Tag: ιδεολογία

Το διπλό αφεντικό 11

Πέμπτη 14 Μάη. Το πιο χτυπητό στοιχείο του πιο πάνω προπαγανδιστικού video είναι ότι υπονοεί ένα κράτος που όχι μόνο δεν είναι καπιταλιστικό, αλλά είναι κάτι σαν φιλανθρωπικό ίδρυμα. Όμως αν προσέξει κανείς μπορεί να εντοπίσει τους υπαινιγμούς: το να γίνει το κράτος «δεύτερο αφεντικό» (όπως το εννοούμε εμείς) θα είναι πολύ οικονομικότερο σε σχέση με τα “έξοδα” του χάους των επιδομάτων που είναι κληρονομιά του φορντικού παρελθόντος και της 2ης βιομηχανικής επανάστασης και απαιτούν μια εκτεταμένη (κρατική) γραφειοκρατία για να ελέγχει τις προϋποθέσεις και τις κατηγοριοποιήσεις επιδότησης του καθενός / της καθεμιάς χωριστά. Συνεπώς το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» είναι ο αποπληθωρισμός των παλιότερων επιδομάτων…

Είναι αυτή η «απλοποίηση» που έκανε τον σκληρά νεοφιλελεύθερο Friedman οπαδό της ιδέας:

Για την δική μας εργατική κριτική, αυτό το (δεύτερο) video ξεκαθαρίζει την βασική αιτία που κάνει αναγκαία την εμφάνιση της μορφής – κράτους σαν διαχειριστή της «αγοράς εργασίας» στο σύνολό της: η τεχνολογική ανεργία στη φάση επιτάχυνσης της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και, ακόμα περισσότερο, οι πολιτικές συνέπειες (για την σταθερότητα του συστήματος) που (θα) έχει αυτή.

Κι όλα αυτά κουβεντιάζονταν και προωθούνταν προ covid-19… Έχει αλλάξει κάτι εξαιτίας του φονιά ιού; Ή παράγωγο της τρομοεκστρατείας είναι η επιτάχυνση της-εμφάνισης-του-προβλήματος (εργασία, αγορά εργασίας, διαχείρισή της) μαζί με την-εμφάνιση-της-λύσης του;

Η εγκαθίδρυση κάποιου είδους «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» έχει δουλευτεί τα προηγούμενα χρόνια· αλλά δεν είναι η μόνη εκδοχή νομιμοποίησης του «δεύτερου αφεντικού» στην τωρινή φάση. Υπάρχει άλλη μία, περισσότερο α λα καρτ, που στοχεύει σ’ εκείνο το μέρος της σύγχρονης εργατικής τάξης που ούτε μπορεί να δουλέψει-απ’-το-σπίτι ούτε όμως θα ξαναβρεί την δουλειά που έκανε πριν την τρομοεκστρατεία· σίγουρα όχι σύντομα. Στον πυρήνα του ζητήματος οι διαφορές ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο εκδοχές είναι συγκυριακές. Ο «φόβος της μόλυνσης» καλλιεργήθηκε για να τεθεί το κοινωνικό εργοστάσιο σε επιτήρηση σε πολλά επίπεδα· κι όχι μόνο σε ότι αφορά την οργάνωση της εργασίας / εκμετάλλευσης. Μπορεί να διατηρηθεί αυτός ο φόβος για αρκετό καιρό, ακόμα και μετά τον covid-19.

Αλλά το πιο ουσιαστικό από καπιταλιστική άποψη είναι οι ριζικοί μετασχηματισμοί – και η σταθεροποίησή τους, με ή χωρίς υγιεινιστικούς φόβους τέτοιου είδους. Κάποιοι θα γίνουν γρηγορότερα από άλλους· κάποιοι είναι προϋποθέσεις άλλων.

Υπάρχει, όμως, εργατική απάντηση στην καθιέρωση του «διπλού αφεντικού»; Και πως αντιπαρατίθεται;

(συνέχεια στα επόμενα)

Το διπλό αφεντικό 8

Τετάρτη 13 Μάη. Διάλυση της έννοιας του (άμεσου) μισθού σαν της υλικής εκδήλωσης της ανταγωνιστικής σχέσης ανάμεσα στους εργάτες και τα αφεντικά… Έλεγχος του συνόλου της αγοράς εργασίας προς όφελος των αφεντικών συνολικά… Κατάργηση (ή περιορισμός) της εργατικής ανταγωνιστικής δράσης… Θόλωμα των βασικών χαρακτηριστικών της μισθωτής εργασίας… Ακόμα κι αν αυτά και μόνο αυτά ήταν τα οφέλη απ’ την εγκατάσταση και διεύρυνση της “υβριδικής” διεύθυνσης (επί) της εργασίας μέσω του μοντέλου “διπλό αφεντικό”, δεν θα ήταν καθόλου ασήμαντα! Όμως υπάρχει και κάτι ακόμα.

Το ιδιωτικό αφεντικό μιας επιχείρησης έχει έσοδο (και κέρδος) απ’ την πώληση των εμπορευμάτων που παράγονται σ’ αυτήν, είτε είναι πράγματα είτε υπηρεσίες. Μέσω της πώλησης των εμπορευμάτων είναι που πραγματοποιείται η υπεραξία, παίρνει δηλαδή την μορφή “χρήμα”. Το κράτος από που έχει έσοδο και αναλαμβάνει να πληρώνει το ένα μέρος του μισθού (κρύβοντας, όπως έχουμε πει ήδη, την ταξική πόλωση “μισθός”); Από δύο πηγές: την φορολόγηση και τα δάνεια.

Εάν η μορφή – κράτος αύξανε την φορολογία πάνω στα κέρδη των αφεντικών ώστε να πληρώνει από κει αυτό το ένα μέρος του μισθού, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι δρα σαν “ενδιάμεσος”, που αφαιρεί απ’ τις τσέπες του συνόλου των αφεντικών κάποια ποσά, για να τα επιστρέψει στους εργάτες / μισθωτούς· άρα ότι τα λεφτά που πληρώνει είναι κάτι σαν “αόρατος μισθός”. Εάν, όμως, όχι μόνο δεν αυξάνεται η φορολογία των αφεντικών αλλά, αντίθετα, μειώνεται; Τί είδους, τί χαρακτηριστικών “λεφτά” είναι αυτά που δίνει η μορφή – κράτος σα δεύτερο αφεντικό; Και σε ποιά σχέση σέρνεται ο κάθε μισθωτός μέσω αυτών των πληρωμών;

Η τωρινή “έκτακτη ανάγκη”, κατάλληλα δημιουργημένη, όπου μεθοδεύεται η εξάπλωση του χειρισμού “διπλό αφεντικό” μέσα και πάνω στη σύγχρονη εργατική τάξη, είναι χαρακτηριστική σε σχέση με τα πιο πάνω ερωτήματα. Τα ποσά του κρατικού πατερναλισμού είναι δάνεια. Ας κάνουμε μια αντιπαραβολή του τί σημαίνει αυτό, για να βοηθήσουμε στην κατανόηση.

1) Αν ένας μισθωτός παίρνει ελάχιστα λεφτά σαν μισθό και αναγκάζεται να δανείζεται κάθε μήνα μερικές εκατοντάδες ευρώ για να τα φέρει βόλτα, σύντομα θα γονατίσει ο ίδιος απ’ το χρέος. Θα έχει υποθηκεύσει τον εαυτό του στους δανειστές του…

2) Αν ένα αφεντικό “που δεν πάει καλά” δανείζεται κάθε μήνα για να συμπληρώνει στην μισθοδοσία τα χρήματα που προέρχονται απ’ τα έσοδα πώλησης των εμπορευμάτων, θα συσσωρεύσει μεν ένα κάποιο χρέος (απέναντι π.χ. στις τράπεζες) αλλά οι εργάτες του έχουν κάθε λόγο να αδιαφορήσουν γι’ αυτό. Κανένας, ούτε το αφεντικό ούτε οι δανειστές του μπορούν να ζητήσουν πίσω τους μισθούς που έχουν καταβληθεί. Οι εργάτες δεν είναι χρεωμένοι, δεν έχουν υποθηκεύσει τους εαυτούς τους, δεν χρωστάνε…

3) Αν η μορφή – κράτος δανείζεται για να εκληρώσει την λειτουργία του σαν δεύτερο αφεντικό, τί ισχύει; Η μορφή – κράτος είναι απρόσωπη· το χρέος του δεν είναι απαιτητό από κάποιο φυσικό πρόσωπο συγκεκριμένα· δεν είναι “συγκεκριμένος” εκείνος που χρωστάει. Είναι τα “δημόσια οικονομικά” χρεωμένα, δηλαδή το σύνολο της κοινωνίας.

Η διεθνής εμπειρία της προηγούμενης δεκαετίας δείχνει γλαφυρά ότι το “δημόσιο χρέος” είναι μια πολύ καλή φόρμουλα για να λειτουργήσουν τα κράτη σαν κόμματα των αφεντικών μ’ ένα είδος “καραμπόλας”: Με άμεσους ή έμμεσους τρόπους μπορούν να “τραβήξουν λεφτά” απ’ τους μισθούς (κάνοντας την εργασία συγκυριακά ή μόνιμα φτηνότερη…) για να “ξεχρεώσουν τα δημόσια οικονομικά”… Ως εάν ο εργατικός άμεσος μισθός και ο κρατικός δανεισμός να είναι συγκοινωνούντα δοχεία με “φυσικό” τρόπο…

Τα 360 ευρώ λοιπόν (του παραδείγματος στο “το διπλό αφεντικό 7” πριν δυο μέρες) σαν μηνιαία καταβολή εκ μέρους του κράτους ΔΕΝ είναι του “τύπου 2” όπως τον δείξαμε στην πιο πάνω ταξινόμηση. Είναι μεν δανεικά, αλλά δεν αποτελούν χρέος που βαρύνει το κάθε φορά συγκεκριμένο αφεντικό (ή τους μετόχους) μιας επιχείρησης. Τείνει, μάλλον, να είναι του “τύπου 1”: εάν, για οποιονδήποτε λόγο και με οποιαδήποτε δικαιολογία, η μορφή – κράτος επιδιώξει να τα πάρει πίσω, μπορεί να το κάνει (και θα το κάνει!) με μια γκάμα μεθόδων. Αυξάνοντας την έμμεση φορολογία – για παράδειγμα… Ή χαμηλώνοντας το αφορολόγητο όριο… Ή… ή… ή…

Ο μισθωτός λοιπόν πάνω στον οποίο στρογγυλοκάθεται το μοντέλο του “διπλού αφεντικού”, ας πούμε η φιγούρα του προχθεσινού παραδείγματος, εκεί που δούλευε 40 ώρες και έπαιρνε 1200 ευρώ μπορεί τώρα να δουλεύει 20 και να παίρνει 960… Μπορεί, άρα, να νοιώθει “μια χαρά” (με δεδομένη, άλλωστε, όχι απλά την “έκτακτη ανάγκη” αλλά την ερμηνεία του καθεστώτος γι’ αυτήν…)

Όμως: ΔΕΝ είναι τα 960 ευρώ “δικά” του! Υποθηκεύεται ως ένα βαθμό, μ’ έναν τρόπο “αόρατο”! Όχι μόνο είναι υποχρεωμένος να υπακούει στον γενικό σχεδιασμό της οργάνωσης της εργασίας, που τον έχει αναλάβει το κράτος… Όχι μόνο είναι υποχρεωμένος να πειθαρχεί είτε στον κάθε φορά συγκεκριμένο ιδιώτη εργοδότη είτε στις γενικές καπιταλιστικές προσταγές (ουσιαστικά και στα δύο)… Αλλά, επιπλέον, μπορεί να κληθεί να “επιστρέψει” ένα μέρος απ’ αυτά τα 960 ευρώ κάθε μήνα, οποιαδήποτε στιγμή και με οποιονδήποτε τρόπο επιλέξει η μορφή – κράτος!

Καθόλου “μια χαρά” από εργατική άποψη!

Πανωσήκωμα στην κοινή δεξαμενή

Κυριακή 10 Μάη. Μεγάλα ταλέντα της πολιτικής εξουσίας και άνθρωποι με διορατικότητα… Αλλά γιατί μόνο οι αυτοκτονίες κυρ Δημήτρη; Και τα τροχαία – μήπως αυτά δεν προκαλούνται πια απ’ το άγχος του covid-19; Και η «ενδο-οικογενειακή βία» – αυτή κι αν είναι άμεσο αποτέλεσμα της φονικότητας του τσαχπίνη! Αμ οι επερχόμενοι πνιγμοί στις θάλασσες;

Φταίει μήπως που είναι οικονομολόγος; Ναι. Έχει πιάσει το πνεύμα της «διαχείρισης της πανδημίας» απ’ τα γεννητικά του όργανα: δημιουργική λογιστική. Ή, επί το λαϊκότερο, βρήκαμε ιό, να θάψουμε πεντε-έξι…

 

Πιστοποιητικά ανοσίας;

Σάββατο 9 Μάη. Το σκέφτονται. Το ψάχνουν. Στην αγγλία για παράδειγμα η κυβέρνηση το συζητάει με την (αγγλική) Onfido. Η εταιρεία ειδικεύεται στα (ψηφιακά) facial biometrics (όχι απλά αναγνώριση αλλά και απόσπαση «βιομετρικών data» απ’ το πρόσωπο, π.χ. θερμοκρασία…) και παρουσίασε αναλυτικά σχέδια για το πως θα μπορούσαν να κατασκευαστούν και να κυκλοφορήσουν τα ατομικά διαβατήρια ανοσίας. Θα είναι απαραίτητα κάποια τεστ ανίχνευσης (είτε αντισωμάτων είτε αντιγόνου). Έτσι, πάντως, λένε ότι θα χωρίσει «η ήρα απ’ το σιτάρι». Όσοι έχουν ανοσία θα έχουν free pass, όχι μόνο στις δουλειές αλλά και στην κατανάλωση, στα ταξίδια, στον «συγχρωτισμό». Οι υπόλοιποι; Θα έχουν περιορισμούς. Μια σιδερένια μπάλα στο πόδι ίσως…

Αν πάρει κανείς αυτές τις προετοιμασίες τοις μετρητοίς, δεν είναι δύσκολο να φτάσει στην άρρωστη επιφάνεια της υγιεινιστικής δικτατορίας· μόνο, όμως, στην επιφάνεια. Η ερώτηση που ξεγυμνώνει την ιδέα σ’ αυτήν την τωρινή φάση είναι απλή: κάποιος που δεν έχει «μολυνθεί» απ’ τον covid-19 και ΔΕΝ έχει αντισώματα… Αυτός τί είναι; Άρρωστος; Όχι… Υγιής; «Ναι μεν αλλά…» Ανήκει σ’ αυτήν την τρίτη κατηγορία που κατασκευάστηκε χάρη στα πραξικοπήματα, την υγιεινιστική τρομοκρατία, τις γενικευμένες απαγορεύσεις: τυπικά μπορεί να είναι υγιής αλλά πρέπει να θεωρείται εν δυνάμει επικίνδυνος, είτε να αρρωστήσει είτε να μεταδώσει…

Σ’ αυτήν την παρανοϊκή κατηγοριοποίηση τελειώνει, μάλλον, η ιδέα περί «διαβατηρίων ανοσίας» αν με την τελευταία λέξη, την λέξη «ανοσία», εννοεί κανείς την φυσική τέτοια… Αν, όμως, το θέμα είναι η τεχνητή; Αν η μόνη επιτρεπτή ανοσία είναι εκείνη που προκαλείται από εμβόλιο; Αυτό δεν έχει ειπωθεί ακόμα ωμά, αλλά υπονοείται όλο και πιο συστηματικά.

Τότε τα πράγματα αλλάζουν!!! Τότε το «διαβατήριο ανοσίας» γίνεται «πιστοποιητικό εμβολιασμού»! Κι αυτός δεν συνδέεται υποχρεωτικά με την αρρώστια (ή την μετάδοση) του covid-19. Μάλλον το αντίθετο: η τεχνητή παραγωγή αντισωμάτων αφορά κυρίως εκείνους που δεν τα απέκτησαν με φυσικό τρόπο!

Το να πει ένα κράτος ότι κάντε το εμβόλιο για να πάρετε το «διαβατήριο» και να κυκλοφορείτε κανονικά – αν δεν το κάνετε θα σας επιβάλλονται περιορισμοί είναι το όχι μακρινό βάθος της τωρινής κονσομασιόν περί «διαβατηρίων ανο(η)σίας». Δεν έχει βγει ακόμα στην επιφάνεια· είναι ο σκληρός πυρήνας. Φυσικά υπάρχουν όλοι αυτοί που έχουν ήδη ανοσία επειδή αρρώστησαν, ήπια ή όχι… Ωστόσο είναι πολύ ευκολότερο να «πεισθούν» ότι η φυσική ανοσία που απέκτησαν είναι ατελής, αδύναμη, ή ότι θα είναι προσωρινή, κι άρα χρειάζεται οπωσδήποτε να κάνουν κι αυτοί το εμβόλιο· σε σύγκριση με το να πεισθουν άνθρωποι υγιείς ότι θα αντιμετωπίζουν περιορισμούς και απαγορεύσεις επειδή … δεν αρρώστησαν….

Εξαπολύθηκε απίστευτος τρόμος για να εξασφαλιστεί η πελατεία γι’ αυτήν την τεχνητή ανοσία… Έγιναν απίστευτα πραξικοπήματα για να κατασκευαστεί η ιδέα του «κοινωνικά υπεύθυνου» που ακόμα κι αν είναι υγιής πρέπει να συμπεριφέρεται σαν άρρωστος… Η απλή, κοινή λογική δολοφονήθηκε άπειρες φορές απ’ τους δημαγωγικούς μηχανισμούς για να κατασκευαστεί η προσμονή μιας κάποιας «λύτρωσης»…. Ο υγιεινισμός ξέρασε (και νομιμοποίησε) μια χωρίς προηγούμενο πολιτική καταστολής για να εξασφαλιστεί ότι τα data υγείας θα ρέουν άφθονα και for ever…

Ε, «δεν θα τα χαλάσουμε τώρα» – έτσι δεν είναι;

Πιστοποιητικά επαναστατικότητας;

Σάββατο 9 Μάη. Καθώς οι μέρες και οι βδομάδες θα προχωρούν, και καθώς θα ξεδιπλώνεται όλο και πιο καθαρά η βίαιη (καπιταλιστική) αναδιάρθρωση του κοινωνικού εργοστάσιου πατώντας πάντα γερά στα θεωρήματα της “φονικότητας του ιού”, διάφοροι απ’ την ένωση φίλων της καραντίνας (από διάφορες ιδεολογικές / πολιτικές μεριές), θα αρχίσουν τις προσπάθειες να “διαχωρίσουν την θέση” τους. Αφού πρώτα έριξαν όλο το νερό τους στο μύλο, σιγά σιγά, βασιζόμενοι και στην κοινωνική αμνησία αλλά και στην γενική “ευπιστία”, θα υποστηρίζουν πως άλλο πράγμα ο “μύλος” (το κράτος και τα αφεντικά) και άλλο το δικό τους “νερό” (η συναίνεση, η νομιμοποίηση, η αναπαραγωγή των επιχειρημάτων και των θέσεων του κράτους και των αφεντικών)…. Φυσικά χωρίς νερό κανένας μύλος δεν δουλεύει!!! Αλλά αυτή είναι μια λογική παρατήρηση· ενώ ο “διαχωρισμός της θέσης” θα έχει όλη την συνδικαλιστική μαεστρία (και παράνοια) που έχει επιδειχθεί και στο παρελθόν.

Άραγε, όποιος έφαγε την δηλητηριώδη διάζευξη «ελευθερία ή υγεία;» απαντώντας πανηγυρικά (ή/και έντρομα) «το δεύτερο!!!!», πώς θα μπορέσει να θεωρήσει εχθρικό το Μεγάλο Τεχνολογικό Πανοπτικό χωρίς να απολογηθεί (πολιτικά πάντα…) για την συνθηκολόγησή του στα κόλπα της εξουσίας; Υπάρχει μια δομή σκέφτεσθαι, μια αντίληψη της πραγματικότητας, που είναι πράγματι διπολική· και κατασκευάζει, για την επιβίωσή της, πολλά τέτοια ψευτοδιλήματα. Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι απλωμένος σε μεγάλο βαθμό μέσα στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες. Κι αφού τρέφεται έτσι κι αλλιώς από εικονικές, φαντασιακές πολώσεις, είναι εύκολο να ταϊστεί με τέτοιου είδους διαζεύξεις (όπως το «ελευθερία ή υγεία;» ή το προηγούμενο, το «ελευθερία ή ασφάλεια;») απ’ το κράτος και τα αφεντικά.

Πιστοποιητικά επιστημονικότητας;

Σάββατο 9 Μάη. Όταν κάποιος ακούει “αν δεν πάρουμε αυτά κι αυτά τα μέτρα οι νεκροί θα είναι χιλιάδες”, όπου τα “μέτρα” είναι η κατάργηση του τυπικού συντάγματος και οι χιλιάδες νεκροί είναι σαν αυτόν, μπορεί να κάνει το τραγικό λάθος να παραλείψει την επίμονη ερώτηση: Ποιός το λέει αυτό; Με τι στοιχεία;

Οι Αρμαγεδωνικές “προβλέψεις” δεν είναι κάτι “φυσικό”, όπως ας πούμε μια δυνατή βροχή και μια τοπική πλημμύρα τον χειμώνα…. Οι “ειδικοί” (των Αρμαγεδωνικών προβλέψεων) μπορούν να εμφανίζονται πολύ βλοσυροί, μπορούν να παίζουν τον ρόλο του “μόλις ανακάλυψα ότι σε μια βδομάδα ο πλανήτης γη θα ανατιναχτεί και θα γίνει κομμάτια επειδή στο κέντρο του έχει αρχίσει μια πυρηνική αντίδραση”, αλλά όλα αυτά τα θεατρικά κόλπα είναι φτηνή προπαγάνδα και τίποτα περισσότερο. Μπορούν επίσης να υπαινιχτούν οι “ειδικοί” πως διαθέτουν μια άπαιχτη γνώση “μοντελοποίησης” σε υπολογιστές· αλλά αυτό είναι ψηφιακή μαγεία. Μοντέλα και αλγόριθμους φτιάχνουν πολλοί, με ό,τι κριτήρια γουστάρουν. Κι αν τους ταΐζουν σκουπίδια, σκουπίδια θα είναι και το output.

Η ολέθρια «πρόβλεψη» ότι αν δεν σας κλειδώσουμε στα σπίτια σας θα πεθαίνουν κάθε μέρα 150 ή 250 άτομα – που ακούστηκε απ’ το στόμα του αρχι-ιερέα της «προσευχής των 6.00», εκφράζοντας προφανώς όλη την «ιερή σύνοδο» / επιτροπή πίσω του – θεωρήθηκε «επιστημονική» και «ακριβής». Απο πού ως πού; Ποιός «(έστω) ουδέτερος ειδικός» εξέτασε ποτέ την ποιότητα των μοντέλων και των δεδομένων με τα οποία τα ταΐζουν οι προφήτες του σκοινιού και του παλουκιού το παραλυμένο και παραδομένο κοινό τους; Και ποιός είναι τόσο αφελής ώστε να νομίζει πως τέτοια ηλεκτρονικά μοντέλα είναι αντικειμενικά;

Έχουμε υποδείξει ότι το ελληνικό ιερατείο σε διάφορες φάσεις «έπαιρνε γραμμή» απ’ το imperial college του Λονδίνου (το ρημαδογκουβέρνο, απ’ την μεριά του, έπαιρνε γραμμή απ’ το Παρίσι…). Αυτό είναι εκτίμηση (από δηλώσεις του αρχι-ιερέα) και όχι κάτι για το οποίο έχουμε στοιχεία. Δεν θα ήταν παράξενο πάντως να συμβαίνει έτσι: το imperial college εμφανίζεται να έχει μακροχρόνια παράδοση στην «μοντελάτη» αναγγελία του Τέλους του Κόσμου. Στην πραγματικότητα είναι ένας μηχανισμός μεγα-εξαπατήσεων. Που κρατάει το «κύρος» του επειδή είναι παραμάγαζο του κυρ Βασίλη, του Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων. Σε κάθε περίπτωση αυτό το μαγαζί έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στις δυτικές «προγνώσεις» που ήταν κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της νομιμοποίησης των πραξικοπημάτων. Και είτε άμεσα (αυτό είναι γνωστό) είτε έμμεσα (προσφέροντας υπόγεια «εθνικές προγνώσεις») έχει υπάρξει σημαντικός παράγοντας της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας.

Αποδείξεις ατιμίας

Σάββατο 9 Μάη. Επικεφαλής του imperial college είναι ο πολύς Neil Ferguson. Παραιτήθηκε πολύ πρόσφατα επειδή αποδείχθηκε ότι τις απαγορεύσεις που ισχύουν στην αγγλία και για την επιβολή των οποίων κόπιασε τόσο πολύ, τις είχε για τα γεννητικά του όργανα: είχε δώσει «χαρτιά» στην ερωμένη του, για να σπάει τις απαγορεύσεις μετακινήσεων ταξιδεύοντας από μακρινή περιοχή ως το Λονδίνο, για τα ραντεβού τους…

Πριν απ’ αυτό, και πριν τον covid-19, ο Ferguson είχε γίνει ήδη διάσημος για την ποιότητα των μοντέλων και των προβλέψεών του. Το 2009, με την γρίπη των χοίρων, είχε «προβλέψει» ότι θα πεθάνουν απ’ τον Η1Ν1 65.000 άγγλοι. Τότε, μια δεκαετία πριν, δεν υπήρχε περίπτωση να γίνουν τα τωρινά πραξικοπήματα, ούτε να επιβληθούν μαζικά οι κατ’ οίκον κρατήσεις – που προώθησε το 2020 (και) ο Ferguson. Χωρίς κανένα μέτρο, λοιπόν, κοινωνικής αποξένωσης, απ’ τον Η1Ν1 πέθαναν στην αγγλία 457 άνθρωποι… Ο γίγαντας της απάτης έπεσε έξω κατά 64.500 άτομα. Καλό για την αγγλική κοινωνία, αλλά αυτός δεν θα έπρεπε να κρεμαστεί παραδειγματικά απ’ το Big Ben; Όχι – έχει άκρες….

Έχοντας το ο.κ. του “επιστήμονα / προφήτη” για την αγγλία πρόλαβε να «προβλέψει» στα μέσα του περασμένου Μάρτη ότι θα πεθάνουν πάνω από 500.000 άτομα αν δεν παρθούν μέτρα (τα γνωστά…), και ότι σε κάθε περίπτωση θα πεθάνουν τουλάχιστον 250.000 αν τα μέτρα είναι «ήπια»…

Αυτές οι πρόφατες «προβλέψεις» του imperial college (σε συνδυασμό με το ιστορικό των «επιτυχιών» του παρελθόντος…) κτύπησαν άσχημα στ’ αυτιά αρκετών ενδιαφερόμενων. Από διάφορα κράτη ζήτησαν αντίγραφο του μοντέλου και των δεδομένων που χρησιμοποιήθηκαν, για να ελέγξουν την ποιότητά τους. Αν και η επιστημοσύνη επιβάλει τέτοιου είδους ελέγχους, το imperial college αρνήθηκε αυτό το τσεκάρισμα. Στα μέσα Απρίλη, με τα χίλια ζόρια, έδωσε άλλους αλγόριθμους· όχι εκείνους που είχαν χρησιμοποιηθεί ένα μήνα πριν.

Επειδή το «αν δεν … τότε…» μπορεί να αιωρείται επ’ άπειρον στον αέρα, για πολύ περισσότερο καιρό απ’ ότι ο ίδιος ο covid-19, σουηδοί γιατροί μπήκαν στον πειρασμό να κάνουν έλεγχο του φοβερού μοντέλου Ferguson αξιοποιώντας το γεγονός ότι το σουηδικό κράτος δεν ακολούθησε την συνταγή της ποινικοποίησης του συνόλου της καθημερινότητας. Είχαν, δηλαδή, την πραγματικότητα γύρω τους. Ο Αρμαγεδώνας του imperial college είχε προφητεύσει 250.000 νεκρούς στην αγγλία αν λαμβάνονταν μέτρα ανάλογα με τα σουηδικά. Μιας και η σουηδία έχει το 1/6 του αγγλικού πληθυσμού, θα ήταν αρκετή μια διαίρεση για να φανεί τι θα ξέρναγε ο Ferguson για την σουηδία. Επικουρικά όμως ζήτησαν στα τέλη Απρίλη απ’ το imperial college να κάνει μια εστιασμένη στη σουηδία πρόβλεψη. Το θηρίο βρυχήθηκε: Απ’ την πρωτομαγιά και ως το τέλος εκείνης της εβδομάδας θα έπρεπε να έχουν πεθάνει τουλάχιστον 40.000 άτομα, στη σουηδία, απ’ τον covid-19…

Πόσοι είχαν πεθάνει ως χτες; 3.175. Ο αριθμός είναι σχετικά μεγάλος, αλλά οι πολιτικές βιτρίνες στη Στοκχόλμη έχουν αναγνωρίσει ήδη τα δύο λάθη που έκαναν. Το ένα αφορούσε τους οίκους ευγηρίας (όσοι εργάζονται εκεί έχουν μεγάλο rotation, κι αυτό δεν πάρθηκε υπόψη στην προστασία των ηλικιωμένων) και το άλλο τις κοινότητες μεταναστών (λόγω άγνοιας της γλώσσας η πλειοψηφία των μεταναστών δεν είχε αντιληφθεί τι πρέπει να αποφεύγει και τι πρέπει να κάνει). Σε κάθε περίπτωση η θρυλική «καμπύλη» τόσο των κρουσμάτων όσο και των θανάτων έχει σαφή πτωτική τάση εδώ και μέρες στη σουηδία· και αποκλείεται να πεθάνουν ως το τέλος Μάη άλλα 37.000 άτομα για να βγει σωστός ο Ferguson….

Έχουμε λοιπόν μια χειροπιαστή απόδειξη του ότι το «αν δεν λαμβάνονταν αυτά τα μέτρα αποκλεισμού ο κόσμος θα πέθαινε στους δρόμους» είναι ένα κατασκευασμένο (από «ειδικούς» του σκοινιού και του παλουκιού πάντα!) overdose τρόμου, ένα πολιτικό εργαλείο κυριαρχίας και καθόλου μια έντιμη ιατρική διαπίστωση! Υπάρχει όμως κάτι ακόμα χειρότερο (για την ένωση φίλων της καραντίνας): δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τα πραξικοπηματικά «μέτρα» είχαν / έχουν κάποια ουσιαστική συνέπεια στον αριθμό των νεκρών· τον φουσκωμένο αναίσχυντα αριθμό ας μην ξεχνάμε!

Ένας άγγλος καθηγητής παθολογίας, σύμβουλος του αγγλικού συστήματος υγείας (NHS), ο John A Lee, έδωσε μια συνέντευξη στις 17 του περασμένου Απρίλη. Ανάμεσα στα υπόλοιπα είπε κι αυτό:

… Είναι μόνο μια υπόθεση ότι το lockdown έχει μεγάλη επίδραση στην διάδοση του ιού, και σίγουρα δεν είναι γεγονός επιστημονικά τεκμηριωμένο. Απ’ όσο μπορώ να καταλάβω η Σουηδία, παρότι δεν έχει κάνει οτιδήποτε έστω κοντινό στην αυστηρή απαγόρευση που έχουμε επιβάλλει εμείς, πρακτικά έχει μια παρόμοια καμπύλη με την δική μας. Και το ποσοστό θανάτων ανά 100.000 κατοίκους στη σουηδία είναι σχεδόν το μισό του δικού μας αυτή τη στιγμή…

(Τις γνωστές ντόπιες βλακείες που «εξηγούν» την απόδειξη ότι τα πραξικοπήματα ήταν ακόμα και από στενή υγιεινιστική άποψη εντελώς πραξικοπηματικά αντιστρέφοντάς την την ξέρουμε: ναι μωρέ, αλλά στη σουηδία ζουν αλλιώς.. δεν αγκαλιάζονται, δεν φιλιούνται… γενικά δεν κάνουν πολύ παρέες…)

Απλή απροσεξία;

Σάββατο 9 Μάη. Είναι πολλοί, πάρα πολλοί στις πρωτοκοσμικές δυτικές κοινωνίες, που έχοντας μεγάλη ιδέα για τους εαυτούς τους, θεωρούν τους φόβους τους ιδιωτική υπόθεση. Πιστεύουν, δηλαδή, ότι φοβούνται με πλήρη συναίσθηση τόσο του περιβάλλοντός τους όσο και των εαυτών τους των ίδιων. Γι’ αυτό και συνήθως είναι αδιάλλακτοι «υπερασπιστές» των φόβων τους, ακόμα κι αυτοί οι φόβοι τους ταλαιπωρούν.

Εκείνο που δεν θέλουν να καταλάβουν όλοι αυτοί, είναι ότι οι φόβοι (τους) έχουν κρατικοποιηθεί / επιχειρηματοποιηθεί! Δεν καταλαβαίνουν ότι με την εξαίρεση κάποιων ακραίων και παράξενων φοβιών, ο κύριος όγκος των φόβων δεν είναι καθόλου ατομικός / ιδιωτικός. Είναι εκροή της οργανωμένης παραγωγής φόβων.

Δεν υπάρχει τίποτα μυστικό ή συνωμοτικό στην διαπίστωση ότι όλοι οι μεγα-φόβοι παράγονται κεντρικά· και δεν έχουν καμμία σχέση με την έτσι κι αλλιώς τελειωμένη προ πολλού αναμέτρηση του ζώου άνθρωπος με άλλους ζωϊκούς οργανισμούς. Είναι φόβοι μεσολαβημένοι, κατεργασμένοι, οργανωμένοι. Η προηγούμενη φορά που το σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου έκανε (ξανά και ξανά) πανηγυρική επίδειξη της τρομοπαραγωγής του ήταν η «ισλαμική τρομοκρατία» (και ο «πόλεμος εναντίον της»). Όποιος αρνούνταν να υιοθετήσει την «απειλή κατά της ζωής, της ασφάλειας και του πολιτισμού μας» κρατώντας απόσταση, διανοητική και συναισθηματική, από εκείνη την τρομοπαραγωγή, θα έβλεπε το «θρίλερ»: την σκηνοθεσία της τρομοπαραγωγής, το σενάριό της, τον φωτισμό της, τις ασυνέχειες και τις αντιφάσεις της. Θα έβλεπε ότι η τρομοπαραγωγή είχε συγκεκριμένη προέλευση, συγκεκριμένους «χειριστές» και συγκεκριμένους στόχους.

Τα αφεντικά και οι λακέδες τους, «ειδικοί» και «ανειδίκευτοι», έχουν προ πολλού επιδείξει όχι μόνο τις δυνατότητες αλλά και την πρόθεσή τους να παράγουν φόβους για μαζική χρήση. Σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή δεν εκπλήσσεται: μέσα από τα διαδοχικά επεισόδια τρομοπαραγωγής όποιος κρατάει αποστάσεις μπορεί εύκολα να δει όλο το «έργο». Κυρίως μπορεί να καταλάβει την σκοπιμότητά του κάθε φορά. Μπορεί ακόμα ακόμα να αρχίσει να υποψιάζεται τι σημαίνει «συγκινησιακή υπεραξία» (αν μας επιτρέπεται η κατάχρηση του όρου).

Η ψυχο/συναισθηματική χειραγώγηση των υπηκόων είναι πρακτική τουλάχιστον ενός αιώνα: λέγεται «διαφήμιση» (ή «δυσφήμιση»). Και στις δύο λέξεις υπάρχει κάτι πρωτόγονο, που πάντα λειτουργεί: η φήμη. Πέρα απ’ αυτόν τον μόνιμο πρωτογονισμό, αφενός οι τεχνολογίες προπαγάνδας (: media κάθε είδους) και αφετέρου οι «επιστήμες του ανθρώπου» (ψυχολογία, κοινωνιολογία, ανθρωπολογία, νευρολογία, κλπ) έχουν δείξει ιδιαίτερο ζήλο επί δεκαετίες στο να διαμορφώνουν «εργαλεία» ελέγχου πληθυσμών. Και εξελίσσονται. Όχι εντυπωσιακά, αλλά εξελίσσονται.

Είναι παντοδύναμες αυτές οι τεχνικές; Όχι φυσικά! Αλλά η αποτυχία τους εξαρτιέται απ’ την διανοητική, πολιτισμική, και ψυχοσυναισθηματική κατάσταση των targets τους. Η πρόσφατη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ήταν (και παραμένει), στην πραγματικότητα, ιδιαίτερα χοντροκομμένη· και, παρά την θέληση των αφεντικών της, αρκετά «διαφανής» για το που, τι και πως σημαδεύει.

Όμως η κριτική επίγνωση της πραγματικότητας δεν πέφτει απ’ τον ουρανό· ούτε είναι επίδομα που δίνουν καλωσυνάτες κυβερνήσεις. Όσοι (και η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή ανάμεσά τους) επέμειναν απ’ την αρχή να συγκρίνουν τον covid-19 με τις εποχιακές γρίπες (εξαιρετικά φονικές παγκόσμια!) δεν το έκαναν από πτωματολαγνεία! Αλλά για υποδείξουν αυτό: αν φοβάσαι το ένα και δεν φοβάσαι το άλλο ψάξε επειγόντως να βρεις ποιός σ’ έκανε να αγαπήσεις αυτόν τον συγκεκριμένο φόβο, τώρα. Κι αν βρεις την απάντηση ή έστω αναρωτηθείς γι’ αυτό τότε, επειδή θα έχεις πάρει μιαν απόσταση απ’ τον φόβο, το κουβάρι θα αρχίσει να ξετυλίγεται…

Οτιδήποτε άλλο είναι προφάσεις εν αμαρτίαις…

I heard it from WHO…

Παρασκευή 8 Μάη. …Δεν πρόκειται για επινόηση δικιά μου. Η επιστημονική κοινότητα της χώρας ακολουθεί τις ευρωπαϊκές οδηγίες, την επιστημονική πρακτική, δεν εξυπηρετούμε καμιά σκοπιμότητα… Οι οδηγίες του ΠΟΥ σχετικά με την ταξινόμηση των θανάτων με συγκεκριμένα κριτήρια είναι σαφείς. Οποιοσδήποτε θάνατος με θετική PCR (μοριακό έλεγχο για τον κορωνοϊό) δεν θα πρέπει να αποδίδεται σε άλλη αιτία χωρίς ξεκάθαρη αιτιολόγηση…

Τάδε έφη ο αρχι-ιερέας της «προσευχής των 6.00», μιλώντας προχτές προφανώς και εκ μέρους της επιτροπής σοφών (κάτι σαν η «ιερή σύνοδος του Μεγάλου Φόβου»…) για να δικαιολογήσει … την «κοινή δεξαμενή»….

Καμμία έκπληξη εκ μέρους της ασταμάτητης μηχανής. Απ’ την αρχή αυτό υποστήριζε: ότι πρόκειται για διεθνή συμμορία!! Το ότι ο κυρ Σωτήρης λέει «ο π.ο.υ. μας το είπε» βοηθάει. Είναι γνωστό ότι ο θρυλικός «παγκόσμιος οργανισμός υγείας» είναι παραπάγαζο των big pharma, όπως επίσης και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος· σίγουρα της φράξιας που εκπροσωπεί ο κυρ Βασίλης, ο άρχοντας των Θυρών. (Ψηφιακών και μη…)

Βοηθάει και για άλλο λόγο. Επειδή ο π.ο.υ. είναι αυτό που είναι, αξιοποιεί μια σοβαρή τεχνική αδυναμία του PCR: όπως έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά, αυτός ο τρόπος εντοπισμού του covid-19, «βγάζει κόκκινο» ακόμα κι αν ο ιός είναι νεκρός· ακόμα κι αν έχει αρχίσει να διαλύεται. Ευαισθητοποιείται το PCR ακόμα και με νεκρά υπόλοιπα του covid-19· πράγμα που οδηγεί σε «λάθος θετικά» αποτελέσματα· κάτι που επιστημονικά είναι βαρύ ολίσθημα, επιχειρησιακά όμως είναι ταμάμ για «χρεώσεις θανάτου»….

Βέβαια το συγκεκριμένο παραμάγαζο δεν έχει εξουσία να επιβάλλει την «σωστή εκδοχή» για το θανατόμετρο του covid-19. Καμμία εξουσία δεν έχει, για τίποτα. Συμβουλές δίνει, προτάσεις κάνει… το μάτι κλείνει… Αν σε κάποιον δεν αρέσουν αυτά τα κόλπα ή αν κάποιος βρίσκει τις ιδέες του π.ο.υ. ανήθικες, απλά δεν τις εφαρμόζει. Που πάει να πει πως αν θέλεις μπαίνεις στη διεθνή συμμορία… Αν δεν θες, δεν μπαίνεις…

Kι αν στα πολυζαλίζει ο world health organization, αλλάζεις σταθμό και ακούς… The Who!

Δεν θα μας ξανακοροϊδέψετε!!! (We won’t get fooled again…)