Tag: ιδεολογία

Οι μυκηναίοι στη Δεκέλεια

Δευτέρα 16 Γενάρη>> Δεν θα πρέπει να το χάσετε: μέσα στους επίσημους που θα «συνοδεύσουν στην τελευταία του κατοικία» τον ξέρετε-ποιόν, θα βρίσκονται και οι βασιλικοί οίκοι της Πελοποννήσου: ο βασιλιάς Μενέλαος ο 10ος (της Σπάρτης), ο βασιλιάς Αγαμέμνων ο 11ος (του Άργους και των Μυκηνών), ο βασιλιάς Νέστορας ο 12ος  (της Πύλου), ο Οδυσσέας ο 13ος (ρεμάλι βασιλιάς της Ιθάκης)… ξέρετε, οι απόγονοι των βετεράνων του Τρωϊκού Πολέμου. (Θα έρθουν στην κηδεία με πούλμαν, μεταμφιεσμένοι σε γηπεδικούς…)

Αυτή η νεκρανάσταση-σε-κηδεία θα συμβεί πρώτον επειδή ο συγκεκριμένος «τελευταίος» δεν μαρμάρωσε (όπως ο άλλος…) και δεύτερον επειδή «οι έλληνες έχουν βαθιά σχέση με την ιστορία τους». Τόσο βαθιά όσο είναι ο πάτος (της ιστορίας). Κι έτσι, αφού δίνεται η ευκαιρία να ζεσταθούν οι νοσταλγίες και οι εξίσου νοσταλγικές αντι-νοσταλγίες, αυτή η σύναξη των εστεμμένων, των γαλαζοαίματων και των κολαούζων τους θα είναι μια καλή ευκαιρία θα λυθούν επίμαχα ζητήματα που εκκρεμούν.

Πρώτο ζήτημα: Αναγνωρίζουν οι έλληνες ότι είναι απόγονοι των «φύλων Kurgan» (χάρτης επάνω) που ξεκίνησαν απ’ τις στέπες της βόρειας πλευράς του Καυκάσου, ανάμεσα στον Εύξεινο και την Κασπία, περιοχές που αυτόν τον καιρό κατέχονται (ή και διεκδικούνται) απ’ τη Μόσχα και το Κίεβο, ναι ή όχι; Αναγνωρίζουν οι έλληνες ότι δεν είναι καθόλου αυτόχθονες αλλά, αντίθετα, παλιοί μεν μετανάστες δε, ναι ή όχι;

Δεύτερο ζήτημα: Ποιος είχε δίκιο τελικά στη γνωστή «σύγκρουση της Τροίας»; Ο εμπορο-πλιατσικολόγος βασιλιάς Μενέλαος και το σόι του ή ο αριστοκράτης πολεμιστής βασιλιάς Αχιλλέας της Θεσσαλίας;

Τρίτο ζήτημα: πρέπει να τιμάται η βασίλισσα Κλυταιμνήστρα σαν μια απ’ τις πρώτες (γνωστές) μαχητικές φεμινίστριες ή όχι;

Αν δεν λυθούν αυτά τώρα, πότε θα ξαναδοθεί η ευκαιρία;

Ριζικές λύσεις

Δευτέρα 16 Γενάρη>> Δύο (ιδιωτικά υποθέτουμε) σχολεία στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας βασιλιά της αγγλίας κλπ κλπ, το Hylands School στο Chelmsford και το Southchurch High School στο Southhend δείχνουν τον δρόμο για το πολιτικά και υγιειονομικά ορθό μέλλον: απαγόρευσαν πρόσφατα οποιοδήποτε είδος φυσικής επαφής μεταξύ των μαθητών (πιο σωστά: αιχμαλώτων). Don’t touch!!! Κι όταν λένε «μην αγγίζετε» το εννοούν: θα απαγορεύονται αγκαλιές, φιλιά (: κίνδυνος θάνατος!), χειραψίες, φιλικά κτυπήματα στην πλάτη… τα πάντα. Εννοείται θα απαγορεύεται και οποιαδήποτε «romantic relationship» που μεταφράζεται σε «αισθηματική σχέση». Και ο νοών νοείτω.

… Αν το παιδί σας ακουμπάει κάποιον άλλο, είτε με συναίνεση είτε όχι, τα πάντα μπορούν να συμβούν. Μπορεί να προκύψει τραυματισμός, ή κάποιος να νοιώσει άβολα, ή κάποιος να αγγιχθεί με τον όχι σωστό τρόπο… δήλωσε η Catherine McMillan, προϊστάμενη στο Hylands.

Δεν ξέρουμε αν η καθημερινή ζωή σ’ αυτά (ή και σε άλλα) τα σχολεία της επικράτειας περιλαμβάνει τακτικά γροθιές, κλωτσιές, ή/και μπαλαμουτιάσματα. Μάλλον αποκλείεται. Συνεπώς ο ριζικός τρόπος με τον οποίο απαγορεύεται κάθε σωματική επαφή δένει με «δημιουργικό τρόπο» την χρήσιμη εμπειρία του υγιειονομικού social distancing (που γνώρισε λαμπρές μέρες και νύχτες) με την επιβολή της γενικευμένης ψηφιακής μεσολάβησης σε κάθε δευτερόλεπτο των ανθρώπινων σχέσεων – (εκτός σχολείου προς το παρόν). Ανήκει στη σχολή της μασκοφορίας-παντού-στο-σχολείο.

Συνεπώς αυτή η απαγόρευση δεν θα πρέπει να θεωρηθεί περιθωριακή όπως βολεύει τις απωθήσεις.

Μάλλον είναι ταυτόχρονα πρωτοπόρα και διδακτική: θα τα μάθουμε να συμπεριφέρονται όπως περιμένουν οι μελλοντικοί εργοδότες τους είπαν οι υπεύθυνοι στους θορυβημένους γονείς για τα παιδιά τους. Ας μην αγνοηθεί η φροντίδα για την ένταξη σε κάποια (μελλοντική) «αγορά εργασίας».

(Παρ’ όλα αυτά, μέσα στη μαυρίλα του πολιτικά, παιδαγωγικά και οτιδήποτε άλλο “σωστού” νεοφασισμού,  υπάρχει κάτι αισιόδοξο. Αν οι αγκαλιές και τα φιλιά απαγορευτούν εδώ κι εκεί, τότε ίσως η παρανομία τα κάνει πιο γεμάτα, πιο γλυκά, πιο επιθυμητά – και πιο συνειδητά…).

Soylent grey (1)

Δευτέρα 9 Γενάρη>> Ο κύριος Magnus Soderlund, μπηχεβιοριστής και σχεδιαστής στρατηγικών αγοράς εκ σουηδίας ορμώμενος, κέρδισε πρόσφατα τα 5 λεπτά δημοσιότητας (και μάλιστα εκτεταμένης) που αναζητούσε. Μιλώντας στις αρχές Σεπτέμβρη σ’ ένα συνέδριο για το «μέλλον των τροφίμων» και με σκοπό ευγενή πάντα (την αντιμετώπιση των «κλιματικών αλλαγών»…) αναρωτήθηκε δημόσια όταν ήρθε η σειρά του να δώσει τα φώτα του: Μπορείτε να σας φανταστείτε να τρώτε ανθρώπινο κρέας; Ίσως όχι… απάντησε μόνος του …επειδή είστε πολύ εγωϊστές. Αλλά (σαν μπηχεβιοριστής) δεν είναι απαισιόδοξος. … Οι ανθρώπινες συμπεριφορές ρυθμίζονται… είπε …και μπορούν να ξεγελαστούν ώστε να γίνουν σωστές… Στο τέλος αυτής της διάλεξης υπέρ του σωτήριου κανιβαλισμού ρώτησε το κοινό του πόσοι/ες θα ήταν διατεθειμένοι/ες να δοκιμάσουν ανθρώπινη σάρκα. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ το 8% σήκωσε το χέρι του, πράγμα που μπορεί να θεωρηθεί «αισιόδοξο»: υπάρχει στον πρώτο κόσμο μια κάποια μαγιά μη-εγωϊστών, «αλτρουιστών» ίσως, που έχουν την κατ’ αρχήν έφεση στην ανθρωποφαγία… (Και δεν φταίει καθόλου το ότι είναι σουηδοί…)

Αν αυτή η καινοτόμα ιδέα μπει σε εφαρμογή κάποτε (κάτι που δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε…) θα πρέπει νωρίτερα να έχουν τακτοποιηθεί μερικές λεπτομέρειες. Όπως, για παράδειγμα, πότε θα αρχίζει και πόσο θα διαρκεί η κυνηγετική περίοδος; Θα υπάρχουν ηλικίες που θα προστατεύονται, κι αν ναι ποιες; Θα υπάρχουν φάρμες καλλιέργειας (ανθρώπων), κονσέρβες, παστή ανθρώπινη σάρκα, καπνιστή, αλλαντικά, κατεψυγμένα και νωπά, εισαγωγές κι εξαγωγές, και τα υπόλοιπα; Θα φτιαχτούν συνταγές μαγειρέματος;

Πιο σοβαρά τώρα (ίσως όχι τόσο όσο ο κύριος Soderlund και το κοινό του): θα μπορούσε να έχει ξεστομηθεί μια τέτοια «πρόταση», «ιδέα», πείτε την όπως θέλετε, πριν 30 ή 40 χρόνια; Όχι: οι «κλιματικές αλλαγές» δεν ήταν ψυχωσικά αποδεκτές ως πρόβλημα έτσι ώστε να φυτρώνει κάθε είδους «λύση». Ένα το κρατούμενο, λοιπόν: χρειάζεται κάποια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κατασκευασμένη και συσκευασμένη κατάλληλα, και οπωσδήποτε χρειάζεται η μαζική αποδοχή της ως τέτοιας για να κομματιάζουμε ο ένας τον άλλον∙ ή, έστω, να τρώμε ανθρώπινα πτώματα. Μήπως δεν είναι γνωστές κάποιες (λίγες) περιπτώσεις ναυαγών που αναγκάστηκαν να φάνε τους πρώτους νεκρούς της βάρκας για να επιβιώσουν μέχρι να διασωθούν; Ε, (μεταφορικά…) ναυάγια χρειάζονται! Οπότε θα φτιαχτούν.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, καινούργιο: μήπως το ανθρώπινο σώμα έχει αρχίσει να χάνει την «αξία» του, το «νόημά» του, μήπως έχει αρχίσει να θεωρείται (απ’ τους κατόχους του τους ίδιους) μπελάς, προβληματικό, αρρωστιάρικο, λίγο πολύ άχρηστο; Μήπως αυτή η μεταβατική, καπιταλιστική περίοδος, το πέρασμα στην 4η βιομηχανική επανάσταση, έχει (υπόγεια και σιωπηλά) πολλά ερωτηματικά για το σώμα, πολύ κατάρα ή/και αμηχανία για την σωματική υλικότητα (και αδυναμία), πολύ human-, πολύ human minus δηλαδή, από νοηματική, ιδεολογική, σημασιολογική άποψη, έτσι ώστε να «χρειάζεται» ένα ή περισσότερα human plus, human+, ας πούμε «νέες αξίες», «νέες χρησιμότητες», «νέες σημασίες», «νέες επενδύσεις»; Και μήπως αυτή η γενική αναθεώρηση (όσο τρομακτική κι αν είναι) έχει αρχίσει ήδη εδώ κι εκεί στις δυτικές μητροπόλεις;

Σκεφτείτε το∙ κι αν χρειάζεται φωνάξτε τον καταραμένο, αποκαθηλωμένο κύριο Foucault για βοήθεια. Θα επανέλθουμε. Εν τω μεταξύ η ιδέα / πρόταση του επιστήμονα, «ειδικού» ανθρωποφάγου κυρίου Magnus Soderlund μπορεί να χρειάζεται κάποιο χρόνο ωρίμανσης. Άλλες όμως «στην ίδια κατεύθυνση» (όπως θα έλεγε η πολιτική αργκώ…) προχωρούν κανονικά:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Η αναδιάρθρωση ως ιδεολογία

Η έλξη του φόβου: μια μετα-ανάλυση της αποτελεσματικότητας και των θεωριών περί έλξης του φόβου… Paper του 2015

(Το fear factory έχει και τους θεωρητικούς του…)

Δευτέρα 2 Γενάρη>> Δεν έχει σημασία τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα∙ σημασία έχει το ποιος κουμαντάρει την συζήτηση: αυτό είναι το κεντρικό δόγμα, το κατά κάποιον τρόπο “there-is-no-alternative” της «εποχής της μετα-αλήθειας» όπως την έχουν ονομάσει, που διογκώνεται όλο και περισσότερο στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο. Δεν υπάρχουν βέβαια ούτε μετα-αλήθειες, ούτε προ-αλήθειες, ούτε μετα-ψέματα, ούτε προ-ψέματα! Υπάρχει όμως μια συγκεκριμένη ιστορική φάση «μετάβασης» όπου το κεφάλαιο (τα πιο δυναμικά αφεντικά του) κατασκευάζει ήδη «πραγματικότητες»: «επαυξημένες», «ενισχυμένες» (augmented) πραγματικότητες, «εικονικές» (virtual) πραγματικότητες, τα ανάλογα «βιώματα», τις αντίστοιχες «εμπειρίες», την διαρκή ροή και εναλλαγή, κινούμενη άμμο δηλαδή «αληθειών» και διαψεύσεων, και πάει λέγοντας∙ με κάθε σχιζοφρενική αντιφατικότητα ακόμα και στην ίδια τη «νέα» ορολογία… Το colpo grosso της 4ης βιομηχανικής επανάστασης είναι ακριβώς αυτό: η ολοκλήρωση του εμπορεύματος, του θεάματος και του ελέγχου μέσα απ’ το εμπόριο ή/και την επιβολή «πραγματικότητας» ή «πραγματικοτήτων» σύμφωνα με τις κάθε φορά κερδοφόρες και αποδοτικές προδιαγραφές.

Στη μορφή-εμπόρευμα, πράγματι, δεν υπάρχει ούτε αλήθεια ούτε ψέμα (ίσως κάτι σαν «ψεμολήθη» ή αληθοφάνεια)∙ υπάρχει όμως σε στρατηγική θέση η διαχείριση της «λειτουργίας» της/του. Όπως σωστά είχε σχολιάσει ο Μαρξ, ο φετιχισμός του εμπορεύματος είναι η εκκοσμίκευση του θρησκευτικού (χριστιανικού) φετιχισμού. Τώρα ο φετιχισμός της «πέρα απ’ την αλήθεια και το ψέμα» κυριαρχίας επιδιώκει να είναι η εκκοσμίκευση της θείας δίκης – που είναι βέβαια άγνωστη και μυστηριώδης. “Πέρα απ’ την αλήθεια και το ψέμα” βρίσκεται η αυθεντία…

Τι πάει να πει «σημασία έχει το ποιος κουμαντάρει την συζήτηση», άρα το ποιος όχι μόνο σκηνοθετεί αλλά επίσης διαλέγει ή/και επιβάλλει τις «διαφορετικές απόψεις» και τα χαρακτηριστικά τους; Πάει να πει σημασία έχει το ποιος κατέχει την εξουσία. Όχι, μόνο, επειδή αυτός λογοκρίνει. Αλλά επίσης (ίσως κυρίως) επειδή αυτός νοηματοδοτεί.

Στη διάρκεια της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας αυτή η καπιταλιστική στρατηγική έγινε κοινοτοπία. Εκείνα που τώρα (ψευτο…)αναγνωρίζονται σαν «προβλήματα» ή «αδυναμίες» της (όπως, για παράδειγμα, οι συνέπειες της κατ’ οίκον φυλάκισης στο ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών) ρίχνονταν στον Καιάδα ως ψέματα όταν λέγονταν έγκαιρα και ενάντια στα πραξικοπήματα. Είναι μια ήδη χειροπιαστή απόδειξη του «δεν έχει σημασία τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα∙ σημασία έχει…».

Το κεφάλαιο-σχέση ως υπερ-νόρμα είναι, αν το σκεφτούμε από μια διαφορετική μεριά, η «συγκέντρωση», η οργάνωση και η αξιοποίηση του γενικευμένου κοινωνικού, ηθικού, διανοητικού, αισθητικού tribalism, της σύγχρονης «φυλετικοποίησης», της κονιορτοποίησης δηλαδή των σημείων προσανατολισμού, των σημείων αναφοράς, στις δυτικές κατά κύριο λόγο κοινωνίες τα τελευταία 30 «νεοφιλελεύθερα» χρόνια. Είναι η οργανωμένη συν-κίνηση, και με τις δύο έννοιες. Της (συνήθως διαλυτικής και πειθαρχικής) συναισθηματικής ταλάντωσης, αλλά και του μαγνητισμού των συμπεριφορών απ’ τον ίδιο πόλο. Καινοφανείς λέξεις που έχουν γίνει της μόδας όπως «συμπερίληψη» απηχούν αυτό ακριβώς: το μάντρωμα των πληθωρισμένων δι-ατόμων, των ναρκισσιστικών, τσακισμένων, παρανοημένων και παρανοούντων Εγώ-Κεφάλαιο που επιπλέουν αναίσθητα πια σε μια ταραγμένη, φουρτουνιασμένη θάλασσα σημείων-παραληρηματικής-εξουσίας∙ σε ένα υπονομευμένο, ναρκοθετημένο, υποθηκευμένο, παραλυτικό, σκοτεινό διαρκές Τώρα με μοναδικό πολικό αστέρα τον φόβο.  

Είναι παλιό, είναι διδακτικό, θα πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει στην πρώτη σελίδα των έργων των ιστορικών του μέλλοντος, και θα το επαναλάβουμε για μια ακόμα φορά:

O αξιωματούχος μου είπε ότι τύποι του είδους μου «ανήκουν σ’ αυτό που αποκαλούμε κόσμος – βασισμένος – στην – πραγματικότητα», τον οποίο περιέγραψε σαν αποτελούμενο από ανθρώπους «που πιστεύουν ότι οι λύσεις προκύπτουν απ’ την συνετή μελέτη της πραγματικότητας όπως αυτή εμφανίζεται μπροστά μας». Συμφώνησα και μουρμούρισα κάτι για τις αρχές του διαφωτισμού και του εμπειρισμού.

 Mε έκοψε. «Aλλά ο κόσμος δεν δουλεύει πλέον έτσι» συνέχισε. «Tώρα είμαστε αυτοκρατορία, κι όταν δρούμε δημιουργούμε την δική μας πραγματικότητα. Kαι την ώρα που εσείς μελετάτε αυτήν την πραγματικότητα που δημιουργήσαμε – όσο πιο συνετά μπορείτε – ξαναδρούμε, δημιουργώντας νέες πραγματικότητες, τις οποίες επίσης μπορείτε να μελετήσετε, κι έτσι προχωράνε τα πράγματα. Eίμαστε πρωταγωνιστές της ιστορίας …. και εσείς, όλοι εσείς, έχετε μείνει πίσω να μελετάτε αυτά που κάνουμε».
(New York Times Magazine, Oκτώβριος του 2004)

Δεν έγιναν αυτοκρατορία, αλλά στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Η βασική ιδέα παραμένει….

Ευτυχές το καινούργιο και θαυμαστό 2023, 2024, 2025… – σα να λέμε.

Apartheid plus

Κατά τους ισραηλινούς φασίστες η κεντρώα Ha’aretz είναι «εφημερίδα της Hamas»… Αφού η ακτίνα δράσης του περιορίζεται, ο σύγχρονος κανιβαλισμός επιστρέφει εκεί που γεννήθηκε και τον αγάπησαν: στις δυτικές “δημοκρατίες”…

Δευτέρα 26 Δεκέμβρη>> Οι φίλοι του ρατσιστικού καθεστώτος του Τελ Αβίβ, επαγγελματίες ή όχι, νοιώθουν κάπως άβολα. Σε μια κοινωνία της οποίας η συντριπτική πλειοψηφία των υπηκόων διαφοροποιείται ιδεολογικά στο εσωτερικό της κυρίως ως προς τον βαθμό σκληρότητας και βαρβαρότητας της κατοχής επί των Παλαιστινίων, οι πρόσφατες (1η Νοέμβρη 2022) εκλογές ανέδειξαν στην εξουσία έναν συνασπισμό κομμάτων που όχι μόνο δεν έχει να ζηλέψει κάτι απ’ τις «καλύτερες παραδόσεις» του διεθνούς φασισμού, αλλά δεν έχει και κανένα λόγο να το κρύψει. Το ακροδεξιό «κοσμικό» Likud, του κανονικά-θα-έπρεπε-να-είναι-βαθιά-πίσω-απ’-τα-κάγκελα Netanyahu («φίλου κι αδελφού» του ελλαδιστάν) ήρθε πρώτο (23,4% των ψήφων, 32 καρέκλες στην 120 εδρών ισραηλινή βουλή / knesset). Και οι εταίροι στο καινούργιο γκουβέρνο είναι επίσης «εκλεκτοί», τόσο πολύ ώστε ακόμα και τα πιο σκληρά επίθετα δεν μπορούν να αποδώσουν την «αξία» τους: το κόμμα «θρησκευτικού» φασισμού Religious Zionism σε συνεργασία με το ακροδεξιό, φανατικά ρατσιστικό Otzma Yehudit και το ακροδεξιό Noam (10,85% και 14 θέσεις), το επίσης «θρησκευτικό» Shas (8,25% και 11 θέσεις), το εξίσου «θρησκευτικό» United Torah Judaism (5,88% και 7 θέσεις): αυτή είναι η ακροδεξιά κυβερνητική κομματική εξάδα στο Τελ Αβίβ, εκπροσωπώντας το καθόλου ευκαταφρόνητο 48,4% των ψηφοφόρων.

Με τέτοια σύνθεση ανάλογη πρέπει να είναι η κατανομή των νευραλγικών πόστων, έτσι δεν πάει; Έτσι, για παράδειγμα, ο Itamar Ben-Gvir, γνωστός παρακρατικός «έποικος» στη κατεχόμενη Δυτική Όχθη (αρχηγός του Otzma Yehudit: «εβραϊκή δύναμη») έγινε υπουργός δημόσιας τάξης / εθνικής ασφάλειας∙ ενώ ο σύμμαχός του Bezalel Smotrich (του Religious Zionism) έγινε υπουργός άμυνας «υπεύθυνος για τους οικισμούς και τις άκτιστες περιοχές» (της Δυτικής Όχθης)… Για τον ακόμα πιο γρήγορο και βίαιο εποικισμό της…

Με τα όσα υφίστανται ήδη εδώ και δεκαετίες (κι όλο και πιο συστηματικά εδώ και μήνες) οι Παλαιστίνιοι της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης δεν μπορούν ίσως να φανταστούν τι χειρότερο μπορεί να τους περιμένει. Αλλά οι προαγωγοί και οι εκτελεστές του ισραηλινού partheid μπορούν πάντα να σκεφτούν και να μεθοδεύσουν «κάτι παραπάνω». Και οι διεθνείς δυτικοί υποστηρικτές τους, κρατικοί και παρακρατικοί, θα πρέπει να κάνουν ακόμα πιο έντονα ότι «δεν βλέπουν», ότι «δεν ξέρουν» και ότι «δεν καταλαβαίνουν».

Ο γνωστός δημοσιογράφος Jonathan Cook σημείωνε μεταξύ άλλων στις 6 Δεκέμβρη:

… Η μόνιμη πλέον κατοχή θα διοικείται από ηγέτες εποίκων. Και θα είναι αυτοί που θα καθορίζουν την πολιτική τόσο για την αστυνομία εντός Ισραήλ όσο και για την συνοριακή αστυνομία που δρα κυρίως στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Το δόλιο επιχείρημα ότι υπάρχει κάποιο είδος διαχωριστικής γραμμής μεταξύ του «κυρίως Ισραήλ» και των κατεχόμενων περιοχών, με την μια μεριά να είναι μια πρότυπη δημοκρατία που διοικείται από πολιτικούς και την άλλη να είναι η απαραίτητη «ζώνη ασφαλείας» που διαχειρίζεται ο στρατός, θα καταρρεύσει.

Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πολύ ξεκάθαρο: το Ισραήλ και οι κατεχόμενες περιοχές λειτουργούν σαν ενιαίος πολιτικός χώρος, όπου οι νόμιμοι φασίστες ελέγχουν, καταπιέζουν, εκκαθαρίζουν και σκοτώνουν τους Παλαιστίνιους χωρίς να κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε «πολίτες» και υποκείμενα της κατοχής.

Αυτό ακριβώς απαιτούσαν εδώ και καιρό οι Ben–Gvir και Smotrich και οι οπαδοί τους. Υποστηρίζουν ότι η αποκαλούμενη «πράσινη γραμμή» που διαχωρίζει την επίσημη ισραηλινή επικράτεια απ’ τις κατεχόμενες περιοχές είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη, και ότι οι ισραηλινοί δεν πρέπει να απολογούνται όταν κυβερνούν με ατσάλινη γροθιά την «γη της επαγγελίας».

Αυτή η άποψη κέρδισε στις εκλογές…. Οι ακροδεξιοί, συχνά σε συνεργασία με την αστυνομία, κτυπούν και κυνηγούν τους Παλαιστίνιους στις ελάχιστες περιοχές εντός Ισραήλ όπου ο εθνοτικός διαχωρισμός δεν είναι ακόμα απόλυτος – αυτό που το Τελ Αβίβ αποκαλεί παραπλανητικά «μεικτές πόλεις». Και η ακροδεξιά εξαπλώνεται σταθερά στην αστυνομία, όπως νωρίτερα έκανε στον στρατό.

… Οι δυτικές πρωτεύουσες θα συνεχίσουν αναμφίβολα να υπερασπίζονται το ισραηλινό απαρτχάιντ ως «φάρο της δημοκρατίας», αφού είναι πολύ πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο στη Μέση Ανατολή για να θυσιαστεί. Αλλά ο μύθος ενός «δημοκρατικού Ισραήλ» γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθεί. Οι Ben–Gvir και Smotrich μπορεί να είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρό του.

Τόσο τα αφεντικά των δυτικών ολιγαρχιών όσο και οι αγαπημένοι τους φασίστες μπορούν να ζήσουν μια χαρά ακόμα και χωρίς «μύθους περί δημοκρατίας». Γιατί πλέον (κι αυτό αρνούνται ακόμα να το καταλάβουν οι όποιοι αιχμάλωτοι των δυτικών ολιγαρχιών) η συστημική βία (όχι πάντα σωματική αλλά πάντα συναισθηματική, αισθητική, διανοητική και ψυχολογική) θα γίνεται όλο και πιο συμπαγής στο εσωτερικό αυτών των «δημοκρατιών»: τα εισιτήρια της μετάβασης στους παραδείσους της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, στις «νέες κανονικότητες», θα είναι ματοβαμμένα.

Πάντα έτσι γινόταν… Γι’ αυτό ακριβώς (ή, πιο σωστά και γι’ αυτό) οι αγνοούμενοι, οι περιθωριοποιημένοι, οι «να ξεμπερδεύουμε με δαύτους», στην Παλαιστίνη και οπουδήποτε αλλού, κουβαλούσαν και κουβαλούν πάνω τους το σήμα του κινδύνου – για όλους…

Το σήμα κινδύνου που οι πρωτοκοσμικοί απωθούν.

Κοινωνία άδικη, κοινωνία κακούργα! (1)

Δευτέρα 24 Οκτώβρη>> Αυτοί οι άγγλοι συντηρητικοί είναι ανυπόφορα ιδιοτελείς. Μόνο για τους εαυτούς τους νοιάζονται. Στέρησαν απ’ τον (υπόλοιπο) πλανήτη, ίσως και από τον γαλαξία, την ευκαιρία μιας φτηνής διασκέδασης: αποκεφάλισαν (πολιτικά πάντα…) την κυρία Όνομα-και-Πράγμα, και η ασταμάτητη μηχανή πενθεί γι’ αυτό. Δεν πρόλαβε καν και καν να σαρκάσει μια φορά…

Την καρατόμησαν σαν ανίκανη… Ε, όχι!! Μέσα σε μόνο 1,5 μήνα αυτή η άξια πρωθυπουργός πρόλαβε να θάψει μια βασίλισσα, ένα νόμισμα κι ένα κόμμα!!! Ποιος θα μπορούσε να κάνει πιο πολλά; Ποιος θα ήταν περισσότερο ικανός; (Φυσικά κάποιοι θα πουν πως ούτε της στερλίνας ούτε των συντηρητικών το θάψιμο είναι μόνιμο, συνεπώς «μισή δουλειά». Θα προσθέταμε πως ούτε της βασίλισσας είναι οριστικό: αν ο ανεπρόκοπος γυιός της δεν δώσει γρήγορα το στέμμα στον εγγονό, δεν αποκλείεται η γιαγιά Ελισάβετ να αναστηθεί. Αλλά, σε κάθε περίπτωση: ήταν μόνο 1,5 μήνα δουλειά εκ μέρους της κυρίας Όνομα-και-Πράμα… Ας της έδιναν χρόνο και θα βλέπανε…)

Αυτά είναι τ’ αστεία της υπόθεσης. Ας δούμε και τα σοβαρά.

Κάποιοι οκνηροί στο πνεύμα θεωρούν την κυρία Όνομα-και-Πράμα (και το «οικονομικό πρόγραμμά» της) αιτία της συμφοράς που κτύπησε το βασίλειο του κυρ Κάρολου τον τελευταίο μήνα (θα επανέλθουμε σ’ αυτήν). Δεν ήταν αιτία – ήταν σύμπτωμα. Άλλοι, πιο πονηροί, πάνε πιο πίσω και θεωρούν την έξοδο απ’ την ε.ε. (το θρυλικό “Brexit”) σαν αιτία. Κι αυτοί κάνουν λάθος: σύμπτωμα ήταν, ειδικά αν πάρει κανείς στα σοβαρά όχι τα άθλια ψέματα που χρησιμοποίησαν οι “brexiters” για να πείσουν τους ψηφοφόρους αλλά τους δηλωμένους στόχους τους. (Έτσι μπορεί να εξηγηθεί το πως αρκετοί remainers, μεταξύ των οποίων και η κυρία Όνομα-και-Πράμα, είδαν το φως τους και μεταστράφηκαν…).

Θα πρέπει να πάει κάποιος μερικά χρόνια πριν από τον Ιούνη του 2016 («δημοψήφισμα» για την παραμονή ή όχι στην ε.ε.), στο 2011, για να αξιολογήσει…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Κοινωνία άδικη, κοινωνία κακούργα! (2)

Δευτέρα 24 Οκτώβρη>> Το βάθος, η ένταση και η έκταση της χρηματοπιστωτικής «κρίσης» του 2008-2009 κτύπησε πολλά καμπανάκια στους δυτικούς καπιταλισμούς. Ειδικά ωστόσο σε ότι αφορά τον βρετανικό θα πρέπει να θυμίσουμε πως ήταν ο ένας απ’ τους δύο (ο άλλος ήταν ο αμερικανικός) που έκαναν σημαία τους το χρηματοπιστωτικό «άλμα στον ουρανό» απ’ την δεκαετία του 1980 και μετά. Είτε μιλήσει κανείς για «νεοφιλελευθερισμό» είτε για «παγκοσμιοποίηση», το ιμπεριαλιστικό μοντέλο της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου (που ενστερνίστηκαν εν μέρει και άλλοι δυτικοί…) ήταν: φτηνή εργασία στην περίμετρο (κατά προτίμηση στην ασία…), φτηνές πρώτες ύλες απ’ την περίμετρο (με τον «παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»), και στο κέντρο «το χρήμα γεννάει χρήμα».

Ύστερα απ’ τις καταρρεύσεις (ή/και τις «διασώσεις»…) της χρηματοπιστωτικής κρίσης, οι φράξιες των hard core ιδεολόγων (υπαλλήλων των αφεντικών) άρχισαν να ονειρεύονται ότι «θα κάνουν κίνα» τις δικές τους, «εθνικές» παραγωγικές βάσεις (επαναπατρίζοντας τμήματα της βιομηχανικής παραγωγής που είχαν κάνει εξαγωγή εκεί που ήταν εύκολη η βίαιη εξασφάλιση «φτηνών χεριών»).

Αυτό ήταν το σχέδιο απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 2010 στο Λονδίνο. Αυτό ήταν που «γέννησε» το Brexit το 2016.

Aυτό είναι το σχέδιο που έκανε πρωθυπουργό της κυρία Όνομα-και-Πράμα το 2022: δώδεκα απ’ τους υποστηρικτές του FEG πήραν υπουργεία, κι αυτό από μόνο του ήταν δηλωτικό… Όμως δεν είναι καθόλου έξυπνο να δοκιμάσει κάποιος να εφαρμόσει ένα τέτοιο άγριο έως ανελέητο «πρόγραμμα ανάπτυξης» (του βρετανικού καπιταλισμού…) όταν συμβαίνουν ταυτόχρονα τα εξής:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Civil war?

Δευτέρα 5 Σεπτέμβρη>> Η προηγούμενη φορά που το αμερικανικό καθεστώς επιχείρησε να «κερδίσει καρδιές και μυαλά» ήταν με τις εισβολές στο αφγανιστάν και στο ιράκ. Απέτυχε. Και μοιάζει σαν η αμερικανική ιμπεριαλιστική αυτο-ψυχο-«νομιμοποίηση», κάτω απ’ την πίεση των ηττών της και των ανταγωνιστών της, να επιστρέφει στην πηγή της. Στην έδρα της.

Πριν λίγες μέρες, την 1η Σεπτέμβρη, ο νυσταλέος Jo έκανε μια βαριά ομιλία σε πανεθνική θέαση, απ’ την Φιλαδέλφεια, «για την ψυχή του έθνους» – με υποβλητικό ντεκόρ… Δεν εξήγησε τους λόγους που θεωρεί ότι το αμερικανικό καθεστώς ξεψυχάει∙ έκανε κάτι άλλο: κήρυξε τους ψηφοφόρους του ψόφιου κουναβιού «εξτρεμιστές» και, κατά συνέπεια, «εχθρούς του έθνους και της δημοκρατίας» (!!!). Αυτό 2,5 μήνες πριν τις «ενδιάμεσες εκλογές» του ερχόμενου Νοέμβρη.

Είναι αυτή η πολιτική διαθήκη του νυσταλέου, ένα είδος «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων μου»; Πρόκειται για την ανεπίσημη (;) κήρυξη εμφυλίου στις ηπα; Ή μήπως είναι πρελούδιο κάποιας «σκληρής διάσωσης» της δημοκρατίας (ας πούμε: μιλιταριστικού ελέγχου του κοινωνικού εργοστάσιου…), που φτιάχνει τα άλλοθί της προκαλώντας το φάντασμα ενός εμφυλίου για να κρύψει τους πραγματικούς σκοπούς της;

Δεν είναι μυστικό:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

The Magnitsky act

Δευτέρα 29 Αυγούστου>> Αν έχετε 2 ώρες απ’ την ζωή σας (μην πείτε “αααα… δεν προλαβαίνω”!!! Όχι, μην το πείτε!) και τα αγγλικά σας είναι σε ανεκτό επίπεδο (δεν υπάρχουν ελληνικοί υπότιτλοι) σας προτείνουμε να δείτε αυτήν την ταινία / ντοκυμαντέρ: The Magnitsky Act: Behind the Scenes. Δείχνει πολλά και αποκαλυπτικά για την κατασκευή του «αντι-ρωσισμού» στη δύση, όμως το σημαντικότερο σ’ αυτήν την ταινία είναι ο σκηνοθέτης της. Δυο λόγια, λοιπόν, γι’ αυτόν.

Ο Andrei Nekrasov, 64 χρονών σήμερα, γεννημένος στο (τότε) Λένινγκραντ, είναι ένας πασίγνωστος και πολυβραβευμένος στη δύση σκηνοθέτης. Έχει δουλέψει στα νιάτα του σαν βοηθός του Tarkovsky, κι αυτό δεν είναι λίγο. Όμως μετά το 2001 η δύση δεν ήθελε “ατμοσφαιρικούς” ρώσους σκηνοθέτες. Ήθελε αίμα. Οπότε η ταινία / ντοκυμαντέρ που γύρισε το 2007 σχετικά με την δολοφονία απ’ τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες του πρώην πράκτορα Litvinenko καθιέρωσε πανηγυρικά τον Nekrasov στη δύση σαν τον ικανότερο αντι-καθεστωτικό / αντι-Putin ρώσο κινηματογραφιστή. Όλες οι πόρτες ήταν ανοικτές γι’ αυτόν.

Με αυτά τα «παράσημα», και με χρηματοδότηση από διάφορους ευρωπαίους παραγωγούς και τον γαλλογερμανικό τηλεοπτικό δίκτυο Arte, ξεκίνησε το 2014 να γυρίσει άλλη μια ταινία / ντοκυμαντέρ, για τον Sergei Magnitsky, που φερόταν δολοφονημένος σε ρωσική φυλακή το 2009, επειδή θα αποκάλυπτε την διαφθορά του ρωσικού καθεστώτος.

Όμως κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, και καθώς το σενάριο του βασανισμού και της δολοφονίας του Magnitsky φαινόταν να κυλάει ομαλά, ο Nekrasov άρχισε να προσέχει πως «κάτι δεν πήγαινε καλά». Συνέχισε τα γυρίσματα, γινόμενος πια ερευνητής / ρεπόρτερ. Και το αποτέλεσμα της έρευνάς του, που πήγε μακριά, πολύ μακρύτερα απ’ ότι φανταζόταν, είναι αυτή η ταινία.

Όλοι όσοι τον αποθέωναν (στη δύση) άρχισαν να τον καταριούνται – για τις αποκαλύψεις του. Εννοείται ότι παρ’ ότι «χρυσό παιδί» και πολυβραβευμένος, η ταινία απαγορεύτηκε παντού στην ευρώπη. Η πρεμιέρα της, που θα γινόταν στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο (!!!) στις 26 Απρίλη του 2016 ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή: αυτά που έδειχνε ο Nekrasov δεν ήταν «τα σωστά»… Ένα βιβλίο, επίσης, με το ίδιο θέμα, απαγορεύτηκε απ’ το amazon…

Δείτε λοιπόν: για το δυτικό πλιάτσικο στη μετασοβιετική ρωσία, για την πολιτική κάλυψη (από κυβερνήσεις και μήντια) των δυτικών πλατσικολόγων, για την δυτική αντιστροφή της πραγματικότητας, και τις αιτίες που το «καθεστώς Putin» έγινε μισητό στη δύση νωρίς νωρίς… Αυτά από έναν σκηνοθέτη υπεράνω υποψίας για «φιλοπουτινισμό»!!!

Το δεύτερο μέτωπο (2)

Δευτέρα 29 Αυγούστου>> Οι πόλεμοι – κι ακόμα περισσότερο οι παγκόσμιοι – είναι σύνθετες καταστάσεις, με πολλαπλές και αλλεπάλληλες κλίμακες γεγονότων. Κι αυτό επιτρέπει σε διάφορους να δείχνουν μόνο κάποιες πλευρές τους, με σκοπό να χειραγωγήσουν σκέψεις και συναισθήματα.

Ένα παράδειγμα μιας μάλλον αόρατης πλευράς. Θυμάται κανείς τους ντόπιους μαυραγορίτες στη διάρκεια του 2ου παγκόσμιου και της γερμανικής κατοχής στα μέρη μας; Ήταν εκείνοι που έκαναν περιουσίες αξιοποιώντας τις ελλείψεις βασικών ειδών (κυρίως τροφίμων) ειδικά στην Αθήνα, είτε λόγω των κατασχέσεων που έκανε ο κατοχικός στρατός είτε λόγω της κατάρρευσης της όποιας αγροτικής παραγωγής και του εσωτερικού εμπορίου. Εκείνο που έκαναν οι μαυραγορίτες με καπιταλιστική ορολογία λέγεται άγρια συσσώρευση – σε βάρος των πληβείων της κοινωνίας και των αναγκών τους.

Το ανάλογο των μαυραγοριτών, αυτή τη στιγμή, στις συνθήκες του τωρινού 4ου παγκόσμιου πολέμου, είναι οι τζογαδόροι των χρηματιστηρίων ενέργειας και οι παραγωγοί / έμποροι ενέργειας! Η αξιοποίηση των ελλείψεων και η άγρια συσσώρευση είναι ακριβώς ίδιες!

Θα πει κάποιος: μα η χρηματιστηριακή αγορά (ενέργειας) δεν είναι «μαύρη»! Δεν είναι παράνομη. Είναι νομιμότατη! Σωστά. Πώς, όμως, είναι νόμιμη;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.