Tag: δημόσια τάξη

Άξονας και παραλλαγή

Τετάρτη 19 Δεκέμβρη. Αφού «εγκαινίασε τον στρατηγικό διάλογο» ψοφιοκουναβιστάν-ελλαδιστάν ο «κόκκινος Κατρού» ανέλαβε και κάποια θελήματα. Σαν τέτοιο κρίνουμε την προχθεσινή «τριμερή συνάντηση» των υπ.εξ. Αθήνας, Λευκωσίας και Ραμάλα.

Αυτό που λέγεται «παλαιστινιακή αρχή» και εκπροσώπησε στο meeting ο «υπουργός εξωτερικών Ριάντ Μαλκί» είναι, ως γνωστό, ένα δοσιλογικό παλαιστινιακό φέουδο, που συνεργάζεται με το κατοχικό / απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, με αντάλλαγμα ένα μπαντουστάν (στη Ραμάλα) και την εκ των έσω αστυνόμευση των παλαιστίνιων στη δυτική Όχθη. Τι θα μπορούσε να κουβεντιάσει αυτή η «αρχή» με το ελληνικό και νοτιοκυπριακό μέλος του άξονα;

Η σχετική ελληνική ανακοίνωση έσπασε ρεκόρ γελοιότητας: …Οι τρεις υπουργοί και οι αντιπροσωπείες τους διερεύνησαν τις δυνατότητες τριμερούς συνεργασίας σε τομείς κοινού ενδιαφέροντος, όπως ο τουρισμός, ο αγροτικός τομέας, η ανανεώσιμη ενέργεια, ο πολιτισμός και η εκπαίδευση…

“Τουρισμός”; ΚΑΝΕΙΣ δεν μπαίνει και δεν βγαίνει απ’ τις ανοικτές φυλακές της δυτικής Όχθης χωρίς την άδεια, την επίβλεψη (και τον ελεεινό έλεγχο…) του Τελ Αβίβ!!!… (Για την Γάζα δεν υπάρχει καν θέμα…)

“Αγροτικός τομέας”; Οι παλαιστίνιοι αγρότες της δυτικής Όχθης χάνουν διαρκώς τα χωράφια τους, είτε επειδή τα καταλαμβάνει ο στρατός για να κτιστούν γειτονιές εποίκων, είτε επειδή οι δραστήριοι έποικοι καταστρέφουν συστηματικά τις καλλιέργειες…

“Ανανεώσιμη ενέργεια”; Μπα; Θα κάνει το ελλαδιστάν εξαγωγή ανεμογεννητριών στη δυτική Όχθη;

“Πολιτισμός και εκπαίδευση”; Θα πρέπει να αφορά τις δολοφονίες πιστιρικάδων διαδηλωτών στη Γάζα αλλά και στη δυτική Όχθη. Γιατί δεν πάνε σχολείο-σπίτι και σπίτι-σχολείο τα κωλόπαιδα;

(φωτογραφίες: Αν και θολές δείχνουν ματ εν δράσει. Παλαιστινιακά ματ… Που; Στη Χεβρώνα, στη δυτική Όχθη, εναντίον μικρής αντι”κυβερνητικής” διαδήλωσης.

Όλα κι όλα: ακόμα και ο ο πιο άθλιος δοσίλογος δικαιούται (είναι υποχρεωμένος δηλαδή) να έχει την αστυνομία του…)

Το γνωστό σημείο…

Τετάρτη 12 Δεκέμβρη. Πριν 4 ημέρες, το προηγούμενο Σάββατο (το σημείο βρασμού) γράφαμε:

…

Σ’ αυτό το ιστορικό σημείο το γαλλικό καθεστώς καταφεύγει σ’ ένα φασιστικής προέλευσης μεγαΘέαμα εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης. Ο βούρκος των social media (οι απειλές για δολοφονίες…) βοηθάει· αν δεν έχουν κατασκευαστεί αυτά τα «υλικά» (οι κάθε είδους απειλές) επί τούτου…

Όμως οι επιδόσεις του γαλλικού κράτους σε προηγούμενες παραλλαγές του ίδιου έργου «εθνική ενότητα μέσω δημόσιας τάξης» (κωδικός «ισλαμική τρομοκρατία»…) έχουν συγκροτήσει ένα ανθρωποφάγο βιογραφικό, εδώ και δεκαετίες.

Υπάρχει, βέβαια, μια διαφορά τώρα: το ζητούμενο δεν είναι η σιωπή για τον στρατιωτικό έλεγχο κάποιων αποικιών (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αλλά η ίδια η μητρόπολη σαν πεδίο συγκρούσεων, ακόμα και παραφοράς. Πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό… Είναι ένα σκαλί πάνω σε σχέση με την μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (έκτακτης νομοθεσίας) που ισχύει στη γαλλία (εναντίων των πάντα ύποπτων μαγκρεμπιανών)· στην οποία κατάσταση, και πάλι, κανένα κίνημα δεν εναντιώθηκε πειστικά…

Ελέγχει το βαθύ γαλλικό κράτος τους original φασιστικούς μηχανισμούς στο εσωτερικό του; Ή παίζει με την φωτιά;

…

Πριν δυο μέρες, προχτές, ημέρα Δευτέρα (το σημείο εξάτμισης) βιαστήκαμε να χαρούμε:

Το γαλλικό κράτος σκηνοθέτησε το περασμένο Σάββατο το μεγαΘέαμα της εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης – ευτυχώς χωρίς αίμα (γιατί και τέτοια είχαν ακουστεί…).

Αποδεικνύεται, δυστυχώς, ότι το θέαμα της εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης είχε και “ψιλά γράμματα”: ήταν εύστοχος ο παλιοτρομοκράτης (απ’ τη λίστα των υπόπτων “τρομοκρατίας” της γαλλικής ασφάλειας, όπως συνήθως “ποινικός” και ποιος ξέρει τι άλλο – δουλεύει η υπηρεσία…) χτες στο Στρασβούργο. Τόσο εύστοχος ώστε αν (λέμε “αν”) την ευθύνη της επίθεσης – στο – ψαχνό αναλάβει ξανά κανάς παλιοIsis (υπάρχει ακόμα; είναι διαθέσιμος; ή θα εφευρεθεί κάτι καινούργιο;) κάθε λογικός άνθρωπος θα πρέπει να το συμπεράνει: η καρδιά, η κορυφή της παγκόσμιας πολιτικής σκέψης, της «σύλληψης της στιγμής», του timing, της ευστοχίας της δράσης, κτυπάει σε κάποια απ’ τις ερήμους της συριακής ή της ιρακινής επικράτειας… Ε;

Σε κάθε περίπτωση, επειδή κακοπροαίρετοι και φιλύποπτοι όντες το γράψαμε (ας πούμε: έγκαιρα), θα το επαναλάβουμε:

…Όμως οι επιδόσεις του γαλλικού κράτους σε προηγούμενες παραλλαγές του ίδιου έργου «εθνική ενότητα μέσω δημόσιας τάξης» (κωδικός «ισλαμική τρομοκρατία»…) έχουν συγκροτήσει ένα ανθρωποφάγο βιογραφικό, εδώ και δεκαετίες…

Ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε… Οι γάλλοι υπήκοοι (κάνουν ότι) δεν ξέρουν. Τι κρίμα! Είναι ένα πράγμα ο φωσφοριζέ θυμός του μικροαστού που του έμεινε το όχημα από καύσιμα, και εντελώς αντίθετο η γνώση του τι συμβαίνει στις (καπιταλιστικές / κρατικές) λεωφόρους στις οποίες απολαμβάνει να κυκλοφορεί…

Η γραμμή Μαζινό

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Το γαλλικό καθεστώς μάλλον έχει αιφνιδιαστεί· και ίσως να μην έχει εντελώς άδικο. Ετοιμάζεται σήμερα για «πόλεμο δημόσιας τάξης» (πράγμα που, ωστόσο, μπορεί να είναι απλά ένα εργαλείο psyop) αλλά οι ομοιότητες με την «πλατεία Maidan» (κι όχι, βέβαια, με τον Μάη του ’68!!) εκδηλώθηκαν ήδη πριν μια βδομάδα. Κι αυτό είναι ένα στοιχείο που η ασταμάτητη μηχανή δεν σκοπεύει να παραβλέψει…

Το συνηθισμένο είναι να αποδίδονται όλα τα δίκια στα κοινωνικά υποκείμενα… Με πλήρη αδιαφορία για την ιδεολογική και πολιτική τους σύνθεση… Εκ των υστέρων διάφοροι το έχουν εξίσου εύκολο να παριστάνουν τους έκπληκτους για το πως και που «δυνάμωσαν οι φασίστες»· πέφτουν απ’ τα σύννεφα καθ’ έξιν…

Δεν ενδιαφέρει ποτέ η κατάσταση του κεφάλαιου – του γαλλικού εν προκειμένω. Όποιος θα έκανε τον κόπο να αναζητήσει τα βασικά στοιχεία θα διαπίστωνε το πόσο πίσω βρίσκεται (σα γενικά μεγέθη…) ο γαλλικός καπιταλισμός απ’ τον βασικό και ομολογημένο ευρωπαίο ανταγωνιστή του, τον γερμανικό. Ενδεικτικά νούμερα, απ’ το 2017:

– το γερμανικό αεπ ήταν 3,7 τρις δολάρια (4ο στον κόσμο) έναντι 2,58 τρις του γαλλικού (6ο στον κόσμο)·

– το γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα ήταν 281,267 δις δολάρια ενώ ο γαλλικός καπιταλισμός είχε εμπορικό έλλειμα 89,52 δις.

– το δημόσιο χρέος σαν ποσοστό επί του αεπ ήταν 63,9% για το Βερολίνο έναντι 98,5% για το Παρίσι·

– το μέσο κατα κεφαλήν αεπ ήταν 44.659 δολάρια για την γερμανία και 38.678 για την γαλλία·

– το γερμανικό κράτος είχε πλεόνασμα 38,4 δις ενώ το γαλλικό έλλειμα 67 δις·

– οι δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση (το 2014) ήταν 193,37 δις για το Βερολίνο (11,14% του προϋπολογισμού) έναντι 154,46 δις για το Παρίσι (9,66%)·

– οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία ήταν 353,22 δις (19,65% του προϋπολογισμού) για το γερμανικό κράτος έναντι 245,74 δις (15,69%) για το γαλλικό·

– οι «δαπάνες για την άμυνα» ήταν (2017) 45,14 δις δολάρια για το Βερολίνο (2,73% του προϋπολογισμού) έναντι 58,63 δις για το Παρίσι (4,01%)

– η καταμετρημένη ανεργία ήταν (Οκτώβρης 2018) 3,3% για τον γερμανικό καπιταλισμό και 8,9% για τον γαλλικό.

Αυτά (και άλλα παρόμοια) σκιαγραφούν την σχετική θέση του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου έναντι του βασικού (ευρωπαίου) ανταγωνιστή του μέσα στο project europe. Κατά συνέπεια, αυτά δείχνουν την υλική βάση των «μέτρων» και των «πολιτικών» που είναι αναγκασμένη να εφαρμόσει οποιαδήποτε γαλλική κυβέρνηση· και όχι τα γούστα του κάθε Macron.

Για παράδειγμα, το μόνο μέγεθος στο οποίο το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο υπερέχει του γερμανικού είναι οι «δαπάνες για την άμυνα»· τις οποίες ο Macron το περασμένο καλοκαίρι υποσχέθηκε να μεγαλώσει. Αυτό σχετίζεται άμεσα με τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις (κατά κύριο λόγο στην υποσαχάρια Αφρική και, δευτερευόντως, στη μέση Ανατολή) του Παρισιού.

Ωστόσο, αν δεν κάνουμε λάθος, δεν έχει υπάρξει κανένα κίνημα που να απαιτεί την μείωση των «δαπανών για την άμυνα» (και την απόσυρση του γαλλικού στρατού απ’ όπου έχει απλωθεί…) υπέρ των «κοινωνικών δαπανών»! Δεν είναι ανεξήγητο. Υπέρ ή κατά του Macron ή της Le Pen, με «κίτρινα γιλέκα» ή «πράσινα σκουφιά», η κοινωνική βάση στη γαλλία παραμένει βαθιά εθνικιστική στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία της· ακόμα κι αν αυτό πριονίζει, στην παρούσα ιστορική φάση, την καθημερινότητά της.

Παριστάνει ότι δεν ξέρει· ή ότι δεν μπορεί να μάθει…

Το σημείο βρασμού

Σάββατο 8 Δεκέμβρη. Μ’ αυτά τα δεδομένα το πρόβλημα του γαλλικού καθεστώτος (και του Macron, στο βαθμό που η πρωτοκοσμική εξουσία εξακολουθεί να προσωποποιείται) δεν είναι κατά τη γνώμη μας αυτά καθαυτά τα “κίτρινα γιλέκα”, ούτε καν η σημερινή πολύ-συγκέντρωση. Είναι, μάλλον, η αποκατάσταση κάποιου είδους “εθνικής ενότητας” ανθεκτικής σε διαδικασίες αναδιάρθρωσης. Δεν είναι καινούργιο…

Σ’ αυτό το ιστορικό σημείο το γαλλικό καθεστώς καταφεύγει σ’ ένα φασιστικής προέλευσης μεγαΘέαμα εθνικής ενότητας μέσω δημόσιας τάξης. Ο βούρκος των social media (οι απειλές για δολοφονίες…) βοηθάει· αν δεν έχουν κατασκευαστεί αυτά τα «υλικά» (οι κάθε είδους απειλές) επί τούτου…

Όμως οι επιδόσεις του γαλλικού κράτους σε προηγούμενες παραλλαγές του ίδιου έργου «εθνική ενότητα μέσω δημόσιας τάξης» (κωδικός «ισλαμική τρομοκρατία»…) έχουν φτιάξει ένα ανθρωποφάγο βιογραφικό, εδώ και δεκαετίες.

Υπάρχει, βέβαια, μια διαφορά τώρα: το ζητούμενο δεν είναι η σιωπή για τον στρατιωτικό έλεγχο κάποιων αποικιών (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αλλά η ίδια η μητρόπολη σαν πεδίο συγκρούσεων, ακόμα και παραφοράς. Πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό… Το σημερινό θέαμα είναι ένα σκαλί πάνω σε σχέση με την μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (έκτακτης νομοθεσίας) που ισχύει στη γαλλία (εναντίων των πάντα ύποπτων μαγκρεμπιανών)· στην οποία κατάσταση, και πάλι, κανένα κίνημα δεν εναντιώθηκε πειστικά…

Ελέγχει το βαθύ γαλλικό κράτος τους original φασιστικούς μηχανισμούς στο εσωτερικό του; Ή παίζει με την φωτιά;

(φωτογραφία: Οι μπάτσοι είναι γάλλοι – και οι μαθητές επίσης. Χτες. Αυτό δεν είναι «παραδειγματισμός»… Αυτό είναι εκτός ελέγχου. Το αν είναι σκόπιμα τέτοιο, δεν μπορούμε να το απαντήσουμε ακόμα…)

Οι “αγανακτισμένοι” των Παρισίων

Κυριακή 2 Δεκέμβρη. Πριν οι εικόνες και οι εντυπώσεις δημιουργήσουν συγκινήσεις και οι συγκινήσεις γίνουν άποψη, καλό θα ήταν να προσέξει κανείς την “πολιτικο-ιδεολογική σύνθεση” των “κίτρινων γιλέκων”. Όπως εκδηλώνεται στις γραμμές τους.

Η μεσαία φωτογραφία επιβεβαιώνει την postmodern διάβρωση… Δεν πρόκειται για αναβίωση του Μάη του ’68 και των οδοφραγμάτων στο Καρτιέ Λατέν – ξεχάστε το! Ούτε για την γαλλική εκδοχή της εξέγερσης στο Λονδίνο κατά του poll tax, τον Μάρτη του ’90! Έχουν αλλάξει πολλά από τότε!

Ακόμα κι αν ισχύει ότι τα “κίτρινα γιλέκα” είναι ένα πλατύ και περιεκτικό ίσιωμα, σα να λέμε μια πλατεία, με “πάνω” και “κάτω” τμήματα, καλό θα ήταν να έχει ξεριζωθεί στα μέρη μας η ιδέα ότι “δεν πειράζει, μια φάση είμαστε”.

Παρότι η όποια γνώμη στο ελλαδιστάν δεν έχει καμία επίδραση στην “γαλλική δημοκρατία”, ισχύει το ίδιο εδώ όπως παντού: οι μαλακίες πληρώνονται – γιατί τέτοια είναι η προδιαγραφή τους. Να πληρωθούν τοις μετρητοίς…

Ελπίζουμε να είναι σαφές το υπονοούμενό μας… Γιατί την καταστροφική σύγχιση την είδαμε και στην πλατεία Meidan, την είδαμε και στην πλατεία Συντάγματος… Φαίνεται ότι υπάρχει και γαλλική παραλλαγή (και ποιος ξέρει πόσες άλλες ακόμα…)

(Η οποία καταστροφική σύγχιση έγκειται στο εξής απλό: ό,τι ελλείψει «επαναστατικού υποκειμένου» με συνείδηση σύγχρονου ανταγωνισμού στο κράτος και στο κεφάλαιο, γίνονται αλλεπάλληλες εκπτώσεις… Οπότε κάθε εκτονωτική πράξη υιοθετείται αβίαστα – στη βάση ολέθριων αφαιρέσεων και έωλων υποθέσεων. Έτσι η γαλλική σημαία, για παράδειγμα, θεωρείται αμελητέος συμβολισμός, παρότι αυτή ακριβώς η σημαία είναι σύμβολο κατακτήσεων, εξανδραποδισμού και ρατσισμού – κι αυτό είναι πολύ γνωστό. Στον 21ο αιώνα ο εθνικισμός των πρωτοκοσμικών δηλώνει πολύ περισσότερα απ’ όσα η καλοκάγαθη αφέλεια των «ζήτω οι φάσεις!» μπορεί να καταλάβει.

Κι αφού η γαλλική σημαία είναι ο.κ., σκάει και ο κέλτικος σταυρός… Για να διεκδικήσει και να κεφαλαιοποιήσει το τμήμα της εκτόνωσης που δικαιούται… Συναινετικά; Βίαια; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι «χωράει κι αυτός»…

Τα υπόλοιπα άλλη φορά).

(Τι σημαία είναι αυτή που κρατάει ο τύπος στην τρίτη φωτογραφία; Γαλλική σκέτη ή γαλλική plus; Δεν θα το φανταστείτε: είναι η σημαία των γάλλων βασιλοφρόνων – ναι, υπάρχουν και τέτοιοι – της οργάνωσης “action francaise”… Ορίστε, λοιπόν, οι νοσταλγοί του Λουδοβίκου του 16ου και της Αντουανέτας ζουν ακόμα!!! Διακόσια τόσα χρόνια μετά…

Η ερώτηση πως είναι δυνατόν ακόμα είναι ανιστόρητη – μας συμβουλεύει ο Μπένγιαμιν… Γιατί απ’ την ιστορική στιγμή που εμπεδώθηκε ότι δεν υπάρχει γενικά “νόμος και τάξη” τον οποίο σέβονται και υπηρετούν οι νομιμόφρονες, άρα και οι φασίστες, αλλά ότι “νόμος είναι το δίκιο της ισχύος”, οι νομιμόφρονες, άρα και οι φασίστες, γίνονται άνετα “μπαχαλάκηδες”! Προκειμένου να πείσουν το κράτος για την δική τους, “επιμέρους” ισχύ. Όπως, για παράδειγμα, το κακομαθημένο κωλόπαιδο κάνει ζημιές για να τραβήξει την προσοχή και την εύνοια των γονιών του…)

Φαιορόζ φιλοξενία

Τετάρτη 14 Νοέμβρη. Αυτοί που βλέπετε καθισμένους γύρω από μια ξυλόσομπα είναι πρόσφυγες (υεμενίτες και παλαιστίνιοι) σ’ ένα καφενείο στο τουρκικό χωριό Kiremitci Salih, κοντά στον Έβρο. Ξέρετε: γίνεται πόλεμος στα μέρη τους, καταστρέφονται ζωές…

Για την ακρίβεια δεν βλέπετε τους ίδους, αλλά τα σημάδια απ’ τις κλομπιές στις πλάτες τους. Τους βρήκαν οι ντόπιοι να περπατούν μόνο με τα σώβρακα στα χωράφια κοντά στο χωριό, τους πήγαν στο καφενείο του χωριού, τους έδωσαν ρούχα – και ρώτησαν.

Για να μάθουν αυτό που υποψιάζεσθε. Ότι οι έλληνες μπάτσοι τους έγδυσαν, τους κτύπησαν, τους έκλεψαν, και τους πέταξαν πίσω στο ποτάμι… Προφανώς ακολουθούν την ρατσιστική πλευρά της εθνικής γραμμής (της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας δηλαδή), αφού το Τελ Αβίβ συμμετέχει στη σφαγή και των παλαιστίνιων (άμεσα) και των υεμενιτών (έμμεσα). Πως είναι δυνατόν να γίνουν δεκτοί σαν πρόσφυγες αυτοί που θα έπρεπε να είναι νεκροί για χάρη του συμμάχου;

Λοιπόν;

Πόσα κιλά συνενοχής έχει ο καθένας και η καθεμιά να χαρίσει στο ελληνικό κράτος; Πόσα «πετάμε – την – μπάλα – έξω» μπορούν να εφευρεθούν και να γίνουν viral στα ντουβάρια και στα social media;

Πόση χοντροπετσιά θα πουληθεί για ευαισθησία; Πόσοι συμβιβασμοί για θυμό; Με πόσους νεκρούς θα χορτάσει η κόλαση που κουβαλάνε όλο και πιο περήφανα οι μικροαστοί, συμπεριλαμβανομένων των «ευαίσθητων»; Που είναι οι πονηρούληδες που είχαν βρει την αιτία του κακού στις μκο;

Που είναι οι αγύρτες και που οι ρουφιάνοι;

Security; Ασφαλώς! Αλλά και homeland!

Παρασκευή 12 Οκτώβρη. Το χτεσινό ρεπορτάζ της καθεστωτικής «καθημερινής» («έλεγχοι υπόπτων… μέσω ηπα») δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών:

… Καλά ενημερωμένες πηγές που μίλησαν στην «Κ», υπό τον όρο της ανωνυμίας, αποκάλυψαν ότι σε συνολικά 30 σημεία εισόδου (αεροδρόμια και μεθοριακοί σταθμοί) αξιωματούχοι του Department of Homeland Security σε συνεννόηση με Έλληνες ομολόγους τους εγκατέστησαν τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα, με δυνατότητα ταυτοποίησης και ελέγχου των υπόπτων μέσα σε μερικά μόλις δευτερόλεπτα.

Πώς λειτουργεί η διαδικασία; Τα δακτυλικά αποτυπώματα των υπόπτων, μέσω ασφαλούς δικτύου επικοινωνιών, αποστέλλονται σε «κόμβο» που λειτουργεί στα γραφεία της Αντιτρομοκρατικής, στον 12ο όροφο της ΓΑΔΑ, και στη συνέχεια καταχωρίζονται στις βάσεις δεδομένων του αμερικανικού υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας. Εκεί….. κλπ, κλπ, κλπ….

Θα έχετε υπόψη το πόσο νταλκάς έχει πέσει απ’ τους εκπροσώπους του ελληνικού κράτους/ κεφάλαιου/ παρακράτους, να διατρανώνουν (ακόμα;) ότι «τα ελληνικά σύνορα είναι και ευρωπαϊκά»… Αμ δε!!! Τα ελληνικά σύνορα είναι και αμερικανικά· τελεία και παύλα! Όχι ευρωπαϊκά· αμερικανικά! Υπεύθυνο για την ασφάλεια αυτών των ελληνικών συνόρων είναι εκτός απ’ το ελληνικό υπουργείο δημόσιας τάξης και το άλλο της «άμυνας» (αλληλλούια!!!) ΚΑΙ το department of homeland security… του ψοφιοκουναβιστάν φυσικά. Επιτέλους!!! Το ελλαδιστάν (σαν επικράτεια) ανήκει στις αρμοδιότητες της αμερικανικής homeland!!! Η ασταμάτητη μηχανή νοιώθει ήδη σα στο σπίτι της… Να η τζαζ της Ν. Ορλεάνης, να ο “boss”, να το fight for 15… (Τσατσορούφιανοι: καλά μας βλέπετε από αντιδογματισμό ή να αγοράσουμε και τζόκεϊ «make america first» για να περάσουμε τις εθνικές εξετάσεις;)

Επειδή υπάρχει καχυποψία (είναι λογικό): όχι, αυτό το deal, αυτήν την «ένωση με την μητέρα πατρίδα» (το αμέρικα), δεν την έσπρωξε ο ψεκασμένος υπ.αμ. Την έσπρωξε ο συ.ριζ.α., στις πιο αυθεντικές εκδοχές του (τις πασοκικές δηλαδή). Το ίδιο ρεπορτάζ εξηγεί:

Το μνημόνιο ή «κοινή δήλωση», όπως ονομάστηκε, υπέγραψαν ο τέως αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας και ο Αμερικανός πρέσβης Τζέφρει Πάιατ.

“Μνημόνιο” ε; Να μη λείψει, τα συνήθισε το πόπολο…

Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Αν είστε «ύποπτος» (κι εδώ που τα λέμε: ποιος είναι σίγουρος ότι δεν είναι; Λίγο το χρώμα του δέρματος, λίγο το ντύσιμο, λίγο το περπάτημα, οι «τρομοκράτες» ξεχωρίζουν!…) και πλησιάζετε το ιερό ελληνικό έδαφος, από αέρα, θάλασσα ή στεριά, τσούπ! τα αποτυπώματα και τα λοιπά στοιχεία σας εμπλουτίζουν τις data bases του αρμόδιου «υπουργείου ασφάλειας» (του αμερικανικού εν προκειμένω…). Και αλλοίμονό σας!!! Κλασσικοί συνοριακοί έλεγχοι – τίποτα σπουδαίο.

(Ποια είναι τα σύνορα της ευρώπης στα νοτιοανατολικά αφού δεν είναι τα ελληνικά; Μην κάνετε σαν παιδιά: τα σύνορα του κράτους της μακεδονίας είναι, οπωσδήποτε!! Κι αν δεν το έχετε καταλάβει, ε, δεν έχετε καταλάβει τίποτα.

Τσάμπα το παλεύουμε από εδώ…)

Ο μπάτσος δίπλα σου…

Κυριακή 23 Σεπτέμβρη. Η αποκάλυψη της αληθινής ταυτότητας του αρκετά γνωστού άγγλου “οικολόγου ακτιβιστή” Mark Stone το 2010 έγινε μάλλον τυχαία. Μια φίλη του έτυχε να ανοίξει μια τσάντα του, όπου βρήκε διάφορες αστυνομικές ταυτότητες, μεταξύ των οποίων και την αληθινή. Ο “Mark Stone” ήταν ο ασφαλίτης Mark Kennedy – για χρόνια «φυτευμένος» μέσα στο αγγλικό οικολογικό κίνημα.

Επρόκειτο για σοκ. Ο “Stone” / Kennedy ήταν γνωστός σε διάφορες ομάδες στην ευρώπη, αφού στην αγγλία ήταν απ’ τους πρωταγωνιστές του κινήματος. Δεν ήταν ένας «πληροφοριοδότης», ένας «κατάσκοπος»… Ήταν agent provocateur. (Δεν ήταν / είναι ο μοναδικός, και φυσικά αυτά συμβαίνουν παντού. Και στα μέρη μας…)

Μία απ’ τις γυναίκες με την οποία είχε ερωτική σχέση, για δύο χρόνια, στη διάρκεια της πολύχρονης καριέρας του σαν “οικο-ακτιβιστής” ο “Stone” / Kennedy, η Kate Wilson, προσπαθεί εδώ και χρόνια να βρει το δίκιο της (ή να πάρει εκδίκηση) κάνοντας μήνυση στην «υπηρεσία» του. Στηρίζεται σε μια (υπηρεσιακή) νομοθεσία που απαγορεύει στους πράκτορες να συνάπτουν ερωτικές σχέσεις με τα υποκείμενα που παρακολουθούν (ή «χειρίζονται»).

Η Wilson είναι μία απ’ τις τουλάχιστον 12 γυναίκες ακτιβίστριες που έκαναν μήνυση (που έγινε δεκτή) στα αγγλικά δικαστήρια για κατάχρηση εξουσίας εκ μέρους των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών. Αλλά η ίδια θέλει να πάει το θέμα ακόμα πιο «ψηλά» στο αγγλικό νομικό σύστημα, στο Investigatory Powers Tribunal. Το συγκεκριμένο δικαστήριο ασχολείται αποκλειστικά με περιπτώσεις κατάχρησης εξουσίας και παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων εκ μέρους του αγγλικού κράτους.

Απ’ τις δίκες που έχασαν οι αγγλικές υπηρεσίες αναγκάστηκαν να πληρώσουν αποζημιώσεις· κατάφεραν, όμως, να κρατήσουν κλειστούς τους φακέλους των αναφορών του “Stone” / Kennedy. Η Wilson ελπίζει ότι μια απόφαση υπέρ της απ’ το IPT θα αναγκάσει την αγγλική ασφάλεια να της δώσει (τουλάχιστον) τον δικό της.

Είναι ζόρικο να ανακαλύπτεις εκ των υστέρων ότι κοιμόσουν αγκαλιά με τον εχθρό. Αν μπορούμε να ευχηθούμε κάτι στην Wilson είναι να καταφέρει να ξεμπερδέψει με την διάβρωση της ζωής της στο παρελθόν.

Αλλά το δηλητήριο της καχυποψίας δεν καθαρίζει. Αυτό είναι το έσχατο αλλά καθόλου ασήμαντο όφελος των κρατικών υπηρεσιών όταν φυτεύουν «πράκτορες προβοκάτορες»…

(Περισσότερα στο Sarajevo 48, Φλεβάρης 2011, agents provocateurs – πράκτορες προβοκάτορες)

Το τέλος του κυβερνοχώρου όπως τον γνωρίσαμε

Πέμπτη 23 Αυγούστου. Η Ουάσιγκτον απλά υπέδειξε «λογαριασμούς» στο facebook, στο twitter αλλά και ιστοσελίδες κατηγορώντας τες ότι «προωθούνταν απ’ το ιράν (ή και την ρωσία) με σκοπό να επηρεάσουν τις αμερικανικές εκλογές». Οι εταιρείες υπάκουσαν και «κατέβασαν» τους δολιοφθορείς…

Η εταιρεία κυβερνοασφάλειας FireEye Inc. εξήγησε κάπως καλύτερα την ενοχή των σαμποτέρ: είχαν αντι-Σαουδαραβικό, αντι-Ισραηλινό και φιλο-Παλαιστινιακό υλικό…. και υλικό υπέρ της συμφωνίας για τα πυρηνικά του ιράν απ’ την οποία οι ηπα έχουν αποχωρήσει… Κατά την FireEye δεν προέκυψε ότι αυτό το υλικό ήταν «σχεδιασμένο» για να επηρεάσει τις αμερικανικές ενδιάμεσες εκλογές τον ερχόμενο Νοέμβρη, αλλά απευθυνόταν σε αμερικάνους χρήστες με αριστερούς προσανατολισμούς, παίρνοντας θέση κατά του προέδρου Trump… Α χα!!!!

Πρόκειται για επιστροφή στα βασικά του κράτους / κεφάλαιου… Εν προκειμένω για λογοκρισία. Και, είμαστε σίγουροι δυστυχώς, είναι μόνο η αρχή. Ακόμα κι αν οι όποιοι «κομμένοι» βρουν άλλους τρόπους να ξαναγυρίσουν στον κυβερνοχώρο, τα κράτη (και οι εταιρείες που έχουν επιστρατευτεί) έχουν τεχνικούς τρόπους να κρατούν τους «εθνικούς» χρήστες τους σε «φρουρούμενες ζώνες» ελεγχόμενης πρόσβασης στο internet – το έχει κάνει, άλλωστε, το Πεκίνο.

Είναι μια ιστορική στιγμή χωρίς επιστροφή. Αποχαιρετήστε τον χαζοχαρούμενο πληροφοριακό φιλελευθερισμό που γνωρίσατε – έχουμε μπει σε εμπόλεμη φάση άγνωστης διάρκειας… Η παραπληροφόρηση, η παραπλάνηση και η καθεστωτική προπαγάνδα είναι καλά εξοπλισμένες. Ο φασίστας πρώην δήμαρχος Ν. Υόρκης (και υποστηρικτής του ψόφιου κουναβιού) λέει ότι “η αλήθεια δεν είναι αλήθεια”…. Τα καθεστώτα λένε και θα πουν με ακόμα μεγαλύτερη βία ότι “η μόνη αλήθεια είναι η αλήθειά μας”.

Το κάψιμο των μυαλών είναι εδώ – και θα αγριέψει ακόμα περισσότερο…

Η «έκτακτη ανάγκη» μονιμοποιείται

Πέμπτη 19 Οκτώβρη. Απ’ την άποψη της εργατικής κριτικής ήταν αναμενόμενο. Ειδικά αφού η επί 2 χρόνια διαρκής εξάμηνη ανανέωσή του δεν συνάντησε την πρέπουσα αντίθεση.

Συνεπώς, ο νέος γάλλος πρόεδρος Macron, στις αρχές του ερχόμενου Νοέμβρη δεν θα ανανεώσει για 5η φορά το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», τις ειδικές νομοθεσίες δηλαδή που ισχύουν στη γαλλία απ’ τον Νοέμβρη του 2015. Θα το κάνει κατάσταση διαρκείας, «νέα κανονικότητα» της δημόσιας τάξης, με έναν καινούργιο νόμο «για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας» (και όχι μόνο).

Το κεντρικό ιδεολογικό δόγμα της μόνιμης κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» θα έπρεπε να σημάνει συναγερμό παντού: «αν δεν έχεις κάνει τίποτα παράνομο δεν έχεις λόγο να φοβάσαι»… Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν μπουκάρει η αστυνομία για να κάνει έρευνα στο σπίτι σου… Καλό θα ήταν να αφήσεις τα “όργανα” να ψάξουν και την κωλοτρυπίδα σου· έχεις να κρυψεις κάτι εκεί; Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν σε σταματούν στο δρόμο για σωματικό έλεγχο· έχε το νου σου μόνο να κρατάς ψηλά τα χέρια… Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν αποκλείονται γειτονιές της πόλης που ζεις, ίσως κάπου στα προάστεια, ίσως η δική σου… Να φοβάσαι αν συλλαμβάνονται άλλοι με βάση «υποψίες», ανώνυμες «πληροφορίες», και τα λοιπά… Δεν έχεις κανένα λόγο… Αρκεί «να είσαι καθαρός»… Κοίτα τη δουλειά σου, τρώγε το φαΐ σου, και βγάλε τον σκασμό! That’s it!!

Η βασική λειτουργική αρχή αυτής της νέας μαζικής επιτήρησης (και καταστολής, όπου χρειάζεται) είναι αυτό που ίσχυε στη γαλλία ήδη εδώ και 2 χρόνια: τα χέρια της αστυνομίας είναι απόλυτα λυμμένα, δεν χρειάζεται δικαστική γνωμάτευση ή διαταγή για να δράσει, και έτσι θα προσπερνάει κατά βούληση πολλά απ’ αυτά που στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα θεωρούνταν κατοχυρωμένα (και πολύτιμα) «ανθρώπινα δικαιώματα». Και επειδή το εκτελεστικό του κράτους έχει, πια, την ελευθερία του, αντίστροφα, όσοι μπαίνουν στο στόχαστρό του, θα δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να αποδείξουν την αθωώτητά τους – αν μένουν ζωντανοί… Για έναν απλό, πολύ απλό λόγο: κάθε τέτοια απόδειξη θα είναι αμφισβήτηση της «αστυνομικής ορθότητας».

Η γαλλική αναβαθμισμένη εκδοχή του αμερικανικού patriot act θα έπρεπε να είναι ήδη στόχος μαζικής πολιτικής / κινηματικής δράσης. Δύο χρόνια σιωπής, αμήχανης ίσως, πρακτικά συναινετικής όμως, είναι πολλά. Και κανένα αφεντικό δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια μπροστά σε τέτοια δώρα.

Ποτέ δεν είναι αργά ίσως. Μήπως, όμως, ο μιθριδατισμός απέναντι στις κρατικές και παρακρατικές τακτικές προχωράει πολύ γρηγορότερα;

Καταφεύγουμε (μια υπενθύμιση ίσως μάταιη) στον Benjamin: …Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού. Ένας λόγος που ο φασισμός έχει μια ευκαιρία είναι γιατί, στο όνομα της προόδου, αντιμετωπίζεται από τους αντιπάλους του σαν ιστορικό μέτρο. Η έκπληξη για το πως τα πράγματα που ζούμε είναι “ακόμα” και στον εικοστό αιώνα δυνατά, δεν είναι φιλοσοφική. Δεν είναι η απαρχή μιας γνώσης – εκτός κι αν πρόκειται για τη γνώση πως η αντίληψη της ιστορίας από την οποία κατάγεται δεν ευσταθεί.