Tag: ιδεολογία

Η χρεωκοπία είναι μέρος της αναδιάρθρωσης! (2)

Δευτέρα 7 Ιούνη>> Να το πούμε διαφορετικά. Το ξεπέρασμα πολλών (άγνωστο σ’ εμάς πόσων αλλά σίγουρα πολλών) «επιστημονικών ειδικοτήτων» λόγω της τεχνητής νοημοσύνης και των έξυπνων αλγόριθμων έχει αναγγελθεί προ πολλού. Όπως έχει αναγγελθεί ο ριζικός μετασχηματισμός σχεδόν όλων των υπόλοιπων, ειδικά αν στις ήδη αναμενόμενες μηχανικές δυνατότητες προστεθούν και οι εκρηκτικά «επαναστατικές» που θα σχετίζονται με τις εφαρμογές της κβαντικής μηχανικής. Μ’ άλλα λόγια τα πεδία της διανοητικής εργασίας (τέτοια είναι τα επιστημονικά πεδία) όχι μόνο δεν θα μείνουν ανεπηρέαστα απ’ τις εξελίξεις της 4ης βιομηχανικής επανάστασης αλλά, αντίθετα, θα είναι αυτά κυρίως που θα αναδιαρθρωθούν! Η δουλειά της καθαρίστριας (ένα παράδειγμα) θα συνεχίσει να γίνεται όπως ξέρουμε: χειρωνακτικά, φτηνά, υποτιμημένα… Η δουλειά όμως του γιατρού διαφόρων ειδικοτήτων (άλλο παράδειγμα) αναμένεται να αναδιαρθρωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε ειδικοί που τώρα ακόμα απολαμβάνουν υψηλού κύρους και αμοιβών (ας πούμε: οι καρδιοχειρούργοι ή οι ορθοπεδικοί) θα είναι τυχεροί μετά από μια γενιά αν ξεπέσουν απλά σε χειριστές ρομποτικών μηχανών· ισότιμοι αποφοίτων τεχνικών σχολών…

Αυτή η ριζική ανατροπή γίνεται ήδη μπροστά στα μάτια μας· και ελάχιστοι δίνουν σημασία! Ποιοί ήταν εκείνοι που έδιναν πραγματικά τον τόνο του τι είναι (και τι δεν είναι) ο τσαχπίνης στη διάρκεια της δυτικής υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας; Κάποιοι γιατροί; Όχι βέβαια!!! Εκείνοι που πραγματικά βρίσκονταν στην «καρδιά» της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας ήταν οι προγραμματιστές (μοντέλα – μοντέλα – μοντέλα!), ορισμένοι βιοτεχνολόγοι με «εκτυπωτές» γονιδίων και τα δικά τους μοντέλα, και οι μπηχεβιοριστές που είναι, απλά, απατεώνες. Οι υπόλοιποι (οι γιατροί διάφορων ειδικοτήτων) ήταν μόνο η ουρά των πιο πάνω· παπαγάλιζαν με τον παρακμιακό στόμφο τους αυτά που άκουγαν εν πλήρη αγνοία· και μερικοί από δαύτους έγιναν διάσημοι σαν εκπρόσωποι τύπου του συμπλέγματος που φαινόταν να έχει επικεφαλής τύπους του είδους κυρ Βασίλης (Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων). Το ότι ο συγκεκριμένος έχει ανακηρυχτεί σαν «ο σημαντικότερος γιατρός στον κόσμο» είναι, υποθέτουμε, δηλωτικό από μόνο του!

Ξέρουμε ότι αυτή η θέση μας ισοδυναμεί με το «ο βασιλιάς είναι γυμνός»! Δεν μας ενδιαφέρει να πείσουμε κανέναν!!! Θεωρούμε ωστόσο ακόμα και εμπειρικά επιβεβαιώσιμο το γεγονός ότι εδώ και 16 μήνες η μεγάλη μάζα των γιατρών κατέρρευσε (σαν διανοητικό κεφάλαιο…), λούφαξε, ακολούθησε σαν υπνωτισμένη την «γραμμή», και δεν τόλμησε καν και καν να σηκώσει το «επιστημονικό μπόι» της· πράγμα που, για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης, το είχε κάνει στα μέρη μας και αλλού σε ικανό βαθμό και εναντίον του tamiflu (γρίπη των πτηνών…) και εναντίον του gardasil! (Εξαιρούνται απ’ πιο πάνω οι ομοιοπαθητικοί και διάφοροι άλλοι εναλλακτικοί, οι οποίο όμως επίσης λούφαξαν στη δημόσια σφαίρα – από όσο μπορούμε να ξέρουμε…)

Υποστηρίζουμε λοιπόν ότι αυτό το μαζικό «ντου» του υπάρχοντος καπιταλιστικού δυναμικού ειδικευμένης διανοητικής εργασίας στον τσαχπίνη «τώρα που γυρίζει», αυτός ο όγκος των 500.000 που ασχολήθηκε να βρει (ή να παραστήσει ότι ψάχνει…) μια κάποια «λύση», είναι η αντεστραμμένη απόδειξη της εξελισσόμενης παρακμής, της επερχόμενης υποτίμησης του μεγαλύτερου μέρους αυτού του κεφαλαίου. Σα να προσπάθησαν (ασυνείδητα οπωσδήποτε) τα άτομα «ειδικοί» να παίξουν ένα απ’ τα τελευταία χαρτιά τους υπέρ της «επιστημονικής» αναγκαιότητάς τους· ένα χαρτί επιστημονικής χρησιμότητας αγκυρωνόμενο σε μια υπόθεση Θεαματικού Χαρακτήρα.

Ξέρουμε: «αυτά δεν γίνονται»…

Ο.Κ….

Και ως Είδωλα έσεσθε

Δευτέρα 3 Μάη>> Τι μπορεί να συμβεί όταν το διογκωμένο, υπερτροφικό Εγώ σου συμπιέζεται, ζουλιέται, τόσο ώστε να γίνει μια ασήμαντη υπο-κουκίδα σε μια καμπύλη που πρέπει να “ισοπεδωθεί”; Τι συμβαίνει όταν ο σπουδαίος Εαυτός σου ξυπνάει ένα πρωί χαμένος στο κουρνιαχτό της νεκροφιλίας του κεφάλαιου; Τι συμβαίνει όταν όλες οι τρομερές ιδέες που είχες για πάρτη σου χρεωκοπούν ακαριαία μέσα σε ένα διατεταγμένο (απ’ τα αφεντικά) δίπολο “on /off”, όταν αποπληθωρίζονται βίαια και γίνονται ένα κουρελόχαρτο “νόμισμα” (νόμισμα: απ’ το ρήμα νομίζω…) μηδαμινής ανταλλακτικής αξίας; Τι συμβαίνει ότι πρέπει να μένεις αιχμάλωτος για να “νοιώθεις ελεύθερος”; Τι συμβαίνει όταν υποψιάζεσαι στιγμιαία πως την μόνη αξία της Ζωής (σου / του / των), την αξία χρήσης της, την έκανες φαίνεσθαι και είδωλο και πόζα και antisocial μεσολαβήσεις· τόσο παλιά ώστε έχεις ξεχάσει πια πότε βρέθηκες σ’ εκείνο το σταυροδρόμι, που ήθελες να πας και που βρέθηκες;

Κάποιος είπε (ο Καστοριάδης γιατρέ μου;) ότι συμβαίνει κάποτε η αγωνία να σώσεις το Είδωλό σου να γίνεται μεγαλύτερη απ’ το να σώσεις την ζωή σου. Κάπως έτσι. Αυτό είναι που πουλιέται συστηματικά και επιτήδεια τώρα σαν “έξοδος” κάτω απ’ τον γελοίο και αναιδή τίτλο operation freedom. (Αμερικανιά!!) Σώστε το φαντασιωτικό δυναμικό σας κι αφήστε στις εταιρείες και στους μηχανισμούς μας όλα τα υπόλοιπα!!! «Η μόνη δυνατότητα που επιτρέπεται να έχεις (δείχνει το Μεγάλο Δάκτυλο) είναι την μηδαμινότητα που σου επέβαλα να την ξανακάνεις hype!»…

Πρόσχαροι (;) «νέου τύπου» οπαδοί του ΘανατοΘεάματος διαλαλούν μέσα στο σκοτάδι τα πλατφορμιαστικά ραντεβού τους σαν μια εκστατική «πρώτη νύχτα του γάμου», σα να πρόκειται να λιώσουν παθιασμένα με κάποιο αντικείμενο του πόθου τους. Είναι «ωραίοι», είναι «γενναίοι»… είναι μοιραίοι. Έχουν μπερδέψει τα «σανεμβόλια», τις πλατφόρμες γενετικής μετάλλαξης, με tatoo – γίνονται και τα δύο στο μπράτσο… Προσπαθούν να φτιάξουν και να «φτιαχτούν» με μια υποκουλτούρα του «ΑΖ» (… astrazeneca…), μακρινή ανάμνηση / εκτροπή του «Ζ» του Ζορρό, νομίζοντας ότι έτσι θα ξαναγίνουν μια χωριστή και ανώτερη φυλή: ένας tribal βούρκος που έχει κιόλας την δική του στήλη στους ισολογισμούς των φαρμακομαφιών, των χρηματιστηρίων και των μπηχεβιοριστικών καταγραφών… Τούβλα στο «great wall ελεγχόμενης και εξουσιοδοτημένης ανοσίας» που φτιάχνουν οι μηχανικοί του συμπλέγματος…

Η προέλαση της πανούκλας της γενετικής μηχανικής και της πληροφοριοποίησης είναι τώρα η στάχτη και η λάβα των καπιταλιστικών ηφαιστείων μέσα στις δυτικές μητροπόλεις. Που θάβονται σαν μεταμοντέρνες Πομπηίες αλλά… καθώς σύεται ο φλοιός των θεμελίων τους, όσοι προσπαθούν να σώσουν τα Είδωλά Τους, τα αναλογικά και ψηφιακά Avatar τους, λικνίζονται…

… Μέσα σε αυτόν τον νέο «αναλυτικό λόγο περί συστήματος», όπως τον ονόμασε ο Ίλλιτς,, η χαρακτηριστική κατάσταση των ανθρώπων είναι η αποσωματοποίηση. Αυτό είναι φαινομενικά παράδοξο, καθώς αυτό που ο Ίλλιτς ονόμασε «παθογόνο επιδίωξη της υγείας» μπορεί να εμπεριέχει μια έντονη, ασίγαστη και στην ουσία ναρκισσιστική εμμονή με τη σωματική μας κατάσταση…

(Από το ενδιαφέρον βιβλίο Ερωτήματα για την τρέχουσα πανδημία υπό τη θεώρηση του Ιβάν Ίλλιτς – Πανδημικές Αποκαλύψεις, του David Cayley, εκδ. Αλήστου Μνήμης).

 

Βρίζοντας το κοινό

Δευτέρα 22 Μάρτη.>> Τέσσερα βιβλία κανονικού μεγέθους των 250 σελίδων το καθένα, μόνο το κείμενο, xωρίς φωτογραφίες: τόσα χοντρικά είναι αυτά που έχουν γραφτεί εδώ σχετικά με τον τσαχπίνη μέσα σ’ ένα χρόνο.

Έχει κανείς την αίσθηση ότι έχει διαβάσει χίλιες (1000) σελίδες βιβλίου στην ασταμάτητη μηχανή; Μάλλον απίθανο. Το καθημερινό τρίλεπτο ή τετράλεπτο (τόσο χρειάζεται η ανάγνωση) και το καθημερινό πεντάωρο ως οκτάωρο (τόσο χρειάζεται το ψάξιμο και το γράψιμο) είναι δυο μεγέθη τόσο άνισα ώστε κάποια στιγμή δικαιούται να αναρωτηθεί (ο «παραγωγός»…) what for?… και ο μέσος «καταναλωτής» να μην μπορεί να δώσει μιαν απάντηση που να φέρει μια κάποια ισορροπία… Εν τέλει ο μέσος «καταναλωτής» έχει τον χρόνο με την μεριά του, μπορεί να σερφάρει στον κυβερνοχώρο ή μπορεί να ελεεινολογήσει αυτά που διάβασε. Αντίθετα ο «παραγωγός» έχει σταθερά τον χρόνο εναντίον του: πρέπει να προλάβει (την καπιταλιστική / κρατική κίνηση…) έγκαιρα και έγκυρα· και πρέπει να το κάνει θεωρώντας τον κάθε άγνωστο αναγνώστη σαν υψηλής νοημοσύνης και ηθικής…

Αυτά τα δεδομένα είναι καταραμένα. Και έγιναν ακόμα σκληρότερα απ’ την στιγμή που ο μέσος «καταναλωτής» ασταμάτητης μηχανής άρχισε να πολλαπλασιάζεται εδώ και πολλούς μήνες· τσαχπίνης γαρ. Όσες (πολιτικές) εξηγήσεις κι αν βρήκε ο «παραγωγός» για να είναι συνεπής σε ένα καθημερινό ραντεβού με μερικές χιλιάδες αγνώστων, δεν θα μπορούσε να αποφύγει αυτό το συνειδησιακό όριο: οι αναγνώστες έχουν την τάση να νοιώθουν «πελάτες» και να συμπεριφέρονται ανάλογα (πάντα έχουν δίκιο!), όμως η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι μαγαζί, δεν «πουλάει» κάτι για να πανηγυρίζει με την «αύξηση της πελατείας»! Κι όμως: τα «καταναλωτικά ήθη» ήταν / είναι πάντα εκεί, μπροστά της, στην «άλλη μεριά του σήματος», σ’ αυτές τις χιλιάδες των άγνωστων «επισκεπτών» – κάποτε και στους γνωστούς.

Αφού τέτοιες είναι οι γενικές ιδεολογικές συνθήκες, τα μέσα κοινωνικά ήθη (και όχι οι προθέσεις και οι στόχοι του «παραγωγού»…) που καθορίζουν την πρόσληψη αυτού του καθημερινού τρίλεπτου, τετράλεπτου, τότε what for? τα πολύωρα, ανελέητα νυχτέρια; Κι αν ο κάθε κουφιοκέφαλος κανίβαλος ή το κάθε κοπρόσκυλο των κλασσικών media ή των antisocial media μπορεί, κοιτώντας απ’ την κλειδαρότρυπα του σκοταδιού του να αυτοϊκανοποιείται αφοδεύοντας πάνω σ’ αυτά τα ξενύχτια, τότε πως οι υπόλοιποι «καταναλωτές» μπορούν να τον πετάξουν με τις κλωτσιές έξω απ’ το «κοινό», ώστε να αποκατασταθεί μια κάποια ελάχιστη ίσως αλλά οπωσδήποτε έντιμη κοινότητα; Θέλουν, άραγε, καν και καν, να διαχωριστούν απ’ την σαβούρα που είναι βέβαια «μακριά» σαν φυσική απόσταση αλλά εντελώς δίπλα σαν ψηφιακή; Ο κόσμος των ψηφιακών μεσολαβήσεων περιλαμβάνει μεγάλες δυνατότητες συνειδησιακής, διανοητικής υποτίμησης και λίγες ανατίμησης· η εξωτερίκευση και η ανάδευση της σαβούρας έχει γίνει όπλο των κυρίαρχων· το θηρίο της «ψηφιακής κουλτούρας» (έτσι λέγεται;) καταβροχθίζει πολλά..

Η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει οριστικές απαντήσεις για όλα αυτά· αλλά δεν θέλει να μείνει αδρανής. Υποστηρίζει ότι το μέσο δεν είναι το μήνυμα (όπως ισχυριζόταν ο Μακ Λούαν)· ωστόσο το μικροαστικό σκουπιδαριό που μπορεί να σκεπάσει οποιοδήποτε μέσο είναι ένα πολύ δυσοίωνο μήνυμα! Και όχι μόνο “μήνυμα”.

Οι καιροί στους οποίους μας έχουν σπρώξει δεν επιτρέπουν φιλαυτίες, ναρκισσισμούς, κολακείες. Δεν επιτρέπουν επίσης (αυτό δείτε το σαν ζήτημα αρχής) το τυφλό κυνήγι των «likes», όπως κι αν εκδηλώνονται. Έφτασε, λοιπόν, η στιγμή να αλλάξει η ασταμάτητη μηχανή. Το είχε υπονοήσει απ’ τις 1 Μάρτη: έγραφε τότε για τα γενέθλιά της, ότι έγινε (στην ψηφιακή εκδοχή της) 5 χρονών, και πως έχει δόντια. Δαγκώνει. Ακόμα κι αν πρέπει τώρα να δαγκώσει τη γλώσσα της.

Από σήμερα η ασταμάτητη μηχανή γίνεται εβδομαδιαία· αντί για καθημερινή. Μια φορά την εβδομάδα, κάθε Δευτέρα ή Τρίτη· και μόνο σε (κατά την κρίση της) εξαιρετικά επείγουσες καταστάσεις άλλη μια μέρα, όποια χρειαστεί. Αλλά, το ξαναλέμε, αυτό το τελευταίο θα είναι εξαίρεση. Ο κανονικός ρυθμός της θα είναι εβδομαδιαίος. Μια συνειδητή άρνηση εργασίας, άρνηση της κατανάλωσής της και της απονεύρωσής της μέσω της αλλοτρίωσης και της συνήθειας· μια άρνηση με situ καταβολές (το αναγνωρίζει).

Αυτό σημαίνει, φυσικά, λιγότερη ύλη· και πιο επιλεκτική. Απ’ την άλλη μεριά θα απελευθερωθεί χρόνος για να πέσει μεγαλύτερο βάρος στα άλλα δύο σκέλη του project Sarajevo/αόρατες πόλεις: στο Sarajevo.pdf και στα τετράδια για εργατική χρήση. Μεγαλύτερη προσοχή στην εμβάθυνση· αλλά, επίσης, μεγαλύτερη προσοχή σε όσες / όσους εννοούν να υποστηρίζουν στον έναν ή στον άλλο βαθμό το εγχείρημα.

Δεν είναι μια απόφαση εν θερμώ· το αντίθετο. Είναι όμως μια απόφαση θυμωμένη. Εδώ και πολύ καιρό. Ο θυμός δεν έγινε εμπόδιο στην όσο το δυνατό αρτιώτερη καθημερινή εργατική αντιπληροφόρηση και κριτική· αλλά ήταν παρών πίσω τους. Πριν αποφασίσει να δαγκώσει την γλώσσα της η ασταμάτητη μηχανή έσφιξε τα δόντια για πολλούς μήνες. Θυμός όχι μόνο απέναντι στ’ αφεντικά – εκεί είναι αυτονόητος. Θυμός επίσης απέναντι στην αδράνεια, στις υπεκφυγές, στην ψυχολογικοποίηση, τις φτηνές δικαιολογίες· σ’ ότι τέλος πάντων ευνοείται απ’ τα καταναλωτικά (και αυτοκαταναλωτικά) ήθη και έθιμα.

Υπάρχει κάτι άδικο σ’ αυτήν την αλλαγή: αντιμετωπίζουμε τους πάντες σαν «μέσους καταναλωτές» ενώ δεν είναι έτσι. Το ξέρουμε. Ξέρουμε ότι υπάρχουν άγνωστοι αναγνώστες με τους οποίους θα άξιζε να αποκτήσουμε καλύτερη και ουσιαστικότερη σχέση· κι αυτοί / αυτές το ίδιο, απ’ την μεριά τους. Για τα δύσκολα που είναι μπροστά μας. Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη απόφαση είναι προσωρινή, μεταβατική. Υπάρχουν κάποιες σκέψεις για μεγαλύτερες αλλαγές στο πως θα λειτουργεί αυτό εδώ το εργατικό, αυτόνομο, πολιτικό, ανταγωνιστικό site – αλλά χρειάζονται κάποιον χρόνο για να ωριμάσουν και να αποκτήσουν μορφή.

Όταν θα είναι έτοιμες θα τις ανακοινώσουμε.

Αυτά. Και μια αφιέρωση σ’ όσες / όσους έχουν ακόμα ψυχή και νοιώθουν τα λόγια και τα νοήματα:

Η διαρκής ανακατασκευή της «πραγματικότητας»

Κυριακή 21 Μάρτη. Είναι η τρίτη (ή μήπως η τέταρτη;) φορά που θυμίζουμε την πιο κάτω κουβέντα με την (μάταιη ως τώρα) «ελπίδα» πως θα γίνει κατανοητό το ευρύτερο περιβάλλον της ιστορικής κίνησης, στη φάση της άγριας αναδιάρθρωσης, της επέλασης (στην καπιταλιστική δύση κατά κύριο λόγο) των «κανονικοτήτων» που είναι οι οργανωμένες νόρμες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Νόρμες όχι μόνο εργασίας ή κατανάλωσης· νόρμες εννοήσης, επανα-νοηματοδότησης της ζωής και του θανάτου.

Πριν 18 χρόνια λοιπόν ένας τύπος είπε δημόσια τα εξής, σαν απάντηση σε μια συγκεκριμένη ερώτηση:

…Είμαστε μια αυτοκρατορία πλέον, και όταν δρούμε δημιουργούμε την δική μας πραγματικότητα. Κι ενόσω εσείς θα μελετάτε αυτήν την πραγματικότητα – με ζήλεια – εμείς θα δρούμε ξανά, δημιουργώντας άλλες νέες πραγματικότητες, τις οποίες θα μπορείτε να μελετήσετε επίσης, κι έτσι θα πηγαίνουν τα πράγματα. Είμαστε πρωταγωνιστές της ιστορίας … και εσείς, όλοι εσείς, θα μείνετε πίσω και απλά θα μελετάτε τι κάνουμε…

Ο συγκεκριμένος «τύπος» λεγόταν Karl Rove και ήταν (τότε) «ειδικός σύμβουλος ασφαλείας» του αμερικάνου προέδρου Bush του Β. Η ερώτηση αφορούσε τη «νομιμότητα» της εισβολής στο ιράκ. Και ο «σύμβουλος» έδωσε την απάντηση που με δυο λόγια θα διατυπώναμε ως εξής: εξουσία είναι το να μπορείς να δημιουργείς τετελεσμένα. Κι άσε τους άλλους να ψάχνονται…

Πόσο μέσα σ’ αυτό το δόγμα αποδείχθηκαν οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες απ’ τις αρχές του 2020 ως και σήμερα; Απόλυτα – ο Rove ήταν ο «προφήτης» του παροξυσμού της εξουσίας του Θεάματος. Τώρα πια το Εγώ ειμί οι πραγματικότητές σου ήτινες σώζουν εσέ· ουκ έσονται σοι πραγματικότητες έτερες πλην εμού είναι η «πρώτη εντολή του θεού»: της καπιταλιστικής τεχνολογίας.

Αφού οι μηχανές πλαστογράφησης / προπαγάνδας των αφεντικών του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος κατάφεραν να φτιάξουν, εξ εφόδου, την «φοβερή φονικότητα» του τσαχπίνη αλλά και την «φοβερή μολυσματικότητα» των …. «ασυμπτωματικών» (κινήσεις νο 1 και 2)· αφού «νομιμοποίησαν» τα συνταγματικά πραξικοπήματα και τις καθολικές απαγορεύσεις / ρυθμίσεις των ανθρώπινων / κοινωνικών συμπεριφορών κι αφού επέβαλαν την γρήγορη επέκταση των ψηφιακών μεσολαβήσεων σχεδόν παντού (κινήσεις νο 3 και 4)· αφού επέβαλαν την δημιουργική λογιστική θανάτου με τα άχρηστα / σκόπιμα δόλια τεστ και τις κοινές δεξαμενές (κίνηση νο 5 και 6)· αφού προπαγάνδισαν / συσκότισαν την γενετική μηχανική και τις μεταλλάξεις των ανθρώπινων κυττάρων / οργανισμών πουλώντας τες σαν την μοναδική «σωτηρία απ’ το κακό» (κίνηση νο 7)· αφού άρχισαν να επιβάλλουν τους πλατφορμιασμούς σαν «λύτρωση» παρά τα όποια τεχνικά και όχι μόνο προβλήματα επιμελητείας (κίνηση νο 8)· έφτασαν στο σημείο της επιβολής του καθολικού ψηφιακού φακελώματος με την ψευδή μορφή του «διαβατηρίου» (κίνηση νο 9)· και βρίσκονται προ των πυλών της επίσημης ποινικοποίησης / απαγόρευσης οποιαδήποτε θεωρητικής κριτικής (: λογοκρισία) και πρακτικής απόρριψης / ανυπακοής (κίνηση νο 10).

Κάναμε, το ξέρετε, ότι καλύτερο ήταν δυνατόν σαν εργατική κριτική και αντιπληροφόρηση για να προειδοποιήσουμε έγκαιρα πως αυτή θα ήταν η αλληλουχία των κινήσεων, τα διαδοχικά βήματα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας. Αφού τα αφεντικά του συμπλέγματος είχαν πολύ πριν τον τσαχπίνη συγκεκριμενοποιήσει τους στόχους και τα συμφέροντά τους. Με μεγάλη λύπη παρατηρούμε τώρα πως στα μέρη μας οι όποιες αντιδράσεις (εκτός ή εντός εισαγωγικών…) περιστρέφονται αμήχανα και αδέξια γύρω απ’ την κίνηση 3 και μόνον αυτή· και πάλι τόσο ξώφαλτσα ώστε να μην διαταραχτεί η αλυσίδα, να μην «ενοχληθούν» ούτε οι προηγούμενοι ούτε οι επόμενοι κρίκοι της. Ενδεχομένως, και μόνο στα λόγια, βερμπαλιστικά, κάποιοι να προσπαθούν να παραστήσουν ότι είναι αντίθετοι και στην κίνηση νο 9… Πώς, όμως, είναι δυνατόν να αμφισβητηθούν και να πολεμηθούν τα πανωσηκώματα της τρομοεκστρατείας αν τα θεμέλια και οι πρώτοι όροφοί της γίνονται πάντα δεκτά; Δεν γίνεται! Περισσεύει, λοιπόν, ο καιροσκοπισμός συνδικαλιστικού τύπου…

Η ιδέα ότι «κάπως θα τις καπουλάρουμε» ψευτοκτυπώντας κρίκους που φαίνονται πιασάρικοι αφήνοντας όμως την αλυσίδα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας στη θέση και στην ιδεολογική και μπηχεβιοριστική ισχύ της, όσο κι αν μοιάζει ικανοποιητική για το μεροδούλι / μεροφάι εκείνου που θεωρείται στα μέρη μας «πολιτική», είναι απλά ένα μέρος της κατασκευής πολλών πραγματικοτήτων απ’ την μεριά των αφεντικών· είναι μέρος της ιστορικής διαλεκτικής κίνησης της εξουσίας τους. Δείτε, για παράδειγμα, την δήθεν αντιπολιτευτική τακτική της Κουμουνδούρου, που στηρίζει αναφανδόν όλον τον πυρήνα του «πολεμού κατά του αόρατου εχθρού» (: του πολέμου κατάκτησης του κοινωνικού πεδίου απ’ το σύμπλεγμα / κεφάλαιο / κράτος, του πολέμου υπέρ της μηχανικής μεσολάβησής του, του πολέμου υπέρ της μετατροπής του σε πεδίο καθολικής εκμετάλλευσης και κυριαρχίας) αλλά βρίσκει εδώ κι εκεί κάτι για να παραστήσει ότι διαφωνεί.

Οι ευγονιστές είναι εδώ! (1)

Κυριακή 21 Μάρτη. Έρχεται, έχει αναγγελθεί, η κίνηση νο 11: η υγιεινιστική επιτήρηση, πειθάρχηση, διαστρωμάτωση και διατίμηση της σύγχρονης εργατικής τάξης. Σε πρώτο χρόνο η κίνηση νο 11 μοιάζει “on / off”: «προσλαμβάνεσαι / απολύεσαι» αν είσαι ή δεν είσαι εγκεκριμένος/η με βάση τις καινούργιες νόρμες περί «υγείας», «προστασίας της δημόσιας υγείας», «κοινωνικής ευθύνης»… Έχουμε δώσει το όνομα της σ’ αυτήν την εξέλιξη: κοινωνικός ευγονισμός 2.0, υγιεινιστικό απαρτχάιντ – τόσο για το σύνολο της ζωής όσο και ειδικά για την εκμετάλλευση της εργασίας και της ανθρώπινης δημιουργικότητας.

Κατευθείαν απ’ τους στάβλους της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας ο μοντελίστας υγείας και προφέσορ πνευμονολογίας στο πανεπιστήμιο Κρήτης Νίκος Τζανάκης άνοιξε πριν μια βδομάδα τα χαρτιά της κίνησης νο 11:

… Οι αρνητές του κορωνοϊού και οι αντιεμβολιαστές μας αφαιρούν το δικαίωμα στη ζωή… Μας αφαιρούν το δημοκρατικό μας δικαίωμα να προφυλασσόμαστε από κινδύνους. Καταπατούν το δικαίωμά μας στην ελευθερία και τη ζωή. Γιατί αν αυτός κολλήσει και κολλήσει εμένα, μπορεί να πεθάνω εγώ και όχι αυτός. Οπότε όταν μιλάμε για δημοκρατία, πρώτα απ’ όλα την καταπατούν αυτοί…

…Και σ’ αυτήν την συντεταγμένη πορεία δεν έχουν θέση, ούτε αυτοί που δεν θέλουν να εμβολιαστούν, ούτε οι αρνητές της μάσκας , ούτε οι οποιοιδήποτε αρνητές του κορωνοϊού. Διότι αυτοί λειτουργούν σαν βόμβες μέσα στην κοινωνία…

Η δεοντολογία του “πυροτεχνουργού υγείας” είναι γνωστή στα μέρη μας απ’ την εποχή των ανηλίκων που βαφτίστηκαν “υγιειονομικές βόμβες” – απ’ την περασμένη άνοιξη δηλαδή. Είναι αναμενόμενο λοιπόν πως όταν γίνεται “πόλεμος” και υπάρχουν “βόμβες” (: “όπλα μαζικής καταστροφής”… όπως στο ιράκ ένα πράγμα…), δημιουργούνται και οι πρέπουσες εμπόλεμες συμμαχίες μεταξύ κρατών, ειδικών/αξιωματικών, κλπ. Οι συμμαχίες των προθύμων… Μόνο που για να περάσουν τον Ατλαντικό οι καλές ιδέες του κοινωνικού ευγονισμού, του υγιεινιστικού απαρτχάιντ, και να φτάσουν ως τα μέρη μας χρειάζονται κάποιοι μήνες. Τις ίδιες προτάσεις του έλληνα προφέσορα είχαν διατυπώσει αμερικάνοι όμοιοί του στις αρχές Αυγούστου του 2020:

Να νικήσουμε τον covid-19 απαιτώντας τον εμβολιασμό όλων. Δεν είναι αντιαμερικάνικο, είναι πατριωτικό.

Να κάνουμε τα εμβόλια ελεύθερα, να μην επιτρέψουμε θρησκευτικές ή προσωπικές αντιρρήσεις, και να τιμωρήσουμε όσους δεν εμβολιαστούν. Απειλούν τις ζωές των άλλων.

Στον ίδιο ακριβώς «πατριωτικό» δρόμο (ακριβώς στον ίδιο!!!) πορεύεται και η φιλόδοξη («ζήτω η δραχμή»!) άκρα αριστερά, με τις πάγιες συνδικαλιστικές ρητορείες της (ξέχασε το “έξω απ’ το νατο” – κολλάει παντού). Έχει κάνει ήδη αρκετά μέτρα:

Κάτι μας «έμαθε» ο κορωνοϊός. Αν ένας νοσεί, όλοι κινδυνεύουμε!

Δεν θα μάθουν τίποτα ποτέ! Τίποτα και ποτέ δεν θα μάθουν!!! Προφανώς στηρίζουν και το υγιεινιστικό απαρτχάιντ και τις απολύσεις των «αρνητών»… (Απλά ντρέπονται ακόμα να το πουν ανοικτά…)

Στο αμέρικα πάντως, πέρυσι, προέκυψε μια κάποια κατακραυγή για την τιμωρία (φυλάκιση; ηλεκτρική καρέκλα;) όσων δεν εμβολιαστούν. Λίγες ημέρες μετά έγινε μια μικρή διόρθωση στο πρόταγμα:

Η λέξη «να τιμωρήσουμε» άλλαξε σε «να δημιουργήσουμε αντικίνητρα»…

Δεν είναι Γιάννης, είναι Γιαννάκης… 

Το σπίτι του κρεμασμένου

Σάββατο 20 Μάρτη. Η ε.ε. απειλεί να βάλει τιμωρίες εναντίον (4) κινέζων αξιωματούχων και ενός οργανισμού: για την «γενοκτονία» στην Xinjang… Εννοείται ότι το Πεκίνο θα απαντήσει. Αλλά το δυτικό πρόβλημα είναι τόσο βαθύ ώστε είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί ήρεμα.

Για 5 αιώνες τα δυτικά κράτη, πρώτα τα ευρωπαϊκά και στη συνέχεια (και) το αμερικανικό, έμαθαν ότι ηγεμονία είναι να κρύβεις τα εγκλήματα της κυριαρχίας σου· ή να τα “αναγνωρίζεις” φραστικά όταν αυτή η “αναγνώριση” δεν έχει καμμία συνέπεια. Ταυτόχρονα, τα ίδια αυτά ιμπεριαλιστικά και μαζικά δολοφονικά κράτη, κρατούσαν για τους εαυτούς τους (για την ιμπεριαλιστική μυθολογία τους) ανώτερους σκοπούς “για το καλό” εκείνων που έσφαζαν, αιχμαλώτιζαν, ταπείνωναν: εκπολιτισμού, εκδημοκρατισμού, απελευθέρωσης… Ήταν το ναρκισσιστικά και αυτάρεσκα αποκαλούμενο Φορτίο του Λευκού Ανθρώπου: η χριστιανική ευθύνη του να “φτιάξει τον κόσμο” (έτσι ώστε να τον εκμεταλλεύεται αιώνια).

Τις τελευταίες δεκαετίες αυτό το “φορτίο” πήρε την μορφή της “προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών”. Ο αμερικανικός στρατός πήγε στο αφγανιστάν για να απελευθερώσει τις αφγανές απ’ την πατριαρχία· 20 χρόνια μετά δεν φεύγει όχι επειδή θέλει να συνεχίσει αυτήν την “ιεραποστολή” αλλά επειδή “θα αδυνατίσει η αμερικανική άμυνα”… Το τι σημαίνει “προστασία δικαιωμάτων” για τους δυτικούς καπιταλισμούς μορφοποιήθηκε τέλεια από πέρυσι, όταν έγινε ξανά (κι αυτή δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία) “έκτακτη ανάγκη καταπίεσης, τρομοκράτησης και ελέγχου” στο εσωτερικό τους. Σε κάθε περίπτωση όχι μόνο οι πολιτικές βιτρίνες αλλά και μεγάλα τμήματα των πρωτοκοσμικών πληθυσμών εξακολουθούν να προσκυνούν και να πιστεύουν την μυθολογία της “ηθικής ανωτερότητας του λευκού ανθρώπου” (χριστιανού πάντα) απέναντι σε οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον του πλανήτη.

Οι δυτικοί έχουν κάνει όπλο αυτήν την υποτιθέμενη “ηθική και πολιτισμική ανωτερότητα”, που είναι σκέτα η εμπρός όψη του ιμπεριαλισμού τους. Μόνο που τώρα, προσπαθώντας να το ξαναχρησιμοποιήσουν, πυροβολούν τα πόδια τους. Δεν πρέπει να υπάρχει μέρος του πλανήτη που να μην έχει ζωντανές μνήμες, ακόμα και τωρινή εμπειρία, της δυτικής αποικιοκρατίας και του δυτικού ιμπεριαλισμού. Λατινική αμερική; Αφρική; Ασία;

Όσο πιο απελπισμένα τα τωρινά δυτικά κράτη / αφεντικά επιμένουν ότι έχουν θεόσταλτο δικαίωμα να “τιμωρούν” τους άλλους (άλλοτε παραμορφώνοντας την πραγματικότητα και άλλοτε κατασκευάζοντάς την κατά βούληση) κρατώντας φυσικά τις συμμαχίες τους με φρικτά καθεστώτα όπως η αιγυπτιακή χούντα και το ισραηλινό απαρτχάιντ, τόσο ευκολότερα βγάζουν στον αφρό αυτές τις μνήμες και αυτές τις εμπειρίες του υπόλοιπου πλανήτη. Κι όσο περισσότερο βγαίνουν αυτά στον αφρό, τόσο διευκολύνεται ο κινεζικός και ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, σαν προτιμητέο αντιπαράδειγμα. Το ότι κάποιοι ονομάζουν αυτούς τους ιμπεριαλισμούς “άξονα της αντίστασης” είναι χαρακτηριστικό…

Φυσικά τα οικονομικά συμφέροντα είναι που καθορίζουν τις συμπεριφορές οποιουδήποτε αφεντικού και οποιουδήποτε κράτους. Κι εκεί το Πεκίνο δεν υστερεί: τα δικά του καπιταλιστικά σχέδια και η δυνατότητά του να τα υλοποιεί, δέκα και εκατό φορές μεγαλύτερα απ’ το αμερικανικό “σχέδιο Μάρσαλ”, εκτιμώνται πολύ καλύτερα σε σχέση με τις δυτικές ψευτο-ηθικολογίες· ειδικά αφού 101 φορές στις 100 αυτές συνοδεύονται από στρατιωτικές αρβύλες, βομβαρδιστικά, και “παράπλευρες απώλειες” σε εντόπιους γάμους και βαφτίσια.

Κάθε φορά που οι δυτικοί “τιμωρούν” τους ανταγωνιστές τους για παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αυτοί – κι όχι μόνον αυτοί – απαντούν κοίτα ποιοί μιλάνε! Η Μόσχα απάντησε στον χαρακτηρισμό “φονιάς” κατά του Putin θυμίζοντας πως όλη η ιστορία της βόρειας αμερικής είναι ιστορία αίματος… απ’ την εξόντωση των αυτοχθόνων μέχρι τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Στις κατηγορίες περί «γενοκτονίας» στην Xinjiang το Πεκίνο απαντάει ότι ο πληθυσμός της επαρχίας έχει υπερδιπλασιαστεί τις τελευταίες 4 δεκαετίες, και ότι γενοκτονίες έκαναν οι λευκοί στις «κατακτήσεις» τους· και οι ναζί στην ευρώπη. Και φυσικά στο Πεκίνο και όχι μόνο θυμούνται καλά τους “πολέμους του οπίου”, το βιετνάμ, τα μαζικά εγκλήματα του ιαπωνικού φασισμού…

Αυτά ακούγονται σ’ όλον τον πλανήτη – είναι πανεύκολο πια. Οι ιδεολογικές ευκολίες που είχαν (ή νόμιζαν πως έχουν) οι δυτικοί καπιταλισμοί έχουν τελειώσει. Δεν πριονίζουν πια το κλαδί που πάνω του κάθονται· έχει σπάσει, κι όλοι το βλέπουν, εκτός απ’ τους ίδιους…

Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί!

(φωτογραφία: Οι δυτικοί έφτιαξαν στα μέτρα τους μια “πολιτική ορθότητα” – αλλά τρέμουν την γεωπολιτική νέμεση…)

Πάνω απ’ όλα η επιστημοσύνη!

Παρασκευή 19 Μάρτη. Με την σεμνότητα και την ταπεινότητα που ταιριάζει όταν απέναντι είναι τα γαλόνια, η ασταμάτητη μηχανή κλίνει ευλαβικά το γόνυ στο μεγαλείο, στην ακρίβεια, στην ανθρωπιά και στην σταθερότητα των απόψεων όχι μόνο του συγκεκριμένου γενετιστή αλλά και όλης εκείνης της επιστημοσύνης που με φωσφοριζέ τεχνολογίες έχει αναλάβει την σωτηρία μας.

Οι 2 πιο κάτω δηλώσεις χωρίζονται από λίγες μόνο εβδομάδες· αλλά ποιός θυμάται και τι σημασία έχει; Σημασία έχουν μόνο οι public relations – και η βιομηχανία της υγείας ζει και αναπνέει με δαύτες.

Αύριο; Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα…

200 χρόνια (παραμυθιών) είναι αρκετά! (1)

Τρίτη 16 Μάρτη. Αν έπρεπε κάποιος να διαβάσει ένα και μόνο ένα βιβλίο για να απομυθοποιήσει όχι μόνο την επανάσταση του 1821 αλλά συνολικά την δημιουργία (και την πραγματική εθνική ιδεολογία) του νέου ελληνικού κράτους, αυτό είναι το βιβλίο του Ν. Κασομούλη: Ενθυμήματα Στρατιωτικά της Επαναστάσεων των Ελλήνων 1821-1833. Η λέξη «βιβλίο» θα μπορούσε βέβαια να ξεγελάσει. Πρόκειται για 3 τόμους 553+749+633=1935 σελίδων (!), γραμμένων σε μια γλώσσα τυπικά μεν ελληνική αλλά και αρκετά d.i.y. (πραγματική πάντως μέσα σε εκείνα τα ιστορικά δεδομένα), που χρειάζεται εξοικείωση μέχρι να αρχίσει να γίνεται κατανοητή στις λεπτομέρειές της.

Κι όμως, μ’ αυτές τις δυσκολίες, τα “στρατιωτικά ενθυμήματα” έχουν ένα μοναδικό προσόν, ακριβώς εκείνο που τα έσπρωξε στο περιθώριο της εθνικιστικής μυθολογίας (για το ’21 και όχι μόνο), να είναι γνωστά μόνο σε εξιδεικευμένους ιστορικούς: γράφτηκαν από κάποιον που συμμετείχε στρατιωτικά αλλά και “γραφειοκρατικά” σ’ όλη αυτήν την ιστορία, κρατώντας διαρκώς σημειώσεις, έγγραφα και προφορικές συνεννοήσεις, χωρίς να νοιάζεται να “κτενίσει” (δηλαδή να λογοκρίνει) την πραγματικότητα ώστε να ταιριάζει σε κάποια επική κρατική ιδεολογία! Μ’ άλλα λόγια τα “στρατιωτικά ενθυμήματα” είναι ό,τι πιο κοντινό θα μπορούσε να φανταστεί κανείς σε ρεπορτάζ – απ’ – την – πρώτη – γραμμή, σε μια εποχή που θα ήταν αδιανόητο για κάποιον να κάνει τέτοια δουλειά για τόσο πολύ καιρό.

Δεν θα διδάσκονταν ποτέ και πουθενά επιλεγμένα αποσπάσματα αυτού του ρεπορτάζ! Θα κατέστρεφαν τα εθνικά παραμύθια!

Ποιά είναι η πραγματικότητα όπως εντοπίζεται απ’ το έργο του Κασομούλη; Ένα μικρό, ελάχιστο δείγμα (τόμος Β, σελ. 32 – 33):

… Πριν έβγουν οι βαθμοί και οι μισθοί από την Κυβέρνησιν εύρισκες μέγα μέρος των Ελλήνων όπου έτρεχαν εις τον πόλεμον μόνο από πατριωτισμόν….

[σ.σ.: Από τις αρχές του 1822 συστάθηκε κάτι σαν “κράτος” του οποίου η βασικότερη δουλειά ήταν να μοιράζει – κατά προτίμηση στους “οικείους και φίλους” – λεφτά που έρχονταν είτε σαν δάνεια είτε σαν χορηγείες ελλήνων αστών και φιλελλήνων της ευρώπης, αλλά επίσης αξιώματα (“βαθμούς”) και γη· γη που θα γινόταν “κρατική” μετά την “απελευθέρωση”…]

Οι παλαιοί Αρματωλοί αισχύνοντο να ονομασθούν μισθωτοί. Τους βαθμούς τους περιφρονούσαν, αλλά και πολλοί άλλοι άξιοι, οίτινες είχον την επιρροήν από μόνην την παληκαργιάν εις τους στρατιώτας, δεν εδέχθησαν ούτε βαθμόν ούτε μισθόν, έως έναν καιρόν.

Ο πόλεμος κατά των Ανταρτών [σ.σ.: Εννοεί τον εμφύλιο ρουμελιωτών – μωραϊτών που ξεκίνησε πολύ γρήγορα, με υλικό επίδικο ακριβώς τις “αμοιβές”…] έβαλεν εις την αυτήν την Κυβέρνησιν να μεταχειριστή και το εν και το άλλο [σ.σ.: και τους μισθούς και τους βαθμούς / αξιώματα], τα οποία εστάθησαν η πηγή των επόμενων διχονοιών και έριδων αναμεταξύ των στρατιωτικών.

Οι Σουλιώται όλοι σχεδόν εμισθώθησαν, οι μεν υπό την άμεσον διοίκησιν της Κυβερνήσεως, οι δε υπό άλλους οπλαρχηγούς, και άγοντο και με την περίστασιν. [σ.σ.: Δρώντας σαν μισθοφόροι πήγαιναν σε όποιον έδινε τα περισσότερα]. Αφού αποσύρθηκαν από την πατρίδα τως εις τα Νησιά, και εβγήκαν έπειτα και έξω, αναγκασμένοι από την δυστυχίαν, έτρεξεν ο καθείς όπου ήτον μισθός.

Εις Κορυφούς [σ.σ.: Corfu, η Κέρκυρα] εκατοικούσαν έως τότε, και απ’ εκεί η επιτροπή της εκεί συστημένης Ελλ. Εταιρίας τους επλήρωνε ανά δώδεκα δίστηλα και τους έβγαζεν εις την Ελλάδα από εκει, μυστικώς από την εκεί Αγγλικήν κυβέρνησιν, και με αδρά έξοδα…

Οι Πελοποννήσιοι προύχοντες εμίσθωσαν εκτελεστικήν δύναμιν από Ρουμελιώτας να υπερασπίζονται και να επιρρεάζουν εις τους λαούς της Πελοποννήσου.

Αφού η διαφθορά αυτή των βαθμών και μισθών διεδόθη εις όλους, ο λαός ετραβήχθη από το πολεμικό χρέος, στηριζόμενος εις τα μισθωτά στρατεύματα…

(φωτογραφία: Αυτός λένε ότι είναι ο συγγραφέας, ο Κασομούλης. Δεν του φαίνεται…)

200 χρόνια (παραμυθιών) είναι αρκετά! (2)

Τρίτη 16 Μάρτη. Θα υπέθετε κάποιος πως, έστω, πληρωνόταν κάθε ένας που μπορούσε να πολεμήσει… Λάθος!!! Τα λεφτά δίνονταν στους «αξιωματικούς» τους, ανάλογα με το πόσους «στρατιώτες» δήλωνε ο καθένας ότι έχει υπό τις διαταγές του! Οι οποίοι, προφανώς, ήταν … εκατοντάδες, μπορεί και χιλιάδες – αλλά συνήθως ανύπαρκτοι! (Μετά από πολλά πολλά χρόνια, με τις αγροτικές επιδοτήσεις της ε.ε., οι έλληνες αγρότες θα δήλωναν εκτάσεις συνολικά όσο η έκταση της ελληνικής ξηράς συν όλο το Αιγαίο! ¨Οσο για κοπάδια; Εκατοντάδες χιλιάδες ζώα έβοσκαν στις απέραντες ελληνικές πεδιάδες…)

Γι’ αυτόν τον λόγο είχαν σημασία οι «βαθμοί», τα «αξιώματα» που μοίραζε το… Κράτος! Ο Κασομούλης μιλάει για τα «διπλώματα», που ήταν απόδοση βαθμών αξιωματικού τακτικού στρατού στους χύμα οπλαρχηγούς ώστε, στη συνέχεια, να δηλώνουν ότι έχουν «στρατολογήσει» τόσους όσους επέτρεπε ο «βαθμός» τους· εικονικά βέβαια…. (τόμος Β, σελ. 25):

… Τα διπλώματα με ψηφίσματα [σ.σ.: του «νομοθετικού» και του «εκτελεστικού» του «κράτους»] έβγαιναν ωσάν από τον φούρνον πλέον, και στάσιν δεν είχαν. 25 διπλώματα ζητούσεν και ο Στορνάρης – παραδειγματιζόμενος από τους άλλους – αντιστρατηγίας, χιλιαρχίας και εκατονταρχίας με αναφοράν του προς την Κυβέρνησιν, τα οποία επικυρώθηκαν την 25 Φεβρουαρίου, και ετιμήθην κ’ εγώ με τον βαθμόν του χιλιάρχου.

Όλοι οι Έλληνες γελούσαν δια τούτο, πλην και κανένας από όσους πλησιάζαν την Κυβέρνησιν δεν το έρριπτεν. Ωμιλήθη εις το Βουλευτικόν αύτη η κατάχρησις· εγνωμοδότησαν ότι, δια να παύση η κατάχρησις, πρέπει να δώσουν σε όσους ζητήσουν ό,τι λογής βαθμόν ζητήσουν, και ούτως πάλιν να επιστρέψωμεν εις τα πρώτα [σ.σ.: Στις διαρκείς προαγωγές…]

Αρκεί να είχες ένα Βουλευτήν ή ένα γραμματικάκι φίλου – η δουλειά σου τελείωνεν. Όλοι οι εν τοις πράγμασι συνήργησαν και δια τους συγγενείς των και δια τους φίλους των, και ούτως εκάρπισαν τόσοι συμβιβασμοί, όσοι δεν ήλπιζεν κανένας. Και κανένας δεν ζητούσεν χρήματα του βαθμού. [σ.σ.: Τακτική «διαδοχικών προσεγγίσεων»! Πρώτα «έκλειναν» το αξίωμα και απαιτούσαν αργότερα τον μισθό που του αντιστοιχούσε και τα λεφτά για τους μισθούς των πραγματικών και εικονικών στρατιών τους…]

… Πλήθος «αξιωματικοί της Διοικήσεως» εφύτρωσαν, και κανένας δεν ήξευρεν πόσους έχει ο ίδιος στρατιώτας. Οι νεοφυτευμένοι αξιωματικοί καμμίαν επίρροιαν προς τους στρατιώτας των είχαν· όλους τους προσκαλούσεν η Κυβερνησις υπό την οδηγίαν των επισημοτέρων και κηρυγμένων υπερ αυτής οπλαρχηγών, όμως η επιρροή των επισημότερων τούτων δεν έπιπτεν, μ’ όλην την ηθικήν επιρροήν όπου απέκτησε η Κυβέρνησις…

Να το θυμίσουμε, για να μην γίνει παρεξήγηση: αυτά συνέβαιναν το 1822, το 1823…

200 χρόνια (παραμυθιών) είναι αρκετά! (3)

Τρίτη 16 Μάρτη. Οι (κανονικοί) παράδες δεν αρκούσαν βέβαια. Τα δανεικά ή/και οι δωρεές δεν ήταν συνεχούς ροής! Τι μηχανεύτηκε το (νέο ελληνικό) «κράτος» πριν καν και καν υπάρξει σαν αναγνωρισμένο διεθνώς; Χαρτιά, «βεβαιώσεις» – ένα είδος «επιταγών»!!! Ο Κασομούλης τα ονομάζει «προσόδους», όπως υποθέτουμε τις αποκαλούσαν γενικά!!… Παρακαλούμε συγκρατείστε το πόσο παλιές είναι οι πολιτικές πρόσοδοι και ο προσοδισμός στα μέρη μας! Πριν καν «ελευθερωθούν»…

Μπορεί αυτά τα «πιστοποιητικά» του είδους «έχει λαμβάνειν», οι πρόσοδοι (εν όψει της άφιξης μελλοντικών δανείων ή/και δωρεών…), να έλυναν το πρόβλημα της δωροδοκίας / μισθοφορίας, δημιουργούσαν όμως άλλα. Για παράδειγμα αφού δεν ήταν γρόσια, τι θα μπορούσε να πληρώσει κάποιος μ’ ένα τέτοιο «χαρτί», που ωστόσο είχε θέση φυσικού χρήματος; Αναπτύχθηκε έτσι γρήγορα μια παράλληλη αγορά «σπασίματος» αυτών των πρωτόλειων επιταγών! Όσοι είχαν ρευστό τις αγόραζαν (όχι, βέβαια, στην αναγραφόμενη «αξία»!) δίνοντας γρόσια. Συγκέντρωναν ύστερα αυτές τις «προσόδους», και επειδή ήταν οι πλούσιοι κοτζαμπάσηδες ή έμποροι της εποχής και είχαν «άκρες» στην κυβέρνηση, τις έστελναν μαζεμένες για να πληρωθούν! Και είναι αναμενόμενο πως όσοι μεσολαβούσαν για να γίνουν αυτές οι πληρωμές (όταν γίνονταν…) κρατούσαν κι αυτοί το ποσοστό τους, για τον κόπο τους…

Θα έλεγε κάποιος ότι η τοκογλυφία έγινε βασικό συστατικό στοιχείο της επανάστασης· έστω της διατήρησης ένοπλου δυναμικού ώστε να μοιάζει πειστικό προς τα έξω ότι γίνεται κάποια επανάσταση…

Υπήρχαν, τέλος, οι «παροχές σε είδος». Σε γη. Ο Κασομούλης περιγράφει αλλού ότι οι Υδραίοι καραβοκύρηδες αρνούνταν πεισματικά να μεταφέρουν με τα πλοία τους τρόφιμα και μπαρούτι στους πολιορκούμενους απ’ την στεριά στο Μεσολόγγι, αν δεν τους δινόταν γη, εκτάσεις, απέναντι, στην χερσόνησο της Τροιζήνας! Μόνο όταν πήραν αυτά που ζητούσαν ξεκίνησαν να κάνουν τον γύρο της Πελοποννήσου για να φτάσουν ως τους πεινασμένους και εξαθλιωμένους Μεσολογγίτες…

Καθώς περνούσαν τα χρόνια του «αγώνα» και το πλιάτσικο στο ρευστό συστηματοποιήθηκε (λιγότεροι τσέπωναν περισσότερα…), οι παροχές / υποσχέσεις γης διευρύνθηκαν απ’ το «κράτος». Ήταν ο μόνος πόρος που μπορούσε να μοιράζεται στα πιο χαμηλά κοινωνικά στρώματα, στα βουνά και στα λαγκάδια της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδας. Αυτό προϋπέθετε βέβαια ότι η επανάσταση θα κέρδιζε· πράγμα που έγινε μόνο χάρη στη στρατιωτική επέμβαση των «ξένων», των «μεγάλων δυνάμεων» – γιατί κατά τα υπόλοιπα η επανάσταση είχε ηττηθεί πλήρως πριν τη ναυμαχία στο Ναυαρίνο…

Μπορεί πάντως ο καθένας να φανταστεί πόσο «εθνικό ιδεώδες» υπήρχε σε έναν πληθυσμό που πολεμούσε (όπως και όταν πολεμούσε…) μόνο για τα λεφτά (ή άλλου είδους προσόδους…)… Καθώς και τι είδους σχέση, εν μέρει ιδιοτελή και εν μέρει φαντασιακή, ανέπτυξε αυτός ο πληθυσμός με τους χρηματοδότες του (και, εν τέλει, τους στρατιωτικούς σωτήρες του), τους «ξένους» (δηλαδή τις «μεγάλες δυνάμεις»). Η πεποίθηση ότι (οι ξένοι) «μας έχουν ανάγκη» δεν δημιουργήθηκε ούτε απ’ τον μύθο «του δοσίματος των φώτων του πολιτισμού» ούτε απ’ την γνώση της ευρωπαϊκής διπλωματίας· αλλά απ’ την ωμότητα του μας πληρώνουν (παρότι σε μεγάλο βαθμό επρόκειτο για δανεικά…). Σε συνδυασμό με την καθημερινή εμπειρία της φτώχιας (: «ψωροκώσταινα») διαμορφώθηκαν οι ιδεολογικοί όροι μιας εντελώς πρωτότυπης, πιθανότατα παγκόσμια, διπολικής εθνικής ιδεολογίας.

Ως γνωστόν ο «διπολισμός» στην ατομική αυτο-εννόηση θεωρείται σοβαρή ψυχολογική διαταραχή. Σκεφτείτε τι είναι όταν πρόκειται για μαζικό και διαρκώς ανατροφοδοτούμενο φαινόμενο…