Tag: ιδεολογία

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 14

Κυριακή 18 Οκτώβρη. Τι σημαίνει άραγε αυτή η παρατεταμένη καθυστέρηση στη … νίκη της δημοκρατίας; Μήπως αργόσυρτο άγχος των βορθολυμάτων για την τύχη τους, κάτι σαν το κινέζικο βασανιστήριο της σταγόνας; Όχι δα! Σημαίνει, κατ΄αρχήν, λεφτά!!

Τα δύσκολα «μεροκάματα» των ελλήνων εκπροσώπων του λαού πληρώνονται με πάνω από 4.000 ευρώ τον μήνα· οι της επαρχίας μπορεί να παντελονιάζουν 5.000. (Μήπως είναι περισσότερα;) Μια καταδικαστική απόφαση σε βάρος των βοθρολυμάτων στις αρχές του 2017 θα τους στερούσε 30 τέτοια μηνιάτικα (ως τις εκλογές του καλοκαιριού του 2019) – είναι 120 με 150 χιλιάρικα για τον καθένα ή κάνουμε λάθος; Για να βγάλουν 4 και 5 χιλιάρικα τον χρόνο κάποιοι εργάτες και εργάτριες (όχι λίγοι) σκοτώνονται. Αλλά η εγκληματική οργάνωση ήταν επαγγελματική, και τα πρωτοκλασσάτα μέλη της καθάριζαν «λευκά» αυτό το ποσό κάθε μήνα· χώρια τα «μαύρα»…. Δεν θα ήταν λογικό το συμπέρασμα ότι η ελληνική δημοκρατία που την πλήρωνε τόσο καιρό αυτήν την εγκληματική οργάνωση, μαζί και τα (πολιτικά) της ένσημα, ήταν το αφεντικό της; (Όχι θα πουν οι φίλοι αυτής της δημοκρατίας… Ήταν ο λαός που το επέβαλε.. Σωστά… Ο έξυπνος, όμορφος και αλάνθαστος ελληνικός λαός…)

Δεν τελειώνει εκεί η αποζημίωση της (νικηφόρας) δημοκρατίας προς τα βορθολύματα… Ανάλογα με τα χρόνια της θητείας τους, εδώ και πάνω από 1 χρόνο παίρνουν βουλευτική σύνταξη. Η μικρότερη είναι 1,5 χιλιάρικο… (Για να μην προλάβει να σκεφτεί κάποιος «μα τους έκοψαν τα λεφτά», αυτό αφορούσε αναστολή ΜΟΝΟ της κρατικής χρηματοδότησης στο «κόμμα» / συμμορία που στερήθηκε, κατ’ αυτόν τον τρόπο, 8,3 εκατομύρια ευρώ. Μέχρι τότε το κράτος είχε συνεισφέρει στην ανάγκες των βοθρολυμάτων σαν «κόμματος» 1,7 εκατομύρια – επειδή κανείς «δεν γνώριζε» τι και πως…)

Πρέπει να προστεθούν σ’ αυτήν την υπερ-ευνοϊκή μεταχείριση (πρωτοφανή για οργανωμένους εγκληματίες!) τέσσερεις ακόμα παροχές. Πρώτον, η τόσο μεγάλη καθυστέρηση οδήγησε στην παραγραφή διάφορων αδικημάτων, και ίσως παραγραφούν και άλλα (πλημμελήματα) μέχρι να ολοκληρωθεί κάποτε το εφετείο. Δεύτερον, εν τω μεταξύ υιοθετήθηκαν οι αλλαγές στον ποινικό κώδικα και, πια, (άσχετα απ’ τις προθέσεις των σχεδιαστών τους) τα βοθρολύματα έχουν να διαλέξουν τις πιο ευνοϊκές ρυθμίσεις που προβλέπονται απ’ τον καθένα· κι αυτό επειδή η δίκη τους άρχισε με τον παλιό και τέλειωσε με τον καινούργιο. Τρίτον τις έξτρα (επί σχεδόν 3 χρόνια) προσόδους, σε χρήμα ή σε είδος, που μπορεί να προσποριστεί ο καθένας που είναι βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου. Και τέταρτον την εξασφάλιση ικανού χρονικού διαστήματος απ’ την δολοφονία του Π. Φύσσα και μετά ώστε να μπορούν (τα μέλη της συμμορίας) να επικαλεστούν σαν ελαφρυντικό τον «έντιμο βίο» έκτοτε, την «ειλικρινή μεταμέλεια», και τα λοιπά. Το ότι το πρωτόδικο δικαστήριο δεν το δέχτηκε αυτό το ελαφρυντικό δεν σημαίνει κάτι – ήταν αναμενόμενο. Το εφετείο όμως θα το δεχτεί… (Και να το θυμάστε…)

Θεωρεί κανείς πως αυτός ο θρίαμβος της γενναιοδωρίας υπέρ των βοθρολυμάτων προέκυψε κατά λάθος, από απροσεξία, από αμέλεια; Εμείς εδώ όχι. Υποστηρίζουμε ότι αυτή η υπερ-ευνοϊκή μεταχείριση ήταν αποτέλεσμα συναλλαγής (όχι απ’ την μεριά των ροζ και των φαιών, αλλά απ’ την μεριά του «συστήματος Χ» που είναι σαφώς ανώτερο απ’ τις πολιτικές βιτρίνες των τελευταίων 2 δεκαετιών)… Με στόχο; Να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό; Να ολοκληρώσουν δουλειές που είχαν αναλάβει και δεν είχαν μαχαιρώματα (σε κάθε περίπτωση όχι «φανερά»); Κάτι άλλο; Η ασταμάτητη μηχανή παραδέχεται ότι τείνει σίγουρα προς την πρώτη απάντηση, όμως δεν μπορεί να αποκλείσει και οτιδήποτε άλλο.

Σε κάθε περίπτωση: αν αυτά τα μάθαινε κάποιος για μια δίκη βοθρολυμάτων / δολοφόνων / βουλευτών ενός κράτους κάπου στην πλανήτη α) θα συμπέραινε ότι αυτό το κράτος είναι κατά πάσα πιθανότητα η κολομβία, και β) ότι σίγουρα υπάρχουν εκεί βρώμικα «αόρατα χέρια» που διαχειρίζονται και φροντίζουν τις βασικές επιλογές της εξουσίας. Θα θεωρούσε, τέλος, πως ακόμα κι αν καταδικαστούν τέτοιου είδους κατηγορούμενοι σ’ αυτό το μακρινό, μαφιόζικο κράτος, θα είναι για ξεκάρφωμα ή, το χειρότερο, επειδή «κάτι πρέπει να δείξουμε ότι κάνουμε».

Εδώ όμως, πρωτοτυπώντας πέρα από κάθε λογική, εκατοντάδες χιλιάδες υπήκοοι (και όχι μόνο εκείνοι / εκείνες που συγκεντρώθηκαν έξω απ’ τα δικαστήρια στις 7 Οκτώβρη) αγαθών προθέσεων πανηγύρισαν για την «νίκη της δικαιοσύνης»… Ίσως και για τη «νίκη της δημοκρατίας»…

Είναι ο.κ. οι αγαθές προθέσεις; Πατάνε καλά;

(συνεχίζεται)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 9

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Η υπενθύμιση δύο απ’ τους χρηματοδότες των βοθρολυμάτων (χωρίς δικαστική επιβεβαίωση…) και των “διάχυτων” εμπλοκών τους με πρόσωπα και πράγματα του ντόπιου βαθέος κράτους, θα μπορούσε να μοιάζει με αστυνομικό ρεπορτάζ. Αυτή είναι η εύκολη ανάγνωση του θέματος.

Η δύσκολη ανάγνωση προσθέτει μια τέτοια υπενθύμιση δίπλα σε άλλες. Δίπλα στο γεγονός ότι διάφοροι δεσπότες και παπάδες πήγαν μαζί τους “χέρι χέρι”, προκαλώντας ίσως αλλεργία στο εθνικοσοσιαλιστικό τους παραμύθι. Στο γεγονός ότι στις εκλογές η μισή αστυνομία τους ψήφιζε. Στο γεγονός ότι και από καραβανάδες υπήρχε υποστήριξη. Αν το σύνολο των κυριότερων μηχανισμών του ελληνικού βαθέος κράτους έχει ή είχε, σαν παράρτημα, τα βοθρολύματα, κι αν, επιπλέον, υπήρξαν χρηματοδότες απ’ το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, τους εφοπλιστές, τότε δεν τίθεται ζήτημα “αστυνομικού ρεπορτάζ” – έτσι δεν είναι;

Η υπενθύμιση των δύο χρηματοδοτών / εφοπλιστών απαντάει μήπως το ερώτημα “ποιός” σχεδίασε την “μεταμόρφωσή” τους, από πεζοδρομιακή συμμορία σε κοινοβουλευτική plus πεζοδρομιακή; Όχι – λέμε. Το who is who των συγκεκριμένων χρηματοδοτών / εφοπλιστών, το γεγονός δηλαδή ότι έχουν πολλές εμπλοκές με τα δικαστήρια για τις δραστηριότητές τους, δείχνει ότι σε καμμία περίπτωση δεν είναι «υψηλόβαθμοι» μέσα στα ελληνικά κρατικά / παρακρατικά κυκλώματα! Οι capo di capi δεν είναι αυτοί!

Ας θυμίσουμε ξανά, ενισχυτικά (έχουν περάσει κάποιες μέρες) δύο επιπλέον στοιχεία που δείχνουν ότι η χρηματοδότηση ήταν διακριτική απ’ τον πολιτικό σχεδιασμό της «μεταμόρφωσής» τους. Πρώτον, η “ανεξήγητη”, με διαδοχικά βήματα, απόσυρση του ακροδεξιού λα.ο.σ. προς όφελος των βοθρολυμάτων, αποκλείεται να σχεδιάστηκε και να οργανώθηκε απ’ τους συγκεκριμένους τύπους. Αυτό είναι inside job, με την έννοια ότι έχει γίνει από κυκλώματα εξουσίας που έχουν μεγάλη «εσωτερική» πείρα. Δεύτερον, η ανάθεση απ’ τον υφυπουργό δημόσιας τάξης Μαρκογιαννάκη της εκκαθάρισης / «ανακατάληψης» του κέντρου της Αθήνας (των γειτονιών με μετανάστες) στα βορθολύματα. Έτσι ώστε, πέρα απ’ αυτήν καθαυτήν την βρωμοδουλειά, να μετρηθεί βήμα – βήμα  η «εκλογική διεισδυτικότητα» των βοθρολυμάτων και του συμμοριστισμού… Ούτε αυτό είναι κάτι που θα το συνελάμβαναν σαν αναγκαιότητα και θα έβρισκαν τρόπο να υλοποιήσουν οι συγκεκριμένοι εφοπλιστές / χρηματοδότες, ή άλλοι, του ίδιου επιχειρηματικού κλάδου με έδρα το Λονδίνο ή την Ν. Υόρκη. Κι αυτή η μεθόδευση είναι inside job του ελληνικού βαθέος κράτους.

Συνεπώς, το ότι το “follow the money” θα μπορούσε να ερευνηθεί ως ένα σημείο δεν απαντάει στα αρχικά ερωτήματα:

Α) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των καπιταλιστικών συμφερόντων) χρειαζόταν την κοινοβουλευτοποίηση μιας συμμορίας τραμπούκων;

Β) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών) μπορούσε να οργανώσει την «μεταμόρφωση» αυτής της συμμορίας, έστω για μερικούς μήνες, ώστε να πουληθεί στο πόπολο σαν μια «φιλάνθρωπη ελληνική εθνική δύναμη»;

Γ) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών) μπορούσε να εξασφαλίσει πολλές χιλιάδες ψήφους στα βοθρολύματα;

Δ) Τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό: ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ χρειαζόταν μια «δύο επιπέδων» φασιστική «άνοδος»;

Για να απαντηθούν ή, πιο σωστά, να υποδειχθούν οι απαντητικές προσεγγίσεις χρειάζεται να μπουν σε σειρά, σαν κομμάτια του παζλ, ορισμένες ισχυρές ενδείξεις, όχι οικονομικού (ή αστυνομικού) χαρακτήρα, αλλά πολιτικού – με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας.

Οφείλουμε ωστόσο να προειδοποιήσουμε τον ανυποψίαστο αναγνώστη: η τακτοποίηση που, συνοπτικά, θα παρουσιάσουμε στη συνέχεια ΔΕΝ έχει καμμία σχέση με την «παραδοσιακή» αντίληψη που έχουν τα κόμματα και οι οργανώσεις για το κράτος (του ελληνικού συμπεριλαμβανόμενου) και την «πολιτική»!! Σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή ΔΕΝ ανήκει σ’ αυτήν την σχολή σκέψης – ακόμα κι αν αυτό δεν φαίνεται πάντα. Συνεπώς, οι λογικοί συσχετισμοί που θα εκθέσουμε στη συνέχεια, παρότι έχουν επιβεβαιωθεί αυτά τα χρόνια ως προς την ικανότητά τους για προβλέψεις, θα προκαλέσουν. Και (είναι η μόδα της εποχής) θα είναι εύκολο να θεωρηθούν «συνωμοσιολογία»!…

Όμως τα γραπτά μένουν! Τα βασικά σημεία των παρακάτω τα εκθέσαμε γραπτά και δημόσια στην ώρα τους! Αποκτήσαμε εχθρούς – αλλά ο χαρακτηρισμός «συνωμοσιολογία» δεν ήταν καθόλου της μόδας τότε…

Τί να κάνουμε; Ο καθένας έχει την κόλαση που του αναλογεί!

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 10

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Θα αρχίσουμε με το γεγονός νούμερο μηδέν: την διαδήλωση (;) της 5 Μάη του 2010. Γράψαμε αναλυτικά στο παρελθόν στο χάρτινο Sarajevo, οπότε παρεπέμπουμε εκεί (Sarajevo νο 80, Γενάρης 2014). Για τις ανάγκες των εδώ συλλογισμών αναπαράγουμε ένα μικρό κομμάτι:

… Μιλάμε καθαρά (και καθόλου “συνωμοσιολογικά”!) για οργανωμένο σχέδιο σχετικά μεγάλης κλίμακας, του είδους τακτική της έντασης, στις 5 Μάη του 2010. Μιλάμε για ένα σχέδιο που δεν είχε στόχο να προβοκάρει τους αναρχικούς / αντιεξουσιαστές (ή “να επιβάλλει το νόμο της σιωπής”…), αλλά κάτι άλλο. Τι όμως;

… Εκείνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι ενώ, υπό “νορμάλ” συνθήκες, η διαδήλωση της 5ης Μάη θα ήταν μια παρόμοια με τις πάμπολλες εκτονωτικές που ακολούθησαν το 2010 και το 2011, η στημένη έντασή της προσανατόλισε καθοριστικά τις “αντιδράσεις της κοινωνίας” κατά της βουλής (γενικά) και κατά της κυβέρνησης Παπανδρέου (ειδικά). Φυσικά αυτό δεν θα ήταν γενικά δύσκολο, δεδομένων των ηγεμονικών μικροαστικών ιδεολογιών της “κοινωνίας”. Όμως η 5η Μάη ήταν στην αρχή· και η στημένη έντασή της θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν “προειδοποίηση” κάποιου τμήματος του βαθέος κράτους εναντίον της όχι – και – τόσο – βαθύ – πασοκ κυβέρνησης του Παπαντρέου του Γ. Στο κάτω κάτω ορισμένοι ειδικοί της εξουσίας θα μπορούσαν να καταλάβουν (και να ξέρουν!) πολύ καλύτερα απ’ τον “λαό”, εξ αρχής, που θα πήγαινε η διαχείριση της κρίσης…

Οι δολοφονίες (στη Marfin) και οι απόπειρες δολοφονιών με παρόμοιους τρόπους (εμπρησμούς) στις 5 Μάη σε άλλα σημεία του κέντρου έχουν παραμείνει «μυστηριώδεις». Όχι για την αστυνομία… Αυτή φρόντισε να «κλείσει την υπόθεση» κατηγορώντας άσχετους που, τελικά, αθωώθηκαν· όπως και έπρεπε. Είναι «μυστηριώδεις» για όλους τους πολιτικούς παντογνώστες, φίλους του λαού και του τόπου, που έχουν απαντήσεις σε όλα, εκτός απ’ αυτά που χώνουν κάτω απ’ το χαλί (και δεν είναι λίγα).

Για εμάς η 5 Μάη του 2010 ήταν η αρχή του «ξηλώματος» της κυβέρνησης του Παπαντρέου του Γ και, κυρίως, του ίδιου και των απόψεών του περί διακυβέρνησης – απ’ το ίδιο το δικό του βαθύ κόμμα, το οποίο δεν ήλεγχε και τον είχε επιλέξει σαν βιτρίνα αγνοώντας την καταιγίδα που είχε εμφανιστεί στον ορίζοντα. Το τέλος του (πετυχημένου όπως αποδείχθηκε) ξηλώματος ήταν η σύμπραξη αριστερών, ακροαριστερών και φασιστών στην παρέλαση στη Σαλονίκη στις 28 Οκτώβρη του 2011, και η αλυσίδα των γεγονότων που ακολούθησαν αμέσως μετά: η μάλλον απελπισμένη προσπάθεια «εξόδου» του τότε πρωθυπουργού προς ένα δημοψήφισμα (για την αποδοχή ή την απόρριψη του «β μνημονίου») και τα όσα ακολούθησαν ως την παραίτησή του.

Το να μεθοδεύουν παρακρατικοί / βαθυκρατικοί μηχανισμοί την εκπαραθύρωση ενός πρωθυπουργού που δεν τον ελέγχουν και, κατά συνέπεια, φοβούνται ότι θα αξιοποιήσει την «εξωτερική βοήθεια» (του διεθνούς ελέγχου) επιβάλλοντας ένα είδος εσωτερικής αναδιάρθρωσης ενάντια στα συμφέροντά τους (ενάντια στα κυκλώματα των πολιτικών προσόδων) είναι ένα ζήτημα. Το να καταφέρουν να εκπαραθυρώσουν έναν απόγονο του οίκου των Παπανδρέου κρατώντας αλώβητο το κόμμα που ίδρυσε ο Παπανδρέου ο Β, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Και ήταν αδύνατο. Η «πτώση» του ΓΑΠ θα σήμαινε υποχρεωτικά και την «πτώση» του πασοκ, σίγουρα για ικανό χρονικό διάστημα.

Συνεπώς, το έργο που ξεκίνησε στις 5 Μάη του 2010, «κορυφώθηκε» απ’ τον «αγανακτισμένο λαό» στα μέσα του 2011, και έφτασε στο τέλος του τον Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς, περιλάμβανε και ένα επιπλέον σοβαρό ερώτημα: με την κεντροαριστερά στην ελλάδα, σαν δεύτερο πόλο κυβερνητικής εξουσίας, τι θα γίνει;

Είναι εύλογο πως εκείνοι που σχεδίασαν και πραγματοποίησαν το «ξεπέρασμα» του τότε πρωθυπουργού είχαν αρκετή ευφυία για να βρουν απαντήσεις στο ερώτημα της διάδοχης κατάστασης. Και η μόνη πιθανή «διάδοχη κατάσταση» ήταν το μικρό, στα όρια της ύπαρξης, κόμμα του «συνασπισμού»! Όπως συμβαίνει κατά κόρον στα χρηματιστήρια, όπου μεγάλες εταιρείες εκτός αγοράζουν μικρές που είναι εντός και τις χρησιμοποιούν σαν «κέλυφος» για να μπουν απ’ την πίσω πόρτα στον στίβο της αγοραπωλησίας μετοχών, έτσι έγινε και στην τεχνική της εξουσίας (και, υποθέτουμε, εκείνοι που είχαν αυτήν την ιδέα είχαν και κάποια εμπειρία απ’ το ελληνικό χρηματιστήριο): το κόμμα της Κουμουνδούρου επιλέχτηκε / εξαγοράστηκε, σαν το «κέλυφος» για την όποια «ανασύσταση της κεντροαριστέρας», σαν «πασοκ Β» – κι αυτό έγινε με γνώση και συμφωνία αν όχι όλων σίγουρα κάποιων βασικών στελεχών του… Η ασταμάτητη μηχανή το κατάλαβε όταν, κάπου τον Δεκέμβρη του 2011, ακούστηκε απ’ το στόμα του τότε «φέρελπι» Τσίπρα μια λέξη που ποτέ δεν θα ήταν δυνατόν να προέρχεται απ’ αυτό το κόμμα. Εξουσία! Πάμε για την εξουσία!! (Με το 3,5%; Όχι βέβαια!!!)

Αλλά η προοπτική μιας τέτοιας «αλλαγής σκυτάλης» και η γρήγορη (και τεχνητή…) διόγκωση ενός κόμματος απ’ τα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης σε κυβερνητικό μέγεθος (μια διόγκωση έκτακτης ανάγκης διεύθυνσης αναμφίβολα) δεν θα μπορούσε να γίνει, απλά, με ένα «χρίσμα»! Με δεδομένες τις κοινωνικές συνθήκες της περιόδου και τις ιστορικές συμπάθειες της Κουμουνδούρου προς διάφορες (τυπικά αντισυμβατικές μειοψηφίες), το να γίνει στο ορατό μέλλον ο συνασπισμός κυβέρνηση εγκυμονούσε κινδύνους. Κινδύνους αν όχι για την ουσία σίγουρα για τον φορμαλισμό της προστασίας των συμφερόντων των αφεντικών, για το τυπικό της δημόσιας τάξης. Η εξέγερση στα τέλη του 2008 και τα υποκείμενα που την έκαναν ήταν άλλωστε πολύ «φρέσκα» για να αγνοηθούν… Τόσο εντός όσο και εκτός ελλαδιστάν.

Γι’ αυτό, πέρα από μια περίοδο «διόγκωσης» της εκλογικής επιρροής του συνασπισμού, θα έπρεπε να υπάρξει παράλληλα και η διαμόρφωση των όρων «περιορισμού» του. Σε δύο επίπεδα: τόσο στο κυβερνητικό / κοινοβουλευτικό, όσο και στο πεζοδρόμιο. Ας το πούμε χωροτακτικά: μια «εσωτερική» φρουρά για τα πιθανά ολισθήματα της κυβερνοαριστεράς· και μια ικανή «εξωτερική» φρουρά για το πιθανό “λύσιμο” των ιστορικών (ή όχι…) φίλων της στους δρόμους…

Υποψιάζεθε μήπως ότι πλησιάζουμε το Α και το Δ απ’ τα πιο πάνω ερωτήματα;

(συνεχίζεται)

Αδικαιολόγητο vertigo

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Είναι προφανές και εύλογο πως όταν ανακοινώθηκε ότι το ψόφιο κουνάβι έχει “κολλήσει” (τι άλλο; το γνωστό) οι εχθροί του σ’ όλο τον πλανήτη ευχήθηκαν να πεθάνει. (Έχει, όμως, κάτι φίλους…. power! Τον Kim τον little rocket man, αλλά και τους ταλιμπάν…)

Ευχήθηκαν να γίνει, δηλαδή, ένα εντελώς ψόφιο ψόφιο κουνάβι! Για δύο λόγους. Πρώτον επειδή είναι ένας καραγκιόζης ανάξιος της ηγεσίας μιας τόσο μεγάλης δύναμης. Και δεύτερον επειδή ο θάνατός του θα αποδείκνυε, πέρα από κάθε αμφιβολία, όχι μόνο ότι ο covid-19 είναι η Αποκάλυψη που φαντάστηκε ο Ιωάννης (μασουλώντας κάτι περίεργα μανιτάρια της Πάτμου, ώσπου τα έφαγε όλα και δεν έμεινε τίποτα για τους επόμενους) αλλά και ότι (ο τσαχπίνης) τιμωρεί όσους τον αρνούνται.

Δυστυχώς για αυτό το «κοινό αίσθημα» το ψόφιο κουνάβι επέζησε, μάλλον εύκολα. Αυτό προκάλεσε μεγάλο εκνευρισμό, που έφτασε στο σημείο οι κυνηγοί των «συνωμοσιολόγων» να γίνουν συνωμοσιολόγοι οι ίδιοι: μπαααα, ψέματα έλεγαν, δεν είχε αρρωστήσει, το έπαιξε για να τραβήξει συμπάθεια και ψήφους! Δηλαδή; Θα πουν τώρα πως υπάρχουν και fake positive;

Τέλος πάντων. Κι αυτό ανθρώπινο… Όμως, μέσα σ’ αυτούς τους στροβιλισμούς, χάθηκε η μπάλα. Εκείνοι που ζήτησαν «μάσκες για όλο το λαό», «αντισηπτικά για όλο το λαό», «κοινωνική αποξένωση για όλο το λαό», «καραντίνα για όλο το λαό», δεν θα έπρεπε να αρπάξουν αυτήν την μοναδική ευκαιρία που δημιουργήθηκε απ’ την ανάσταση του ψόφιου κουναβιού; Δεν θα έπρεπε να ζητήσουν επιτακτικά «θεραπεία α λα Trump για όλο το λαό»;

Δεν το έκαναν, και δεν βλέπουμε ελπίδα στον ορίζοντα. Κι όμως. Απέναντι σε μια τόσο φονική κατάρα γιατί να έχουν μόνο οι ελίτ της εξουσίας αποτελεσματικές θεραπείες; Χάθηκε, άραγε, το ένστικτο της ισότητας απ’ αυτούς που μισούν το ψόφιο κουνάβι;

Δεν θα έπρεπε. Έδωσε, αθελά του, μια ευκαιρία.

(φωτογραφία: Εξακολουθούμε να τον θεωρούμε τον καταλληλότερο για να διαλυθεί την επόμενη τετραετία το ψοφιοκουναβιστάν στα εξ ων συνετέθη. Τι άλλο θα ήθελε κάποιος, δηλαδή, από έναν αμερικάνο πρόεδρο;)

Να ξηγηθούμε λοιπόν…

Δευτέρα 12 Οκτώβρη. …Η ασταμάτητη μηχανή έχει γίνει ιατρικό περιοδικό… δυσκολεύομαι να την διαβάσω… Αυτό σχολίασε μια ψυχή· και έχει κάποια δίκια. Ας ξηγηθούμε λοιπόν.

Κατ’ αρχήν, όπως και σε άλλα θέματα, έτσι και στον covid-19 θα μπορούσαμε να κάνουμε ότι κάνουν οι πάντες. Να λέμε μερικές εξυπνάδες, να πετάμε μερικούς βερμπαλισμούς, μερικές παπαρίτσες facebookικού τύπου, και να τελειώνει η ιστορία. Όμως την έχουμε δει εντελώς διαφορετικά.

Το ζήτημα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας είναι πάρα πολύ σοβαρό, και όλα δείχνουν ότι η ιστορία του καπιταλιστικού κόσμου (και των ζωών μας) χωρίζεται πια σε «π.c.» και «μ.c.». Επιπλέον είναι άμεσα συναρτημένο με το κοντινό ή και πιο μακρινό μέλλον. Η 4η βιομηχανική επανάσταση δεν πρόκειται να είναι η χαριτωμένη γιορτή της «ελευθερίας» και της «επιθυμίας» του καταναλωτή, όπως ήταν η 3η! Ξεκίνησε με «ξύλο», και θα έχει ακόμα περισσότερο προχωρώντας. (Αναλυτικά αυτά γράφονται στα cyborg).

Και πάλι θα μπορούσαμε να το ρίξουμε στα επιφανειακά, τα εύκολα προς άγραν «επισκέψεων». Όχι: εδώ αρχίζει η παραξενιά του χαρακτήρα του Sarajevo, της ασταμάτητης μηχανής, κλπ.

Σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή ξέρει ότι η εξουσία (και ανάλογα η αντι-εξουσία) δεν είναι μόνο, και δεν είναι καν κυρίως, μια αναμέτρηση «δύναμης πυρός». Όποτε νικήσαμε σαν τάξη δεν τα καταφέραμε επειδή είχαμε περισσότερο μπαρούτι. Νικήσαμε επειδή είμασταν πιο έξυπνοι και αποτελεσματικοί!

Είναι, σε πολύ μεγάλο βαθμό, μια αναμέτρηση γνώσης (και άγνοιας). Ο καπιταλισμός και το κράτος προχωρούν σ’ όλη την ιστορία ως τώρα αφαιρώντας γνώσεις απ’ τους ζωντανούς δημιουργούς του πλούτου, και ενσωματώνοντάς τες (κατάλληλα προσαρμοσμένες) στους «ειδικούς» και στις μηχανές. Στη θέση της άγνοιας των υποτελών που με βία πετυχαίνουν σπέρνουν ιδεολογίες, φαντασιώσεις, μεταφυσικές, φόβους. Όμως με τέτοιο διανοητικό, συναισθηματικό και ηθικό υλικό, όχι επαναστάσεις δεν γίνονται, αλλά ούτε καν εξεγέρσεις στοιχειωδώς επικίνδυνες!

Στα μέσα του 20ου αιώνα (ας πούμε), με βάση το τεχνολογικό επίπεδο του τότε καπιταλισμού, οι υποτελείς (η τότε εργατική τάξη δηλαδή) είχαν αρκετές αντι-γνώσεις στην καθημερινή τους ζωή. Τέτοιες που τους επέτρεπαν όχι μόνο μια σχετική αυτονομία (με την κυριολεκτική, όχι με την πολιτική έννοια) αλλά και μια ορισμένη εργατική (ή και λαϊκή) αυτοπεποίθηση – απόλυτα αναγκαία για να μπορούν να κοντράρουν τους αποπάνω. Ποιές ήταν αυτές οι αντι-γνώσεις της καθημερινής ζωής σε σχέση με το τότε τεχνολογικό καπιταλιστικό επίπεδο; Από το μαγείρεμα ως τις πρώτες βοήθειες· απ’ τις απλές επισκευές και κατασκευές στο σπίτι μέχρι την συντήρηση των όποιων οχημάτων· απ’ την αντιμετώπιση διάφορων ήπιων ασθενειών ως τις καλές τέχνες της φιλίας, του έρωτα, της μουσικής και του χορού.

Πέρασε καιρός από τότε. Η γενικευμένη ψηφιοποίηση έχει ήδη αφαιρέσει / καταργήσει / μεταφέρει στις μηχανές πολλές τέτοιες ζωντανές γνώσεις· και αυτή η διαδικασία επιταχύνεται και αγριεύει μπροστά στα μάτια μας τους τελευταίους μήνες. Με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία για παράδειγμα: το πράγμα έχει φτάσει στο σημείο όπου εκατομύρια υποτελείς ΔΕΝ ξέρουν καν αν είναι καλά ή όχι, και δέχονται τους προσδιορισμούς των αφεντικών και των λακέδων τους (ακόμα και των δημαγωγών, απ’ την οθόνη…) για το σώμα τους το ίδιο.

Απ’ την άλλη μεριά το τεχνικό επίπεδο του καπιταλισμού είτε αφορά την παραγωγή (εργασία), είτε την κοινωνική αναπαραγωγή (την διασκέδαση, την εκπαίδευση, την ξεκούραση, την διατροφή, τις κοινωνικές σχέσεις, το παιχνίδι, κλπ) έχει γίνει εξαιρετικά σύνθετο· και σίγουρα πολύ πιο σύνθετο απ’ ότι ήταν πριν 50 ή 70 χρόνια. Η «υψηλή τεχνολογία» περιβάλλεται από έναν (συνειδητοποιημένο ή όχι δεν κάνει διαφορά) μυστικισμό της μηχανής, έναν φετιχισμό, που είναι ακόμα πιο παραλυτικός απ’ τις παλιές θρησκείες.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες (σκέφτεται, λέει και πράττει η ασταμάτητη μηχανή), μέσα στη γενική γνωσιολογική παράδοση / συνθηκολόγηση (που σημαίνει όμως υποδούλωση και μόνο), μια μονάχα επιλογή υπάρχει, δύσκολη μεν αλλά που μπορεί να χαρακτηριστεί έντιμα εργατική: διαρκής έφοδος και απαλλοτρίωση των διαχωρισμένων γνώσεων των «ειδικών»!

Η αποδιάρθρωση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας από εδώ έχει υπάρξει εξαιρετικά δύσκολη, κουραστική, εντατική, χρονοβόρα, υπομονετική, πεισματάρικη, και κάποτε απελπισμένη συμβολή σ’ αυτήν την έφοδο. Ως τώρα στην ασταμάτητη μηχανή έχουν γραφτεί σχετικά με τον covid το λιγότερο 4 βιβλία των 250 σελίδων το καθένα, μόνο κείμενο (χωρίς υπερβολή) – που κινδυνεύουν όχι μόνο (και όχι τόσο) απ’ την βλακεία και την εθελοδουλεία των κάθε είδους μπανιστηριτζήδων αλλά, κυρίως, απ’ την (αδιάφορη και γρήγορη) κατανάλωσή τους. Και την λήθη.

Μπορεί να έφτασε η ασταμάτητη μηχανή, φορές φορές, να μοιάζει «ιατρικό περιοδικό», αλλά δεν είναι τέτοιο. Είναι εργατικό πολιτικό εγχείρημα. Κι αυτό είναι το ζόρι για όλους και όλες εσάς που διαβάζεται εδώ. Σε ένα περιβάλλον σύνθετης τεχνολογικής αναβάθμισης του καπιταλισμού, ακόμα και η (αποτελεσματική) άμυνα δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν διαρρηγνύουμε, κάθε φορά, αν δεν σπάμε εκτός συστήματος τους φραγμούς της «τεχνο-επιστημονικότητας», της «ειδικότητας», του (συνήθως εκμαυλισμένου) «κύρους» – και της απαλλοτρίωσης / κλοπής / υπεξαίρεσης των μυαλών μας!

Απέναντι στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία η ασταμάτητη μηχανή αναγκάστηκε να διαβάσει, επί άπειρες ώρες, μικροβιολογία, κυτταρολογία… Όπως άλλοτε απέναντι στον τυφώνα του χρηματιστηρίου ή της κρίσης / αναδιάρθρωσης το Sarajevo διάβασε ξανά κριτική της πολιτικής οικονομίας… Όπως διαβάζει άπειρες ώρες ιστορία, πολιτική γεωγραφία… Θα μπορούσε να είναι ατομικό χόμπυ – αλλά είναι εργατικό καθήκον… Θα μπορούσε να είναι διδακτορικά – αλλά είναι το αντίθετο: η ελάχιστη, περιθωριακή συμβολή σε κάτι που, το ξέρει, δεν πολλαπλασιάζεται όπως θα έπρεπε· κι ωστόσο είναι καίριο και θα είναι πάντα καίριο για την τάξη μας.

Η αντιπληροφόρηση είναι εργασία. Η κριτική είναι εργασία. Για να έχουν μια έστω ελάχιστη πιθανότητα επιτυχίας, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, δεν πρέπει να λυπηθούμε κανέναν κόπο. Ούτε πρέπει να παραιτηθούμε απ’ την τεκμηρίωση – της εργατικής αρνησικυρίας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους εχθρούς μας να μας αντιμετωπίζουν σαν «διανοητικούς φουκαράδες»! Δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να μας κάνουν ανειδίκευτους στη ζωή! Για να μας ξαναφοβηθούν κάποτε θα πρέπει να ξέρουμε… και να ξέρουμε καλά!

Έτσι έχουν τα πράγματα, και συγγνώμη αν η ασταμάτητη μηχανή «παραφέρεται» για να μην αφήσει τίποτα «να πέσει κάτω». Αυτή η ιστορία που για εσάς χρειάζεται 3 ή 4 λεπτά ανάγνωσης, για την ασταμάτητη μηχανή χρειάζεται 6 έως 8 ώρες καθημερινής, εντατικής δουλειάς. Δεν είναι αστείο. Είναι εντελώς άνισο, είναι σαφές. Επιπλέον είναι δουλειά εκτεθειμένη στις antisocial παπαριές του κάθε τσόγλανου ή στις τακτικές του κάθε τεταρτοαυγουστιανού – αναπόφευκτο…

Αλλά το να πάμε σαν τους τυφλούς στον Άδη ή σαν τα σκυλιά στ’ αμπέλι, αυτό είναι εντελώς τρομακτικό…

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 5

Παρασκευή 9 Οκτώβρη. Ρωτούσαμε χτες (ρητορικά…): Τι έλειπε απ’ το λα.ο.σ. και το είχαν τα βοθρολύματα ώστε να κάνει ο πρώτος στην άκρη δημιουργώντας αρκετό χώρο στα δεύτερα; Ακόμα σημαντικότερο: ποιοί ήταν που ζύγιζαν την κατάσταση, διέκριναν τα «πλεονεκτήματα» των βορθολυμάτων (έναντι του λα.ο.σ.), και αποφάσισαν / μεθόδευσαν αυτήν την «αλλαγή φρουράς» απ’ τα τέλη του 2011 ως την άνοιξη του 2012;

Η απάντηση είναι κατ’ αρχήν εύκολη: τα βοθρολύματα ήταν μαχαιροβγάλτες, υποκοσμιακοί, τραμπούκοι, σκινάδες… Ενώ ο λα.ο.σ. ήταν «ικανοποιητικά» ακροδεξιός, αλλά χωρίς ομάδες κρούσης…

Αρκεί και μόνο να συνειδητοποιήσει (όποιος το αντέχει) ότι στην διάρκεια της διαχείρισης της κρίσης α λα ελληνικά, στα τέλη του 2011 / αρχές του 2012, αμέσως μετά την οριστική υπονόμευση της κυβέρνησης του ΓΑΠ, τους “αγανακτισμένους” κλπ, «ωρίμασε» και «εκτοξεύτηκε» μια αλλαγή φρουράς τέτοιου περιεχομένου, ώστε να δημιουργηθεί ένα κύμα κάπως πιο αναλυτικών (κρίσιμων) ερωτημάτων:

Α) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των καπιταλιστικών συμφερόντων) χρειαζόταν την κοινοβουλευτοποίηση μιας συμμορίας τραμπούκων;

Β) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών) μπορούσε να οργανώσει την «μεταμόρφωση» αυτής της συμμορίας, έστω για μερικούς μήνες, ώστε να πουληθεί στο πόπολο σαν μια «φιλάνθρωπη ελληνική εθνική δύναμη»;

Γ) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών) μπορούσε να εξασφαλίσει πολλές χιλιάδες ψήφους στα βοθρολύματα;

Δ) Τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό: ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ χρειαζόταν μια «δύο επιπέδων» φασιστική συμμορία τραμπούκων, απ’ την μια μεριά στο κοινοβούλιο και απ’ την άλλη στο πεζοδρόμιο;

Αυτά τα ερωτήματα δεν αφορούν αυτά καθαυτά τα βοθρολύματα. Αφορά μάλλον το σύνολο της κρατικής / παρακρατικής / καπιταλιστικής αλυσίδας στην οποία αυτοί ήταν ένας κρίκος.

Για να συγκεκριμενοποιηθούν στοιχειωδώς τέτοιες ερωτήσεις που αφορούν μια – στην πραγματικότητα έξω από οποιαδήποτε σοβαρή κριτική εργατική ανάλυση – κρίσιμη ιστορική περίοδο του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, αυτήν απ’ το 2009 ως το 2019, χρειάζονται κάπως εμβόλιμα δυο υπενθυμίσεις για την οργανική σύνδεση κράτους / παρακράτους στο ελλαδιστάν.

Η πρώτη αφορά το διάστημα 1992 – 1995 και την «ελληνοσερβική φιλία». Έχουμε αναφερθεί ήδη στην αξιοποίηση των βοθρολυμάτων (με τις ευλογίες όχι μόνο των υπηρεσιών αλλά όλου του «πολιτικού κόσμου», διακομματικά, και της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας) στις σφαγές στη βοσνία. Δεν ήταν, όμως, μόνον αυτοί – αυτοί ήταν το «πεζικό».

Αντιγράφουμε αποσπάσματα απ’ το καθεστωτικό «βήμα» στις 25 Νοέμβρη 2008, με τίτλο Η «λαμπρή καριέρα» ενός βομβιστή:

… Η συνεργασία του Θέμη Καλαποθαράκου με τον Θέμη Παπαμάλη απέκτησε «διεθνείς» διαστάσεις με τη συμμετοχή του έλληνα βομβιστή στον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το ξεκίνημα της ειδικής αποστολής του Παπαμάλη στον πόλεμο της Βοσνίας βρίσκεται στην προγενέστερη γνωριμία του Θέμη Καλαποθαράκου με τον διαβόητο σέρβο παραστρατιωτικό Ζέλικο Ρασνάτοβιτς, γνωστότερο με το ψευδώνυνο Αρκάν… Παράλληλα ο Θέμης Καλαποθαράκος εκείνο το διάστημα είχε έλθει σε επαφή με γνωστό έλληνα στρατιωτικό, ο οποίος διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στην ΕΥΠ και στο πολιτικό παρασκήνιο. Ο άνθρωπος αυτός ζήτησε από τον Καλαποθαράκο να λάβει μέρος σε «μυστικές επιχειρήσεις» στην Αλβανία, στη Βοσνία και αλλού για να προωθήσει τα ελληνικά συμφέροντα. Ό,τι κι αν σήμαινε αυτό…

Μάλιστα οι ειδικές αυτές αποστολές της ομάδας Καλαποθαράκου ήταν σε γνώση υψηλόβαθμων αξιωματικών της Αστυνομίας που υπηρετούν ακόμη και σήμερα στην ΕΛ.ΑΣ. και μιλούν με… κολακευτικά λόγια για τον «εθνικό ρόλο της ομάδας Καλαποθαράκου»!

Έτσι λοιπόν ο Θέμης φρόντισε να στείλει μερικούς δικούς του ανθρώπους στο πλευρό του Αρκάν και ανάμεσα σε αυτούς τον Παπαμάλη, ο οποίος απέκτησε στον κόσμο της ελληνικής νύχτας το παρατσούκλι «ο Βόσνιος».

Ο Παπαμάλης, σύμφωνα με άλλους έλληνες εθελοντές στον πόλεμο της Βοσνίας, είχε σημαντικό ρόλο σε επιχειρήσεις των «Τίγρεων» του Αρκάν. Σε μια από τις επιχειρήσεις τραυματίστηκε στο μάτι του, γεγονός που του δημιούργησε σχετικό πρόβλημα όρασης. Όταν επέστρεψε συνέχισε να συνεργάζεται με τον Καλαποθαράκο αλλά και με άλλες ομάδες στην Αττική, οι οποίες έβλεπαν στο πρόσωπό του τον «ιδανικό, εχέμυθο, κατασκευαστή βομβών».

Για όσους / όσες δεν γνωρίζουν ο Θ. Παπαμάλης ήταν (σύμφωνα με το ίδιο άρθρο) … Αρχηγός μιας ομάδας πρώην μελών της Ομάδας Υποβρύχιων Καταστροφών οι οποίοι μετά τη λήξη της θητείας τους εντάχτηκαν στο οργανωμένο έγκλημα της χώρας μας… Ο Θ. Καλαποθαράκος υπήρξε στα ‘80s και ακόμα εντονότερα στα ‘90s ο «βασιλιάς (της προστασίας) της παραλιακής», και ίσως ακόμα περισσότερα. Θεωρούνταν «άρχοντας».

Και οι δύο (Παπαμάλης και Καλαποθαράκος) «εκκαθαρίστηκαν» μέσα σε λίγους μήνες το 2000 στην Αθήνα (όπως και ο Αρκάν, την ίδια ακριβώς περίοδο, το Βελιγράδι), εντελώς συμπτωματικά μετά την εμφάνιση των αμερικάνων στο Κόσοβο και, κυρίως, την ενοχοποίηση (εκ μέρους τους) του ως τότε «αόρατου» συμμάχου τους Μιλόσεβιτς… Και πάλι εντελώς συμπτωματικά ο αδελφός του Θ. Καλαποθαράκου Χρήστος (πρωταθλητής πυγμαχίας και kick boxing) ήταν στέλεχος του λα.ο.σ., και πήρε για ένα διάστημα μερικών μηνών την βουλευτική θέση του βορΒορίδη, μετά την μεταπήδηση του τελευταίου στη ν. δημοκρατία και την παραίτησή του από βουλευτής του λα.ο.σ.

Η δεύτερη υπενθύμιση αφορά την ανάθεση στα βοθρολύματα, εκ μέρους του τότε υφυπουργού δημόσιας τάξης Μαρκογιαννάκη, της επανακατάληψης του κέντρου της Αθήνας· με την ανάλογη (εγκληματική) «αμοιβή» τους, το 2009.

Αυτές οι δύο υπενθυμίσεις είναι απαραίτητες. Όταν ρωτάμε «ποιός» (προφανώς δεν εννοούμε κάποιο μεμονωμένο άτομο…) δεν ψάχνουμε φαντάσματα στο σκοτάδι. Ακόμα κι αν δεν ξέρουμε λεπτομέρειες (πώς θα γινόταν αλλιώς;) υποδεικνύουμε την σταθερή σύνδεση κράτους / παρακράτους / ντόπιων ή/και διεθνών αφεντικών / οργανωμένου εγκλήματος, υπαρκτή και δυνατή επί δυο δεκαετίες πριν την «δεύτερη – και πανηγυρική – μεταμόρφωση» των βοθρολυμάτων.

Αυτή η επιχείρηση της κοινοβουλευτικοποίησης των βοθρολυμάτων ήταν πανεύκολη απ’ την άποψη των προϋποτιθέμενων σχέσεων μεταξύ των κρίκων αυτής της αλυσίδας…

Συμβολικά, παραπάνω απ’ όσο συγχωρούν οι καιροί…

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Όσο κατανοητή κι αν είναι η (συναισθηματική) αντίδραση στην καταδίκη της οργάνωσης των βοθρολυμάτων ως εγκληματικής, μετά από 5,5 χρόνια σερνάμενης δίκης κι ενώ το συγκεκριμένο παρακρατικό trade mark έχει “τελειώσει την δουλειά του”, η κριτική, ανταγωνιστική σκέψη δεν πρέπει να θολώνει.

Ακόμα κι αν κάποιοι πάνε (για λίγο…) στη φυλακή, η ταυτότητα του “πολιτικού κρατούμενου” γοητεύει και ενισχύει. Επιπλέον, όσο επαρμένα ήταν τα πανηγύρια μετά τις εκλογές του 2019 (όπου οι πάντες είχαν συμβάλει στο να ψηφίσουν τα βοθρολύματα μόνο 165.620 ψηφοφόροι αντί, ας πούμε, για 180.000 που θα ξαναέκαναν τα βοθρολύματα βουλευτές…) το ίδιο επικίνδυνα καθησυχαστικά είναι τα τωρινά.

Απ’ την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και μετά τα βοθρολύματα εκλέχτηκαν άλλες δυο φορές (+ ευρωκοινοβούλιο)· έπαιρναν κανονικά τους μισθούς τους· τώρα παίρνουν τις βουλευτικές συντάξεις τους· έκαναν περιουσία με λίγα λόγια, όντας δικαστικά υπό την κατηγορία της “εγκληματικής οργάνωσης”. Τόσο “χάλια”!…. Επιπλέον τους παραχωρήθηκε (κυρίως απ’ την φαιορόζ διακυβέρνηση…) απλόχερα ικανό χρονικό διάστημα για να επικαλεστούν τώρα σαν ελαφρυντικό τον “μετέπειτα φιλήσυχο βίο” τους· αλλά και να παραγραφούν διάφορα απ’ τα εγκλήματά τους ως την δίκη στο εφετείο…

Λέγεται πως χτες “νίκησε η δημοκρατία”. Δυστυχώς δεν μπορούμε να δούμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε την “νίκη” ούτε την “δημοκρατία”… (Θα φταίει που είμαστε αισχρή μειοψηφία…)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 3

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Η δολοφονική δράση των βοθρολυμάτων εκτός συνόρων, στη βοσνία, το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90 ήταν συστημική βία εκ μέρους του ελληνικού κρατικού / παρακρατικού / καπιταλιστικού συστήματος. Το ίδιο συστημική ήταν η διάχυτη δολοφονική βία κατά των μεταναστών και μεταναστριών το ίδιο χρονικό διάστημα. Πόσοι έλληνες δολοφόνοι μεταναστών καταδικάστηκαν εκείνη την περίοδο; Ελάχιστοι, λιγότεροι απ’ τα δάκτυλα του ενός χεριού. Πόσοι σκότωσαν «σε νόμιμη άμυνα», επειδή κάποιοι μετανάστες έκλεβαν πατάτες ή καρπούζια απ’ τα χωράφια τους, και φυσικά αθώωθηκαν κάτω απ’ τα θριαμβευτικά χειροκροτήματα συγγενών, φίλων, ομοϊδεατών; Πολλοί περισσότεροι. Πόσο διαδεδομένος ήταν ο αντι-αλβανικός ρατσισμός μέσα στην ελληνική κοινωνία; Απεριόριστος! Πόσο διαδεδομένος ήταν ο βίαιος σεξισμός εναντίον των αιχμάλωτων γυναικών απ’ τα βαλκάνια, την ουκρανία, την μολδαβία; Απεριόριστος! Κάθε ένα συστατικό του ιστορικού φασισμού και όλα μαζί έγιναν μαζική κοινοτοπία στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό στην «χρυσή δεκαετία» του ’90. Η ελλάδα ήταν «σε τροχιά ανάπτυξης» – και το έκανε με την μικροαστική βαρβαρότητα που αντιστοιχεί στην διπολιτική διαταραχή της εθνικής ιδεολογίας της.

Σήμερα πολλοί πανηγυρίζουν, έχουν μάλιστα την έπαρση να κοκορεύονται ότι «μετά τις δίκες της Νυρεμβέργης η ελλάδα είναι η πρώτη που καταδικάζει τον ναζισμό»! Όχι απλά ειρωνεία, αλλά τραγική ειρωνεία της ιστορίας! Όταν έγιναν οι δίκες της Νυρεμβέργης τα στρατόπεδα συγκέντρωσης / εξόντωσης είχαν πια κλείσει. Στην ελληνική καρικατούρα τα βοθρολύματα καταδικάζονται ενόσω τα στρατόπεδα συγκέντρωσης / εξόντωσης (των μεταναστών) λειτουργούν κανονικά· ενόσω «στέλνονται πίσω» βίαια εκατοντάδες μετανάστες· ενόσω οι διεθνείς μκο που ασχολούνται με την περίθαλψή τους κατηγορούνται για «σωματεμπορία»· ένας ωμός εκβιασμός για να σταματήσουν να δίνουν διεθνώς πληροφορίες για τις κρατικές / παρακρατικές δράσεις εναντίον των μεταναστών…

Και ενόσω, χάρη στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, οι υπήκοοι ζουν κάτω από ένα «ιδιόμορφο Δίκαιο της Ανάγκης» όπως είπαν οι αρεοπαγίτες· καμμία σχέση με αστικά συντάγματα…

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 4

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Εκ των υστέρων διάφοροι «της αριστεράς και της προόδου» δικαιολογούνται ότι «δεν ήξεραν» τι είναι τα βοθρολύματα, «αιφνιδιάστηκαν», «ένοιωσαν αμηχανία» – μέχρι την δολοφονία του Π. Φύσσα. Ψέμματα. Ήξεραν και παραήξεραν! Ήξεραν τι και πως είχαν κάνει τα βοθρολύματα στη βοσνία – τον «ιό» της ελευθεροτυπίας δεν τον διάβαζαν; Ήξεραν ότι είχαν υιοθετήσει τη «νύχτα των Ιμίων» και προσπαθούσαν να αυξήσουν την επιρροή τους μέσα στο ακροδεξιό νεφέλλωμα με ετήσιες επετειακές συγκεντρώσεις / παρελάσεις.

Ακόμα κι εκείνοι οι «όχι, ζήτω ο Κολοκοτρώνης!», της αριστεράς και της άκρας αριστεράς, που πορεύονταν προς την 28η Οκτώβρη του 2011 παρέα με τους «τα όχι θέλουν Μεταξάδες» ήξεραν με ποιούς συνεργάζονται de facto. Όπως οι της «κάτω πλατείας» στο Σύνταγμα ήξεραν καλά ποιοί βρίσκονταν μερικά μέτρα πιο πάνω, στην «πάνω πλατεία» – είχαν πειθαρχήσει κιόλας στις εθνικιστικές προδιαγραφές τους. Πριν τα βοθρολύματα γίνουν «επίσημο πολιτικό κεφάλαιο» του συστήματος είχαν δώσει επίμονα τα διαπιστευτήριά τους, «μιλώντας και μαχαιρώνοντας» – τα περί «άγνοιας» είναι προπέτασμα καπνού για τις ανοχές και τις συνενοχές. Είχαν κάνει τόσα πολλά ως τις αρχές της δεκαετίας του ’10 ώστε θα μπορούσαν να έχουν καταδικαστεί πολύ νωρίτερα πολλές φορές σαν «εγκληματική οργάνωση». Αλλά όχι…

Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν πως έτσι κι αλλιώς μέσα στον ελληνικό πληθυσμό υπάρχει ένα ποσοστό φασιστών, που εκδηλώθηκαν εκλογικά υπέρ των βοθρολυμάτων το 2012. Το πρώτο μισό της παρατήρησης είναι σωστό – όμως όταν γράφαμε και λέγαμε «πίσω κουφάλες μικροαστοί, είσαστε όλοι νεοναζί» είχαμε ακούσει τα εξ’ αμάξης. Για «ελιτισμό» και άλλες παρόμοιες βλακείες.

Πράγματι λοιπόν, ένα μεγάλο (πολύ μεγάλο…) ποσοστό των ελλήνων έχουν εθνικιστικές, ρατσιστικές και σεξιστικές ιδέες. Όπου μπορούν έχουν και τις αντίστοιχες πρακτικές. Όμως αυτό είναι διαφορετικό απ’ το πως και γιατί εκδηλώνουν τον φασισμό τους μέσα στους εκλογικούς κύκλους! Αυτό το μεγάλο ποσοστό υπάρχει από πριν την χούντα, συνέχισε να υπάρχει στην εφταετία στηρίζοντάς την, και συνέχισε να υπάρχει όλες τις επόμενες δεκαετίες. Μπροστά στην κάλπη όμως, και παρά την ύπαρξη ακροδεξιών επιλογών, οι έλληνες ψήφιζαν τα κόμματα του κράτους, τα κόμματα των πολιτικών προσόδων!

Συνεπώς, μετά την συστηματική καταστροφή του επικίνδυνου ΓΑΠ απ’ το ίδιο το βαθύ κόμμα του / κράτος (Μάης 2010 – Οκτώβρης 2011) και την οφθαλμοφανή μείωση των πολιτικών προσόδων (λόγω διεθνούς εποπτείας…) το ποιά θα ήταν η εκλογική συμπεριφορά των υπηκόων (συμπεριλαμβανόμενων των κοινωνικά φασιστών) ήταν ένα σχεδόν ανοικτό ζήτημα. «Σχεδόν»: υπήρχε ήδη διαθέσιμο απ’ το 2009 ένα ακροδεξιό κοινοβουλευτικό κόμμα (ο λα.ο.σ.) του οποίου ο επικεφαλής θεωρούνταν ήδη τόσο ακροδεξιός ώστε να αποκτήσει το παρατσούκλι «καρατζαφύρερ». Το συγκεκριμένο κόμμα είχε όλα τα προσόντα για να εμφανιστεί «αντι-μνημονιακό» στα δεξιά του πολιτικού φάσματος, και να καρπωθεί την μικροαστική οργή «ενάντια στους ξένους που μας έφεραν την κρίση». Το ακροδεξιό «κόμμα διαμαρτυρίας» υπήρχε θεωρητικά ήδη, και θα έπρεπε να είναι ο φυσικός «υποδοχέας» της αγανάκτισης…

Όμως δεν έγινε έτσι… Γιατί δεν έγινε έτσι; Γιατί έπρεπε εκείνο το ακροδεξιό κόμμα να αντικατασταθεί (στο κοινοβούλιο) απ’ τα βοθρολύματα; Γιατί ο λα.ο.σ. και ο καρατζαφύρερ, επαρκώς «ακροδεξιοί» για τα ελληνικά δεδομένα και με επώνυμα ιστορικά ακροδεξιά στελέχη (βορΒορίδης, πλασιέ…) στις γραμμές τους, θεωρήθηκαν «ανεπαρκείς» για την συνέχιση της διαχείρισης της κρίσης α λα ελληνικά; Γιατί ο καρατζαφύρερ «αυτοκτόνησε πολιτικά» (απέναντι στους ψηφοφόρους του) μπαίνοντας σε μια «κυβέρνηση μνημονιακού συνασπισμού» (υπό τον Παπαδήμο) στα τέλη του 2011, μια συμμετοχή που ΔΕΝ χρειαζόταν (πασοκ και νέα δημοκρατία είχαν επαρκή κοινοβουλευτική πλειοψηφία), παραχωρώντας μάλιστα τα 2 πιο διάσημα ακροδεξιά στελέχη του στη σύντομη κυβέρνηση που θα υπέγραφε το «2ο μνημόνιο» και στη νέα δημοκρατία; Τι νταραβέρι ήταν αυτό;

Με δυο λόγια: τι έλειπε απ’ το λα.ο.σ. και το είχαν τα βοθρολύματα ώστε να κάνει ο πρώτος στην άκρη δημιουργώντας αρκετό χώρο στα δεύτερα; Ακόμα σημαντικότερο: ποιοί ήταν που ζύγιζαν την κατάσταση, διέκριναν τα «πλεονεκτήματα» των βορθολυμάτων (έναντι του λα.ο.σ.), και αποφάσισαν / μεθόδευσαν αυτήν την «αλλαγή φρουράς» απ’ τα τέλη του 2011 ως την άνοιξη του 2012;

Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς με ακρίβεια «πρόσωπα και διευθύνσεις»… Εκείνο, πάντως, που θεωρούμε σίγουρο είναι αυτό: δεν ήταν ο μαζικός κοινωνικός φασισμός που κίνησε τέτοια νήματα… Η «αλλαγή φρουράς» στους «πολιτικούς εκπροσώπους» του ήταν συστημική επιλογή!

Ήταν επιλογή κάποιων κρίκων της ιστορικής, απ’ τα ‘90s, κρατικής / παρακρατικής αλυσίδας. Αυτοί οι κρίκοι, αυτοί οι κρατικοί / παρακρατικοί μηχανισμοί και τα κυκλώματα, όχι μόνο δεν εντοπίστηκαν συγκεκριμένα, όχι μόνο δεν δικάστηκαν ούτε καταδικάστηκαν, αλλά αντίθετα χαίρουν άκρας υγείας.

Ποιός λοιπόν νικάει αυτές τις ημέρες;

(Υπενθύμιση νο 1)

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Στο (χάρτινο) Sarajevo νο 63, τον Ιούνη του 2012, κάτω απ’ τον τίτλο βοθρολύματα και μαχαιροβγάλτες (με γραβάτα) γράφαμε μεταξύ αλλών κι αυτά (που τα θεωρούμε πάντα χρήσιμα, όχι μόνο για ιστορικούς αλλά κυρίως για πολιτικούς / ταξικούς λόγους…):

…Είναι γνωστό ότι αμέσως μετά την λήξη της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, έγινε – σε ότι αφορά την δημόσια τάξη – μια κρίσιμη “ανάκληση απ’ την εφεδρεία”. Ένας Χανιώτης δικηγόρος και πολιτευτής, που είχε και στο παρελθόν θητεία στο υπουργείο δημόσιας τάξης (σα γενικός γραμματέας), με διαπιστωμένες “άκρες” με το οργανωμένο έγκλημα (τουλάχιστον το κρητικής προέλευσης…) ανέλαβε σαν υφυπουργός να ηγηθεί της εκστρατείας “ανακατάληψης του κέντρου” της Αθήνας, βασικά γειτονιών με πλειοψηφία κατοίκων μετανάστες.

Είναι επίσης γνωστό ότι ο συγκεκριμένος αξιωματικός του συμπλέγματος της ασφάλειας προσέλαβε για την αποστολή του την γνωστή συμμορία. Ο κωδικός του πράγματος θα μπορούσε να είναι “επιχείρηση αγ. Παντελεήμονας” αν και δεν περιορίστηκε καθόλου εκεί. Έγινε, επίσης, γρήγορα γνωστό ότι η αμοιβή της συμμορίας για την “παροχή των υπηρεσιών” της ως επίσημα απασχολούμενο παρακράτος περιελάμβανε την άσκηση διαφόρων δραστηριοτήτων της στις περιοχές που “καταλάμβανε” (οπωσδήποτε “προστασία”), υπό την επίβλεψη (τουλάχιστον…) του τοπικού αστυνομικού τμήματος.

Ως εκεί το ζήτημα έμοιαζε σαν μια επιμέρους, ad hoc ανάθεση έργου, απ’ την μεριά του κράτους στο παρακράτος / οργανωμένο έγκλημα. Αλλά προς τα τέλη του 2010, με αφορμή της δημοτικές εκλογές, φάνηκε ότι το πράγμα ήταν πιο σοβαρό. Εν όψει εκείνων των εκλογών συνέβη το εξής: ο λα.ο.σ. παρέλειψε να κατεβάσει υποψήφιο και ψηφοδέλτιο για τις δημοτικές εκλογές της Αθήνας, σπρώχνοντας ουσιαστικά τις ψήφους και τις επιρροές του στο ψηφοδέλτιο της συμμορίας. Έτσι αυτή κατάφερε να εκλέξει έναν δημοτικό σύμβουλο, τον αρχηγό της. Πως όμως, και γιατί, το έκανε αυτό ο λα.ο.σ.;

Είχαμε σημειώσει τότε ότι το οργανωμένο έγκλημα στην ελλάδα, πέρα απ’ το να επεκτείνεται μέσα και μέσω της κρίσης, “αναβαθμίζεται” κιόλας, μέσα από τέτοιου είδους κινήσεις. Δεν είχαμε σημειώσει όμως ορισμένες “συμπτώσεις” που θα μπορούσαν να έχουν την αξία τους. Ο επικεφαλής του λα.ο.σ., παλιός βουλευτής της νέας δημοκρατίας και επιδέξιος λαϊκιστής, ανήκει στην επιρροή του οίκου Μητσοτάκη (πατρός και απογόνων), ο οποίος (οίκος) έχει ιδιαίτερη επιρροή στο νομό Χανίων, αλλά και τις δικές του αρθρώσεις με τους εντόπιους βαρώνους. Ο Χανιώτης δικηγόρος που προώθησε ανοικτά την γνωστή συμμορία στο παρακρατικό της έργο και, αυτονόητα, την επίσημη συνεργασία της αστυνομίας μαζί της, ανήκει επίσης στην επιρροή του οίκου Μητσοτάκη, έχει και τις άκρες του με τους βαρώνους, και τα λοιπά και τα λοιπά… Θα μπορούσε, λοιπόν, να υποθέσει κανείς – με αφορμή την περίεργη (και σαφώς αδικαιολόγητη με οποιοδήποτε άλλο κριτήριο) “παράλειψη” του λα.ο.σ. να κατεβάσει συνδυασμό στο δήμο της Αθήνας, και την προώθηση στο δημοτικό συμβούλιο (αντί για το λα.ο.σ.) της παρακρατικής / εγκληματικής συμμορίας, ότι υπάρχει ένα ανώτερο “καθοδηγητικό κέντρο” πάνω και απ’ τον επικεφαλής του λα.ο.σ. και τον πρώην (στα τέλη του 2010) υφυπουργό δημόσιας τάξης. Ορισμένα άλλα περιστατικά, στο ίδιο χρονικό σημείο (προς τα τέλη του 2010), που δεν έχει σημασία να αναφερθούν εδώ, έδειχναν ότι “κάτι παίζει” μεταξύ του λα.ο.σ. και της παρακρατικής συμμορίας…

… Το επόμενο, που συνιστούσε όμως φανερή αλλαγή κλίμακας, ήταν η στάση του λα.ο.σ. σχετικά με τα περιβόητα “μνημόνια”. Με βάση τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά αυτού του κόμματος, ήταν κάτι παραπάνω από κατάλληλο για να παίζει με επάρκεια τον ρόλο της ακροδεξιάς αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης· και να τον παίξει αυτόν το ρόλο ως το  τέλος. Παραδόξως (εντός ή εκτός εισαγωγικών) το λα.ο.σ. δεν έκανε έτσι, αλλά ακολουθούσε μια γραμμή υποτιθέμενης πατριωτικής υπευθυνότητας, που έκανε ζικ ζακ γύρω απ’ τις ενέργειες που χρεωνόταν βασικά η πασοκική κυβέρνηση, αγγίζοντας τακτικά τις θέσεις της κυρίας Θεοδώρας Μητσοτάκη / Μπακογιάννη. Όταν, όμως, το φθινόπωρο του 2011 ετέθη ζήτημα “κυβερνητικής συνεργασίας” και αυξημένης κοινοβουλευτικής υποστήριξης της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της κρίσης, το λα.ο.σ. έκανε ένα μεγάλο άλμα, που ούτε χρειαζόταν (για λόγους “εθνικής ανάγκης”) ούτε θα το οφελούσε: χώθηκε (ή, πιο σωστά κλήθηκε και αποδέχτηκε την συμμετοχή του) στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Γιατί έκανε αυτήν την πολιτικά αυτοκτονική κίνηση ο λα.ο.σ.; Για να σπρώξει ορισμένα ακροδεξιά στελέχη του, μέσω υπουργοποίησης και σχετικού ξεπλύματος, στη νέα δημοκρατία; Δεν μας φαίνεται καθόλου επαρκής μια τέτοια εξήγηση. Είναι βέβαιο πάντως ότι αυτή η κίνηση άρχισε να έχει μεγάλο κόστος στο λα.ο.σ. σχεδόν αμέσως: διαρροή οπαδών, επιρροών και στελεχών…

Σε κάθε περίπτωση, στα τέλη του 2011, ο λα.ο.σ. (και οπωσδήποτε ο επικεφαλής του και ο στενός του κύκλος) “κάηκε” οριστικά σαν εκδοχή ακροδεξιάς αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης. Και κάηκε με δική του πρωτοβουλία! Σε συνδυασμό με την υποχρεωτική ανάληψη ευθυνών διαχείρισης της κρίσης απ’ την δεξιά (νέα δημοκρατία), δημιουργούνταν έτσι ένα μεγάλο κενό στα δεξιά του πολιτικού φάσματος, σε σχέση αφενός με την μεσολάβηση των “αγανακτισμένων” και αφετέρου σε σχέση με τις εναλλακτικές των αφεντικών. Όσοι ζουν προσέχοντας γύρω τους (κι εμείς εδώ, σ’ αυτές τις ταπεινές σελίδες, κάνουμε το καλύτερό μας επ’ αυτού) θα πρέπει να το κατάλαβαν έγκαιρα: αυτό το κενό θα καλυφθεί, θα καλυφθεί επειγόντως, και θα καλυφθεί εκ των ενόντων. Πράγματι, δύο σχηματισμοί προετοιμάζονταν ήδη, και κινήθηκαν γρήγορα και ταυτόχρονα για να καλύψουν το κενό. Οι καμμένοι έλληνες και η συμμορία των τραμπούκων…