Tag: ιδεολογία

Fear project

Τετάρτη 6 Μάη. Τώρα που τα θανατόμετρα ξεβρακώνονται, τώρα που η τσιμεντένια βάση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας εμφανίζει κάποιες ρωγμές, τί να σκέφονται άραγε τα μέλη της ένωσης φίλων της καραντίνας; Άγνωστο.

Βρήκαμε ωστόσο διάφορες δυσοίωνες παρατηρήσεις σ’ ένα χθεσινό άρθρο του offguardian με τίτλο «ο ιός της μαζικής αποδιάρθρωσης». Τις μεταφέρουμε, περισσότερο σαν τροφή για σκέψη. Οπωσδήποτε, ακόμα κι αν η μεγάλη μάζα αυτού του πράγματος που κάποτε θα λεγόταν «κοινωνική συνείδηση» βρίσκεται σε τέτοιο σημείο κοινωνικής παράνοιας όπως περιγράφει ο αρθρογράφος, η πολιτική μας δουλειά δεν αλλάζει στο ελάχιστο. Γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη!

Υπάρχει ένα σημείο στην εμφάνιση κάθε καινούργιας καθεστωτικής αφήγησης όπου οι άνθρωποι δεν θυμούνται πια πως ξεκίνησε.

Ή, μάλλον, θυμούνται πως ξεκίνησε, αλλά όχι την προπαγάνδα που έστησε αυτήν την αφήγηση.

Ή, μάλλον, τα θυμούνται όλα αυτά (ή μπορούν να το κάνουν αν τους πιέσεις), αλλά δεν τους κάνει καμμία διαφορά πλέον, εφόσον η καθεστωτική αφήγηση έχει υποκαταστήσει την πραγματικότητα.

Θα πρέπει να θυμάστε αυτό το σημείο απ’ τον Πόλεμο στην Τρομοκρατία, και ειδικά την κατάληψη του Ιράκ. Προς το τέλος του δεύτερου μισού του 2004, οι περισσότεροι Δυτικοί είχαν ξεχάσει εντελώς την προπαγάνδα που οδήγησε στην εισβολή, οπότε θεωρούσαν την Ιρακινή αντίσταση σαν «τρομοκράτες», παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ είχαν εισβάλει και είχαν καταλάβει μια χώρα χωρίς οποιονδήποτε νομιμοποιημένο λόγο.

Εκείνη την εποχή ήταν ολοφάνερο ότι δεν υπήρχαν «όπλα μαζικής καταστροφής» και ότι οι ΗΠΑ είχαν εισβάλει σε μια χώρα που δεν τους είχε επιτεθεί, ούτε τις απειλούσε…

Αυτά τα γεγονότα δεν έχουν σημασία, ούτε στον ελάχιστο βαθμό. Εκείνη την εποχή οι Δυτικοί είχαν πεισθεί εντελώς απ’ την επίσημη ρητορική του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας, που είχε υποκαταστήσει την αντικειμενική αλήθεια. Η ηθική της αγέλης είχε απαλλοτριωθεί….

… Οι δυτικοί ήξεραν ότι οι ιρακινοί δεν ήταν «τρομοκράτες». Την ίδια στιγμή ήταν σίγουροι ότι είναι «τρομοκράτες», παρά το γεγονός πως ήξεραν ότι δεν ήταν. Ήξεραν ότι δεν υπήρχαν όπλα μαζικής καταστροφής, ούτε είχαν υπάρξει, αλλά παρόλα αυτά ήταν σίγουροι ότι κάπου υπήρχαν τέτοια όπλα, που θα μπορούσαν να βρεθούν, παρότι ήταν ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχουν.

… Είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς πως δουλεύει αυτή η κατάσταση. Είναι μια κατάσταση λειτουργικής διάλυσης… Τα ζώα που ζουν σε αγέλη, αν πανικοβληθούν, ενστικτώδικα τρέχουν προς το κέντρο του κοπαδιού… Είναι στόχος κάθε καθεστωτικής ρητορικής να γενικεύσει αυτό το είδος της ηθικής της αγέλης…. να τρομοκρατήσει το πλήθος μέχρις εκείνου του σημείου που θα κινείται από πρωτόγονα ένστικτα και υπαρξιακό φόβο. Σε τέτοιες συνθήκες τα γεγονότα και η αλήθεια δεν έχουν πια σημασία…

Το να μην είναι πάλι έτσι πρέπει να αποδειχθεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο – δεν αρκεί να το ευχηθούμε. Στο διάστημα αυτών των 2,5 μηνών υπήρχαν άπειρες ευκαιρίες για τον καθένα να ψάξει, να διαβάσει, να συγκρίνει, να ξανασυγκρίνει, να αμφισβητήσει την τρομοεκστρατεία. Ακόμα η έρευνα μέσω διαδικτύου είναι, σε γενικές γραμμές, εφικτή. (Ίσως δεν θα αργήσει ο καιρός που θα γίνει όλο και πιο δύσκολη, μέχρις ότου απαγορευτεί…)

Αλλά δεν έγινε στην έκταση που έπρεπε. Έγινε μειοψηφικά. Εν τω μεταξύ έχει καταγραφεί, μελετηθεί και αξιοποιηθεί συστηματικά εδώ και χρόνια, χωρίς covid-19, η δραματική και μαζική “μόλυνση” της σκέψης: η ηθελημένη ροπή της μάζας των ψηφιακών υπηκόων (ειδικά των χρηστών social media, αν και όχι μόνον αυτών) προς τα σκουπίδια. Είναι για τουλάχιστον 2 γενιές που η trash culture (ομολογημένη ή όχι…) ηγεμονεύει σε πολλές δυτικές, «ανεπτυγμένες» κοινωνίες.

Εκείνοι που έβαλαν μπροστά το «σχέδιο φόβος» κατέβηκαν διαβασμένοι…

Το θανατόμετρο (εντόπια version)

Τρίτη 5 Μάη. Παλιοζωή, παλιόκοσμος και παλιοκοινωνία… Δείξαμε τεκμηριωμένα την «δημιουργική λογιστική covid-19 θανάτου» στην ιταλία· η ένωση φίλων της καραντίνας μας έβρισε… Δώσαμε τις αποδείξεις της κεντρικής εντολής για την «δημιουργική λογιστική covid-19 θανάτου» στην αγγλία· η ένωση φίλων της καραντίνας μας σιχτίρισε… Δώσαμε αποδείξεις της κεντρικής εντολής για την «δημιουργική λογιστική covid-19 θανάτου» στις ηπα (μέχρι και στα «κοράκια» αναφερθήκαμε…)· η ένωση φίλων της καραντίνας μας διαολόστειλε… Μνημονεύσαμε τις δηλώσεις του διευθυντή της πνευμονολογικής κλινικής του πανεπιστημιακού νοσοκομείου Θεσσαλίας Γουργουλιάνη (10 Απρίλη)· σιγά! οπαδός του Trump ήταν κι αυτός…. Poor unstoppable machine! Έχεις αποκαλυφθεί!

Ώσπου ήρθε χτες η στιγμή του ντόπιου αρχι-ιερέα της «προσευχής των 6.00» – του αγαπημένου κάθε φίλου της καραντίντας. Για να πει (στο 28.40 λεπτό) τί;

… Εμείς κάναμε μια ακόμα υπερβολή. Οποιοσδήποτε πέθαινε ΑΠΟ ή ΜΕ covid καταγραφόταν σα να πέθαινε ΑΠΟ covid. Θυμάμαι, για παράδειγμα, μια εγκεφαλική αιμοραγία. Το νάχεις covid δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πεθαίνεις ΑΠΟ τον covid. Εμείς το καταγράφουμε σα να πεθαίνεις ΑΠΟ τον covid. Το βάζαμε, δηλαδή, μέσα στην κοινή δεξαμενή. Και νομίζω ότι είμαστε σωστοί που το κάναμε αυτό…

Του ξέφυγε; Τον παρέσυρε ο οίστρος της «νίκης κατά του κορονοϊού»; Δεν ξέρουμε. Το είπε πάντως: και στο ελλαδιστάν κουρντίσαμε κατάλληλα το θανατόμετρο! Και πολύ καλά κάναμε!!! Είχε κι εδώ “δεξαμενή” (θανάτου)! Κοινή… Πώς είναι οι ομαδικοί τάφοι; Κάπως έτσι είναι τα ομαδικά πιστοποιητικά θανάτου. Τί δεν καταλαβαίνετε;

Τώρα; Τώρα που απ’ τα πιο αρμόδια χείλη αποδεικνύεται πως κι εδώ η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία στηρίχτηκε σε σικέ μέτρημα και σε “δεξαμενές”; Τί θα κάνει τώρα πια η ένωση φίλων της καραντίνας; Θα αρχίσει να καταριέται τον κυρ Σωτήρη;

Όχι!!! Για πρώτη και τελευταία φορά θα τον υπερασπιστούμε απέναντι σ’ όσους ίσως απογοήτευσε! It is a dirty job but someone gotta do it! Το είπαν και οι Faith Νo Μore το 1987. (Δυστυχώς τώρα είναι η εποχή του More Faith…) Κι αν δεν ήταν ο κυρ Σωτήρης να πάρει την δουλειά, θα ήταν ο κυρ Κώστας ή κυρά Ελένη. Κάποιος τέλος πάντων.

Ας μην την πληρώσει, λοιπόν, ένας ευσυνείδητος υπάλληλος του Θεάματος του Θανάτου. Αυτή τη φορά η ένωση φίλων της καραντίνας και όλα τα μέλη της σαν καταναλωτές φόβου και θανάτου θα πρέπει να βρίσουν τους εαυτούς τους. Όχι για λίγο. Συνεχώς και για καιρό.

Κι όταν τους τελειώσουν τα κοσμητικά επίθετα, ας αρχίσουν να αναρωτιούνται πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κανείς όταν τον σέρνει το κόμμα το αφεντικών (: το κράτος)…

Ηer: η μηχανή σε προσέχει…

Κυριάκη 3 Μάη. Εκείνο το «ελευθερία ή ασφάλεια; – ασφάλεια, ασφάλεια!» που ήταν η σημαία των έκτακτων «αντιτρομοκρατικών» νομοθεσιών σε διάφορα πρωτοκοσμικά κράτη νοιώθει κάπως ξεπερασμένο. Το διαδέχτηκε, μαστορεμένο με την ίδια υψηλή τεχνική που έχει η δημαγωγία και τα συμφέροντα των κρατών και των δυναμικών μερίδων των αφεντικών, το πολύ πιο διεισδυτικό και καθηλωτικό «ελευθερία ή υγεία; – υγεία, υγεία!» Οπωσδήποτε είναι αρκετοί στα μέρη μας που «ψήφισαν σωστά και υπεύθυνα»… Αν και εδώ, επειδή είσαι ό,τι δηλώσεις, χτες μπορεί να δήλωνες το ένα και αύριο να δηλώσεις το αντίθετο – no problem.

Αλλά το «δίλημμα» απασχολεί (…) κι άλλους πρωτοκοσμικούς. Στα σοβαρά. Το γαλλικό κράτος για παράδειγμα. Ένα ρεπορτάζ απ’ τους αμερικανικούς καθεστωτικούς new york times, πριν 2 βδομάδες, έδειχνε το δράμα:

Καθώς η γαλλία ψάχνει ιδέες για το πως θα ελέγξει τον κορονοϊό, οι ειδικοί άρχισαν να κοιτούν σ’ ένα εργαλείο που ήταν κεντρικό στη στρατηγική μερικών ασιατικών κρατών: την ψηφιακή ιχνηλάτιση επαφών. Έχοντας κατά νου τις απειλές στις “προσωπικές ελευθερίες”, ο ισχυρός υπουργός εσωτερικών απέρριψε αυτήν την λύση σαν ξένη προς την “γαλλική κουλτούρα”.

Αλλά μετά από τρεις βδομάδες και τον δεκαπλασιασμό των θανάτων, η γαλλική κουλτούρα μπορεί να αλλάζει, μαζί με την αντίστοιχη άλλων δυτικών δημοκρατιών, καθώς αγωνίζονται να βρουν την ισορροπία ανάμεσα στην ιδιωτικότητα και το δημόσιο καλό…

“Έχει να κάνει με την γαλλική ιστορία και την ευαισθησία σε ζητήματα ελευθεριών που είναι εγγενής στην γαλλική κουλτούρα” λέει ο Cedric O που είναι επικεφαλής της ανάπτυξης μιας σχετικής εφαρμογής, σαν υφυπουργός ψηφιακής πολιτικής της γαλλίας…

«Πρέπει να έχουμε μια συσκευή που είναι ταυτόχρονα καταναγκαστική για όσους έχουν μολυνθεί και όσο πιο ευγενική γίνεται για τους άλλους» λέει ο Gilles Babinet, αντιπρόεδρος του γαλλικού ψηφιακού συμβουλίου, μιας επιτροπής που είναι σύμβουλος της γαλλικής κυβέρνησης… Μια εφαρμογή που δημιουργήθηκε απ’ την ημι-αυταρχική κυβέρνηση της σιγκαπούρης, που είναι παλιός υπέρμαχος των ασιατικών αξιών, είναι η πηγή έμπνευσης για κάποιες παραλλαγές που δημιουργούνται απ’ τους γάλλους, τους γερμανούς και άλλους ευρωπαίους….

Ο Cedric O λέει ότι αφού μελέτησε την τεχνολογία ιχνηλάτησης που χρησιμοποιήθηκε στην ασία, η γαλλία επέλεξε μια λιγότερο αδιάκριτη μορφή – την εφαρμογή της σιγκαπούρης που εκεί λέγεται “TraceTogether”.

Στη γαλλία θα λέγεται “StopCovid”, θα εγκαθίσταται εθελοντικά στα smartphones, δεν θα ιχνηλατεί την θέση ή την κίνηση, και θα χρησιμοποιεί μόνο τεχνολογία bluetooth για να εντοπίζει τις πρόσφατες επαφές του ατόμου. Αν οι χρήστες της εφαρμογής προκύπτουν θετικοί στον κορονοϊό, οι πρόσφατες επαφές τους θα ειδοποιούνται αυτόματα, και θα είναι δική τους απόφαση το να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα, δηλαδή το να κάνουν εξέταση, να αναζητήσουν θεραπεία, ή να μπούν μόνοι τους σε απομόνωση….

Χωρίς ψηφιακή ιχνηλάτηση, οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να ξέρουν με ακρίβεια «ποιο μέρος έχει μολυνθεί, ποιο μέρος είναι καθαρό, οπότε τα κλείνουν όλα» λέει η Ki Mo-ran, μια επιδημιολόγος σύμβουλος της νοτιοκορεατικής κυβέρνησης. «Όλων οι ελευθερίες επηρεάζονται. Πρέπει να απαντήσουμε εάν η ατομική ιδιωτικότητα είναι πιο σημαντική απ’ τις ζωές μιας οικογένειας ή άλλων ανθρώπων».

Ζήτω το πάρτυ της αλγοριθμικής φυλακής! Ακόμα και στις πιο (δήθεν) «ήπιες» εκδοχές γαλλικού τύπου αναλογιστείτε μόνον αυτό: την Δευτέρα, που βγήκατε απογευματινή βόλτα, κάποιος / κάποια «εκεί γύρω» εντοπίζεται θετικός/ή· συνεπώς η μηχανή βαράει alarm, και τα λοιπά και τα λοιπά. Την Τρίτη ντουγρού για εξέταση. Αρνητική – ανακούφιση. Την Τετάρτη, στο γυρισμό απ’ την δουλειά, κάποιος / κάποια «εκεί γύρω» εντοπίζεται θετικός/ή· συνεπώς (ξανά) alarm, και τα λοιπά και τα λοιπά. Την Πέμπτη ντουγρού για εξέταση, αφού η προηγούμενη (της Τρίτης) δεν έχει αξία· μπορεί να κολλήσατε μετά… Αρνητική – (ξανα) ανακούφιση. Την Παρασκευή, στη βραδινή έξοδο, κάποιος / κάποια «εκεί γύρω» εντοπίζεται θετικός/ή· συνεπώς (ξανά) alarm, και τα λοιπά και τα λοιπά. Το Σάββατο ντουγρού για εξέταση, αφού η προηγούμενη (της Πέμπτης) δεν έχει αξία· μπορεί να κολλήσατε μετά… Αρνητική – (ξανα) ανακούφιση. Την Κυριακή ρεπό!… Μπορείτε να αναρωτηθείτε κατ’ οίκον τι ζωή είναι αυτή!.. Ίσως την επόμενη Δευτέρα πάτε σε μοναστήρι, να αφιερωθείτε στον μεγαλοαδύναμο· γιατί έχετε αρχίσει να ισορροπείτε επικίνδυνα στο σκοινί μιας καπιταλιστικά κατασκευασμένης μαζικής τρέλας!…

Αυτά στην «ήπια» και «εθελοντική» app, εντάξει; Αυτήν που είναι «ευγενική» απέναντι στην προσωπική ζωή… Γιατί υπάρχουν κι άλλες που είναι αγενείς και υποχρεωτικές. (Αυτές θα κερδίσουν τελικά!)

(Η ασταμάτητη μηχανή το ξεκαθάρισε πάντως απ’ την αρχή: όταν θα μας έχουν αρρωστήσει εντελώς, τότε θα μας πουν πως, επιτέλους, είμαστε «υγιείς»… Καλό θα είναι λοιπόν οι κάθε είδους «φίλοι της υγείας μέχρις θανάτου», όλοι αυτοί κι αυτές που δεν αναρωτήθηκαν ούτε για μισό λεπτό μήπως τους έκαναν επί μέρες, βδομάδες και μήνες πλύση εγκεφάλου και μαζικές ενέσεις φόβου, αυτοί κι αυτές που αδιαφόρησαν για το στοιχειώδες, το να αναπτύξουν δηλαδή την απαραίτητη πολιτική ανοσία, να αναλάβουν ξανά τις κοινωνικές τους ευθύνες… Και να τις «φορέσουν» όλες αυτές τις apps. Τα αφεντικά θα καταχαρούν.

Όσο για το “Her” στον τίτλο είναι αναφορά στην ομώνυμη ταινία, του Spike Jonze – 2013. Ενδιαφέρουσα, θα την προτείναμε σαν “μάθημα” – παίζει ο Joaquin Phoenix, πριν γίνει joker…).

Οι αρμόδιοι καταγγέλουν!

Κυριάκη 3 Μάη. Όλα αυτά (και πολλά άλλα, που έρχονται) πού στηρίζονται είπαμε; Στα θανατόμετρα. Στην δημιουργική λογιστική του θανάτου. Διαπιστώνουμε, με αρκετή έκπληξη, ότι πάρα πολλοί υγιείς και με κανονική νοημοσύνη άνθρωποι δεν έχουν προσέξει πως όταν το θανατόμετρο αναγγέλει σήμερα πέθαναν από covid-19 653 άτομα δεν υπάρχει κανείς, ΚΑΝΕΙΣ, που να μπορεί να ελέγξει / διασταυρώσει έγκαιρα τα εξής α) Αν όντως πέθαναν 653 άτομα, β) Αν όντως πέθαναν από επιπλοκές του covid-19 ή άλλες αιτίες, και γ) Πόσοι πέθαναν απ’ την μια αιτία και πόσοι από άλλες. Είναι μια δομική αδυναμία, που όμως αφήνει εώλο τον καθένα απέναντι στις “επίσημες” (: μηντιακές) στατιστικές θανάτου· κάτι που θα έπρεπε να προκαλεί, το λιγότερο, καχυποψία.

Όσοι έχουν κινηθεί εναντίον αυτής της βρώμικης θανατολογιστικής, το έχουν κάνει με δύο τρόπους. Είτε βρίσκοντας τις κρατικές εντολές προς τους γιατρούς (να χρεώνουν όσους πεθαίνουν στις εντατικές και έχουν το κατάλληλο ηλικιακό προφίλ στον covid-19 ακόμα κι αν δεν έχουν καν εντοπιστεί σαν «θετικοί»…), είτε με βάση τα ευρήματα κάποιων δειγματοληπτικών νεκροψιών (οι νεκροψίες είναι το μέσο για την κατά το δυνατόν ακριβέστερη αιτιολόγηση ενός θανάτου), όπως εκείνη που έγινε στην βόρεια ιταλία, και έδειξε ότι μόνο το 12% όσων είχαν «χρεωθεί» στον covid-19 είχε πεθάνει βεβαιωμένα από δικές του επιπλοκές.

Παρ’ όλα αυτά φαίνεται υπάρχει μια υπόγεια, ενδεχομένως και ασυνείδητη, «νεκροφιλία» στις δυτικές κοινωνίες. Ενώ τα στοιχεία υπάρχουν, τα θανατόμετρα δεν αμφισβητούνται πουθενά· σα να παρέλυσαν, να κράσσαραν τα μυαλά και οι συνειδήσεις μπροστά στο κοντέρ…

Ακόμα και οι πιο αρμόδιοι έχουν αρχίσει «να τα παίρνουν»! Ποιοί είναι οι πιο αρμόδιοι για τον θάνατο; Οι νεκροθάφτες! Σ’ ένα ενδιαφέρον ρεπορτάζ (που, φυσικά, δεν μπορεί να αναστήσει τις απονεκρωμένες νευρικές συνάψεις όσων έφαγαν τον φόβο… Π. ευχαριστούμε!) θα μπορούσε πριν 2 μέρες να διαβάσει κάποιος και τα εξής:

… Ο Michael Lanza, από ένα γραφείο κηδειών πoυ δουλεύει στο νεκροταφείο του Staten Island της Ν. Υόρκης, λέει: Για να είμαι ειλικρινής όλα τα πιστοποιητικά θανάτου γράφουν covid επάνω… Είτε είχαν θετικό τεστ είτε όχι. Οπότε μου φαίνεται, αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη δηλαδή, νομίζω ότι ο δήμαρχος και το συμβούλιο θέλουν χρηματοδότηση απ’ την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, οπότε όσους περισσότερους νεκρούς απ’ τον covid δηλώνουν, τόσο περισσότερα λεφτά μπορούν να ζητήσουν απ’ το ομοσπονδιακό ταμείο…

Μπορεί να παίζουν και τέτοια, «στενά οικονομικά» κίνητρα, στο ανεξέλεγκτο θανατόμετρο; Τίποτα δεν αποκλείεται. Το εντυπωσιακό πάντως δεν είναι τα κίνητρα – αυτά εύκολα συμπεραίνονται. Αλλά το γεγονός ότι οι μάζες των υπηκόων δείχνουν εμπιστοσύνη στο body counting αρνούμενες να υποψιαστούν καν και καν ότι οι «αρχές» έχουν λόγους να λένε ψέμματα· και σίγουρα κανέναν να σεβαστούν οτιδήποτε…

Γμτ!!! Όταν τα αφεντικά και τα κράτη τους κηρύττουν «πόλεμο» τι νομίζουν οι υπήκοοι; Ότι ένοιωσαν την ανάγκη για εξομολόγηση και σκληρή μετάνοια;

(φωτογραφία: Αυτήν την αφισο-εφημερίδα τοίχου την είχαμε κυκλοφορήσει / κολλήσει αρκετά τον Νοέμβρη του 2006. Με αφορμή την τότε τρομοεκστρατεία· η οποία, με βάση την τωρινή, ήταν βόλτα στο πάρκο… Όχι ότι έγινε και τίποτα δηλαδή που προσπαθήσαμε από τότε να “προειδοποιήσουμε”… Απλά είμαστε σίγουροι πως τότε το 99% όσων τώρα μας στολίζουν με διάφορα κοσμητικά επίθετα για την κριτική μας θα έλεγε «ναι, ντάξει μωρέ».

Κυρ κράτος και κυρ κεφάλαιο: Όλα ντάξει…. μωρέ… Go on!!)

Η “φροντίδα για τις ευπαθείς ομάδες”…

Κυριάκη 3 Μάη. Άλλο ένα παραμύθι για το «τρυφερό ενδιαφέρον» των κρατών, των δημαγωγών και των λακέδων τους για τα περήφανα γηρατειά…. Και τις “ευπαθείς ομάδες” γενικά…

Πριν 2 βδομάδες (20/4), στο τρίτο μέρος μιας σύντομης υπόδειξης της πολιτικής οικονομίας της αναδιάρθρωσης (των «υπηρεσιών υγείας») γράφαμε ανάμεσα στ’ άλλα:

…. Η μυθολογική προσήλωση στις “δυνατότητες ή μη των εντατικών” εκκένωσε τα νοσοκομεία, κι όχι μόνο τα νοσοκομεία “αναφοράς”!! Απότομα, η προτεραιότητα των κρουσμάτων του δήθεν φονιά covid-19 έγινε αποκλειστικότητα· ελάχιστες ανάγκες φροντίδας υγείας «χωρούσαν» πια στα άλλοτε γενικά νοσοκομεία… Σα να λέμε: ο τελευταίος κρίκος εξαφάνισε την αλυσίδα! Ο ίδιος ο «συνωστισμός» σ’ αυτά (τα νοσοκομεία) από ελπίδα θεραπείας έγινε βασικός παράγοντας νοσηρότητας… Από πολιτική άποψη το ζήτημα είναι σοβαρό, γιατί αυτό που έχει συμβεί είναι αδιανόητο από όποια σκοπιά κι αν αντιμετωπίζει κανείς το θέμα covid-19. Ακόμα και οι ενώσεις φίλων της καραντίνας (πολυμελείς!) θα έπρεπε να έχουν κολώσει μ’ αυτήν την εκκένωση!!! (Έγινε το αντίθετο βέβαια: την αποδέχτηκαν, χωρίς να καταλαβαίνουν τι προηγούμενο νομιμοποίησαν…)

Για παράδειγμα, σύμφωνα με απόλυτα εξακριβωμένες πληροφορίες, το αγγλικό σύστημα υγείας (NHS) έχει τετραπλάσιο αριθμό ΑΔΕΙΩΝ κρεβατιών απ’ ότι οποιαδήποτε συνηθισμένη περιόδο, τέτοια εποχή, στην ιστορία του! Ειδικά οι ασθενείς με καρδιολογικά προβλήματα «εξαφανίστηκαν» (δηλαδή διώχτηκαν) απ’ τα νοσοκομεία…. (Αυτό πιθανολογείται πως έχει αυξήσει τους κατ’ οίκον θανάτους καρδιοπαθών. Μένει όμως να φανεί σε τι βαθμό αυτό συμβαίνει, αν θα αναγνωριστεί, ή αν θα προστεθούν τέτοιες περιπτώσεις στο θανατόμετρο του covid-19).

Σε κάθε περίπτωση: αυτή η νοσοκομειακή «εκκαθάριση», που συμβαίνει παντού στον καπιταλιστικό κόσμο, ακόμα κι αν κρατήσει «μόνο» μερικές εβδομάδες ακόμα, σηματοδοτεί ουσιαστικά την «αυτοακύρωση» του φορντικού συστήματος φροντίδας υγείας!! Ποτέ πριν στην ιστορία της κλινικής και του νοσοκομείου δεν ήταν αυτά τα συστήματα “ρεζερβέ” με ελάχιστη πληρότητα (δηλαδή σχεδόν άδεια)…

Είναι «φυσιολογικό» πια πως η κοινωνική αποξένωση («social distancing»…) δεν αφορά μόνο τις πλατείες ή τα μπακάλικα· αφορά και (κυρίως αυτήν) την αναπαράσταση της σωστής «φροντίδας υγείας» σε σχέση με το προηγούμενο μοντέλο: πρέπει να είναι ατομική, μόνιμα φοβική και precise χάρη στη διαρκή ροή ατομικών data….

Έρχεται τώρα το αγγλικό “κέντρο δεδομένων για την υγεία για τον καρκίνο” να εκτιμήσει ότι οι θάνατοι από καρκίνο θα αυξηθούν το επόμενο 12μηνο κατά 20% – ή, σε νούμερο, θα πεθάνουν 18.000 επιπλέον καρκινοπαθείς επειδή:

… “Υπάρχει κάτι που μας ανησυχεί πολύ. Άνθρωποι που πονούν και έχουν συμπτώματα δεν έρχονται στα νοσοκομεία επειδή φοβούνται τον covid-19. Όμως υπό άλλες συνθήκες θα έρχονταν. Ειδικά στην περίπτωση του καρκίνου είναι σημαντικό, aφού στα πρώτα στάδια μπορούμε να προχωρήσουμε σε αποτελεσματικές θεραπείες» υποστηρίζει ο δρ. Νίκολα βαν Ας, διευθυντής του “Royal Marsden Hospital”…

Υπάρχουν κι άλλες αριθμητικές εκτιμήσεις για τέτοιου είδους “παράπλευρες απώλειες” αυτού του “πολέμου” – νούμερα αρκετά μεγάλα, που όμως δεν αναπαράγουμε επειδή θεωρούμε αβέβαιες και “αλγοριθμικές” τέτοιες προβλέψεις.

Eίναι όμως γεγονός πρώτης γραμμής ότι την ώρα που οι κοινωνίες «χειροκροτούσαν» τα εθνικά συστήματα υγείας (για τον αγώνα τους κατά του covid-19) αγνόησαν όλους εκείνους που αυτά τα συστήματα πέταξαν στα αζήτητα, με την χυδαία μέθοδο της τρομοκρατίας, επιδεινώνοντας την κατάστασή τους. Και δεν θα ήταν υπερβολικό (σίγουρα όχι για την ασταμάτητη μηχανή) να πούμε πως αυτή η “αβλεψία” έχει όνομα. Λέγεται κανιβαλισμός. Μεταμοντέρνος μεν, αλλά ακριβώς αυτό: για να σωθούν κάποιοι είναι ανεκτό το να φαγωθούν άλλοι…

(Το ότι συγκεκριμένοι είναι που θα κερδίσουν και απ’ αυτό το υποστηρίξαμε πριν 2 βδομάδες…)

(φωτογραφία πάνω: Σπέσιαλ αφιερωμένο στον Μ.: κλονίζεται η υγεία!!!!)

New normal…

Σάββατο 2 Μάη. H φωτογραφία δεν είναι χθεσινή, ούτε απ’ την πλατεία Συντάγματος. Είναι απ’ το Τελ Αβίβ, στις 26 Απρίλη: μια συγκέντρωση κατά του Netanyahou… Συνεπώς θα πρέπει να μεταφέρουμε τους επαίνους για εκείνη την συγκέντρωση που δεν δόθηκαν δημόσια μάλλον (;) επειδή διέφυγε απ’ την ένωση φίλων της καραντίνας αυτό το ισραηλινό πρωτότυπο:

… Το να βαφτίσεις τις αποστάσεις ασφαλείας «στρατιωτικό ολοκληρωτισμό» για να την βγεις … δεν σε διαχωρίζει ιδιαίτερα από τις φωνές των αυτόνομων, των χριστιανοταλιμπάν της θείας κοινωνίας και των λοιπών εκπροσώπων του χαιρέκακου αντικοινωνισμού, που το τελευταίο διάστημα διεκδικούν τα σκήπτρα της γελοιότητας… Υποδειγματική η οργάνωση του … μπλοκ…

Αλλοίμονο! Σαν αυτόνομη η ασταμάτητη μηχανή το τελευταίο που θα σκεφτόταν για την περίπτωση (πάντα για την συγκέντρωση στο Τελ Αβίβ μιλάμε…) θα ήταν το «στρατιωτικό». Όχι βέβαια! Τις αποστάσεις ασφαλείας βλέπει… Μήπως είναι μια «χριστιανοταλιμπάν» και «αντικοινωνίστικη» χαιρέκακη παραίσθηση οι αποστάσεις ασφαλείας; Μήπως είναι παραίσθηση η φονική μολυσματικότητα που επιβεβαιώνεται άλλη μια φορά δημόσια;

Αυτό είναι το θέμα: η διαρκής επικύρωση, απ’ όλες τις μεριές («εθνική υγιειονομική ενότητα» θα την έλεγε κάποιος…) του θεμέλιου όχι μόνο των πραξικοπημάτων που έχουν γίνει παγκόσμια, αλλά και του επόμενου βήματος / των επόμενων βημάτων των κρατών και των αφεντικών: η διαρκής επικύρωση της ιδιαίτερης φονικότητας του covid-19, η οποία φονικότητα θα έρχεται ξανά και ξανά μέχρις ότου το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα μας πατήσει οριστικά.

Προκαταβολικό: το είδος μας δεν έχει κανένα συμβόλαιο ασυλίας απέναντι σε φονικές ιογενείς ή/και βακτηριογενείς λοιμώξεις! (Όπως επίσης δεν έχει κανένα συμβόλαιο ασυλίας απέναντι σε άλλης τάξης φαινόμενα, απ’ τους μεγάλους σεισμούς ως τις ηλιακές εκρήξεις). Κάποια στιγμή, οποιαδήποτε στιγμή, μπορεί να εμφανιστεί ένας πραγματικά killer ιός· ένα πραγματικά εξολοθρευτικό βακτήριο. Όμως δεν είναι τέτοιος ο sars-cov-2!!!

Α) Αυτό δεν είναι παρανοϊκή ιδέα κάποιων περιθωριακών. Είναι η όλο και πιο συστηματικά τεκμηριωμένη άποψη αιρετικών (απέναντι στην κυρίαρχη «αλήθεια») ειδικών απ’ τους πιο γνωστούς και καταξιωμένους παγκόσμια – από «ειδικούς» δηλαδή που η ίδια η θρυλική «επιστημονική κοινότητα» έχει αναγορεύσει σε ικανούς και άξιους… (Τί να κάνουμε; Συμβαίνουν κι αυτά…)

Β) Είναι επίσης εύλογη και ισχυρά τεκμηριωμένη η δική μας πολιτική / ταξική «απιστία» γι’ αυτήν την κυρίαρχη «αλήθεια» στη βάση των προηγούμενων (και πρόσφατων) παρόμοιων «αληθειών». Για το τέλος του κόσμου απ’ τον Sars, ή/και τον Η5Ν1 (γρίπη των πτηνών), ή/και τον Η1Ν1 (γρίπη των χοίρων)…

Γ) Είναι, τέλος, ισχυρά τεκμηριωμένη θέση εξαιτίας της τεχνητής διόγκωσης (μπορεί να είναι ακόμα και διπλασιασμός…) των νεκρών που αποδίδονται, αυθαίρετα ή ακόμα και δόλια, στον covid-19! Τα σχετικά ντοκουμέντα υπάρχουν, είναι αδιαμφισβήτητα, κάποια έχει παρουσιάσει και η ασταμάτητη μηχανή: το θανατόμετρο του covid-19 δεν υπακούει στην πραγματικότητα της αρρώστιας αλλά στις διαταγές κρατών (και εταιρειών)!!! Αν όντως ο covid-19 ήταν αληθινά φονικός έτσι ώστε τα πραξικοπήματα στο όνομά του να είναι αναπόφευκτα, τότε γιατί έχει αναπτυχθεί διεθνώς αυτή η «δημιουργική λογιστική θανάτου»; Δεν είναι, άραγε, αυτό το διαπιστωμένο ψέμα αρκετό για να γκρεμίσουμε όλο το παραμύθι;

Αν υπό κρίση βρισκόταν οποιοδήποτε άλλο ζήτημα, τότε το (Α), το (Β) και το (Γ) θα ήταν υπεραρκετά για να αμφισβητηθεί επιθετικά η βάση, το θεμέλιο όλης της τρομοεκστρατείας, των μέτρων καθολικής ή «ευέλικτης» απαγόρευσης, των επερχόμενων «δημοκρατικών social credit», της αλγοριθμικής φυλακής!!! Αν απαγόρευαν σε οποιονδήποτε το μπάνιο στη θάλασσα δείχνοντάς του φουσκωτούς καρχαρίες, ή βάζοντας μέσα στους νεκρούς από πνιγμούς και τους νεκρούς από τροχαία, οι πάντες θα γίνονταν έξαλλοι!!!

Γιατί μ’ αυτήν την ίωση γίνεται αποδεκτή (και η αποδοχή προβάλλεται, διαφημίζεται) η «μόνη αλήθεια» (του θανάτου) και η There Is No Alternative της καθεστωτικής νεκροπολιτικής; Τι είναι υπεράνω σκληρής κριτικής (και μάλιστα σκληρής εργατικής κριτικής) στα θεμέλια αυτής της ιστορίας με τον covid-19, όταν μάλιστα είναι ηλίου φαεινότερο ότι «δουλεύει» ΜΟΝΟ υπέρ της πιο άγριας και επιθετικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης; Γιατί πρέπει να αποδεχτούμε την ρητορική υπέρ της «αναγκαιότητας του πολέμου» και να διαπραγματευόμαστε μόνο μερικές λεπτομέρειες της διεξαγωγής του; Γιατί σ’ έναν «πόλεμο» που τελικά είναι εναντίον των πιο πληβειακών υποκειμένων του πλανήτη πρέπει να νομιμοποιήσουμε (συμμετέχοντας σ’ αυτήν) την επιλογή των πιο «κατάλληλων όπλων»; Κοινωνική αποξένωση (: social distancing); Τσουβάλια με χώμα στα παράθυρα και στις σκεπές (: κατ’ οίκον κράτηση); Υποχρεωτικά εμβόλια για των οποίων την αξία θα εγγυηθούν οι θυρωροί των φαρμακοβιομηχανιών; Διαρκής επιτήρηση – για την υγεία ρε γαμώτο;

Όχι μόνο δεν απαντιούνται αυτά τα ερωτήματα· απορρίπτονται μετά βδελυγμίας. Αν, όμως, αποδεχτεί κανείς τα βασικά της νεκροπολιτικής, τι απομένει; Οι συγκεντρώσεις που μοιάζουν με τελετές έναρξης ολυμπιακών αγώνων, και των οποίων την «κοινωνική / υγιεινομική υπευθυνότητα» χειροκροτούν χωρίς ενδοιασμούς όλοι οι καθεστωτικοί δημαγωγοί; Οι πιτσιρικίστικες φωτοβολίδες / πυροτεχνήματα; Τί;

New forms….

Σάββατο 2 Μάη. Κάποιοι υποστήριξαν και υποστηρίζουν ότι πρέπει να βάλουμε την υγεία πάνω απ’ την ελευθερία… Λένε, μάλιστα, ότι είναι «κομμουνιστικό καθήκον» αυτό!!! Μεγάλη κουβέντα! Πολύ μεγάλη κουβέντα!!! Τόσο η «υγεία» όσο και η «ελευθερία» είναι έννοιες χειραγωγήσιμες, που αλλάζουν μορφές, περιεχόμενα, εννοήσεις και πρακτικές σε σχέση με πολλά άλλα στην πραγματική κοινωνική ζωή· και στην ιστορία του καπιταλισμού ακόμα εντονότερα. Η συγκέντρωση χοληστερίνης στο αίμα που άλλοτε θεωρούνταν απόδειξη θηριώδους υγείας έγινε σε μια νύχτα απόδειξη αρρώστιας: οι εταιρείες που πουλάνε τα σχετικά φάρμακα άλλαξαν τα στάνταρ, για να αυξήσουν, απλά, πολύ απλά, την πελατεία τους… Ο διαλεκτικός υλιστής αυτό το ξέρει καλά· και δεν καταδέχεται εξυπνάδες περί προτεραιότητας της υγείας, «έτσι», μόνο και μόνο επειδή κάποιοι την πουλάνε και οι κρατικοί συνέταιροί τους την επιβάλλουν με διαταγές…

Το πολύ χειρότερο ωστόσο γι’ αυτούς που τις πετάνε (και τις πιστεύουν) τέτοιες εξυπνάδες είναι πως ξεχνούν το κοινότοπο: την λάθος διάγνωση!!! Δεν υπάρχουν, λοιπόν, λάθος διαγνώσεις σχετικά με την «υγεία»; Δεν υπάρχουν λάθη που γίνονται από άγνοια και λάθη που γίνονται από δόλο; Ότι πει ο γιατρός (ή ο «γιατρός») ισχύει, τελεία και παύλα; Και τότε γιατί συμβαίνει το «5 γιατροί 10 γνώμες»;

Όταν αρνείται κάποιος να πάρει στα σοβαρά τέτοια «λάθη» ενώ υπάρχουν ήδη μετρήσεις για το πόσες χιλιάδες πεθαίνουν παγκόσμια ακριβώς εξαιτίας «ιατρικών λαθών» άσχετα απ’ τον covid-19· όταν αρνείται να πάρει στα σοβαρά τα ιατρικά λάθη που σκοτώνουν τώρα δεκάδες στις εντατικές και ομολογούνται απ’ τους αρμόδιους· κι όταν συμπεριφέρεται σαν φανατικός της κρατικο-ιατρικής «αλήθειας» (ενώ έχει όλα τα στοιχεία που δείχνουν δολιότητα στη διάγνωση!) τότε τι θα απομείνει σε λίγο απ’ την «υγεία» του, σωριασμένο πάνω στο πτώμα της όποιας «ελευθερίας» του; Τί θα έχει απομείνει; Ένα πουκάμισο αδειανό…

Όσες / όσοι έχετε δείξει μια κάποια εμπιστοσύνη ώστε να διαβάζετε τα Sarajevo.pdf ξέρετε αυτό που όχι μόνο δεν είναι κρυφό αλλά είναι πανεύκολο να διαπιστώσει οποιοσδήποτε δεν είναι εξαρτημένος απ’ τις κρατικο-ιατρικές διαγνώσεις: τα δόλια τερατώδη «λάθη» είναι η τρομακτική αλήθεια όλων των προηγούμενων «διαγνώσεων» για τις προηγούμενες πανδημίες απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα και μετά! Είναι λάθη δολιότητας με ονόματα, διευθύνσεις και πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα. Κανένα απ’ αυτά τα ονόματα και κανένα απ’ αυτά τα συμφέροντα δεν εξαφανίστηκε τον περασμένο Γενάρη, Φλεβάρη, Μάρτη ή Απρίλη. Είναι όλα εδώ, παρόντα, ακμαία, καπιταλιστικότατα και κρατικότατα – και κάνουν κουμάντο. Η πραγματικότητα αυτή δεν ξορκίζεται με κατάρες…

Υπάρχει κάτι που έχει εξαφανιστεί «ως δια μαγείας», κι ωστόσο θα μπορούσε πράγματι να έχει πολύ μεγάλη αξία· πολύ μεγάλη αξία και για τον άρρωστο και για τον φυλακισμένο: η κριτική, η διαύγεια και ο οπλισμός της σκέψης! Ούτε και για την κριτική υπάρχει κάποιο απόλυτο manual, οι τέλειες οδηγίες χρήσης… Αλλά αν υπάρχει κάτι που έχει σώσει (όσο…) το είδος μας απ’ την βαρβαρότητα που εξυπηρετεί ένα τμήμα του, αν υπάρχει κάτι που είναι ιστορικά βέβαιο πως φρόντισε και την «υγεία» (με την ευρεία έννοια) και την «ελευθερία» (με την όποια έννοια), αυτό ήταν πάντα και παντού η ριζική αμφισβήτηση των όποιων εξουσιών. Θεϊκών; Βασιλικών; «Κοινοβουλευτικών»; Τεχνοκρατικών; Οικογενειακών; Όποιων…

Όσοι πετάνε τόσο εύκολα την ριζική εργατική κριτική απ’ την μέση, ας μην περιμένουν ούτε υγεία ούτε ελευθερία… Ούτε δικαιοσύνη, ούτε τίποτα άλλο ευγενές. Η καπιταλιστική βαρβαρότητα στον 21ο αιώνα έχει (και θα έχει) πολλά ποδάρια. Της πρόσφεραν το έδαφος, και τώρα πατάει πολύ πιο γερά απ’ όσο θα μπορούσε να φανταστούν τ’ αφεντικά της!

Να θυμίσουμε δυο αιρετικά αποσπάσματα απο κείμενα που έχουμε δημοσιεύσει, και τα δύο απ’ την ισπανία:

… Μόλις πριν από δυο εβδομάδες θα έμοιαζε μια άσκηση ολοκληρωτισμού και απαράδεκτης τυραννίας. Και τώρα κανείς δεν το αμφισβητεί. Κανείς! Τι συνέβη στην κριτική σκέψη; Τι μας συνέβη; Γιατί μας πούλησαν τόσο εύκολα ως κοινωνικά υπεύθυνη και αλληλέγγυα στάση την ακραία απομόνωση όλων μας; Η αλληλεγγύη δεν προέρχεται ποτέ από κανένα κράτος, φίλες μου. Η αλληλεγγύη δεν  μπορεί ποτέ να είναι αποτέλεσμα διαταγμάτων. Το λέει και το σύνθημα. Κανένα κράτος δεν θα μας απελευθερώσει. Η αλληλεγγύη γεννιέται από τον κόσμο, τους ανθρώπους, δεν επιβάλλεται με πρόστιμα. Εδώ και τώρα αυτό που κάνουμε είναι απλώς να υπακούουμε (λόγω παράλογου φόβου, κομφορμισμού, άγνοιας, παραιτημένης αποδοχής) και δεν βλέπω πώς αυτό μπορεί να είναι μια πράξη αλληλεγγύης. Λυπάμαι πολύ, τόσο που με πονάει, αλλά το να βγαίνουμε στις ταράτσες και να τραγουδάμε ή να χειροκροτάμε το ιατρικό προσωπικό μπορεί να μας δώσει μια παρηγοριά, αλλά δεν αποτελεί πράξη αντίστασης. Έχουμε παραιτηθεί απέναντι στη ματαιότητα μιας πραγματικότητας που μας διαφεύγει, απλώς και μόνο επειδή μας διέταξαν να το κάνουμε και μας έπεισαν για την χρησιμότητα των διαταγών τους.

… Δεν θέλω να σας πείσω για τίποτα. Μόνο θέλω να σας ζητήσω ένα πράγμα: Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, μην αφήσετε τα παιδιά σας να θεωρήσουν φυσιολογική αυτή την κατάσταση, μην τα αφήσετε  να πιστέψουν πως αλληλεγγύη σημαίνει να βλέπεις τον Άλλο ως ένα κίνδυνο, μην τα αφήσετε να χάσουν την ικανότητα να ρωτούν, να αντιδρούν, να αντιστέκονται… Έχουμε μετατραπεί όλες σε ένα Ρομπέρτο Μπενίνι στο “Η Ζωή είναι Ωραία”, προσπαθώντας να κρύψουμε τον τρόμο ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης από τα παιδιά και τους μαθητές μας. Αλλά ο τρόμος δεν παύει να υπάρχει επειδή εμείς φτιάχνουμε συνταγές για κουλουράκια, βλέπουμε tutorials για ζούμπα ή ζωγραφίζουμε αισιόδοξα ουράνια τόξα μαζί τους. Ή τουλάχιστον αυτό είναι που νιώθω εγώ: να βασανίζομαι, υποταγμένη ενάντια στη θέλησή μου, ενώ ράβω κουκλάκια ή παίζω επιτραπέζια με την κόρη μου….

Αλλά και:

… Η πολιτική διαχείριση του Covid-19 ως τρόπος διαχείρισης της ζωής και του θανάτου σχεδιάζει τα περιγράμματα μιας νέας υποκειμενικότητας. Αυτό που θα έχει εφευρεθεί μετά την κρίση είναι μια νέα ουτοπία της άνοσης κοινότητας και μια νέα μορφή ελέγχου του σώματος. Το υποκείμενο της νεοφιλελεύθερης τεχνο-πατριαρχίας που ο Covid-19 κατασκευάζει δεν έχει δέρμα, δεν μπορείς να το αγγίξεις, δεν έχει χέρια. Δεν ανταλλάσσει φυσικά αγαθά, ούτε αγγίζει νομίσματα, πληρώνει με πιστωτική κάρτα. Δεν έχει χείλη, δεν έχει γλώσσα. Δεν μιλάει απευθείας, αφήνει φωνητικό μήνυμα. Δεν συναντιέται με άλλους, ούτε συλλογικοποιείται. Είναι ριζικά ατομικό. Δεν έχει πρόσωπο, έχει μάσκα. Το οργανικό του σώμα αποκρύπτεται για να μπορέσει να υπάρξει ύστερα από μια αόριστη σειρά σημειο-τεχνικών διαμεσολαβήσεων, μια σειρά από κυβερνητικές προσθετικές επεμβάσεις που χρησιμεύουν ως προσωπείο: το προσωπείο της διεύθυνσης ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, το προσωπείο του λογαριασμού στο Facebook, το προσωπείο του Instagram. Δεν είναι ένας φυσικός παράγοντας, αλλά ένας ψηφιακός καταναλωτής, ένας τηλε-παραγωγός, είναι ένας κωδικός, ένα pixel, ένας τραπεζικός λογαριασμός, μια πόρτα με ένα όνομα, μια διεύθυνση στην οποία μπορεί να στείλει τις παραγγελίες του το Amazon….

Η αποδοχή ΚΑΙ του πρώτου ΚΑΙ του δεύτερου μ’ έναν «σοσιαλισμό» μόνο μπορεί να έχει σχέση: τον «σοσιαλισμό» του κεφάλαιου…

(φωτογραφία: Ε, ναι, γίνονται και μερικά στατιστικά λάθη – που ωστόσο, καθόλου παράξενο, ταιριάζουν με την «γραμμή»… Μια γυναίκα που πέθανε από πνευμονικές επιπλοκές ήταν 109 χρονών, αλλά δηλώθηκε 9 (κι όχι 209)… Αμέσως ο φόβος πλάκωσε στις οικογένειες για τα παιδιά τους…. Μια άλλη ήταν 87 και δηλώθηκε στο πιστοποιητικό θανάτου 27 (κι όχι 187)… Και πάλι πλάκωσε το κακό: κανείς δεν θα γλυτώσει!

Ή μήπως είμαστε παλιοχαρακτήρες και δεν καταλαβαίνουμε ότι παίζουν μετά θάνατον φιλοφρονήσεις; Ωωωωωω! Μα εσείς φαίνεσθε νεότατη!!!! Σαν παιδούλα είστε!!!)

Η ύπουλη και “αόρατη” απειλή

Πέμπτη 30 Απρίλη. Η ασταμάτητη μηχανή έχει καταλάβει ότι θα περάσουν χρόνια (κι ίσως κάποιες γενιές….) μέχρις ότου ένα ικανό μέρος των δυτικών κοινωνιών συνειδητοποιήσει τι είναι εκείνο που έχει συμβεί τις 3 τελευταίες δεκαετίες σε σχέση με την κοινωνική αντίληψη περί «υγείας»· και, άρα, τι είναι αυτό που υπερκωδικοποιείται τώρα σαν «πραγματικότητα» μέσω της κρατικής πολιτικής. (Στο Sarajevo.pdf 148a κάνουμε μια πρώτη αναλυτική προσέγγιση, στο επόμενο θα την συμπληρώσουμε).

Έχουμε πει πάντως, από ‘δω, ότι το να εννοηθούν οι κοινωνικές σχέσεις σαν (εν δυνάμει) μολυσματικές, και μάλιστα με μια αφορμή (τον covid-19) ανάξια για ένα τόσο μεγάλο ιδεο-πολιτικό άλμα, είναι το βίαιο «μάθημα» των ημέρων. Για να γίνει όμως εφικτό έχει προηγηθεί, ουσιαστικά απ’ τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και μετά, η αποδοχή (σχεδόν ενθουσιώδης…) της ανατροπής για το τι είναι «υγεία» και τι είναι «αρρώστια».

Η διαχωριστική γραμμή υπήρξε το aids και ο HIV. Και η ανατροπή απλώθηκε πολύ ευρύτερα απ’ τους ανθρώπους που κτυπήθηκαν πισώπλατα όπως σωστά έλεγε τότε μια αφίσα της act up. Ως πριν τον HIV (πριν το διάστημα μέσα ‘80/ αρχές ’90) ασθένεια σήμαινε συμπτώματα, και ανάλογη γνώση / διάγνωση. (Από ιατρική άποψη: κλινική διάγνωση). Οι HIV positive κηρύχτηκαν «ασθενείς» παρότι δεν είχαν κανένα σύμπτωμα. Η «ανακάλυψη της μόλυνσης» (ο εντοπισμός δηλαδή ούτε καν του HIV του ίδιου αλλά των μειωμένων κυττάρων Τ του ανοσοποιητικού στο αίμα, των οποίων η μείωση αποδιδόταν στην παρουσία του HIV) μόνο εργαστηριακά μπορούσε να γίνει. Με εξετάσεις. (Τότε όλοι / όλες έμαθαν, χάρη σ’ ένα μαζικό μάθημα μικροβιολογίας, την λέξη ρετροϊός· το δε «ανοσοποιητικό σύστημα» έγινε για πρώτη φορά για τον πολύ κόσμο ένα μυστηριώδες πεδίο μάχης όπου κερδίζονται και χάνονται ζωές…)

Έτσι το αποτέλεσμα της εξέτασης και όχι κάποιο σύμπτωμα έγινε η ταυτότητα της «υγείας / αρρώστιας». Χωρίς «αρνητικό» αποτέλεσμα κάποιος θα μπορούσε να είναι «άρρωστος». Χωρίς «αρνητικό» αποτέλεσμα ο καθένας ήταν (ίσως…) άρρωστος!

Με τον HIV μολυσματικές κηρύχτηκαν οι ερωτικές πράξεις (εκτός γάμου…) Κυρίως όμως άρχισε να αλλάζει κοινωνικά η εννόηση της «υγείας» (και ανάλογα της «αρρώστιας»). Αφού δεν ήταν πια το «πως νοιώθεις» το πρώτο και το τελευταίο κριτήριο, σωστό και «υπεύθυνο» έγινε το να επιτηρεί ο καθένας την κατάστασή του (την κατάσταση-της-υγείας-του/της) μέσω εξετάσεων· κι απ’ αυτές να μαθαίνει αν είναι «υγιής» ή όχι… Τα τσεκ απ έγιναν σταδιακά (αλλά γρήγορα από ιστορική άποψη) κοινωνική κοινοτοπία: η κοινοτοπία μιας ζωής που μετριέται, ξαναμετριέται, ξαναμετριέται, και μέσα απ’ τις εξετάσεις είναι που αποκτάει την «πιστοποίηση του well being» και την ανάλογη αυτοπεποίθηση· πάντα ως την επόμενη εξέταση.

(Στις αρχές των ‘00s, μετά την υποτιθέμενη «αποκωδικοποίηση του dna», ο μικροσκοπικός, κρυμμένος κάπου μέσα στο σώμα και ύπουλος εχθρός / νοσογόνος παράγοντας, πήρε και δεύτερη μορφή, πέρα απ’ αυτήν του ιού. Πήρε την μορφή του προβληματικού γονιδίου. Ωστόσο πέντε απαραίτητες κουβέντες γι’ αυτή η εξέλιξη δεν χωράνε εδώ).

Η κοινωνία σαν μόλυνση / ο διαφορικός αποκλεισμός

Πέμπτη 30 Απρίλη. Παρότι στο Θέαμα του προβληματικού γονιδίου (και, άρα, της «γενετικής προδιάθεσης») η σύγχρονη βιομηχανία / βιοτεχνολογία της υγείας έχει επενδύσει πολλά, είναι η άλλη μορφή, ο «μεταδοτικός ιός», που αξιοποιείται τώρα σαν παράσταση των κοινωνικών σχέσεων ως μολυσματικών. Λογικό: η μόλυνση είναι σχέση· και για τα αφεντικά της 4ης βιομηχανικής επανάστασης κάθε μη μεσολαβημένη / μη ελεγχόμενη ψηφιακά σχέση είναι «μόλυνση»!.. Αυτή η συγκεκριμένη μορφοποίηση του μικροσκοπικού, κρυμμένου, ύπουλου «πράκτορα του θανάτου» που πηδάει από ασυμπτωματικό φορέα σε ασυμπτωματικό «φορέα» μέχρι να φτάσει στο στόχο του (να σκοτώσει…) είναι που επιτρέπει την en masse ανακατάληψη / αναδιάρθρωση του κοινωνικού εργοστάσιου απ’ τα αφεντικά, στο ξεκίνημα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.

Και να η αλληλουχία αυτής της πολεμικής εκστρατείας. Πρώτο βήμα η διόγκωση / διαφήμιση της φονικότητας του covid-19, ακόμα και μαλλιοκούβαρα. Δεύτερο βήμα η επιβεβαίωση πως το «κοινωνικό σώμα» έχει αφομοιώσει πράγματι το μάθημα μιας 30ετίας περί κρυμμένης και ασυμπτωματικής «νοσηρότητας», μέσα από διαδοχικά πραξικοπήματα σε βάρος του άλλοτε ιερού δισκοπότηρου, του πραγματικού (αλλά και τυπικού) συντάγματος περί «ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων». Όλοι πλέον είναι κάτι απ’ αυτά: ασθενείς, εν δυνάμει ασθενείς, «φορείς», «εν δυνάμει φορείς» – συνεπώς μπαίνουν όλοι στον υγιεινιστικό γύψο. Και δεν χωράνε αντιρρήσεις!

Αλλά αυτή είναι μια «παλιά» εκδοχή επιτήρησης και ελέγχου. Με το τρίτο βήμα θα πρέπει να εισαχθούν σταδιακά οι διαφοροποιήσεις μέσω του πιο καλά εστιασμένου ελέγχου. Και ο διαφορικός αποκλεισμός. Στη γαλλία αυτός θα μεταφραστεί γρήγορα σε «χάρτες» (διαθέσιμους σε κάθε κινητό…) με ανάλογο χρωματισμό των «επικίνδυνων», των «μέτρια επικίνδυνων» και των «ακίνδυνων» περιοχών, ανάλογα με τα διαπιστωμένα κρούσματα σε κάθε μια. Εννοείται ότι οι πραξικοπηματικοί περιορισμοί θα επανα-ισχύουν, θα αναστέλλονται ή θα είναι σε ετοιμότητα ανάλογα· όπως και οι οδηγίες κίνησης / διαταγές προς τους υπηκόους.

Όμως κι αυτό ακόμα είναι ενδιάμεσο στάδιο. Θα χρειαστεί ένα ακόμα βήμα. Το βασικό ζήτημα που πρέπει να λυθεί (και τεχνολογικά είναι ώριμο να λυθεί) είναι αυτό: η συχνότητα των εξετάσεων καθενός χωριστά. Οι μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες είχαν ήδη αποδεχθεί, προ covid-19, ότι οι εξετάσεις είναι που δίνουν τα πιστοποιητικά υγείας, και τίποτα άλλο. Τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα, διανθισμένα με καϋμό για την έλλειψη των «απαραίτητων τεστ», επιβεβαίωσαν αυτήν την κοινωνική πεποίθηση.

Ωστόσο, εφόσον η μόλυνση καραδοκεί παντού και διαρκώς, το πιστοποιητικό υγείας πρέπει να εκδίδεται και αναιρείται ανά πάσα στιγμή. (Αυτό είναι το στρατηγικό πλεονέκτημα υπέρ της κυριαρχίας που έχει η μόλυνση, η «επίκτητη νοσηρότητα», σε σχέση με την γενετική προδιάθεση, την «προκαθορισμένη νοσηρότητα». Αυτή η τελευταία έχει, πάντως, άλλα πλεονεκτήματα…)

Χρειάζεται, άρα, μια διαρκής ροή εξετάσεων / επιτήρησης της κατάστασης υγείας του καθενός χωριστά. Διαφορετικά θα υπάρχει πάντα μια δομική ασυγχρονία ανάμεσα στην «πραγματική κατάσταση της υγείας του πλήθους» και τα διοικητικά / κρατικά μέτρα εξαγνιστικού αποκλεισμού ή/και «απελευθέρωσης». Το πλήθος που πειθάρχησε ως τώρα είναι αυτονόητο ότι θα αποδεχθεί και το τρίτο, και το τέταρτο και το πέμπτο βήμα: τον δρόμο τον δείχνει το λιχνεστάιν… Τα wearables, ή κάτι παρόμοιο, βρίσκουν επιτέλους πανηγυρικά την χρησιμότητά τους!

Πράγματι, όλα αυτά γίνονται για λόγους υγείας… Όχι, όμως της δική σας / μας… Για την υγεία του κεφάλαιου γίνονται!!

Με το λουρί στον σβέρκο

Τετάρτη 29 Απρίλη. Το χαλάρωμα του λουριού προκαλεί αμηχανία και εκνευρισμό σε κάποιο σοβαρό τμήμα των «πειθαρχημένων στρατιωτών» (του πολέμου κατά του «αόρατου εχθρού»). Βρίσκουν λογικά κενά στην αναδίπλωση: πώς είναι δυνατόν (λένε…) το χ, το ψ και το z επί δύο μήνες να ήταν επικίνδυνα και κοινωνικά ανεύθυνα και τώρα να επιτρέπονται;

Πρόκειται μάλλον για ψυχολογικό φαινόμενο παρά για αναζήτηση λογικής. Αν υπηρετούσαν την λογική θα έπρεπε να έχουν βγει απ’ τα ρούχα τους (και τα σπίτια τους) εδώ και πολύ καιρό. Αλλά όχι. Είναι θεσπέσια θύματα της δημαγωγίας· πράγμα δύσκολο να το παραδεχτούν.

Για παράδειγμα δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μας να αναρωτήθηκε κανείς απ’ την ένωση φίλων της καραντίνας και τις παρόμοιες οργανώσεις τι συμβαίνει με τον στρατό, με τους φαντάρους, με τους ναύτες (ακόμα χειρότερα μ’ αυτούς που είναι κατά καιρούς, αυτό το διάστημα, on board). Διατέθηκαν, άραγε, και γι’ αυτούς 10 ή 15 τετραγωγικά ανά άτομο, όπως το βλοσυρό ύφος της εξουσίας (συμπεριλαμβανόμενης και της χριστιανικής εκδοχής της «προσευχής των 6.00») επιβάλει σε όλους τους υπόλοιπους «πειθαρχημένους» σχεδόν σε κάθε τους βήμα; Άραγε οι κουκέτες έγιναν γκαρσονιέρες; Μήπως «έκλεισαν τα στρατόπεδα» όπως έκλεισαν διάφορες δουλειές, και δεν το πήραμε χαμπάρι; Μήπως στις καρότσες των ρεο ξήλωσαν τους πάγκους και τους αντικατέστησαν με αεροπορικά καθίσματα χωρισμένα με πλεξιγκλάς και αποστάσεις ασφαλείας; Όχι βέβαια! Η ίδια κρατική / καπιταλιστική μηχανή και τα ίδια φερέφωνα που σπέρνουν τον τρόμο παντού, κρατούν στην άκρη τον «ευαίσθητο τομέα της εθνικής άμυνας». Πράγμα που σημαίνει ένα απ’ τα δύο: είτε η «φονικότητα» είναι ένα παραμύθι για μωρά και μωρούς, είτε τα κράτη αποφάσισαν να ξεκάνουν τους στρατούς τους (για να μην το προλάβει ο οχτρός…)! Μάλλον το πρώτο… (Παράδοξο ή όχι ο μόνος στρατός του πλανήτη που έχει αναγνωρίσει ότι έχει «κτυπηθεί» απ’ τον covid-19 είναι … ο αμερικανικός!…)

Όχι λοιπόν. Κανένας «πειθαρχημένος στρατιώτης του πολέμου κατά του αόρατου εχθρού» δεν ψάχνει (δεν μπορεί να ψάξει!) λογική στο χαλάρωμα των απαγορεύσεων, επειδή δεν υπήρχε (μη καπιταλιστική) λογική ούτε στο σφίξιμο! Μάλλον πρόκειται για μια παραλλαγή του συνδρόμου της Στοκχόλμης! Οι αιχμάλωτοι της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας αγάπησαν τους δεσμοφύλακές τους· και νοιώθουν δυσθυμία ακόμα κι αν αυτοί τους πουν: άντε ρε, βγείτε μια βόλτα στο προαύλιο.

Σε φάλαγγες του ενός ατόμου, φυσικά…