Tag: φασισμός

No retreat baby, no surrender!

Δευτέρα 23 Μάρτη. Μια ψυχή κάπου μακριά έστειλε αυτό το γράμμα… Και δέχτηκε να το μοιραστεί με την ασταμάτητη μηχανή.

Φίλες και συναδέλφισσες γεια σας,

Σας γράφω από την πιο τρομακτική μοναξιά, για να σας πω κάποια πράγματα που δεν είναι αυτά που λέγονται συνήθως αυτές τις μέρες. Δεν είναι γλυκά, δεν είναι αισιόδοξα, δεν χαϊδεύουν, δεν καθησυχάζουν, δεν παρηγορούν. Μάλλον είναι ο ενοχλητικός αντίλογος σε ένα σύστημα αξιών που σήμερα προωθείται ως αλληλέγγυο, υπεύθυνο και ένα σωρό άλλα επίθετα που για μένα έχουν μια έννοια τελείως διαφορετική από αυτή που τους δίνουν οι αρχές και η κοινωνία γενικότερα αυτές τις ζοφερές μέρες. Αυτή τη φορά, πραγματικά λυπάμαι που είμαι η αντιφρονούσα. Σας το ορκίζομαι. Θα μου άρεσε να μη νιώθω τόσο μόνη μου μ’αυτές τις σκέψεις και γι αυτό ακριβώς τις μοιράζομαι μαζί σας. Δεν σας ζητάω να συμφωνήσετε, μόνο σας ζητάω να με ακούσετε και -αν γίνεται- με λίγο ανοιχτό μυαλό, επειδή μάλλον δεν θα σας αρέσουν, θα σας κάνουν να νιώσετε άβολα, μπορεί να σας ενοχλήσουν, ακόμη και να σας θυμώσουν. Στην τελική, ποια είμαι εγώ για να σας πω πώς πρέπει να σκέφτεστε αυτές τις σκοτεινές στιγμές; Μόνο σας λέω πως κι εγώ έτσι νιώθω: άβολα, ενοχλημένη, αλλά και μόνη και  ηττημένη σε μια μάχη που δεν μπόρεσα καν να δώσω.

Τι θέλω να πω: Αυτές τις μέρες, με τον υποχρεωτικό εγκλεισμό εκατομμυρίων υγιών ανθρώπων στα σπίτια τους, με τα ΜΜΕ να μας βομβαρδίζουν με συμβουλές-οδηγίες για να παραμείνουμε στο σπίτι, τα εμμονικά hastags “εγώ μένω σπίτι”, τον στρατό και την αστυνομία που “ξαγρυπνούν” για την υγεία, την ασφάλειά μας και την τήρηση της απαγόρευσης κυκλοφορίας, τον ανυπόφορο κοινωνικό έλεγχο που εκφράζεται με τις αποδοκιμαστικές ματιές και τις προσβολές των γειτόνων όταν βλέπουν να ξεμυτίζουν παιδιά στο δρόμο, την αυταρέσκεια του ότι είμαστε τόσο μα τόσο “πολιτισμένοι”, την ιδέα πως οποιαδήποτε άποψη που αμφισβητεί την μοναδική αλήθεια των δεδομένων που μας διοχετεύουν είναι απολύτως αντικοινωνική και αντιαλληλέγγυα, την ταχύτητα με την οποία κλείνουν σύνορα, την ματιά προς τον Άλλο ως απειλή, το φόβο που κυριαρχεί, τα drones που ουρλιάζουν στον ουρανό της Μαδρίτης “Πρέπει να παραμείνετε μέσα στο σπίτι!”, τα περιπολικά με τα μεγάφωνα που γυροφέρνουν στις γειτονιές μας και απειλούν με πρόστιμα όποιον βγει αδικαιολόγητα, τους μπάτσους με πολιτικά που κυνηγάνε πιτσιρικάδες που -ευτυχώς- ακόμη συναντιούνται σε κάτι εγκαταλελειμμένα γιαπιά, τα γεμάτα μίσος σχόλια αντιπροσώπων αντίπαλων γειτονικών εθνοτήτων σχετικά με το ποιος έχει περισσότερο δικαίωμα στις αποστειρωμένες μάσκες που αρχίζουν να εκλείπουν απ’όλη τη χώρα, τον παράλογο ανταγωνισμό ανάμεσα στους πολιτικούς για το ποιος θα δώσει τις πιο αυταρχικές και αυθαίρετες διαταγές, την υποκρισία εκείνων που διατάζουν εγκλεισμό στο σπίτι για τους μισούς εργαζόμενους, στέλνοντας τους άλλους μισούς -το πρεκαριάτο, φυσικά- στη δουλειά (και κατόπιν στην ανεργία, πάλι), όλα αυτά φτιάχνουν ένα σκηνικό βγαλμένο από την πιο ζοφερή επιστημονική φαντασία…

Μόλις πριν από δυο εβδομάδες θα έμοιαζε μια άσκηση ολοκληρωτισμού και απαράδεκτης τυραννίας. Και τώρα κανείς δεν το αμφισβητεί. Κανείς! Τι συνέβη στην κριτική σκέψη; Τι μας συνέβη; Γιατί μας πούλησαν τόσο εύκολα ως κοινωνικά υπεύθυνη και αλληλέγγυα στάση την ακριτική απομόνωση όλων μας; Η αλληλεγγύη δεν προέρχεται ποτέ από κανένα κράτος, φίλες μου. Η αλληλεγγύη δεν  μπορεί ποτέ να είναι αποτέλεσμα διαταγμάτων. Το λέει και το σύνθημα. Κανένα κράτος δεν θα μας απελευθερώσει. Η αλληλεγγύη γεννιέται από τον κόσμο, τους ανθρώπους, δεν επιβάλλεται με πρόστιμα. Εδώ και τώρα αυτό που κάνουμε είναι απλώς να υπακούουμε (λόγω παράλογου φόβου, κομφορμισμού, άγνοιας, παραιτημένης αποδοχής) και δεν βλέπω πώς αυτό μπορεί να είναι μια πράξη αλληλεγγύης. Λυπάμαι πολύ, τόσο που με πονάει, αλλά το να βγαίνουμε στις ταράτσες και να τραγουδάμε ή να χειροκροτάμε το ιατρικό προσωπικό μπορεί να μας δώσει μια παρηγοριά, αλλά δεν αποτελεί πράξη αντίστασης. Έχουμε παραιτηθεί απέναντι στη ματαιότητα μιας πραγματικότητας που μας διαφεύγει, απλώς και μόνο επειδή μας διέταξαν να το κάνουμε και μας έπεισαν για την χρησιμότητα των διαταγών τους.

Κι όμως, η πανδημία του κορωνοϊού, όπως τελικά και όλα σε αυτή τη ζωή πολύ φοβάμαι, είναι ένα ιδεολογικό ζήτημα. Ούτε εγώ, ούτε εσείς έχουμε τα αντικειμενικά δεδομένα για να αντιπαρατεθούμε εδώ πάνω στην ύπαρξή και την επικινδυνότητά του. Δεν τα έχουν ούτε οι γιατροί, ούτε το ιατρικό προσωπικό, ούτε κανείς. Η ερμηνεία των δεδομένων είναι υποκειμενική, ξεκάθαρα ιδεολογική. Όποιος θέλει να ψάξει λίγο κάτω από την επιφάνεια μπορεί να βρει ενδιαφέροντα δεδομένα, αλλά τώρα δεν θα κάνω κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να σας πείσω για τίποτα. Μόνο θέλω να σας ζητήσω ένα πράγμα: Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, μην αφήσετε τα παιδιά σας να θεωρήσουν φυσιολογική αυτή την κατάσταση, μην τα αφήσετε  να πιστέψουν πως αλληλεγγύη σημαίνει να βλέπεις τον Άλλο ως ένα κίνδυνο, μην τα αφήσετε να χάσουν την ικανότητα να ρωτούν, να αντιδρούν, να αντιστέκονται… Έχουμε μετατραπεί όλες σε ένα Ρομπέρτο Μπενίνι στο “Η Ζωή είναι Ωραία”, προσπαθώντας να κρύψουμε τον τρόμο ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης από τα παιδιά και τους μαθητές μας. Αλλά ο τρόμος δεν παύει να υπάρχει επειδή εμείς φτιάχνουμε συνταγές για κουλουράκια, βλέπουμε tutorials για ζούμπα ή ζωγραφίζουμε αισιόδοξα ουράνια τόξα μαζί τους. Ή τουλάχιστον αυτό είναι που νιώθω εγώ: να βασανίζομαι, υποταγμένη ενάντια στη θέλησή μου, ενώ ράβω κουκλάκια ή παίζω επιτραπέζια με την κόρη μου.

Επειδή ο τρόμος, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ο κορωνοϊός, είναι ο ολοκληρωτισμός και η απάθεια με την οποία τον αποδεχτήκαμε, το δηλητήριο της υποταγής, που δηλητηριάζει τον αέρα πολύ περισσότερο απ’ότι τα μολυσματικά σταγονίδια του βήχα ενός παιδιού, ύποπτου φορέα ποιος-ξέρει-ποιού-αόρατου-θανατηφόρου-κινδύνου. Αν τόσα εκατομμύρια άτομα είπαμε τόσο γρήγορα “αμήν” σε μια κατάσταση τόσο λίγο διαφανή, αν αποδεχόμαστε οτιδήποτε μας λένε χωρίς κανένα αντανακλαστικό κριτικής σκέψης, αν η μόνη πράξη αντίστασης που μας επιτρέπουμε είναι να πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ περισσότερες φορές απ’όσες πραγματικά χρειαζόμαστε, σημαίνει πως ζούμε σε μια κοινωνία πολύ πιο υποταγμένη και άβουλη απ’ότι πίστευα. Και πως το μέλλον φαίνεται πολύ μαύρο. Από τώρα σκέφτομαι την επόμενη κατάσταση συναγερμού. Επειδή θα υπάρξει κι άλλη. Σίγουρα… Κι αυτή η σκέψη μου είναι αβάσταχτη. Ένας εφιάλτης που δεν μπορώ να αποδιώξω. Η ζωή δεν είναι αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες, παιδιά… Είναι κάτι άλλο. Δεν μπορούμε να το ξεχνάμε αυτό. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Πριν πολλά χρόνια, το 1995 ήταν, πέθανε ένας φίλος στην Αθήνα, από AIDS. Ήταν ένα από τα πρώτα θύματα αυτής της αρρώστιας κι ένας ακτιβιστής ενάντια στην απομόνωση, την κουλτούρα του φόβου και της απόρριψης προς τους φορείς εκείνου του θανατηφόρου και στιγματιστικού ιού. Ακόμη έχω μια μπλούζα από τότε που λέει:

ΧΑΔΙΑ, ΦΙΛΙΑ, ΑΓΚΑΛΙΕΣ:  ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ AIDS.

Μ’αυτό το σύνθημα σας αφήνω.

Α.

Ναι… Τότε θέλαμε και είχαμε το δικό μας εμβόλιο… για πολύ πιο ζόρικη αρρώστια… Τότε πάλι λίγοι είμασταν, αλλά τα βάζαμε με το θηρίο: μπορούσαμε να το αναγνωρίσουμε, και ήταν απόλυτος εχθρός μας.

Τώρα δεν μετράμε χεσμένους που γίνονται ρουφιάνοι, ιδεολόγους που υποκλίνονται στο κράτος, δεν μετράμε το πόσο κοινότοπος είναι ο συμβιβασμός αν σου αμολύσουν ένα ποντίκι ή μια κατσαρίδα στα πόδια. Τώρα δεν μετράμε την επιτυχία της τρομοπαραγωγής των “ειδικών” και της άνευ όρων παράδοσης όσων τρώνε τον βομβαρδισμό των ψεμμάτων χωρίς να προλαβαίνουν καν να τα χωνέψουν.

Τώρα μετράμε ξανά εκείνους κι εκείνες που έχουν το κουράγιο να ξέρουν τι γίνεται και γιατί. Τώρα μετράμε εκείνους που δεν ντρέπονται να θυμώσουν για τον ακρωτηριασμό της ζωής, της δικής τους και όλων των άλλων· και να θυμώσουν απέναντι στους σωστούς στόχους, αντί ο ένας με τον άλλο στα κλουβιά της παράνοιας, όπως είναι το ζητούμενο απ’ τους “κυρίους”.

Τώρα μετράμε όσους σηκώνουν το κεφάλι και αναγνωρίζουν το κτήνος…

(To video είναι βέβαια αφιερωμένο special στη φιλενάδα – και στην κοράκλα της. Άντε: και σε όλους και όλες που δεν έχουν παρασυρθεί απ’ τον χείμαρρο… Άμα θέλετε το κάνουμε και τον δικό μας ύμνο:

I want to sleep beneath peaceful skies in my lover’s bed. With a wide open country in my eyes αnd these romantic dreams in my head… Cause we made a promise we swore we’d always remember: no retreat baby, no surrender! 

Και ναι, βέβαια, δεν θα μας έχουν δεμένους ισόβια… Και ναι, βέβαια, θα «μας λύσουν» λίγο λίγο, όταν κρίνουν ότι ο φόβος πότισε βαθιά, κι ότι η εξουσία τους έφτασε στο μεδούλι. Και ναι, βέβαια, θα ξαναγιορτάσουμε… Κάπως…

Μόνο που η εξουσία τους θα έχει εξασφαλίσει την δική της ανοσία! Μόνο που – αυτοί το ξέρουν καλά – θα έχουν εγχαράξει ήδη ανεξίτηλα στις ζωντανές μνήμες τη νομιμότητα, την αναγκαιότητα, και την μαζική αποδοχή του ακρωτηριασμού μας. Και θα τον ξανα-απαιτήσουν.

Όχι αργά. Όχι μετά από 2 γενιές. Το συντομότερο κατά τα συμφέροντά τους…)

 

Έξω οι ξένοι, κι όχι μόνον αυτοί!

Δευτέρα 23 Μάρτη. Η μικροαστική φρίκη των πειθαρχημένων στρατιωτών έδωσε άλλο ένα στιβαρό δείγμα του πόσο μακριά μπορεί να πάει. Το έδωσε και στην ελλάδα, και στην ιταλία, και στην ισπανία – και δεν ξέρουμε που αλλού.

Οι «τοπικές κοινωνίες» (ξέρετε τί βρίσκεται κάτω απ’ αυτές τις λέξεις; Οι «άγιοι παντελεήμονες» βρίσκονται…) διώχνουν με κάθε διαθέσιμο τρόπο όσους δεν θεωρούν δικούς τους! Όχι τους μετανάστες ή τους πρόσφυγες πια. Όχι. Όλους τους υπόλοιπους… Αυτούς που έρχονται από άλλες περιοχές της ίδιας κρατικής επικράτειας – και θα τους μολύνουν! Οι «ξένοι» είναι πια μια διευρυμένη έννοια, μια εχθρική κατάσταση, σώματα γεμάτα μικρόβια, απειλές θανάτου. Μιάσματα… Μπορεί να είναι φοιτητές που σπουδάζουν αλλού, μπορεί να είναι συγγενείς που μένουν αλλού… Δεν έχει σημασία. Είναι “επικίνδυνοι φορείς”…

Διάφοροι προτιμούν να βλέπουν αυτό το πρωτόγονο μίσος με τις βολικές τους παραμορφώσεις. Όταν οι μαδριλένοι που έχουν εξοχικά στην Murcia την έκαναν προς τα εκεί για να αποφύγουν τις απαγορεύσεις που ως τότε επρόκειτο να επιβληθούν μόνο στην πρωτεύουσα, ή όταν η βορειοϊταλοί φόρτωσαν τα ι.χ. τους κατεβαίνοντας νοτιότερα (σε εξοχικά ή συγγενείς) για να ξεφύγουν απ’ τις καραντίνες στη Λομβαρδία, η βολική ερμηνεία ήταν ότι “ο φτωχός νότος εκδικείται τον πλούσιο βορρά” λέγοντας Έξω! Δεν θα μας κολλήσετε τις αρρώστιες σας…

Λάθος! Το ίδιο ακριβώς έκαναν και οι πλουσιώτατοι καταλανοί απέναντι στους υπόλοιπους ισπανούς – αλλά και οι “επαρχιώτες” της περιφέρειας απέναντι στους “πρωτευουσιάνους”! Τότε ήταν που το κεντρικό ισπανικό κράτος, προκειμένου να αποφύγει τον “υγιεινιστικό εμφύλιο” (ποιος ξέρει που μπορούν να φτάσουν οι υγειο-φοβισμένοι που φρενιάζουν;) ή αρπάζοντας απλά την ευκαιρία, κήρυξε σε αποκλεισμό ολόκληρη την επικράτειά του. Ισότητα – προς τα κάτω!

Ευκαιρίας δοθείσης έκανε όμως και κάτι ακόμα το γκουβέρνο της Μαδρίτης. Αφαίρεσε απ’ τις ημιανεξάρτητες περιφερειακές εξουσίες τις αρμοδιότητες της δημόσιας υγείας και της αστυνομίας! Αυτό κτύπησε ιδιαίτερα την Βασκία (η πλουσιότερη περιφέρεια της ισπανίας) και την Καταλωνία (η δεύτερη πλουσιότερη), μιας και αυτές οι δύο αρμοδιότητες ήταν απ’ τις βασικές της ημιανεξαρτησίας τους… Τι μπορούσαν όμως να κάνουν αφού οι ίδιες οι εξουσίες εκεί (και το μεγάλο μέρος του πληθυσμού) είχαν δείξει τέτοια παλιανθρωπιά με ελατήρια “τοπικής κοινωνίας”;

Το “πρόβλημα της μόλυνσης” έγινε ακαριαία πολιτικό με όρους εξουσίας! Λάδι στα γρανάζια δηλαδή – με ισπανικό τρόπο…

(φωτογραφία: οι πρωτοκοσμικές στρατιωτικές στολές εξελίσσονται… ακολουθούν την civilian “μόδα”)

… και η «εργαλειοποίηση», φανερή και κρυφή

Δευτέρα 9 Μάρτη. Όπως με την σύνδεση των μεταναστών / προσφύγων στην τουρκική πλευρά του Έβρου με το Idlib η ντόπια εθνικιστική δημαγωγία προσπάθησε να θολώσει τα νερά παρακάμπτωντας οποιαδήποτε πραγματική εξήγηση για τα κίνητρα του τουρκικού καθεστώτος, το ίδιο επεδίωξε και πέτυχε παραλείποντας οποιαδήποτε εξήγηση του γιατί αυτός ο άθλιος εθνικός εχθρός δεν «βομβάρδισε» με γυναίκες και παιδιά τη Σάμο ή το Καστελόριζο· τη νότια κύπρο ή την βουλγαρική επικράτεια… Κάτι σοβαρό έπρεπε να κρυφτεί – κι αυτό δεν μπορεί παρά να αφορά το «ειδικό» παρόν (και ακόμα περισσότερο το «ειδικό» μέλλον) αυτής της περιοχής. Στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Παραμένει όμως ακόμα ένα κενό. Με ποιόν τρόπο αφενός το τουρκικό καθεστώς και αφετέρου το ελληνικό χρησιμοποίησαν τους μετανάστες / πρόσφυγες σε μια τέτοια light και έμμεση σύγκρουση σχετικά με τον ενεργειακό και στρατιωτικό έλεγχο αυτής της μικρής μεν αλλά κρίσιμης ζώνης;

Εδώ η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει ακόμα κάτι ακλόνητο να καταθέσει! Μόνο μια υπόθεση εργασίας που, το παραδέχεται, δεν έχει αυτήν την στιγμή ατσάλινα επιχειρήματα υπέρ της. Σπρώχνοντας το τουρκικό καθεστώς μερικές εκατοντάδες πρόσφυγες / μετανάστες πάνω στο φράχτη του Έβρου (το επαναλαμβάνουμε: το πιο οχυρωμένο σημείο του συνοριακού ποταμού) πέρα απ’ το να τραβήξει το Βερολίνο (και όποιον άλλον) στο ζήτημα της αποκατάστασης / ανοικοδόμησης της συρίας, προσπάθησε να κάνει την ζώνη του νομού Έβρου «περισσότερο ευρωπαϊκή υπόθεση» – κόντρα στην (ελληνο)αμερικανοποίησή της. Και, αντίστροφα, το ελληνικό καθεστώς, ακολουθώντας υποδειγματικά την πιο σκληρή απ’ τις παραλλαγές της αντιμεταναστευτικής πολιτικής των ευρωπαϊκών κρατών, κατασκεύασε μια προσομοίωση του «τραμπισμού» (: της λογικής του τείχους στα σύνορα με το μεξικό και της στρατιωτικής διαχείρισης των λατίνων μεταναστών) σε τυπικά «ευρωπαϊκό έδαφος». Μ’ άλλα λόγια «αμερικανοποίησε» το ζήτημα – παρόλες τις «εκκλήσεις» για «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», που απαιτούν πάντως την ενίσχυση αυτής ακριβώς της στρατιωτικοποίησης ολόκληρης της χερσαίας ζώνης στα δυτικά του ποταμού.

Η στρατιωτικοποίηση της «διαχείρισης των ροών» δεν είναι άγνωστη στα «ήθη» της «ευρώπης κάστρου»! Είναι γνωστή τόσο στα βουλγαροτουρκικά σύνορα· όσο και στους ισπανικούς θύλακες στο μαρόκο· με έναν διαφορετικό τρόπο είναι γνωστή και στην τακτική της Ρώμης που ενισχύει τις λιβυκές ένοπλες συμμορίες για να κάνουν την δουλειά της «αποτροπής» για λογαριασμό της. Είναι γνωστή επίσης και στο κυνήγι των διεθνών μκο στη Μεσόγειο και στον ανατολικό Αιγαίο – που τώρα μοιάζει να έχει κοπάσει, αλλά έφτασε σε ακραίες καταστάσεις μέχρι και πριν λίγους μήνες.

Ωστόσο είναι ψέμα ότι το ελληνικό κράτος δεν μπορούσε παρά να ρίχνει διακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες εναντίον άοπλων μεταναστών / προσφύγων – προκειμένου να «προστατέψει τα σύνορα της ευρώπης»!!! Αν ήθελε κάτι τέτοιο απλά θα χρειάζονταν άμεσες επαφές και συνεννοήσεις με το τουρκικό καθεστώς! Ακόμα και μια έκτακτη και ακαριαία επείγουσα συνάντηση ευρωπαίων και τούρκων αξιωματούχων, ήδη απ’ το Σάββατο 29 Φλεβάρη, θα μπορούσε να έχει απαιτήσει. Οι ανοικτές «πολιτικές διαβουλεύσεις» με την Άγκυρα θα αφαιρούσαν απ’ την ιστορία (και την όποια «κακόβουλη» τουρκική μεθόδευση) το στοιχείο του συζητήσιμου αυθορμητισμού των προσφύγων / μεταναστών – στην προκειμένη περίπτωση. Και θα έβαζαν το ζήτημα εξ αρχής σε πολιτική (με όρους κρατών) και όχι σε στρατιωτική βάση.

Δεν έκανε όμως αυτό το ρημαδογκουβέρνο! Δεν «πολιτικοποίησε», αλλά αντίθετα στρατιωτικοποίησε ακαριαία την εμφάνιση μερικών εκατοντάδων ανθρώπων στο συνοριακό πέρασμα. Κι εκεί βρίσκεται το “μυστικό”, αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Αν το τουρκικό καθεστώς «εργαλειοποίησε ανθρωπιστικά» μερικές εκατοντάδες φυγάδων απ’ την μια μεριά του ποταμού υποδεικνύοντάς τους σχεδόν το «αδύνατο», την επίθεση σ’ ένα φράχτη που από πίσω είχε στρατοαστυνομία, το ελληνικό καθεστώς έκανε το ίδιο σε πολύ χειρότερη version απ’ την άλλη μεριά του ποταμού, χαρακτηρίζοντάς τους «εισβολείς» και αντιμετωπίζοντάς του ανάλογα. «Άοπλη εμπροσθοφυλακή του εχθρού»! Πρόκειται για πλήρη και ακριβέστατη αντιγραφή της ρητορικής του ψόφιου κουναβιού!

Και ασφαλώς ένας Pyatt και ένας Palmer εκτίμησαν αυτή τη στάση, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Όχι μόνο για την ρατσιστική έκφανση της ελληνικής «εργαλειοποίησης» των μεταναστών και των προσφύγων. Όχι μόνο για την επιστράτευση κάθε λαϊκοφασιστικού κατακαθιού, απ’ αυτά που πάντα είναι πρόθυμα να δουλέψουν για κάποιο project «stay behind»… Αλλά και επειδή κυρίως – το λένε με κάθε τρόπο πια – η ζώνη στα δυτικά του Έβρου είναι «ζωτικός χώρος» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού· και ο «σουλτάνος» δεν είναι σύμμαχός του…

Υποθέτουμε ότι θα θεωρήσετε τολμηρή την προσέγγισή μας. Εμείς την θεωρούμε κοινότοπη. Κι αυτό επειδή όταν το ελληνικό κράτος καλούσε την frontex και, κυρίως, το νατο (το νατο!!!) να αναλάβουν να εμποδίζουν τις «ροές» μεταναστών και προσφύγων απ’ τα τουρκικά παράλια προς τα ελληνικά νησιά (θυμάστε πόσα χρόνια τώρα;) αυτό ακριβώς έκανε: εργαλειοποιούσε τους πρόσφυγες / μετανάστες με σκοπό την άτυπη και στρατιωτική κατοχύρωση όχι απλά των θαλάσσιων συνόρων του προς τα ανατολικά· αλλά, κυρίως, την κατοχύρωση του ότι υπάρχει μια συνεχής (θαλάσσια) συνοριακή γραμμή στο ανατολικό Αιγαίο, απ’ την Αλεξανδρούπολη ως το Καστελόριζο· έμμεσα, δηλαδή, την άτυπη μεν αλλά ισχυρή συμβολικά «επιβεβαίωση» του ότι το τουρκικό κράτος δεν έχει αοζ στο Αιγαίο… Αυτήν την εργαλειοποίηση την έκανε το ελλαδιστάν με «δικαιολογία» ότι και η τουρκία, «αφήνοντας ροές», θέλει το ελληνικό κακό. Το κόλπο δεν έπιασε, απλά κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να μπλέκει σε τέτοια κόλπα. Προσπαθήθηκε όμως!

Το να υπάγει τους μετανάστες / πρόσφυγες σε γεωπολιτικές επιθετικές αξιώσεις δεν είναι καθόλου άγνωστο ή ξένο για την ελληνική αντι-μεταναστευτική πολιτική. Από τότε που οι «σκούπες» κατά των μεταναστών απ’ την αλβανία και το «ξαπόστελμά τους πίσω» παρακολουθούσε την όποια «ανυπακοή» των Τιράνων απέναντι στην Αθήνα – θυμάστε τα ‘90s; Όσες / όσοι έχετε την ηλικία δεν θα πρέπει να τα ξεχνάτε: αν το ένα μάτι του ντόπιου ρατσισμού / κανιβαλισμού γυάλιζε πάντα απ’ την εκμετάλλευση της φτηνής δουλειάς των βαλκάνιων προλετάριων, το άλλο γυάλιζε απ’ τις δυνατότητες να χρησιμοποιηθούν σαν «μάζα κρέατος» για να αποσπαστούν νταβατζιλίδικα πρόσοδοι απ’ τα κράτη καταγωγής τους. Κι αυτό γινόταν συστηματικά επί χρόνια με το αλβανικό κράτος…

Όχι λοιπόν. Παρότι παραδεχόμαστε ότι δεν έχουμε αυτή τη στιγμή ακλόνητα στοιχεία για την θέση μας, μόνο τολμηρή δεν είναι… Το μόνο τολμηρό σ’ αυτήν είναι η συνολική απόρριψη των «αληθειών» του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου.

Αυτό; Ναι… Το εννοούμε! Μοναχικά ξεμοναχικά δεν το διαπραγματευόμαστε!

(φωτογραφία: Ο ορισμός του “οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται”… Απ’ την Παλαιστίνη στον Έβρο και πάλι πίσω. Οι εγκάθετοι πίσω απ’ την ανάρτηση λένε πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζουν…)

Τα πυρομαχικά του εχθρού

Σάββατο 7 Μάρτη. Ο σκιτσογράφος της καθεστωτικής καθημερινής έβγαλε προχτές τον καλύτερο φασιστικό εαυτό του, σύμφωνα άλλωστε με τις πεποιθήσεις της κοινής γνώμης και του κράτους. Το σκίτσο έχει την δυνατότητα να συμπυκνώσει στερεότυπα, κι εδώ γίνεται επίδειξη οριενταλισμού (οι «μουσάτοι»…), σεξισμού, ρατσισμού και εθνικισμού. Τέσσερα σε ένα.

Αλλά εφευρέτες της «εργαλειοποίησης» (ή και της «οπλοποίησης») των προσφύγων και των μεταναστών, όπως λέει το εντόπιο φασισταριό προκειμένου να δικαιολογήσει την «εθνική άμυνα» απέναντί τους, δεν είναι οι τούρκοι. Ο ντόπιος μικροαστός λωτοφάγος – μάζα δεν έχει φυσικά λόγους να θυμάται τι χειροκροτούσε πριν από σχεδόν 5 χρόνια. Αλλά στις 6 Μάρτη του 2015 ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek και ένα μήνα μετά, στις 7 Απρίλη, ο ψεκασμένος υπ.αμ. έτσι απειλούσαν την τρισκατάρατη «ευρώπη», κάνοντας πλάτη στον νάρκισσο υπ.οικ. που ετοιμαζόταν να την διαλύσει «απ’ τα μέσα»…

Αυτά τα εθνικά κατορθώματα πρέπει να πατεντάρονται – για να πληρώνουν όσοι θέλουν να τα αντιγράψουν.

(Εν τω μεταξύ διάφοροι «ευαίσθητοι φίλοι των μεταναστών» βγάζουν τον σκασμό, αφού επιπλέον – και κυρίως – είναι πατριώτες: φταίει ο Erdogan λένε, παρότι “λυπούνται για τους ανθρώπους”. Ξεπλένουν έτσι όλο το εντόπιο φασισταριό που έχει βρει πεδίο δράσης.

Εννοείται πως οι ίδιοι αριστερούληδες έβγαλαν τον σκασμό όταν ο Κοτζιάς και ο Καμμένος χρησιμοποιούσαν τους μετανάστες σαν απειλή… Στα λόγια μεν (αφού το ελλαδιστάν δεν έχει χερσαία σύνορα με την “ανθελληνική” γερμανία, αλλά στο ίδιο ακριβώς μοτίβο υποτίμησης / απανθρωποποίησής τους. Και με ζητούμενο λεφτά…

Έβγαζαν τον σκασμό κι όταν ο “ανθρωπιστής” Μουζάλας ανακοίνωνε, σα να επρόκειτο δελτίο καιρού, ότι “φέτος θα έχουμε νεκρούς απ’ το κρύο” στα κάτεργα των νησιών· ή ότι “οι καταγγελίες για βιασμούς στα κάτεργα είναι φαντασιώσεις και δεν ασχολούμαστε…”)

Η βλακεία με «επαναστατόσημα»…

Πέμπτη 5 Μάρτη. Η ασταμάτητη μηχανή είναι αναγκασμένη να επαναληφθεί αυτούσια – δυστυχώς είναι αναγκασμένη. Παρακάτω είναι η επανάληψη ενός απ’ τα πιο πρόσφατα (και καθόλου το μοναδικό: αυτή η ιστορία κρατάει χρόνια…) μάταια ουρλιαχτά της. Περσινά ουρλιαχτά, με ημερομηνία 11 Ιούλη (2019). Διαβάστε προσεκτικά:

Γιατί στα μέρη μας αυτό το κάθαρμα που λέγεται Μουζάλας την έβγαλε καθαρή και έξω από οποιαδήποτε κριτική όταν ασκούσε τα θεάρεστα για τους φαιορόζ καθήκοντά του σε βάρος των μεταναστών / προσφύγων; Γιατί στα μέρη μας το άλλο κάθαρμα που λέγεται Καμμένος την έβγαλε καθαρή και έξω από οποιαδήποτε κριτική όταν έκανε τα ίδια; Γιατί στα μέρη μας το ελληνικό κράτος και παρακράτος στη φαιορόζ αντιμεταναστευτική διαχείρισή του την έβγαλε καθαρή και έξω από οποιαδήποτε κριτική για τις δολοφονίες, τους βιασμούς, την φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης στα νησιά; Γιατί οι φαιορόζ δεν βρέθηκαν ούτε καν την προσχηματική ανάγκη να δώσουν λογαριασμό για τα εγκλήματά τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Γιατί ο φασισμός περνάει ντούκου αν έχει “προσεγμένο” και “αριστερό” περιτύλιγμα; Ποιοί παριστάνουν τους δήθεν “εχθρούς της κυβερνοαριστεράς” ενώ στην πραγματικότητα είναι αποφύσεις της;

Την απάντηση την ξέρουμε και την ξέρετε. Την έβγαλαν καθαρή τα αφεντικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι επειδή οι “φίλοι των μεταναστών” θεωρήσαν ότι ο νούμερο 1, 2, 3, 4 και 5 στόχος, χωρίς επόμενο, ήταν οι μ.κ.ο. Τόσο απλά: οι “φίλοι των μετανάστων” πέταξαν την μπάλα όσο πιο μακρυά γινόταν, άλλοι συνειδητά και άλλη από απεριόριστη βλακεία, και καθάρισαν. Όχι μόνο οι ίδιοι. Καθάρισαν και το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Κορδώθηκαν όσο κορδώθηκαν, κτύπησαν φιλικά οι μεν τις πλάτες των δε, και πήγαν γι’ άλλα…

Μήπως μέσα στο ροζ “αριστερό συννεφάκι” αυτών των καθαρμάτων της εξουσίας που λέγονται “συριζα” αναπτύχθηκαν και εφαρμόστηκαν συστηματικά “πρακτικές Σαλβίνι”, σα συνέχεια των ίδιων πρακτικών που έκαναν τα προηγούμενα πρασινομπλέ καθάρματα;

Μήπως η ανάθεση στον στρατό της “επιμελητείας” των στρατοπέδων συγκέντρωσης ήταν πρακτικά εγκληματική;

Μήπως τα κρατικά και παρακρατικά κυκλώματα έφαγαν συστηματικά τα λεφτά της ε.ε. που προορίζονταν για τους πρόσφυγες;

Μήπως οι δηλώσεις του Μουζάλα του είδους “ε, τον χειμώνα περιμένουμε να πεθάνουν μερικοί απ’ το κρύο” είναι έγκλημα πρώτης γραμμής;

Μήπως τα βασανιστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης στα νησιά είναι απλά η εισαγωγή στην οργανωμένη εγκληματοποίηση των μεταναστών / προσφύγων στην Αθήνα, όπου προσπαθούν όπως όπως να μαζέψουν λεφτά για να φύγουν απο εδώ;

Μήπως τα “προβλήματα δημόσιας τάξης” στην Αθήνα κατασκευάζονται απ’ το κράτος / παρακράτος (και) στα στρατόπεδα συγκέντρωσης;

Μήπως οι μετανάστες / πρόσφυγες είναι πρώτη ύλη εκμετάλλευσης απ’ το ενοποιημένο κράτος / παρακράτος στην ελλάδα;

Μήπως η κρατικοποίηση του εγκλήματος αλέθει τις ζωές των Άλλων;

Μήπως… μήπως… Μήπως όλα αυτά και άλλα θα έπρεπε να είναι εδώ και χρόνια στόχοι αποφασιστικής αντιρατσιστικής / αντιφασιστικής δράσης;

Όοοοοοχι! Όχι ρε, τρελός είσαι; Άσε μας τώρα, να τρέχουμε!… Οι μ.κ.ο. φταίνε! (Φυσικά τα αφεντικά διάφορων ντόπιων μ.κ.ο είναι χωμένα ως τις ρίζες των μαλλιών τους σ’ αυτήν την εγκληματική διαχείριση. Αλλά σαν τελευταίος τροχός. Δεν έχουν οι μ.κ.ο. τον έλεγχο, τον σχεδιασμό, τη νομική, αστυνομική, στρατιωτική διαχείριση!)

Αφού, λοιπόν, φταίνε (έφταιγαν) οι μ.κ.ο. ξεμπερδεύει ο κάθε ενδιαφερόμενος εύκολα: τις καταγγέλει, και έχει κάνει το “επαναστατικό” καθήκον του! Και, φυσικά, η κάθε Mardini και η κάθε Rackete είναι πολύ ενοχλητικές…

Ο ψευτοαντιρατσισμός σαν «το κινηματικό συμπλήρωμα» του ρατσισμού; Ναι, κάπως έτσι… Όπως, ακριβώς, ο ψευτοαντιφασισμός προωθείται σαν το συμπλήρωμα του ισραηλινού φασισμού και της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας… Παχιά λόγια, θεωρίες, παπαριές, ιδεολογικές αντιστροφές, προβοκάτσιες – και στην ούγια με ψιλά γράμματα η υπογραφή: «κράτος»…

… που ανοίγει τον δρόμο στους φασίστες…

Πέμπτη 5 Μάρτη. Υποθέτουμε ότι το ξέρετε ήδη: το καινούργιο χόμπι των ντόπιων φασιστών (και όχι μόνο στα νησιά…) είναι το κυνήγι όσων δουλεύουν σε μκο που στηρίζουν μετανάστες και πρόσφυγες. Και όχι μόνο των ντόπιων: θα έρθουν και διεθνή βοθρολύματα, για να υπεραπιστούν «τα σύνορα της χριστιανικής ευρώπης» – οι μελλοντικοί Breivik…

Οι ντόπιοι αξιοποιούν… τι; Υιοθετούν την δήθεν “αριστερή ορολογία” (“αποθήκη ψυχών”…). Και αξιοποιούν το γεγονός ότι η δήθεν «κινηματική» (μικροαστική ως το μεδούλι) στοχοποίηση των μκο πήγαινε παράλληλα με την κρατική δυσφορία για την παρουσία τους, ειδικά σε «καυτά» σημεία – κι ας παρίσταναν οι «επαναστάτες» ότι δεν το ξέρουν. Φυσικά, το πρόβλημα του ελληνικού κράτους / παρακράτους δεν ήταν τα λαμόγια ιδιοκτήτες διάφορων ελληνικών μκο… Αλλά – κυρίως – οι διεθνείς μκο, και οι διεθνείς εθελοντές σ’ αυτές: γιατί αυτοί (και όχι τα καλόπαιδα των ελληνικών επαναστατημένων μπαρ και πάρτυ…) ήταν και είναι μάρτυρες του τι συμβαίνει στα κάθε είδους σύνορα, στις κωλοτρυπίδες της «ανθρωπιστικής φροντίδας» α λα ελληνικά, και στις Μόριες… Αυτοί συνέβαλαν στο να γίνεται γνωστή διεθνώς η ελληνική «πολιτική αποτροπής», δεξιά κι αριστερή…

Δεν πέρασε πολύς καιρός απ’ το περασμένο καλοκαίρι, ήρθε όμως δυστυχώς η ιστορική στιγμή για να αποδειχθεί, για άλλη μια φορά, πως όταν ρίχνεις στον γάμο του καραγκιόζη (επειδή έτσι ταΐζεται ο μικροαστικός ναρκισισμός σου) θα έρθει ο καραγκιόζης να σου πάρει το όπλο για να ρίξει εκεί που τον βοήθησες να σημαδέψει… Η «καταγγελία των μκο» ολοκληρώνεται τώρα απ’ τους «αγανακτισμένους»: είναι πράκτορες του … Σόρος! Οι φασίστες μάλιστα, έχοντας πίσω τους το κράτος / παρακράτος (αυτό που πάντα κτυπούσε τους πρόσφυγες / μετανάστες), δεν μένουν στα λόγια! Είναι και …. «αντι-μκο ακτιβιστές»!!!

Δεν πρόσεξε κανείς το πως η ντόπια αριστερά και άκρα αριστερά άνοιξαν τον δρόμο στα βοθρολύματα, με τα εθνικιστικά τους συνθήματα περί «εξόδου απ’ την ε.ε.» και «επιστροφής στο εθνικό νόμισμα» και με τις εθνικές σημαίες των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα; Όχι, κανείς δεν το πρόσεξε. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί βολεύονται με την “αριστεροσύνη”, ακόμα κι αν την βρίζουν…. Κι έτσι, απρόσεκτοι, ανόητοι, ή απλά σε κατάσταση selfie, επανέλαβαν το ίδιο έργο: αφού αθώωσαν το ντόπιο κράτος και παρακράτος για την βία κατά των μεταναστών / προσφύγων, αφού βρήκαν τους «ενόχους» γι’ αυτήν την βία, τώρα…

Τώρα; Θα απολογηθεί δημόσια κανείς για την βολική τυφλότητά του; Όχι. Θα απολογηθεί κανείς για τον μικροαστισμό του; Όχι. Θα απολογηθεί κανείς για την ευκολία του «είμαι γαμάτος, έβγαλα και ωραία αφίσα»; Όχι….

Γιατί να απολογηθεί; Οι παρέες και οι δημόσιες σχέσεις είναι που έχουν σημασία… Και η αμνησία (ή η επιλεκτική μνήμη)… Είναι μόδα να είσαι δεξιός και να παριστάνεις ότι δεν είσαι!

Και στην ούγια με ψιλά γράμματα πάντα η ίδια υπογραφή: «κράτος»…

Έρμε covid-19…

Πέμπτη 5 Μάρτη. Θα το επαναλάβουμε (παρότι η πειστικότητά μας είναι υποχρεωτικά περιορισμένη): δεν υπάρχει καμμία συνωμοσία στο πως κράτη και αφεντικά διαχειρίζονται, στη βάση των γνώσεων που τους προφέρουν οι ειδικοί (τους), των πόρων που έχουν διαθέσιμους, και της εξουσίας που ασκούν, την μία ή την άλλη πραγματική έκτακτη κατάσταση. Για ένα είδος (το ανθρώπινο) που παρά την μεγαλομανιακή παράνοιά του δεν παύει να είναι απλά μια απ’ τις πάμπολλες μορφές ζωής στον πλανήτη, οι πραγματικά έκτακτες καταστάσεις είναι μάλλον «φυσιολογικές».

Το θέμα είναι η διαχείριση αυτών των καταστάσεων· προς όφελος της εξουσίας. Σε άλλους καιρούς, για παράδειγμα, οι περίοδοι ανομβρίας, εξαιρετικά επώδυνες έως καταστροφικές για αγροτικές οικονομίες, αντιμετωπίζονταν (;) με λιτανείες, δεήσεις, ακόμα και ανθρωποθυσίες. Αυτά δεν επηρέαζαν το κλίμα· συντηρούσαν όμως τις σχέσεις εξουσίας. Μέχρις ότου κάποια στιγμή ξανάρχιζαν οι βροχές, και τα όποια αφεντικά (παπάδες, βασιλιάδες, παλατιανοί, τσατσορούφιανοι, δήμιοι) πανηγύριζαν.

Οι μαζικές μικροβιακές μολύνσεις είναι μάλλον κοινότοπες στην ανθρώπινη ιστορία. Εκείνο που τις διαφοροποιεί (πέρα απ’ την φονικότητά τους) είναι το πλέγμα των κοινωνικών θεσμών (άρα και των δομών εξουσίας) εντός των οποίων ξετυλίγονται. (Το ίδιο ισχύει για τους σεισμούς, τις εκρήξεις ηφαιστείων, τις πλημμύρες, κλπ). Και, μέσα σ’ αυτά τα πλέγματα, μπορεί και πρέπει να εντοπιστεί και να αναλυθεί κάθε φορά η ένταση του αιτήματος φροντίδας ή/και σωτηρίας που απευθύνεται απ’ τους θιγόμενους προς την / τις κεντρική / ες δομή / ες εξουσίας. Είτε είναι θρησκευτικές, είτε είναι πολιτικές. Νομιμοποιούνται αυτές οι δομές εξουσίας (δηλαδή οι σχέσεις υπεξαίρεσης του πλούτου) στη βάση μιας κάποιας εγγύησης για φροντίδα του συλλογικού; Αν ναι σε ποιο βαθμό;

Πριν έναν (καπιταλιστικό) αιώνα, για παράδειγμα, δεν θα υπήρχε η κοινωνική απαίτηση απ’ την μορφή κράτος (βασιλιάδες συνήθως) να βρει εμβόλιο για μια επιδημία. Ίσως να περιοριζόταν στην εξασφάλιση φαγητού σε συνθήκες διαλυμένου εμπορίου. Τώρα οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές.

Φαίνεται «φυσιολογικό» αυτό, αλλά δεν είναι. Είναι ιστορικά προσδιορισμένο! Σε συνθήκες «νεοφιλελευθερισμού» και «όσο λιγότερο κράτος τόσο το καλύτερο», η ευθεία εφαρμογή αυτών των δογμάτων θα (υπέθετε κανείς ότι θα) ήταν «όποιος ζήσει έζησε – κι όποιος πεθάνει πέθανε». Αλλά όχι! Η ιδέα ενός «προστάτη», μιας «πατερναλιστικής διαχείρισης» είναι ζωντανή· εν μέρει για σωστό λόγο: η συνθετότητα των κοινωνικών σχέσεων και δομών δεν επιτρέπει την πλήρη και χωρίς εμπόδια εφαρμογή του κοινωνικού δαρβινισμού που έχει προωθήσει με επιτυχία σε πολλά σημεία αυτών των σχέσεων ο νεοφιλελευθερισμός.

Ακριβώς γι’ αυτό, επειδή δηλαδή η ιδέα μιας «κεντρικής φροντίδας» δεν έχει εξαφανιστεί (ούτε μπορεί να εξαφανιστεί) στις post modern καπιταλιστικές κοινωνίες της «ελεύθερης αγοράς», τα πεδία της δημόσιας υγείας και της δημόσιας τάξης είναι εκείνα στα οποία κατεξοχήν δουλεύεται η ανάδυση εκείνου που ονομάζουμε (σαν αυτόνομοι εργάτες) νεοκρατισμό. Με άλλα λόγια η βιοπολιτική σαν σύνθετη τεχνική της εξουσίας (πολιτικής, νομικής, επιστημονικής), ταυτόχρονα κεντρικής και αποκεντρωμένης, συγκεντρωμένης και διάχυτης, δεν είναι μια διαδικασία που μόνο κατεβαίνει απ’ τα πάνω προς τα κάτω· ανεβαίνει επίσης απ’ τα κάτω προς τα πάνω, σαν «κοινωνικό αίτημα».

Είναι γι’ αυτό που η κινεζική κρατική / καπιταλιστική βιοπολιτική σε συνθήκες μυθοποιημένης «κρίσης» (ελέω covid-19) αποδεικνύεται όχι απλά νικήτρια, αλλά σαν μια ακόμα απόδειξη της γενικής ισχύος του «παραδείγματος του Πεκίνου» για τον 21ο αιώνα: το να κινητοποιεί ο «προστάτης» όλους τους διαθέσιμους πόρους με ευστοχία ήταν ζητούμενο συνήθως (αν και όχι αποκλειστικά) σε καιρούς πολέμου. Τώρα χρειάζεται και σε καιρούς «ειρήνης» – ακόμα κι αν αυτή είναι προ-πολεμική· ή παρα-πολεμική…

Απ’ το Idlib στον Έβρο;

Τετάρτη 4 Μάρτη. Είναι βέβαιο πως η κατάληψη των 2/5 του θύλακα του Idlib απ’ τον συριακό στρατό ‘n friends προκάλεσε ένα ακόμα ξεσπίτωμα για πολλές χιλιάδες αμάχους που ζούσαν σ’ αυτά τα εδάφη. Είναι επίσης βέβαιο ότι μέχρι πριν (αλλά και λίγο μετά) την έναρξη αυτής της εκστρατείας το τουρκικό καθεστώς διαμαρτυρόταν για το κύμα προσφύγων που θα κατευθυνθούν προς την τουρκική επικράτεια…

Τι συνέβη τελικά; Μήπως αυτό το πιο πρόσφατο «κύμα» (κάποιοι δυτικοί μιλουν για 1 εκατομμύριο, αλλά αυτός ο αριθμός είναι υπερβολικός· σίγουρα πάντως πρόκειται για μερικές εκατοντάδες χιλιάδες) συνδέεται κάπως με το «κύμα» στον Έβρο;

Καμμία άμεση σχέση. Αυτές οι χιλιάδες πρόσφυγες του Idlib ΔΕΝ έχουν περάσει σε τουρκικό έδαφος. Τους εμποδίζει ο τουρκικός στρατός, και μάλλον λογικά: ανήκουν στους σκληροπυρηνικούς του Ριάντ… Έχουν μετακινηθεί εντός του θύλακα, με μεγαλύτερη συγκέντρωση προς τα βόρεια, κοντά στα τουρκοσυριακά σύνορα· αλλά χωρίς free pass.

Η μόνη συχέτιση (ίσως τραβηγμένη, όχι απίθανη πάντως) με το «κύμα» που με τις οδηγίες του τουρκικού καθεστώτος ξεκίνησε απ’ την Edirne (: Αδριανούπολη) προς το πολύ κοντινό συνοριακό πέρασμα των Καστανιών (: το καλύτερα φυλασσόμενο αλλά δευτερεύον πέρασμα των τουρκοελληνικών συνόρων – εκεί έχει στηθεί ο φράχτης…) και όχι προς το βασικό οδικό πέρασμα στους Κήπους στα νότια (περίεργο; όχι…) είναι η αντίθετη απ’ αυτήν που προβάλει η ελληνική δημαγωγία. Να αποτύχει η μαζική απόδραση (όπως ήταν το αναμενόμενο) έτσι ώστε το τουρκικό καθεστώς να θυμίσει και στους πρόσφυγες του Idlib ότι ΔΕΝ υπάρχει «ευρωπαϊκή σωτηρία» γι’ αυτούς, και ότι τα μόνα κράτη απ’ τα οποία μπορούν να εξασφαλίσουν εγγυήσεις ζωής είναι τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα…

Μακιαβελικό; Ίσως… Αλλά για κράτη μιλάμε.

Θεία Λίτσα σκέτη

Τετάρτη 4 Μάρτη. Άσχετα με το τι συμβαίνει στο συριακό πεδίο μάχης και τους σχεδιασμούς του τουρκικού καθεστώτος, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο προχώρησε σε στρατιωτική «επίδειξη δύναμης» εναντίον των προσφύγων / μεταναστών και στην ανάλογη φασιστική εκστρατεία στο εσωτερικό ΌΧI επειδή ήταν αναγκασμένο. Ήταν / είναι επιλογή.

Ήταν / είναι επιλογή το γεγονός πως ενώ εδώ και καιρό Άγκυρα εκτοξεύει διάφορα περί προσφύγων και μεταναστών η Αθήνα ΔΕΝ επεδίωξε οποιουδήποτε είδους συνεννόηση (εντός ή εκτός εισαγωγικών)· αλλά ακολούθησε σταθερά μια γραμμή κλιμακούμενου soft πολέμου. Ήταν και είναι επιλογή να προσπαθούν (διάφοροι ντόπιοι μηχανισμοί) να εξασφαλίσουν «αύξηση της αμοιβής» τους σαν «συνοριοφύλακες» για λογαριασμό μιας κάποιας «ευρώπης» – ευχόμενες σε τελευταία ανάλυση το να υπάρχουν «απειλές»: έτσι ανεβάζουν το κασέ τους ακόμα και οι μικρονταβάδες. Ήταν και είναι επιλογή η αναζωπύρωση του εθνο-ρατσισμού και των πιο σκληροπυρηνικών μηχανισμών τους… καθόλου παράδοξα εναντίον μιας «ιδέας» του ρημαδοΚούλη, ότι το ελλαδιστάν χρειάζεται μερικές χιλιάδες μετανάστες / πρόσφυγες σαν μόνιμους κατοίκους, επειδή έχει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα…

Η ερώτηση «και τι άλλο θα μπορούσε να κάνει;» είναι επιεικώς ανόητη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο εκτός απ’ αυτό που είναι! Το ερώτημα, αν έχει ακόμα νόημα, δεν πρέπει να αφορά το ελληνικό κράτος αλλά τους εσωτερικούς αντιπάλους του· αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι.

Η κινηματική εμπειρία δεκαετιών δείχνει ότι είναι βασικό να έχει γίνει εκείνη η πολιτική (και «ιδεολογική») επεξεργασία και συστηματική δουλειά που, κατ’ αρχήν, εμποδίζει την απρόσκοπτη κυκλοφορία των εθνικιστικών, ρατσιστικών, κρατικίστικων ρητοριών σε τέτοιες σύνθετες καταστάσεις, όπου ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, ο μιλιταρισμός και ο ιμπεριαλισμός συγκλίνουν (πράγμα που δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει κανέναν…). Η αξία αυτής της προεργασίας (που χρειάζεται περισσότερο χρόνο και υπομονή απ’ όσο η συγκέντρωση «like»…) έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά σε ακόμα πιο δύσκολα ζητήματα – στο παρελθόν. (Φυσικά υπήρχαν και οι άνθρωποι που ήταν αποφασισμένοι να αναλάβουν τέτοιο έργο· όχι την επίδειξη και την προσωπική προβολή τους. Ο «υποκειμενικός παράγοντας» μπορεί να ανεβάσει – ή να σκατώσει – τα πάντα).

(φωτογραφία: Από μικρό ή από φασίστα μαθαίνεις την αλήθεια! Μόλις χτες γράφαμε μεταξύ άλλων… το ελληνικό κράτος / παρακράτος κέρδισε αυτό που έψαχνε: την ανοικτή κοινοποίηση της στρατιωτικής αντιμετώπισης των «ροών» – υπό τα θερμά χειροκροτήματα των λακέδων της «εθνικής ενότητας» και των δημαγωγών. Τώρα «μπορούμε ακόμα και να τους σκοτώνουμε»· υπό την γενική επευφημία… (Στους κυβερνοσκουπιδότοπους των λεγόμενων «social media» ο κανιβαλισμός οργιάζει…) Γι’ αυτήν την επιτυχία οι βιτρίνες του βαθέος ελληνικού κράτους θα πρέπει να ευχαριστήσουν θερμά τον Erdogan: τους έδωσε την ευκαιρία!

Έγινε κι αυτό!)

Τα σύνορα, προ πάντων αυτά!!

Τρίτη 3 Μάρτη. Αξιοποιώντας την μεγάλη συγκέντρωση μεταναστών και προσφύγων, κατασκευάζοντας το θέαμα της εχθρικής εισβολής, το ελληνικό κράτος / παρακράτος κέρδισε αυτό που έψαχνε: την ανοικτή κοινοποίηση της στρατιωτικής αντιμετώπισης των «ροών» – υπό τα θερμά χειροκροτήματα των λακέδων της «εθνικής ενότητας» και των δημαγωγών. Τώρα «μπορούμε ακόμα και να τους σκοτώνουμε»· υπό την γενική επευφημία… (Στους κυβερνοσκουπιδότοπους των λεγόμενων «social media» ο κανιβαλισμός οργιάζει…) Γι’ αυτήν την επιτυχία οι βιτρίνες του βαθέος ελληνικού κράτους θα πρέπει να ευχαριστήσουν θερμά τον Erdogan: τους έδωσε την ευκαιρία!

Χρησιμοποιεί το τουρκικό καθεστώς στη δεδομένη συγκυρία τους πρόσφυγες / μετανάστες για δικούς του λόγους; Ναι – αν και δεν είναι βέβαιο ότι αυτοί οι λόγοι εξαντλούνται στην ρυμούλκηση του «ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος» στις εξελίξεις στο Idlib. Υπάρχουν κι άλλα σοβαρά ενδεχόμενα, που δεν είναι του παρόντος.

Αν δεν κάνουμε λάθος οι ελληνικές κατηγορίες είναι κατά τι ηπιότερες απ’ το ότι ο Erdogan χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες / μετανάστες σαν «ανθρώπινη ασπίδα»… Λοιπόν; Τί κάνει το ελληνικό φασιστικό κράτος / παρακράτος στην περίπτωση που έχει απέναντί του «ανθρώπινες ασπίδες»; Τις πυροβολεί (ένας σύρος μετανάστης δολοφονήθηκε – σε τουρκικό έδαφος – από ελληνικές σφαίρες) κι αυτό δεν είναι δήλωση του Erdogan αλλά ρεπορτάζ του guardian· ή προσπαθεί να τις πνίξει.. Το παρακάτω video είναι ενδεικτικό:

Οι ντόπιοι φασίστες απολαμβάνουν τον ευχάριστο αιφνιδιασμό τους: μπορούν να «προσφέρουν φαγητό στις δυνάμεις ασφαλείας» σ’ αυτήν την πρόβα εκστρατείας. (Και θέλουν να σκοτώσουν τους Άλλους, επιτέλους σαν “εθνική ανάγκη”…)