Tag: ιδεολογία

Η διαρκής ανακατασκευή της «πραγματικότητας»

Κυριακή 21 Μάρτη. Είναι η τρίτη (ή μήπως η τέταρτη;) φορά που θυμίζουμε την πιο κάτω κουβέντα με την (μάταιη ως τώρα) «ελπίδα» πως θα γίνει κατανοητό το ευρύτερο περιβάλλον της ιστορικής κίνησης, στη φάση της άγριας αναδιάρθρωσης, της επέλασης (στην καπιταλιστική δύση κατά κύριο λόγο) των «κανονικοτήτων» που είναι οι οργανωμένες νόρμες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Νόρμες όχι μόνο εργασίας ή κατανάλωσης· νόρμες εννοήσης, επανα-νοηματοδότησης της ζωής και του θανάτου.

Πριν 18 χρόνια λοιπόν ένας τύπος είπε δημόσια τα εξής, σαν απάντηση σε μια συγκεκριμένη ερώτηση:

…Είμαστε μια αυτοκρατορία πλέον, και όταν δρούμε δημιουργούμε την δική μας πραγματικότητα. Κι ενόσω εσείς θα μελετάτε αυτήν την πραγματικότητα – με ζήλεια – εμείς θα δρούμε ξανά, δημιουργώντας άλλες νέες πραγματικότητες, τις οποίες θα μπορείτε να μελετήσετε επίσης, κι έτσι θα πηγαίνουν τα πράγματα. Είμαστε πρωταγωνιστές της ιστορίας … και εσείς, όλοι εσείς, θα μείνετε πίσω και απλά θα μελετάτε τι κάνουμε…

Ο συγκεκριμένος «τύπος» λεγόταν Karl Rove και ήταν (τότε) «ειδικός σύμβουλος ασφαλείας» του αμερικάνου προέδρου Bush του Β. Η ερώτηση αφορούσε τη «νομιμότητα» της εισβολής στο ιράκ. Και ο «σύμβουλος» έδωσε την απάντηση που με δυο λόγια θα διατυπώναμε ως εξής: εξουσία είναι το να μπορείς να δημιουργείς τετελεσμένα. Κι άσε τους άλλους να ψάχνονται…

Πόσο μέσα σ’ αυτό το δόγμα αποδείχθηκαν οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες απ’ τις αρχές του 2020 ως και σήμερα; Απόλυτα – ο Rove ήταν ο «προφήτης» του παροξυσμού της εξουσίας του Θεάματος. Τώρα πια το Εγώ ειμί οι πραγματικότητές σου ήτινες σώζουν εσέ· ουκ έσονται σοι πραγματικότητες έτερες πλην εμού είναι η «πρώτη εντολή του θεού»: της καπιταλιστικής τεχνολογίας.

Αφού οι μηχανές πλαστογράφησης / προπαγάνδας των αφεντικών του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος κατάφεραν να φτιάξουν, εξ εφόδου, την «φοβερή φονικότητα» του τσαχπίνη αλλά και την «φοβερή μολυσματικότητα» των …. «ασυμπτωματικών» (κινήσεις νο 1 και 2)· αφού «νομιμοποίησαν» τα συνταγματικά πραξικοπήματα και τις καθολικές απαγορεύσεις / ρυθμίσεις των ανθρώπινων / κοινωνικών συμπεριφορών κι αφού επέβαλαν την γρήγορη επέκταση των ψηφιακών μεσολαβήσεων σχεδόν παντού (κινήσεις νο 3 και 4)· αφού επέβαλαν την δημιουργική λογιστική θανάτου με τα άχρηστα / σκόπιμα δόλια τεστ και τις κοινές δεξαμενές (κίνηση νο 5 και 6)· αφού προπαγάνδισαν / συσκότισαν την γενετική μηχανική και τις μεταλλάξεις των ανθρώπινων κυττάρων / οργανισμών πουλώντας τες σαν την μοναδική «σωτηρία απ’ το κακό» (κίνηση νο 7)· αφού άρχισαν να επιβάλλουν τους πλατφορμιασμούς σαν «λύτρωση» παρά τα όποια τεχνικά και όχι μόνο προβλήματα επιμελητείας (κίνηση νο 8)· έφτασαν στο σημείο της επιβολής του καθολικού ψηφιακού φακελώματος με την ψευδή μορφή του «διαβατηρίου» (κίνηση νο 9)· και βρίσκονται προ των πυλών της επίσημης ποινικοποίησης / απαγόρευσης οποιαδήποτε θεωρητικής κριτικής (: λογοκρισία) και πρακτικής απόρριψης / ανυπακοής (κίνηση νο 10).

Κάναμε, το ξέρετε, ότι καλύτερο ήταν δυνατόν σαν εργατική κριτική και αντιπληροφόρηση για να προειδοποιήσουμε έγκαιρα πως αυτή θα ήταν η αλληλουχία των κινήσεων, τα διαδοχικά βήματα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας. Αφού τα αφεντικά του συμπλέγματος είχαν πολύ πριν τον τσαχπίνη συγκεκριμενοποιήσει τους στόχους και τα συμφέροντά τους. Με μεγάλη λύπη παρατηρούμε τώρα πως στα μέρη μας οι όποιες αντιδράσεις (εκτός ή εντός εισαγωγικών…) περιστρέφονται αμήχανα και αδέξια γύρω απ’ την κίνηση 3 και μόνον αυτή· και πάλι τόσο ξώφαλτσα ώστε να μην διαταραχτεί η αλυσίδα, να μην «ενοχληθούν» ούτε οι προηγούμενοι ούτε οι επόμενοι κρίκοι της. Ενδεχομένως, και μόνο στα λόγια, βερμπαλιστικά, κάποιοι να προσπαθούν να παραστήσουν ότι είναι αντίθετοι και στην κίνηση νο 9… Πώς, όμως, είναι δυνατόν να αμφισβητηθούν και να πολεμηθούν τα πανωσηκώματα της τρομοεκστρατείας αν τα θεμέλια και οι πρώτοι όροφοί της γίνονται πάντα δεκτά; Δεν γίνεται! Περισσεύει, λοιπόν, ο καιροσκοπισμός συνδικαλιστικού τύπου…

Η ιδέα ότι «κάπως θα τις καπουλάρουμε» ψευτοκτυπώντας κρίκους που φαίνονται πιασάρικοι αφήνοντας όμως την αλυσίδα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας στη θέση και στην ιδεολογική και μπηχεβιοριστική ισχύ της, όσο κι αν μοιάζει ικανοποιητική για το μεροδούλι / μεροφάι εκείνου που θεωρείται στα μέρη μας «πολιτική», είναι απλά ένα μέρος της κατασκευής πολλών πραγματικοτήτων απ’ την μεριά των αφεντικών· είναι μέρος της ιστορικής διαλεκτικής κίνησης της εξουσίας τους. Δείτε, για παράδειγμα, την δήθεν αντιπολιτευτική τακτική της Κουμουνδούρου, που στηρίζει αναφανδόν όλον τον πυρήνα του «πολεμού κατά του αόρατου εχθρού» (: του πολέμου κατάκτησης του κοινωνικού πεδίου απ’ το σύμπλεγμα / κεφάλαιο / κράτος, του πολέμου υπέρ της μηχανικής μεσολάβησής του, του πολέμου υπέρ της μετατροπής του σε πεδίο καθολικής εκμετάλλευσης και κυριαρχίας) αλλά βρίσκει εδώ κι εκεί κάτι για να παραστήσει ότι διαφωνεί.

Οι ευγονιστές είναι εδώ! (1)

Κυριακή 21 Μάρτη. Έρχεται, έχει αναγγελθεί, η κίνηση νο 11: η υγιεινιστική επιτήρηση, πειθάρχηση, διαστρωμάτωση και διατίμηση της σύγχρονης εργατικής τάξης. Σε πρώτο χρόνο η κίνηση νο 11 μοιάζει “on / off”: «προσλαμβάνεσαι / απολύεσαι» αν είσαι ή δεν είσαι εγκεκριμένος/η με βάση τις καινούργιες νόρμες περί «υγείας», «προστασίας της δημόσιας υγείας», «κοινωνικής ευθύνης»… Έχουμε δώσει το όνομα της σ’ αυτήν την εξέλιξη: κοινωνικός ευγονισμός 2.0, υγιεινιστικό απαρτχάιντ – τόσο για το σύνολο της ζωής όσο και ειδικά για την εκμετάλλευση της εργασίας και της ανθρώπινης δημιουργικότητας.

Κατευθείαν απ’ τους στάβλους της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας ο μοντελίστας υγείας και προφέσορ πνευμονολογίας στο πανεπιστήμιο Κρήτης Νίκος Τζανάκης άνοιξε πριν μια βδομάδα τα χαρτιά της κίνησης νο 11:

… Οι αρνητές του κορωνοϊού και οι αντιεμβολιαστές μας αφαιρούν το δικαίωμα στη ζωή… Μας αφαιρούν το δημοκρατικό μας δικαίωμα να προφυλασσόμαστε από κινδύνους. Καταπατούν το δικαίωμά μας στην ελευθερία και τη ζωή. Γιατί αν αυτός κολλήσει και κολλήσει εμένα, μπορεί να πεθάνω εγώ και όχι αυτός. Οπότε όταν μιλάμε για δημοκρατία, πρώτα απ’ όλα την καταπατούν αυτοί…

…Και σ’ αυτήν την συντεταγμένη πορεία δεν έχουν θέση, ούτε αυτοί που δεν θέλουν να εμβολιαστούν, ούτε οι αρνητές της μάσκας , ούτε οι οποιοιδήποτε αρνητές του κορωνοϊού. Διότι αυτοί λειτουργούν σαν βόμβες μέσα στην κοινωνία…

Η δεοντολογία του “πυροτεχνουργού υγείας” είναι γνωστή στα μέρη μας απ’ την εποχή των ανηλίκων που βαφτίστηκαν “υγιειονομικές βόμβες” – απ’ την περασμένη άνοιξη δηλαδή. Είναι αναμενόμενο λοιπόν πως όταν γίνεται “πόλεμος” και υπάρχουν “βόμβες” (: “όπλα μαζικής καταστροφής”… όπως στο ιράκ ένα πράγμα…), δημιουργούνται και οι πρέπουσες εμπόλεμες συμμαχίες μεταξύ κρατών, ειδικών/αξιωματικών, κλπ. Οι συμμαχίες των προθύμων… Μόνο που για να περάσουν τον Ατλαντικό οι καλές ιδέες του κοινωνικού ευγονισμού, του υγιεινιστικού απαρτχάιντ, και να φτάσουν ως τα μέρη μας χρειάζονται κάποιοι μήνες. Τις ίδιες προτάσεις του έλληνα προφέσορα είχαν διατυπώσει αμερικάνοι όμοιοί του στις αρχές Αυγούστου του 2020:

Να νικήσουμε τον covid-19 απαιτώντας τον εμβολιασμό όλων. Δεν είναι αντιαμερικάνικο, είναι πατριωτικό.

Να κάνουμε τα εμβόλια ελεύθερα, να μην επιτρέψουμε θρησκευτικές ή προσωπικές αντιρρήσεις, και να τιμωρήσουμε όσους δεν εμβολιαστούν. Απειλούν τις ζωές των άλλων.

Στον ίδιο ακριβώς «πατριωτικό» δρόμο (ακριβώς στον ίδιο!!!) πορεύεται και η φιλόδοξη («ζήτω η δραχμή»!) άκρα αριστερά, με τις πάγιες συνδικαλιστικές ρητορείες της (ξέχασε το “έξω απ’ το νατο” – κολλάει παντού). Έχει κάνει ήδη αρκετά μέτρα:

Κάτι μας «έμαθε» ο κορωνοϊός. Αν ένας νοσεί, όλοι κινδυνεύουμε!

Δεν θα μάθουν τίποτα ποτέ! Τίποτα και ποτέ δεν θα μάθουν!!! Προφανώς στηρίζουν και το υγιεινιστικό απαρτχάιντ και τις απολύσεις των «αρνητών»… (Απλά ντρέπονται ακόμα να το πουν ανοικτά…)

Στο αμέρικα πάντως, πέρυσι, προέκυψε μια κάποια κατακραυγή για την τιμωρία (φυλάκιση; ηλεκτρική καρέκλα;) όσων δεν εμβολιαστούν. Λίγες ημέρες μετά έγινε μια μικρή διόρθωση στο πρόταγμα:

Η λέξη «να τιμωρήσουμε» άλλαξε σε «να δημιουργήσουμε αντικίνητρα»…

Δεν είναι Γιάννης, είναι Γιαννάκης… 

Το σπίτι του κρεμασμένου

Σάββατο 20 Μάρτη. Η ε.ε. απειλεί να βάλει τιμωρίες εναντίον (4) κινέζων αξιωματούχων και ενός οργανισμού: για την «γενοκτονία» στην Xinjang… Εννοείται ότι το Πεκίνο θα απαντήσει. Αλλά το δυτικό πρόβλημα είναι τόσο βαθύ ώστε είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί ήρεμα.

Για 5 αιώνες τα δυτικά κράτη, πρώτα τα ευρωπαϊκά και στη συνέχεια (και) το αμερικανικό, έμαθαν ότι ηγεμονία είναι να κρύβεις τα εγκλήματα της κυριαρχίας σου· ή να τα “αναγνωρίζεις” φραστικά όταν αυτή η “αναγνώριση” δεν έχει καμμία συνέπεια. Ταυτόχρονα, τα ίδια αυτά ιμπεριαλιστικά και μαζικά δολοφονικά κράτη, κρατούσαν για τους εαυτούς τους (για την ιμπεριαλιστική μυθολογία τους) ανώτερους σκοπούς “για το καλό” εκείνων που έσφαζαν, αιχμαλώτιζαν, ταπείνωναν: εκπολιτισμού, εκδημοκρατισμού, απελευθέρωσης… Ήταν το ναρκισσιστικά και αυτάρεσκα αποκαλούμενο Φορτίο του Λευκού Ανθρώπου: η χριστιανική ευθύνη του να “φτιάξει τον κόσμο” (έτσι ώστε να τον εκμεταλλεύεται αιώνια).

Τις τελευταίες δεκαετίες αυτό το “φορτίο” πήρε την μορφή της “προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών”. Ο αμερικανικός στρατός πήγε στο αφγανιστάν για να απελευθερώσει τις αφγανές απ’ την πατριαρχία· 20 χρόνια μετά δεν φεύγει όχι επειδή θέλει να συνεχίσει αυτήν την “ιεραποστολή” αλλά επειδή “θα αδυνατίσει η αμερικανική άμυνα”… Το τι σημαίνει “προστασία δικαιωμάτων” για τους δυτικούς καπιταλισμούς μορφοποιήθηκε τέλεια από πέρυσι, όταν έγινε ξανά (κι αυτή δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία) “έκτακτη ανάγκη καταπίεσης, τρομοκράτησης και ελέγχου” στο εσωτερικό τους. Σε κάθε περίπτωση όχι μόνο οι πολιτικές βιτρίνες αλλά και μεγάλα τμήματα των πρωτοκοσμικών πληθυσμών εξακολουθούν να προσκυνούν και να πιστεύουν την μυθολογία της “ηθικής ανωτερότητας του λευκού ανθρώπου” (χριστιανού πάντα) απέναντι σε οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον του πλανήτη.

Οι δυτικοί έχουν κάνει όπλο αυτήν την υποτιθέμενη “ηθική και πολιτισμική ανωτερότητα”, που είναι σκέτα η εμπρός όψη του ιμπεριαλισμού τους. Μόνο που τώρα, προσπαθώντας να το ξαναχρησιμοποιήσουν, πυροβολούν τα πόδια τους. Δεν πρέπει να υπάρχει μέρος του πλανήτη που να μην έχει ζωντανές μνήμες, ακόμα και τωρινή εμπειρία, της δυτικής αποικιοκρατίας και του δυτικού ιμπεριαλισμού. Λατινική αμερική; Αφρική; Ασία;

Όσο πιο απελπισμένα τα τωρινά δυτικά κράτη / αφεντικά επιμένουν ότι έχουν θεόσταλτο δικαίωμα να “τιμωρούν” τους άλλους (άλλοτε παραμορφώνοντας την πραγματικότητα και άλλοτε κατασκευάζοντάς την κατά βούληση) κρατώντας φυσικά τις συμμαχίες τους με φρικτά καθεστώτα όπως η αιγυπτιακή χούντα και το ισραηλινό απαρτχάιντ, τόσο ευκολότερα βγάζουν στον αφρό αυτές τις μνήμες και αυτές τις εμπειρίες του υπόλοιπου πλανήτη. Κι όσο περισσότερο βγαίνουν αυτά στον αφρό, τόσο διευκολύνεται ο κινεζικός και ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, σαν προτιμητέο αντιπαράδειγμα. Το ότι κάποιοι ονομάζουν αυτούς τους ιμπεριαλισμούς “άξονα της αντίστασης” είναι χαρακτηριστικό…

Φυσικά τα οικονομικά συμφέροντα είναι που καθορίζουν τις συμπεριφορές οποιουδήποτε αφεντικού και οποιουδήποτε κράτους. Κι εκεί το Πεκίνο δεν υστερεί: τα δικά του καπιταλιστικά σχέδια και η δυνατότητά του να τα υλοποιεί, δέκα και εκατό φορές μεγαλύτερα απ’ το αμερικανικό “σχέδιο Μάρσαλ”, εκτιμώνται πολύ καλύτερα σε σχέση με τις δυτικές ψευτο-ηθικολογίες· ειδικά αφού 101 φορές στις 100 αυτές συνοδεύονται από στρατιωτικές αρβύλες, βομβαρδιστικά, και “παράπλευρες απώλειες” σε εντόπιους γάμους και βαφτίσια.

Κάθε φορά που οι δυτικοί “τιμωρούν” τους ανταγωνιστές τους για παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αυτοί – κι όχι μόνον αυτοί – απαντούν κοίτα ποιοί μιλάνε! Η Μόσχα απάντησε στον χαρακτηρισμό “φονιάς” κατά του Putin θυμίζοντας πως όλη η ιστορία της βόρειας αμερικής είναι ιστορία αίματος… απ’ την εξόντωση των αυτοχθόνων μέχρι τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Στις κατηγορίες περί «γενοκτονίας» στην Xinjiang το Πεκίνο απαντάει ότι ο πληθυσμός της επαρχίας έχει υπερδιπλασιαστεί τις τελευταίες 4 δεκαετίες, και ότι γενοκτονίες έκαναν οι λευκοί στις «κατακτήσεις» τους· και οι ναζί στην ευρώπη. Και φυσικά στο Πεκίνο και όχι μόνο θυμούνται καλά τους “πολέμους του οπίου”, το βιετνάμ, τα μαζικά εγκλήματα του ιαπωνικού φασισμού…

Αυτά ακούγονται σ’ όλον τον πλανήτη – είναι πανεύκολο πια. Οι ιδεολογικές ευκολίες που είχαν (ή νόμιζαν πως έχουν) οι δυτικοί καπιταλισμοί έχουν τελειώσει. Δεν πριονίζουν πια το κλαδί που πάνω του κάθονται· έχει σπάσει, κι όλοι το βλέπουν, εκτός απ’ τους ίδιους…

Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί!

(φωτογραφία: Οι δυτικοί έφτιαξαν στα μέτρα τους μια “πολιτική ορθότητα” – αλλά τρέμουν την γεωπολιτική νέμεση…)

Πάνω απ’ όλα η επιστημοσύνη!

Παρασκευή 19 Μάρτη. Με την σεμνότητα και την ταπεινότητα που ταιριάζει όταν απέναντι είναι τα γαλόνια, η ασταμάτητη μηχανή κλίνει ευλαβικά το γόνυ στο μεγαλείο, στην ακρίβεια, στην ανθρωπιά και στην σταθερότητα των απόψεων όχι μόνο του συγκεκριμένου γενετιστή αλλά και όλης εκείνης της επιστημοσύνης που με φωσφοριζέ τεχνολογίες έχει αναλάβει την σωτηρία μας.

Οι 2 πιο κάτω δηλώσεις χωρίζονται από λίγες μόνο εβδομάδες· αλλά ποιός θυμάται και τι σημασία έχει; Σημασία έχουν μόνο οι public relations – και η βιομηχανία της υγείας ζει και αναπνέει με δαύτες.

Αύριο; Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα…

200 χρόνια (παραμυθιών) είναι αρκετά! (1)

Τρίτη 16 Μάρτη. Αν έπρεπε κάποιος να διαβάσει ένα και μόνο ένα βιβλίο για να απομυθοποιήσει όχι μόνο την επανάσταση του 1821 αλλά συνολικά την δημιουργία (και την πραγματική εθνική ιδεολογία) του νέου ελληνικού κράτους, αυτό είναι το βιβλίο του Ν. Κασομούλη: Ενθυμήματα Στρατιωτικά της Επαναστάσεων των Ελλήνων 1821-1833. Η λέξη «βιβλίο» θα μπορούσε βέβαια να ξεγελάσει. Πρόκειται για 3 τόμους 553+749+633=1935 σελίδων (!), γραμμένων σε μια γλώσσα τυπικά μεν ελληνική αλλά και αρκετά d.i.y. (πραγματική πάντως μέσα σε εκείνα τα ιστορικά δεδομένα), που χρειάζεται εξοικείωση μέχρι να αρχίσει να γίνεται κατανοητή στις λεπτομέρειές της.

Κι όμως, μ’ αυτές τις δυσκολίες, τα “στρατιωτικά ενθυμήματα” έχουν ένα μοναδικό προσόν, ακριβώς εκείνο που τα έσπρωξε στο περιθώριο της εθνικιστικής μυθολογίας (για το ’21 και όχι μόνο), να είναι γνωστά μόνο σε εξιδεικευμένους ιστορικούς: γράφτηκαν από κάποιον που συμμετείχε στρατιωτικά αλλά και “γραφειοκρατικά” σ’ όλη αυτήν την ιστορία, κρατώντας διαρκώς σημειώσεις, έγγραφα και προφορικές συνεννοήσεις, χωρίς να νοιάζεται να “κτενίσει” (δηλαδή να λογοκρίνει) την πραγματικότητα ώστε να ταιριάζει σε κάποια επική κρατική ιδεολογία! Μ’ άλλα λόγια τα “στρατιωτικά ενθυμήματα” είναι ό,τι πιο κοντινό θα μπορούσε να φανταστεί κανείς σε ρεπορτάζ – απ’ – την – πρώτη – γραμμή, σε μια εποχή που θα ήταν αδιανόητο για κάποιον να κάνει τέτοια δουλειά για τόσο πολύ καιρό.

Δεν θα διδάσκονταν ποτέ και πουθενά επιλεγμένα αποσπάσματα αυτού του ρεπορτάζ! Θα κατέστρεφαν τα εθνικά παραμύθια!

Ποιά είναι η πραγματικότητα όπως εντοπίζεται απ’ το έργο του Κασομούλη; Ένα μικρό, ελάχιστο δείγμα (τόμος Β, σελ. 32 – 33):

… Πριν έβγουν οι βαθμοί και οι μισθοί από την Κυβέρνησιν εύρισκες μέγα μέρος των Ελλήνων όπου έτρεχαν εις τον πόλεμον μόνο από πατριωτισμόν….

[σ.σ.: Από τις αρχές του 1822 συστάθηκε κάτι σαν “κράτος” του οποίου η βασικότερη δουλειά ήταν να μοιράζει – κατά προτίμηση στους “οικείους και φίλους” – λεφτά που έρχονταν είτε σαν δάνεια είτε σαν χορηγείες ελλήνων αστών και φιλελλήνων της ευρώπης, αλλά επίσης αξιώματα (“βαθμούς”) και γη· γη που θα γινόταν “κρατική” μετά την “απελευθέρωση”…]

Οι παλαιοί Αρματωλοί αισχύνοντο να ονομασθούν μισθωτοί. Τους βαθμούς τους περιφρονούσαν, αλλά και πολλοί άλλοι άξιοι, οίτινες είχον την επιρροήν από μόνην την παληκαργιάν εις τους στρατιώτας, δεν εδέχθησαν ούτε βαθμόν ούτε μισθόν, έως έναν καιρόν.

Ο πόλεμος κατά των Ανταρτών [σ.σ.: Εννοεί τον εμφύλιο ρουμελιωτών – μωραϊτών που ξεκίνησε πολύ γρήγορα, με υλικό επίδικο ακριβώς τις “αμοιβές”…] έβαλεν εις την αυτήν την Κυβέρνησιν να μεταχειριστή και το εν και το άλλο [σ.σ.: και τους μισθούς και τους βαθμούς / αξιώματα], τα οποία εστάθησαν η πηγή των επόμενων διχονοιών και έριδων αναμεταξύ των στρατιωτικών.

Οι Σουλιώται όλοι σχεδόν εμισθώθησαν, οι μεν υπό την άμεσον διοίκησιν της Κυβερνήσεως, οι δε υπό άλλους οπλαρχηγούς, και άγοντο και με την περίστασιν. [σ.σ.: Δρώντας σαν μισθοφόροι πήγαιναν σε όποιον έδινε τα περισσότερα]. Αφού αποσύρθηκαν από την πατρίδα τως εις τα Νησιά, και εβγήκαν έπειτα και έξω, αναγκασμένοι από την δυστυχίαν, έτρεξεν ο καθείς όπου ήτον μισθός.

Εις Κορυφούς [σ.σ.: Corfu, η Κέρκυρα] εκατοικούσαν έως τότε, και απ’ εκεί η επιτροπή της εκεί συστημένης Ελλ. Εταιρίας τους επλήρωνε ανά δώδεκα δίστηλα και τους έβγαζεν εις την Ελλάδα από εκει, μυστικώς από την εκεί Αγγλικήν κυβέρνησιν, και με αδρά έξοδα…

Οι Πελοποννήσιοι προύχοντες εμίσθωσαν εκτελεστικήν δύναμιν από Ρουμελιώτας να υπερασπίζονται και να επιρρεάζουν εις τους λαούς της Πελοποννήσου.

Αφού η διαφθορά αυτή των βαθμών και μισθών διεδόθη εις όλους, ο λαός ετραβήχθη από το πολεμικό χρέος, στηριζόμενος εις τα μισθωτά στρατεύματα…

(φωτογραφία: Αυτός λένε ότι είναι ο συγγραφέας, ο Κασομούλης. Δεν του φαίνεται…)

200 χρόνια (παραμυθιών) είναι αρκετά! (2)

Τρίτη 16 Μάρτη. Θα υπέθετε κάποιος πως, έστω, πληρωνόταν κάθε ένας που μπορούσε να πολεμήσει… Λάθος!!! Τα λεφτά δίνονταν στους «αξιωματικούς» τους, ανάλογα με το πόσους «στρατιώτες» δήλωνε ο καθένας ότι έχει υπό τις διαταγές του! Οι οποίοι, προφανώς, ήταν … εκατοντάδες, μπορεί και χιλιάδες – αλλά συνήθως ανύπαρκτοι! (Μετά από πολλά πολλά χρόνια, με τις αγροτικές επιδοτήσεις της ε.ε., οι έλληνες αγρότες θα δήλωναν εκτάσεις συνολικά όσο η έκταση της ελληνικής ξηράς συν όλο το Αιγαίο! ¨Οσο για κοπάδια; Εκατοντάδες χιλιάδες ζώα έβοσκαν στις απέραντες ελληνικές πεδιάδες…)

Γι’ αυτόν τον λόγο είχαν σημασία οι «βαθμοί», τα «αξιώματα» που μοίραζε το… Κράτος! Ο Κασομούλης μιλάει για τα «διπλώματα», που ήταν απόδοση βαθμών αξιωματικού τακτικού στρατού στους χύμα οπλαρχηγούς ώστε, στη συνέχεια, να δηλώνουν ότι έχουν «στρατολογήσει» τόσους όσους επέτρεπε ο «βαθμός» τους· εικονικά βέβαια…. (τόμος Β, σελ. 25):

… Τα διπλώματα με ψηφίσματα [σ.σ.: του «νομοθετικού» και του «εκτελεστικού» του «κράτους»] έβγαιναν ωσάν από τον φούρνον πλέον, και στάσιν δεν είχαν. 25 διπλώματα ζητούσεν και ο Στορνάρης – παραδειγματιζόμενος από τους άλλους – αντιστρατηγίας, χιλιαρχίας και εκατονταρχίας με αναφοράν του προς την Κυβέρνησιν, τα οποία επικυρώθηκαν την 25 Φεβρουαρίου, και ετιμήθην κ’ εγώ με τον βαθμόν του χιλιάρχου.

Όλοι οι Έλληνες γελούσαν δια τούτο, πλην και κανένας από όσους πλησιάζαν την Κυβέρνησιν δεν το έρριπτεν. Ωμιλήθη εις το Βουλευτικόν αύτη η κατάχρησις· εγνωμοδότησαν ότι, δια να παύση η κατάχρησις, πρέπει να δώσουν σε όσους ζητήσουν ό,τι λογής βαθμόν ζητήσουν, και ούτως πάλιν να επιστρέψωμεν εις τα πρώτα [σ.σ.: Στις διαρκείς προαγωγές…]

Αρκεί να είχες ένα Βουλευτήν ή ένα γραμματικάκι φίλου – η δουλειά σου τελείωνεν. Όλοι οι εν τοις πράγμασι συνήργησαν και δια τους συγγενείς των και δια τους φίλους των, και ούτως εκάρπισαν τόσοι συμβιβασμοί, όσοι δεν ήλπιζεν κανένας. Και κανένας δεν ζητούσεν χρήματα του βαθμού. [σ.σ.: Τακτική «διαδοχικών προσεγγίσεων»! Πρώτα «έκλειναν» το αξίωμα και απαιτούσαν αργότερα τον μισθό που του αντιστοιχούσε και τα λεφτά για τους μισθούς των πραγματικών και εικονικών στρατιών τους…]

… Πλήθος «αξιωματικοί της Διοικήσεως» εφύτρωσαν, και κανένας δεν ήξευρεν πόσους έχει ο ίδιος στρατιώτας. Οι νεοφυτευμένοι αξιωματικοί καμμίαν επίρροιαν προς τους στρατιώτας των είχαν· όλους τους προσκαλούσεν η Κυβερνησις υπό την οδηγίαν των επισημοτέρων και κηρυγμένων υπερ αυτής οπλαρχηγών, όμως η επιρροή των επισημότερων τούτων δεν έπιπτεν, μ’ όλην την ηθικήν επιρροήν όπου απέκτησε η Κυβέρνησις…

Να το θυμίσουμε, για να μην γίνει παρεξήγηση: αυτά συνέβαιναν το 1822, το 1823…

200 χρόνια (παραμυθιών) είναι αρκετά! (3)

Τρίτη 16 Μάρτη. Οι (κανονικοί) παράδες δεν αρκούσαν βέβαια. Τα δανεικά ή/και οι δωρεές δεν ήταν συνεχούς ροής! Τι μηχανεύτηκε το (νέο ελληνικό) «κράτος» πριν καν και καν υπάρξει σαν αναγνωρισμένο διεθνώς; Χαρτιά, «βεβαιώσεις» – ένα είδος «επιταγών»!!! Ο Κασομούλης τα ονομάζει «προσόδους», όπως υποθέτουμε τις αποκαλούσαν γενικά!!… Παρακαλούμε συγκρατείστε το πόσο παλιές είναι οι πολιτικές πρόσοδοι και ο προσοδισμός στα μέρη μας! Πριν καν «ελευθερωθούν»…

Μπορεί αυτά τα «πιστοποιητικά» του είδους «έχει λαμβάνειν», οι πρόσοδοι (εν όψει της άφιξης μελλοντικών δανείων ή/και δωρεών…), να έλυναν το πρόβλημα της δωροδοκίας / μισθοφορίας, δημιουργούσαν όμως άλλα. Για παράδειγμα αφού δεν ήταν γρόσια, τι θα μπορούσε να πληρώσει κάποιος μ’ ένα τέτοιο «χαρτί», που ωστόσο είχε θέση φυσικού χρήματος; Αναπτύχθηκε έτσι γρήγορα μια παράλληλη αγορά «σπασίματος» αυτών των πρωτόλειων επιταγών! Όσοι είχαν ρευστό τις αγόραζαν (όχι, βέβαια, στην αναγραφόμενη «αξία»!) δίνοντας γρόσια. Συγκέντρωναν ύστερα αυτές τις «προσόδους», και επειδή ήταν οι πλούσιοι κοτζαμπάσηδες ή έμποροι της εποχής και είχαν «άκρες» στην κυβέρνηση, τις έστελναν μαζεμένες για να πληρωθούν! Και είναι αναμενόμενο πως όσοι μεσολαβούσαν για να γίνουν αυτές οι πληρωμές (όταν γίνονταν…) κρατούσαν κι αυτοί το ποσοστό τους, για τον κόπο τους…

Θα έλεγε κάποιος ότι η τοκογλυφία έγινε βασικό συστατικό στοιχείο της επανάστασης· έστω της διατήρησης ένοπλου δυναμικού ώστε να μοιάζει πειστικό προς τα έξω ότι γίνεται κάποια επανάσταση…

Υπήρχαν, τέλος, οι «παροχές σε είδος». Σε γη. Ο Κασομούλης περιγράφει αλλού ότι οι Υδραίοι καραβοκύρηδες αρνούνταν πεισματικά να μεταφέρουν με τα πλοία τους τρόφιμα και μπαρούτι στους πολιορκούμενους απ’ την στεριά στο Μεσολόγγι, αν δεν τους δινόταν γη, εκτάσεις, απέναντι, στην χερσόνησο της Τροιζήνας! Μόνο όταν πήραν αυτά που ζητούσαν ξεκίνησαν να κάνουν τον γύρο της Πελοποννήσου για να φτάσουν ως τους πεινασμένους και εξαθλιωμένους Μεσολογγίτες…

Καθώς περνούσαν τα χρόνια του «αγώνα» και το πλιάτσικο στο ρευστό συστηματοποιήθηκε (λιγότεροι τσέπωναν περισσότερα…), οι παροχές / υποσχέσεις γης διευρύνθηκαν απ’ το «κράτος». Ήταν ο μόνος πόρος που μπορούσε να μοιράζεται στα πιο χαμηλά κοινωνικά στρώματα, στα βουνά και στα λαγκάδια της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδας. Αυτό προϋπέθετε βέβαια ότι η επανάσταση θα κέρδιζε· πράγμα που έγινε μόνο χάρη στη στρατιωτική επέμβαση των «ξένων», των «μεγάλων δυνάμεων» – γιατί κατά τα υπόλοιπα η επανάσταση είχε ηττηθεί πλήρως πριν τη ναυμαχία στο Ναυαρίνο…

Μπορεί πάντως ο καθένας να φανταστεί πόσο «εθνικό ιδεώδες» υπήρχε σε έναν πληθυσμό που πολεμούσε (όπως και όταν πολεμούσε…) μόνο για τα λεφτά (ή άλλου είδους προσόδους…)… Καθώς και τι είδους σχέση, εν μέρει ιδιοτελή και εν μέρει φαντασιακή, ανέπτυξε αυτός ο πληθυσμός με τους χρηματοδότες του (και, εν τέλει, τους στρατιωτικούς σωτήρες του), τους «ξένους» (δηλαδή τις «μεγάλες δυνάμεις»). Η πεποίθηση ότι (οι ξένοι) «μας έχουν ανάγκη» δεν δημιουργήθηκε ούτε απ’ τον μύθο «του δοσίματος των φώτων του πολιτισμού» ούτε απ’ την γνώση της ευρωπαϊκής διπλωματίας· αλλά απ’ την ωμότητα του μας πληρώνουν (παρότι σε μεγάλο βαθμό επρόκειτο για δανεικά…). Σε συνδυασμό με την καθημερινή εμπειρία της φτώχιας (: «ψωροκώσταινα») διαμορφώθηκαν οι ιδεολογικοί όροι μιας εντελώς πρωτότυπης, πιθανότατα παγκόσμια, διπολικής εθνικής ιδεολογίας.

Ως γνωστόν ο «διπολισμός» στην ατομική αυτο-εννόηση θεωρείται σοβαρή ψυχολογική διαταραχή. Σκεφτείτε τι είναι όταν πρόκειται για μαζικό και διαρκώς ανατροφοδοτούμενο φαινόμενο…

Κοινωνικός ευγονισμός 1

Πέμπτη 11 Μάρτη. Πριν 2 μέρες σε μια μικρή σειρά προειδοποιήσεων (για την κατασκευή της «κοινωνικής ευθύνης» απ’ τα αφεντικά) αναφερθήκαμε στην σε εξέλιξη διαδικασία (σίγουρα στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες plus ισραήλ) κατασκευής των «εγκεκριμένων» και «μη εγκεκριμένων» υπηκόων με «κριτήρια υγείας». Το λεγόμενο «διαβατήριο εμβολιασμού» (ή όπως αλλιώς ονομαστεί), που σύμφωνα με τις αναλύσεις που έχουμε παρουσιάσει εδώ και μήνες ήταν ο ένας απ’ τους δύο ή τρεις βασικούς στόχους της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, είναι το ιστορικά κρίσιμο βήμα αυτής της κατασκευής.

Πριν 20, 10, ακόμα και πριν 5 χρόνια θα ήταν αδιανόητο το να διαχωριστούν οι άνθρωποι (και σίγουρα οι πρωτοκοσμικοί υπηκόοι!) σε κατηγορίες με «επιχειρήματα υγείας», και να διαστρωματωθούν αυτά που θεωρούνταν οι θεμελειώδεις ελευθερίες του ανθρώπου… και μάλιστα με οργανωμένη κρατικο/καπιταλιστική διεύθυνση και τεχνολογική υποστήριξη. Σήμερα αυτό θεωρείται αυτονόητο, λογικό και αποδεκτό όχι μόνο για τους ειδικούς των αφεντικών αλλά και μάζες υπηκόων. Πολλοί είναι που θα τρέξουν να πάρουν το «πιστοποιητικό», θεωρώντας το αποφυλακιστήριο…

Έχει κι άλλο όνομα εκτός απ’ το «κοινωνικός ευγονισμός». Λέγεται απαρτχάιντ. Το «πρωτοπόρο» φασιστικό ισραηλινό κράτος ξέρει βέβαια καλά αυτήν την δουλειά αφού την εφαρμόζει εδώ και δεκαετίες σε βάρος των παλαιστινίων αιχμαλώτων τόσο εκτός των συνόρων του όσο και μέσα σ’ αυτά: έχει γίνει το φωτεινό παράδειγμα για πολλούς. (Κάθε δεύτερη ή τρίτη ημέρα ο ισραηλινός φασισμός αποθεώνεται στα μέρη μας από τους αρμόδιους, με άλλοθι την «εμβολιαστική επάρκειά» του…).

Όπως όμως συμβαίνει σταθερά εδώ και χρόνια, όταν υποδεικνύουμε τον καπιταλιστικό ορίζοντα και τα χαρακτηριστικά της κρίσης / αναδιάρθρωσης (είτε μέσω του χάρτινου Sarajevo είτε μέσω του ψηφιακού plus ασταμάτητη μηχανή, είτε μέσω του cyborg) η αδιαφορία / απώθηση / βαρεμάρα είναι η στάνταρ “αντίδραση”. (Πιθανότατα τώρα πια διάφοροι νάρκισσοι ανόητοι ή εγκάθετοι να μας κατηγορήσουν και για “συνωμοσιολογία”…) Δεν συμβιβαζόμαστε: θα συνεχίσουμε την πολιτική / κριτική / εργατική ανταγωνιστική διερεύνηση του ορίζοντα, ειδικά τώρα που “αγκαλιάζει” το παρόν. Κι όποιος καταλάβει…

Τι είναι, λοιπόν, ο κοινωνικός ευγονισμός; Τι είναι η κατηγοριοποίηση των υπηκόων και των δικαιωμάτων τους με “κριτήρια υγείας”; Τι είναι οι απαγορεύσεις ή/και οι “ελευθερίες” σαν ποινή ή σαν “ανταμοιβή” για την “σωστή”, “υπεύθυνη” συμπεριφορά; Τι είναι οι “τιμωρίες” για την υγιεινιστικά “ανεύθυνη στάση”, και πόσο μακριά μπορούν να πάνε; Γιατί τα κράτη και τα αφεντικά κρατάνε αυτό το χαρτί, και πόσο καιρό συμβαίνει αυτό; Είναι κάτι πρωτοφανές που εύκολα το ξεφορτώνεται σαν “κασσανδρισμό” όποιος βαριέται; Είναι μήπως κάτι σύμφυτο με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τις βιοπολιτικές της εξουσίας; Πώς η “υγεία” μετατρέπεται σε κατηγορία της (καπιταλιστικής) πολιτικής οικονομίας; Είναι (αυτή η “υγεία”) εκείνο που νομίζουμε ή κάτι εντελώς διαφορετικό, ακόμα και εχθρικό; Η εδραιωμένη στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες εδώ και κάτι δεκαετίες εμπειρίστικη βεβαιότητα για το τι είναι τι είναι ασφαλής τρόπος για να αντιλαμβάνεται ο καθένας την πραγματικότητα, ή ισχύει εκείνο που δήλωσε πρόσφατα ένας αμερικάνος αξιωματούχος “υγείας” … Από την στιγμή που έχει ο καθένας κάμποσο Homer Simpson μέσα του υπάρχουν πολλά που μπορούμε να κάνουμε για να τους χειραγωγήσουμε;…

Αυτά και άλλα σχετιζόμενα ερωτήματα ερευνούμε και θα συνεχίσουμε. Δεν πρόκειται να παρουσιάσουμε πλήρεις απαντήσεις για όλα αυτά από εδώ – αλλού, που υπάρχουν μεγαλύτερα περιθώρια, θα το κάνουμε.

Κοινωνικός ευγονισμός 2

Πέμπτη 11 Μάρτη. Η κατασκευή της μολυσματικότητας / μετάδοσης του τσαχπίνη μέσω της κατασκευής της γελοίας μεν αλλά και φονικής ιδέας του ασυμπτωματικού έχει υπάρξει καθοριστική στην θεμελείωση όχι μόνο της «αναγκαιότητας» των πραξικοπημάτων και των καθολικών απαγορεύσεων αλλά, επίσης, της «αναγκαιότητας» των μαζικών πλατφορμιασμών, της «αναγκαιότητας» των «διαβατηρίων υγείας», σαν διαδοχικών κρίκων της ίδιας ιμπεριαλιστικής αλυσίδας κατοχής επί του κοινωνικού υλικού.

Ξέρουμε με κάθε βεβαιότητα πως η ιδέα του «ασυμπτωματικού», η ιδέα δηλαδή ότι κάποιος «χωρίς συμπτώματα» μεταδίδει έναν αεροδιαδιδόμενο ιό, είναι οπλοποίηση και καθολική πολεμική γενίκευση της εμπειρίας του «ασυμπτωματικού φορέα του HIV»… Ξέρουμε με κάθε βεβαιότητα ότι πρόκειται για κραυγαλέο ψέμα: η πιο μεγάλη έρευνα που έγινε ποτέ σ’ αυτόν τον πλανήτη (και) πάνω σ’ αυτό το θέμα, γύρω απ’ τον τσαχπίνη, η έρευνα στα σχεδόν 10 εκατομύρια κατοίκους της Wuhan στις αρχές του περασμένου καλοκαιριού, απέδειξε το ψέμα – και δεν έχει τολμήσει κανένας δυτικός “ειδικός” να την αμφισβητήσει… Απλά θάφτηκε… Ξέρουμε, τέλος, με απόλυτη βεβαιότητα ποιούς σκοπούς υπηρετεί αυτή η ιδέα όχι μόνο τώρα αλλά και στο μέλλον: την υγιεινιστική κατηγοριοποίηση / διαστρωμάτωση σε “επικίνδυνους” και μη υπηκόους με βάση τις αποφάσεις της διοίκησης· όπου οι δεύτεροι, οι “εγκεκριμένοι”, είναι και θα είναι μόνο εκείνοι που αιχμαλωτίζονται πρακτικά και χειροπιαστά απ’ την γενετική μηχανική.

Αυτό είναι ο ιστορικός («ιατρικός», δηλαδή κοινωνικός) ευγονισμός! Και δεν είναι καινούργια εκστρατεία! Άλλοτε φανερά και άλλοτε κουκουλωμένα είναι ταυτόσημος με την ιστορία του καπιταλισμού απ’ την 1η βιομηχανική επανάσταση και μετά· από τότε που ο Lambroso αξιοποίησε στα μέτρα του τον δαρβινισμό αποφασίζοντας να βάλει την τότε εργατική τάξη στη θέση της!

Σε κάθε καινούργια ιστορική του εμφάνιση η ιατρικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων και των κοινωνικών υποκειμένων, σαν οργανικό τμήμα της κάθε φορά συγκεκριμένης κυριαρχικής βιοπολιτικής, εκδηλώνει (υποστηρίζουν οι υπερασπιστές της) «καινούργια χαρακτηριστικά», τέτοια και τόσα ώστε να είναι … αυτονόητη (αυτή η ιατρικοποίηση). Ειδικά απ’ τον β παγκόσμιο πόλεμο και μετά οι ευγονιστές κάνουν κάθε τι για να δείξουν ότι δεν έχουν καμμία σχέση με την ευγονική εκδοχή που κορυφώθηκε απ’ τους ναζί.

Τώρα φαίνεται πως έχουν πολλά μέσα για να εμφανίζονται σαν «αθώοι» και με έγνοιες «για το καλό της ανθρωπότητας». Επιπλέον έχουν και αξιοποιούν δύο όπλα: πρώτον τον αιφνιδιασμό (με τον τσαχπίνη) και δεύτερον την α-νοησία, τον εμπειρισμό και την άγνοια των υπηκόων.

Δεν θα γυρίσουμε εδώ τόσο πίσω, στον 19ο αιώνα, στον Lambroso, στην επιρροή των ιδεών του για την «εγκληματική προδιάθεση» (της εργατικής τάξης) και πως αναγνωρίζεται. Θα θυμίσουμε κάποιον απ’ τις αρχές του 20ου αιώνα: τον πολυβραβευμένο και πολυμαθή Sir Francis Galton.

Κοινωνικός ευγονισμός 3

Πέμπτη 11 Μάρτη. Αποδίδοντας τον ευγονισμό στους ηττημένους ναζί σαν αποκλειστικότητά τους και καταδικάζοντας τον ιατρικό τους βραχίονα στις δίκες της Νυρεμβέργης, τα δυτικά αφεντικά παρουσιάστηκαν σαν «καθαρά και αθώα» του εγκλήματος. Ξεπλύθηκαν.

Όμως η αλήθεια είναι ότι οι ναζί αντέγραψαν την ιδέα της ιατρικής διαστρωμάτωσης σε «ανώτερους» και σε «κατώτερους» απ’ την αγγλία και τις ηπα. Ο Galton ήταν κομβικός στην επεξεργασία και στη διάδοσή της – η μαζική αποδοχή της απ’ τους αστούς στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου και τις πρώτες του 20ου, όταν και πάλι η τότε εργατική τάξη γινόταν όλο και πιο απειλητική, ήταν η φυσική υπεράσπιση της εξουσίας της.

Ό,τι υποστήριξε ο Galton ήταν επιστημονικό· μια δυσάρεστη υπενθύμιση μιας αλήθειας που άφθονοι α-νόητοι προτιμούν να ξεχνούν στις μέρες μας: καμμία επιστήμη (η λέξη εντός ή εκτός εισαγωγικών) δεν ήταν ποτέ, δεν είναι και θα είναι κοινωνικά ουδέτερη! (Και καμμία επιστήμη δεν είναι υπεράνω της τεκμηριωμένης και κάθε φορά σύγχρονης κριτικής…)

Στο βιβλίο του Hereditary Genius («κληρονομική ευφυία», 1869) ο Galton «απέδειξε επιστημονικά» ότι η ευφυία είναι κληρονομικό «χάρισμα», αρκεί τα κάθε φορά ζευγάρια (της αστικής τάξης…) να κάνουν προσεκτική επιλογή συζύγων. Τα «ευφυή» (δηλαδή: αστικά) ζευγάρια δεν θα έκαναν ποτέ ηλίθιους απογόνους· η ηλιθιότητα ήταν ( υποστήριξε «επιστημονικά» ο Galton) χαρακτηριστικό των κατώτερων τάξεων και ειδικά της εργατικής.

Σημειώστε την χρονολογία: το 1869 δεν υπήρχε καμμία μα καμμία ιδέα περί dna, «γενετικού κώδικα», επέμβασης σ’ αυτόν, κλπ. Εκατόν σαράντα χρόνια μετά ο «γκαλτονισμός» είχε ανανεωθεί μέσα απ’ την βεβαιότητα των γενετιστών (και μεγάλων ποσοστών των υπηκόων) ότι υπάρχει γονίδιο της ευφυίας όπως και πολλά άλλα γονίδια για το ένα και για το άλλο· και πως καλό θα ήταν να βρεθούν τρόποι (: γενετική μηχανική) να κατασκευάζεται και να μεταμοσχεύεται στον καθένα αυτός ο καλά συσκευασμένος γονιδιακός πλούτος…

Η άποψη του Galton έγινε με ενθουσιασμό δεκτή τόσο απ’ τους επιστήμονες του καιρού του όσο και απ’ τις αστικές τάξεις αγγλίας και αμερικής, όπου κυκλοφόρησε το βιβλίο του. Ο ξάδελφός του Charles Darwin (ο γνωστός Δαρβίνος) του έγραψε:

..Έχω διαβάσει μόνο 50 σελίδες ως τώρα… αλλά μακαρίζω τον εαυτό μου. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω διαβάσει κάτι τόσο ενδιαφέρον και αυθεντικό· πόσο καλά και καθαρά βάζεις το θέμα σε κάθε σημείο…

Το ότι ο «κοινωνικός δαρβινισμός» έγινε η σπονδυλική στήλη του ιστορικού ρατσισμού δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν. Και πάλι: ενάμισυ αιώνα μετά το ζήτημα της «εξέλιξης / βελτίωσης του είδους» είναι στην ημερήσια διάταξη, με βιοτεχνολογικά και πληροφορικά μέσα, με οργανωμένες μεταλλάξεις και ενσωμάτωση της ψηφιακής συνδεσιμότητας· κι ένα απ’ τα βήματα της «αναγκαιότητας αυτής της εξέλιξης / βελτίωσης» λέγεται mRNA πλατφόρμες… (Παράδοξο ή όχι, οι «ειδικοί» που απέρριψαν τις ιδέες του Galton τότε ήταν … οι θρησκευάμενοι της εποχής…)

Ο Galton συστηματοποίησε τις απόψεις του, εφηύρε τον όρο ευγονική, και δημοσίευσε το «καταστάλαγμα» της σοφίας του το 1883, με το βιβλίο Inquiries into Human Faculty and its Development. Ήταν σαν φωτιά σε ξερά χόρτα: το 1907 ο Galton έφτιαξε την «ευγονική εταιρεία»· κι ακόμα και χωρίς καμμία ιδέα για το τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στα κύτταρα, η άποψη περί «γενετικής ανωτερότητας» (των λευκών αστών) έγινε κοινοτοπία στις αρχές του 20ου αιώνα στον αγγλοσαξονικό κόσμο. Οι φασιστικές νομοθεσίες για την υποχρεωτική στείρωση (των αλκοολικών, των «εγκληματιών», των «ψυχοπαθών»…) και οι όλο και ποιο σκληροί αντι-μεταναστευτικοί νόμοι, σε συνδυασμό με την «επιστημονική» νομιμοποίηση των ρατσιστικών απόψεων με ιατρικά επιχειρήματα, ήταν η νέα κανονικότητα στην πολιτισμένη και δημοκρατική δύση πολύ πριν τους δώσουν την τελική, βιομηχανική ώθηση, οι ναζί.