Tag: ιδεολογία

Ο νόμος του Lynch (το «ιδιόμορφο Δίκαιο της Ανάγκης»…)

Παρασκευή 5 Φλεβάρη. Τότε ήταν οι «ήρωες»…. Οι «πολεμιστές της πρώτης γραμμής»… Που συγκέντρωναν τα κατατονικά χειροκροτήματα των αιχμάλωτων κάθε απόγευμα… Τώρα είναι «προδότες»!! (Προοπτικά θα χρειάζονται όλο και λιγότερο… αλλά δεν το έχουν καταλάβει…)

Τότε τους επευφημούσαν… Τώρα τους κανιβαλίζουν.

Οι επαγγελματίες κανίβαλοι νοιώθουν, φυσικά, σαν το ψάρι στο νερό. Τα καθεστωτικά «νέα», για παράδειγμα, είχαν χτες ούτε ένα ούτε δύο αλλά συνολικά έξι «κομμάτια» (ρεπορτάζ, άρθρα γνώμης) που έριχναν στη φωτιά τους άλλοτε ήρωες· και φυσικά, ούτε μισό υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων και της ελευθερίας επιλογής… (Αυτά είναι ξεπερασμένα λένε οι κανίβαλοι. «Πάνω απ’ όλα η υγεία»!). Σ’ αυτήν την υπερπαραγωγή λεκτικού λυντσαρίσματος μπορούσε να διαβάσει κανείς εντυπωσιακές θέσεις. Απ’ το:

… Αν η κυβέρνηση θεωρεί τον αυταρχισμό απαραίτητο σε αυτή την περίπτωση [της χωροφυλακής στα ιδρύματα] όπου διακυβεύονται περιουσίες και υπολήψεις, γιατί διστάζει να κάνει το ίδιο στην περίπτωση του υποχρεωτικού εμβολιασμού των υγιειονομικών, όπου κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές;

Μέχρι το:

… Δεν καταλαβαίνω γιατί για κάθε υποκατάστατο φαρμάκου, στρατιές ιατρικών επισκεπτών σπεύδουν στα ιατρεία και καταφέρνουν να πείσουν για τη χρησιμότητα του σκευάσματος τους γιατρούς και δεν μπορεί να γίνει κάποια αντίστοιχη καμπάνια τώρα. Όσοι γιατροί δεν πειστούν, πρέπει να αποκλειστούν…

Είναι ολοφάνερο ότι οι μεσαίοι αξιωματικοί των τμημάτων προπαγάνδας και psyops του «στρατού κατά του αόρατου εχθρού» έχουν πολύ σοβαρά προβλήματα – αλλά αυτό δεν τους κάνει λιγότερο απαραίτητους.

Είναι, λοιπόν, οι άλλοτε «ήρωες» υγιεινομικές βόμβες; Ήταν πάντα; Αν ναι γιατί δεν «αποσύρθηκαν» όπως, για παράδειγμα, τα πιτσιρίκια απ’ τα σχολεία; Μήπως έγιναν υγιειονομικές βόμβες τώρα, μόλις έσκασαν οι σωτήρες-με-τις-πλατφόρμες-γενετικής-μηχανικής; Γιατί, λοιπόν, δεν μπορούν να κάνουν την δουλειά που έκαναν πριν, όπως ακριβώς την έκαναν πριν; Ε;

Υπάρχουν λόγοι γι’ αυτήν την συγκεκριμένη λωβοτομή, που είναι συνέχεια όλων των παρόμοιων που έχουν επιχειρηθεί μαζικά εδώ κι ένα σχεδόν χρόνο. Ο πρώτος είναι πιο φανερός: αν ένα μεγάλο μέρος των «ηρώων» έχει σοβαρές επιφυλάξεις γις τις πλατφόρμες τότε ποιοί θα μείνουν να τις υποστηρίζουν; Μόνον οι πληρωμένοι;

Υπάρχει όμως κι άλλος λόγος. Ο καταναγκασμός των «ηρώων» σε κάτι που οι ίδιοι / ίδιες δεν θέλουν, σαν ταφόπλακα των τελευταίων ρεταλιών του κάποτε συντάγματος, είναι μόνον η αρχή. Με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα (και την ίδια κτηνώδη όρεξη για ανθρώπινη σάρκα…) θα κηρυχτούν «επικίνδυνοι για την δημόσια υγεία» οι πάντες στον τριτογενή τομέα – αν τολμήσουν να αμφισβητήσουν τα ιαματικά κατασκευάσματα των φαρμακο-μαφιών! Αφού σχεδόν παντού υπάρχει «επαφή» εργάτη / πελάτη. Οι εκπαιδευτικοί πρωτ’ απ’ όλα…. Αλλά και οι υπάλληλοι των μαγαζιών λιανικής κάθε είδους…. Μήπως οι εργάτες και οι εργάτριες της εστίασης θα εξαιρεθούν; Ή μήπως οι βιβλιοϋπάλληλοι; Οι κούριερ και οι ντελιβεράδες μήπως; Οι υπάλληλοι των διάφορων δημόσιων υπηρεσιών; Οι υπάλληλοι γραφείου γενικά;

Όπως οι πάντες βαφτίστηκαν μολυσματικοί, με την ίδια ακριβώς μέθοδο και την ίδια κρατική / δημαγωγική βία σχεδόν οι πάντες μπορούν να βαφτιστούν υγιεινομικές βόμβες!

Το κόλπο είναι πολύ σοβαρό· εξαιρετικά επικίνδυνο· και τα αφεντικά με τους λακέδες τους το ξέρουν. Γι’ αυτό λυσσάνε. Διαδοχικά, κατά κύματα, διάφοροι / διάφορες θα πετάγονται στη μέση της «κοινής δεξαμενής αρνητών» και θα λιθοβολούνται – απ’ τους προηγούμενους που βρέθηκαν και τους επόμενους που θα βρεθούν στην ίδια θέση – με όλους τους χαρακτηρισμούς και την βία που έχει ακονιστεί εδώ και μήνες. Όσοι περισσέψουν, είτε επειδή είναι λίγοι είτε επειδή είναι περιθωριακοί, είτε επειδή είναι «παρακατιανοί», θα βρίσκουν όλο και πιο συχνά «πόρτα» εδώ κι εκεί: το «πιστοποιητικό εμβολιασμού», που αργά ή γρήγορα θα γίνει (γίνεται ήδη…) υποχρεωτικό – όπως στα pets.

Θα περάσουν στην αντεπίθεση αυτοί οι πρώην ήρωες και τώρα δακτυλοδεικτούμενοι και καταραμένοι; Θα ανοίξουν το στόμα τους για όσα έχουν γίνει αυτούς τους μήνες στα νοσοκομεία; Θα πουν δημόσια αυτά που εκμυστηρεύονταν κατ’ ιδίαν; Δύσκολο, πολύ δύσκολο αν δεν έχουν την υποστηρίξη που αξίζει στην περίσταση.

Και την αξίζει…

Υ.Γ. Μνημείο της προστυχίας όλων των κανίβαλων φίλων της γενετικής μηχανικής είναι ότι επικαλούνται ή υπονοούν κάτι που δεν ισχύει, και δεν το υποστηρίζουν καν και καν ούτε οι ίδιοι οι κατασκευαστές / έμποροι των πλατφορμών! Ότι, δηλαδή, με τον πλατφοριασμό παύει η κυκλοφορία του τσαχπίνη!

Να πως έχουν τα πράγματα. Προκειμένου να στήσουν την τρομοεκστρατεία οι ειδικοί και οι δημαγωγοί του δυτικού κόσμου έφτιαξαν την ιδέα του ασυμπτωματικού διασπορέα του ιού. Χωρίς κανένα στοιχείο και καμμία απόδειξη· αυθαίρετα, επειδή ήταν απαραίτητη για να «μολυσματοποιηθούν» στο σύνολό τους και μ’ ένα κτύπημα όλες οι άμεσες, ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις. Οι ασιατικές έρευνες διαψεύδουν αυτήν την ανεδαφική έως φρικαλέα ιδέα· δεν έχουν σημασία όμως για το δυτικό κεφάλαιο…

Τώρα, πιστοί στην αρχική κατασκευή, οι οπαδοί της γενετικής μηχανικής λένε ανοικτά ότι «δεν είναι βέβαιο ότι κάποιος που εμβολιάστηκε δεν μεταδίδει τον ιό»! Τότε; Ποιά είναι η «κρίσιμη ασφάλεια» που προσφέρουν οι πλατφόρμες απέναντι στους όποιους ασθενείς στα νοσοκομεία, ακόμα κι αν τις κάνουν tattoo όλοι οι υγιειονομικοί; Καμμία!!! Με ή χωρίς πλατφόρμες το μασκάρισμα μασκάρισμα…

Ενδεικτικά χθεσινό δημοσίευμα σε δεξιό site μεγάλης επισκεψιμότητας:

Άτεχνες ακροβασίες

Τετάρτη 3 Φλεβάρη. …Η διαχείριση της πανδημίας κινείται ιδεοληπτικά μεταξύ lockdown και εμβολίων… Αυτό δήλωσε χτες, συνεντευξιαζόμενος ραδιοφωνικά (στον καθεστωτικό real fm), ο γνωστός αριστερός καθηγητής αιματολογίας Γεροτζιάφας.

Μην αναφωνήσετε «έλα ρε, γίνονται τέτοια πράγματα;;!!!» Γιατί η αριστερά του κράτους και του κεφάλαιου, μόλις κάνει τα πρώτα εκατό μέτρα στη διαδρομή που, ύστερα από δέκα χιλιόμετρα, θα μπορούσε να μοιάζει με κριτική, τρομάζει (ή χαίρεται…) τόσο πολύ με το κατόρθωμά της ώστε γυρίζει τρέχοντας στα αποδυτήρια, στο σημείο μηδέν – για να ξεκουραστεί ή να κρυφτεί. Εν τέλει ο καθηγητής προτείνει (υποθέτουμε εναντίον της ιδεοληψίας…) …λαϊκή κινητοποίηση υπέρ … των μαζικών εμβολιασμών! Υπέρ του ενός πόλου της ιδεοληψίας δηλαδή· (πάλι καλά που δεν του γυάλισε ο άλλος).

Πρόκειται, όμως, για ιδεοληψία; Το δίπολο «ή πραξικοπήματα και απαγορεύσεις ή πραξικοπήματα και γενετική μηχανική» έχει ένα κοινό συμπαγές έδαφος: τα πραξικοπήματα, την αποπληροφόρηση, την διαστρέβλωση, την δημαγωγία, τον συστηματικό βομβαρδισμό με φόβο. Η αριστερά του κράτους και του κεφάλαιου (κι όχι μόνο στο ελλαδιστάν) νοιώθει άβολα μετά από τόσους μήνες, καθώς ο εκνευρισμός και η καχυποψία μεγάλων τμημάτων των πληθυσμών είναι όλο και πιο φανερά. Είναι υποχρεωμένη να υπερασπίζεται αυτό που πλασσάρεται σαν «καθολικός εμβολιασμός» (κάνοντας την ευκολία τυχοδιωκτισμό: καταγγέλοντας τις εταιρείες, αλλά όχι σαν μαφίες!)· όμως βλέπει ότι ακριβώς δίπλα υψώνεται ο «υποχρεωτικός εμβολιασμός» και το ψηφιακό φακέλωμα / «αποφυλακιστήριο». Απ’ την κατ’ οίκον φυλάκιση στη μόνιμη και διάχυτη αλγοριθμική επιτήρηση / φυλακή. Δεν είναι έτοιμη να υπερασπιστεί κάτι τέτοιο, και σίγουρα πολλά μέλη της ακόμα και αν είναι τεχνολογικά αναλφάβητα διαισθάνονται ότι το υγιειονομικό / ψηφιακό απαρτχάιντ που έχει αναγγελθεί και μεθοδεύεται δεν είναι «καλό για την υγεία των ανθρώπων»… Αν οι ηγεσίες και οι «διανοούμενοι» της αριστεράς στραφούν καθαρά εναντίον της υποχρεωτικότητας, θα είναι σα να στρέφονται κατά της καθολικότητας, σα να την σχετικοποιούν (και μαζί της να σχετικοποιούν την «φοβερή απειλή» του τσαχπίνη). Πράγμα που ούτε το θέλουν ούτε το μπορούν, αφού έχουν κάνει their best (μιλάμε γενικά) για να στηρίξουν την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία.

Η αλληλουχία της δυτικής υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας είναι συμπαγής· οι κρίκοι της έχουν σφικτή, οργανική σύνδεση μεταξύ τους. Δεν μπορεί κάποιος να κτυπήσει έναν χωρίς να τους κτυπήσει όλους. Παράδειγμα η πιο πρόσφατη φάση της με τις μεταλλάξεις του τσαχπίνη. Όλοι οι σχετικοί με το συγκεκριμένο «επιστημονικό πεδίο» ξέρουν (και μερικοί το μουρμουρίζουν…) όχι μόνο ότι οι μεταλλάξεις των ιών είναι συνηθισμένες, αλλά ότι γίνονται προς όλο και ηπιότερες (από άποψη νοσηρότητας) εκδοχές, ενόσω διευκολύνουν την μεταδοτικότητα. Είναι η φυσική κίνηση (ακόμα και) του τσαχπίνη στο να γίνει ένας απλός ιός συναχιού…

Πώς, όμως, ακόμα κι αυτό, το ελλάσον, μπορεί να ειπωθεί ανοικτά και δυνατά την ώρα που η αντεστραμμένη πραγματικότητα που προωθεί το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα και οι δημαγωγοί λακέδες του ορύεται για το αντίθετο; Πώς να καταγγείλεις το παπαδαριό της εντόπιας «ιεράς συνόδου υγείας» που απειλεί ότι «θα γίνουμε Wuhan» (δεν εννοούν τα πάρτυ!) σαν τσατσορούφιανους των φαρμακο-μαφιών όταν έχεις αποδεχθεί όλα τα ως τώρα κηρύγματά τους; Πώς να διαχωριστείς απ’ την τρομοκρατική αξιοποίηση των καθεστωτικών ψεμάτων για τις μεταλλάξεις όταν έχεις υιοθετήσει με χαρά την τρομοκρατική αξιοποίηση όλων των προηγούμενων καθεστωστικών ψεμάτων; Εν τέλει πώς να πολεμήσεις την τρομοκρατία όταν η γραμμή σου είναι τρομοκρατική με ολίγα επιφωνήματα «… για το καλό του λαού»;

Το «ή lockdown ή εμβόλια» δεν είναι ιδεοληψία· είναι στρατηγική κυριαρχίας! Και επειδή περί αυτού πρόκειται, όσοι φαντάζονται τον «λαό» να απαιτεί είτε το ένα είτε το άλλο απλά ρίχνουν λάδι στα γρανάζια της…

Μια παλιά κουβέντα έλεγε: αν μπεις σε λάθος τραίνο, όλοι οι σταθμοί είναι λάθος…

(φωτογραφία: Ελλείψει οποιασδήποτε άλλης ιδέας, επειδή η τρομοεκστρατεία παρατείνεται, επιστροφή στα παλιά: περάστε την ώρα σας και την ζωή σας τρίβοντας…  Το δημαγωγικό ρεπορτάζ μπορεί να φαίνεται παλιό αλλά είναι χθεσινό…
Viva Villabajo!!!)

Ξερονήσια ή απόσπασμα;

Τετάρτη 3 Φλεβάρη. Είναι ή δεν είναι δικαίωμα του καθενός / της καθεμιάς το τι θα κάνει με το σώμα του / της, το αν θα ακολουθήσει ή όχι την τάδε ή την δείνα θεραπεία, και τα λοιπά; Μέχρις στιγμής είναι. Πρέπει να τονίσουμε και να θυμόμαστε το “μέχρι στιγμής”. Ο ρημαδοΚούλης έχει αναθέσει στις “δυνάμεις της αγοράς” να κάνουν καταναγκαστική την γενετική μηχανική, είτε τώρα είτε με την επόμενη ευκαιρία. Διεθνώς τα τσιράκια του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος “ψάχνονται” για να κάνουν “υποχρεωτική” την “σωτηρία” (όπως έκαναν καθήκον τον φόβο) σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Συνεπώς έχουμε μπροστά μας δύσκολες αναμετρήσεις, ζόρικες συγκρούσεις.

Η άσκηση αυτού ακριβώς του δικαιώματος από υγιεινομικούς, γιατρούς, νοσοκόμους, θεωρείται βέβαια μεγάλο σκάνδαλο. Απ’ τους φίλους (πληρωμένους ή εθελοντές) της κάθε pfizer. Δεν έχουν τέτοια δικαιώματα (αυτό προσπαθούν να επιβάλλουν οι νεοφασίστες του υγιεινισμού) και, αντίθετα, έχουν «υποχρέωση» να βγάζουν και μια φωτογραφία με την βελόνα της πλατφόρμας στο μπράτσο· να γίνουν, με δυο λόγια, διαφημιστές των βιο-τεχνολόγων και των βιο-μηχανικών. Μπας και πείσουν και τους υπόλοιπους υποτελείς…. Όμως ακόμα κι αν αυτοί οι τελευταίοι το ξεχνούν, όσοι δουλεύουν μέσα στα νοσοκομεία δεν μπορούν να το αγνοήσουν: το μέγιστο που υπόσχονται οι φαρμακο-μαφίες με τις πλατφόρμες τους είναι το ότι “δεν θα αρρωστήσεις σοβαρά” – ένα ενδεχόμενο που αφορά κυρίως ηλικιωμένους με ήδη υπαρκτά σοβαρά προβλήματα υγείας, και πάντως όχι το 97,5% του πληθυσμού. Αυτή είναι όλη κι όλη η υπόσχεση – έναντι άγνωστων μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων παρενεργειών…

Λυσσάνε οι pfizerιοι! Λυσσάνε επειδή η αμφισβήτηση της σκοπιμότητας, της θεραπευτικής αξίας και της ασφάλειας των κατασκευασμάτων του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος προέρχεται απ’ αυτούς κι αυτές που ως χτες υμνούσαν – γλείφοντάς τους. Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο αυτό. Χιλιάδες γιατροί και νοσοκόμοι, σ’ όλα τα δυτικά κράτη, απορρίπτουν τον εκβιασμό. Ξέρουν γιατί το κάνουν, και καλά κάνουν! Παρά τις απειλές: μην έχετε αμφιβολία, η θανατοπολιτική και οι υπηρέτες της είναι αδιάλλακτοι.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ακόμα δεν μπορούν να υπερασπίσουν τις θέσεις και τα δικαιώματά τους ανοικτά. Ο συνδικαλιστικός ελιγμός του είδους «δεν προλάβαμε» δεν είναι πειστικός· ούτε θα έπρεπε να είναι! Απ’ την άλλη μεριά δεν έχουμε την απαίτηση γιατροί ή/και νοσοκόμοι να μεταμορφωθούν σε πολιτικούς ακτιβιστές ενάντια στην αλγοριθμοποίηση των σωμάτων και της υγείας. Το πρόβλημα που έχουν είναι κυρίως δικό μας: είναι πολιτικό, είναι οργανωτικό· είναι οι πολύ σοβαρές αδυναμίες και ελλείψεις του σύγχρονου εργατικού / κοινωνικού ανταγωνισμού.

Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να επιστρέψουμε τους χαρακτηρισμούς: «αρνητές» και «ψεκασμένοι» είναι οι λακέδες των big pharma! Αρνούνται την ζωή, αρνούνται την κυριότητά μας πάνω στα σώματά μας, αρνούνται την λογική και την έρευνα χωρίς δωροδοκίες· ορκίζονται και προωθούν τα ψέμματα της κάθε εξουσίας, την ευπιστία, την οργανωμένη μοιραλατρεία, κάθε καθεστωτικό έγκλημα.

Είμαστε πράγματι σε πόλεμο!

(Υ.Γ. Μια αμερικάνα βουλευτής των δημοκρατικών – που βρίσκονται πλέον στο γκουβέρνο – ονόματι Katie Porter, παρουσίασε χτες στο Joνυσταλεάν μια έκθεση με τίτλο Φονικά κέρδη: Πως οι Big Pharma μέσω εξαγορών καταστρέφουν την καινοτομία και κάνουν κακό στους ασθενείς. Η έκθεσή της αφορά κυρίως την τακτική των φαρμακο-μαφιών να εξαφανίζουν τις πιθανές ανταγωνιστικές τους εταιρείες εξαγοράζοντάς τες. Σ’ αυτήν την έκθεση σημειώνει ότι … μέσα σε 10 μόνο χρόνια, οι πολυεθνικές φαρμακευτικές έγιναν από 60 μόνον 10…

Αυτό λέγεται «συγκέντρωση κεφαλαίου». Και δεν είναι, απλά, μια οικονομική πρακτική. Είναι μια πρακτική πολεμική: κάθε τέτοια συγκέντρωση κεφαλαίου είναι συγκέντρωση «πολεμοφοδίων», και χαρακτηρίζει τις όλο και πιο έντονες ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις. Επιπλέον κάθε τέτοια συγκέντρωση κεφαλαίου αυξάνει εκθετικά τον έλεγχο τόσο πάνω στις πολιτικές βιτρίνες και στα μήντια όσο και στην ιδεολογική «παραγωγή» για μαζική κατανάλωση.

Γιατί αυτή η υπενθύμιση; Επειδή όσο το γρηγορότερα το καταλάβουν όσο περισσότεροι τόσο το καλύτερο: το τελευταίο που ενδιαφέρει τόσο τις big pharma όσο και το δυτικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα στο σύνολό του είναι οι ζωές και η υγεία μας. Μπορεί τα επιχειρηματικά κανόνια τους να μην έχουν ατσάλινες κάνες αλλά αλγόριθμους και συνθετική βιολογία. Το σίγουρο είναι πως εμείς είμαστε αναλώσιμοι, το «κρέας» που πρέπει να επιστρατεύσουν…

Και αυτό ακριβώς κάνουν εδώ και ένα χρόνο…)

Εκλεκτές συμμαχίες

Σάββατο 30 Γενάρη. Καθώς χιλιάδες συγκεντρώνονταν στην Ουάσιγκτον στις 6 Ιανουαρίου για την διαδήλωση των πιστών στον Donald Trump που κατέληξε στην εισβολή στο αμερικανικό Καπιτώλιο, μια Ισραηλινή σημαία μπορούσε να ειδωθεί μέσα στο πλήθος, να ανεμίζει μαζί με άλλες που υποστήριζαν την συνωμσιολογία του Qanon, την πολιτοφυλακή 111%, και άλλες πολυπληθείς ακροδεξιές κινήσεις. «Η Βίβλος λέει ότι αν ευλογήσεις το Ισραήλ θα είσαι ευλογημένος» εξήγησε ο διαδηλωτής που κρατούσε την σημαία, επαναλαμβάνοντας μια φράση της Βίβλου που είναι απ’ τις αγαπημένες του κινήματος των Χριστιανών Σιωνιστών. «Οπότε είμαστε ένα έθνος που υποστηρίζει το Ισραήλ». Αργότερα η σημαία βρέθηκε έξω απ’ το Καπιτώλιο στη διάρκεια της πολιορκίας του, ενώ ένας άλλος μασκοφορεμένος διαδηλωτής είχε μια ασπρόμαυρη Ισραηλινή σημαία ραμμένη στο παραστρατιωτικό του γιλέκο, μαζί με μια σημαία φίλων της αστυνομίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ισραηλινή σημαία εμφανίζεται σε ακροδεξιές διαδηλώσεις στις ΗΠΑ, σε περιπτώσεις που φαινομενικά έχουν ελάχιστη σχέση με την πολιτική για τη Μέση Ανατολή. Έχει ανεμίσει μαζί με την σημαία των νοτίων σε μια διαδήλωση στο Αρκάνσας και κρέμεται σε μπαλκόνια απ’ το Μανχάταν ως την Ιερουσαλήμ· ήταν παρούσα στην παρέλαση “Straight Pride” στη Βοστώνη, και σε μια αυτοκινητοπομπή οπαδών του Trump…

Έτσι ξεκινούσε ένα άρθρο στο διεθνιστικό site +972 στις 22 Γενάρη (φωτογραφία επάνω). Μια σημαία εδώ ή εκεί μπορεί να δείχνει μερικά πράγματα· όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση δείχνει πολύ λίγα απ’ την θρησκευτική παράνοια ενός ικανού αριθμού αμερικάνων που είναι ευαγγελιστές και αυτοχαρακτηρίζονται χαρούμενα σαν “χριστιανοί σιωνιστές”…. Χριστιανοί υποστηρικτές του ισραηλινού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού δηλαδή. Από πρώτη ματιά τίποτα περίεργο…

Πολλών ειδών υποστηρικτές έχει στον δυτικό κόσμο το ισραηλινό απαρτχάιντ, αλλά αυτοί οι ευαγγελιστές (αρκετοί και στη βραζιλία – ψηφοφόροι του Μπολσονάρο φυσικά!) είναι μια ειδική κατηγορία (και ο Πομπηίας τέτοιος είναι, έχει δηλώσει ότι κοιμάται με την βίβλο στο προσκεφάλι του…). Κι αυτό επειδή στον πυρήνα του το ιδεολογικό / θρησκευτικό τους δόγμα είναι σκληρά και βαθιά αντι-σημιτικό!

Η ιδέα (και η ερμηνεία του «χριστιανισμού – σιωνισμού») είναι ότι η επιστροφή των εβραίων στους «άγιους τόπους» είναι βασικό τμήμα του θεϊκού σχεδίου για την «δευτέρα παρουσία»!! Η ισραηλινή ιστορικός Anita Shapira έχει βρει μάλιστα στοιχεία ότι ήταν οι «χριστιανοί σιωνιστές» της αγγλίας που «έσπρωξαν» την ιδέα αυτής της «επιστροφής» σε κύκλους εβραίων αστών της ευρώπης την δεκαετία του 1840· διαμορφώνοντας εκείνο που εξελίχθηκε (με την βοήθεια και της αντι-σημιτικής αγγλικής πολιτικής) σε «εβραϊκό εθνικισμό» τις επόμενες δεκαετίες. Στην ουσία αυτή η ιδέα της «επιστροφής» ήταν η κουκούλα της εκδίωξης των ευρωπαίων εβραίων απ’ τα σπίτια και την ιστορία τους στο ευρωπαϊκό έδαφος· και νομιμοποίησε όλους τους διωγμούς και τα εγκλήματα κατά των εβραίων (εναντίον κυρίως των αντεθνικιστών / σοσιαλιστών της ανατολικής ευρώπης: Bund…) απ’ τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου ως το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Με αποκορύφωμα το Ολοκαύτωμα.

Αλλά η υποστήριξη απ’ τους ευαγγελιστές του (απαρτχάιντ) ισραηλινού κράτους δεν είναι το τέλος του θεϊκού σχεδίου για την «δευτέρα παρουσία»!! Όταν ο γυιός του αφεντικού γυρίσει στον πλανήτη για να ξεκαθαρίσει οριστικά τα πράγματα, θα βάλει στους εβραίους (λένε οι ευαγγελιστές…), συμπεριλαμβανόμενων όλων όσων θα βρίσκονται στο δικό τους κράτος, ένα σκληρό δίλημμα: είτε να γίνουν κι αυτοί χριστιανοί, είτε να εξοντωθούν (απ’ τον γυιό του αφεντικού)!!! Είναι παρανοϊκό, αλλά είναι αληθινό: αυτοί οι ακροδεξιοί χριστιανοί υποστηρίζουν το ισραηλινό κράτος σαν ένα βήμα προς την «δευτέρα παρουσία» με τελική φάση είτε τον εκχριστιανισμό όλων των εβραίων του πλανήτη είτε την σφαγή τους! Θα έπρεπε να είναι δακτυλοδεικτούμενοι σαν επίγονοι του ναζισμού· αλλά όχι! Απολαμβάνουν ασυλίας, φιλίας, ‘n’ much more…

Γιατί έτσι; Είναι απλό. Τα αφεντικά του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ είναι ρεαλιστές και, προφανώς, δεν φοβούνται την «δευτέρα παρουσία» του γυιού του αφεντικού των χριστιανών. Δεν φοβούνται το «τέλος του έργου» που φαντασιώνουν οι χριστιανο-φασίστες υποστηρικτές τους. Αντίθετα τους θέλουν για συμμάχους στον υπαρκτό, πραγματικό καπιταλιστικό κόσμο. Πολύ περισσότερο αφού στελεχώνουν υψηλά ως πολύ υψηλά κλιμάκια της εξουσίας – στις ηπα, και όχι μόνο. Αδιαφορούν για το «επί πιστώσει» τέλος του κόσμου που περιμένουν οι ψωνισμένοι χριστιανοί· ενδιαφέρονται μόνο για την «τοις μετρητοίς» υποστήριξή τους χθες, σήμερα, αύριο.

Από στενά πολιτική άποψη αυτή η συμμαχία στέκει. Αν όμως κριθεί με ιδεολογικά κριτήρια είναι, απλά, αποκαλυπτική: το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ και οι υποστηρικτές του κατηγορούν όσους τους εναντιώνονται σαν φασίστες· ενώ ταυτόχρονα εκφράζουν τις χειρότερες ρατσιστικές και αντι-σημιτικές εκδοχές στην πρωτοκοσμική ιστορία εδώ και αιώνες!

Σε ποιές κοινωνίες και σε ποια εποχή θα μπορούσε να συμβαίνει τέτοια εφιαλτική αντιστροφή των εννοιών αν όχι στις «μεταμοντέρνες» δυτικές του 21ο αιώνα;

Ο θάνατος στη Δύση (1)

Τρίτη 26 Γενάρη. Χτες το διατυπώσαμε με την μορφή ερωτήματος: πως είναι δυνατόν στον δυτικό (κατά κύριο λόγο) καπιταλιστικό κόσμο ο covid να εμφανίζεται σαν ο απόλυτος φονιάς ενώ στον ανατολικό (με παράδειγμα την κίνα) καπιταλιστικό κόσμο να μην ισχύει καθόλου αυτό και να μην εγείρονται – στον δυτικό κόσμο – τεράστια ερωτήματα για το τι (ΤΟΥ) συμβαίνει;; Είχαμε ξανακάνει το ίδιο πριν ένα μήνα (25 Δεκέμβρη: δύση εναντίον κίνας και το ανλαποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη – 4) αναφερόμενοι όχι στον ανατολικό καπιταλιστικό κόσμο αλλά στον παγκόσμιο νότο, ειδικά στη δυτική αφρική, στα κράτη γκάνα, σενεγάλη, ακτή ελεφαντοστού και μπουρκίνα φάσο.

Η ασταμάτητη μηχανή, σαν περιθωριακή που είναι, δεν μπορεί να ελπίζει σε κάποια σοβαρή απάντηση απ’ τους διάφορους caradinieri και φίλους των pfizer κλπ. (Αυτοί είναι, συνήθως, περισπούδαστοι άνθρωποι, που στέκονται πολύ ψηλά… Η ασταμάτητη μηχανή είναι εργάτρια, και η ταξική θέση παίζει πάντα τον ρόλο της…). Αλλά το ερώτημα παραμένει: σε 5 καπιταλιστικά δυτικά κράτη (γαλλία, ιταλία, ισπανία, μεγάλη βρετανία, ηπα) 570.883 δηλωμένοι θάνατοι απ’ τον covid μέσα σε 9 μήνες. Σε 1 καπιταλιστικό ανατολικό κράτος (κίνα) με υπερδιπλάσιο πληθυσμό σε σχέση με το σύνολο των 5 συγκεκριμένων δυτικών, 3 (τρεις) δηλωμένοι θάνατοι απ’ τον covid μέσα στο ίδιο 9μηνο. Η διαφορά ανάμεσα στον αριθμό 570.883 και τον αριθμό 3 είναι τεράστια, ό,τι κι αν μετράει κανείς! Πολύ περισσότερο αν πρόκειται για θανάτους που αποδίδονται στην ίδια ακριβώς αιτία…

Γιατί, λοιπόν, ο μέσος (ή ο «ανώτερος μορφωτικά») δυτικός άνθρωπος δεν γυρνάει το βλέμμα του, γιατί δεν αναρωτιέται «βρε, τι να γίνεται στην κίνα;» (ή στην μπουρκίνα φάσο…), γιατί δεν ψάχνει να βρει και να εκπλαγεί άσχημα; Ή, πράγμα που είναι το ίδιο, γιατί τα δυτικά αφεντικά και οι δημαγωγοί τους μιλάνε και ξαναμιλάνε για παγκόσμιο πρόβλημα, για την παγκόσμια συμβολή των (δυτικών) φαρμακο-μαφιών γενετικής μηχανικής στην σωτηρία της ανθρωπότητας και αυτό γίνεται πιστευτό απ’ τους υπηκόους; Πως ανανεώνεται διαρκώς η δυτική κατασκευή ενός «κόσμου» που ταυτίζεται (όταν βολεύει…) αποκλειστικά με τον δυτικό καπιταλισμό;

Μια απάντηση την οποία προτείνουμε στην ερώτηση του «πως είναι δυνατόν να μην συγκρίνει κανείς την κατάσταση εδώ ή εκεί» είναι, απλά, το ότι το «εκεί» δεν υπάρχει! Δεν υπάρχει στο κοσμοείδωλο του δυτικού αν αυτό το «εκεί» δεν έχει την μορφή και το περιεχόμενο που τον βολεύει: να είναι κατώτερο απ’ την δύση σε διάφορους τομείς, να είναι αξιολύπητο… Δεν υπάρχει, επιπλέον, κανένα «εκεί» που να αμφισβητεί με οποιονδήποτε τρόπο την δυτική (καθολική) ανωτερότητα: στους θεσμούς, στην ηθική, στις ιδέες, στις τεχνικές, στις επιστήμες!! Τέτοιο «εκεί» δεν υπάρχει – να γιατί (προτείνουμε) κανείς δεν γυρνάει το βλέμμα του σε αυτές τις περιστάσεις που λέγονται «πανδημία». Το μόνο «εκεί» που έχει γίνει ιστορικά δεκτό για την μυθολογία της δυτικής ανωτερότητας είναι το «εκεί» που είναι εχθρικό, μοχθηρό, ύπουλο, επικίνδυνο, νοσηρό, απολίτιστο…

Όταν ο Edward Said εξέδωσε τον Οριενταλισμό μας άνοιξε τα μάτια!! Μας έδειξε με τον πιο λεπτομερή, αναλυτικό και συνεκτικό τρόπο το πως η δυτική μυθολογική ανωτερότητα αυτο-κατασκευάστηκε κατασκευάζοντας ταυτόχρονα το «κατώτερο Άλλο»· τις βολικές (για την «αυταπόδεικτη») δυτική ανωτερότητα εννοήσεις και παραστάσεις για τον ισλαμικό κόσμο της «εγγύς ανατολής». Θα μπορούσε κάποιος άλλος να κάνει ακριβώς το ίδιο έργο για το πως η δυτική μυθολογία κατασκεύασε την κατωτερότητα των αυτοχθόνων της «νέας ηπείρου» (την «άγρια δύση» της αμερικανικής) ή της αυστραλίας· την κατωτερότητα των ινδών, των ασιατών, των αφρικανών. Παντού όπου άπλωνε τα χέρια του (τα όπλα του και τους σταυρούς του) η δυτική αποικιοκρατία / ο δυτικός ιμπεριαλισμός αυτο-νομιμοποιούνταν μέσα απ’ την κατασκευή κατώτερων· κατώτερων που χρειάζονταν άλλοτε την ευεργετική «καθοδήγηση» του λευκού, χριστιανού κατακτητή και άλλοτε την εξόντωσή τους (συχνά και τα δύο μαζί).

Σε κάποιο σημείο ο Said συμπυκνώνει αυτήν την διαδικασία σε μια φράση: …Το πλέγμα της γνώσης και της εξουσίας που δημιουργεί τον «Ανατολίτη» και κατά μία έννοια τον εξαφανίζει ως ανθρώπινο ον δεν είναι λοιπόν για μένα ένα αποκλειστικά ακαδημαϊκό πρόβλημα…. Είναι αλήθεια. Η διαδικασία της κατασκευής της δυτικής πολιτιστικής, ηθικής, τεχνικής, θεσμικής, αισθητικής, ιδεολογικής “παγκόσμιας” ανωτερότητας ήταν (και παραμένει…) διαδικασία εξαφάνισης των Άλλων ως ανθρώπινων όντων – με τις δικές τους πολιτιστικές, ηθικές, τεχνικές, θεσμικές, αισθητικές και ιδεολογικές ποιότητες. Η γυμνή ζωή που ο Agamben παρατήρησε να φτιάχνεται τώρα στις δυτικές ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις επιβαλλόταν επί αιώνες σαν «εξαγώγιμο είδος». Πριν και μετά τον 19ο αιώνα. Πιο σωστά: επειδή έγινε εφικτή η άγρια, πρωταρχική συσσώρευση σε βάρος αυτών των βίαια απογυμνωμένων / υποτιμημένων ζωών σ’ όλο τον πλανήτη, σε συνδυασμό με το «προτεσταντικό πνεύμα», έγιναν εφικτά τα πρώτα καπιταλιστικά βήματα – στη δύση. Που εδραίωσαν την «παγκόσμια» δυτική ανωτερότητα…. Μέχρι χτες. (Θα δούμε αργότερα πως και γιατί αυτό που ήταν κυρίως «για χρήση εξωτερικού» επιστρέφει τώρα στις δυτικές μητροπόλεις· κι αν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο).

Να γιατί, υποψιαζόμαστε, ότι είναι αδιανόητο, απίστευτο, έξω από οποιονδήποτε (δυτικό) κανόνα εννοήσεων του κόσμου το να υπάρχουν μεγάλα μέρη αυτού ακριβώς του ίδιου κόσμου, του ίδιου πλανήτη, όπου ο θρυλικός covid19-φονιάς δεν σκοτώνει· σίγουρα όχι έτσι όπως δηλώνεται πολιτικά ότι συμβαίνει στην δύση. Να γιατί δεν υπάρχει καμμία απάντηση στα ερωτήματά μας: αυτά θεωρούνται α-νόητα!!!

Αυτή η δυτική «παγκόσμια» ανωτερότητα φτιάχτηκε συστηματικά επί τουλάχιστον 500 χρόνια. Ανανεώθηκε, διορθώθηκε, έγινε πιο «λεπτή» και πιο διειδυτική, εξοπλίστηκε ξανά και ξανά τόσο με μπαρούτι όσο και με «ανθρωπιστικές επιστήμες» (κοινωνιολογία, ανθρωπολογία, ψυχολογία, σημειολογία) επί πάμπολλες γενιές. Είμαστε όλοι τέκνα της, στον ένα ή στον άλλο βαθμό. Η τελευταία φορά που γυαλίστηκε ήταν μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου και την εξαφάνιση του μοχθηρού, επικίνδυνου (αλλά και κατώτερου σε καθε τι εκτός απ’ τα όπλα) «Άλλου» που αντιπροσώπευε στο δυτικό φιλελεύθερο φαντασιακό η (εν πολλοίς «δυτική») ε.σ.σ.δ. Τότε κάποιοι διακήρυξαν «το τέλος της ιστορίας»· και πολλοί περισσότεροι το δέχτηκαν με ανακούφιση: το αιώνιο παρόν (του αιώνιου παλιμπαιδισμού…) θα ήταν, σίγουρα, δυτικό. Δηλαδή: δικό μας!

Το ερώτημα του ενός δισεκατομυρίου νεκρών είναι τώρα αυτό: τι θα συμβεί (και τι συμβαίνει ήδη!) σ’ αυτόν τον δυτικό κόσμο αν η 5 αιώνων ανωτερότητά του όχι απλά αμφισβητείται αλλά έχει ουσιαστικά ξεπεραστεί εκεί που πονάει περισσότερο, στις τεχνοεπιστήμες και στις εφαρμογές τους; Το ερώτημα μπορεί να διατυπωθεί διαφορετικά: αν ο «μέσος» (ή και «ανώτερος»…) γάλλος, ιταλός, ισπανός, αμερικάνος, καναδός, άγγλος, έλληνας, ούγγρος, πολωνός γυρίσει το βλέμμα του στα ανατολικά (ή στα νότια…) και διαπιστώσει πόσο κατώτερος είναι ΗΔΗ στην «αντιμετώπιση της πανδημίας» – αυτό το τόσο «φλέγον ζήτημα» της δυτικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης – πώς θα νοιώσει; Τι θα σκεφτεί; Πόσο έδαφος θα χάσει κάτω απ’ τα πόδια του;

Και πώς, με πόση λύσσα και με τι μέσα θα επιχειρήσει να ανακτήσει την ανωτερότητά του;

(φωτογραφία: Καραβάνι στον παλιό “δρόμο του μεταξιού”)

Ο θάνατος στη Δύση (2)

Τρίτη 26 Γενάρη. Η ορατή αμερικανική παρακμή είναι «αμερικανική» μόνο κατά ένα μέρος. Κατά ένα άλλο, ουσιαστικό, είναι δυτική παρακμή. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα εκδηλωθεί (ή ότι εκδηλώνεται) και στην ευρώπη με τους ίδιους τρόπους.

Ένας «αντι-αμερικάνος» συνταξιούχος σύμβουλος επιχειρήσεων ονόματι Larry Romanoff, κάτοικος Σαγκάης, περιέγραφε πρόσφατα (με αρκετή ειρωνεία) την σχέση ανάμεσα στην μυθολογία της αμερικανικής ηθικής ανωτερότητας και την πράξη της:

… Τα λεξικά γενικά εξηγούν την λέξη “παρέκκλιση” σαν μια έξοδο απ’ το κανονικό ή το τυπικό, ένα γεγονός ή χαρακτηριστικό που μπορεί να είναι δυσάρεστο ή ακόμα και εγκληματικό αλλά συμβαίνει σπάνια. Το 1975 μια επιτροπή της αμερικανικής γερουσίας ερευνούσε τις τεκμηριωμένες υποθέσεις της εμπλοκής της cia σε εκτεταμένες δολοφονίες ηγετών διάφορων κρατών που ήταν εχθρικοί στην αμερικανική ηγεμονία. Το συμπέρασμά της;

«Η επιτροπή δεν πιστεύει ότι οι πράξεις δολοφονιών που εξετάστηκαν αντιπροσωπεύουν τον πραγματικό χαρακτήρα της αμερικής. Δεν αντανακλούν τις ιδέες που ο λαός αυτής της χώρας και ο κόσμος ελπίζουν για μια καλύτερη, πιο πλήρη και πιο δίκαιη ζωή. Θεωρούμε τα σχέδια δολοφονιών σαν παρεκλίσεις».

Συνεπώς … οι δολοφονίες που έκανε η cia, 50 εθνικών ηγετών και 100 μικρότερης αξίας στόχων, επί 50 χρόνια, που συνεχίζονται με αδιάκοπο ρυθμό επί της προεδρίας 12 διαφορετικών αμερικάνων προέδρων, είναι απλές “παρεκκλίσεις” που δεν αντανακλούν “τον πραγματικό αμερικανικό χαρακτηρα”…. Αξίζει να ξαναδιαβάσει κάποιος το πιο πάνω απόσπασμα απ’ την δήλωση της επιτροπής… Δεν αρνείται τις δολοφονίες όλων αυτών των ξένων ηγετών· αντίθετα τις περιγράφει σαν ασυμβίβαστες με το αμερικανικό ουτοπικό ιδεώδες, και είναι αυτό το ιδεώδες και όχι οι πράξεις της με την οποία η αμερική κρίνει τον εαυτό της· αυτό το εικονικό ουτοπικό ιδεώδες είναι που παρέχει το αληθινό μέτρο της αμερικανικής ηθικής υπεροχής…

Ακολουθώντας αυτήν την γραμμή αιτιολόγησης, μια αμερικάνα συγγραφέας ονόματι Dana Williams έγραψε ένα αξιόλογο άρθρο στο οποίο περιέγραφε με λεπτομέρειες ότι οι αμερικανικές στρατιωτικές επεμβάσεις πάντα γίνονταν μόνο υπέρ των συμφερόντων των μεγάλων επιχειρήσεων και των ελίτ· αλλά ύστερα συμπλήρωσε: «ο πιο πολύτιμος θησαυρός της αμερικής είναι οι δημοκρατικές αξίες και η αυξανόμενη αίσθησή της για τα ανθρώπινα δικαιώματα». Τι; Μια αυξανόμενη αίσθηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα; Που αποδεικνύεται πώς; Αυτή η γυναίκα έγραψε για την όλο και πιο αποσταθεροποιητική αμερικανική λιτανεία εγκλημάτων και καταστροφών σε τόσα πολλά μέρη του κόσμου και, αμέσως, σχεδόν χωρίς να πάρει ανάσα, μας λέει για την πολυτιμότητα αυτής της ίδιας χώρας και τον όλο και πιο μεγάλο θησαυρό δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς να συνειδητοποιεί την σύγκρουση στα λόγια της…

Δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς κι άλλα παραδείγματα αυτής της μαζικής ψευδαίσθησης. Ο αμερικάνος πρόεδρος Obama ρωτήθηκε για το πως τα κατάφεραν οι ηπα να ενισχύονται επί 200 χρόνια χωρίς εμφανείς αποτυχίες. Η απάντηση του ήταν το να πει «Η πραγματική δύναμη του έθνους μας δεν προκύπτει απ’ την δύναμη των όπλων μας ή το μέγεθος του πλούτου μας, αλλά από την διαρκή δύναμη των ιδεών μας για την δημοκρατία, την ελευθερία, τις ευκαιρίες και την ανυποχώρητη ελπίδα». Συγχωρείστε μας αν αναρωτηθούμε για την πνευματική κατάσταση του ανδρός, μιας που είπε μια τόσο χοντροκομμένη ανοησία.

… Το 2014 μια ομάδα αμερικανικού ποδοσφαίρου ακύρωσε το συμβόλαιο ενός απ’ τους πιο διάσημους παίκτες της επειδή είχε επιτεθεί βίαια στη σύζυγό του. Στο ξενοδοχείο ενός καζίνο, η κάμερα του ασανσέρ έγραψε τον τύπο να κτυπάει την γυναίκα του στο κεφάλι τόσο δυνατά ώστε το κεφάλι της κτύπησε στον ατσάλινο τοίχο, κι ύστερα έπεσε αναίσθητη. Λίγο μετά η κάμερα στο χωλ του ξενοδοχείου τον έγραψε να τραβάει το αναίσθητο σώμα της γυναίκας του έξω απ’ το ασανσέρ και να την παρατάει στο πάτωμα σαν χαλασμένη κούκλα. Όταν κυκλοφόρησαν αυτά τα video, ο τύπος έκανε μια δήλωση στα μήντια λέγοντας “Δεν είναι το είδος του ανθρώπου που είμαι”. Αλλά φυσικά αυτό ακριβώς το είδος ήταν· ήταν η τρίτη φορά που ανακατευόταν η αστυνομία σε παρόμοιες πράξεις του. Όμως, όπως οι περισσότεροι αμερικάνοι και το έθνος τους συνολικά, δεν συνέκρινε τον εαυτό του με την πραγματικότητα των πράξεών του αλλά μάλλον με τις ουτοπικές ιδέες που παρίστανε ότι έχει στο κεφάλι του. Έτσι ώστε ενώ κι άλλες φορές είχε κτυπήσει την γυναίκα του σε βαθμό να την αφήσει αναίσθηση, δεν ήταν ο χαρακτήρας που ήταν. Αυτή η ιστορία είναι μια τέλεια απεικόνιση της αμερικής σήμερα…

Αυτή η «διπλή ηθική» βρίσκεται στην καρδιά της δυτικής ιμπεριαλιστικής «παγκόσμιας» ανωτερότητας, και ίσως μπορεί να αποδοθεί στην θρησκευτική (χριστιανική) προέλευση του δυτικού καπιταλισμού στα πρώτα κρίσιμα βήματά του. (Δεν ξέρουμε αν είναι γνωστό αλλά ο χριστιανισμός είναι μια ειδωλολατρική θρησκεία που υποκρίνεται το αντίθετο….) Όπως και νάχει αν οι δυτικές κοινωνίες έχουν υπάρξει τόσο περήφανες για αυτήν την ανωτερότητα, δεν είναι για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο επειδή εξασφάλιζαν στα αφεντικά τους την λεηλασία του υπόλοιπου «κατώτερου» πλανήτη· και στους υπηκόους λίγα ψίχουλα απ’ αυτήν.

Στη διάρκεια αυτών των 5 αιώνων, που αρχίζουν χοντρικά στα τέλη του 15ου αιώνα, ποτέ αυτή η δυτική υπεροψία δεν αμφισβητήθηκε στην καρδιά της. Ήττες των δυτικών ιμπεριαλισμών υπήρξαν, αρκετές και σημαντικές. Αρκεί να θυμίσουμε την αμερικανική ήττα στο βιετνάμ και την γαλλική στην αλγερία. Αλλά αυτά κρίνονταν σαν «μεμονωμένα» περιστατικά και πάντως σε καμμία περίπτωση κλονισμοί του βάθρου της δυτικής «παγκόσμιας» ανωτερότητας. Απόδειξη, αν χρειάζεται κάποια, ο «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» που ξεκίνησε η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της το 2001: ποιος θα τολμούσε να αμφισβητήσει όχι την στρατιωτική δύναμη αλλά και την «ηθική υποχρεώσή» τους να σώσουν τον κόσμ» απ’ αυτούς τους απολίτιστους γενειοφόρους που μισούσαν επειδή ζήλευαν αυτήν την «δυτική ποιότητα»· και την ζήλευαν επειδή δεν μπορούσαν να την φτάσουν;

(φωτογραφία: Υποδούλωση και εμπόριο σκλάβων…)

Ο θάνατος στη Δύση (3)

Τρίτη 26 Γενάρη. Όμως αυτή η ηθικά, πολιτικά, πολιτιστικά, τεχνικά ανώτερη δύση δεν έσπειρε τον θάνατο μόνο στον υπόλοιπο πλανήτη. Τα αφεντικά της τον έσπειραν, χωρίς αναστολές ή φειδώ, και στο εσωτερικό των δικών τους κοινωνιών! Οι δύο «θερμοί» παγκόσμιοι πόλεμοι στον 20ο αιώνα έχουν εξηγηθεί επαρκώς σαν σύγκρουση αντίπαλων ιμπεριαλισμών. Αλλά αυτοί οι αντίπαλοι ιμπεριαλισμοί δεν περιόρισαν την αναμέτρησή τους «εκεί», στα μακρινά «εκεί» των κατώτερων. Τα αφεντικά την έφεραν, με όλη την θηριωδία που μπορούσαν, μέσα στα σύνορά τους. Τόσο από πολιτική και ιδεολογική όσο και από ανθρωπολογική άποψη θα υποστηρίζε κάποιος χωρίς λάθος ότι η βία που ασκούσε και ο θάνατος που επέβαλε η δυτική «ανωτερότητα» στα «εκεί» του πλανήτη μεταφέρθηκε στις δυτικές μητροπόλεις· και όχι μόνο μία αλλά δύο συνεχόμενες φορές. Θα μπορούσε να έχει υπάρξει και τρίτη ως τα τέλη της δεκαετίας του 1980 αν δεν υπήρχε η αβεβαιότητα του τελικού αποτελέσματος ενός πυρηνικού πολέμου με βαλιστικούς πυραύλους…

Οι δύο + ένας παγκόσμιοι πόλεμοι του 20ου αιώνα έχουν μελετηθεί, αναλυθεί και «εξηγηθεί» από διάφορες πλευρές· δεν είναι δουλειά της ασταμάτητης μηχανής να εμπλακεί σε μια ιστορική αναδίφηση τέτοιου μεγέθους. Υπάρχει όμως κάτι που φαίνεται ότι έχει διαφύγει απ’ την συνείδηση (και την μνήμη…) των δυτικών υπηκόων, και αποδεικνύεται με ελεεινό τρόπο τώρα, με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία στη δύση. Αυτή η όποια δυτική «ανωτερότητα» ποτέ δεν μοιράστηκε ισότιμα στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών· οι «μερίδες» της ήταν πάντα ταξικά προσδιορισμένες. Τα δυτικά αφεντικά δεν ήταν αδίστακτα μόνο απέναντι στους «ανατολίτες», στους «άγριους», στους «πίθηκους» ή όποιον άλλο χαρακτηρισμό εφηύραν οι ειδικοί τους για τους κατώτερους. Ήταν αμείλικτα και απέναντι στους δικούς τους «ανώτερους» υπηκόους αν επρόκειτο να κερδίσουν έναν πόλεμο, έναν παγκόσμιο πόλεμο, μια καλύτερη θέση στον καταμερισμό εξουσίας και κερδών απ’ την καπιταλιστική εκμετάλλευση όλων όσων μπορούσαν!

Πριν 40 ή 50 χρόνια αυτό θα ήταν ίσως κοινότοπο για τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα των δυτικών κοινωνιών. Όχι πια, εδώ και 30 ή 20 χρόνια, όπου ενσωματώθηκε η πεποίθηση στους πρωτοκοσμικούς υπηκόους ότι είναι, κατά κάποιον τρόπο, ισότιμοι μέτοχοι της δυτικής ανωτερότητας, ότι η κοινωνική άνοδος τους περιμένει αργά ή γρήγορα (άσχετα με το τι στοιχίζει αυτό το σύστημα στον υπόλοιπο ανθρώπινο πλανήτη)· και ότι τα κράτη και τα αφεντικά προστατεύουν αυτά τα μικρά, ατομικά μερίδια ανωτερότητας των Εγώ-Κεφάλαιο, σεβόμενα την αξία τους, την ζωή και την υπόληψη των υπηκόων τους.

Ξέχασαν (ολέθριο!) ότι τα αφεντικά τους δεν σκοτώνουν μόνο στη συρία, στο ιράκ, στο αφγανιστάν ή στο μάλι· σκοτώνουν άνετα και τους δικούς τους αν κρίνουν πως αυτό θα τους φέρει κέρδη στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Τα πιο πρόσφατα πετυχημένα τεστ (πετυχημένα για τα αφεντικά) έγιναν με τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και τις σφαγές στο ψαχνό μέσα στις μητροπόλεις – μια πρώτη φάση του 4ου παγκόσμιου… Ήταν μικρές μεν αλλά έντονες και χαρακτηριστικές δόσεις θανάτου τις οποίες οι υπήκοοι προτιμούσαν να αποδώσουν σ’ αυτούς τους «απολίτιστους» «τρομοκράτες», «ζηλόφθονους», «φανατικούς», «παρανοϊκούς» που τους υποδείκνυαν τα αφεντικά τους· παρά να διαρρήξουν τις σχέσεις συνενοχής (και νομής ψίχουλων) που πατούσαν πάνω σ’ αυτήν την μυστηριώδη «κοινή μοίρα του ανώτερου δυτικού, πέρα και πάνω από την όποια ταξική διαστρωμάτωση».

Μπορεί (και πρέπει) να μας ρωτήσει κάποιος: δηλαδή αυτοί οι 570.883 νεκροί (έναντι των 3…) που ενδεικτικά υποδείξαμε από 5 μόνο δυτικά κράτη και για 9 μόνο μήνες ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία των «θυσιασμένων» απ’ τα δυτικά αφεντικά προκειμένου να…; Να…; Να τί;

Ναι και όχι! «Όχι», επειδή ξέρουμε ότι δεν είναι πραγματικοί νεκροί του covid· είναι μια εικονική παρέλαση θανάτου, μέσα και γύρω από κοινές δεξαμενές, με διάφορους κρίσιμους πειθαρχικούς στόχους, που τα μεν δυτικά αφεντικά ονομάζουν «great reset» εμείς δε καπιταλιστική αναδιάρθρωση.

«Ναι», όμως, επειδή αυτοί οι κρίσιμοι πειθαρχικοί στόχοι είναι αναπόσπαστο τμήμα του εξελισσόμενου 4ου παγκόσμιου πολέμου, και των προσπαθειών των δυτικών αφεντικών να «αναμετρηθούν στα ίσα» με τον «ανατολίτη» ανταγωνιστή τους που όχι απλά απειλεί την ανωτερότητά τους αλλά πιθανόν την έχει ξεπεράσει ήδη! Δεν είναι όλοι αυτοί οι πραγματικοί νεκροί της «θερμής» κορύφωσης του 4ου παγκόσμιου· δεν έχει φτάσει ακόμα αυτή η στιγμή… Είναι οι εν μέρει εικονικοί και εν μέρει πραγματικοί νεκροί της επιτάχυνσης των προετοιμασιών γι’ αυτήν την κορύφωση! Εν μέρει εικονικοί και εν μέρει πραγματικοί απ’ τα αγχωμένα, ανεξέλεγκτα ιατρικά πειράματα θεραπειών· απ’ την ανάγκη να εξασφαλιστεί πελατεία για τις δυτικές βιοτεχνολογικές επιχειρήσεις και την δυτική γενετική μηχανική· απ’ την ανάγκη περιορισμού των πολλών πολλών ελευθεριών προς όφελος των τεχνο-πειθαρχικών σ.δ.ι.τ. και της γενίκευσης της αλγοριθμικής επιτήρησης…

Όλα αυτά, βέβαια, υπό έναν όρο: ότι οι δυτικοί υπήκοοι δεν θα κοιτάξουν ανατολικά (ή νότια…) για να βρουν ένα μη δυτικό μέτρο των καταστάσεων που τους έχουν επιβληθεί.

Είναι άλλη μια πετυχημένη εκδοχή του οριενταλισμού! Και κινδυνεύει να είναι εκείνη που θα ηττηθεί πανηγυρικά…

(φωτογραφία: Το εμπόριο σκλάβων έχει “αναγεννηθεί”. Τα ευρωπαϊκά κράτη προσπαθούν να εμποδίσουν μετανάστες και πρόσφυγες απ’ την αφρική· και οι λιβυκές συμμορίες αναλαμβάνουν την “αξιοποίηση” αυτών των εμποδίων, για λογαριασμό είτε ντόπιων είτε πρωτοκοσμικών αφεντικών…)

Το χαλιφάτο…

Τετάρτη 20 Γενάρη. Caliphate… Ήταν μια δημοσιογραφική επιτυχία πρώτης γραμμής: μια σειρά ραδιοφωνικών εκπομπών / επεισοδίων (podcast), με βασικό σκελετό την συνέντευξη ενός (πρώην) «τρομοκράτη» του isis… Ονόματι Abu Huzaifa al-Kanadi… Ο καναδός πακιστανικής καταγωγής Huzaifa διηγήθηκε στη δημοσιογράφο Rukmini Callimachi (που βρήκε τον “τρομοκράτη” μέσω instagram…) το πως «ριζοσπαστικοποιήθηκε», πως ταξίδεψε στη συρία, πως εντάχτηκε στον isis, και το πόσες δολοφονίες / εκτελέσεις έκανε σαν μέλος του. Εμβόλιμα, για χάρη του εμπλουτισμού αυτού του ραδιοφωνικού σήριαλ, η Callimachi προσέθεσε και διάφορα άλλα στοιχεία, παρμένα απ’ το μήντιο για λογαριασμό του οποίου δούλευε: τους new york times… Απ’ τα 10 επεισόδια της σειράς (ξεκίνησαν τον Σεπτέμβρη του 2018) τα 7 είχαν πρωταγωνιστή τον Huzaifa, και τα υπόλοιπα 3 ήταν «γενικής πληροφόρησης»… Η Callimachi ήταν γνωστή, “βαρύ όνομα” στο payroll των new york times: είχε, άλλωστε, κι άλλη μια μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία στο ενεργητικό της: είχε κλέψει από κάποιο κυβερνητικό κτίριο στη Βαγδάτη αρχεία με στοιχεία για μέλη (ή υπόπτους για συμμετοχή) στον isis…

Η ακροαματικότητα του σήριαλ ήταν μεγάλη. Και η σειρά άρχισε να βραβεύεται. Το 2018 κέρδισε το βραβείο του καλύτερου ραδιοφωνικού ντοκυμαντέρ απ’ την international documentary association. Το 2019 κέρδισε άλλα δύο, το βραβείο Peabody (στο όνομα ενός βαθύπλουτου και φιλάνθρωπου αμερικάνου επιχειρηματία των μέσων του 20ου αιώνα), και το βραβείο της «λέσχης αμερικάνων δημοσιογράφων που δουλεύουν εκτός συνόρων» (“overseas press club of america”) – ενώ η Callimachi έφτασε στον τελικό των υποψήφιων για το βραβείο pulitzer το 2019.

Όλα ήταν εκείνο που έπρεπε να είναι: η επιβράβευση των «ειδικών» της δημαγωγίας για μια δημοσιογραφική δουλειά που είχε ντοκουμεντάρει τα εγκλήματα και την βαρβαρότητα του isis στη συρία. Ένα μόνο προέκυψε: ο Shehroze Chaudhry (το πραγματικό όνομα του Huzaifa…) δεν είχε πάει ποτέ στη συρία, δεν είχε ενταχτεί ποτέ στον isis, δεν είχε σκοτώσει με ή χωρίς βασανιστήρια κανέναν!!.. Με μια κουβέντα είχε φτιάξει όλη την ιστορία που σέρβιρε με την φαντασία του…

Πώς αποκαλύφθηκε αυτή η φάρσα; Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή η καναδική αντιτρομοκρατική εντόπισε και άρχισε να παρακολουθεί τον Chaudhry / Huzaifa σαν «τρομοκράτη του isis» όταν άρχισαν να εκπέμπονται απ’ το site των new york times οι συνεντεύξεις του στην Callimachi. Το παρακολουθούσαν για καιρό. Έκαναν κάθε δυνατή έρευνα για την περίπτωσή του, μόνο για να ανακαλύψουν ότι ήταν ψεύτης ολκής. Τον έδεσαν τελικά στις 25 Σεπτέμβρη του 2020 με την κατηγορία της «ψευτο-τρομοκρατικής δράσης» που χρησιμοποιούνται για τα τηλεφωνήματα / φάρσες για τοποθέτηση βομβών. (Ο δικηγόρος του δήλωσε ότι η κατηγορία δεν είναι σοβαρά τεκμηριωμένη, και ότι ο Chaudhry / Huzaifa θα αθωωθεί).

Το κουβάρι υποχρεωτικά άρχισε να ξεδιπλώνεται ανάποδα. Οι καθεστωτικοί new york times αναγκάστηκαν να κάνουν «εσωτερική έρευνα» για το θέμα· για να ανακοινώσουν στις 18 Δεκέμβρη του 2020 (προσέξτε την κομψότητα της διατύπωσης) ότι «…σημαντικά σημεία της σειράς δεν υπηρετούσαν τα στάνταρ της ακρίβειας…». Αλλά, επίσης, ότι «… η έλλειψη βαθύτερης έρευνας για την αξιοπιστία των στοιχείων οφειλόταν στο ότι η εφημερίδα ήταν καινούργια στον τομέα του ραδιοφώνου, χωρίς πείρα…» Τα βραβεία ανακλήθηκαν (σεμνά και χωρίς τις φανφάρες της απονομής τους)… Η Calliachi υποστηρίξε ότι εξαπατήθηκε… και παραιτήθηκε (αλλά η παραίτησή της δεν έγινε δεκτή, αφού θεωρείται «ειδική» στην «ισλαμική τρομοκρατία»). Το σημαντικότερο όλων: όταν έγιναν όλα αυτά, τέλη του 2020, ο isis ήταν πια αδιάφορος σαν «εργαλείο» στη μέση Ανατολή, αφού είχε ηττηθεί απ’ το μπλοκ της Αστάνα, παρά τους ισχυρούς υποστηρικτές και χρηματοδότες που είχε…

Η περίπτωση αυτή είναι σημαντική επειδή είναι χαρακτηριστική: όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι και επαγγελματίες ειδικοί της δημαγωγίας ξεγελάστηκαν από έναν μυθομανή… Το «τρώτε»; Δεν θα έπρεπε!

Ο Chaudhry / Huzaifa βρήκε την Calliachi και η Calliachi τον Chaudhry / Huzaifa ακριβώς την στιγμή που έπρεπε! Οι συγγενείς διάφορων καναδών νεαρών που είχαν “πάει για πόλεμο” στις γραμμές του isis καθώς και αντιπολεμικοί ακτιβιστές, κορύφωναν το 2018 μια εκστρατεία υπέρ του επαναπατρισμού τους (από διάφορες φυλακές στην ανατολική συρία που ελέγχονται απ’ τον αμερικανικό στρατό και τους βαστάζους του, τους ypg), και είχαν ήδη ορισμένες επιτυχίες: συζητιόταν, σε επίπεδο κυβερνητικών στελεχών, η διαδρομή που θα ακολουθούσαν στην επιστροφή τους απ’ τη μέση Ανατολή…

Οι συντηρητικοί / δεξιοί καθώς και κρατικοί μηχανισμοί του καναδά ήταν εκνευρισμένοι μ’ αυτήν την εξέλιξη. Να δικαστούν όλοι αυτοί στον καναδά ήταν αδύνατο, αφού ήταν προφανώς αδύνατο να βρεθούν στοιχεία σε βάρος τους (από πού; απ’ τα αρχεία του isis;;;;) Υποχρεωτικά θα έμεναν ελεύθεροι… Και φυσικά η στάση του καναδικού κράτους θα λειτουργούσε σαν διεθνές παράδειγμα, πιέζοντας και άλλα πρωτοκοσμικά κράτη (αγγλία, γαλλία…) να κάνουν το ίδιο, να δεχτούν δηλαδή πίσω τους «φονταμενταλιστές» υπηκόους τους – κάτι που αποφεύγουν μετά βδελυγμίας, προτιμώντας να μάθουν ότι σάπισαν σε κάποια έρημο ή ότι κατάφεραν να φύγουν κρυφά προς φιλιππίνες μεριά…

Χρειαζόταν, λοιπόν, «κάτι» για να σταματήσει η καναδική γενναιοδωρία… Και εντελώς συμπτωματικά βρέθηκε, απ’ το δίδυμο Chaudhry / Huzaifa και Calliachi, υπό την δημοσιογραφική εγγύηση και σφραγίδα των new york times… Η ίδια η Callimachi το παραδέχτηκε, με την υπερηφάνεια που αντιστοιχούσε, αφού ως εκείνη την στιγμή (2 Δεκέμβρη του 2019) δεν είχε αποκαλυφθεί η φάρσα της σειράς «Χαλιφάτο». Το γεγονός ότι ο Chaudhry / Huzaifa μπορούσε να διηγείται πόσο φονιάς ήταν στη μέση Ανατολή κινούμενος ελεύθερα ήταν το κατάλληλο “πάτημα” για να κοπεί κάθε συζήτηση και σχεδιασμός για επαναπατρισμό άλλων τέτοιων “φονιάδων” (εντός ή εκτός εισαγωγικών).

Επρόκειτο, λοιπόν, για συνωμοσία των άστρων, για σατανική σύμπτωση, για “μεγάλη τύχη”; Μήπως το καναδικό κράτος άρπαξε την ευκαιρία αλλά δεν ασχολήθηκε καθόλου να την κατασκευάσει; Υπάρχουν διάφοροι που θα υποστηρίζαν ακριβώς αυτό (υποστηρίζουν το ίδιο για την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία).

Εντάξει…. Ζούμε σ’ έναν κόσμο “ευκαιριών” – κι όποιος προλάβει τις αρπάζει…

(φωτογραφία επάνω: Η Rukmini Callimachi και ο παραγωγός του “caliphate” Andy Mills παραλαμβάνουν το βραβείο Peabody τον Μάη του 2019.

φωτογραφία κάτω: τιτίβισμα της Callimachi στις 2 Δεκέμβρη του 2019. Όπως είπε ο … ο Καναδάς είχε ξεκινήσει να επαναπατρίσει κρατούμενους μέχρι την στιγμή που εμφανίστηκε το podcast μου. Το γεγονός ότι δεν μπορούσαν να τον δικάσουν προκάλεσε σοκ στο σύστημα, δείχνοντας ότι είναι σχεδόν αδύνατο να συγκεντρωθούν καταδικαστικά στοιχεία απ’ την μαύρη τρύπα που ήταν το χαλιφάτο…)

Εισαγωγές – εξαγωγές 1

Τρίτη 19 Γενάρη. …Είμαστε έτοιμοι να εργαστούμε μαζί με τις ΗΠΑ για ένα κοινό «Σχέδιο Marshall για την Δημοκρατία»… Δεν πρέπει να αφήσουμε καθόλου χώρο για τους εχθρούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τις ΗΠΑ αλλά επίσης για την Γερμανία και την Ευρώπη… Χωρίς δημοκρατία στις ΗΠΑ δεν θα υπάρχει δημοκρατία στην Ευρώπη… Τάδε έφη ο γερμανός υπ.εξ. Heiko Maas συνεντευξιαζόμενος πριν καμμιά δεκαριά μέρες σε γερμανικό τοπικό μήντιο. Αν τα πάρει κανείς κατά λέξη είναι ανατριχιαστικά (λέμε τώρα). Έχουν, άραγε, κι εκεί «γιορτή των φώτων»;

Σε κοινωνίες όπου η μνήμη και η κριτική ικανότητα συμπιέζονται σε μέγεθος χρυσόψαρου, η «υπεράσπιση της δημοκρατίας» από κράτη που έσφαξαν πολύ πρόσφατα στο γόνατο θεμελειώδεις συνταγματικούς κανόνες τους (λόγω «έκτακτης ανάγκης», λες και τα συντάγματα φτιάχονται για κάτι άλλο και όχι σαν προβλέψεις των ορίων της εξουσίας σε περιπτώσεις «έκτακτης ανάγκης»…) μπορεί να φαίνεται καινούργιος νταλκάς…

Όχι βέβαια! Μόνιμα μπλεγμένοι σε μάταιες προσπάθειες, στο (χάρτινο) Sarajevo, σε τρεις διαδοχικές αναφορές / αναλύσεις (νο 79, Δεκέμβρης 2013· νο 80, Γενάρης 2014· νο 90, Δεκέμβρης 2014) κάτω απ’ τον γενικό τίτλο κοινοβουλευτισμός, εξουσία, κράτος κάναμε μια εργατική, κριτική επισκόπηση των μετασχηματισμών της περιβόητης «δυτικής δημοκρατίας» ήδη απ’την δεκαετία του 1980. Δεν θα αναδημοσιεύσουμε κάτι· όποιος ενδιαφέρεται είναι εύκολο να βρει στο site ολόκληρα τα κείμενα.

Εκείνο που πρέπει απλά να θυμίσουμε (και είχαμε αναλύσει τότε) είναι πως ήδη απ’ την πρώτη, ηρωϊκή έφοδο του νεοφιλελευθερισμού, ένας βασικός στόχος των αφεντικών και του κόμματός τους (του κράτους) ήταν ο μετασχηματισμός των δυτικών δημοκρατιών προς πιο ολιγαρχικές πραγματικές δομές, κρατώντας μόνο κάποιες ελάχιστες επιφάσεις δημοκρατικότητας, όπως οι εκλογές. Ένα απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της σχεδιασμένης «μετατόπισης» ήταν η ανάπτυξη μιας τεχνογραφειοκρατίας, σωμάτων «ειδικών» δηλαδή, στους οποίους «οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού» απευθύνονταν προκειμένου να γνωμοδοτήσουν με «επιστημονικό» τρόπο, δηλαδή υπεράνω των πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών, για κρίσιμα ζητήματα κρατικής, δημόσιας πολιτικής δράσης. Στην πραγματικότητα η κατασκευή αυτών των «δήθεν α-πολιτίκ ειδικών με ισχυρή συμβουλευτική αρμοδιότητα» ήταν η μέθοδος νομιμοποίησης αποφάσεων που δεν είχαν δημοκρατική συναίνεση. Κι αυτά ξεκίνησαν απ’ την δεκαετία του 1980, σαν η απάντηση των αφεντικών απέναντι στην πίεση (και τα αιτήματα) των «απο κάτω»…

Το βεβαιωμένο γεγονός είναι ότι αυτές οι δομές των «ειδικών», που μπορεί να ήταν οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, σεισμολόγοι ή γενικά μπουρδολόγοι, έγιναν τόσο κοινότοπες στις δυτικές δημοκρατίες εδώ και δεκαετίες ώστε όταν εμφανίστηκαν πρόσφατα οι «λοιμωξιολόγοι» σαν σύμβουλοι / παραγωγοί «πολιτικών αποφάσεων» (ή άλλοθι για τέτοιες…) η κοινωνική συναίνεση στον ρόλο τους ήταν εξασφαλισμένη. Με δεδομένο πως οι κάθε φορά επιλεγμένοι ταδε-λόγοι / «τεχνικοί σύμβουλοι του κράτους» είναι δεμένοι με αμοιβαία οφέλη με κυκλώματα και συνασπισμούς αφεντικών του ενός ή του άλλου είδους, και με δεδομένο επίσης ότι η πραγματική ή εικονική συνθετότητα και η εντελώς πραγματική μικροαστικοποίηση και ανάλογη διανοητική οκνηρία των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών ευνοεί την ανάθεση σε «ειδικούς» των αποφάσεων (the cognitives ‘n’ the ignorants…), ο χαρακτηρισμός «δημοκρατία» είναι, το λιγότερο, κωμικός.

Αλλά δεν τελειώνει εδώ η ιστορία! Αν όσοι αντιτίθενται στην τεχνογραφειοκρατία των «ειδικών» (για όποιον λόγο κι αν το κάνουν) θεωρούνται de facto όχι απλά «ανειδίκευτοι» αλλά, επίσης, «επικίνδυνοι», είναι επειδή βρίσκονται, είτε προσωρινά είτε μόνιμα, έξω απ’ την τεχνογραφειοκρατική συναίνεση. Είναι αυτονόητο πως θα θεωρηθούν «απειλή για την δημοκρατία», επειδή αυτή η τελευταία είναι έτσι οριοθετημένη ώστε να μπορεί να αντέξει αντιθέσεις μεταξύ ειδικών (κι αυτό μόνο αν αυτές οι αντιθέσεις είναι μεταξύ διαφορετικών λόμπυ των αφεντικών) αλλά σε καμμία περίπτωση την αμφισβήτηση της αρμοδιότητας των (σχεδόν πάντα εξωνημένων) «ειδικών» να επιβάλλονται σε πλευρές της κοινωνικής ζωής.