Tag: δημόσια τάξη

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 15

Τετάρτη 21 Οκτώβρη. Έχουμε ήδη υποστηρίξει ότι η κοινοβουλευτικοποίηση μιας ασήμαντης υποκοσμιακής συμμορίας φασιστικών βοθρολυμάτων μεθοδεύτηκε μεν από αυτό που ονομάζουμε «σύστημα Χ» (και μπορείτε να το πείτε με διαφορετικές λέξεις βαθύ κράτος…) αλλά έγινε αποδεκτή απ’ το σύνολο σχεδόν των πολιτικών βιτρινών: η απίστευτη χρονοτριβή στην πρώτη δίκη (που θα συνεχιστεί με μια ακόμη ως το εφετείο…) είχε τόσα οφέλη για την «εγκληματική οργάνωση» ώστε μόνο σαν γερή αποζημίωση για παροχή υπηρεσιών μπορεί να θεωρηθεί.

Ποιές είναι αυτές οι υπηρεσίες που κλήθηκαν να παράσχουν τα βοθρολύματα μέσω της κοινοβουλευτικοποίησής τους; Ποιά ήταν η αποστολή τους; Η πρώτη είναι, ίσως, πιο εύκολο να ανιχνευτεί. Χωρίς να σπρωχτεί στο κέντρο της «επίσημης» πολιτικής σκηνής αυτή η συμμορία, μόνο με τις δικές της «οργανωτικές δυνατότητες», θα ήταν αδύνατο να απλωθεί σχεδόν σε όλη τη επικράτεια. Ήταν το «κύρος», η «νομιμοποίηση» και η εξουσία που δίνουν οι γραβάτες στο κοινοβούλιο (σε μια παράδοση 2 αιώνων πολιτικού προσοδισμού), στην αρχή σαν κατάλληλα μοχλευμένη προοπτική (πριν τις εκλογές του Μάη του 2012) και, ύστερα σαν λαϊκό κατόρθωμα και θέληση, που εξασφάλισε ότι μια συμμορία μαχαιροβγαλτών που δεν πέρασε ποτέ τα 100 – 150 μέλη θα εξασφάλιζε σε ιστορικό χρόνο dt παραρτήματα σχεδόν παντού στο ελλαδιστάν!

Γιατί χρειαζόταν, όμως, το «σύστημα Χ» τέτοιου είδους παραρτήματα σχεδόν παντού απ’ τα τέλη του 2011 (μετά το παλατιανό πραξικόπημα κατά του Παπαντρέου του Γ) και μετά; Τα χρειαζόταν σαν εύκολα κινητοποιήσιμα «τάγματα εφόδου» σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο διασάλευσης της δημόσιας τάξης μεγάλης κλίμακας. Ήταν η μεγέθυνση στα όρια της επικράτειας της συνταγής της αντι-εξέγερσης που ακολουθήθηκε το 2009 στο κέντρο της Αθήνας: «ανακατάληψη»…

Αυτή η αποστολή επιτεύχθηκε γρήγορα και χωρίς δυσκολία. Φυσικά χάρη στον μικροαστισμό – τον «λαό». Θα πούμε δυο κουβέντες γι’ αυτόν σε μελλοντικό σημείωμα, ωστόσο εδώ χρειάζεται ξανά η ταξική μας έρις. Ορισμένοι βολεύονται να θεωρούν ότι ήταν η κρίση (εμπιστοσύνης προς τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, πασοκ και νέα δημοκρατία) που έσπρωξε τον «λαό» στην «αντι-πολιτική», και (θεωρούν αυτονόητη την συνέχεια) στον φασιστικό, βοθρολυματικό εξτρεμισμό.

Εκείνο που κουκουλώνουν αυτοί οι σοφοί είναι ότι ήδη απ’ την μεταπολίτευση και μετά, και οπωσδήποτε απ’ τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και ύστερα, έχει υπάρξει στα μέρη μας μια συνεχής πολιτική και ιδεολογική παρουσία ενάντια στα κόμματα και το κοινοβούλιο: αυτό που έχει ονομαστεί αναρχία. Αν το μοναδικό κίνητρο των «αγανακτισμένων» μικροαστών ήταν η απογοήτευση απ’ τα κόμματα του κοινοβουλίου τότε η «έξοδός» τους ήταν ήδη υπαρκτή και γνωστή: ζήτω η αναρχία!

Αλλά όχι! Η απογοήτευση οφειλόταν στον σημαντικό περιορισμό των πολιτικών προσόδων… Και, κατά συνέπεια, το ζητούμενο δεν ήταν κάποιου είδους χειραφέτηση απ’ τις δομές του πολιτικού προσοδισμού αλλά, αντίθετα, η αναγέννηση αυτών των δομών, με όσο μεγαλύτερη σκληρότητα ήταν δυνατόν. Και, φυσικά, με όρους βίας της εξουσίας. Η αναρχία που παρά το πλήθος των εκδοχών της είναι σαφέστατα αντικοινοβουλευτική ΔΕΝ θα μπορούσε να είναι ελκυστική σε τέτοιους προσανατολισμούς…

Η απόδειξη των πιο πάνω ισχυρισμών μας βρίσκεται σε ένα φαινόμενο που πολλοί ξέρουν αλλά προσπαθούν να ξεχάσουν. Απ’ την στιγμή που προκηρύχτηκαν οι προώρες εκλογές για τις 25 Γενάρη 2015 (τέλη Δεκέμβρη 2014), επί περίπου 1 μήνα, ένα δίλημμα βασάνιζε πολλές χιλιάδες «αγανακτισμένους»: συριζα ή χρυσή αυγή; συριζα ή χρυσή αυγή;

Το δίλημμα αυτό (πιθανότατα μοναδικό στην επίσημη πολιτική ιστορία του νέου ελληνικού κράτους) είναι αποκαλυπτικό. ΔΕΝ ήταν έκφραση κάποιας «αντιπολιτικής» ούτε η αντανάκλαση του (αναρχικού μεν, κλεμμένου δε) συνθήματος «να καεί, να καεί…»! Είναι σαφέστατα δίλημμα προσδοκίας, επιθυμίας σκλήρυνσης της εξουσίας – προς οποιουσδήποτε «άλλους», όχι «εκτός συνόρων» αλλά και εντός. Το ζητούμενο σ’ εκείνη την ιστορική φάση απ’ αυτές τις πολλές χιλιάδες που εξομολογούνταν ανοικτά τον προβληματισμό τους «συριζα ή χρυσή αυγή;» (και από πολλοί περισσότερους που είχαν απαντήσει στο δίλημμα) ήταν να εκδηλωθεί στην «κορυφή της πολιτικής εξουσίας» εκείνο που οι μικροαστοί φαντασιώνονταν ήδη απ’ το 2011: «να σπάσουν κεφάλια». Και, φυσικά, στην διαδικασία αυτή (διαδικασία “εκκαθάρισης” αναμφίβολα…) να ξανανοίξουν οι πολιτικές πρόσοδοι, όχι βέβαια για όλους! Μόνο για τους «πιστούς» της βίαιης αποκατάστασης / αναγέννησης του πολιτικού προσοδισμού.

Τα βοθρολύματα ταίριαζαν σ’ αυτό το ζητούμενο. Όχι σαν ακροδεξιοί, έτσι απλά. Αν ο ρόλος προοριζόταν για απλά ακροδεξιούς θα τον είχε πάρει ο λα.ο.σ. Είχε ό,τι χρειαζόταν. Ταίριαζαν σαν μαχαιροβγάλτες με κουστούμια! Ήξεραν καλά τι ψήφιζαν οι ντόπιοι μικροαστοί όχι μόνο 2012, αλλά και σ’ όλες τις υπόλοιπες εκλογές ως το καλοκαίρι του 2019. Θα ξέρουν και στις επόμενες εκλογές, αυτές της απλής αναλογικής…

Κι αυτό ήταν ο πρώτος λόγος που (θεωρούμε ιδιαίτερα πιθανό) ότι το αφεντικό, το «σύστημα Χ», άρχισε να «προβληματίζεται» με τους συγκεκριμένους υπαλλήλους του. Η «επιρροή» (και «πολιτική») των βοθρολυμάτων, απ’ το 2012 και μετά, μεγάλωνε καλπάζοντας όσο περισσότερο αποδεικνυόταν πόσο καθάρματα είναι – στους δρόμους, στις πλατείες! Η αύξηση της επιρροής σήμαινε όχι μόνο διαρκή αύξηση των «ποσοστών» τους στις δημοσκοπήσεις (πριν την δολοφονία του Π. Φύσσα είχαν φτάσει στο 15%…) αλλά και «συρροή μελών».

Μόνο που «συρροή μελών» σε ένα υποκοσμιακό κύκλωμα που έχει, πια, την εντελώς δική του κοινοβουλευτική κάλυψη αλλά με τους δρόμους των «κανονικών» πολιτικών προσόδων περιορισμένους (λόγω διεθνούς επιτήρησης), ένα μόνο πράγμα μπορούσε να σημαίνει: όλο και πιο εντεινόμενη ζήτηση για εγκληματικά «μεροκάματα»!

Έτσι, η επιτυχία των βοθρολυμάτων (προς χαρά του «συστήματος Χ») σήμαινε ταυτόχρονα δύο πράγματα: αφενός αύξηση όσων ήταν διατεθειμένοι να τους ψηφίσουν (κάνοντάς τους ακόμα και «αξιωματική αντιπολίτευση»…)· απ’ την άλλη διόγκωση του «κύκλου εγκληματικών εργασιών» απ’ την μεριά τους. Νταβατζιλίκια (κατά κύριο λόγο σε βάρος μεταναστών), «προστασία σπιτιών» (δοκιμασμένη ήδη στον Αγ. Παντελεήμονα…), σωματεμπορία, διακίνηση πλαστών χαρτονομισμάτων… Όμως αυτά δεν ήταν αρκετά. Χρειάζονταν διαρκώς επέκταση των εγκληματικών προσόδων (η παράνομη εκδοχή του πολιτικού προσοδισμού…) Από ένα σημείο και μετά η κοινοβουλευτικοποιημένη υποκοσμιακή συμμορία άρχισε να πέφτει (αναγκαστικά) πάνω στα από χρόνια εδραιωμένα κυκλώματα του οργανωμένου εγκλήματος! Αυτό φάνηκε έντονα στις δυτικές γειτονιές της Αθήνας…

Δύο πλευρές, δύο όψεις υπερ-επέκτασης, που ήταν (εκτιμάμε) εκτός του αρχικού σχεδιασμού! Πριν την δολοφονία του Π. Φύσσα… Τότε που ενόψει της ανάληψης της προεδρίας της ε.ε. (πρώτο εξάμηνο 2014) οι άθλιοι ευρωπαίοι άρχισαν να κουβεντιάζουν μεγαλόφωνα ότι πρέπει να αφαιρεθεί η προεδρία από ένα κράτος που έχει τόσους νεοναζί βουλευτές…

Το μεθύσι της βοθρολυματικής υπερεπέκτασης οδήγησε (και) στην δολοφονία του Π. Φύσσα. Αλλά αυτή η δολοφονία, με τη σειρά της, έγινε η αφορμή των απαραίτητων «παρεμβάσεων» / «διορθώσεων» σε επιμέρους χαρακτηριστικά της αποστολής που είχε ανατεθεί στα βοθρολύματα…

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 13

Κυριακή 18 Οκτώβρη. Την ύπαρξη σχεδιασμού (και συναλλαγής) στην κυβερνητική «αδελφοποίηση» του συριζα και των ανελλ (και μάλιστα δύο και τρία χρόνια πριν καν θεωρηθεί απαραίτητη…) θα μπορούσε να γίνει δεκτή από αρκετούς· αν και χωρίς την δική μας εξήγηση. Υπάρχουν όμως αποδείξεις σχεδιασμού για την «μεταμόρφωση» των βορθολυμάτων από μια υποκοσμιακή συμμορία σε κοινοβουλευτικό κόμμα plus υποκοσμιακή συμμορία;

Έχουμε ήδη αναφερθεί στη διακριτική μεν αλλά συντεταγμένη «αποχώρηση» του ακροδεξιού λα.ο.σ. απ’ την πολιτική σκηνή, για να ανοίξει ο δρόμος και ο χώρος για τις ψήφους του λαού υπέρ των βοθρολυμάτων. Μιας και δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για το χαρακίρι του συγκεκριμένου κόμματος, η δική μας εξήγηση (: ότι διατάχτηκε να αυτοκτονήσει) είναι η μόνη διαθέσιμη.

Υπάρχει όμως και μια ακόμα απόδειξη που είναι γνωστή στους πάντες: η διάρκεια της δίκης! Επιστρατεύτηκαν διάφορες πιθανές και απίθανες «εξηγήσεις» γι’ αυτό: απ’ το ότι δεν υπήρχε αίθουσα στον Κορυδαλλό (;) μέχρι ότι οι κατηγορούμενοι και οι υποθέσεις ήταν πολλά· απ’ την πολύμηνη απεργία των δικηγόρων το πρώτο μισό του 2016 ως … δεν ξέρουμε τι άλλο. Όμως αυτά είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Και είναι χρήσιμη μια σύγκριση με μια άλλη μεγάλη δίκη που είχε (από τυπική, νομική άποψη) τα ίδια χαρακτηριστικά: πολλούς κατηγορούμενους, πολύ περισσότερες υποθέσεις, εκτεινόμενες μάλιστα σε βάθος δύο δεκαετιών. Εννοούμε την δίκη της 17 Νοέμβρη.

Εκείνη η δίκη (σε πρώτο βαθμό) άρχισε στις 3 Μάρτη του 2003 και τέλειωσε στις 17 Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς. Αν υπολογίσουμε ότι το δικαστήριο συνεδρίαζε καθημερινά (άρα 22 συνεδριάσεις κάθε μήνα), οι 8,5 μήνες (αφαιρείται ο Αύγουστος) που κράτησε σημαίνουν 187 συνεδριάσεις. Η δίκη των βοθρολυμάτων (ως τις 7 Οκτώβρη 2020) κράτησε 434 συνεδριάσεις (αφαιρούμε τις 20 που δεν έγιναν λόγω απεργίας δικηγόρων). Αν το δικαστήριο συνεδρίαζε καθημερινά θα χρειάζονταν λιγότερο από 20 μήνες, δηλαδή κάτι λιγότερο από 2 χρόνια – όχι 5,5. Με δεδομένο ότι ξεκίνησε στις 20 Απρίλη του 2015 θα έπρεπε να τελειώσει στις αρχές του 2017. Αλλά το συγκεκριμένο δικαστήριο ΔΕΝ συνεδρίαζε κάθε μέρα – η δίκη προχωρούσε πιο αργά κι απ’ το replay…

Για παράδειγμα, απ’ τις 20 Απρίλη του 2015 ως τις 14 Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς (σε 4 τουλάχιστον μήνες δικαστικού έργου) έγιναν όλες κι όλες 16 συνεδριάσεις… Οι καταθέσεις για την δολοφονία του Π. Φύσσα κράτησαν σχεδόν έναν χρόνο: απ’ τις 29 Σεπτέμβρη του 2015 ως και τις 8 Σεπτέμβρη του 2016… Αν μελετήσει κανείς το αναλυτικό ημερολόγιο αυτής της δίκης θα διαπιστώσει ότι υπήρξαν κάμποσες περιπτώσεις που ανάμεσα σε δύο διαδοχικές συνεδριάσεις μεσολαβούσαν ακόμα και 2 εβδομάδες…

Γιατί η δημοκρατία, που ήταν ξεκάθαρο ότι θα νικούσε, πετούσε με τέτοια συστηματικότητα την μπάλα έξω απ’ το γήπεδο; Γιατί κούτσαινε συνέχεια; Ούτε η έλλειψη αίθουσας θα μπορούσε να θεωρηθεί σοβαρή εξήγηση για την τέτοιου είδους χρονοτριβή ούτε η απεργία των δικηγόρων (σε δίκες τέτοιας σημασίας οι δικηγορικοί σύλλογοι δίνουν ειδική άδεια στα μέλη τους – αν τους ζητηθεί… Και στη διάρκεια της δίκης της 17Ν είχαν κάνει οι δικηγορικοί σύλλογοι απεργίες, αλλά οι σχετικοί με την συγκεκριμένη δίκη έπαιρναν αυτήν την ειδική άδεια…). Η εξήγηση είναι απλή και συγκεκριμένη: οι δικαστές που δίκαζαν τα βοθρολύματα ΔΕΝ απασχολούνταν αποκλειστικά μ’ αυτήν την υπόθεση. Έκαναν, παράλληλα, και πολλές άλλες δίκες, άσχετες. Η δίκη των βοθρολυμάτων δεν ήταν, όπως εκείνη της 17ης Νοέμβρη, μια δίκη πλήρους απασχόλησης για δικαστές και δικηγόρους. Ήταν part time…

Γιατί αυτό; Επειδή, απλά, ο πολιτικός υπεύθυνος της δικαιοσύνης, δηλαδή οι υπουργοί της (τρεις διαδοχικά επί φαιορόζ γκουβέρνου: Παρασκευόπουλος, Κοντονής, Καλογήρου) δεν εξέδωσαν την απαραίτητη διαταγή για να απαλλαγούν οι δικαστές απ’ τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους και να ασχοληθούν αποκλειστικά με την δίκη των βοθρολυμάτων – κάτι που είχε γίνει στην περίπτωση της 17Ν.

Με δυο λόγια αυτή η χωρίς προηγούμενο καθυστέρηση ήταν κεντρική απόφαση και επιλογή. Θα τολμούσαμε να πούμε όχι μόνο των φαιορόζ, που κυβερνούσαν ως τα μέσα του 2019 και ήταν οι κυρίως αυτουργοί. Η συναίνεση σ’ αυτό το δικαστικό long play είχε μια σιωπηλή σχεδόν διακομματική προέλευση. Η ασταμάτητη μηχανή δεν θυμάται ποτέ να εκδηλώθηκε δημόσια, συστηματικά, με διάρκεια και αυστηρότητα η απαίτηση να εκδοθεί η σχετική (υπουργική) απόφαση και να γίνει η δίκη κανονικά.

(φωτογραφία. Φιλότιμη η προσπάθεια… αλλά κάπως ανορθόγραφη…)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 14

Κυριακή 18 Οκτώβρη. Τι σημαίνει άραγε αυτή η παρατεταμένη καθυστέρηση στη … νίκη της δημοκρατίας; Μήπως αργόσυρτο άγχος των βορθολυμάτων για την τύχη τους, κάτι σαν το κινέζικο βασανιστήριο της σταγόνας; Όχι δα! Σημαίνει, κατ΄αρχήν, λεφτά!!

Τα δύσκολα «μεροκάματα» των ελλήνων εκπροσώπων του λαού πληρώνονται με πάνω από 4.000 ευρώ τον μήνα· οι της επαρχίας μπορεί να παντελονιάζουν 5.000. (Μήπως είναι περισσότερα;) Μια καταδικαστική απόφαση σε βάρος των βοθρολυμάτων στις αρχές του 2017 θα τους στερούσε 30 τέτοια μηνιάτικα (ως τις εκλογές του καλοκαιριού του 2019) – είναι 120 με 150 χιλιάρικα για τον καθένα ή κάνουμε λάθος; Για να βγάλουν 4 και 5 χιλιάρικα τον χρόνο κάποιοι εργάτες και εργάτριες (όχι λίγοι) σκοτώνονται. Αλλά η εγκληματική οργάνωση ήταν επαγγελματική, και τα πρωτοκλασσάτα μέλη της καθάριζαν «λευκά» αυτό το ποσό κάθε μήνα· χώρια τα «μαύρα»…. Δεν θα ήταν λογικό το συμπέρασμα ότι η ελληνική δημοκρατία που την πλήρωνε τόσο καιρό αυτήν την εγκληματική οργάνωση, μαζί και τα (πολιτικά) της ένσημα, ήταν το αφεντικό της; (Όχι θα πουν οι φίλοι αυτής της δημοκρατίας… Ήταν ο λαός που το επέβαλε.. Σωστά… Ο έξυπνος, όμορφος και αλάνθαστος ελληνικός λαός…)

Δεν τελειώνει εκεί η αποζημίωση της (νικηφόρας) δημοκρατίας προς τα βορθολύματα… Ανάλογα με τα χρόνια της θητείας τους, εδώ και πάνω από 1 χρόνο παίρνουν βουλευτική σύνταξη. Η μικρότερη είναι 1,5 χιλιάρικο… (Για να μην προλάβει να σκεφτεί κάποιος «μα τους έκοψαν τα λεφτά», αυτό αφορούσε αναστολή ΜΟΝΟ της κρατικής χρηματοδότησης στο «κόμμα» / συμμορία που στερήθηκε, κατ’ αυτόν τον τρόπο, 8,3 εκατομύρια ευρώ. Μέχρι τότε το κράτος είχε συνεισφέρει στην ανάγκες των βοθρολυμάτων σαν «κόμματος» 1,7 εκατομύρια – επειδή κανείς «δεν γνώριζε» τι και πως…)

Πρέπει να προστεθούν σ’ αυτήν την υπερ-ευνοϊκή μεταχείριση (πρωτοφανή για οργανωμένους εγκληματίες!) τέσσερεις ακόμα παροχές. Πρώτον, η τόσο μεγάλη καθυστέρηση οδήγησε στην παραγραφή διάφορων αδικημάτων, και ίσως παραγραφούν και άλλα (πλημμελήματα) μέχρι να ολοκληρωθεί κάποτε το εφετείο. Δεύτερον, εν τω μεταξύ υιοθετήθηκαν οι αλλαγές στον ποινικό κώδικα και, πια, (άσχετα απ’ τις προθέσεις των σχεδιαστών τους) τα βοθρολύματα έχουν να διαλέξουν τις πιο ευνοϊκές ρυθμίσεις που προβλέπονται απ’ τον καθένα· κι αυτό επειδή η δίκη τους άρχισε με τον παλιό και τέλειωσε με τον καινούργιο. Τρίτον τις έξτρα (επί σχεδόν 3 χρόνια) προσόδους, σε χρήμα ή σε είδος, που μπορεί να προσποριστεί ο καθένας που είναι βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου. Και τέταρτον την εξασφάλιση ικανού χρονικού διαστήματος απ’ την δολοφονία του Π. Φύσσα και μετά ώστε να μπορούν (τα μέλη της συμμορίας) να επικαλεστούν σαν ελαφρυντικό τον «έντιμο βίο» έκτοτε, την «ειλικρινή μεταμέλεια», και τα λοιπά. Το ότι το πρωτόδικο δικαστήριο δεν το δέχτηκε αυτό το ελαφρυντικό δεν σημαίνει κάτι – ήταν αναμενόμενο. Το εφετείο όμως θα το δεχτεί… (Και να το θυμάστε…)

Θεωρεί κανείς πως αυτός ο θρίαμβος της γενναιοδωρίας υπέρ των βοθρολυμάτων προέκυψε κατά λάθος, από απροσεξία, από αμέλεια; Εμείς εδώ όχι. Υποστηρίζουμε ότι αυτή η υπερ-ευνοϊκή μεταχείριση ήταν αποτέλεσμα συναλλαγής (όχι απ’ την μεριά των ροζ και των φαιών, αλλά απ’ την μεριά του «συστήματος Χ» που είναι σαφώς ανώτερο απ’ τις πολιτικές βιτρίνες των τελευταίων 2 δεκαετιών)… Με στόχο; Να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό; Να ολοκληρώσουν δουλειές που είχαν αναλάβει και δεν είχαν μαχαιρώματα (σε κάθε περίπτωση όχι «φανερά»); Κάτι άλλο; Η ασταμάτητη μηχανή παραδέχεται ότι τείνει σίγουρα προς την πρώτη απάντηση, όμως δεν μπορεί να αποκλείσει και οτιδήποτε άλλο.

Σε κάθε περίπτωση: αν αυτά τα μάθαινε κάποιος για μια δίκη βοθρολυμάτων / δολοφόνων / βουλευτών ενός κράτους κάπου στην πλανήτη α) θα συμπέραινε ότι αυτό το κράτος είναι κατά πάσα πιθανότητα η κολομβία, και β) ότι σίγουρα υπάρχουν εκεί βρώμικα «αόρατα χέρια» που διαχειρίζονται και φροντίζουν τις βασικές επιλογές της εξουσίας. Θα θεωρούσε, τέλος, πως ακόμα κι αν καταδικαστούν τέτοιου είδους κατηγορούμενοι σ’ αυτό το μακρινό, μαφιόζικο κράτος, θα είναι για ξεκάρφωμα ή, το χειρότερο, επειδή «κάτι πρέπει να δείξουμε ότι κάνουμε».

Εδώ όμως, πρωτοτυπώντας πέρα από κάθε λογική, εκατοντάδες χιλιάδες υπήκοοι (και όχι μόνο εκείνοι / εκείνες που συγκεντρώθηκαν έξω απ’ τα δικαστήρια στις 7 Οκτώβρη) αγαθών προθέσεων πανηγύρισαν για την «νίκη της δικαιοσύνης»… Ίσως και για τη «νίκη της δημοκρατίας»…

Είναι ο.κ. οι αγαθές προθέσεις; Πατάνε καλά;

(συνεχίζεται)

Μεσογειακό πλυντήριο

Πέμπτη 15 Οκτώβρη. Το τελευταίο κύμα αποκαλύψεων του al Jazeera για τα κυκλώματα εμπορίου ευρωπαϊκών διαβατηρίων (και ξεπλύματος) στη νότια κύπρο, έχει κάνει εκρηκτική ηχώ εκεί· αλλά στα μέρη μας δεν πολυακούγεται. Θα πρέπει να υπάρχουν σοβαροί λόγοι για την ελληνική δημαγωγική αυτοσυγκράτηση απέναντι στην απόδειξη του τι ακριβώς είναι το «δεύτερο ελληνικό κράτος» (το ελληνοκυπριακό). Και στα μέρη μας υπάρχει πρόγραμμα «χρυσής βίζας» και ποιός ξέρει τι έχει στα ντουλάπιά του; Ή (άλλος λόγος μπορεί να είναι πως) όποιος δει το σχεδόν 1 ώρας video του al Jazzera θα αγαπήσει τόσο πολύ την Λευκωσία ώστε κάθε φορά που θα αναφέρεται στην ελληνική ιμπεριαλιστική δημαγωγία (πότε για πετρέλαια, πότε για γκάζια, πότε για την «προκλητικότητα του Erdogan») θα πέφτουν γαμωσταυρίδια με τον τόνο.

Όταν είναι χωμένος στα κόλπα ο πρόεδρος της νοτιοκυπριακής βουλής και ένας βετεράνος βουλευτής του «αριστερού» ΑΚΕΛ, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για «έλα μωρέ, δεν τρέχει…». Τουλάχιστον οκτώ δισεκατομύρια δολάρια έχουν μπει στο νοτιοκυπριακό τραπεζικό σύστημα χάρη στο εμπόριο «χρυσής βίζας» σε κάθε καρυδιάς πλούσιο καρύδι του πλανήτη – πράγμα που σημαίνει ότι οι τράπεζες εκεί έχουν ρεφάρει απ’ την ζημιά που τους προκάλεσε το όποιο back run πριν κλείσουν τον Μάρτη του 2013…

Μόνο που η αποκάλυψη αυτών των όμορφων νταραβεριών έχει και γεωπολιτικές συνέπειες. Ο Αναστασιάδης έχει δικηγορικό γραφείο που έκανε (συνεχίζει να κάνει;) την ίδια ακριβώς δουλειά, πριν την «χρυσή βίζα», βοηθώντας στο ξέπλυμα ρώσους ζάμπλουτους. Το ονοματάκι του και το γραφείο του είναι καλά στερέωμα στις σχετικές έρευνες με βαριά στοιχεία· και το ότι δεν προχώρησε η υπόθεση σε βάρος του στα αμερικανικά δικαστήρια (όπου κατέληξε μια υπόθεση μια χαμένα μεγάλα ποσά στη διάρκεια του ξεπλύματος…) θα πρέπει να αποδοθεί στο ότι το βαθύ αμερικανικό κράτος αξιοποιεί τις πληροφορίες για να τον «κρατάει στο χέρι».

Τώρα, επ’ ευκαιρία, μπορεί κάποιοι να ξεθάψουν την υπόθεση. Αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν συμβεί, όλοι οι σχετικοί εις τα ευρώπας ξέρουν το ποιόν του νοτιοκυπρίου προέδρου.

Όταν κλέγεται στις Βρυξέλες το πολύ πολύ να του δίνουν ένα χαρτομάντηλο…

Η σύγκρουση οξύνεται; (1)

Κυριακή 11 Οκτώβρη. Δεν είναι η «διακήρυξη της ανεξαρτησίας» απέναντι στην αγγλική αποικιοκρατία των πρώτων 13 πολιτειών στην αμερική, του 1776… Σε καμμία περίπτωση δεν είναι το «κομμουνιστικό μανιφέστο» του 1848… Αλλά ήδη προκαλεί κύματα μίσους (σε κάθε γνωστό και άγνωστο φίλο των φαρμακοβιομηχανιών και των μεθόδων τους) και κύματα συμπάθειας στους υπόλοιπους. Λέγεται Διακήρυξη του Great Barrington και δημοσιοποιήθηκε πριν μια βδομάδα, στις 4 Οκτώβρη, με τις υπογραφές των 3 αναγνωρισμένων «ειδικών» υγείας που την συνέταξαν. Της Sunetra Gupta (επιδημιολόγος μεταδοτικών ασθενειών και καθηγήτρια θεωρητικής επιδημιολογίας στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης), του Jayanta (Jay) Bhattacharya (καθηγητής στο Stanford, επιδημιολόγος με ειδικότητα στις μεταδοτικές ασθένειες και στους ευάλωτους πληθυσμούς) και του Martin Kulldorff (καθηγητής ιατρικής στο Harvard, βιοστατιστικός και επιδημιολόγος, με ειδικότητα στην παρακολούθηση επιδημικών ξεσπασμάτων και στις εκτιμήσεις της ασφάλειας των εμβολίων).

Ουσιαστικά το συγκεκριμένο κείμενο δεν λέει τίποτα καινούργιο, τίποτα διαφορετικό απ’ όσα υποστήριζαν μεμονωμένα διάφοροι “αιρετικοί” ειδικοί, απ’ την αρχή της τρομοεκστρατείας. Εκείνο που προκαλεί ασυγκράτητο εκνευρισμό είναι το πόσο πολλοί έχουν γίνει πια αυτοί, σε όλο τον κόσμο! Και μάλιστα αμφισβητώντας έμμεσα ή άμεσα τα “εμβόλια – σωτήρες” της γενετικής μηχανικής – γιατί αυτό είναι το ζήτημα, κι αυτό ήταν απ’ την αρχή! Ως χτες την διακήρυξη την είχαν υπογράψει 9.840 γιατροί και ειδικοί της δημόσιας υγείας απ’ όλον τον κόσμο, 14.907 εργαζόμενοι/ες στην υγεία και πάνω από 200.000 άτομα εκτός ιατρικής και φροντίδας υγείας. Τα δύο πρώτα μεγέθη είναι σκανδαλώδη!

Έχει προκληθεί διεθνώς μεγάλη αναταραχή στις τάξεις των λακέδων των φαρμακοβιομηχανιών! Οι τίτλοι, τα πόστα, το εύρος, το επιστημονικό κύρος και ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός όσων ειδικών υπογράφουν (ας βάλουμε τους “ανειδίκευτους” στην άκρη) δεν αφήνει κανένα περιθώριο για τις συνηθισμένες βρώμικες κατηγορίες περί «τραμπιστών», «ψεκασμένων», «χριστιανοταλιμπάν» και τα υπόλοιπα αγαπημένα των caradinieri! Έχει αρχίσει και η λογοκρισία (κατέβασμα της διακήρυξης από διάφορες φιλο-καραντίνα πλατφόρμες) αλλά είναι μάταιη.

Επειδή μπορεί να δυσκολευτείτε να την πετύχετε (η δημαγωγική καραντίνα είναι στα μέρη μας αρκετά σκληρή…), την μεταφέρουμε απ’ την επίσημη ελληνική μετάφρασή της (ανάμεσα σε 16 γλώσσες). Και για να την έχετε υπόψη, αλλά και επειδή διαπιστώσαμε ότι αρκεί ένας έλληνας μόνος του για να βάλει αυτές τις δεκάδες χιλιάδες «αρνητών» στη θέση τους!

Ένα – ένα, με την σειρά. Πρώτα η διακήρυξη:

Ως επιδημιολόγοι μεταδοτικών ασθενειών και επιστήμονες της δημόσιας υγείας, εκφράζουμε τις σοβαρές μας ανησυχίες σχετικά με τις καταστροφικές επιπτώσεις στη σωματική και ψυχική υγεία από τις επικρατούσες πολιτικές για την αντιμετώπιση της COVID-19 και προτείνουμε μια προσέγγιση που αποκαλούμε Εστιασμένη Προστασία (Focused Protection).

Προερχόμενοι από την Αριστερά και τη Δεξιά, καθώς και από όλο τον κόσμο, έχουμε αφιερώσει την καριέρα μας στην προστασία των ανθρώπων. Οι τρέχουσες πολιτικές lockdown προκαλούν καταστροφικές επιπτώσεις στη βραχυπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη δημόσια υγεία. Τα αποτελέσματα (για να αναφέρουμε μερικά μόνο) περιλαμβάνουν χαμηλότερα ποσοστά εμβολιασμού στην παιδική ηλικία, λιγότερους διαγνωστικούς ελέγχους για καρκίνο, επιδείνωση των καρδιαγγειακών παθήσεων αλλά και της ψυχικής υγείας – οδηγώντας σε αύξηση της θνησιμότητας παραπάνω από το αναμενόμενο μέσα στα επόμενα χρόνια, με την εργατική τάξη και τα νεότερα μέλη της κοινωνίας να επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος. Η παραμονή των μαθητών εκτός σχολείου είναι επίσης μια σοβαρή κοινωνική αδικία.

Η διατήρηση αυτών των μέτρων έως ότου είναι διαθέσιμο ένα εμβόλιο θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη, με τους μη προνομιούχους να πλήττονται δυσανάλογα.

Ευτυχώς η κατανόησή μας για τον ιό αυξάνεται. Γνωρίζουμε ότι η ευπάθεια στο θάνατο από την COVID-19 είναι περισσότερο από χίλιες φορές υψηλότερη στους ηλικιωμένους και σε ασθενείς σε σύγκριση με τους νέους. Επιπλέον, για τα παιδιά, ο COVID-19 είναι λιγότερο επικίνδυνος από πολλές άλλες νόσους ή επιβλαβείς καταστάσεις, ανάμεσα στις οποίες και η εποχιακή γρίπη.

Καθώς αυξάνεται η ανοσία στον γενικό πληθυσμό, ο κίνδυνος μόλυνσης σε όλους –συμπεριλαμβανομένων των ευάλωτων– μειώνεται. Γνωρίζουμε ότι όλοι οι πληθυσμοί θα φτάσουν τελικά στην «ανοσία αγέλης» –δηλαδή το σημείο εκείνο στο οποίο το ποσοστό των νέων λοιμώξεων θα είναι σταθερό– και ότι αυτό μπορεί να βοηθηθεί από (αλλά δεν εξαρτάται από) ένα εμβόλιο. Ο στόχος μας θα πρέπει επομένως να είναι η ελαχιστοποίηση της θνησιμότητας και της γενικότερης κοινωνικής βλάβης έως ότου φτάσουμε σε ένα τέτοιο επίπεδο ανοσίας.

Η πιο κοινωνικά ευαίσθητη προσέγγιση που εξισορροπεί τους κινδύνους και τα οφέλη από την επίτευξη της «ανοσίας αγέλης» είναι να επιτραπεί σε εκείνους που διατρέχουν τον ελάχιστο κίνδυνο θανάτου να ζήσουν τη ζωή τους κανονικά, για να αποκτήσουν ανοσία στον ιό μέσω φυσικής λοίμωξης, προστατεύοντας καλύτερα όσους διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο. Αυτό ονομάζουμε Εστιασμένη Προστασία (Focused Protection).

Η υιοθέτηση μέτρων για την προστασία των ευάλωτων θα πρέπει να είναι ο κεντρικός στόχος των πολιτικών προστασίας της δημόσιας υγείας από την COVID-19. Για παράδειγμα, τα γηροκομεία πρέπει να χρησιμοποιούν προσωπικό με επίκτητη ανοσία και να εκτελούν συχνές δοκιμές PCR για το υπόλοιπο προσωπικό και όλους τους επισκέπτες. Η εναλλαγή προσωπικού πρέπει να ελαχιστοποιηθεί. Οι συνταξιούχοι που ζουν στο σπίτι πρέπει να παραλαμβάνουν τα είδη παντοπωλείου και άλλα είδη πρώτης ανάγκης με παράδοση κατ’ οίκον. Όταν είναι δυνατό, θα πρέπει να μπορούν να συναντούν μέλη της οικογένειάς τους σε εξωτερικούς χώρους. Ένας ολοκληρωμένος και λεπτομερής κατάλογος τέτοιων μέτρων, που να περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και προσεγγίσεις για τα νοικοκυριά πολλαπλών γενεών, μπορεί να εφαρμοστεί και εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής και στις δεξιότητες τεχνογνωσίας των επαγγελματιών της δημόσιας υγείας.

Εκείνοι που δεν είναι ευάλωτοι θα πρέπει αμέσως να έχουν τη δυνατότητα να ξαναρχίσουν τη ζωή τους ως συνήθως. Απλά μέτρα υγιεινής, όπως το πλύσιμο των χεριών και η παραμονή στο σπίτι όταν κανείς είναι άρρωστος, πρέπει να υιοθετούνται από όλους για τη μείωση του ορίου επίτευξης της «ανοσίας αγέλης» στον γενικό πληθυσμό. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια πρέπει να είναι ανοιχτά για διά ζώσης διδασκαλία. Οι εξωσχολικές δραστηριότητες, όπως τα αθλήματα, πρέπει να συνεχιστούν. Οι νεαροί ενήλικες χαμηλού κινδύνου πρέπει να εργάζονται κανονικά και όχι από το σπίτι. Τα εστιατόρια και οι άλλες επιχειρήσεις πρέπει να ανοίξουν. Οι τέχνες, η μουσική, ο αθλητισμός και άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες πρέπει να ξαναρχίσουν. Άτομα που διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο μπορούν να συμμετάσχουν εάν το επιθυμούν, ενώ η κοινωνία στο σύνολό της θα απολαμβάνει την προστασία που παρέχεται στους ευάλωτους από εκείνους που θα έχουν αναπτύξει ανοσία.

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 7

Σάββατο 10 Οκτώβρη. Ο πρώτος «σύνδεσμος» του Βίκτωρα Ρέστη με τα βοθρολύματα εντοπίζεται … στην προστασία των πλοίων του…. (απ’ τους πειρατές της σομαλίας…). Ο εφοπλιστής και το «δεξί χέρι» του (θα επανέλθουμε πιο κάτω), μαζί με δύο άγγλους, έφτιαξαν μια εταιρεία «παροχής υπηρεσιών ασφαλείας σε πλοία», έναν ιδιωτικό στρατό / security δηλαδή (όνομα: IMS Enterprises) και προσέλαβαν σαν «επιχειρησιακό υπεύθυνο» τον νυν ευρωβουλευτή Λαγό. Εννοείται ότι έτσι βρήκαν μεροκάματα – με – όπλα στα καράβια του Ρέστη και διάφοροι άλλοι απ’ τον βόθρο.

Ο δεύτερος «σύνδεσμος» του ίδιου εφοπλιστή με τα βοθρολύματα εντοπίζεται … στο «δεξί χέρι» του. Ο πολυπράγμων Αναστάσιος Πάλλης (περί αυτού πρόκειται) είναι απ’ τις περιπτώσεις εκείνες των ανθρώπων που δεν ξέρει κανείς από που να τις πιάσει. Τον Οκτώβρη του 2013 (Sarajevo νο 77) γράφαμε μεταξύ άλλων:

Λέγεται Τάσος (Αναστάσιος) Πάλλης, και είναι ο frontman του εφοπλιστή, τραπεζίτη και πολλά άλλα Βίκτωρα Ρέστη, σε διάφορες ελληνικές χερσαίες δουλειές του. Ο Πάλλης είναι πρώην καραβανάς (5ετούς θητείας στην αεροπορία), και στην ταχύτατη ανέλιξή του στον “κόσμο των επιχειρήσεων”, απ’ το 1998 και μετά (ήταν μόνο 28 χρονών τότε), έχει ασχοληθεί με τα πάντα. Ο πολυπράγμων Πάλλης είναι, ανάμεσα στα άλλα, και “άνθρωπος της ευπ”… Ο Πάλλης έχει ιδιοσυγκρασία Βαβύλη. Είναι ανακατεμένος σε πάμπολλα απ’ αυτά που έχουν κατα καιρούς ονομαστεί “σκάνδαλα”: απ’ το “βατοπέδι” ως την ιστορία στο Λασίθι με το μοναστήρι του Τομπλού· απ’ τον οτε μέχρι… Σε μια εκτενή αναφορά της στην περίπτωση, η εφημερίδα “ποντίκι”, στις 23 Οκτώβρη του 2008, έγραφε μεταξύ άλλων (χωρίς να δεχθεί μήνυση για “συκοφαντική δυσφήμιση”):

…
Στον Αναστάσιο Πάλλη καταλογίζουν ότι σχετίζεται με πρώην και νυν αξιωματικούς της αστυνομίας, οι οποίοι υπήρξαν, μεταξύ άλλων, και πράκτορες της ΕΥΠ και στελέχωσαν κάποτε το γραφείο που χειρίστηκε στα εκκλησιαστικά θέματα τον (άκουσον – άκουσον) θεοσεβέστατο Απόστολο Βαβύλη!
Ακόμη του καταμαρτυρούν ότι, όπως και ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα, προσπάθησε να κάνει εισαγωγή θωρακισμένων αυτοκινήτων για χρηματαποστολές, αλλά και όπλων, εκμεταλλευόμενος τον βαθμό διείσδυσής του στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης και επικαλούμενος την ιδιότητα του οικονομικού διαχειριστή της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου.
Δεδομένου ότι όλα αυτά παραμένουν σε ένα επίπεδο φημών, χωρίς ποτέ να έχει αποδειχτεί κάτι συγκεκριμένο, ο πλοιοκτήτης φυσικά αρνείται ότι συνέβησαν τα παραπάνω και αποδίδει τις φήμες σε σκληρά χτυπήματα κάτω από τη μέση εκ μέρους ανταγωνιστών του. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η εν γένει δράση του συνοδεύεται από μυστήριο…
Ο δαιμόνιος επιχειρηματίας διατηρεί στον Πειραιά γραφεία υπεράκτιας ναυτιλιακής εταιρείας με έδρα τη Λιβερία εκμεταλλευόμενος τις διατάξεις του ειδικού άρθρου 89, το οποίο προβλέπει υποχρέωση ετήσιας εισαγωγής συναλλάγματος τουλάχιστον 50.000 δολαρίων προκειμένου να παραμένουν σε λειτουργία.
…

Ο εν λόγω είχε δημιουργήσει ένα ίδρυμα με το όνομα «Π.Α.Λ.Ι.Σ.» (ασφαλώς ματαιόδοξη επιλογή λέξεων ώστε τα αρχικά του να φτιάχνουν ηχητικά το όνομά του: ‘πολιτιστικη ανάδειξη λαμπρών ιστορικών συλλογών’) με πρόεδρο τον φίλο και κουμπάρο του Ρέστη – ένα ιδιωτικό «μουσείο πολέμου» που θα μπορούσε κάλιστα να είναι βιτρίνα για λαθρεμπόριο όπλων. Κατηγορήθηκε γι’ αυτό απ’ τους άγγλους συνεταίρους του στον «ιδιωτικό στρατό», αλλά ως γνωστόν η ταχύτητα της ελληνικής δικαιοσύνης επιτρέπει πολλών ειδών αθωώσεις.

Το εκτεταμένο δίκτυο «επιχειρηματικών εμπλοκών» του είτε σαν μπροστινός του Ρέστη είτε ανεξάρτητα· το εκτεταμένο δίκτυο γνωριμιών του με πολιτικούς και άλλους μηχανισμούς του ελληνικού βαθέος κράτους· η μεγάλη (και επιχειρηματική) «αγάπη» του για τα όπλα· και οι «επαγγελματικές γνωριμίες» του με κάποια απ’ τα βοθρολύματα, τον εκάναν ιδανικό για προμηθευτή τους σε όπλα. Εννοείται ότι κάτι τέτοιο δεν αποδείχθηκε ποτέ, αφού – μεταξύ άλλων – ποτέ δεν βρέθηκε το οπλοστάσιο των βοθρολυμάτων. (Λογικό: το έψαχνε ο άνθρωπος των μεγάλων επιτυχιών υπουργός δημόσιας τάξης (τότε) Δένδιας…)

(φωτογραφία στη μέση: Ο νο 2 του βοθρολυματικού “πυρήνα Νίκαιας” Πατέλης σαν “σεκιουριτάς πλοίου”…)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 8

Σάββατο 10 Οκτώβρη. Ο τρίτος «σύνδεσμος» του εφοπλιστή με τα βοθρολύματα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρων. Πρόκειται για τον αρχιασφαλίτη του αστυνομικού τμήματος Νίκαιας, στα χρόνια της «δόξας» των βοθρολυμάτων εκεί, Δημήτρη Γιοβανίδη.

Στο ίδιο παλιό και χάρτινο τεύχος του Sarajevo γράφαμε:

…Το περιστατικό του περασμένου Ιούλη που θεωρήσαμε αξιοσημείωτο αφορά την δυσμενή μετάθεση ενός θρυλικού (στη γειτονιά και στα πέριξ) αξιωματικού της ελ.ασ. Ο Δημήτρης Γιοβανίδης, διευθυντής ασφάλειας στο τμήμα της Νίκαιας, μετατέθηκε (παρά τις αποφασιστικές αντι-δράσεις του) σε κάποιο γραφείο των “τεχνικών υπηρεσιών” στην Καλογρέζα.
Ο εντυπωσιακός στην εμφάνιση και στους τρόπους έλληνας dirty Harry αρχιασφαλίτης της Νίκαιας είναι χρεωμένος για τα άγρια βασανιστήρια σε βάρος του μετανάστη απ’ το πακιστάν Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ, στα τέλη Σεπτέμβρη του 2009· βασανιστήρια που έγιναν μέσα στο τμήμα, και που σκότωσαν τον Ατίφ λίγες ημέρες μετά. Με άλλα λόγια ο Δ. Γιοβανίδης είναι χρεωμένος (τουλάχιστον στη συνείδηση όλων των αντιφασιστών ή απλά μη φασιστών) με δολοφονία.

Όμως ο αρχιασφαλίτης της Νίκαιας, με το brutal στυλ και τις συναφείς ιδέες, είναι αυτός που εξασφάλισε με κάθε τρόπο την “ανάπτυξη” του βοθρολυματικού πυρήνα στη γειτονιά. Ξεκινώντας σα φασιστοχουλιγκάνοι, με ενέδρες, πεσίματα και μαχαιρώματα μεταναστών (κυρίως απ’ το πακιστάν), διάφοροι τσόγλανοι της Νίκαιας είχαν μόνιμα την πλάτη της ασφάλειας – και του Γιοβανίδη προσωπικά. Ένοιωθαν τέτοια σιγουριά που δεν είχαν πρόβλημα να αναγνωρίσουν τον προστάτη τους, κάθε φορά που τους στρίμωχνε κανείς· για να φοβήσουν ή/και να εντυπωσιάσουν…
Η περίπτωση της Νίκαιας είναι (ήταν) η δεύτερη στη σειρά όπου ακολουθήθηκε η ίδια μέθοδος για το στήσιμο βορθολυματικής βάσης. Η πρώτη ήταν ο αγ. Παντελεήμονας και τα πέριξ. Και στις δύο περιπτώσεις, για να “ριζώσει” η συγκεκριμένη εγκληματική φράξια, είχε απεριόριστη προστασία από (και συνεργασία με) το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Και στις δύο περιπτώσεις οι πάντες το ήξεραν αυτό – ακόμα και απλοί μπάτσοι, άσχετοι με τις περιοχές… Ειδικά την τέτοια δράση του τμήματος αγ. Παντελεήμονα την είχε “αγιάσει” αυτοπροσώπως ο τότε υπ. δημόσιας τάξης Μαρκογιαννάκης…

Όμως η δυσμενής μετάθεση του Γιοβανίδη δεν έγινε φανερά για αυτά που γράφουμε πιο πάνω. Έγινε για κάτι διαφορετικό, που έχει όμως ιδιαίτερη σημασία. Στα τέλη του περασμένου Ιούλη, όταν ο εφοπλιστής, τραπεζίτης (και πολλά ακόμα…) Βίκτωρας Ρέστης περνούσε από ανακριτή (για τραπεζικές λαμογιές της χρεωκοπημένης first business bank), ο Γιοβανίδης ήταν εκεί, γεμάτος ενδιαφέρον και ανησυχία. Κι όταν αποφασίστηκε η προφυλάκιση του Β. Ρέστη, μεταξύ άλλων με τις κατηγορίες του “ξεπλύματος χρήματος” και της “σύστασης εγκληματικής οργάνωσης”, (κατά το site του γνωστού Τριανταφυλλόπουλου):

Σύμφωνα – πάντα – με αυτόπτες μάρτυρες, ο κ. Γιοβανίδης πληροφορούμενος την απόφαση, ξέσπασε σε λυγμούς, πέταξε ένα μπουκάλι νερό στο πάτωμα και άρχισε να φωνάζει «Α@@δι, γαμώτο, όχι ρε πο@@στη μου», ενώ πολλές φορές επικαλέστηκε το όνομα του Θεού…
Εν συνεχεία, απογοητευμένος, κατέβηκε με βαριά βήματα τις σκάλες και αποχώρησε από το κτήριο…

Γιατί όμως ο dirty Harry αρχιασφαλίτης της Νίκαιας τα πήρε τόσο πολύ στο κρανίο για την προφυλάκιση ενός εφοπλιστή, τραπεζίτη και πολλά άλλα; Ο ίδιος δήλωσε ότι “τον συνδέει 20χρονη οικογενειακή φιλία με τον Ρέστη”. Συμβαίνουν άραγε τέτοια σπουδαία πράγματα στις ημέρες μας; Κάποιος που, όπως λέει ο ίδιος, γεννήθηκε στα Ταμπούρια από μάνα παράλυτη και πατέρα εργάτη, να έχει 20 χρόνια “οικογενειακή φιλία” με κάποιον που γεννήθηκε (δεν ξέρουμε που αλλά σίγουρα) στα πούπουλα, από πατέρα εφοπλιστή, συγκαταλέγεται στους “100 πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου” κι έχει φωτογραφία χαιρετούρα με τον Ομπάμα; Χμμμμ… Ωραίες φιλίες…

Το σίγουρο είναι πως οι “απρέπειες” και οι βρισιές για την προφυλάκιση του Ρέστη στάθηκαν η αφορμή για να απομακρυνθεί ο Γιοβανίδης απ’ το τμήμα της Νίκαιας, όπου τόση σπουδαία δουλειά είχε κάνει… (Και δεν μάθαμε ποιόν χαρακτήρισε “αρχίδι”… Τον ανακριτή; Ή κανάν άλλο, πιο αόρατο;).
Κάποιος θα έμπαινε σε βαθιές σκέψεις για την “20χρονη φιλία” ενός φασίστα μπάτσου με έναν ζάμπλουτο εφοπλιστή, ειδικά εάν ο συγκεκριμένος εφοπλιστής είναι (σύμφωνα με πάμπολλες φήμες) πρώτος στη λίστα “χρηματοδοτών” του βόθρου… Και γιατί άραγε τέτοιο ξέσπασμα, για την προφυλάκιση ενός εφοπλιστή, από έναν άνθρωπο που έχει στείλει κόσμο και κοσμάκη πίσω απ’ τα κάγκελα; Είχαν απλώσει μαζί κανά τραχανά και δεν πρόλαβαν να τον μαζέψουν;

O dirty Harry δεν έμεινε πολύ στο πάρκινγκ. Όταν ο θόρυβος πέρασε γύρισε τη Νίκαια – και κάποια δημοσιεύματα τον θέλουν να έχει επιστρέψει στην «αντιτρομοκρατική», επί των ημερών του τεταρτοαυγουστιανού του ’20, τωρινού υπ.δημ.ταξ. Αλλά θα είναι λάθος να θεωρηθεί σαν «μεμονωμένη περίπτωση». Όχι μόνο επειδή δεν ήταν καθόλου τέτοια (στην αστυνομία τα βοθρολύματα είχαν προετοιμαστεί να φτιάξουν δικό τους συνδικάτο, αλλά το σχέδιο τους το ακύρωσε η δολοφονία του Φύσσα) αλλά ακόμα σημαντικότερο επειδή αυτό το τμήμα των νότιων προαστείων, απ’ τον Πειραιά ως το Πέραμα, ήταν ειδικού ενδιαφέροντος για τις αποστολές που είχαν αναλάβει τα βοθρολύματα.

Όσο για τον εφοπλιστή; Με τόσους και τέτοιους φίλους, με τόσες επιχειρηματικές δραστηριότητες (πάνω και κάτω απ’ τα ραντάρ), ποιό πρόβλημα θα είχε να χρηματοδοτεί τα βοθρολύματα;

Ο τέταρτος «σύνδεσμος» έρχεται απ’ το παρελθόν. Βασικό πεδίο των «δουλειών» του εφοπλιστή είναι το μαυροβούνιο. Και ειδικά οι σχέσεις του με το «αφεντικό» του μαυροβουνίου, τον Milo Ducanovic (ο οποίος πολύ πρόσφατα, στις αρχές Σεπτέμβρη, έχασε τις προεδρικές εκλογές – αλλά όχι την πραγματική εξουσία). Ένα λεπτομερές αμερικανικό ρεπορτάζ του Ιούλη του 2018 δίνει μια καλή εικόνα του τι σημαίνει «μαυροβούνιο» και τι «Ρέστης» εκεί. Είναι δύσκολο να κάνουμε ακόμα και περίληψη – πάντως για παγκόσμια δίκτυα οργανωμένου εγκλήματος είναι η εξιστόρηση.

Το βασικό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι ότι ο Ducanovic (το 2010 περιλήφθηκε στην 20άδα των πιο πλούσιων ηγετών του κόσμου…) ήταν σύμμαχος του Μιλόσεβιτς στο πρώτο μισό των ‘90ς, και είχε στείλει επίσημα στρατό στην πολιορκία / καταστροφή του κροατικού Ντουμπρόβνικ. Επιπλέον το λιμάνι του Bar ήταν το βασικό λιμάνι για το λαθρεμπόριο που έκαναν έλληνες εφοπλιστές με τους σερβοφασίστες…

Το τι έκανε ανεπίσημα για τους συμμάχους του σερβοφασίστες ο Ducanovic δεν είναι γνωστό. Ωστόσο τα βοθρολύματα μεγαλούργησαν στο σφαγείο της βοσνίας. Πράγμα που υποδεικνύει ότι ένας σημαντικός «επιχειρηματικός φίλος» του Ducanovic (ο Ρέστης) θα μπορούσε να τσεκάρει τα προσόντα τους και από την μεριά της Ποντγκόριτσα τα προσόντα τους.

(συνεχίζεται)

(φωτογραφία στη μέση: Απόσπασμα απομαγνητοφωνημένης τηλεφωνικής συνομιλίας μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα…)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 6

Παρασκευή 9 Οκτώβρη. Τα όσα έγιναν ευρύτερα γνωστά για τα βοθρολύματα όταν το επίσημο κράτος αποφάσισε ότι προχωρούσαν πολύ μακρύτερα απ’ την αποστολή που είχαν αναλάβει, μετά δηλαδή την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, επιβεβαίωσαν αλλά και εμπλούτισαν τα όσα ξέραμε από πριν. Αυτή η συμμορία είχε «ανθίσει» στη μέση ενός κύκλου σαφώς ισχυρότερων «παραγόντων» που την στήριζαν, στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν:

– εφοπλιστές

– μυστικές υπηρεσίες

– αστυνομία

– στρατός

– γήπεδα

– παπάδες…

Όλα αυτά θάφτηκαν πολύ γρήγορα. Ξεχάστηκαν μεθοδικά – όχι από εμάς πάντως! Είναι (αν και όχι όλοι…) οι κρίκοι της αλυσίδας που εμφανίστηκαν για μια ελάχιστη μονάδα ιστορικού χρόνου… Αλλά «μπήκαν στην άκρη», δεν δικάστηκαν, δεν καταδικάστηκαν. Κι όμως: χωρίς αυτούς τους κρίκους τα βοθρολύματα δεν θα είχαν δράσει όπως έδρασαν· χωρίς αυτούς τους κρίκους τα βοθρολύματα θα είχαν μείνει η γνωστή ασήμαντη συμμορία μαχαιροβγαλτών· χωρίς αυτούς τους κρίκους δεν θα είχε στηθεί καμμία ενέδρα στο πα.με. και δεν θα είχε δολοφονηθεί ο Παύλος Φύσσας…. Χωρίς αυτούς τους κρίκους πιθανότατα δεν θα είχε δολοφονηθεί ούτε ο Σαχζάτ Λουκμάν… Όποιος τους αγνοεί αυτούς τους κρίκους απλά αθωώνει τους ηθικούς αυτουργούς πίσω απ’ τα βοθρολύματα σαν φυσικούς αυτουργούς. Όποιος τους αγνοεί ξανασκοτώνει και τον Φύσσα και τον Λουκμάν!

Όταν γίνεται προσπάθεια να ερευνηθεί ένα σύνθετο κύκλωμα του (κρατικοποιημένου) οργανωμένου εγκλήματος, η συνηθισμένη και καθόλου αυθαίρετη συμβουλή είναι ψάξε το χρήμα (follow the money). Στην περίπτωση των βοθρολυμάτων, στη σύντομη μονάδα ιστορικού χρόνου μετά την δολοφονία του Φύσσα, προέκυψαν τα ονόματα δύο τουλάχιστον χρηματοδοτών: Βαγγέλης Μαρινάκης, Βίκτωρας Ρέστης. Τίποτα σχετικό δεν αποδείχθηκε επειδή απλά, πολύ απλά, κανείς απ’ τους δύο εφοπλιστές δεν κατηγορήθηκε επίσημα για οτιδήποτε σχετικό με τα βοθρολύματα. Αν άνοιγε επίσημα το ζήτημα της χρηματοδότησης τότε η εννόηση του τι ήταν και γιατί έδρασαν όπως έδρασαν τα βοθρολύματα θα έμπαινε κάτω από εντελώς διαφορετικό φως. (Η αποκλειστικότητα της ιδεολογίας, η άποψη δηλαδή ότι “έκαναν ό,τι έκαναν επειδή είναι ναζί”, υπερβολικά απλοϊκή έτσι κι αλλιώς, βόλευε πολλούς…) Η δίκη θα ήταν μια εντελώς διαφορετική δίκη! Ωστόσο το προφίλ των συγκεκριμένων δύο εφοπλιστών και ορισμένες «παράπλευρες» δραστηριότητές τους, κάνουν εξαιρετικά αληθοφανή την σχέση τους, τουλάχιστον σαν (αρχικών) χρηματοδοτών.

Όσοι έχουν γνωρίσει τον πρώτο από κοντά τον περιγράφουν – ως πρόσφατα τουλάχιστον – σαν «μπέμπη με λεφτά». Αν αυτό είναι αλήθεια (γιατί όχι;) τότε το να «ψειριστεί» (για «σπουδαίο εθνικό σκοπό») δεν θα ήταν δύσκολο. Σαν ιδιοκτήτης της π.α.ε. ολυμπιακός αποδείχθηκε ίσως ακόμα πιο χρήσιμος: με μια ταχύτητα μάλλον ασυνήθιστη, και χωρίς να υπάρχει παρελθόν (σε αντίθεση με την π.α.ε. παναθηναϊκός και την άλλοτε «νοπο») οι οργανωμένοι οπαδοί της ομάδας σ’ όλη τη ζώνη απ’ τον Πειραιά ως το Πέραμα και τα κλαμπ τους έγιναν φυτώρια μελών των βοθρολυμάτων. Ας θυμήσουμε ότι εκείνοι που έστησαν την ενέδρα στο πα.με. στο Πέραμα ήταν γαύροι απ’ το κλαμπ του Περάματος, ενώ και οι αρχικοί που την έπεσαν στον Φύσσα και την παρέα του ήταν επίσης γαύροι Κερατσινιώτες.

Πολύ «εύστοχη» στρατολόγηση, αφού αυτή ακριβώς η ζώνη υπήρξε ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για τις δράσεις που ανατέθηκαν στα βοθρολύματα… Ακόμα κι αν αυτή η μετατροπή των «κόκκινων» (λόγω ολυμπιακού) σε «φαιούς» (φασίστες) δεν μπορεί να αποδοθεί απευθείας στον ιδιοκτήτη της π.α.ε., έγινε σίγουρα εν γνώσει του από κάποια καίρια στελέχη των οργανωμένων, τα οποία – περιπτόντως – έχουν αποδείξει κι άλλες φορές «ασυνήθιστες οργανωτικές δυνατότητες»… Το ίδιο ισχύει με το “no politica” στις κερκίδες του Καραϊσκάκη… Η “αδελφοποίηση” των οργανωμένων του ολυμπιακού με τους (ακροδεξιούς) οργανωμένους του ερυθρού αστέρα βελιγραδίου (Delije), ένα μέρος απ’ τους οποίους στρατολογήθηκαν απ’ τον σερβοφασίστα υποκοσμιακό Αρκάν και συμμετείχαν στις σφαγές στη βοσνία, είναι βέβαια αρκετά παλιότερη απ’ την ιδιοκτησία Μαρινάκη – αλλά πάντα λειτουργική, σε διάφορους τομείς…

Η περίπτωση του Βίκτωρα Ρέστη είναι αρκετά πιο σύνθετη. Εμφανίστηκε στην “οικονομική ζωή του τόπου” σαν πάμπλουτος σίφουνας στα μέσα της δεκαετίας του ’00, αγοράζοντας τα πάντα – κατά προτίμηση μήντια ή μερίδια σε μήντια. Ορέχτηκε και ποδόσφαιρο. Επιπλέον ίδρυσε τράπεζα (first business bank)… Είχε πολλά απ’ τα χαρακτηριστικά του φαινόμενου Κοσκωτά, αλλά όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια ο Κοσκωτάς μπροστά στον Ρέστη ήταν απλά ένας αγνός πρωτοπόρος.

Η εξιστόρηση των κατηγοριών που συγκέντρωσε ο Ρέστης απ’ το 2012 (μέχρι και σήμερα) είναι πολύ μεγάλη και ξεπερνάει κατά πολύ τα περιθώρια της ασταμάτητης μηχανής. Το πιθανότερο είναι ότι ξέπλενε, χωρίς να χαρτογραφηθεί η προέλευση του «μαύρου χρήματος», αν και υπήρξε τουλάχιστον μια περίπτωση λαθρεμπορίου πετρελαίου και άλλη μια λαθρεμπορίου όπλων… Έχει κατηγορηθεί ωστόσο σαν επικεφαλής εγκληματικής οργάνωσης (: προστασίες, εκβιασμοί) – με άγνωστα μέλη – πράγμα που έχει το ενδιαφέρον του.

Σε κάθε περίπτωση έχουν προκύψει τέσσερεις τουλάχιστον «σύνδεσμοι» των δραστηριοτήτων του με τα βοθρολύματα (πέρα απ’ το αν τα χρηματοδότησε, κάτι που επαναλαμβάνουμε δεν αποδείχθηκε επίσημα ποτέ) – πράγμα που πρέπει να περιγράψουμε / θυμίσουμε, όσο πιο περιεκτικά αλλά και περιληπτικά γίνεται. (Κάποια πράγματα τα είχαμε παρουσιάσει σε τεύχη του χάρτινου Sarajevo το 2013…)

(συνεχίζεται)

Συμβολικά, παραπάνω απ’ όσο συγχωρούν οι καιροί…

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Όσο κατανοητή κι αν είναι η (συναισθηματική) αντίδραση στην καταδίκη της οργάνωσης των βοθρολυμάτων ως εγκληματικής, μετά από 5,5 χρόνια σερνάμενης δίκης κι ενώ το συγκεκριμένο παρακρατικό trade mark έχει “τελειώσει την δουλειά του”, η κριτική, ανταγωνιστική σκέψη δεν πρέπει να θολώνει.

Ακόμα κι αν κάποιοι πάνε (για λίγο…) στη φυλακή, η ταυτότητα του “πολιτικού κρατούμενου” γοητεύει και ενισχύει. Επιπλέον, όσο επαρμένα ήταν τα πανηγύρια μετά τις εκλογές του 2019 (όπου οι πάντες είχαν συμβάλει στο να ψηφίσουν τα βοθρολύματα μόνο 165.620 ψηφοφόροι αντί, ας πούμε, για 180.000 που θα ξαναέκαναν τα βοθρολύματα βουλευτές…) το ίδιο επικίνδυνα καθησυχαστικά είναι τα τωρινά.

Απ’ την δολοφονία του Παύλου Φύσσα και μετά τα βοθρολύματα εκλέχτηκαν άλλες δυο φορές (+ ευρωκοινοβούλιο)· έπαιρναν κανονικά τους μισθούς τους· τώρα παίρνουν τις βουλευτικές συντάξεις τους· έκαναν περιουσία με λίγα λόγια, όντας δικαστικά υπό την κατηγορία της “εγκληματικής οργάνωσης”. Τόσο “χάλια”!…. Επιπλέον τους παραχωρήθηκε (κυρίως απ’ την φαιορόζ διακυβέρνηση…) απλόχερα ικανό χρονικό διάστημα για να επικαλεστούν τώρα σαν ελαφρυντικό τον “μετέπειτα φιλήσυχο βίο” τους· αλλά και να παραγραφούν διάφορα απ’ τα εγκλήματά τους ως την δίκη στο εφετείο…

Λέγεται πως χτες “νίκησε η δημοκρατία”. Δυστυχώς δεν μπορούμε να δούμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε την “νίκη” ούτε την “δημοκρατία”… (Θα φταίει που είμαστε αισχρή μειοψηφία…)

(Υπενθύμιση νο 1)

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Στο (χάρτινο) Sarajevo νο 63, τον Ιούνη του 2012, κάτω απ’ τον τίτλο βοθρολύματα και μαχαιροβγάλτες (με γραβάτα) γράφαμε μεταξύ αλλών κι αυτά (που τα θεωρούμε πάντα χρήσιμα, όχι μόνο για ιστορικούς αλλά κυρίως για πολιτικούς / ταξικούς λόγους…):

…Είναι γνωστό ότι αμέσως μετά την λήξη της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, έγινε – σε ότι αφορά την δημόσια τάξη – μια κρίσιμη “ανάκληση απ’ την εφεδρεία”. Ένας Χανιώτης δικηγόρος και πολιτευτής, που είχε και στο παρελθόν θητεία στο υπουργείο δημόσιας τάξης (σα γενικός γραμματέας), με διαπιστωμένες “άκρες” με το οργανωμένο έγκλημα (τουλάχιστον το κρητικής προέλευσης…) ανέλαβε σαν υφυπουργός να ηγηθεί της εκστρατείας “ανακατάληψης του κέντρου” της Αθήνας, βασικά γειτονιών με πλειοψηφία κατοίκων μετανάστες.

Είναι επίσης γνωστό ότι ο συγκεκριμένος αξιωματικός του συμπλέγματος της ασφάλειας προσέλαβε για την αποστολή του την γνωστή συμμορία. Ο κωδικός του πράγματος θα μπορούσε να είναι “επιχείρηση αγ. Παντελεήμονας” αν και δεν περιορίστηκε καθόλου εκεί. Έγινε, επίσης, γρήγορα γνωστό ότι η αμοιβή της συμμορίας για την “παροχή των υπηρεσιών” της ως επίσημα απασχολούμενο παρακράτος περιελάμβανε την άσκηση διαφόρων δραστηριοτήτων της στις περιοχές που “καταλάμβανε” (οπωσδήποτε “προστασία”), υπό την επίβλεψη (τουλάχιστον…) του τοπικού αστυνομικού τμήματος.

Ως εκεί το ζήτημα έμοιαζε σαν μια επιμέρους, ad hoc ανάθεση έργου, απ’ την μεριά του κράτους στο παρακράτος / οργανωμένο έγκλημα. Αλλά προς τα τέλη του 2010, με αφορμή της δημοτικές εκλογές, φάνηκε ότι το πράγμα ήταν πιο σοβαρό. Εν όψει εκείνων των εκλογών συνέβη το εξής: ο λα.ο.σ. παρέλειψε να κατεβάσει υποψήφιο και ψηφοδέλτιο για τις δημοτικές εκλογές της Αθήνας, σπρώχνοντας ουσιαστικά τις ψήφους και τις επιρροές του στο ψηφοδέλτιο της συμμορίας. Έτσι αυτή κατάφερε να εκλέξει έναν δημοτικό σύμβουλο, τον αρχηγό της. Πως όμως, και γιατί, το έκανε αυτό ο λα.ο.σ.;

Είχαμε σημειώσει τότε ότι το οργανωμένο έγκλημα στην ελλάδα, πέρα απ’ το να επεκτείνεται μέσα και μέσω της κρίσης, “αναβαθμίζεται” κιόλας, μέσα από τέτοιου είδους κινήσεις. Δεν είχαμε σημειώσει όμως ορισμένες “συμπτώσεις” που θα μπορούσαν να έχουν την αξία τους. Ο επικεφαλής του λα.ο.σ., παλιός βουλευτής της νέας δημοκρατίας και επιδέξιος λαϊκιστής, ανήκει στην επιρροή του οίκου Μητσοτάκη (πατρός και απογόνων), ο οποίος (οίκος) έχει ιδιαίτερη επιρροή στο νομό Χανίων, αλλά και τις δικές του αρθρώσεις με τους εντόπιους βαρώνους. Ο Χανιώτης δικηγόρος που προώθησε ανοικτά την γνωστή συμμορία στο παρακρατικό της έργο και, αυτονόητα, την επίσημη συνεργασία της αστυνομίας μαζί της, ανήκει επίσης στην επιρροή του οίκου Μητσοτάκη, έχει και τις άκρες του με τους βαρώνους, και τα λοιπά και τα λοιπά… Θα μπορούσε, λοιπόν, να υποθέσει κανείς – με αφορμή την περίεργη (και σαφώς αδικαιολόγητη με οποιοδήποτε άλλο κριτήριο) “παράλειψη” του λα.ο.σ. να κατεβάσει συνδυασμό στο δήμο της Αθήνας, και την προώθηση στο δημοτικό συμβούλιο (αντί για το λα.ο.σ.) της παρακρατικής / εγκληματικής συμμορίας, ότι υπάρχει ένα ανώτερο “καθοδηγητικό κέντρο” πάνω και απ’ τον επικεφαλής του λα.ο.σ. και τον πρώην (στα τέλη του 2010) υφυπουργό δημόσιας τάξης. Ορισμένα άλλα περιστατικά, στο ίδιο χρονικό σημείο (προς τα τέλη του 2010), που δεν έχει σημασία να αναφερθούν εδώ, έδειχναν ότι “κάτι παίζει” μεταξύ του λα.ο.σ. και της παρακρατικής συμμορίας…

… Το επόμενο, που συνιστούσε όμως φανερή αλλαγή κλίμακας, ήταν η στάση του λα.ο.σ. σχετικά με τα περιβόητα “μνημόνια”. Με βάση τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά αυτού του κόμματος, ήταν κάτι παραπάνω από κατάλληλο για να παίζει με επάρκεια τον ρόλο της ακροδεξιάς αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης· και να τον παίξει αυτόν το ρόλο ως το  τέλος. Παραδόξως (εντός ή εκτός εισαγωγικών) το λα.ο.σ. δεν έκανε έτσι, αλλά ακολουθούσε μια γραμμή υποτιθέμενης πατριωτικής υπευθυνότητας, που έκανε ζικ ζακ γύρω απ’ τις ενέργειες που χρεωνόταν βασικά η πασοκική κυβέρνηση, αγγίζοντας τακτικά τις θέσεις της κυρίας Θεοδώρας Μητσοτάκη / Μπακογιάννη. Όταν, όμως, το φθινόπωρο του 2011 ετέθη ζήτημα “κυβερνητικής συνεργασίας” και αυξημένης κοινοβουλευτικής υποστήριξης της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της κρίσης, το λα.ο.σ. έκανε ένα μεγάλο άλμα, που ούτε χρειαζόταν (για λόγους “εθνικής ανάγκης”) ούτε θα το οφελούσε: χώθηκε (ή, πιο σωστά κλήθηκε και αποδέχτηκε την συμμετοχή του) στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Γιατί έκανε αυτήν την πολιτικά αυτοκτονική κίνηση ο λα.ο.σ.; Για να σπρώξει ορισμένα ακροδεξιά στελέχη του, μέσω υπουργοποίησης και σχετικού ξεπλύματος, στη νέα δημοκρατία; Δεν μας φαίνεται καθόλου επαρκής μια τέτοια εξήγηση. Είναι βέβαιο πάντως ότι αυτή η κίνηση άρχισε να έχει μεγάλο κόστος στο λα.ο.σ. σχεδόν αμέσως: διαρροή οπαδών, επιρροών και στελεχών…

Σε κάθε περίπτωση, στα τέλη του 2011, ο λα.ο.σ. (και οπωσδήποτε ο επικεφαλής του και ο στενός του κύκλος) “κάηκε” οριστικά σαν εκδοχή ακροδεξιάς αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης. Και κάηκε με δική του πρωτοβουλία! Σε συνδυασμό με την υποχρεωτική ανάληψη ευθυνών διαχείρισης της κρίσης απ’ την δεξιά (νέα δημοκρατία), δημιουργούνταν έτσι ένα μεγάλο κενό στα δεξιά του πολιτικού φάσματος, σε σχέση αφενός με την μεσολάβηση των “αγανακτισμένων” και αφετέρου σε σχέση με τις εναλλακτικές των αφεντικών. Όσοι ζουν προσέχοντας γύρω τους (κι εμείς εδώ, σ’ αυτές τις ταπεινές σελίδες, κάνουμε το καλύτερό μας επ’ αυτού) θα πρέπει να το κατάλαβαν έγκαιρα: αυτό το κενό θα καλυφθεί, θα καλυφθεί επειγόντως, και θα καλυφθεί εκ των ενόντων. Πράγματι, δύο σχηματισμοί προετοιμάζονταν ήδη, και κινήθηκαν γρήγορα και ταυτόχρονα για να καλύψουν το κενό. Οι καμμένοι έλληνες και η συμμορία των τραμπούκων…