Tag: δημόσια τάξη

Κοινωνική αποξένωση και επιτήρηση “επαφών” 2

Παρασκευή 1 Μάη. Θα εκλαγείτε αν μάθετε πόσες τέτοιες εφαρμογές επιτήρησης σε πραγματικό χώρο και χρόνο «αναπτύχθηκαν» ταυτόχρονα και μπήκαν σε εφαρμογή σ’ όλο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό βορρά, μέσα στον ελάχιστο χρόνο που χρειάστηκε για να γίνει το θαύμα! Ο πιο πάνω πίνακας με τις πάνω από 30 περιπτώσεις είναι κατατοπιστικός.

Αλλά δεν είναι το τέλος της ιστορίας. Πρώτον, επειδή το αντάλλαγμα για την «απελευθέρωση» απ’ τις καθολικές πραξικοπηματικές απαγορεύσεις (την βιοπολιτική α λα 18ος αιώνα όπως παρατηρούν πια αρκετοί στον πλανήτη…) είναι η κατάφαση, η αποδοχή, η συγκατάθεση σε ακόμα περισσότερο contact (δηλαδή! social) tracking. Και δεύτερον επειδή δεν υπήρξε καμμία μα καμμία συνωμοσία σ’ αυτόν τον θαυμάσιο και ταυτόχρονα ακαριαίο συντονισμό τόσων πολλών κρατών, τόσης πολλής κρατικής αγωνίας για την δημόσια υγεία, τόσων τεχνολογικών εταιρειών – και τόσων τυφλών υπηκόων…

Όχι!! Το πράγμα είχε ωριμάσει… Ο βιοπολιτικός έλεγχος και η βιοπολιτική επιτήρηση α λα 21ος αιώνας ξεπήδησαν απ’ την πανούκλα του υγιεινιστικού φόβου (που έκανε το μεγαλύτερο μέρος των πρωτοκοσμικών κοινωνιών να καταπιούν αμάσητο το κατασκευασμένο σοκ-και-δέος του covid-19) όπως η Αθηνά απ’ το κεφάλι του Δία!

Ασήμαντο χαρακτηριστικό αλλά πάντως χαρακτηριστικό: πριν καν καλά καλά οι υπήκοοι καταλάβουν σε ποιον ακρωτηριασμό είχαν συναινέσει (για το καλό της «υγείας» και των «δημόσιων συστημάτων» πάντα!!!) στην αρχή των πραξικοπημάτων, οι δημαγωγοί έσπερναν και οι υπήκοοι θέριζαν και αναπαρήγαγαν την φράση: μετά ο κόσμος θα είναι διαφορετικός… Τί καταλάβαιναν σαν επερχόμενη «διαφορά»; Τίποτα!… Απλά μηρύκαζαν… Μηρύκαζαν για να εκπαιδευτούν στην προεξόφληση όχι απλά της υποταγής αλλά ίσως ίσως ακόμα και της επιθυμίας για έναν «διαφορετικό κόσμο»!…

Στο βαθμό που έχει δημιουργηθεί μια κάποια ανησυχία (στη γερμανία σίγουρα) για το τι θα γίνονται όλα αυτά τα data, τα κράτη ξεδιπλώνουν τα φαρδιά τους στήθη μπαίνοντας μπροστά απ’ τις εταιρείες… Για να διαβεβαιώσουν ότι εγγυώνται τα πάντα: «τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαίωματα»… «τον σεβασμό στην ιδιωτικότητα των πολιτών»… «την μη εμπορική αξιοποίηση αυτών των τεράστιων όγκων data»…

Αστεία πράγματα! Αυτοί που ξέρουν κουνάνε με νόημα το κεφάλι τους. Ακόμα και η κρατική (με την έννοια διάφορων «επίσημων οργανισμών φροντίδας της υγείας» πάντα, αλλοίμονο…) διαχείριση είναι δηλητηριώδης· κι ούτε να συνυπολογιστούν οι φανερές ή κρυφές (τεκμηριωμένες πάντως, ειδικά στην μεταSnowden εποχή) σχέσεις μεταξύ «κρατικών» και «ιδιωτικών» μηχανισμών…

Υπάρχουν μάλιστα κράτη (το γαλλικό πρωτοπορεί!) που ζητούν από τέρατα της πληροφορικής βιομηχανίας σαν την apple και την goggle να χαλαρώσουν τα εμπόδια παραβίασης της ιδιωτικότητας των data που έχουν ενσωματώσει σε μια πολύφερνη κοινή εφαρμογή τους για tracking! Έτσι ώστε οι ιδιωτικές επιχειρήσεις να φτάνουν να αποκτούν ένα φωτοστέφανο προάσπισης των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων!!!!

Σε ένα χθεσινό άρθρο του στην ηλεκτρονική έκδοση του wired, ο Matt Burgess (υποδιευθυντής σύνταξης) περιγράφει το πως προβλέπει αυτήν την «κανονικότητα 2.0»:

Καθώς θα βρίσκεσαι στην ουρά του supermarket τον Γενάρη του 2021 – με δύο μέτρα απόσταση απ’ τους γύρω σου – και το κινητό στην τσέπη σου κάνει τον χαρακτηριστικό ήχο προειδοποίησης απ’ την εφαρμογή ιχνηλάτησης επαφών που εγκατέστησες πριν έξι μήνες, η ρουτίνα θα είναι οικεία. Άλλωστε αυτό έχει ξανασυμβεί πάμπολλες φορές ήδη.

Κάποιος με τον οποίο διαστραυρώθηκες την τελευταία εβδομάδα – η εφαρμογή δεν σου λέει ποιος είναι – προέκυψε θετικός στον κορονοϊό. Η εφαρμογή σου λέει να πας αμέσως σπίτι. Θα πρέπει να αυτο-απομονωθείς μέχρις ότου ολοκληρωθεί η εξέτασή σου. Η εξέτασή σου, όπως έγινε όλες τις προηγούμενες φορές, διατάχτηκε αυτόματα από ένα κέντρο δημόσιας υγείας ταυτόχρονα με την προειδοποίηση που ήρθε στο κινητό σου…

Δεν θα πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ: αυτός ο τεχνοφασισμός (λυπούμαστε αλλά δεν μπορούμε να βρούμε πιο ήπιο χαρακτηρισμό), όπως συμβαίνει με κάθε έκρηξη ολοκληρωτισμού, γαρνιρίστηκε με θερμά χειροκροτήματα. Κάποιοι (ποίοι άραγε;) έριξαν την «ιδέα» να βγαίνουν οι κρατούμενοι στα μπαλκόνια τους, μια συγκεκριμένη ώρα κάθε απόγευμα, και να χειροκροτούν τους «ήρωες στην πρώτη γραμμή της μάχης»…

Και οι κρατούμενοι τσίμπισαν. Ανάθεμα κι αν καταλάβαιναν χριστό! Έτσι συμβαίνει όμως πάντα: νομίζουν οι μάζες ότι χειροκροτούν «κάτι άλλο»… Και πάντα μισούν οποιονδήποτε τους αποδεικνύει ότι βάζουν το κεφάλι τους πάνω στον πάγκο του χασάπη…

Ναι λοιπόν. Η ασταμάτητη μηχανή, το Sarajevo, το Cyborg, το “συμβούλιο για την εργατική αυτονομία”, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.

Οι πάμπολλοι φίλοι της καραντίνας;

Κοινωνική αποξένωση και επιτήρηση “επαφών” 3

Παρασκευή 1 Μάη. Φυσικά δεν είναι μόνο το (συνολικό) κοινωνικό εργοστάσιο που μπαίνει πανηγυρικά στην ψηφιακή επιτήρηση, έτσι ώστε οι δυτικοί καπιταλισμοί να μειώσουν την απόσταση «αποτελεσματικότητας / αποδοτικότητας» απ’ το κινεζικό παράδειγμα και το social credit σύστημά του. Είναι και οι τυπικοί χώροι / χρόνοι εργασίας.

Όμως αυτό δεν ήταν που ζητούσαν οι μισθωτοί, όλο αυτό το διάστημα, υπό την σοφή καθοδήγηση είτε του μικροαστισμού τους είτε των συνδικάτων τους; Μέτρα ασφαλείας για να μην κολλήσουν δεν ζητούσαν; Ε, να λοιπόν! Νάτα!!!

(Ούτε θα κολλήσουν…. αλλά ούτε και θα ξαναψιθυρίσουν τίποτα «αρνητικές σκέψεις» για την δουλειά, τ’ αφεντικό, τον προϊστάμενο ή τους ρουφιάνους του!)

Ποτέ δεν γιορτάζουμε την πρωτομαγιά… Αλλά φέτος είναι για βαρύ πένθος!

Η ώρα του ταμείου

Τετάρτη 29 Απρίλη. Κάποιοι παρατηρούν πως είναι πολύ ευκολότερο να επιβάλλεις καθολική απαγόρευση της κυκλοφορίας καθ’ άπασαν την επικράτειαν (σπέρνεις μπάτσους κι αν χρειαστεί και στρατό παντού) απ’ το να ελέγχεις κάθε μαγαζί, κάθε εβγα, κάθε ψιλικατζίδικο, τα τετραγωγικά του, και πόσοι βρίσκονται μέσα, νόμιμα ή «παράνομα».

Η παρατήρηση κατ’ αρχήν είναι σωστή – αλλά δείχνει μεγάλη έλλειψη στοιχειώδους ιστορικής γνώσης. Τα (προηγούμενα) παραδείγματα πραξικοπημάτων είναι τόσο γνωστά ώστε δεν θα έπρεπε να αγνοούνται. Οι τωρινοί πραξικοπηματίες είμαστε σίγουροι ότι δεν τα αγνοούν!

Πώς εξασφαλίζει, λοιπόν, οποιοδήποτε αυταρχικό καθεστώς, οποιαδήποτε δικτατορική «αλήθεια» την μακροημέρευσή του / της, χωρίς να βάζει έναν χωροφύλακα σε κάθε σπίτι, σε κάθε μαγαζί, σε κάθε τρύπα των πόλεων και της επαρχίας; Με τους ρουφιάνους του! Οι ρουφιάνοι, η 5η φάλαγγα μέσα στο κοινωνικό εργοστάσιο, είναι τόσο πιο πολύτιμοι όσο πιο βίαιες είναι οι απαγορεύσεις.

Τα πρόσφατα υγιεινιστικά πραξικοπήματα πουθενά δεν ήταν / είναι καθολικά αποδεκτά! Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνιολόγοι του συστήματος («σύμβουλοι» των κυβερνήσεων, θα τα πούμε άλλη φορά) έχουν στοιχειώδη επίγνωση αυτής της αλήθειας. Έχουν όμως επίγνωση κι αυτού: η μάζα που υποδέχεται το πραξικόπημα σα λύτρωση και σωτηρία ανεβαίνει επίπεδο όταν οι φοβίες της παύουν να είναι ατομικές και αποκτούν την ισχύ (και την θεατρικότητα) της εξουσίας. Κάθε «κεφαλαιοποίηση» μεγάλης κλίμακας αναβαθμίζει ψυχολογικά τους μικρομεσαίους «εαυτούς – κεφάλαια»! Αυτός που πριν ήταν απλά υποχόνδριος βλέπει στο υγιεινιστικό πραξικόπημα κάτι σαν «κάλεσμα της ιστορίας», μια επιπλέον (σημαντική) αξία για το (αποστειρωμένο) τομάρι του.

Είναι αυτή η κοινωνική φιγούρα που εξασφάλιζε πάντα την μακροημέρευση των αυταρχισμών και των στρατοαστυνομιών. Είναι αυτή η φιγούρα που έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία, που φώναζε απ’ το μπαλκόνι, που μόρφαζε στο δρόμο ή στο λεωφορείο, που κάρφωνε στη ζούλα. Και είναι αυτή ξανά, με νέα επιχειρήματα και νομιμοποίηση, που θα αναλάβει την λιανική της υγιεινιστικής επιτήρησης τώρα που ο έλεγχος δεν (θα) είναι μόνο δρόμοι και πλατείες. Τώρα που ο έλεγχος θα είναι «πόντο – πόντο». (Στην πραγματικότητα δεν είναι καν καινούργια φιγούρα! Είναι αυτή που ανέλαβε, πρακτικά, την εφαρμογή του γεμάτου παράνοια «αντικαπνιστικού νόμου» απ’ το περασμένο φθινόπωρο! Πάντα για λόγους ατομικής και δημόσιας υγείας! Και έκανε την δουλειά της κανονικά!)

Θα αποκαλέσει κανείς τους «νεορουφιάνους» με το πραγματικό τους όνομα; Θα τους διαολοστείλει; Εδώ είναι η Ρόδος, εδώ είναι και το πήδημα!

Η πολιτική οικονομία της αναδιάρθρωσης (των “υπηρεσιών υγείας”) 6: το τέλος της αρχής

Δευτέρα 20 Απρίλη. Κάναμε σε δύο δόσεις (το περασμένο Σάββατο και σήμερα) μια πιεσμένη χρονικά, περιληπτική και διαγώνια επισκόπηση του ρόλου και της θέσης που δόθηκε, με διπλό τρόπο, στις εντατικές κλινικές, στη διάρκεια της εξελισσόμενης τρομοεκστρατείας: είτε σαν «εξαγωγείς φερέτρων» είτε σαν το εικονικό ταβάνι της «ισοπεδωμένης καμπύλης». Πρόκειται για δύο πλευρές του ίδιου χειρισμού: οι μεθ κλήθηκαν να μορφοποιήσουν τα όρια του φορντικού συστήματος υγείας, ενδεχομένως μάλιστα να τα «ανακοινώσουν ηρωϊκά», σε μια ιστορική φάση που εντατικοποιείται (και άρα πρέπει να νομιμοποιηθεί) ο ριζικός βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικος μετασχηματισμός του.

Είναι κάτι παραπάνω από συμβολικό: η μυθολογική προσήλωση στις “δυνατότητες ή μη των εντατικών” εκκένωσε τα νοσοκομεία, κι όχι μόνο τα νοσοκομεία “αναφοράς”!! Απότομα, η προτεραιότητα των κρουσμάτων του δήθεν φονιά covid-19 έγινε αποκλειστικότητα· ελάχιστες ανάγκες φροντίδας υγείας «χωρούσαν» πια στα άλλοτε γενικά νοσοκομεία… Σα να λέμε: ο τελευταίος κρίκος εξαφάνισε την αλυσίδα! Ο ίδιος ο «συνωστισμός» σ’ αυτά (τα νοσοκομεία) από ελπίδα θεραπείας έγινε βασικός παράγοντας νοσηρότητας… Από πολιτική άποψη το ζήτημα είναι σοβαρό, γιατί αυτό που έχει συμβεί είναι αδιανόητο από όποια σκοπιά κι αν αντιμετωπίζει κανείς το θέμα covid-19. Ακόμα και οι ενώσεις φίλων της καραντίνας (πολυμελείς!) θα έπρεπε να έχουν κολώσει μ’ αυτήν την εκκένωση!!! (Έγινε το αντίθετο βέβαια: την αποδέχτηκαν, χωρίς να καταλαβαίνουν τι προηγούμενο νομιμοποίησαν…)

Για παράδειγμα, σύμφωνα με απόλυτα εξακριβωμένες πληροφορίες, το αγγλικό σύστημα υγείας (NHS) έχει τετραπλάσιο αριθμό ΑΔΕΙΩΝ κρεβατιών απ’ ότι οποιαδήποτε συνηθισμένη περιόδο, τέτοια εποχή, στην ιστορία του! Ειδικά οι ασθενείς με καρδιολογικά προβλήματα «εξαφανίστηκαν» (δηλαδή διώχτηκαν) απ’ τα νοσοκομεία…. (Αυτό πιθανολογείται πως έχει αυξήσει τους κατ’ οίκον θανάτους καρδιοπαθών. Μένει όμως να φανεί σε τι βαθμό αυτό συμβαίνει, αν θα αναγνωριστεί, ή αν θα προστεθούν τέτοιες περιπτώσεις στο θανατόμετρο του covid-19).

Σε κάθε περίπτωση: αυτή η νοσοκομειακή «εκκαθάριση», που συμβαίνει παντού στον καπιταλιστικό κόσμο, ακόμα κι αν κρατήσει «μόνο» μερικές εβδομάδες ακόμα, σηματοδοτεί ουσιαστικά την «αυτοακύρωση» του φορντικού συστήματος φροντίδας υγείας!! Ποτέ πριν στην ιστορία της κλινικής και του νοσοκομείου δεν ήταν αυτά τα συστήματα “ρεζερβέ” με ελάχιστη πληρότητα (δηλαδή σχεδόν άδεια)…

Είναι «φυσιολογικό» πια πως η κοινωνική αποξένωση («social distancing»…) δεν αφορά μόνο τις πλατείες ή τα μπακάλικα· αφορά και (κυρίως αυτήν) την αναπαράσταση της σωστής «φροντίδας υγείας» σε σχέση με το προηγούμενο μοντέλο: πρέπει να είναι ατομική, μόνιμα φοβική και precise χάρη στη διαρκή ροή ατομικών data.

Φαίνεται πως αυτή είναι η αναπαράσταση της “φροντίδας για την υγεία σου” που διαχέεται στο σύνολο της κοινωνικής ζωής. Σ’ αυτή τη φάση με πρωτόγονα διατεταγμένο, πραξικοπηματικό τρόπο, με γενικές, καθολικές απαγορεύσεις· μελλοντικά μέσω της αλγοριθμικής μαζικά ατομικής επιτήρησης / φυλάκισης.

Ο Μ. Foucault, στο «η γέννηση της κλινικής» γράφει κάπου στον πρόλογο:

…Η κλινική, την οποία επικαλούνται ακατάπαυστα για τον εμπειρισμό της, για την απλότητα της προσοχής της και για τη φροντίδα με την οποία αφήνει τα πράγματα να έρθουν σιωπηλά μπροστά στο βλέμμα χωρίς να τα διαταράσσει με κανένα λόγο, οφείλει την πραγματική της σπουδαιότητα στο γεγονός ότι είναι μια σε βάθος αναδιοργάνωση όχι μόνο των ιατρικών γνώσεων αλλά και της ίδιας της δυνατότητας ενός λόγου περί της ασθένειας…

Υποστηρίζουμε ότι ζούμε σε μια κορύφωση (ίσως ακολουθήσουν κι άλλες) μιας ακόμα βαθιάς αναδιάρθρωσης «όχι μόνο των ιατρικών γνώσεων αλλά και των λόγων περί ασθένειας». Ζούμε μια βιοπολιτική αναδιάρθρωση, που πάντως έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια και έχει προχωρήσει χωρίς να συναντήσει την εργατική κριτική προσοχή που θα έπρεπε. Μια βιοπολιτική αναδιάρθρωση που δεν εξαντλείται βέβαια στην υγεία-κεφάλαιο (είτε επιχειρηματικό, είτε κρατικό, είτε ατομικό), αλλά οπωσδήποτε την περιλαμβάνει σε κεντρικές θέσεις.

Υποστηρίζουμε επίσης ότι οι μεθ τοποθετήθηκαν σαν «η σημαδούρα που μαγνητίζει, τρομάζει και αποτρέπει» οποιαδήποτε αντίρρηση σ’ αυτήν την αναδιάρθρωση. Οι μεθ έγιναν ταυτόχρονα το άλλοθι της επιδεικτικής εκκένωσης του παραδοσιακού φορντικού συτήματος υγείας, και η σημαία του «ή οικιακή φυλάκιση ή θάνατος»! Αυτό δίνει το βιο-πολιτικό νόημα αυτής της σχεδόν παγκόσμιας (καπιταλιστικής) συγχρονίας του επιχειρήματος «να μην κορεστούν οι εντατικές μας», άσχετα απ’ τις πραγματικές δυνατότητές τους. Και, κυρίως ενάντια σε οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση θα πετύχαινε το ίδιο χωρίς τρομοκρατία, χωρίς να νομιμοποιήσει την καταστολή με «ιατρικά επιχειρήματα» και χωρίς να ανοίξει τον δρόμο στο βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα…

(Έγινε αυτή η ιδεολογική / πολιτική χρήση των μεθ με πρόθεση ή απλά προέκυψε; Έχει σημασία νομίζετε; Στον καπιταλισμό πάντα κάποιοι κερδίζουν…)

Κι ύστερα η “γενική οικονομία” και η “γεωπολιτική” της αναδιάρθρωσης…

Δευτέρα 20 Απρίλη. Θεωρούμε ότι παρά τις αντικειμενικές και σε ορισμένες περιπτώσεις τις σκληρές δυσκολίες, η κριτική ανάλυση από εργατικές θέσεις (όπως την υπηρετεί η ασταμάτητη μηχανή) όχι μόνο άντεξε στην covid-19 τρομοπλημμύρα και στην παρανοϊκή “there is no alternative” εκστρατεία, αλλά έχει υποδείξει και κάποιες κατευθύνσεις (ακόμα και «μονοπάτια») ξεπεράσματος της κρατικής τρομοκρατίας και της εθελοδουλείας σ’ αυτήν. Οπωσδήποτε σε συγκεκριμένα βασικά ζητήματα.

Όμως αυτό (εκτιμάμε ότι) είναι μόνο ένα μέρος της δουλειάς. Η επιτάχυνση της βιο-πολιτικής βίας «παράγει» διαρκώς γεγονότα – και τα όπλα της κριτικής πρέπει να είναι εύστοχα σ’ έναν ορίζοντα 360 μοιρών. Πράγμα που σημαίνει ότι στο επόμενο διάστημα θα πρέπει να κοιτάμε και προς άλλες μεριές, είτε συνδέονται άμεσα είτε έμμεσα με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία…

Ένα μικρό πανόραμα…

Κυριακή 19 Απρίλη. Η μνήμη έχει γίνει αδύνατη. Πολύ αδύνατη. Προσηλωμένο το μυαλό στην οχύρωσή του απέναντι στον καθημερινό πληροφοριακό βομβαρδισμό (τρομοκρατικό όπως τώρα ή απλά αποπροσανατολιστικό πάντα) αναλώνεται εύκολα στο σήμερα. Και, κατά κάποιον τρόπο, χάνει την αίσθηση του γενικού, του διευρυμένου.

Το team του offGuardian ή κάποιοι συνεργάτες του μάζεψαν πριν λίγες ημέρες τις 50 πιο χαρακτηριστικές ανακοινώσεις, απειλές, «ειδήσεις», δηλώσεις σχετικά με την διαχείριση του covid-19 σε διάφορα πολιτισμένα και δημοκρατικά μέρη του κόσμου. Απ’ αυτές η ασταμάτητη μηχανή διάλεξε τις 32 και σας τις παρουσιάζει σε χρονολογική σειρά.

Δείτε τις. Κι αν βελτιώνουν την υγεία σας, πείτε στους φίλους σας ότι χρειάζεσθε οπωσδήποτε την βοήθειά τους. (Άλλων την υγεία είναι σίγουρο ότι την εκφράζουν όλα αυτά).

Οι τίτλοι κάτω απ’ τα αποσπάσματα, χωρίς τις ημερομηνίες, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για αναζήτηση των πρωτότυπων σε οποιοδήποτε ψαχτήρι…

Νεοκρατισμός: όταν η αιτία πουλιέται σαν αποτέλεσμα

Τετάρτη 15 Απρίλη. «Στρέβλωση του ανταγωνισμού»… «εξαγορές απ’ τον εχθρό»… «ασφάλεια»…. «δημόσια τάξη»…. Χμμμμμ…. Επιπλέον: όχι μόνο η ολλανδική πρόταση «προ μηνών», αλλά και η γερμανική κρατική απόφαση, διατυπωμένη σαν σχέδιο με το κωδικό όνομα εθνική βιομηχανική στρατηγική 2030 ήδη απ’ τα τέλη του περασμένου Νοέμβρη… Χμμμμμ…. Όλα αυτά δείχνουν «υγιή»: δεν έχουν ούτε μυρωδιά covid-19… έτσι δεν είναι;

Δεν είναι, λοιπόν, η «πανδημία» που επιβάλει την ανατροπή του κυρίαρχου οικονομικού δόγματος (και) στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό! Δεν είναι ο covid-19 που «αρρώστησε» την κυρία Margrethe Vestager, μια κοτζάμ ευρωπαία υπουργό προστασίας του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στην ε.ε., και την έκανε να παραμιλήσει λέγοντας «δεν είναι πρόβλημα να δρουν τα κράτη-μέλη ως παράγοντες της αγοράς….»!!! Τα κράτη παράγοντες της αγοράς; Είπατε «τα κράτη να γίνουν παράγοντες της αγοράς»; Ωωωωω!!! Ω καιροί ω ήθη!!! Οι Smith και οι Friedman της καπιταλιστικής ιστορίας θα στριφογυρνάνε στους τάφους τους!!! (Όσο για τους Fukuyama; Θα πουλάνε το «τέλος της ιστορίας» σε καρότσια· για προσάναμα…)

Τί είναι, λοιπόν, αυτός ο παλιο covid-19 αν δεν είναι Ο υπαίτιος; Είναι (πρακτικά) ένας κάποιος επιταχυντής, που όμως σαν τέτοιος αφορά πολύ λιγότερο την σύμπραξη κράτους-επιχειρηματιών στο επίπεδο της αναδιάρθρωσης των επιχειρήσεων (γιατί αυτή είχε έτσι κι αλλιώς δρομολογηθεί, σχεδιαστεί, ανακοινωθεί) και πολύ περισσότερο την ίδια ακριβώς σύμπραξη στην αναδιάρθρωση της εργασίας!

Λέμε: η επιχειρηματική πλευρά της σχέσης-κεφάλαιο δεν χρειαζόταν την «τεχνητή κρίση» που έχει προκαλέσει η στρατοαστυνομική υγιεινιστική εκστρατεία για να περάσει στη φάση «σ.δ.ι.τ.» που, σαν αυτόνομοι εργάτες, ονομάζουμε εδώ και πάρα πολύ καιρό νεοκρατισμό… Φυσικά αυτή η στρατοαστυνομική εκστρατεία δημιουργεί προβλήματα, σε κάποιους κλάδους σοβαρά, και στον «επιχειρηματικό κόσμο»… Αλλά η «καταστροφή κεφαλαίου» δεν ήταν ποτέ το ατύχημα των ριζικών καπιταλιστικών αναδιαρθώσεων, που σωστά ονομάζονται «επαναστάσεις». Ήταν μια απ’ τις «παράπλευρες συνέπειες»… Πρακτικά λοιπόν, για να επιταχυνθεί αυτό που ήδη βρισκόταν στις ράγες, δεν χρειαζόταν ο covid-19. Έφτανε και περίσσευε μια «τυπική κρίση», που άλλωστε βρισκόταν σε εξέλιξη (λόγω «εμπορικού πολέμου», «κυρώσεων», «νομισματικού πολέμου», κλπ) και είχε αναγγελθεί ήδη απ’ το 2019.

Εκεί που χρειαζόταν στρατηγικά αυτή η στρατοαστυνομική υγιεινιστική εκστρατεία, οι απαγορεύσεις, οι νουθεσίες, οι «οδηγίες σωστής συμπεριφοράς», ο υγιεινιστικός πανικός, η «ελκυστικότητα» του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, τα σήματα με τις σωστές αποστάσεις μεταξύ σωμάτων, η εργονομία της πειθάρχησης σε κλίμακα πόλεων, η αστυνομία, τα drones, οι μάσκες και τα γάντια, τα φροντιστήρια περί «κοινωνικής ευθύνης», οι ψυχολόγοι, οι προπαγανδιστές, τα μήντια, τα troll, οι θεωρίες συνωμοσίας, η οργανωμένη εκκένωση των δημόσιων χώρων, το LOCK OUT ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ, ήταν στη μεριά των πληθυσμών, στη μεριά του «ζωντανού μέρους» της σχέσης-κεφάλαιο όπως αυτή εξελίσσεται στον 21ο αιώνα! Και σε ότι αφορά την αναδιάρθρωση της εργασίας· αλλά όχι μόνο αυτήν, καθόλου μόνο αυτήν!

Η παραγωγική, συμπεριφορική, καταναλωτική, ηθική, συναισθηματική, αισθητική αναδιάρθρωση του συνόλου του κοινωνικού πεδίου είναι που ανεμίζει πίσω απ’ τον Μεγάλο Φόβο! (Γι’ αυτό και είναι εγκληματική η προδοσία όσων, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, νομιμοποίησαν και νομιμοποιούν την εκστρατεία της «μόλυνσης» ενώ θα όφειλαν να ξέρουν…)

Όλα όσα έχουμε πει ισχύουν απόλυτα! Θα πούμε ακόμα περισσότερα….

(φωτογραφία: Η πρωτεύουσα του βασιλιά Macron. Παρίσι, η πόλη του ημίφωτος…)

Όπως τα λέμε…

Κυριακή 12 Απρίλη. Είναι να κτυπάει κανείς το κεφάλι του στον τοίχο. Υπάρχουν ακόμα τόσοι πολλοί, και μάλιστα γερμανοί υπήκοοι (που υποτίθεται ότι εξάπτoνται ιδιαίτερα με την τύχη των προσωπικών δεδομένων τους) που ΔΕΝ ξέρουν ότι όταν χρησιμοποιούν οποιαδήποτε ηλεκτρονική συσκευή και, ακόμα, περισσότερο τα κινητά τους, τα data τους ΔΕΝ υποκλέπτονται υποχρεωτικά απ’ τους παραλήπτες ή/και τους αποδέκτες των επικοινωνιακών σημάτων τους, αλλά (και) απ’ τους τεχνικούς «ενδιάμεσους»; Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι τύποι που δεν ξέρουν ότι ο «προσδιορισμός της θέσης» ενός κινητού, καθώς και η «ταυτότητά» του εκτίθενται αυτόματα, ακόμα κι αν αυτό είναι κλειστό, και ότι γι’ αυτό δεν χρειάζεται να τους ζητήσει κανείς την άδεια, μιας και όποιος τα θέλει να βρίσκει χωρίς καν να το καταλαβαίνουν; Τον Snοwden τον ξέρουν; Τον ξέχασαν; Υπάρχουν «ανήσυχοι για τα προσωπικά τους δεδομένα» που δέχονται να τους παρακολουθούν ψηφιακά ακόμα και στον ύπνο;

Κι όμως, υπάρχουν… Το γερμανικό Robert Koch Institut που είναι η «ιατρική ναυαρχίδα» (δηλαδή νομιμοποίηση) των απαγορεύσεων και των περιορισμών στη γερμανία στο όνομα του covid19, με το θράσος που έχει αποκτήσει σαν «στρατηγός», προχώρησε στο επόμενο βήμα. Κάλεσε τον «εθελοντισμό» των γερμανών για να τους φακελώνει ψηφιακά (δεν το φώναξε έτσι, δυνατά…)

Κι αυτοί; Μια πρώτη μάζα εθελοντών ξεπέρασε τις προσδοκίες του R.K.I. (όπως λέει το ίδιο), αν και αυτό το νούμερο είναι μόνο η αρχή: μέσα σε δυο μέρες απ’ την κυκλοφορία της εφαρμογής, 160.000 (λέει το R.K.I.) κινητά (συγγνώμη: χρήστες…) την κατέβασαν… Εθελοντικά βέβαια.

Εντάξει, δεν θα κοπανήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο… Θα το κοπανήσουν αυτοί….

Πρόλογος στον οικοφασισμό;

Κυριακή 12 Απρίλη. Το μέλλον είναι ήδη εδώ. Δεν έφτασε σταδιακά, στο ρυθμό της ανόδου της στάθμης της θάλασσας, ούτε σύμφωνα με την πρόοδο που έχει ανακοινωθεί από κάποιο μαθηματικό μοντέλο. Ήρθε σαν μια τσεκουριά και (όπως παραδόξως θα έπρεπε να περιμένουμε) με τον πιο απρόβλεπτο τρόπο. Το μέλλον δεν είναι πια μέσα σε 30 χρόνια, είναι τώρα, και η χρονομηχανή δεν είναι καμιά εφεύρεση εργαστηρίου, αλλά το αποτέλεσμα ενός συνόλου από διαδράσεις που συμπεριλαμβάνουν από την οικολογική καταστροφή και τις αλυσίδες παραγωγής και διανομής της αγροβιομηχανίας, έως τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης και περικοπών στην υγεία ή τον πολλαπλασιασμό της ποσότητας και της ταχύτητας των διασυνδέσεων σε γη, θάλασσα και αέρα. Το μέλλον εμφανίστηκε αιφνιδίως, αν και όχι ακριβώς χωρίς να ειδοποιήσει.

Ενώ έχουμε βουτήξει σε μια δυστοπία, σίγουρα μια από τις απόψεις κοινής λογικής που περισσότεροι μοιράζονται είναι το “πρέπει να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία”. Ξαφνικά έχει γίνει ηγεμονική μια εκδοχή sui generis του όσο – χειρότερα – τόσο – καλύτερα, και τόσο η ίδια η κρίση όσο και ο χειρισμός της μέσω της διαταγής για το γενικό εγκλεισμό και τον περιορισμό των δικαιωμάτων έχουν μετατραπεί σε μια ευκαιρία για την “αποανάπτυξη”, για την “αλλαγή των ζωών μας”, για το “κατέβασμα των ρυθμών”… λες κι αυτή η στιγμή μπορεί με κάποιο τρόπο να γίνει το εφαλτήριο προς μια αλλαγή.

Η πρώτη ερώτηση είναι προφανής: γίνεται μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης να είναι μια ευκαιρία για κάτι διαφορετικό από τη διαιώνισή της ή τη διατήρηση -αύξηση των αυταρχικών μέτρων; Δεν αρνούμαι εδώ την ανάγκη για προληπτικά υγειονομικά μέτρα. Μπορώ ακόμη και να κατανοήσω τις συνεχείς αλλαγές κριτηρίου των αρχών, αναπόφευκτες όταν το αιφνίδιο – αν και όχι απαραίτητα απρόβλεπτο – εισβάλει σε ένα κόσμο πατριαρχικών θεσμών που υπερηφανεύονται για το ότι έχουν τα πάντα υπό έλεγχο. Αλλά το ότι η πραγματικότητα που ζούμε μας επιβάλλει την υιοθέτηση κάποιων ανεπιθύμητων μέτρων δεν σημαίνει πως η σύζευξη μεταξύ μιας καταστροφής και μιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης ευνοημένης από αυτή την καταστροφή μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για μια αλλαγή προς το καλύτερο. Το πιο πιθανό είναι το αντίθετο. 

Θα έπρεπε ήδη να μας ανησυχεί το ίδιο το κλίμα που παράγεται γύρω από αυτή τη διαμόρφωση μιας εθνικής ενότητας, οικοδομημένης με βάση τον εγκλεισμό, και που ξαφνικά λειτουργεί ως ένας νέος κανόνας κοινωνικής αναγνώρισης. Πέρα από τις ταξικές διαφορές, που ήδη έχουν καταγγελθεί, ή τις ακραίες καταστάσεις όπως εκείνες των γυναικών που βρίσκονται φυλακισμένες με τον βασανιστή τους, ή τους άστεγους που ζουν στο δρόμο – πραγματικότητες που αφθονούν σε μια συγκυρία που οι βάσκες φεμινίστριες έχουν χαρακτηρίσει ως μια κρίση της φροντίδας -, η ψυχική κατάσταση που προκαλείται γύρω από τον εγκωμιασμό του εγκλεισμού έχει μια σειρά ανησυχητικές  πλευρές.

Αν και η επίσημη εκδοχή του #Μένουμε σπίτι έχει επικεντρώσει στη φροντίδα του υγειονομικού προσωπικού και την προστασία των πιο ευπαθών πληθυσμών, γύρω από αυτήν αναπτύσσονται άλλα φαινόμενα που καλό θα ήταν να μην τα υποτιμήσουμε. Από τη μια, ο χαζοχαρούμενος ακτιβισμός “Hello Kitty”, που μέσω μιας σκόπιμης μπανάλ εξοικείωσης με την κατάργηση των δικαιωμάτων και μέσω της πρακτικής σούπερ φανταστικών παιχνιδιών, τραγουδιών, χορών, ημερολογίων και άλλων διαφόρων αναπαραστάσεων, έχει οικοδομήσει μια ροζ εκδοχή coach του μαζικού εγκλεισμού του πληθυσμού (και δεν εννοούμε με αυτό πως δεν πρέπει να έχουμε αίσθηση του χιούμορ ή να αναζητούμε την αξιοπρέπεια και τη χαρά, ακόμη και στις πιο σκληρές στιγμές. Μιλάμε για την ολοκληρωτική αποπολιτικοποίηση και άρνηση της εγγενούς σύγκρουσης που σημαίνει η ακραία στιγμή που ζούμε.)

Aπό την άλλη, ο σπλάτερ ακτιβισμός κάποιων άλλων – που συμπίπτει σε μερικές περιπτώσεις με εκείνες τις φασιστοτάσεις που απαιτούν δημοτικές πολιτικές σεκιουριτάδικου χαρακτήρα – οι οποίοι επιδεικνύουν ένα άγρυπνο πάθος για την παρακολούθηση των ζωών των άλλων. Αν τα δύο άκρα, εκείνο της ευτυχούς αυτοπειθαρχίας κι εκείνο που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε βιοπολιτικό αυταρχισμό των άγρυπνων φρουρών ασφαλείας, συγκροτούν μια ταυτότητα γύρω από μια κοινή τραγική εμπειρία όπως αυτή που ζούμε, η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει τα πιο εφιαλτικά φουτουριστικά σενάρια.

Εκτός από αυτές τις ανθρωπολογικές μεταλλάξεις, αυτή η απαγόρευση κυκλοφορίας που ζούμε δεν είναι καλή και δεν μπορεί να θεωρηθεί με κανένα θετικό πρόσημο, τόσο λόγω της αιτίας της όσο και για το επερχόμενο ωστικό κύμα που θα προκαλέσει. Κατά πρώτον, επειδή είναι η πολυαιτιακή συνέπεια ενός συνόλου πολιτικών – στους τομείς της υγείας, διατροφής, οικολογίας, βιομηχανίας, τουρισμού – που επιβλήθηκαν και εφαρμόστηκαν συνειδητά σε παγκόσμιο επίπεδο και που αυτή τη στιγμή έχουν δείξει την εξαιρετικά υψηλή καταστροφική ικανότητα που μπορούν να κατακτήσουν όταν συνδυάζονται μεταξύ τους. Κατά δεύτερον, επειδή καθιερώνει ένα μηχανισμό χειρισμού που ίσως τώρα να φτάσει να θεωρηθεί αναπόφευκτος, αλλά που, αν μετατραπεί σε ένα παραδειγματικό προηγούμενο, μπορεί να προκαλέσει κοινωνικές μετακινήσεις ιδεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα, που από τώρα και στο εξής δεν θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ανύποπτους, και που πολύ πιθανά θα μπορούσαν να επιταχύνουν την πρωτοφασιστική καμπύλη.

Η πανδημία έχει ανοίξει τρία κουτιά της Πανδώρας μαζί. Το πρώτο, την υλικότητα του καπιταλιστικού αφανισμού μέσω της  μολυσματικής μετάδοσης, των θανάτων και της βαθιάς τρωτότητας των θεσμών του υποκράτους πρόνοιας. Το δεύτερο, που λειτουργεί ως μεταφορά, με τον ιό να μετατρέπεται σε ένα αφήγημα της θανατηφόρας ταχύτητας των λογικών του κεφαλαίου, αλλά όπου “ο κίνδυνος είμαστε εμείς” και όπου το να κρατήσουμε μακριά και να ελέγξουμε τον ιό σημαίνει να κρατήσουμε μακριά και να ελέγξουμε τον πληθυσμό. Και το τρίτο, το πρότυπο αυταρχικής διαχείρισης, με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης ως το μόνο δυνατό χειρισμό υπέρ της δημόσιας υγείας.

Αυτή η τριάδα, που καθιερώθηκε σε τούτη τη στιγμή ως μια ολοκληρωτική και αναπόσπαστη πραγματικότητα, μπορεί να μας έχει φέρει τον οικοφασιστικό, ή το λιγότερο, τον οικοαυταρχικό κίνδυνο πιο κοντά από ό,τι περιμέναμε. Ξέροντας πως αυτό που ζούμε θα σημαδέψει βαθιά την συλλογική ψυχολογία και θα προκαλέσει μια μετακίνηση των συναισθημάτων και της ματιάς εκατομμυρίων ανθρώπων, η έκκληση στην δημόσια υγεία και στην υπεράσπιση της ζωής μπορεί εύκολα να μετατραπεί στο άλλοθι ενός συλλογικού πνεύματος που αποδέχεται την ενδυνάμωση των συνόρων, την διεύρυνση των αστυνομικών αρμοδιοτήτων, ακόμη περισσότερους περιορισμούς στην πρόσβαση στην ιδιότητα του πολίτη ή στην δημόσια υγεία (όπως ήδη κάνει το ακροδεξιό κόμμα VOX), όλα αυτά ως αναπόφευκτα μέτρα στο όνομα του κοινού, μεγαλύτερου καλού.

Αν αποδεχτούμε αυτή τη στιγμή ως μια ιδρυτική πράξη αντί να δημιουργήσουμε ένα κλίμα αντίδρασης, αμφισβήτησης και αποδόμησής της, θα είναι σαν να αποδεχόμαστε τη συμμετοχή μας σε ένα γεγονός, που πανεύκολα θα χρησιμοποιηθεί ως θετική αναλογία για αυταρχικές διαδικασίες Προφανώς, οποιοσδήποτε αγώνας έχει ως αφετηρία πάντα μια δεδομένη και όχι επιλεγμένη πραγματικότητα, αλλά τα διαβάσματα και οι λέξεις έχουν σημασία, και δεν χρειάζεται να “εκμεταλλευτούμε τη στιγμή” αλλά να θέσουμε από τώρα ένα “ποτέ πια” που θα αμφισβητεί και θα επιτίθεται τόσο στην λογική του συστήματος που μας έχει φέρει ως εδώ – και που  συγκεντρώνεται σε επιβεβλημένες πολιτικές που εφαρμόζονται τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο -, όσο και στην αυταρχική διαχείριση, που μπορεί σήμερα να θεωρείται ένα αναγκαίο κακό, αλλά που πρέπει να καταγγελθεί οπωσδήποτε ως ένα κακό (και όχι ελάσσον), καρπό ενός άλλου μεγαλύτερου κακού.

 Το μέλλον είναι ήδη εδώ, ο παράγοντας κινδύνου είναι το κεφάλαιο, και η στρατιωτικοποίηση των ζωών μας μόνο μπορεί να σημαίνει τον πρόλογο του οικοφασισμού.

Miguel Martin (απ’ τον πλανήτη spain – μετάφραση A.)

(φωτογραφίες: η «ζύμωση» έχει αρχίσει…)