Tag: φασισμός

Ο καψοκαλύβης στον Δ του Κενταύρου

Παρασκευή 27 Απρίλη. Το ελλαδιστάν, μακριά απ’ όλα αυτά τα ασήμαντα (;;; όχι το βαθύ κράτος, σίγουρα!) ετοιμάζεται να εκτοξευτεί στο διάστημα, όπου είναι και η φυσική του θέση. Ο καινούργιος πρόεδρος του «ελληνικού διαστημικού οργανισμού» είναι αυτός ακριβώς που ταιριάζει να αντιπροσωπεύει αυτήν την ανάδελφη χώρα στο παγωμένο απέραντο άγνωστο. Η ερώτηση «μα που τους βρίσκουν;» είναι λαθεμένη. Υπάρχουν παντού στα μέρη μας, είναι πολλοί, κι έχουν όλοι την ευλογία του μεγάλου αφεντικού (ένα είναι!)

Ο διάδοχος αυτού του μηνπουμετίποτα Κριμιζή έχει όλες τις προδιαγραφές να αφήσει εποχή. Και στο διάστημα – φυσικά. Είναι θρήσκος, είναι φασιστάκος, τι άλλο χρειάζεται το σύμπαν για να μάθει όλη την αλήθεια για το ελλαδιστάν;

Να σας πούμε τι χρειάζεται: τον κύριο 600 δις Σώρρα! Αυτόν χρειάζεται!! Κι αν υπάρχει θεός (που κατά τον νέο διευθυντή του ε.δ.ο. υπάρχει και παραϋπάρχει…) θα πρέπει να φροντίσει ο Αρτέμης να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας. Για πάντα – for ever.

Όσο για τον αντ’ αυτού; Ας γίνει υπασπιστής του Σώρρα. Τα ταλέντα τα έχει.

(Αυτός ο «άγιος της τεχνολογίας» που ανακάλυψε και προσκυνάει ο κύριος Χριστόδουλος (άλλος ένας δούλος…) Πρωτοπαππάς, ο καινούργιος πρόεδρας, που έχει το προσωνύμιο «καυσοκαλιβίτης», τι δουλειά έκανε πριν αγιάσει; Έκαιγε καλύβες; Ήταν υποτακτικός, μπράβος κανενός φεουδάρχη;

Και τι φάση έπαιζε με τις δέκα καλόγριες που «είχε μαζί τους πολύ κέφι», και δεν τις άφηνε να φύγουν απ’ το τσαρδί του, κι ύστερα έκανε για πάρτη τους συστολή του χρόνου για να μην φάνε ποινή που καθυστέρησαν να γυρίσουν στο μοναστήρι τους, κι έπαθε την πλακάρα του ο κυρ πρόεδρας όταν διάβασε για το νταραβέρι μετά το κέφι με τις καλόγριες, επειδή δείχνει την δύναμη της ορθοδοξίας να συστέλει τον χώρο και τον χρόνο… τι φάση ήταν; Με ναρκωτικά ή χωρίς;

Αυτές οι γαργαλιστικές λεπτομέρειες δεν πρέπει να κρύβονται απ’ το φιλοθεάμον κοινό…)

(φωτογραφία: Αυτή είναι η άποψη του νέου πρόεδρα του ελληνικού διαστημικού οργανισμού για ένα μικρό μόνο μέρος του πλανήτη γη. Αποτελεί εγγύηση ότι ακόμα κι αν τολμήσουν τίποτα εξωγήινοι να πλησιάσουν – τον κυρ πρόεδρα – θα τους βάλει στη θέση τους. Τις κουφάλες…)

Πριν απ’ όλα σεβασμός…

Παρασκευή 16 Μάρτη. Σεβασμός στις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων, αλλοίμονο…  Το ότι ένας αρχιφασίστας αρχιτράγος “καθάρισε” δικαστικά τον διανοητικό, συναισθηματικό και ηθικό ομοεγκληματικό βόθρο του, έχει πολιτικό νόημα. Για την ακρίβεια θα το είχε (για τους καθεστωτικούς) αν ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας ήταν Μονάχου και πέριξ – και δικαζόταν στην γερμανία: νάτοι, νάτοι οι γερμανοί ναζί θα έλεγε με μια φωνή η εθνική δημαγωγία.

Είναι, λοιπόν, τα ελληνικά δικαστήρια αστικά με την ιστορική έννοια της λέξης; Ή δικάζουν με βάση τους συσχετισμούς (όταν δεν παίρνουν εντολές ή δεν χρηματίζονται), ε; Από χτες, επίσημα, χάρη στον δούλο του θεού και στο μονομελές πλημμελειοδικείο του Αιγίου (της ενορίας του δούλου..), δεν υπάρχει “αντιρατσιστικός νόμος” – παρά σαν κορνίζα. Φυσικά μπορεί να γίνει έφεση· αλλά τι περιμένει κανείς; Να πάει ο Αμβρόσιος (όνομα, ε;) φυλακή; Εδώ δεν πήγε ο Μπέος…

Όμως δεν είναι κάτι καινούργιο· και θα ήταν δειλία εκ μέρους οποιουδήτοτε να παριστάνει τον ξαφνιασμένο. Στη δεκαετία του ’90 τα ίδια δικαστήρια αθώωναν τον έναν μετά τον άλλο τους μικροαστούς της ελληνικής επαρχίας που εκτελούσαν εν ψυχρώ μετανάστες (απ’ την αλβανία), την μία “επειδή φοβήθηκα”, την άλλη “επειδή πήγαν να μου κλέψουν ένα καρπούζι”, την τρίτη “επειδή κοιμόταν κρυφά στον στάβλο μου”. Ο αριθμός των δολοφονιών μεταναστών που αθωώθηκαν δικαστικά είναι διψήφιος· και πάντα υπό τα χειροκροτήματα των ντόπιων.

Το πολιτικό νόημα της επιβράβευσης, λοιπόν, του αρχιφασίστα τραγοκαθάρματος (και μπίζνεσμαν, μην ξεχνιόμαστε…) είναι ότι θυμίζει εκείνο που τόσοι πολλοί προσπαθούν να ξεχάσουμε: το ελληνικό σύμπλεγμα μικροαστισμού / κεφάλαιου / κράτους / οργανωμένου εγκλήματος ΔΕΝ παίρνει αλλαγή!

Η μόνη αλλαγή του είναι η καταστροφή του. Όσοι για την δική μας καταστροφή; Αυτή συμβαίνει ήδη καθημερινά, και λέγεται “μιθριδατισμός”…

(φωτογραφία: η συμμορία με τα μαύρα σε “προ-συλλαλητήριο” – όπως λέμε “προ-συγκέντρωση” – στο Αίγιο, στις 18 του περασμένου Γενάρη…)

… και οι κουραδότρυπες του μυαλού του…

Σάββατο 13 Γενάρη. Άλμα γοητείας απ’ το ψόφιο κουνάβι και το κράτος του. … Γιατί αφήνουμε όλους αυτούς από χώρες κουραδότρυπες να έρχονται εδώ; αναρωτήθηκε κουβεντιάζοντας με βουλευτές στο άσπρο σπίτι. Εννοούσε το ελ σαλβαντόρ, την αϊτή και όλη την αφρική – την οποία γεμίζει με τον στρατό του, για να την “καθαρίσει”…

Μεγάλη γλώσσα: κάνει ό,τι μπορεί ώστε ο επόμενος στην καρέκλα του, που θα σκέφτεται τα ίδια αλλά θα προσέχει σε ποιους τα λέει, να περνάει για “κύριος”…

(φωτογραφία: Όχι φίλε, εσύ δεν είσαι shithole! Στην αρχή νόμιζα ότι είσαι ένας διαβολικός αριστερός, αλλά τώρα που σε γνώρισα σε βρίσκω καλούλη…)

Ένοπλος «ανθρωπισμός»

Τρίτη 26 Δεκέμβρη. Ο φασιστογιάπης πρωθ. της αυστρίας έχει τα απαραίτητα προσόντα. Αν είχε γεννηθεί πριν έναν αιώνα ξέρουμε που θα είχε διαπρέψει… Τώρα θέλει να «υποστηρίξει στρατιωτικά η ε.ε. τους πρόσφυγες». Δημιουργώντας στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσα στις χώρες τους. Να νοιώθουν ασφαλείς στη σκιά των πρωτοκοσμικών όπλων.

Οι άλλοι αυστριακοί καταλαβαίνουν τι λέει η πολιτική βιτρίνα;

Θα προτιμούσαν να το έχουν φάει…

Πέμπτη 24 Αυγούστου. Μικρό κουΐζ: πού θα περιμένατε να διαβάσετε τα πιο κάτω;

Το μίσος που χωρίζει τις ιδεολογίες της Άκρας Δεξιάς και της Άκρας Αριστεράς δεν είναι μίσος πολιτικό, ούτε ταξικό. Είναι μίσος θρησκευτικό. Προκύπτει μάλιστα περισσότερο από τις ομοιότητες και λιγότερο από τις διαφορές τους. Οι ιδεολογίες τους στην πραγματικότητα είναι “κοσμικές” θρησκείες. Οι παλιές θρησκείες είχαν στο κέντρο τους τον Θεό, οι νέες θρησκείες του φασισμού και του σταλινικού κομμουνισμού είχαν στο κέντρο τους το κράτος.

… Η άκρα δεξιά ιδεολογία πιστεύει ακράδαντα στο μεγάλο και δυνατό κράτος, και ιδιαίτερα στο εθνικό κράτος. Το εθνικό κράτος πάει αγκαζέ βέβαια με το εθνικό νόμισμα, την εθνική οικονομία και την… αυτάρκεια, τον εθνικό στρατό, τα εθνικά σύνορα και τον αμόλυντο εθνικό πολιτισμό.

… Η άκρα Αριστερά υποκαθιστά τον Θεό στην ιδεολογία της με το κράτος που θα εφαρμόσει την κοινωνική (ταξική) δικαιοσύνη… Αυτή η παιδαριώδης ταξική δικαιοσύνη ναυάγησε στα ρηχά και το μόνο που κατόρθωσε ήταν να δημιουργήσει νέες ανίκανες κυρίαρχες τάσεις, την κρατική και την κομματική νομενκλατούρα που λεηλατούσε τον πλούτο που παρήγαγε ο λαός και οι εργαζόμενες τάξεις. Έτσι οδήγησαν τη Σοβιετική Ένωση στη διάλυση, ενώ πρόσθεσαν στα εκατομμύρια θύματα του ναζισμού και του ιμπεριαλισμού και τα εκατομμύρια θύματα του σταλινισμού.

… Το μίσος για τη δημοκρατία, εξάλλου, είναι το πεδίο όπου συγκλίνουν πρακτικά και οι δύο ακραίες ιδεολογίες, αλλά και το σημείο που προκαλεί την αβυσσαλέα έχθρα μεταξύ τους. Η κάθε ακραία ιδεολογία επιδιώκει την καταστροφή της δημοκρατίας για λογαριασμό της, για να επιβάλει το δικό της καθεστώς: το φασιστικό ή σοβιετικό κράτος. Επειδή ήταν τόσο όμοια μεταξύ τους στη μεταχείριση των λαών, γι’ αυτό είχαν τόσο αβυσσαλέο μίσος μεταξύ τους. Ήθελαν τις εργαζόμενες τάξεις να τις μετατρέψουν σε υπηκόους του δικού τους κράτους! Η κατάργηση της δημοκρατίας ήταν το μέσον για τη δημιουργία του σοβιετικού ή του φασιστικού κράτους…

Που θα το διαβάζατε αυτό; Πιθανότατα στην πρόσκληση για το διάσημο πια (τόση διαφήμιση στην ελλάδα μόνο ηλίθιοι θα την έκαναν!) “συνέδριο” που έκανε χτες η εσθονική προεδρία της ε.ε…

Αμ δε!!! Πρόκειται για αποσπάσματα άρθρου που δημοσιεύτηκε στην κομματική εφημερίδα του συ.ριζ.α., και νυν κυβερνητική, “αυγή”. Πολύ πρόσφατα. Μόλις πριν 1,5 μήνα. Στις 15 του περασμένου Ιούλη. Υπό τον τίτλο “οι ακραίες ιδεολογίες ονειρεύονται μεγάλο, όχι ανεπτυγμένο κράτος”.

Θα πουν κάποιοι: ντάξει, αλλά ήταν ενυπόγραφο άρθρο, “γνώμης”. Σωστά. Από πρώην “σύντροφο” και πρώην αρχισυντάκτη της αυγής, του “κλίματος δημ.αρ.” πια (γι’ αυτό και έχει “πνιγεί” διακομματικά…). Σωστά. Άρα δεν εκφράζει ούτε την εφημερίδα της κυβέρνησης ούτε την ροζ πλευρά της. Μμμμ… αυτό δεν το ξέρουμε.

Όμως ακόμα και στην καλύτερη των περιπτώσεων, η δημοσίευση τέτοιων απόψεων στην “αυγή” σημαίνει αυτό: ότι βρίσκονται μέσα στο “όριο ιδεολογικής και πολιτικής ανοχής” του ροζ κόμματος. Οπότε τις δημοσιεύει επειδή “τις κουβεντιάζει”. (Αν τις υπογράφουν και οι δεξιοί; Και με τα δύο χέρια!)

Τότε γιατί (παριστάνουν ότι) τρώγονται;

Ίσως γι’ αυτό: πριν 5 σχεδόν χρόνια, ο ψεκασμένος επικεφαλής του ακροδεξιού κυβερνητικού συνεταίρου, είχε αποκαλυφθεί. Συνεντευξιαζόμενος στο (φιλοσυριζιακό τότε) unfollow (τ. 10, Οκτώβρης του 2012) το είχε πει έξω απ’ τα δόντια: είμαστε όλοι κομμουνιστές!

Καταλαβαίνετε τώρα: όταν ένας πυλώνας του ελληνικού κράτους / βαθέος κράτους (υπ.αμ., μην το ξεχνάτε) είναι «ακροδεξιός» plus «κομμουνιστής» το ποια πλευρά του είναι (από ιστορική άποψη) «εγκληματική» και ποια όχι, μπορεί να προκαλέσει καυγάδες.

Δεν είναι τόσο απλό…

It rules ok! (2)

Δευτέρα 5 Ιούνη. Μετά από 15,5 χρόνια «τρομοκρατίας – αντιτρομοκρατίας» το συμπέρασμα, τεράστιου μεγέθους, μπορεί να θεωρείται ασφαλές: οι υπήκοοι δεν στρέφονται κατά των κυβερνήσεων / κρατών τους, ακόμα και αν είναι ολοφάνερο ότι η χ ή ψ «τρομοκρατική ενέργεια» μπάζει από παντού σαν inside job. Η μόνη εξαίρεση ήταν των ισπανών το 2004. Όμως εκεί η οργή τους οφειλόταν στο ότι η (δεξιά τότε) κυβέρνηση τους είπε ψέματα, πως οι βόμβες στο τραίνο στη Μαδρίτη ήταν δουλειά των βάσκων. Δεν φάνηκε πάντως εκείνο το μοιραίο λάθος του Αθνάρ να ψύλλιασε στο βαθμό που έπρεπε: αν οι «ευθύνες για τις σφαγές» αποδίδονται όπως βολεύουν την ατζέντα των τάδε ή των δείνα πρωτοκοσμικών βιτρινών (έτσι ώστε να γίνονται ακόμα και «μπερδέματα» στην απόδοσή τους) τότε μήπως οι πραγματικοί σχεδιαστές των σφαγών είναι άλλοι;

Οπότε το πράγμα δουλεύει: οι ψυχαναγκαστικές αντιδράσεις, ο ψυχαναγκασμός σαν κοινωνική συνθήκη, η συγκινησιακή πανούκλα, αποτελούν την βασική και συχνά την κύρια «πρώτη ύλη» της σύγχρονης πρωτοκοσμικής κοινωνικής συγκρότησης. Είναι μια πειθαρχική, παραλυτική οικονομία του φόβου που έχει καθιερωθεί. Αλλά και κάτι πολύ ευρύτερο: μια πειθαρχική, παραλυτική οικονομία των «συγκινήσεων» και των «συναισθηματικών αντιδράσεων». Δεν τίθεται ζήτημα λογικής συνοχής, κι ούτε κουβέντα για κριτική σκέψη που να αντέχει το όνομά της. Το αντίθετο: μόνο «εκλογικεύσεις» της όποιας έκφρασης της συγκινησιακής πανούκλας, του καθοδηγούμενου «συναισθηματισμού». Η αγοραία εκδοχή της «λογικής» της οποίας τυπικό δείγμα είναι αυτό: ε, άνεργοι, φτωχοί, εργάτες… τι άλλο θα γίνουν; Φασίστες! Περιθωριακοί, ξένοι… τι άλλο θα γίνουν; Τρομοκράτες!

Και ιδού το κωμικοτραγικό (από ιστορική άποψη: το εμβληματικό) αυτής της κατάστασης: όσο περισσότερο βυθίζονται στον βούρκο των «δικαιολογημένων συναισθηματικών αντιδράσεων» οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες, τόσο ευκολότερο το έχουν να ενοχοποιούν, συχνά με λύσσα, όποιον τους υποδειχθεί κατάλληλα απ’ τους άρχοντες. Και ενώ δεν το ξέρουν καν και καν, τόσο περισσότερο επιβεβαιώνουν και ενσωματώνουν εκείνο που είχε προδιαγράψει «κάποιος» σαν τον πιο αποτελεσματικό μαζικό χειρισμό για τον 21ο αιώνα. Δίνοντάς του μάλιστα ένα υβριδικό αλλά ακριβές όνομα: tittytainment…

Ποιος, πότε και που ήταν αυτός ο “κάποιος”, ο “νονός” της μαζικής διανοητικής πειθάρχησης που είναι, πια, η κοινοτοπία της εποχής; Ο πολύς Zbigniew Brzezinski, στο “παγκόσμιο φόρουμ” των αφεντικών στο San Francisco, το 1995. Πέθανε, αλλά η «φιλοσοφία» του βασιλεύει.

Ψάξτε το και θα καταλάβετε. (Όχι, δεν έχει υπάρξει καμία «συνωμοσία»! Όλα έχουν γίνει και γίνονται μπροστά στα μάτια μας…)

(Και πως αντιμετωπίζεται αυτό; Εμείς εδώ το πολεμάμε χρόνια! Χωρίς σπουδαίες επιτυχίες – αυτό είναι αλήθεια! Εκτός αν αποφασίσετε κι εσείς ότι σας αντιστοιχεί ένα καλό κομμάτι ενεργητικής αναμέτρησης με τα θηρία· και βρεθούμε δίπλα δίπλα όχι στα λόγια μόνο αλλά και στα έργα.

Ως τότε; Θάνατος στη λογική, ζήτω η πανούκλα!!)

Ο Αρτέμης στην Αφροδίτη (και το ανάποδο)

Δευτέρα 5 Ιούνη. Φανταστείτε ένα κράτος που λέγεται tadeland. Το πολιτικό προσωπικό του κράτους χρηματοδοτεί (απ’ τον προϋπολογισμό του) επι δεκαετίες μια ορισμένη συμμαχία κρατών και μάλιστα έχει δώσει το μεγαλύτερο μέρος απ’ τα 165 δισεκατομύρια ευρώ (καθαρή δωρεά) που έχουν πάει σ’ ένα άλλο μικροσκοπικό κράτος, που λέγεται nothingland, επί 3 δεκαετίες. Αλλά το πολιτικό προσωπικό, οι αφέντες και οι κοινωνικοί τους σύμμαχοι στην nothingland είναι αχόρταγοι. Θέλουν κι άλλα, πάντα θέλουν κι άλλα, πάντα απλώνουν το χέρι, γιατί δεν μπορούν να διανοηθούν ότι δεν πρέπει να χατζιλικώνονται απ’ το σύμπαν. (Όλα αυτά είναι καπιταλισμός, εντάξει; Το ότι δεν τον μελέτησε ο Μαρξ δεν λέει κάτι…)

Φανταστείτε επιπλέον ότι υπουργός οικονομικών στην tadeland είναι ο Stephen Hawking. Όταν αποφασίζει ότι «αρκετά» (πάντα από καπιταλιστική άποψη!) με το άπατο βαρέλι της nothingland γίνεται ο πιο μισητός εχθρός του «λαού» της. Σακάτη τον ανεβάζουν, κατεστραμμένο τον κατεβάζουν· κομπλεξικό τον ανεβάζουν, διεστραμμένο τον κατεβάζουν.

Ένα απ’τα πολλά χαρακτηριστικά της «γαμάμε» nothingland είναι ότι οι ανάπηροι (που κατ’ ευφημισμό και όχι επειδή είναι βαθιά δεκτό ονομάζονται αμεα) είναι ανύπαρκτοι. Ανθρώπους σε καροτσάκια πάρα πολύ σπάνια θα δεις στα πεζοδρόμια· που είναι ζόρικα ακόμα και για όσους έχουν δύο κανονικά πόδια. Δεν μιλάμε για περπάτημα με πατερίτσες, δεν μιλάμε καν για παιδικά καροτσάκια· και φυσικά δεν μιλάμε για ιδιωτικά και δημόσια κτίρια, σκάλες, κλπ…

Αν τύχει, τους λυπούνται αυτούς τους ανθρώπους – επειδή «δεν γαμάνε», και επειδή οι «γαμιάδες» στη nothingland (άντρες και γυναίκες) έχουν «μεγάλη καρδιά». Δεν τους περνάει απ’ το μυαλό ότι αυτοί που φαίνονται «μισοί άνθρωποι» μπορεί να είναι (και συχνά είναι) διπλάσιοι και τριπλάσιοι άνθρωποι. Τεράστιοι. Και πως να τους περάσει; Το ιδεώδες των μικροαστών είναι το στομάχι τους και τα γεννητικά τους όργανα, αρσενικά και θηλυκά. Είναι βέβαια οι πεποιθήσεις τους μια τιποτένια σμίκρυνση του τι είναι ο Άνθρωπος… Αλλά αν είναι κυρίαρχες είναι … πραγματικότητα!

Συνεπώς, αν ο Stephen Hawking τολμούσε να πει στις βιτρίνες και στον λαό της nothingland ότι «τους εφοπλιστές σας τους έχετε στα πούπουλα και δεν τους φορολογείτε» (το ίδιο θα συνέβαινε αν αναφερόταν στους παπάδες) τότε θα άκουγε όσα δεν έχουν περάσει απ’ το μυαλό του. Το ίδιο και ο Σόιμπλε.

Οι έλληνες είναι δομικά και ιστορικά διπολικοί, από τότε που έφτιαξαν κράτος. Υποφέρουν ταυτόχρονα από σύνδρομο μεγαλείου («το σύμπαν μας χρωστάει: δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού»…) και από κόμπλεξ κατωτερότητας («ελεήστε τον αόμματο»…) Μέσα σ’ αυτήν την ιστορική διπολική αιώνια περιδίνηση πιάνονται απ’ όπου μπορούν. Μεταξύ άλλων εδώ και σχεδόν 30 χρόνια πιάνονται και απ’ τα γεννητικά τους όργανα.

Επίσης φχαριστιούνται να προσωποποιούν τα πάντα: απ’ την πορεία της ομάδας τους μέχρι την αποτυχία τους σαν γονείς· και απ’ την «ελπίδα που έρχεται» μέχρι την «κατάρα που ήρθε».

Με μεγάλη τους χαρά θα αποκαλούσαν την γερμανίδα πρωθυπουργό «πουτάνα», «καριόλα», «αγάμητη» και άλλα πολλά απ’ αυτά που ξέρουν και λένε συνέχεια μεταξύ τους. Δεν χρειάζεται. Επειδή μπορούν να στραφούν εναντίον του «σακάτη» δίπλα της. Για τον ελληνικό μικροαστικό φασισμό υπάρχει κάτι ακόμα πιο κάτω απ’ τις γυναίκες: οι “σακάτηδες”. Είναι απλό. Για το ελληνικό μικροαστικό φασισταριό όλες οι γυναίκες είναι «πουτάνες». Αλλά οι ανάπηροι είναι κάτι χειρότερο. «Αγάμητοι» – και άρα «διεστραμμένοι». Το ελληνικό μικροαστικό φασισταριό ψώνισε φροϋδισμό απ’ το πανέρι (χάρη στο εμπόρευμα και τον Κωστόπουλο) και συμπέρανε ότι τα φράγκα και το “γαμήσι” είναι το στέμμα του. Ακόμα κι αν αυτή η πεποίθηση γεμίζει συνέχεια απογοητεύσεις, απορρίψεις και δυστυχία τους πιστούς της (έτσι γίνεται με τις θρησκείες!), όποιον θεωρούν πως είναι εκτός σεξουαλικότητας λόγω “σακατέματος” το έχουν για «εκφυλισμένο» από κάθε άποψη…

Όλα αυτά τα πιο πάνω τα ξεστόμισε συμπυκνωμένα και φεϊσμπουκικά (ποιος ξέρει τι άστρο την φώτισε;) η τραγουδοποιός Αφροδίτη Μάνου. Μικρή φαινόταν ότι θα γινόταν άλλη. Εν τω μεταξύ μεγάλωσε. Κι έγινε ένα ακόμα επώνυμο στοιχείο της γενικής μικροαστικής προστυχιάς. Ας πρόσεχε.

Δεν είναι η πρώτη «που βρίσκει τον στόχο»! Έχουν προηγηθεί άλλοι. Το χαρακτηριστικότερο είναι ότι έχει προηγηθεί, μιλώντας γενικότερα για τους «σακάτηδες», ο κύριος 600 δισεκατομύρια. Με μια «αθώα» έκρηξη κυνισμού και βλακείας, λοιπόν, η Αφροδίτη βρήκε τον Αρτέμη… Τι ωραία! Έτσι αναπαράγεται το σύμπαν!

Τα σκοτάδια του πολιτισμού…