Tag: ιδεολογία

Η οικονομία (και η γοητεία) των ψευδαισθήσεων

Τρίτη 11 Γενάρη>> Το νέο Ελντοράντο ανακαλύπτουν οι επενδυτές στο λεγόμενο «μετα-σύμπαν», το σύμπαν των νέων ψηφιακών τεχνολογιών που θεωρητικά τουλάχιστον θα ανταποκριθεί στην εντεινόμενη τάση των σύγχρονων ανθρώπων να περνούν όλο και μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στον ψηφιακό και εικονικό κόσμο. Προεξοφλώντας την εξέλιξη, επιχειρήσεις κάθε είδους ετοιμάζουν άλλες ψηφιακές υπηρεσίες και άλλες ψηφιακές εκδοχές των προϊόντων τους, ενώ αναμένεται έκρηξη στον χώρο των μικροεπεξεργαστών, των αισθητήρων, των ακουστικών και των φορητών συσκευών κάθε είδους…

Έτσι ξεκινούσε ένα ρεπορτάζ της καθεστωτικής «καθημερινής» την περασμένη Πέμπτη (φωτογραφία επάνω). Ο μεγαλο(α)αδύναμος έκανε λένε σχεδόν μια («θεϊκή»…) βδομάδα για να φτιάξει το σύμπαν∙ οι επενδυτές θα χρειαστούν λίγο παραπάνω για το μετα-σύμπαν. Λογικό: είναι μετα-θεοί.

Η ιδέα ενός ψευδαισθησιακού «σύμπαντος» είναι ταυτόχρονα πολύ πιο ύπουλη αλλά επίσης και πολύ πιο ελκυστική απ’ ότι φαίνεται από πρώτη ματιά. Και δεν χρειάζεται καν «λίγο παραπάνω» για να δείξει αυτά τα χαρακτηριστικά της∙ είναι ήδη εδώ. Είναι εδώ με «παιχνίδια» τύπου Second Life, είναι εδώ με το είδος της «κοινωνικότητας» που έχει εγκαθιδρυθεί μέσω των αντι-social media. Είναι εδώ με τα «reality shows» (: η πραγματικότητα σαν Θέαμα), είναι εδώ με τις selfies (: ο εγωκεντρισμός σαν εικόνα). Κι αυτές είναι μόνο οι πιο κοινότοπες βάσεις της αυτοκρατορίας των ψευδαισθήσεων.

Η πρόταση του ιδιοκτήτη των «προσώπων-σαν-σελίδες/επιφάνειες» Ζούκερμπεργκ για την δημιουργία ενός «μετα-σύμπαντος» όπου τα πάντα (οι κοινωνικές σχέσεις και δραστηριότητες δηλαδή) θα είναι εικονικά και μέσω «εκπροσώπων» (: avatars) θα μπορούσε να θεωρηθεί μεγαλομανιακή αν δεν συνέβαινε να έχει αποκτήσει ήδη βαθιά ερείσματα στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες. Χρειάστηκε λιγότερο από μια 20ετία γι’ αυτήν την “ανθρωπολογική” μετάλλαξη, αλλά έχει προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό…

Για αιώνες οι ψευδαισθήσεις ήταν αποτέλεσμα χρήσης παραισθησιογόνων ουσιών, στερεών ή/και υγρών ή/και αερίων, με τελετουργικό λίγο πολύ τρόπο. Μέχρις ότου άρχισε να γίνεται τεχνικά εφικτό να «χακαριστούν» οι αισθήσεις, οι κανονικές αισθήσεις, με πρώτη και καλύτερη την βασίλισσα όραση. Ίσως ο κινηματογράφος να ήταν το πρώτο τέτοιο βήμα «α-τοπικής ψυχοσυναισθηματικής μετάβασης σ’ έναν άλλο κόσμο». Ένα βήμα που χρησιμοποιήθηκε βέβαια κατά κόρον προπαγανδιστικά (απ’ τα κράτη και τ’ αφεντικά) αλλά που, με τα τωρινά δεδομένα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ατελές, σχετικά «αθώο» βήμα.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Αναμνήσεις απ’ το μέλλον (2)

Δευτέρα 10 Γενάρη>> Σ’ ένα άρθρο με τίτλο η πολιτική στο dna (και θέμα την «γονιδιο-ποίηση» των πολιτικών συμπεριφορών και απόψεων…) πάντα σε άλλους, μακρινούς καιρούς, τον Φλεβάρη του 2016 (cyborg νο 5), ίσως κάποιοι / ες διάβασαν αυτόν τον επίλογο:

… Όσο πλησιάζει κανείς, χωρίς τις παρωπίδες και τα συμφέροντα του “ειδικού” τεχνοεπιστήμονα, στο θεωρητικό και ιδεολογικό σώμα της γενετικής, τόσο πιο εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κάτι που δεν είναι μυστηριώδες, δεν ομολογείται όμως ανοικτά: και αυτός ο “επιστημονικός κλάδος” (όπως και σχεδόν όλοι) είναι δομημένος πάνω σε θεμέλια ποσοτικών αντιλήψεων. Η ανάδειξη της διπλής έλικας των διαδοχικών χημικών ενώσεων ήταν τεράστιος πειρασμός γι’ αυτές τις αντιλήψεις. Πόσα, άραγε, “τουβλάκια” καθορίζουν την ζωή; Δέκα; Δέκα εκατομμύρια; Όσα κι αν είναι μπορούν να μπουν στον πάγκο του βιο-ανατόμου, να “μετρηθούν”, να καταλογογραφηθούν, να “ζουπηχτούν” ώστε να φανεί “τι παράγουν”, να κοπούν, να ραφτούν, να συσχετιστούν με όμοια καταλογογραφημένα, διαχωρισμένα, διαμελισμένα (φαινοτυπικά) χαρακτηριστικά (εμφάνιση, συμπεριφορές, γούστα, κλπ) για οποιοδήποτε άτομο οποιουδήποτε έμβιου είδους.
Κι αν αυτά τα “τουβλάκια” δεν είναι τέτοια αλλά πέρα απ’ το τι κάνει και το τι δεν κάνει το καθένα σε κάθε δεδομένη στιγμή αλληλοεπηρεάζονται δυναμικά σ’ όλη την ζωή τους; Κι αν αυτές οι δυναμικές αλληλεπιδράσεις είναι τριπλές, στο εσωτερικό των κυττάρων, στο εσωτερικό των κοινοτήτων του ίδιου έμβιου είδους και απέναντι στα όποια “εξωτερικά” περιβάλλοντα; Κι αν η “εικόνα” της διπλής έλικας, η εικόνα μιας διπλής γραμμής δηλαδή, με τα “ανεξάρτητα μεταξύ τους σκαλοπάτια” είναι λάθος, όπως υπαινίσσονται πολύ πρόσφατες έρευνες, που υποθέτουν ότι το “υπερδίπλωμα” του dna (supercoiled) ενδέχεται να επιτρέπει ή και να προκαλεί αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ως τώρα θεωρούμενων “ανεξάρτητων μεταξύ τους σκαλοπατιών”; 

Τέτοια ερωτήματα μπορούν, φυσικά, να εμφανίζονται μέσα στις “επιστημονικές κοινότητες”, υπό την αυστηρή προϋπόθεση να έχουν την αναγνώριση της “επιστημονικότητας” – συγκεκριμένα διαπιστευτήρια. Όταν όμως η γενετική νοιώθει, σαν επιστήμη, αρκετά ώριμη, αρκετά έγκυρη και αρκετά ασφαλής ώστε να μπορεί να απλώσει τα χέρια της στις “πολιτικές συμπεριφορές” (όπως κι αν εννοούνται αυτές), τότε επιτρέπεται πανηγυρικά πια και το αντίθετο: η πολιτική κριτική να στραφεί κατά της γενετικής.
Τι πάει να πει η πολιτική κριτική να στραφεί κατά της γενετικής; Η απόσταση ανάμεσα στη γενετική τροποποίηση βακτηρίων ώστε να παράγουν ανθρώπινη ινσουλίνη και στα θεωρήματα περί γενετικής προδιάθεσης στις κοινωνικές συμπεριφορές είναι τόσο μεγάλη όσο ανάμεσα στην εφεύρεση του ηλεκτρικού λαμπτήρα και στο θεώρημα ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εκδηλώσεις ηλεκτρομαγνητικής έλξης και απώθησης. Τα (δεύτερα) θεωρήματα θα μπορούσαν να θεωρηθούν γελοία, όμως συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρότερο μ’ αυτά: αποτελούν εκδηλώσεις επιθετικών προσπαθειών για ιδεολογική (και τεχνική) ηγεμονία μέσα στις κοινωνίες. Όλα είναι ηλεκτρομαγνητισμός· ή όλα είναι πληροφορική· ή όλα είναι γενετική: ο τεχνοεπιστημονικός φενακισμός παραμορφώνει (ή, σίγουρα, προσπαθεί να το κάνει) όχι μόνο τις συνειδήσεις των ειδικών αλλά και τα ευρύτερα κοινωνικά φαντασιακά. Κι όχι δωρεάν.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μια ακόμα αναγγελία (το τέλος της κλινικής) 2

Τετάρτη 22 Δεκέμβρη>> Μήπως αυθαιρετούμε; Μήπως «βγάζουμε διάφορα απ’ το κεφάλι μας»; Επιτρέψτε μας να αποδείξουμε παραδειγματικά πως όχι! Πριν πάνω από ένα χρόνο, στις 17 Νοέμβρη του 2020, κάτω απ’ τον τίτλο mRNA… γράφαμε μεταξύ άλλων (σήμερα ίσως κάποιοι καταλάβουν περισσότερα):

Τί είναι όμως αυτά τα mRNA εμβόλια, τα εμβόλια «γενετικού αναπρογραμματισμού», που θα μας «σώσουν» και, για τα οποία, δεν πρέπει να ξέρουμε τίποτα εκτός απ’ το πόσο θαυματουργά είναι;

Κάναμε την παρουσίασή τους στο cyborg 18, τον περασμένο Ιούλη [2020]. Αντιγράφουμε λίγα αποσπάσματα (αναγκαστικά)… Ο τονισμός δικός μας:

…Η Isabelle Bekeredjian-Ding, επικεφαλής του τμήματος μικροβιολογίας του γερμανικού ινστιτούτου Paul-Ehrlich που ανήκει στο ομοσπονδιακό ινστιτούτο εμβολίων και βιοϊατρικής της γερμανίας, εξηγεί χωρίς περιστροφές (άρθρο στο ηλεκτρονικό περιοδικό Horizon, το «περιοδικό για την έρευνα και την καινοτομία της ε.ε.», 1 Απρίλη 2020) :

… Υπάρχουν δύο μέρη στο ανοσοποιητικό μας σύστημα: το έμφυτο (η άμυνα που έχει ο οργανισμός απ’ την γέννησή μας) και το επίκτητο (αυτό που αναπτύσσεται καθώς ερχόμαστε σε επαφή με παθογόνους παράγοντες). Τα κλασσικά εμβόλια συνήθως δουλεύουν με το επίκτητο ανοσοποιητικό σύστημα, και το έμφυτο ενεργοποιείται με ένα άλλο στοιχείο, που το ονομάζουμε συμπληρωματικό. Είναι ενδιαφέρον ότι το mRNA μπορεί επίσης να προκαλέσει την αντίδραση του έμφυτου ανοσοποιητικού συστήματος, προσφέροντας ένα επιπλέον επίπεδο άμυνας, χωρίς την ανάγκη να χρησιμοποιηθεί κάτι συμπληρωματικό…

… Κάνοντας το ανθρώπινο σώμα να παράξει το ίδιο της παθολογικές πρωτεΐνες, τα εμβόλια mRNA περικόπτουν την βιομηχανική διαδικασία παραγωγής [σ.σ.: εννοεί των πρωτεϊνών που χρειάζονται για τα κλασσικού τύπου εμβόλια] κι έτσι μπορούν να παραχθούν ευκολότερα και γρηγορότερα απ’ τα παραδοσιακά. Σ’ αυτήν την περίπτωση το κύριο όφελος είναι η ευκολία παραγωγής και, επίσης, είναι πιθανόν εύκολο να αυξηθεί η παραγωγή, που οπωσδήποτε είναι κάτι πολύ σημαντικό αν σκεφτούμε την ανάπτυξη ενός εμβολίου για όλη την ευρώπη και τον κόσμο…

Για να το πούμε με απλά λόγια: η τεχνολογία mRNA αναγκάζει το σώμα να κάνει ένα μέρος της δουλειάς που ως τώρα έκανε η φαρμακοβιομηχανία· κι έτσι γλυτώνει χρόνο και αυξάνει τα κέρδη για λογαριασμό των εταιρειών!..

Το να εν-σωματώνεται (κυριολεκτικά!) ένα καλό τμήμα μιας καπιταλιστικής βιομηχανικής διαδικασίας, το να απαλλοτριώνεται δηλαδή το ζωντανό σώμα στις νόρμες της μηχανής (με την ευρεία έννοια της λέξης «μηχανή») θα μπορούσε να φαίνεται καινοφανές∙ ή όχι. Η φράση «με έχετε κάνει εξάρτημα της μηχανής σας» βγήκε οργισμένη απ’ το στόμα εκατοντάδων χιλιάδων βιομηχανικών εργατών στην άγρια έκρηξή τους στη δεκαετία του 1960, σ’ όλο τον καπιταλιστικό βορρά, σ’ ανατολή και δύση. Αυτό, το να γίνει ο «ανειδίκευτος» εργάτης εξάρτημα της μηχανής σαν απλός χειριστής της, το να δουλεύει στους κολασμένους μηχανικούς ρυθμούς, το να είναι το σώμα του σαν ζωντανή εργασία το μισθωτό αλλά και αναλώσιμο τμήμα της μαζικής παραγωγής, ήταν ο πυρήνας της σκέψης και των εφαρμογών του Ταίηλορ απ’ τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Είχε προβλεφθεί δεκαετίες νωρίτερα απ’ τον Marx (οπωσδήποτε στα Grundrisse, απόσπασμα για τις μηχανές). Aυτή ήταν η πρώτη μεγάλης έκτασης μαζική «απαλλότριωση» των ανθρώπινων σωμάτων (και των γνώσεων) απ’ το μηχανικό μέρος του καπιταλισμού. Ή, αν το δούμε απ’ την αντίθετη μεριά, η πρώτη απόπειρα μαζικής «εν-σωμάτωσης» απ’ την εργατική τάξη των μηχανικών ρυθμών και προσταγών∙ η πρώτη μελετημένη, σχεδιασμένη εργαλειοποίηση της ζωής. Ονομάστηκε 2η βιομηχανική επανάσταση.

Απ’ την οπτική της ιστορικής διαδρομής της καπιταλιστικής «ανάπτυξης» η τωρινή βιο-γενετικο-πληροφορική εν-σωμάτωση είναι λοιπόν ταυτόχρονα καινοφανής και μη. Είναι η βίαιη αναβάθμιση της Ταιηλορικής «λογικής»∙ αλλά ταυτόχρονα είναι η πρώτη μαζική εισβολή του «πάγιου» κεφάλαιου (με την μορφή των τεχνολογιών του) στα ανθρώπινα κύτταρα… Πίσω, δηλαδή, απ’ την συνείδηση, στην πλάτη της!!

Η εν-σωμάτωση που περιέγραφε η Isabelle Bekeredjian-Ding πριν πάνω από 1,5 χρόνο αφορούσε την εισβολή των γενετιστών και των φαρμακομαφιόζων στα ανθρώπινα κύτταρα και την απαλλοτρίωσή τους (αφού πρώτα είχαν εισβάλει σε όσα κύτταρα άλλων ειδών ήθελαν, απ’ τους ιούς και τα μικρόβια μέχρι τα φυτά, μέχρι τα ανώτερα θηλαστικά: GMO, genetic modified organisms…): τα χακαρισμένα κύτταρα (θα) κάνουν ένα μέρος της «δουλειάς» της φαρμακοχημικής βιομηχανίας…  Όμως στο σύνολό της η διαδικασία του τέλους της κλινικής είναι μια διαδικασία διευρυμένης εν-σωμάτωσης καπιταλιστικών μηχανών στο όνομα της “φροντίδας υγείας”: απ’ τα βιολογικά κυκλώματα ως τα wearables, και απ’ εμφυτεύσιμα κυκλώματα του Μ.Ι.Τ. ως τις εφαρμογές της neurolink (του Musk…). Σε κάμποσες περιπτώσεις αυτή η σύμφυση ζωντανού και μηχανικού σε κυτταρική κλίμακα (θα) είναι διαδικασία όχι εν-σωμάτωσης αλλά απο-σωματικοποίησης (στην φυσική αναπαραγωγή, για παράδειγμα…)

Να γιατί λοιπόν ο «ασθενής» όπως τον υπονοούσε ο κυρ Suri της nokia κι όλο το συνάφι του (του συμπλέγματος) δεν είναι καθόλου αυτό που ξέρουμε! Είναι εκείνο που κατασκευάζεται μαζικά ήδη, αυτά τα 2 χρόνια της υγιεινιστικής τρμοεκστρατείας: είναι κάτι σαν υβρίδιο υγιούς και άρρωστου, άρρωστος «εν δυνάμει», ίσως, ενδεχομένως, μπορεί, ποτέ δεν ξέρεις, «positive», «κρούσμα» (;;)… Στη συντριπτική πλειονότητα αυτός ο «ασθενής» ΔΕΝ θα είναι καν άρρωστος με την παλιά, ιστορική έννοια. Το αν έχει συμπτώματα ή όχι (θα) είναι αδιάφορο. Αιωρούμενη σ’ ένα «τεχνολογικά προσδιορισμένο» κενό μεταξύ των παλιών ορισμών υγείας και αρρώστιας στην ολοκλήρωσή της αυτή η φιγούρα θα είναι διαρκώς, πάντα επιτηρούμενη∙ κι αυτό θα είναι το δεσπόζον χαρακτηριστικό της. Η συγκεκριμένη κατηγορία επιτήρησης και εκμετάλλευσης θα λέγεται «επιστημονικά οργανωμένη πρόληψη» (όπως κάποτε η βίαιη αποειδίκευση των μαστόρων και η δημιουργία του διευθυντικού σώματος των μάνατζερ / μηχανικών παραγωγής ονομάστηκε “επιστημονική οργάνωση της εργασίας”): θα (πρέπει να) νομίζει ότι αυτο-επιτηρείται αυτή η φιγούρα, ότι είναι «ελεύθερη» ενόσω θα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! (Αυτή η ψευδαίσθηση, η αυταπάτη, κατασκευάζεται ήδη: «ελευθερία» ονομάζεται η αποδοχή των εκβιασμών, των καταναγκασμών, των εντολών…)

Να πως τελειώνει η νοσοκομειο-κεντρική και ιατρο-κεντρική αντίληψη περί υγείας / αρρώστιας: μέσω της διαρκούς, πιθανολογικής, ενδεχόμενης, στατιστικής «νοσηρότητας» των υποτελών, μέσω της μηχανικά μεσολαβημένης και προσδιορισμένης παθο-λογίας τους, μέσω της πλήρους υπαγωγής τους («συμμόρφωση» λέει ο κτηνίατρος ceo) στις νόρμες του συμπλέγματος…

Περί χειρουργικής

Δευτέρα 20 Δεκέμβρη>> Πότε πότε εμφανίζονται εδώ ή εκεί caradinieri / pfizerοι που, καθώς είναι εντελώς ignorants για το ποια είναι τα μέσα του σύγχρονου καπιταλισμού, του καπιταλισμού της «4ης βιομηχανικής επανάστασης» (μισούν ακόμα κι αυτούς τους όρους!), στρέφονται νοσταλγικά όσο πιο παλιά μπορούν, για να δανειστούν γνώμες (ή τσιτάτα) έναν ή και ενάμισυ αιώνα παλιά – υπέρ της υγιεινιστικής τρoμοεκστρατείας, της γενετικής μηχανικής, του social engineering…

Ένας φίλος της ασταμάτητης μηχανής (τον ευχαριστούμε κι από εδώ) ανέσυρε απ’ την σκόνη του χρόνου τα πιο κάτω αποσπάσματα. Ποιος άραγε να έλεγε τέτοια πράγματα;

… Το ανθρώπινο σώμα είναι θνητό από τη φύση του. Επομένως η ασθένεια είναι κάτι το αναπόφευκτο. Για ποιόν λόγο ένας άνθρωπος πηγαίνει στον γιατρό μόνο όταν είναι άρρωστος και όχι όταν είναι καλά; Επειδή δεν είναι μόνο η ασθένεια ένα απαραίτητο κακό, αλλά και ο ίδιος ο γιατρός. Υπό συνεχή ιατρική επίβλεψη η ζωή θα γινόταν αντιληπτή ως ένα κακό, και το σώμα ως ένα αντικείμενο θεραπείας των ιατρικών θεσμών. Δεν είναι ο θάνατος πιο επιθυμητός από μια ζωή που είναι απλά ένα προληπτικό μέτρο ενάντια στον θάνατο; Δεν είναι η ελεύθερη κίνηση κομμάτι της ζωής; Τι παραπάνω είναι μια ασθένεια αν όχι ζωή παρεμποδισμένη στην ελευθερία της; Ένας αιώνιος γιατρός θα ήταν μια ασθένεια από την οποία δεν θα είχαμε ούτε καν την προοπτική του θανάτου, παρά μόνο την πιθανότητα της ζωής. Αφήστε τη ζωή να πεθάνει· ο θάνατος δεν πρέπει να ζήσει…

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα για τους caradinieri / prizerοι με νοσταλγία στο ιστορικό παρελθόν της «αριστεράς» (με την ευρεία έννοια), ο τύπος που έγραψε το πιο πάνω μιλούσε… για την λογοκρισία! Λογοκρισία που άλλοτε ωμά κι άλλοτε με περικοκλάδες υποστηρίζουν οι τωρινοί. Αμέσως μετά τις πιο πάνω φράσεις, η θέση του παλιού συγγραφέα συνεχίζεται έτσι:

… Η αφετηρία της λογοκρισίας είναι ότι η αρρώστια είναι η κανονική κατάσταση, ή ότι η κανονική κατάσταση, η ελευθερία, πρέπει να θεωρείται αρρώστια. Η λογοκρισία διαρκώς επιμένει απέναντι στον τύπο ότι αυτός, ο τύπος, είναι άρρωστος∙ και ακόμα κι αν αυτός φέρει τις καλύτερες αποδείξεις για την σωματική του υγεία, οφείλει να επιτρέψει να τον θεραπεύσουν. Αλλά η λογοκρισία δεν είναι καν ένας σπουδαγμένος γιατρός που χρησιμοποιεί διαφορετικά φάρμακα ανάλογα με την αρρώστια. Είναι ένας επαρχιακός χειρούργος που έχει μόνο μια μηχανική πανάκεια για τα πάντα, τα ψαλίδια. Δεν είναι καν ένας χειρούργος που έχει σκοπό να αποκαταστήσει την υγεία μου, είναι ένας αισθητικός χειρούργος που θεωρεί περιττό οτιδήποτε τον ενοχλεί απ’ το σώμα μου, και κόβει οτιδήποτε θεωρεί αποκρουστικό∙ είναι ένας χασάπης που εξαφανίζει ένα εξάνθημα για να μη φαίνεται, αδιαφορώντας εντελώς για το αν αυτό θα επηρεάσει πιο ευαίσθητα εσωτερικά όργανα.

Θεωρείτε ότι είναι λάθος να μπαίνουν τα πουλιά σε κλουβιά. Μα δεν είναι τα κλουβιά ένα προληπτικό μέτρο απέναντι στα όρνια, στις σφαίρες και στις καταιγίδες; Θεωρείτε ότι είναι βαρβαρότητα το τυφλώνει κάποιος τα αηδόνια, αλλά δεν σας φαίνεται καθόλου βάρβαρο το να βγάζετε τα μάτια του τύπου με την λογοκρισία. Θεωρείτε δεσποτισμό το να κουρέψετε έναν ελεύθερο άνθρωπο ενάντια στη θέλησή του, αλλά η λογοκρισία κόβει καθημερινά την σάρκα της ανθρώπινης σκέψης και επιτρέπει να υπάρχουν μόνο σώματα χωρίς καρδιές, υποταγμένα σώματα που δεν δείχνουν καμία αντίδραση, κι αυτά τα λέτε υγιή!

Παράξενο και ενδιαφέρον! Ένας νεαρός, ένας 25χρονος, κάπου κάποτε συνδύασε την κατασκευασμένη, την επιβεβλημένη νοσηρότητα των σωμάτων με την κατασκευασμένη, την επιβεβλημένη νοσηρότητα των σκέψεων… Δεν φαίνεται να είχε ιδέα από γενετική (και κοινωνική) μηχανική∙ έκανε μόνο λογικές, παραδειγματικές συσχετίσεις. Λέτε να υποψιαζόταν ότι μετά από πολύ καιρό ελάχιστοι θα μπορούσαν να κάνουν καν και καν τέτοιους στέρεους συλλογισμούς, και οι περισσότεροι δεν θα μπορούσαν ούτε καν να τους καταλάβουν ακόμα κι αν τους έβλεπαν γραμμένους μπροστά τους, αφιονισμένοι, τυφλωμένοι απ’ τον συνδυασμό έπαρσης και άγνοιας; Μα ποιος ήταν;

Λεγόταν Karl Marx. Και αυτά είναι απόσπασματα άρθρου του (από μια σειρά άρθρων ενάντια στη λογοκρισία…) γραμμένο στη γερμανική Rheinische Zeitung, στις 12 Μάη του 1842 (σελίδα 30 απ’ την συλλογή των κειμένων, στα αγγλικά).

Περίεργο… Αυτός ο …πώς τον λένε;… ο Marx… γιατί και σε ποιούς σηκώνει συνέχεια το μεσαίο δάκτυλο του χεριού του;

Η «διαλογή»!

Τετάρτη 15 Δεκέμβρη>> …Στην εποχή της Ιατρικής που βασίζεται στην τεκμηρίωση, στα επιστημονικά δεδομένα και στην εξατομικευμένη προσέγγιση, προτεραιότητα για διασωλήνωση και εισαγωγή στη ΜΕΘ πρέπει να έχει ο ασθενής που αναμένεται να ωφεληθεί περισσότερο από τη νοσηλεία του στη ΜΕΘ και που είναι πιο πιθανό να εξέλθει επιτυχώς από αυτή. Η διαλογή (και όχι επιλογή) των ασθενών πρέπει να γίνεται με προκαθορισμένα, σαφή και αυστηρά κριτήρια, που θα συμπεριλαμβάνουν τη γενική κατάσταση του αρρώστου, τα υποκειμενικά νοσήματά του, τη βαρύτητα της κατάστασής του, το συνολικό προσδόκιμο της επιβίωσής του, αλλά και το κατά πόσο είναι εμβολιασμένος ή όχι. Η ιατρική επιστήμη δεν μπορεί να τιμωρεί ή να επιβραβεύει, αλλά ούτε επιτρέπεται να αγνοεί τα δεδομένα. Υπάρχει πλέον επαρκής τεκμηρίωση ότι οι εμβολιασμένοι ασθενείς έχουν ηπιότερη κλινική πορεία, καλύτερη πρόγνωση και υψηλότερα ποσοστά επιβίωσης από τις ΜΕΘ. Ως εκ τούτου, ο εμβολιασμός θα πρέπει να συνυπολογίζεται στον αλγόριθμο λήψης της απόφασης για διασωλήνωση…. Προφανώς στη διαλογή των ασθενών δεν έχουν καμία θέση κριτήρια όπως το φύλο, η φυλή, η θρησκεία, ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η οικονομική κατάσταση…

Αυτά έγραψε χτες μεταξύ άλλων, σε άρθρο γνώμης στην καθεστωτική «καθημερινή», ο Κ.Ν. Συρίγος, καθηγητής Παθολογίας στην ιατρική σχολή της Αθήνας. Έχουμε λοιπόν εδώ μια ακόμα επίδειξη του κοινωνικού ευγονισμού / ιατρικού δαρβινισμού που επωάζεται για χρόνια απ’ τους «ειδικούς» της κοινωνικής μηχανικής (social engineering) 4.0 αλλά έχει βγει στο φως χάρη στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία. Γράψαμε πολύ πρόσφατα (7 Δεκέμβρη) επ’ αυτού. Τώρα έχουμε μια ακόμα ευκαιρία να δείξουμε τι εννοεί πρακτικά ο κύριος προφέσορ∙ ή, «για να μην το πάρει προσωπικά», ποια είναι η πρακτική αξία τέτοιων απόψεων.

Ασθενείς Α διαλογής, Β διαλογής, Γ διαλογής: αυτό είναι ολοφάνερο, με «επιχείρημα» την σπανιότητα των πόρων (εν προκειμένω των κρεβατιών στις εντατικές). «Δεν χωράνε όλοι, κάποιοι θα μείνουν έξω»… Κι ενώ το αριστερό ελατήριο θα τιναχτεί φωνάζοντας «γι’ αυτό λέμε περισσότερες ΜΕΘ!» θα αστοχήσει: η «σπανιότητα των πόρων» με όνομα «εντατικές» είναι μόνο το συγκυριακό επιχείρημα «πειθούς» υπέρ μιας γενικής ιδέας, που αφορά το σύνολο όχι μόνο της βιομηχανίας υγείας αλλά του καπιταλισμού ως μοντέλου εκμετάλλευσης και πειθάρχησης απ’ την «γέννησή» του την ίδια!

Αυτή η γενικότητα ξεδιπλώνεται αμέσως μετά (με ύπουλο λέμε τρόπο) όταν αναφέρονται τα «κριτήρια διαλογής». Τα οποία (λέει ο προφέσορ) πρέπει να είναι «αντικειμενικά». Τι αφορά αυτή η «αντικειμενικότητα»; Περιγράφει μερικά που είναι αδύνατο να αντικειμενικοποιηθούν εκτός εάν οι «κριτές» φορέσουν κάτω απ’ την μπλούζα του γιατρού την στολή του cyber ευγονιστή∙ δηλαδή μ’ ένα health credit system του οποίου ο αλγόριθμος (ναι, ο «αλγόριθμος»!!) θα αποφασίζει τι «αξίζει» ο Α ή ο Β. Το ποιος διαμορφώνει τον «αλγόριθμο επιβίωσης» δεν ενδιαφέρει το προφέσορα: πρέπει να μάθουμε, να δεχτούμε, να «πιστέψουμε» ότι οι «αλγόριθμοι» (και οι μηχανές τους…) είναι υπεράνω κοινωνικών πεποιθήσεων (και προκαταλήψεων…), είναι «τεχνολογικά αδέκαστοι»… και δεν κάνουν καμία απ’ τις παλιές διακρίσεις (φύλου, φυλής, θρησκείας, πορτοφολιού, σεξουαλικότητας)… Κάνουν μόνο μερικές καινούργιες. Όπως: ήσουν καλό παιδί με τα «εμβόλια» ή έβαλες τις φωνές;

Το να λειτουργεί η «σπανιότητα των πόρων» (είτε πραγματική είτε φανταστική, όμως ποιος άλλος θα την ορίζει εκτός απ’ τις εξουσίες;) με πειθαρχικό, κανονιστικό τρόπο επιβάλλοντας άλλοτε περιθωριοποιήσεις και εξαιρέσεις, άλλοτε απαγορεύσεις, κι άλλοτε τιμωρίες είναι μια παλιά έκφραση της άσκησης της εξουσίας πάνω στα άτομα και στις κοινωνικές σχέσεις. Ο «κίνδυνος κατάρρευσης του συστήματος» (υγείας) ήταν μια δραματοποιημένη εκδοχή της «σπανιότητας των πόρων» που απαιτεί μια συγκεκριμένη, καπιταλιστικά αξιοποιήσιμη αντίληψη «ατομικής κοινωνικής ευθύνης / επιβράβευσης / τιμωρίας». Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ο ίδιος ακριβώς «κίνδυνος κατάρρευσης» χρησιμοποιήθηκε ταυτόχρονα τόσο στο ελλαδιστάν όσο και στη γερμανία πέρυσι, όπου ήταν ένα ξεδιάντροπο ψέμα που αποκαλύφθηκε μεν, αλλά αφού πρώτα είχε «πιάσει».

Να ο απλός και ύπουλος μηχανισμός όπου αυτή η «σπανιότητα των πόρων» κατασκευάζεται, ακόμα κι αν πρόκειται για κρεβάτια εντατικής, ακόμα κι αν βρισκόμαστε στο ελλαδιστάν. Προκειμένου ένα σύστημα να μπορεί να κάνει «διαλογή παροχής υπηρεσιών» θα πρέπει να έχει στοκ πόρων! Διότι στην πύλη του «αγαθού» (εν προκειμένω της πτέρυγας των ΜΕΘ) οι κρινόμενοι ΔΕΝ καταφθάνουν με την σωστή «αλγοριθμική» σειρά, δηλαδή πρώτα εκείνοι με το υψηλό health credit και τελευταίοι εκείνοι με το χαμηλό, ώστε «να μείνουν έξω»! Μπορεί να γίνει ανάποδα ή με ανακατεμένο τρόπο. Τότε οι του χαμηλού health credit θα εξοριστούν όχι επειδή «δεν υπάρχουν πια κρεβάτια»∙ θα εξοριστούν επειδή κρεβάτια υπάρχουν, αλλά δεν είναι για εσάς! Για να το πούμε διαφορετικά: η «σπανιότητα των πόρων» δεν αφορά τους πάντες, αφορά μόνο εκείνους που (προκαταβολικά) έχουν «χαμηλή βαθμολογία υγείας».

Και όχι μόνο «υγείας»! Αλλά και «κοινωνικής ευθύνης», «κοινωνικής συμπεριφοράς», και οτιδήποτε άλλο κρίνει η όποια εξουσία. Για να μην μιλήσουμε για το χρήμα, που ήταν, είναι και θα μείνει το «γενικό ισοδύναμο» όλων των αναγνωρισμένων ανταλλακτικών αξιών, είτε (το χρήμα) έχει την τωρινή του μορφή είτε γίνει digital…

Ένα απ’ τα λάθη του αριστερού ελατήριου είναι ότι αντιλαμβάνεται αυτήν την πολιτική / ιδελογική διαχείριση των κοινωνικών συμπεριφορών σαν ποσοτικό ζήτημα. Και η μόνη «πολιτικοποίηση» που μπορεί να φανταστεί είναι η αντι-κυβερνητική. Το γερμανικό κράτος είχε (και έχει) τον σωστό αριθμό κρεβατιών εντατικής, κι όμως αυτό δεν το εμπόδισε να χρησιμοποιήσει τον ίδιον «κίνδυνο κατάρρευσης του συστήματος», για να επιβάλλει την ίδια κατηγοριοποίηση της «σωστής κοινωνικής ευθύνης», της «σωστής κοινωνικής συμπεριφοράς», τον δικό του μονόλογο για τις σωστές υποκειμενικότητες. Πιάστηκε στα πράσα τελικά, αλλά απλά φρόντισε ν’ αλλάξει θέμα. Αν ήταν ειλικρινές θα έλεγε: δεν υπάρχει κανένα αγαθό που ακόμα κι αν είναι σε άπειρη ποσότητα θα φτάνει για όλους! Πάντα (θα λέμε ότι) υπάρχει έλλειψη, γιατί μόνο μέσα απ’ αυτήν μπορούμε να αναδιοργανώσουμε την επιτήρηση, τον έλεγχο, την πειθαρχία σας…

Αυτό που σαν εργατική τάξη είχαμε (κάποτε) να αντιπαρατάξουμε δεν ήταν η μυθική αφθονία! Ποτέ δεν ήταν αυτή η μυθική αφθονία ο όρος της ισότητας, του «ο καθένας σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του»! Εκείνο που είχαμε να αντιπαρατάξουμε ήταν η συλλογική ιδιοκτησία και η συλλογική διαχείριση ακόμα και περιορισμένων πόρων. Αυτό που είχαμε να αντιπαρατάξουμε (κάποτε) ήταν ο κομμουνισμός – όχι το θαύμα με τα 3 ψωμιά και τα 5 ψάρια.

Εν τω μεταξύ ο κοινωνικός ευγονισμός / ιατρικός δαρβινισμός έχει, στην εφαρμογή του, κι άλλο όνομα. Λέγεται management by stress. «Έλεγχος μέσω πίεσης». Ξέρετε τίποτα γι’ αυτόν;

(φωτογραφία κάτω: Και γιατί, δηλαδή, στο γερμανικό κράτος / κεφάλαιο, να μην υπάρχει ζητούμενο αναδιάρθρωσης και ελέγχου του κοινωνικού εργοστάσιου; Να, για παράδειγμα, το με την δική του βρώμικη ιστορία SPD (η γερμανική σοσιαλδημοκρατία…) που ευχαριστεί τους χορηγούς του μετά την πρόσφατη εκλογική νίκη του. Διακρίνονται δια γυμνού οφθαλμού μερικοί απ’ αυτούς: η pfizer, η microsoft… “ηγετικές δυνάμεις” του συμπλέγματος. Καταλάβατε ή ακόμα;

Ευχαριστούμε τον Δ. για τον εντοπισμό…)

Killing fields

Δευτέρα 13 Δεκέμβρη>> Κατ’ αρχήν το χειρότερο ανάμεσα στα δεινά: κανείς δεν έχει σωθεί! Οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτής της μαζικής αλλοτρίωσης του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος προδιαγράφονται καταστροφικές ήδη, αφού οι κοντοπρόθεσμες έχουν ξεπεράσει και την πιο απαισιόδοξη πρόγνωση! Τριακόσες χιλιάδες άτομα (300.000) με καρδιολογικά προβλήματα (από σοβαρά έως πολύ σοβαρά έως θανάτους) μόνο στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας δεν μπορεί να ειπωθούν καν και καν «άγγελμα επερχόμενης ανθρώπινης καταστροφής απ’ το μεγαλύτερο απάνθρωπο πείραμα στην ιστορία του είδους»!!! Δεν είναι «προσεχώς»! Είναι ήδη εδώ, και οι 2 δόσεις ήταν αρκετές… Η χρόνια μυοκαρδίτιδα, κατευθείαν αποτέλεσμα των πλατφορμών γενετικής μηχανικής, βασανίζει και απειλεί ήδη τις ζωές πολλών χιλιάδων, ακόμα κι αν δεν έχουν διαγνωστεί∙ και, δυστυχώς θα κουβαλάνε τον κίνδυνο απότομης συγκοπής για «ψύλλου πήδημα» σ’ όλη τους την ζωή…

Φυσικά κανείς δεν τολμάει να πει πως αυτά είναι τμήμα των «παρενεργειών» των πλατφορμιασμών! Αντίθετα (η λούμπεν εφευρετικότητα ποτέ δεν λείπει απ’ τους serial killers) έχει ανακαλυφθεί μια καινούργια «αρρώστια». Ονομάζεται «μετα-πανδημική διαταραχή άγχους» (post-pandemic stress disorder / PPSD)! Ακολουθώντας την σκληροπυρηνική γραμμή μιας ιατρικής που έχει υπαχθεί πλέον σε τέτοιο βαθμό στο αναδιαρθρούμενο κεφάλαιο ώστε η λέξη «ξεφτίλα» είναι λίγη για να την χαρακτηρίσει, χιλιάδες «ειδικοί» αποφαίνονται καθημερινά ότι δεν υπάρχει καμμία παρενέργεια απ’ τις πλατφόρμες, και πως όλα είναι «παιχνίδια του μυαλού», ψευδαισθήσεις, «ψυχολογικά προβλήματα» των αιχμαλώτων… Εντελώς συμπτωματικά αυτές οι χιλιάδες “post-pandemic stress disorders” με σοβαρά καρδιολογικά (και νευρολογικά) προβλήματα εμφανίστηκαν το 2021. Μαζί με τις πλατφόρμες. (Εντελώς συμπτωματικά…) Το τι θα εμφανιστεί μετά την 3η δόση; Την 4η; Ποιός το ξέρει;

Τι πάει να πει «πολύ περισσότεροι σώθηκαν»; Είδαμε ήδη πως αυτός είναι ο τρόπος που βολεύει ομολογημένα τις φαρμακομαφίες: εκτίμηση («αποτελεσματικότητας και ασφάλειας») με ποσοστά. Πρόκειται για παραλλαγή ενός τυπικού επιχειρηματικού λογιστικού φύλλου: «τζίρος μείον έξοδα ίσον κέρδη∙ ίσον τάδε ποσοστό ανάπτυξης της εταιρείας μας∙ ίσον αύξηση της τιμής των μετοχών μας».

Τι συνεπάγεται όμως αυτό υποκειμενικά για τις κοινωνίες και τα άτομα που έχουν υιοθετήσει το επιχειρηματικό λογιστικό μοντέλο «κέρδη / ζημιές» για την καθημερινότητά τους εδώ και χρόνια; Έχουμε ξαναγράψει για το ανόσιο του πράγματος, του να μετριέται δηλαδή η καπιταλιστική (βιομηχανική) φονικότητα με κριτήριο και μέτρο φυσικά φαινόμενα. Ο τσαχπίνης μπορεί να είναι, τελικά, κατασκευασμένος, βιολογικό όπλο – αλλά μέχρις ότου οριστικοποιηθεί αυτό τον θεωρούμε φυσικό φαινόμενο. Αντίθετα οι πλατφόρμες γενετικής μηχανικής είναι ανθρώπινη, καπιταλιστική, εμπρόθετη, φονική κατασκευή! Δεν υπάρχει κανένα ατύχημα-λόγω-άγνοιας: όλα τα πειράματα που έχουν γίνει εδώ και χρόνια, σε ζώα, με τέτοιες πλατφόρμες, έχουν καταλήξει στον θάνατο των πειραματόζωων.

Τι σημαίνει λοιπόν αυτό το «επιχείρημα» στα χείλη των αιχμαλώτων; Αποφάσισαν ότι ζουν σαν ποσοστό επί τοις εκατό; Αποφάσισαν ότι είναι ο.κ. να τους δολοφονούν ή να τους σακατεύουν οι βιομήχανοι της υγείας αρκεί, σαν ποσοστό επί τοις εκατό, το έγκλημα να είναι…. Να είναι τι; Αποφάσισαν ότι η ζωή, η δική τους και των άλλων, είναι απλά ένα στατιστικό φαινόμενο, που μπορεί να κάτσει «κορώνα» μπορεί να κάτσει και «γράμματα», αλλά «τι να κάνουμε»; Αποφάσισαν ότι το περίστροφο της ρώσικης ρουλέτας στον κρόταφό τους είναι εκείνο που θα ονομάζουν ζωή από ‘δω και στο εξής; Αποφάσισαν ότι η αξία της ύπαρξής (τους) είναι όση χωράει στα λογιστήρια;

Έτσι δείχνουν τα πράγματα! Ο νεοφιλελεύθερος ναρκισσισμός που υιοθετήθηκε μαζικά πριν τον τσαχπίνη, αυτή η «οντολογική» κατασκευή των Εγώ-Κεφάλαια-Μπροστά-Στον-Καθρέφτη, οι ρηχοί, επιδερμικοί Εαυτοί, φτάνουν πια στο σημείο της έκρηξης – πριν αναδιαρθρωθούν εντελώς, με το καλό ή με το κακό! Αφού πρώτα χόρεψαν στους σκοπούς της πρωτόγονα κατασταλτικής εκδήλωσης του κράτους («καραντίνες, αποξένωση, φόβος, πρόστιμα και ξερό ψωμί!»…) τώρα κρύβουν την αγωνία της δικής τους επιβίωσης μέσα στην επικράτεια της γενετικής με την φρούδα ελπίδα ότι στατιστικά θα την γλυτώσουν.

Ναι. Τα αφεντικά υποδεικνύουν και οι δουλοπρεπείς αποδέχονται ότι η απόλυτα κεφαλαιοποιημένη ζωή «μετριέται» και υπάρχει μόνο επί τοις εκατό, μόνο ποσοστιαία…

Βάζουν πρόστιμο στα άλογα… όταν γεράσουν κι απ’ όταν γεννηθούν… (το κόστος)

Τρίτη 7 Δεκέμβρη>> Μερικοί αναρωτιούνται: μα γιατί δεν δοκιμάζετε ω κυβερνήτες να δωροδοκήσετε τους άνω των 60 όπως προσπαθήσατε να δωροδοκήσετε τους μεταξύ 18 και 25, με τα 2 ευρώ το κιλό; Γιατί ω κυβερνήτες τους αδειάζετε τις τσέπες αντί να τους υποσχεθείτε 100 ευρώ παραπάνω κάθε μήνα για 6 ή 12 μήνες αν δώσουν μπράτσο;

Ο πιο προφανής λόγος είναι απλός: «επειδή αυτό θα ήταν έξοδο, και δεν θέλουμε να κάνουμε έξοδα!». Ο πιο πίσω λόγος είναι ίσως κατανοητός επίσης: «επειδή την τιμωρία / πρόστιμο θα την γενικεύσουμε». Ο πιο βαθύς λόγος όμως βρίσκετε στα λεγόμενα του δημαγωγού που μνημονεύσαμε πιο πριν:

… Γνωρίζαμε όλοι ότι η ατομική ανευθυνότητα έχει πάντα κοινωνικό κόστος. Επιτέλους, για πρώτη φορά, αναγνωρίζεται ότι πρέπει να έχει και ατομικό κόστος, αυτά τα 100 ευρώ τον μήνα…

Η μπόχα της «ευγονικής οικονομίας» α λα ελληνικά!! Το κράτος, η σ.δ.ι.τ. κεντρική εξουσία, ορίζει ποιο είναι το «γενικό κοινωνικό συμφέρον», και δεν σηκώνει αντιρρήσεις. Ο καθένας αναμετριέται μετά απ’ αυτόν τον προσδιορισμό, έχοντας το ατομικό «μερίδιό» του. Αν υπολείπεται είναι ατομικά ανεύθυνος και προκαλεί (έτσι διατάζει ο κεντρικός βιδοσφίκτης) «κοινωνικό κόστος». Συνεπώς πρέπει να πληρώσει. Να πληρώσει για να τον τσούξει, να πληρώσει για να μάθει, να πληρώσει σαν «επανόρθωση» της «βλάβης» που προκάλεσε το (ορισμένο απ’ τον κεντρικό βιδοσφίκτη) κοινωνικό σύνολο. Να πληρώσει, εν τέλει, επειδή αυτό είναι διοικητικά εύκολο… Η σ.δ.ι.τ. κρατικο/καπιταλιστική γραφειοκρατία δεν γουστάρει πια να ασχολείται με δικαιώματα, παλαιού τύπου ιδιαιτερότητες και αντιρρήσεις: πατάει το κουμπί (τον αλγόριθμο) και τέλος.

Έχει άραγε αυτή η κοινωνική / ατομική ανευθυνότητα μοναδική σημαία της τον τσαχπίνη και τις πλατφόρμες; Ελάτε τώρα! Ας σοβαρευτούμε!! Δεν πανηγυρίζουν οι πολιτικές βιτρίνες και οι κάθε είδους λακέδες τους επειδή θα μαζέψουν λίγα εκατομμύρια τώρα. Μόνο οι υπάκουοι στρατιώτες του πολέμου κατά του αόρατου εχθρού μπορεί να είναι τόσο ηλίθιοι ώστε να τρώνε αυτή την «εξήγηση». Υπάρχει ένας απεριόριστος ορίζοντας όπου οφείλει ο καθένας να δείχνει ότι δεν-επιβαρύνει-το-κοινωνικό-σύνολο, όπου θα πρέπει να αποδεικνύει την «κοινωνική υπευθυνότητά» του / της, διαφορετικά θα πρέπει να πληρώσει και να στερηθεί. Η «υγεία» είναι ήδη μεγάλο κομμάτι του (οι καπνιστές; οι παχύσαρκοι; οι αγύμναστοι; οι απρόσεκτοι; οι χωρίς διαιτολόγο; οι φίλοι του οινοπνεύματος; οι φίλοι του πνεύματος; οι τοξικοί; οι κρεατοφάγοι;) Κι αυτός ο ορίζοντας μόλις τώρα ανοίγει.

Καλώς ήρθατε στη δυτική παραλλαγή του social credit system!

Μια εποχή στην (ανθρώπινη) ζούγκλα

Δευτέρα 29 Νοέμβρη>> Την πρώτη μέρα δεν έγινε ρινόκερος. Την δεύτερη μέρα δεν έγινε ρινόκερος. Την τρίτη μέρα δεν έγινε ρινόκερος. Ούτε την τέταρτη ούτε την πέμπτη. Την πρώτη βδομάδα δεν είχε γίνει ρινόκερος. Οι ελπίδες ότι θα γινόταν από Δευτέρα αποδείχθηκαν φρούδες. Ούτε την Τρίτη ούτε την Τετάρτη είχε γίνει ρινόκερος. Στο τέλος της δεύτερης βδομάδας δεν ήταν ρινόκερος. Και στο τέλος της τρίτης και της τέταρτης. Μετά από έναν ολόκληρο μήνα δεν είχε γίνει ρινόκερος. «Όπου νάναι θα γίνει, δεν μπορεί, δεν θα αντέξει το pressing» είπαν στο γραφείο της Unicorn… αλλά πέρασε η πρώτη βδομάδα του δεύτερου μήνα και τίποτα. Πέρασε η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη, πέρασαν δυο ολόκληροι μήνες, κι αυτός δεν είχε γίνει ρινόκερος. Και τρεις μήνες πέρασαν, και τέσσερεις, και τίποτα. Τα ίδια.

Οι ρινόκεροι του γραφείου και όλη η ιεραρχία της Unicorn θύμωσαν. «Δεν το κρύβει τουλάχιστον;» είπαν προσβεβλημένοι. Ακόμα και οι ρινόκεροι / μονόκεροι ενδιαφέρονται για τα προσχήματα. Αλλά τίποτα. Μετά από πέντε μήνες εξακολουθούσε να μην γίνεται ρινόκερος, λες και όλες οι τεχνικές ρινοκερίασης έπεφταν σε τοίχο. «Μα τι στο διάολο;» αναρωτήθηκε ο κεντρικός βιδοσφίκτης turbo2021. «Χριστιανός είναι ή αναρχοκομμουνιστής;» Αδιάφορο. «Κοίτα να δεις» του είπαν με τα πολλά. «Αν δεν βγάλεις κέρατο ως στο τέλος του επόμενου μήνα, μάζεψέ τα και δίνε του».

Έτσι έγινε. Τα μάζεψε. Ένα μέρος του κοινού (των ρινόκερων) λύσσαξε που η παράσταση (των ρινόκερων) δεν θα γινόταν και που, ω αγαθή φιλεργατική καούρα!, θα έμεναν άνεργα τόσα μονά κέρατα. Αλλά είναι μάθημα παλιό: μόλις το ανθρώπινο είδος ανακαλύψει την «χαρά της ζούγκλας» το ποιος είναι τι και το τι επιτρέπεται να είναι ποιος είναι ζήτημα συσχετισμών δύναμης.

Στο κάτω κάτω ο Ιονέσκο αλλού γίνεται αντιληπτός σαν θέαμα («ξέρεις χρυσή μου, χτες πήγαμε στο θέατρο και είδαμε μια ωραία παράσταση… της ουνέσκο…») κι αλλού σαν επιχειρηματική ευκαιρία. «Το μέλλον είναι στ’ αυγά» έγραψε ένα θεατρικό ο Ευγένιος, δηλαδή στα ωάρια είναι το μέλλον – λέμε. Δεν θα βρεις τώρα πια («χρυσέ μου»…) βιοτεχνολόγο που να διαφωνεί.

Και ζήσαμε εμείς καλά και οι ρινόκεροι χειρότερα…

(φωτογραφία: Οι ρινόκεροι έχουν ένα μοναδικό κέρατο στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού τους, λίγο πάνω απ’ τα ρουθούνια. Στην ασιατική (ινδική και κινέζικη) μυθολογία υπάρχει όμως και κάτι ίσως συγγενικό, ο μονόκερος. Συνήθως πρόκειται για άλογο, με ένα σουβλερό ευθύ κέρατο στο κούτελο.

“Μονόκερους” (unicorn) ονομάζει η σύγχρονη χρηματοπιστωτική μηχανική τις startups που στηρίζονται σε ιδιωτική χρηματοδότηση αλλά, χάρη στον τζόγο των χρηματιστηρίων, έχουν “αξία” πάνω από 1 δισεκατομύριο δολάρια. Είναι, δηλαδή, “πολλά υποσχόμενες”. Θα πρέπει να είναι σύμπτωση που την εποχή των ρινόκερων οι σημαίες της “νέας εποχής” έχουν κι αυτές κέρατο…)

Υπάρχει κανείς να την υποδεχθεί;

Δευτέρα 29 Νοέμβρη>> Όταν οι ειδικοί του συμπλέγματος μαστόρεψαν, κατασκεύασαν τον όρο «πανδημία των ανεμβολίαστων» θεωρώντας εκείνους κι εκείνες που στέκονται απέναντι σ’ αυτήν την καταιγίδα καθεστωτικών τερατολογιών, ψεμάτων, εκβιασμών και «τιμωριών» σαν … την αιτία που οι διαφοροποιημένες εκδοχές του τσαχπίνη προσπερνούν την τεχνολογική δήθεν «ανοσία» (των πλατφορμιασμένων…), η άμεση πρόσληψη ήταν (και για πολλούς παραμένει) ο καταναγκαστικός, βίαιος διαχωρισμός μέσα στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες. Χρησιμοποιείται ο όρος «απαρτχάιντ» για αυτόν τον διαχωρισμό – ένας όρος που χρησιμοποιήσαμε κι εμείς σε μια αρχική φάση. Αλλά είναι λάθος (κάνουμε την ειλικρινή αυτοκριτική μας γι’ αυτό!), και είναι ένα λάθος που έχει συνέπειες.

Κατ’ αρχήν το απαρτχάιντ είναι ένα «κάθετος» ρατσιστικός διαχωρισμός, που κατασκευάζει ένα μόνιμο, επ’ αόριστον, γενιά μετά την γενιά, είδος «κατώτερων ανθρώπων». Ούτε η μαύρη πλειοψηφία στη νότια αφρική μπορούσε να γίνει «λευκή» με οποιονδήποτε τρόπο, ούτε οι παλαιστίνιοι άραβες μπορούν να εξισωθούν με τους ισραηλινούς εβραίους υπηκόους του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ όσο αυτό υπάρχει. Αντίθετα τα αφεντικά και οι λακέδες της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας καταδιώκουν όσους / όσες κρατάνε ακόμα ζωντανό και λειτουργικό το φυσικό, ανοσοποιητικό σύστημά τους (επαρκέστατο στη συντριπτική πλειονότητα των πληθυσμών) προτείνοντας τους μια «εύκολη κοινωνική αποκατάσταση», «ελευθερίες» και «δικαιώματα», αρκεί να δώσουν μπράτσο ξανά και ξανά: έλα μωρέ, τι είναι; Η «αλλαγή» χαρακώματος, το να περάσεις στην άλλη πλευρά (με τις χλωμές ευαισθησίες σου ή όχι) είναι τόσο απλό όσο μια ένεση. Τέτοιου τύπου «ευκολίες» δεν είναι καθόλου χαρακτηριστικό του απαρτχάιντ!!!

Απαρτχάιντ υπάρχει σ’ αυτήν την ιστορική περίοδο: στην κατεχόμενη Παλαιστίνη. Η κακή χρήση ή η κατάχρηση του όρου ενέχει τον πολύ σοβαρό κίνδυνο να σχετικοποιηθεί το πραγματικό, υπαρκτό απαρτχάιντ∙ ή να θεωρηθούν οι παλαιστίνιοι αιχμάλωτοι «υπεύθυνοι» γι’ αυτό…

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό, άμεσα σχετικό με την επιβολή της γενετικής μηχανικής, που εξηγεί περί τίνος πρόκειται∙ ακόμα κι αν δεν έχουμε βρει ακόμα μια σύντομη, περιεκτική ορολογία μιας ή δυο λέξεων που να το εκθέτει σ’ όλη την βαρβαρότητά του.

Ας πάμε λίγο πίσω. Όταν οι φαρμακομαφίες πήραν πριν ένα χρόνο την «έγκριση επείγουσας ανάγκης» και ο μαζικός πλατφορμιασμός άρχισε να ξεδιπλώνεται, έσπευσαν να πλατφορμιάσουν τις κάμποσες χιλιάδες που είχαν συμμετάσχει στις φάσεις 1 και 2 των δοκιμών ως placebo group. Placebo group ονομάζονται εκείνοι κι εκείνες που συμμετέχουν στις πειραματικές, δοκιμαστικές έρευνες φαρμάκων και εμβολίων αλλά τους γίνονται ενέσεις με … νεράκι ή τους δίνονται χάπια ουδέτερα, χωρίς να το ξέρουν. Τα placebo group είναι το πραγματικό μέτρο της «αποτελεσματικότητας» και της «ασφάλειας» οποιουδήποτε φαρμάκου. Μόνο οι σχεδιαστές των δοκιμών ξέρουν ποιοι είναι placebo group και ποιοι παίρνουν το υπό δοκιμή υλικό, και αυτοί κάνουν την σύγκριση μεταξύ των αποτελεσμάτων στους δεύτερους και την «καθαρή» κατάσταση των πρώτων.

Η δικαιολογία που χρησιμοποίησαν οι φαρμακομαφιόζοι για να «κάψουν» αυτό το πραγματικό μέτρο (αρκετές χιλιάδες που είχαν πάρει μέρος στις αρχικές φάσεις των πειραμάτων) ήταν…. «φιλανθρωπική»!!! Είναι κρίμα είπαν να μείνουν αυτοί ανεμβολίαστοι και άρα «εκτεθειμένοι στον ιό» όταν όλος ο κόσμος εμβολιάζεται για να προστατευτεί…. Προστυχιές!!! Εκείνο που ήθελαν ήταν να εξαφανίσουν τις αποδείξεις (το μέτρο σύγκρισης) του τι ακριβώς κάνουν (και του τι δεν κάνουν) οι πλατφόρμες γενετικής επέμβασης στα ανθρώπινα κύτταρα.

 Όμως…. Οι πολλοί περισσότερες εκατοντάδες χιλιάδες όσων έχουν αποφασίσει ότι το ανοσοποιητικό τους φτάνει και περισσεύει απέναντι στον τσαχπίνη, μετά από τόσους μήνες, έχουν γίνει de facto τα μαζικά placebo groups ανά κράτος!!! Είναι εξαιτίας της ύπαρξης αυτών των εκατομμυρίων «ανεμβολίαστων» που υπάρχει μέτρο τόσο της «αποτελεσματικότητας» όσο και της «ασφάλειας» των πλατφορμών! Είναι εξαιτίας της ύπαρξής τους που έχει αρχίσει να γίνεται σαφές (ακόμα κι όταν τα στοιχεία που προορίζονται για μαζική κατανάλωση χειραγωγούνται άγρια) ότι οι πλατφορμιασμένοι ενδέχεται να «κολλάνε» και να «αρρωσταίνουν» ακόμα περισσότερο απ’ τους όχι!… Είναι εξαιτίας της ύπαρξής τους που οι διαφημιστές των πλατφορμών έχουν καταφύγει στο διεστραμμένο, παρανοϊκό επιχείρημα ότι «τα εμβόλια λιγοστεύουν την πιθανότητα να καταλήξεις σε μεθ», ως εάν θα ήταν ποτέ δυνατόν να «κολλάει» και να «αρρωσταίνει» ο οποιοσδήποτε με δύο τρόπους ταυτόχρονα, σαν «εμβολιασμένος» και σαν «ανεμβολίαστος», έτσι ώστε να υπάρχει σύγκριση για το τι θα (του / της) συνέβαινε στην μία και στην άλλη περίπτωση!!!

Έχοντας βρεθεί σε αδιέξοδο επειδή απ’ την μια μεριά οι καταστροφικές (συχνά φονικές) συνέπειες της γενετικής μηχανικής ακόμα και μετά από μήνες κρύβονται όλο και πιο δύσκολα, και αφετέρου επειδή δεν προσφέρει καμμία «προστασία» το χακάρισμα του φυσικού ανοσοποιητικού, οι φαρμακομαφίες και οι λακέδες τους προσπαθούν να εξαφανίσουν (ή να κάνουν αμελητέα) αυτά τα γιγάντια «placebo groups». Που δεν είναι βέβαια «placebo» με την έννοια του όρου στα πειράματα (αφού δεν έχουν κάνει ενέσεις με νερό), λειτουργούν όμως αντικειμενικά σαν ένας ακέραιος, αυστηρός «δείκτης» της πραγματικής κατάστασης. Και επειδή έχει γίνει στρατηγική τους ανάγκη αυτή η εξαφάνιση τρομοκρατούν, εκβιάζουν, απειλούν ακόμα πιο έντονα.

Όποιος καταφέρει να ξεφύγει απ’ την ομίχλη και τους περιστρεφόμενους καθρέφτες και καταλάβει ότι (μαζί με την γενικευμένη πειθάρχηση / επιτήρηση της «αλγοριθμικής φυλακής») στόχος της τρέχουσας τρομοεκστρατείας απ’ την μεριά των φαρμακομαφιών είναι

Α) Η οριστική απαλλοτρίωση / χειραγώγηση του ανθρώπινου φυσικού ανοσοποιητικού συστήματος που είναι ο αυθεντικός φύλακας της ζωής, με όλες τις αδυναμίες του αλλά, κυρίως, τις φοβερές «συμβιωτικές» δυνατότητές του, έτσι ώστε

Β) Να κατασκευαστεί σαν «μετα-ανθρωπισμός» ένα υβρίδιο (ανθρώπινης) «λειτουργικότητας / ελεγχόμενης νοσηρότητας», μια κατάσταση δηλαδή που ο καθένας θα είναι και άρρωστος αλλά και παραγωγικός / καταναλωτικός (το μοντέλο είναι τα αυτο-άνοσα!), και μάλιστα με μηχανικές «επαυξημένες δυνατότητες» (αλλά και ζωϊκά αυξημένες α-δυναμίες…), οπότε

Γ) Η βιομηχανία-της-υγείας θα γίνει καθολική-οργανική στην καθημερινή ζωή των αιχμάλωτων υπηκόων, με τεράστια κέρδη και, πια, θα γίνει εφικτή η «υγιεινιστική» διαστρωμάτωση της εργατικής τάξης σε «τύπους Α», «τύπους Β», «τύπους Γ» κλπ (άλλους επιδεκτικούς γενετικής βελτίωσης / «αναβάθμισης» και άλλους όχι…)

Δ) Εν τω μεταξύ (κι αυτό θα προκαλέσει πονοκέφαλους στην παραδοσιακή προσέγγιση της εργασίας απ’ όλους μας, όπου το εργαζόμενο υποκείμενο θεωρούνταν ά-τομο) τα ανθρώπινα κύτταρα θα μπορούν να γίνουν (προορίζονται να γίνουν) εργοστάσια παραγωγής βιολογικών «πρώτων υλών», π.χ. συγκεκριμένων πρωτεϊνών. Σχετικά μ’ αυτόν τον σχεδιασμό (ξεκινάει αλλά δεν περιορίζεται στις DARPA του καπιταλιστικού κόσμου…) έχουμε καταθέσει ήδη εδώ, αυτούς τους 22 μήνες, στοιχεία και ντοκουμέντα. Θα επανέλθουμε εν καιρώ…

Όποιος καταλάβει λοιπόν ότι στο κέντρο της στρατηγικής των φαρμακομαφιών και του συμπλέγματος ΔΕΝ είναι ένας κάθετος, μόνιμος διαχωρισμός των κοινωνιών σε «ανώτερους» και σε «κατώτερους» αλλά (προσεχώς) μια ρευστή, δυναμική, deep cell διαδικασία υγιεινιστικών διαστρωματώσεων, γενετικών «διορθώσεων» ή αποκλεισμών, ταξινομήσεων, απαγορεύσεων και ανταμοιβών μέσω της εξαφάνισης ενός φυσικού είδους, μιας «φυσικής παναθρώπινης / εξισωτικής ιδιότητας» των σωμάτων, τότε θα βρει την λειτουργική σχέση της τρέχουσας τρομοεκστρατείας:

α) με τις εκστρατείες των βιομηχανιών γενετικά μεταλλαγμένων ειδών (GMO) και την απαγόρευση / ποινικοποίηση των φυσικών ποικιλιών (π.χ. στην ινδία), ή/και

β) με τις πρακτικές της εταιρειών ιδιωτικοποίησης του νερού στη λατινική αμερική (απαγόρευση / ποινικοποίηση παραδοσιακών πρακτικών όπως του ανοίγματος πηγαδιών και της συγκέντρωσης βρόχινου νερού…)

Οπωσδήποτε πρόκειται για βίαιη «αναβάθμιση» αυτών των ήδη γνωστών πρακτικών, που ωστόσο ήταν και είναι από μόνες του σκληρά απάνθρωπες. Απ’ την άλλη μεριά βέβαια, απωθώντας την πραγματικότητα με το θέωρημα «δεν είναι τα εμβόλια το θέμα», τα μυαλά μένουν παγιδευμένα σε βολικές (;) αλλά και αποπροσανατολιστικές στερεοτυπικές αγκυλώσεις.