Tag: φασισμός

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 5

Παρασκευή 9 Οκτώβρη. Ρωτούσαμε χτες (ρητορικά…): Τι έλειπε απ’ το λα.ο.σ. και το είχαν τα βοθρολύματα ώστε να κάνει ο πρώτος στην άκρη δημιουργώντας αρκετό χώρο στα δεύτερα; Ακόμα σημαντικότερο: ποιοί ήταν που ζύγιζαν την κατάσταση, διέκριναν τα «πλεονεκτήματα» των βορθολυμάτων (έναντι του λα.ο.σ.), και αποφάσισαν / μεθόδευσαν αυτήν την «αλλαγή φρουράς» απ’ τα τέλη του 2011 ως την άνοιξη του 2012;

Η απάντηση είναι κατ’ αρχήν εύκολη: τα βοθρολύματα ήταν μαχαιροβγάλτες, υποκοσμιακοί, τραμπούκοι, σκινάδες… Ενώ ο λα.ο.σ. ήταν «ικανοποιητικά» ακροδεξιός, αλλά χωρίς ομάδες κρούσης…

Αρκεί και μόνο να συνειδητοποιήσει (όποιος το αντέχει) ότι στην διάρκεια της διαχείρισης της κρίσης α λα ελληνικά, στα τέλη του 2011 / αρχές του 2012, αμέσως μετά την οριστική υπονόμευση της κυβέρνησης του ΓΑΠ, τους “αγανακτισμένους” κλπ, «ωρίμασε» και «εκτοξεύτηκε» μια αλλαγή φρουράς τέτοιου περιεχομένου, ώστε να δημιουργηθεί ένα κύμα κάπως πιο αναλυτικών (κρίσιμων) ερωτημάτων:

Α) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των καπιταλιστικών συμφερόντων) χρειαζόταν την κοινοβουλευτοποίηση μιας συμμορίας τραμπούκων;

Β) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών) μπορούσε να οργανώσει την «μεταμόρφωση» αυτής της συμμορίας, έστω για μερικούς μήνες, ώστε να πουληθεί στο πόπολο σαν μια «φιλάνθρωπη ελληνική εθνική δύναμη»;

Γ) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών) μπορούσε να εξασφαλίσει πολλές χιλιάδες ψήφους στα βοθρολύματα;

Δ) Τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό: ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ χρειαζόταν μια «δύο επιπέδων» φασιστική συμμορία τραμπούκων, απ’ την μια μεριά στο κοινοβούλιο και απ’ την άλλη στο πεζοδρόμιο;

Αυτά τα ερωτήματα δεν αφορούν αυτά καθαυτά τα βοθρολύματα. Αφορά μάλλον το σύνολο της κρατικής / παρακρατικής / καπιταλιστικής αλυσίδας στην οποία αυτοί ήταν ένας κρίκος.

Για να συγκεκριμενοποιηθούν στοιχειωδώς τέτοιες ερωτήσεις που αφορούν μια – στην πραγματικότητα έξω από οποιαδήποτε σοβαρή κριτική εργατική ανάλυση – κρίσιμη ιστορική περίοδο του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, αυτήν απ’ το 2009 ως το 2019, χρειάζονται κάπως εμβόλιμα δυο υπενθυμίσεις για την οργανική σύνδεση κράτους / παρακράτους στο ελλαδιστάν.

Η πρώτη αφορά το διάστημα 1992 – 1995 και την «ελληνοσερβική φιλία». Έχουμε αναφερθεί ήδη στην αξιοποίηση των βοθρολυμάτων (με τις ευλογίες όχι μόνο των υπηρεσιών αλλά όλου του «πολιτικού κόσμου», διακομματικά, και της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας) στις σφαγές στη βοσνία. Δεν ήταν, όμως, μόνον αυτοί – αυτοί ήταν το «πεζικό».

Αντιγράφουμε αποσπάσματα απ’ το καθεστωτικό «βήμα» στις 25 Νοέμβρη 2008, με τίτλο Η «λαμπρή καριέρα» ενός βομβιστή:

… Η συνεργασία του Θέμη Καλαποθαράκου με τον Θέμη Παπαμάλη απέκτησε «διεθνείς» διαστάσεις με τη συμμετοχή του έλληνα βομβιστή στον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το ξεκίνημα της ειδικής αποστολής του Παπαμάλη στον πόλεμο της Βοσνίας βρίσκεται στην προγενέστερη γνωριμία του Θέμη Καλαποθαράκου με τον διαβόητο σέρβο παραστρατιωτικό Ζέλικο Ρασνάτοβιτς, γνωστότερο με το ψευδώνυνο Αρκάν… Παράλληλα ο Θέμης Καλαποθαράκος εκείνο το διάστημα είχε έλθει σε επαφή με γνωστό έλληνα στρατιωτικό, ο οποίος διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στην ΕΥΠ και στο πολιτικό παρασκήνιο. Ο άνθρωπος αυτός ζήτησε από τον Καλαποθαράκο να λάβει μέρος σε «μυστικές επιχειρήσεις» στην Αλβανία, στη Βοσνία και αλλού για να προωθήσει τα ελληνικά συμφέροντα. Ό,τι κι αν σήμαινε αυτό…

Μάλιστα οι ειδικές αυτές αποστολές της ομάδας Καλαποθαράκου ήταν σε γνώση υψηλόβαθμων αξιωματικών της Αστυνομίας που υπηρετούν ακόμη και σήμερα στην ΕΛ.ΑΣ. και μιλούν με… κολακευτικά λόγια για τον «εθνικό ρόλο της ομάδας Καλαποθαράκου»!

Έτσι λοιπόν ο Θέμης φρόντισε να στείλει μερικούς δικούς του ανθρώπους στο πλευρό του Αρκάν και ανάμεσα σε αυτούς τον Παπαμάλη, ο οποίος απέκτησε στον κόσμο της ελληνικής νύχτας το παρατσούκλι «ο Βόσνιος».

Ο Παπαμάλης, σύμφωνα με άλλους έλληνες εθελοντές στον πόλεμο της Βοσνίας, είχε σημαντικό ρόλο σε επιχειρήσεις των «Τίγρεων» του Αρκάν. Σε μια από τις επιχειρήσεις τραυματίστηκε στο μάτι του, γεγονός που του δημιούργησε σχετικό πρόβλημα όρασης. Όταν επέστρεψε συνέχισε να συνεργάζεται με τον Καλαποθαράκο αλλά και με άλλες ομάδες στην Αττική, οι οποίες έβλεπαν στο πρόσωπό του τον «ιδανικό, εχέμυθο, κατασκευαστή βομβών».

Για όσους / όσες δεν γνωρίζουν ο Θ. Παπαμάλης ήταν (σύμφωνα με το ίδιο άρθρο) … Αρχηγός μιας ομάδας πρώην μελών της Ομάδας Υποβρύχιων Καταστροφών οι οποίοι μετά τη λήξη της θητείας τους εντάχτηκαν στο οργανωμένο έγκλημα της χώρας μας… Ο Θ. Καλαποθαράκος υπήρξε στα ‘80s και ακόμα εντονότερα στα ‘90s ο «βασιλιάς (της προστασίας) της παραλιακής», και ίσως ακόμα περισσότερα. Θεωρούνταν «άρχοντας».

Και οι δύο (Παπαμάλης και Καλαποθαράκος) «εκκαθαρίστηκαν» μέσα σε λίγους μήνες το 2000 στην Αθήνα (όπως και ο Αρκάν, την ίδια ακριβώς περίοδο, το Βελιγράδι), εντελώς συμπτωματικά μετά την εμφάνιση των αμερικάνων στο Κόσοβο και, κυρίως, την ενοχοποίηση (εκ μέρους τους) του ως τότε «αόρατου» συμμάχου τους Μιλόσεβιτς… Και πάλι εντελώς συμπτωματικά ο αδελφός του Θ. Καλαποθαράκου Χρήστος (πρωταθλητής πυγμαχίας και kick boxing) ήταν στέλεχος του λα.ο.σ., και πήρε για ένα διάστημα μερικών μηνών την βουλευτική θέση του βορΒορίδη, μετά την μεταπήδηση του τελευταίου στη ν. δημοκρατία και την παραίτησή του από βουλευτής του λα.ο.σ.

Η δεύτερη υπενθύμιση αφορά την ανάθεση στα βοθρολύματα, εκ μέρους του τότε υφυπουργού δημόσιας τάξης Μαρκογιαννάκη, της επανακατάληψης του κέντρου της Αθήνας· με την ανάλογη (εγκληματική) «αμοιβή» τους, το 2009.

Αυτές οι δύο υπενθυμίσεις είναι απαραίτητες. Όταν ρωτάμε «ποιός» (προφανώς δεν εννοούμε κάποιο μεμονωμένο άτομο…) δεν ψάχνουμε φαντάσματα στο σκοτάδι. Ακόμα κι αν δεν ξέρουμε λεπτομέρειες (πώς θα γινόταν αλλιώς;) υποδεικνύουμε την σταθερή σύνδεση κράτους / παρακράτους / ντόπιων ή/και διεθνών αφεντικών / οργανωμένου εγκλήματος, υπαρκτή και δυνατή επί δυο δεκαετίες πριν την «δεύτερη – και πανηγυρική – μεταμόρφωση» των βοθρολυμάτων.

Αυτή η επιχείρηση της κοινοβουλευτικοποίησης των βοθρολυμάτων ήταν πανεύκολη απ’ την άποψη των προϋποτιθέμενων σχέσεων μεταξύ των κρίκων αυτής της αλυσίδας…

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 6

Παρασκευή 9 Οκτώβρη. Τα όσα έγιναν ευρύτερα γνωστά για τα βοθρολύματα όταν το επίσημο κράτος αποφάσισε ότι προχωρούσαν πολύ μακρύτερα απ’ την αποστολή που είχαν αναλάβει, μετά δηλαδή την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, επιβεβαίωσαν αλλά και εμπλούτισαν τα όσα ξέραμε από πριν. Αυτή η συμμορία είχε «ανθίσει» στη μέση ενός κύκλου σαφώς ισχυρότερων «παραγόντων» που την στήριζαν, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν:

– εφοπλιστές

– μυστικές υπηρεσίες

– αστυνομία

– στρατός

– γήπεδα

– παπάδες…

Όλα αυτά θάφτηκαν πολύ γρήγορα. Ξεχάστηκαν μεθοδικά – όχι από εμάς πάντως! Είναι (αν και όχι όλοι…) οι κρίκοι της αλυσίδας που εμφανίστηκαν για μια ελάχιστη μονάδα ιστορικού χρόνου… Αλλά «μπήκαν στην άκρη», δεν δικάστηκαν, δεν καταδικάστηκαν. Κι όμως: χωρίς αυτούς τους κρίκους τα βοθρολύματα δεν θα είχαν δράσει όπως έδρασαν· χωρίς αυτούς τους κρίκους τα βοθρολύματα θα είχαν μείνει η γνωστή ασήμαντη συμμορία μαχαιροβγαλτών· χωρίς αυτούς τους κρίκους δεν θα είχε στηθεί καμμία ενέδρα στο πα.με. και δεν θα είχε δολοφονηθεί ο Παύλος Φύσσας…. Χωρίς αυτούς τους κρίκους πιθανότατα δεν θα είχε δολοφονηθεί ούτε ο Σαχζάτ Λουκμάν… Όποιος τους αγνοεί αυτούς τους κρίκους απλά αθωώνει τους ηθικούς αυτουργούς πίσω απ’ τα βοθρολύματα σαν φυσικούς αυτουργούς. Όποιος τους αγνοεί ξανασκοτώνει και τον Φύσσα και τον Λουκμάν!

Όταν γίνεται προσπάθεια να ερευνηθεί ένα σύνθετο κύκλωμα του (κρατικοποιημένου) οργανωμένου εγκλήματος, η συνηθισμένη και καθόλου αυθαίρετη συμβουλή είναι ψάξε το χρήμα (follow the money). Στην περίπτωση των βοθρολυμάτων, στη σύντομη μονάδα ιστορικού χρόνου μετά την δολοφονία του Φύσσα, προέκυψαν τα ονόματα δύο τουλάχιστον χρηματοδοτών: Βαγγέλης Μαρινάκης, Βίκτωρας Ρέστης. Τίποτα σχετικό δεν αποδείχθηκε επειδή απλά, πολύ απλά, κανείς απ’ τους δύο εφοπλιστές δεν κατηγορήθηκε επίσημα για οτιδήποτε σχετικό με τα βοθρολύματα. Αν άνοιγε επίσημα το ζήτημα της χρηματοδότησης τότε η εννόηση του τι ήταν και γιατί έδρασαν όπως έδρασαν τα βοθρολύματα θα έμπαινε κάτω από εντελώς διαφορετικό φως. (Η αποκλειστικότητα της ιδεολογίας, η άποψη δηλαδή ότι “έκαναν ό,τι έκαναν επειδή είναι ναζί”, υπερβολικά απλοϊκή έτσι κι αλλιώς, βόλευε πολλούς…) Η δίκη θα ήταν μια εντελώς διαφορετική δίκη! Ωστόσο το προφίλ των συγκεκριμένων δύο εφοπλιστών και ορισμένες «παράπλευρες» δραστηριότητές τους, κάνουν εξαιρετικά αληθοφανή την σχέση τους, τουλάχιστον σαν (αρχικών) χρηματοδοτών.

Όσοι έχουν γνωρίσει τον πρώτο από κοντά τον περιγράφουν – ως πρόσφατα τουλάχιστον – σαν «μπέμπη με λεφτά». Αν αυτό είναι αλήθεια (γιατί όχι;) τότε το να «ψειριστεί» (για «σπουδαίο εθνικό σκοπό») δεν θα ήταν δύσκολο. Σαν ιδιοκτήτης της π.α.ε. ολυμπιακός αποδείχθηκε ίσως ακόμα πιο χρήσιμος: με μια ταχύτητα μάλλον ασυνήθιστη, και χωρίς να υπάρχει παρελθόν (σε αντίθεση με την π.α.ε. παναθηναϊκός και την άλλοτε «νοπο») οι οργανωμένοι οπαδοί της ομάδας σ’ όλη τη ζώνη απ’ τον Πειραιά ως το Πέραμα και τα κλαμπ τους έγιναν φυτώρια μελών των βοθρολυμάτων. Ας θυμήσουμε ότι εκείνοι που έστησαν την ενέδρα στο πα.με. στο Πέραμα ήταν γαύροι απ’ το κλαμπ του Περάματος, ενώ και οι αρχικοί που την έπεσαν στον Φύσσα και την παρέα του ήταν επίσης γαύροι Κερατσινιώτες.

Πολύ «εύστοχη» στρατολόγηση, αφού αυτή ακριβώς η ζώνη υπήρξε ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για τις δράσεις που ανατέθηκαν στα βοθρολύματα… Ακόμα κι αν αυτή η μετατροπή των «κόκκινων» (λόγω ολυμπιακού) σε «φαιούς» (φασίστες) δεν μπορεί να αποδοθεί απευθείας στον ιδιοκτήτη της π.α.ε., έγινε σίγουρα εν γνώσει του από κάποια καίρια στελέχη των οργανωμένων, τα οποία – περιπτόντως – έχουν αποδείξει κι άλλες φορές «ασυνήθιστες οργανωτικές δυνατότητες»… Το ίδιο ισχύει με το “no politica” στις κερκίδες του Καραϊσκάκη… Η “αδελφοποίηση” των οργανωμένων του ολυμπιακού με τους (ακροδεξιούς) οργανωμένους του ερυθρού αστέρα βελιγραδίου (Delije), ένα μέρος απ’ τους οποίους στρατολογήθηκαν απ’ τον σερβοφασίστα υποκοσμιακό Αρκάν και συμμετείχαν στις σφαγές στη βοσνία, είναι βέβαια αρκετά παλιότερη απ’ την ιδιοκτησία Μαρινάκη – αλλά πάντα λειτουργική, σε διάφορους τομείς…

Η περίπτωση του Βίκτωρα Ρέστη είναι αρκετά πιο σύνθετη. Εμφανίστηκε στην “οικονομική ζωή του τόπου” σαν πάμπλουτος σίφουνας στα μέσα της δεκαετίας του ’00, αγοράζοντας τα πάντα – κατά προτίμηση μήντια ή μερίδια σε μήντια. Ορέχτηκε και ποδόσφαιρο. Επιπλέον ίδρυσε τράπεζα (first business bank)… Είχε πολλά απ’ τα χαρακτηριστικά του φαινόμενου Κοσκωτά, αλλά όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια ο Κοσκωτάς μπροστά στον Ρέστη ήταν απλά ένας αγνός πρωτοπόρος.

Η εξιστόρηση των κατηγοριών που συγκέντρωσε ο Ρέστης απ’ το 2012 (μέχρι και σήμερα) είναι πολύ μεγάλη και ξεπερνάει κατά πολύ τα περιθώρια της ασταμάτητης μηχανής. Το πιθανότερο είναι ότι ξέπλενε, χωρίς να χαρτογραφηθεί η προέλευση του «μαύρου χρήματος», αν και υπήρξε τουλάχιστον μια περίπτωση λαθρεμπορίου πετρελαίου και άλλη μια λαθρεμπορίου όπλων… Έχει κατηγορηθεί ωστόσο σαν επικεφαλής εγκληματικής οργάνωσης (: προστασίες, εκβιασμοί) – με άγνωστα μέλη – πράγμα που έχει το ενδιαφέρον του.

Σε κάθε περίπτωση έχουν προκύψει τέσσερεις τουλάχιστον «σύνδεσμοι» των δραστηριοτήτων του με τα βοθρολύματα (πέρα απ’ το αν τα χρηματοδότησε, κάτι που επαναλαμβάνουμε δεν αποδείχθηκε επίσημα ποτέ) – πράγμα που πρέπει να περιγράψουμε / θυμίσουμε, όσο πιο περιεκτικά αλλά και περιληπτικά γίνεται. (Κάποια πράγματα τα είχαμε παρουσιάσει σε τεύχη του χάρτινου Sarajevo το 2013…)

(συνεχίζεται)

Οι «πολλές πραγματικότητες» 1

Δευτέρα 13 Ιούλη. Έχουμε υποδείξει ξανά και ξανά από εδώ την συστηματική πλαστογράφηση της πραγματικότητας, όχι από λούμπεν «συνωμοσιολόγους» αλλά απ’ τα κράτη, τους ειδικούς και τους δημαγωγούς τους. Η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία είχε και έχει πολύ απ’ αυτήν την εκστρατεία. Αποδίδαμε (και αποδίδουμε) ως ένα βαθμό αυτήν την διαδικασία στις τεχνικές δυνατότητες της 3ης και της 4ης βιομηχανικής καπιταλιστικής επανάστασης.

Να όμως που δεν πρόκειται για κάτι εντελώς καινούργιο – στον πυρήνα του… Να που η διάλυση, η υπονόμευση, η «ανασυναρμολόγηση» της πραγματικότητας για μαζική χρήση έχει μεν σχέση με τα τεχνικά μέσα (προπαγάνδας) κάθε καπιταλιστικής φάσης· έχει όμως άμεση και σχέση με την συγκρότηση ολοκληρωτικών μηχανισμών εξουσίας…

Στο blog dangerfew! θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει πριν 3 χρόνια αυτήν την υπενθύμιση (ευχαριστούμε την Π. για την αποστολή). Σε μεγάλο μέρος της μοιάζει σα να γράφτηκε χτες· κι όμως γράφτηκε πριν 77 χρόνια, το 1943, απ’ τον George Orwell, στο Ξανακοιτώντας τον Ισπανικό Εμφύλιο. Ιδού λοιπόν:

«Από νωρίς στη ζωή μου είχα καταλάβει πως οι εφημερίδες δεν μεταδίδουν ποτέ σωστά τα γεγονότα, αλλά στην Ισπανία είδα για πρώτη μου φορά να γράφονται ρεπορτάζ που δεν είχαν καμιά σχέση με τα γεγονότα, ούτε καν με την έννοια του συνηθισμένου ψέματος. Είδα στις εφημερίδες ρεπορτάζ για εντελώς ανύπαρκτες ‘‘μεγάλες μάχες’’, ενώ την ίδια στιγμή δεν έλεγαν λέξη για γεγονότα στα οποία είχαν σκοτωθεί εκατοντάδες άνθρωποι. Είδα να συκοφαντούν αποκαλώντας ‘‘δειλούς’’ στρατιώτες που είχαν πολεμήσει με γενναιότητα, ενώ άλλους, που δεν είχαν ρίξει ούτε μια ντουφεκιά, να τους εξυμνούν σαν ήρωες ανύπαρκτων θριάμβων. Είδα τις εφημερίδες του Λονδίνου να μοσχοπουλούν αυτά τα ψέμματα και διανοούμενους να υψώνουν συγκινησιακούς πύργους πάνω σε γεγονότα που δεν συνέβησαν ποτέ. (…)

Αυτό το πράγμα με τρομάζει, διότι μου δίνει την αίσθηση ότι η ίδια η έννοια της αντικειμενικής αλήθειας σβήνει από τον κόσμο. Τρέμω στην ιδέα ότι όλα αυτά τα ψέμματα κι οι συκοφαντίες μπορεί να περάσουν στην ιστορία. Πώς θα γραφτεί άραγε η ιστορία του Ισπανικού πολέμου; (…)

Γνωρίζω καλά πως είναι πια της μόδας να θεωρείται, ότι είναι ψέμματα τα περισσότερα από όσα έχουν γραφτεί για την Ιστορία. Δεν έχω πρόβλημα να δεχτώ ότι, πράγματι, η γραπτή Ιστορία κατά κύριο λόγο είναι μεροληπτική και βρίθει αναληθειών. Όμως η εποχή μας έχει εγκαταλείψει την ίδια την ιδέα ότι η Ιστορία μπορεί να γραφτεί αμερόληπτα και με σεβασμό στην αλήθεια.

Στο παρελθόν, οι άνθρωποι έγραφαν συνειδητά ψέμματα ή, χωρίς να το καταλαβαίνουν, χρωμάτιζαν μεροληπτικά αυτά που έγραφαν· ή πάλι αγωνίζονταν να εντοπίσουν και να γράψουν την αλήθεια, γνωρίζοντας καλά ότι μπορεί να κάνουν πολλά σφάλματα. Σε κάθε περίπτωση όμως, πίστευαν ότι ‘‘τα πραγματικά γεγονότα’’ υπήρξαν και ότι θα μπορούσε κανείς, αν ήθελε, να τα ανακαλύψει. (…)

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της ναζιστικής θεωρίας είναι ακριβώς ότι αρνείται πως υπάρχει ‘‘η αλήθεια’’. Κατ’ αυτήν δεν υπάρχει ‘‘η επιστήμη’’· υπάρχει μόνο ‘‘η Γερμανική επιστήμη’’, ‘‘η Εβραϊκή επιστήμη’’, κ.ο.κ. Σε αυτό το είδος σκέψης, το ‘‘αντικειμενικό’’ είναι ένας εφιαλτικός κόσμος, όπου ο Ηγέτης, ή κάποια κυρίαρχη κλίκα, δεν ελέγχει μόνο το μέλλον αλλά και το παρελθόν. Αν ο Ηγέτης πει ότι το τάδε γεγονός ‘‘δεν συνέβη ποτέ’’, ε τότε δεν συνέβη! Αν πει ότι ‘‘δυο και δυο κάνουν πέντε’’, ε τότε κάνουν πέντε.

Αυτό με τρομάζει πολύ περισσότερο από τις βόμβες – κι από αυτά που έζησα τα τελευταία χρόνια σας διαβεβαιώνω ότι δεν το λέω ελαφρά τη καρδία.»

Το ότι η τωρινή εποχή βρωμάει ολοκληρωτισμό, ίδιας δομικής καταγωγής με τις ιστορικές του εκδοχές, με μικρές μόνο διαφορές ως προς την εικονογράφησή του, το καταλαβαίνουν όσοι δεν κοιτάνε το είδωλό τους στους καθρέφτες. Μια διαφορά (;) είναι ίσως στο τι θεωρείται “επιστήμη”: επιστήμη είναι ΜΟΝΟ αυτό που φέρνει κέρδη στα αφεντικά. Κέρδη οικονομικά, κέρδη ελέγχου…

Δεν είναι θέμα ιδεολογίας· όχι, τουλάχιστον, κατ’ αρχήν. Είναι θέμα πελατείας.

Η αφρική – πεδίο μάχης

Δευτέρα 15 Ιούνη. Η ασταμάτητη μηχανή δεν ήταν εντελώς σίγουρη – αλλά ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron το επιβεβαίωσε χτες. Η «καλωσύνη» και ο «αντιρατσισμός» διάφορων πρωτοκοσμικών καθεστώτων μετά την δολοφονία του G. Floyd και το κίνημα διαμαρτυρίας που έχει δημιουργηθεί, έχει ελάχιστη έως καθόλου σχέση με την «τύχη» των έγχρωμων (και γενικά «β διαλογής») υπηκόων τους και πολύ μεγαλύτερη με τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις τους στην αφρική.

Το έχουμε πει, το ξέρετε, ότι τόσο στη βόρεια αφρική (με κέντρο τη λιβύη) όσο και στην υποσαχάρια (με κέντρο το μάλι) υπάρχουν ενεργά πεδία του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Όπου οι αναμετρήσεις οξύνονται.

Βέβαια η πρωτοκοσμική ρατσιστική βία είναι βασικό μέρος της ιστορίας και της εμπειρίας των αφρικανικών κοινωνιών – και πέρα από τα κατά περιόδους παχιά λόγια περί «ελευθερίας» και «δημοκρατίας» οι πρώην αποικιοκράτες κάνουν ό,τι μπορούν να είναι αποικιοκράτες νυν και αεί. Και το τι κάνουν είτε με τους αφροαμερικάνους είτε με τους μαγκρεμπιανούς είτε με τους σενεγαλέζους, τους μαλινέζους και τους κογκολέζους στις επικράτειές του ποτέ δεν ήταν ως τώρα εμπόδιο στην όποια ιμπεριαλιστική «καλωσύνη» τους.

Έχει αλλάξει κάτι τώρα; Έχει αλλάξει κάτι που επιβάλει ότι οι ιμπεριαλιστικές «δημόσιες σχέσεις» στην αφρική πρέπει να περνούν από «αντιρατσιστικά κηρύγματα»; Ναι, έχει αλλάξει. Λέγεται κινεζική επιρροή. Οικονομική, πολιτική, εσχάτως και ιατρική.

Το κινεζικό καθεστώς δεν έχει καμμία ιστορία ή κανένα χρέος αποικιοκρατίας οπουδήποτε – ούτε στην αφρική. Σαν κοινωνία επίσης δεν έχει κανένα ιστορικό αντι-αφρικανικού ρατσισμού. Σίγουρα δεν υπήρχε λόγος – αλλά αφού οι κινέζοι αυτοκράτορες δεν έπαιρναν εκατοντάδες χιλιάδες σκλάβους απ’ την μαύρη ήπειρο για τι θα μπορούσε να τους ενοχοποιήσει κάποιος;

Με δυο λόγια ο κινέζικος καπιταλισμός είναι εντελώς «καθαρός» από ρατσιστικές ευθύνες όταν φτάνει στα αφρικανικά εδάφη. Είναι, επίσης, γενναιόδωρος – ή έτσι φαίνεται. Τώρα, λοιπόν, τα πρωτοκοσμικά κράτη, ρατσιστικά ως το κόκκαλο από κατασκευής τους, δεν συναγωνίζονται μεταξύ τους για κατακτήσεις και μοιρασιές στην αφρική, ώστε να είναι αδιάφορη η κοινή τους εσωτερική καταπίεση κατά των αφρικάνων, ο κοινός ρατσιστικός παρονομαστής τους. Τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν έναν βεβαιωμένα μη ρατσιστή αντίπαλο πρώτης γραμμής, τον οποίο μάλιστα προσπαθούν να δυσφημίσουν. Έναν αντίπαλο πολύ πιο πλούσιο και ικανό απ’ την άλλοτε (επίσης αντιρατσιστική) εσσδ…

Ε, όταν η αστυνομία σου σκοτώνει κατά βούληση αφροαμερικάνους ή αφρογάλλους δεν μπορείς να το παίξεις «άγιος» στους αφρικανικούς πληθυσμούς – έτσι δεν είναι; Ο βασιλιάς της γαλλίας όμως είπε ότι θα το προσπαθήσει.

Ίσως γονατίσει κι αυτός, να παραστήσει τον μετανοιωμένο… Nα δείξει ότι «νοιώθει»…

Οργανωμένη παράνοια 1

Δευτέρα 15 Ιούνη. Στην χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή» υπήρχε ένα δισέλιδο αφιερωμένο στη μέτρηση των «συνωμοσιολόγων». Το δικό μας ενδιαφέρον δεν βρίσκεται στα «αποτελέσματα», αλλά στις ερωτήσεις που έγιναν τοποθετώντας προκαταβολικά τις «μη πρέπουσες απαντήσεις» (σίγουρα απ’ τον συγκεκριμένο δημαγωγικό μηχανισμό) στην «κοινή δεξαμενή» της «συνωμοσιολογίας»!

Απ’ τις 6 ερωτήσεις των οποίων τις απαντήσεις παρουσιάζει η «καθημερινή» μόνο η μία θα μπορούσε να τραβήξει «συνωμοσιολογικές» απαντήσεις: ο νέος κορονοϊός δημιουργήθηκε τυχαία στη φύση ή είναι ανθρώπινο δημιούργημα; Οι άλλες 5 αφορούν ζητήματα για τα οποία υπάρχουν ήδη υπερβολικά πολλά ντοκουμέντα, έτσι ώστε εύλογα θα μιλούσε κάποιος για αντιπολίτευση. Ανοργάνωτη, χύμα και αντιφατική – αλλά αυτό: αντιπολίτευση. Οι ερωτήσεις ήταν:

– Πίσω από τον νέο κορωνοϊό «κρύβονται» φαρμακευτικές εταιρείες ή μεγαλοεπενδυτές;

– Πίσω από τον νέο κορωνοϊό “κρύβονται” κάποια ή κάποιες χώρες;

– Χρησιμοποιούνται (: πληθυντικός) αδικαιολόγητα για εκφοβισμό της κοινής γνώμης;

– Χρησιμοποιείται (: ενικός…) αδικαιολόγητα για επιβολή αναγκαστικού εμβολιασμού;

– Χρησιμοποιείται αδικαιολόγητα εις βάρος των προσωπικών δεδομένων των πολιτών;

Στις δύο πρώτες οι απαντήσεις “ναι” και “όχι” είναι μοιρασμένες. Στις άλλες τρεις υπερτερούσαν καθαρά τα “όχι”. Παρ’ όλα αυτά τα (μειοψηφικά) “ναι” σ’ αυτές τις ερωτήσεις θεωρούνται “συνωμοσιολογία”!!! Κι αυτό σημαίνει, για παράδειγμα, ότι όποιος είναι εχθρικός προς τις big pharma και τις big tech – κάτι που άλλοτε θα ήταν το καθήκον κάθε πραγματικού αντικρατιστή / αντικαπιταλιστή… – πετιέται στην «κοινή δεξαμενή». Ή, άλλο παράδειγμα, όποιος ξέρει ότι γίνεται ήδη λεηλασία των προσωπικών δεδομένων απ’ τις big tech και τα κράτη και είναι εχθρικός σ’ αυτό – κάτι που άλλοτε θα ήταν καθήκον ακόμα και του πιο απλού « δημοκράτη»… – πετιέται επίσης στην «κοινή δεξαμενή». Ο Snowden θα πεταχτεί εκεί· ο Assange βρίσκεται ήδη στο χείλος του άλλου γκρεμού, εκείνου των «τρομοκρατών»…

Οι δημοκόποι ΔΕΝ ήθελαν να ανιχνεύσουν «συνωμοσιολόγους»! Δεν έκαναν ερωτήσεις για τις 5G κεραίες, για τους εξωγήινους ή άλλα παρόμοια. Οι δημοκόποι ήθελαν να εγγράψουν εύλογες αντιρρήσεις / αρνήσεις στην «κοινή δεξαμενή» της συνωμοσιολογίας· αφού ταυτόχρονα τις «μετρήσουν» για να διαμορφωθούν οι κατάλληλες τακτικές εναντίον τους.

Η γραμμή είναι ξεκάθαρη…

(φωτογραφία: Οι βαθύπλουτοι ανθρωπιστές «πονάνε» μ’ αυτά που τραβάνε οι αφροαμερικάνοι και οι υπόλοιποι μετανάστες στο ψοφιοκουναβιστάν. Γι’ αυτό προτείνουν ότι μετά το προσωπικό των νοσοκομείων αυτοί θα πρέπει να έχουν προτεραιότητα στα mRNA εμβόλια που χρηματοδοτούν. Πρακτικά μάλλον θα γίνει «παράλληλα», με μια ελαφριά προτεραιότητα στους υπήκοους μάζα· δεδομένου ότι πολλοί γιατροί ή/και νοσηλευτές, ξέροντας περί τίνος πρόκειται, θα αρνηθούν ευγενικά. Αυτό βλέπει στους αφροαμερικάνους, λοιπόν, η κυρά Melinda Gates μέσα απ’ την απεριόριστη καλωσύνη και αγαθοεργία της: μαζικά πειραματόζωα, για το καλό της υγείας τους – πάντα!

Το κίνημα Black Life Matters πρέπει να μάθει γρήγορα απ’ την σφαγή που έγινε στη Ν. Υόρκη, στο Queens και όχι μόνο! Και πρέπει οπωσδήποτε να συμπεριλάβει στο ρεπερτόριό του την άρνηση του να γίνουν οι αφροαμερικάνοι η αφρική εσωτερικού που τόσο επειγόντως ψάχνουν οι αμερικανικές big pharma – μεγάλη η χάρη τους…)

Το κ.κ.κ. φταίει!

Σάββατο 13 Ιούνη. Ποιός σκότωσε τον George Floyd; Ένας μπάτσος νομίζετε; Χα! Δεν ξέρετε τι σας γίνεται! Ένας απ’ τους επώνυμους αμερικάνους φασίστες, που τώρα δεν έχει κυβερνητικό πόστο οπότε έχει αναλάβει την αναδιοργάνωση του φασισμού στην ευρώπη (για το καλό το ψοφιοκουναβιστάν), πάντα υποστηρικτής του ψόφιου κουναβιού, ο Steve Bannon, ξέρει την αλήθεια: η κίνα και το κομμουνιστικό της κόμμα σκότωσαν τον Floyd!

Μπορεί να σας φαίνεται παρανοϊκό… Αλλά είναι προϊόν μιας εξεζητημένης «στρατηγικής σκέψης» που βρίσκει τρόπο να αντιστρέφει ακόμα και την πιο ωμή πραγματικότητα. Και είναι πολύ πιθανό ότι την ετυμηγορία του Bannon για την δολοφονία του Floyd θα την ακούσετε κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον, απ’ το στόμα του ψόφιου κουναβιού: προεκλογική περίοδος γαρ. Προσέξτε λοιπόν τα τρομερά ντοκουμέντα του αρχιφασίστα, που αποδεικνύουν την ενοχή του Πεκίνου.

Α) Κατά τη νεκροψία ο Floyd βρέθηκε «θετικός» στον covid-19. Κανονικά θα έπρεπε να πεταχτεί στην «κοινή δεξαμενή», αλλά πρόλαβε και τον άρπαξε το αντιρατσιστικό κίνημα. Σε κάθε περίπτωση ο covid-19 ήρθε απ’ την κίνα… Ένα -μηδέν!

Β) Στην ίδια νεκροψία βρέθηκε στο αίμα του Floyd fentanyl. Το fentanyl είναι ένα συνθετικό οπιοειδές, δεκάδες φορές πιο ισχυρό απ’ την μορφίνη, που κυκλοφορεί και σε χάπια – κάνοντας θραύση στις ηπα. Μεγάλος παραγωγός του fentanyl είναι η κίνα… Δύο – μηδέν!

Γ) Ο Floyd ήταν άνεργος… Γιατί ήταν άνεργος; Επειδή το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα «κλέβει τις δουλειές» απ’ τους αμερικάνους εργάτες (και μετά τους ποτίζει με ντρόγκες)… Τρία – μηδέν!

Δ) Οι μπάτσοι σταμάτησαν τον Floyd για να του κάνουν σωματικό έλεγχο επειδή είχε δώσει πριν ένα πλαστό 20δόλαρο. Ποιός φτιάχνει πλαστά δολάρια για να διαλύσει την αμερικανική οικονομία; Το κομμουνιστικό κόμμα της κίνας… Τέσσερα – μηδέν!

Επιμένετε ότι τον Floyd τον σκότωσε ένα απ’ τα λευκά μπατσικά καθάρματα; Δεν πειράζει: έτσι κι αλλιώς δεν ψηφίζετε… Πολλοί κοκκινόσβερκοι αμερικάνοι είναι ώριμοι για αυτήν την λυτρωτική «μεγάλη αποκάλυψη»…

Σωβιν….

Τετάρτη 3 Ιούνη. Παράξενα παιχνίδια. Ο φασιστοδολοφόνος μπάτσος του Geoarge Floyd λέγεται Derek Chauvin. Μπορεί η καταγωγή του να έχει μια μακρινή γαλλική ρίζα: Nicolas Chauvin είναι το όνομα ενός γάλλου στρατιώτη (ενδεχομένως μυθικού) που ήταν (λέει ο θρύλος) τόσο πολύ αφοσιωμένος στον Βοναπάρτη ώστε για χάρη του στρατηγού του τραυματίστηκε σε μάχες σχεδόν 20 φορές.

Απ’ το όνομα αυτό προέκυψε η λέξη σωβινισμός. Στην αρχή σήμαινε ανεξέλεγκτη, τυφλή προσήλωση στον εθνικό ηγέτη. Και, στη συνέχεια, σκέτο εθνικο-μιλιταρισμό….

Κάτι συμπτώσεις!

Black panthers matter

Κυριακή 31 Μάη. Στα μέσα Νοέμβρη του 2015, πάλι στη Μιννεάπολη, πάλι οι μπάτσοι, είχαν σκοτώσει τον 24χρονο αφροαμερικάνο Jamar Clark. Ήταν άοπλος, τον είχαν συλλάβει, του είχαν περάσει χειροπέδες, τον είχαν ρίξει κάτω – και τον πυροβόλησαν στο κεφάλι. Οι μπάτσοι αθώωθηκαν 1,5 χρόνο μετά, αφού το δικαστήριο δέχτηκε την δική τους «ιστορία». Ό,τι βρίσκονταν σε άμυνα…

Παρά την μαζικότητα και την επιμονή του, απ’ το 2013, το κίνημα black life matters δεν έχει καταφέρει να σταματήσει την δολοφονική δράση των μπάτσων στις ηπα. Παρότι οι δολοφονημένοι αφροαμερικάνοι, σαν απόλυτος αριθμός, τα τελευταία 5 χρόνια είναι σχεδόν οι μισοί απ’ τους δολοφονημένους λευκούς (1.252 έναντι 2.385), σαν ποσοστό στον πληθυσμό με κριτήρια φυλής είναι μακράν ο αγαπημένος στόχος των μπάτσικων όπλων, που – παρεπιπτόντως – κάποτε τα κρατάνε και αφροαμερικάνοι: 30 δολοφονίες ανά 1 μύριο αφροαμερικάνων, έναντι 12 για τους λευκούς (και 22 για τους λατίνους).

Υπάρχει ένας μόνιμος συνδυασμός ρατσισμού και μιλιταρισμού στο αμερικανικό σύμπλεγμα της ασφάλειας, τροφοδοτούμενος απ’ τα κάτω και απ’ τα πάνω, που αποτελεί την επίσημη «εξουσιαστική κουλτούρα» στις ηπα επί πολλές δεκαετίες. Είναι αυτός ο συνδυασμός που ενοποιεί τις δύο όψεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού: εκτός συνόρων, και εντός. Η ρητορική του κράτους για τον εσωτερικό ιμπεριαλισμό του δείχνει την εκτεταμένη εγκληματικότητα· αλλά αυτή είναι προϊόν της σκληρής ταξικής διαστρωμάτωσης της αμερικανικής κοινωνίας, και με φυλετικούς όρους.

Αυτό το καπιταλιστικό κράτος σαπίζει και βρωμάει εδώ και δεκαετίες (θυμάται κανείς την εξέγερση στο L.A. το 1992;). Δεν είναι μόνο οι μπάτσοι που σκοτώνουν· είναι και οι δικαστές που τους αθωώνουν… Οι βίαιες εξεγέρσεις μετά από δολοφονίες (ή και αθώωσεις μπάτσων…) είναι μονόδρομος – αλλά πρακτικά οι μαύρες κοινότητες χρειάζονται πολύ περισσότερα από ξεσπάσματα.

Οι μαύροι πάνθηρες είναι η δική τους ιστορία· και δεν αξίζει να μείνει άλλο θαμμένη στο παρελθόν… Black history matters now…

Η ώρα του ταμείου

Τετάρτη 29 Απρίλη. Κάποιοι παρατηρούν πως είναι πολύ ευκολότερο να επιβάλλεις καθολική απαγόρευση της κυκλοφορίας καθ’ άπασαν την επικράτειαν (σπέρνεις μπάτσους κι αν χρειαστεί και στρατό παντού) απ’ το να ελέγχεις κάθε μαγαζί, κάθε εβγα, κάθε ψιλικατζίδικο, τα τετραγωγικά του, και πόσοι βρίσκονται μέσα, νόμιμα ή «παράνομα».

Η παρατήρηση κατ’ αρχήν είναι σωστή – αλλά δείχνει μεγάλη έλλειψη στοιχειώδους ιστορικής γνώσης. Τα (προηγούμενα) παραδείγματα πραξικοπημάτων είναι τόσο γνωστά ώστε δεν θα έπρεπε να αγνοούνται. Οι τωρινοί πραξικοπηματίες είμαστε σίγουροι ότι δεν τα αγνοούν!

Πώς εξασφαλίζει, λοιπόν, οποιοδήποτε αυταρχικό καθεστώς, οποιαδήποτε δικτατορική «αλήθεια» την μακροημέρευσή του / της, χωρίς να βάζει έναν χωροφύλακα σε κάθε σπίτι, σε κάθε μαγαζί, σε κάθε τρύπα των πόλεων και της επαρχίας; Με τους ρουφιάνους του! Οι ρουφιάνοι, η 5η φάλαγγα μέσα στο κοινωνικό εργοστάσιο, είναι τόσο πιο πολύτιμοι όσο πιο βίαιες είναι οι απαγορεύσεις.

Τα πρόσφατα υγιεινιστικά πραξικοπήματα πουθενά δεν ήταν / είναι καθολικά αποδεκτά! Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνιολόγοι του συστήματος («σύμβουλοι» των κυβερνήσεων, θα τα πούμε άλλη φορά) έχουν στοιχειώδη επίγνωση αυτής της αλήθειας. Έχουν όμως επίγνωση κι αυτού: η μάζα που υποδέχεται το πραξικόπημα σα λύτρωση και σωτηρία ανεβαίνει επίπεδο όταν οι φοβίες της παύουν να είναι ατομικές και αποκτούν την ισχύ (και την θεατρικότητα) της εξουσίας. Κάθε «κεφαλαιοποίηση» μεγάλης κλίμακας αναβαθμίζει ψυχολογικά τους μικρομεσαίους «εαυτούς – κεφάλαια»! Αυτός που πριν ήταν απλά υποχόνδριος βλέπει στο υγιεινιστικό πραξικόπημα κάτι σαν «κάλεσμα της ιστορίας», μια επιπλέον (σημαντική) αξία για το (αποστειρωμένο) τομάρι του.

Είναι αυτή η κοινωνική φιγούρα που εξασφάλιζε πάντα την μακροημέρευση των αυταρχισμών και των στρατοαστυνομιών. Είναι αυτή η φιγούρα που έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία, που φώναζε απ’ το μπαλκόνι, που μόρφαζε στο δρόμο ή στο λεωφορείο, που κάρφωνε στη ζούλα. Και είναι αυτή ξανά, με νέα επιχειρήματα και νομιμοποίηση, που θα αναλάβει την λιανική της υγιεινιστικής επιτήρησης τώρα που ο έλεγχος δεν (θα) είναι μόνο δρόμοι και πλατείες. Τώρα που ο έλεγχος θα είναι «πόντο – πόντο». (Στην πραγματικότητα δεν είναι καν καινούργια φιγούρα! Είναι αυτή που ανέλαβε, πρακτικά, την εφαρμογή του γεμάτου παράνοια «αντικαπνιστικού νόμου» απ’ το περασμένο φθινόπωρο! Πάντα για λόγους ατομικής και δημόσιας υγείας! Και έκανε την δουλειά της κανονικά!)

Θα αποκαλέσει κανείς τους «νεορουφιάνους» με το πραγματικό τους όνομα; Θα τους διαολοστείλει; Εδώ είναι η Ρόδος, εδώ είναι και το πήδημα!

Πρόλογος στον οικοφασισμό;

Κυριακή 12 Απρίλη. Το μέλλον είναι ήδη εδώ. Δεν έφτασε σταδιακά, στο ρυθμό της ανόδου της στάθμης της θάλασσας, ούτε σύμφωνα με την πρόοδο που έχει ανακοινωθεί από κάποιο μαθηματικό μοντέλο. Ήρθε σαν μια τσεκουριά και (όπως παραδόξως θα έπρεπε να περιμένουμε) με τον πιο απρόβλεπτο τρόπο. Το μέλλον δεν είναι πια μέσα σε 30 χρόνια, είναι τώρα, και η χρονομηχανή δεν είναι καμιά εφεύρεση εργαστηρίου, αλλά το αποτέλεσμα ενός συνόλου από διαδράσεις που συμπεριλαμβάνουν από την οικολογική καταστροφή και τις αλυσίδες παραγωγής και διανομής της αγροβιομηχανίας, έως τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης και περικοπών στην υγεία ή τον πολλαπλασιασμό της ποσότητας και της ταχύτητας των διασυνδέσεων σε γη, θάλασσα και αέρα. Το μέλλον εμφανίστηκε αιφνιδίως, αν και όχι ακριβώς χωρίς να ειδοποιήσει.

Ενώ έχουμε βουτήξει σε μια δυστοπία, σίγουρα μια από τις απόψεις κοινής λογικής που περισσότεροι μοιράζονται είναι το “πρέπει να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία”. Ξαφνικά έχει γίνει ηγεμονική μια εκδοχή sui generis του όσο – χειρότερα – τόσο – καλύτερα, και τόσο η ίδια η κρίση όσο και ο χειρισμός της μέσω της διαταγής για το γενικό εγκλεισμό και τον περιορισμό των δικαιωμάτων έχουν μετατραπεί σε μια ευκαιρία για την “αποανάπτυξη”, για την “αλλαγή των ζωών μας”, για το “κατέβασμα των ρυθμών”… λες κι αυτή η στιγμή μπορεί με κάποιο τρόπο να γίνει το εφαλτήριο προς μια αλλαγή.

Η πρώτη ερώτηση είναι προφανής: γίνεται μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης να είναι μια ευκαιρία για κάτι διαφορετικό από τη διαιώνισή της ή τη διατήρηση -αύξηση των αυταρχικών μέτρων; Δεν αρνούμαι εδώ την ανάγκη για προληπτικά υγειονομικά μέτρα. Μπορώ ακόμη και να κατανοήσω τις συνεχείς αλλαγές κριτηρίου των αρχών, αναπόφευκτες όταν το αιφνίδιο – αν και όχι απαραίτητα απρόβλεπτο – εισβάλει σε ένα κόσμο πατριαρχικών θεσμών που υπερηφανεύονται για το ότι έχουν τα πάντα υπό έλεγχο. Αλλά το ότι η πραγματικότητα που ζούμε μας επιβάλλει την υιοθέτηση κάποιων ανεπιθύμητων μέτρων δεν σημαίνει πως η σύζευξη μεταξύ μιας καταστροφής και μιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης ευνοημένης από αυτή την καταστροφή μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για μια αλλαγή προς το καλύτερο. Το πιο πιθανό είναι το αντίθετο. 

Θα έπρεπε ήδη να μας ανησυχεί το ίδιο το κλίμα που παράγεται γύρω από αυτή τη διαμόρφωση μιας εθνικής ενότητας, οικοδομημένης με βάση τον εγκλεισμό, και που ξαφνικά λειτουργεί ως ένας νέος κανόνας κοινωνικής αναγνώρισης. Πέρα από τις ταξικές διαφορές, που ήδη έχουν καταγγελθεί, ή τις ακραίες καταστάσεις όπως εκείνες των γυναικών που βρίσκονται φυλακισμένες με τον βασανιστή τους, ή τους άστεγους που ζουν στο δρόμο – πραγματικότητες που αφθονούν σε μια συγκυρία που οι βάσκες φεμινίστριες έχουν χαρακτηρίσει ως μια κρίση της φροντίδας -, η ψυχική κατάσταση που προκαλείται γύρω από τον εγκωμιασμό του εγκλεισμού έχει μια σειρά ανησυχητικές  πλευρές.

Αν και η επίσημη εκδοχή του #Μένουμε σπίτι έχει επικεντρώσει στη φροντίδα του υγειονομικού προσωπικού και την προστασία των πιο ευπαθών πληθυσμών, γύρω από αυτήν αναπτύσσονται άλλα φαινόμενα που καλό θα ήταν να μην τα υποτιμήσουμε. Από τη μια, ο χαζοχαρούμενος ακτιβισμός “Hello Kitty”, που μέσω μιας σκόπιμης μπανάλ εξοικείωσης με την κατάργηση των δικαιωμάτων και μέσω της πρακτικής σούπερ φανταστικών παιχνιδιών, τραγουδιών, χορών, ημερολογίων και άλλων διαφόρων αναπαραστάσεων, έχει οικοδομήσει μια ροζ εκδοχή coach του μαζικού εγκλεισμού του πληθυσμού (και δεν εννοούμε με αυτό πως δεν πρέπει να έχουμε αίσθηση του χιούμορ ή να αναζητούμε την αξιοπρέπεια και τη χαρά, ακόμη και στις πιο σκληρές στιγμές. Μιλάμε για την ολοκληρωτική αποπολιτικοποίηση και άρνηση της εγγενούς σύγκρουσης που σημαίνει η ακραία στιγμή που ζούμε.)

Aπό την άλλη, ο σπλάτερ ακτιβισμός κάποιων άλλων – που συμπίπτει σε μερικές περιπτώσεις με εκείνες τις φασιστοτάσεις που απαιτούν δημοτικές πολιτικές σεκιουριτάδικου χαρακτήρα – οι οποίοι επιδεικνύουν ένα άγρυπνο πάθος για την παρακολούθηση των ζωών των άλλων. Αν τα δύο άκρα, εκείνο της ευτυχούς αυτοπειθαρχίας κι εκείνο που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε βιοπολιτικό αυταρχισμό των άγρυπνων φρουρών ασφαλείας, συγκροτούν μια ταυτότητα γύρω από μια κοινή τραγική εμπειρία όπως αυτή που ζούμε, η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει τα πιο εφιαλτικά φουτουριστικά σενάρια.

Εκτός από αυτές τις ανθρωπολογικές μεταλλάξεις, αυτή η απαγόρευση κυκλοφορίας που ζούμε δεν είναι καλή και δεν μπορεί να θεωρηθεί με κανένα θετικό πρόσημο, τόσο λόγω της αιτίας της όσο και για το επερχόμενο ωστικό κύμα που θα προκαλέσει. Κατά πρώτον, επειδή είναι η πολυαιτιακή συνέπεια ενός συνόλου πολιτικών – στους τομείς της υγείας, διατροφής, οικολογίας, βιομηχανίας, τουρισμού – που επιβλήθηκαν και εφαρμόστηκαν συνειδητά σε παγκόσμιο επίπεδο και που αυτή τη στιγμή έχουν δείξει την εξαιρετικά υψηλή καταστροφική ικανότητα που μπορούν να κατακτήσουν όταν συνδυάζονται μεταξύ τους. Κατά δεύτερον, επειδή καθιερώνει ένα μηχανισμό χειρισμού που ίσως τώρα να φτάσει να θεωρηθεί αναπόφευκτος, αλλά που, αν μετατραπεί σε ένα παραδειγματικό προηγούμενο, μπορεί να προκαλέσει κοινωνικές μετακινήσεις ιδεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα, που από τώρα και στο εξής δεν θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ανύποπτους, και που πολύ πιθανά θα μπορούσαν να επιταχύνουν την πρωτοφασιστική καμπύλη.

Η πανδημία έχει ανοίξει τρία κουτιά της Πανδώρας μαζί. Το πρώτο, την υλικότητα του καπιταλιστικού αφανισμού μέσω της  μολυσματικής μετάδοσης, των θανάτων και της βαθιάς τρωτότητας των θεσμών του υποκράτους πρόνοιας. Το δεύτερο, που λειτουργεί ως μεταφορά, με τον ιό να μετατρέπεται σε ένα αφήγημα της θανατηφόρας ταχύτητας των λογικών του κεφαλαίου, αλλά όπου “ο κίνδυνος είμαστε εμείς” και όπου το να κρατήσουμε μακριά και να ελέγξουμε τον ιό σημαίνει να κρατήσουμε μακριά και να ελέγξουμε τον πληθυσμό. Και το τρίτο, το πρότυπο αυταρχικής διαχείρισης, με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης ως το μόνο δυνατό χειρισμό υπέρ της δημόσιας υγείας.

Αυτή η τριάδα, που καθιερώθηκε σε τούτη τη στιγμή ως μια ολοκληρωτική και αναπόσπαστη πραγματικότητα, μπορεί να μας έχει φέρει τον οικοφασιστικό, ή το λιγότερο, τον οικοαυταρχικό κίνδυνο πιο κοντά από ό,τι περιμέναμε. Ξέροντας πως αυτό που ζούμε θα σημαδέψει βαθιά την συλλογική ψυχολογία και θα προκαλέσει μια μετακίνηση των συναισθημάτων και της ματιάς εκατομμυρίων ανθρώπων, η έκκληση στην δημόσια υγεία και στην υπεράσπιση της ζωής μπορεί εύκολα να μετατραπεί στο άλλοθι ενός συλλογικού πνεύματος που αποδέχεται την ενδυνάμωση των συνόρων, την διεύρυνση των αστυνομικών αρμοδιοτήτων, ακόμη περισσότερους περιορισμούς στην πρόσβαση στην ιδιότητα του πολίτη ή στην δημόσια υγεία (όπως ήδη κάνει το ακροδεξιό κόμμα VOX), όλα αυτά ως αναπόφευκτα μέτρα στο όνομα του κοινού, μεγαλύτερου καλού.

Αν αποδεχτούμε αυτή τη στιγμή ως μια ιδρυτική πράξη αντί να δημιουργήσουμε ένα κλίμα αντίδρασης, αμφισβήτησης και αποδόμησής της, θα είναι σαν να αποδεχόμαστε τη συμμετοχή μας σε ένα γεγονός, που πανεύκολα θα χρησιμοποιηθεί ως θετική αναλογία για αυταρχικές διαδικασίες Προφανώς, οποιοσδήποτε αγώνας έχει ως αφετηρία πάντα μια δεδομένη και όχι επιλεγμένη πραγματικότητα, αλλά τα διαβάσματα και οι λέξεις έχουν σημασία, και δεν χρειάζεται να “εκμεταλλευτούμε τη στιγμή” αλλά να θέσουμε από τώρα ένα “ποτέ πια” που θα αμφισβητεί και θα επιτίθεται τόσο στην λογική του συστήματος που μας έχει φέρει ως εδώ – και που  συγκεντρώνεται σε επιβεβλημένες πολιτικές που εφαρμόζονται τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο -, όσο και στην αυταρχική διαχείριση, που μπορεί σήμερα να θεωρείται ένα αναγκαίο κακό, αλλά που πρέπει να καταγγελθεί οπωσδήποτε ως ένα κακό (και όχι ελάσσον), καρπό ενός άλλου μεγαλύτερου κακού.

 Το μέλλον είναι ήδη εδώ, ο παράγοντας κινδύνου είναι το κεφάλαιο, και η στρατιωτικοποίηση των ζωών μας μόνο μπορεί να σημαίνει τον πρόλογο του οικοφασισμού.

Miguel Martin (απ’ τον πλανήτη spain – μετάφραση A.)

(φωτογραφίες: η «ζύμωση» έχει αρχίσει…)