Tag: ιδεολογία

Κάτω απ’ την βάση 2…

Σάββατο 16 Μάη. Ποιές είναι οι συνέπειες πάνω στη σύγχρονη εργατική τάξη; Η κλασσική αριστερά του κράτους και του κεφάλαιου, αφού πρώτα αποδέχθηκε την κήρυξη του πολέμου κατά του αόρατου εχθρού (συνεπώς όλη την προβοκατόρικη, τρομοκρατική ρητορική, χωρίς καν να αναρωτηθεί από που προέρχεται και τι υπηρετεί…) στις διάφορες μορφές της, εστιάζει στην φροντίδα των περισσότερο εκτεθειμένων σ’ αυτόν τον πόλεμο. Είτε κάποιες κοινωνικές μειονότητες, είτε κατηγορίες πληβείων που βρίσκονται (για οικονομικούς ή/και κοινωνικούς λόγους) στο περιθώριο ή και έξω απ’ τα όποια συστήματα υγείας. Εστιάζει επίσης στην ενίσχυση του προσωπικού των δημόσιων συστημάτων υγείας.

Από μια πρώτη ματιά αυτή η προσέγγιση δεν είναι “αυτόματα” λαθεμένη. Υπάρχει βέβαια ένα πολύ σοβαρό ζήτημα: αποδεχόμενη την κήρυξη του πολέμου αυτή η αριστερά του κράτους και του κεφάλαιου αποδέχτηκε μαζί την επιστράτευση των δημόσιων συστημάτων υγείας “κατά του covid-19”, που οδήγησε στην εκκένωσή τους. Δηλαδή στο διώξιμο όλων των άλλων ασθενειών / ασθενών, με ό,τι επιβαρυντικό για την υγεία τους σημαίνει κάτι τέτοιο (κάποιοι μιλούν για χιλιάδες θανάτους διεθνώς, αλλά θεωρούμε ότι αυτή είναι μια εξέλιξη που δεν μπορεί να μετρηθεί ακόμα). Αποδεικνύεται έτσι μια σοβαρή, μια έντονη έως και καταστροφική αντινομία στην “αριστερή” συνηγορία στα υγιεινιστικά πραξικοπήματα: γίνεται στο όνομα της δημόσιας υγείας αλλά οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο· άσχετα με τον covid-19. Η ενδο-οικιακή βία που εκτοξεύτηκε στη διάρκεια των κατ’ οίκων αποκλεισμών ήταν επίσης προβλέψιμη· αλλά αν ο «πόλεμος στον αόρατο εχθρό» είναι το κύριο καθήκον, γίνεται σιωπηλά ανεκτή;

Δυστυχώς η συνηγορία στον “πόλεμο” δεν αποδείχθηκε τίποτα άλλο από συνηγορία σ’ έναν πρωτοφανή συστημικό κοινωνικό “δαρβινισμό”… (Η ασταμάτητη μηχανή αναρωτιέται: υπάρχει σήμερα κάποιος που δεν έχει χαμπαριάσει ότι κάτω απ’ την υγιεινιστική τρομοκρατία καταστρέφονται, και θα συνεχίσουν να καταστρέφονται, άπειρες χιλιάδες ζωές σ’ όλον τον πλανήτη;)

Δεν είναι, λοιπόν, de facto λάθος η έμφαση στην φροντίδα των πιο εκτεθειμένων σ’ αυτήν (και σε οποιαδήποτε άλλη, π.χ. γρίπης) επιδημία· είναι όμως εντελώς λάθος όλα τα υπόλοιπα. Η πεποίθηση, για παράδειγμα, ότι αυτό είναι όλο κι όλο ό,τι αφορά την σύγχρονη εργατική τάξη: το να υπάρχουν μάσκες και αντισηπτικά στις δουλειές, το να τοποθετούν (τα αφεντικά) του εργάτες αλυσίδας σε απόσταση ασφαλείας, κλπ. Ή το να παίρνουν τα επιδόματα όλοι όσοι έχουν μείνει χωρίς δουλειά…

Κι αυτή η χειραγώγηση είναι που συμβαίνει κυρίως. Για άλλη μια φορά η χιλιοτσαλακωμένη έννοια της αλληλεγγύης καταλήγει πλυντήριο για την πολιτική και ιδεολογική συστράτευση με τον κύριο όγκο των «εχθρικών δυνάμεων». Το ίδιο ακριβώς έγινε στα μέρη μας την προηγούμενη δεκαετία, την εποχή των «αγανακτισμένων στις πλατείες», όταν απ’ την μια μεριά η κοινωνική αλληλεγγύη και απ’ την άλλη τα «έξω απ’ την ε.ε.» και «ζήτω η δραχμή» έφτιαξαν εκείνο το ωραίο πατριωτικό δίδυμο συριζα/φασίστες. Κανείς δεν έκανε αυτοκριτική τότε, και κανείς δεν πρόκειται να κάνει τώρα για την μετατροπή της «επιμελητειακής υποστηρίξης» σε «μέτωπο πρώτης γραμμής»! Διότι τώρα, όπως και τότε, η φροντίδα υπέρ των πιο εκτεθειμένων είναι σημαντική μεν αλλά σαν επιμελητεία. Οι αιχμές του αντιπάλου (του κράτους και του κεφάλαιου) βρίσκονται αλλού. Κι αν δεν εντοπίζονται καν και καν, αυτό τις διευκολύνει αφάνταστα!

Ναι, λοιπόν: θα φορούν μάσκες (είναι πάμφηνες άλλωστε, επιβαρύνουν ελάχιστα το «εργατικό κόστος») …οι εργάτες του «κάτω κόσμου»: στις υπεραποθήκες του ηλεκτρονικού εμπορίου, στα data centers, στα ορυχεία λιθίου και των υπόλοιπων σπανίων γαιών, στις αποστειρωμένες βιομηχανίες παραγωγής βρώσιμων πρωτεϊνών, στα ρομποτοποιημένα θερμοκήπια, στις γραμμές συναρμολόγησης κάθε είδους «έξυπνων» συσκευών, στα νευρωνικά εργοστάσια, οι νοσοκόμες και οι εργάτες ανθρώπινης φροντίδας σαν πιο φτηνοί απ’ τα αντίστοιχα ρομπότ, οι μεταφορείς λιανικής σαν φτηνότεροι ή πιο κατάλληλοι απ’ τα drones… Και θα κρατάνε αποστάσεις ασφαλείας μεταξύ τους· θα διευθετηθεί κι αυτό… Θα υπάρχουν επίσης ανθρώπινες χωματερές – όπως σήμερα – όπου το να περνάς στο πόδι ήπιες μολύνσεις σαν του covid-19 θα οφείλεται στο ότι θα πεθάνεις πριν τα 40 από διάφορες χημικές δηλητηριάσεις.

Αλλά και ο «πάνω» και ο «κάτω» κόσμος θα έχουν το ίδιο ημερολόγιο: π.c. και μ.c. Που σημαίνει προ covid και μετά covid…

(φωτογραφία πάνω: Τα αφεντικά της βιομηχανίας κρέατος σε διάφορα κράτη – ηπα, γερμανία, ισπανία, αυστραλία, βραζιλία, αγγλία – αδιαφόρησαν για την υγεία των εργατών τους. Θα έπρεπε να κάνουν αλλαγές στις αλυσίδες «συναρμολόγησης της μπριζόλας»… Το αποτέλεσμα ήταν να «κολλήσουν» covid-19 χιλιάδες τέτοιοι εργάτες. Στις ηπα πέθαναν (ή ρίχτηκαν στην «κοινή δεξαμενή…) 48. Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι εργολαβικοί και μετανάστες. Τα ωράρια είναι εξαντλητικά· οι μισθοί χαμηλοί· και οι μετανάστες στις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις μένουν ομαδικά σε κοντέινερ κοντά στα εργοστάσια κρέατος… Είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι απ’ την άποψη της υγείας τους ακόμα και χωρίς covid 19…

φωτογραφία κάτω: Αλλά υπάρχει λύση, όχι ιδιαίτερα ακριβή για τ’ αφεντικά, πέρα απ’ τα ατομικά μέσα προστασίας. Πλεξιγκλάς, περισσότερο πλεξιγκλάς, πλεξιγκλάς παντού).

“Βιοασφάλεια”

Σάββατο 16 Μάη. Μόλις η προσοχή (και κατά συνέπεια οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση) φύγει απ’ την μικροκλίμακα και απ’ την λούμπεν χριστιανική ηθικολογία, ο ορίζοντας γίνεται επικίνδυνα ανεξερεύνητος. Σ’ αυτό που για την συνηθισμένη μικρόνοια είναι το άγνωστο (και καλύτερα να αποφεύγεται) κενό είναι όμως που τα αφεντικά κτίζουν τα κάστρα τους. Μέρα μεσημέρι! Κι ύστερα…

Αντιγράφουμε (χρειάζεται η υπογραφή για να δώσει «εγκυρότητα»; Όχι, εγγυόμαστε: δεν είναι απ’ τα σκουπίδια):

… Στο βιβλίο του «Θύελλες Μικροβίων» (Tempetes Microbiennes) του 2005, ο Patrick Zylberman, καθηγητής ιστορίας της υγείας στο Παρίσι, περιέγραψε με λεπτομέρειες την σύνθετη διαδικασία μέσω της οποίας η ασφάλεια της υγείας, που ήταν για πολύ καιρό στο περιθώριο των πολιτικών στρατηγικών, άρχισε να σέρνεται προς το κέντρο της σκηνής στις αρχές των ‘00s. Ο Π.Ο.Υ. είχε ήδη φτιάξει ένα δεδικασμένο το 2005, όταν προειδοποιούσε για “50 εκατομμύρια νεκρούς” σ’ όλο τον κόσμο που θα τους προκαλούσε η επεκτεινόμενη γρίπη των πτηνών. Μέσα απ’ αυτό το χειρότερο worst-case σενάριο που είχε ποτέ παρουσιαστεί για μια επιδημία, ο Ζylberman προέβλεψε ότι «ο υγιεινιστικός τρόμος» θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο διακυβέρνησης.

Αυτό το worst-case σενάριο ανακαινίστηκε τώρα που μιλάμε. Η ιδέα ενός υποχρεωτικού γενικού αποκλεισμού δεν έχει καμμία ιατρική δικαιολόγηση ούτε στηρίζεται σε οποιαδήποτε επιδημιολογική έρευνα σε ότι αφορά την αντιμετώπιση μιας πανδημίας. Κι όμως αυτό ήταν που κατοχυρώθηκε σαν ηγεμονική πολιτική – με αναπόφευκτη συνέπεια μια ατέλειωτη μάζα ανέργων. Όλα αυτά βασισμένα σε αποτυχημένα, παραληρηματικά μοντέλα του είδους του Imperial College, που επιβλήθηκαν από πανίσχυρες ομάδες πίεσης, απ’ το παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ ως το συμβούλιο ασφαλείας του Μονάχου.

Δείτε για παράδειγμα τον δρ. Richard Hatchett, πρώην μέλος του εθνικού συμβουλίου ασφαλείας στη διάρκεια της πρώτης κυβέρνησης του Μπους του Β, που προωθούσε τον υποχρεωτικό εγκλεισμό του συνόλου του πληθυσμού ήδη απ’ το 2001. Τώρα ο Hatchett διευθύνει την Συμμαχία Καινοτομιών Επιδημικής Ετοιμότητας (CEPI), έναν πολύ ισχυρό οργανισμό που συντονίζει παγκόσμια τις επενδύσεις σε εμβόλια, και είναι πολύ κολλητός με τις μεγάλες φαρμακευτικές. Ο CEPI τυχαίνει να είναι παιδί της γονιμοποίησης του παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ από το ίδρυμα του Bill και της Melinda Gates.

Ο Ηatchett θεωρεί τον αγώνα κατά του covid-19 σαν «πόλεμο». Η ορολογία – υιοθετημένη απ’ τους πάντες, απ’ τον πρόεδρο Trump ως τον πρόεδρο Μacron – βάζει τους όρους του παιχνιδιού. Θυμίζει – τί άλλο; – τον παγκόσμιο πόλεμο στην τρομοκρατία, όπως κηρύχτηκε τον Σεπτέμβρη του 2001 απ’ τον Donald Rumsfeld.

O Rumsfeld έχει διατελέσει πρόεδρος της πολύ μεγάλης βιοτεχνολογικής εταιρείας Gilead. Μετά την 11η 9ου, όντας στο Πεντάγωνο, ήταν πολύ απασχολημένος με το να θολώσει την διάκριση ανάμεσα σε πολίτες και στρατό σε σχέση με τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Εκεί ήταν που διαμορφώθηκε το concept του «γενικευμένου υποχρεωτικού εγκλεισμού», με τον Hatchett σαν βασικό παράγοντα του σχεδιασμού.

Καθώς επρόκειτο για δημιούργημα των στρατιωτικοποιημένων Big Farma, αυτός ο εγκλεισμός δεν είχε τίποτα να κάνει με την δημόσια υγεία. Αυτό που ενδιέφερε ήταν η στρατιωτικοποίηση της αμερικανικής κοινωνίας ώστε να είναι διαχειρίσιμη στην περίπτωση βιολογικού πολέμου – που εκείνη την εποχή αποδιδόταν αυτόματα σε κάποια τρισάθλια αλλά τεχνολογικά ικανή al-Qaeda.

Η τωρινή εκδοχή αυτού του project – βρισκόμαστε σε «πόλεμο» και κάθε πολίτης πρέπει να μείνει σπίτι του – παίρνει την μορφή που έχει ονομαστεί «ιατρο-στρατιωτική δικτατορία»…. Ο Agamben κατάφερε να τετραγωνίζει τον κύκλο: σημειώνει ότι δεν είναι πια δικαίωμα των υπηκόων στη δύση η ασφάλεια της υγείας τους· τώρα είναι υποχρεωμένοι με δικαστική απόφαση να είναι υγιείς. Αυτό, με μια κουβέντα, είναι η βιοασφάλεια (biosecurity)…. H κοινωνική αποξένωση (social distancing) είναι ο πολιτικός κανόνας, όπου ένα ψηφιακό matrix αντικαθιστά την ανθρώπινη αλληλεπίδραση η οποία, εξ ορισμού, από τώρα και στο εξής θα θεωρείται θεμελιωδώς ύποπτη και πολιτικά «μολυσματική»…

Aν σ’ αυτόν τον σκληρό δρόμο προς την «βιο-ασφάλεια» πετύχετε πουθενά τα τροφο-φάρμακα, ρωτείστε είτε τους φίλους του ψόφιου κουναβιού είτε τους φίλους του κυρ Βασίλη, του άρχοντα Θυρών και Παραθύρων, αν ξέρουν να σας πουν κάτι γι’ αυτά…

Το διπλό αφεντικό 10

Πέμπτη 14 Μάη. Είναι τυπικά λογικό (αλλά όχι εργατικά συμφέρον) ότι οι μισθωτοί, τρομοκρατημένοι ήδη απ’ την (δήθεν) “μεγάλη φονικότητα του ιού” φοβήθηκαν επιπλέον, όταν άρχισαν να κατεβαίνουν τα ρολά, μην χάσουν τους όποιους μισθούς απ’ τις όποιες δουλειές δούλευαν. Τα αφεντικά φοβήθηκαν σιωπηλά κάτι ακόμα χειρότερο: το να πρέπει να κάνουν απολύσεις και να πρέπει να πληρώσουν αποζημιώσεις… (Οι “μαύροι”, ανασφάλιστοι, εξαιρούνται – αλλά είναι αμφίβολο αν μπόρεσαν να γλυτώσουν οτιδήποτε).

Η εμφάνιση της μορφής – κράτους σαν “πουγκί”, που φαίνεται να “επιδοτεί” τους καταγραμμένους ανέργους του πολέμου κατά του αόρατου εχθρού αλλά, επιπλέον, βοηθούσε τους εργοδότες για να μην κάνουν απολύσεις, ούτε όμως να πληρώνουν μισθούς (υπάρχει ήδη εμπειρία τέτοιων νόμων, απ’ την εποχή της “κρίσης χρέους”…) θεωρήθηκε σωτήρια! Πράγματι στα μέρη μας τα 533 (για ένα μήνα + 277 για άλλο μισό = 800) ευρώ ήταν κάτι του είδους “στην αναβροχιά καλό είν’ και το χαλάζι”. Παράδοξο ή όχι, σε άλλες εποχές, σχεδόν πριν έναν αιώνα, σε παρόμοια ζόρια για τα αφεντικά, οι συνθήκες (και οι αντιλήψεις) ήταν διαφορετικές – αναφερόμαστε στις ηπα και στην κρίση του 1929. Παρότι το ρουσβελτιανό κράτος έδρασε σε κάποιο βαθμό “φιλεργατικά” (και πρωτο-κεϋνσιανά) η εργατική συνείδηση είχε ακόμα στόχο και αντίπαλο τα αφεντικά. Κι έτσι μπορούσε να απαιτεί πράγματα που τώρα θα φαίνονται αδιανόητα…

Μέσα στον τωρινό ζόφο της μαζικής μικροαστικοποίησης των εργατών, πάσχοντας απ’ αυτήν την εντελώς περιθωριακή, ζόρικη, σκληρά υποτιμημένη (έως άγρια συκοφαντημένη) ιδέα ότι εργατική, ανταγωνιστική, κινηματική πράξη είναι το να ξέρεις και να δρας έγκαιρα και όχι εκ των υστέρων (και σίγουρα όχι τα “μνημόσυνα”!!…), το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία εξέθεσε δημόσια πριν πάνω από 2 χρόνια τα βασικά χαρακτηριστικά του “βασικού εγγυημένου εισοδήματος”, τα επιχειρήματα υπέρ του, και το γιατί όλα αυτά είναι αντεργατικά. Και δεν το έκανε με άγνοια κινδύνου: υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί που υπερασπίζονται σαν “ριζοσπαστικό / απελευθερωτικό” μέτρο την εμφάνιση του κράτους σαν δεύτερου αφεντικού· και ακόμα χειρότερα βαφτίζουν τέτοιου είδους κρατικές παροχές “κοινωνικό μισθό”. Ως εάν το ώριμο, postmodern καπιταλιστικό κράτος του 21ου αιώνα να έπαθε κάποιον «ηθικό κλονισμό», και να αποφάσισε από κόμμα των αφεντικών να γίνει υπηρέτης της σύγχρονης εργατικής τάξης, και μάλιστα χωρίς καν αυτή να ματώσει απαιτώντας το…

Οι τωρινές συνθήκες, όπου η δημιουργία μαζικής «τεχνικής» ανεργίας εξηγείται (βιαστικά έως εντελώς απρόσεκτα) σαν η παράπλευρη απώλεια των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο για την εργατική κριτική (δηλαδή η μαζική παραγωγή ανεργίας να θεωρείται έως και ικανή αιτία για τα γενικευμένα lockdown…), μερικές υπενθυμίσεις για το πως το καπιταλιστικό κράτος και οι οπαδοί του (κάποιοι από άγνοια και αφέλεια· οι υπόλοιποι από δόλο…) συνηγορούσαν υπέρ του «διπλού αφεντικού» ΠΡΙΝ τον covid-19, βοηθούν ίσως στο να ξεκαθαριστούν τα βασικά.

Πρώτα αυτό το σύντομο video:

Το διπλό αφεντικό 11

Πέμπτη 14 Μάη. Το πιο χτυπητό στοιχείο του πιο πάνω προπαγανδιστικού video είναι ότι υπονοεί ένα κράτος που όχι μόνο δεν είναι καπιταλιστικό, αλλά είναι κάτι σαν φιλανθρωπικό ίδρυμα. Όμως αν προσέξει κανείς μπορεί να εντοπίσει τους υπαινιγμούς: το να γίνει το κράτος «δεύτερο αφεντικό» (όπως το εννοούμε εμείς) θα είναι πολύ οικονομικότερο σε σχέση με τα “έξοδα” του χάους των επιδομάτων που είναι κληρονομιά του φορντικού παρελθόντος και της 2ης βιομηχανικής επανάστασης και απαιτούν μια εκτεταμένη (κρατική) γραφειοκρατία για να ελέγχει τις προϋποθέσεις και τις κατηγοριοποιήσεις επιδότησης του καθενός / της καθεμιάς χωριστά. Συνεπώς το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» είναι ο αποπληθωρισμός των παλιότερων επιδομάτων…

Είναι αυτή η «απλοποίηση» που έκανε τον σκληρά νεοφιλελεύθερο Friedman οπαδό της ιδέας:

Για την δική μας εργατική κριτική, αυτό το (δεύτερο) video ξεκαθαρίζει την βασική αιτία που κάνει αναγκαία την εμφάνιση της μορφής – κράτους σαν διαχειριστή της «αγοράς εργασίας» στο σύνολό της: η τεχνολογική ανεργία στη φάση επιτάχυνσης της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και, ακόμα περισσότερο, οι πολιτικές συνέπειες (για την σταθερότητα του συστήματος) που (θα) έχει αυτή.

Κι όλα αυτά κουβεντιάζονταν και προωθούνταν προ covid-19… Έχει αλλάξει κάτι εξαιτίας του φονιά ιού; Ή παράγωγο της τρομοεκστρατείας είναι η επιτάχυνση της-εμφάνισης-του-προβλήματος (εργασία, αγορά εργασίας, διαχείρισή της) μαζί με την-εμφάνιση-της-λύσης του;

Η εγκαθίδρυση κάποιου είδους «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» έχει δουλευτεί τα προηγούμενα χρόνια· αλλά δεν είναι η μόνη εκδοχή νομιμοποίησης του «δεύτερου αφεντικού» στην τωρινή φάση. Υπάρχει άλλη μία, περισσότερο α λα καρτ, που στοχεύει σ’ εκείνο το μέρος της σύγχρονης εργατικής τάξης που ούτε μπορεί να δουλέψει-απ’-το-σπίτι ούτε όμως θα ξαναβρεί την δουλειά που έκανε πριν την τρομοεκστρατεία· σίγουρα όχι σύντομα. Στον πυρήνα του ζητήματος οι διαφορές ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο εκδοχές είναι συγκυριακές. Ο «φόβος της μόλυνσης» καλλιεργήθηκε για να τεθεί το κοινωνικό εργοστάσιο σε επιτήρηση σε πολλά επίπεδα· κι όχι μόνο σε ότι αφορά την οργάνωση της εργασίας / εκμετάλλευσης. Μπορεί να διατηρηθεί αυτός ο φόβος για αρκετό καιρό, ακόμα και μετά τον covid-19.

Αλλά το πιο ουσιαστικό από καπιταλιστική άποψη είναι οι ριζικοί μετασχηματισμοί – και η σταθεροποίησή τους, με ή χωρίς υγιεινιστικούς φόβους τέτοιου είδους. Κάποιοι θα γίνουν γρηγορότερα από άλλους· κάποιοι είναι προϋποθέσεις άλλων.

Υπάρχει, όμως, εργατική απάντηση στην καθιέρωση του «διπλού αφεντικού»; Και πως αντιπαρατίθεται;

(συνέχεια στα επόμενα)

Το διπλό αφεντικό 8

Τετάρτη 13 Μάη. Διάλυση της έννοιας του (άμεσου) μισθού σαν της υλικής εκδήλωσης της ανταγωνιστικής σχέσης ανάμεσα στους εργάτες και τα αφεντικά… Έλεγχος του συνόλου της αγοράς εργασίας προς όφελος των αφεντικών συνολικά… Κατάργηση (ή περιορισμός) της εργατικής ανταγωνιστικής δράσης… Θόλωμα των βασικών χαρακτηριστικών της μισθωτής εργασίας… Ακόμα κι αν αυτά και μόνο αυτά ήταν τα οφέλη απ’ την εγκατάσταση και διεύρυνση της “υβριδικής” διεύθυνσης (επί) της εργασίας μέσω του μοντέλου “διπλό αφεντικό”, δεν θα ήταν καθόλου ασήμαντα! Όμως υπάρχει και κάτι ακόμα.

Το ιδιωτικό αφεντικό μιας επιχείρησης έχει έσοδο (και κέρδος) απ’ την πώληση των εμπορευμάτων που παράγονται σ’ αυτήν, είτε είναι πράγματα είτε υπηρεσίες. Μέσω της πώλησης των εμπορευμάτων είναι που πραγματοποιείται η υπεραξία, παίρνει δηλαδή την μορφή “χρήμα”. Το κράτος από που έχει έσοδο και αναλαμβάνει να πληρώνει το ένα μέρος του μισθού (κρύβοντας, όπως έχουμε πει ήδη, την ταξική πόλωση “μισθός”); Από δύο πηγές: την φορολόγηση και τα δάνεια.

Εάν η μορφή – κράτος αύξανε την φορολογία πάνω στα κέρδη των αφεντικών ώστε να πληρώνει από κει αυτό το ένα μέρος του μισθού, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι δρα σαν “ενδιάμεσος”, που αφαιρεί απ’ τις τσέπες του συνόλου των αφεντικών κάποια ποσά, για να τα επιστρέψει στους εργάτες / μισθωτούς· άρα ότι τα λεφτά που πληρώνει είναι κάτι σαν “αόρατος μισθός”. Εάν, όμως, όχι μόνο δεν αυξάνεται η φορολογία των αφεντικών αλλά, αντίθετα, μειώνεται; Τί είδους, τί χαρακτηριστικών “λεφτά” είναι αυτά που δίνει η μορφή – κράτος σα δεύτερο αφεντικό; Και σε ποιά σχέση σέρνεται ο κάθε μισθωτός μέσω αυτών των πληρωμών;

Η τωρινή “έκτακτη ανάγκη”, κατάλληλα δημιουργημένη, όπου μεθοδεύεται η εξάπλωση του χειρισμού “διπλό αφεντικό” μέσα και πάνω στη σύγχρονη εργατική τάξη, είναι χαρακτηριστική σε σχέση με τα πιο πάνω ερωτήματα. Τα ποσά του κρατικού πατερναλισμού είναι δάνεια. Ας κάνουμε μια αντιπαραβολή του τί σημαίνει αυτό, για να βοηθήσουμε στην κατανόηση.

1) Αν ένας μισθωτός παίρνει ελάχιστα λεφτά σαν μισθό και αναγκάζεται να δανείζεται κάθε μήνα μερικές εκατοντάδες ευρώ για να τα φέρει βόλτα, σύντομα θα γονατίσει ο ίδιος απ’ το χρέος. Θα έχει υποθηκεύσει τον εαυτό του στους δανειστές του…

2) Αν ένα αφεντικό “που δεν πάει καλά” δανείζεται κάθε μήνα για να συμπληρώνει στην μισθοδοσία τα χρήματα που προέρχονται απ’ τα έσοδα πώλησης των εμπορευμάτων, θα συσσωρεύσει μεν ένα κάποιο χρέος (απέναντι π.χ. στις τράπεζες) αλλά οι εργάτες του έχουν κάθε λόγο να αδιαφορήσουν γι’ αυτό. Κανένας, ούτε το αφεντικό ούτε οι δανειστές του μπορούν να ζητήσουν πίσω τους μισθούς που έχουν καταβληθεί. Οι εργάτες δεν είναι χρεωμένοι, δεν έχουν υποθηκεύσει τους εαυτούς τους, δεν χρωστάνε…

3) Αν η μορφή – κράτος δανείζεται για να εκληρώσει την λειτουργία του σαν δεύτερο αφεντικό, τί ισχύει; Η μορφή – κράτος είναι απρόσωπη· το χρέος του δεν είναι απαιτητό από κάποιο φυσικό πρόσωπο συγκεκριμένα· δεν είναι “συγκεκριμένος” εκείνος που χρωστάει. Είναι τα “δημόσια οικονομικά” χρεωμένα, δηλαδή το σύνολο της κοινωνίας.

Η διεθνής εμπειρία της προηγούμενης δεκαετίας δείχνει γλαφυρά ότι το “δημόσιο χρέος” είναι μια πολύ καλή φόρμουλα για να λειτουργήσουν τα κράτη σαν κόμματα των αφεντικών μ’ ένα είδος “καραμπόλας”: Με άμεσους ή έμμεσους τρόπους μπορούν να “τραβήξουν λεφτά” απ’ τους μισθούς (κάνοντας την εργασία συγκυριακά ή μόνιμα φτηνότερη…) για να “ξεχρεώσουν τα δημόσια οικονομικά”… Ως εάν ο εργατικός άμεσος μισθός και ο κρατικός δανεισμός να είναι συγκοινωνούντα δοχεία με “φυσικό” τρόπο…

Τα 360 ευρώ λοιπόν (του παραδείγματος στο “το διπλό αφεντικό 7” πριν δυο μέρες) σαν μηνιαία καταβολή εκ μέρους του κράτους ΔΕΝ είναι του “τύπου 2” όπως τον δείξαμε στην πιο πάνω ταξινόμηση. Είναι μεν δανεικά, αλλά δεν αποτελούν χρέος που βαρύνει το κάθε φορά συγκεκριμένο αφεντικό (ή τους μετόχους) μιας επιχείρησης. Τείνει, μάλλον, να είναι του “τύπου 1”: εάν, για οποιονδήποτε λόγο και με οποιαδήποτε δικαιολογία, η μορφή – κράτος επιδιώξει να τα πάρει πίσω, μπορεί να το κάνει (και θα το κάνει!) με μια γκάμα μεθόδων. Αυξάνοντας την έμμεση φορολογία – για παράδειγμα… Ή χαμηλώνοντας το αφορολόγητο όριο… Ή… ή… ή…

Ο μισθωτός λοιπόν πάνω στον οποίο στρογγυλοκάθεται το μοντέλο του “διπλού αφεντικού”, ας πούμε η φιγούρα του προχθεσινού παραδείγματος, εκεί που δούλευε 40 ώρες και έπαιρνε 1200 ευρώ μπορεί τώρα να δουλεύει 20 και να παίρνει 960… Μπορεί, άρα, να νοιώθει “μια χαρά” (με δεδομένη, άλλωστε, όχι απλά την “έκτακτη ανάγκη” αλλά την ερμηνεία του καθεστώτος γι’ αυτήν…)

Όμως: ΔΕΝ είναι τα 960 ευρώ “δικά” του! Υποθηκεύεται ως ένα βαθμό, μ’ έναν τρόπο “αόρατο”! Όχι μόνο είναι υποχρεωμένος να υπακούει στον γενικό σχεδιασμό της οργάνωσης της εργασίας, που τον έχει αναλάβει το κράτος… Όχι μόνο είναι υποχρεωμένος να πειθαρχεί είτε στον κάθε φορά συγκεκριμένο ιδιώτη εργοδότη είτε στις γενικές καπιταλιστικές προσταγές (ουσιαστικά και στα δύο)… Αλλά, επιπλέον, μπορεί να κληθεί να “επιστρέψει” ένα μέρος απ’ αυτά τα 960 ευρώ κάθε μήνα, οποιαδήποτε στιγμή και με οποιονδήποτε τρόπο επιλέξει η μορφή – κράτος!

Καθόλου “μια χαρά” από εργατική άποψη!

Πανωσήκωμα στην κοινή δεξαμενή

Κυριακή 10 Μάη. Μεγάλα ταλέντα της πολιτικής εξουσίας και άνθρωποι με διορατικότητα… Αλλά γιατί μόνο οι αυτοκτονίες κυρ Δημήτρη; Και τα τροχαία – μήπως αυτά δεν προκαλούνται πια απ’ το άγχος του covid-19; Και η «ενδο-οικογενειακή βία» – αυτή κι αν είναι άμεσο αποτέλεσμα της φονικότητας του τσαχπίνη! Αμ οι επερχόμενοι πνιγμοί στις θάλασσες;

Φταίει μήπως που είναι οικονομολόγος; Ναι. Έχει πιάσει το πνεύμα της «διαχείρισης της πανδημίας» απ’ τα γεννητικά του όργανα: δημιουργική λογιστική. Ή, επί το λαϊκότερο, βρήκαμε ιό, να θάψουμε πεντε-έξι…

 

Πιστοποιητικά ανοσίας;

Σάββατο 9 Μάη. Το σκέφτονται. Το ψάχνουν. Στην αγγλία για παράδειγμα η κυβέρνηση το συζητάει με την (αγγλική) Onfido. Η εταιρεία ειδικεύεται στα (ψηφιακά) facial biometrics (όχι απλά αναγνώριση αλλά και απόσπαση «βιομετρικών data» απ’ το πρόσωπο, π.χ. θερμοκρασία…) και παρουσίασε αναλυτικά σχέδια για το πως θα μπορούσαν να κατασκευαστούν και να κυκλοφορήσουν τα ατομικά διαβατήρια ανοσίας. Θα είναι απαραίτητα κάποια τεστ ανίχνευσης (είτε αντισωμάτων είτε αντιγόνου). Έτσι, πάντως, λένε ότι θα χωρίσει «η ήρα απ’ το σιτάρι». Όσοι έχουν ανοσία θα έχουν free pass, όχι μόνο στις δουλειές αλλά και στην κατανάλωση, στα ταξίδια, στον «συγχρωτισμό». Οι υπόλοιποι; Θα έχουν περιορισμούς. Μια σιδερένια μπάλα στο πόδι ίσως…

Αν πάρει κανείς αυτές τις προετοιμασίες τοις μετρητοίς, δεν είναι δύσκολο να φτάσει στην άρρωστη επιφάνεια της υγιεινιστικής δικτατορίας· μόνο, όμως, στην επιφάνεια. Η ερώτηση που ξεγυμνώνει την ιδέα σ’ αυτήν την τωρινή φάση είναι απλή: κάποιος που δεν έχει «μολυνθεί» απ’ τον covid-19 και ΔΕΝ έχει αντισώματα… Αυτός τί είναι; Άρρωστος; Όχι… Υγιής; «Ναι μεν αλλά…» Ανήκει σ’ αυτήν την τρίτη κατηγορία που κατασκευάστηκε χάρη στα πραξικοπήματα, την υγιεινιστική τρομοκρατία, τις γενικευμένες απαγορεύσεις: τυπικά μπορεί να είναι υγιής αλλά πρέπει να θεωρείται εν δυνάμει επικίνδυνος, είτε να αρρωστήσει είτε να μεταδώσει…

Σ’ αυτήν την παρανοϊκή κατηγοριοποίηση τελειώνει, μάλλον, η ιδέα περί «διαβατηρίων ανοσίας» αν με την τελευταία λέξη, την λέξη «ανοσία», εννοεί κανείς την φυσική τέτοια… Αν, όμως, το θέμα είναι η τεχνητή; Αν η μόνη επιτρεπτή ανοσία είναι εκείνη που προκαλείται από εμβόλιο; Αυτό δεν έχει ειπωθεί ακόμα ωμά, αλλά υπονοείται όλο και πιο συστηματικά.

Τότε τα πράγματα αλλάζουν!!! Τότε το «διαβατήριο ανοσίας» γίνεται «πιστοποιητικό εμβολιασμού»! Κι αυτός δεν συνδέεται υποχρεωτικά με την αρρώστια (ή την μετάδοση) του covid-19. Μάλλον το αντίθετο: η τεχνητή παραγωγή αντισωμάτων αφορά κυρίως εκείνους που δεν τα απέκτησαν με φυσικό τρόπο!

Το να πει ένα κράτος ότι κάντε το εμβόλιο για να πάρετε το «διαβατήριο» και να κυκλοφορείτε κανονικά – αν δεν το κάνετε θα σας επιβάλλονται περιορισμοί είναι το όχι μακρινό βάθος της τωρινής κονσομασιόν περί «διαβατηρίων ανο(η)σίας». Δεν έχει βγει ακόμα στην επιφάνεια· είναι ο σκληρός πυρήνας. Φυσικά υπάρχουν όλοι αυτοί που έχουν ήδη ανοσία επειδή αρρώστησαν, ήπια ή όχι… Ωστόσο είναι πολύ ευκολότερο να «πεισθούν» ότι η φυσική ανοσία που απέκτησαν είναι ατελής, αδύναμη, ή ότι θα είναι προσωρινή, κι άρα χρειάζεται οπωσδήποτε να κάνουν κι αυτοί το εμβόλιο· σε σύγκριση με το να πεισθουν άνθρωποι υγιείς ότι θα αντιμετωπίζουν περιορισμούς και απαγορεύσεις επειδή … δεν αρρώστησαν….

Εξαπολύθηκε απίστευτος τρόμος για να εξασφαλιστεί η πελατεία γι’ αυτήν την τεχνητή ανοσία… Έγιναν απίστευτα πραξικοπήματα για να κατασκευαστεί η ιδέα του «κοινωνικά υπεύθυνου» που ακόμα κι αν είναι υγιής πρέπει να συμπεριφέρεται σαν άρρωστος… Η απλή, κοινή λογική δολοφονήθηκε άπειρες φορές απ’ τους δημαγωγικούς μηχανισμούς για να κατασκευαστεί η προσμονή μιας κάποιας «λύτρωσης»…. Ο υγιεινισμός ξέρασε (και νομιμοποίησε) μια χωρίς προηγούμενο πολιτική καταστολής για να εξασφαλιστεί ότι τα data υγείας θα ρέουν άφθονα και for ever…

Ε, «δεν θα τα χαλάσουμε τώρα» – έτσι δεν είναι;

Πιστοποιητικά επαναστατικότητας;

Σάββατο 9 Μάη. Καθώς οι μέρες και οι βδομάδες θα προχωρούν, και καθώς θα ξεδιπλώνεται όλο και πιο καθαρά η βίαιη (καπιταλιστική) αναδιάρθρωση του κοινωνικού εργοστάσιου πατώντας πάντα γερά στα θεωρήματα της “φονικότητας του ιού”, διάφοροι απ’ την ένωση φίλων της καραντίνας (από διάφορες ιδεολογικές / πολιτικές μεριές), θα αρχίσουν τις προσπάθειες να “διαχωρίσουν την θέση” τους. Αφού πρώτα έριξαν όλο το νερό τους στο μύλο, σιγά σιγά, βασιζόμενοι και στην κοινωνική αμνησία αλλά και στην γενική “ευπιστία”, θα υποστηρίζουν πως άλλο πράγμα ο “μύλος” (το κράτος και τα αφεντικά) και άλλο το δικό τους “νερό” (η συναίνεση, η νομιμοποίηση, η αναπαραγωγή των επιχειρημάτων και των θέσεων του κράτους και των αφεντικών)…. Φυσικά χωρίς νερό κανένας μύλος δεν δουλεύει!!! Αλλά αυτή είναι μια λογική παρατήρηση· ενώ ο “διαχωρισμός της θέσης” θα έχει όλη την συνδικαλιστική μαεστρία (και παράνοια) που έχει επιδειχθεί και στο παρελθόν.

Άραγε, όποιος έφαγε την δηλητηριώδη διάζευξη «ελευθερία ή υγεία;» απαντώντας πανηγυρικά (ή/και έντρομα) «το δεύτερο!!!!», πώς θα μπορέσει να θεωρήσει εχθρικό το Μεγάλο Τεχνολογικό Πανοπτικό χωρίς να απολογηθεί (πολιτικά πάντα…) για την συνθηκολόγησή του στα κόλπα της εξουσίας; Υπάρχει μια δομή σκέφτεσθαι, μια αντίληψη της πραγματικότητας, που είναι πράγματι διπολική· και κατασκευάζει, για την επιβίωσή της, πολλά τέτοια ψευτοδιλήματα. Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι απλωμένος σε μεγάλο βαθμό μέσα στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες. Κι αφού τρέφεται έτσι κι αλλιώς από εικονικές, φαντασιακές πολώσεις, είναι εύκολο να ταϊστεί με τέτοιου είδους διαζεύξεις (όπως το «ελευθερία ή υγεία;» ή το προηγούμενο, το «ελευθερία ή ασφάλεια;») απ’ το κράτος και τα αφεντικά.

Πιστοποιητικά επιστημονικότητας;

Σάββατο 9 Μάη. Όταν κάποιος ακούει “αν δεν πάρουμε αυτά κι αυτά τα μέτρα οι νεκροί θα είναι χιλιάδες”, όπου τα “μέτρα” είναι η κατάργηση του τυπικού συντάγματος και οι χιλιάδες νεκροί είναι σαν αυτόν, μπορεί να κάνει το τραγικό λάθος να παραλείψει την επίμονη ερώτηση: Ποιός το λέει αυτό; Με τι στοιχεία;

Οι Αρμαγεδωνικές “προβλέψεις” δεν είναι κάτι “φυσικό”, όπως ας πούμε μια δυνατή βροχή και μια τοπική πλημμύρα τον χειμώνα…. Οι “ειδικοί” (των Αρμαγεδωνικών προβλέψεων) μπορούν να εμφανίζονται πολύ βλοσυροί, μπορούν να παίζουν τον ρόλο του “μόλις ανακάλυψα ότι σε μια βδομάδα ο πλανήτης γη θα ανατιναχτεί και θα γίνει κομμάτια επειδή στο κέντρο του έχει αρχίσει μια πυρηνική αντίδραση”, αλλά όλα αυτά τα θεατρικά κόλπα είναι φτηνή προπαγάνδα και τίποτα περισσότερο. Μπορούν επίσης να υπαινιχτούν οι “ειδικοί” πως διαθέτουν μια άπαιχτη γνώση “μοντελοποίησης” σε υπολογιστές· αλλά αυτό είναι ψηφιακή μαγεία. Μοντέλα και αλγόριθμους φτιάχνουν πολλοί, με ό,τι κριτήρια γουστάρουν. Κι αν τους ταΐζουν σκουπίδια, σκουπίδια θα είναι και το output.

Η ολέθρια «πρόβλεψη» ότι αν δεν σας κλειδώσουμε στα σπίτια σας θα πεθαίνουν κάθε μέρα 150 ή 250 άτομα – που ακούστηκε απ’ το στόμα του αρχι-ιερέα της «προσευχής των 6.00», εκφράζοντας προφανώς όλη την «ιερή σύνοδο» / επιτροπή πίσω του – θεωρήθηκε «επιστημονική» και «ακριβής». Απο πού ως πού; Ποιός «(έστω) ουδέτερος ειδικός» εξέτασε ποτέ την ποιότητα των μοντέλων και των δεδομένων με τα οποία τα ταΐζουν οι προφήτες του σκοινιού και του παλουκιού το παραλυμένο και παραδομένο κοινό τους; Και ποιός είναι τόσο αφελής ώστε να νομίζει πως τέτοια ηλεκτρονικά μοντέλα είναι αντικειμενικά;

Έχουμε υποδείξει ότι το ελληνικό ιερατείο σε διάφορες φάσεις «έπαιρνε γραμμή» απ’ το imperial college του Λονδίνου (το ρημαδογκουβέρνο, απ’ την μεριά του, έπαιρνε γραμμή απ’ το Παρίσι…). Αυτό είναι εκτίμηση (από δηλώσεις του αρχι-ιερέα) και όχι κάτι για το οποίο έχουμε στοιχεία. Δεν θα ήταν παράξενο πάντως να συμβαίνει έτσι: το imperial college εμφανίζεται να έχει μακροχρόνια παράδοση στην «μοντελάτη» αναγγελία του Τέλους του Κόσμου. Στην πραγματικότητα είναι ένας μηχανισμός μεγα-εξαπατήσεων. Που κρατάει το «κύρος» του επειδή είναι παραμάγαζο του κυρ Βασίλη, του Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων. Σε κάθε περίπτωση αυτό το μαγαζί έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στις δυτικές «προγνώσεις» που ήταν κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της νομιμοποίησης των πραξικοπημάτων. Και είτε άμεσα (αυτό είναι γνωστό) είτε έμμεσα (προσφέροντας υπόγεια «εθνικές προγνώσεις») έχει υπάρξει σημαντικός παράγοντας της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας.