Δευτέρα 13 Ιούλη. Λένε πως το γεγονός ότι ο Ennio Morricone έδωσε πρωταγωνιστικό ρόλο στη φυσαρμόνικα, στο Once upon a time in the West, ήταν μια ριψοκίνδυνη, ριζοσπαστική επιλογή. Ο μάστορας ήξερε: γέννησε ένα ηχητικό αριστούργημα που στρογγυλοκάθεται στην ακουστική μνήμη.
Η φυσαρμόνικα, με τον διαπεραστικό, παραπονιάρικο αλλά και γεμάτο λεπτές αποχρώσεις ήχο της είναι ένα μουσικό όργανο μάλλον ξεχασμένο πια. Αλλά το μικρό της μέγεθος (μπορούσε κανείς να την κουβαλάει στην κωλότσεπη ενός εργατικού, βρώμικου παντελονιού) την έκανε αξεχώριστη απ’ την ιστορία των αμερικάνικων blues… Έτσι μικροσκοπική, ίσα ίσα που μπορούσε να την ξεχωρίσει κανείς απ’ τα χέρια μπροστά στο στόμα όταν ξεκινούσε να παίζει· μόνο να την ακούσει, λες και ο ήχος της ξεχυνόταν απ’ το βλέμμα, απ’ την σάρκα του προσώπου…
Κι ο Πάσπας, καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται, έπαιζε με δυο φυσαρμόνικες στις χούφτες του ταυτόχρονα, πάνω στα σκαλιά του Αβέρωφ. Για να μνέσκει από κάτω το κοινό σαν χαμένο, και να αναρωτιέται πως στην ευχή τα καταφέρνει…
Να λοιπόν μια mainstream συμφωνική εκδοχή με πρωταγωνιστή την φυσαρμόνικα. Δεν είναι για μνημόσυνο, αφού αυτά που πεθαίνουν μπορεί να τύχει να ζουν, κι αυτά που χάνονται κάπου καιροφυλακτούν…
Καλή βδομάδα.