Tag: ιδεολογία

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 2

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Είναι γνωστό πως το «διεθνές δικαστήριο για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην πρώην γιουγκοσλαβία» (που συστάθηκε όταν πια είχαν επιτευχθεί όλοι οι γεωπολιτικοί στόχοι των δυτικών ιμπεριαλισμών) με σκοπό να τους ξεπλύνει απ’ την συνενοχή μέχρι και την συνδιοργάνωση των σφαγών στη βοσνία, ήταν υποχρεωμένο να περιορίσει την λίστα των κατηγορούμενων σερβοφασιστών στα πιο υψηλά κλιμάκια της σερβοφασιστικής εξουσίας. Ακόμα κι έτσι όμως εντόπισε την δράση των ντόπιων βοθρολυμάτων («εθελοντών στο πλάι του αδελφού σερβικού λαού»), ειδικά στη σφαγή των πάνω από 7.000 αόπλων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα – τόσο εμφατική ήταν εκεί η συμμετοχή τους!!! Κι αφού τους εντόπισε ήταν υποχρεωτικό το λιγότερο να τους ανακρίνει και πιθανά να δικάσει κάποιους απ’ αυτούς για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας…

Όχι μόνο μία φορά, όχι μόνο δύο, εκείνο το διεθνές δικαστήριο ζήτησε επίσημα, άλλοτε γραπτά και άλλοτε με επισκέψεις στελεχών του στην Αθήνα την σύλληψη εκείνων των εθελοντών / βοθρολυμάτων, και την παράδοσή τους στη Χάγη. Όλες μα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις και κοινοβουλευτικές συνθέσεις που βρέθηκαν μπροστά σ’ αυτό το εύλογο αίτημα τους προστάτεψαν με κάθε τρόπο – διακινδυνεύοντας να θεωρηθούν συνένοχες στην δράση τους. Προτιμούσαν αυτό παρά να παραδόσουν τα φασιστικά ενεργούμενά τους στο διεθνές δικαστήριο… με τον κίνδυνο να μιλήσουν (για να σώσουν το τομάρι τους), να αποκαλύψουν δηλαδή τους εντολείς και καθοδηγητές τους, το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Λογικό…

Όμως αυτό το «λογικό» αποδείκνυε πέρα από κάθε αμφιβολία δύο σημαντικά πράγματα για τα βοθρολύματα, τουλάχιστον σ’ εμάς. Πρώτον, ότι τα συγκεκριμένα (και όχι μόνο…) φασιστόμουτρα ήταν πράγματι assets, “περιουσιακά στοιχεία” των ελληνικών υπηρεσιών και του βαθέος κράτους – κάτι που ήδη είχε αποκαλύψει / τεκμηριώσει ένα πρώην μέλος τους για τον “αρχηγό” τους. Και, δεύτερον, ότι με τέτοια υψηλού επιπέδου προστασία και ασυλία αυτά τα βοθρολύματα θα μπορούσαν να ξανακληθούν σε “υπηρεσία” αν τα αφεντικά τους διέταζαν κάτι τέτοιο. (Εννοείται πως από υποκειμενική άποψη όταν ξέρεις πως έχεις τόσο υψηλή προστασία και ότι εκτελείς “εθνική αποστολή” μπορείς να γίνεις όσο ασύδοτος θες…)

Αυτό έγινε φόρα μόστρα μέσα στην “εθνική κρίση χρέους” και την διαχείρισή της· και ήταν ολοφάνερο, σε όσους είχαν μάτια για να βλέπουν και να καταλαβαίνουν, απ’ τους “αγανακτισμένους” και μετά. Η οργάνωση που ήταν νεοναζιστική απ’ την κατασκευή της την ίδια και έγινε “εθνική αντιμουσουλμανική πρωτοπορεία” στη δεκαετία του ’90, ξαναέπεσε στην μηδαμινότητα του νεοναζισμού στα ’00… για να ανακληθεί απ’ την εφεδρεία και να «μεταμορφωθεί» και πάλι σε «πρωτοπορεία της λαϊκής οργής» στα ‘10s. Αυτή τη φορά όμως σ’ ένα πολύ ανώτερο, πολύ πιο ενισχυμένο επίπεδο!

Ούτε την μία ούτε την άλλη «μεταμόρφωση» θα μπορούσε να την πραγματοποιήσει μόνη της – οι παρακρατικοί είναι πάντα παρακρατικοί, και ακολουθούν τις εντολές των ανωτέρων τους. Το αντίθετο συνέβαινε: σε όλο της το εύρος της η κρατική / παρακρατική αλυσίδα που είχε διαμορφωθεί στα ‘90s σαν το «δίκτυο» του ελληνικού ιμπεριαλισμού ξαναβγήκε δολοφονικά στην «πρώτη γραμμή» στις 5 Μάη του 2010 το κέντρο της Αθήνας – και ανέλαβε την «υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων» (όπως τα ξέρει και τα εννοεί κάθε συστατικό της, κάθε κρίκος της) από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά, σε σχέση με την «διαχείριση της κρίσης». Είχε μαζί τον λαό και τους ταγούς του…

Τα «ειδικά καθήκοντα» του κρίκου των βοθρολυμάτων ήταν προβλέψιμα (δυστυχώς μόνο από εμάς…)· όμως θα μπορούσαν να αποκοπούν από τις δράσεις των υπόλοιπων κρίκων, του συνόλου της αλυσίδας; Η απάντηση είναι εξαιρετικά δυσάρεστη, αλλά δεν κρυβόμαστε: σήμερα, αύριο, παραμεθαύριο, όπως και χτες, όπως και πριν ένα χρόνο, όπως και πριν 5 ή 6 ή 8 χρόνια, η απάντηση που έχει επιβληθεί είναι ένα ξερό «ναι»!

Ας κρατήσουμε λοιπόν, κατ’ αρχήν, αυτά: το τι είναι και τι δεν είναι τα βοθρολύματα είναι γνωστό εδώ και 30 χρόνια: ένας απ’ τους κρίκους του ντόπιου παρακράτους, μιας αλυσίδας που έχει πολλούς ακόμα. (Για παράδειγμα: η απίστευτα και προκλητικά μεγάλη διάρκεια της δίκης χρειάζεται μια σοβαρή κι όχι προσχηματική εξήγηση. Κι αυτή η εξήγηση σχετίζεται με «άλλους κρίκους»).

Όσο για τον ελληνικό φασισμό σ’ όλο το εύρος του; Αυτός είναι πολύ πολύ ευρύτερος…

(συνεχίζεται)

(φωτογραφία: Ο επικεφαλής των “λύκων του Δρίνου” και ύστερα στρατηγός των σερβοφασιστών Radislav Krstic – στα αριστερά – ήταν ο επιχειρησιακός επικεφαλής των βοθρολυμάτων και λοιπών ελλήνων φασιστών στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα το 1995. Το 2001 καταδικάστηκε απ’ το δικαστήριο της Χάγης σε 46 χρόνια φυλακή, που στη συνέχεια έγιναν 35. Οι υφιστάμενοί του χαίρουν άκρας υγείας, ελευθερίας – και εθνικής υπερηφάνειας…)

Ποιά ιατρική (1); Η καταραμένη…

Σάββατο 3 – Κυριακή 4 Οκτώβρη. Αυτή είναι μια εξομολόγηση στηριγμένη σε μια συζήτηση με τον David Sackett, το 2004, όταν μοιράτηκα μαζί του μερικές προσωπικές περιπέτειες που είχα στην στηριγμένη σε αποδείξεις ιατρική [evidence-based madicine / EBM], το κίνημα που αυτός διέδωσε. Η πρωτοβουλία του έχει επεκταθεί με όλα τα συνακόλουθα τα 12 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε. Η EBM είναι πια πολύ περισσότερο αναγνωρίσιμη και έχει υιοθετηθεί σε πολλά μέρη, αλλά όχι παντού. Για παράδειγμα ποτέ δεν είχε ιδιαίτερη επιρροή στις ΗΠΑ.

Καθώς αυξανόταν η επιρροή της ΕΒΜ, υπέστη πειρατεία για να υπηρετήσει ατζέντες διαφορετικές απ’ αυτές που σκόπευε στην πραγματικότητα. Σημαντικές τυχαιοποιημένες δοκιμές γίνονται σε μεγάλο βαθμό από, και προς όφελος της βιομηχανίας. Οι μετα-αναλύσεις και τα πρωτόκολλα έχουν γίνει επίσης φάμπρικα, που εξυπηρετεί σε μεγάλο βαθμό τα κατεστημένα συμφέροντα. Εθνικές και ομοσπονδιακές χρηματοδοτήσεις για έρευνες κατευθύνονται σχεδόν αποκλειστικά σε έρευνες που έχουν μικρή σχέση με την ιατρική αποτελεσματικότητα. Έχουμε υποστηρίξει την αύξηση των αρχι-επιθεωρητών που συμπεριφέρονται βασικά σαν μάνατζερς ρουφώντας ακόμα περισσότερα χρήματα.

Οι έρευνες για διάγνωση και πρόγνωση και οι προσπάθειες να εξατομικευτούν οι θεραπείες τροφοδοτούν κατά καιρούς ψεύτικες προσδοκίες. Η επιδημιολογία κινδύνου έχει ξεπέσει σε άρθρα με σαλαμοποιημένα στοιχεία που δίνουν κύρος, και μ’ αυτόν τον τρόπο έχει φτάσει να καθορίζει την πολιτική με ψεύτικες αποδείξεις. Κάτω απ’ την πίεση της αγοράς η κλινική ιατρική έχει μετατραπεί σε χρηματιστική ιατρική. Σε πολλά μέρη η ιατρική και η φροντίδα υγείας σπαταλούν τα κοινωνικά αποθέματα και γίνονται απειλή για την ανθρώπινη ευημερία. Η άρνηση της ιατρικής και οι απατεώνες περνάνε καλά και οδηγούν περισσότερους ανθρώπους να παίρνουν τον λάθος δρόμο σε σχέση με τις επιλογές της ζωής τους, συμπεριλαμβανόμενης της υγείας.

Η ΕΒΜ παραμένει ένας στόχος στον οποίο δεν φτάσαμε, αλλά αξίζει να συνεχίζουμε να τον παλεύουμε.

Αυτά γράφτηκαν (και ειπώθηκαν) το 2016. Όχι τώρα. Πριν 4 χρόνια. Δεν θα πούμε ακόμα ποιος τα είπε – είναι πάντως κάποιος «ξεσκολισμένος» απ’ τους φίλους της καραντίνας. Που, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι είναι φίλοι εκείνων που το πιο πάνω απόσπασμα καταγγέλει.

Δεν υπάρχει «μία ιατρική», όπως δεν υπάρχει «μια επιστήμη»! Θα προσπαθήσουμε (αν και δεν ξέρουμε με ποια μορφή) να περιγράψουμε την σύγκρουση που γίνεται εδώ και πολλά χρόνια μέσα στο «ιατρικό σώμα»· την σύγκρουση που κορυφώθηκε απ’ την περασμένη άνοιξη αλλά κρατήθηκε σκόπιμα όσο πιο μακριά γινόταν απ’ την αντίληψη των υποτελών. Έτσι ώστε σαν τους τυφλούς στον Άδη να πάρουν θέση υπέρ της πλευράς εκείνης που λέγεται βιομηχανία υγείας.

Όσοι / όσες ξέρουν περι τίνος πρόκειται ας δώσουν ένα χέρι!

Παρακμή α λα αμερικέν (1)

Πέμπτη 1 Οκτώβρη. Αν το θέαμα της λεκτικής αναμέτρησης του ψόφιου κουναβιού και του νυσταλέου Jo ήταν οικτρό, τουλάχιστον θα πρέπει να αναγνωριστεί αυτό: ακόμα κι ένα παρακμιακό κράτος (και σε μεγάλο βαθμό κοινωνία) έχει δικαίωμα να έχει τις πολιτικές βιτρίνες που του αναλογούν. Σε αντίθεση με ό,τι ξέρουμε στα μέρη μας και οι δύο υποψήφιοι ένοικοι του άσπρου σπιτιού πέρασαν από διαδοχικές εκλογές και την (ας την πούμε έτσι) «έγκριση» της βάσης των κομμάτων τους – πριν φτάσουν να επιδείξουν τις ικανότητές τους για κάποιο θεωρείο του Muppet Show.

Προαναγγέλονται (με βεβαιότητα) φοβερά και τρομερά πράγματα, ειδικά απ’ τη νύχτα των εκλογών (3 Νοέμβρη) και μετά. Σύμφωνα με το σενάριο, οι μεν οπαδοί του ψόφιου κουναβιού θα πάνε κανονικά στα εκλογικά τμήματα (επειδή είναι ατρόμητοι με τον covid 19) ενώ οι οπαδοί του νυσταλέου Jo (εκτός της αριστερής πτέρυγας που είναι αμφίβολο αν θα ασχοληθεί με την περίπτωσή του), επειδή φοβούνται τον τσαχπίνη, να ψηφίσουν μέσω ταχυδρομείου («επιστολική ψήφος»). Ποτέ πριν ένας ασήμαντος ιός δεν έκρινε την εξέλιξη της παρακμής μιας πυρηνικής άλλοτε υπερδύναμης!

Αν έτσι γίνουν τα πράγματα, τότε με βάση την καταμέτρηση των ψήφων απ’ τα εκλογικά τμήματα, κάποια στιγμή τα χαράματα της 4ης Νοέμβρη, θα προηγείται το ψόφιο κουνάβι – που θα αυτοανακηρυχτεί νικητής. Θα απομένει όμως η καταμέτρηση μερικών εκατομυρίων επιστολικών ψήφων, που θα κρατήσει μέρες. Το ψόφιο κουνάβι και το επιτελείο του αμφισβητούν από τώρα αυτές τις ψήφους, υποστηρίζοντας ότι οι αντίπαλοί τους θα κάνουν μεγάλης έκτασης νοθεία. Αυτό σημαίνει ότι απ’ την Τετάρτη 4η Νοέμβρη θα αρχίσει μια συγκρουσιακή διαδικασία αμοιβαίων αμφισβητήσεων και διαδικαστικών επικλήσεων (σαν φοιτητικές εκλογές στη νομική στα ‘80s ένα πράμα…), που θα περιλαμβάνει ενδιάμεσα διάφορα θεσμικά που δεν είναι σίγουρο ότι καταλαβαίνουμε (συν το ξαναμέτρημα των επιστολικών ψήφων), μαζικές συγκεντρώσεις και αντισυγκεντρώσεις, και στο τέλος μια απόφαση του «ανώτατου δικαστηρίου» που θα αποφανθεί για τον νικητή. Γι’ αυτό άλλωστε το ψόφιο κουνάβι θέλει (και πιθανότατα θα έχει) την πλειοψηφία αυτού του δικαστηρίου με τη μεριά του.

Αλλά απ’ την μεριά του ο νυσταλέος Jo φαίνεται ότι σκοπεύει να προσθέσει άλλες δύο χωριστές πολιτείες με δημοκρατικό προφίλ στις συνιστώσες των ηπα (την Washington D.C. και το puerto rico) αν εκλεγεί πρόεδρος και επίσης να προσθέσει 4 ακόμα θέσεις στο «ανώτατο δικαστήριο» ώστε ο συσχετισμός 6 – 3 υπέρ των συντηρητικών (και του ψόφιου κουναβιού) να γίνει 7 – 6 (υπέρ των δημοκρατικών). Κάτι ανάλογο είχε επιχειρήσει και ο Roosevelt το 1937, αλλά απέτυχε. Θεωρείται ανάθεμα επειδή από τότε τα νομοθετικά σώματα αποφάσισαν ότι ο αριθμός αυτών των ανώτατων δικαστών δεν μπορεί να αλλάξει – επειδή έτσι κατασκευάστηκε, κι αν αρχίσουν οι αλλαγές στον αριθμό τότε θα γίνονται συνέχεια τέτοιες ανάλογα με το ποιος ελέγχει το κογκρέσσο (οι δικαστές είναι ισόβιοι, συνεπώς η μόνη δυνατότητα να αλλάξουν οι συσχετισμοί εκεί είναι προστίθενται διαρκώς θέσεις). Επιπλέον οι δημοκρατικοί κουβαλάνε στις καμπούρες τους την αποκάλυψη του «transition integrity project» που είναι ένα καινοφανές σχέδιο για την περίπτωση εκλογικής ήττας (επ’ αυτού μελλοντικά, αν χρειαστεί).

Δεν ξέρουμε, δεν μπορούμε να ξέρουμε… Λέγεται ότι αυτόν τον καιρό (εδώ και λίγους μήνες) όλο και περισσότεροι αμερικάνοι αγοράζουν όπλα. Υποθέτουμε πως, αν χρειαστεί (αν δηλαδή τα οικιακά οπλοστάσια βγουν στους δρόμους), ο αμερικανικός στρατός μπορεί να εμφανιστεί επί σκηνής σαν ο εγγυητής της «κοινωνικής ειρήνης» – εννοούμε: με κάποιου είδους ημι-πραξικόπημα αφού το πολιτικό προσωπικό θα παίζει ξύλο.

Εκείνο που δεν λέγεται ωστόσο είναι το ποια είναι η τόσο κεντρική (και τόσο πολωμένη) διακύβευση για το αμερικάνικο σύστημα, στα τέλη του 2020. Σε άλλους καιρούς, με λιγότερο θέαμα και μεγαλύτερη ικανότητα κριτικής σκέψης, κάποιοι θα έδειχναν τα διαφορετικά πολιτικά προγράμματα εσωτερικής εφαρμογής. Ας πούμε «νεοφιλελεύθεροι» εναντίον «σοσιαλιστών». Δεν είναι αυτή η περίπτωση! Ούτε το ψόφιο κουνάβι είναι «νεοφιλελεύθερο» (το αντίθετο) ούτε ο νυσταλέος Jo είναι «σοσιαλιστής» (!!!). Αν υποθέσουμε ότι έχουν προγράμματα (συζητήσιμο…) οι διαφορές τους δεν είναι αβυσσαλέες. Υπάρχει σε ορισμένα ζητήματα ιδεολογική αντίθεση (π.χ. για τους μετανάστες ή για τις εκτρώσεις), αλλά αυτές ούτε καινούργιες είναι, ούτε θα δικαιολογούσαν μια κεντρική, «θεσμική» (ακόμα και «συνταγματική») κρίση / κατάρρευση. Και σίγουρα δεν είναι κάποιες άλλες κεντρικές προγραμματικές πολιτικές διαφορές που ανεμίζουν στις κομματικές τους συγκεντρώσεις. Οι «δημοκρατικοί» έχουν ενισχυθεί απ’ τους «νεοσυντηρητικούς» της εποχής Bush· ενώ δεν αποκλείεται τμήματα των σχετικά εξασφαλισμένων μεταναστών να ψηφίσουν το ψόφιο κουνάβι. Για τους ίδιους πάνω κάτω λόγους που το έκαναν και το 2016…

Παρακμή α λα αμερικέν (2)

Πέμπτη 1 Οκτώβρη. Ποιό είναι, λοιπόν, το κρίσιμο πεδίο αυτής της σύγκρουσης; Κατά την ταπεινή μας άποψη είναι η διαχείριση αυτής καθ’ αυτής της παρακμής της αμερικανικής ηγεμονίας στον πλανήτη – παρότι αυτό δεν λέγεται με το όνομά του. Το ψόφιο κουνάβι φαίνεται πως ανάμεσα στα υπόλοιπα αντιπροσωπεύει εκείνα τα κοινωνικά υποκείμενα (και εκείνα τα τμήματα του αμερικανικού κεφάλαιου, ας πούμε τους επιχειρηματίες του σχιστολιθικού πετρελαίου ή της αγροτικής βιομηχανίας) που ζορίζονται άμεσα (και θα κτυπηθούν περισσότερο) απ’ την παγκόσμια καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Είναι αυτοί που υποστηρίζουν τον μερκαντιλισμό του ψόφιου κουναβιού, παρότι επί της ουσίας αυτός τους δίνει εικονικές προοπτικές επιβίωσης, αφού είναι συνώνυμος της σοβαρής συρρίκνωσης της αμερικανικής επιρροής. Είναι η ίδια φαντασίωση (και πάνω κάτω τα ίδια κοινωνικά υποκείμενα) του brexit: μένουμε μόνοι μας και μεγαλουργούμε – όπως παλιά! Μαζί με τον μερκαντιλισμό και σαν μέρος του έχουν την φαντασίωση της “σωτήριας αναδίπλωσης” της αμερικανικής στρατιωτικής ηγεμονίας.

Αξίζει να θυμηθούμε επ’ αυτού το γιατί (ίσως…) η ρητορική του ψόφιου κουναβιού “θα φέρω τον στρατό μας πίσω από διάφορα μέτωπα” (την οποία δεν μπορεί ωστόσο να πραγματοποιήσει…) θα μπορούσε να έχει πρακτικό νόημα για ένα τμήμα του αμερικανικού πληθυσμού – και σίγουρα όχι εξαιτίας πολιτικού, ανταγωνιστικού αντιμιλιταρισμού! Είναι γνωστό ότι πολλές χιλιάδες κατατάσσονται (εθελοντικά) στον αμερικανικό στρατό επειδή διαφορετικά δεν μπορούν να πληρώσουν για τις σπουδές τους. Σκεφτείτε τώρα: πώς μπορεί να λειτουργεί στη σκέψη ενός τέτοιου εθελοντή (και, ενδεχομένως, της οικογένειάς του) το γεγονός ότι απ’ την μια μεριά διακινδυνεύει να γυρίσει σε φέρετρο (ή να αυτοκτονήσει από ψυχολογικά προβλήματα μετά την αποστράτευση) για να πάρει αργότερα ένα ή και περισσότερα “χαρτιά”, και απ’ την άλλη αυτά τα “χαρτιά” γίνονται όλο και πιο άχρηστα στην αναδιαρθρούμενη αγορά της διανοητικής εργασίας; Γιατί η ιδέα “ο στρατός μας πίσω” να μην θεωρείται, με διάφορους τρόπους, σαν απαλλαγή έστω απ’ τον κίνδυνο του θανάτου;

Απ’ την άλλη μεριά ο νυσταλέος Jo φαίνεται να αντιπροσωπεύει τα πιο επιθετικά τμήματα του αμερικανικού κεφάλαιου, εκείνα με το πιο «κοσμοπολίτικο» παρελθόν, παρότι αυτά είναι που νοιώθουν με τον τρόπο τους όχι την απειλή της αναδιάρθρωσης (την προώθησαν…) αλλά την καυτή ανάσα του κινεζικού καπιταλισμού καθώς η αναδιάρθρωση προχωράει. Μια σειρά αμερικανικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, που έχουν ήδη «παγκόσμια αγορά», έχουν λόγους να πιστεύουν (ή να ελπίζουν) ότι θα την κρατήσουν – αρκεί να μην πέσουν θύματα του «εμπορικού πολέμου». Η εστίαση του ψόφιου κουναβιού στις 5G τεχνολογίες και στην πρωτοπορεία της Huawei απ’ τις αγωνίες αυτών των τμημάτων του αμερικανικού κεφάλαιου προήλθε, αν και δεν είναι βέβαιο ότι η τακτική του θα τις εξυπηρετήσει μέχρι τέλους. Απ’ την άλλη μεριά καταλαβαίνουν πως ίσως στο κοντινό μέλλον να δυσκολευτούν να ανταγωνιστούν τις ασιατικές όμοιές τους με όρους καινοτομίας. Το ότι καλοβλέπουν απ’ την μια μεριά την ακόμα μεγαλύτερη «ανάπτυξη» του αμερικανικού στρατοβιομηχανικού συμπλέγματος (που έχει γίνει και επί ψόφιου κουναβιού) και απ’ την άλλη την χρήση του κατά της κίνας (που δύσκολα θα ενέπνεε έναν real estater) δεν θα πρέπει να θεωρείται παράξενο…

Κανένα απ’ αυτά τα δύο αυτά υποσύνολα στην σχηματική αυτή διάταξη δεν έχει απάντηση και σχέδιο για το πως θα διασωθεί η αμερικανική ηγεμονία στον πλανήτη, όπως για παράδειγμα ο διεθνής κύκλος κυκλοφορίας του δολαρίου ή η τεχνολογική υπεροχή της άλλοτε θρυλικής silicon valley (που τείνει να ξεχαστεί σαν το κάστρο των τεχνολογικών καινοτομιών!). Όμως η μετακόμιση ικανού μέρους των πολεμοκάπηλων «νεοσυντηρητικών» στη μεριά του νυσταλέου Jo υποδεικνύει ότι εκείνο το μέρος του αμερικανικού κεφάλαιου που εκπροσωπεί είναι ίσως περισσότερο αποφασισμένο “να τραβήξει την σκανδάλη” διεθνώς· σε σχέση με τους κοκκινόσβερκους οπαδούς του ψόφιου κουναβιού που θα προτιμούσαν να την τραβήξουν στο εσωτερικό, εναντίον του antifa ή του black life matters.

Θα πρέπει να προσθέσουμε πάντως ότι η δομή του αμερικανικού συστήματος εξουσίας είναι τόσο μεγάλο βαθμό «λομπίστικη» και «κυκλωματική» (μέσα και έξω απ’ το νόμο), ώστε το σχήμα των δυο υποσυνόλων που παρουσιάζουμε θα πρέπει να θεωρηθεί κατ’ αρχήν αφαιρετικό – «σχήμα εργασίας».

Σε κάθε περίπτωση διατυπώνουμε (όχι αυθαίρετες) υποθέσεις για κάτι που επιφανειακά μεν φαίνεται μακρινό, ουσιαστικά όμως είναι πολύ κοντινό. Ο Πομπηίας έκανε την θριαμβευτική του περατζάδα απ’ τα μέρη μας, και η Ουάσιγκτον δείχνει να είναι η τελευταία ελπίδα του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις τρέχουσες συνθήκες…

Ρευστοποίηση

Τρίτη 29 Σεπτέμβρη. Την ίδια χρονιά που η Critical Art Enseble εξέδιδε στις ηπα το Marching plague (γράφαμε περισσότερα πριν 2 ημέρες…), το 2006, στην αγγλία εκδιδόταν το βιβλίο Liquid Fear του πολωνοεβραίου κοινωνιολόγου Zygmunt Bauman. Η προσωπική ιστορία του κομμουνιστή Bauman είναι το ίδιο βαριά όσο το όνομα που άφησε (πέθανε στις αρχές του 2017) – και τα όσα γράφει στο συγκεκριμένο βιβλίο (εκδόθηκε στα ελληνικά το 2007 απ’ τις εκδ. πολύτροπον) – είναι μια διεισδυτική καταγραφή μαζικών αλλά και εξατομικευμένων καταστάσεων της παρακμής των δυτικών κοινωνιών που τότε μπορούσαμε να κουβεντιάζουμε στα σοβαρά. Έστω στη σκιά (αλλά και εξαιτίας) του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Τότε – απ’ ότι φαίνεται όχι τώρα.

Μερικά αποσπάσματα θα μπορούσαν πάντως να φανούν χρήσιμα…

… Ο φόβος φτάνει στο αποκορύφωμά του όταν είναι διάχυτος, διάσπαρτος, ασαφής, όταν δε συνδέεται με κάτι, όταν παραμένει αποσπασμένος από την πραγματικότητα κι αιωρείται ελεύθερα, χωρίς σαφή αναφορά ή αιτία. Όταν μας στοιχειώνει χωρίς ορατό ειρμό ή λόγο, όταν η απειλή που θα έπρεπε να φοβόμαστε μπορεί να αναφανεί φευγαλέα παντού, δεν μπορούμε όμως να την αντικρύσουμε πουθενά. “Φόβος” είναι το όνομα που δίνουμε στην αβεβαιότητά μας: στην άγνοιά μας για την απειλή και για ό,τι πρέπει να κάνουμε – ό,τι μπορούμε και ό,τι δε μπορούμε να κάνουμε – προκειμένου να τη σταματήσουμε καθ’ οδόν – ή να της αντισταθούμε, αν η αναχαίτηση ξεπερνάει τις δυνάμεις μας.

… Καθημερινά μαθαίνουμε ότι το ευρετήριο κινδύνων πολύ απέχει από το να θεωρηθεί πλήρες: νέοι κίνδυνοι αποκαλύπτονται και αναγγέλλονται σχεδόν κάθε μέρα, και κανείς δεν μπορεί να ξέρει πόσοι ακόμα και τι είδους έχουν καταφέρει να διαφύγουν της προσοχής μας (και των ειδικών!) – κι ετοιμάζονται έτσι να χτυπήσουν απροειδοποίητα.

Όπως παρατηρεί, με την αμίμητη ευφυία που αποτελεί σήμα κατατεθέν του, ο Craig Brown στο χρονογράφημά του για τη δεκαετία του 1990: «παντού υπήρχε μια αύξηση των Παγκόσμιων Προειδοποιήσεων. Κάθε μέρα, υπήρχαν προειδοποιήσεις για φονικούς ιούς, φονικά κύματα, φονικά ναρκωτικά, φονικά παγόβουνα, φονικό κρέας, φονικά εμβόλια, φονικούς φονιάδες και άλλες πιθανές αιτίες επαπειλούμενου θανάτου. Αρχικά, αυτές οι Παγκόσμιες Προειδοποιήσεις ήταν τρομακτικές, μετά από λίγο όμως ο κόσμος άρχισε να τις απολαμβάνει.»

… Επιπλέον είναι πολύ περισσότερα τα πλήγματα που αναγγέλλονται ως επικείμενα από εκείνα που όντως επέρχονται, οπότε μπορείτε πάντα να ελπίζετε ότι το ένα ή το άλλο πλήγμα, που αναγγέλθηκε μόλις χθες, θα σας ξεπεράσει. Τίνος ο υπολογιστής αχρηστεύτηκε από το φρικτό “ιό της χιλιετίας”; Πόσους ανθρώπους συναντήσατε που έπεσαν θύματα ακάρεων των χαλιών; Πόσοι από τους φίλους σας πέθαναν από την αρρώστια των τρελών αγελάδων; Πόσοι από τους ανθρώπους που γνωρίζετε αρρώστησαν ή έμειναν ανάπηροι από γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα; Ποιοί από τους γείτονες και τους γνωστούς σας δέχθηκαν επιθέσεις και σακατεύτηκαν από τους δόλιους και μοχθηρούς μετανάστες;  

… Η καταναλωτική οικονομία βασίζεται στην παραγωγή καταναλωτών, οι δε καταναλωτές που χρειάζονται να παραχθούν για προϊόντα που αψηφούν το φόβο είναι οι φοβισμένοι και τρομαγμένοι καταναλωτές, καταναλωτές που ευελπιστούν ότι οι κίνδυνοι τους οποίους φοβούνται μπορούν να αναγκαστούν σε υποχώρηση και ότι αυτό είναι κάτι που μπορούν να καταφέρουν (με μια ορισμένη βοήθεια επί πληρωμή, ασφαλώς)…“

Η διαπίστωση ότι οι καπιταλιστικές μηχανές (με την ευρεία έννοια της λέξης «μηχανές», όπου συμπεριλαμβάνονται οι θεσμοί, οι ιδεολογίες, κλπ) εκτός από εμπορεύματα παράγουν και τους καταναλωτές που αναλογούν σ’ αυτά, και ότι – κατά συνέπεια – τα «ατρόμητα» εμπορεύματα (π.χ. τα φάρμακα, οι διαφόρων ειδών θεραπείες, τα σούπερ μάρκετ του υγιεινισμού γενικά…) χρειάζονται την παραγωγή τρομαγμένων καταναλωτών είναι ιδιαίτερα εύστοχη. Όπως και τα εμπορεύματα που υπόσχονται «αιωνιότητα» (για να αντικατασταθούν μετά από 2 χρόνια από άλλα με τις ίδιες υποσχέσεις) απαιτούν την κατασκευή καταναλωτών που φοβούνται τον θάνατο, ακόμα και με την μορφή της «κοινωνικής περιθωριοποίησης», ανά πάσα στιγμή και παντού.

Τσιμεντάρισμα

Τρίτη 29 Σεπτέμβρη. …Αυτό που αποκρύπτεται, όταν η αποδόμηση καταπιάνεται με το ζήτημα του θανάτου, είναι το αντικειμενικό και ανεξάλειπτο γεγονός της βιολογικά καθορισμένης θνητότητας των ανθρώπινων όντων. Σπάνια ακούει κανείς, αν ακούει ποτέ, για ανθρώπους που πεθαίνουν από θνητότητα… Ακόμα και η έννοια του “θανάτου από φυσικά αίτια” – ήδη ένας απολυμασμένος λεκτικός ευφημισμός της “θνητότητας”- έχει πέσει σε αχρησία. Οι γιατροί σπάνια γράφουν “φυσικά αίτια” όταν συμπληρώνουν ένα πιστοποιητικό θανάτου· όταν δεν διαθέτουν άλλη, πιο συγκεκριμένη εξήγηση, οπωσδήποτε θα συστήσουν νεκροψία για να καθορίσουν τη “γνήσια” (δηλαδή την άμεση) αιτία θανάτου. Η αδυναμία τους να εντοπίσουν μια τέτοια αιτία θα στιγματιστεί ως ένδειξη επαγγελματικής ανικανότητας. Πρέπει να επισημαίνεται και να δηλώνεται μια συγκεκριμένη αιτία για κάθε θάνατο, ως νόμιμη δε αιτία θανάτου γίνεται δεκτή εκείνη που είτε είναι είτε μπορεί να καταστεί αποτρέψιμη, τώρα ή στο ορατό μέλλον (δηλαδή με περαιτέρω έρευνα και ανάπτυξη φαρμάκων και τεχνικών) – τουλάχιστον επί της αρχής, αν όχι σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Ούτε οι συγγενείς ούτε οι φίλοι του αποθανόντα θα δεχθούν τα “φυσικά αίτια” ως απάντηση στο ερώτημα γιατί επήλθε ο θάνατος. 

… (Αυτή) η αποδόμηση του θανάτου, παραδόξως, επιτείνει το μέγεθος του τρόμου του θανάτου και αυξάνει δραστικά την καταστροφική ισχύ του, ακόμα κι όταν φαίνεται ότι θέτει υπό αμφισβήτηση το φάσμα του… Ο θάνατος είναι τώρα μια μόνιμη, αόρατη αλλά άγρυπνη και στενά επιτηρούμενη παρουσία σε κάθε ανθρώπινο εγχείρημα, βαθιά αισθητή επί 24ώρου βάσεως και κάθε μέρα του χρόνου….

… Αφ’ ης στιγμής η τρομακτική ανησυχία για τελικό αλλά μακρινό θάνατο διασπάστηκε σε καθημερινή ανησυχία για την έγκαιρη διαπίστωση και αντιμετώπιση (ή ακόμα καλύτερα αποσόβηση) των αναρίθμητων και πανταχού παρόντων μεμονωμένων και χειροπιαστών αιτιών θανάτου, και καθώς οι συναγερμοί για καινοφανείς αλλά μέχρι πρότινος άγνωστες παθογόνους ουσίες και καταστάσεις διαδέχονται ο ένας τον άλλο με γοργούς ρυθμούς, κάθε πράξη και κάθε περίσταση πράξης, ακόμα και πράξεις και περιστάσεις που πιστεύαμε μέχρι τούδε ότι ήταν ακίνδυνες και αβλαβείς ή δεν τις σκεφτόμασταν καθόλου ως “συναφείς με το θάνατο”, γίνονται ύποπτες πρόκλησης ανεπανόρθωτης βλάβης και δυνητικοί φορείς θανάσιμων ασθενειών. Πλέον δεν υπάρχει στιγμή ανάπαυσης από την απειλή του θανάτου. Η μάχη εναντίον του ξεκινά από τη γέννηση και γεμίζει όλη τη ζωή. Όσο μαίνεται, στέφεται από νίκες – ακόμα κι αν είμαστε καταδικασμένοι να ηττηθούμε στην τελική σύγκρουση. Πριν από αυτήν ωστόσο (και ποιος ξέρει προκαταβολικά ποια μάχη θα αποδειχθεί η τελευταία;) ο θάνατος μένει “κρυμμένος στο φως”.

Διασπασμένος σε αναρίθμητες ανησυχίες για αναρίθμητες απειλές, ο φόβος του θανάτου γεμίζει το σύνολο της ζωής, καίτοι υπό την αραιωμένη μορφή μιας ελαφρώς μειωμένης τοξικότητας …

Δεν μπορεί να βρεθεί επειδή δεν υπάρχει ένα “κέντρο διάλυσης και ανασύνθεσης” των φόβων / φοβιών του θανάτου. Ξέρουμε όμως ότι απ’ τα πρώτα της βήματα, στις αρχές του 20ου αιώνα στις ηπα, η οργανωμένη διαφήμιση, προκειμένου να παράξει τους καταναλωτές των εμπορευμάτων του τότε καπιταλισμού άρχισε την ιδεολογική εκστρατεία παραγωγής του έμφοβου υπήκοου, που αν δεν αγοράσει αυτό ή εκείνο θα είναι “ξεπερασμένος” και θα πεταχτεί στην άκρη του οριζόντα της “κοινωνικής αναγνώρισης” – και στα σκουπίδια του. Ξέρουμε ότι η οργανωμένη κατανάλωση ήταν εξ αρχής οργανωμένη κατασκευή φόβων “κοινωνικού θανάτου”.

Μετά από έναν αιώνα, με τον “καταναλωτισμό” να είναι μια βαθιά ενσωματωμένη κοινοτοπία, δεν είναι καθόλου παράξενες οι πιο πάνω παρατηρήσεις του Bauman. Ούτε θα χρειαζόταν ιδιαίτερη προσπάθεια – όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων – μια χοντροκομμένη μεν αλλά μαζικά οργανωμένη δημαγωγική εκστρατεία να «ανακατέψει τον βούρκο» εκατοντάδων εκατομυρίων πρωτοκοσμικών (αυτοκαταναλωτικών) φοβιών, κεφαλαιοποιώντας τον καπιταλιστικά σε μια μανιακή προσήλωση στον «ένα και μοναδικό φόβο θανάτου», τον τσαχπίνη covid 19.

Κάποτε, στο μακρινό παρελθόν, προειδοποιήσαμε: ο πληθωρισμός των καταναλωτικών σημείων απλής ή θριαμβευτικής επιβίωσης στην καπιταλιστική αρένα θα οδηγήσει, αργά ή γρήγορα, σε μια βίαιη εκστρατεία αποπληθωρισμού, όπου τα σύμβολα της ζωής και του θανάτου θα συγκεραστούν σε ελάχιστα (και κεντρικά / κρατικά ελεγχόμενα). Ο πληθωρισμός των φοβιών αξιοποιείται πια (καπιταλιστικά και εξουσιαστικά) σαν το λίπασμα για να ανθίσουν επιλεγμένες μαζικές μονο-φοβίες: ο covid-19 έχει κηρυχτεί σχεδόν η μοναδική «νόμιμη αιτία θανάτου» στο βαθμό που … είτε είναι είτε μπορεί να καταστεί αποτρέψιμη, τώρα ή στο ορατό μέλλον (δηλαδή με περαιτέρω έρευνα και ανάπτυξη φαρμάκων και τεχνικών). Δόξα στο βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα!

Το κόλπο με τον covid δεν δουλεύει τέλεια ακόμα, αλλά οι κυνόδοντες της αναδιάρθρωσης και της καπιταλιστικής εξουσίας κόβουν… Και η όρεξη των αφεντικών είναι θηριώδης.

Αντικαπιταλισμός τέλος!

Δευτέρα 28 Σεπτέμβρη. Το αγγλικό υπουργείο παιδείας έστειλε ντιρεκτίβα στα σχολεία όλης της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας να σταματήσουν να διδάσκουν οτιδήποτε έχει άμεση ή έμμεση σχέση με την κριτική στον καπιταλισμό. Επειδή τα αγγλικά σχολεία δεν ήταν, βέβαια, φυτώρια νεαρών κομσομολάριων, ίσως εκπλαγείτε για το νόημα μιας τέτοιας απαγόρευσης.

Η μέριμνα του αγγλικού υπουργείου παιδείας για την μαθητιώσα νεολαία του είναι να μην μαθαίνει για «ακραίες πολιτικές απόψεις που έχουν στόχο να ανατρέψουν την δημοκρατία, τον καπιταλισμό ή να σταματήσουν τις ελεύθερες εκλογές». Και πάλι θα έχετε απορίες. Είναι απλό: ένα καλό μέρος της αγγλικής ιστορίας είχε γενναίες αντικαπιταλιστικές (συμπεριλαμβανόμενων και των αντιφασιστικών) δράσεις και πρακτικές. Δράσεις και πρακτικές συνδικάτων, κομμάτων, οργανώσεων. Αυτά τέλος!

Τι μύγα τσίμπησε το αγγλικό καθεστώς; Τόσα χρόνια νεοφιλελεύθερου βούρκου δεν ήταν αρκετά για να πνίξουν κάθε αντικαπιταλιστική όρεξη, ιδέα και δράση; Τι εφιάλτη είδε η κυβέρνηση του Borduk και αποφάσισε ότι η θεωρητική και πρακτική αντικαπιταλιστική κριτική είναι αναδυόμενο τέρας που πρέπει να κοπούν τα κεφάλια του νωρίς νωρίς, αρχίζοντας απ’ τα σχολεία;

Το ένα κίνητρο είναι ότι Ουάσιγκτον, Λονδίνο, και οι συμμαχοί τους πρόκειται πολύ σύντομα (στο ψοφιοκουναβιστάν έχουν ξεκινήσει ήδη) να καδράρουν τον εχθρό – Πεκίνο σαν «κομμουνιστικό, μαρξιστικό – λενινιστικό καθεστώς, που θέλει να εξαφανίσει την ελευθερία και την δημοκρατία στον «ελεύθερο κόσμο» (την οποία, έτσι πάει η τάση, καλύτερα να εξαφανίσουν τα ίδια τα αφεντικά του). Είναι μια απελπισμένη αναβίωση του ψυχροπολεμικού «αντικομμουνισμού» – αλλά αν είσαι στα σκοινιά και έχεις ξεμείνει από ιδέες τι άλλο μπορείς να κάνεις απ’ το να αναμασάς τον εμετό σου;

Το άλλο κίνητρο είναι πιο ενδιαφέρον. Τόσο στο ψοφιοκουναβιστάν όσο και στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας οι ειδικοί παρατηρούν (όχι χωρίς ανατριχίλες) μια άγουρη μεν, συναισθηματική σε μεγάλο βαθμό, αλλά σταθερή και διευρυνόμενη ριζοσπαστικοποίηση σοβαρών τμημάτων της νεολαίας, υπέρ «σοσιαλιστικών» (και πάντως όχι καθαρόαιμα καπιταλιστικών) ιδεωδών. Είναι κάτι απρόοπτο και ιδιαίτερα ενοχλητικό, μετά από τόσα επικά χρόνια νεοφιλελευθερισμού. Είναι όμως αναπόφευκτο, ειδικά εφόσον τα άλλοτε χιλιοτραγουδισμένα «μεσαία στρώματα» στις παραδοσιακές τους εκφάνσεις διαλύονται ήδη, και θα διαλυθούν ακόμα εντονότερα εξαιτίας της γενικευμένης μηχανοποίησης πολλών διανοητικών εργασιών και ειδικοτήτων στην 4η βιομηχανική επανάσταση.

Είναι, λοιπόν, δυνατόν να αφεθούν στις επιρροές «ακραίων πολιτικών απόψεων» και μάλιστα μέσα στις σχολικές αίθουσες; Όχι βέβαια! Αφού η «ελευθερία» δυτικού τύπου έπαψε να είναι τόσο παραγωγική όσο η πειθαρχία ασιατικού τύπου (και τι άλλο είναι η δυτική υγιεινιστική τρομοεκστρατεία αν όχι το πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο βίαιο μάθημα του ότι «αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε»;) σιγά μην διδάσκονται οι αγγλόπαιδες «εισαγωγή στο σοσιαλισμό»! Σιγά μην κολλήσουν “κινέζικα χαρακτηριστικά” εκτός σχεδίου! Μόνο τις εκλεκτές επιλογές που προβλέπει ο νεο-κρατισμός επιτρέπεται να κολλήσουν…

Αργότερα θα απαγορευτούν και οι ανάλογες οργανώσεις, για να γίνει σαφές το τι συμβαίνει… Άντε, γιατί οι πολλές οι «δημοκρατικές εγγυήσεις» είχαν οδηγήσει σε ατέλειωτες ποζεριές…

(φωτογραφία κάτω. Ο κινεζικός καπιταλισμός λέγεται “σοσιαλισμός με κινέζικα χαρακτηριστικά”… Και δεν χάνει ευκαιρία να αποδίδει τιμές στον κυρ Κάρολο. Φαίνεται κάπως μπερδεμένο, αλλά είναι τώρα η εποχή για λεπτολόγες διευκρινίσεις; Κάθε υπουργείο παραμόρφωσης που σέβεται τον εαυτό του θα έλεγε “όχι”…)

Flat mind 1

Δευτέρα 21 Σεπτέμβρη. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το πως άνθρωποι που φαίνονται έλλογοι στην καθημερινή ζωή τους είναι δυνατόν να αποδίδουν τον covid-19 … στις τεχνολογίες επικοινωνιών 5G! Ακόμα χειρότερα όταν αυτές απλά δεν έχουν εγκατασταθεί ακόμα στα δυτικά κράτη!

Πριν μερικούς μήνες, στην Καλαμάτα, όπου γινόταν δοκιμαστική / πειραματική εγκατάσταση κεραιών 5G (της Huawei), έξαλλοι κάτοικοι απαίτησαν (και πέτυχαν) την διακοπή της με το επιχείρημα ότι … θα μειωθεί η γονιμότητα των ελλήνων (εξ αιτίας της ακτινοβολίας…), όχι όμως και των μεταναστών στην ίδια περιοχή, με αποτέλεσμα … τον αφελληνισμό αυτού του ιστορικού λίκνου του ελληνισμού που λέγεται «Μεσσηνία». Βλακεία με περικεφαλαία – μαζική ωστόσο τόσο όσο χρειαζόταν το δημοτικό συμβούλιο να την υιοθετήσει. (Ο πρεσβευτής Pyatt σίγουρα θα χάρηκε…)

Τώρα, με το νέο θεώρημα περί 5G που γεννάει «φονικούς ιούς», εμφανίζονται καινούργια παραμύθια: ανέκαθεν ο ηλεκτρισμός (κατά συνέπεια και ο ηλεκτρομαγνητισμός) σκότωνε! Όχι από τις ηλεκτροπληξίες… αλλά προκαλώντας επιδημίες γρίπης!

Τον παραλογισμό, ακόμα κι αν εμφανίζεται σαν επιμέρους κατάσταση, είναι σχεδόν αδύνατο να τον αντιμετωπίσει κανείς με λογικά επιχειρήματα. Υπάρχει ένα πολύ δυνατό παράδειγμα: οι οπαδοί της «επίπεδης γης» (αν και όχι της «επίπεδης σελήνης» ή του «επίπεδου ήλιου»… μεροληψία, δε νομίζετε;). Οι flat earthers, που εξωτερικά δείχνουν μάλλον «κανονικοί» αμερικάνοι, υποστηρίζουν με κάθε σοβαρότητα πως η σφαιρικότητα αυτής της πέτρας που λέγεται γη είναι προϊόν μοντάζ σε φωτογραφίες – και ότι ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες απ’ τον Phileas Fogg ήταν απλά μια απ’ τις φαντασιώσεις ενός γάλλου παραμυθά (του Verne). Φυσικά, δεν κάνουν τον κόπο να στείλουν μερικούς εκλεκτούς εκπροσώπους τους, με πληρωμένα εισιτήρια, να κινηθούν αεροπορικά μόνο προς την ανατολή ή μόνο προς την δύση, για να διαπιστώσουν με τα ίδια τους τα μάτια αν θα φτάσουν στην άκρη της γης/πίτσα ή θα γυρίσουν στο σπίτι τους.

Είναι πιθανό ότι η πηγή του προβλήματος πάει πολύ πιο πίσω και πολύ πιο βαθιά. Εκατοντάδες εκατομμύρια χριστιανοί εδώ και σχεδόν 2 χιλιετίες πιστεύουν ακράδαντα σε έναν θεό που έστειλε τον γυιό του μέσω μιας παρθένας γήινης, για να σώσει τον κόσμο. Μπορείς να πείσεις τους χριστιανούς σαν μάζα, ακόμα και με αμιγώς θρησκευτικά κριτήρια, ότι είναι ειδωλολάτρες και ότι βρίσκονται σε ακόμα βαθύτερο διανοητικό χάος σε σχέση με εκείνους που πίστευαν στις απιστίες του Δία; Όχι. Οτιδήποτε μπορεί να ονομαστεί λογική τελειώνει μπροστά σε οτιδήποτε μπορεί να ονομαστεί πίστη.

Αν τόσα εκατομμύρια μέλη του είδους μας, με τόσο φανατισμό, πιστεύουν στην παρθενογέννεση του γυιού του θεϊκού αφεντικού, γιατί μερικές χιλιάδες ανάμεσά τους να μην πιστεύουν ότι ο ηλεκτρομαγνητισμός γεννάει ιούς;

Flat mind 2

Δευτέρα 21 Σεπτέμβρη. Δεν τελειώνουμε όμως έτσι εύκολα! Είναι «ενδημικό» στοιχείο του ανθρώπινου είδους να αποβλακώνεται μαζικά; Οι έντιμοι ιστορικοί μας δείχνουν, και δεν έχουμε λόγο να τους αμφισβητήσουμε, ότι οι ροπές προς ανορθολογικές, μεταφυσικές δοξασίες και συσχετίσεις οξύνονται και μαζικοποιούνται σε περιόδους εκτεταμένης αστάθειας, λιγότερο ή περισσότερο βίαιης «χρεωκοπίας» των σταθερών της καθημερινής ζωής, των υλικών αλλά και των συμβολικών. Στον καπιταλισμό αυτές οι περίοδοι ονομάζονται «κρίσεις», αλλά δεν είναι μόνο καπιταλιστικό φαινόμενο.

Για παράδειγμα, αυτοί που στα μέρη μας καταγγέλονται απ’ τους δημαγωγούς σαν «συνωμοσιολόγοι» λόγω covid-19, είναι ακριβώς οι ίδιοι που υποστηρίζαν ότι «η ελλάδα δεν είχε κανένα πρόβλημα μέχρι που ο καταραμένος ΓΑΠ έφερε το δντ»… Και πως «οι αληταράδες οι γερμανοί μας βασανίζουν επειδή θέλουν να πάρουν τα πετρέλαιά μας»… Όμως εκείνος ο μαζικός μικροαστικός ανορθολογισμός, όχι μόνο δεν καταγγέλθηκε απ’ τα φερέφωνα των ντόπιων αφεντικών αλλά, αντίθετα, επαινέθηκε σαν γνήσιος πατριωτισμός.

Πράγμα που μας οδηγεί στο επόμενο θέμα: σε ώριμες καπιταλιστικές συνθήκες είναι δυνατόν οι flat earthers και 5Ganticoviders, σαν μορφές «τετραγωνισμού των κύκλων της σύγχισης», να είναι χρήσιμοι; Η απάντηση είναι απερίφραστα «ναι». Τα αφεντικά ενός σύγχρονου καπιταλιστικού εργοστασίου σαφώς προτιμούν οι χιλιάδες εργάτες τους να πιστεύουν στην «τύχη» και να τζογάρουν στο στοίχημα παρά να αγωνίζονται για την αυτοδιεύθυνση (λέμε τώρα…). Αντίστοιχα τα αφεντικά ενός σύγχρονου κοινωνικού εργοστάσιου σαφώς προτιμούν μερικές χιλιάδες υποστηρικτές της «νοσηρότητας» των κεραιών παρά έστω και λίγες εκατοντάδες που εκδηλώνουν την εργατική κριτική και αμφισβήτηση του συστήματος, συμπεριλαμβανόμενης της υγείας του…

Απ’ αυτήν την άποψη οι δακτυλοδεικτούμενοι σαν «συνωμοσιολόγοι» ακόμα κι αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε να εφευρεθούν! Και κατά την ταπεινή μας άποψη κατασκευάζονται, μάλλον εύκολα, έτσι ώστε στη συνέχεια να διαμορφώνεται η «κοινή δεξαμενή» όπου θα πεταχτεί και η έλλογη εργατική κριτική. Το είδαμε γλαφυρά τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες της 11ης Σεπτέμβρη του 2001. Οι πλέον παρανοϊκές θεωρίες εμφανίστηκαν «καλά εξοπλισμένες» διαδικτυακά, και όλες συνέκλιναν σ’ έναν κοινό στόχο: να προκαλέσουν επιπλέον «θόρυβο» και σύγχυση στην όποια πρωταρχική αμφιβολία για το τι έγινε στη Ν. Υόρκη και στο αμερικανικό πεντάγωνο. Θα μπορούσε αυτή η τεχνική της σχεδιασμένης παραγωγής “συνωμοσιολογιών” να ονομαστεί πρόληψη…

Αυτό, λοιπόν, που είναι ιστορικά αναμενόμενο, το γεγονός δηλαδή ότι σε περιόδους κρίσης, αναδιάρθρωσης, μετάβασης συμβαίνει κατά τα λόγια του Γκράμσι ότι «το παλιό έχει πεθάνει, το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί, ενδιάμεσα εμφανίζονται νοσηρά φαινόμενα» δεν περιμένουμε να διαφεύγει απ’ τους μπηχεβιοριστές και τους δημαγωγούς του συστήματος. Αυτή η νοσηρότητα τους είναι χρήσιμη. Γιατί μέσα σ’ αυτήν και μέσα απ’ αυτήν σκοπεύουν να θάψουν οποιαδήποτε κριτική είναι αυθεντικά επικίνδυνη.

Σ’ αυτή τη διαδικασία οι 5Ganticoviders και οι caradinieri μόνο επιφανειακά είναι αντίπαλοι. Ανήκουν και οι δύο στην ίδια τάξη «πίστης» (σε διαφορετικές θεότητες μόνο προσωρινά και επιφανειακά). Και, κυρίως, διαμορφώνουν εκείνο το τακτικό δίπολο που χρειάζεται το σύστημα για να πνίξει οτιδήποτε το αμφισβητεί. Την προηγούμενη δεκαετία οι «αντι ε.ε.» και οι «φιλο ε.ε.» ήταν το ίδιο χρήσιμοι: έκρυβαν και οι μεν και οι δε τον ταξικό χαρακτήρα της κρίσης / αναδιάρθρωσης, μεταθέτοντας τα «σημεία σύγκρουσης» μακριά απ’ την παραγωγή και την εκμετάλλευση της εργασίας. Τώρα οι «ψεκασμένοι» και οι «πειθαρχημένοι» (στρατιώτες) προσφέρουν επίσης κοινές υπηρεσίες: παραμορφώνουν ένα απ’ τα βασικά στοιχεία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, το γεγονός δηλαδή ότι το δίπολο υγεία / αρρώστια εμπίπτει πλέον στις αρμοδιότητες του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος εξουσίας, διαμορφώνοντας κατάλληλα τις νέες κανονικότητες…

Οι «συνωμοσιολόγοι»

Τρίτη 15 Σεπτέμβρη. Δεκαεννιά χρόνια μετά οι περισσότεροι (και στα μέρη μας) «πιστεύουν» ότι την 11η Σεπτέμβρη του 2001 κατέρρευσαν δύο ουρανοξύστες στη Ν. Υόρκη επειδή κτυπήθηκαν με επιβατικά αεροπλάνα από τρομοκράτες του Μπιν Λάντεν. Πρόκειται για «πίστη» με ότι μεταφυσικό χωράει: στις 11 Σεπτέμβρη του 2001 κατέρρευσαν 3 και όχι 2 ουρανοξύστες· ο τρίτος δεν κτυπήθηκε από κανένα αεροπλάνο κανενός τζιχαντιστή…

Όποιος τολμούσε τότε (το κάναμε ανοικτά και δημόσια μόλις μετά από 2 εβδομάδες, με συγκεκριμένη πολιτική και όχι αστυνομική ανάλυση, στην «Τρίτη γενιά»…) αλλά και έκτοτε να υποστηρίξει ότι η «11η Σεπτέμβρη του 2001» ήταν inside job, έργο της συνεργασίας κάποιας φράξιας των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών με τις ισραηλινές και τις σαουδαραβικές (ίσως και άλλες) θα χαρακτηριζόταν σαν τόσο ελεεινός ώστε το «συνωμοσιολόγος» που έχει γίνει της μόδας φέτος θα έμοιαζε με φιλοφρόνηση… Οι περισσότεροι πίστεψαν την επίσημη εκδοχή του αμερικανικού κράτους· και «αυτό που είδαν με τα μάτια τους».

Αυτό που είδαν με τα μάτια τους; Χμμμ… Με τα μάτια τους, τα ίδια δικά τους μάτια, είδαν και την κατάρρευση του τρίτου ουρανοξύστη, του «κτιρίου 7» – προβλήθηκε την ώρα που γινόταν… Αλλά το ξέχασαν γρήγορα. Πώς έγινε δυνατό να ξεχάσουν κάτι που είχαν δει με τα μάτια τους και όχι απλά δεν ταίριαζε με την επίσημη εκδοχή αλλά ήταν το «κλειδί» για να πλησιάσουν την (απαγορευμένη) αλήθεια; Πώς έγινε δυνατό οι μεν αισθήσεις τους να τροφοδότησαν τον εγκέφαλό τους με τις απαραίτητες πληροφορίες (η «μυστηριώδης» κατάρρευση του «κτιρίου 7») ο δε εγκέφαλός τους να κατακτηθεί απ’ την εξήγηση του αμερικανικού κράτους και όλων των δυτικών, απ’ τις υποδείξεις όλων των δυτικών καθεστωτικών μήντια, έτσι ώστε να σβήνει τις αισθήσεις;

Μήπως οι αισθήσεις δεν είναι πια αρκετές σαν οδηγός για την αλήθεια; Μήπως το να βλέπεις κάτι με τα μάτια σου είναι ασήμαντο μπροστά στο δημαγωγικό carpet bombing; Μήπως οι μηχανισμοί της «πίστης» είναι παντοδύναμοι ακόμα και σε κοινωνίες που καμαρώνουν ότι είναι «κοσμικές» στην όρασή τους;

Στην εξέλιξη της ιστορίας αποδείχθηκε πως η περιθωριακή «τρίτη γενιά» δεν ήταν μόνη της. Το σημαντικότερο είναι ότι την επίσημη εκδοχή για την κατάρρευση των 3 ουρανοξυστών την αμφισβήτησαν οι τότε «ειδικοί»: μηχανικοί, αρχιτέκτονες, κατασκευαστές ουρανοξυστών, οι ενώσεις τους στις ηπα· αλλά και σε άλλα δυτικά κράτη (σα να λέμε το «αμερικανικό τεε»…) Αλλά τι σημασία είχε αυτό; Κι αυτοί «συνωμοσιολόγοι» (και πιθανόν «φιλοτρομοκράτες») ήταν!!!

Έχουν περάσει 19 χρόνια από τότε. Αυτοί οι «ειδικοί» που βόλεψε τόσο πολύ να χαρακτηριστούν «συνωμοσιολόγοι» δούλεψαν σκληρά και συστηματικά για να βρουν όσες περισσότερες αποδείξεις ήταν δυνατόν: οι 3 πύργοι δεν κατέρρευσαν απ’ τα 2 αεροπλάνα αλλά από οργανωμένη κατεδάφιση – ήταν 110% inside job… Δούλεψαν σκληρά και συστηματικά κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στην κυρίαρχη «αλήθεια» που απαιτούσε να είναι η μοναδική, κόντρα στα σαμποτάζ σε βάρος της αξιοπρέπειας και των γνώσεων τους, κόντρα στην υποτίμηση της νοημοσύνης. Δεκαεννιά χρόνια μετά όχι μόνο έκαναν πρόσφατα ένα 3ήμερο συνέδριο («επετειακό») αλλά έχουν καταφέρει με την δουλειά τους να «ανοίξουν τα μάτια» σε ένα ικανό ποσοστό της αμερικανικής κοινωνίας. Και συνεχίζουν ως την οριστική αποκάλυψη της αλήθειας.

Όπως για τότε, την 11η Σεπτέμβρη του 2001, έτσι και τώρα, με τον τσαχπίνη covid, είναι πολλοί εκείνοι που υποστηρίζουν τις κυρίαρχες διαστρεβλώσεις, επειδή είδαν την «αλήθεια» με «τα μάτια τους».

Αλλά τα μάτια τους ήταν κλειστά τότε… Και είναι κλειστά τώρα.

Το παρακάτω σύντομο video περιπαίζει τα καθεστωτικά παραμύθια για την 11η Σεπτέμβρη, δείχνοντας την κατάρρευση του «κτιρίου 7». Το οποίο είναι εκείνο που γκρεμίζεται στο 0.26 λεπτό του video… Γι αυτό το αμερικανικό κράτος υποστήριξε ότι «κατέρρευσε προοδευτικά λόγω πυρκαγιάς»…