Tag: φασισμός

Κάποτε στη δύση

Δευτέρα 22 Γενάρη>> … Η δράση του ισραηλινού στρατού εστιάζει στην πράξη – κάθε μεμονωμένο κτύπημα και η συμβατότητά του με τις προϋποθέσεις της διεθνούς νομοθεσίας – ενώ η Ουάσιγκτον εστιάζει στα αποτελέσματα, που σημαίνει στη συνολική κατάσταση της λωρίδας της Γάζα ως αποτέλεσμα των κτυπημάτων.

Υπάρχει μια διαφορά φιλοσοφίας που βοηθάει στην κατανόηση του χαρακτήρα των επιθέσων του Ισραήλ, και της έντασης του δημόσιου διαλόγου σχετικά… Αν το Ισραήλ έκανε αδιάκριτες επιθέσεις ή είχε στόχο τους αμάχους – κάτι που δεν ισχύει – θα μπορούσε πράγματι να κατηγορηθεί για έγκλημα πολέμου… Ένας αξιωματικός του ισραηλινού στρατού που ζήτησε να τηρηθεί η ανωνυμία του μας είπε ότι ο ο αριθμός των απωλειών αμάχων είναι «ελάχιστος» με δεδομένο τον χαρακτήρα της σύγκρουσης… Ο IDF λέει ότι έχει κάνει τα περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο στρατό στην ιστορία για να ελαχιστοποιήσει τις απώλειες αμάχων…

Ένας απόστρατος αξιωματικός των ΗΠΑ συμφωνεί. «Ο IDF έχει διαφορετική φιλοσοφία σε σχέση με τις ΗΠΑ ή το νατο, και πολεμάει με διαφορετική ένταση. Από μόνο του το γεγονός ότι οι αριθμοί είναι μεγαλύτεροι απ’ αυτούς που έχουμε συνηθίσει δεν σημαίνει ότι είναι υπερβολικοί»…

Τέτοια είναι η άποψη του αμερικανικού καθεστωτικού περιοδικού newsweek στην έκδοση της 12ης Γενάρη 2024, και μέσω αυτού η άποψη πολλών δυτικών χασάπηδων. Η Γάζα πολιορκείται όχι επί μήνες αλλά επί χρόνια και δεκαετίες. Οπότε, σύμφωνα με την αμείλικτη «λογική» των ειδικών των μαζικών δολοφονιών που διαθέτουν κάτι σαν «θεσμική μνήμη» (σα να λέμε: μια γενική ιδέα για την ιστορία και τα κατορθώματά τους), μερικές δεκάδες χιλιάδες παλαιστίνιοι δολοφονημένοι μέσα σε 107 μέρες δεν είναι δα κάτι σπουδαίο. Δεν είναι κάτι «υπερβολικό». Εν τέλει είναι θέμα στυλ: με τι ρυθμό σκοτώνει ο us army ή το νατο, με τι ρυθμό σκοτώνει ο στρατός του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος.

Μπορεί κάποιος να κάνει την φρικτή αλλά όχι ανεπίκαιρη σκέψη ότι ανάμεσα στους ναζί στα ‘40s απ’ την μια μεριά και στους τωρινούς απογόνους τους απ’ την άλλη υπάρχει μια διαφορά όχι στο στυλ αλλά στον δημαγωγικό κτηνώδη κυνισμό: ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος μπορεί να χρησιμοποιείται σαν ένα «μέτρο» απανθρωπιάς που δεν έχει ξεπεραστεί «ακόμα» – συνεπώς προς τι η ανησυχία και τα κατηγορητήρια; Τίποτα “υπερβολικό” διάολε!!!

Το ότι υπάρχουν πολιορκούμενοι, κατεχόμενοι που αρνούνται να παραδοθούν; Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να αφορά εμάς – αν είμασταν σε θέση να καταλάβουμε σε ποια «μοίρα» μας μιλούν…

Μπροστά απ’ το ηλιοβασίλεμα στέκεται το εκτελεστικό απόσπασμα…

Δευτέρα 25 Δεκέμβρη>> Τι θα έγραφε η «καταραμένη» Hannah Arendt σήμερα, αν μπορούσε, στην  Έκθεση για την Κοινοτοπία του κακού; Τι θα έγραφε ο Primo Levi σήμερα, αν μπορούσε, στο Αν αυτό είναι ο άνθρωπος;

Οι χαρούμενοι δολοφόνοι δεν πέφτουν απ’ τον ουρανό. Αναδύονται μέσα απ’ τον βούρκο κοινωνιών που καταφέρνουν να γίνουν σαδιστικά αχόρταγες για αίμα.

(Ανάμεσα στο 1992 και στο 1995 το motto περί σκοπιανών σκυλιών που έπρεπε να «φολιαστούν» ήταν τόσο κοινότοπη στην ελληνική κοινωνία ώστε όταν μαθαίνει τι λέει η ισραηλινή κοινωνία για τα παλαιστινιακά σκυλιά δεν μπορεί παρά να βλέπει την αντανάκλαση του εαυτού της…)

Δείτε τι λέει η κυρία και, επιπλέον, πως το λέει:

… Οι έποικοι θέλουν να βλέπουν την θάλασσα. Τους εμποδίζουν τα σπίτια των παλαιστίνιων στη Γάζα… Να ισοπεδωθούν όλα για απελευθερωθεί η θέα… Δεν είναι ρομαντικό;;;;;

Η ψευδαισθησιακή «πραγματικότητα»

Δευτέρα 18 Δεκέμβρη>> Το πρώτο πράγμα που έκανε το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς για να αντιμετωπίσει το σοκ της «εισβολής του al Aqsa» (και το μόνο που έκανε στοιχειωδώς πετυχημένα) ήταν να κατασκευάσει μια «πραγματικότητα» κτηνώδους δράσης σε βάρος της παλαιστινιακής αντίστασης: έκαψαν και αποκεφάλισαν (40) μωρά, βίασαν, έκαναν έραναν… (Ναι, έστησαν πάρτυ σατανιστών, τι άλλο;)

Αυτό ήταν για διεθνή χρήση. Για τις αιμοδιψείς ύαινες των συμμάχων του θεοναζί καθεστώτος. Γιατί στο εσωτερικό του τα πράγματα ήταν (και παραμένουν) αρκετά πιο δύσκολα: δεν είναι λίγοι εκείνοι που θέλουν να μάθουν τι όντως συνέβη στις 7 Οκτώβρη από κάθε άποψη. Κι έτσι δεν είναι ούτε λίγα ούτε περιθωριακά τα (καθεστωτικά) μήντια εντός του απαρτχάιντ καθεστώτος που σταθερά και συστηματικά φωτίζουν το τι έγινε.

Για παράδειγμα πριν 6 ημέρες το καθεστωτικό site Ynet, είχε ένα άρθρο για τις απώλειες του ισραηλινού στρατού μετά την εισβολή στη Γάζα: το 1/5 των απωλειών (έγραφε) οφείλεται σε «φίλια πυρά». («Φιλικό πυρ» ήταν και η εκκαθάριση τριών ισραηλινών ομήρων που προσπάθησαν να δραπετεύσουν…)

Η προτελευταία παράγραφος, χωμένη κάπου στο τέλος του ρεπορτάζ, έλεγε όμως κάτι για την «κτηνωδία»…

Μεταφράζουμε:

Απώλειες προέκυψαν σαν αποτέλεσμα φίλιων πυρών στις 7 Οκτώβρη, αλλά ο IDF πιστεύει ότι πέρα απ’ τις επιχειρησιακές έρευνες για τα γεγονότα, δεν θα ήταν ηθικά σωστό να ερευνηθούν αυτά τα περιστατικά εξαιτίας της έντονης και σύνθετης ποιότητάς εκείνων που έγιναν στα κιμπούτς και στις δυτικές Ισραηλινές κοινότητες, εξαιτίας των δύσκολων συνθηκών στις οποίες βρέθηκαν οι στρατιώτες.

Άλλη μια παραδοχή, άλλη μια απόδειξη (αν χρειαζόταν…) ότι στις 7 Οκτώβρη άγνωστο αλλά έναν καθόλου αμελητέο (και πιθανά τον μεγαλύτερο) αριθμό αμάχων «καθάρισε» ο ισραηλινός στρατός, στην (σύμφωνα με το Δόγμα Hannibal) προσπάθειά του να αποτρέψει τις απαγωγές.

Τα αιμοβόρα καθάρματα τα ξέρουν αυτά. Αλλά η δουλειά τους είναι να πουν, να διαδώσουν, να δηλητηριάσουν όσους και όσες μπορούν μ’ αυτό: αν σκοτώνει ο στρατός μας, όποιους κι αν σκοτώνει, «δικούς μας» ή «άλλους», καλά κάνει! Αφήστε τον να κάνει την δουλειά του, συμπαρασταθείτε του. Δεν θα δείξει κανένα έλεος, «κι αυτό είναι το σωστό»….

Θάρθει η στιγμή που αυτά τα «μαθήματα» θα εκδηλωθούν πολύ πιο κοντά απ’ όσο νομίζουν κι αυτοί και οι οπαδοί τους. Αλλά ξέρουμε τι θα γίνει τότε: οι ινστρούκτουρες της καθεστωτικής θανατοπολιτικής είτε θα «την κάνουν» για να γλυτώσουν, είτε θα πάρουν την προαγωγή τους, τα αξιώματά τους.

Έχει ξαναγίνει σ’ αυτά εδώ τα μέρη.

Πιστεύεις στον Δυτικόσμο;

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Υποφέρουμε (σα σύνολα εννοούμε) από προχωρημένη παράλυση. Ηθική, συναισθηματική, εν τέλει και πολιτική. Αν μας κοιτάξουμε απ’ την θέση οποιουδήποτε άλλου εκτός «πρώτου κόσμου» σαπίζουμε, ακόμα κι όταν αυτό δεν οφείλεται στις πράξεις αλλά στις παραλείψεις μας.

Μετά τις μεγάλες, πολύ μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστίνιων, το θεοναζί απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ ΜΑΖΙ με όλους τους δυτικούς συμμάχους και υποστηρικτές του, απάντησαν έτσι:

Αυτό είναι ένα νοσοκομείο (al Shifa) υπό πρωτοκοσμική / ισραηλινή κατοχή:

Κι αυτό είναι ένα τμήμα του ίδιου νοσοκομείου, η μονάδα πρόωρων νεογνών, υπό την ίδια κατοχή:

Μην αποστρέφετε το βλέμμα∙ η αποστασιοποίηση γίνεται αυτόματα συνενοχή.

(«Είναι απαράδεκτο»… «Καταδικάζουμε απερίφραστα»…. Αυτά και άλλα παρόμοια είναι στα δυτικά στόματα… στόματα και μυαλά γεμάτα πτώματα…)

Το να προσθέτουν τα αποβράσματα, με τρόπο επιδεικτικό, ακόμα περισσότερη βαρβαρότητα στην βαρβαρότητά τους, κι ύστερα ακόμα περισσότερη, είναι μια γνωστή ψυχο-πολιτική τακτική εκμηδενισμού. Και τι θα μας κάνετε δηλαδή; Δεν σας παίρνει, είστε ανίκανοι, όσες χιλιάδες κι αν μαζευτείτε… Έχουμε όλα τα όπλα, έχουμε όλους τους μηχανισμούς, έχουμε τους δημαγωγούς, έχουμε την δύναμη και τα συμφέροντα, βγάλτε λοιπόν τον σκασμό…

Το ότι τα δυτικά κράτη, τα δυτικά αφεντικά, οι πολιτικές βιτρίνες τους, οι μηχανισμοί τους, έχουν αποφασίσει να κλιμακώσουν βίαια την πόλωση με τμήματα τα πληθυσμών τους (αυτά που τώρα συμπαραστέκονται, όπως και όσο, στην παλαιστινιακή αντίσταση), δεν είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά την Παλαιστίνη. Τώρα ναι – χτες όχι. Αύριο θα είναι κάτι άλλο, ή πολλά άλλα. Το ξέρουμε απ’ το 2020, το 2021, το 2022, όταν ο εχθρός ήταν «αόρατος», όταν δεν ήταν «οι τρομοκράτες της Χαμάς» που νομιμοποιούσαν την καθεστωτική βία με την συνοδεία της «κοινωνικής συναίνεσης».

Χωρίς καμία πρόθεση υποτίμησης της παλαιστινιακής αντίστασης, το αντίθετο, η βαθύτερη προστυχιά της δυτικής καθεστωτικής υποστήριξης στους επί δεκαετίες δήμιους των παλαιστινίων και ειδικά στον τωρινό φονικό παροξυσμό τους, είναι ο οδοδείκτης του τι είναι διατεθειμένα τα αφεντικά «μας» να κάνουν παντού όπου αμφισβητείται η θανατοπολιτική τους.

Η βάρβαρη στοχοποίηση όλων των πολιτικών υποδομών στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, σπιτιών, σχολείων, εκκλησιών, κέντρων ανθρωπιστικής βοήθειας, προσφυγικών καταυλισμών και (φυσικά!!!) νοσοκομείων (με το πρόσχημα ότι αποτελούν «προκάλυμμα των τρομοκρατών» – θα επανέλθουμε σ’ αυτό) και η δυτική υποστήριξη / νομιμοποίηση στις μαζικές εκδικητικές δολοφονίες-και-τα-βασανιστήρια-με-κάθε-τρόπο (πάντα «εντός των κανόνων του διεθνούς δικαίου» όπως λένε, αλλοίμονο…), είναι η αστραπή που προειδοποιεί για έναν ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο σε εξέλιξη. (Θα πρέπει να είναι πολλοί στον «πρώτο κόσμο» εκείνοι που φοβούνται την αστραπή∙ και είτε κλείνουν τα μάτια ελπίζοντας ότι… είτε παγώνουν επειδή έχουν ξεχάσει ακόμα και την δική τους παράδοση για το τι σημαίνει πραγματικά, όχι στα λόγια, όχι στα συνθήματα, κοινωνικός, εργατικός «πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών»…)

Ο φασισμός δεν κρύβεται (1)

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Ενώ η παλαιστινιακή αντίσταση κάνει έναν δίκαιο απελευθερωτικό πόλεμο (ανταρτοπόλεμο πιο σωστά), τι είδους πόλεμο κάνει εναντίον της το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς;

Η ασταμάτητη μηχανή έκανε τον κόπο να βρει και να μελετήσει το τρέχον «στρατιωτικό δόγμα» του Τελ Αβίβ, με τον κωδικό «κουρεύοντας το χορτάρι». Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, οι καραβανάδες του απαρτχάιντ καθεστώτος αναγνωρίζουν δύο τουλάχιστον πράγματα. Α) ότι η «Χαμάς» (αυτός είναι ο βολικός κωδικός που χρησιμοποιούν για το σύνολο της παλαιστινιακής αντίστασης…) είναι μια οργάνωση που βγαίνει μέσα απ’ τον παλαιστινιακό πληθυσμό και αλληλοϋποστηρίζεται μ’ αυτόν∙ Β) συνεπώς δεν μπορεί να εκμηδενιστεί με τυπικό στρατιωτικό τρόπο. Το δόγμα «κουρεύοντας το χορτάρι», με βάση αυτές τις δύο παραδοχές, δεν στηρίζεται στην αυταπάτη κάποιας «ολικής» στρατιωτικής νίκης / καταστροφής του παλαιστινιακού αντάρτικου. Αντίθετα έχει στόχο, στη χειρότερη για το Τελ Αβίβ περίπτωση, να περιορίζει σταθερά (χάρη στην ισραηλινή υπεροπλία) τις δυνατότητές του, ώστε να αναγκάζεται να «σωπαίνει» για μεγάλα χρονικά διαστήματα, μέχρι να σηκώσει ξανά κεφάλι και να υποστεί την επόμενη ισοπέδωση.

Αλλά ακριβώς η ισραηλινή μιλιταριστική παραδοχή ότι οι ένοπλοι παλαιστίνιοι προέρχονται απ’ τον ευρύτερο πληθυσμό και, άρα, δεν είναι διαχωρισμένοι «τρομοκράτες» αλλά κλασσικό αντιστασιακό εγχείρημα, νομιμοποιεί (το θεοναζί καθεστώς) να αντιμετωπίζει το σύνολο του πληθυσμού σα «στόχο». Το «κουρεύοντας το χορτάρι» παραδέχεται πως τα αμιγώς στρατιωτικά σημεία (υποδομές, κλπ) της παλαιστινιακής αντίστασης είναι ελάχιστα∙ η στρατηγική πηγή της δύναμής της είναι ο ίδιος ο πληθυσμός∙ συνεπώς (όπως θα συμβούλευε κάθε καλό δυτικό εγχειρίδιο «αντι-αντάρτικου»…) η μόνη δυνατότητα στρατηγικής ήττας (της παλαιστινιακής αντίστασης) είναι «να στεγνώσει η λίμνη» μέσα στην οποία οι ένοπλοι κινούνται όπως-το-ψάρι-στο-νερό. Να «στεγνώσει η λίμνη»; Ακριβώς: να δολοφονηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άμαχοι, να φοβηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι επιζώντες∙ και, πλέον, να εξοστρακιστούν (απ’ την λωρίδα της Γάζα) ει δυνατόν οι πάντες.

Οι δολοφονίες ως τώρα 13 χιλιάδων αμάχων δεν είναι «παράπλευρες απώλειες», και όλοι οι δυτικοί σύμμαχοι και υποστηρικτές του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος το ξέρουν καλά, γι’ αυτό «κάνουν ότι δεν βλέπουν». Είναι ο κυρίως, ο βασικός στόχος – και είναι τέτοιος εδώ και δεκαετίες. Να μια χούφτα αποδείξεις:

Α) Άμος Γιαντλίν, υποστράτηγος εν αποστρατεία, πρώην διοικητής της ισραηλινής υπηρεσίας στρατιωτικών πληροφοριών, συνεντευξιαζόμενος στην καθεστωτική (και «φόλα» φιλοαπαρτχάιντ…) «καθημερινή», στις 12 Νοέμβρη (ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας):

Ερώτηση: Λαμβάνοντας υπόψη ότι το Ισραήλ έχει επενδύσει δισεκατομμύρια δολάρια σε φράχτες, μη επανδρωμένα αεροσκάφη και άλλες οχυρώσεις, αναμένεται ότι το ισραηλινό δόγμα αποτροπής θα αναθεωρηθεί μετά το τέλος του πολέμου;

Απάντηση: Υπάρχουν τέσσερις πυλώνες στο ισραηλινό αμυντικό δόγμα. Πρώτον είναι η αποτροπή, στη συνέχεια η έγκαιρη προειδοποίηση, η άμυνα και η αποφασιστική νίκη. Όλα αυτά απέτυχαν στις 7 Οκτωβρίου. Δεν υπήρξε αποτροπή ενάντια στη Χαμάς, δεν υπήρξε έγκαιρη προειδοποίηση και η άμυνα ηττήθηκε, αλλά η αποφασιστική νίκη είναι ακόμη μπροστά μας. Τώρα πρέπει να ξαναχτίσουμε αυτούς τους τέσσερις βασικούς πυλώνες του αμυντικού δόγματος και η αποτροπή θα επιτευχθεί αν, στο τέλος της ημέρας, η Χαμάς καταστραφεί, η πρωτεύουσά της γίνει ένα μέρος στο οποίο δεν θέλετε να ζείτε, οι ηγέτες της σκοτωθούν και ο παλαιστινιακός λαός νιώσει ξανά μια άλλη νακμπά (= παλαιστινιακή καταστροφή). Αυτό θα αποκαταστήσει, νομίζω, την αποτροπή.

Β) Avi Dichter, υπουργός γεωργίας στο τωρινό φασιστουπουργικό συμβούλιο, πρώην επικεφαλής της shin bet («υπηρεσία εσωτερικής ασφάλειας») πριν 4 ημέρες: …Προχωράμε τώρα στη Nakba της Γάζα. 1.700.000 κάτοικοί της δεν μπορούν πια να ζήσουν στα σπίτια τους, είτε επειδή τους τα έχουμε καταστρέψει, είτε επειδή τους εκτοπίσαμε…

Μόνο οι αφελείς (που δυστυχώς δεν είναι λίγοι…) πιστεύουν ότι το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς έχει έναν «στρατιωτικό στόχο» (την «εξαφάνιση» της παλαιστινιακής αντίστασης) και, παρεπιπτόντως, για να τον πετύχει, «αναγκάζεται» να δολοφονεί – δολοφονεί – δολοφονεί. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει πια: οι μαζικές δολοφονίες είναι Ο στόχος∙ που για να “νομιμοποιηθεί” από τους δυτικούς χασάπηδες υπάρχει και το στρατιωτικό ζητούμενο της «εξαφάνισης της Χαμάς», το οποίο όμως οι πάντες ξέρουν ότι είναι απλά αδύνατο να συμβεί. Έτσι, ενώ στο στενά εννοημένο στρατιωτικό πεδίο ο θεοναζί στρατός έχει μάλλον αποτύχει (σίγουρα, μετά από 1,5 μήνα, δεν έχει να επιδείξει καμία σοβαρή επιτυχία, έστω και επιμέρους… – οι ένοπλοι παλαιστίνιοι τα καταφέρνουν μια χαρά στο στήσιμο ενεδρών μέσα απ’ τα χαλάσματα…), στο δημογραφικό πεδίο, στο βιοπολιτικό πεδίο, σ’ εκείνο της εξόντωσης-του-πληθυσμού, τα έχει καταφέρει, με την πολυεπίπεδη βοήθεια και την υποστήριξη φυσικά των συμμάχων του.

Αυτή η πραγματικότητα, που είναι συνυφασμένη μ’ αυτήν καθ’ αυτήν την ύπαρξη του απαρτχάιντ καθεστώτος (το οποίο έχει βρει την «λύση» για τα φτηνά παλαιστινιακά εργατικά χέρια: εισαγωγές ακόμα πιο φτηνής εργασίας απ’ τη νοτιοανατολική ασία…) κτυπάει διαγώνια την όποια κινηματική υποστήριξη στους Παλαιστίνιους, αιτήματα του είδους «εκεχειρία τώρα», κλπ. Γιατί όσο αυτό το καθεστώς υπάρχει, θα σκοτώνει – σκοτώνει – σκοτώνει, είτε μπροστά στις οθόνες είτε από πίσω∙ μπορεί να σταματήσει για λίγο αλλά θα ξαναρχίσει… Αν δεν υπάρχουν ανταγωνιστικοί πολιτικοί στόχοι που να ακυρώνουν την ύπαρξή του (όπως συνέβη με το απαρτχάιντ καθεστώς της νότιας αφρικής) θα υπάρχει σκοτώνοντας και θα σκοτώνει για να υπάρχει. Κι αυτή θα είναι η παραδειγματική συνεισφορά του στις δυτικές ολιγαρχίες: ένα μέτρο θανάτου, ένα υπόδειγμα θανατοπολιτικής.

Ο φασισμός δεν κρύβεται (2)

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Η ισραηλινή Orly Noy (μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων της είναι απ’ τους επικεφαλής της οργάνωσης B’Tselem) έγραψε πριν 10 μέρες στο διεθνικό αντιαπαρτχάιντ site +972 (αποσπάσματα):

Έξι χρόνια πριν ο Bezanel Smotrich, τότε νεαρό μέλος της Knesset [: βουλή] στην πρώτη του θητεία, δημοσιοποίησε το «Αποφασιστικό Σχέδιό» του, ένα είδος «τελικής λύσης» για την σύγκρουση Ισραήλ – Παλαιστίνης. Σύμφωνα με τον ακροδεξιό βουλευτή, που τώρα είναι υπουργός οικονομικών του Ισραήλ και το κυβερνητικό αφεντικό της Δυτικής Όχθης, η εγγενής αντιπαλότητα μεταξύ των επιδιώξεων των Εβραίων και των Παλαιστινίων δεν επιτρέπει κανενός είδους συμβιβασμό, συμφιλίωση ή μοιρασιά. Αντί για την συντήρηση της ψευδαίσθησης ότι μια πολιτική λύση είναι πιθανή, ισχυρίστηκε ότι το θέμα πρέπει να λυθεί οριστικά και μονομερώς.

Το σχέδιό του έκανε σποραδικές μόνο αναφορές στη Γάζα, με τον Smotrich να δείχνει ικανοποιημένος με τον ισραηλινό αποκλεισμό του θύλακα, σαν ιδανική λύση σ’ αυτό που αποκαλεί «δημογραφική πρόκληση» που προέρχεται απ’ αυτή καθ’ αυτή την ύπαρξη των Παλαιστινίων. Αντίθετα, σε ότι αφορούσε την Δυτική Όχθη, το σχέδιο Smotrich προέτρεπε στην πλήρη προσάρτησή της στο Ισραήλ.

Σε ότι αφορά την Γάζα, οι δημογραφικές ανησυχίες θα αντιμετωπίζονταν προσφέροντας στους Παλαιστίνιους μια επιλογή: είτε να ξεχάσουν τις επιδιώξεις τους και να ζήσουν φρόνιμα στη γη τους σαν πολίτες β διαλογής, είτε να μεταναστεύσουν. Αν, ωστόσο, επέλεγαν να πάρουν τα όπλα εναντίον του Ισραήλ, θα θεωρούνταν τρομοκράτες και ο ισραηλινός στρατός θα αναλάμβανε «να σκοτώσει αυτούς που χρειάζεται να σκοτωθούν». Όταν ρωτήθηκε σε μια συνάντηση, όπου παρουσίασε το σχέδιό του σε θρησκευτικές σιωνιστικές προσωπικότητες, αν εννοούσε ότι θα έπρεπε να σκοτωθούν οικογένειες, γυναίκες και παιδιά, ο Smotrich απάντησε: «Ο πόλεμος είναι πόλεμος».

Το σχέδιο δεν τράβηξε ιδιαίτερη προσοχή. Αλλά απ’ την δημοσίευσή του πριν έξι χρόνια ως πρόσφατα θεωρούνταν παραληρηματικό και επικίνδυνο, ακόμα και ανάμεσα στους mainstream ισραηλινούς πολιτικούς σχολιαστές. Ωστόσο, αν δούμε την τωρινή κατάσταση των ισραηλινών media και του πολιτικού διαλόγου, θα διαπιστώσουμε πως σε ότι αφορά την τρέχουσα στρατιωτική επίθεση στη Γάζα, μεγάλα τμήματα του πληθυσμού έχουν εσωτερικεύσει εντελώς την λογική του σχεδίου του Smotrich.

Ουσιαστικά η ισραηλινή κοινή γνώμη για την Γάζα, όπου εφαρμόζεται το όραμα του Smotrich με μια βαρβαρότητα που ίσως ούτε κι ο ίδιος είχε προβλέψει, είναι ακόμα πιο ακραία σε σχέση με το ίδιο το σχέδιο. Κι αυτό επειδή, στην πράξη, το Ισραήλ έχει βγάλει απ’ την μέση την πρώτη επιλογή – το να ζήσουν οι παλαιστίνιοι απο-παλαιστινιοποιημένοι, σαν ένα είδος κατώτερων όντων – που ως τις 7 Οκτώβρη ήταν η προτίμηση των περισσότερων ισραηλινών.

Η απόλυτη έκπληξη απ’ την βάναυση επίθεση της Χαμάς και η άρνηση να κατανοηθεί στο πλαίσιο δεκαετιών καταπίεσης συνθέτουν μια ισραηλινή θέση που αναρωτιέται στ’ αλήθεια γιατί οι Παλαιστίνιοι δεν αποδέχτηκαν το καθεστώς τους ως φυλακισμένοι στη Γάζα, γιατί δεν λένε ευχαριστώ για την γενναιοδωρία του Ισραήλ να επιτρέπει σε λίγες χιλιάδες απ’ αυτούς να δουλεύουν με τον ελάχιστο μισθό στη γη απ’ όπου διώχτηκαν οι πρόγονοί τους, γιατί δεν προσφέρουν λουλούδια στους κατακτητές τους.

Πράγματι, πόσοι Ισραηλινοί ενδιαφέρονται για την κατάσταση στη Γάζα όταν οι Παλαιστίνιοι δεν ρίχνουν ρουκέτες ή δεν σπάνε τον φράκτη για να μπουν στις δικές μας κοινότητες; Ποιος νοιάζεται να αναρωτηθεί πως είναι η «ηρεμία» μέσα στον πολιορκούμενο θύλακα; Στο βαθμό που έχουν γνώμη για το θέμα, οι περισσότεροι Ισραηλινοί Εβραίοι έχουν την άποψη ότι οι πάνω από 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι της Γάζα θα έπρεπε να βγάλουν τον σκασμό και να αγαπήσουν τις στερήσεις τους. Αλλά σήμερα, ούτε καν μια τέτοια εκδοχή δεν θεωρείται ικανοποιητική, οπότε οι Ισραηλινοί στηρίζουν ένα καινούργιο τελεσίγραφο στη Γάζα: μετανάστευση ή εξόντωση.

Σύμφωνα με τον τρέχοντα σχετικό διάλογο, η μετανάστευση παρουσιάζεται ως ανθρωπιστική προσέγγιση, επειδή επιτρέπει με γενναιοδωρία στους άμαχους Παλαιστίνιους να φύγουν απ’ τις περιοχές των συγκρούσεων…. Επειδή αυτό δείχνει βολικό για τους περισσότερους Ισραηλινούς, η άρνηση των Παλαιστινίων να υποταχθούν στην ισχύ του ισραηλινού καθεστώτος εκλαμβάνεται ως υπαρξιακή απειλή και επαρκής λόγος για την εξόντωσή τους. Είναι αλήθεια ότι οι σφαγές σε κοινότητες πολιτών στις 7 Οκτώβρη ξεπέρασαν εκείνο που θα μπορούσε να εννοηθεί ως πεδίο νόμιμης αντίστασης στην καταπίεση∙ αλλά η συντριπτική πλειονότητα των Ισραηλινών ήταν μια χαρά με τους ελεύθερους σκοπευτές που σκότωναν και ακρωτηρίαζαν Παλαιστίνιους που διαδήλωναν άοπλα και μαζικά στον φράχτη της Γάζας στη διάρκεια της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής. Στα μάτια τους καμιά μορφή διαμαρτυρίας κατά της κατοχής δεν επιτρέπεται.

… Η τρομακτική Smotrich-ποίηση της ισραηλινής κοινωνίας έχει ενσωματωθεί με την μορφή της πλήρους επιθυμίας της για την εξόντωση έως και του τελευταίου Παλαιστίνιου στη Γάζα, ως την τελική νίκη που υποσχέθηκε ο ακροδεξιός υπουργός με το σχέδιό του… Αυτή η διαδικασία δεν θα σταματήσει, και δεν μπορεί να σταματήσει στον φράχτη της Γάζας. Η λογική του Smotrich ποτίζει ήδη την στάση του κράτους απέναντι και στους δικούς του Παλαιστίνιους πολίτες, που αντιμετωπίζουν συνθήκες διώξεων και καταστολής παρόμοιες με εκείνες του στρατιωτικού καθεστώτος από το 1949 ως το 1966. Δεν είναι τυχαίο ότι οι φωνές αυτής της κοινότητας εντός του Ισραήλ έχουν εξαφανιστεί εντελώς απ’ την δημόσια σφαίρα. Είναι στόχος συλλήψεων και τιμωριών απλά επειδή δείχνουν ότι είναι Παλαιστίνιοι.

Η «διαλογή»!

Τετάρτη 15 Δεκέμβρη>> …Στην εποχή της Ιατρικής που βασίζεται στην τεκμηρίωση, στα επιστημονικά δεδομένα και στην εξατομικευμένη προσέγγιση, προτεραιότητα για διασωλήνωση και εισαγωγή στη ΜΕΘ πρέπει να έχει ο ασθενής που αναμένεται να ωφεληθεί περισσότερο από τη νοσηλεία του στη ΜΕΘ και που είναι πιο πιθανό να εξέλθει επιτυχώς από αυτή. Η διαλογή (και όχι επιλογή) των ασθενών πρέπει να γίνεται με προκαθορισμένα, σαφή και αυστηρά κριτήρια, που θα συμπεριλαμβάνουν τη γενική κατάσταση του αρρώστου, τα υποκειμενικά νοσήματά του, τη βαρύτητα της κατάστασής του, το συνολικό προσδόκιμο της επιβίωσής του, αλλά και το κατά πόσο είναι εμβολιασμένος ή όχι. Η ιατρική επιστήμη δεν μπορεί να τιμωρεί ή να επιβραβεύει, αλλά ούτε επιτρέπεται να αγνοεί τα δεδομένα. Υπάρχει πλέον επαρκής τεκμηρίωση ότι οι εμβολιασμένοι ασθενείς έχουν ηπιότερη κλινική πορεία, καλύτερη πρόγνωση και υψηλότερα ποσοστά επιβίωσης από τις ΜΕΘ. Ως εκ τούτου, ο εμβολιασμός θα πρέπει να συνυπολογίζεται στον αλγόριθμο λήψης της απόφασης για διασωλήνωση…. Προφανώς στη διαλογή των ασθενών δεν έχουν καμία θέση κριτήρια όπως το φύλο, η φυλή, η θρησκεία, ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η οικονομική κατάσταση…

Αυτά έγραψε χτες μεταξύ άλλων, σε άρθρο γνώμης στην καθεστωτική «καθημερινή», ο Κ.Ν. Συρίγος, καθηγητής Παθολογίας στην ιατρική σχολή της Αθήνας. Έχουμε λοιπόν εδώ μια ακόμα επίδειξη του κοινωνικού ευγονισμού / ιατρικού δαρβινισμού που επωάζεται για χρόνια απ’ τους «ειδικούς» της κοινωνικής μηχανικής (social engineering) 4.0 αλλά έχει βγει στο φως χάρη στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία. Γράψαμε πολύ πρόσφατα (7 Δεκέμβρη) επ’ αυτού. Τώρα έχουμε μια ακόμα ευκαιρία να δείξουμε τι εννοεί πρακτικά ο κύριος προφέσορ∙ ή, «για να μην το πάρει προσωπικά», ποια είναι η πρακτική αξία τέτοιων απόψεων.

Ασθενείς Α διαλογής, Β διαλογής, Γ διαλογής: αυτό είναι ολοφάνερο, με «επιχείρημα» την σπανιότητα των πόρων (εν προκειμένω των κρεβατιών στις εντατικές). «Δεν χωράνε όλοι, κάποιοι θα μείνουν έξω»… Κι ενώ το αριστερό ελατήριο θα τιναχτεί φωνάζοντας «γι’ αυτό λέμε περισσότερες ΜΕΘ!» θα αστοχήσει: η «σπανιότητα των πόρων» με όνομα «εντατικές» είναι μόνο το συγκυριακό επιχείρημα «πειθούς» υπέρ μιας γενικής ιδέας, που αφορά το σύνολο όχι μόνο της βιομηχανίας υγείας αλλά του καπιταλισμού ως μοντέλου εκμετάλλευσης και πειθάρχησης απ’ την «γέννησή» του την ίδια!

Αυτή η γενικότητα ξεδιπλώνεται αμέσως μετά (με ύπουλο λέμε τρόπο) όταν αναφέρονται τα «κριτήρια διαλογής». Τα οποία (λέει ο προφέσορ) πρέπει να είναι «αντικειμενικά». Τι αφορά αυτή η «αντικειμενικότητα»; Περιγράφει μερικά που είναι αδύνατο να αντικειμενικοποιηθούν εκτός εάν οι «κριτές» φορέσουν κάτω απ’ την μπλούζα του γιατρού την στολή του cyber ευγονιστή∙ δηλαδή μ’ ένα health credit system του οποίου ο αλγόριθμος (ναι, ο «αλγόριθμος»!!) θα αποφασίζει τι «αξίζει» ο Α ή ο Β. Το ποιος διαμορφώνει τον «αλγόριθμο επιβίωσης» δεν ενδιαφέρει το προφέσορα: πρέπει να μάθουμε, να δεχτούμε, να «πιστέψουμε» ότι οι «αλγόριθμοι» (και οι μηχανές τους…) είναι υπεράνω κοινωνικών πεποιθήσεων (και προκαταλήψεων…), είναι «τεχνολογικά αδέκαστοι»… και δεν κάνουν καμία απ’ τις παλιές διακρίσεις (φύλου, φυλής, θρησκείας, πορτοφολιού, σεξουαλικότητας)… Κάνουν μόνο μερικές καινούργιες. Όπως: ήσουν καλό παιδί με τα «εμβόλια» ή έβαλες τις φωνές;

Το να λειτουργεί η «σπανιότητα των πόρων» (είτε πραγματική είτε φανταστική, όμως ποιος άλλος θα την ορίζει εκτός απ’ τις εξουσίες;) με πειθαρχικό, κανονιστικό τρόπο επιβάλλοντας άλλοτε περιθωριοποιήσεις και εξαιρέσεις, άλλοτε απαγορεύσεις, κι άλλοτε τιμωρίες είναι μια παλιά έκφραση της άσκησης της εξουσίας πάνω στα άτομα και στις κοινωνικές σχέσεις. Ο «κίνδυνος κατάρρευσης του συστήματος» (υγείας) ήταν μια δραματοποιημένη εκδοχή της «σπανιότητας των πόρων» που απαιτεί μια συγκεκριμένη, καπιταλιστικά αξιοποιήσιμη αντίληψη «ατομικής κοινωνικής ευθύνης / επιβράβευσης / τιμωρίας». Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ο ίδιος ακριβώς «κίνδυνος κατάρρευσης» χρησιμοποιήθηκε ταυτόχρονα τόσο στο ελλαδιστάν όσο και στη γερμανία πέρυσι, όπου ήταν ένα ξεδιάντροπο ψέμα που αποκαλύφθηκε μεν, αλλά αφού πρώτα είχε «πιάσει».

Να ο απλός και ύπουλος μηχανισμός όπου αυτή η «σπανιότητα των πόρων» κατασκευάζεται, ακόμα κι αν πρόκειται για κρεβάτια εντατικής, ακόμα κι αν βρισκόμαστε στο ελλαδιστάν. Προκειμένου ένα σύστημα να μπορεί να κάνει «διαλογή παροχής υπηρεσιών» θα πρέπει να έχει στοκ πόρων! Διότι στην πύλη του «αγαθού» (εν προκειμένω της πτέρυγας των ΜΕΘ) οι κρινόμενοι ΔΕΝ καταφθάνουν με την σωστή «αλγοριθμική» σειρά, δηλαδή πρώτα εκείνοι με το υψηλό health credit και τελευταίοι εκείνοι με το χαμηλό, ώστε «να μείνουν έξω»! Μπορεί να γίνει ανάποδα ή με ανακατεμένο τρόπο. Τότε οι του χαμηλού health credit θα εξοριστούν όχι επειδή «δεν υπάρχουν πια κρεβάτια»∙ θα εξοριστούν επειδή κρεβάτια υπάρχουν, αλλά δεν είναι για εσάς! Για να το πούμε διαφορετικά: η «σπανιότητα των πόρων» δεν αφορά τους πάντες, αφορά μόνο εκείνους που (προκαταβολικά) έχουν «χαμηλή βαθμολογία υγείας».

Και όχι μόνο «υγείας»! Αλλά και «κοινωνικής ευθύνης», «κοινωνικής συμπεριφοράς», και οτιδήποτε άλλο κρίνει η όποια εξουσία. Για να μην μιλήσουμε για το χρήμα, που ήταν, είναι και θα μείνει το «γενικό ισοδύναμο» όλων των αναγνωρισμένων ανταλλακτικών αξιών, είτε (το χρήμα) έχει την τωρινή του μορφή είτε γίνει digital…

Ένα απ’ τα λάθη του αριστερού ελατήριου είναι ότι αντιλαμβάνεται αυτήν την πολιτική / ιδελογική διαχείριση των κοινωνικών συμπεριφορών σαν ποσοτικό ζήτημα. Και η μόνη «πολιτικοποίηση» που μπορεί να φανταστεί είναι η αντι-κυβερνητική. Το γερμανικό κράτος είχε (και έχει) τον σωστό αριθμό κρεβατιών εντατικής, κι όμως αυτό δεν το εμπόδισε να χρησιμοποιήσει τον ίδιον «κίνδυνο κατάρρευσης του συστήματος», για να επιβάλλει την ίδια κατηγοριοποίηση της «σωστής κοινωνικής ευθύνης», της «σωστής κοινωνικής συμπεριφοράς», τον δικό του μονόλογο για τις σωστές υποκειμενικότητες. Πιάστηκε στα πράσα τελικά, αλλά απλά φρόντισε ν’ αλλάξει θέμα. Αν ήταν ειλικρινές θα έλεγε: δεν υπάρχει κανένα αγαθό που ακόμα κι αν είναι σε άπειρη ποσότητα θα φτάνει για όλους! Πάντα (θα λέμε ότι) υπάρχει έλλειψη, γιατί μόνο μέσα απ’ αυτήν μπορούμε να αναδιοργανώσουμε την επιτήρηση, τον έλεγχο, την πειθαρχία σας…

Αυτό που σαν εργατική τάξη είχαμε (κάποτε) να αντιπαρατάξουμε δεν ήταν η μυθική αφθονία! Ποτέ δεν ήταν αυτή η μυθική αφθονία ο όρος της ισότητας, του «ο καθένας σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του»! Εκείνο που είχαμε να αντιπαρατάξουμε ήταν η συλλογική ιδιοκτησία και η συλλογική διαχείριση ακόμα και περιορισμένων πόρων. Αυτό που είχαμε να αντιπαρατάξουμε (κάποτε) ήταν ο κομμουνισμός – όχι το θαύμα με τα 3 ψωμιά και τα 5 ψάρια.

Εν τω μεταξύ ο κοινωνικός ευγονισμός / ιατρικός δαρβινισμός έχει, στην εφαρμογή του, κι άλλο όνομα. Λέγεται management by stress. «Έλεγχος μέσω πίεσης». Ξέρετε τίποτα γι’ αυτόν;

(φωτογραφία κάτω: Και γιατί, δηλαδή, στο γερμανικό κράτος / κεφάλαιο, να μην υπάρχει ζητούμενο αναδιάρθρωσης και ελέγχου του κοινωνικού εργοστάσιου; Να, για παράδειγμα, το με την δική του βρώμικη ιστορία SPD (η γερμανική σοσιαλδημοκρατία…) που ευχαριστεί τους χορηγούς του μετά την πρόσφατη εκλογική νίκη του. Διακρίνονται δια γυμνού οφθαλμού μερικοί απ’ αυτούς: η pfizer, η microsoft… “ηγετικές δυνάμεις” του συμπλέγματος. Καταλάβατε ή ακόμα;

Ευχαριστούμε τον Δ. για τον εντοπισμό…)

Ούτε η ιστορία…

Δευτέρα 6 Σεπτέμβρη>> Δεν έχουμε διαβάσει τα ντοκουμέντα των απολογιών των ναζί γιατρών στις δίκες της Νυρεμβέργης. Είμαστε όμως σίγουροι πως υποστήριξαν ότι τα ιατρικά πειράματα που έκαναν, δια της βίας, στους αιχμαλώτους των στρατοπέδων συγκέντρωσης, είχαν καλό σκοπό. Το καλό της ανθρωπότητας. Ή, έστω, το καλό της ναζιστικής ανθρωπότητας κατ’ αρχήν…

Οι δικαστές τους δεν συγκινήθηκαν. Σωστά. Το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» δεν είναι καθόλου άγιο. Ακόμα χειρότερα όταν πρόκειται για υγιειονομικά πειράματα. Είναι απίθανο ακόμα και για το μεγαλύτερο κάθαρμα τέτοιων πειραμάτων να επικαλεστεί κάτι διαφορετικό απ’ το «για το καλό του κόσμου σκότωσα μερικές χιλιάδες».

Εκτός απ’ τις καταδίκες και τις εκτελέσεις των ναζί γιατρών γι’ αυτά ακριβώς τα πειράματά τους, η Νυρεμβέργη έμεινε γνωστή στην αντιφασιστική ιστορία και για τον Κώδικά της. Το «ποτέ ξανά» (φασισμός) το ’45 και το ’50 είχε διάφορες μορφές. Ειδικά όμως σε σχέση με τον ιατρικό, υγιειονομικό φασισμό, το «ποτέ ξανά» απαιτούσε συγκεκριμένες προβλέψεις. Αυτό το «για το καλό του κόσμου» είναι πολύ βρώμικο για να το αφήσει κανείς στην εθελοντική καλωσύνη των ειδικών.

Όταν, λοιπόν, οι συντάκτες του Κώδικα της Νυρεμβέργης, σαν ειδική έκφραση του «ποτέ ξανά», περιέλαβαν την ρητή απαγόρευση της άσκησης οποιασδήποτε μορφής βίας, εξαπάτησης, ψέμματος, εξαναγκασμού, υπερβολής ή καταναγκασμού ώστε να συμμετάσχουν άνθρωποι σε ιατρικά πειράματα είναι απόλυτα βέβαιο πως είχαν κατά νου πως η επίκληση κάποιου «γενικού καλού» (κατάλληλα κατασκευασμένου / συσκευασμένου…) δεν είναι και δεν μπορεί να είναι νομιμοποίηση της ιατρικής και της πολιτικο-ιατρικής βίας έναντι οποιουδήποτε. Είχαν κατά νου ότι αυτό είναι φασισμός!

Αυτά τότε… Σήμερα ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Ισχύει, δηλαδή, εκείνο που ήθελαν να εμποδίσουν οι συντάκτες του Κώδικα της Νυρεμβέργης, με νωπή ακόμα την βία και τον θάνατο των ναζιστικών ιατρικών πειραμάτων. Σχεδόν 40.000 άτομα έχουν δολοφονηθεί μέσα σε λιγότερο από 9 μήνες σε ε.ε., ενωμένο βασίλειο και ηπα απ’ τις πειραματικές πλατφόρμες γενετικής μηχανικής, και πάνω από 2,5 εκατομύρια είχαν παρενέργειες διαφόρων βαθμών σοβαρότητας, με τους μισούς να έχουν σακατευτεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – μέχρι τα μέσα Αυγούστου αυτά. Χωρίς στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κι ωστόσο αυτό το μακελιό είναι αδιάφορο, μια αποδεκτή ανθρωποθυσία για το «κοινό καλό»… Επιπλέον, επειδή αυτό το εγκληματικό «κοινό καλό» (καλό μόνο για τις φαρμακομαφίες και τους γενετιστές…) έχει απαλλαγεί από κάθε φραγμό και έλεγχο, το «ποτέ ξανά» έχει αντιστραφεί σε «ξανά και ξανά και ξανά», και οι μορφές βίας, εξαπάτησης, ψέμματος και καταναγκασμού διαδέχονται η μία την άλλη σ’ έναν χαρούμενο χορό κανίβαλων που λέγονται «ειδικοί», δημαγωγοί και σία.

Φαίνεται πως όλες οι μνήμες έχουν ξεθωριάσει. Φαίνεται πως φασισμός 2.0 του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, της «μετάβασης» στις νόρμες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, της πλήρους κατοχής του κοινωνικού εργοστάσιου, έχει αποκτήσει τέτοιους και τόσους οπαδούς ώστε να θεωρείται «δώρο της επιστήμης». (Τέτοιος ακριβώς, «δώρο της επιστήμης», ήταν και ο φασισμός 1.0…)

Αλλά όχι. Ξέρουμε. Και δεν έχουμε ξεχάσει τίποτα. Η ιστορία των καταπιεσμένων, των κολασμένων, μας διδάσκει ότι…

Ποτέ πια! (εκτός αν είναι αναβαθμισμένος): οι σημαδεμένοι

Δευτέρα 9 Αυγούστου>> …Στην ελβετία υπάρχει μια συζήτηση για το κατά πόσο οι ανεμβολίαστοι θα πρέπει να έχουν πάνω τους ορατά σημάδια. Αυτοί είναι κυρίως οι νοσηλευτές στα κέντρα ηλικιωμένων, οι γιατροί και οι νοσηλευτές…

Ο ….. έκανε μια πρόταση σ’ αυτή τη συζήτηση: «Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να φοράνε ένα αυτοκόλλητο που να δείχνει αν έχουν εμβολιαστεί ή όχι»….

Ακριβώς έτσι: οι «καταραμένοι» (καταραμένοι επειδή έτσι αποφάσισε γι’ αυτούς κάποια εξουσία μαζί με τους πολυπληθείς λακέδες της) θα «φοράνε κάτι που να δείχνει τι είναι». Κι ίσως (γιατί όχι;) οι άλλοι, οι «κανονικοί», θα τους πετάνε πέτρες (αν βρίσκουν), θα τους φτύνουν, θα τους κτυπάνε αν επιμένουν να κυκλοφορούν: αν ρίξετε μια ματιά στα antisocial media θα δείτε κάμποσους αποφασισμένους “ανατροπείς” caradinieri / phizeroi που είναι έτοιμοι και γι’ αυτό. Το κάνουν ήδη ψηφιακά, θα το κάνουν και κανονικά αν τους το ζητήσει ο «στρατηγός» τους.

Οι πιο πάνω φράσεις δεν είναι επιστημονική φαντασία. Είναι μια πρόταση που έγινε πολύ πρόσφατα στην ελβετία… Και επειδή ζέχνει ως το κόκκαλο ναζισμό, υποθέτουμε ότι σκέφτεσθε πως κάποιος νεο-ναζί την έκανε.

Πράγματι, επί της ουσίας είναι τέτοιος. Αλλά τυπικά είναι μέλος του «εθνικού συμβουλίου» και επικεφαλής του κόμματος των πρασίνων (με 16 βουλευτές)… Λέγεται Jurg Grossen… Εννοείται πως είναι υπέρμαχος όλων των “προοδευτικών” ιδεών για την κλιματική αλλαγή, όπως ο περιορισμός της κατανάλωσης κρέατος…

Σας ξαφνιάζει; Θα χρειαστεί κάποιος καιρός να εξηγήσουμε από εδώ (ή από κάπου δίπλα) και να καταλάβετε το γιατί ο παραδοσιακός φασισμός / ναζισμός και τα απομεινάρια του, ο ιστορικός ολοκληρωτισμός της 2ης βιομηχανικής επανάστασης δηλαδή, είναι τώρα η εφεδρεία του συστήματος (όσο κι αν εμφανίζεται σαν υπερασπιστής της ελευθερίας…!!!) και το γιατί στην αιχμή του νέου ολοκληρωτισμού, του ολοκληρωτισμού που υπηρετεί την μετάβαση στην 4η βιομηχανική επανάσταση, βρίσκεται η αριστερά του κράτους και του κεφάλαιου, συμπεριλαμβανόμενης της μεγάλης πλειοψηφίας των «οικολόγων», «πράσινων», κλπ. (Παρεπιπτόντως: έχετε ακούσει κάτι τις απ’ τους ντόπιους «προστάτες της φύσης και της βιοποικιλότητας» εναντίον της γενετικής μηχανικής και των γενετικά μεταλλαγμένων vectors;)

Θα πείτε: ο.κ., ένα κάθαρμα της νέας εξουσίας είπε την ιδέα του… Πράγματι, είναι μόνο ένα κάθαρμα της εξουσίας. Επιπλέον η θύμιση της μεταχείρισης των εβραίων απ’ τους ναζί πριν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (το «άστρο του δαβίδ» στο πέτο, για να ξεχωρίζουν) είναι χρήσιμη μεν σαν ιστορική αναλογία· θα είναι όμως εντελώς λάθος να περιμένει κανείς ότι το κράτος/κεφάλαιο και το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα θα κάνει στον 21ο αιώνα εκείνο που έκανε στις αρχές του 20ου το φροντικό / βιομηχανικό σύμπλεγμα και οι κυβερνήσεις του. Όχι, υπάρχουν πολύ καλύτερα εργαλεία!

Το είχαμε γράψει τότε, δεν θα το θυμάστε: τον περασμένο Απρίλη, τον Απρίλη του 2020 και του «πρώτου κύματος», ο πρίγπηπας του Λιχτενστάιν αποφάσισε να αγοράσει 38.000 «φορετά» (bracelets), όσα ο πληθυσμός του πριγκηπάτου, και να τα «χαρίσει» (δηλαδή: επιβάλει…) στους υπηκόους του ώστε να ανιχνεύονται κάποια συμπτώματα του τσαχπίνη (π.χ. πυρετός) just in time. Με όλα τα συνακόλουθα… (Τα «φορετά» ήταν κατασκευή μιας ελβετικής τεχνολογικής εταιρείας).

Είναι άγνωστο πόσο μακριά πήγε εκείνο το πρόγραμμα / πείραμα. Το πιθανότερο είναι να απέτυχε στον κυρίως στόχο του, εξαιτίας της έλλειψης δεδομένων για να κουρνιστούν τόσο νωρίς οι κατάλληλοι αλγόριθμοι. ‘Ηταν όμως μια καλή προκαταβολή, όπως άλλωστε και η ιδέα του ελβετού φασιστο-οικολόγου.

Ιδού λοιπόν η άσκηση σκέψης: αν το κράτος κάνει καταναγκαστικά για τους υπηκόους τα wearables με συγκεκριμένες «εφαρμογές συγκέντρωσης data υγείας» (επιδοτώντας ίσως την αγορά τους…) τότε το ποιος είναι σε ποια κατάσταση (και όχι μόνο σε σχέση με τις συγκεκριμένες πλατφόρμες γενετικής μηχανικής) θα είναι εύκολα διαπιστώσιμο… απ’ το μεγάλο πανοπτικό. Χωρίς κίτρινα αστέρια.

Ηθικό δίδαγμα: το ότι ένα κάθαρμα της εξουσίας, «πράσινο» ή «μαύρο», πετάει την ιδέα του είναι ιστορικά προσδιορισμένο. Είναι εφικτό το καινούργιο “μαρκάρισμα” επειδή έχουν ήδη διαμορφωθεί κάποιοι ιδεολογικοί και κοινωνικοί όροι υπέρ του. Και, εννοείται, η τεχνολογία της αλγοριθμικής φυλακής, είναι έτοιμη με τα αφεντικά της περιμένουν με αγωνία…

Η βιομετρία είναι έτοιμη να μας καταπιεί!

Quo Vadis, Aida?

Παρασκευή 5 Μάρτη. Η Jasmila Zbanic είναι βόσνια (γεννημένη στο Sarajevo το ’74) σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Έχει στο ενεργητικό ήδη δυο ταινίες, την Grbavica τo 2006 (η ιστορία της νεαρής Esma στο Sarajevo με “φόντο” τους βιασμούς βόσνιων γυναικών απ’ τους σερβοφασίστες), και το Na putu («On the path») του 2010 (η ιστορία ενός ζευγαριού νεαρών βόσνιων στο Sarajevo μετά το 1995).

Τώρα η ταινία Quo Vadis, Aida? αφορά την Σρεμπρένιτσα, μ’ έναν ντοκυμαντερίστικο τρόπο. Ξεκινάει στις 11 Ιούλη του 1995, την ημέρα της εισβολής των σερβοφασιστών στην πόλη, και εστιάζει στην Aida Selmanagic (μια διασκάλα που δουλεύει σαν μεταφράστρια για τους ολλανδούς «ειρηνευτές» του οηε στην πόλη) που προσπαθεί να βρει και να σώσει τον άντρα και τους γυιούς της απ’ τους σερβοφασίστες.

Επειδή είναι μάλλον απίθανο να παιχτεί στα μέρη μας (η γενικευμένη εθνική συνενοχή στις σφαγές στη Βοσνία και στη Σρεμπρένιτσα είναι αιώνια…), ψάξτε το· κι αν το βρείτε (προς το παρόν παίζεται σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ) δείτε το – για να θυμηθείτε.

Εδώ μόνο 2 σύντομα trailers.