Tag: ιδεολογία

Εισαγωγές – εξαγωγές 2

Τρίτη 19 Γενάρη. Το τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο κυρ Haas δεν μπορούμε να ξέρουμε. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι λέξεις όπως «κρίση» ή, ακόμα και «ακυβερνησία», έχουν χρησιμοποιηθεί από «ειδικούς» των αφεντικών σε διάφορες περιπτώσεις τις 4 τελευταίες δεκαετίες στις δυτικές δημοκρατίες – με τρόπο ώστε να υποδεικνύεται (και να νομιμοποιείται) το επόμενο βήμα ολιγαρχικής πύκνωσης· με διακόσμηση την καταναλωτική «ελευθερία».

Το ίδιο συμβαίνει με έντονο τρόπο εδώ και σχεδόν ένα χρόνο. Μας είναι πλέον καθαρό ότι οι λεγόμενες «δημοκρατίες» της δύσης (τα αφεντικά τους δηλαδή) θέλουν να υιοθετήσουν βασικά στοιχεία του κινεζικού μοντέλου επιτήρησης και ελέγχου, κρατώντας κάποια προσχήματα. Θέλουν να ξεφορτωθούν «ελευθερίες» που θεωρούνται αιτίες θορύβου στη ρύθμιση της «κανονικότητας» με όρους 4ης βιομηχανικής επανάστασης· αλλά φυσικά δεν σκοπεύουν να σηκώσουν σφυροδρέπανα σαν φόντο! Αν δεν σηκώσουν εθνικές σημαίες (ή παράλληλα μ’ αυτές) θα σηκώσουν …. της προστασία της ολιγαρχίας…

Το ζόρικο πρόβλημα – που είναι πρόβλημα της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Παρισιού, της Ρώμης, της Αθήνας, της Μαδρίτης (για να μιλήσουμε ενδεικτικά, σε κάθε περίπτωση με τις προφανείς παραλλαγές και ιδιαιτερότητες) – είναι ότι η ταχύτητα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, ενισχυμένη απ’ τον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, αφήνει πολλούς λαχανιασμένους πίσω της· περισσότερους απ’ όσους προβλεπόταν. Αν υπήρχε οργανωμένη εργατική τάξη με γνώση και ικανότητα για ένα σχέδιο-για-το-άμεσο-μέλλον, τότε η απειλή σ’ αυτή την διαδικασία (άρα σ’ αυτές τις «δημοκρατίες» σε μετάβαση) θα ήταν κομμουνιστική! Δεν υπάρχει, οπότε η απειλή είναι μικροαστική, συντηρητική κυριολεκτικά (: να κρατήσουμε αυτά που ξέρουμε…) κι όλα τα παρεπόμενα: ρατσιστική, εθνικιστική, στενόμυαλη, μνησίκακη…

Δεν θα ρωτήσουμε τον κάθε κύριο Haas αν θα προτιμούσε μια κομμουνιστική απειλή! Όχι, δεν θα την προτιμούσε!! Μια χαρά τον βολεύουν οι δεξιοί / ακροδεξιοί / φασίστες, χωρίς να χρειάζεται να τους συγχαρεί δημόσια! Ωστόσο έξω απ’ τις δυτικές μητροπόλεις, σε άλλες περιοχές του πλανήτη, εκεί όπου το απολυταρχικό μοντέλο του Πεκίνου δεν σκοντάφτει πάνω στα δυτικά προσχήματα, τα κράτη (σαν κόμματα των αφεντικών κι εκεί) αλλά και οι κοινωνίες απ’ την μεριά τους, κάποτε την αντίθετη μεριά τους, οι εργατικές τάξεις ή τμήματά τους, θα κινηθούν σε εντελώς διαφορετικές τροχιές. Αυτή η «δημοκρατία – που – δεν – είναι», κατασκευή του δυτικού, λευκού, χριστιανικού, ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού έχει ξεπέσει πια – για το χειρότερο ή το καλύτερο. Δεν μπορεί να πουληθεί σαν «παράδειγμα» σε τρίτους – εκτός αν επιβληθεί ξανασυσκευασμένη μετά από νίκες στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο…

«Η σκουπιδοφαγία απελευθερώνει!»

Δευτέρα 18 Γενάρη. Να πει κανείς ότι το ψόφιο κουνάβι είναι ρατσιστικό, σεξιστικό, ψωνισμένο, και βάλε; Να το πει χωρίς δισταγμό. Αλλά η λογοκρίσια του απ’ τα antisocial media (των οποίων τα αφεντικά έχουν κάνει τεράστιες περιουσίες ακριβώς απ’ τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την βλακεία, και όχι βέβαια απ’ την σοφία και την ευγένεια των ανθρώπινων σχέσεων!) έχει τροφοδοτήσει μια καλοκουρντισμένη θύελλα άρθρων (τόσο ντόπια όσο και διεθνή…) υπέρ της λογοκρισίας γενικά, σαν «κοινωνικά υπεύθυνης» στάσης. Αν όχι απ’ την μεριά του κάθε υπήκοου χωριστά (δεν έχει βρεθεί ακόμα η ανάλογη «αλυσίδα μολυσματικότητας» σαν κι εκείνη που ξεκινάει από ένα φιλί στο δρόμο και καταλήγει στο θάνατο ενός ηλικιωμένου…), σίγουρα απ’ την μεριά των κρατών και των εταιρειών – στις υπό διαμόρφωση καινούργιες τεχνικές εξουσίας.

Η εποχή είναι κατάλληλη. Σχεδόν (τρομακτικά) ώριμη. Το ίδιο πράγμα που μέχρι πρόσφατα αποθεωνόταν (και διαφημιζόταν) σαν ο «ναός της ελεύθερης έκφρασης», ο κυβερνοχώρος, δαιμονοποιείται τώρα σαν το καταγώι της ακολασίας και της (επικίνδυνης) ανευθυνότητας. Υπάρχει κάτι που άλλαξε ας πούμε ανάμεσα στο 2018 και στο 2020; Σε μεγάλο μέρος του ο κυβερνοχώρος είναι σκουπιδαριό εδώ και πολλά χρόνια, και τέτοιος παραμένει. Τότε;

Για να αντιμετωπίσει κανείς την κυρίαρχη ρητορική / προβοκατορολογία, πρέπει να στήσει τις κοινωνικές (και τις πολιτικές) σχέσεις και τα μέσα που χρησιμοποιούν ξανά με τα πόδια τους στη γη· έργο ανόσιο, στα όρια του απαγορευμένου. Για παράδειγμα η καταχωνιασμένη Κοινωνία του Θεάματος εκδόθηκε το 1967, όταν o Guy Debord δεν μπορούσε καν να φανταστεί τον «κόσμο» των antisocial media. Κάπου στις σελίδες του βιβλίου θα μπορούσε κανείς να διαβάσει και το εξής (δυσνόητο πια!) – ο τονισμός της ελληνικής έκδοσης (ελεύθερος τύπος):

… Η τάση εκχυδαϊσμού που, κάτω από τις πολυποίκιλες παραλλαγές του θεάματος, κυριαρχεί παγκόσμια στη σύγχρονη κοινωνία, κυριαρχεί επίσης πάνω της σε όλα τα σημεία όπου η αναπτυγμένη κατανάλωση εμπορευμάτων πολλαπλασίασε φαινομενικά τους προς εκλογήν ρόλους και αντικείμενα…

Για να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα ο Debord επέλεξε σαν προμετωπίδα του πρώτου κεφαλαίου της Κοινωνίας του Θεάματος αυτήν την κουβέντα του Ludwig Feurebach (τονισμός απ’ την ίδια ελληνική έκδοση):

… Χωρίς αμφιβολία, η εποχή μας (…) προτιμά την εικόνα από το αντικείμενο, το αντίγραφο από το πρωτότυπο, την αναπαράσταση από την πραγματικότητα, το φαινόμενο από το είναι (…) Το ιερό γι’ αυτήν δεν είναι παρά η ψευδαίσθηση, και το ανίερο είναι η αλήθεια. Ή μάλλον, το ιερό μεγαλώνει στα μάτια της στο μέτρο που μικραίνει η αλήθεια και αυξάνεται η ψευδαίσθηση, έτσι ώστε, γι’αυτήν, το αποκορύφωμα της ψευδαίσθησης ν’ αποτελεί επίσης το αποκορύφωμα του ιερού…

Όσο επίκαιρη κι αν δείχνει η πιο πάνω παράγραφος, είναι απ’ το Das Weſen des Chriſtenthums – Η ουσία του χριστιανισμού. Που εκδόθηκε το 1841… (Το βιβλίο επηρέασε έντονα τόσο τον Marx όσο και τον Engels, ειδικά σε ότι αφορά την έννοια της αλλοτρίωσης…)

Σ’ αυτήν την μακρόχρονη, μισο-θρησκευτική / μισο-υλιστική αλληλουχία παρακμιακών καταστάσεων, το πως εκδηλώνεται η κυριαρχία της χυδαιότητας, των ψευδαισθήσεων, των ψεμμάτων είναι, αναπόφευκτα, συνάρτηση αρκετών παραγόντων. Οι τρόποι, τα μέσα που μπορούν να πολλαπλασιάζουν ή να περιορίζουν αυτήν την κυριαρχία, δεν είναι ποτέ απλά και μόνο τεχνικά. Ποιός είναι ο «καλός σπορέας» της; Είναι κάποια μορφή εξουσίας; Ποιά μορφή; Σε κάθε περίπτωση: τεχνική, ιδεολογία και πολιτική φτιάχνουν κόμπους που στον πυρήνα τους έχουν σταθερά το ίδιο: την διατήρηση, την διαχείριση, και την επέκταση εκείνης της εξουσίας που οφελείται.

Διαφορετικά ο Feurebach δεν θα μπορούσε να κάνει τέτοιο άλμα απ’ το 1841 στο 2021…

«Ο κυβερνοχώρος απελευθερώνει!»

Δευτέρα 18 Γενάρη. Η επιχείρηση με την επωνυμία facebook μπήκε στην παγκόσμια αγορά τον Φλεβάρη του 2004. Η επιχείρηση twitter τον Ιούλιο του 2006. Η επιχείρηση instagram τον Οκτώβρη του 2010. Ό,τι και να κάνουν οι πλαστογράφοι του συστήματος, το σύμπλεγμα που αποκαλούμε antisocial media είναι ηλικίας μικρότερης των 15 χρόνων. Απογειώθηκε δηλαδή, μέσα σε μια μόνο γενιά. Νωρίτερα υπήρξαν για ελάχιστο ιστορικό διάστημα blogs, υπήρξαν chats, υπήρξαν messages… Αλλά ακόμα κι αν προσθέσουμε μισή γενιά ακόμα, ο ιστορικός χρόνος είναι μικρός για να υποστηρίξει κάποιος ότι έγινε μια τόσο ριζική ανθρωπολογική μετάλλαξη ώστε εκατομμύρια πρωτοκοσμικοί (: υπήκοοι) που πριν ήταν συνειδητά και ώριμα ερωτευμένοι με την “αλήθεια” έκαναν βουτιά στο κενό και μετατράπηκαν σε μωρά που παρασέρνονται από τυχοδιώκτες ψευδολόγους, έτσι ώστε να πρέπει να κοπεί το κεφάλι των δεύτερων για να να σωθούν τα πρώτα!…

Από που προέκυψε ο χρήστης-μάζα των antisocial media; Απ’ το πουθενά; Απ’ τον Δ του Κενταύρου; Όχι. Βγήκε από 40, 50 ή 60 χρόνια (ανάλογα με την κοινωνία / κράτος) κατανάλωσης / εκπαίδευσης απ’ τα παραδοσιακά media: έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά κανάλια· επιχειρηματικούς ομίλους δηλαδή, επαγγελματίες της συστηματικής αλλοτρίωσης, παραπληροφόρησης, υπερπληροφόρησης, πλαστογράφησης, ειδικά απ’ την δεκαετία του ’90 και μετά. Βγήκε απ’ την κρεατομηχανή της παραγωγής και της αναπαραγωγής της ιδεολογικής ευστάθειας του συστήματος. Δεν είναι μία ούτε μιάμισυ η γενιά που γαλουχήθηκε απ’ την μονόδρομη ροή των ψευδαισθήσεων (και συχνά του εκχυδαϊσμού) απ’ τα πάνω προς τα κάτω, απ’ τα κέντρα ιδεολογικής, ηθικής, αισθητικής πανούκλας των αφεντικών, των κρατών και των εταιρειών τους, προς τους υποτελείς. Είναι δυο και τρεις αυτές οι γενιές.

Οι αμφίδρομες ανταλλαγές που έγιναν εφικτές στον κυβερνοχώρο (πρακτικά, από πολιτική άποψη, ο κυβερνοχώρος είναι αυτό: η ψηφιακή, μηχανική μεσολάβησης της συνάφειας των κοινωνικών υποκειμένων) «εκδημοκράτησαν» αυτό που είχε ήδη παγιωθεί, το νομιμοποίησαν, το αναπαρήγαγαν. Και μ’ αυτήν την έννοια πολλαπλασίασαν τις πιο εύκολες, εύπεπτες, συγκινησιακές και εντυπωσιακές πλευρές του πραγματικά «υπάρχοντος» σαν κοινωνικό υλικό απ’ τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του ’00 και ύστερα. Δεν ήταν κυρίαρχα ούτε το καλό γούστο, ούτε η ευγένεια, ούτε τα επιχειρήματα, ούτε η διεξοδική επισκόπηση αντίθετων επιχειρημάτων, ούτε η αναζήτηση ακλόνητων τεκμηρίων. Μετά από 20 γερά χρόνια νεοφιλευθερισμού και Εγώ-Κεφάλαιο δεν υπήρχαν ούτε «καλοί τρόποι» ούτε ευφυία. Υπήρχε κηρυγμένος ή ακύρηχτος πόλεμος όλων εναντίον όλων, υπομανίες, χάπια με την χούφτα, ντρόγκες, πόζες και φόβοι. Κυρίαρχα ήταν οι εντυπώσεις, οι ατάκες, οι συναισθηματικοί εκβιασμοί, η ρηχότητα, το ζάπινγκ σαν τρόπος ζωής – επίσης τα ψυχολογικά προβλήματα και οι κρίσεις πανικού. Ε, αυτό ήταν που «έπιασαν» σαν ευκαιρία τόσο οι επιχειρηματίες των antisocial media όσο και οι πελάτες τους! Η σαπίλα ήταν παραγωγική με κάποιες έννοιες, ένα είδος “λιπάσματος” για την εξέλιξη διάφορων τεχνολογιών επιτήρησης και ελέγχου. Επεκτάθηκε με την ταχύτητα φωτιάς σε κάμπο με ξερά χόρτα· αλλά τα ξερά χόρτα ήταν κοινωνικές σχέσεις, εννοήσεις, συμπεριφορές, ηθικές, που αν και είχαν διαμορφωθεί ήδη απ’ το ώριμο Θέαμα παρέμεναν ακόμα παγιδευμένες απ’ την ψευτο-σεμνοτυφία της μονόδρομης προπαγάνδας των ιστορικών μηντιακών μεσολαβήσεων. Όταν άνοιξαν (επιτέλους!) οι πύλες άρχισε να ξεχύνεται εκείνο που ήταν ώριμο: οι ματαιοδοξίες, οι ανασφάλειες, οι άγνοιες, οι εγωισμοί, οι βολικές ευπιστίες, οι προκαταλήψεις, οι δεισιδαιμονίες, οι καταγραφές, τα κόμπλεξ, το δωρεάν ψηφιακό ξεβράκωμα / επίδειξη… και οπωσδήποτε το ερώτημα (αρχικά) και οι απαντήσεις (σύντομα, δηλαδή ήδη) του ελέγχου πάνω σ’ όλο αυτό το υλικό.

Έρχονται τώρα οι λογοκριτές (που είναι πάντα άνθρωποι των εξουσιών) να παραστήσουν τους σωτήρες / λυτρωτές· να παραστήσουν ότι είναι έτοιμοι να βάλουν τα χέρια τους στον βούρκο για να τον στεγνώσουν (η μυθική υπόσχεση του ψόφιου κουναβιού, παρεπιπτόντως, με μακριά «υγιεινομική» παραδήλωση: drain the swamp, που σημαίνει «αποξήρανση του έλους»…) και, οπωσδήποτε, να ανασύρουν απ’ αυτόν τους υποτελείς. Πώς; Με τον γνωστό τρόπο: με διατάγματα, απαγορεύσεις και ποινές. Είναι οι ίδιοι που έσωσαν τους πρωτοκοσμικούς απ’ τον Αρμαγεδώνα του covid· απ’ τον Αρμαγεδώνα της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας· απ’ τον Αρμαγεδώνα της ενεργειακής κρίσης στα ‘70s· απ’ τον Αρμαγεδώνα του «ψυχρού πολέμου» αργότερα… Έχουν ακόμα κι άλλες ιεραποστολές, αφού οι Αρμαγεδώνες ποτέ δεν τελειώνουν. Βρίσκεται σε εξέλιξη η σωτηρία απ’ τον Αρμαγεδώνα της κλιματικής αλλαγής, τον Αρμαγεδώνα της συνωμοσιολογίας… Κι έχει ο καπιταλισμός!

Πόσο γλυκούτσικες και ανθρωπιστικές αυτές οι σωτηρίες, ε;

«Η λογοκρισία απελευθερώνει!»

Δευτέρα 18 Γενάρη. Διεθνώς (και στα μέρη μας πια) τα τύμπανα και αυτού του πολέμου κτυπούν με εκκωφαντική ένταση: η ελευθερία της γνώμης προστατεύεται με την λογοκρισία! κρόζουν τα όρνια όλων των εξουσιών! Τι συγκινητικό αυτό το ενδιαφέρον για την «υγιή ελευθερία της έκφρασης», ε;

Αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτό. Πρόκειται για εκείνο που νωρίς νωρίς, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 είχαμε δημόσια προβλέψει (αλλά δεν θα σας πούμε που!) σαν αποπληθωρισμό των σημείων. Αποπληθωρισμό των σημείων εξουσίας, «εγκυρότητας», «αλήθειας», πειθαρχίας, «ταυτότητας». Διότι αυτό προέκυψε να είναι το πρόβλημα της «ψηφιακής ελευθερίας», όπως και γενικότερα το «πρόβλημα της ελευθερίας» στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, όταν βρέθηκε να συγκρίνεται με κριτήρια απόδοσης κεφαλαίου με την πειθαρχημένη, ελεγχόμενη κοινωνική παραγωγικότητα της κίνας: μέσα στην σημειωτική υπερπαραγωγή αληθειών, οδηγιών, φράσεων οι αλήθειες, οδηγίες και εντολές των (δυτικών) εξουσιών σχετικοποιήθηκαν! Χάνοντας το μονοπώλιο / ολιγοπώλιο που είχαν στους καιρούς των «παραδοσιακών μεσολαβήσεων / media» διαπίστωσαν τα αφεντικά ότι αυξανόταν επικίνδυνα η κοινωνική εντροπία· και ότι οι εξουσιαστικές και εξουσιο-δοτικές αλήθειες, οδηγίες και εντολές εδώ ή εκεί αντιμετωπίζονταν με μια καλά τροφοδοτούμενη «παραστρατική» και παραβατική ιεροσυλία. (Φυσικά αυτό δεν γινόταν και δεν γίνεται παντού με την ίδια ένταση. Τηρουμένων των αναλογιών όμως ήταν η τάση.)

Δείτε, για παράδειγμα, την διατεταγμένη μασκοφορία για (υποτίθεται) υγιειονομικούς λόγους. Αιφνιδιαστικά και κατηγορηματικά όλες οι «ταυτοτικές» ιδιο-τροπίες εξαφανίστηκαν – ή, πιο σωστά, συμπυκνώθηκαν σε ένα μόνο δίπολο, αδιάφορο και πέρα από οτιδήποτε σχετικό με φύλο, ηλικία, σεξουαλικότητα, φυλή, κοινωνική τάξη, οπαδική προτίμηση, αισθητικό γούστο: «ναι ή όχι»! «Πειθαρχημένοι» ή «αρνητές» (της μάσκας)! Μια μόνο κρατική διαταγή, καλά προπαγανδισμένη / βομβαρδισμένη, έσκισε στα δύο κάθε άλλη κοινωνική και πολιτική διαφοροποίηση, επιβάλοντας μία και μόνο μία «σημαία καλής, επιτρεπτής συμπεριφοράς», έναν μόνο «κώδικα κοινωνικής ευθύνης»… Ένα πραξικόπημα με ισχυρή και την σημειωτική του διάσταση… κάτι αναπόφευκτο αφού ζούμε στον 21ο αιώνα!

Το ίδιο ακριβώς ισχύει με την λογοκρισία, που έχει ήδη ξεκινήσει, πρώτα με τα «fake news» που αποδίδονταν στους «πράκτορες των εχθρών», ύστερα με τα «fake news» που αποδίδονταν συλλήβδην στους τερατολόγους, ύστερα με τα «fake news» που αποδίδονται στους αμφισβητίες της «δημοκρατίας» – και έχει ακόμα πολύ δρόμο. Δεν είναι ότι γέμισαν οι καπιταλιστικές κοινωνίες με ψεύτες· είναι ότι οι επαγγελματίες σ’ αυτή τη δουλειά άρχισαν να μοιάζουν με «ερασιτέχνες»!… Και τα αφεντικά τους άρχισαν να ψάχνονται.

Είναι ως εάν η antisocial mediaκή «ασυδοσία» (και η χρήση του κυβερνοχώρου γενικότερα) να έφτασε στο σημείο όπου ο καθένας μπορεί να φτιάχνει το δικό του νόμισμα και να βρίσκει κάμποσους ακόμα να το χρησιμοποιούν, χρησιμοποιώντας κι αυτός τα δικά τους… Από καλλιτεχνική άποψη αυτό είναι μια χαρά· από επικοινωνιακή άποψη είναι σκέτος θόρυβος και διανοητική υποβάθμιση, αλλά αυτά αφορούν τους χρήστες· όμως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δουλέψει έτσι! Δεν μπορεί να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει, έστω στο ψηφιακό σύμπαν! Ειδικά αφού ο καπιταλισμός ξεδιπλώνει πια κι εκεί τα άπειρα εμπορικά και πειθαρχικά πλοκάμια του. Με την σχετικοποίηση χάνεται το μέτρο της ανταλλακτικής αξίας! Ανάλογα ισχύει με τα «νομίσματα της αλήθειας»: αν υπάρχουν πολλά και διαφορετικά τότε τελικά η κεντρική τράπεζα («αληθειών»…) θα καταλήξει να αγοράσει φουφού και να πουλάει κάστανα σε κάποια πολυσύχναστη γωνία…

Δεν πρόκειται λοιπόν (και δεν θα ήταν δυνατόν!) για μια ιεραποστολική εκστρατεία «προστασίας της ελευθερίας της γνώμης»! Πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο, σερβιρισμένο με γεύση φράουλα: εξαφάνιση οποιασδήποτε γνώμης θεωρείται «προβληματική» ή/και «απειλητική» (ακόμα κι αν είναι ψευτο-, κατά φαντασίαν τέτοια) και «ελευθερία» μόνο για όσες γνώμες κρίνονται αποδεκτές μέσα στο συστημικό φάσμα, φαρδύτερο ή στενότερο, ανάλογα με την συγκυρία. Υπάρχει πρόβλημα παχυσαρκίας; Ε, διάολε, δεν επιτρέπεται να προβάλουν οι «αρνητές» το «τα πάχη μου τα κάλλη μου»! Υπάρχει «εθνικό πρόβλημα»; Ε, διάολε, δεν μπορεί να λέει ο καθένας ό,τι θέλει υποσκάπτωντας το ηθικό του λαού! Οξύνεται ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός; Ε, διάολε, δεν μπορεί να…

Αυτοάνοσα – και ανοσοκαταστολή… (1)

Πέμπτη 14 Γενάρη. Θα πείτε (ίσως…) ότι η ασταμάτητη μηχανή «το γύρισε»… Δυστυχώς είναι η πραγματικότητα που δημιουργεί ανάγκες· γνωσιολογικές αν έχετε κάποια επίγνωση επί του θέματος στη γενικότητά του. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι καθόλου παράξενο κάποιος γνωστός, φίλος, κοντινός σας να έχει διαγνωστεί με «αυτοάνοσο» νόσημα. Μακάρι να μην συμβαίνει έτσι, μακάρι όλοι και όλες να είναι καλά – και μακάρι να μην προκύψει μελλοντικά κάποιο «κύμα αυτο-άνοσων»…. Όταν, όμως, οι γενετιστές με τον υπερφίαλο τρόπο που υποδεικνύουν τα συμφέροντα των βιομήχανων υγείας παριστάνουν τους «μάγους», τότε είναι καλύτερα να ξέρουμε έγκαιρα εκείνα που απαγορεύεται (- είσαι γιατρός; – όχι… – τότε γιατί ανακατεύεσαι; – για να μην είμαι αύριο άρρωστος!..).

Η πιο πάνω περιγραφή στη φωτογραφία είναι απόσπασμα από μια τυχαία ιατρική ιστοσελίδα: «αυτο-άνοσες» ονομάζονται εκείνες οι παθολογικές καταστάσεις κατά τις οποίες το ανοσοποιητικό σύστημα ενός οργανισμού (ανθρώπινου ας πούμε…) στρέφεται εναντίον δικών του κυττάρων, κυττάρων του ίδιου του ανθρώπινου οργανισμού (άρα ιστών και οργάνων) θεωρώντας τα ξένα και εχθρικά. Ο κατάλογος αυτών των «αυτο-άνοσων» παθολογικών καταστάσεων είναι, δυστυχώς, μεγάλος, και περιλαμβάνει μερικές εξαιρετικά σοβαρές, όπως η σκλήρυνηση κατά πλάκας (αυτο-άνοση φλεγμονή του κεντρικού νευρικού συστήματος), ο «λύκος», και άλλες. Μιλώντας γενικά τα «αυτο-άνοσα» δεν είναι ούτε συνάχι, ούτε γρίπη· είναι σοβαρές αρρώστιες.

Παρά τις φήμες ότι οι τεχνο-επιστήμονες ξέρουν πως δουλεύει το ανοσοποιητικό (οπότε είναι «ασφαλές και αποτελεσματικό να το χακάρουν» ) η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν ιδέα!!! Δεν έχουν ιδέα πως δουλεύει, δεν έχουν ιδέα πως και γιατί στρέφεται εναντίον του ίδιου του οργανισμού του, καταστρέφοντάς τον. Εννοείται ότι δεν έχουν διαθέσιμη και καμμία θεραπεία που να αφορά την αιτία. Όπως συμβαίνει πάντα όταν οι δυτικοί τεχνο-επιστήμονες δεν ξέρουν αλλά δεν θέλουν να το παραδεχτούν, απ’ την μια διατυπώνουν διάφορες εικασίες με τόνο βεβαιότητας και γνώσης, κι απ’ την άλλη προσπαθούν να μειώσουν την ένταση των συμπτωμάτων των αυτο-άνοσων. Πράγμα που είναι σίγουρα καλύτερο απ’ το τίποτα, ωστόσο δεν διασώζει το κύρος της «επιστημονικής γνώσης». Και οι εικασίες για το «τι φταίει» κάνουν το πράγμα κάπως χειρότερο: φταίνε «ψυχολογικοί παράγοντες» είναι η συνηθισμένη επωδός, οπότε περάστε απ’ τους αρμόδιους ψυγο-γιατρούς. Με άλλα λόγια, «ξεφορτωνόμαστε το πρόβλημα»…

Κοινός τόπος της διαχείρισης των συμπτωμάτων αυτών των τουλάχιστον 20 αναγνωρισμένων αυτοάνοσων είναι εκείνο που ταιριάζει γάντι στην δυτική αντίληψη όχι μόνο για την υγεία και το σώμα αλλά για τα πάντα: η καταστολή. Αν δεν ξέρεις πως και γιατί το ανοσοποιητικό ενεργεί ανορθόδοξα εμπόδισε την λειτουργία του! (Τουλάχιστον, μ’ αυτόν τον τρόπο, θα μειωθεί η ένταση της επίθεσής του στον ίδιο τον οργανισμό).

Η ανοσοκαταστολή, η καταστολή της λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος είναι, λοιπόν, ένα τρέχον ιατρικο-χημικό know how, και όχι science fiction. Είναι πρακτικά χρήσιμη στις μεταμοσχεύσεις, για να μην αποβάλει ο οργανισμός το μόσχευμα αναγνωρίζοντάς το σαν «ξένο σώμα». Και είναι η τεχνο-επιστημονική κοινοτοπία όταν πρόκειται για αυτο-άνοσα…

Μόνο που η ανοσοκαταστολή δεν θα μπορούσε να είναι μια δωρεάν «προσφορά» των ζωντανών οργανισμών… Περιορίζοντας την δυνατότητα ενός οργανισμού να αμυνθεί έναντι ιών, βακτηριδίων και μικροβίων (οι πιο συνηθισμένοι στόχοι του ανοσοποιητικού) τον κάνεις πολύ πιο ευάλωτο στις συνηθισμένες ιώσεις και μολύνσεις. Συμπεριλαμβανομένων εκείνων των αρκετών που υπό κανονικές συνθήκες θα αντιμετώπιζε με επιτυχία μόνος του, μέσω της φυσιολογικής λειτουργίας του ανοσοποιητικού, χωρίς εξωτερική βοήθεια (φάρμακα, κλπ). Έτσι, για όσο καιρό κάποιος βρίσκεται σε ανοσοκαταστολή (και πολλοί με αυτο-άνοσα βρίσκονται σ’ αυτήν την κατάσταση για όλη τους την ζωή), όντας ιδιαίτερα ευάλωτος σε συνηθισμένες εκθέσεις σε ιούς ή μικρόβια, είναι υποχρεωμένος να καταναλώνει διάφορα φάρμακα – πέρα από εκείνα της ανοσοκαταστολής και του ελέγχου των όποιων φλεγμονών ή άλλων προβλημάτων…

Αυτοάνοσα – και ανοσοκαταστολή… (2)

Πέμπτη 14 Γενάρη. Η διαχείριση (και όχι η θεραπεία…) των αυτο-άνοσων γίνεται με ανοσοκαταστολή, περιορισμένης ή όχι χρονικής διάρκειας, και αυτό οδηγεί σε μια καινούργια κατάσταση τους οργανισμούς. Που ονομάζεται «δευτερογενής ή επίκτητη ανοσολογική ανεπάρκεια» (secondary or acquired immunodeficiency). Πέρα απ’ την ανοσολογική ανεπάρκεια που προκύπτει σαν «παρενέργεια» της διαχείρισης αυτο-άνοσων νοσημάτων, υπάρχει και μία εκδοχή που αποδίδεται σε ιό. Ο ιός λέγεται HIV (human immunodeficiendy virus), και η προκαλούμενη παθολογική κατάσταση που έγκειται ακριβώς στην αδυναμία του ανοσοποιητικού να ανταποκριθεί στις συνηθισμένες αποστολές του λέγεται AIDS (acquired immunodeficiency syndrome, σύνδρομο επίκτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας). Μετά από μια τριετία μαζικών θανατηφόρων πειραματισμών με τοξικά χημικά (AZT) σήμερα η HIV μόλυνση θεωρείται χρόνια νόσος (πηγή: εοδυ), υπό την προϋπόθεση της μόνιμης λήψης αντιρετροϊικών φαρμάκων.

Οι πιο πάνω σύντομες σημειώσεις δείχνουν ότι το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα είναι εδώ και χρόνια «θέμα». Θέμα ιατρικό αλλά, επιτρέψτε μας, και θέμα εμπορικό. Ένα ανοσοποιητικό σύστημα που στρέφεται εναντίον του εαυτού του ή ένα ανεπαρκές ανοσοποιητικό σύστημα σχετίζεται βέβαια με ασθένειες· σχετίζεται όμως και με κέρδη (από φάρμακα, θεραπείες, κλπ) – σε καπιταλισμό ζούμε! Τα πρώτα, οι ασθένειες, επιβαρύνουν άτομα του είδους μας με λίγο πολύ «τυφλό» τρόπο· τα δεύτερα, τα κέρδη, οφελούν συγκεκριμένα άτομα του είδους μας, πολύ λιγότερα αριθμητικά, ανώτερα από ταξική άποψη, με επιλεκτικό τρόπο…

Οι θαυματουργοί και «μάγοι» γενετιστές υποστηρίζουν τώρα πως (ενώ δεν ξέρουν πως δουλεύει το ανοσοποιητικό) ξέρουν πως θα το κοροϊδέψουν, πως θα χακάρουν, πως θα του κάνουν πειρατεία μέσω γενετικής τροποποίησης των ανθρώπινων κυττάρων, ώστε να «δουλέψει σωστά»: mRNA και DNA πλατφόρμες… Είναι ένας ισχυρισμός που ξεφεύγει κατά πολύ απ’ την κοινή λογική και ηθική, όχι όμως και από διάφορους κλάδους και εκδοχές της «επιστημονικής λογικής» – και της «επιστημονικής ηθικής», αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοια παντού στους σχετικούς κύκλους ειδικών….

Σύμφωνα με την κοινή λογική αν δεν ξέρεις πως «δουλεύει» κάτι, ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις του κόσμου να έχεις, αν του βάλεις χέρι μπορεί να το χαλάσεις / καταστρέψεις· και μάλιστα αυτό το ενδεχόμενο είναι περισσότερο πιθανό παρά απίθανο. Σύμφωνα με την «επιστημονική λογική» (ειδικά όταν περιφρουρείται απ’ το κεφάλαιο στις διάφορες μορφές του) αν χαλάσεις / καταστρέψεις κάτι έκανες απλά ένα «επιστημονικό λάθος», μια ειδική κατηγορία «ανθρώπινων λαθών» που χαίρουν εκτίμησης και προστασίας για την προσπάθεια που καταβλήθηκε ώστε να γίνουν, οπότε μπορείς να συνεχίσεις να του βάζεις χέρι αρκεί να λες ότι το κάνεις «για το καλό της ανθρωπότητας». Σύμφωνα με την κοινή ηθική τα λάθη πληρώνονται οπωσδήποτε και απ’ αυτόν που τα κάνει, και όσο πιο σοβαρά και δραματικά είναι τόσο περισσότερο. Σύμφωνα με την «επιστημονική ηθική» τα λάθη πληρώνονται απ’ αυτούς που υφίστανται αυτά και τις συνέπειές τους κι όχι απ’ τους «μάγους» που τα κάνουν και τις εταιρείες που να πουλάνε· και επιπλέον (αυτό λέει αυτή η «ηθική») έτσι προχωράει η επιστήμη…

Σπέρνωντας πτώματα; Ναι – αν η όποια υποστηρικτική εξουσία παραμένει στη θέση της.

Αυτοάνοσα – και ανοσοκαταστολή… (3)

Πέμπτη 14 Γενάρη. Να θυμίσουμε ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα υπεξαίρεσης / εκμετάλλευσης / πειθάρχησης που προχωράει (μαζί με τα μέσα του, των τεχνο-επιστημονικών περιλαμβανόμενων) μέσα απ’ την σπάνη, την σπανιότητα, την έλλειψη – ως το σημείο να τις κατασκευάζει; Να θυμίσουμε ότι εκατομμύρια αιχμάλωτων σ’ αυτόν τον πλανήτη πεινούν και διψούν ακριβώς εξαιτίας της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης (ό,τι και να λένε τα φιλάνθρωπα αφεντικά);

Υπάρχει, λοιπόν, λόγος για τον οποίο η επίκτητη ανοσοποιητική ανεπάρκεια θα ήταν αδιάφορη από καπιταλιστική άποψη; Δεν βρίσκουμε κάποιον – οι καλοθελητές ας δείξουν έναν… Εφόσον τα άγνωστης προέλευσης και αιτίας (για την «επιστημονική γνώση») αυτο-άνοσα γίνονται αντικείμενο διαχείρισης μέσω ανοσοκαταστολής, μέσω δηλαδή τεχνητής ανοσοποιητικής ανεπάρκειας, κι αφού αυτή, με τη σειρά της, προκαλεί αυξημένη ζήτηση διαφόρων ειδών φαρμάκων, μήπως η τεχνητή ανοσοποιητική ανεπάρκεια έχει φτάσει να συνορεύει επικίνδυνα, να είναι μεσοτοιχία, με την πρόκληση τεχνητής ζήτησης φαρμάκων και λοιπών υπηρεσιών, μια κατ’ εξοχήν πρακτική της βιομηχανίας της υγείας;

Πολλοί θα αγανακτήσουν με αυτές τις ερωτήσεις· αλλά δεν φταίει η ασταμάτητη μηχανή για τον καπιταλισμό! Ένα σύστημα που, για παράδειγμα, αποδεδειγμένα στηρίζεται στην παραγωγή όπλων μαζικής καταστροφής και θανάτου, και θα ξαναστηριχτεί ακόμα καλύτερα όταν και αν αυτά χρησιμοποιηθούν, το μόνο που δεν διαθέτει είναι το «τεκμήριο της αθωώτητας». Η βιομηχανία της υγείας δεν εξαιρείται.

Αν, λέμε αν (και ευχόμαστε ολόψυχα το αντίθετο!) η γενετική τροποποίηση των κυττάρων για, υποτίθεται, θεραπευτικούς λόγους – ενώ η παλιά τεχνολογία των συνηθισμένων εμβολίων είναι επαρκέστατη – και η απόπειρα πειρατείας στο ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα προκαλέσει, σε μερικούς μήνες ή και παραπάνω, ένα μεγάλο κύμα αυτο-άνοσων (τα οποία, φυσικά, αποκλείεται να χρεωθούν στους «μάγους» της γενετικής!…), η «επιστημονική απάντηση» είναι έτοιμη: ανοσοκαταστολή. Τότε δεν θα υπάρχει επιστροφή· τότε ο δρόμος θα είναι μονόδρομος· τότε οι μόνοι που δεν θα χάσουν (το αντίθετο…) θα είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι.

Ξέρουμε βέβαια πως υπάρχουν όλοι εκείνοι οι πιθανόν (;) καλοπροαίρετοι που σαν μόνο αρμό της σύγχρονης βιομηχανίας της υγείας και του σύγχρονου καπιταλισμού (4ης βιομηχανικής επανάστασης, για να μην ξεχνιέται κανείς) βρίσκουν τον αριθμό των γιατρών, των κρεβατιών εντατικής και της τιμής των φαρμάκων. Εντάξει – αλλά…. Δεν ξέρουν; Δεν θέλουν να ξέρουν; Αγνοούν τις εξελίξεις στις βιοτεχνολογίες, στις νευροεπιστήμες, στις «επιστήμες της συνείδησης», στη συνθετική βιολογία, στη φυσική νέων υλικών; Αγνοούν και τις σχετικές διακηρύξεις ακόμα; Ζουν νοσταλγικά στην «πολιτική ζεστασιά» των μέσων του 20ου αιώνα;

Όπως και νάχει οι δράστες και οι δράστριες του σημαντικού αγώνα εναντίον των μεταλλαγμένων φυτών και ζώων, που ήταν (από ιστορική άποψη) το προηγούμενο κύμα βιοτεχνολογικού εμπορίου / όπλου / πολέμου, δεν περίμεναν «να δουν πρώτα τι θα συμβεί» και μετά να αποφασίσουν να κινηθούν!

Σωστά και άγια έκαναν! Οι γενετικές παρεμβάσεις / μεταλλάξεις σαν θεραπευτικά μέσα θα μπορούσαν να νομιμοποιηθούν, ίσως, μόνο για εκείνες τις περιστάσεις που θυμήσαμε χτες εκ μέρους του Tri Wibawa: όταν κάποιος βαριά ασθενής πορεύεται προς τον θάνατο, οπότε ίσως (ίσως…) υπάρχει μια πιθανότητα ζωής. Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις, είτε σε ανθρώπους είτε σε άλλα έμβια όντα, θα έπρεπε να απαγορεύονται ρητά και κατηγορηματικά – δεν υπάρχει κανένας λόγος αναμονής του είδους “ας δούμε πρώτα τι θα γίνει”.

Η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία με τον τσαχπίνη οδήγησε μεθοδικά σ’ εκείνη την ιστορική στιγμή όπου η γενετική μηχανική ετοιμάζεται να επιβληθεί α) σε πολύ μεγάλους αριθμούς υγιών ανθρώπων, β) σε μεγάλους αριθμούς ανθρώπων που πιθανόν είναι positive αλλά είτε δεν αρρωσταίνουν είτε αρρωσταίνουν ελαφριά ή μέτρια, γ) σε μια ασθένεια που στις συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις μπορεί να αντιμετωπιστεί εύκολα με πολύ ήπια, συμβατικά και ιστορικά επιβεβαιωμένα μέσα (όπως αποδεικνύει η χρήση της παραδοσιακής κινέζικης, πιθανόν και αφρικάνικης ιατρικής) και, κυρίως δ) με καθολικό τρόπο εναντίον του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος!

Αν δεν είναι τώρα η ιστορική περίοδος να μπουν οι γενετιστές / μαθητευόμενοι μάγοι της 4ης βιομηχανικής επανάστασης στη θέση τους, πότε νομίζετε ότι θα είναι; Αν δεν φρενάρουμε τώρα το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα πότε νομίζετε ότι θα είναι η κατάλληλη στιγμή;

4 – The cognitives ‘n’ the ignorants

Σάββατο 9 Γενάρη. Ξεκινήσαμε προχθές αυτή την σειρά αναφορών στο γνωσιακό κενό μέσα στο οποίο έχουν πέσει, εν μέρει σπρωγμένοι και εν μέρει με την θέλησή τους, οι υπήκοοι του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου (σίγουρα του δυτικού)· ένα γνωσιακό κενό που δεν είναι καθόλου ταυτόσημο με την «έλλειψη σχολικής εκπαίδευσης» που χαρακτήριζε τους πληβείους πριν έναν αιώνα αλλά, αντίθετα, είναι προϊόν αφενός της υπερ-εξειδικευμένης εκπαίδευσής τους και αφετέρου του πληθωρικού πληροφοριακού / μηντιακού βομβαρδισμού.

Η παραπάνω αναφορά (για την κατάργηση / απαγόρευση του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος) αφορά τον καθένα και την καθεμιά σ’ αυτόν τον πλανήτη, όλες τις ηλικίες, όλες τις φυλές, όλα τα φύλα. Δεν είναι το μόνο τόσο σημαντικό που συμβαίνει αυτόν τον καιρό· ποιός, όμως, θα το θεωρούσε δευτερεύουσας σημασίας; Κι ωστόσο πόσο εύκολο είναι να καταλάβουν οι υπήκοοι την σημασία του και, στη συνέχεια, την αιτία του; Θεωρητικά είναι (ή θα έπρεπε να είναι) πανεύκολο: όλοι λίγο πολύ ξέρουν εμπειρικά και την λέξη «ανοσία», και τους τρόπους που αυτή αποκτιέται…

Κι όμως: πρακτικά ένα μεγάλο ποσοστό (των υπηκόων) θα προτιμούσε να θεωρήσει αδιανόητη μια τέτοια απαγόρευση παρά να διαβάσει (με τα ματάκια του) τις «οδηγίες» του Π.Ο.Υ. καταλαβαίνοντας τι διαβάζει. Και, κατά συνέπεια, θα θεωρούσε αδιανόητο το ότι ο καπιταλισμός (και όχι κάποιοι μεμονωμένοι σκοτεινοί συνωμότες) έχει φτάσει σ’ εκείνο το τεχνολογικό-πολιτικό σημείο ώστε η «ανάπτυξή» του να χρειάζεται επειγόντως κι αυτό: την πλήρη αποικιοποίηση των ανθρώπινων σωμάτων ως το σημείο των κυττάρων τους – κι ακόμα πιο βαθιά!

Ανάμεσα σ’ αυτούς που θα κατάγγελναν με μεγάλη ευχαρίστηση την ασταμάτητη μηχανή για «συνωμοσιολογία» και «ψέκα» είναι αρκετοί που αυτάρεσκα αυτοχαρακτηρίζονται «μαρξιστές» – ακόμα κι αν έχουν διαβάσει μόνο μερικά τσιτάτα απ’ τον κυρ Κάρολο ή, ακόμα χειρότερα, είναι ανίκανοι να εξάγουν από μόνοι τους στοιχειώδη συμπεράσματα παρατηρώντας την σύγχρονη πραγματικότητα. (Τα επαγγελματικά troll είναι μια άλλη κατηγορία, μόνα τους).

Ωστόσο, λίγο μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, σε «αρχαίες εποχές» σα να λέμε, ο Κάρολος έγραψε διάφορα. Δεν είχε ιδέα για την αποικιοποίηση / γενετική μετάλλαξη των κυττάρων· είχε καταλάβει όμως την γενική λειτουργία του καπιταλισμού και της μηχανοποίησης σαν διαδικασίας που τα αφεντικά αξιοποιούν για να εντείνουν την εκμετάλλευση. Για παράδειγμα, (σελ. 539, Β τόμος, Grundrisse – ο τονισμός στο πρωτότυπο):

… Η φύση δεν κατασκευάζει μηχανές, ατμομηχανές, σιδηρόδρομους, ηλεκτρικούς τηλέγραφους, αυτόματες κλωστικές μηχανές, κλπ. Αυτά είναι προϊόντα της ανθρώπινης βιομηχανίας· φυσική ύλη που μετατράπηκε σε όργανο της ανθρώπινης βούλησης πάνω στη φύση, ή της ανθρώπινης δραστηριότητας μέσα στη φύση. Είναι όργανα του ανθρώπινου μυαλού δημιουργημένα με το ανθρώπινο χέρι· αντικειμενοποιημένη επιστήμη. Η ανάπτυξη του παγίου κεφαλαίου δείχνει σε ποιο βαθμό η γενική κοινωνική γνώση, knowledge, έχει γίνει άμεση παραγωγική δύναμη, και άρα οι όροι της κοινωνικής βιοτικής διαδικασίας έχουν οι ίδιοι υπαχθεί στον έλεγχο του γενικού νου και έχουν μετασχηματιστεί…

Το να γράφει κανείς, το 1858, ότι «οι όροι της κοινωνικής βιοτικής διαδικασίας έχουν υπαχθεί στον έλεγχο του γενικού νου… που έχει γίνει παραγωγική δύναμη, αντικειμενοποιημένη επιστήμη, πάγιο κεφάλαιο» θα πρέπει να χαρακτηριστεί, χωρίς ίχνος μεταφυσικής, συμπέρασμα εξαιρετικά διορατικό ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα!! Η κοινωνική βιοτική διαδικασία τότε δεν ήταν αυτό που ζούμε σήμερα· παρ’ όλα αυτά υπήρχαν κριτικά πνεύματα που μπορούσαν να διακρίνουν την τάση, βλάποντας πολύ μακρύτερα απ’ τη μύτη τους. Διότι πράγματι η φύση ΔΕΝ κατασκευάζει ούτε εμβόλια ούτε πλατφόρμες – μπορεί ωστόσο να δημιουργεί ιούς. Επιπλέον η δημιουργία των φαρμάκων ΔΕΝ είναι κοινωνικοποιημένη διαδικασία, άρα δεν υπόκειται σε κάποιον πραγματικό έλεγχο. Πρόκειται για εμπορεύματα, φετιχοποιημένα στον ύψιστο βαθμό. Ο έλεγχος πάνω στην κοινωνική βιοτική διαδικασία έχει πια logo, των φαρμακο-μαφιών που κατασκευάζουν ό,τι τις συμφέρει, και τα διαφημίζουν όπως τις συμφέρει.

Αυτά έλεγε ή εννοούσε ο Μαρξ, που ως γνωστόν δεν ήταν … μαρξιστής! Οι τωρινοί είναι, όπως σωστά είπε μια ψυχη, στο μεγαλύτερο μέρος του μικροαστοί με διδακτορικά και μεγάλη όρεξη για καριέρες (ειδικευμένοι ηλίθιοι εν πολλοίς) που στην καλύτερη περίπτωση είναι καιροσκόποι, αλλά υποστηρίζουν ότι είναι οι φάροι της αλήθειας, και μερικές φορές της εργατικής τάξης.

Μπορεί να υπάρξει σύγχρονη εργατική / ταξική συνείδηση μέσω της άγνοιας ή/και της «ευπιστίας»; Όχι! Είναι όμως εξαιρετικά πιθανό πως όλοι αυτοί οι ignorants θα μάθουν σύντομα (όχι ότι απαγορεύεται να έχουν το δικό τους, ανθρώπινο, ανοσοποιητικό σύστημα χωρίς την «έγκριση», την «σφραγίδα», την configuration και την dato-ποίηση της βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικης εξουσίας, αλλά) ότι οι μηχανές έχουν «συνείδηση»… Κατ’ αρχήν του εαυτού τους…

Πώς έγιναν κοινότυπες οι λέξεις artificial intelligence; Κάπως έτσι: artificial consience. Η συνείδηση ως πάγιο κεφάλαιο, το πάγιο κεφάλαιο ως συνείδηση…

Κουραστικό πράγμα το να μαθαίνεις… (Καλύτερα τα σήριαλ…)

(συνεχίζεται)

2 – Οι «υπάνθρωποι Άλλοι» (δηλαδή εμείς κι εσείς)

Πέμπτη 7 Γενάρη. Αν η προσοχή είχε στραφεί όχι στον ψευτοαστραφτερό κόσμο μιας χούφτας νέων λέξεων αλλά σ’ όσα προσπάθησαν (και σε ικανό βαθμό κατάφεραν) να κρύψουν, τότε θα είχε προσεχτεί κι αυτό: όσο αυξάνει η μηχανοποίηση στον καπιταλισμό τόσο αυξάνει αυτό που ο «παλιός» κυρ Κάρολος ονόμασε «οργανική σύνθεση κεφαλαίου», η αναλογία δηλαδή του κόστους των μηχανών και του κόστους της ζωντανής εργασίας μέσα σε κάθε κύκλο καπιταλιστικής παραγωγής. Κι όσο αυξάνει αυτή η «οργανική σύνθεση» (δηλαδή το μερίδιο των μηχανών, του «παγίου κεφαλαίου») τόσο γίνεται πιο έντονο ζήτημα η απόσπαση της υπεραξίας… η οποία (παρότι δεν αρέσει να λέγεται κάτι τέτοιο) γίνεται ΜΟΝΟ απ’ την ζωντανή εργασία… Κι όσο περισσότερο συμβαίνει αυτό το τελευταίο, τόσο συστηματικότερα απλώνονται οι μορφές υποτίμησης της εργασίας· αλλά και εκείνες οι άλλες, οι μορφές απόσπασης απόλυτης υπεραξίας: τα ατελείωτα ωράρια (ας πούμε).

Κι αν είχαν γίνει, λοιπόν, όλα αυτά αντί για τις μικροαστικές φυγές προς τις Εγωϊκές φαντασιώσεις, τότε θα είχε διατυπωθεί (και θα είχε απαντηθεί) το στρατηγικής σημασίας ερώτημα πώς και γιατί επανεμφανίστηκε η δουλεία, η «γυμνή ζωή» πριν την εντοπίσει ο Agaben, μέσα στον αναπτυγμένο καπιταλιστικά δυτικό κόσμο; Θα είχε διατυπωθεί (και θα είχε απαντηθεί) έγκαιρα κι αυτό το στρατηγικής σημασίας ερώτημα: τι ρόλο παίζει η μαζική, βίαιη και συστηματική υποτίμηση των μεταναστών εργατών / εργατριών για την «τεχνολογική αναβάθμιση» του καπιταλισμού στις αρχές του 21ου αιώνα; Και τότε – αλλά μόνον τότε! – θα είχε γίνει σαφής ο οργανικός ρόλος του πρωτοκοσμικού κοινωνικού νεο-νεο-φασισμού για την ομαλή εξέλιξη της 3ης και τώρα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης!…

«Αν…» Αν είχαν γίνει αυτά έγκαιρα, τότε οι ηλίθιοι και οι antisocial media κομπογιανίτες του 2020 θα ήταν λιγότεροι· κι όσοι είχαν απομείνει θα μιλούσαν για το στοίχημα ή για τα κουτσομπολιά των “επωνύμων” όπως τους ταριάζει, αντί να διαδίδουν όσα δηλητηριώδη έχουν καταφέρει να διαδώσουν τους τελευταίους μήνες.

A big “if’…

(συνεχίζεται)

Σημαδεύοντας σώμα – σώμα

Τετάρτη 6 Γενάρη. Η πόλεμος για την επιβολή / νομιμοποίηση της γενετικής μηχανικής / γενετικών τροποποιήσεων των ανθρώπινων κυττάρων, με το πρόσχημα της «προστασίας», εντείνεται στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου και των όποιων «εταίρων» του στον πλανήτη. Η περίοδος είναι ιστορικά μοναδική – και απελπιστική αν δεν οπλιστούμε με θηριώδη ψυχραιμία και διαύγεια σκέψης. Η τακτική των αφεντικών και των λακέδων τους είναι ωστόσο σαφής, ένα είδος αναβάθμισης της τακτικής του θανατο-carpet bombing της περιόδου πριν την «επείγουσα έγκριση» των πλατφορμών. Τώρα αυτός ο blitzwar, ο «γρήγορος πόλεμος» που την περασμένη άνοιξη είχε θάνατο – θάνατο – θάνατο, συνεχίζεται με διαδοχικά κύματα κατακτήσεων, επιβολής των θέσεων του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, ένας πόλεμος γρήγορων ελιγμών για να εγκλωβίζονται οι όποιες κοινωνικές αντιδράσεις / αντιρρήσεις πριν καν προλάβουν να σχηματιστούν / εκδηλωθούν… Θα λέγαμε: οι οδηγίες αυτής της επίθεσης είναι βγαλμένες από στρατιωτικά εγχειρίδια! Κάθε βδομάδα (μπορεί και πιο σύντομα) εμφανίζεται στο Θέαμα ένα καινούργιο «ζητηματάκι» σχετικά με τους πλατφοριασμούς, πριν προλάβει να γίνει κατανοητό ποιο ήταν και τι συνέπειες είχε το προηγούμενο.

Παράλληλα, φυσικά, εμφανίζονται οι «τριβές πεδίου» που θα περίμενε κανείς σε μια γρήγορη αλλά και βιαστική προέλαση στρατιωτικού είδους. Είναι «τριβές» κωμικές, είναι «τριβές» κωμικοτραγικές… αλλά σε καμμία περίπτωση δεν αναστέλλουν αυτόν τον blitzwar. Ίσα ίσα που προλαβαίνει (όποιος προλάβει) να επιβεβαιώσει άλλη μια φορά τον χαρακτήρα του!

Σε τέτοιες συνθήκες το καθήκον της αντιπληροφόρησης και της εργατικής κριτικής γίνεται ακόμα πιο επείγον· αλλά, επίσης, και ακόμα πιο δύσκολο. Εξακολουθεί ωστόσο να είναι σταθερά και κρίσιμα απαραίτητο – αλλά μόνο σαν αφετηρία, σαν βάση.

(Μην πείτε ότι η ασταμάτητη μηχανή έχει γίνει πολύ «εξειδικευμένη», όχι, μην το πείτε!! Αν υπήρχε μεγαλύτερη κοινωνική γνώση για όλα αυτά, και μια ετοιμότητα κριτικής, η ασταμάτητη μηχανή θα ασχολούνταν με άλλα!!! Κυρίως όμως: όποιος παραιτηθεί τώρα απ’ την έστω τραχειά, δύσκολη προσπάθεια κατανόησης του τι συμβαίνει πραγματικά, ας το ξέρει: θα είναι διανοητικά παράλυτος μέχρι το τέλος του αιώνα!)

(φωτογραφία: Δεν έχουμε περιγράψει το είδος γενετικής μηχανικής που εφαρμόζει η astrazeneca, με “πλατφόρμα” έναν αδενοϊό πιθήκων, που “κτυπάει” στο ανθρώπινο DNA – έτσι δεν είναι; Οπότε μπορείτε να την χαρείτε εικονογραφημένη…)