Tag: ιδεολογία

Οργανωμένη παράνοια 1

Δευτέρα 15 Ιούνη. Στην χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή» υπήρχε ένα δισέλιδο αφιερωμένο στη μέτρηση των «συνωμοσιολόγων». Το δικό μας ενδιαφέρον δεν βρίσκεται στα «αποτελέσματα», αλλά στις ερωτήσεις που έγιναν τοποθετώντας προκαταβολικά τις «μη πρέπουσες απαντήσεις» (σίγουρα απ’ τον συγκεκριμένο δημαγωγικό μηχανισμό) στην «κοινή δεξαμενή» της «συνωμοσιολογίας»!

Απ’ τις 6 ερωτήσεις των οποίων τις απαντήσεις παρουσιάζει η «καθημερινή» μόνο η μία θα μπορούσε να τραβήξει «συνωμοσιολογικές» απαντήσεις: ο νέος κορονοϊός δημιουργήθηκε τυχαία στη φύση ή είναι ανθρώπινο δημιούργημα; Οι άλλες 5 αφορούν ζητήματα για τα οποία υπάρχουν ήδη υπερβολικά πολλά ντοκουμέντα, έτσι ώστε εύλογα θα μιλούσε κάποιος για αντιπολίτευση. Ανοργάνωτη, χύμα και αντιφατική – αλλά αυτό: αντιπολίτευση. Οι ερωτήσεις ήταν:

– Πίσω από τον νέο κορωνοϊό «κρύβονται» φαρμακευτικές εταιρείες ή μεγαλοεπενδυτές;

– Πίσω από τον νέο κορωνοϊό “κρύβονται” κάποια ή κάποιες χώρες;

– Χρησιμοποιούνται (: πληθυντικός) αδικαιολόγητα για εκφοβισμό της κοινής γνώμης;

– Χρησιμοποιείται (: ενικός…) αδικαιολόγητα για επιβολή αναγκαστικού εμβολιασμού;

– Χρησιμοποιείται αδικαιολόγητα εις βάρος των προσωπικών δεδομένων των πολιτών;

Στις δύο πρώτες οι απαντήσεις “ναι” και “όχι” είναι μοιρασμένες. Στις άλλες τρεις υπερτερούσαν καθαρά τα “όχι”. Παρ’ όλα αυτά τα (μειοψηφικά) “ναι” σ’ αυτές τις ερωτήσεις θεωρούνται “συνωμοσιολογία”!!! Κι αυτό σημαίνει, για παράδειγμα, ότι όποιος είναι εχθρικός προς τις big pharma και τις big tech – κάτι που άλλοτε θα ήταν το καθήκον κάθε πραγματικού αντικρατιστή / αντικαπιταλιστή… – πετιέται στην «κοινή δεξαμενή». Ή, άλλο παράδειγμα, όποιος ξέρει ότι γίνεται ήδη λεηλασία των προσωπικών δεδομένων απ’ τις big tech και τα κράτη και είναι εχθρικός σ’ αυτό – κάτι που άλλοτε θα ήταν καθήκον ακόμα και του πιο απλού « δημοκράτη»… – πετιέται επίσης στην «κοινή δεξαμενή». Ο Snowden θα πεταχτεί εκεί· ο Assange βρίσκεται ήδη στο χείλος του άλλου γκρεμού, εκείνου των «τρομοκρατών»…

Οι δημοκόποι ΔΕΝ ήθελαν να ανιχνεύσουν «συνωμοσιολόγους»! Δεν έκαναν ερωτήσεις για τις 5G κεραίες, για τους εξωγήινους ή άλλα παρόμοια. Οι δημοκόποι ήθελαν να εγγράψουν εύλογες αντιρρήσεις / αρνήσεις στην «κοινή δεξαμενή» της συνωμοσιολογίας· αφού ταυτόχρονα τις «μετρήσουν» για να διαμορφωθούν οι κατάλληλες τακτικές εναντίον τους.

Η γραμμή είναι ξεκάθαρη…

(φωτογραφία: Οι βαθύπλουτοι ανθρωπιστές «πονάνε» μ’ αυτά που τραβάνε οι αφροαμερικάνοι και οι υπόλοιποι μετανάστες στο ψοφιοκουναβιστάν. Γι’ αυτό προτείνουν ότι μετά το προσωπικό των νοσοκομείων αυτοί θα πρέπει να έχουν προτεραιότητα στα mRNA εμβόλια που χρηματοδοτούν. Πρακτικά μάλλον θα γίνει «παράλληλα», με μια ελαφριά προτεραιότητα στους υπήκοους μάζα· δεδομένου ότι πολλοί γιατροί ή/και νοσηλευτές, ξέροντας περί τίνος πρόκειται, θα αρνηθούν ευγενικά. Αυτό βλέπει στους αφροαμερικάνους, λοιπόν, η κυρά Melinda Gates μέσα απ’ την απεριόριστη καλωσύνη και αγαθοεργία της: μαζικά πειραματόζωα, για το καλό της υγείας τους – πάντα!

Το κίνημα Black Life Matters πρέπει να μάθει γρήγορα απ’ την σφαγή που έγινε στη Ν. Υόρκη, στο Queens και όχι μόνο! Και πρέπει οπωσδήποτε να συμπεριλάβει στο ρεπερτόριό του την άρνηση του να γίνουν οι αφροαμερικάνοι η αφρική εσωτερικού που τόσο επειγόντως ψάχνουν οι αμερικανικές big pharma – μεγάλη η χάρη τους…)

Οργανωμένη παράνοια 2

Δευτέρα 15 Ιούνη. Το δεύτερο περιεχόμενο του δισέλιδου της «καθημερινής» είναι μια συνέντευξη με κάποιον Νιλ Τζόνσον, που συστήνεται σαν καθηγητής φυσικής στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Τζορτζ Ουάσιγκτον και μελετητής του «αντιεμβολιαστικού κινήματος στις ηπα». Αυτό το «κίνημα», που συνδέει κοινότοπα εμβόλια (όπως αυτό κατά της ιλαράς) με τον αυτισμό, ξεκίνησε από έναν αμερικάνο παπά· και όπως θα περίμενε κανείς ανήκει στην κατηγορία των flat earthers· με την διαφορά ότι ευθύνεται για την σημαντική αύξηση κρουσμάτων ιλαράς στον πρώτο κόσμο.

Είναι ωστόσο σχετικά παλιά ιστορία. Γιατί γίνεται θέμα τώρα; Επειδή επίκεινται διάφορα fast track εμβόλια, στο συναγωνισμό των big pharma (και των κρατών όπου έχουν τις έδρες τους) για το ποιός θα ελέγξει την παγκόσμια αγορά – για ένα εμβόλιο που πιθανότατα δεν χρειάζεται καν, θα αποτελέσει όμως την βάση για την τεχνολογική αναδιάρθρωση και σ’ αυτόν τον τομέα. Δεν πρόκειται για οποιοδήποτε εμβόλιο. Πρόκειται για το εγχείρημα νο 0 της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, και ειδικά της βιομηχανίας φροντίδας υγείας. Το «αντιεμβολιαστικό κίνημα» είναι ήδη το καλούπι και τα τοιχία της «κοινής δεξαμενής» στην οποία θα πεταχτεί η κρίσιμη και εύλογη κριτική απέναντι στις mRNA «εμβολιαστικές τεχνολογίες» ή οτιδήποτε άλλο πουληθεί σαν «ασφαλές» σε χρόνο dt!

Διαβάστε αργά και προσεκτικά την απάντηση που δίνει ο ενσωματωμένος ειδικός σε μια «κατάλληλη ερώτηση» / πάσα του έλληνα δημοσιογράφου:

Ερώτηση: Είναι το αντιεμβολιαστικό κίνημα μια απειλή ενάντια στις προσπάθειες αντιμετώπισης της πανδημίας;

Απάντηση: Νομίζω ναι. Η πανδημία είναι γι’ αυτούς η τέλεια καταιγίδα. Μοιάζει σαν να επιβεβαιώνει όλες τις θεωρίες συνωμοσίας που προϋπήρχαν. Κατ’ αρχάς το διαχρονικό επιχείρημα υπέρ των εμβολίων είναι ότι είναι ασφαλή γιατί έχουν προηγηθεί χρόνια ή δεκαετίες κλινικών δοκιμών. Τώρα όμως το εμβόλιο που θα δημιουργηθεί θα παρουσιαστεί με δοκιμές μόνο μερικών μηνών. Και όσοι είναι δύσπιστοι απέναντι στα εμβόλια, θα αμφισβητήσουν ότι λένε την αλήθεια εκείνοι που μέχρι πρότινος υποστήριζαν ότι τα εμβόλια είναι ασφαλή επειδή έχουν προηγηθεί χρόνια δοκιμών. Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι κάνουν επιλεκτική χρήση επιστημονικών δεδομένων.

Παρακαλούμε την προσοχή σας. Ενώ ο «ειδικός» παραδέχεται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη colpo grosso με την δραστική μείωση του χρόνου δοκιμών για τα εμβόλια του covid-19, υπονοεί πως όποιος εκδηλώσει την απόρριψή του σε φαρμακευτικούς σαλτιμπαγκισμούς με άγνωστες παρανέργειες (δεν μπορεί παρά να) ανήκει στους «δύσπιστους απέναντι στα εμβόλια» γενικά!!! Γιατί; Γιατί έτσι! Επειδή έτσι γουστάρει! Επειδή υπάρχει «κοινή δεξαμενή»!!!

Απαγορεύεται, λοιπόν, τόσο κατά τον «ειδικό» όσο και κατά τον καθεστωτικό δημοσιογράφο να είναι κάποιος εχθρικός απέναντι στον τυχοδιωκτισμό της κερδοφορίας των big pharma στη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ περίπτωση! Επιτρέπεται μόνο να είναι, υποχρεωτικά, «γενικά δύσπιστος» – να καταχωρείται, δηλαδή, στο «αντιεμβολιαστικό κίνημα»… Τσαμπουκά! Τρέχει τίποτα;

Πριν 40 ή και 30 χρόνια ο ίδιος ειδικός με την ίδια καρέκλα στα μαλακά του οπίσθια θα θεωρούσε ανεπίτρεπτο να πετάξει τέτοιο υπονοούμενο. Πριν 40 ή και 30 χρόνια ο ίδιος καθεστωτικός δημοσιογράφος, για να μην τον κοροϊδεύουν οι αναγνώστες του για στημένο, θα έκανε την ερώτηση: εσείς, δηλαδή, θα το κάνατε αυτό το fast track εμβόλιο; Θα το συστήνατε και στους φίλους σας;

Η απάντηση θα ήταν «όχι βέβαια!». Τι άλλαξε; Όχι η εμφάνιση του «αντιεμβολιαστικού κίνηματος»! Αλλά ο post modern κυνισμός της εξουσίας: ό,τι και να λέτε εσείς, θα σας επιβάλουμε αυτά που θέλουμε. Έχουμε το know how, έχουμε και τους «κοινωνικούς συμμάχους». Σκασμός!

Κι έτσι θα γίνει αν το επιτρέψουμε: θα επιβληθεί σκασμός!

(φωτογραφία: Μετανάστες εργάτες κρατούμενοι στα υπνωτήριά τους, στη Σιγκαπούρη. Κι εκεί, όπως παντού, τα κρατικά πραξικοπήματα που έκαναν σκόνη τα “πολιτικά δικαιώματα” κτύπησαν ακόμα περισσότερο εκείνους που βρίσκονταν έτσι κι αλλιώς σε limbo…)

Εμπρός γενναίοι!

Τετάρτη 10 Ιούνη. Επί τη ευκαιρία όμως αυτής της «εθνικής νίκης», και ακολουθώντας «τακτική Αλέφαντου» (πάμε γερά να τους φάμε!), οι εθνικόφρονες δημαγωγοί δεξιάς κι αριστεράς πήραν οδηγίες να «ανεβάσουν» τους τόνους σχετικά με την δράση της Άγκυρας στο λιβυκό πεδίο μάχης. Μετά από δεκάδες μεταφορές μισθοφόρων και όπλων από αέρα και θάλασσα επί εβδομάδες, χτες οι ντόπιοι δημαγωγοί «θυμήθηκαν» πόσο παλιοχαρακτήρας είναι ο Erdogan. Ανακάλυψαν, μάλιστα, και ένα τουρκικό μεταγωγικό που έκανε αγώι (συνοδευόμενο ωστόσο από 3 τουρκικά πολεμικά). Κι ένα ελληνικό υποτίθεται πως θα έκανε το καθήκον του αν δεν ήταν μόνο του, να σταματήσει την «παράνομη μεταφορά όπλων στη λιβύη», εφαρμόζοντας κάποιες ευρωπαϊκές αποφάσεις που τις έχουν ξεχάσει κι αυτοί που τις πήραν.

Αλλά ήταν μόνη της η ελληνική φρεγάτα, αφού κανείς άλλος δεν έχει στείλει πλοία ή ιπτάμενα μέσα για να εμποδιστεί οποιοσδήποτε να μεταφέρει οτιδήποτε είτε προς είτε από την λιβύη… Οπότε απλά μερικές εντυπώσεις ακόμα, για εσωτερική κατανάλωση…

Όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα (και όχι μόνο το ρημαδογκουβέρνο) προσπαθεί να κρύψει απ’ τους υπηκόους / πελάτες του εθνικισμού, του σωβινισμού και του αντιτουρκισμού, το γεγονός ότι το «εθνικό σχέδιο» που δουλευόταν εδώ και πάνω από μια 10ετία για τον (συν)έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ βρίσκεται πια στον πάτο της θάλασσας. Παρ’ όλα αυτά η «εθνική συνοχή», οι ιμπεριαλιστικές μανίες του «εθνικού κορμού», πρέπει να διατηρηθούν. Όχι επειδή θα δώσουν τη νίκη στα ελληνικά αφεντικά όταν και αν εμπλακούν πιο ενεργά στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά επειδή απλά, πολύ απλά, ο εθνικισμός και τα «μεγαλεία», ακόμα και σαν φαντασιώσεις (κυρίως έτσι), εξασφαλίζουν την βάση της εθελοδουλείας στο εσωτερικό. Τα «εθνικά ζητήματα» είναι ο διακόπτης που οποιαδήποτε στιγμή, γυρνώντας στο ON, εξασφαλίζει την ταξική ειρήνη.

Ταυτόχρονα, αυτός ο τόσο χρήσιμος στο εσωτερικό ανακυκλώσιμος εθνικισμός / μιλιταρισμός, εμποδίζει οποιαδήποτε πρακτικά ρεαλιστική κίνηση του ελλαδιστάν… Τα έχουμε πει όμως, και θα τα ξαναπούμε σύντομα: «ρεαλισμός» θεωρούνται τα συμφέροντα και οι συμμαχίες του νο 1 ελληνικού εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών… Οτιδήποτε άλλο είναι «προδοσία»…

Ο Αλέξης Ηρακλείδης, μέχρι πέρυσι προφέσορας του Παντείου για τις διεθνείς σχέσεις και την επίλυση των συγκρούσεων, θα πρέπει να θεωρείται πανηγυρικά εθνοπροδότης με τον ακαδημαϊκό ρεαλισμό του. Να τι είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του:

«Από τα 6 θέματα του Αιγαίου τα πράγματα έχουν ως εξής: σε ότι αφορά την αιγιαλίτιδα ζώνη και την υφαλοκρηπίδα υπάρχει ισοπαλία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Στον εναέριο χώρο και στην εναέρια κυκλοφορία (FIR) τα τουρκικά επιχειρήματα είναι αδιάσειστα και τα ελληνικά δεν έχουν σχεδόν καμία βάση. Σε ότι αφορά την αποστρατικοποίηση υπάρχουν 3 νομικά καθεστώτα, στο ένα υπερτερεί η Ελλάδα και στα άλλα δύο η Τουρκία. Τέλος σε ότι αφορά τα Ίμια και τις «γκρίζες ζώνες» υπερτερεί η Ελλάδα».

«Όλα ανεξαιρέτως είναι διαπραγματεύσιμα και στις δύο θάλασσες προκειμένου να βρεθούν λύσεις που ικανοποιούν και τις δύο πλευρές, χωρίς κερδισμένους και χαμένους. Το μόνα αδιαπραγμάτευτα για την Ελλάδα είναι η υπάρχουσα κυριαρχία της στα ηπειρωτικά της εδάφη και στα νησιά και στα 6 μίλια της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης.

«Οι συμβιβασμοί θα είναι αμοιβαίοι, η Ελλάδα θα ξεχάσει τη μονομερή οριοθέτηση που είναι παράνομη με βάση το διεθνές δίκαιο και η Τουρκία ότι τα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου είναι γεωπολιτική προέκταση της Ανατολίας (άλλο αν γεωλογικά όντως είναι, αλλά αυτό δεν έχει νομικές συνέπειες). Επίσης η Ελλάδα θα αφήσει κατά μέρος τα περί μέσης γραμμής μεταξύ ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου και τουρκικών παραλίων που αποκλείουν την Τουρκία από την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, σαν να ήταν περίκλειστη χώρα στο Αιγαίο (ενώ βέβαια δεν είναι)».

«Η σημερινή Ελληνοκυπριακή ηγεσία του Νίκου Αναστασιάδη προωθεί τη διχοτόμηση και είναι η κύρια υπεύθυνη για την μη επίλυση, όπως γράφω και στο βιβλίο μου»…

(φωτογραφία: Πού χάθηκε αυτός ο ναύαρχος του «τζενεράλ» με τα άπταιστα ελληνικά; Σε ποιο ελληνικό καφενείο ξέμεινε να παίζει τάβλι; Αυτός δεν ήταν που θα βούλιαζε ακόμα και τα τουρκικά σερφ αν τολμούσαν να….;)

Το πολύ σπάνιο (και τα πολύ συνηθισμένα)

Τετάρτη 10 Ιούνη. Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα (των τρομοκρατικών υγιεινιστικών επιχειρηματών) ήρθε η τεχνική διευθύντρια του Π.Ο.Υ. Maria Van Kerkhove και το αποτέλειωσε. Τι είπε προχτες (προκαλώντας έναν κάποιο χαμό) σε μια συνέντευξη τύπου; Αυτό:

…Έχουμε έναν αριθμό ερευνών από χώρες που κάνουν πολύ λεπτομερή ιχνηλάτηση επαφών. Παρακολουθούν τις ασυμπτωματικές περιπτώσεις, παρακολουθούν τις επαφές, και δεν βρίσκουν δευτερογενή μεταφορά του ιού. Είναι πολύ σπάνια…

Πανικός! Αν οι ασυμπτωματικοί «φορείς» δεν κολάνε άλλους, τότε πως στην ευχή θα νομιμοποιηθούν όλα όσα τα σοφά κράτη και οι σοφοί «ειδικοί» τους επέβαλαν εναντίον των πάντων, και, προφανώς, των δεκάδων, εκατοντάδων εκατομμυρίων που είναι ασυμπτωματικοί; Εκείνο το θρυλικό «μεγάλο ιικό φορτίο» των παιδιών – υγιεινομικές βόμβες πώς να ξεχαστεί και πώς να δικαιολογηθεί; Εκείνη η εφεύρεση όπου οι κοινωνικές σχέσεις είναι απλά μια ασυμπτωματική αλυσίδα μεταφοράς του τσαχπίνη που στο τέλος θα πετύχει και θα ξεκάνει κάποιον ηλικιωμένο επιβαρυμένο μ’ άλλα σοβαρά προβλήματα πως θα δικαιολογηθεί;

Παρά την θυμωμένη αντίδραση που προκάλεσαν αυτές οι δηλώσεις στους ειδικούς των πραξικοπημάτων η Van Kerkhove επανήλθε χτες επιμένοντας:

…Συνολικές μελέτες μετάδοσης από ασυμπτωματικά άτομα είναι δύσκολο να γίνουν, αλλά τα διαθέσιμα στοιχεία από την ιχνηλάτηση επαφών που έχουν συγκεντρωθεί από διάφορα κράτη μέλη του π.ο.υ. δείχνουν ότι τα ασυμπτωματικά άτομα είναι αρκετά πιο απίθανο να μεταφέρουν τον ιό σε σχέση με αυτούς που εμφανίζουν συμπτώματα. Αναφερόμουν σε λίγες μελέτες, δύο ή τρεις. Δεν αναφέρθηκα στην πολιτική του π.ο.υ….

Τι έχει συμβεί, και τι προκύπτει τώρα; Όπως θυμάστε εξ αρχής τα τεστ ήταν πολύ λίγα (και όχι ιδιαίτερα ακριβή), πράγμα που σήμαινε ότι στην ουσία χρησιμοποιούνταν μόνο για όσους έφταναν στην πόρτα των νοσοκομείων, ήταν δηλαδή μέτριες έως σοβαρές περιπτώσεις. Οι ασυμπτωματικοί έμειναν στην συντριπτική τους πλειοψηφία αφανείς, αόρατοι, αφού δεν υπήρχε κανένας τρόπος να εντοπιστούν.

Η θεωρία ότι παρ’ όλα αυτά οι ασυμπτωματικοί “κολλάνε” τους άλλους φτιάχτηκε στο πόδι, και χωρίς κανένα στοιχείο. Βόλευε, επειδή ενοχοποιούσε τους πάντες, άρα “νομιμοποιούσε” την κατ’ οίκον φυλάκιση των πάντων. Για έναν ιό που διαπιστωμένα περνάει απ’ το αναπνευστικό σύστημα (μύτη ή στόμα), κατεβαίνει τον φάρυγγα για να καταλήξει (αν επιζήσει εν τω μεταξύ…) στα πνευμόνια, η μετάδοση – χωρίς – συμπτώματα δεν ήταν απλά ακροβασία. Ήταν ενέσεις βλακείας! Πώς βγαίνει ο ιός απ’ το σώμα του φορέα αν αυτός δεν φταρνιστεί ή δεν βήξει; Έλα ντε;!;! Άρχισε η κατασκευή ενός παρανοϊκού “σκηνικού”, όπου ο ιός επιζούσε παντού, κολλούσε από παντού, και τα λοιπά και τα λοιπά – αυτά ενώ ήταν γνωστό ότι μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο μέσω αέρα, όπως συμβαίνει με τις γρίπες.

Όλη η κατασκευή της μεταδοτικότητας ήταν αυθαίρετη, δεν είχε καμμία σχέση με “επιστήμη” (είχε όμως μεγάλη σχέση με κρατικές πολιτικές…), και φυσικά δεν είχε σοβαρές έρευνες πίσω της. Επειδή οι αιρετικοί (π.χ. ο δυσφημισμένος τελικά στο ελλαδιστάν Ιωαννίδης) το ήξεραν αυτό – της δουλειάς είναι! – ζητούσαν απ’ την αρχή αυτό το απλό: αφού τα τεστ είναι περιορισμένα σε αριθμό, ας γίνεται μια σωστή δειγματοληπτική έρευνα, ας δημιουργηθεί δηλαδή ένα “σταθμισμένο δείγμα” του πληθυσμού, με κριτήρια ηλικίας, φύλου, φυλής, προβλημάτων υγείας κλπ, κι ας παρακολουθούμε την εξέλιξη της πορείας του covid-19 εκεί – ώστε να έχουμε μια καθαρή και εξελισσόμενη στο χρόνο αντίληψη για την αρρώστια…

Αυτό το τόσο απλό, λογικό, και απόλυτα συμβατό με την «επιστημοσύνη» δεν έγινε. Δεν έγινε πουθενά! Γιατί; Δεν υπήρξε καμμία εξήγηση, αφού κανένα απ’ τα «επιχειρήματα» της υγιεινιστικης τρομοεκστρατείας δεν μπορούσε να το βγάλει στην άκρη. Ούτε το «να σώσουμε τα νοσοκομεία μας», ούτε το «να ισοπεδώσουμε την καμπύλη», ούτε τίποτα άλλο δεν μπορούσε να απαντήσει στο απλό ερώτημα «γιατί δεν κάνουμε έρευνα σε σταθερά δείγματα»; Απλά η πρόταση θάφτηκε δημαγωγικά…

Δεν έγινε επειδή θα αποδείκνυε αυτό που προκύπτει τώρα, εκ των υστέρων. Ό,τι, δηλαδή, αν δεν έχει κάποιος τα μίνιμουμ συμπτώματα (βήχα, φτάρνισμα) αυτός ο τσαχπίνης ΔΕΝ μεταδίδεται!!! Όμως αυτό δεν βόλευε καθόλου! Γιατί θα έδειχνε εκείνο που ήταν σαφές απ’ την αρχή: ότι πρόκειται για μια ήπια επιδημία που χτυπάει κυρίως τους ήδη βεβαρυμένους οργανισμούς· άρα αυτοί είναι που πρέπει να προστατευτούν κοινωνικά και ιατρικά…

Έγιναν τα ακριβώς αντίθετα. Πέρα απ’ τα πραξικοπήματα, το βίαιο σπρώξιμο σε ακόμα πιο εντατική ψηφιακή μεσολάβηση της καθημερινής ζωής, οι ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (: οι ηλικιωμένοι με προβλήματα υγείας) αποδεκατίστηκαν. Σε μικρότερο βαθμό απ’ τις επιπλοκές του covid-19. Κυρίως απ’ την συστηματική εγκατάλειψή τους απ’ τα συστήματα υγείας αν δεν μπορούσαν να δηλώσουν “covid positive”, απ’ τα ιατρικά λάθη και από τα θεραπευτικά πειράματα που γίνονταν…

Πολιτικές, ιατρικές και κοινωνικές ευθύνες

Τετάρτη 10 Ιούνη. Οι ένοχοι της τρομοεκστρατείας φρικάρουν όταν η αποκάλυψη έρχεται όχι από κάτω, όχι από «αιρετικούς», αλλά απο οργανισμούς που χρησιμοποίησαν συστηματικά για να επιβληθούν. Φυσικά ο π.ο.υ. είναι πολύ βρώμικη ιστορία. Απλά, λόγω της σύνθεσης της γραφειοκρατίας του, συμβαίνει κι εκεί, πότε πότε, αυτό που μπορεί να συναντήσει κανείς κι αλλού: πετάγεται κάποιος και λέει κάτι που δεν ταιριάζει με την «γραμμή», ίσως από άγνοια κινδύνου…

Αυτό είναι απλά διασκεδαστικό για ‘μας πια. Εκείνο που είναι σοβαρό είναι η ηθελημένη τύφλα – μαζική και σκληροπυρηνική – που υποστήριξε ψέμματα που πουλιόνταν σαν «επιστημονικά επιχειρήματα», τρόμο που πουλιόταν σαν «ενδιαφέρον για την δημόσια υγεία», αποδιάρθρωση που πουλιόταν σαν «κοινωνική ευθύνη». Πρόκειται για ένα ιδεολογικό και ψυχοσυναισθηματικό «υλικό», μια μαζική πρώτη ύλη, που είναι αποτέλεσμα των δύο τελευταίων δεκαετιών νεοφιλελευθερισμού, καπιταλισμού, τεχνολογικών μεσολαβήσεων. Δεν υπήρχε πάντα. Είναι καινούργιος βόθρος. Είναι μια δι-πολική selfie συνθήκη, γενικευμένη και επιθετική, σε άπειρες ατομικές δόσεις και ελάχιστες παραλλαγές. Μια «στάση ζωής» που απ’ την μια είναι πνιγμένη στον εγωϊσμό και στο «ξέρω ‘γω» (έτσι, στο πόδι, τσιμπώντας από ‘δω κι απο ‘κει) και απ’ την άλλη όχι απλά βουλιάζει στις φοβίες της αλλά τις λατρεύει· και μισεί όποιον αμφισβητεί την «αλήθεια» τους.

Αυτήν την πρώτη ύλη επεξεργάστηκαν τ’ αφεντικά, και την μετέτρεψαν σε πολιτική υποστηρίξη υπέρ τους. Εδώ το «πολιτική υποστήριξη» δεν σημαίνει «ψήφο». Έχει το ουσιαστικό νόημα της λέξης «πολιτική»: διαμόρφωση του δημόσιου χώρου / χρόνου, των κατάλληλων συμπεριφορών, δοξασιών, συναινέσων, επιβολή των κατάλληλων νοημάτων, άσκηση της συκοφαντίας και της προβοκάτσιας, κλπ

Αυτό το μαζικό κοινωνικό υλικό, αυτή η πρώτη ύλη, δεν τσαλακώνεται με αποκαλύψεις του είδους της κυρα Van Kerkhove. Απλά μπορεί να αναδιπλωθεί εκεί που ξέρει, στον Σπουδαίο Εαυτό. Και να περιμένει την επόμενη ευκαιρία, για να “πάρει το αίμα του πίσω”…

Ευκαιρία που το ίδιο το σύστημα θα ξαναδώσει…

Η τυραννία της ιδεολογίας

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Το ερώτημα γιατί η κοινωνική αριστερά (με την ευρεία ιστορική έννοια) έφαγε ή και ενίσχυσε την κατασταλτική, πραξικοπηματική «γραμμή» των κρατών και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, και γιατί αφέθηκε όλο το πεδίο ελεύθερο σε ακροδεξιές, εθνικιστικές φράξιες να εμφανιστούν σαν «υπερασπιστές της ελευθερίας», θα έπρεπε να στοιχειώνει· αν υπήρχε, φυσικά, το ελάχιστο περιθώριο ειλικρινούς αυτοκριτικής. Μια απ’ τις σημαντικές πολιτικές διαστάσεις των πραξικοπημάτων ήταν ότι σε πολλά κράτη (με την εξαίρεση, πιθανά, του γερμανικού) αυτό που διεθνώς ονομάζεται liberal αριστερά (υποστηρικτές ατομικών δικαιωμάτων, κλπ) όχι μόνο έκανε κυριολεκτικά γαργάρα την ξετσίπωτη υπερφαλάγγιση του τυπικού συντάγματος και την διαμόρφωση μιας νέας εκδοχής πραγματικού συντάγματος σε βάρος, ουσιαστικά, των πληβείων και της σύγχρονης εργατικής τάξης· αλλά συχνά επεδίωκε ακόμα σκληρότερη καταστολή, υψηλότερα πρόστιμα για τις «παραβιάσεις των απαγορεύσεων», περισσότερη αστυνομία στους δρόμους, κλπ. Η περίπτωση της Καταλωνίας είναι χαρακτηριστική αλλά όχι μοναδική.

Γιατί έγινε έτσι; Το ζήτημα μας απασχολεί και θα μας απασχολήσει και στη συνέχεια, αφού άλλωστε η τρομοεκστρατεία δεν έχει τελειώσει (μόνο έχει αλλάξει φάση). Ο Fitzpatrick, στον πρόλογο του βιβλίου του, κάνει μια σύντομη αναφορά, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σαν ένας απ’ τους οδοδείκτες για την σημερινή αθλιότητα:

… Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η πολιτική και το ιατρικό επάγγελμα ήταν διακριτές και ξεχωριστές σφαίρες. Ορισμένοι γιατροί ήταν πολιτικά ενεργοί, αλλά ανέπτυσσαν αυτές τις δραστηριότητες σε κόμματα, καμπάνιες και οργανώσεις ανεξάρτητες από το ιατρικό έργο τους. Αναμφίβολα η πολιτική τους άποψη επηρέαζε τον τρόπο άσκησης του επαγγέλματός τους, αλλά οι περισσότεροι ασθενείς δύσκολα θα ήξεραν πού να τοποθετήσουν το γιατρό τους στο πολιτικό φάσμα.

Έκτοτε, η συστηματική κυβερνητική παρέμβαση στη φροντίδα της υγείας διέβρωσε τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ πολιτικής και ιατρικής, αλλάζοντας ουσιαστικά το περιεχόμενο της άσκησης της ιατρικής και δημιουργώντας νέους διαχωρισμούς στις τάξεις των γιατρών. Κατ’ αυτό τον τρόπο, π.χ., το σχίσμα ανάμεσα στους δημόσιους και ιδιώτες γενικούς γιατρούς, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, αντικατόπτριζε αόριστα κομματικό-πολιτικές προτιμήσεις, όπως και τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην άσκηση της ιατρικής σε προάστια και την επαρχία από την μια μεριά και σε κεντρικές αστικές περιοχές από την άλλη.

Αποθαρρυμένοι από τη γενικότερη παραίτηση της αριστεράς, οι ριζοσπάστες γιατροί έστρεψαν τις ελπίδες τους στους τόπους εργασίας τους και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να εφαρμοστεί η θεματολογία των προγραμμάτων της προαγωγής της υγείας και της πρόληψης των ασθενειών, καθώς και στο να καταστεί αυτή η προσέγγιση δημοφιλής μεταξύ των νεότερων γιατρών. Επιτρέποντας στους εαυτούς τους μια περιστασιακή αναλαμπή ανησυχίας για το χαρακτήρα θυματοποίησης που είχαν οι επίσημες προσπάθειες για αλλαγή του τρόπου ζωής, οι πρώην ριζοσπάστες καθησύχαζαν τους εαυτούς τους με τον ευσεβή πόθο ότι ήταν ακόμη εφικτό να μετατρέψουν τα φύκια της προαγωγής της καταναγκαστικής υγείας στις μεταξωτές κορδέλες της ενδυνάμωσης της κοινότητας…

Βέβαια ο Fitzpatrick αναφέρεται στην αγγλία, σ’ ένα καπιταλιστικό κράτος που είχε δημόσιο σύστημα υγείας· ενώ το ελλαδιστάν είναι η περίπτωση που «υποτίθεται» πως έχει κάτι τέτοιο. Επιπλέον, όπως θα δείξουμε στο επερχόμενο Cyborg 18, οι μετασχηματισμοί του τι είναι ιατρική (και υγεία) υπήρξαν δυναμικοί, ειδικά τα τελευταία 30 – 40 χρόνια.

Ωστόσο είναι γεγονός ότι εκτός απ’ την υπεράσπιση ενός «κλασσικού» σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου «δημόσιου συστήματος υγείας» (περισσότερες προσλήψεις, μεγαλύτερες χρηματοδοτήσεις…) η κοινωνική, liberal αριστερά εγκατέλειψε οποιαδήποτε ουσιαστική κριτική προσέγγιση και γύρισε (συνολικά μιλώντας) πολύ πιο πίσω απ’ τα κινήματα της μεγάλης διεθνούς ανταρσίας των ‘60s και ‘70s.

Έχοντας μείνει σαφώς παλιομοδίτικα κρατικίστικη στις αντιλήψεις της περί δημόσιας υγείας και θεωρώντας ότι αυτό είναι μια χαρά «οχυρό» απέναντι στο νεοφιλελεύθερο κράτος / κεφάλαιο, η ελληνική αριστερά επέλεξε (και δεν αναγκάστηκε!) να κλείνει τα μάτια σε οποιαδήποτε διάβρωση του δημόσιου συστήματος «απ’ τα κάτω» (π.χ. χρηματισμός χιλιάδων γιατρών απ’ τις φαρμακοβιομηχανίες) ή/και καθοδήγησή του «απ’ τα πάνω» (η διεθνής των big pharma + big tech…). Αυτό άφησε στους όποιους ντόπιους ριζοσπάστες γιατρούς σαν βασικό έως μοναδικό περιθώριο δημόσιας ηθικής την ατομική στάση του να μην δωροδοκούνται. Ωστόσο οι γενικές κατευθύνσεις και, κυρίως, η επιθετική ιατρικοποίηση της καθημερινής ζωής (δηλαδή η τεχνητή δημιουργία όλο και μεγαλύτερης ζήτησης υπηρεσιών υγείας) έμειναν στην άκρη, στα αζήτητα, εκτός ορίζοντα.

Έτσι, όταν η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία εκκένωσε ουσιαστικά τα δημόσια νοσοκομεία, δυσκολεύοντας ή και καταστρέφοντας την υγεία εκείνων που τα χρειάζονται, το μόνο που διανοήθηκε να κάνει αυτή η αριστερά ήταν να χειροκροτάει τους «ήρωες γιατρούς» – μαζί με την δεξιά… Ήρωες ή όχι οι γιατροί, το μείζον, το σημαντικό ζήτημα που ξετυλιγόταν ήταν η αναδιάρθρωση – μέσα – απ’ – την – εκκένωση (στην πράξη την εκκένωση όλων των δημόσιων χώρων / χρόνων!) Εδώ ταιριάζει γάντι η παρατήρηση του Fitzpatrick για την τύφλα του να πιστεύει κανείς ότι θα μετατρέψει τα φύκια του υγιεινιστικού καταναγκασμού και της βίας του στον 21ο αιώνα, στην 4η βιομηχανική επανάσταση, σε μεταξωτές κορδέλες υπέρ της δημόσιας υγείας!

Η δύναμη των εντυπώσεων

Παρασκευή 5 Ιούνη. Τι συνέβη στη Ν. Υόρκη στις 11 Σεπτέμβρη του 2001; «Οι πάντες το ξέρουν»: δύο αεροπλάνα έπεσαν πάνω σε δύο ουρανοξύστες και τους γκρέμισαν… Πάνω από 3.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν… Αυτή είναι η κοινότοπη βεβαιότητα: υπήρξε live μετάδοση, που χάρη στην ψηφιακή αποθήκευσή της έχει ειδωθεί και ξαναειδωθεί εκατομμύρια φορές. Συνεπώς: αυτό που φάνηκε να συμβαίνει, αυτό πράγματι συνέβη…

Ξέρουμε όμως ότι καθόλου δεν είναι έτσι! Ξέρουμε ότι η εικόνα είναι εικόνα κι όχι εξήγηση… Ξέρουμε ότι δεν κατέρρευσαν 2 αλλά 3 ουρανοξύστες· στον τρίτο δεν έπεσε κανένα αεροπλάνο… Ξέρουμε ότι οι ουρανοξύστες δεν κατέρρευσαν εξαιτίας των αεροπλάνων και των πυρκαγιών που προκλήθηκαν, αλλά κατεδαφίστηκαν κανονικά, καθώς ο μεταλλικός σκελετός τους ήταν παγιδευμένος με υψηλής τεχνολογίας εκρηκτικά – τέτοια που αποκλείεται να είχαν οι «τζιχαντιστές»… Ξέρουμε ότι μεγάλο μέρος των νεκρών ήταν πυροσβέστες, που είχαν τοποθετηθεί απ’ τους διοικητές τους στην περίμετρο του πρώτου ουρανοξύστη· ένα γιγαντιαίο λάθος εκτίμησης των κινδύνων εκ μέρους αυτών των διοικητών… Ξέρουμε, τέλος, ότι ο bin Laden δεν είχε καμμία σχέση μ’ αυτά τα γεγονότα· οι μυστικές υπηρεσίες του Ριάντ όμως είχαν και παραείχαν…

Τι σημασία έχουν όμως όλα αυτά σε σχέση με την αλήθεια; Πολλές χιλιάδες σοβαροί και αξιοπρεπείς άνθρωποι στις ηπα ψάχνουν χιλιοστό χιλιοστό αυτήν την αλήθεια, και έχουν πλησιάσει πολύ. Είναι οι οικογένειες των νεκρών, είναι δικηγορικές ενώσεις, είναι το «τεε» των ηπα (αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί), είναι κατασκευαστές ουρανοξυστών. Ωστόσο, σχεδόν 19 χρόνια μετά, οι εντυπώσεις απ’ την 11η / 9ου στις ηπα παραμένουν τόσο ισχυρές ώστε να διεκδικούν την θέση της «αλήθειας» – ενώ αυτές οι εντυπώσεις είναι ένα τεράστιο, βρώμικο ψέμα!

Γιατί τα θυμίζουμε αυτά; Επειδή πρόκειται για μια τρανταχτή απόδειξη ότι στις κοινωνίες του ώριμου θεάματος εκείνοι που είναι σε θέση να παράξουν έντονες συγκινησιακές εντυπώσεις κατασκευάζουν την «αλήθεια» στα μέτρα τους, προς υιοθέτηση απ’ την μεριά εκατομυρίων υπηκόων. Οι οποίοι είναι σίγουροι πως «έτσι έγιναν τα πράγματα» επειδή τα είδαν… Το ποιοί μπορούν να παράξουν τέτοιες έντονες εντυπώσεις δεν είναι γρίφος: οι διάφορες μορφές (φράξιες, κλπ) «κεντρικής εξουσίας». Η δυνατότητα, όμως, πρόκλησης έντονων συγκινήσεων (κυρίως ή και αποκλειστικά μέσω της επίδειξης του θανάτου…) έχει αποδειχθεί πολύ ισχυρό εργαλείο ελέγχου των πληθυσμών και των συνειδήσεων.

Για τον εργατικό ανταγωνισμό αυτή η τόσο αποδοτική συγκινησιακή πανούκλα είναι ένα πολύ δύσκολο εμπόδιο. Συχνά αξεπέραστο. Ο εργατικός ανταγωνισμός απαγορεύεται να χρησιμοποιεί μέσα ψυχολογικού πολέμου (psyops) ακόμα κι αν θα μπορούσε· απαγορεύεται να κάνει ψυχοσυναισθηματικούς εκβιασμούς· απαγορεύεται να παραποιεί τα γεγονότα. Ο εργατικός ανταγωνισμός απευθύνεται (κι αυτό είναι που πρέπει να κάνει) στη λογική, επειδή η λογική είναι βασικό συστατικό της συνείδησης (γενικά) και της εργατικής συνείδησης (ειδικά). Ο εργατικός ανταγωνισμός απαγορεύεται να δημιουργεί παραισθήσεις· απαγορεύεται να επιδιώκει τον ατομικό ή συλλογικό υπνωτισμό. Ο εργατικός ανταγωνισμός θέλει να είναι χειραφετικός, απελευθερωτικός· οι εξουσίες είναι που χειραγωγούν, που υποδουλώνουν ακόμα και τις αισθήσεις.

Πώς μπορεί, λοιπόν, να αναμετρηθεί η (εργατική) λογική κριτική με την εξουσιαστική κατασκευή συγκινήσεων και εντυπώσεων; Είναι πάρα πάρα πολύ δύσκολο. Για παράδειγμα εκείνη την ημέρα (την 11η Σεπτέμβρη του 2001) το αγγλικό bbc μετάδιδε live αυτά που συνέβαιναν στη Ν. Υόρκη. Η δημοσιογράφος είχε στην πλάτη της μια γιγαντοοθόνη που έδειχνε όρθιο το κτήριο 7 (τον 3ο ουρανοξύστη που κατέρρευσε μετά από ώρες χωρίς να πέσει επάνω του κανένα αεροπλάνο) ενόσω εκείνη ανάγγελνε ότι έχει γκρεμιστεί! Μετά από λίγο έγινε αυτό που είχε προφητεύσει! Η τυπική λογική και η αυστηρότητα της όρασης όλων όσων έβλεπαν το συγκεκριμένο πρόγραμμα (και ήταν εκατομμύρια) θα έπρεπε να «κολλήσει» μ’ αυτό το γεγονός! Πώς είναι δυνατόν να «προβλέπεται» η κατάρρευση ενός ουρανοξύστη, και μάλιστα αυτή τελικά να συμβαίνει χωρίς (προφανή) αιτία;

Φαίνεται πως στη διάρκεια της συγκινησιακής πλημμύρας ακόμα και ολοφάνερα λογικά «κενά» στην εξουσιαστική ρητορική «χάνονται». Καταστέλλονται… «Εξατμίζονται»… Η μόνη ελπίδα φαίνεται να είναι αυτή: μετά από καιρό (πόσο πολύ όμως;), όταν η συγκινησιακή πανούκλα έχει εξασθενίσει, να υπάρξει ένα κάποιο περιθώριο για την λογική επανεξέταση των εντυπώσεων – και την εκκαθάρισή τους.

Όμως αυτό το «μετά από καιρό» είναι μαχαιριά στον εργατικό ανταγωνισμό!! Το «μετά από καιρό» μπορεί ίσως να αποκαταστήσει την αλήθεια· δεν μπορεί όμως να αποκαταστήσει την πραγματική ροή της πραγματικής Ιστορίας. Αυτά που έγιναν έγιναν· αυτά που ακολούθησαν ακολούθησαν· οι σχεδιασμοί της εξουσίας επιτελέστηκαν… Όσο χρήσιμο κι αν είναι για την αποκατάσταση της αλήθειας, το «εκ των υστέρων» είναι συνήθως πολιτικά άχρηστο. Ούτε σαν παρηγοριά δεν αντέχει να σταθεί…

Ο εργατικός ανταγωνισμός χρειάζεται τη λογική και την λογική κριτική την στιγμή της φωτιάς! Μετά από καιρό; Μετά από καιρό συνήθως είναι πολύ αργά πια…

(Καθώς οι καπιταλιστικές κοινωνίες έχουν μπει για τα καλά στην εποχή των “πολλαπλών πραγματικοτήτων” η κατασκευή εντυπώσεων απ’ την μεριά των εξουσιών έχει γίνει, σχεδόν, παιχνιδάκι…)

Black panthers matter

Κυριακή 31 Μάη. Στα μέσα Νοέμβρη του 2015, πάλι στη Μιννεάπολη, πάλι οι μπάτσοι, είχαν σκοτώσει τον 24χρονο αφροαμερικάνο Jamar Clark. Ήταν άοπλος, τον είχαν συλλάβει, του είχαν περάσει χειροπέδες, τον είχαν ρίξει κάτω – και τον πυροβόλησαν στο κεφάλι. Οι μπάτσοι αθώωθηκαν 1,5 χρόνο μετά, αφού το δικαστήριο δέχτηκε την δική τους «ιστορία». Ό,τι βρίσκονταν σε άμυνα…

Παρά την μαζικότητα και την επιμονή του, απ’ το 2013, το κίνημα black life matters δεν έχει καταφέρει να σταματήσει την δολοφονική δράση των μπάτσων στις ηπα. Παρότι οι δολοφονημένοι αφροαμερικάνοι, σαν απόλυτος αριθμός, τα τελευταία 5 χρόνια είναι σχεδόν οι μισοί απ’ τους δολοφονημένους λευκούς (1.252 έναντι 2.385), σαν ποσοστό στον πληθυσμό με κριτήρια φυλής είναι μακράν ο αγαπημένος στόχος των μπάτσικων όπλων, που – παρεπιπτόντως – κάποτε τα κρατάνε και αφροαμερικάνοι: 30 δολοφονίες ανά 1 μύριο αφροαμερικάνων, έναντι 12 για τους λευκούς (και 22 για τους λατίνους).

Υπάρχει ένας μόνιμος συνδυασμός ρατσισμού και μιλιταρισμού στο αμερικανικό σύμπλεγμα της ασφάλειας, τροφοδοτούμενος απ’ τα κάτω και απ’ τα πάνω, που αποτελεί την επίσημη «εξουσιαστική κουλτούρα» στις ηπα επί πολλές δεκαετίες. Είναι αυτός ο συνδυασμός που ενοποιεί τις δύο όψεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού: εκτός συνόρων, και εντός. Η ρητορική του κράτους για τον εσωτερικό ιμπεριαλισμό του δείχνει την εκτεταμένη εγκληματικότητα· αλλά αυτή είναι προϊόν της σκληρής ταξικής διαστρωμάτωσης της αμερικανικής κοινωνίας, και με φυλετικούς όρους.

Αυτό το καπιταλιστικό κράτος σαπίζει και βρωμάει εδώ και δεκαετίες (θυμάται κανείς την εξέγερση στο L.A. το 1992;). Δεν είναι μόνο οι μπάτσοι που σκοτώνουν· είναι και οι δικαστές που τους αθωώνουν… Οι βίαιες εξεγέρσεις μετά από δολοφονίες (ή και αθώωσεις μπάτσων…) είναι μονόδρομος – αλλά πρακτικά οι μαύρες κοινότητες χρειάζονται πολύ περισσότερα από ξεσπάσματα.

Οι μαύροι πάνθηρες είναι η δική τους ιστορία· και δεν αξίζει να μείνει άλλο θαμμένη στο παρελθόν… Black history matters now…

John Maynard Keynes is dead!

Κυριακή 31 Μάη. Κάποιοι το έχουν κάνει ήδη, και περισσότεροι θα το κάνουν σύντομα: θα χαρακτηρίσουν τα (ευρωπαϊκά) προγράμματα αναδιάρθρωσης κεϋνσιανά. Αν περιορίσει κανείς την οπτική του αποκλειστικά και μόνο στην οικονομική / χρηματική κρατική διαχείριση, τότε «κεϋνσιανισμός» ήταν ήδη τα bail out διάφορων too big to fail επιχειρήσεων (και τραπεζών) απ’ το 2009 και μετά…

Όμως ο Keynes δεν διατύπωσε μια στενά εννοημένη οικονομική θεωρία. Διατύπωσε, μάλλον, μια πολιτική πρόταση «δημιουργικής» ένταξης της εργατικής τάξης μέσα στο «καπιταλιστικό κύκλωμα»· άρα μια συνολική πρόταση εξουσίας! Διαφορετικά, απ’ την στενά οικονομική σκοπιά, «κεϋνσιανικό» ήταν και το οικονομικό πρόγραμμα της ναζιστικής γερμανίας. Το οποίο, όπως ξέρουν όσοι ενδιαφέρονται για τέτοια ζητήματα, επαινούσε ο Keynes· όπως επίσης επαινούσε τα πενταετή πλάνα και τον κεντρικό σχεδιασμό των μπολσεβίκων.

Ο κευνσιανισμός δεν ήταν, λοιπόν, ποτέ απλά τα «ελικόπτερα που ρίχνουν λεφτά», όπως άλλωστε δεν ήταν απλά το «να βάζουμε εργάτες να θάβουν μπουκάλια με λεφτά, και ύστερα άλλους για να τα ξεθάβουν». Κι αυτό είναι το ουσιαστικό στην πολιτική οικονομία του καπιταλισμού, και στη στροφή που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγα χρόνια, επιταχύνεται τώρα, και γίνεται για συγκεκριμένους λόγους και με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Το να ονομάζει ο οποιοσδήποτε «κεϋνσιανισμό» αυτό που σαν αυτόνομοι εργάτες ονομάζουμε εδώ και λίγα χρόνια νεο-κρατισμό δεν είναι απλά λάθος. Είναι επικίνδυνο λάθος. Γιατί δημιουργεί την εντελώς πλαστή, παραπλανητική και καθησυχαστική ιδέα ότι επιστρέφει διεθνώς η σχετικά «ειρηνική» περίοδος των δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 – με μια αναβίωση, επιπλέον, «ψυχρού πολέμου»… Πολύ επικίνδυνη αυτή η αυταπάτη, και πολλοί επικίνδυνοι όσοι την προωθούν!

Μία απ’ τις ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα, ας πούμε, στο αμερικανικό μεσοπολεμικό new deal (που θεωρείται η πρώτη εφαρμογή του κεϋνσιανισμού, αν και υπήρχαν επίσης αμερικάνοι οικονομολόγοι που την στήριξαν) και στα διάφορα «new deal» που εμφανίζονται τώρα, είναι η θέση που προβλέπεται για την εργατική τάξη. Η στρατηγικής σημασίας πρόταση του Keynes προς τα αφεντικά μετά την μεγάλη κρίση / κατάρρευση του 1929 ήταν η αναγνώριση, εκ μέρους τους, της πολιτικής αυτονομίας της εργατικής τάξης – ως παράγοντα που πρέπει να εισαχθεί στις καπιταλιστικές ισορροπίες, αντί να θεωρείται μόνιμα ένα εξωτερικό και επικίνδυνο στοιχείο που πρέπει μόνο να καταστέλλεται… Η κεϋνσιανή πολιτική πρόταση ήταν αντίθετη απ’ την φασιστική / ναζιστική, την ίδια περίοδο· μια πρόταση που έκανε το ακριβώς αντίθετο: προσπάθησε (και για ένα ορισμένο διάστημα κατάφερε) να ενσωματώσει την εργατική τάξη στο κράτος, απαγορεύοντας την οργανωτική και πολιτική αυτονομία της… Μετατρέποντάς την σε ένα είδος πειθαρχημένων οφελούμενων της τότε αναδιάρθρωσης / ανάπτυξης (2η βιομηχανική επανάσταση). Τεράστια διαφορά, αν συνυπολογιστεί ότι από στενή οικονομική άποψη το γερμανικό / ναζιστικό πρόγραμμα και το αμερικανικό είχαν αρκετές ομοιότητες.

Η κεϋνσιανή πρόταση εννοούσε ότι εργασία και κεφάλαιο έχουν κατ’ αρχήν αντίθετα συμφέροντα (και αντίθετες προτάσεις εξουσίας!), είναι οργανωμένα χωριστά· και είναι ευθύνη του κράτους, σαν «ουδέτερου τρίτου παράγοντα» να φέρνει αυτές τις δύο πλευρές «στο τραπέζι του διαλόγου» φροντίζοντας, με εκατέρωθεν υποχωρήσεις, να προκύπτει κάθε φορά η χρυσή τομή που δίνει ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη…

Μην φανταστεί κανείς ότι αυτή η πολιτική πρόταση εξουσίας επιστρέφει!!! Η κεϋνσιανή πρόταση για αναγνώριση (μέσα στα διευρυμένα τότε πλαίσια της αστικής δημοκρατίας…) της αυτονομίας της εργατικής τάξης ήταν ιστορικά προσδιορισμένη! Ο Keynes λάμβανε υπόψη του τις επαναστατικές εκδηλώσεις αυτής της εργατικής αυτονομίας: πρώτα τη νικηφόρα επανάσταση των μπολσεβίκων το ’17, και ύστερα το κύμα διαδοχικών εργατικών επαναστάσεων που σάρωσε την ευρώπη απ’ τα τέλη εκείνης της δεκαετίας ως τις αρχές της επόμενης, αρχής γενομένης απ’ την γερμανία.

Βλέπει κανείς, έστω και σαν επικίνδυνα σπέρματα, κάποια σύγχρονη εργατική αυτονομία (δεν αναφερόμαστε στους εαυτούς μας!) σήμερα; Βλέπει κανείς ότι η σύγχρονη εργατική τάξη στον πρώτο κόσμο βρίσκεται σε προεπαναστατικό αναβρασμό; Επειδή η απάντηση είναι ένα ξερό «όχι» (η επιτυχία των πρόσφατων υγιεινιστικών πραξικοπημάτων είναι μια ακόμα θλιβερή επιβεβαίωση…), δεν έχουν κανένα λόγο τα αφεντικά να μοιραστούν, ή έστω να περιορίσουν την εξουσία τους! Το ακριβώς αντίθετο βρίσκεται σε εξέλιξη, το ακριβώς αντίθετο κάνουν: την μετασχηματίζουν, την ενισχύουν, την καθολικοποιούν!

Επειδή η ζόρικη αλήθεια είναι ότι σαν σύγχρονη εργατική τάξη βρισκόμαστε (φρικτά…) «πολύ πιο πίσω» απ’ το σημείο που βρίσκονταν οι μακρινοί μας πρόγονοι στα ‘10s και στα ‘20s του 20ου αιώνα, δεν υπάρχει καμμία ανάγκη αναβίωσης του κεϋνσιανισμού! Τα αφεντικά θα χρησιμοποιήσουν βέβαια μερικές οικονομικές τακτικές που «μοιάζουν» να προέρχονται απ’ τον κεϋνσιανισμό· αλλά ο νεο-κρατισμός είναι ήδη ένα κράμα προσαρμοσμένο στη βίαιη (όπου χρειάζεται) ή/και συναινετική (όπου η κυρίαρχη ιδεολογία είναι πειστική) διεύθυνση της μηχανοποίησης των πάντων.

Εν τέλει, αν θέλει κανείς να είναι ακριβής, στο σύνολό τους αυτές οι τωρινές βιοπολιτικές είναι Ταιηλορισμός 2.0 ή 3.0, παρά οτιδήποτε άλλο…

(Παρεπιπτόντως ούτε ο κινέζικος καπιταλισμός είναι κεϋνσιανικός (θα τ’ ακούσουμε κι αυτό!). Είναι σκέτα κρατικός, με υιοθέτηση όλων των στοιχείων της παραγωγής και της κατανάλωσης εμπορευμάτων, αλλά ταυτόχρονα ισχυρό κεντρικό έλεγχο και αυτής της αγοράς… Αυτός είναι, άλλωστε, ο ισχυρός νεωτερισμός του σε σχέση με τον κρατικό καπιταλισμό της άλλοτε εσσδ, που έχει αιφνιδιάσει έως τρομοκρατήσει τους δυτικούς με τον δυναμισμό του…)

Το διπλό αφεντικό 16

Παρασκευή 29 Μάη. Ο χρόνος εργασίας λοιπόν, και η τιμή του (μοναδικού στα χαρακτηριστικά του) εμπορεύματος εργατική δύναμη / χρόνος εργασίας: αυτά είναι (και πάλι) τα επίδικα της όξυνσης της εκμετάλλευσης και, επιπλέον, της εμπλοκής της μορφής – κράτους στην γενική διαχείριση της «αγοράς εργασίας» που γίνεται εφικτή (και, ακόμα χειρότερα, επιθυμητή!) χάρη στην επιτυχία των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων.

Πάντα έτσι ήταν! Αυτά που κατά περιόδους εδώ και 2 αιώνες εμφανίζονται σαν (οικονομικές, εμπορικές, νομισματικές, χρηματοπιστωτικές, και εσχάτως υγιεινιστικές…) κρίσεις δουλεύουν πάντα υπέρ της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης… Εκτός εάν (a big “if” δυστυχώς…) τμήματα έστω της κάθε φορά εργατικής τάξης αναγνωρίσουν έγκαιρα τα βασικά χαρακτηριστικά αυτών των κρίσεων και, υπερασπιζόμενα αδιαπραγμάτευτα και χωρίς παζάρια τα αμιγώς εργατικά συμφέροντα, τις μετατρέψουν (αυτές τις κρίσεις) σε μέσα επιβολής αυτών των συμφερόντων. Ατομικά μπορεί να μην γίνεται, συλλογικά όμως ναι: πιάνουμε τ’ αφεντικά απ’ το λαιμό…

Όμως η χωρίς δεύτερη κουβέντα βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι αυτοί οι διορατικοί και ιστορικά συνειδητοί εργάτες και εργάτριες να αφαιρέσουν την εργασία απ’ τις «εξισώσεις» που φτιάχνουν τα αφεντικά για λογαριασμό τους, και για μαζική κατανάλωση, σαν «αναπαραστάσεις του προβλήματος». Να αφαιρέσουν την εργασία απ’ αυτές τις «εξισώσεις» χωρίς, απ’ την άλλη μεριά, να πέσουν στον βούρκο του βερμπαλιστικού μικροαστικού «επαναστατισμού» – που εδώ και κάτι δεκαετίες έχει εξελιχθεί σε πέμπτη φάλαγγα υπέρ της ισορροπίας των συστημάτων…

Αυτό ήταν που έπρεπε να έχει γίνει αμέσως μετά το ξέσπασμα της πιο πρόσφατης φάσης της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης, απ’ το 2008 και μετά! Ήταν μια μοναδική, μια σπάνια ιστορική ευκαιρία, καθώς η κρίση, που δηλώθηκε σαν «χρηματοπιστωτική» και «κρίση χρέους» φανέρωσε (αλλά μόνο για όσους είχαν μάτια να δουν) τα «σωθικά» των καπιταλιστικών αντινομιών. Ήταν μια μοναδική, μια σπάνια ιστορική ευκαιρία, να ρίξουν τα πιο ριζοσπαστικά υποκείμενα μέσα στις σύγχρονες εργατικές τάξεις γροθιά στο μαχαίρι. Απαιτώντας, ταυτόχρονα, την δραστική μείωση του «βασικού χρόνου εργασίας» (όπως υπολογίζεται, ας πούμε, σε εβδομαδιαία βάση), με ταυτόχρονη σημαντική αύξηση του καθαρού μηνιαίου μισθού (του “βασικού”) για τους θεωρούμενους «ανειδίκευτους» / «ανειδίκευτες».

Όχι μόνο δεν έγινε έτσι, αλλά οι απόπειρες γι’ αυτό πνίγηκαν μεθοδικά απ’ τις διάφορες φράξιες των «φίλων των εργατών». Είναι προς τιμήν όσων συμμετείχαν στα μέρη μας στη συνέλευση του πλάνου 30/900 (ας το θυμίσουμε: 30 ώρες αντί για 40 ο βασικός εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας, 900 ευρώ καθαρά ο κατώτατος μισθός) που απ’ τα τέλη του 2010 έκαναν κάθε τι που ήταν ανθρώπινα και εργατικά δυνατό, ενάντια στον εθνικιστικό, μικροαστικό βούρκο του «κόμματος της δραχμής», της «εθνικής απελευθέρωσης απ’ την ε.ε.» και της συμμαχίας των εργατών με τα αφεντικά τους… Ήταν, ωστόσο, κυκλωμένοι από παντού.

Το μόνο άλλο μέρος της ευρώπης όπου τέθηκε, σαν ζήτημα εργατικής ανταγωνιστικής αιχμής, η απαίτηση του 30ωρου ήταν η γερμανία. Εκεί ο προσανατολισμός αυτός «ήρθε απ’ τα πάνω»: από έναν αριθμό συνδικαλιστών μαζί με κάποιους (ακρο;) αριστερούς λέκτορες κλπ. Κι εκεί επίσης το πράγμα πνίγηκε στην κούνια του. Είναι φανερό πως ούτε στη γερμανία υπήρχε κάποιο μειοψηφικό μεν αλλά ικανό τμήμα της σύγχρονης εργατικής τάξης για να αρπάξει την ευκαιρία…

Να όμως που τώρα, δέκα χρόνια μετά, μέσα σ’ ένα ιδεολογικό, θεσμικό και συναισθηματικό περιβάλλον πολύ πιο συστηματικής τρομοκρατίας (οι φόβοι για την υγεία και τον θάνατο) πάλι αυτό είναι που οφείλουμε να κάνουμε! Να τραβήξουμε τα εργατικά συμφέροντα μακρυά απ’ την χειραγωγική πένσα που έχει διαμορφωθεί απ’ την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία plus τον αναδυόμενο μαζικό πατερναλισμό της μορφής – κράτους!