Tag: ιδεολογία

Black panthers matter

Κυριακή 31 Μάη. Στα μέσα Νοέμβρη του 2015, πάλι στη Μιννεάπολη, πάλι οι μπάτσοι, είχαν σκοτώσει τον 24χρονο αφροαμερικάνο Jamar Clark. Ήταν άοπλος, τον είχαν συλλάβει, του είχαν περάσει χειροπέδες, τον είχαν ρίξει κάτω – και τον πυροβόλησαν στο κεφάλι. Οι μπάτσοι αθώωθηκαν 1,5 χρόνο μετά, αφού το δικαστήριο δέχτηκε την δική τους «ιστορία». Ό,τι βρίσκονταν σε άμυνα…

Παρά την μαζικότητα και την επιμονή του, απ’ το 2013, το κίνημα black life matters δεν έχει καταφέρει να σταματήσει την δολοφονική δράση των μπάτσων στις ηπα. Παρότι οι δολοφονημένοι αφροαμερικάνοι, σαν απόλυτος αριθμός, τα τελευταία 5 χρόνια είναι σχεδόν οι μισοί απ’ τους δολοφονημένους λευκούς (1.252 έναντι 2.385), σαν ποσοστό στον πληθυσμό με κριτήρια φυλής είναι μακράν ο αγαπημένος στόχος των μπάτσικων όπλων, που – παρεπιπτόντως – κάποτε τα κρατάνε και αφροαμερικάνοι: 30 δολοφονίες ανά 1 μύριο αφροαμερικάνων, έναντι 12 για τους λευκούς (και 22 για τους λατίνους).

Υπάρχει ένας μόνιμος συνδυασμός ρατσισμού και μιλιταρισμού στο αμερικανικό σύμπλεγμα της ασφάλειας, τροφοδοτούμενος απ’ τα κάτω και απ’ τα πάνω, που αποτελεί την επίσημη «εξουσιαστική κουλτούρα» στις ηπα επί πολλές δεκαετίες. Είναι αυτός ο συνδυασμός που ενοποιεί τις δύο όψεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού: εκτός συνόρων, και εντός. Η ρητορική του κράτους για τον εσωτερικό ιμπεριαλισμό του δείχνει την εκτεταμένη εγκληματικότητα· αλλά αυτή είναι προϊόν της σκληρής ταξικής διαστρωμάτωσης της αμερικανικής κοινωνίας, και με φυλετικούς όρους.

Αυτό το καπιταλιστικό κράτος σαπίζει και βρωμάει εδώ και δεκαετίες (θυμάται κανείς την εξέγερση στο L.A. το 1992;). Δεν είναι μόνο οι μπάτσοι που σκοτώνουν· είναι και οι δικαστές που τους αθωώνουν… Οι βίαιες εξεγέρσεις μετά από δολοφονίες (ή και αθώωσεις μπάτσων…) είναι μονόδρομος – αλλά πρακτικά οι μαύρες κοινότητες χρειάζονται πολύ περισσότερα από ξεσπάσματα.

Οι μαύροι πάνθηρες είναι η δική τους ιστορία· και δεν αξίζει να μείνει άλλο θαμμένη στο παρελθόν… Black history matters now…

John Maynard Keynes is dead!

Κυριακή 31 Μάη. Κάποιοι το έχουν κάνει ήδη, και περισσότεροι θα το κάνουν σύντομα: θα χαρακτηρίσουν τα (ευρωπαϊκά) προγράμματα αναδιάρθρωσης κεϋνσιανά. Αν περιορίσει κανείς την οπτική του αποκλειστικά και μόνο στην οικονομική / χρηματική κρατική διαχείριση, τότε «κεϋνσιανισμός» ήταν ήδη τα bail out διάφορων too big to fail επιχειρήσεων (και τραπεζών) απ’ το 2009 και μετά…

Όμως ο Keynes δεν διατύπωσε μια στενά εννοημένη οικονομική θεωρία. Διατύπωσε, μάλλον, μια πολιτική πρόταση «δημιουργικής» ένταξης της εργατικής τάξης μέσα στο «καπιταλιστικό κύκλωμα»· άρα μια συνολική πρόταση εξουσίας! Διαφορετικά, απ’ την στενά οικονομική σκοπιά, «κεϋνσιανικό» ήταν και το οικονομικό πρόγραμμα της ναζιστικής γερμανίας. Το οποίο, όπως ξέρουν όσοι ενδιαφέρονται για τέτοια ζητήματα, επαινούσε ο Keynes· όπως επίσης επαινούσε τα πενταετή πλάνα και τον κεντρικό σχεδιασμό των μπολσεβίκων.

Ο κευνσιανισμός δεν ήταν, λοιπόν, ποτέ απλά τα «ελικόπτερα που ρίχνουν λεφτά», όπως άλλωστε δεν ήταν απλά το «να βάζουμε εργάτες να θάβουν μπουκάλια με λεφτά, και ύστερα άλλους για να τα ξεθάβουν». Κι αυτό είναι το ουσιαστικό στην πολιτική οικονομία του καπιταλισμού, και στη στροφή που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγα χρόνια, επιταχύνεται τώρα, και γίνεται για συγκεκριμένους λόγους και με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Το να ονομάζει ο οποιοσδήποτε «κεϋνσιανισμό» αυτό που σαν αυτόνομοι εργάτες ονομάζουμε εδώ και λίγα χρόνια νεο-κρατισμό δεν είναι απλά λάθος. Είναι επικίνδυνο λάθος. Γιατί δημιουργεί την εντελώς πλαστή, παραπλανητική και καθησυχαστική ιδέα ότι επιστρέφει διεθνώς η σχετικά «ειρηνική» περίοδος των δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70 – με μια αναβίωση, επιπλέον, «ψυχρού πολέμου»… Πολύ επικίνδυνη αυτή η αυταπάτη, και πολλοί επικίνδυνοι όσοι την προωθούν!

Μία απ’ τις ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα, ας πούμε, στο αμερικανικό μεσοπολεμικό new deal (που θεωρείται η πρώτη εφαρμογή του κεϋνσιανισμού, αν και υπήρχαν επίσης αμερικάνοι οικονομολόγοι που την στήριξαν) και στα διάφορα «new deal» που εμφανίζονται τώρα, είναι η θέση που προβλέπεται για την εργατική τάξη. Η στρατηγικής σημασίας πρόταση του Keynes προς τα αφεντικά μετά την μεγάλη κρίση / κατάρρευση του 1929 ήταν η αναγνώριση, εκ μέρους τους, της πολιτικής αυτονομίας της εργατικής τάξης – ως παράγοντα που πρέπει να εισαχθεί στις καπιταλιστικές ισορροπίες, αντί να θεωρείται μόνιμα ένα εξωτερικό και επικίνδυνο στοιχείο που πρέπει μόνο να καταστέλλεται… Η κεϋνσιανή πολιτική πρόταση ήταν αντίθετη απ’ την φασιστική / ναζιστική, την ίδια περίοδο· μια πρόταση που έκανε το ακριβώς αντίθετο: προσπάθησε (και για ένα ορισμένο διάστημα κατάφερε) να ενσωματώσει την εργατική τάξη στο κράτος, απαγορεύοντας την οργανωτική και πολιτική αυτονομία της… Μετατρέποντάς την σε ένα είδος πειθαρχημένων οφελούμενων της τότε αναδιάρθρωσης / ανάπτυξης (2η βιομηχανική επανάσταση). Τεράστια διαφορά, αν συνυπολογιστεί ότι από στενή οικονομική άποψη το γερμανικό / ναζιστικό πρόγραμμα και το αμερικανικό είχαν αρκετές ομοιότητες.

Η κεϋνσιανή πρόταση εννοούσε ότι εργασία και κεφάλαιο έχουν κατ’ αρχήν αντίθετα συμφέροντα (και αντίθετες προτάσεις εξουσίας!), είναι οργανωμένα χωριστά· και είναι ευθύνη του κράτους, σαν «ουδέτερου τρίτου παράγοντα» να φέρνει αυτές τις δύο πλευρές «στο τραπέζι του διαλόγου» φροντίζοντας, με εκατέρωθεν υποχωρήσεις, να προκύπτει κάθε φορά η χρυσή τομή που δίνει ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη…

Μην φανταστεί κανείς ότι αυτή η πολιτική πρόταση εξουσίας επιστρέφει!!! Η κεϋνσιανή πρόταση για αναγνώριση (μέσα στα διευρυμένα τότε πλαίσια της αστικής δημοκρατίας…) της αυτονομίας της εργατικής τάξης ήταν ιστορικά προσδιορισμένη! Ο Keynes λάμβανε υπόψη του τις επαναστατικές εκδηλώσεις αυτής της εργατικής αυτονομίας: πρώτα τη νικηφόρα επανάσταση των μπολσεβίκων το ’17, και ύστερα το κύμα διαδοχικών εργατικών επαναστάσεων που σάρωσε την ευρώπη απ’ τα τέλη εκείνης της δεκαετίας ως τις αρχές της επόμενης, αρχής γενομένης απ’ την γερμανία.

Βλέπει κανείς, έστω και σαν επικίνδυνα σπέρματα, κάποια σύγχρονη εργατική αυτονομία (δεν αναφερόμαστε στους εαυτούς μας!) σήμερα; Βλέπει κανείς ότι η σύγχρονη εργατική τάξη στον πρώτο κόσμο βρίσκεται σε προεπαναστατικό αναβρασμό; Επειδή η απάντηση είναι ένα ξερό «όχι» (η επιτυχία των πρόσφατων υγιεινιστικών πραξικοπημάτων είναι μια ακόμα θλιβερή επιβεβαίωση…), δεν έχουν κανένα λόγο τα αφεντικά να μοιραστούν, ή έστω να περιορίσουν την εξουσία τους! Το ακριβώς αντίθετο βρίσκεται σε εξέλιξη, το ακριβώς αντίθετο κάνουν: την μετασχηματίζουν, την ενισχύουν, την καθολικοποιούν!

Επειδή η ζόρικη αλήθεια είναι ότι σαν σύγχρονη εργατική τάξη βρισκόμαστε (φρικτά…) «πολύ πιο πίσω» απ’ το σημείο που βρίσκονταν οι μακρινοί μας πρόγονοι στα ‘10s και στα ‘20s του 20ου αιώνα, δεν υπάρχει καμμία ανάγκη αναβίωσης του κεϋνσιανισμού! Τα αφεντικά θα χρησιμοποιήσουν βέβαια μερικές οικονομικές τακτικές που «μοιάζουν» να προέρχονται απ’ τον κεϋνσιανισμό· αλλά ο νεο-κρατισμός είναι ήδη ένα κράμα προσαρμοσμένο στη βίαιη (όπου χρειάζεται) ή/και συναινετική (όπου η κυρίαρχη ιδεολογία είναι πειστική) διεύθυνση της μηχανοποίησης των πάντων.

Εν τέλει, αν θέλει κανείς να είναι ακριβής, στο σύνολό τους αυτές οι τωρινές βιοπολιτικές είναι Ταιηλορισμός 2.0 ή 3.0, παρά οτιδήποτε άλλο…

(Παρεπιπτόντως ούτε ο κινέζικος καπιταλισμός είναι κεϋνσιανικός (θα τ’ ακούσουμε κι αυτό!). Είναι σκέτα κρατικός, με υιοθέτηση όλων των στοιχείων της παραγωγής και της κατανάλωσης εμπορευμάτων, αλλά ταυτόχρονα ισχυρό κεντρικό έλεγχο και αυτής της αγοράς… Αυτός είναι, άλλωστε, ο ισχυρός νεωτερισμός του σε σχέση με τον κρατικό καπιταλισμό της άλλοτε εσσδ, που έχει αιφνιδιάσει έως τρομοκρατήσει τους δυτικούς με τον δυναμισμό του…)

Το διπλό αφεντικό 16

Παρασκευή 29 Μάη. Ο χρόνος εργασίας λοιπόν, και η τιμή του (μοναδικού στα χαρακτηριστικά του) εμπορεύματος εργατική δύναμη / χρόνος εργασίας: αυτά είναι (και πάλι) τα επίδικα της όξυνσης της εκμετάλλευσης και, επιπλέον, της εμπλοκής της μορφής – κράτους στην γενική διαχείριση της «αγοράς εργασίας» που γίνεται εφικτή (και, ακόμα χειρότερα, επιθυμητή!) χάρη στην επιτυχία των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων.

Πάντα έτσι ήταν! Αυτά που κατά περιόδους εδώ και 2 αιώνες εμφανίζονται σαν (οικονομικές, εμπορικές, νομισματικές, χρηματοπιστωτικές, και εσχάτως υγιεινιστικές…) κρίσεις δουλεύουν πάντα υπέρ της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης… Εκτός εάν (a big “if” δυστυχώς…) τμήματα έστω της κάθε φορά εργατικής τάξης αναγνωρίσουν έγκαιρα τα βασικά χαρακτηριστικά αυτών των κρίσεων και, υπερασπιζόμενα αδιαπραγμάτευτα και χωρίς παζάρια τα αμιγώς εργατικά συμφέροντα, τις μετατρέψουν (αυτές τις κρίσεις) σε μέσα επιβολής αυτών των συμφερόντων. Ατομικά μπορεί να μην γίνεται, συλλογικά όμως ναι: πιάνουμε τ’ αφεντικά απ’ το λαιμό…

Όμως η χωρίς δεύτερη κουβέντα βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι αυτοί οι διορατικοί και ιστορικά συνειδητοί εργάτες και εργάτριες να αφαιρέσουν την εργασία απ’ τις «εξισώσεις» που φτιάχνουν τα αφεντικά για λογαριασμό τους, και για μαζική κατανάλωση, σαν «αναπαραστάσεις του προβλήματος». Να αφαιρέσουν την εργασία απ’ αυτές τις «εξισώσεις» χωρίς, απ’ την άλλη μεριά, να πέσουν στον βούρκο του βερμπαλιστικού μικροαστικού «επαναστατισμού» – που εδώ και κάτι δεκαετίες έχει εξελιχθεί σε πέμπτη φάλαγγα υπέρ της ισορροπίας των συστημάτων…

Αυτό ήταν που έπρεπε να έχει γίνει αμέσως μετά το ξέσπασμα της πιο πρόσφατης φάσης της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης, απ’ το 2008 και μετά! Ήταν μια μοναδική, μια σπάνια ιστορική ευκαιρία, καθώς η κρίση, που δηλώθηκε σαν «χρηματοπιστωτική» και «κρίση χρέους» φανέρωσε (αλλά μόνο για όσους είχαν μάτια να δουν) τα «σωθικά» των καπιταλιστικών αντινομιών. Ήταν μια μοναδική, μια σπάνια ιστορική ευκαιρία, να ρίξουν τα πιο ριζοσπαστικά υποκείμενα μέσα στις σύγχρονες εργατικές τάξεις γροθιά στο μαχαίρι. Απαιτώντας, ταυτόχρονα, την δραστική μείωση του «βασικού χρόνου εργασίας» (όπως υπολογίζεται, ας πούμε, σε εβδομαδιαία βάση), με ταυτόχρονη σημαντική αύξηση του καθαρού μηνιαίου μισθού (του “βασικού”) για τους θεωρούμενους «ανειδίκευτους» / «ανειδίκευτες».

Όχι μόνο δεν έγινε έτσι, αλλά οι απόπειρες γι’ αυτό πνίγηκαν μεθοδικά απ’ τις διάφορες φράξιες των «φίλων των εργατών». Είναι προς τιμήν όσων συμμετείχαν στα μέρη μας στη συνέλευση του πλάνου 30/900 (ας το θυμίσουμε: 30 ώρες αντί για 40 ο βασικός εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας, 900 ευρώ καθαρά ο κατώτατος μισθός) που απ’ τα τέλη του 2010 έκαναν κάθε τι που ήταν ανθρώπινα και εργατικά δυνατό, ενάντια στον εθνικιστικό, μικροαστικό βούρκο του «κόμματος της δραχμής», της «εθνικής απελευθέρωσης απ’ την ε.ε.» και της συμμαχίας των εργατών με τα αφεντικά τους… Ήταν, ωστόσο, κυκλωμένοι από παντού.

Το μόνο άλλο μέρος της ευρώπης όπου τέθηκε, σαν ζήτημα εργατικής ανταγωνιστικής αιχμής, η απαίτηση του 30ωρου ήταν η γερμανία. Εκεί ο προσανατολισμός αυτός «ήρθε απ’ τα πάνω»: από έναν αριθμό συνδικαλιστών μαζί με κάποιους (ακρο;) αριστερούς λέκτορες κλπ. Κι εκεί επίσης το πράγμα πνίγηκε στην κούνια του. Είναι φανερό πως ούτε στη γερμανία υπήρχε κάποιο μειοψηφικό μεν αλλά ικανό τμήμα της σύγχρονης εργατικής τάξης για να αρπάξει την ευκαιρία…

Να όμως που τώρα, δέκα χρόνια μετά, μέσα σ’ ένα ιδεολογικό, θεσμικό και συναισθηματικό περιβάλλον πολύ πιο συστηματικής τρομοκρατίας (οι φόβοι για την υγεία και τον θάνατο) πάλι αυτό είναι που οφείλουμε να κάνουμε! Να τραβήξουμε τα εργατικά συμφέροντα μακρυά απ’ την χειραγωγική πένσα που έχει διαμορφωθεί απ’ την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία plus τον αναδυόμενο μαζικό πατερναλισμό της μορφής – κράτους!

Το διπλό αφεντικό 17

 

Παρασκευή 29 Μάη. Πάλι αυτό: ο χρόνος εργασίας και η τιμή του εμπορεύματος χρόνος εργασίας / εργατική δύναμη! Τα αφεντικά (και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι) κρατούν σφικτά το μονοπώλιο εξουσίας που έχουν αποκτήσει πάνω σ’ αυτά τα δύο ζητήματα. Ως προς τον χρόνο εργασίας λένε ανοικτά (σηκώνοντας τους ώμους με πατρική αυστηρότητα): Περισσεύετε, τι να κάνουμε; Δεν το βλέπετε; Περισσεύετε επειδή «η οικονομία δεν πάει καλά» (λόγω covid-19….), περισσεύετε και επειδή «για να πάει καλά» θα εντατικοποιηθεί η τεχνολογική αναδιάρθρωση… Ως προς την τιμή του εμπορεύματος χρόνος εργασίας / εργατική δύναμη, λένε επίσης με κρατική στοργή: … Αλλά δεν θα σας αφήσουμε να πεθάνετε απ’ την πείνα… Το κράτος θα γίνει κι αυτό αφεντικό σας, θα σας δίνει κάτι τις, αρκεί κι εσείς να πειθαρχήσετε στο ότι ξέρει που, πότε και για πόσα (φράγκα) να μπορείτε να δουλεύετε… για να μην σκουριάσετε απ’ την αχρηστία, και να μην σας γεννηθούν τίποτα κακές σκέψεις…

Το μονοπώλιο αυτό το έχουν μπετονάρει ακόμα περισσότερο με στέρεο επιχείρημα … την αποδοχή των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων… Λένε: Οι «πρώτες βοήθειες» (απέναντι στον υγιεινιστικό Αρμαγεδώνα που μοστράραμε…) ήταν οι διατεταγμένες καπιταλιστικές διακοπές των περασμένων μηνών (: «lockdown», όμως εμείς το λέμε lock out, που σημαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση προληπτική ανταπεργία του κεφαλαίου)· κι αφού αυτό το αποδεχτήκατε, δεν μπορείτε τώρα να αμφισβητήσετε ούτε τις συνέπειες ούτε και τα «αναγκαία μέτρα». Στο κάτω κάτω, σαν «δεύτερες βοήθειες», σας επιδοτούμε… Θα σας χαρτζιλικώσουμε!!

(Θα βελτιώσουμε επίσης και με τεχνικά μέσα την επιτήρηση σας, σ’ όλο το κοινωνικό εργοστάσιο, σ’ όλο το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεών σας… Για την υγεία ρε γαμώτο!!!).

Ήταν τραγικό λάθος που υπήρξε όλη αυτή η έντρομη συναίνεση του να εγκαταλειφθεί οτιδήποτε χωράει μέσα στη λέξη «εργασία» στον τρομοκρατικό υγιεινιστικό ελιγμό των κρατών και των αφεντικών!!! Ήταν τραγικό λάθος που τα πραξικοπήματα, οι «καπιταλιστικές διακοπές», ενισχύθηκαν απ’ όλους αυτούς που σήμερα, αύριο και μεθαύριο θα πληρώσουν τις συνέπειες! Ήταν τραγικό λάθος που δεν έγινε σύγκρουση για το ποιος, πόσο και για πόσο καιρό θα πληρώνει τις συνέπειες πάνω στην εργατική τάξη απ’αυτόν τον ελιγμό, κι έτσι αφέθηκε ήσυχη (έως καλοδεχούμενη!) η μορφή – κράτος να παίξει τον πατερναλιστικό ρόλο του «εγγυητή» της εξασφάλισης των αναγκαίων εμπορευμάτων για την γυμνή ζωή της κατ’ οίκον απομόνωσης!! Ήταν τραγικό λάθος που έγινε δεκτό ότι τα πραξικοπήματα έγιναν για την «προστασία των πιο ευάλωτων», ενώ αποδεικνύεται πια όλο και πιο καθαρά (αυτό που «σόλο» υποστηρίζε η ασταμάτητη μηχανή…) ότι έγινε ΜΟΝΟ για την επιτάχυνση της αναδιάρθρωσης!

Κι έτσι βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν… Ευτυχώς (αν έχει χώρο οποιαδήποτε κουβέντα περί «τύχης») όχι μόνοι. Έχουμε μαζί μας την Ιστορία (για όποιους αντιλαμβάνονται ακόμα ποια είναι αυτή η κυρία…)

(συνέχεια στα επόμενα)

(φωτογραφίες: Δεν διεκδικούμε «δικαίωση», ούτε πνευματική ή πολιτική ιδιοκτησία… Αν υπάρχει τέτοιο θέμα αυτή ανήκει στον Μαρξ! Διεκδικούμε όμως την επιμονή και την σταθερότητα του εργατικού προσανατολισμού…

Με χρονική σειρά: Οι δυο όψεις της καρτολίνας επάνω, Γενάρης του 2012. Αφίσα στη μέση, Γενάρης του 2013. Δύο διαδοχικές αφίσες κάτω, Απρίλης 2017)

Farewell to archpriest

Τετάρτη 27 Μάη. Σαν από θεϊκή (ή σατανική…) σύμπτωση, την ίδια μέρα που οι ντόπιοι χριστιανοί γιόρτασαν (ετεροχρονισμένα) την ανάσταση του γυιού το αφεντικού, ένας απ’ αυτούς ανακοίνωνε το τέλος της «προσευχής των 6.00». Και τα δύο έγιναν χτες, άρα επρόκειτο για μια ιστορική στιγμή. Και μπορεί (δεν το ευχόμαστε!) να αποδειχθεί ιστορική και με κακή έννοια: αυτός ο μπαγάσας ο covid-19 έχει αποδείξει ξανά και ξανά ότι θρέφει ιδιαίτερα φιλικά αισθήματα για τον χριστιανισμό και τους πιστούς του· δεν χάνει event τους σε ανατολή και δύση· και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι παρείσφρησε (μασκαρεμένος) σε κάποιες απ’ τις χθεσινές λειτουργίες… Δυστυχώς (απ’ όσο ξέρει η ασταμάτητη μηχανή) η επιστήμη δεν έχει ασχοληθεί με την σχέση αγάπης covid-19 και σταυρού (την ώρα που άλλοι έχουν φάει κόλλημα και κατεβάζουν κεραίες 5G…) Κακώς, κάκιστα!

Είναι λοιπόν αυτή η στιγμή, η αποχαιρετιστήρια στον αρχι-ιερέα, η κατάλληλη να αποδώσουμε ορισμένες ευθύνες. Όπως θα δείτε ο τρόπος που πιάνουμε το θέμα «ο ρόλος της επιστήμης» είναι σοβαρός…

Ο αρχιερέας, τόσο στο μελοδραματικό by by guys και στον απολογισμό που θεώρησε καλό να κάνει, όσο και σε προηγούμενες δηλώσεις του, προσπάθησε να χώσει αυτά που στα διαδοχικά κηρύγματά του θεωρήθηκαν «αντιφάσεις» κάτω απ’ το παχύ χαλί της επιστημοσύνης. Άλλα έλεγε για την επικινδυνότητα και την φονικότητα του covid-19 τον Φλεβάρη, άλλα τον Μάρτη. Άλλα έλεγε για τις μάσκες πριν, άλλα μετά. Άλλα έλεγε για τα παιδιά – υγιειονομικές βόμβες και το «μεγάλο ιικό φορτίο που κουβαλούν» (άρα στη «μπουζού»!) άλλα έλεγε μετά. (Το «έλεγε» είναι καταχρηστικό. Πρακτικά ο κυρ Σωτήρης ήταν ο εκπρόσωπος τύπου μιας πολυμελούς επιτροπής «ειδικών επιστημόνων». Συνεπώς έλεγαν…).

Μιας και στην εποχή των ψηφιακών καταγραφών δεν μπορεί κανείς να πει «όχι δεν τα είπα αυτά», η ευχέρεια των επιστημόνων είναι η εξής: με βάση τα τότε δεδομένα λέγαμε τα Α… με βάση τα επόμενα δεδομένα λέγαμε τα Β… ύστερα πάλι τα δεδομένα άλλαξαν και λέγαμε τα Γ… Αυτό, απ’ την μεριά τους, θεωρείται επιστημονική δεοντολογία… Είναι; Κι αν η απάντηση είναι «ναι» είναι άνευ συνεπειών;

Πρώτη ερώτηση, που την έχουμε ξανακάνει και απαντήσει μόνοι μας. Δικαιούται ένας επιστήμονας (ή οι «επιστήμονες σαν συλλογικό σώμα γνώσης») να μην ξέρει; Ασφαλώς ναι! Δικαιούται να αγνοεί ότι δεν ξέρει; Ασφαλώς όχι! Οι επιστήμονες δικαιούνται να μην ξέρουν· και είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν ότι δεν ξέρουν!!

Τι είναι το επιστημονικά σωστό αν δεν ξέρεις και ξέρεις ότι δεν ξέρεις; Υποθέτουμε: συνεχίζεις την έρευνα – για να μάθεις. Τι είναι το επιστημονικά αλλά και ηθικά σωστό αν δεν ξέρεις, ξέρεις ότι δεν ξέρεις, και συνεχίζεις την όποια έρευνα για να μάθεις; Πρώτον να βγάλεις τον σκασμό και να μην το παίζεις γνώστης…

Επιτρέπεται να δίνεις διαταγές (ή να υποστηρίζεις με την «επιστημοσύνη» σου άλλους να τις δίνουν) που επηρεάζουν τις ζωές χιλιάδων, εκατοντάδων χιλιάδων, εκατομμυρίων, αν δεν ξέρεις, ξέρεις ότι δεν ξέρεις και συνεχίζεις την όποια έρευνα για να μάθεις; Όχι, απαγορεύεται!!! Η «επιστημονική άγνοια» μπορεί να είναι εύλογη, ακόμα και απαραίτητη (υπέρ του να ψάχνει κανείς). Το διανοητικό παιχνίδι της έντιμης έρευνας είναι πολυτιμο!!! Όμως δεν είναι, και δεν μπορεί να είναι η άγνοια βάση για την άσκηση εξουσίας. Καμμίας εξουσίας! Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό έχει γυρίσει ήδη στις πιο σκοτεινές περιόδους της θεοκρατίας…

Οποιοσδήποτε δεν ξέρει, ξέρει ότι δεν ξέρει, συνεχίζει να ψάχνει για να μάθει αλλά όλα αυτά τα συσκευάζει με τέτοιο τρόπο που να νομιμοποιεί την έκδοση διαταγών, κάνει ελεεινή κατάχρηση εξουσίας. Συγγνώμη που θα το θέσουμε έτσι, αλλά: ό,τι κι αν είναι ή να μην είναι «επιστημονικά», όσο σημαντικός ή ασήμαντος κι αν είναι στην «επιστημονική κοινότητα», από ηθική και πολιτική άποψη όποιος συνδέει την άσκηση οποιασδήποτε εξουσίας με την άγνοιά του είναι από απατεώνας μέχρι κάθαρμα. Στους απατεώνες, στα καθάρματα, και σε κάθε τι ενδιάμεσο, δεν αξίζει κανένας σεβασμός…

Σε τελευταία ανάλυση: ποιο είναι το επιστημονικό επιχείρημα του να μπορεί να μετατρέπει την άγνοια του σε νομιμοποίηση της άσκησης βίας ένας επιστήμονας και όχι κάθε κοινός θνητός; Γιατί ο πρώτος μπορεί να πυροβολεί κατά βούληση και ο δεύτερος απαγορεύεται καν να αμυνθεί;

Η επιστήμη σαν ιδεολογία…

Τετάρτη 27 Μάη. Το: με βάση τα τότε δεδομένα λέγαμε τα Α… με βάση τα επόμενα δεδομένα λέγαμε τα Β… ύστερα πάλι τα δεδομένα άλλαξαν και λέγαμε τα Γ… δεν είναι, ούτε θα μπορούσε να είναι, «επιστημονικό επιχείρημα». Είναι σκέτος, κλασσικός, εύκολα αναγνωρίσιμος καιροσκοπισμός! Και μπορεί να τον ασκεί ο οποιοσδήποτε, οπουδήποτε. Το αν αυτός ο καιροσκοπισμός έχει συνέπειες ή όχι (για τους καιροσκόπους) εξαρτιέται αποκλειστικά και μόνο απ’ την θέση που κατέχουν στην πυραμίδα της εξουσίας. Για έναν φτωχοδιάβολο το «βλέποντας και κάνοντας» μπορεί να σημαίνει όλους τους κεραυνούς του κόσμου στο κεφάλι του. Για έναν απατεώνα υψηλού κύρους μπορεί να σημαίνει ότι διαρκώς την βγάζει καθαρή. Ο.Κ., έτσι συμβαίνει – αλλά μην περιμένει κανείς ότι αυτό γίνεται αποδεκτό…

Το χειρότερο όμως στην περίπτωση του covid-19 είναι ότι αυτός ο καιροσκόπισμος υπήρξε απ’ την αρχή δόλιος! Τα αρχικά στοιχεία για την περίπτωση του ιού, προερχόμενα απ’ την κίνα, για περισσότερο από 1,5 μήνα μετά τις αρχές του 2020, έδειχναν επίμονα ότι α) έχει μικρή έως πολύ μικρή φονικότητα, και β) προσβάλει με επικίνδυνο τρόπο συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες, ηλικίες, κλπ. Μπορεί οι δυτικοί να διασκεδάζουν κατηγορώντας τους κινέζους ότι έλεγαν ψέμματα, αλλά έγκαιρα οι ανακοινώσεις απ’ την κίνα υπογράμμιζαν ότι το 80% – 85% όσων «κολλάνε» τον covid-19 είτε δεν έχουν καθόλου συμπτώματα είτε είναι τόσο ελαφριά ώστε τα θεωρούν σα να είναι του κοινού κρυώματος· ότι απ’ τους υπόλοιπους που εμφανίζουν πιο σοβαρά συμπτώματα οι περισσότεροι είτε δεν χρειάζονται νοσηλεία σε νοσοκομεία είτε βγαίνουν απ’ αυτά πολύ γρήγορα· και ότι μόνο ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων με ήδη σοβαρά επιβαρυμένη υγεία θα χρειαστούν πιο δύσκολη νοσηλεία, ίσως εντατική, και μερικοί απ’ αυτούς θα πεθάνουν τελικά. Επίσης ήταν ξεκάθαρο απ’ την (κινέζικη) αρχή ότι τα παιδιά, οι έφηβοι και οι νεαρές ηλικίες ΔΕΝ αρρωσταίνουν· το πολύ πολύ να λειτουργούν μέσα στην κοινωνία σαν «φορείς».

Αυτά ήταν τα επιστημονικά δεδομένα απ’ την αρχή! Και δεν άλλαξαν ούτε κατά μία κεραία μέχρι σήμερα – εκτός ίσως απ’ την πρόσφατη διαπίστωση πως ούτε μεταδοτικά δεν είναι τα παιδιά!!! Έχουμε υπόψη τουλάχιστον 8 συγκεκριμένες και «επιστημονικά άρτιες» έρευνες που έγιναν για την μέτρηση της θνησιμότητας του covid-19 στις ηπα, στη δανία, στο ιράν, στη γερμανία και αλλού, που ΟΛΕΣ μα ΟΛΕΣ έδειξαν (και δείχνουν) ένα ποσοστό θνησιμότητας ακριβώς της τάξης της εποχικής γρίπης (έστω σοβαρής): από 0,08% ως 0,35%. Καμμία σχέση με το 3,5% φονικότητα που έβγαλε, σαν λαγό απ’ το καπέλο του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, ο γνωστός ΠΟΥ νωρίς νωρίς…. μόνο και μόνο για να στηριχτεί το “επιχείρημα” ααααα, θα μπουκώσουν οι εντατικές μας!!!

Δεν άλλαξε, λοιπόν, κανένα επιστημονικό δεδομένο, έτσι ώστε οι καιροσκόποι να μπορούν να υποκριθούν, έστω, ότι είναι «γνήσια» τέτοιοι. Εκείνο που «άλλαξε» ήταν η διαδικασία παραγωγής γενικευμένου τρόμου, ώστε να δικαιολογηθούν μια σειρά πραξικοπήματα – τα οποία, απ’ ότι μαθαίνουμε, υπήρχαν «στα χαρτιά» καιρό πριν (αλλά γι’ αυτό άλλη φορά). Απ’ τους “τζιχαντιστές” περάσαμε στους “ιούς”… Τα κομπιουτερίστικα μοντέλα και οι Αρμαγεδωνικές προβλέψεις τους, που πουλιόντουσαν σαν «αυθεντική επιστήμη», ΔΕΝ είναι «επιστημονικά», όσους φιόγκους κι αν τους βάζουν. Είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων αυθαίρετες στατιστικές, που ως γνωστόν είναι ο χειρότερος τρόπος ψευδολογίας. Τύποι σαν τον Ferguson του imperial college του Λονδίνου, στον οποίο ο αρχιερέας Τσιόρδας και η επιτροπή πίσω του έκαναν τιμητική αναφορά όταν ξέρναγε τις τερατολογίες του, είναι ένας καλοπληρωμένος απατεώνας! Και έδρασαν πολλοί σαν δαύτον…

Υπάρχει πάντα ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για το τι παραδοχές κάνει κάθε υπηρέτης οποιασδήποτε επιστημονικής θεωρίας για να αποδείξει το Α ή το Β – και τι πετάει στην άκρη επειδή δεν τον βολεύει. Ο Thomas Kuhn, με την μνημειώδη Δομή των Επιστημονικών Επαναστάσεων – βιβλίο του 1962 by the way… – έσκισε οριστικά και τεκμηριωμένα το «ιερό παραπέτασμα» της αυθεντικότητας των «επιστημονικών αληθειών». Και έκτοτε, όχι μόνο κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει στα σοβαρά ότι «επιστήμη» ονομάζεται πάντα μια σειρά παραδοχών που καταφέρνουν να αποκτήσουν (ιδεολογική) ισχύ, συχνά με πλάγια μέσα, κατ’ αρχήν στο εσωτερικό πανεπιστημίων και ερευνητικών ιδρυμάτων, αλλά η ιστορική αλήθεια που έδειξε το Kuhn δεν έπαψε διαρκώς να επιβεβαιώνεται.

Όμως, το επαναλαμβάνουμε, στη διάρκεια της τρομοεκστρατείας περί τον covid-19 και για λογαριασμό της, δεν αξιοποιήθηκε καν και καν η «επιστήμη». Δεν είναι αυτή ο κυρίος μοχλός της τρομοεκστρατείας! Αξιοποιήθηκε μια στημένη και δόλια παραφιλολογία, ψέμματα, αποκρύψεις, ωμές τακτικές προπαγάνδας, ανελέητος μηντιακός και παραμηντιακός βομβαρδισμός, θεωρίες συνωμοσίας… και κάτι ακόμα, που δεν στάθηκε δυνατό να κρυφτεί: η δημιουργική λογιστική του θανάτου. Ή, όπως το έθεσε ο ίδιος ο ντόπιος αρχιερέας: η «κοινή δεξαμενή»…

Τυπικός γκαιμπελισμός

Τετάρτη 27 Μάη. Για να νομιμοποιηθούν τα πραξικοπήματα και οι γενικευμένες, καθολικές απαγορεύσεις, δεν χρησιμοποιήθηκε ΚΑΝΕΝΑ ΜΑ ΚΑΝΕΝΑ “επιστημονικό δεδομένο” της προκοπής, τέτοιο ώστε να μπορεί κανείς να πιαστεί από δαύτο έστω για να κρύψει την άγνοιά του… Χρησιμοποιήθηκαν τρία μόνο πράγματα: σκηνές απ’ το νοσοκομείο του Bergamo, το θεώρημα «να μην υπερφορτωθούν τα νοσοκομεία / οι εντατικές μας», και βρώμικα θανατόμετρα…

Για το νοσοκομείο του Bergamo όμως η πραγματικότητα ήταν γνωστή πολύ πριν! Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα «οριακά στελεχωμένο» (για να μην πούμε υποστελεχωμένο) ιταλικό νοσοκομείο, το οποίο είχε ακριβώς τα ίδια προβλήματα υπερκορεσμού και το 2017, σε μια επιδημία κοινής γρίπης! Αν σε μια τέτοια περίπτωση προστεθεί και το ότι (από αδιαφορία του ιταλικού καθεστώτος, το κινεζικό είχε προειδοποιήσει έγκαιρα!) δεν προστατεύτηκαν στοιχειωδώς οι γιατροί και οι νοσοκόμοι στο Bergamo, με αποτέλεσμα να αποδεκατιστεί το προσωπικό του νοσοκομείου (με υποχρεωτικές αναρρωτικές άδειες) την στιγμή που έπρεπε να είναι σε πλήρη σύνθεση, τότε ναι, προκύπτει χάος.

Αν είναι βουλωμένες οι αποχετεύσεις στους δρόμους ακόμα και μία μέτρια μπόρα καταλήγει σε επικίνδυνη πλημμύρα…. Το αρχίσεις να μιλάς για τον «κατακλυσμό του Νώε» σαν εξουσία / δημόσια αρχή αντί να φροντίσεις να καθαρίζονται οι αποχετεύσεις είναι γελοία προσπάθεια αποποίησης ευθυνών. Εν τέλει το να πάρεις το χάος του Bergamo και να το περιφέρεις διεθνώς σαν μπαμπούλα δεν ανήκει στις «επιστημονικές πρακτικές». Ανήκει στο κατακάθι της τρομοκρατίας και της δημαγωγικής παραγωγής της!

Ανάλογη είναι η πραγματικότητα για τον υπερκορεσμό των εντατικών (που έγινε η ουρά του Bergamo). Άσχετα με το αν θα συνέβαινε έτσι ή όχι, το τι υποδομές έχει το δημόσιο και το ιδιωτικό σύστημα υγείας κάθε κράτους μόνο «επιστημονικό» ζήτημα δεν είναι. Είναι οικονομικό, είναι πολιτικό. Όποιος προσπαθεί να μετατρέψει πολιτικά και οικονομικά ζητήματα σε «ουδέτερα» θέματα, «υγείας», «επιστημοσύνης» κλπ, για να ξεφορτωθεί τις ευθύνες του, είναι επίσης κάθαρμα· και μάλιστα κάθαρμα εξουσίας. Προφανώς θέλει να κρυφτεί.

Κι αν κάποιος που έχει εξουσία καταφέρει να κρυφτεί, τότε μπορεί να κρύψει πολλά… Εκείνοι, όμως, που του προσφέρουν την κρυψώνα τι είναι;

Το κούρντισμα των θανατόμετρων

Τετάρτη 27 Μάη. Προσέξτε τώρα το πιο κάτω απόσπασμα. Προέρχεται απ’ την υπεράνω υποψίας για “αντιπολίτευση” (ή “συνωμοσιολογία”) καθεστωτική “καθημερινή” χτες. Υπό τον τίτλο λιγότερα από 10 κρούσματα σε τρεις ημέρες. Ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας:

… Σύμφωνα με ειδικούς επιστήμονες, τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης για τον κορωνοϊό φαίνεται ότι μείωσαν χρονικά την περίοδο εποχικής έξαρσης της γρίπης στο βόρειο ημισφαίριο κατά περίπου έξι εβδομάδες. Όπως αναφέρουν σε άρθρο τους όπου αναλύουν τα πρόσφατα δεδομένα από τη διεθνή βιβλιογραφία οι γιατροί του ΕΚΠΑ Μαρία Γαβριατοπούλου, Ιωάννης Ντάνασης και Θάνος Δημόπουλος, “τα περιστατικά εποχικής γρίπης στο βόρειο ημισφαίριο συνήθως κορυφώνονται τον Φεβρουάριο και τελειώνουν μέχρι τα τέλη Μαΐου. Ασυνήθιστα, τη φετεινή χρονιά τα εργαστηριακά επιβεβαιωμένα κρούσματα γρίπης μειώθηκαν κάθετα στις αρχές Απριλίου, λίγες εβδομάδες μετά την κήρυξη της πανδημίας. Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί ότι, κατά την έναρξή της, η φετεινή επιδημία της γρίπης ήταν ιδιαιτέρως σοβαρή, καθώς παρουσιάστηκε ταχεία έξαρση των κρουσμάτων”.

Είναι ενδεικτικό ότι από τοπικά στοιχεία στην πολιτεία της Νέας Υόρκης προκύπτει ότι αν και η καταγραφή κρουσμάτων εποχικής γρίπης ξεκίνησε μερικές εβδομάδες νωρίτερα από το συνηθισμένο, το ποσοστό των κρουσμάτων μειώθηκε απότομα και η περίοδος της γρίπης έληξε πέντε εβδομάδες νωρίτερα από το παρελθόν.

Στο Χονγκ Κονγκ, η φετεινή περίοδος της εποχικής γρίπης ήταν κατά 63% βραχύτερη από εκείνη των προηγούμενων πέντε ετών και ο αριθμός των θανάτων ήταν 62% χαμηλότερος…

Κάτι μυστηριώδες έγινε εδώ και 3 μήνες στο βόρειο ημισφαίριο!!! Απρόσμενο, ξαφνικό, ασυνήθιστο, ανεξήγητο! Μόλις άρχισαν να πληθαίνουν οι έτσι γουστάρουμε «θάνατοι λόγω covid-19» εξαφανίστηκαν οι αναμενόμενοι θάνατοι από επιπλοκές της γρίπης!!! Έμαθαν οι ιοί της γρίπης ότι κυκλοφοράει άλλος «φονιάς» και έτρεξαν να κρυφτούν απ’ τον φόβο τους; Σκότωνε ο covid-19 τους ιούς της γρίπης σ’ όποιο πνευμόνι τους έβρισκε;

Άγνωστο! Η επιστήμη (εντός ή εκτός εισαγωγικών…) σηκώνει τα χέρια γι’ αυτό το μυστήριο… Μέχρι να ασχοληθεί και μέχρι να βρει μια εξήγηση που να στέκει, ισχύει κάτι που το ξέρουμε πια καλά. Λέγεται κοινή δεξαμενή!!!

Πολύ απλά: οι θάνατοι από επιπλοκές της γρίπης χρεώνονταν στον covid-19… Έτσι «εξαφανίστηκε» η γρίπη… Δεν είναι εξαιρετικά βάσιμο; Δεν είναι εξαιρετικά χρήσιμο;

Η τύχη της επιστήμης…

Τετάρτη 27 Μάη. Αυτό που λέγεται “επιστήμη”, που γεννήθηκε σαν το διαμάντι στο στέμμα της αστικής τάξης, ένα πολύτιμο στήριγμα για την κοινωνική (και την εργατική!) απελευθέρωση απ’ τα σκοτάδια και την βία του χριστιανισμού, έχει αλλάξει αισθητά στη διάρκεια της εξέλιξης του καπιταλισμού. Το πρώτο τεράστιο σοκ, που κλόνισε ίσως συθέμελα την εμπιστοσύνη στην προοδευτικότητα και την απελευθερωτική αξία της επιστήμης, προέκυψε στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Όταν η επιστήμη (κάποιες επιστήμες…) έγιναν όπλα μαζικής και ανελέητης καταστροφής και θανάτου. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος αποτέλειωσε οποιαδήποτε “ελπίδα” για την ηθική ακεραιότητα της επιστήμης και των επιστημόνων: η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ήταν τόσο ισχυρά “επιστημονικά επιτεύγματα” ώστε ήταν αδύνατο να ξεχαστούν. Έγινε πια ολοφάνερο ότι “επιστήμη” και “καπιταλισμός” είχαν δεθεί τόσο ισχυρά (υπέρ του δεύτερου) ώστε έγιναν συνεταίροι του θανάτου, όλων των θανάτων. Μόνο εξαιρέσεις θα μπορούσε να βρει κάποιος. Και αν…

Εδώ και πάνω από 80 χρόνια η κριτική στην επιστήμη, είτε από επιστημολογική, είτε από ιδεολογική, είτε από πολιτική, είτε από οικονομική άποψη (για τους στόχους, τα συμφέροντα, κλπ) είναι μεν μια σταθερά στις δυτικές κοινωνίες, έχει περάσει όμως από διαφορετικά στάδια, μεταμορφώσεις, έως και αντιστροφές. Στις δεκαετίες του ’50, του ’60, του ’70 και του ’80 ήταν η κοινωνική αριστερά που διέκρινε τις εξουσιαστικές προσφύσεις (και εφαρμογές) διάφορων επιστημών· μια κριτική που διαπνεόταν από κοινωνικά απελευθερωτικούς προσανατολισμούς. Ο πολιτικός φεμινισμός και η πολιτική οικολογία ήταν τα τελευταία μεγάλα κύματα κριτικής και αμφισβήτησης των επιστημονικών αληθειών απ’ τα κάτω· με χειραφετικό σκοπό.

Ύστερα, απ’ τα ‘90s και μετά η κοινωνική αριστερά, εξαφανίστηκε, αφομοιώθηκε· ή έγινε εξεζητημένη, μανιερίστικη, γκρουπουσκουλίαρικη περιστροφή μέσα στη δίνη της απόκτησης «ταυτοτήτων»… Και σταδιακά η δυσπιστία στην επιστήμη άρχισε να οργανώνεται απ’ την άκρα δεξιά, μέσα σε μια γενική τάση ιδεολογικής οπισθοδρόμησης, συντηρητισμού, «επιστροφής στις παλιές αξίες», κλπ. Οι συνωμοσιολογίες είναι βραχίονας αυτής της τάσης… Εξάλλου έγινε αδύνατο να μιλάει κανείς για «επιστήμη» σκέτη: οι τεχνοεπιστήμες είναι η πραγματικότητα, κι αυτές είναι που χρηματοδοτούνται και προμοτάρονται. «Αν δεν έχει γρήγορες και εμπορικά αξιοποιήσιμες εφαρμογές είναι αδιάφορο έως άχρηστο οτιδήποτε επιστημονικό».

Η ανάδυση των καθεστωτικών «ειδικών» μόνο και μόνο για να νομιμοποιήσουν την τρομοπαραγωγή περί τον covid-19 έγινε υποχρεωτικά μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, μέσα σ’ αυτά τα ευρύτερα κοινωνικά και ιδεολογικά συμφραζόμενα. Μας έδειχναν, υποτίθεται, με κύρος και υπευθυνότητα, τον κίνδυνο, τον Θάνατο που γυρόφερνε. Στην πραγματικότητα μας έδειχναν τα γυμνά τους οπίσθια…

Τι κατάφεραν έτσι; Τι πέτυχαν; Τι πέτυχε ο ντόπιος αρχιερέας και η «ιερά σύνοδος υγείας»; Τι πέτυχαν οι όμοιοί του αλλού; Έδωσαν μια γερή ώθηση σ’ αυτήν την γενική τάση διανοητικής οπισθοδρόμησης, μαζικού παλιμπαιδισμού… αυτό πέτυχαν!!! Πέτυχαν, μιλώντας τις γλώσσες του θανάτου και της πειθάρχησης «επιστημονικώ δικαίω», να ενισχύσουν το παραλήρημα του θανάτου και της πειθάρχησης χωρίς επιστημονικά φτιασίδια και επιχειρήματα… αυτό πέτυχαν!!!

Στο βαθμό που, ουσιαστικά, πρόκειται για τακτικές εξουσίας, για βιοπολιτική, και καθόλου για επίδειξη κάποιας στοιχειωδώς έντιμης επιστήμης (έστω και σαν ιδεολογίας ειδικών…) είτε το έχουν συνείδηση είτε όχι, τους βολεύει μια τέτοια επιτυχία. Γιατί έχοντας έναν ανορθολογικό αντίπαλο η μορφή – κράτος (θα) μπορεί να αυτο-επιδεικνύεται όχι μόνο σαν σωτήρας και προστάσης αλλά, επίσης, σαν ο μόνος επιτρεπτός «ορθολογισμός». Δείχνοντας τα αφεντικά και οι εκπροσωποί τους την κοινωνική παράνοια που οι ίδιοι κατασκευάζουν και οι μικροαστοί υποτακτικοί τους υιοθετούν, θα κατάσχουν για λογαριασμό της εξουσίας τους την λογική…

Αν δεν ανακτήσουμε γρήγορα και αποτελεσματικά, σαν σύγχρονη εργατική τάξη, την χειραφετικότητα της συνεκτικής κριτικής και στην (καπιταλιστική) επιστήμη, τότε…

Κάτω απ’ την βάση 1…

Σάββατο 16 Μάη. Είναι διάφοροι εδώ κι εκεί που βλέποντας ότι το ψόφιο κουνάβι υποστηρίζει (σχετικά με τον covid-19) ότι «δεν τρέχει τίποτα» (παρότι έχει κηρύξει κι αυτός «πόλεμο»…), μπερδεύονται. Μπερδεύονται ακόμα περισσότερο όταν βλέπουν φασίστες εδώ ή εκεί να εκδηλώνονται … υπέρ της «ελευθερίας»!!! Καταλήγουν λοιπόν να γίνονται ακόμα πιο πιστοί «φίλοι της καραντίνας» … για επαναστατικούς λόγους!!! Καταλήγουν επίσης να τσουβαλιάζουν την κριτική στο βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα με όσους χρεώνουν στις κεραίες 5G τον ιό! Είναι σα να ταυτίζουν την κριτική στο τεχνοεπιστημονικό σύμπλεγμα με τους flat earthers· τέτοια ευστοχία!

Οπωσδήποτε υπάρχει εδώ (και δεν είναι η πρώτη φορά) μια επικίνδυνη μυωπία. Διότι αν η αντίθεση «καραντίνα ή όχι» είναι όπως την διαμορφώνει το ίδιο το σύστημα, τότε τύποι σαν τον Μacron, τον Σάντσες ή τον ρημαδοΚούλη είναι βαθιά κομμουνιστές! «Βάζουν τους ανθρώπους πάνω απ’ τα κέρδη», ενόσω οι άλλοι «βάζουν τα κέρδη πάνω απ’ τους ανθρώπους»…

Εν μέρει υπάρχει μια ιστορική εξήγηση γι’ αυτό το ιδεολογικό χάος, το οποίο δεν μας εκπλήσσει. Η εργατική κριτική τόσο στις δυτικές / αστικές απόψεις περί υγείας όσο και στα δυτικά «συστήματα υγείας» έχει ταφεί σιωπηλά μαζί με τις δεκαετίες του ’60 και του ‘70· όταν προκάλεσε τις κυρίαρχες πεποιθήσεις… Η χρονική απόσταση δεν έμεινε κενή. Απ’ την εποχή του aids/HIV (‘80s και μετά) το σύστημα, είτε με την μορφή ιατρικών διαγνώσεων, είτε με την μορφή συστημάτων υγείας, είτε με την μορφή φαρμακοβιομηχανιών, είτε με την μορφή «συμβουλών υγείας κι ομορφιάς» για μαζική χρήση, είτε τέλος με διάφορες μορφές ναρκισσιστικού υγιεινισμού, σε συνδυασμό με τη νεοφιλελεύθερη ανάδυση του Εγώ – Κεφάλαιο, έφτιαξαν ένα υγιεινιστικό καθεστώς «υπεράνω πολιτικών ιδεολογιών»… Το ότι τώρα διάφοροι ψάχνοντας να βρουν μια «δεξιά» και μια «αριστερά» της βιοπολιτικής αναδιάρθρωσης – για να πάρουν κι αυτοί μια κάποια «θέση» – ψωνίζουν απ’ το καλάθι, ήταν αναμενόμενο. Όπως αναμενόμενο είναι ότι (οι ντόπιοι) δεν μπορούν να καταλάβουν τι γράφεται εδώ από αδιαπραγμάτευτα εργατική (και ενήλικη!) σκοπιά.

Σε κάθε περίπτωση οι ακροδεξιοί / φασίστες είναι γνωστό τι ακριβώς υπερασπίζονται εδώ και δεκαετίες: τα μικροαστικά συμφέροντα, τα «μικρο-μεσαία» αφεντικά… Τα οποία εδώ και 1 ή 2 δεκαετίες έχουν αρχίσει να διαισθάνονται ότι απειλούνται απ’ την καπιταλιστική εξέλιξη. Πρόκειται, για να το πούμε σωστότερα, για τις πιο καθυστερημένες πλευρές του κεφάλαιου που νοιώθουν, υποψιάζονται ή και καταλαβαίνουν ότι ξεπερνιούνται απ’ τις (καπιταλιστικότατες) αλλαγές μεγάλης κλίμακας. Αυτό δίνει (στους ανίδεους ή στους δημαγωγούς του συστήματος) την δυνατότητα να βαφτίζουν την ακροδεξιά αντίδραση (και την νοσταλγία του στοιβαρού έθνους / κράτους…) αντισυστημική! Έγινε κατά κόρον στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, με αφορμή την πιο πρόσφατη όξυνση της κρίσης / αναδιάρθρωσης – το θυμάστε;

Γιατί λοιπόν ένα μέρος των ακροδεξιών μικροαστών διεθνώς εκδηλώνεται κατά των πραξικοπηματικών γενικών απαγορεύσεων; Επειδή αγαπούν την ελευθερία γενικά κι αόριστα; Είναι κατά βάθος φιλελεύθεροι; Όχι βέβαια! Αντιδρούν επειδή απ’ τις καραντίνες θίγονται τα συμφέροντα αυτού του «μικρο-μεσαίου επιχειρείν», στις διάφορες μορφές και εκδοχές του· περισσότερο (ή πιο θανατηφόρα) απ’ τις μεγαλύτερες σε κλίμακα επιχειρήσεις. Που έχουν άλλες δυνατότητες συσσώρευσης, ελιγμών, δανεισμού ή/και υποστηρίξης απ’ τη μορφή – κράτος.

Είναι εύλογο ότι στην υπεράσπιση των συγκεκριμένων συμφερόντων οι ακροδεξιοί μικροαστοί χρησιμοποιούν επιχειρήματα αμφισβήτησης της φονικότητας του covid-19, ανακατεμένα κατάλληλα με θεωρίες συνωμοσίας (π.χ. 5G κεραίες…). Έτσι δημιουργείται μια ορισμένη σύγχιση: μήπως αμφισβητούν όλο το υγιεινιστικό οικοδόμημα; Καθόλου!!! Εκείνο που τους βολεύει, είτε το λένε ρητά είτε όχι, είναι το επόμενο στάδιο της βιοπολιτικής διαχείρισης! Το πιο high tech και πιο εξατομικευμένο μοντέλο καθολικής επιτήρησης, που φαίνεται ότι σέβεται την «ομαλή λειτουργία της οικονομίας» – αρκεί να παραστήσει ότι «σέβεται» και μερικά απ’ τα κλασσικά στερεότυπα της άκρας δεξιάς, όπως π.χ. η οικογένεια ή/και η εκκλησία…

Πρόκειται για το ίδιο ακριβώς κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο που θα κατηγορούσε σαν μολυσματικούς τους «ξένους», αν του δινόταν η ευκαιρία. Απ’ αυτή την άποψη είναι χαρακτηριστικοί οι οπαδοί του ψόφιου κουναβιού. Έχουν υποστηρίξει κάθε ρατσιστική ή και σεξιστική ρητορική του στο παρελθόν· αλλά τώρα δεν βρίσκουν τους συνηθισμένους «εχθρούς του έθνους» για να τους χρεώσουν τον covid-19. Είναι πιθανό ωστόσο να υιοθετήσουν την κίνα σαν «υγιεινιστικό εχθρό», πράγμα που βολεύει γενικότερα τον αμερικανικό (και όχι μόνο) ιμπεριαλισμό.

Πρακτικά αυτό που συμβαίνει με την ακροδεξιά είναι ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί σύμφωνα με τους γνωστούς της τρόπους μια απειλή / έναν φόβο τον οποίο αδυνατεί να στρέψει (να «χρεώσει») σε κάποιους «κατώτερους». Αυτό που της απομένει είναι να πλασσαριστεί στις οικονομικές συνέπειες της τρομοεκστρατείας, υπέρ του «μικρομεσαίου επιχειρείν». Οι συνέπειες είναι υπαρκτές, χωρίς αμφιβολία. Αλλά δεν έχουν καμμία σχέση με τις συνέπειες που έχει πάνω στην σύγχρονη εργατική τάξη όχι μόνο η φονικότητα του ιού (για τα περιθωριοποιημένα τμήματά της) αλλά κυρίως ο συνδυασμός των «ψηφιακών» συστημάτων υγείας / ασφάλειας με την γενική καπιταλιστική αναδιάρθρωση.

(φωτογραφία: Να βάζουν έλικες στα κεφάλια τους τα κινεζόπουλα / υγιεινομικές βόμβες μπορείς να το πεις έως και χαριτωμένο. Αλλά αυτοί εδώ τι παριστάνουν;

Απλά δείχνουν ότι χάθηκε το μέτρο της γελοιότητας… Ridiculcopters σε γερμανικό καφέ..…)