Tag: εκπαίδευση

Απουσία απ’ το internet;

Παρασκευή 2 Οκτώβρη. Μ’ εκείνη την αφελή σιγουριά που έχουν οι λαχανιασμένοι νεοφώτιστοι, το ελληνικό υπουργείο παιδείας και θρησκευμάτων θεώρησε ότι βρήκε έναν high tech τρόπο για να σπάσει τις καταλήψεις των σχολείων. Πρώτον, κάνοντας υποχρεωτική την λεγόμενη «τηλε-εκπαίδευση» για τα σχολεία που δεν λειτουργούν λόγω καταλήψεων. Και δεύτερον, «βάζοντας απουσία» στους καταληψίες, για τους οποίους θα απαγορεύεται η συμμετοχή στην «τηλε-εκπαίδευση».

Είναι ένας γνήσια ελληνικός συνδυασμός βλακείας και τεχνολογικού hype. Αρκετοί εστιάζουν στο ότι έτσι κι αλλιώς ούτε υπολογιστές ούτε καλές συνδέσεις έχουν όλα τα σπίτια (προτείνουμε να δοκιμάσουν οι «τηλε-εκπαιδευόμενοι» τις καφετέριες…) Πέρα απ’ αυτό δε φαίνεται να νομιμοποιείται η «απαγόρευση» – εκτός αν πρόκειται για απόφαση του συλλόγου διδασκόντων για αποβολή. Έτσι γινόταν, τουλάχιστον, στις προ «τηλε-εκπαίδευσης» εποχές… Χωρίς τέτοια απόφαση, σχολείο – σχολείο, και κατά παράβαση του τρόπου που λειτουργούν τα σχολεία στη βάση των κρατικών οδηγιών επί δεκαετίες, πώς ακριβώς σκοπεύει το υπουργείο παπάδων να κάνει πρακτικά τις απαγορεύσεις; Θα κόβει την σύνδεση;

Λείπει επιπλέον το σημαντικότερο, τόσο από συμβολική όσο και από πρακτική άποψη: το απουσιολόγιο! Δεν ξέρουμε ποιοί κάνουν αυτή τη δουλειά τώρα (κάποτε υπήρχαν οι «απουσιολόγοι», που ήταν συνήθως οι «καλοί μαθητές» που είχαν όρεξη να τιμηθούν με το καθήκον να είναι λιγάκι ρουφιάνοι για τις απουσίες των συμμαθητών τους) αλλά οπωσδήποτε πρέπει να φτιαχτεί.

Πρακτικά το σοφό υπουργείο υποδεικνύει την «τηλε-εκπαίδευση» σαν παρα-σχολείο· σα να πήγαιναν οι φρόνιμοι και νομιμόφρονες μαθητές στο σπίτι του καθηγητή όταν το σχολείο είχε κατάληψη….

Εν τω μεταξύ έχει γεννηθεί ένα καινούργιο ερώτημα: αν το διαδίκτυο χωράει απουσιολόγο πως κάνεις κατάληψη σ’ αυτό το «μαγαζί»;

Αντικαπιταλισμός τέλος!

Δευτέρα 28 Σεπτέμβρη. Το αγγλικό υπουργείο παιδείας έστειλε ντιρεκτίβα στα σχολεία όλης της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας να σταματήσουν να διδάσκουν οτιδήποτε έχει άμεση ή έμμεση σχέση με την κριτική στον καπιταλισμό. Επειδή τα αγγλικά σχολεία δεν ήταν, βέβαια, φυτώρια νεαρών κομσομολάριων, ίσως εκπλαγείτε για το νόημα μιας τέτοιας απαγόρευσης.

Η μέριμνα του αγγλικού υπουργείου παιδείας για την μαθητιώσα νεολαία του είναι να μην μαθαίνει για «ακραίες πολιτικές απόψεις που έχουν στόχο να ανατρέψουν την δημοκρατία, τον καπιταλισμό ή να σταματήσουν τις ελεύθερες εκλογές». Και πάλι θα έχετε απορίες. Είναι απλό: ένα καλό μέρος της αγγλικής ιστορίας είχε γενναίες αντικαπιταλιστικές (συμπεριλαμβανόμενων και των αντιφασιστικών) δράσεις και πρακτικές. Δράσεις και πρακτικές συνδικάτων, κομμάτων, οργανώσεων. Αυτά τέλος!

Τι μύγα τσίμπησε το αγγλικό καθεστώς; Τόσα χρόνια νεοφιλελεύθερου βούρκου δεν ήταν αρκετά για να πνίξουν κάθε αντικαπιταλιστική όρεξη, ιδέα και δράση; Τι εφιάλτη είδε η κυβέρνηση του Borduk και αποφάσισε ότι η θεωρητική και πρακτική αντικαπιταλιστική κριτική είναι αναδυόμενο τέρας που πρέπει να κοπούν τα κεφάλια του νωρίς νωρίς, αρχίζοντας απ’ τα σχολεία;

Το ένα κίνητρο είναι ότι Ουάσιγκτον, Λονδίνο, και οι συμμαχοί τους πρόκειται πολύ σύντομα (στο ψοφιοκουναβιστάν έχουν ξεκινήσει ήδη) να καδράρουν τον εχθρό – Πεκίνο σαν «κομμουνιστικό, μαρξιστικό – λενινιστικό καθεστώς, που θέλει να εξαφανίσει την ελευθερία και την δημοκρατία στον «ελεύθερο κόσμο» (την οποία, έτσι πάει η τάση, καλύτερα να εξαφανίσουν τα ίδια τα αφεντικά του). Είναι μια απελπισμένη αναβίωση του ψυχροπολεμικού «αντικομμουνισμού» – αλλά αν είσαι στα σκοινιά και έχεις ξεμείνει από ιδέες τι άλλο μπορείς να κάνεις απ’ το να αναμασάς τον εμετό σου;

Το άλλο κίνητρο είναι πιο ενδιαφέρον. Τόσο στο ψοφιοκουναβιστάν όσο και στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας οι ειδικοί παρατηρούν (όχι χωρίς ανατριχίλες) μια άγουρη μεν, συναισθηματική σε μεγάλο βαθμό, αλλά σταθερή και διευρυνόμενη ριζοσπαστικοποίηση σοβαρών τμημάτων της νεολαίας, υπέρ «σοσιαλιστικών» (και πάντως όχι καθαρόαιμα καπιταλιστικών) ιδεωδών. Είναι κάτι απρόοπτο και ιδιαίτερα ενοχλητικό, μετά από τόσα επικά χρόνια νεοφιλελευθερισμού. Είναι όμως αναπόφευκτο, ειδικά εφόσον τα άλλοτε χιλιοτραγουδισμένα «μεσαία στρώματα» στις παραδοσιακές τους εκφάνσεις διαλύονται ήδη, και θα διαλυθούν ακόμα εντονότερα εξαιτίας της γενικευμένης μηχανοποίησης πολλών διανοητικών εργασιών και ειδικοτήτων στην 4η βιομηχανική επανάσταση.

Είναι, λοιπόν, δυνατόν να αφεθούν στις επιρροές «ακραίων πολιτικών απόψεων» και μάλιστα μέσα στις σχολικές αίθουσες; Όχι βέβαια! Αφού η «ελευθερία» δυτικού τύπου έπαψε να είναι τόσο παραγωγική όσο η πειθαρχία ασιατικού τύπου (και τι άλλο είναι η δυτική υγιεινιστική τρομοεκστρατεία αν όχι το πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο βίαιο μάθημα του ότι «αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε»;) σιγά μην διδάσκονται οι αγγλόπαιδες «εισαγωγή στο σοσιαλισμό»! Σιγά μην κολλήσουν “κινέζικα χαρακτηριστικά” εκτός σχεδίου! Μόνο τις εκλεκτές επιλογές που προβλέπει ο νεο-κρατισμός επιτρέπεται να κολλήσουν…

Αργότερα θα απαγορευτούν και οι ανάλογες οργανώσεις, για να γίνει σαφές το τι συμβαίνει… Άντε, γιατί οι πολλές οι «δημοκρατικές εγγυήσεις» είχαν οδηγήσει σε ατέλειωτες ποζεριές…

(φωτογραφία κάτω. Ο κινεζικός καπιταλισμός λέγεται “σοσιαλισμός με κινέζικα χαρακτηριστικά”… Και δεν χάνει ευκαιρία να αποδίδει τιμές στον κυρ Κάρολο. Φαίνεται κάπως μπερδεμένο, αλλά είναι τώρα η εποχή για λεπτολόγες διευκρινίσεις; Κάθε υπουργείο παραμόρφωσης που σέβεται τον εαυτό του θα έλεγε “όχι”…)

Υγιεινομικά μανιτάρια

Κυριακή 27 Σεπτέμβρη. Θυμάστε τότε που οι ανήλικοι είχαν χαρακτηριστεί «υγιεινομικές βόμβες»; Θυμάστε τότε που (κατά τους λακέδες των φαρμακοβιομηχανιών και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους) είχαν «μεγάλη εκρηκτική γόμωση» («μεγάλο ιικό φορτίο» δηλαδή) μέσα στην αθώα και υγιή συσκευασία τους και θα σκότωναν όποιον ηλικιωμένο έβρισκαν σε απόσταση δύο ή τεσσάρων μέτρων;

Θυμάστε μετά που έπαψαν να είναι «υγιειονομικές βόμβες»; Επειδή αποδείχθηκε (είπαν) ότι τελικά οι ανήλικοι δεν είναι παραγεμισμένοι με covid-19, και σε κάθε περίπτωση δεν τον μεταδίδουν και τόσο εύκολα;

Ε, τώρα έχουν κηρυχτεί ξανά σούπερ επικίνδυνοι! Όχι απλές «βόμβες» – «υγιεινομικές πυρηνικές κεφαλές»!! Και οι ανά κράτος αρχές «ύφεσης και αφοπλισμού» έχουν αναλάβει μια τερατώδη δράση εναντίον τους, παίζοντας τα ρέστα τους πάνω στις υγιεινιστικές φοβίες των μεγάλων (συνυπολογιζόμενων των εκπαιδευτικών, που δεν καταλαβαίνουν ότι προσυγράφουν το τέλος του εκπαιδευτικού συστήματος όπου δουλεύουν…) μέχρι να εμφανιστούν τα σωτήρια εμβόλια.

Ο ελληνικός «εθνικός οργανισμός δημόσιας υγείας», ακολουθώντας το διεθνές manual που προβλέπει την γρήγορη και βίαιη αναδιάρθρωση των δύο ιστορικών πυλώνων του φορντικού «κράτους πρόνοιας» (της δημόσιας εκπαίδευσης και της δημόσιας υγείας· οι άλλοι δύο, τα συνταξιοδοτικά συστήματα και οι εργατικές νομοθεσίες έχουν μπει ήδη στις κρεατομηχανές) έδειξε πόσο εύκολο και απλό είναι να ανάψει το φυτίλι μιας σχεδιασμένης κατάρρευσης που θα μπορεί να πουληθεί όπως όλα τα υπόλοιπα, εδώ και μήνες, δηλαδή σαν «προστασία της δημόσιας υγείας».

Τι ανακοίνωσε ο ε.ο.δ.υ. πριν καμμιά δεκαριά μέρες σαν αντι-covid πρωτόκολλο για τα σχολεία; Ότι το συνάχι, το απλό χειμωνιάτικο συνάχι, είναι ύποπτο covid-19, και ότι έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται! Σύμφωνα με τον συγκεκριμένο μηχανισμό, αρκεί οποιοσδήποτε μαθητής να εμφανίσει πυρετό πάνω από 37,5 («δέκατα» δηλαδή…), βήχα (και μύξες) για να χαρακτηριστεί ύποπτο κρούσμα covid-19!!! Σχολείο έχετε πάει, κι αν δεν θυμάστε ρωτείστε τους γονείς αν υπήρξε χρονιά που δεν αρπάξατε τουλάχιστον μια φορά (ο στατιστικός μέσος όρος είναι δύο φορές στους 8 – 9 μήνες) ένα συνάχι, έχοντας τα παραπάνω συμπτώματα…

Αυτή η απλή «οδηγία», που σκοπεύει να τινάξει στον αέρα την φετεινή χρονιά κατασκευάζοντας έναν εντελώς τεχνητό «μεγα-δυναμίτη» (για τον οποίο, φυσικά, θα φταίνε οι ανήλικοι!!!) έχει σοβαρές συνέπειες. Τις οποίες υπέδειξε η διευθύντρια της παθολογικής κλινικής του νοσοκομείου Ρεθύμνου (η παθολόγος / λοιμωξιολόγος Ελένη Ιωαννίδου):

– Από την στιγμή που ένας μαθητής / μια μαθήτρια θεωρείται ύποπτος covid επειδή έβηξε, φταρνίστηκε ή έχει δέκατα, θα μπει σε απομόνωση στο σχολείο (με τους καθηγητές να ντύνονται σαν διαστημάνθρωποι, και να καλούνται τα συνεργεία απολύμανσης) και θα σταλεί πακέτο σπίτι του, όπου θα πρέπει να μείνει κρατούμενος / εσώκλειστος για δυο βδομάδες.

– Εννοείται πως αρχίζει η αλυσίδα των τεστ για το οικογενειακό του περιβάλλον…

– Κι αν του / της περάσει το συνάχι; Α χα!!! Το σύστημα δεν τα τρώει αυτά!!! Για να γυρίσει στο σχολείο θα πρέπει να κάνει PCR τεστ που να αποδειχθεί «καθαρός»! Είτε θα το κάνει σε ιδιώτη γιατρό (100άρα στο νερό) είτε θα πρέπει να πάει στο νοσοκομείο, όπου φυσικά θα βρίσκονται κι άλλοι ανήλικοι (για τον ίδιο λόγο), να στηθεί στην ουρά, κλπ κλπ.

– Εννοείται ότι αν ξανασυναχωθεί, ξανά τα ίδια…

– Κι αν συμβεί να έχουν 2 ή 3 παιδιά συνάχι ταυτοχρόνως, στην ίδια τάξη; Αρχίζουν τα λουκέτα…

Ποιός, λοιπόν, ανήλικος / η δεν θα περάσει φέτος ένα τουλάχιστον συνάχι, ειδικά αν ο χειμώνας είναι βαρύς; Μ’ αυτόν τον απλό τρόπο, ονομάζοντας το κρέας ψάρι, δηλαδή το συνάχι «υποψία covid», πετυχαίνονται δύο στόχοι με μια πετριά. Αφενός θα είναι μισοάδεια τα σχολεία και αφετέρου «θα επιβαρυνθεί επικίνδυνα το δημόσιο σύστημα υγείας» (ή θα ξεπαραδιαστούν οι οικογένειες στα χαμηλά, ειδικά αν έχουν δύο ή τρία παιδιά…). Πρακτικά δεν μπορούν καν να υπολογιστούν οι συνέπειες των «ψευδώς θετικών» τεστ PCR (συνηθισμένες) σε νεαρούς και νεαρές, καθώς θα τους στέλνει με το ζόρι ο ε.ο.δ.υ. και οι φόβοι εκπαιδευτικών και οικογενειών στο covidικρίωμα.

Κάποιοι θα παρατηρήσουν: έχουν παρανοήσει οι «ειδικοί» και δεν ξέρουν τι κάνουν. Ακόμα κι αυτό θα μπορούσε να συζητηθεί, με μία όμως τεράστια διαφορά: δεν έχουν όλοι όσοι «παρανοούν» εξουσία πάνω σε άλλους. Οι παρανοϊκοί της εξουσίας εκδηλώνουν απλά την εξουσιαστική παράνοια· καθ’ οδόν προς τον παράδεισο της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.

Παγιδευμένοι απ’ τη μια μεριά στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία και απ’ την άλλη σε μια συχνά τερατολογική απόρριψη (των μασκών…) μεγαλύτεροι και μικρότεροι δεν μπορούν να συλλάβουν την συνθετότητα (και τον κυνισμό) αυτής της ωμά βίαιης διαχείρισης…

(Να θυμήσουμε ότι η «υποψία» μιας οποιασδήποτε αρχής είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να λυθούν τα χέρια της. «Ύποπτος» τέλεσης του τάδε ή του δείνα εγκλήματος – συνεννοούμαστε…)

(φωτογραφίες: Πάνω η εντολή του αφεντικού. Κάτω, ένα απόσπασμα του θυμού της γιατρίνας απ’ το Ρέθυμνο)

Ανορθόδοξος (και ασύμμετρος) πόλεμος

Κυριακή 27 Σεπτέμβρη. Θα μπορούσε να είναι απλή σύμπτωση, ή μια απ’ αυτές τις πανουργίες της ιστορίας. Το γεγονός είναι όμως πολύ κραυγαλέο δυστυχώς για να το προσπεράσουμε. Δεν γίνεται τα αφεντικά να σηκώνουν συνέχεια το μεσαίο δάκτυλο των παχουλών χεριών τους και να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε!

«Δένοντας» ένα τμήμα του πληθυσμού, και μάλιστα στον αντίποδα των παραδεδεγμένα ευάλωτων (από την άποψη της υγείας τους) κοινωνικών ομάδων, «δένοντας» δηλαδή τους μαθητές και τις μαθήτριες σ’ έναν ιστό κατάλληλα πλεγμένης κινδυνολογίας, τα δυτικά κράτη και τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος κερδίζουν ένα καλό οκτάμηνο / εννιάμηνο. Ένα ικανό διάστημα τρομοεκστρατείας, ως τις αρχές του επόμενου καλοκαιριού.

«Κανονικά», σύμφωνα με τις διακηρύξεις και τις υποσχέσεις, τα σωτήρια εμβόλια θα έπρεπε να είναι με εκατομμύρια βελόνες έτοιμες τον ερχόμενο Νοέμβριο, Δεκέμβριο· το αργότερο στις αρχές Γενάρη. Φαίνεται όμως ότι υπάρχουν επιπλοκές και θα υπάρξουν καθυστερήσεις. Τα κόκκινα μαντήλια διαπιστώνουν ότι η ε.ε. ετοιμάζεται να εξαπολύσει μια γιγάντια εκστρατεία “πειθούς” υπέρ των εμβολίων γενετικής μηχανικής (είναι πολλά τα λεφτά!), μια εκστρατεία με ψέμματα και απειλές, μήπως και κατασταλεί η όλο και πιο μαζική αντίσταση σ’ αυτό το κτηνώδες παγκόσμιο πείραμα. Απ’ την άλλη θεωρείται σίγουρο ότι με διάφορες φόρμουλες τα δυτικά κράτη θα εμποδίσουν την κυκλοφορία οποιουδήποτε κινεζικού ή ρωσικού εμβολίου στην επικράτειά τους· αν τα άφηναν θα ήταν, απλά, το τέλος (και) των φαρμακοβιομηχανιών τους.

Συνεπώς η μεγάλη επιχείρηση γενετική μηχανική, μεταλλάξεις, επιτήρηση και «θεραπεία» χρειάζεται περισσότερο χρόνο φόβου και απαγορεύσεων απ’ όσο υπολογιζόταν πριν λίγους μήνες. Απ’ όλα τα διακριτά κοινωνικά υποκείμενα και ομάδες οι ανήλικοι ήταν ως πριν αυτούς τους λίγους μήνες οι πλέον «καθαροί» και οι λιγότερο επίφοβοι να γονατίσουν (υποτίθεται) τα δημόσια συστήματα υγείας. Και απ’ την άλλη ήταν οι πιο κατάλληλες κοινωνικές φιγούρες για να επιτευχθεί ομαλά και χωρίς προβλήματα με φυσικό τρόπο η γενική ανοσία του πληθυσμού.

Είναι ίσως σκληρό το να αναγνωριστεί, και φυσικά υπάρχουν πάντα οι ανοσο-μπαγλαμάδες που κατηγορούν ό,τι δεν καταλαβαίνουν για «συνωμοσιολογία». Υπάρχει μια στροφή 180 μοιρών σε σχέση με το υγειονομικό βάρος της νεολαίας που δεν ψηφίζει, της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δηλαδή, και αυτή η στροφή έγινε μέσα στο καλοκαίρι. Αντιμετωπίζεται σαν χειραγωγήσιμη μάζα, άνευ συνεπειών για το σύστημα. Χωρίς πολλές εξηγήσεις οι πρώην «υγιειονομικές βόμβες» ξανα-έγιναν τέτοιες, παρότι ακόμα και τα πιο πρόχειρα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο. Χωρίς πολλές εξηγήσεις τα 6χρονα και τα 7χρονα και τα 8χρονα «σφραγίστηκαν» στο πρόσωπο – την ίδια στιγμή που μόλις κτυπήσει το κουδούνι, στις διπλανές παιδικές χαρές, ξαναγίνονται ανθρωπάκια και παίζουν όπως προβλέπει η ηλικία τους. Ευτυχώς.

Η μετατροπή του κοινού συναχιού σε «προθάλαμο του covid» είναι το ως τώρα τρελό μεθύσι των λακέδων της «νέας κανονικότητας». Όμως δεν μπορεί να αμφισβητηθεί αν δεν αποκατασταθεί η κριτική κατανόηση της πραγματικότητας όλης αυτής της τρομοεκστρατείας.

Εκεί τελειώνουν οι απλοϊκότητες και οι fast track εξηγήσεις.

Σπουδή στον καταναγκασμό

Δευτέρα 14 Σεπτέμβρη. Τα παιδιά που από σήμερα θα πρέπει να φοβούνται ότι «μεταφέρουν κάτι επικίνδυνο» που μπορεί να εκτοξευτεί απ’ το στόμα ή/και την μύτη ως χτες έπαιζαν κανονικά. Σας διαβεβαιώνουμε: τα χαζεύαμε σε πολλά μέρη αυτής της κωλοεπικράτειας. Λιάζονταν, σπρώχνονταν, έτρεχαν, έπεφταν, έπαιζαν, τσακώνονταν, τα ξαναέβρισκαν, φιλιόντουσαν, φλέρταραν – ότι κάνουν δηλαδή αυτές οι ανθρώπινες ηλικίες. Όταν έχουν το περιθώριο να είναι οι ηλικίες τους.

Το φορντικό εκπαιδευτικό σύστημα, μπορεί να διακήρυσσε πως είναι διαδικασία απόκτησης γνώσεων, όμως κύρια και πάνω απ’ όλα ήταν μηχανισμός πειθάρχησης. Απ’ το ωράριο, το πρωϊνό ξύπνημα και το κουδούνι (εκπαίδευση για την δουλειά στο εργοστάσιο ή σε οτιδήποτε σαν εργοστάσιο) μέχρι την προσευχή, τον εθνικό ύμνο και την πειθάρχηση των σωμάτων στην καθιστή στάση, το φορντικό μαζικό εκπαιδευτικό σύστημα παρήγαγε (ή αυτό επεδίωκε) μαζικά πειθαρχημένα σώματα και μυαλά, δηλαδή πάλι σώματα. Δεν πετύχαινε πάντα…Αλλά αυτός ήταν ο στόχος.

Αυτό το σύστημα έχει χάσει την ιδεολογική και πειθαρχική αξία του προ πολλού – για την γνωσιολογική ούτε λόγος! Οι ανάγκες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης δεν το χρειάζονται. Φαίνεται όμως ότι βρέθηκε μια ακόμα αποστολή να εκληρώσει πριν αρχίσει να χάνεται στα βάθη της ιστορίας: την εκπαίδευση στον υγιεινιστικό τρόμο!

Οι ανήλικοι χαρακτηρίστηκαν «υγιεινομικές βόμβες» νωρίς νωρίς – και είναι μεγάλη τύχη για τους ιερείς της σωτηρίας μας και κάθε είδους καθάρματα ειδικούς το ότι αυτοί οι ανήλικοι δεν συνωμότησαν να τους φτύνουν όπου τους πετυχαίνουν. Αφού δεν υπήρξαν οι πρέπουσες αντιδράσεις, τώρα τα σχολεία γίνονται light σανατόρια. Ο ιός δεν είναι φονικός, οι ανήλικοι δύσκολα τον μεταδίδουν, και οι μάσκες είναι άχρηστες – υπάρχει όμως κάτι που απ’ την αρχή ήταν έξω και πάνω απ’ τις υγιεινομικές τρομοϋστερίες. Κι αυτό εμφανίζεται ξανά όσο πιο ωμά γίνεται: η διαταγή, και η τιμωρία.

Υποθέτουμε ότι σήμερα έξω απ’ τις καγκελόπορτες των σχολείων θα τσακώνονται γονείς με γονείς, γονείς με εκπαιδευτικούς, ακόμα και παιδιά με παιδιά. Υποθέτουμε επίσης (κι αυτό είναι ακόμα πιο βάσιμο) ότι οι ειδικοί της εξουσίας θα παρατηρούν, θα καταγράφουν, θα φτιάχνουν αλγόριθμους και καμπύλες γι’ αυτές τις αντιδράσεις. Θα βυθομετρούν τα πάθη, θα στέλνουν τους δημαγωγούς τους να κάνουν «ρεπορτάζ», θα ελεεινολογούν και θα επαινούν. Ο χορός των κανίβαλων θα ξαναστηθεί γύρω απ’ την «μάσκα στα σχολεία» – και οι μασκαράδες θα χειροκροτούν με τα παχουλά τους χεράκια.

Σε κάποιον απ’ τους ειδικούς ξέφυγε πριν λίγες ημέρες: τις νεαρές ηλικίες είναι πιο εύκολο να τις εκπαιδεύσουμε… είπε.

Σε τι; Στη νεκροφιλία… Δεν το είπε, αλλά έχει σημασία; Το παλιό έχει πεθάνει, το καινούργιο γεννιέται με βία, και επωφελείται απ’ τη νοσηρότητα της μετάβασης. Σε τέτοιες εποχές οι νεκρόφιλοι προσπαθούν να γίνουν μόδα…

(φωτογραφία: Είναι από σχολεία της ταϋλάνδης… Διάφοροι θα ήθελαν να τα αντιγράψουν ακριβώς – αλλά καταλαβαίνουν ότι χρειάζεται κάποια αυτοσυγκράτηση. Στο τέλος μπορεί να κάνουν και λίγο πίσω – αλλά οι επιδιώξεις τους είναι ξεκάθαρες…)

Το πανί και το πιστόλι

Παρασκευή 21 Αυγούστου. Ακόμα κι αν κάποιος δεχόταν, σαν έκφραση καλοπιστίας, ότι το μασκάρισμα σε κλειστούς χώρους έχει μια κάποια υγιεινομική δικαιολόγηση (πράγμα συζητήσιμο…), η διαταγή για υποχρεωτικό μασκάρισμα σε ανοικτούς χώρους τί δικαιολογία έχει; Ακριβώς την ίδια με την απαγόρευση του καπνίσματος σε ανοικτούς χώρους, σε διάφορα κράτη: καμμία!

Όταν η παράνοια της εξουσίας ξεγυμνώνεται από κάθε λόγο (: reason) νομιμοποίησης και δικαιολόγησης, αποκαλύπτεται η ωμή της αλήθεια: σας επιβάλλω να κάνετε το Α και το Β επειδή έτσι θέλω και μπορώ· κι όποιος αντισταθεί θα τιμωρηθεί δεόντως. Εξηγήσεις και δικαιολογίες δεν χρειάζονται.

Το κίνητρο δεν είναι, και δεν ήταν ποτέ, η πρόληψη έναντι ενός πραγματικά επικίνδυνου και φονικού ιού, αφού τέτοιος δεν υπήρξε ποτέ. Το κίνητρο ήταν πάντα βιο-πολιτικό: ο έλεγχος και η τροποποίηση των συμπεριφορών, των κοινωνικών σχέσεων, των σωμάτων. Το υποχρεωτικό μασκάρισμα σε ανοικτούς χώρους είναι η συνέχεια των πραξικοπηματικών γενικών απαγορεύσεων κυκλοφορίας με άλλο τρόπο: ιδιωτικό, ατομικό, επιδεκτικό εν-σωμάτωσης απ’ τον καθένα και την καθεμιά χωριστά. Και ελέγξιμο με ονοματεπώνυμο και λοιπά στοιχεία: πρόστιμα, πρόστιμα, πρόστιμα…

Πρακτικά μάλιστα οι δημόσιοι χώροι είναι εκεί που η επιτήρηση και η καταστολή είναι πιο εύκολες και αποτελεσματικές. Ενώ είναι δύσκολο να υπάρχει ένας μπάτσος σε κάθε μαγαζί, τα μπλόκα στους δρόμους είναι εύκολα, με γνωστό know how… Το «σε είδα, δεν φόραγες μάσκα» του οργάνου (θα) είναι μια ακόμα παραλλαγή του πανοπτικού της δημόσιας τάξης· που εξελίσσεται και θα εξελιχθεί ακόμα περισσότερο και τεχνικά.

(φωτογραφία (ευχαριστούμε την Ε.): Αυτή είναι σχολική αίθουσα στην ταϋλάνδη… Σε ένα κράτος 69 εκατομυρίων που είχε τον τρομακτικό αριθμό των …58 (ολογράφως: πενήντα οκτώ) νεκρών χρεωμένων στον covid-19… Οπότε αναρωτιόμαστε αν υπάρχει διαστροφή της εξουσίας που θα κολώσει να εκδηλωθεί αξιοποιώντας το άλλοθι της “προστασίας της υγείας”… αν δεν βρει αντίσταση!)

Για τον φόβο του στιγματισμού

Πέμπτη 21 Νοέμβρη. Το ότι το νεαρό φοιτηταριάτο της ασοεε έχει μπερδέψει την ψήφο του σε γενικές συνελεύσεις με τα like στα social media είναι κάτι που ταιριάζει στα ήθη της εποχής του. Μπορεί όποιος θέλει να ελεεινολογήσει την απόφασή τους υπέρ των «ηλεκτρονικών ψηφοφοριών», αλλά θα έχει γύρω στο 60% άδικο. Η φαντασμαγορία των εμπορευματικών επιλογών έχει κατακτήσει και τις κοινωνικές σχέσεις σαν τέτοιες… Αυτά τρώνε τα παιδιά, αυτά χέζουν. Πώς αλλιώς;

Το φοιτηριάτο της ασοεε, πρωτοπόρο του νόμου και της τάξης (από ατύχημα ή σύμπτωση), απαρριθμεί τα πλεονεκτήματα του ηλεκτρονικού wish you were not here, ζητώντας “την καθιέρωση ηλεκτρονικής πλατφόρμας μέσω της οποίας όλοι οι φοιτητές θα μπορούν να ψηφίζουν για τις φοιτητικές συνελεύσεις”: ψηφοφορία από απόσταση, σβελτάδα, αποφυγή λαθών στην καταμέτρηση (αχ αυτοί οι αλάθητοι αλγόριθμοί!), ανωνυμία… και: χωρίς τον φόβο του στιγματισμού.

Πριν σηκωθούν οι πέτρες του αναθέματος, θα πρέπει να ασχοληθούν όσοι / όσες ενδιαφέρονται για την πραγματικότητα και όχι για τις φαντασιώσεις τους, με το πως (και γιατί) η γενιά που (νομίζει ότι) ζει κάνοντας απλά μπανιστήρι ο ένας στον άλλον, φοβάται, φοβάται, και μόνον φοβάται. Όχι, δεν φταίνε οι αναρχικοί – το φαινόμενο είναι τόσο διεθνές ώστε δεν χωράνε οι ελληνικοί μικροαστικοί επαρχιωτισμοί… Όχι, δεν πρέπει να εφευρεθεί επειγόντως ένα αντι-φοβικό εμβόλιο· ακόμα κι αν κάτι τέτοιο ήταν εφικτό θα το πατεντάριζε αιώνια κάποια φαρμακοβιομηχανία. Στα σίγουρα: αυτό που ονομάζεται «πολιτικό περιβάλλον» διαμορφώνεται πια τόσο φοβικά ώστε η μόνη επιλεκταία μέθοδος «συμμετοχής στη δημοκρατία» είναι να κρύβεται ο καθένας (να νομίζει ότι κρύβεται) going digital.

Πού να σκεφτούν τα καημένα τα παιδιά (της ασοεε και όχι μόνο) πως όσο περισσότερο μεσολαβούν τις πράξεις τους με τις ηλεκτρονικές μηχανές «χωρίς τον φόβο του στιγματισμού» τόσο περισσότερο παραδίδονται στις εταιρείες ψηφιακής μεσολάβησης και πακετάρονται ανάλογα; Πού να καταλάβουν τα δύστυχα ότι η «ξεκούρασή» τους μεταφράζεται σε αλυσίδες, τις οποίες αν και όποτε αντιληφθούν (δεν είναι απαραίτητο: μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…) θα είναι αργά, πολύ αργά, και θάχουν κουραστεί;

Οι «ασφαλίτες» βρίσκονται ήδη στους λογαριασμούς τους στα social media. Και τα καημένα τα παιδιά δείχνουν ότι τους αγαπούν. Χωρίς τον φόβο του στιγματισμού: δύσμοιρα, όλοι οι μελλοντικοί εργοδότες σας έχουν ήδη τον «φακελό» σας! Κι εσείς παρτάρετε…

Δύσμοιρα και ήδη κατεστραμμένα φοιτηταριάτα αυτού του επίκαιρου είδους: η ασταμάτητη μηχανή λυπάται για εσάς· αλλά η κάθε google, σημερινή και αυριανή, σας συγχαίρει!

Καμαρώστε! (Όσο προλαβαίνετε…)

Οι κλειδοκράτορες

Τετάρτη 13 Νοέμβρη. Ο γνωστός κανόνας ότι οι παλιοί «αριστεροί» (ή αριστερούληδες) γίνονται ικανότατοι δεξιοί επιβεβαιώθηκε άλλη μια φορά με τον πρύτανη της ασοεε. Ωστόσο ο κυρ Μανώλης ο Γιακουμάκης θα πρέπει να το θυμάται: δεν είναι ιδιοκτήτης κανενός πανεπιστημίου, για να το κλειδώνει και να το ξεκλειδώνει κατά τα γούστα του. Όχι «λόγω ναρκωτικών» όπως πέρυσι, αλλά «προληπτικά»… Εν όψει αγίου Πολυτεχνείου… Πώς το είχε πει ο Μπους ο Β; Προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας! Ε, αυτό, σε συσκευασία Πατησίων…

Αυτό που έκανε ο κυρ Μανώλης έχει όνομα κακόηχο. Λέγεται lock out. Κυριολεκτικά «σας κλειδώνω έξω». Ουσιαστικά (και σε απλά ελληνικά) ονομάζεται «αντ-απεργία». Είναι παλιά μέθοδος των αφεντικών (που «ασκούν τα δικαίωματα της ιδιοκτησίας τους»…) για να αντιμετωπίζουν απεργίες και καταλήψεις εκ μέρους των εργατών τους. Αλλά η ασοεε δεν είναι το μαγαζί του κυρ Μανώλη. Κανένα πανεπιστήμιο δεν είναι «μαγαζί» οποιουδήποτε. Το πετάω τους φοιτητές («μου») έξω είναι μια απόφαση που θίγει βασικές λειτουργίες και σχέσεις στα «ιδρύματα» – σύμφωνα με τα mainstream ήθη και έθιμα…

To lock out ουσιαστικά δεν είναι «βάζω λουκέτο» για τους πάντες: όλες οι λειτουργίες που δεν απαιτούν την παρουσία εκείνων – που – κλειδώνονται – έξω γίνονται κανονικά. Τα στελέχη, τα επιστημονικά και παραεπιστημονικά κυκλώματα, οι προφεσόροι και τα γραφεία τους (προκειμένου για πανεπιστήμιο) μπαινοβγαίνουν και κάνουν τις δουλειές τους όμορφα κι ωραία. Συνεπώς το lock out σ’ ένα πανεπιστήμιο μπορεί θαυμάσια, και χωρίς κανένα τόνο υπερβολής, να ονομαστεί απαλλοτρίωση του πανεπιστημίου εκ μέρους όσων το θεωρούν μαγαζί τους· και έχουν το έξωθεν Ο.Κ. να το θεωρούν τέτοιο. Παρακαλούμε προσέξτε το: σε αντίθεση με ένα οποιοδήποτε κοινό μαγαζί, του οποίου ο ιδιοκτήτης δεν χρειάζεται την έξωθεν έγκριση για να το κλείσει, στα πανεπιστήμια καμμία διοίκησή τους δεν πρόκειται να πετάξει έξω τους φοιτητές αν δεν έχει εξασφαλίσει το Ο.Κ. της αστυνομίας ότι θα τους διαλύσει αν μαζευτούν γύρω γύρω!

Συνεπώς, το ότι οι απαλλοτριωτές δεν κρατάνε παλούκια αλλά φοράνε γραβάτες και, επιπλέον, ανεμίζουν κάποιου είδους «θεσμικό ο.κ.» έχει, βέβαια, την σημασία του· αλλά περί αντιδραστικής απαλλοτρίωσης και βίαιης έξωσης πρόκειται. Αυτό δεν αλλάζει.

Το πως αντιμετωπίζεται ένα «εργοδοτικό» ή «διοικητικό» lock out είναι γνωστό και ιστορικά κατοχυρωμένο. Είτε πρόκειται για εργοστάσιο, είτε πρόκειται για κτίρια γραφείων – είτε για πανεπιστήμιο. Σπάσιμο της αντιδραστικής, «ιδιοκτησιακής» απαλλοτρίωσης, και ανακατάληψη. Φυσικά τέτοιες απαντήσεις δεν αρέσουν καθόλου στα όποια (κάθε φορά) αφεντικά: αμφισβητούν την εξουσία τους και την απεριόριστη δυνατότητά τους να την ασκούν. Οπότε ρίχνουν τις μάσκες (αν συμβαίνει να φοράνε τέτοιες…) και αναθέτουν την «διαχείριση της υπόθεσης» στους καθ’ ύλην αρμόδιους…

Σωστά έπραξαν, λοιπόν, οι νεαρές και οι νεαροί των «αγωνιστικών κινήσεων» (αυτά τα πανό είδαμε…) Έπραξαν σωστά όχι βέβαια με βάση τα κριτήρια των «απαλλοτριωτών», αλλά με βάση την κινηματική ιστορία (και εις τα ευρώπας γίνονται αυτά – το λέμε για τους «ευρωπαϊστές»!..) Και με βάση την θέση τους στην εκπαιδευτική μηχανική. Αν είχαν περισσότερη εμπειρία ή/και λιγότερο φόβο θα πετύχαιναν, επίσης, να μην πατήσουν τις αρβύλες τους οι μπάτσοι μέσα στο ίδρυμα – για το συμβολισμό του πράγματος… Διότι (όλα κι όλα!): ο υπουργός τάξης είναι αυτός που είναι, αλλά όχι ηλίθιος. Καθόλου δεν θα ήθελε ανοιγμένα κεφάλια φοιτητών και φοιτητριών, όσους δημαγωγικούς μηχανισμούς κι αν διαθέτει…. (Σίγουρα δεν θα ήθελε ανοιγμένα κεφάλια που να εικονίζονται σε κάποια media… )

Προχτές στην Πατησίων αυτά τα συνεργαζόμενα «πανεπιστημιακά, εξω- και αντι-πανεπιστημιακά στοιχεία» (πρύτανης, υπουργός τάξης και λοιπά όργανα) έκαναν το λάθος που έδειχναν ότι προσπαθούν να αποφύγουν. Το έκαναν από υπερβάλλοντα ζήλο; Από λάθος υπολογισμό; Όπως και νάχει το έκαναν: έδειξαν ότι φοβούνται.

Όχι ειδικά τους συγκεκριμένους φοιτητές και τις φοιτήτριες της ασοεε. Φοβούνται ότι «η ρητορική της δημόσιας τάξης» δεν (θα) είναι πειστική απέναντι στο φασισταριό που τους παρακολουθεί αν ασχολείται μόνο με περιθωριακούς μύωπες – εύκολους στόχους.. Γι’ αυτό και το «plan B» τους (το βασικό ίσως) είναι να τρομοκρατήσουν πολύ ευρύτερα κοινωνικά υποκείμενα… Πάνω από 100 πάνοπλοι μπάτσοι όλων των ειδών για 200 νεαρούς διαδηλωτές; Άθλια δημαγωγία εκ των υστέρων; Σιγά ρε Χρυσοσεριφίδη!!! Σιγά! Τόσα κιλά πιστολάδες για την μόστρα;

Φοβούνται· κι αυτό τους κάνει περισσότερο επικίνδυνους… Όπως τους κάνει ακατάσχετα φλύαρους σ’ αυτή τη φάση: πρέπει να επιβάλλουν δημαγωγικά τους εαυτούς τους, για να μπορούν να επιβάλλονται ευκολότερα και πιο σιωπηλά στο μέλλον.

(φωτογραφία: Πετάμε στην άκρη τους συνηθισμένους “καλοθελητές / μεσολαβητές” και απαντάμε στην απλή ερώτηση: Ή με τους μεν ή με τους δε…. Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει!)

Οι κλεπταποδόχοι της ιδεολογίας

Τετάρτη 13 Νοέμβρη. Απ’ τα πρώτα αναρχοαυτόνομα χρόνια της, σε “αρχαίους” καιρούς, η ασταμάτητη μηχανή έμαθε (και έτσι πορεύτηκε) ότι δεν υπάρχει κανένα «άσυλο» (πανεπιστημιακό ή άλλο) σαν φυσικό ταμπού, όπως νομίζουν οι διάφορων αποχρώσεων μικροαστοί, συμπεριλαμβανόμενων των χύμα. Αν λάβει κανείς σοβαρά υπόψη του το τεχνικό ζήτημα του πως και πότε η στρατοαστυνομία μπορεί να εισβάλει που, τότε οποιαδήποτε κοινή πολυκατοικία ή κτίριο γραφείων οπουδήποτε στην πόλη είναι πολύ πιο «άσυλο» (δηλαδή: είναι τεχνικά πιο δύσκολη η εισβολή σ’ αυτό) απ’ τα προαύλια των ιδρυμάτων!

Η μυθολογία του «πανεπιστημιακού ασύλου» και του δήθεν «άβατου» έκαψε πολλών τα μυαλά, μερικές φορές με ζόρικες συνέπειες: χειροπέδες… Κατά τα υπόλοιπα αν έχει κάποια σημασία αυτή η λέξη, είναι τόσο πολιτική όσο σιχαίνεται να καταλάβει ο κάθε μικροαστός – μάζα. Πολιτική; Ναι. Είναι θέμα, καθαρά και ξάστερα, συσχετισμών δύναμης. Υπό ορισμένες οργανωτικές προϋποθέσεις (κι αυτό έχει συμβεί κινηματικά τουλάχιστον μια φορά, το 1990…) η δύναμη (της οποίας οι συσχετισμοί παίζουν ρόλο) μπορεί να έχει ακόμα και «στρατιωτική» διάσταση – να παραπέμπει δηλαδή σε αντίπαλα «δυναμικά βίας» για τα οποία κανείς δεν είναι σίγουρος εκ των προτέρων ποιος μπορεί πράγματι να ασκήσει ή όχι.

Όμως πέρα απ’ την στενά εννοημένη βία (για την οποία, χάρη της σύντομης σημείωσης εδώ, μπορούμε να αποδώσουμε στο κράτος την αναμφισβήτητη υπεροχή – όχι όμως και την πολιτική ευχέρεια!) υπάρχουν σημαντικές επιπλέον διαστάσεις. Το «πανεπιστημιακό άσυλο» μπορεί να κρατηθεί σαν τέτοιο μόνο υπό την προϋπόθεση ότι εκείνοι κι εκείνες που το υπερασπίζονται μπορούν να υπερασπιστούν πιο αποτελεσματικά τις ανταγωνιστικές στοχεύσεις και πρακτικές που προκάλεσαν την «επέμβαση του νόμου και της τάξης» – ακόμα και μετά απ’ την όποια εναντίον τους «επέμβαση»… Η πιο πάνω πρόταση βάζει αμέσως στον πάγκο τα ζητήματα: ποιοί, υπερασπίζονται τι, για λογαριασμό ποιών (από κοινωνική και πολιτική άποψη), εναντίον ποιών, και πότε. Όχι τι φαντάζονται ό,τι κάνουν – αρκετά με τις second lives! Τι συμβαίνει πραγματικά!

Για να το κάνουμε λιανά μ’ ένα παράδειγμα. Μια πραγματική εργατική συνέλευση μέσα σε πανεπιστημιακό χώρο είναι ξεκάθαρα “παράβαση” της νομοθεσίας (και της ιδεολογίας) περί “ασύλου”. Τί δουλειά έχουν τα εξω-φοιτητικά στοιχεία; Καμμία… Όποιος σκοπεύει να υπερασπιστεί μια τέτοια συνέλευση οποτεδήποτε χρειαστεί, έχει πολύ δουλειά από σήμερα, αύριο και μεθαύριο – για να στριμώξει τη νομοθεσία και την ιδεολογία έγκαιρα…

Τελευταίο και σύντομο, σαν υπενθύμιση για κάτι απ’ τα πολλά που αγνοούνται, σε μια κοινωνία χωρίς μνήμη: εκείνη την επέτειο-της-εξέγερσης-του-‘73 το 1980, μετά την καταστολή της πορείας των «δέκα χιλιάδων προβοκατόρων» όπως εύστοχα την χαρακτήρισε κάποιος, και τους δύο δολοφονημένους στο δρόμο (Κανελλοπούλου και Κουμής), οι μπάτσοι πυροβολούσαν απ’ την Στουρνάρα μέσα στο Πολυτεχνείο. Όταν λέμε «πυροβολούσαν» εννοούμε πυροβολούσαν! Με κανονικές σφαίρες. Αν, τελικά, ο νεαρός Σ.Π. επέζησε απ’ την σφαίρα που έφαγε στο στήθος, αυτό βέβαια δεν ήταν θέμα «ασύλου» ή «μη ασύλου». Ήταν θέμα τύχης: η σφαίρα δεν τον βρήκε στην καρδιά. Στις σφαίρες δεν υπάρχουν «φυσικά όρια» του είδους «κάγκελο» και «πύλη»…

Ακόμα και η βροχή δακρυγόνων σε μεταγενέστερες καταλήψεις επιβεβαίωσε αυτό το απλό: αν το όποιο κράτος, μέσω της αστυνομίας του και των «αγανακτισμένων πολιτών» του, μπορεί να «διαχειριστεί» μια επιχείρηση που έχει ασφυξία από χημικά και τραυματίες διαδηλωτές από κλομπ και πέτρες· αν την επόμενη ημέρα έχει τους μηχανισμούς (συνήθως τους έχει) και τους κοινωνικούς συσχετισμούς (προσπαθεί να τους φτιάξει…) για να «πείσει» ότι καταστέλει «αντικοινωνικούς εξτρεμιστές» που έχουν «οχυρωθεί κάπου» (σ’ ένα πανεπιστημιακό κτίριο ας πούμε), τότε το «πανεπιστημιακό άσυλο» γίνεται απλά μια πόρτα που μπορεί να ανοίξει… (Και το εκκλησιαστικό, και το οικογενειακό και οποιοδήποτε άσυλο το ίδιο είναι. Δεν υπάρχει de facto άβατο για καμμία εξουσία! Υπάρχουν μόνο εμπόδια που θα της στοιχίσει ακριβά αν προσπαθήσει να υπερκεράσει…)

Ηθικό δίδαγμα; Όσοι είναι ηλίθιοι παίζουν με τις κρατικές θεσμίσεις (τέτοιο είναι το «άσυλο») σα να είναι ιερές. Όσοι δεν είναι ηλίθιοι πολεμούν λαμβάνοντας υπόψη σοβαρά τις κάθε φορά συνθήκες.

Σε κάθε περίπτωση πολεμούν.

Μάθε παιδί μου γράμματα

Δευτέρα 23 Σεπτέμβρη. Ήταν γνωστό εδώ και χρόνια. Αν αρκετοί νεαροί αμερικάνοι κατατάσσονται σαν μισθοφόροι στον αμερικανικό στρατό για κάποιο διάστημα για να συγκεντρώσουν τα λεφτά που χρειάζονται για να σπουδάσουν, υπάρχουν αρκετές νεαρές αμερικάνες φοιτήτριες που εκδίδονται για τον ίδιο σκοπό.

Το δεύτερο γινόταν, γενικά, “κρυφά”. Όχι πια. Η πλατφόρμα SeekingArrangement προσφέρει την δυνατότητα αμοιβαίας επιλογής· εισάγεται έτσι και η «προσωρινή – ή soft – πορνεία» στις ευκολίες του ψηφιακού διαμοιρασμού.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο γίνονται προσιτά τόσο τα μεγέθη όσα και τα προφίλ. Τόσο των ενδιαφερόμενων φοιτητριών, όσο και των πελατών τους. Περίπου 2,7 εκατομμύρια φοιτήτριες («sugar babies») αμερικανικών πανεπιστημίων (μερικά απ’ τα οποία είναι πρωτοκλασσάτα) έχουν εγγραφεί στην πλατφόρμα προς αναζήτηση κάποιου «εραστή – χορηγού» («sugar daddies») για να πληρώνουν τα δίδακτρα και τα υπόλοιπα έξοδά τους. Παγκόσμια ο αριθμός των φοιτητριών που έχουν εγγραφεί στη SeekingArrangement είναι 4,5 εκατομμύρια. Άλλα περίπου 16 εκατομμύρια (παγκόσμια) είναι νεαρές γυναίκες που δουλεύουν. Όσο για τις πόλεις όπου η SeekingArrangement έχει την μεγαλύτερη πελατεία, είναι κατά σειρά η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Τορόντο, το L.A., το Σύδνεϋ, το Μαϊάμι και το Παρίσι.

Το ζητούμενο δεν είναι ευκαιριακές σχέσεις, περιστασιακά “μεροκάματα”. Αλλά μισθωτές σχέσεις (χωρίς ένσημα και φορολόγηση…) πιο σταθερές και μεσοπρόθεσμες· σίγουρα για όσο διαρκούν οι σπουδές. Εφόσον τέτοιοι διακανονισμοί γίνονται μεταξύ ενηλίκων συναινετικά, έχουν την νομιμότητα ιδιωτικών εμπορικών συναλλαγών. – Τόσα δίνω… – Πόσα θες; – Στα campus θα βρεις αυτό που θες… Άλλωστε είναι γνωστό πως η άλλη λύση στις οικονομικές απαιτήσεις των σπουδών στις ηπα (και όχι μόνο) είναι τα φοιτητικά δάνεια. Κάποιοι θα χαρακτήριζαν τέτοια χρέη (που σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς είναι αδύνατο πλέον να πληρωθούν) χειρότερη εκπόρνευση.

Γίνεται, όμως, πράγματι εθελοντικά αυτή η επιλογή της «μισθωμένης ερωμένης» απ’ τις νεαρές αμερικάνες; Είναι, για να το πούμε αλλιώς, επιλογή ζωής; Το να προβάλεις, σε μια πλατφόρμα, μαζί με τα διανοητικά σου ενδιαφέροντα (τις σπουδές) και τα σωματικά σου προσόντα, σ’ ένα παζάρι “λευκής σαρκός plus” (όπου το «plus» σημαίνει ότι δεν είσαι του πεζοδρομίου αλλά του αμφιθεάτρου), αντέχει τον χαρακτηρισμό “επιλογή”; Δεν θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για οικονομική βία που αναγκάζει νεαρές γυναίκες να μοστράρονται σε κάθε φραγκάτο γιάπη; Τι θα συμβουλέψουν, άραγε, αυτές οι γυναίκες τις κόρες τους όταν τους ανακοινώσουν μελλοντικά ότι μπήκαν σε μια ανάλογη πλατφόρμα για να αγοράσουν ένα πανάκριβο ιπτάμενο ι.χ.; Τι θα έλεγε επ’ αυτού ο “παλιός” φεμινισμός, και τι ο “καινούργιος”;

Υποθέτουμε ότι ο σημερινός δεν θα έλεγε τίποτα· ειδικά αν ασχολείται με την “απελευθέρωση” των μουσουλμάνων γυναικών απ’ τους συντηρητικούς dress codes…

Κάτι τέτοια βλέπουν στο Πεκίνο ή στην Τεχεράνη και τα ανεμίζουν στην επικράτειά τους σαν αποδείξεις της δυτικής παρακμής. Αφού, με μαντήλια ή χωρίς, το να σπουδάζουν οι γυναίκες εκεί θεωρείται κρατική υποχρέωση· και δικαίωμά τους.

(φωτογραφία κάτω: Η άποψη ότι τα αμερικανικά πανεπιστήμια έχουν γίνει μπουρδέλα έχει τώρα μια κάποια τεκμηρίωση. Η λίστα του SeekingArrangement δεν επιτρέπει παρανοήσεις.)