Tag: g20

Τέρατα ευφυίας

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη. Είναι αργόστροφος … και γι’ αυτό δημιουργεί προβλήματα … δεν μπορούμε να τον εμπιστευτούμε. Αυτή είναι η γνώμη του αμερικάνου υπ.αμ. “τρελού σκύλου” James Mattis για τον Putin. Θα πρέπει να είναι κολλητική μόδα στην Ουάσιγκτον: πρώτο το ψόφιο κουνάβι διέδιδε ότι έχει alien IQ. Τώρα βρέθηκε και δεύτερο της ίδιας ποιότητας και αυτοπεποίθησης, στην ίδια παρέα. Στην κατάσταση που βρίσκεται η άλλοτε μόνη υπερδύναμη πράγματι χρειάζεται τέτοιους τετραπέρατους ανθρώπους στο γκουβέρνο.

Έχουμε την εντύπωση ότι ακόμα περισότερο τους χρειάζονται οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον. Αλλά αυτοί είναι λίγο πολύ ηλίθιοι, και δεν καταλαβαίνουν…

Να, για παράδειγμα, μια ενέργεια υψηλής νοημοσύνης. Το ψόφιο κουνάβι συμφώνησε με τον Xi (αυτόν πως να τον βλέπουν στην Ουάσιγκτον από στροφάρισμα;) ένα τρίμηνο «πάγωμα» των επιπλέον δασμών που θα έβαζε στις κινεζικές εισαγωγές, με αντάλλαγμα να αγοράσει το Πεκίνο «μεγάλες ποσότητες αμερικανικών ειδών». Ξεκινώντας από σόγια, μπρόκολα, λάχανα – και γενικά προϊόντα της ευλογημένης αμερικανικής γης…

Από κάποιες μεριές αυτό φαίνεται μπακαλίστικο deal. Αν κάθε τρίμηνο το Πεκίνο κάνει αυξημένες αγορές απ’ το αμερικανικό supermarket θα έχει bonus, δωροεπιταγή, το πάγωμα των δασμών; Με δεδομένο ότι οι επόμενες αμερικανικές εκλογές είναι το 2020, θα πρέπει οι κινέζοι να αγοράζουν σόγια και να την πετάνε στην θάλασσα της κίνας ως τότε αν η τερατωδώς ευφυής ιδέα του ψόφιου κουναβιού είναι πως έτσι δεν θα χάσει τις ψήφους των κοκκινόσβερκων παραγωγών της ευλογημένης (αμερικανικής γης). Ούτε οι φαιορόζ δεν θα το σκέφτονταν αυτό – που, γενικά, είναι κι αυτοί τέρατα (ευφυίας).

Τα νούμερα, πάντως, είναι πικρά ως τώρα για τον «υπερδύναμο» μπακάλη. Τον Γενάρη του 2016 το μηνιάτικο εμπορικό έλλειμα της Ουάσιγκτον απέναντι στο Πεκίνο ήταν σχεδόν 30 δις δολάρια. Ένα χρόνο μετά, τον Γενάρη του 2017, ήταν 31,3 δις. Το Γενάρη του 2018 ήταν σχεδόν 36 δις. Και τον Σεπτέμβρη του 2018, παρά τους δασμούς, ήταν 40,2 δις. Είναι αυτό που λέγεται σταθερά αυξητική τάση. Ακόμα κι αν πετύχει το ψοφιοκουναβιστάν μια κάποια σταθεροποίησή του με τρίμηνες “ανακωχές”, είναι τόσο υψηλό που μόνο αν απαγορέψει τις κινεζικές ειααγωγές έχει ελπίδα να μηδενίσει· με τεράστιο κόστος, φυσικά, για τους υπηκόους του (θα κάνουν βουτιές σε βουνά σόγιας…)

Πιο σημαντικό: το 2025 είναι πολύ κοντά, κι ας αφήσουμε το ότι δεν θα έπρεπε να λογαριάζει κανείς χρονολογικά με απόλυτο τρόπο… Τι 2025 τι 2023; Το σχέδιο “made in china 2025” στοιχειώνει ήδη τον αμερικανικό καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό, και όχι μόνον αυτόν. Κατά βάθος το ξέρουν καλά οι πάντες: ο μόνος τρόπος για να σταματήσεις έναν τόσο επίφοβο δυναμικό ανταγωνιστή, που αξιοποιεί την παγκόσμια αγορά με τον τρόπο που θα ήθελες (αλλά δεν μπορείς πια) να το κάνεις εσύ, είναι να τον καταστρέψεις. Πως, όμως, θα τα καταφέρεις χωρίς να καταστραφείς κι εσύ (ή κυρίως εσύ); Ιδού η απορία!

Γι’ αυτό χρειάζονται τα τέρατα ευφυίας στο αμερικανικό γκουβέρνο. Επειδή (όπως το έθεσε ο αργόστροφος Putin), για να μην πυροβολήσουν τα πόδια τους αυτοπυροβολούνται κάπου πιο ψηλά (χωρίς να μπει σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ο αργόστροφος για το που ακριβώς…)

G20 φύλλα και φτερά

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη. Δεν έχει περάσει δα και κανάς αιώνας απ’ την εποχή που οι σύνοδοι των g20 ήταν κεντρικό ανάθεμα για το φαινόμενο της αντιπαγκοσμιοποίησης. Με πιο ηχηρή (και συγκρουσιακή) διαμαρτυρία εκείνη στο Toronto το 2010, οι σύνοδοι των g20 (που εγκαινιάστηκαν το 1999) θεωρήθηκαν η μορφοποίηση της μοχθηρής «παγκόσμιας διακυβέρνησης» του καπιταλιστικού πλανήτη. Είχαν διαβάσει και Negri οι της «αντιπαγκοσμιοποίησης», τον πίστεψαν… Δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος… Για όποιον είχε τόση άγνοια ώστε να πιστεύει ότι στον δομικά ανταγωνιστικό καπιταλιστικό κόσμο μπορεί να υπάρξει στα σοβαρά τέτοιο πράγμα, όπως η «παγκόσμια διακυβέρνηση», οι σύνοδοι των g20 ήταν η ακλόνητη απόδειξη του κακού. (Φυσικά υπήρχε κάτι πρωτόγονο σ’ αυτήν την βεβαιότητα. Γιατί αυτοί οι g20 μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να επικοινωνούν μεταξύ τους, ανά δύο, ανά τρεις, ανά πέντε, ή και όλοι μαζί, χωρίς να συγκεντρώνονται κάπου – κάτι που έπρεπε να το περιμένει κανείς από δαύτους αν το μενού τους ήταν η μοχθηρότητα της «παγκόσμιας διακυβέρνησης»…)

Παρότι και φέτος έγιναν διαδηλώσεις (στο Buenos Aires) είναι ολοφάνερο (;) ότι αυτήν την «κοινωνική συνεύρεση» την διαλύουν τα ίδια της τα μέλη· πράγμα λογικό και αναμενόμενο. Η αμερικανική εχθρότητα απέναντι στους πολυμερείς οργανισμούς και συμφωνίες (άρα και έναντι των g20) δεν είναι η αιτία της διάλυσης. Οφείλεται, απλά, στο ότι ο αμερικανικός καπιταλισμός δεν ωφελείται πια από τέτοιου είδους τυπικές ισότητες και ευγένειες. Όμως αν δεν ήταν ο αμερικανικός που θίγεται, θα ήταν κάποιος άλλος. Πέφτει, λοιπόν, στους ώμους κάποιου ενοίκου του άσπρου σπιτιού να επιδεικνύει την απαξίωσή του· και ποιος καλύτερος απ’ το ψόφιο κουνάβι;

(Οφείλουμε να θυμίσουμε ότι η «κοινωνία των εθνών», ένας πρωτοφανής για τα ως τότε δεδομένα διεθνής θεσμός «διαχείρισης και εξομάλυνσης των διαφορών» που φτιάχτηκε μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο με την ελπίδα του «ποτέ ξανά» (τέτοιος πόλεμος…), δεν διαλύθηκε επίσημα ποτέ· και πάντως όχι πριν τον Β. Συνέχισε να υπάρχει «κάπως» τα πρώτα χρόνια του Β παγκόσμιου· για να «σβήσει» και να «χαθεί» άκλαφτος, δίνοντας την θέση του στον διάδοχό του, τον οργανισμό ενωμένων εθνών, μετά το τέλος του Β παγκόσμιου. Που κι αυτός οδεύει προς το μνημείο του…

Το θυμίζουμε επειδή τέτοιοι διεθνείς / πολυμερείς θεσμοί, δημιουργήματα του καπιταλιστικού 20ου αιώνα όλοι, ενώ φτιάχονται πράγματι μια ωραία ημέρα δεν διαλύονται μιαν άλλη μέρα. Σβήνουν αργά αργά. Ξεπέφτουν, γίνονται όλο και περισσότερο διακοσμητικοί, μέχρι που κάποιοι στιγμή ξεχνιούνται αθόρυβα, χωρίς φανφάρες.

Ζούμε μια τέτοια περίοδο…)

(φωτογραφία: … Θα τους σφάξω σαν κουνέλια και θα βγω να παίξω μπάλα! Το ψόφιο κουνάβι παρατάει σύξυλο τον πρόεδρο της αργεντινής Macri και την κάνει την ώρα που θα έπρεπε να μοστραριστεί για την family photo των g20…)

Η “ανακωχή” του Μπουένος Άιρες (;)

Κυριακή 2 Δεκέμβρη. Σύμφωνα με κινεζική αλλά όχι και αμερικανική ανακοίνωση (ως το ξημέρωμα που η ασταμάτητη μηχανή ήταν σε εγρήγορση…) στο δείπνο μεταξύ Xi και ψόφιου κοναβιού (με υψηλόβαθμες παρέες και οι δύο) ο Xi κατάφερε να πείσει το ψοφιοκουναβιστάν να γίνει ανακωχή στον «εμπορικό πόλεμο» – που έχει κηρύξει η Ουάσιγκτον. Να μην επιβληθούν, δηλαδή, καινούργιοι δασμοί απ’ τις αρχές του 2019.

Το γεγονός ότι το πάντα φλύαρο ψόφιο κουνάβι, μετά το τέλος του δείπνου, πήρε τους σωματοφύλακές του, μπήκε στο αεροπλάνο, και έφυγε για Ουάσιγκτον χωρίς να κάνει (ή άλλος στη θέση του) καμμία δήλωση, αφήνει χώρο για επιφυλάξεις. Μπας και αλλάξει γνώμη στο αεροπλάνο ή μόλις πατήσει αμερικανικό έδαφος; Συμβαίνουν κι αυτά, αν και οι αισιόδοξοι λένε πως «όχι».

Η δική μας πρόβλεψη είναι πως, στην ουσία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, είτε γενικά είτε μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου, δεν χωράει καμμία ανακωχή! Τακτικισμοί και ελιγμοί ναι, χωράνε. Ανακωχή όχι.

(φωτογραφία: Αυτός με το μουστάκι κάπως βλοσυρός δείχνει καθώς μιλάει ο Xi από απέναντι… Ε;)

Σταράτα λόγια

Σάββατο 1 Δεκέμβρη. –Τοξικός: Μην ανησυχείς.

–Μακρόν: Ανησυχώ. Είμαι ανήσυχος.

–Τοξικός (ψιθυριστά): Σωστά.

–Μακρόν: Σου είπα.

-Τοξικός: Ναι, μου είπες.

-Μακρόν: Ποτέ δεν μ’ ακούς.

-Τοξικός: Όχι, φυσικά ακούω.

-Μακρόν: Γιατί σου είπα…

-Τοξικός: Εντάξει.

-Μακρόν: Τηρώ τον λόγο μου.

Πως ολοκληρώθηκε αυτός ο σύντομος αλλά πλούσιος διάλογος δεν ξέρουμε. Είναι σίγουρο ότι η σύνοδος των g20 δεν θα σημαδευτεί απ’ αυτόν. Τουλάχιστον είναι μια ευκαιρία γι’ αυτό το νέο και αγνό παληκάρι (τον τοξικό) να επιβεβαιώσει ότι παραμένει «ηγέτης παγκόσμιου διαμετρήματος», κάνοντας socializing…

Με «καλούς ανθρώπους». Όπως, για παράδειγμα, η κυρά Theresa May. Που τον συμβούλεψε (τον τοξικό) “να μην το ξανακάνει” (αυτό με τον Khashoggi)… Ή, άλλο παράδειγμα, ο Πούτιν. Ο καιροσκοπισμός του ρωσικού καθεστώτος στο θέμα «σαουδική αραβία» είναι γνωστός, αφού μεσολαβεί (στη σχέση Μόσχας – Ριάντ) η τιμή του πετρελαίου. Γιατί, όμως, ζορίζεται ο πρώην καγκεμπίτης να δείξει εγκαρδιότητα; Ίσως για να έχει ανοικτή την option να πουλήσει κι αυτός κανά όπλο (ή κανά πυρηνικό εργοστάσιο).

Όμορφος κόσμος, καπιταλιστικός, αγγελικά πλασμένος…

(φωτογραφία: Έλα ρε ψηλέ!!! Έχω καλά και γερά ηλεκτρικά πριόνια… Ψήνεσαι;)

G20

Σάββατο 8 Ιούλη. Τα μπάχαλα προσθέτουν νοστιμιά σε γενικά άνοστες συναθροίσεις – αυτό είναι παλιό. Αλλά ποιο ακριβώς είναι το ανταγωνιστικό περιεχόμενο των αντι-g20 διαδηλώσεων στο Αμβούργο;

Ακόμα και στο peak του φαινομένου της αντι-παγκοσμιοποίησης, πριν κάτι χρόνια, η ιδέα ότι οι συναντήσεις διάφορων πολιτικών βιτρινών είναι το πρόπλασμα κάποιας «παγκόσμιας κυβέρνησης» ήταν εντελώς λαθεμένη. Οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί ήταν έντονοι και τότε, αν ήθελε κανείς να ασχοληθεί με το θέμα. Και είναι ακόμα εντονότεροι τώρα: δεν κάνουν καν τον κόπο να τους κρύβουν τ’ αφεντικά.

Είναι παράδοξο από πρώτη ματιά και (σύμφωνα με την δική μας γνώμη) μάλλον χειραγωγικό: τα πλήθη που διαδηλώνουν (ειρηνικά ή δυναμικά δεν έχει σημασία) εναντίον της συνόδου των g20 στο Αμβούργο για δύο μέρες δεν ενδιαφέρονται να οργανωθούν και να πολεμήσουν για πιο «τετριμένα» ζητήματα. Χρειάζεται να το θυμήσουμε; Και στην γερμανία υπάρχουν εκατομμύρια «εργαζόμενοι φτωχοί» – αν κάποιος είναι στα σοβαρά αντικαπιταλιστής.

Όπως έγινε και στην ένδοξη περίοδο του φαινομένου της αντι-παγκοσμιοποίησης έτσι κι αυτή η τωρινή ευκαιριακή αναβίωσή του είναι εκτονωτική.

Τα μπάχαλα δεν αλλάζουν κάτι. Την κάνουν νόστιμα εκτονωτική.

(φωτογραφία: αν μας επιτρέπεται μια τόσο δα μικρούλα παρέμβαση: αυτό το anyway δεν πολυφαίνεται, ε; Όσο για το when – που σχετικοποιεί το anyway – μάλλον όχι φέτος… Ε; Από του χρόνου ίσως; Melancholy…)

G2

Σάββατο 8 Ιούλη. Είναι μερικά πράγματα που «γράφουν» στους φακούς. Ειδικά όταν επαναλαμβάνονται σταθερά. Ένα απ’ αυτά: το ψόφιο κουνάβι δεν ξέρει τι να κάνει τη φάτσα του και τα χέρια του στα επίσημα ραντεβού του. Παίρνει μόνιμα στάσεις «βαριέμαι».

Πέρα απ’ αυτό. Το ότι η συνάντησή του με τον Πούτιν ήταν προγραμματισμένη να κρατήσει μισή ώρα (;;;;;) και τελικά κράτησε δύο, δεν είναι, υποχρεωτικά, δείγμα της σοβαρότητας όσων κουβεντιάστηκαν. Ίσως ο Πούτιν έπρεπε να λέει δύο και τρεις φορές κάτι μέχρι να καταλάβει το ψόφιο κουνάβι περί τίνος πρόκειται.

Ή, ίσως, θυμήθηκαν παλιές καλές εποχές. Τότε με τα καλλιστεία στη Μόσχα…

(Η συμφωνία για την «ζώνη αποκλιμάκωσης» στην Dera’a, στη νότια συρία, είχε γίνει ήδη. Γιατί αν ρωτήσει κανείς το ψόφιο κουνάβι που είναι η συρία μπορεί να την μπερδέψει με την μοζαμβίκη…)

G 20

Σάββατο 1 Ιούλη. Η «μικρή ασθενής» είναι ένα μικρό, ασήμαντο βατράχι μέσα στον παγκόσμιο καπιταλιστικό βάλτο· παρότι ψωνίζεται ότι μπορεί να βρυχάται. Στην σύνοδο των g 20 την το ερχόμενο Παρασκευοσάββατο, στο Αμβούργο, η όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων δεν πρόκειται να κρυφτεί. Ο κατά την φαντασία των ελλήνων «σπουδαίος πατριώτης» ψοφιοκούναβος είναι ένας βασικός εκφραστής αυτής της όξυνσης. Αλλά όχι ο δημιουργός της: είναι, απλά, ένας κατάλληλος (και πιθανότατα προσωρινός) καραγκιόζης στην κατάλληλη θέση.

Οι εκτιμήσεις είναι ότι το ψόφιο κουνάβι θα εμφανιστεί στη σύνοδο περίπου με το στυλ του σερίφη στο γουέστερν Unforgiven – τουλάχιστον σε ότι αφορά τις αμερικανικές “οικονομικές” απαιτήσεις απέναντι στην ευρώπη. Θα συναντηθεί επίσης πρώτη φορά, σαν πρόεδρος, face to face με το αφεντικό της Μόσχας· όπου εκεί, πιθανόν, να κάνει χαρούλες. Απ’ την άλλη μεριά η Ουάσιγκτον «έχει ανοίξει λογαριασμό» με το Πεκίνο… Οι κυρώσεις στις οποίες αναφερθήκαμε πιο πάνω είναι το ένα θέμα· οι πωλήσεις όπλων αξίας σχεδόν 1,5 δισεκατομυρίων δολαρίων στην ταϊβάν είναι ένα άλλο.

Αρένα.

Το εμπόλεμο χρήμα

Δευτέρα 20 Μάρτη. Πάει πολύς καιρός από τότε που οποιαδήποτε διακρατική συνάντηση πολιτικών βιτρινών της οποίας το όνομα άρχιζε από G- γινόταν οχυρωμένη πίσω από ψηλά συρματοπλέγματα και με κάθε είδους και μορφής στρατοαστυνομία για προστασία. Το anti-global φαινόμενο ξεφούσκωσε το ίδιο γρήγορα όσο είχε φουσκώσει· αφήνοντας πίσω του κάτι που ήταν αναπόφευκτο (ακόμα κι αν δεν το είχαν καταλάβει οι διαδηλωτές): τον ακροδεξιό εθνικισμό.

Τώρα τα G-κάτι ραντεβού ρετάρουν από μέσα. Στο τελευταίο, των G20, 17 και 18 Μάρτη, στο Baden Baden, ο γερμανός οικοδεσπότης (ξέρετε ποιος, ε;) περίμενε να πάρει μια πρώτη γεύση απ’ τον αμερικάνο όμοιό του, ονόματι Steven Mnuchin. Και όχι μόνον αυτός άλλωστε. Την πήραν όλοι την γεύση, χωρίς έκπληξη. Η Ουάσιγκτον εννοεί να ξανακερδίσει το χαμένο (οικονομικά, εμπορικά) έδαφος απ’ τους παγκόσμιους ανταγωνιστές της, είτε με το καλό είτε με το κακό. Τελεία και παύλα.

Θα μείνει αυτή η σύνοδος των G20 στην ιστορία σαν η τελευταία της «εμπορικής ειρήνης» ή η πρώτη των «εμπορικών πολέμων»; Θα ήταν ανακριβές οτιδήποτε απ’ τα δύο. «Προστατευτικά» μέτρα εκ μέρους των καπιταλιστικών κρατών πρώτης γραμμής υπάρχουν άφθονα, εδώ και χρόνια· το «ελεύθερο εμπόριο» ακόμα και στις καλύτερες στιγμές του ήταν, αν ήθελε να είναι κάποιος αυστηρός, ευφημισμός.

Ωστόσο τα προστατευτικά μέτρα λαμβάνονταν κάτω απ’ τους όρκους περί του αντιθέτου, και υπό την αίρεση του π.ο.ε., που δεν είχε βέβαια εκτελεστικές αρμοδιότητες (δεν μπορούσε, δηλαδή, να επιβάλει τις αποφάσεις του), αλλά οπωσδήποτε σημείωνε τις παραβάσεις. Τώρα η Ουάσιγκτον σταματάει τους όρκους στην «ελευθερία» του παγκόσμιου εμπορίου και εισάγει μια καινούργια παράμετρο: της «δικαιοσύνης». Όπου «δίκαιο εμπόριο» (θα) είναι αυτό που (θα) γίνεται υπό τους δικούς της όρους….

Συνεπώς αυτό που θα γίνει είναι η κλιμάκωση του «προστατευτισμού» απ’ την μεριά των ηπα, και μάλιστα εναντίον πρωτοκλασσάτων ανταγωνιστών: της γερμανίας, της ε.ε., της κίνας. Αυτοί θα απαντήσουν ανάλογα – εννοείται. Και μετά κι άλλα μέτρα από ‘δω, κι άλλα απο κει…: μια διαδικασία σπιράλ.

Κι έτσι ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός θα γίνει μια ακόμα ωραιότερη ατμόσφαιρα απ’ ότι ως τώρα.

(φωτογραφία: χωρίς παρεξήγηση, και παρά τις διάφορες «σκληρές» αντιγερμανικές δηλώσεις της Άγκυρας, κάπου σ’ αυτή τη φωτογραφία, απ’ τους G20 προχτές, είναι και ο υπ.οικ. της τουρκίας. Με το επιτελείο του. Καθότι μέλος του συγκεκριμένου G-.

Για τον κυρ Ευκλείδη δεν είμαστε σίγουροι. Μάλλον το κράτος που εκπροσωπεί ανήκει σε άλλο G-: αυτό της επιτάχυνσης της βαρύτητας…)