Tag: ιδεολογία

Εξ οικείων τα βέλη

Τρίτη 8 Δεκέμβρη. Το ρημαδογκουβέρνο πουλάει στους υπηκόους του μια «ιδέα» που μυρίζει έντονα αντιγερμανισμό. Θα ζητήσει (λέει) από το Βερολίνο να σταματήσει η Howaldtswerke-Deutsche Werft (HDW) GmbH, μια θυγατρική της ThyssenKrupp, την τεχνολογική υποστήριξη της ναυπήγησης 6 υποβρυχίων τύπου 214 για λογαριασμό της Άγκυρας. Τα υποβρύχια “κτίζονται” στα μεγάλα τουρκικά στρατιωτικά ναυπηγεία Golcuk, στη θάλασσα του Μαρμαρά. Το ελλαδιστάν έχει 4 τέτοια, φτιαγμένα απ’ την ίδια γερμανική εταιρεία, και είναι περήφανο για τα προσόντά τους… Και (προφανώς) δεν θέλει να τα έχει και ο «αιώνιος εχθρός» του· τα κίνητρα της Αθήνας είναι αυτονόητα…

Το Βερολίνο έχει ήδη απορρίψει αυτήν την απαίτηση τον περασμένο Οκτώβρη (ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας είναι γνωστός συλλέκτης αποτυχιών…). Και θα την ξανα-απορρίψει, για περισσότερο (οικονομικούς) ή λιγότερο (γεωπολιτικούς) προφανείς λόγους. Αλλά ο ελληνικός μιλιταρισμός ανησυχεί για κάτι επιπλέον (που δεν το φωνάζει αφού ούτε κατά διάνοια μπορεί να εμποδίσει): κτίζοντας εδώ και 35 χρόνια υποβρύχια στα συγκεκριμένα ναυπηγεία, και αποκτώντας know how απ’ την κατασκευή των γερμανικού σχεδιασμού και εξοπλισμού 214, το τουρκικό στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα σχεδιάζει και μεθοδεύει την κατασκευή των δικών του advanced υποβρυχίων απ’ το 2017, ελπίζοντας ότι θα φτιάξει το πρώτο «εντελώς τουρκικό» μέσα στην επόμενη δεκαετία. Σ’ αυτό το σχέδιο εμπλέκονται φυσικά δεκάδες άλλες (τουρκικές) εταιρείες, για επιμέρους συστήματα, όπλα, κλπ. (Μέσα σ’ αυτόν τον σχεδιασμό περιλαμβάνεται και η επίλυση 5 βασικών σχεδιαστικών λαθών που τα τουρκικά ναυπηγεία βρήκαν στα γερμανικά πρωτότυπα των 214…)

Όμως πριν απορρίψει το Βερολίνο την ελληνική απαίτηση, την απέρριψε έμμεσα μεν καθαρά δε ένας σύμμαχος, ένας «φίλος και αδελφός»: ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron. Μιλώντας χτες σε κοινή συνέντευξη τύπου με τον χασάπη του Καΐρου Sisi (κι αυτός φίλος κι αδελφός του ελλαδιστάν…) ξεκαθάρισε ότι δεν θα σταματήσει να πουλάει όπλα στον καραβανοφασίστα εξαιτίας της «κατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» γιατί δεν θέλει να αδυνατίσει η αιγυπτιακή χούντα στον αντιτρομοκρατικό της αγώνα στην ευρύτερη περιοχή. «Δεν πρόκειται να μπλέξω ζητήματα αμυντικής και οικονομικής συνεργασίας με τέτοιες διαφωνίες [εννοεί τις σφαγές και την καταστολή της χούντας]. Είναι προτιμότερο και αποτελεσματικότερο να έχουμε μια πολιτική διαλόγου παρά ένα μποϋκοτάρισμα που το μόνο που θα πετύχει θα είναι να μειώσει την αποτελσματικότητα ενός απ’ τους εταίρους μας στη μάχη κατά της τρομοκρατίας» δήλωσε, φτύνοντας έτσι στα μούτρα 17 γαλλικές και διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που τον κατηγόρησαν ότι κάνει το κορόιδο απέναντι σε μια απ’ τις χειρότερες χούντες του πλανήτη. (Τα ίδια και χειρότερα υποστηρίζε ο ροζ ογκόλιθος Nick the Greak, όταν ήταν στο πόστο του, σαμποτάροντας προσπάθειες άλλων ευρωπαϊκών κρατών υπέρ των πολιτικών κρατουμένων στην αίγυπτο…)

Υποθέτουμε ότι το ελλαδιστάν χάρηκε με την απόφαση του βασιλιά Macron, και δεν θα τον καταγγείλει!!! Πώς όμως θα απαιτήσει το αντίθετο απ’ το Βερολίνο, όταν μάλιστα το τουρκικό καθεστώς είναι μεν «συνταγματική απολυταρχία» αλλά πάντως όχι στρατιωτική χούντα; Και πως ελπίζει το ελλαδιστάν οτι ο σύμμαχος βασιλιάς να βάλει πλάτη σε τέτοια απαίτηση όταν και των δύο «ελλάς-γαλλία-συμμαχία» οι φωλιές δεν είναι απλά λερωμένες αλλά κολυμπούν μέσα στο αίμα και στον πόνο των 60.000 πολιτικών αιχμάλωτων της αιγυπτιακής χούντας;

Δεν υπάρχει θέμα… Για εσωτερική κατανάλωση προορίζονται αυτά τα κόλπα: για να ενισχύσουν την πεποίθηση των υπηκόων ότι το Βερολίνο είναι εχθρός· και ότι ο επερχόμενος νυσταλέος Jo είναι ο Αναμενόμενος μεγάλος φίλος κι αδελφός…

(φωτογραφία: Είναι κι αυτό! Η αιγυπτιακή χούντα πρόταξε τα στήθια της στον Erdogan και σε πολλούς άλλους ακόμα, προστατεύοντας το γαλλικό βασίλειο απ’ την “εκστρατεία μίσους”… Τι τραβάει αυτό το καϋμένο το βασίλειο, ε;)

Η ιστορία του ταχυδρόμου (8)

Δευτέρα 7 Δεκέμβρη. Όποιοι (όσοι υπάρχουν, δηλαδή ελάχιστοι…) έχουν φροντίσει να παρακολουθούν έστω και στοιχειωδώς τόσο την “καπιταλιστική ανάπτυξη” όσο και τις κρισιακές ταλαντώσεις αυτής της ανάπτυξης, βρίσκονται μαζί με όλους τους υπόλοιπους, στον ίδιο λάκο. Στην “κοινή δεξαμενή” των “αρνητών”, που στην πράξη είναι η ταράτσα – κι – απομόνωση των οικοδομημάτων όπου οι μάζες (το μυαλό, η ηθική, τα συναισθήματα, η λογική τους) γίνονται πρώτη ύλη για το λάδωμα των γραναζιών της γενικής καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης. Εν προκειμένω του άλματος στις προδιαγραφές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Η διαφορά τους; Ότι καταλαβαίνουν!

Οι αντιδράσεις σ’ αυτήν την συστημική βία είναι υπαρκτές και πολύμορφες! Απέναντι σ’ αυτό το είδος άγριας πρωταρχικής συσσώρευσης του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος έχει εκδηλωθεί μια πρωταρχική απόρριψη, που ούτε συνοχή έχει, ούτε ευστοχία στο μεγαλύτερος μέρος της. Όποιος όμως έχει το κουράγιο να ανατρέξει στην ιστορία θα μάθει πως αυτό δεν είναι τόσο παράξενο· πως δεν συμβαίνει πρώτη φορά· και πως αυτή η άγουρη, ανεπεξέργαστη, συχνά ανορθολογική αντίδραση, που επιτρέπει σε διάφορες “5ες φάλαγγες” του συστήματος να εντείνουν την διάβρωση (οδηγώντας σε παράλυση από άλλους δρόμους) είναι ένα είδος ευρείας και πραγματικής πολιτικής χαρτογραφίας της εποχής, πέρα ακόμα και από τα ζητήματα της υγείας / αρρώστιας.

Ξέρουμε τι συμβαίνει τώρα (θα έπρεπε να το ξέρουν και πολλοί άλλοι). Η σύγχρονη τεχνολογία είναι μυστικοποιημένη / φετιχοποιημένη ενόσω έχει γίνει (και θα γίνει ακόμα εντονότερα) η κυρίαρχη πλευρά της καθημερινής ζωής. Το τεχνολογικό υπόστρωμα του καπιταλισμού γίνεται όλο και πιο πολιτικό, όχι επειδή το υιοθέτησε κάποιο κόμμα αλλά επειδή εξελίσσεται σε πρώτη και τελευταία ανάλυση σαν καθοριστικό ακόμα και για τις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής. Είναι πολιτικό ως τεχνικές της εξουσίας.

Οι υποτελείς αντιλαμβάνονται τόσο τις τεχνολογικές εφαρμογές όσο και την υπερ-κωδίκωση που αυτές επιβάλλουν στις κοινωνικές σχέσεις σαν έναν ανεξάρτητο, μυστηριώδη αλλά και “φιλικό” παράγοντα, ένα καλό τζίνι, ανεξάρτητο απ’ τις γενικές καπιταλιστικές τάσεις και εξελίξεις, τις οποίες άλλωστε αγνοούν σαν τέτοιες. Ζουν μέσα στο κοινωνικό εργοστάσιο αλλά δεν έχουν την κριτική του αντίληψη σαν ένα κάτεργο παραγωγής, κατανάλωσης, συναισθημάτων, ηθικών, αισθητικών. Αγνοούν το συνεχές της οργάνωσής του απ’ τα πάνω· νομίζουν (αυτά τα υπερφίαλα Εγώ νομίζουν…) ότι είναι οι αποκλειστικοί ή έστω οι βασικοί πρωταγωνιστές της ζωής τους. Συνεπώς, κάθε “στραβή” ωθεί αυτές τις σε μεγάλο βαθμό παλαιο- και νεο-μικροαστικές μάζες – των – Εγώ στο άλλο άκρο της μυστικοποίησης / φετιχοποίησης, στην αναζήτηση δηλαδή κάποιου παντοδύναμου “σατανικού” σχεδίου ή παράγοντα, του οποίου την “αποκάλυψη” θεωρούν “απελευθερωτική” σαν τέτοια…

Μπροστά σε μια βία που ξεχυλίζει psyop και είναι απροσδόκητη, σε ένα περιβάλλον μακρόχρονης χρεωκοπίας / εγκατάλειψης της εργατικής κριτικής (λόγω και έργω), τι διαφορετικό θα περίμενε κανείς να συμβεί; Ακόμα περισσότερο που οι διάφορων ειδών τερατολόγοι τυγχάνουν ιδιαίτερης δημαγωγικής / καθεστωτικής («αρνητικής»…) προβολής, επειδή τελικά βολεύουν! Μπορεί, για παράδειγμα, μέσα σε μια διαδήλωση κάμποσων δεκάδων χιλιάδων να υπάρχουν 500 ή 1000 φασίστες και 10 πλακάτ που χρεώνουν τις 5G κεραίες για τον covid: αυτά θα είναι που θα υποδειχθούν, που θα προβληθούν μηντιακά, και τίποτα άλλο… Εντελώς τυχαία…

Ενώ ο αιφνιδιασμός της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας την περασμένη άνοιξη ήταν απόλυτος και παραλυτικός / διαλυτικός, κι ενώ τα καθεστωτικά πραξικοπήματα σε μια πρώτη φάση πέτυχαν (δηλαδή επιβλήθηκαν) σχεδόν απόλυτα χωρίς τις μαζικές και εύλογες αρνήσεις που τους αντιστοιχούσαν, σε μεταγενέστερο χρόνο, απ’ το καλοκαίρι και μετά, σ’ όλο τον δυτικό κόσμο, η πανούργα Ιστορική Διαλεκτική γέννησε αυτήν την ανατροπή: ο (συχνά υποχόνδριος) υγιεινισμός των πρωτοκοσμικών που πάνω του καλοπάτησε αρχικά η τρομοεκστρατεία στρέφεται τώρα εναντίον του κύριου σκοπού της, εναντίον των σανεμβολίων! Κι έτσι προκύπτει το από πρώτη ματιά παράδοξο εύρημα των κοινωνικών δειγματοληψιών: ενώ οι πλειοψηφίες εξακολουθούν να αποδέχονται τις απαγορεύσεις που θεμελειώθηκαν στην πρώτη φάση των πραξικοπημάτων, τώρα (αλλά μην πολυφανεί αυτό!) ένα μεγάλο μέρος τους, την στιγμή 0 απ’ την άποψη των βιοτεχνολογικών στόχων που είχαν αυτά τα πραξικοπήματατα, απορρίπτουν την γενετική πειρατεία που λανσάρεται σαν «έξοδος», σαν «σωτήρια» μέσω των σανεμβολίων!

Είναι η ιστορική στιγμή που πρέπει να ξηλωθεί όλη η «αφήγηση» του υγιεινιστικού τρόμου – αυτής της εκβιαστικής «εμπέδωσης» της βιοπολιτικής της κυριαρχίας! Αναδρομικά, πηγαίνοντας προς τα πίσω, και εξηγώντας (μαζί με τα υπόλοιπα) το γιατί στον καπιταλισμό του 21ου αιώνα η κατασκευή μεγαφόβων και μεγα-απειλών είναι (ως τώρα) παιχνιδάκι για τους ψυχολόγους, τους κοινωνιολόγους, τους διαφημιστές και τους μπηχαβιοριστές του Θεάματος – και σε καμμία περίπτωση «απόδειξη» της αλήθειας της όποιας απειλής!! Και προοπτικά, προεκτείνοντας κατ’ αρχήν την εμπειρική γνώση του σκοτεινού σήμερα στο μέλλον, «εκπαιδεύοντας» όσους είναι διατεθειμένοι να ζήσουν πράγματι σ’ αυτόν τον αιώνα πάνω στο τι ακριβώς είναι η καπιταλιστική 4η βιομηχανική επανάσταση και τις καινούργιες νόρμες έχει.

Οι κάθε είδους λακέδες όλων των μαχαραγιάδων θα κτυπιούνται: η εργατική κριτική είναι «ψυχική αρρώστια» θα λένε! Το έχουν ξανακάνει άλλοι όμοιοί τους, στο παρελθόν… Από ένα σημείο και μετά δεν χρειάζεται καν να απαντάμε· χρειάζεται κατ’ αρχήν να τους παρακάμψουμε. Έχουμε τελειώς αντίθετες αναφορές και σκοπούς, είμαστε εχθροί τους – και το εννοούμε!

Όπως το εννοούν κι αυτοί.

(φωτογραφία: Θυμάται κανείς τον “ιό της χιλιετίας”; Τότε, πάντως, δεν υπήρχαν ούτε τηλεχειριστήρια της καθημερινής ζωής ουτε antisocial media…)

Περασμένα μεγαλεία

Πέμπτη 26 Νοέμβρη. … Η αυταρέσκεια και η νοσταλγία είναι δρόμος για την εθνική παρακμή. Οπότε υποστηρίζω τον ρεαλισμό και την αισιοδοξία – αλλά με την προειδοποίηση ότι η λαθεμένη αισιοδοξία είναι ένα άλλο όνομα για την εξαπάτηση.

Δεν είμαστε πια μεγάλη δύναμη. Δεν θα ξαναγίνουμε ποτέ μεγάλη δύναμη. Σ’ έναν κόσμο σχεδόν 8 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, ούτε ο ένας στους εκατό δεν είναι βρετανός.

Είμαστε μια κορυφαία δύναμη δεύτερης κατηγορίας αλλά, στον επόμενο μισό αιώνα – όσο καλά κι αν τα καταφέρουμε – το μικρό μέγεθος της χώρας και του πληθυσμού μας κάνει πιθανό ότι θα μας ξεπεράσουν σε ανάπτυξη άλλες, αρκετά μεγαλύτερες χώρες.

Στις προηγούμενες δεκαετίες πείσαμε τους εαυτούς μας ότι «κτυπάμε παραπάνω απ’ τα κυβικά μας» στις διεθνείς υποθέσεις. Νομίζω πως αυτό ήταν αλήθεια· αλλά αυτό γινόταν τότε ενώ βρισκόμαστε τώρα.

… Ξαφνικά, δεν είμαστε πια η αναντικατάστατη γέφυρα μεταξύ ευρώπης και αμερικής. Είμαστε πια λιγότερο απαραίτητοι και για τους δύο…

Ποιός έπαθε τέτοια κρίση ειλικρίνειας πριν πάνω από 2 εβδομάδες; Ο πρώην πρωθυπουργός της αυτού μεγαλειότητας (διάδοχος της Θάτσερ) συντηρητικός sir John Major. Συνομίληκος του νυσταλέου Jo, πρωθυπουργός για μια εφταετία στα ‘90s, σήμερα σκέτος βουλευτής, ίσως έχει την απόσταση απ’ την «τρέχουσα πολιτική εξουσία» για να αναγνωρίσει φωναχτά εκείνο που οι πάντες ξέρουν: απ’ την στιγμή που το κέντρο του καπιταλιστικού κόσμου μετακόμισε ανατολικά, πολλά δυτικά μεγαλεία, αυταρέσκειες και νοσταλγίες ξεφτίζουν με μεγάλη ιστορική ταχύτητα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα δοθούν λυσσασμένοι (και φονικοί) «εθνικοί αγώνες» για μια ή δυο θέσεις ψηλότερα στους διεθνείς συσχετισμούς. Και σ’ αυτούς (τους πολέμους) το πόπολο θα είναι πιο πειθαρχημένο (αν και όχι υποχρεωτικά πιο αξιόμαχο) αν είναι φοβισμένο (γίνονται διδακτικές τρομοεκστρατείες στις μέρες μας;) και νοσταλγικό.

Κατά τα λοιπά η ανερχόμενη παγκόσμια δύναμη είναι το ελλαδιστάν – ρωτήστε κάθε γνήσιο πατριώτη, κάθε θεία Λίτσα, κάθε δημαγωγό και θα σας το επιβεβαιώσει! Το ως τα ‘90s εθνικό όνειρο (ή μήπως ήταν, τότε, νομοτελειακός ιστορικός προορισμός;) της «ελλάδας των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών» έχει ξεπεραστεί πια κατά πολύ. Τώρα ζούμε την «ελλάδα των 3 ηπείρων και των 9 θαλασσών»! Χάρη στις ευφυείς εθνικές συμμαχίες τόσο των φαιορόζ όσο και του ρημαδογκουβέρνου (αιγυπτιακή χούντα, ισραηλινό απαρτχάιντ και, last but not least, πετροχούντα του Αμπού Ντάμπι) στις δύο ηπείρους (ευρώπη, ασία) έχει προστεθεί άλλη μία (αφρική)· και στις 5 θάλασσες (Εύξεινος, Αιγαίο, Ιόνιο, Αδριατική, ανατολική Μεσόγειος) έχουν προστεθεί άλλες 4: Ερυθρά θάλασσα, Περσικός κόλπος, Αραβική θάλασσα, Ινδικός ωκεανός… Το 1 εθνικό κεφάλαιο (οι εφοπλιστές) “σκίζει”!

Ευτυχώς που αυτός ο Major είναι άγγλος. Το ελλαδιστάν δεν έχει τέτοιους δειλούς ρεαλιστές…

Οπότε;

Τετάρτη 25 Νοέμβρη. Υπάρχει ακόμα χρόνος. Όχι πολύς, αλλά υπάρχει. Η καπιταλιστική / κρατική / παρακρατική αναδιάρθρωση επιταχύνεται και η βία της θα παροξυνθεί. Αλλά η εμπειρία των προηγούμενων μηνών δείχνει ότι ενώ οι σχεδιασμένοι των αφεντικών του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος έχουν σαφή κατεύθυνση, υστερούν σε τακτική συνοχή· γι’ αυτό και εμφανίζονται σ’ αυτή τη φάση να κάνουν “βλακείες” ακόμα και με τα δικά τους κριτήρια!

Υπάρχει ακόμα χρόνος οργανωμένης αντίστασης, αλλά δεν είναι πολύς. Δεν πρέπει να σπαταληθεί σε δευτερεύοντα ζητήματα, ούτε στις ατομικίστικες συνήθειες και πόζες των αλαζονικών Εγώ που έφτιαξε η νεοφιλελεύθερη κουλτούρα 3 ή 4 δεκαετιών. Ξεκινώντας απ’ την προσωπική κλίμακα και προχωρώντας στην επαναθεμελείωση του ενήλικου συλλογικού, αυτός ο χρόνος πρέπει να αξιοποιηθεί έξυπνα, με τρόπους που θα είναι καινοτόμοι ως προς την αφοσίωση, την ετοιμότητα, την αυτοπειθαρχία και την αναβάθμιση της κριτικής σκέψης του καθενός και της καθεμιάς· πράγματα που ως χτες έμοιαζαν περιττά ή αδιανόητα. Οι big pharma και η συμμαχία τους με τις big tech έγιναν απρόοπτα ένας επικίνδυνος εχθρός· αλλά δεν πρέπει να αδρανήσουμε.

Μην πει κανένας “δεν προλαβαίνω”! Πρέπει να αφιερώσει χρόνο, ενδιαφέρον και προσοχή, όχι μόνο στην αντι-πληροφόρηση αλλά και στην αποκατάσταση της θεωρητικής / αναλυτικής συνοχής. Ασφαλώς θα υπάρξουν καλόπιστοι που, ποτισμένοι με τις ευκολίες του παρελθόντος, θα θέλουν “έτοιμες απαντήσεις”… Θα υπάρξουν και άλλοι, πολλοί, που έχοντας μεγάλη ιδέα για τους εαυτούς τους, θα φαντασιώνονται σαν “στρατηγοί στη μεγάλη πορεία” – τίποτα λιγότερο…

Όλα αυτά θα τα τσακίσει η πραγματικότητα· με οικτρό τρόπο. Τα τσακίζει ήδη. 

Κτηνώδης αντιστροφή της πραγματικότητας!

Κυριακή 22 Νοέμβρη. Κακολογίσαμε χτες την ελ.στατ., αλλά τουλάχιστον ανανέωσε τα στοιχεία της για τους θανάτους (απ’ όλες τις αιτίες) ως και την 35η εβδομάδα , που τέλειωσε στις 30 Αυγούστου. Είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού ότι μέχρι εκείνη την ημερομηνία, είτε με το πρώτο κύμα του καθολικού πραξικοπήματος και των γενικών απαγορεύσεων της άνοιξης, είτε με την “ασυδοσία” και τους “ανεξέλεγκτους (έξω οι ξένοι!) τουρίστες” που ακολούθησαν το καλοκαίρι και νωρίς το φθινόπωρο, όχι μόνο δεν υπήρχε στο ελλαδιστάν υπερβάλλουσα θνησιμότητα (λόγω covid) αλλά οι θάνατοι ήταν λιγότεροι απ’ το 2019 και το 2017 (και περισσότεροι απ’ το 2015, το 2016 και το 2018)… Σίγουρα, σε κάθε περίπτωση, μέσα στα συνηθισμένα όρια.

Μαα!!! (θα αναφωνάξουν οι caradinieri). Το κακό άρχισε μετά!!! «Καραντίνα μέχρι να σβήσει ο ήλιος» πρόλαβαν να φωνάξουν οι πιο «πολιτικοποιημένοι» και «επαναστάτες» ανάμεσά τους.

Αν έχει κάποιος υπομονή και ενδιαφέρον μπορεί να διαπιστώσει απ’ τον πιο πάνω πίνακα ότι κάθε εβδομάδα (μα ΚΑΘΕ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!), χωρίς τον εξολοθρευτή covid, τις χρονιές απ’ το 2015 ως το 2019, πέθαιναν στην ελλάδα τουλάχιστον 2.100 άτομα (απ’ όλες τις αιτίες θανάτου)… Υπήρχαν και κάποιες εβδομάδες που πέθαιναν λίγο κάτω ή και λίγο πάνω από 3.000.

Απ’ τις 31 Αυγούστου ως σήμερα είναι 12 εβδομάδες, που σημαίνει ότι στο ελλαδιστάν με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς και με βάση τους «εθνικούς μέσους όρους» έχουν πεθάνει το λιγότερο 25.200 άτομα από οποιαδήποτε αιτία.

Στις 31 Αυγούστου οι θάνατοι που είχαν χρεωθεί στον covid ήταν 266. Χτες ήταν 1528. Σύνολο θανάτων που έχουν χρεωθεί στον covid μέσα σ’ αυτές τις 12 εβδομάδες κλιμάκωσης της τρομοεκστρατείας: 1.262.

Κάθε θάνατος είναι πένθος για τους οικείους του νεκρού. Όπου κι αν οφείλεται… Ας μην επαναλαμβάνουμε τα κοινότοπα… Εκείνοι, όμως, που εξακολουθούν να αβαντάρουν την ρητορική του «φονιά ιού» αγνοώντας την δημιουργική λογιστική θανάτου, την ανελέητη δημαγωγία / προπαγάνδα, και την «κοινή δεξαμενή» σαν στρατηγική συγκεκριμένων μερίδων του κεφάλαιου και των κρατών «τους», δεν μπορούν να αγνοήσουν:

– ότι 24.000 θάνατοι / πένθοι έχουν ήδη συμβεί στα μέρη μας μόνο τις τελευταίες 12 εβδομάδες, κι αυτοί δεν ανήκουν στο ιδεολογικά, οικονομικά, πολιτικά, «τεχνολογικά» αξιοποιήσιμο covid θανατολόγιο·

– ότι οι 1.262 θάνατοι που χρεώνονται στον covid (με τους γνωστούς τρόπους…) δεν μπορούν να θεωρούνται «ανώτατης τάξης» σε σχέση με τους υπόλοιπους 24.000 το ίδιο χρονικό διάστημα·

– ότι δεν πεθαίνουμε απ’ τον covid (επειδή έτσι γουστάρουν να διαδίδουν οι έμποροι «σωτηρίας»!) αλλά πεθαίνουμε, όπως πάντα, από πολλούς και διάφορους λόγους·

– ότι το να μην ζεις για να μην πεθάνεις με πιθανότητες 0,3% ή 0,2% ή 0,1% είναι η πιο διεστραμμένη εντολή / οδηγία μετά τις πιο σκληροπυρηνικές περιόδους του χριστιανικού εξαγνισμού μέσω διαρκούς υποχρεωτικού μαστιγώματος·

– και, εν τέλει, ότι έχει γίνει πανεύκολο για την δημαγωγία και την προπαγάνδα να κάνουν την πραγματικότητα σκουπίδι διασπείρωντας συγκινησιακή πανούκλα…

Θα ήταν χρήσιμο (έστω αυτό) να αναγνωριστεί ότι μας σπρώχνουν δια της βίας σ’ ένα βαθύ πηγάδι εικονικής πραγματικότητας και ότι, δυστυχώς, δεν είναι καθόλου αμελητέος ο αριθμός εκείνων που φανατικά υποστηρίζουν επί μήνες ότι ΑΥΤΗ (η εικονική) ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, η μοναδική που αξίζει να θεωρείται τέτοια· την ώρα που κατρακυλούν στο έρεβος μιας μαζικής υπνοβασίας, χωρίς ιστορικό προηγούμενο εδώ και δεκαετίες.

Κάποιος (γνωστός) είπε μια φορά κι έναν καιρό ότι η βία είναι μαμμή της ιστορίας… Είναι τρομακτικό να ασκείται επάνω μας τόσο συστηματικά η βία του συστήματος και να υπάρχουν τόσοι που λένε «ευχαριστώ»…

Προμελέτη 1…

Σάββατο 21 Νοέμβρη. Παρότι διάφοροι φίλοι της καραντίνας (στα μέρη μας) έχουν αρχίσει να ανακαλύπτουν καπιταλισμό σε ορισμένες πλευρές της διαχείρισης του covid (αλλά μόνο σε ορισμένες πλευρές, χωρίς να γίνονται ποτέ συγκεκριμένοι για το ποιές ακριβώς είναι αυτές τους τελευταίους 8 μήνες) προσπαθούν να κρατήσουν δύο καρπούζια στην (πολιτική) μασχάλη τους, επιμένοντας σταθερά έως φανατικά στη βασική «αφήγηση» του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, περί «Αρμαγεδωνικής φονικότητας του covid». Είναι μια μάλλον τυπική συνδικαλιστική τακτική: απ’ την μια μεριά “είμαστε πάντα αντι-καπιταλιστές”· απ’ την άλλη ασκούμε την “τρέχουσα πολιτική” μας, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι δεν πήρε αρκετά μέτρα, δεν πήρε έγκαιρα μέτρα, πήρε λάθος μέτρα…. και, τελικά, δεν έφτιαξε τις αναγκαίες “εντατικές”…

Ως προς το ζήτημα των «εντατικών», το θέμα είναι σοβαρό· και ήταν τέτοιο πολύ πριν τον covid. Ωστόσο, το λεπτό / χοντρό σημείο στην τωρινή φάση, και στη χρήση (από διάφορα κράτη) του δόγματος σας φυλακίζουμε σπίτια σας για να μην καταρρεύσουν τα συστήματα υγείας, το ερώτημα «αν τα συστήματα υγείας είναι στο μέγεθος και στην ποιότητα που θα έπρεπε» είναι μόνο η μία όψη. Η άλλη, με πολλές και σημαντικές συνέπειες και προεκτάσεις, είναι το «αν ο κίνδυνος είναι αληθινός, τέτοιος που να οδηγεί έναν δυσανάλογα μεγάλο αριθμό ανθρώπων, σαν ύστατη ελπίδα τους, στις εντατικές».

Το δεύτερο ερώτημα είναι, περιφραστικά διατυπωμένο, το ερώτημα της φονικότητας. Επειδή είμαστε επιβάτες μιας πέτρας που στριφογυρίζει στο απέραντο διάστημα, είναι (και δεν θα μπορούσε παρά να είναι) θεωρητικά πιθανό ότι πράγματι μπορούν να συμβούν φυσικές ή ανθρωπογενείς καταστροφές (: πόλεμος μεγάλης έντασης / έκτασης) που θα οδηγήσουν στην κατάρρευση / ανεπάρκεια ακόμα και τα καλύτερα συγκροτημένα δημόσια συστήματα υγείας· πόσο μάλλον αυτά που είναι στην «ελληνική κατάσταση», που έχουν δηλαδή διαρκείς, σοβαρές, βολικές και προσοδοφόρες αδυναμίες και ελλείψεις όχι μόνο για (εν πάσει περιπτώσει εξαιρετικές, σπάνιες) περιπτώσεις μεγάλων φυσικών καταστροφών αλλά κυρίως για την καθημερινή υγιειονομική ρουτίνα του πληθυσμού…

Αν, λοιπόν, κάποιος προσπαθήσει να κρατήσει και την βεβαιότητα της υψηλής φονικότητας / επικινδυνότητας του covid, και το αίτημα «περισσότερων μ.ε.θ.» είναι πολύ πιθανό (για εμάς βέβαιο!) ότι χάνει κάτι απ’ τα βασικά (και μαζί του ΟΛΑ τα βασικά αυτής της καπιταλιστικής εκστρατείας θανάτου / σωτηρίας): το ότι, δηλαδή, η υψηλή φονικότητα του covid είναι μια προσχεδιασμένη δημαγωγική τρομο-εκστρατεία που έχει δοκιμαστεί ήδη άλλες δυο φορές τα τελευταία 15 χρόνια με ιούς γρίπης, με στόχο να αναδιαρθρώσει τόσο ριζικά τα συστήματα υγείας ώστε, ενδεχομένως, να απομείνουν απ’ αυτά … μόνον οι «εντατικές»! Δεν θα επανέλθουμε αναλυτικά μιας και αυτό το έχουμε τονίσει ήδη, αλλά μια υπενθύμιση είναι απαραίτητη: κανείς δεν δίνει σημασία στο γεγονός ότι σε πολλά κράτη τα δημόσια συστήματα υγείας ουσιαστικά ΕΚΚΕΝΩΝΟΝΤΑΙ «εξαιτίας» του φονιά covid· ούτε κανείς ασχολείται με το ποιάς φανερής καπιταλιστικής τάσης είναι τμήμα, οργανικό μέρος, αυτή η φονική ΕΚΚΕΝΩΣΗ!

ΑΝ ο covid ΔΕΝ είναι ο φονιάς που μας λένε· ΑΝ η τρέχουσα κλινική ιατρική ΔΕΝ μπορεί να προσφέρει σε ηλικιωμένους ασθενείς με ήδη σοβαρά προβλήματα υγείας τίποτα άλλο πέρα από έναν θάνατο στην εντατική καθυστερημένο για μερικές ημέρες (αλλά καταλογογραφημένο επιτήδεια σ’ ένα κιτάπι θανάτου χρήσιμο για διάφορους σκοπούς)· κι ΑΝ, τελικά, ΔΕΝ ήταν καθόλου αναγκαίο, υπό νορμάλ και λογικές συνθήκες αντιμετώπισής του covid, να φτάνουν τόσοι στις πόρτες των νοσοκομείων… με δυο λόγια ΑΝ δεν είχε χρησιμοποιηθεί η τρομοκρατία σαν μέθοδος τεχνητής αύξησης της ζήτησης (ιδού, λοιπόν, η πολιτική οικονομία!) τότε είναι πιθανό ότι ακόμα και «λειψά», «ελλειματικά», «προβληματικά» από πάρα πολλές και καθημερινές πλευρές δημόσια συστήματα υγείας σαν το ελληνικό θα τα έβγαζαν πέρα. Εν τω μεταξύ η απαίτηση του να γίνει, επιτέλους, όντως δημόσιο και έντιμο αυτό το σύστημα θα παρέμενε πάντα εύλογη, έγκυρη (και συγκρουσιακή…)

Συνεπώς (λέμε) ο ιστορικός διαλεκτικός υλιστής οφείλει να γνωρίζει αν έχει μπροστά του μια τρομακτική έκρηξη ενός ηφαιστείου που απλώνει ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης πάνω από μεγάλο μέρος του πλανήτη (οπότε τα «λειψά», «ελλειματικά», «προβληματικά» συστήματα υγείας αποδεικνύονται πρώτα πρώτα ανεπαρκή για τις περιστάσεις) ή μια τρομακτική προμελετημένη εκστρατεία τεχνο-πολιτικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που απλώνεται πολύ μακρύτερα απ’ τα δημόσια συστήματα υγείας, σε άλλες περιοχές της κοινωνικής ζωής (και της κρατικής εξουσίας), πρακτικά σε όλες… Οφείλει να γνωρίζει αν έχει μπροστά του την αντιμετώπιση μιας αυθεντικής φυσικής καταστροφής (και τις ανεπάρκειες σ’ αυτήν την αντιμετώπιση) ή αν έχει μπροστά του την «φυσικοποίηση» της καπιταλιστικής «δημιουργικής καταστροφής», με πολιορκητικό κριό την ήδη τερατώδη βιομηχανία της υγείας… και σημαία έναν κορονοϊό…

Υποθέτουμε πως όποιος θέλει να καταλάβει την σοβαρή διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο την καταλαβαίνει· ακόμα κι αν οι διατυπώσεις μας είναι συνοπτικές… Αν δεν μπορεί να ξεχωρίσει τι είναι τι τότε, λυπούμαστε, ακόμα και παρά την θέλησή του, συμμετέχει σ’ αυτήν την «φυσικοποίηση»!

Η όχι “συνωμοσιολογική” ιστορία των “conspiracy theories” 1

Πέμπτη 12 Νοέμβρη. Τι είναι η “συνωμοσιολογία”; Τι σημαίνει σαν όρος; Τι είναι η “θεωρία συνωμοσίας”; Αυτές οι λέξεις είναι αυτο-νόητες; Υπήρχαν ανέκαθεν ή εφευρέθηκαν κάποια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή;

Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι και εδώ πολύ δυσάρεστη για τους φίλους της καραντίνας που χρησιμοποιούν αυτήν την καραμέλα εναντίον όλων όσων εκφράζουν από τερατολογίες ως αμφιβολίες, και έως καθαρή πολιτική αντίθεση στη διαχείριση του covid… άσχετα απ’ το περιεχόμενο όσων υποστηρίζουν.

Οι λέξεις «conspiracy theories» είναι εφεύρεση της c.i.a., την δεκαετία του ’60! Ο μακαρθισμός είχε αρχίσει να υποχωρεί σαν επίσημη πολιτική δημόσιας τάξης στις ηπα· χρειαζόταν άρα μια καινούργια κατηγορία εναντίον των αμερικάνων κομμουνιστών (ή απλά αριστερών ή εναντίον της νέας αριστεράς που είχε αρχίσει να αναδύεται και στις ηπα), στη θέση εκείνης του «συνοδοιπόρου» με την ε.σ.σ.δ., του «κατάσκοπου» και όλων των υπόλοιπων χαρακτηρισμών.

Την ανάγκη της εφεύρεσης ενός όρου που να υπονομεύει / να προβοκάρει οποιαδήποτε άποψη πέρα απ’ την κάθε φορά επίσημη (του αμερικανικού κράτους εν προκειμένω) την επιτάχυνε η δολοφονία του John Kennedy, στις 22 Νοέμβρη του 1963. Επίσημα η δολοφονία αποδόθηκε σε έναν «μοναχικό λύκο» (ούτε αυτός ο όρος υπήρχε τότε!), τον Lee Harvey Oswald. Ο οποίος δεν παραδέχτηκε τίποτα τις δυο ημέρες που ανακρίθηκε (το αντίθετο…). Ο Oswald “παράδοξα” δολοφονήθηκε στην είσοδο των κεντρικών γραφείων αστυνομίας του Dallas, καθώς θα γινόταν η μεταγωγή του στη φυλακή (θα προφυλακιζόταν για μια άλλη δολοφονία, ενός μπάτσου, την οποία υποτίθεται έκανε ο Oswald 45 λεπτά μετά την δολοφονία του Kennedy)… Η δολοφονία του Oswald αποδείχθηκε μια πολύ βολική εκκαθάριση ενός «βασικού» υπόπτου (για την δολοφονία ενός δημοφιλούς αμερικάνου προέδρου…), που αργότερα, post mortem, κηρύχτηκε ο μόνος ένοχος για την δολοφονία του Kennedy…

Ήταν εύλογο ότι το μεγαλύτερο μέρος της αμερικανικής κοινωνίας ΔΕΝ αποδέχθηκε μια τόσο βολική διαχείριση: ένας μοναχικός δολοφόνος που δεν δικάζεται καν (αφού έχει δολοφονηθεί και αυτός), με άγνωστα κίνητρα, δρώντας ολομόναχος, σκοτώνει έναν πρόεδρο… Αντίθετα εκείνο που έμοιαζε πιο λογικό ήταν πως η δολοφονία του Kennedy ήταν «inside job», δουλειά της τότε παντοδύναμης cia πιθανότατα, για λόγους που πάντως δεν αποδείχθηκαν ποτέ (παρότι ειπώθηκαν πολλά, γράφτηκαν επίσης πολλά, ενώ το 1991 ο Oliver Stone έκανε μια ταινία στην ίδια λογική αποκάλυψης των πραγματικών δολοφόνων του JFK).

Το γεγονός είναι ότι η cia έπρεπε να αυτο-προστατευτεί: η αποκάλυψη ενός τόσο βρώμιμου ρόλου στο εσωτερικό του κράτους θα ήταν καταστροφική! Ο όρος conspiracy theories εφευρέθηκε κατ’ αρχήν για να αποδομεί προκαταβολικά οποιονδήποτε είχε διαφορετική άποψη απ’ την ενοχή του μοναχικού Oswald υπονοώντας την ενοχή της “υπηρεσίας”. Η “συνωμοσιολογία” εφευρέθηκε το αργότερο τον Γενάρη του 1967. Ένα εσωτερικό έγγραφο της «υπηρεσίας» που αποχαρακτηρίστηκε 10 χρόνια μετά (φωτογραφία επάνω), αναφέρεται συστηματικά σε «συνωμοσιολόγους» που αμφισβητούν τα συμπεράσματα της «επιτροπής Warren» (αυτή που απέδωσε στον Oswald την μόνη ευθύνη…) Στις οδηγίες της cia για το πως θα αντιμετωπιστούν αυτοί οι «αρνητές» υπήρχαν λεπτομέρειες που θυμίζουν επίκαιρες βρωμιές.

Στο 3ο σημείο εκείνης της αναφοράς με τίτλο «δράση» (action), αναφέρεται:

… Να χρησιμοποιήσουμε προπαγανδιστικά μέσα για να αντιμετωπίσουμε όσους μας κάνουν κριτική. Βιβλία και άρθρα είναι ιδιαίτερα κατάλληλα για αυτόν τον σκοπό…. Ο στόχος μας θα πρέπει να είναι το να περάσουμε την άποψη πως όσοι κάνουν κριτική είναι α) προκατειλημμένοι με θεωρίες που είχαν φτιάξει πριν υπάρξουν αποδείξεις γι’ αυτές, β) ότι έχουν πολιτικά κίνητρα, γ) ότι έχουν οικονομικά κίνητρα, δ) ότι είναι βιαστικοί και ανακριβείς στις έρευνές τους ή ε) ότι έχουν τρελλαθεί από τις ίδιες τους τις θεωρίες….

Έχει το ιστορικό και όχι μόνο ενδιαφέρον ότι μια έρευνα που έγινε από μια «κοινοβουλευτική επιτροπή για τις δολοφονίες» (united states house committee on assassinations / HSCA) το 1979 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Kennedy δολοφονήθηκε πιθανότατα σαν αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας… αφού η ανάλυση των ηχητικών καταγραφών των στιγμών της δολοφονίας του … δείχνουν ότι υπήρξε ένας ακόμα πυροβολισμός και κατά συνέπεια ότι δύο οπλοφόροι πυροβόλησαν κατά του προέδρου….

Αν ο ένας, «μοναχικός» και νεκρός, ήταν βολικός για να κλείσει η υπόθεση, η ύπαρξη ενός δεύτερου (που ποτέ δεν βρέθηκε…) άφηνε πράγματι ανοικτό το ενδεχόμενο να υπήρξε κάποια συνωμοσία ευρύτερη ακόμα και απ’ αυτά τα δύο άτομα.

Τελικά εκείνοι που δεν αποδέχτηκαν την επίσημη εκδοχή μπορεί και να μην ήταν ούτε προκατειλημμένοι, ούτε ελαφροΐσκιωτοι, ούτε «τρελλοί»… Ούτε καν «λίγοι»: όλες οι δειγματοληψίες της «κοινής γνώμης» που έγιναν από το 1966 ως το 2004 έβγαζαν μονότονα ότι το 80% όσων ερωτούνταν πίστευαν ότι οι πραγματικοί ένοχοι της δολοφονίας και τα κίνητρά τους κουκουλώθηκαν…

Η όχι “συνωμοσιολογική” ιστορία των “conspiracy theories” 2

Πέμπτη 12 Νοέμβρη. Η πατρότητα του όρου “θεωρίες συνωμοσίας” φωτίζει την σκοπιμότητά του, το νόημά του. Η cia δεν ήθελε να «μπλέκει σε συζητήσεις» όπου θα εμφανίζεται σαν απολογούμενη. Κατά συνέπεια δεν σκόπευε να μπλέξει σε καμμία συζήτηση με «αρνητές» απέναντι στους οποίους θα έπρεπε να παραθέτει τα επιχειρήματά της, με τον κίνδυνο να ανατραπούν. Έναν «συνωμοσιολόγο» τον αντιμετωπίζεις προκαταβολικά σαν ψεύτη, σαν συμφεροντολόγο, σαν μισότρελο· ή με έναν συνδυασμό αυτών των τριών, προβάλλοντας μονότονα και επίμονα την επίσημη εκδοχή· και τονίζοντας ότι είναι η επίσημη, δηλαδή ανώτερης τάξης. Με δυο λόγια: χαρακτηρίζοντας «συνωμοσιολόγο» όποιον έχει αντίθετη γνώμη με την «επίσημη» που έχεις ασπαστεί, επιδιώκεις να τον γελοιοποιήσεις!

Σημαίνει αυτό ότι οι νεοφώτιστοι caradinieri που αγάπησαν τόσο πολύ αυτήν την πρακτόρικη ορολογία (και τους στόχους της) είναι … πράκτορες της cia; Όχι φυσικά! Η cia (και άλλοι παρόμοιοι μηχανισμοί άλλων κρατών) φρόντισαν σταδιακά να εκλαϊκεύσουν τον όρο, έτσι ώστε να μπορεί εύκολα να βρεθεί στο στόμα του καθενός. Τόσο εύκολα (και με τόση ψυχο-διανοητική σιγουριά) ώστε να παρουσιάζουν την κάθε φορά επίσημη, κρατική εκδοχή σαν «φυσική» – και τους τεκμηριωμένους αμφισβητίες σαν «προβληματικούς». (Έχει σημασία, για όσους έχουν μνήμη, να θυμηθούν πότε και από ποιές πηγές χρησιμοποιήθηκε αυτός ο όρος στα μέρη μας την τελευταία 20ετία… Και που ΔΕΝ χρησιμοποιήθηκε…)

Τον Ιούλιο του 2013 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο των ψυχολόγων Michael J. Wood και Karen M. Douglas, καθηγητών στο αγγλικό πανεπιστήμιο του Kent, με τίτλο «Τι έγινε με το κτήριο 7; Μια έρευνα κοινωνικής ψυχολογίας πάνω στην διαδικτυακή συζήτηση για τις θεωρίες συνωμοσίας για την 11η Σεπτέμβρη». Η έρευνά τους επιβεβαίωσε τα συμπεράσματα μιας παρόμοιας που είχε γίνει απ’ τον αμερικάνο πολιτικό επιστήμονα Lance deHaven-Smith (“Conspiracy theory in America”) για την δολοφονία του Kennedy. Και οι δύο έρευνες διαπίστωσαν ότι οι υποστηρικτές των επίσημων κρατικών απόψεων και στις δύο περιπτώσεις ήταν / είναι σαφώς πιο επιθετικοί και φανατικοί σε σχέση με τους κατηγορούμενους για “συνωμοσιολογία”… επειδή συν τω χρόνω διαισθάνονται ότι η «επίσημη γραμμή» είναι έωλη…

Εν τέλει οι όροι «συνωμοσιολόγος» και «θεωρία συνωμοσίας» κατασκευάστηκαν σαν όπλα ψυχολογικού πολέμου… Ταυτόχρονα και συμπληρωματικά κατασκευάζονται (υποστηρίζουμε) εναλλακτικές (με την επίσημη κρατική άποψη) τερατολογίες, που διαδίδονται (με κάθε τρόπο που είναι διαθέσιμος) σαν «κριτικές». Αυτό αφενός διευκολύνει την καταστολή των διαφωνιών· και, αφετέρου, «θολώνοντας τα νερά» δημιουργεί την αυτο-εκπληρούμενη προφητεία της «διανοητικής ανεπάρκειας» των αμφισβητιών…

Βγάλτε τον σκασμό! (Υγιεινιστική δικτατορία σημαίνει σιωπή)

Τετάρτη 11 Νοέμβρη. Αν νομίζετε ότι τα έχετε δει και τα έχετε ακούσει όλα για την “υγιεινιστική” βία, κάνετε λάθος. Στην Καταναλωνία, που τόσο αγαπήσαμε κάποτε απ’ την ιστορία της αναρχίας και του πολέμου κατά του Φράνκο, στην Καταλωνία για την οποία το “Πεθαίνοντας στην Καταλωνία” του George Orwell ήταν χαρακιά αιώνια στον μέσα κόσμο μας· και ακόμα πιο συγκεκριμένα στην Βαρκελώνη, στην Βαρκελώνη που άλλοτε (πολύ άλλοτε…) ήταν τόπος προσκυνήματος, στην Βαρκελώνη της αναρχίας, των καταλήψεων (και πολλών άλλων όχι και τόσο ευχάριστων…) αλλά και των εργατικών / πληβειακών αγώνων κατά της gentrification, εκεί λοιπόν, το «είμαστε διαφορετικοί απ’ την υπόλοιπη ισπανία» έχει καταντήσει βαριά αρρώστια! Πολιτική και ιδεολογική…

Στην κάποτε ελευθεριακή Καταλωνία ο covid ανέδειξε ένα φρικτό πρόσωπο: για να κάνει αντιπολίτευση η ντόπια κυβέρνηση (αλλά και η «αριστερά», άρα το μεγαλύτερο μέρος της ντόπιας κοινωνίας) στην κεντρική κυβέρνηση ζητάει ακόμα περισσότερες απαγορεύσεις, ακόμα περισσότερα μέτρα! Μ’ άλλα λόγια «την βγαίνει απ’ τα δεξιά». Όπως, άλλωστε, κάνουν και στα μέρη μας οι «επαναστάτες» caradinieri.

Κι όχι μόνο στα λόγια. Το τελευταίο καταλανικό κατόρθωμα «προστασίας της υγείας του λαού» είναι η απαγόρευση ομιλίας στα μαζικά μέσα μεταφοράς! Ναι! Αν είσαι «κοινωνικά υπεύθυνος», παρότι φοράς μάσκα (οι πάντες φορούν μάσκα…) πρέπει να βγάλεις τον σκασμό! Γιατί «τα σταγονίδια, που καταφέρνουν τα μπαμπέσικα να περνάνε απ’ την μάσκα», και τα λοιπά, και τα λοιπά, και τα λοιπά…

Ταξίδεψε σιωπηλά, ταξίδεψε ήσυχα.

Αν αποφεύγουμε την ομιλία στα μέσα μαζικής μεταφοράς και μειώνουμε την κοινωνική αλληλεπίδραση, ελαχιστοποιούμε ακόμη περισσότερο τον κίνδυνο μόλυνσης.

Σ’ ευχαριστούμε που είσαι συνυπεύθυνος.

Αυτά είναι πειθαρχικά / κατασταλτικά “μέτρα” εντελώς άσχετα με οποιαδήποτε έννοια δημόσιας υγείας! No problem!!! Δεν είναι πια πειρασμός κακοπιστίας απ’ την μεριά μας αλλά εύλογο συμπέρασμα: εδώ, εκεί, παραπέρα, γίνεται ένα κτηνώδες πείραμα απ’ την μεριά των αφεντικών και των λακέδων τους: πόσο μπορούμε να σφίξουμε την βίδα πάνω τους χωρίς να αντιδράσουν; Φαίνεται ότι μπορούν να την σφίξουν πολύ! Πάρα πολύ!

Θα πείτε: ευτυχώς που αυτά δεν γίνονται εδώ… Καλύτερα να μην το πείτε! Επειδή έχουν γίνει ήδη πολλά, και μπροστά σε κάθε επόμενη πραξικοπηματική έμπνευση το συμβιβασμένο μυαλό δεν θυμώνει αλλά σκέφτεται «εντάξει, δεν είναι τα χειρότερα». Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτονται κι εκεί, στην Καταλωνία, στην Βαρκελώνη…. και βήμα βήμα τρώνε το σφίξιμο της βίδας / βίας….

video: Με τα σπαστά καταλανικά σας μπορείτε να καταλάβετε: Per prevencio eviteu parlar al transport public I us obligatori de mascareta.

 

Οι ψεύτες “ειδικοί” 3

Κυριακή 8 Νοέμβρη. Είναι εύκολο να ξεφορτώνεται κανείς τους κοινούς τερατολόγους των antisocial media και των καφενείων… Είναι εύκολο να φτιάχνει μια «κοινή δεξαμενή» για να πετάνε εκεί οι δημαγωγοί και τα αφεντικά όσους κάνουν τεκμηριωμένη αντικρατική και αντικαπιταλιστική κριτική – μήπως αυτή η κριτική δεν ήταν πάντα η πιο επικίνδυνη «συνωμοσιολογία»;… Είναι εύκολο να χαρακτηρίζεις όσους δεν σε βολεύουν σαν «άσχετους», και να αγκαλιάζεις τους απατεώνες με πτυχία και τους δημαγωγούς θεωρώντας τους «πρίγκηπες της Αλήθειας»…. Είναι εύκολο να υποστηρίζεις ότι «το Sarajevo δεν τα πάει καλά με την επιστήμη (!!!), ας μην ασχολείται λοιπόν»… Τι γίνεται όμως πραγματικά με την επιστήμη (την “τεχνο-επιστήμη”) στον 21ο αιώνα; (Δεν θα περιμέναμε ούτε μισόν caradinieri να ασχοληθεί με τέτοια θέματα….)

Δεν θα πιάσουμε τώρα το θέμα σ’ όλη την ευρύτητά του. Αρκούν, για τις ανάγκες τις συγκυρίας, πιο περιορισμένες ερωτήσεις και απαντήσεις. Γιατί τύποι σαν τον Ferguson ή οργανισμοί σαν τον Π.Ο.Υ. θεωρούνται ακόμα «έγκυροι» όταν είναι πασίγνωστο ότι έχουν εξαγοραστεί απ’ το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα και ότι δουλεύουν γι’ αυτό;

Το κάθαρμα Ferguson έχει σπουδές πυρηνικού φυσικού – απο πού ως πού λοιπόν θεωρείται αξιόπιστος στο να φτιάχνει «μοντέλα πρόβλεψης» για ζητήματα υγείας; Είναι, τελικά, η υπογραφή «imperial college» που θεωρείται απόδειξη επιστημονικής εντιμότητας και ευθυκρισίας, ακόμα κι όταν το μόνο που κάνει επί μια 20ετία είναι να λέει απίστευτες και βρώμικες βλακείες; Σ’ ένα άρθρο στους new york times στις 2 Απρίλη οι Mark Landler και Stephen Castle αυτό ισχυρίστηκαν: το «imperial college» είναι δυνατό brand name. Είναι “imperial”, είναι “college” και, κυρίως, έχει ισχυρές διασυνδέσεις.

Είναι ένας κυκλικός και αυτο-αποδεικνυόμενος ισχυρισμός! Οι «ειδικοί» είναι ακλόνητοι ακόμα και στα πιο θηριώδη ψέμματά τους επειδή έχουν άκρες· και έχουν άκρες επειδή είναι ακλόνητοι… Η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει αυτούς τους μήνες ότι το ζήτημα της «βιομηχανίας της υγείας» (σε συμμαχία με τις big tech, τις big insurance και τα στρατοαστυνομικά συμπλέγματα των κρατών) είναι πολυδιάστατο. Έτσι κι αλλιώς εξαγορασμένοι δεν είναι μόνο ο Ferguson ή/και πολλά στελέχη του Π.Ο.Υ., αλλά και μεγάλοι αριθμοί γιατρών (ειδικά των «ευαίσθητων» ειδικοτήτων…), δημοσιογράφων, ακόμα και πολιτικών σε πολλά κράτη του κόσμου.

Μια διάσταση που ως τώρα είχαμε αφήσει στην άκρη, είναι αυτή: η «πίστη», σχεδόν η «λατρεία» στα τεχνολογικά επιτεύγματα της πληροφορικής! Τα «μοντέλα προβλέψεων», είτε αφορούν τον καιρό, είτε αφορούν τα αποτελέσματα εκλογών, είτε αφορούν την διάδοση ενός ιού, είτε την «πορεία της οικονομίας», είναι (αλγοριθμικές) διαδικασίες που είναι αδύνατο να συμπεριλάβουν κάθε μια παράμετρο του φαινομένου με το οποίο ασχολούνται. Συχνά μάλιστα οι κατασκευαστές και οι χειριστές τέτοιων μοντέλων δεν ενδιαφέρονται ούτε για αναζήτηση ούτε για την τυποποίηση κάθε παραμέτρου (ακόμα κι αν φαίνεται προς στιγμήν «άσχετη»), ούτε για την ποιότητα και την ακρίβεια των data με τα οποία ταΐζουν τους αλγοριθμούς τους. Ενδιαφέρονται να πουλήσουν. Ακόμα περισσότερο: να επιβάλλουν το εμπόρευμά τους!

Σε μια αγορά «προβλέψεων» που συχνά κινείται από μια μανιακή προσπάθεια να «κατακτηθεί το μέλλον» πριν υπάρξει (για να συσκευαστεί και να πουληθεί κατάλληλα…), τόσο τα αφεντικά όσο και οι υποτελείς πιστεύουν κυριολεκτικά ότι οι «υπολογιστές» είναι ο καλύτερος αντικαταστάτης της κρυστάλλινης σφαίρας και της «θεϊκής αποκάλυψης στα όνειρα». Ποιό είναι το επιχείρημα αυτής της δήθεν «ανώτερης» πίστης; Ότι πρόκειται για επιστημονικά μέσα· συνεπώς εξ’ ορισμού αλάθητα, μακριά απ’ τις ανθρώπινες μικροπρέπειες, «ιερά». Μέσα σ’ αυτό το θρησκευτικό περιβάλλον είναι που ευημερούν θεοί μικροί και μεγάλοι τύπου Ferguson (υπάρχουν και στο ελλαδιστάν κάμποσοι τέτοιοι)…

Και η διάψευση; Αν θα μπορούσε κανείς να διαφοροποιήσει την επιστήμη από την θρησκεία είναι η αναγνωρισμένη αξία της διάψευσης στην πρώτη! Θα έπρεπε κάθε σοβαρός και λογικός άνθρωπος να βρει αν οι «προβλέψεις των μοντέλων» για το θανατικό του covid επαληθεύτηκαν εκεί που τα κράτη δεν πήραν καθόλου τα δρακόντια μέτρα που πουλήθηκαν σαν η «μόνη σωτηρία» (μέχρι να βρουν τα hich tech εμβόλια…). Υπάρχουν τέτοια κράτη. Ιαπωνία, νότια κορέα, ταϊβάν, ακόμα και η συκοφαντημένη συστηματικά σουηδία. Ο βασιλιάς των αλγοριθμικών απατεώνων Ferguson είχε προβλέψει για την ιαπωνία 1,4 εκατομμύρια θανάτους «αν δεν παρθούν σκληρά μέτρα»· δεν πάρθηκαν, και ως χτες είχαν χρεωθεί στον covid 1.809 θάνατοι… Για τη νότια κορέα είχε προβλέψει 381.000 νεκρούς «αν δεν…»· ΔΕΝ, και ως χτες είχαν χρεωθεί στον covid 477 θάνατοι… Για την ταϊβάν είχε προβλέψει 212.000 «αν δεν…»· ΔΕΝ, και ως χτες οι νεκροί του covid ήταν 7 (ολογράφως: επτά)… Για την σουηδία είχε προβλέψει 85.000 «αν δεν…»· ΔΕΝ και ως χτες είχαν χρεωθεί στον covid 6.022 θάνατοι, κάτι που ενώ ακούγεται «μεγάλο νούμερο» είναι μια τάξη μεγέθους ανάλογη των θανάτων ηλικιωμένων με σοβαρά προβλήματα υγείας σ’ αυτό το κράτος και τα προηγούμενα χρόνια. Προ covid… (Τουλάχιστον μπορεί κάποιος να πει: ναι, είναι ο ίδιος Ferguson που ξέρουμε από παλιά…)

Δεν πρόκειται απλά για διαψεύσεις! Πρόκειται για συντριβή, που άνετα θα μπορούσε να οδηγήσει τους τερατολόγους και τους “συνωμοσιολόγους” των αφεντικών στο δικαστήριο με την κατηγορία “εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας”. Όχι όμως!!! Δεν χωράει καμμία διάψευση εκεί που βασιλεύει η πίστη! Και η επίκληση σε “επιστήμη” και “επιστημονική αλήθεια” είναι – απ’ αυτούς τους ιερείς και τους οπαδούς τους – πρόστυχη επίκληση σ’ ένα φάντασμα, σ’ ένα ξόανο, που έχει τόση σχέση με την Αλήθεια όση είχε ο Δίας.

Είναι οπωσδήποτε δύσκολο να κινείται η αντικαπιταλιστική και αντικρατική κριτική ανάμεσα στους “ανώνυμους τερατολόγους” και στους “επώνυμους τερατολόγους”! Θέλει μεγάλο κόπο, μεγάλη προσοχή, και ιδιαίτερη φροντίδα για τα τεκμήρια και τις αποδείξεις της. Αλλά μέσα απ’ αυτήν της την κίνηση η κριτική δεν ξεχνάει την σημασία της εξουσίας: οι “ανώνυμοι τερατολόγοι” ΔΕΝ έχουν εξουσία – οι “επώνυμοι” έχουν…

Και την ασκούν! Με όλη τη βία που απαιτεί η εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.