Tag: εκπαίδευση

Ειδικευμένοι ηλίθιοι 2

Κυριακή 17 Φλεβάρη. Το γεγονός ότι εκείνοι που μαστορεύουν αυτά τα “διλήματα” είναι επίσης ειδικευμένοι ηλίθιοι οι ίδιοι, που ωστόσο έχουν καταφέρει να έχουν την “πιστοποίηση της λαϊκής ψήφου” (μια πιστοποίηση που, ας το θυμίσουμε, δίνει καλά λεφτά και άλλες παροχές την σήμερον ημέρα…) εξηγεί το “πως είναι δυνατόν να λέγονται τέτοια παραμύθια”. Στο κάτω κάτω είναι βολικά και από κοινωνική άποψη.

Kανείς, όχι μόνο οι άρχοντες αλλά και οι υπήκοοι, δεν έχει διάθεση να παραδεχτεί ότι αυτή η θρυλική 3βάθμια εκπαίδευση παράγει μαζικά, σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς, λειτουργικά αναλφάβητους. Ότι παράγει “προσωπικότητες” σ’ όλη την γκάμα του κοινωνικού οππορτουνισμού· ακόμα και της ανθρωποφαγίας. Ότι παράγει επαρμένους στα όρια της μανιοκατάθλιψης. Ότι παράγει αδίστακτες έως κοινωνικά επικίνδυνες ψυχοσυναισθηματικές συγκροτήσεις – με περγαμηνές φυσικά.

Κι ακόμα περισσότερο: ποιος, άραγε, θα αναγνώριζε ότι στην ιστορική περίοδο που ο καπιταλισμός (θέλει να) εμφανίζεται σαν εξτρεμιστικά “γνωσιολογικός” παράγει (με μαζική κοινωνική συναίνεση, όχι κρυφά) την γνωσιολογική καταστροφή που του είναι αναγκαία;

Με “δημόσια” μέσα / όπλα; Με “ιδιωτικά”; Με όλα! Why not?

Το parking

Παρασκευή 4 Αυγούστου. Πόσο δεξιοί πρέπει να είναι κάποιοι ώστε αντί να καταργήσουν τις μαθητικές παρελάσεις (και τις στρατιωτικές, επίσης!), κάτι που θα μπορούσαν να το κάνουν ακόμα και κεντροδεξιοί φιλελεύθεροι, κατεβάζουν ιδέες για τον εκδημοκρατισμό των σημαιοφόρων και των παραστατών; Με το άθλιο επιχείρημα ότι «είναι δικαίωμα κάθε μαθητή να κρατάει την σημαία», πράγμα που σ’ ένα μόνο λογικό μέτρο μπορεί να οδηγήσει: να κρατάει ο καθένας από μία, στις παρελάσεις, έτσι ώστε το «δικαίωμα στη σημαία» να γίνει πράξη… Πόσο δεξιοί είναι πια;

Όσοι / όσες διαβάζατε το χάρτινο Sarajevo, ειδικά στο πρώτο ένδοξο εξάμηνο του 2015, το ξέρετε: ποτέ δεν θεωρήσαμε αυτήν την “αριστέρα” μεταρρυθμιστική, ρεφορμιστική. Είναι ζήτημα αν μπορεί να θεωρηθεί καν και καν καρικατούρα του ιστορικού ρεφορμισμού της αριστέρας. Στο κάτω κάτω ποτέ δεν υποσχέθηκαν οι ροζ οτιδήποτε τέτοιου είδους. Και κανείς δεν τους ψήφισε για να το κάνουν!

Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που ο δήθεν “μεταρρυθμιστικός” οίστρος τους αρχίζει και τελειώνει με ψευτομερεμέτια πάνω σ’ ένα δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα που δεν είναι, εδώ και χρόνια, ούτε “δημόσιο”, ούτε “εκπαιδευτικό”, ούτε “σύστημα”. Είναι, απλά, ένα παρακμιακό και παρηκμασμένο parking νεολαίας (και άνεργης τέτοιας, από μια ηλικία και μετά…) με πολλούς ορόφους. Και πολλές σκοτεινές και βρώμικες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) γωνιές…

(φωτογραφία: Το Β λύκειο Αθηνών έκανε αυτήν την εμφάνιση στην επετειακή παρέλαση του αγίου “όχι” το 2012. Αυτό είναι ο εκδημοκρατικός του εθνικού μιλιταρισμού κυρ Γαβρόγλου – ή όχι; Οι ανώνυμοι εθνικιστοί λαϊκοί παράγοντες δεν περιμένουν από εσάς!! Αντίθετα: τρέχετε λαχανιασμένοι πίσω τους….)

Το μυαλό σου σημαδεύουν!

Παρασκευή 4 Αυγούστου. Υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος και πολύ σοβαρός λόγος που το ζήτημα μας αφορά σαν αυτόνομους εργάτες. Αν οτιδήποτε ονομάζεται (και όχι μόνο στα μέρη μας) «εκπαιδευτικό σύστημα» παράγει μαζικά από μισο- έως full- ειδικευμένους ηλίθιους μέχρι λειτουργικά αναλφάβητους (κι αυτό είναι που συμβαίνει!), το ζήτημα της απελευθέρωσης της τάξης μας, της εργατικής τάξης στον 21ο αιώνα, πάει στα σκουπίδια. Γιατί είναι αποδεδειγμένο πια ότι δεν φτάνουν ούτε οι κοινωνικές εμπειρίες ούτε η κοινωνική θέση για να σηκωθούν τα κεφάλια. Πρέπει αυτά τα κεφάλια να είναι ικανά για σύγχρονη κριτική αποδιάρθρωση του οτιδήποτε εμφανίζεται σαν “αναπόφευκτη πραγματικότητα” – η πραγματικότητα του καπιταλισμού, δηλαδή.

Εάν, λοιπόν, το οποιοδήποτε “εκπαιδευτικό σύστημα” αποβλακώνει, είτε προσφέροντας την ελπίδα κάποιας “θέσης εργασίας” είτε όχι, τότε μας είναι απόλυτα εχθρικό σαν τέτοιο. Κι αν το “εκπαιδευτικό σύστημα” συνεργάζεται άψογα με το γενικό “ιδεολογικό σύστημα”, είναι δέκα φορές εχθρικό.

Κι όλα σ’ αυτά σ’ έναν αιώνα γενικευόμενης μηχανοποίησης της σκέψης! Είναι για ‘μας τόσο δεδομένο όσο ότι η γη περιστρέφεται γύρω απ’ τον ήλιο: όχι απλά σημαδεύουν τα μυαλά, αλλά τα κάνουν κιμά με επιτυχία! Έστω: αλγόριθμους…

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες εμφανίζονται κάποιοι που κάνουν “σημαία” τους … το ποιος / ποια θα κρατάει την “εθνική σημαία”…. Στις μιλιταριστικές σχολικές “εθνικές παρελάσεις”. Πόσο δεξιοί μπορεί να είναι;

Το εργοστάσιο έχει φαληρίσει…

Παρασκευή 4 Αυγούστου. (Έχουμε πολύ περισσότερα και αναλυτικότερα για το θέμα, αλλά δεν είναι για εδώ…). Είναι θέση μας ότι η μαζική δημόσια εκπαίδευση φτιάχτηκε παντού στον κόσμο κατ’ αναλογία του μαζικού εργοστάσιου (κρατώντας τις πειθαρχικές εφευρέσεις της προηγούμενης μοναστηριακής «εκπαίδευσης», αυτό που είχαν φτιάξει πριν τον καπιταλισμό οι παπάδες: την σωματική τιμωρία, για παράδειγμα…).

Όλα τα βασικά χαρακτηριστικά της ήταν αναλογίες της μαζικής βιομηχανικής εργασίας. Απ’ τα σχολικά και πανεπιστημιακά κτίρια και την χωροταξία τους μέχρι την αντίληψη περί ωραρίων· απ’ τον ρόλο της αυστηρής πειθαρχίας μέχρι τις έννοιες της «ευγενούς άμιλλας» (του ατομικού ανταγωνισμού όλων με όλους), της «ανταμοιβής» και της «απόρριψης»· απ’ την σειριακή / γραμμική αντίληψη για το πως αποκτιέται η «γνώση» (μέσω της τακτοποιημένης συσσώρευσης…) μέχρι την παραγωγή των εγγράμματων μεσοστρωμάτων.

Το εργοστάσιο της εκπαίδευσης κτυπήθηκε κάποιες ιστορικές περιόδους, από μέσα και απ’ έξω· από «αριστέρα» και από «δεξιά»…. Αν μπορούσε να στέκεται κάπως στη θέση του ήταν χάρη σ’ αυτά που προσπαθούσε να πετάξει στην άκρη έως και να εξαφανίσει: από παράλληλα συστήματα μάθησης, «ανεπίσημα», έξω απ’ την εμβέλειά του. Απ’ τις κοινωνικές σχέσεις σαν τέτοιες (της γειτονιάς, του σογιού, της παρέας) ως τα «αντι-σχολεία» των κομμάτων και των οργανώσεων της πάλαι ποτέ αριστέρας (σε όλο το εύρος της)· απ’ τις πρώτες φάσεις συγκρότησης των νεανικών «υπο-κουλτουρών» στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, έως την κινηματική / ανταγωνιστική δημιουργία γνώσης, αμφισβήτησης και κριτικής… Αυτά όλα έμπαιναν αναγκαστικά μέσα στους διαχωρισμένους και συμπαγείς «εκπαιδευτικούς» χωροχρόνους, προκαλώντας τους τρύπες… Απ’ όπου, τελικά, ανάσαιναν, παρά τη θέλησή τους…

Παράδοξο ή όχι (ιστορικά εξηγήσιμο κατ’ εμάς): δεν ήταν η λογική του «εργοστάσιου της εκπαίδευσης» που εξολόθρευσε τελικά αυτές τις παράλληλες (και συχνά αντι-) θεσμίσεις του γνωρίζειν και του μανθάνειν· αλλά το ξεπέρασμά της! Απ’ την (ας το πούμε έτσι) «καπιταλιστική πρωτοπορεία». Απ’ τα ‘80s και μετά. Η σταδιακή γενική Αλλαγή Παραδείγματος της καπιταλιστικής οργάνωσης έχει περάσει και περνάει (και) απ’ την γενική αναδιάρθρωση της «γνωσιολογίας».

Ήδη υπάρχει – και κυριαρχεί – ένα παράλληλο και όχι επίσημο «εκπαιδευτικό σύστημα», που στην ουσία έχει αναλάβει όλες τις ιδεολογικές και πειθαρχικές αρμοδιότητες του παλιού «φορντικού εκπαιδευτικού συστήματος», σε καινούργια βάση πια, καθώς κι ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος των γνωσιολογικών: το ενσωματωμένο (μέχρι μυελού των οστών), ψηφιοποιημένο, μεσολαβημένο απ’ τις νέες μηχανές, θέαμα. Απέναντι σ’ αυτό, η μόνη χρησιμότητα που έχει απομείνει (διεθνώς, αλλά ακόμα χειρότερα σε περιπτώσεις σαν την ελληνική) στο παλιό και ένδοξο «εκπαιδευτικό σύστημα» είναι αυτή ενός κουφαριού που έχει αδειάσει απ’ το παλιό του περιεχόμενο και έχει απομείνει σα μπετονένιο σκιάχτρο: η χρησιμότητα του parking. Να παρκάρουν οι γονείς τα παιδιά τους για κάποιες ώρες της ημέρας· και τις φιλοδοξίες τους για πολλά χρόνια…

Αυτή η αλήθεια είναι, άλλωστε, η βάση των διαδοχικών κυμάτων «ιδιωτικοποίησης» του κουφαριού: η λογική της «φύλαξης»… Νεολαίων (ή όχι και τόσο), ελπίδων, φιλοδοξιών, φαντασιώσεων, προσδοκιών…

…και τα υπουργεία επίσης…

Παρασκευή 4 Αυγούστου. Οι οριτζινάλ δεξιοί, που πάντα ήταν υπηρέτες του χρήματος και του εμπορεύματος κι όχι της γνώσης σαν απόλαυση (και πολύ λιγότερο της κριτικής σκέψης σαν όπλο!) λυσσάνε: θέλουν ακόμα περισσότερη ιδιωτικοποίηση (του κουφαριού). Απ’ την μεριά τους είναι συνεπείς: αν κάτι μπορεί να βγάζει λεφτά, σα μπίζνα, γιατί να μην βγάλει; Στο κάτω κάτω «πληρώνοντας» ο κάθε πελάτης των ιδιωτικών «εκπαιδευτικών» parking απαλλάσσει εντελώς το «κράτος» απ’ τις παλιές υποσχέσεις του, αυτές του 20ου αιώνα, ή/και τις αναμνήσεις τους, ότι η «παιδεία» (και τα πτυχία) είναι ασφαλές ασανσέρ κοινωνικής ανόδου! Πλήρωσες για το α ή το β και πήρες τα τέτοια σου; Ε, ας πρόσεχες… Ας αγόραζες κάτι άλλο!!… Έτσι είναι οι «νόμοι της αγοράς»!

Απ’ την άλλη μεριά δεν θα περιμέναμε ποτέ απ’ αυτό που λέγεται «αριστέρα» (με διάφορα επίθετα μπροστά), όχι μόνο στα μέρη μας, να είναι σε θέση να συλλάβει τις συθέμελες σεισμικές αλλαγές που συμβαίνουν ήδη· και, ύστερα, να μπορεί να τις αντιμετωπίσει, με ορθολογικό τρόπο, έστω στο όνομα του «γενικού καλού». Όχι. Δεν περιμένουμε τέτοια πράγματα. Αν η οριτζινάλ δεξιά του κράτους και του κεφάλαιου είναι του είδους «σας πουλάω το σκοινί για να κρεμαστείτε» (και διανοητικά / μορφωτικά πια), η αριστέρα του κράτους και του κεφάλαιου είναι τους είδους «σας δένω τα μάτια για να μην δείτε την κρεμάλα».

Αλλά υπάρχουν και όρια…(ή, μήπως, όχι τελικά;). Να σερβίρεται σαν «προοδευτική μεταρρύθμιση» η συνδιοίκηση του parking και το καθολικό δικαίωμα της σημαιοφορίας; Πόσο δεξιοί πια;

(Ο καπιταλιστικός κόσμος που κινείται ήδη με άνεση και ταχύτητα στις ράγες του, στις ράγες του 21ου αιώνα, δεν πρόκειται να λυπηθεί κανέναν! Κανέναν! Οι μόνοι που θα σταθούν όρθιοι απέναντί του, όχι de facto από θέσεις ισχύος αλλά σίγουρα όρθιοι και με αυτοπεποίθηση, θα είναι όσοι / όσες είχαν και έχουν το θράσος και την ευφυία να αντικρύσουν αυτόν ακριβώς τον κόσμο, χωρίς απωθήσεις και χωρίς ψευδαισθήσεις. Όλοι οι υπόλοιποι, που σκιαμαχούν ακόμα με τον καπιταλιστικό 20ο ή και τον 19ο, είναι ξοφλημένοι – ακόμα χειρότερα γι’ αυτούς αν επιμένουν ότι η ιστορία τους χρωστάει. Η Ιστορία τους έχει εξοφλήσει, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι.

Η διαλεκτική είναι αδιάλλακτη!)

Δημόσια τάξη 1

Πέμπτη 29 Ιούνη. Εφόσον η φαιορόζ κυβέρνηση, τόσο καλή στις διαπραγματεύσεις, συνεχίζει να διατηρεί ένα σωρό υπουργεία που στον τίτλο τους έχουν (ακόμα και όταν δεν φαίνεται) το «και θρησκευμάτων» (π.χ.: άμυνας και θρησκευμάτων· οικονομικών και θρησκευμάτων· δημοσίων έργων και θρησκευμάτων· κ.ο.κ.) είναι εύλογο ότι η «συμμορία με τα μαύρα» κανονίζει τι και πως θα διδάσκεται στα σχολεία.

«Έκοψε» λοιπόν η «ιερά σύνοδος» κάτι τραγούδια που, ποιος ξέρει ποια απελπισμένη «προοδευτική» έμπνευση, είχε ρίξει μέσα στην διδακτέα ύλη. Την παμπάλαιη συννεφούλα του καιροσκόπου Σαββόπουλου (άγνωστο γιατί… μήπως επειδή πριν κάτι δεκαετίες ήταν «νεο-ορθόδοξος»;) και τον μπαγάσα του Άσιμου. Αυτός ήταν αναρχικός και άθεος βέβαια… Οπότε σωστά!

Μια χαρά είναι οι μηχανισμοί. Στα καλύτερά τους! Για «πρώτη» και «δεύτερη» φορά αριστέρα είναι σε τέτοια φόρμα ώστε άνετα θα βγάλουν όλη τη χιλιετία! Οπότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να τραγουδιέται εν χορώ (αλλά σε χαμηλή ένταση, μουρμουρητά…) μέσα σε κάθε τάξη, την ώρα των «θρησκευτικών», σαν ανταρσία, το:

Θεέ μου μεγαλοδύναμε / πούσαι ψηλά εκεί πάνω

ρίξε λιγάκι τουμπεκί / θεούλη μου / στον αργιλέ μου απάνω.

Ανάμεσα στης εκκλησιάς / τις αψηλές καμάρες

ανάβαμε τις λουλαδιές / θεούλη μου / σα νάτανε λαμπάδες.

Και τα λοιπά.

(Σε περίπτωση που χρειαστεί: για τα μάθηματα ιστορίας, γλώσσας, αρχαίων κλπ, αν χρειάζεται οπωσδήποτε σαν αντάρτικο μουρμούρισμα κάτι από Σαββοπουλamstel, ενδείκνυται το Αχαρνής. Ολόκληρο, και χωρίς political correct περικοπές…)

Παλιά και παλιότερα 1

Τετάρτη 10 Μάη. Έχουμε την τιμή (γιατί περί τιμής πρόκειται) να ανήκουμε σε εκείνην την “φουρνιά” φοιτητών και φοιτητριών που, όταν το τότε σοσιαλιστικό πασοκ είχε ψηφίσει τον “νόμο πλαίσιό” του για την διάρθρωση και τον “εκδημοκρατισμό” των πανεπιστημίων (νόμος 1268, το 1982), είχαμε απορρίψει αυστηρά την “συνδιοίκηση”… Την συμμετοχή, δηλαδή, “εκπροσώπων των φοιτητών” στα όργανα διοίκησης των πανεπιστημίων, σε οποιαδήποτε βαθμίδα. Αυτή η θέση έγινε πλειοψηφική απόφαση του συλλόγου των φοιτητών μέσα από διαδοχικές μαζικές συνελεύσεις σε μια μόνο σχολή σ’ όλη την ελλάδα: την αρχιτεκτονική της Αθήνας. Και τηρήθηκε τα επόμενα χρόνια: οι εκλογές για την “επιλογή των εκπροσώπων των φοιτητών στα όργανα” ποτέ δεν γίνονταν στα ‘80s, στην αθηναϊκή αρχιτεκτονική… (Αντίθετα, προς μεγάλη και κακή μας έκπληξη τότε, υποτιθέμενοι ομοϊδεάτες μας στην αρχιτεκτονική της Σαλονίκης είχαν δεχτεί με χαρά τις νέες δυνατότητες, όπως νόμιζαν, της συνδιοίκησης…)

Γιατί πήραμε μια τέτοια θέση; Επειδή, σαν «αναρχοαυτόνομοι», είχαμε συνείδηση ότι όταν διοικητές και διοικούμενοι «συναποφασίζουν» υποτίθεται, αυτό ένα μόνο αποτέλεσμα έχει: την άμβλυνση αντιθέσεων που θα έπρεπε να είναι κοφτερές και ζωντανές. Είχαμε, επίσης, την συνείδηση πως η δημιουργία ενός στρώματος «φοιτητικών εκπροσώπων στα όργανα διοίκησης» θα ενίσχυε την γραφειοκρατία της (φοιτητικής) εκπροσώπησης, απέναντι στην οποία είμασταν, έτσι κι αλλιώς, απόλυτα εχθρικοί.

Έχει το ενδιαφέρον του το γεγονός ότι από όλες τις τότε σχολές και τους τότε φοιτητικούς συλλόγους μόνο σε μία διατυπώθηκε μια τέτοια θέση, και μόνο σε μία έγινε πλειοψηφική απόφαση. (Ας πούμε πάντως ότι αυτό είναι τώρα πια το ιστορικό ενδιαφέρον του ζητήματος).

Παλιά και παλιότερα 2

Τετάρτη 10 Μάη. Το γεγονός ότι “η συμμετοχή των εκπροσώπων των φοιτητών στα όργανα διοίκησης των πανεπιστημίων” εφαρμόστηκε σε όλα τα υπόλοιπα ελληνικά πανεπιστήμια, δηλαδή σχεδόν παντού, επί δεκαετίες, έκανε την κριτική μας του 1982 μάλλον “απονήρευτη” σε σχέση με τα πολύ χειρότερα που έγιναν. Διαμορφώθηκε ένα στρώμα όχι απλά γραφειοκρατών φοιτητοπατέρων αλλά σκληρά προσοδικών μηχανισμών, ιμάντων εξυπηρέτησης ατομικών συμφερόντων, από πάνω προς τα κάτω και από κάτω προς τα πάνω, στη δομή των ιδρυμάτων. Οι φοιτητικές ψήφοι (στις διάφορες εκλογές στα “όργανα”) έγιναν “περιουσία” των φοιτητοπατέρων, που πουλιόταν και αγοραζόταν (απ’ το καθηγητικό σώμα) με διάφορα ανταλλάγματα: από προσλήψεις σε (άμισθα ίσως αλλά ελπιδοφόρα για καριέρες) πόστα “βοηθών”, μέχρι προώθηση σε master και διδακτορικά, αμοιβόμενα ερευνητικά προγράμματα, κλπ κλπ. Οι μείζονες φοιτητικές παρατάξεις έγιναν «μηχανισμοί εξυπηρέτησης» (όταν δεν ήταν προσοδοφόρες κλίκες οργανωμένης διασκέδασης). Κλπ κλπ.

Με δυο λόγια: η περιβόητη «συνδιοίκηση» του «σοσιαλιστικού» 1982 έγινε πολύ γρήγορα το μόνο που θα μπορούσε να γίνει στο ελλαδιστάν: αμοιβαίος (μεταξύ καθηγητών και φοιτητών) προσοδικός προσπορισμός, αμοιβαία «διαφθορά» και ξεφτίλα!

Τόσο πολύ, όχι, είναι αλήθεια, δεν το είχαμε προβλέψει!!

Τα «καινούργια» σαν παμπάλαια

Τετάρτη 10 Μάη. Τα διάφορα κατά καιρούς εκπαιδευτικά “μέτρα” της φαιορόζ κυβέρνησης τα 2 και κάτι χρόνια της βασιλείας της, είναι ολοφάνερα μουχλιασμένες αναβιώσεις διάφορων “αριστερών μεταρρυθμίσεων” του παρελθόντος· που τότε ήταν από προβληματικές έως ύποπτες και τώρα πια, στην επανάληψή τους, απλά γελοίες. Είναι τέτοιο στοιχείο η αναβίωση της “συνδιοίκησης”… Ίσως όχι το πιο καίριο, οπωσδήποτε όμως χαρακτηριστικό.

Για να είμαστε ειλικρινείς: δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο. Η διαχείριση μιας κρίσης εσωτερικής, διαρκούς και δομικής, όπως είναι η κρίση του παραδοσιακού μαζικού, φορντικού συστήματος εκπαίδευσης, στο τελευταίο που θα περίμενε είναι άνθρωποι που έχουν καθηλωθεί ιδεολογικά στα μέσα του 20ου αιώνα. Η συνέλευση του game over έχει πει όσα δεν τολμούν να διανοηθούν 1000 από τέτοιου είδους «αναμορφωτές»!!! Πρακτικά, όσο και να μασκαρεύουν τα μέτρα τους, οι πολιτικές βιτρίνες αυτό που προσπαθούν εδώ και χρόνια είναι να κρατάνε υπό έλεγχο το μαζικό parking ανέργων που λέγεται εκπαίδευση. Και σ’ αυτή τη δουλειά έχουν την πολύτιμη υποστήριξη της φυλακής που λέγεται «οικογένεια».

Ένα μόνο συμπέρασμα λοιπόν, χωρίς παραπάνω εξηγήσεις: οι μικροαστοί και οι νεόπλουτοι μικροαστοί των χρόνων της ευδαιμονίας (που πλασσάρονται σαν “μεσαία τάξη”) θα συνεχίσουν να τρώνε τα παιδιά τους.

Απ’ την παλιά παρατήρηση των Καταστασιακών περί “ειδικευμένων ηλίθιων” που παράγουν τα πανεπιστήμια (όχι μόνο τα ελληνικά…) με τον καιρό έγινε μόνο αυτή η αλλαγή: ξέπεσε η καπιταλιστική αξία των ειδικοτήτων… Απέμειναν οι προδομένοι (πτυχιούχοι), σαν κήρυκες της υποτίμησης της “χειρωνακτικής” εργασίας… Απέμειναν οι δήθεν “διανοούμενοι” της άρνησης της (ύπαρξης της) σύγχρονης εργατικής τάξης.

Απέμειναν και μερικοί που παριστάνουν ότι την αναγνωρίζουν…

(Αν αναβιώσει το «υφαρπαγείο νέας γενιάς», ένα μόνο θα απομένει: να ξαναβγεί ο κυρ Κώστας στο πολιτικό μειντάνι!!!)

(φωτογραφία: με τούτα και με τ’ άλλα, σε λίγο θα ξαναγίνει μόδα το “wall”…. των pink floyd πάντα…)

Επαναστατο-μνημόσυνα

Κυριακή 26 Μάρτη. Σωστές οι ιστορικές επισημάνσεις της προκήρυξης των εκπαιδευτικών του πα.με. σε ότι αφορά το ερώτημα (που οι ίδιοι θέτουν) “είμασταν όλοι μαζί εναντίον των τούρκων;” Μόνο που δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να ξεφύγουν ούτε οι ίδιοι από μια συγκεκριμένη ιδεολογική προσέγγιση. Ισχύει κι εδώ το ότι “οι μισές αλήθειες είναι ολόκληρα ψέμματα”.

Για την οικονομία ενός μικρού κειμένου που απευθύνεται “διαφωτιστικά” σε ανηλίκους που τρώνε με τον κιλό την καθεστωτική (ιστορική) εθνικιστική προπαγάνδα υπάρχουν σημαντικότερα απ’ τις δολοφονίες επαναστατών απ’ τα ελληνικά αφεντικά της εποχής, που έγιναν βέβαια.

Ένα απ’ αυτά τα σημαντικότερα είναι το ότι η επανάσταση ηττήθηκε (στρατιωτικά και όχι μόνο) και ότι το νέο ελληνικό κράτος φτιάχτηκε σαν “προτεκτοράτο” (αγαπημένη καταγγελία της ελληνικής αριστεράς… για άλλους…) των τότε “μεγάλων δυνάμεων” – εναντίον της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Που σημαίνει ότι φτιάχτηκε χωρίς εντόπια αστική τάξη, σαν υπο-προϊόν του τότε ιμπεριαλισμού και των ορέξεών του στην ανατολική Μεσόγειο. Με ό,τι αυτό σήμαινε για την εδαφική εξέλιξη, τον θεσμικό πρωτογονισμό του, αλλά και την μεταγενέστερη χειραφέτηση και τις δικές του ιμπεριαλιστικές ορέξεις, επιτυχίες και αποτυχίες.

Οπωσδήποτε έχει μικρή σημασία το πως αναλύεται η “επανάσταση του ‘21”. Έχει μεγαλύτερη το πόσα κρύβονται γι’ αυτήν. Το σοβαρό όμως είναι να μπορεί κανείς να εξηγήσει το πως και γιατί μετά από σχεδόν δύο αιώνες εξακολουθούν να κάνουν κουμάντο “οι πρόκριτοι και οι εκκλησιαστικές αρχές”. Με τους διεθνείς συμμάχους τους και τους ντόπιους λακέδες τους. Και πάντως όχι κάποια αυθεντική “αστική τάξη”, με την ανάλογη ιδεολογία και την θεσμική συγκρότηση.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά σύμφωνα με το (παλιό;) κομμουνιστικό manual θα έπρεπε πρώτα να γίνει και να νικήσει μια αστική επανάσταση, να εδραιωθεί· και ύστερα να ξεσπάσει και να νικήσει η προλεταριακή.

Πράγμα που αν ισχύει ακόμα σημαίνει ότι οι «ευρωπαϊκές αξίες» (τις οποίες πιο σωστά θα ονόμαζε κανείς «αξίες» που διαμορφώθηκαν σαν κυρίαρχες στην ευρώπη απ’ τον ταξικό ανταγωνισμό 2 αιώνων – και 3 παγκόσμιους πολέμους) δεν είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στο υπάρχον λούμπεν ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα…

Συμβαίνουν πολύ χειρότερα: οι σύγχρονες «ελληνικές αξίες»…