Tag: ιδεολογία

Μια (θλιβερή) ιστορία 1

Δευτέρα 31 Αυγούστου. Το πάνω σχέδιο (ο barcode φυλακή), ένα απ’ τα πρώτα stencil σ’ αυτήν την πόλη, ήταν απ’ τα πιο αναγνωρίσιμα “σήματα” του κινήματος στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Σήμα του κινήματος, σήμα της κριτικής του στάσης απέναντι στην τεχνολογία. Την ίδια εποχή (και με την ίδια αφορμή, το ζήτημα των “ηλεκτρονικών ταυτοτήτων” που κυκλοφορούσε περισσότερο σαν φήμη / προοπτική παρά σαν κάτι άμεσο) οι χριστιανοί μιλούσαν για το “χάραγμα του σατανά” και τον “666”… Ήταν διακριτοί, ήταν καταγέλαστοι, και σε καμμία περίπτωση οι κινηματικοί δεν ανησυχούσαμε μην μας μπερδέψει κανείς με δαύτους….

Εκεί γύρω, στις αρχές της δεκαετίας, οι αναρχοαυτόνομοι της ιατρικής στην Αθήνα κυκλοφόρησαν ένα περιοδικό με τίτλο να μην αφήσουμε το λευκό να εξορίσει τα άλλα χρώματα. Περιοδικό κριτικής στην ιατρική και στην ιατρικοποίηση· με πιο έντονο προσανατολισμό την εναντίωση στην ψυχιατρική και την ψυχιατρικοποίηση…

Δεν έπιασε νοσταλγία την ασταμάτητη μηχανή. Θυμάται. Απλά θυμάται. Θυμάται πως υπήρξε ένας καιρός σ’ αυτήν εδώ την γαμοχώρα που οι «περιθωριακοί» είχαν αρκετή ευρύτητα ορίζοντα και αρκετή επίγνωση της σύνθετης πραγματικότητας (σύνθετης για τα τότε δεδομένα…) ώστε να ασχολούνται με την κριτική στην τεχνολογία και στην επιστήμη· συμπεριλαμβανόμενης της «μυθικής» ιατρικής… Υπήρξε μια εποχή που η «περιθωριακότητα» ήταν συνυφασμένη με την συνειδητή ιεροσυλία απέναντι σε διάφορες «σταθερές» του συστήματος… Υπήρξε μια εποχή όπου το να λες «όχι» δεν ήταν ατάκα και αυτο-κατανάλωση· σήμαινε ότι έπρεπε να έχεις ψάξει και να ξέρεις τους λόγους του «όχι» σου, ώστε να απαντάς (ή και να κατατροπώνεις) τους ακόλουθους των «ναι»…

Αυτή η εποχή κράτησε χοντρικά ως το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80. Ύστερα άρχισε να «σβήνει», αλλού αργά αργά κι αλλού γρήγορα (για λόγους που ξεπερνούν τον χώρο της ασταμάτητης μηχανής για να εξηγηθούν). Το βέβαιο είναι ότι μια δεκαετία μετά, στα μέσα των ‘90s, θα έψαχνε κανείς με το φανάρι άνθρωπο του «πεζοδρομίου» που να θεωρεί πως τέτοια ζητήματα (η τεκμηριωμένη κριτική στην τεχνολογία, στις επιστήμες, κλπ) ανήκουν υποχρεωτικά (και όχι «άμα γουστάρεις»…) στα «βασικά» του ανταγωνισμού· και δύσκολα θα τον εύρισκε. Τα πανεπιστήμια είχαν ανοίξει τις πόρτες τους για οτιδήποτε και οποιονδήποτε· συνεπώς ήταν όχι το κίνημα και οι ανάγκες του ανταγωνισμού αλλά τα μεταπτυχιακά που έγιναν η «αιτία» να ασχολείται κανείς με τέτοια πράγματα. «Μεταπτυχιακά» … δηλαδή μια καλύτερη θέση στην αγορά εργασίας…

Η ασταμάτητη μηχανή θυμάται. Θυμάται, για παράδειγμα, πως όταν στις 11 Ιούνη του 2003 μια υπο-ομάδα των «μητροπολιτικών συμβουλίων» παρουσίασε σε δημόσια εκδήλωση το θέμα σώματα την εποχή της βιοπληροφορικής: πληροφοριοποίηση της κοινωνίας, βιοτεχνολογία της ανθρώπινης αναπαραγωγής έμοιαζε με ufo. To ίδιο ίσχυσε όταν, στο τέλος της ίδιας χρονιάς, του 2003, έγινε παρουσίαση / εισήγηση ενός άλλου θέματος: video games, η ηλεκτρονική τάξη των κοινωνικών σχέσεων. («Κοίτα να δεις με τι μαλακίες ασχολούνται» έλεγε εν χορώ ο «χώρος» – και μούτζωνε τους “ελιτιστές”…)

Η συνέχεια της τεκμηριωμένης, ανταγωνιστικής κριτικής σ’ ένα μεγάλο φάσμα θεμάτων / περιεχομένων είχε χαθεί· και η κατάντια των τελευταίων μηνών απλά επιβεβαιώνει αυτό που ήταν γνωστό (στην ασταμάτητη μηχανή) εδώ και χρόνια… Αυτό που πολέμησε και πολεμάει ίσως περισσότερο απ’ όλα…

Να ένα απαραίτητο βήμα!

Δευτέρα 31 Αυγούστου. Τον Bolsonaro πολλοί εμίσησαν, δίκαια – τους ψυχολόγους του κανείς! Μια καινούργια έρευνα στη βραζιλία ήρθε να καλύψει ένα μεγάλο κενό όχι μόνο στη βιβλιογραφία αλλά και στην επιχειρηματολογία των caradinieri: όσοι δεν εφαρμόζουν τα απαγορευτικά μέτρα για την αντιμετώπιση του covid-19 έχουν αντικοινωνικές τάσεις· είναι αυτό που λέγεται «sociopaths»!

Οι 4 βραζιλιάνοι ερευνητές πήραν ένα δείγμα 1.578 ενηλίκων, και τους έδωσαν διάφορα ερωτηματολόγια. Τα υπόλοιπα τα καταλαβαίνετε υποθέτουμε: «αξιολόγηση» των απαντήσεων, «βαθμολόγησή» τους, κατασκευή ενός αλγόριθμου για να μπουν τα data, και ιδού η καμπύλη των «κοινωνικά ανώμαλων», των sociopaths…

Το περίεργο είναι ότι στα «highlights» αυτής της έρευνας (σημείο 3, επάνω φωτογραφία) οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η αύξηση των κρουσμάτων covid-19 στη χώρα δεν σχετίζεται με την αφοσίωση του κόσμου στα μέτρα ανάσχεσης. Δηλαδή; Δεν φταίνε οι sociopaths για την αύξηση; Γιατί δεν φταίνε; Είναι τόσοι λίγοι; Κι αν είναι τόσο λίγοι γιατί να βγουν στη σέντρα οι άνθρωποι; Υπάρχουν άδειες θέσεις στα ψυχιατρεία «επισκευής ανεύθυνων»;

Άβυσσος η ψυχή των «normal» επιστημόνων… Ακόμα μεγαλύτερη άβυσσος οι μεθοδεύσεις των αφεντικών.

Επειδή το σώμα σου δεν σου ανήκει (1)

Παρασκευή 7 Αυγούστου. Είναι επιλογή της ασταμάτητης μηχανής το να αποφεύγει αναφορές σε καπιταλιστικά / τεχνολογικά ζητήματα, όσο είναι δυνατόν. Με συντρόφους εκδίδουμε (εδώ και 5 χρόνια) μια 4μηνη επιθεώρηση αφιερωμένη αποκλειστικά σ’ αυτά (cyborg) – και ξέρουμε απ’ αυτήν την εμπειρία πως οι επί δεκαετίες εγκατάλειψη της αντικαπιταλιστικής κριτικής (και η μετατροπή εκείνου που θα ήθελε να λέγεται «ριζοσπαστικό κίνημα» σε ενασχόληση «απόκτησης επιρροής» και PR, μεροδούλι – μεροφάι) έφτιαξε ανθρώπους και μυαλά που βρίσκουν αδύνατο να παρακολουθήσουν τις πραγματικές καπιταλιστικές εξελίξεις· και, κατά συνέπεια, τους πραγματικούς σχεδιασμούς των αφεντικών, ειδικά των πιο «δυναμικών» και «καινοτόμων»… Πολλώ μάλλον να παράξουν θεωρητική και πρακτική κριτική. (Είναι αυτό που σημειώναμε χτες: όσοι στρογγυλοκάθησαν και απέκτησαν μια όποια «πολιτική ταυτότητα» με υλικό, φίρδην μίγδην, 19ου και 20ου αιώνα, είναι τώρα καταδικασμένοι να πέφτουν – πέφτουν – πέφτουν… Πολλοί ή λίγοι δεν κάνει διαφορά.)

Για σήμερα και, ίσως, για κανά δυο μέρες ακόμα, θα κάνουμε ωστόσο εκείνο που γενικά αποφεύγουμε. Θα σας παρουσιάζουμε όσο πιο απλά και κατανοητά γίνεται ορισμένα τεχνολογικά ζητήματα αιχμής. Επειδή συνδέονται άμεσα με την διαχείριση του covid-19. Αλλά και για έναν ακόμα πολιτικότατο λόγο: δεν γίνεται να ανεχόμαστε άλλο τις προβοκάτσιες και τις διαστρεβλώσεις των εγκάθετων του συστήματος που προάγουν την άγνοια και την βλακεία· αυτές τις “σφαίρες από ζάχαρη” της εθελοδουλείας. Γι’ αυτό και σας καλούμε να επιμείνετε στην παρακολούθηση των σχετικών σχολίων, και να διασταυρώσετε την ακρίβειά τους.

Η πιο πρόσφατη αφορμή γι’ αυτό το enough is enough! ήταν ένα ρεπορτάζ στην καθεστωτική «καθημερινή» πριν 2 μέρες, στις 5 Αυγούστου, που είχε σκοπό να υποστηρίξει τον «τεταρτοαυγουστιανό του ‘20» αρχιπολιτσμάνο στην επιχείρηση «σιωπή». Τίτλος του ρεπορτάζ: θεωρίες συνωμοσίας, «συμφέροντα» και μικροτσίπ… Εκεί η επαγγελματίας δημαγωγός ανακάτευε δόλια και σκόπιμα τα πάντα όλα, φτιάχνοντας έναν χυλό κατάλληλο μόνο για να ξερνάει κανείς. Πρόκειται για υποδειγματική παραπληροφόρηση / διασπορά ψευδών ειδήσεων, αλλά φυσικά είναι καθεστωτική· συνεπώς νόμιμη.

Αντιγράφουμε (ο τονισμός δικός μας):

… Όλα αυτά θα ήταν απλώς κωμικά, εάν το τελικό punchline, η κατάληξη του αστείου δηλαδή, δεν ήταν η παρότρυνση να μην φοράμε μάσκα και σαφέστατα να μην κάνουμε το εμβόλιο, όταν αυτό βγει, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία και υποσκάπτοντας τις προσπάθειες της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας για έξοδο από την κρίση. Στην ερώτηση «ποιος είναι ο σκοπός αυτής της συνωμοσίας», οι περισσότεροι κάνουν λόγο για έλεγχο των μαζών, κοινωνικό πείραμα, «συμφέροντα» – τα γνωστά. Όμως τελευταία κερδίζει έδαφος η θεωρία ότι τα μέτρα προστασίας έχουν στόχο να «φυτέψουν» στον καθέναν μας κι από ένα μικροτσίπ. Ένα τόσο δα μικρό τσιπάκι.

Στα κοινωνικά δίκτυα διακινείται ευρέως η άποψη ότι ακόμη και το τεστ για covid-19 γίνεται με αυτόν τον τρόπο (με μπαντονέτα που φτάνει βαθιά «ως τον εγκέφαλο» ή, όπως γράφτηκε αλλού, με ραβδί που εισάγεται βαθιά και προκαλεί τραύμα στο «αιματοεγκεφαλικό φράγμα», με αποτέλεσμα να δημιουργεί μια «πύλη εισόδου» στον εγκέφαλο για κάθε μόλυνση) προκειμένου να εμφυτευτεί το εν λόγω μικροτσίπ…

Το αν και ποιός υποστηρίζει τα γραφόμενα στη δεύτερη παράγραφο το αγνοούμε. Πρόκειται για βλακώδεις τερατολογίες που όμως μπορεί να μην είναι προϊόν κατανάλωσης παραισθησιογόνων ή πρωτόγονης ευπιστίας, αλλά να έχουν σκοπιμότητα: να θολώσουν (και να γελοιοποιήσουν) την απόρριψη της τεχνολογίας quantum dot vaccines… Σε κάθε περίπτωση η βλακεία και η τερατολογία βγάζουν μάτι από μακριά.

Όμως το «υγιεινιστικό τσιπ» ΔΕΝ είναι θεωρία, και δεν έχει σχέση με μπαντονέτες! Υπάρχει! Υπάρχει όσο υπάρχει το διάσημο M.I.T. και ο εξίσου διάσημος π.ο.υ….

Επειδή το σώμα σου δεν σου ανήκει (5)

Παρασκευή 7 Αυγούστου. Είναι εδώ μια ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε κάτι ακόμα – το οποίο οι κάθε είδους α-νόητοι δεν μπορούν να καταλάβουν.

Η διεκδίκηση των σωμάτων από εξουσίες και οι τεχνικές διαχείρισής τους απ’ αυτές δεν είναι εφεύρεση του καπιταλισμού. Ίσως οι πρώτοι και οι καλύτεροι σ’ αυτόν τον τομέα ήταν και είναι οι παπάδες, όλων των μονοθεϊστικών θρησκειών, και οπωσδήποτε του χριστιανισμού, που τον ξέρουμε καλά και από κοντά.

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι παπάδες / τεχνικοί της κατοχής και του ελέγχου των σωμάτων και οι καπιταλιστές / τεχνικοί στον ίδιο τομέα έχουν συγκρουστεί: διεκδικούν την ίδια κυριότητα, την ίδια εξουσία. Επί των σωμάτων. Θυμηθείτε τις ηθικολογικές συγκρούσεις για τη νεανική μόδα και το “προκλητικό ντύσιμο”, για την οικογένεια, για την σεξουαλικότητα, κλπ.

Στο βαθμό που, με σημαία των covid-19, τα αφεντικά της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης επιχειρούν και πάλι, δια της βίας, να ανακατασκευάσουν τα σώματα και τις σχέσεις, δεν είναι απίθανες κάποιες (περιφερειακές λίγο πολύ) συγκρούσεις ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο “επιχειρήσεις” ελέγχου της απο-σωματικοποίησης και της επανα-σωματικοποίησης, με τον “σωστό τρόπο”. Την χριστιανική εκκλησία και την 4η βιομηχανική επανάσταση.

Στη διάρκεια αυτών των συγκρούσεων είναι πιθανό ότι το παπαδαριό (υπάρχουν αρκετοί καλοσπουδαγμένοι στα υψηλά κλιμάκιά του, και μάλιστα σε τομείς αιχμής) μπορεί να χρησιμοποιήσει πραγματικά στοιχεία των εξελίξεων, με τρόπο που να μοιάζει “αντισυστημικός”. Για παράδειγμα: το “τσιπάρισμα”. Για τους σκληροπυρηνικούς χριστιανούς αυτό είναι το “σημάδι του αντίχριστου”, και είναι αδύνατο να καταλάβουν οτιδήποτε πέρα απ’ την εσχατολογία της “αποκάλυψης” (του Ιωάννη), πράγμα που τους κάνει μόνιμους πελάτες των καπιταλιστικών εσχατολογιών…

Τα quantum dots για εμβόλια υπάρχουν, κι είναι μέρος ενός γνωστού εδώ και χρόνια καπιταλιστικού σχεδιασμού. Τίποτα συνωμοτικό! Οι όποιες “ομοιότητες” με την εργατική, κομμουνιστική, αντικαπιταλιστική και αντικρατική κριτική, αρχίζουν και τελειώνουν εκεί: στην πηγή και στην πραγματικότητα αυτών των στοιχείων. Αλλά είμαστε ανειρήνευτα αντίπαλοι, εχθροί! Το παπαδαριό δεν υπερασπίζεται ούτε κάποια έννοια ελευθερίας ούτε κάποια έννοια αυτοδιάθεσης και αυτοπροσδιορισμού· το αντίθετο. Υποστηρίζει την πλήρη πειθαρχία στις θεϊκές εντολές και στην “μοίρα” που ορίζει το μεγάλο αφεντικό· υποστηρίζει επίσης φανατικά την ταξική διαστρωμάτωση μέχρι την δευτέρα παρουσία (ιστορική εξαίρεση, για να είμαστε δίκαιοι, έχει υπάρξει η “εκκλησία της απελευθέρωσης” στη λατινική αμερική…)

Οποιοσδήποτε σοβαρός ιστορικός / διαλεκτικός υλιστής αυτά τα ξέρει! Δεν είναι ούτε πρωτοφανή ούτε περίεργα. Ξέρει, για παράδειγμα, ότι το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας υπάρχει πράγματι στον διακηρυκτικό πυρήνα όλων των θρησκευτικών δογμάτων· αποτελεί την ιστορική τους καταγωγή. Υπάρχει όμως και στην καρδιά όλων των κοινωνικών, πληβειακών επαναστάσεων, που ακόμα κι όταν δεν ήταν, στην προκαπιταλιστική ιστορία, ανοικτά αντιθρησκευτικές ήταν πάντα “αιρετικές”!!.. Αλλά μια θρησκευτική δομή εξουσίας με συναίσθηση των συμφερόντων της εκτρέπει αυτό το αίτημα στη “μετά θάνατον ζωή”, αφήνοντας στην τωρινή ένα υπόλοιπο φιλανθρωπίας. Εντελώς αντίθετα οποιοσδήποτε επαναστατικό ρεύμα πολεμάει και ματώνει για την πλήρη κοινωνική δικαιοσύνη και την ισότητα σ’ αυτόν τον κόσμο!

Δεν υπάρχει κανένα ιστορικό ή πολιτικό περιθώριο “μπερδέματος”!!! Εκτός αν κάποιος είναι “στημένος” ή σεξουαλικά αυτοαπασχολούμενος. Ή (δυστυχώς συμβαίνει κι αυτό κατά κόρον εδώ και χρόνια) δεν μπορεί να ξεχωρίσει ότι σε κάθε αγώνα, σε κάθε μάχη, μικρή ή μεγάλη, άλλο πράγμα είναι η επιμελητεία και τα μετόπισθεν και άλλο η πρώτη γραμμή της σύγκρουσης… (Για τους χριστιανούς, που η μάχη είναι μία και θα την δώσει ο γυιός του αφεντικού, τα μετόπισθεν, η φροντίδα των κακοπαθημένων, είναι το νο 1 καθήκον…)

(φωτογραφία πάνω: Σε μεγάλη μεγέθυνση η “εκπομπή πληροφοριών” των quantum dots που έχουν εμφυτευτεί σε ποντίκι… Δεν θα το έλεγε κανείς ευχάριστο, εκτός αν είναι φωτορυθμικά σε πάρτυ…

Κάτω: η χριστιανική κόλαση είναι η αιώνια σωματική τιμωρία. Οι διαχειριστές των σωμάτων δεν συγχωρούν…)

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 1

Κυριακή 26 Ιούλη. Σαν αντί-θεη η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει όρεξη να ασχολείται με τα θρησκευτικά καπρίτσια – παρά μόνο για λόγους (εύκολης, είν’ αλήθεια!) διασκέδασης. Ειδικά αν πρόκειται για τον χριστιανισμό. Όμως μερικές φορές ζητήματα (και αντιθέσεις, και συγκρούσεις) που εμφανίζονται σαν “θρησκευτικά” απλά μοστράρονται σαν κουκούλα μιας βαριάς πολιτικής, κοινωνικής (και γεωπολιτικής) ατζέντας, που έχει τους λόγους της να μένει στα παρασκήνια. Τέτοια περίπτωση ήταν, για παράδειγμα, η ουαχαβίτικη εκστρατεία (και) στη μέση Ανατολή, των τοξικών του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι και των μισθοφόρων τους, υπό την όχι και τόσο σεμνή, όχι και τόσο διακριτική, αλλά πάντως καίρια υποστήριξη κράτων και υπηρεσιών κάθε άλλο παρά “ισλαμικών”: της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Παρισιού και του Τελ Αβίβ. Η φιγούρα του “τζιχαντιστή τρομοκράτη” που με τόσο κόπο και αίμα κατασκευάστηκε απ’ την συνεργασία των συγκεκριμένων κρατών, δευτερευόντως εξυπηρετούσε την ανάδειξη της “θρησκευτικής αλλοφροσύνης”. Είχε άλλα βασικά πεδία επενέργειας. Όπως η ενίσχυση του αντιμουσουλμανισμού στις γεμάτες μετανάστες και πρόσφυγες πρωτοκοσμικές κοινωνίες, με σκοπό την ακόμα μεγαλύτερη υποτίμησή τους. Ή η απόβαση στρατών σε περιοχές του πλανήτη που είναι “ανίκανες να αυτοκυβερνηθούν επειδή είναι φανατικά θρησκόληπτες”… Ή οι νομοθεσίες (μόνιμης) έκτακτης ανάγκης στις μητροπόλεις, για γενική χρήση…

Τέτοιο είδους “σημείο συστροφής” γεωπολιτικών συγκρούσεων προκύπτει να είναι η μετατροπή της “αγιασοφιάς – μουσείο” σε “αγιασοφιά – τζαμί + μουσείο”. Το ελληνικό φασισταριό δεν το απασχολούσε το 1922 ότι η “αγιασοφιά” ήταν τζαμί, όταν ξεχυνόταν προς τον Σαγγάριο, για να κάνει πραγματικότητα την “μεγάλη ελλάδα”. Ούτε, απ’ την ανάποδη, το απασχολούσε ότι η “αγιασοφιά” ήταν μουσείο το 1974 όταν μιλούσε για “προδοσία της κύπρου”, χωρίς να εξηγεί ποτέ ποιος ήταν ο προδότης… Δεν το απασχολούσε αν η “αγιασοφιά” είναι μουσείο ούτε το 1976 όταν το σοσιαλεθνικιστικό πασοκ “ανέβαινε” και ο κατασκευαστής του ζητούσε την “βύθιση του Χόρα”, ενός τουρκικού ωκεανογραφικού που τόλμησε να βγει στα διεθνή νερά του Αιγαίου για (έτσι πήγαινε το πράγμα) πετρελαϊκές έρευνες.

Ακόμα σημαντικότερο: το τι ήταν και το τι δεν ήταν η “αγιασοφιά” ήταν παντελώς αδιάφορο όταν ο υπ.αμ. Αρσένης με τον οπαδό του δήμαρχο Καλύμνου έστειναν την προβοκάτσια των Ιμίων… (Δείτε το εξαιρετικό σχετικό ντοκυμαντέρ του antifa projector…) Και όταν, λίγο πριν και λίγο μετά, το κυβερνοπασοκ της εποχής έστηνε την στρατηγική περικύκλωση της τουρκίας, με το χαριτωμένο όνομα “ενιαίο αμυντικό δόγμα Έβρος – Κύπρος”… Η “αγιασοφιά” (και τα λοιπά “θρησκευτικά ζητήματα”) ήταν αδιάφορα όταν η Αθήνα (και μαζί της η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Παρίσι, η Μόσχα) περίμεναν και μεθόδευαν στα ‘90s την διάλυση του τουρκικού κράτους, σα συνέχεια της διάλυσης πρώτα της εσσδ και ύστερα της γιουγκοσλαβίας, με αιχμή αφενός το ένοπλο pkk και αφετέρου ένα ανάλογα προετοιμαζόμενο αρμενικό αντάρτικο μέσα στην τουρκική επικράτεια.

Όχι. Τότε ο αναδυόμενος παγκόσμιος και περιφερειακός ιμπεριαλισμός (το «περιφερειακός» αφορά τα τότε όνειρα του ελλαδιστάν…) είχαν αρκετή αυτοπεποίθηση και ωμότητα ώστε να επιστρατεύουν «θρησκευτικά ζητήματα» μόνο όπου τα χρειαζόταν. Τότε ο ελληνικός φασισμός / ιμπεριαλισμός είχε εφεύρει το «μουσουλμανικό τόξο» που θα κύκλωνε υποτίθεται το ελλαδιστάν στα βαλκάνια, βάζοντας μέσα (στο «τόξο»…) όχι μόνο μουσουλμανικούς αλλά και χριστιανικούς πληθυσμούς· όπως τους (βορειο)μακεδόνες…

Η ελληνική εθνικιστική ιδεολογία διαπνέεται απ’ την αναχρονιστική και αντι-ιστορική αυτοκρατορική ιδέα της «κληρονομιάς του βυζαντίου». Αυτό το κόλπο τέλειωσε το 1922. Αλλά ξαναζωντάνεψε, βρυκολάκιασε την δεκαετία του 1990, όταν ένας μοναδικός και σπάνιος συνδυασμός διεθνών συγκυριών έκανε το ελλαδιστάν για πρώτη φορά στην ιστορία του να εξέχει κατά πολύ σε σχέση με τους ρημαγμένους βαλκάνιους (πρώην «σοσιαλιστικούς») γείτονες· και την καταρρέουσα λόγω κουρδικού πολέμου τουρκία. Τότε, στο πρώτο μισό των ‘90s, μέσα στην κάψα της «ελληνοσερβικής φιλίας» και της «απελευθέρωσης της βορείου ηπείρου» ένα μεγαλοστέλεχος του πασοκ, ονόματι Κώστας Σημίτης, είχε αρθρογραφήσει για την ελλάδα των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών… Ένα άλλο μεγαλοστέλεχος, ονόματι Θεόδωρος Πάγκαλος, υποδείκνυε ότι ο σωστός στόχος για τα ελληνικά όπλα δεν είναι προς βορρά αλλά προς ανατολάς… Ένα τρίτο μεγαλοστέλεχος, επίσης απ’ την θέση του υπ.αμ., ονόματι Άκης Τσοχατζόπουλος, απειλούσε λίγο αργότερα ότι «θα ισοπεδώσουμε την βιομηχανική καρδιά της τουρκίας, την Σμύρνη!!»… Κι όλοι μαζί, παρέα με το νοτιοκυπριακό φασισταριό, οργάνωσαν την προβοκάτσια των «κυπρίων μοτοσυκλετιστών»…

Καμμία «αγιασοφιά» δεν έπαιζε έστω και ελάχιστο ρόλο εκείνες τις «ηρωϊκές» εποχές!

(φωτογραφία. Είτε το πει κανείς σοσιαλεθνικισμό, είτε το πει εθνικοσοσιαλισμό, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, δηλαδή το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, έχει πάντα τους λακέδες του!)

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 2

Κυριακή 26 Ιούλη. Γιατί επιστρατεύεται τώρα η “αγιασοφιά”; Σε ποια ατζέντα; Επειδή, μόνο, το κυβερνόν AKP ξαναέκανε το μνημείο τζαμί, εξασφαλίζοντας ωστόσο ότι θα συνεχίσει να είναι και τουριστικό αξιοθέατο;

Ας αρχίσουμε ανάποδα. Γιατί το AKP επέλεξε αυτήν την συμβολική και εύκολη ενέργεια; Κατ’ αρχήν πρόκειται για το σύνολο του AKP, μαζί με τις ρεζέρβες του, και καθόλου για έναν “παρανοϊκό” Erdogan όπως βολεύονται διάφοροι ντόπιοι και δυτικοί ψυχωσικοί! Το αποδεικνύει η επαινετική στάση των «αμφισβητιών» (διαγραμμένων, με δικά τους κόμματα πια) Abdullah Gul και Ahmet Davutoglu.

Αλλά όχι μόνο αυτό. Αν και ορισμένοι ντόπιοι “αναλυτές”, εθνικόφρονες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, βολεύονται να πιστεύουν και να διαδίδουν ότι “ο Erdogan έκανε μια ενέργεια εσωτερικής κατανάλωσης”, η εμβέλεια αυτής της “ιστορικής αποκατάστασης” είναι πολύ μεγαλύτερη. Γιατί πολύ μακρύτερα φτάνει τόσο η στρατιωτική όσο, κυρίως, η soft power του τουρκικού ιμπεριαλισμού.

Προφανώς τόσο το ντόπιο όσο και το δυτικό αντι-μουσουλμανικό φασισταριό δυσκολεύεται να θυμάται όσα δεν το βολεύουν. Ωστόσο το AKP ποτέ δεν έκρυψε ούτε την ιδεολογία του ούτε την γεωπολιτική του. Να θυμίσουμε μόνο ότι μετά την θριαμβευτική του νίκη στις εκλογές του 2011 (πάνω από το 50% των ψήφων, 326 έδρες στο 550 εδρών κοινοβούλιο), στον επινίκειο λόγο του, ο Erdogan ξεκαθάρισε ότι η υπό τους ισλαμοδημοκράτες τουρκία θα είναι η «φωνή της μέσης Ανατολής και των μουσουλμάνων» απέναντι, κόντρα στη Δύση. Είχε πει τότε:

…Πιστέψτε με, σήμερα νίκησε το Sarajevo όσο η Istanbul, η Beirut όσο η Izmir, η Damascus όσο η Ankara, η Ramallah, η Nablus, η Jenin, η West Bank, η Jerusalem νίκησαν όσο το Diyarbakir…

Προσκλητήριο πολύ συγκεκριμμένων εκκρεμοτήτων… Μεγαλοϊδεατισμός; Ναι. Με περισσότερα του ενός νοήματα! Και χωρίς «αγιασοφιάδες»! Οι δυτικοί τρόμαξαν τότε. Η Ουάσιγκτον προσέφερε στην Άγκυρα ένα δηλητηριώδες δώρο: μια θέση στη διάλυση της συρίας (χρειάστηκαν 4 χρόνια για να επιβεβαιώσουν οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες τον πραγματικό αμερικανικό σχεδιασμό!). Το 2016 διάφοροι μηχανισμοί οργάνωσαν βιαστικά ένα πραξικόπημα…

Έχει ενδιαφέρον, σίγουρα για την εργατική αντικρατική / αντικαπιταλιστική κριτική στη μεγάλη κλίμακά της. Σύμφωνα με το manual «διαχείρισης του πλανήτη» που εξέδωσε το 1993 ο «πολύς» Samuel Huntington με τίτλο «η σύγκρουση των πολιτισμών», ένα βιβλίο που διαβάστηκε πολύ στα ‘90s, κράτη (μαζί με τους μεγαλοϊδεατισμούς / ιμπεριαλισμούς τους) σαν το τουρκικό (σε ότι αφορά το σουνιτικό ισλάμ) ή το ιρανικό (σε ότι αφορά το σιιτικό ισλάμ) θα έπρεπε να θεωρούνται κομβικά και απαραίτητα για τις παγκόσμιες (υπό δυτική ηγεμονία πάντα) ισορροπίες· στο βαθμό που οι απειλές θα προέρχονταν από «αδέσποτους» και γι’ αυτό ανεξέλεγκτους παράγοντες… Με δυο λόγια: τα κράτη – περιφερειακοί φύλακες που θα ήταν τέτοιοι με ιδεολογικά και πολιτικά μέσα και όχι με στρατούς και χούντες, θα ήταν πολύ προτιμότερα για τις παγκόσμιες ισορροπίες μετά το «τέλος της ιστορίας» και την «οριστική νίκη του νεοφελελευθερισμού» σε σχέση με μια επίπλαστη δυτική ηγεμονία που θα γεννούσε ανεξέλεγκτους «αμφισβητίες»… Κάποιος ισχυρός “συγγενής” θα έπρεπε να υπάρχει κάθε φορά, για να τους μαζεύει…

Το AKP της εποχής Davutoglu, των “μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες” και του στρατηγικού βάθους, ήταν απ’ το 2001 έτοιμο να αναλάβει αυτόν τον ηγεμονικό, περιφερειακό ρόλο καπιταλιστικής ισορροπίας στον πλανήτη, τόσο στον Καύκασο όσο και στην μέση ανατολή… Δέκα χρόνια μετά, το 2011, με τις αραβικές εξεγέρσεις / δημοκρατικές επαναστάσεις στο μεγαλύτερο μέρος του αραβικού κόσμου, με τις νίκες τους στην Τύνιδα και στο Κάιρο, η πολιτική και ιδεολογική “κεντρικότητα” των τούρκων ισλαμοδημοκρατών έμοιαζε πια αναγνωρισμένη και δεδομένη.

Αλλά όχι! Στις παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές “ζώνες επιρροής” τέτοιου είδους “περιφερειακοί” αλλά και καπιταλιστικά ικανοί παράγοντες, σαν την Άγκυρα και την Τεχεράνη, θεωρούνται από “πρόβλημα” έως “απειλή”. Απ’ την Ουάσιγκτον ως το Λονδίνο και απ’ το Παρίσι ως την Αθήνα προτιμητέες είναι πετροχούντες σαν αυτές του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι· ή χασάπηδες σαν τον Sisi. Καθεστώτα, δηλαδή, χωρίς σοβαρή εσωτερική έδραση, με στήριγμα μόνο την βία, τους διεθνείς πελάτες τους και τα πάντρεμα των κυρίαρχων τάξεων με τα συμφέροντα αυτών των συμμάχων…

Συνεπώς, αυτό που κατά τον Huntington ήταν στρατηγικά απαραίτητο έγινε (για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς) απαράδεκτο, εχθρικό. H Άγκυρα έλαβε την προειδοποίηση απ’ το δυτικό προγεφύρωμα στη μέση Ανατολή, το ρατσιστικό Τελ Αβίβ, με την σφαγή στο mavi marmara, στα τέλη Μάη του 2010. Η «πολιτισμένη και φιλελεύθερη» δύση έβγαλε τον σκασμό, αφήνοντας το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ να κάνει την βρώμικη δουλειά. Αν το AKP επέμενε στα «μηδενικά προβλήματα» άλλοι θα φρόντιζαν να του τα δημιουργούν.

Από ένα σημείο και μετά (ειδικά μετά το 2015 και την διαμόρφωση του μπλοκ της Αστάνα) η μεθοδολογία των τούρκων ισλαμοδημοκρατών άλλαξε. Απέναντι στους δυτικούς εργολάβους τύπου σαουδική αραβία, εμιράτα, αίγυπτος και στις μεθόδους τους, προστέθηκαν τα όπλα. Για πρώτη φορά στην ιστορία του το τουρκικό κράτος άρχισε δικούς του πολέμους εκτός συνόρων. Δικαιούται να υποστηρίζει “εσείς ξεκινήσατε”!

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 3

Κυριακή 26 Ιούλη. Ο εύκολος και ανέξοδος συμβολισμός της “επαναθρησκειοποίησης” της “αγιασοφιάς” είναι ακατανόητος χωρίς το ευρύτερο περιβάλλον μιας μεγάλης κλίμακας σύγκρουσης. Που δεν είναι ούτε “σύγκρουση πολιτισμών”, ούτε “σύγκρουση θρησκειών”, παρότι τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά τέτοιου είδους πουλιούνται πιο εύκολα. Ο έπαινος προς την ενέργεια των τούρκων ισλαμοδημοκρατών απλώθηκε πολύ μακριά στον κόσμο. Ωστόσο δεν έκαναν τζαμί την “παναγιά Σουμελά” στην Trabzon – την αναστήλωσαν… Δεν έκαναν τζαμί τον “αηΓιώργη”, την εκκλησία του πατριαρχείου στην Istanbul. Δεν έκαναν τζαμί τον εντυπωσιακό βουλγαρικό “αηΣτέφανο” με την σκεπή, τον τρούλο και τον σκελετό από ατσάλι – τον αναστήλωσαν… Δεν έκαναν τζαμί κάποια απ’ τις 136 χριστιανικές εκκλησίες και μοναστήρια (όλων των φραξιών) που υπάρχουν διάσπαρτα σε τουρκικό έδαφος, σε ανατολή και δύση, βορρά και νότο. Το έργο ΔΕΝ ήταν «θρησκεία εναντίον θρησκείας» όπως πουλάνε οι εγκάθετοι! Ήταν κάτι διαφορετικό.

Έκαναν τζαμί ένα κτήριο του οποίου η διακοπή της θρησκευτικής λειτουργίας του το 1934 είχε συνδεθεί (ή μπορούσε εύκολα να αποδοθεί) στη δυτική πολιτική επιβολή πάνω στον μουσουλμανικό κόσμο. Αυτός ήταν / είναι ο συμβολισμός, και γι’ αυτό η «επαναθρησκειοποίηση» έγινε ιδιαίτερα αποδεκτή, κατ’ αρχήν στα πιο συντηρητικά κοινωνικά στρώματα απ’ τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό· αλλά κι από όχι θρησκόληπτους, που κατάλαβαν τον συμβολισμό: ενάντια στη δυτική πολιτική ηγεμονία.

Αν οι δυτικοί, που βλέπουν ότι χάνουν αυτήν την ηγεμονία, όχι μόνο (ή όχι τόσο) απ’ την Άγκυρα αλλά απ’ το σύνολο των «αναθεωρητικών δυνάμεων» του ευρασιατικού project, κρατούσαν την ψυχραιμία τους και έκαναν μια εφάπαξ ανόρεχτη δήλωση, ο συμβολισμός θα έμενε λειψός και άτονος. Χάρη, όμως, στην «κατακραυγή» (που προβλήθηκε δεόντως και με ιδιαίτερη απόλαυση από πάμπολλα παλιά και νέα μήντια στον ισλαμικό κόσμο!) οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες πέτυχαν εκείνο που σκόπευαν: η «αγιασοφιά» τις ώρες και τις ημέρες που θα δουλεύει σαν τζαμί θα είναι το πιο φρέσκο ιστορικά, το πιο πολιτικά κατασκευασμένο και, σαν τέτοιο, παγκόσμιας εμβέλειας «κέντρο ισλαμικής λατρείας»!

Δεν υπήρχε ως τώρα τέτοιο μνημείο τέτοιας ακτινοβολίας στην τουρκική επικράτεια! Η Μέκκα και η Μεδίνα είναι στην εχθρική σαουδική αραβία· το αλ Ακσά είναι παγιδευμένο στην κατεχόμενη al Quds / Ιερουσαλήμ… Τώρα υπάρχει!!! Η βοήθεια των όποιων δυτικών και οπωσδήποτε των εθνοφασιστοχριστιανών ελλήνων σ’ αυτήν την ανάδειξη υπήρξε καίρια! (Και να σκεφτεί κανείς ότι ακριβώς δίπλα στην «αγιασοφιά» βρίσκεται το τζαμί του Sultan Ahmet… Εντυπωσιακής αρχιτεκτονικής, αλλά χωρίς την αύρα της απελευθέρωσης…)

Ας το επαναλάβουμε προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Η «αγιασοφιά» σαν τόπος προσευχής μουσουλμάνων δεν ανήκει στην αλυσίδα των ιερών θρησκευτικών σημείων με βάση την ιστορική κίνηση του Μωάμεθ ή των πρώτων επιγόνων του. Όχι. Η ιστορία της «αγιασοφιάς» είναι πολιτική – με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας. Η προσευχή της Παρασκευής στην «αγιασοφιά» δεν πρόκειται να είναι απλά μια προσευχή σ’ έναν ιερό τόπο με την θρησκευτική έννοια· τελεία! Θα είναι και ένα πολιτικό προσκύνημα ενάντια στην ιστορική δυτική κυριαρχία, ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλιστικό 20ο αιώνα! Ή τέτοιο είναι το περιεχόμενο και το ζητούμενο της αριστοτεχνικής κίνησης των τούρκων ισλαμοδημοκρατών. Κι αυτό ενόσω το κτήριο θα παραμένει ταυτόχρονα τουριστική ατραξιόν και μ’ όλα τα σημάδια του χριστιανικού παρελθόντος του. Κάποια στιγμή, όχι μακρινή, κάποιοι θα πουν: Ωωωω! Εδώ έχουμε χειροπιαστή την συμφιλίωση των θρησκειών! Και τζαμί, και (πρώην) χριστιανική εκκλησία, και πολιτιστικό μνημείο επισκέψιμο χωρίς εισιτήριο…

Οποιοσδήποτε ψυχρός καθεστωτικός παρατηρητής δεν θα μπορούσε παρά να συγχαρεί τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες που με τόσα λίγα έξοδα πέτυχαν τόσα πολλά!

Όσο για τους εντόπιους που άφρισαν και θα αφρίζουν; Παλιά έλεγαν σε τέτοιες περιπτώσεις (κάνοντας την ανάλογη χειρονομία): Πάρτα! Πέντε και πέντε δέκα!! Τώρα τα “δέκα” είναι λίγα. Αλλά έτσι είναι ο φασισμός. Τυφλώνει!

(φωτογραφίες: Το ντόπιο φασισταριό, οργανωμένο και χύμα, της μάζας ή των πανεπιστημίων, των παλιών media ή των καινούργιων, ζει τόσο έντονα τα κτηνώδη μελοδράματα που φτιάχνει για να αυτο-ντρογκάρεται, ώστε δεν έχει ούτε όρεξη ούτε χρόνο να δώσει μιαν απάντηση της προκοπής σ’ αυτήν την απλή ερώτηση: μα πώς έμειναν χριστιανικές τοιχογραφίες σ’ ένα τζαμί επί 480 χρόνια; Απ’το 1453 ως το 1934;

Μήπως, τελικά, αυτοί οι μουσουλμάνοι είναι αποδεδειγμένα πιο ανεκτικοί απ’ τους έλληνες ορθόδοξους; Ίσως πιο ανεκτικοί και από τους χριστιανούς γενικά;)

Η διαλεκτική της (αυτο)καταστροφής 2

Πέμπτη 23 Ιούλη. Οπωσδήποτε τέτοιες θέσεις θεωρούνται “πλειοψηφικά” ακατανόητες. Έως μάταιες. (Λυπούμαστε, αλλά έχουμε υπάρξει υπερβολικά έντιμοι, έγκαιροι, ακριβείς – και δωρεάν… Κάνουμε το καλύτερο – κι αυτό θα έπρεπε να κάνει ο καθένας, χωρίς να αποφεύγει τον κόπο!).

Βρισκόμαστε, λοιπόν, στην ιστορική φάση όπου τα αφεντικά θέλουν και μπορούν να κεφαλαιοποιήσουν για λογαριασμό τους αυτήν την μαζική (και υπόγεια) ατομική αυτοκαταστροφή, την αυτο-καταστροφή του Εαυτού – Κεφάλαιο, το λίπασμα που μάζεψαν τα 40 χρόνια ιδεολογικής και ηθικής ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού! Είναι το πέρασμα απ’ την διάχυτη, γενικευμένη, “μικρομοριακή” Εγω-ιστική αυτοκαταστροφή, στην “μακρομοριακή” συγκέντρωση των ξεπεσμένων και ξεπέσιμων, των υποτιμημένων και υποτιμήσιμων “ανθρώπινων παγίων”, της “γυμνής ζωής” που παρατήρησε ο Agamben (και την κεντρική διαχείρισή τους) για λογαριασμό του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Σ’ αυτό το πέρασμα όλες οι πλευρές της ατομικής (και εν τέλει της γενικής) υγείας, δηλαδή η φυσική, η συναισθηματική και η διανοητική πλευρά, μπαίνουν πάνω στον πάγκο του χασάπη.

Είναι γι’ αυτό το λόγο που η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία γίνεται με τον τρόπο που καταλαβαίνουμε; Ναι. Δεν υπονοούμε κάποια “συνωμοσία”! Υποδεικνύουμε τον καπιταλιστικό ντετερμινισμό· την “πειθαρχία” ενός συστήματος πειθάρχησης· την “αυστηρότητα” δηλαδή με την οποία γίνονται οι καπιταλιστικές μεταβάσεις, οι Αλλαγές Παραδείγματος στην εκμετάλλευση και στον έλεγχο: στηριγμένες σε ήδη υπαρκτές, ήδη διαμορφωμένες προϋποθέσεις· και πάντα δια της βίας…

Τρία και όχι ένα τα σκέλη αυτής της εκστρατείας. Η τρομοκράτηση / δημιουργική καταστροφή / κεφαλαιοποίηση της φυσικής έννοιας της “υγείας / αρρώστιας” (: covid-19 σ’ αυτή τη φάση)· η διανοητική καταστροφή / κεφαλαιοποίηση (: η μαζική παραγωγή της παράνοιας)· η συναισθηματική / ηθική καταστροφή / κεφαλαιοποίηση (: η μοιραλατρεία, η παραίτηση, οι φοβίες…). Μαζί και ταυτόχρονα…

Η “νέα κανονικότητα” (οφείλει να είναι· τα αφεντικά θέλουν να είναι) post-human…

Τώρα απέναντι σ’ αυτόν τον σύνθετο (αλλά όχι ανεξήγητο) εχθρό πρέπει να διαμορφώσουμε την ανταγωνιστική, εργατική στάση μας. Δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο: διαθέτουμε βασικά εργαλεία, ήδη πραγματοποιημένη αναλυτική / πολιτική δουλειά πολλών χρόνων, και την αποδεδειγμένη αξία της εργατικής κριτικής τώρα.

Χρειάζεται όμως, ακόμα, η ανάδειξη και η ανάλυση ορισμένων «κρυφών» αλλά καίριων πλευρών της τρομοδιαχείρισης του κοινωνικού εργοστάσιου.

Βορειοανατολικότερα της Σύρτης 2

Τετάρτη 22 Ιούλη. Τα ντόπια καραβανοεπιτελεία αυτά τα καταλαβαίνουν – ξαναϋποθέτουμε… Και το βαθύ ελληνικό κράτος επίσης, όποιο γκουβέρνο κι αν κάνει τις δημόσιες σχέσεις του. Μετά την παταγώδη αποτυχία του στο λιβυκό πεδίο μάχης, οι “ειδικοί” καθόλου δεν αγνοούν ότι η θάλασσα και ο αέρας (διεθνούς χρήσης έτσι κι αλλιώς) νοτιότερα του 35ου μεσημβρινού έχουν γίνει “Λαμία – Βόλος” για το τουρκικό πεντάγωνο.

Εν τω μεταξύ προσπαθούν, με τον χοντροκομμένα γελοίο τρόπο που συνηθίζεται εδώ και χρόνια απ’ τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού, να πουλήσουν κάποια εκδούλευση στον φίλο και αδελφό σφαγέα Sisi. Μπας και συμφωνήσει σε μια οριοθέτηση αοζ (η πρόταση της Άγκυρας προς το Κάιρο είναι καλύτερη!). Παρότι το ελλαδιστάν δεν έχει κι ούτε πρόκειται ποτέ να αποκτήσει στρατιωτική ισχύ τέτοια που να μπορεί στ’ αλήθεια να αμφισβητήσει την τουρκική στην ευρύτερη περιοχή (αυτό είναι καλό για όλους μας!) παριστάνει τώρα το θιγμένο και το «ετοιμοπόλεμο»… μπας και στάξει η ουρά του γαϊδάρου νότια του Καστελόριζου… Θα βγάλει και ο Sisi τα (γαλλικής κατασκευής) mistral του να κόψουν βόλτες μπροστά απ’ την Αλεξάνδρεια; Η ασταμάτητη μηχανή έχει πάντα τις αμφιβολίες της για το αν είναι πράγματι δικά του αυτά τα πλοία… (Μια άλλη ιστορία…). Πέρα απ’ αυτό όμως δεν ενδείκνυνται για ναυμαχίες – ούτε καν εικονικές.

Συνεπώς, την ώρα που ο αδελφός Sisi κάνει τον ψευτοτσαμπουκά κατά της Άγκυρας (του Sarraj) στη λιβύη, το ελλαδιστάν έχει την ιδέα να κάνει τον ψευτοτσαμπουκά και πάλι κατά της Άγκυρας … στα ντόπια δελτία ειδήσεων! Το ρημαδογκουβέρνο κτίζει εύκολα την πάγια αντιτουρκική «εθνική ενότητα», αφού άλλωστε και το εθνικιστικό τσούρμο της Κουμουνδούρου συνεχίζει να ονειρεύεται ότι είναι αναβίωση του παλιού, καλού πασοκ. Ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος (πρώην πρωθ….) με το ζόρι κρατιέται για να μην φωνάξει «βυθίσατε το Oruc Reis!»… O καϋμένος…

Και μετά, το ίδιο ρημαδογκουβέρνο, θα θέλει να «αναδιαρθρώσει» το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο!!! Δεν θα είναι, δηλαδή, γεωπολιτικά προσοδικό πια όπως εδώ και 190 χρόνια;

Χα!

Η “αγιασοφιά” και η σουπιά: κοίτα ποιος μιλάει!

Παρασκευή 17 Ιούλη. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μπορεί να θυμούνται τον μιναρέ στο μικρό τζαμί στο Μοναστηράκι. Οι νεώτεροι απλά μπορούν να προσέξουν ένα ολοκαίνουργιο καμπαναριό (στη θέση του ισοπεδωμένου μιναρέ…) δίπλα από ένα σαφέστατα πολύ παλιό κτίριο (πάντα για το μικρό τζαμί στο Μοναστηράκι μιλάμε). Οι παλιότεροι μπορεί να θυμούνται το τουρκολίμανο. Επί εθνοσοσιαλιστικού πασοκ έγινε μικρολίμανο. (Το πασαλιμάνι λέγεται ακόμα έτσι, αν και το επίσημο όνομα είναι ζέα. Επίσης τα τουρκοβούνια έτσι λέγονται, αν και το επίσημο όνομα είναι αττικό άλσος). Οι παλιότεροι μπορεί να θυμούνται τα κουτιά απ’ τα σπίρτα το 1982 (κρατικό μονοπώλιο) με την μια πλευρά τους να προπαγανδίζει 60 χρόνια χωρίς μικρασία… Οι νεώτεροι πιθανόν να ξέρουν ότι οι οριτζινάλ φασίστες μιλάνε για «χαμένες πατρίδες»…

Με δύο κουβέντες ο ελληνικός εθνο-φασισμός είναι τόσο πολύ συνυφασμένος με την διακομματική εθνική αλήθεια, τα μυαλά είναι τόσο ποτισμένα από δαύτον, ώστε δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να βρει κανείς λογική άκρη σ’ αυτό το κουβάρι. Η μαζική διπολική διαταραχή της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας (μοναδική στον κόσμο!!) δεν αντιμετωπίζεται εύκολα· και σίγουρα όχι μέσα στην εθνική επικράτεια. Είτε αφορά την οθωμανική /μουσουλμανική, είτε την σλαβική, είτε την αλβανική / αρβανίτικη, είτε την βλάχικη, είτε την σλαβομακεδονική, είτε την εβραϊκή πλευρά της ιστορίας αυτής της άκρης της βαλκανικής χερσονήσου, κάθε τι είναι είτε απαγορευμένο είτε ψίθυρος.

Κι έτσι, ένα κράτος που καταδικάζεται απ’ τα ευρωπαϊκά δικαστήρια μόνιμα για την βία κατά εθνοτικών μειονοτήτων και των στοιχειωδών δικαιωμάτων τους (γλώσσα, έθιμα…)· ένα κράτος που απαγορεύει πάντα στους σλαβομακεδόνες που έφυγαν μετά την ήττα του εμφυλίου να πάρουν πίσω τα σπίτια τους, που στέκουν ακόμα καμμένα ερείπια πάνω απ’ τη Φλώρινα και ως τις Πρέσπες, κουνάει το δάκτυλο (μαζί με τους πιστούς υπηκόους του) στο τουρκικό καθεστώς … για την «αγιασοφιά»… και τον «παγκόσμιο πολιτισμό» (τον οποίο έχει/ουν πατόκορφα χεσμένο)!! Άραγε όλοι αυτοί οι πύρινοι υπερασπιστές του «παγκόσμιου πολιτισμού» μπορούν να υποδείξουν ένα τζαμί κανονικό και λειτουργικό ή ένα μουσουλμανικό νεκροταφείο σ’ όλη την επικράτεια εκτός Θράκης (όπου οι διεθνείς συνθήκες ανάγκασαν το ελλαδιστάν σε συμβιβασμούς), ε; Όχι. Το ελλαδιστάν έχει μόνο ό,τι δεν χάλασαν οι χριστιανοί απ’ την κλασσική περίοδο· κάποια ρωμαϊκά – και άφθονες βυζαντικές εκκλησίες. Άλλη ιστορία δεν έχει: μόνο ό,τι προβλέπεται και επιτρέπεται απ’ την κατασκευή του Παπαρηγόπουλου!

Ένας νοτιοκύπριος δημοσιογράφος, ο Κώστας Κωνσταντίνου, έγραψε στις 13 του μήνα ένα άρθρο στον νοτιοκυπριακό «πολίτη», με τίτλο Τι απέγιναν αλήθεια τα τζαμιά της Ελλάδας; Καλή ερώτηση! Μεταφέρουμε κάποια αποσπάσματα.

Το ζήτημα της τουρκικής πρόκλησης στο καθεστώς της Αγίας Σοφίας ανοίγει – ή τουλάχιστον θα έπρεπε – κι ένα θέμα ταμπού στην Ελλάδα, το οποίο όμως είναι εκ των ων ουκ άνευ για την ιστορική αλήθεια.

Αφορά τον σεβασμό τον οποίο το ελληνικό κράτος επέδειξε έναντι των οθωμανικών μνημείων και ειδικά των τζαμιών από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι και σχεδόν στις μέρες μας που, πλέον, η μεγάλη πλειονότητα – όσων από τα μνημεία αυτά διασώθηκαν – συντηρείται με ευρωπαϊκά και άλλα κονδύλια και προστίθεται και στο τουριστικό προϊόν της Ελλάδας.

… Το «Αλκαζάρ» της Θεσσαλονίκης, είναι το πιο κλασικό παράδειγμα. Τo Χαμζάρ Μπέη Τζαμί, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, ο αρχαιότερος ισλαμικός ευκτήριος οίκος που χτίστηκε στη Θεσσαλονίκη (το 1467 μ.Χ) είναι πια ένα αναπαλαιωμένο στολίδι ισλαμικής αρχιτεκτονικής στην πόλη. Μέχρι πριν από δύο δεκαετίες όμως και επί αρκετές δεκαετίες πριν, το σπουδαίο αυτό τέμενος ήταν… σινεμά, το «Αλκαζάρ», κάτι που είχε συμβεί και με άλλα τεμένη. Και μάλιστα, για αρκετά χρόνια, πριν κλείσει, ο ιερός αυτός χώρος χρησιμοποιείτο ως σινεμά πορνό με τους θαμώνες να αυνανίζονται εντός του.

Πόσα τέτοια μνημεία διασώθηκαν; Το ελληνικό κράτος δεν είπε ποτέ. Τα όσα γνωρίζουμε οφείλονται στον Αναστάσιο Ορλάνδο, διευθυντή Αναστήλωσης στο διάστημα 1916 – 1958, ο οποίος κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες για την καταγραφή και τη διάσωση τους χωρίς όμως συχνά να το κατορθώσει.

… Από τη δεκαετία του ’20 είχε αρχίσει το κύμα των καταστροφών, αφού το νεοσύστατο κράτος προσπαθούσε να εξαλείψει και με αυτό τον τρόπο την οθωμανική ταυτότητα στο έδαφός του. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα τής Φλώρινας όπου, το 1926, με εντολή των Αρχών κατεδαφίστηκαν τα πέντε από τα επτά τζαμιά της πόλης.

… Εκεί όπου τα τζαμιά δεν κατεδαφίζονταν, συνήθως οι Αρχές γκρέμιζαν ή έκοβαν τους μιναρέδες οι οποίοι θεωρούνταν ανεπιθύμητο θρησκευτικό σύμβολο, παρά την ύπαρξη μουσουλμάνων Ελλήνων υπηκόων. Ο υπουργός Συγκοινωνιών της κυβέρνησης Βενιζέλου (1917 – 1922), Αλέξανδρος Παπαναστασίου, είχε καταθέσει τη μάλλον μοναχική του αντίδραση γραπτώς, καταγγέλλοντας την κατεδάφιση των μιναρέδων. «Είναι εθνικόν κτήμα, έχουν αξία και πρέπει να μένουν σεβαστά», έγραψε ματαίως.

Κάποια, όπως το Μολλά Τζαμί στη Δράμα, ισοπεδώνονται. Άλλα, όπως το Τζαμί το Ιμπραήμ Πασά στην Καβάλα μετατρέπονται σε εκκλησίες, πλέον η Εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

… Στις δεκαετίες μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η καταστροφή των πολύτιμων οθωμανικών κτισμάτων, εντάθηκε στο όνομα της «ανάπτυξης». Τμηματικά ή εν όλω, κτίσματα διαλύονται και είτε αλλάζει η μορφή τους είτε κατεδαφίζονται ολοκληρωτικά για να ανεγερθούν κτήρια.

Η Αρχαιολογική Υπηρεσία μάχεται ενάντια σε τοπικές αντιλήψεις οι οποίες συνδέουν τα οθωμανικά κτίσματα και τον πολιτισμό με τις διώξεις του τουρκικού κράτους κατά των Ρωμιών και συχνά καταφέρνει να διασώσει τα τζαμιά, έστω και μέσω της ανοχής της βεβήλωσής τους για άλλες χρήσεις, από γραφεία του δημοσίου και αποθήκες μέχρι συνεργεία κ.ά.. Μερικά τζαμιά, στην Ξάνθη, τη Μυτιλήνη και αλλού καταστρέφονται από εμπρησμούς σε διαφορετικές δεκαετίες.

… Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις – και δεν είναι λίγες – όπου τέτοια μνημεία μετατρέπονται σε χώρους που αν μη τι άλλο δεν παραβιάζουν τόσο το χαρακτήρα τους, όπως μουσεία και βιβλιοθήκες. Η καταστροφή όμως, δυστυχώς, αυξάνεται κατά πολύ με το Πραξικόπημα του 1967 και τη δικτατορία, η οποία ρίχνοντας νερό στο εθνικιστικό μίσος κατεδαφίζει αρκετά ακόμα. Ανάμεσά τους και το τζαμί Βαλιντέ του Ηρακλείου (1971), το οποίο πέρα από σπουδαίο οθωμανικό κτίσμα, ήταν και σημαντικό ενετικό μνημείο αφού προηγουμένως ήταν ο Ναός τους Σωτήρος.

…

(φωτογραφία: Το Χαμζάρ Μπέη στη Σαλονίκη, τότε που ήταν Αλκαζάρ και τσοντάδικο… Δεν ξέρουμε αν είχε και καράτε…)