Tag: ιαπωνία

No no japan!

Παρασκευή 26 Ιούλη. Το ζήτημα της αποζημίωσης / αποκατάστασης των φυλακισμένων κορεατισσών γυναικών στα ιαπωνικά joy division στη διάρκεια του Β παγκόσμιου δεν είναι ασήμαντο. Οι τρόποι που κοινωνικοποιείται ωστόσο η κατ’ αρχήν διακρατική κόντρα γι’ αυτό το θέμα μεταξύ Σεούλ και Τόκιο, δείχνει πόσο εύκολα ο εθνικισμός μπορεί να γίνει κύμα που κατακτάει την δημόσια σφαίρα.

Την αντιπαράθεση περιγράψαμε πριν 11 ημέρες (Δευτέρα 15 Ιούλη> Περιφερειακοί (εμπορικοί) πόλεμοι). Από τότε ένα ικανό μέρος της νοτιοκορεατικής κοινωνίας έχει πάρει την υπόθεση στα χέρια της: μέσα από συνεχείς διαδηλώσεις έξω απ’ την ιαπωνική πρεσβεία στη Σεούλ (που ωστόσο είναι υπό επισκευή και δεν χρησιμοποιείται) και μέσα από κάθε είδους μποϋκοτάζ σε ιαπωνικά εμπορεύματα. Από βενζινάδικα που αρνούνται να γεμίσουν τα ρεζεβουάρ γιαπωνέζικων ι.χ. (με νοτιοκορεάτες ιδιοκτήτες…) μέχρι μποϋκοτάζ σε διάφορα ιαπωνικά είδη: φαγώσιμα, ρούχα, κλπ.

Η νοτιοκορεατική βιομηχανία μικροτσίπς έχει αποκτήσει, πάντως, πρόβλημα – απ’ την ιαπωνική απαγόρευση εξαγωγής 3 χημικών που της είναι απαραίτητα. Οι δημαγωγοί στη Σεούλ (παντού υπάρχουν τέτοιοι!) παρουσιάζουν αυτήν την απαγόρευση σαν την ιαπωνική επίθεση στο Pearl Harbor – χωρίς, πάντως, να ζητούν ακόμα κήρυξη πολέμου στο Τόκιο.

Σα να μην έφτανε αυτός ο μπελάς (και το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον έχει καταφέρει να «παγώσει» τις εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο), ο γνωστός σωματοφύλακας John Bolton ζήτησε προχτές (24 Ιούνη) συμμετοχή της Σεούλ στη «νηοπομπή των προθύμων» προς τα στενά του Ορμούζ. Ή, έστω, να ρίξει παράδες για τα έξοδα: θεωρεί έτσι το ψοφιοκουναβιστάν ότι η Σεούλ θα ενταχθεί στην «στρατηγική του για τον ινδικό – ειρηνικό»…

(φωτογραφία: Νοτιοκορεάτες εθνικόφρονες σκίζουν μια ιαπωνική σημαία κοντά στην πρεσβεία, στις 20 Ιούλη).

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ (with a little help from my friends…)

Παρασκευή 26 Ιούλη. Να ένα περιστατικό που θα μπορούσε να είναι «μικρό μάθημα» για το πως μερικά γεγονότα μπορεί να έχουν το αντίθετο νόημα απ’ αυτό που φαίνεται.

Στις 23 Ιούλη, μια μέρα μετά την άφιξη του Bolton στη Σεούλ, στη διάρκεια κοινών σινο-ρωσικών στρατιωτικών ασκήσεων, 2 ρωσικά και 2 κινεζικά στρατηγικά βομβαρδιστικά κατηγορήθηκαν (απ’ την Σεούλ) ότι παραβίασαν τον νοτιοκορεατικό εναέριο χώρο. Απ’ την μεριά της η Μόσχα αρνήθηκε ότι έγινε παραβίαση και κατηγόρησε την νοτιοκορεατική αεροπορία για «αντιεπαγγλεματισμό», εφόσον ρίχτηκαν προειδοποιητικές βολές προς τα πολεμικά της….

Για να φανεί τι έγινε πραγματικά, είναι απαραίτητη η γνώση του επίμαχου σημείου όπου έγινε: πάνω απ’ το νησάκι Dokdo, του οποίου την νοτιοκορεατική κυριότητα αμφισβητεί το Τόκιο. Για να το πούμε διαφορετικά: πάνω από νοτιοκορεατικές νησίδες που το Τόκιο θεωρεί δικές τους, σε μια περίοδο οξυμένων αντιπαραθέσεων μεταξύ νοτιοκρεοατικού και ιαπωνικού καπιταλισμού, ρωσικά και κινεζικά πολεμικά ήρθαν σε «αντιπαράθεση» με νοτιοκορεατικά… Σε πρώτη ανάγνωση: Μόσχα και Πεκίνο τσακώνονται με την Σεούλ την ώρα που η Σεούλ τσακώνεται με το Τόκιο… Βγάζει νόημα;

Η πρώτη ρωσική αντίδραση ήταν να ζητήσει συγγνώμη για το περιστατικό, μέσω του στρατιωτικού ακολούθου στην ρωσική πρεσβεία στη Σεούλ, θεωρώντας το συνέπεια δυσλειτουργίας κάποιων συστημάτων στα πολεμικά. Αυτό είπε… Λίγο μετά όμως η αντίδραση της Μόσχας ήταν το ανάποδο: αρνήθηκε τις νοτιοκορεατικές κατηγορίες, και απάντησε με δικές της περί «αντιεπαγγελματισμού», κλπ. Χτες αντιπρόσωποι των δύο κράτων θα κουβέντιαζαν από κοντά για το θέμα…

Είναι παράξενη η αλλαγή γραμμής απ’ την μεριά της Μόσχας… Εκτός αν η δεύτερη (και πιο επίσημη) αντίδρασή της ήταν η αναβαθμισμένη εκδοχή της πρώτης! Μοιάζει σπαζοκεφαλιά;

Προσέξτε: Ενώ Σεούλ και Μόσχα «τσακώνονται» για το αν έγινε ή δεν έγινε παραβίαση πάνω απ’ το Dokdo, λείπει εντελώς (και πανηγυρικά) ο διεκδικητής τους. Το Τόκιο. Με δυο λόγια Σεούλ και Μόσχα συμφωνούν ότι τα Dokdo είναι νοτιοκορεατικά. Εντάξει – αλλά γιατί αυτό έχει σημασία;

Την 1η Ιούνη (πριν σχεδόν 2 μήνες) η Ουάσιγκτον δημοσιοποίησε την «στρατηγική της για τον ινδικό – ειρηνικό». Στη περιοχή της νότιας θάλασσας της κίνας το ψοφιοκουναβιστάν ποντάρει πάνω στην τριγωνική συμμαχία Σεούλ – Τόκιο – Ουάσιγκτον. Πεκίνο και Μόσχα θα έπρεπε να αντιδράσουν με κάποιον κατ’ αρχήν πειστικό τρόπο. Παραβιάζοντας (πράγματι) το νοτιοκορεατικό εναέριο χώρο σε μια περιοχή που διεκδικεί το Τόκιο έκαναν μια φιλική κίνηση προς την Σεούλ. Απ’ την μια βρήκαν μια αφορμή για να επιβεβαιώσουν «στρατιωτικά» η Μόσχα και το Πεκίνο στη Σεούλ την κυριότητά της αφήνοντας το Τόκιο απ’ έξω· απ’ την άλλη επέδειξαν (προς όφελος του Πεκίνου) ότι την περιοχή δεν μπορεί να την ελέγξει ο αμερικανικός στρατός· με τα ως τώρα δεδομένα σίγουρα όχι…

Ενώ είναι σαφές ότι Σεούλ και Τόκιο νοιώθουν μάλλον σαν αντίπαλοι / ανταγωνιστές παρά σαν σύμμαχοι, το «επεισόδιο στο Dokdo» έδωσε την ευκαιρία σε Μόσχα και Πεκίνο να δηλώσουν «παρών» με τρόπο που ωφελεί την Σεούλ… Δεν είναι ενδιαφέρον σαν «μάθημα» για τον σύγχρονο μεταμοντέρνο καπιταλιστικό κόσμο;

(Πριν κάτι χρόνια ένα τουρκικό πολεμικό έριξε ένα ρωσικό πάνω απ’ τα σύνορα συρίας – τουρκίας. Οι πάντες, κυριολεκτικά οι πάντες, ειδικοί και ανειδίκευτοι, στο ελλαδιστάν και διεθνώς, προέβλεπαν «σύγκρουση» μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας. Μόνο του το Sarajevo (απελπιστικά μόνο του) υποστήριζε δημόσια ότι η κατάρριψη ήταν «φιλική» και ότι θα επιτάχυνε το ξεδίπλωμα της τουρκο-ρωσικής συμμαχίας στη μέση Ανατολή. Μετά από λίγους μήνες αποδείχθηκε ότι είχαμε απόλυτο δίκιο: το μπλοκ της Αστάνα αναδύθηκε σαν ο αποφασιστικός παράγοντας στο συριακό πεδίο μάχης…

Τώρα δεν χρειάστηκε κατάρριψη… Άλλωστε το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ υπάρχει ήδη· ακόμα κι αν δεν ακούγεται κάτι εντυπωσιακό για την Πγιονγκγιάνγκ… Ωστόσο η mainsteam σοφία είναι «ένταση στη σχέσεις Μόσχας – Σεούλ»…)

Περιφερειακοί (εμπορικοί) πόλεμοι

Τρίτη 16 Ιούλη. Οι ιστορικές σχέσεις των κορεών με το Τόκιο δεν είναι καθόλου καλές· απ’ την εποχή της ιμπεριαλιστικής επέκτασης της ιαπωνίας και τον Β παγκόσμιο. Φυσικά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τέτοια ζητήματα θα μπορούσαν να είναι «περασμένα ξεχασμένα». Εκτός αν αναβιώνουν δυναμικά επειδή μπορούν να σταθούν δίπλα σε σύγχρονες, επίκαιρες κόντρες.

Το ζήτημα των σκλαβωμένων κορεατισσών στα ιαπωνικά «joy division» κάτεργα, στη διάρκεια της κατοχής της κορεατικής χερσονήσου στον Β παγκόσμιο, είναι ένα καθόλου περασμένο ξεχασμένο. Ανάλογα με τις κυβερνήσεις και τους ιδεολογικούς συσχετισμούς στη νότια κορέα, άλλοτε το ζήτημα των αποζημιώσεων προς αυτές τις γυναίκες (ή/και τους / τις απογόνους τους) είναι μία απ’ τις αιχμές της αντιπολίτευσης· είτε (όπως τώρα, με τον Moon Jae-in) μέρος της κυβερνητικής πολιτικής.

Στις αρχές του ’19 το ανώτατο δικαστήριο της Σεούλ αποφάσισε την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων ιαπωνικών εταιρειών στη νότια κορέα, για την αποζημίωση όχι μόνο των «comfort women» αλλά και όλων των νοτιοκορεατών που υποχρεώθηκαν σε καταναγκαστική εργασία στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το Τόκιο απ’ την μεριά του υποστηρίζει ότι το θέμα έχει διευθετηθεί οριστικά απ’ την συμφωνία του 1965, όταν πλήρωσε 800 εκατομύρια δολάρια σε δωρεές και χαμηλότοκα δάνεια στην τότε χούντα της νότιας κορέας. (Το βέβαιο είναι ότι τα θύματα του γιαπωνέζικου φασισμού δεν αποζημιώθηκαν ποτέ.)

Τώρα το Τόκιο απαντάει στην Σεούλ (για την δικαστική απόφαση) με «κυρώσεις»: περιορισμούς στις εξαγωγές βασικών στοιχείων της ηλεκτρονικής βιομηχανίας προς τις νοτιοκορεατικές εταιρείες. Π.χ.: samsung… H Σεούλ σκέφτεται τα αντίποινα: απαγόρευση στις εξαγωγές τσιπ στην ιαπωνία και δασμούς σε ιαπωνικές εισαγωγές. Οι νοτιοκορεάτες μποϋκοτάρουν ήδη ό,τι γράφει επάνω του sony, panasonic, sharp και λοιπά…

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως όσο ηθικό και συναισθηματικό βάρος κι αν έχει το παρελθόν (που δεν είναι, άλλωστε, τόσο μακρινό), υπάρχουν τρέχουσες σοβαρές αντιθέσεις. Οι δύο καπιταλισμοί, ο νοτιοκορεατικός και ο ιαπωνικός, είναι αντίπαλοι μεταξύ τους στο ίδια πεδία (τις τεχνολογίες και τις μηχανές της 3ης και της 4 βιομηχανικής επανάστασης). Επιπλέον, υπό τον δεξιό Abe, το Τόκιο εντείνει τον μιλιταριστικό εξοπλισμό του και παραμένει σύμμαχος της Ουάσιγκτον. Όπως και η Σεούλ· μόνο που αυτή συμμετέχει και στο «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ»…

Κάποιοι λένε ότι η επιθετική οικονομική «πολιτική» του ψοφιοκουναβιστάν και οι λίστες με τις «κυρώσεις» δεξιά κι αριστέρα έχει δημιουργήσει ήδη «μόδα». Η παρατήρηση είναι επιφανειακή: αυτό που λέγεται «οικονομικός πόλεμος», απ’ όποιον κι αν κηρύσσεται, είναι βασικό στάδιο του 4ου παγκόσμιου…

Υπάρχει περίπτωση να κάνει η Σεούλ πίσω στο ζήτημα της διεκδίκησης αποζημιώσεων για τα θύματα της ιαπωνικής κατοχής; Με την τωρινή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση όχι. Υπάρχει περίπτωση να κάνει πίσω στον «εμπορικό πόλεμο» το Τόκιο χωρίς να ικανοποιηθεί απ’ την Σεούλ; Με την τωρινή δεξιά κυβέρνηση όχι.

Μόνο σταθεροποίηση ή και ένταση των «τριβών» πρέπει να περιμένει κανείς. Γιατί υπάρχει κι αυτή η λεπτομέρεια: ναι μεν, σε αρχικές φάσεις, τέτοιου είδους απαγορεύσεις, «κυρώσεις» και «εμπάργκο» δημιουργούν προβλήματα είτε στις εφοδιαστικές αλυσίδες (πρώτες ύλες, ανταλλακτικά, εξαρτήματα) είτε στην πρόσβαση σε αγορές· αλλά στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν κενά. Αυτά τα προβλήματα λύνονται (ή γίνεται προσπάθεια να λυθούν) με διάφορες εναλλακτικές. Για παράδειγμα η ρωσική παραγωγή μπορεί να καλύψει τις ελλείψεις των νοτιοκορεατικών βιομηχανιών σε φθοριούχο υδρογόνο, ένα αέριο που χρειάζεται για την κατασκευή των οθονών πλάσματος και των τσιπ· ένα απ’ τα στοιχεία των ιαπωνικών απαγορεύσεων… (Το Τόκιο ελέγχει το 80% της παγκόσμιας αγοράς φθοριούχου υδρογόνου, και οι νοτιοκορεατικές εταιρείες αγόραζαν το 45% των αναγκών τους απ’ την ιαπωνία).

Δημιουργούνται έτσι πιο σφικτά «οικονομικά μπλοκ» – σε αναμέτρηση μεταξύ τους…

(φωτογραφία: Αντι-ιαπωνική διαδήλωση στη Σεούλ, τον περασμένο Απρίλη, με θέμα την αναγνώριση και την αποζημίωση των αιχμάλωτων κορεατισσών στα ιαπωνικά σεξουαλικά κάτεργα του Β παγκόσμιου…)

Σύννεφα…

Σάββατο 13 Ιούλη. Το ψόφιο κουνάβι θα πανηγυρίσει (μόλις το μάθει). Μια φιλανδο-ιαπωνική πανεπιστημιακή έρευνα για την υπερθέρμανση του πλανήτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο ρόλος της συγκέντρωσης του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα σε σχεση με την υπερθέρμανση έχει υπερτιμηθεί ως τώρα· ενώ, αντίστροφα, έχει υποτιμηθεί σημαντικά ο ρόλος της χαμηλής νέφωσης που εξαρτιέται (σαν “όγκος”) απ’ την γαλαξιακή ακτινοβολία που πέφτει στη γη.

Σύμφωνα με την συγκεκριμένη έρευνα τα τελευταία εκατό χρόνια η αύξηση της θερμοκρασίας που μπορεί να αποδοθεί στο διοξείδιο του άνθρακα είναι το ταπεινό 0,1 βαθμός κελσίου… Και η ανθρώπινη (καπιταλιστική…) συμβολή είναι μόλις 0,01 βαθμός κελσίου. Αντίθετα (υποστηρίζουν αυτοί οι θρασύτατοι φινλανδο-ιάπωνες) πολύ μεγαλύτερος είναι ο ρόλος (στην αύξηση της θερμοκρασίας) των χαμηλών νεφώσεων: το αν τα σύννεφα θα συγκεντρώνονται κυρίως “χαμηλά” ή “ψηλότερα” (αγνοούμε τα ύψη) επηρεάζεται απ’ την κοσμική ακτινοβολία, η ποσότητα της οποίας επί της γης δεν είναι σταθερή.

Έχει ενδιαφέρον (περισσότερα σε άρθρο του cyborg 14: engineering of everything: η ατμόσφαιρα…) ότι η ενοχοποίηση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα σαν του κύριου υπεύθυνου για τις αλλαγές στη θερμοκρασία στην επιφάνεια της γης πάει χρονικά πολύ πιο πίσω απ’ όσο νομίζουν οι περισσότεροι, γύρω στα 1860, και σ’ έναν φυσικό (και αλπινιστή), τον John Tyndall. Στα 1860 οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα ήταν σωρευτικά ασήμαντες (1η βιομηχανική επανάσταση…) Ο Tyndall (και λίγο αργότερα ο φυσικο-χημικός Svante Arrhenius) καταλάβαιναν βέβαια ότι ο βασικότερος παράγοντας (κυκλικός με μια έννοια) για τις μεσομακροπρόθεσμες αλλαγές της θερμοκρασίας στην επιφάνεια της γης ήταν οι υδρατμοί και τα σύννεφα… Ωστόσο άφησαν αυτήν την αιτία στην άκρη επειδή, πολύ απλά, η ποσότητα των υδρατμών στην ατμόσφαιρα αλλάζει συνέχεια· συνεπώς ένας τέτοιος αστάθμητος παράγοντας δεν μπορούσε να γίνει στόχος ακριβούς μέτρησης όπως επέβαλε η επιστημοσύνη! Αντίθετα η συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα ήταν πιο σταθερή… Μ’ άλλα λόγια: το διοξείδιο του άνθρακα κέρδισε τότε το χρυσό μετάλλειο των υποψιών μόνο επειδή ήταν βολικό…

Μετά από περισσότερο από έναν αιώνα οι θρασύτατοι φινλανδο-ιάπωνες ερευνητές κατηγορούν έμμεσα αλλά καθαρά την «διακυβερνητική σύσκεψη για το κλίμα» (IPCC) ότι κάνει περίπου αυτό που έκανε ο Tyndall και ο Arrhenius: ότι αν και η σημασία της επίδρασης των νεφών στο κλίμα αναγνωρίζεται κατ’ αρχήν απ’ τους τεχνοεπιστήμονές της, δεν περιλαμβάνονται οι νεφώσεις στα μοντέλα πρόβλεψης του κλίματος επειδή δεν έχει υπάρξει σοβαρή τεχνο-επιστημονική ενασχόληση με τον ρόλο τους!

Ρομποτικές “μέλισσες”

Πέμπτη 6 Ιούνη. Για να τελειώσουμε την σαιζόν με κάπως πιο ανάλαφρο τρόπο. Μην ανησυχείτε! Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος θα έχει και “καλές” εφαρμογές!

Να, για παράδειγμα, ιάπωνες τεχνικοί έφτιαξαν ρομποτικές “μέλισσες” (εδώ και δυό χρόνια…) για να κάνουν την επικονίαση στα λουλούδια, αν ο πλανήτης ξεμείνει από τις κανονικές μέλισσες (υπάρχει μια τέτοια “τάση”…)

Σκεφτείτε το απλά: δεν φοβάστε τις μέλισσες; Ε, τα μίνι ρομπότ δεν θα τσιμπάνε! Φυσικά δεν θα φτιάχνουν μέλι, πρόπολη, κερί… αλλά “σιγά τώρα”!

Πρώτες ύλες

Πέμπτη 30 Μάη. Χτες (στη μακρινή Ανατολή) σημειώναμε αυτό που θεωρείται ένα απ’ τα «όπλα μαζικής καταστροφής» του Πεκίνου στον «εμπορικό πόλεμο» που του έχει κηρύξει η Ουάσιγκτον: το σχεδόν «φυσικό» μονοπώλιο στις σπάνιες γαίες. Περισσότερες λεπτομέρειες που δημοσιοποιούνται δείχνουν το γιατί το Πεκίνο έχει την άνεση να διασκεδάζει και μόνο με τις φήμες ότι μπορεί να κόψει τον ομφάλιο λώρο των αμερικανικών εταιρειών με την 4η βιομηχανική επανάσταση· και να αφήσει την Ουάσιγκτον πρακτικά χωρίς νέα παραγωγή όπλων.

Έχει έξοδο κινδύνου ο αμερικανικός καπιταλισμός απέναντι σε τέτοια απειλή; Άμεσα και κοντοπρόθεσμα όχι. Ορισμένοι αναφέρουν, σαν εναλλακτική, πολύ μεγάλα κοιτάσματα που έχουν ανακαλυφθεί στην ιαπωνική αοζ, κοντά στο νησί Minamitori, 1850 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Τόκιο. Οι εκτιμήσεις δίνουν στην εκμετάλλευση αυτών των κοιτασμάτων χρονική διάρκεια αιωνιότητας: με τα σημερινά επίπεδα ζήτησης, υπάρχει εκεί ύτριο που μπορεί να καλύψει τις παγκόσμιες ανάγκες για 780 χρόνια, δυσπρόσιο για 730 χρόνια, ευρώπιο για 620 χρόνια και τέρβιο για 420. (Το που χρησιμοποιούνται τα παράγωγα αυτών των υλικών μιαν άλλη φορά).

Έχει λόγους να ελπίζει η Ουάσιγκτον και να ανησυχεί το Πεκίνο γι’ αυτά τα κοιτάσματα; Όχι και στα δύο! Βρίσκονται θαμμένα σε βάθος 6.000 στον βυθό του Ειρηνικού, κι αυτή την στιγμή δεν υπάρχει εμπορικά αξιοποιήσιμη τεχνολογία εξόρυξης για τέτοια βάθη! Αν εφαρμόζονταν τεχνικές που έχουν δοκιμαστεί στα 5.000, για την εξόρυξη 1000 τόνων σπανίων γαιών θα έπρεπε να εξορυχθούν περισσότεροι από ένα εκατομύρια τόνοι βυθού. Κάπου να αποθηκευτούν για να γίνουν αντικείμενο διαλογής, και ύστερα να κουβαληθούν και να ξαναριχτούν στη θάλασσα. Ακόμα χειρότερα: από την στιγμή που θα βρεθεί ένα κοίτασμα σπανίων γαιών στη στεριά, χρειάζονται 10 χρόνια μέχρι να αναπτυχθούν οι εργοστασιακές υποδομές για να παραχθεί αξιοποιήσιμο υλικό… Αυτό στην ξηρά.

Ακόμα και στις καλύτερες των περιπτώσεων λοιπόν, θα χρειαστούν κάμποσα χρόνια για να φτάσει η ιαπωνική παραγωγή στο σημείο να σπάσει το κινεζικό μονοπώλιο. Για να επιτευχθεί τι όμως; Αντί η αμερικανική τεχνολογική βιομηχανία να εξαρτιέται απ’ το Πεκίνο να εξαρτιέται απ’ το Τόκιο. Που, μην έχετε καμμία αμφιβολία, θα εξαντλήσει τις δυνατότητες αξιοποίησης αυτής της υπεροχής· και δεν εννοούμε μόνο τις οικονομικές.

Για τις ηπα, που φρόντισαν να «απεξαρτηθούν» σχεδόν απ’ τις εισαγωγές πετρελαίου, το ότι δεν ευλογήθηκαν απ’ τον θεό να είναι ανεξάρτητες (με τα ως τώρα δεδομένα) και στις νο 1 στρατηγικές πρώτες ύλες είναι πραγματική κατάρα. Απο που ως που θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν τσαμπουκάδες στο Πεκίνο δεν το ξέρουμε.

Δεν αποκλείεται όμως να μην έχουν πάρει ως τώρα σοβαρά το ζήτημα. Συμβαίνει κι αυτό: το team των αμερικάνων πολεμοκάπηλων έφτιαξε τις ιμπεριαλιστικές του απόψεις την εποχή του πετρελαίου…

Μέση Ανατολή – μέσω μακρινής

Τετάρτη 29 Μάη. Ευρισκόμενο στο Τόκιο το ψόφιο κουνάβι έκανε κάποιες δηλώσεις σε σχέση με το ιράν. Του είδους «εμείς δεν θέλουμε πόλεμο, ούτε να αλλάξουμε το καθεστώς θέλουμε – μόνο ειρήνη και να μην υπάρχουν πυρηνικά». Για να προσθέσει «το ιράν είναι σπουδαίο έθνος, μπορεί να κάνει πολλά… Αλλά…»

Το ότι αναλώθηκε λέγοντας μερικές κουβέντες για το ιράν απ’ το Τόκιο δεν είναι ανεξήγητο για το ψόφιο κουνάβι. Το ιαπωνικό καθεστώς (που αγοράζει πετρέλαιο απ’ το ιράν αλλά τώρα πρέπει να ζητάει την αμερικανική άδεια…) εμφανίζεται διατεθειμένο να κάνει τον μεσολαβητή μεταξύ Τεχεράνης και Ουάσιγκτον για να «αποκλιμακωθεί η ένταση». Ο ιρανός υπ.εξ. Zarif πέρασε απ’ το Τόκιο στις 16 Μάη, στην τουρνέ που κατέληξε στο Πεκίνο και στη Μόσχα. Αυτός ο συνδυασμός γεγονότων (η μεσολαβητική διάθεση του Τόκιο και οι έπαινοι του ψόφιου κουναβιού για το οικονομικό potential της Τεχεράνης) θυμίζουν έντονα την ψοφιοκουναβική στάση απέναντι στην Πγιονγκγιάνγκ. Και θεωρείται «θετική εξέλιξη».

Το θέμα είναι ότι το ψόφιο κουνάβι είναι τόσο βιτρίνα όσο δεν γίνεται. Θεωρητικά εξακολουθεί να λέει τον Kim «φίλο» του, και εξακολουθεί να κοκορεύεται για την «σπουδαία σχέση» τους. Στο Hanoi όμως δεν έπαιξε τάβλι μαζί του. Ακολούθησε, την στιγμή που χρειάστηκε, τις οδηγίες του «πομπηία» και των υπόλοιπων: αναποδογύρισε το τραπέζι και «πάγωσε» κάθε διαπραγμάτευση. Τα «καλά λόγια» έχουν μείνει· όπως και όλες οι κυρώσεις / απαγορεύσεις, παρά τις μεσολαβητικές προσπάθειες της Σεούλ…

Αν το ψόφιο κουνάβι είχε τον έλεγχο κι αν εννοούσε τον «θαυμασμό του για το σπουδαίο ιρανικό έθνος και τις εξαιρετικές οικονομικές του δυνατότητες» δεν θα επέβαλε ποινές και τιμωρίες σε οποιονδήποτε συναλλάσσεται μαζί του· και δεν θα προκαλούσε επιπλέον τριβές με τους «ευρωπαίους συμμάχους» γι’ αυτό το θέμα.

Στον πόλεμο που έχει κηρύξει μονομερώς η Ουάσιγκτον στην Τεχεράνη η κύρια αφορμή είναι το γεγονός ότι η επιρροή της δεύτερης (μέσω και του μπλοκ της Αστάνα) έχει φτάσει ως τις όχθες της ανατολικής Μεσογείου. Εκείνοι που έχουν εξοργιστεί μ’ αυτήν την εξέλιξη (επειδή μεθόδευσαν στη συρία τα αντίθετα) είναι κυρίως το Τελ Αβίβ και το Ριάντ – γι’ αυτά τα καθεστώτα η ήττα στη συρία είναι πολλαπλάσια οδυνηρή. Και τα δύο αυτά κράτη – μέλη του άξονα έχουν οργανική συμμετοχή στην τωρινή αμερικανική επιθετικότητα· και δεν τρέφουν κανένα θαυμασμό για το «σπουδαίο ιρανικό έθνος». Το αντίθετο.

Όταν το ψόφιο κουνάβι μαζί με τους σωματοφύλακες προωθεί (χωρίς επιτυχία ως τώρα) ένα «αραβικό νατο κατά του ιράν» μπορεί να έχει κυρίως στο μυαλό του να πουλήσει ακόμα περισσότερα όπλα. Ωστόσο απευθύνεται σε συμμάχους· που για να αγοράσουν τα αμερικανικά όπλα θέλουν ανταλλάγματα και δεσμεύσεις της Ουάσιγκτον. Σ’ αυτό το νταραβέρι το ψόφιο κουνάβι δεν γίνεται ψόφιο κουνέλι.

Το μέγιστο που μπορεί να κάνει το ψόφιο κουνάβι (και αυτό είναι που κάνει) είναι να κοροϊδεύει όσους μπορεί, για όσο καιρό μπορεί. Ως εκεί φτάνουν οι «πολιτικές ικανότητες» ενός μεσίτη / πλυντηριά! Αυτό που του είπε ο Abe, ότι δηλαδή ο ιαπωνικός καπιταλισμός είναι πελάτης του ιρανικού πετρελαίου και θίγεται απ’ τις απαγορεύσεις, μπορεί να το καταλάβει. Δεν μπορεί όμως να το απαντήσει με τίποτα περισσότερο από «καλά λόγια» και υποσχέσεις ότι «δεν είμαι παλιάνθρωπος, είμαι ειρηνοποιός».

Ο Abe σχεδιάζει να πάει στην Τεχεράνη κάποια στιγμή τον ερχόμενο Ιούνιο, για μεσολαβητής. Όσες κυρώσεις κι αν επιβάλει η Ουάσιγκτον κάτι τέτοια δεν μπορεί να τα εμποδίσει. Μπορεί, μόνο, να παραστήσει “στο καλό και με τη νίκη!”

Πριν ξεσπάσει η καταιγίδα τα σύννεφα κουνιούνται· μπορεί ακόμα, εδώ ή εκεί, να τρυπώσει και λίγος ήλιος…

(φωτογραφία: Το ψόφιο κουνάβι με τον ιάπωνα ακροδεξιό πρωθυπουργό στις 26 Μάη, στο Τόκιο)

Ιστορικό προηγούμενο

Δευτέρα 25 Μάρτη. Πριν έναν αιώνα, στις 25 Γενάρη του 1919 και στις 28 Ιούνη της ίδιας χρονιάς δημιουργήθηκε η “κοινωνία των εθνών”. Σαν ένας διεθνής θεσμός μεσολαβήσεων και διαπραγματεύσεων με σκοπό το “ποτέ ξανά” μετά το σφαγείο του Α παγκόσμιου πολέμου… Για τα παγκόσμια ιστορικά δεδομένα η ελπίδα ότι δεν θα ξαναγίνει ποτέ πόλεμος όπως μορφοποιήθηκε με την δημιουργία της “κοινωνίας των εθνών” ήταν κάτι ιδιαίτερα προχωρημένο. Ήταν η πρώτη μορφή “διεθνούς νομιμότητας” στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο.

Παρότι η “κοινωνία των εθνών” είχε μερικές επιτυχίες στην αποφυγή ή στον τερματισμό κάποιων περιφερειακών συρράξεων, ήταν αδύνατο – προφανώς – να κάνει τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό “ειρηνικό”. Το 1933 η φρεσκο-ναζιστική γερμανία και η μιλιταριστική ιαπωνία απλά αποχώρησαν απ’ την “κοινωνία” των εθνών. Το 1935 ο Μουσολίνι έστειλε 400.000 στρατιώτες να καταλάβουν την αβυσσηνία (αιθιοπία) – η “κοινωνία των εθνών” ανίκανη για οτιδήποτε άλλο επέβαλε “οικονομικές κυρώσεις” στο φασιστικό καθεστώς… Το 1937 ο Μουσολίνι απλά αποχώρησε απ’ τον διεθνή θεσμό…

Κι ωστόσο αυτές οι “αποχωρήσεις” δεν θεωρήθηκαν το τέλος της “κοινωνίας των εθνών” και της “διεθνούς νομιμότητας” που, υποτίθεται, επρόκειτο να εγγυάται. Τον Μάρτη του 1938 ο στρατός του γ ράιχ εισέβαλε στην τσεχοσλοβακία, και κατέκτησε την σουδιτία (suderenland) – ούτε κι αυτό, όμως, θεωρήθηκε το «τέλος της κοινωνίας των εθνών». Ενώ, ουσιαστικά, ο Β παγκόσμιος είχε ξεκινήσει, οι πάντες παρίσταναν πως «όχι»… «τίποτα δεν θα συμβεί»…

Τυπικά η «κοινωνία των εθνών» συνέχισε την ύπαρξή της ακόμα και σ’ όλη την διάρκεια του Β παγκόσμιου (!!!). Η έδρα της ήταν στη Γενεύη (στην ουδέτερη ελβετία…) και συνέχισε να συνεδριάζει ακόμα κι ως τις αρχές του 1946… Τότε αντικαταστάθηκε από μια καινούργια θεσμοθέτηση της «διεθνούς νομιμότητας», τον «οργανισμό ηνωμένων εθνών»… Που πήρε και τα όποια περιουσιακά στοιχεία της «κοινωνίας των εθνών»…

Η διάλυση τέτοιων θεσμών, που πάντα γίνεται παράλληλα με την εντατικοποίηση των ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων, μπορεί να κρατάει αρκετό καιρό. Όποιος, όμως, δεν την βλέπει ενόσω ξετυλίγεται είναι θεόστραβος…

(φωτογραφία: Ούτε μια επέτειο δεν αξίζει…)

Ανατολική ασία 2

Τρίτη 12 Μάρτη. Τον ίδιο καιρό (τώρα δηλαδή…) μια άλλη κόντρα που υπόβοσκε βγαίνει στον αφρό: το ζήτημα της αποκατάστασης απ’ το ιαπωνικό κράτος των κορεατών σκλάβων στα ιαπωνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στη διάρκεια της κατοχής της κορεατικής χερσονήσου.

Μια πρόσφατη απόφαση νοτιοκορεατικού δικαστηρίου επιτρέπει στους επιζώντες ή στους κληρονόμους τους να απαιτήσουν οικονομικές αποζημιώσεις από ιαπωνικές εταιρείες που έχουν εγκαταστάσεις στη νότια κορέα· αφού το επίσημο Τόκιο προσπαθεί να αποφύγει το θέμα. Αν οι αποζημειώσεις δεν δοθούν η ίδια δικαστική απόφαση επιτρέπει κατασχέσεις των περιουσιακών στοιχείων αυτών των εταιρειών.

Στις αρχές της χρονιάς δικηγόροι των “σκλάβων” απευθύνθηκαν δυο φορές στην mitsubishi, με το ερώτημα τι είναι διατεθειμένη να πληρώσει. Η εταιρεία αρνήθηκε να απαντήσει… Πριν μια βδομάδα οι δικηγόροι ανακοίνωσαν ότι θα κινήσουν τις διαδικασίες για κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων της mitsubishi στη νότια κορέα, συμπεριλαμβανομένων των εμπορικών σημάτων και των πνευματικών δικαιωμάτων της σε ευρεσιτεχνίες. Στο Τόκιο σήμανε συναγερμός!

Με πρόσφατη ανακοίνωσή της η ακροδεξιά κυβέρνηση Abe απείλησε πως αν πειραχτούν περιουσίες ιαπωνικών εταιρειών θα προχωρήσει σε δασμούς στις εισαγωγές τουλάχιστον 100 νοτιοκορεατικών εμπορευμάτων. Δεν είναι πρωτότυπο… θα φανεί αν είναι αποτελεσματικό… Αλλά: σε αντίθεση με την προηγούμενη δεξιά κυβέρνηση στη Σεούλ ο σοσιαλδημοκράτης Moon θεωρεί ζήτημα τιμής το να αποκατασταθούν τα θύματα (όσα ζουν ακόμα) ή οι κληρονόμοι τους, για τις ιαπωνικές θηριωδίες στην κορέα.

Το Πεκίνο βλέπει με συμπάθεια αυτήν την νοτιοκορεατική στάση· η κινεζική ματζουρία (και όχι μόνο) υπέφερε πολλά απ’ την ιαπωνική κατοχή ως το 1945.

Θα χρειαστεί το Τόκιο την βοήθεια της Ουάσιγκτον;

Εδώ τα καλά νέα!

Κυριακή 10 Μάρτη. Ε, ναι λοιπόν! Το δωρεάν νταβατζιλίκι τέρμα! Έπρεπε να βρεθεί ένα ψόφιο κουνάβι για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους!

Στην Ουάσιγκτον το γκουβέρνο κουβεντιάζει να νομοθετήσει ότι κράτη (συμμαχικά προφανώς) στα οποία υπάρχουν αμερικανικές βάσεις θα πληρώνουν όλα τα έξοδα, plus ένα 50% «καπέλο», για το προνόμιο να «φιλοξενούν» αμερικανικό στρατό!!!

Σωστά! Πολύ σωστά! Ο νταβατζής πληρώνεται! Ούτε δωρεάν είναι, ούτε πληρώνει αυτός την προστασία που παρέχει! Επειδή, όμως, στην Ουάσιγκτον το μαγαζί είναι σοβαρό, αυτή τη στιγμή ασχολούνται με δύο σημεία αυτής της εύλογης απαίτησης. Α) Πόσα λεφτά να ζητήσουν απ’ το Βερολίνο και το Τόκιο, που «τα έχουν». Β) Τι εκπτώσεις θα γίνονται σε κράτη που ακολουθούν πιστά τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αυτό το τελευταίο δίνει κάποιες ελπίδες στην Αθήνα να την βγάλει φτηνά. Γιατί διαφορετικά…

Βρίσκουμε ότι το ψοφιοκουναβιστάν κινείται στον σωστό δρόμο. Μετά από 70 χρόνια γενναιόδωρης μιλιταριστικής εξάπλωσης, έχει έρθει η ώρα να πληρώνουν οι «επαρχίες» τα έξοδα για την u.s. φύλαξή τους. Και επειδή αυτό το βήμα θυμίζει διάφορα επεισόδια απ’ την παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, μπορούμε να εμπνευστούμε και την συνέχεια: αφού οι «επαρχίες» θα πληρώνουν, θα απαιτήσουν να αποφασίζουν αυτές τι θα κάνουν τις λεγεώνες που θα ταΐζουν.

Έτσι ώστε, μετά, να «απελευθερωθούν» απ’ τη Ρώμη…

(Για να πούμε του στραβού το δίκιο, το ψοφιοκουναβιστάν έχει γλυκαθεί απ’ την συμφωνία που υπέγραψε με την Σεούλ τον περασμένο Φλεβάρη, με βάση την οποία το νοτιοκορεατικό καθεστώς θα πληρώσει 924 μύρια δολάρια το 2019 για τα έξοδα των αμερικανικών βάσεων εκεί. Δεν είναι όλο το «κόστος», είναι όμως μεγάλο μέρος του…

Το τι αγοράζει ο Moon μ’ αυτό το ποσό για φέτος είναι σαφές. Αν έτσι θα συμβαίνει για καιρό, αυτό είναι άλλο θέμα… Πάντως το ψόφιο κουνάβι γουστάρει: έχει ένα βαρύ λογιστικό υπόβαθρο σαν χαρακτήρας…)