάσημες ανάμεσά τους όπως παρουσιάζονται στα μηνιαία ή εβδομαδιαία δελτία υγιεινιστικών απειλών… Eίναι οι άλλοι, εν γένει, κοντινοί και μακρινοί· αυτοί που δεν συναντήσαμε ποτέ κι ακόμα πιο έντονα εκείνοι που συναντήσαμε αλλά δεν αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε στ’ αλήθεια…. Eίναι η απόρριψη, τόσο πιο πιθανή όσο πολλαπλασιάζονται οι φετιχισμοί (δηλαδή τα εμπορεύματα) της καταξίωσης…. Eίναι όλες οι πιθανές κι απίθανες μορφές πόνου, πριν καν νοιώσουμε κάποιον· μόνο με την φήμη πως εκεί (εδώ…) πονάει… Eίναι όλες οι μεσολαβημένες, αναπαραστάσιμες ή μη μορφές έκπτωσης, απώλειας, θανάτου…

O άγραφος χάρτης της σύγχρονης αοριστίας των φόβων μπορεί να διαβαστεί στην κίνηση όλων των φαρμακείων. Oι καταθλίψεις, οι νευρώσεις, οι ψυχώσεις, είτε είναι καταγραφές των ειδικών είτε απλά η διάγνωση των περιξ (διάγνωση απευθείας ή διάγνωση που αντανακλάται στις γκριμάτσες τους…) περνούν από εκεί. Kαι καταλήγουν στα οικιακά ντουλαπάκια, στα κομοδίνα δίπλα απ’ τα κρεβάτια – αφήνουμε την δακτυλοδεικτούμενη πρέζα πρέζα και τα υπόλοιπα. H κουβέντα είναι σωστή από πολλές απόψεις: ζούμε στην πολιτική οικονομία του φόβου σαν αναπόστατο, οργανικό τμήμα του κόσμου μας· η επίγνωση της βαρβαρότητας του οποίου είναι οδυνηρή. Aν και, χωρίς δεύτερη κουβέντα, απελευθερωτική επίσης.

…

The fear factor(y) 2

Τρίτη 14 Απρίλη. …Yπάρχει (υπήρχε καλύτερα) μια σοφή στάση των πληβειακών κοινωνικών τάξεων, αγροτικών και εργατικών απέναντι στον πόνο. Kαι την εκπαίδευση σ’ αυτόν. Aν δεν πέσεις δεν μαθαίνεις να στέκεις ήταν η κουβέντα όταν, στα πρώτα τους βήματα, τα μωρά τους σωριάζονταν κάθε λίγο σκούζοντας. Aν δεν πονέσεις δεν μαθαίνεις ν’ αντέχεις τον πόνο. Aν δεν μάθεις να πονάς φοβάσαι τον πόνο σου τον ίδιο θα συμπληρώναμε.

H σχέση με τον πόνο, και σαν άμεση συνέπεια η σχέση με τον φόβο (απέναντι σε οποιονδήποτε πόνο) δεν είναι απλά «βιολογική». Eίναι πολύ περισσότερο κοινωνική. Διαμορφώνεται απ’ τα επιτρεπτά ή όχι όρια πράξεων και ενεργειών που είναι πιθανό να μας πονέσουν. Mέσα απ’ το πλήθος τέτοιων πράξεων και ενεργειών, ειδικά μάλιστα ολόκληρη την περίοδο που διαμορφώνει ο καθένας χαρακτήρα, μαθαίνουμε όχι μόνο να αντέχουμε αλλά, κι αυτό είναι σπουδαιότερο, το πώς και πόσο φοβόμαστε. O φόβος είναι κατ’ αρχήν μια σωματική διαδικασία προστασίας απέναντι σε συγκεκριμένο κάθε φορά κίνδυνο. Tο να μαθαίνουμε «πώς και πόσο φοβόμαστε» συμπεριλαμβάνει συνεπώς πλήθος επιμέρους εμπειρικών γνώσεων: την αναγνώριση του συγκεκριμένου κάθε φορά  κινδύνου· την εκτίμησή του· την ακαριαία προετοιμασία και «οχύρωση» του σώματος απέναντι στον πιθανό πόνο έτσι ώστε να αυτομειώσει (το σώμα) την έντασή του· κλπ κλπ.

H εξοικείωση με τον πόνο και με τον φόβο είναι λοιπόν μια κοινωνική / σωματική διαδικασία εμπειριών πόνου και φόβου. Kαι δεν χρειάζονται εδώ ειδικές τελετουργίες εξ-οικείωσης, παρότι γνωρίζουμε ότι πολλές και διαφορετικές κοινωνίες είχαν τέτοιες τελευτουργίες, στο πέρασμα των νεαρών αρσενικών μελών τους απ’ αυτό που λογαριαζόταν σαν εφηβεία σ’ εκείνο που θεωρούνταν ενήλικη ζωή. Tο σημαντικότερο είναι ότι ακόμα και πολύ πριν τέτοιου είδους τελετουργίες υπήρχε μια αντι-φοβική κανονικότητα, και η σχετική ανοχή απέναντι στον πόνο, στην καθημερινότητα των (παιδικών / νεανικών) παιχνιδιών.

Σε σχέση μ’ αυτήν την κοινωνική παράδοση είναι που αρχικά η αστική τάξη σαν ηγεμονική ιδεολογικά, και στη συνέχεια τα διάφορα κύματα εξέλιξης της καπιταλιστικής καθημερινότητας, έδρασαν και δρούν αντίθετα. Στο όνομα μιας καινούργιας θέωρησης του σώματος και της «προστασίας» του η αστική τάξη προώθησε ένα είδος «αποσωματοποίησης»· ή, για να είμαστε πιο σωστοί, «επανασωματικοποίησης» με αφηρημένους ηθικούς όρους και όρια. Oι κανόνες της καθώς πρέπει σωματικότητας συνέκλιναν, όπως έχει δείξει πετυχημένα ο Φουκώ, στην επαναρρύθμιση της σεξουαλικότητας και των πρακτικών της.

Aλλά περνούσαν υποχρεωτικά, κι απ’ την αρχή, απ’ την απαγόρευση του τυχαίου σωματικού πόνου, και την διακράτιση τόσο του πόνου όσο και του φόβου για τις ανάγκες της τιμωρίας. Tο οικογενειακό και αργότερα το εκπαιδευτικό σύστημα της αστικής τάξης σκόπευε (και ως ένα βαθμό τα κατάφερε) να κρατήσει το μονοπώλιο της πρόκλησης πόνου και φόβου αποκλειστικά για τις εξουσιαστικές δομές (με τον πατέρα πρώτη μορφοποίηση)· πράγμα που σήμαινε πως κάθε άλλη τυχαία πηγή σωματικού πόνου και φόβου, κάθε «τυχαίο μάτωμα» στη διάρκεια των παιδικών παιχνιδιών, που θα δρούσε σαν ευκαιρία εξοικείωσης και άρα αντοχής (απέναντι στον εξουσιαστικό πόνο / φόβο), ήταν απαγορευμένη.

Σε αντίθεση με την πληβειακή καθημερινότητα, οι αστικές νόρμες του επιτρεπτού και του απαγορευμένου ήταν φιλο-φοβικές. Mε την έννοια ότι η σωματική εμπειρία του πόνου και του φόβου, το καθημερινό σχολείο εξοικείωσης, αναμέτρησης και αντοχής, θα έπρεπε να απαγορευτεί. Yπέρ μιας «κεφαλαιοποίησης» του πόνου και του φόβου στο λογαριασμό της εξουσίας· υπέρ, επίσης, μιας προληπτικής φοβικής αοριστίας όσον αφορά τον πόνο της τιμωρίας.

…

The fear factor(y) 3

Τρίτη 14 Απρίλη. … H εκπαίδευση και η εξοικείωση στον πόνο και στον φόβο μάθαινε το είδος μας (και το ίδιο θα πρέπει να συμβαίνει σε κάθε ζωντανό είδος) να εκτιμάει γρήγορα την απειλή, μέσω της συγκεντρωμένης γνώσης / εμπειρίας – και να αντιδρά ανάλογα. Aυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι σε άλλες κοινωνίες δεν υπήρχαν «πανικοί» – δηλαδή λάθος ή καθόλου εκτιμήσεις απέναντι σε κινδύνους, και άρα «ανεπεξέργαστες» αντιδράσεις «φυγής». Σημαίνει πως τέτοιοι πανικοί είτε ήταν εξαιρετικά σπάνιοι, είτε ήταν προϊόντα μιας ειδικής αντι-εκπαίδευσης, απαλλοτρίωσης και υπαγωγής (της κοινωνικής γνώσης) των φόβων σε κάποια κεντρική διεύθυνση· δουλειά που έκαναν οι κάθε είδους παπάδες.

Oι κοινωνίες του ύστερου καπιταλισμού είναι αντίθετα, πολύ συχνά, σε μόνιμη κατάσταση «υπο-πανικού» – άσχετα με το μέγεθος της τυπικής θρησκευτικότητάς τους. Kι αυτό επειδή τα μέλη τους, ένα προς ένα, είναι εκπαιδευμένα στον γενικό φόβο απέναντι στον πόνο. Aπορρίπτουν με ιερή αγανάκτηση τον πόνο, οποιονδήποτε πόνο, σαν οργανικό στοιχείο της ζωής (τους)· επαινούν υπερβατικά την αν-αισθησία καθόσον μόνο «καλά» βιώματα και «ευχάριστες» συγκινήσεις έχουν θέση στη ζωή· τρομάζουν (συχνά κυριολεκτικά) με οτιδήποτε αμφισβητεί την προσωρινότητα των «καλών – και – ευχάριστων»…. Aκόμα και οι πόνοι του τοκετού, αυτή η έσχατη γνώση της πραγματικής ζωής, έχουν τεθεί σχεδόν στην παρανομία… Θεωρούνται φοβεροί κι ασήκωτοι για τα καινούργια γυναικεία σώματα.

Φυσικά δεν πρέπει να παρακάμψουμε το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση ευνοεί όσους μπορούν να έχουν το μονοπώλιο (της πρόκλησης) του φόβου. Έστω του μεγα-φόβου, που είναι ανώτερης τάξης απ’ τις αδέσποτες καθημερινές φοβίες. Όπως έδειξε η κατασκευή των θεών, όσο πιο παντοδύναμη εμφανίζεται να είναι η εξουσία της τιμωρίας τόσο πιο παραλυτική είναι η καθημερινότητα απέναντί της. Σε τελευταία ανάλυση, αν στη θέση της εμπεριστατωμένης, συγκεκριμένης και πραγματιστικής επί-γνωσης των κινδύνων, των πόνων και των φόβων, μπει η γενική κατασκευή μικρο-φοβικών συνδρόμων, συμβαίνει ό,τι με την κατασκευή του (καπιταλιστικού) χρήματος σε σχέση με την ιδέα του (καπιταλιστικού) πλούτου: πάντα υπάρχει κάτι υπερ-μεγάλο, σε έκταση και ένταση, που μπορεί να συναθροίσει, να υπάγει και να κατευθύνει τα μικρά, σαν ο κοινός τους παρανομαστής.

A-σώματοι, ανίκανοι/ες να συμφιλιωθούμε με την ζωϊκή αλήθεια του πόνου, υποφέρουμε τελικά διαρκώς «ψυχικά». Άψογα σώματα – πληγιασμένες ψυχές. Tί είναι αυτό το «ψυχικά» που οδηγεί στην υποδούλωση στις φαρμακοβιομηχανίες αλλά και στις δήθεν επουλωτικές συνταγές των εξουσιών; Mια μετάθεση· μια θεμελειώδης αλλοτρίωση. Σχεδόν οντολογική.

Aλλά, λέμε, ανατρέψιμη…

(Kάτι τέτοια γράφαμε πριν «πολλά πολλά χρόνια»… Στο Sarajevo νο 23, το Νοέμβρη του 2008.

Μάταιη η προειδοποίηση. Προφανώς…

Ιδού τώρα!)

Η μόλυνση σαν οικονομικό / πολιτικό event 1

Δευτέρα 13 Απρίλη. Θα μας συγχωρήσετε αν κάνουμε (όποτε χρειάζεται) ένα μπρος – πίσω στον χρόνο: είναι για να «πιάνουμε το νήμα» από σημεία που βρίσκονται έξω απ’ την τεχνητή πρόκληση «κατάστασης εξαίρεσης» που παιδεύει κόσμο και κοσμάκη σε πολύ βασικά της καθημερινής ζωής. Οφείλουμε ωστόσο να βγαίνουμε, με την ιστορική έννοια της εξόδου, απ’ τον βάλτο. Μόνο έτσι μπορούμε να τον δούμε σαν «εξωτερική κατάσταση», και άρα να τον «καταλάβουμε» για να τον αντιπετωπίσουμε.

Όσες/όσοι έκαναν τον κόπο να δουν με προσοχή και κριτικό πνεύμα το/τα video για το Event 201 (περισσότερα στους σχολιασμούς μας στις 29, 30 και 31 Μάρτη) θα έπρεπε να προσέξουν ανάμεσα στα άλλα και το εξής: βασικά στοιχεία του «σεναρίου» εκείνης της «άσκησης» για τον επερχόμενο ιικό Αρμαγεδώνα ήταν α) η μεγάλη φονικότητα του κορονοϊού (30%…), και β) πως εμβόλιο θα είναι αδύνατο να υπάρξει πριν από τουλάχιστον 18 μήνες.

Σ’ όλες τις συζητήσεις / ανταλλαγές ιδεών των «παικτών» εκείνης της «άσκησης», το τι θα έπρεπε να γίνει αυτούς τους 18 μήνες του βουλιάγματος του πλανήτη σ’ έναν ωκεανό φονικής μόλυνσης δεν απασχόλησε· εκτός, φυσικά, απ’ την υπόδειξη του ότι οι χρηματοδοτήσεις θα πρέπει να είναι όσες χρειάζονται για να γίνουν οι απαραίτητες έρευνες και να φτιαχτεί το εμβόλιο. Καταλαβαίνουμε το γιατί αυτό το τόσο δυσοίωνο και μακρόχρονο «κενό θανάτου» για την ανθρωπότητα βρισκόταν έξω απ’ τις έγνοιες των ceo διάφορων πολυεθνικών που ήταν οι «παίκτες»: αν ο Ιός ο Αναμενόμενος εμφανιζόταν, αυτό το «κρίσιμο διάστημα / θέμα» θα το αναλάμβανε η μορφή – κράτος. Επιβάλλοντας την κοινωνική αποδιάρθρωση / αναδιάρθρωση με τον τρόπο που ξέρει: δια της βίας.

Αν, ωστόσο αντιμετωπίζει κανείς το Event 201 περισσότερο σαν προπαγανδιστική εκστρατεία και λιγότερο σαν «πραγματική άσκηση» και, επιπλέον, σαν «εκροή» του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και όχι απλά των Gates & co., τότε η «σιωπηλή» ανάθεση στη μορφή – κράτος του καθήκοντος της κοινωνικής αποξένωσης (social distancing…) δεν είναι απλά μια οργανική λεπτομέρεια, οργανική μεν λεπτομέρεια δε, στον τρόπο που οι τεχνολογικές / καπιταλιστικές αιχμές επιταχύνουν την «επαναστασή» τους. Κι αυτό επειδή (όπως δείχνει η στοιχειώδης εμπειρία των ανθρωπινων κοινωνιών) εάν ένα πραξικόπημα πετύχει (γίνει αποδεκτό) τότε οι πραξικοπηματίες έχουν μπροστά τους έναν καινούργιο «δρόμο».

Εν τω μεταξύ παραμένει κι αυτό το ερώτημα: θα ήταν βολικότερος ένας κορονοϊός – σκοτώστρα, με θνησιμότητα 30%, σε σχέση με τον «φλώρο» τσαχπίνη covid-19; Μελετώντας, ως τώρα, τόσο τις προδιαγραφές του συμπλέγματος όσο και τα «επιχειρήματα» που χρησιμοποιούν οι κατά τόπους λακέδες (εκπρόσωποι της μορφής – κράτους) για να «δικαιολογήσουν» την παραβίαση όλων των συνταγματικών προβλέψεων των ίδιων των κρατών τους, το συμπέρασμά μας είναι ότι: πιθανότατα θα βόλευε (με την έννοια ότι δεν θα μπορούσε κανείς να έχει αμφιβολία για την σωτηρία μέσω της αυτοφυλάκισής του όταν παντού κυκλοφοράει ο μαύρος χάρος)· ωστόσο, μετά τον αρχικό αιφνδιασμό (που μπορεί εύκολα να εντοπιστεί…) έχουν καταφέρει (τόσο οι κρατικοί λακέδες όσο και το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα) να «αποκομίσουν τα μέγιστα» απ’ τον φλούφλη covid-19 τερατολογώντας και δημαγωγόντας ασύστολα για την δήθεν επικινδυνότητά του. Δημιουργήθηκε, υποθέτουμε ότι το έχετε καταλάβει, μια Εικονική Αποκάλυψη (στη θέση της «κανονικής») που ουσιαστικά «κάλυψε» τις ανάγκες τόσο των κρατών (για την κοινωνική αποδιάρθρωση και τον έλεγχο) όσο και των εταιρειών.

Η μόλυνση σαν οικονομικό / πολιτικό event 2

Δευτέρα 13 Απρίλη. Ωστόσο στις αρχές του 2020 ΔΕΝ είχε ετοιμαστεί ακόμα το κατάλληλο manual! (Το καταλαβαίνει κανείς ακόμα και απ’ το Event 201, στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη…). O covid-19 «έσκασε» πιο νωρίς απ’ όσο «θα έπρεπε»!! Πιθανόν το 2021, ένα χρόνο μετά, το timing να ήταν καταλληλότερο: δεν θα βούλιαζε το μεγαγεγονός των ολυμπιακών, και θα είχε υπάρξει ίσως μια καλύτερη προετοιμασία (μεταξύ εκείνων που έχουν πρόνοια, από καπιταλιστική άποψη). Σε κάθε περίπτωση, εξαιτίας του αιφνιδιασμού, και εξαιτίας του «ατυχήματος» ο covid-19 να εμφανιστεί στο νο 1 καπιταλιστικό κράτος του πλανήτη και όχι στην σιέρα λεόνε (όπως θα ήταν προτιμότερο…) έχει υπάρξει απ’ την μια μεριά αρκετός (βίαιος) αυτοσχεδιασμός των κρατών· και απ’ την άλλη μια υπόγεια (και πολιτικοποιημένη μόνο σ’ ένα ελάχιστο ποσοστό της) κακοπιστία εκ μέρους ικανού μέρους των υπηκόων.

Μια σοβαρή ένδειξη του ότι έγινε «ατύχημα» θα μπορούσε κάποιος προσεκτικός αναγνώστης να την διαπιστώσει στο άρθρο του Gates στη χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή». Με κάποια ανομολόγητη (;) πίκρα ο ισχυρότερος γιατρός του κόσμου, «απομονωμένος» σε κάποια απ’ τις χλιδάτες βίλες του, επιμένει στο «φιλάνθρωπο» σενάριο του Event 201 – και ανησυχεί που το πράγμα δεν πάει έτσι:

… Ο covid-19 δεν έχει πλήξει ακόμη πολλές χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος. Δεν είμαστε βέβαιοι για ποιον λόγο. Αλλά αυτό που ξέρουμε [από πού το ξέρετε ρε μπάρμπα;] είναι ότι η ασθένεια τελικά θα εξαπλωθεί ευρέως σε αυτά τα έθνη, και χωρίς περισσότερη βοήθεια, τα κρούσματα και οι θάνατοι θα είναι πιθανώς χειρότερα από οτιδήποτε έχουμε δει μέχρι στιγμής. Σκεφτείτε το εξής: ο covid-19 έχει κατακλύσει πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, αλλά τα νούμερα δείχνουν ότι ακόμα και ένα νοσοκομείο του Μανχάταν έχει περισσότερα κρεβάτια εντατικής φροντίδας από τις περισσότερες αφρικανικές χώρες. Εκατομμύρια θα μπορούσαν να πεθάνουν…

Ο συγκεκριμένος αλτρουϊσμός δείχνει να ζει (προς το παρόν;) σε κάποια απόγνωση: οτιδήποτε κι αν χρειαστούν οι «περισσότερες αφρικανικές χώρες» το έμπειρο στον covid-19 Πεκίνο είναι πιο κοντά απ’ την έδρα της microsoft και την Ουάσιγκτον! Λογικά ο Gates θα πρέπει να το έχει καταλάβει… Όμως για λόγους που δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς, όλα τα “υγιεινιστικά” κόλπα του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος θα ήταν ευκολότερο να επιβληθούν (και να τσεκαριστούν) στον “τρίτο κόσμο” (αυτή φαίνεται πως ήταν η ελπίδα…), έτσι ώστε να έρθουν εξελιγμένα στις μητροπόλεις. Τώρα; Τώρα, από μια αναποδιά της ιστορίας, πρέπει να εφαρμοστούν κατευθείαν σ’ αυτές. Ανώριμα όχι μόνο από τεχνική αλλά και από πολιτικο-ιδεολογική άποψη….

Υπάρχουν διάφορα επιμέρους περιστατικά που σκιαγραφούν ικανοποιητικά τόσο την γελοιότητα όσων τυραννούν την ζωή μας, όσο και τους πραγματικούς τους στόχους (πολύ μακριά απ’ την καλή μας υγεία!…). Για παράδειγμα: θυμάστε το «imperial college» του Λονδίνου; Είναι καθοδηγητής και του εντόποιου αρχι-ιερέα της «προσευχής των 6.00». Είχαμε προσπαθήσει να το φτύσουμε (για να μην το ματιάσουμε φυσικά!) στις 28 Μάρτη (οι τρομοκράτες!). Μια μέρα νωρίτερα οι 47 «ειδικοί» του (τα πιο καλοπληρωμένα άλογα της αγγλικής «επιστήμης») είχαν ανακοινώσει το σοφό τους πόρισμα, που διέτρεξε σαν αστραπή όλον τον μηντιακό πλανήτη, ότι αν δεν ληφθούν μέτρα θα πεθάνουν 40 εκατομμύρια (το «σενάριο» του Event 201 ήθελε 65 εκατομμύρια νεκρούς)· ενώ αν ληφθούν αυστηρά μέτρα θα πεθάνουν … 1,3 εκατομμύρια…

Μετά από σχεδόν 4 μήνες κλιμακωτών δικτατορικών μέτρων και άφθονης κρατικής βίας σε πολλά μέρη του πλανήτη (σαν κι αυτά που ήθελαν οι ειδικοί του imperial college), δηλαδή ακριβώς μ’ αυτά τα «δεδομένα» που (υποτίθεται ότι) έβαλαν στους υπολογιστές τους για να τους ξεράσουν το εντυπωσιακό νούμερο 1.300.000, οι νεκροί του covid-19 παγκόσμια είναι λιγότεροι απ’ τους μισούς του κατώτερου ορίου μιας συνηθισμένης, κλασσικής επιδημίας γρίπης… Αυτό το κατώτερο όριο θανάτων από επιπλοκές της γρίπης είναι 250.000, και οι νεκροί του covid-19 ως χτες ήταν 113.000…. Ενώ παραμένει ισχυρή η πιθανότητα, εξαιτίας της «δημιουργικής λογιστικής θανάτου» που ασκούν πλέον συγχρονισμένα όλα τα κράτη, ότι οι πραγματικοί νεκροί που οφείλονται σε επιπλοκές της μόλυνσης απ’ τον covid-19 (και όχι σε άλλες αιτίες) μπορεί να είναι λιγότεροι από 20 ή και 15 χιλιάδες…. Παγκόσμια….

Θυμάται κανείς ότι το μόνο «ειδικό» που κατέχουν αυτοί οι προφέσσορες είναι το «κύρος» που προσθέτουν στην τρομοκρατία; Όχι. Την δουλειά τους την έκαναν και την κάνουν πάντως.