Tag: δημόσια τάξη

Η παραγωγή της πειθαρχίας 3

Παρασκευή 6 Νοέμβρη. Αρκετά «γενναιόδωρος» ο ρημαδοΚούλης και το ρημαδογκουβέρνο του δίνει (λέει) επίδομα 800κάτι ευρώ για όσους / όσες ξανα-κλειστούν στα σπίτια τους τρώγοντας τα νύχια τους – για 3καικάτι βδομάδες…

Καλά… Η δική μας πρόγνωση είναι ότι η «περιορισμένη επιστροφή» σε μια αυστηρά ελεγχόμενη «κανονικότητα» εν όψει εορτών θα γίνει μετά το πρώτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη. Για διάφορους πολιτικούς λόγους. Ανάμεσα στους οποίους ένας σημαντικός (και ανείπωτος) είναι η δημόσια τάξη.

(Τα υπόλοιπα δικά σας…)

Χιλιάδες ζήτω!

Πέμπτη 5 Νοέμβρη. Αυτά είναι χαράς ευαγγέλια για κάθε φίλο της καραντίνας! Θα βγουν οι caradinieri να πανηγυρίσουν ανοικτά; Πρέπει: μια καθηγήτρια φιλόλογος σε λύκειο της Αθήνας καταδικάστηκε σε 12 μήνες φυλακή (με 3ετή αναστολή) επειδή δεν φορούσε μάσκα στην τάξη. Ήταν άλλη μια “νίκη της δημοκρατίας”, και μάλιστα σημαντικότερη απ’ την προηγούμενη: η καθηγήτρια θεωρήθηκε πιο ένοχη από κάποια μέλη της βοθρολυματικής συμμορίας που αθωώθηκαν…

Την έδωσε ένας caradinieri γονιός· φαίνεται όμως ότι και τα «όργανα των μαθητών» (το δεκαπενταμελές, τα πενταμελή) συνεισέφεραν, αφού «έκαναν αποχή» από το μάθημά της – θεωρώντας την, προφανώς, «απειλή για την ζωή τους»… (Πράγμα που εκτός από ανήθικο είναι και παράλογο: αν ανάμεσα σε 30 μασκοφορεμένα κεφάλια υπάρχει και 1 κανονικό, κανένα απ’ τα μασκοφορεμένα δεν κινδυνεύει… Αλλιώς γιατί φορούν τις μάσκες; Τελικά τα παιδιά κάνουν ότι πουν οι μαμάδες τους, οπότε τρελλαίνονται εξ απαλών ονύχων…).

Ο εισαγγελέας που ζήτησε την καταδίκη της έβαλε πάντως το πράγμα στη σωστή του βάση: Το ζήτημα δεν είναι η μάσκα, αλλά ο σεβασμός στο νόμο… είπε. Ακριβώς! Ποτέ το ζήτημα δεν ήταν και δεν είναι υγιεινομικό… Το ζήτημα είναι η καταστολή, τα πραξικοπήματα, οι γενικές απαγορεύσεις, η «ενοχοποίηση / αρρωστο-ποίηση» των πάντων… με δυο λόγες ο Νόμος! Αυτό που τα γουνάκια (οι αρεοπαγίτες) ονόμασαν ιδιόμορφο Δίκαιο της Ανάγκης…. Αυτό που ο Agamben έχει ονομάσει «κατάσταση εξαίρεσης»… Αυτό που ο ναζί Carl Schmitt (αποκλήθηκε “ο εστεμμένος νομικός του Γ Ράιχ”…) είχε ονομάσει «κατάσταση έκτακτης ανάγκης»: και η θεωρία του (ξανα)εφαρμόζεται!…

Να, λοιπόν, γιατί καταδικάστηκε σε φυλάκιση η καθηγήτρια (ο τονισμός δικός μας): …Σύμφωνα με τον Schmitt οι αποφάσεις που λαμβάνονται υπό το κράτος της κατάστασης έκτακτης ανάγκης δεν μπορούν να κριθούν ως προς την ορθότητά τους και, άρα, ο κυρίαρχος ηγεμόνας είναι αυτός που κηρύσσει δικτατορία για να αποκαταστήσει την τάξη επειδή αναπαριστά την ενότητα ενός λαού…

Δεν μπορεί κυρίες και κύριοι να κριθεί ως προς την ορθότητά του το «ιδιόμορφο Δίκαιο της Ανάγκης»!!! Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η δικτατορία, όποιος κι αν την επιβάλει!!! Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η ψευδο-επιστημονική δικτατορία των big pharma, των big tech, των big insurance και των κρατικών «μυστικών» υπηρεσιών! Κι αν βρεθούν τολμηροί;; Ανακηρύσσονται «εχθροί του λαού» και αντιμετωπίζονται ανάλογα!! Αμάν πια μ’ αυτούς τους «εχθρούς του λαού»!!

Μην περιμένετε λοιπόν να κινητοποιηθούν τα γνωστά συνδικάτα υπέρ της καθηγήτριας και κατά του νόμου. Εγκρίνουν και επαυξάνουν…

Τι είναι αυτό που επιτέλους δεν έχετε καταλάβει ακόμα;

(φωτογραφία: Εκτός απ’ τους ετοιμοπόλεμους δικαστές υπάρχουν και οι εθελοντές δήμιοι. Νέας εσοδείας κανίβαλλοι, που – φυσικά – “νοιάζονται για την υγεία του λαού”…)

Η μαφία των φαρμακοβιομηχανιών 1

Κυριακή 1 Νοέμβρη. Τον Peter Gotzsche δεν θα τον θυμάστε. Τον παρουσιάσαμε (χάρη στις έρευνες του Σ.) νωρίς, σχεδόν στην αρχή της τρομοεκστρατείας: την Κυριακή 5 Απρίλη, κάτω απ’ τον τίτλο ιατρικά λάθη, φαρμακοβιομηχανίες – και οργανωμένο έγκλημα. Είχαμε βάλει ένα 8λεπτο video του, το οποίο ακόμα κι αν είχατε δει τότε, θα πρέπει να ξαναδείτε οπωσδήποτε τώρα: σχετίζεται άμεσα με τις χιλιάδες θανάτων απ’ τα «πειραματικά» (εξαιρετικά τοξικά και θανατηφόρα) κοκτέιλ φαρμάκων που δοκιμάστηκαν μαζικά, σε πάρα πολλά κράτη, υπό την αιγίδα του Π.Ο.Υ. σαν πιθανές «θεραπείες» για τον τσαχπίνη – γράφαμε επ’ αυτού πριν 2 ημέρες (θανατόμετρο 1,2, 3, και 4).

Εν τω μεταξύ κυκλοφόρησε και στα ελληνικά, απ’ τις εκδόσεις Levantes, ένα απ’ τα θρυλικά βιβλία του Gotzsche, το Φονικά φάρμακα και οργανωμένο έγκλημα: πως οι μεγάλες εταιρείες φαρμάκων έχουν διαβρώσει την υγεία. Είναι ογκώδες (384 σελίδες), απευθύνεται άρα σε ορκισμένους αναγνώστες / αναγνώστριες – αλλά σας το προτείνουμε ανεπιφύλακτα! (Τα “ταξικά κωθώνια” / caradinieri εξαιρούνται…)

Για τις ανάγκες της ασταμάτητης μηχανής, και επειδή ζούμε μεν ακόμα τις τρομο-προϋποθέσεις για να εμφανιστούν αυτοί οι μαφιόζοι της βιομηχανίας της υγείας σαν «σωτήρες» μας, ωστόσο πλησιάζουμε την στιγμή που όλη αυτή η πολύμηνη τρομοεκστρατεία θα φτάσει στον στόχο της, που δεν είναι άλλος απ’ την μαζική υπαγωγή των πληθυσμών στην γενετική μηχανική του κεφάλαιου (μέσω των συγκεκριμένων εμβολίων), μεταφέρουμε εδώ λίγα αποσπάσματα απ’ τον πρόλογο του βιβλίου· γραμμένο απ’ τον Richard Smith, πρώην υπεύθυνο έκδοσης της γνωστής διεθνώς και «έγκυρης» ιατρικής επιθεώρησης British Medical Journal:

… Ο Peter τελειώνει το βιβλίο του με μια ιστορία για το πώς η Ρευματολογική Εταιρεία της Δανίας του ζήτησε να δώσει μια ομιλία με θέμα: Συνεργασία με την φαρμακοβιομηχανία: είναι ΤΟΣΟ επιβλαβής; Ο αρχικός τίτλος ήταν «είναι επιβλαβής;» αλλά η Εταιρεία θεώρησε ότι ήταν πολύ επιθετικός.

Ο Peter ξεκίνησε την ομιλία του απαριθμώντας τα εγκλήματα των χορηγών του συνεδρίου. Η Roche αναπτύχθηκε πουλώντας παράνομα ηρωΐνη. Η Abbott απέκλεισε τον Peter από τις μη δημοσιευμένες δοκιμές των ρυθμιστικών αρχών φαρμάκων που έδειχναν ότι ένα χάπι αδυνατίσματος ήταν επικίνδυνο. Η UCB απέρκυψε επίσης στοιχεία δοκιμών, ενώ η Pfizer είπε ψέματα στον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) και τιμωρήθηκε με πρόστιμο 2,3 δισεκατομυρίων δολαρίων στις ΗΠΑ για την προώθηση τεσσάρων φαρμάκων για μη προβλεπόμενη χρήση. Η Merck, ο τελευταίος χορηγός, είπε ο Peter, προκάλεσε το θάνατο χιλιάδων ασθενών με την απατηλή συμπεριφορά της σχετικά με ένα φάρμακο για την αρθρίτιδα. Μετά από αυτό το ξεκίνημα της ομιλίας του, εξαπέλυσε το δριμύ κατηγορώ του για τη βιομηχανία φαρμάκων.

Μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε το συνέδριο, με τους χορηγούς να ψιθυρίζουν μεταξύ τους οργισμένοι και τους οργανωτές να βρίσκονται σε μεγάλη αμηχανία…

Πάνω απ’ όλα η προστασία! (2)

Τετάρτη 28 Οκτώβρη. Αυτή από κάτω είναι μια φωτογραφία του πιο αγαπημένου είδους αυτών των μαύρων καιρών, μια fashion μάσκα κατά του covid… Πολύς κόσμος τις προτιμάει επειδή έχουν σχεδιάκια, χρωματάκια, και επιπλέον (σαν υφασμάτινες) πλένονται, σιδερώνονται και χρησιμοποιούνται επ’ άπειρον. Είναι ένα είδος αξεσουάρ. Στα περίπτερα πουλιέται για 2 ευρώ.

Κι αυτό είναι που γράφει η συσκευασία στην πίσω όψη, στα αγγλικά: This product is a fashion dust mask (Non-medical masks). Που σημαίνει: Αυτό το προϊόν είναι μια μοδάτη μάσκα σκόνης (Όχι ιατρικές μάσκες). Καμμία σχέση με «αντι-ιική» προστασία!

Δεν θα πούμε «τι κρίμα, οι άνθρωποι κινδυνεύουν να κολλήσουν και να πεθάνουν». Ο τσαχπίνης δεν είναι ο Φονιάς ο Αναμενόμενος… Το ζήτημα που μας ενδιαφέρει είναι διαφορετικό και πολύ σοβαρότερο. Α) Είτε το ξέρουν είτε όχι, είτε με τις χειρουργικές είτε με τις υφασμάτινες, οι υπήκοοι αποδέχονται να κάνουν κάτι άχρηστο (από υγιεινομική άποψη). Β) Τα αφεντικά (που ξέρουν!) επιβάλλουν με την απειλή προστίμων (ακόμα και φυλάκισης) στους υπηκόους τους να κάνουν κάτι άχρηστο διαδίδοντας ότι είναι “όρος ζωής”. Αυτό το δίπολο σκιαγραφεί (υποστηρίζουμε) μια επικίνδυνη κλιμάκωση υπέρ ενός νέου ολοκληρωτισμού!

Απ’ την μεριά των αφεντικών, των ειδικών κι όλων των τσάτσων τους, η διαταγή με προφάσεις (εν προκειμένω «προστασίας της δημόσιας υγείας»…) είναι η άσκηση μιας στην πραγματικότητα γυμνής εξουσίας. Με ελάχιστα προσχήματα και φτιασίδια. Είναι το «αποφασίζουμε και διατάζουμε» κάθε δικτατορίας. Παρότι είναι απαραίτητη η αποκάλυψη των όποιων προσχημάτων χρησιμοποιούνται, από μόνη της δεν είναι αρκετή για να υποδείξει τα πραγματικά κίνητρα των πραξικοπημάτων, τα πραγματικά συμφέροντα που υπηρετούν. Αν δεν είναι η «προστασία της δημόσιας υγείας» η πραγματική αιτία της καθολικής μασκοφορίας (και είναι ξεκάθαρο ότι ΔΕΝ είναι) τότε ποιά είναι; (Τα εμβόλια stupid!) Ο κάθε μασκοφόρος, κοιτώντας απλά και μόνο τις οδηγίες χρήσης στη συσκευασία, αυτό θα έπρεπε να αναρωτιέται. Και θα έπρεπε να το αναρωτιέται κάθε φορά που βάζει ή/και βγάζει την μάσκα.

Υπάρχει όμως και η δυνατότητα του «δεν αναρωτιέμαι καθόλου – απλά υπακούω»! Αν ο κάθε υπήκοος πάρει στα σοβαρά το ότι τον διατάζουν να κάνει κάτι άχρηστο (υγιεινομικά…) παρουσιάζοντάς το σαν «σωτήριο», τότε θα πρέπει να αρχίσει να αμφισβητεί όχι απλά την εγκυρότητα αυτής της συγκεκριμένης διαταγής, αλλά την ίδια την αληθοφάνεια της ρητορικής των αφεντικών, στο σύνολό της… Την αληθοφάνεια του “πλαισίου” της κάθε συγκεκριμένης διαταγής. Που είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ρητορικής, και δεν γίνεται να διαχωριστεί απ’ το γενικό πλέγμα.

Εκεί είναι που η μεγάλη πλειοψηφία των υπηκόων διαισθάνεται ότι μια τέτοια αμφισβήτηση, που ξεκινάει απ΄το επιμέρους της (υγιεινομικής) «χρησιμότητας της μάσκας» αλλά προχωράει γρήγορα προς το γενικό της υγιεινιστικής τρομοκρατίας, είναι πολιτικά βαριά και επικίνδυνη!! Είναι γεγονός ότι διάφοροι προκειμένου να μην μπλέξουν βρίσκουν καταφύγιο και παρηγορία σε τερατολογίες, σε διάφορα στραμπουλίγματα της λογικής, έτσι ώστε να αποφύγουν την διπλή (και διπλά επικίνδυνη) αμφισβήτηση της σύγχρονης πραγματικότητας και εξουσίας κράτους και κεφάλαιου. Στο δικό τους ερμηνευτικό σύμπαν δεν υπάρχει ούτε η μορφή κράτος ούτε το κεφάλαιο. Υπάρχουν μόνο “καλοί” και “κακοί” – όπως στα κόμικς…

Η πιο συνηθισμένη στάση των υπηκόων είναι πάντως «δεν αναρωτιέμαι – απλά υπακούω – δεν μου στοιχίζει και πολλά». Ένας μικροαστικός οππορτουνισμός, που μπορεί να μην σημαίνει «100% συναίνεση στη ρητορική του τρόμου», σημαίνει όμως «100% ανοχή στην κρατική / επιχειρηματική βία». Κάπως θα την βγάλω καθαρή. «Κάπως»…

Εκεί ακριβώς βρίσκεται ο πολύ σοβαρός κίνδυνος της κλιμάκωσης υπέρ ενός νέου ολοκληρωτισμού. Αν στα μούτρα του καθενός πατούσε μια αρβύλα, θα μπορούσε να συμβιβαστεί με την ελπίδα ότι «πονάω… αλλά κάποια στιγμή θα το πάρει το πόδι του…» Τώρα στα μούτρα του καθενός επικάθεται κάτι πολύ πιο ελαφρύ, κάτι πολύ πιο αέρινο, μερικές φορές και fashion: ένα ψέμα· αλλά όχι ένα απλό ψέμα. Ένα ειδικό ψέμα, ένα ψέμα τμήμα ενός πολύ μεγαλύτερου ψέματος, ένα οργανικό ψέμα, με σημαντικές προοπτικές.

Μπορεί λοιπόν να το συνηθίσει ο καθένας ακόμα κι αν δεν το πιστεύει 100%· δίνοντας χώρο και χρόνο στην κάθε εξουσία για το επόμενο βήμα… Που θα έρθει. Και κάθε φορά θα είναι πιο βαρύ.

Spanish σημαίνει: εις πανικό…

Δευτέρα 26 Οκτώβρη. Τι ζόρια τραβάει το ισπανικό κράτος με τον covid και κήρυξε πανισπανικό lockdown ψευτοlight; Όπως συνέβει με το πρώτο κύμα υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας έτσι και με το δεύτερο, οι σοσιαλδημοκράτες plus podemos κυβερνήτες της Μαδρίτης αναμετριούνται με τους δαίμονές τους: τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις αυτο-διοίκητες περιφέρειες. Αναμετριούνται επίσης με την παράνοια του υγιεινισμού που τραβάει τις πρωτοκοσμικές κοινωνίες όλο και πιο βαθιά στη διανοητική και ηθική παράλυση.

Οι πιο κάτω πίνακες δείχνουν την πραγματική κατάσταση.

Με όλο και περισσότερες εξετάσεις (με τα εξαιρετικά αμφισβητούμενα τεστ) και περισσότερες positive περιπτώσεις αλλά με ελάχιστους νεκρούς, δεν θα έπρεπε να υπάρχει πρόβλημα. Ειδικά όταν έχει εξαφανιστεί κάθε απώλεια ζωής από γρίπη, κι όταν σαν μεγάλη φιλόξενη αγκαλιά η «κοινή δεξαμενή» α λα ισπανικά καραδοκεί για να καταπιεί οτιδήποτε μπορεί.

Αλλά υπάρχει! ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει! Προσπαθώντας να πειθαρχήσουν τους υποτελείς τους με μέτρο τον «κινέζικο τρόπο», έτσι ώστε να τους κάνουν πολύ πιο παραγωγικούς και ελεγχόμενους ακόμα και στην κατανάλωσή τους, τα ευρωπαϊκά κράτη προχωρούν στον μονόδρομο που χάραξαν, υπό την ανοικτή διεύθυνση του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος.

Η βία είναι η μαμή της ιστορίας είπε κάποτε ο κυρ Κάρολος· και δεν εννοούσε ότι τα κράτη και τα αφεντικά είναι φιλάνθρωπα…

Facial

Δευτέρα 26 Οκτώβρη. Πώς μπορεί ένα κράτος να «κουρντίσει» τα νέα ψηφιακά εργαλεία επιτήρησης και ελέγχου του πληθυσμού του; Υπάρχουν διάφορες παραλλαγές. Ο covid έχει γίνει το άλλοθι για τις υπηρεσίες διάφορων κρατών, να μπουν ακόμα πιο βαθιά στην καταγραφή και στην επεξεργασία των στοιχείων που συγκεντρώνουν απ’ την προσωπική ζωή των υπηκόων τους – παράδειγμα το ισραήλ. Στην αγγλία αν βγεις απ’ την «φούσκα» σου (για να περάσεις ένα βράδυ με το ταίρι σου με το οποίο δεν συγκατοικείς) κινδυνεύεις από γερό πρόστιμο – η αστυνομία αγρυπνεί.

Στο ιράν βρήκαν άλλον τρόπο. Το μαντήλι στα μαλλιά (hijab). Πάει ο καιρός που ο μεταρρυθμιστής Rouhani είχε αποφασίσει να χαλαρώσει την εφαρμογή του σχετικού «θρησκευτικού νόμου». Τώρα «η αστυνομία ηθικής», που είναι γνωστή σαν hijab watch, για να τσεκάρει την λειτουργία ενός προγράμματος “αναγνώρισης προσώπου” μέσω καμερών, έβγαλε φιρμάνι ότι απαγορεύεται στις γυναίκες που είναι μέσα σε ι.χ. αυτοκίνητο να μην φοράνε το μαντήλι.

Ως εδώ θα σκεφτόταν “τυπικός συντηρητισμός”. Ναι, αλλά το ζήτημα είναι η τεχνική διάσταση του θέματος. Μέσω των καμερών ελέγχου της κυκλοφορίας η “αστυνομία ηθικής” καταγράφει τα πρόσωπα των γυναικών μέσα στα ι.χ., φτιάχνοντας μια βάση δεδομένων, εφόσον σε συνδυασμό με την πινακίδα, ταυτοποιεί (όταν δεν κάνει λάθη…) τόσο τις γυναίκες όσο και τους άντρες.

Το μέτρο έχει δημιουργήσει ένταση στην ιρανική κοινωνία. “Το ι.χ. είναι ιδιωτικός χώρος” υποστηρίζουν όσοι καταγγέλουν την “αστυνομία ηθικής” για εξτρεμισμό. “Όχι και τόσο” απαντούν οι υποστηρικτές της. “Αφού σε βλέπουν οι απέξω…”. Πράγματι σε βλέπουν οι απέξω: ο κύριος κράτος!

Να πούμε ότι την χρήση αυτού του εξοπλισμού το ιρανικό κράτος τον δικαιολόγησε, πριν μερικούς μήνες, σαν anticovid μέτρο; Κοινότοπο: δεν υπάρχει πουθενά τέτοιο «μέτρο» που να μην έχει (κρατική, επιχειρηματική) αξία εντελώς άσχετη με την καλή υγεία των πληθυσμών…

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 17

Κυριακή 25 Οκτώβρη. Δεν ήταν, εν τέλει, ο «λαός» που κοινοβουλευτικοποίησε τα βοθρολύματα; Γιατί να υποδεικνύουμε την δράση κάποιου μυστηριώδους και νεφελώδους «συστήματος Χ» πίσω απ’ αυτήν την ιστορία;

Οι mainstream «αφηγήσεις» καταφεύγουν (επιφανειακά…) στις ευθύνες των ψηφοφόρων όταν πρέπει να κρύψουν τις λειτουργίες των παρακρατικών μηχανισμών και κυκλωμάτων· για να απομακρυνθούν απ’ αυτές όταν θέλουν να τους κολακέψουν χαρακτηρίζοντάς τους «παιδιά»: παρασέρνονται… Σύμφωνα μ’ αυτές τις «αφηγήσεις» μερικές εκατοντάδες χιλιάδες υπήκοοι «παρασύρθηκαν» ψηφίζοντας τα βοθρολύματα εξαιτίας της «κρίσης», των «μνημονίων», κλπ. Συμφέροντα δεν είχαν…

Και ο ρατσισμός των μικροαστών; Το γεγονός ότι τα βοθρολύματα επεδείκνυαν την βία τους κατά των μεταναστών απ’ το 2012 και μετά, και το ότι επιδεικνύοντάς την κέρδιζαν διαρκώς «καρδιές και μυαλά», δεν εμπίπτει στα απόνερα ούτε της «κρίσης», ούτε των «μνημονίων»! Ο ρατσισμός στο ελλαδιστάν έρχεται χρονικά από πολύ παλιότερα, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90, εναντίον των βαλκάνιων και ακόμα εντονότερα των αλβανών μεταναστών / εργατών. Όμως ακόμα και τότε αυτή η βρωμιά του μικροαστικού βούρκου, έβγαινε μεν απ’ τα συμφέροντα και τις ιδεολογίες της κοινωνικής βάσης, νομιμοποιούνταν όμως (και, άρα, διευκολυνόταν) απ’ τους κρατικούς θεσμούς: πόσα δικαστήρια καταδίκασαν δολοφόνους αλβανών εργατών και πόσα τους αθώωσαν υπό τα χειροκροτήματα του «λαού»; Πόσοι μπάτσοι άσκησαν βία χωρίς καμμιά συνέπεια σε βάρος αυτής της πολιτικά απαγορευμένης εργατικής τάξης; Η απάντηση είναι γνωστή.

Εν τέλει ο ρατσισμός, που ήταν ένα απ’ τα ελκυστικότερα χαρακτηριστικά (αν όχι το ελκυστικότερο) των βοθρολυμάτων στη διάρκεια της ένδοξης κοινοβουλευτικοποίησής τους, αφενός περιλαμβάνεται σε μια ιδεολογική και συμφεροντολογική ατζέντα πολύ μεγαλύτερη και παλιότερη απ’ τα «μνημόνια»· αφετέρου αποτελούσε πάντα ένα υλικό «διαλόγου» του «λαού» με τους κρατικούς θεσμούς. Έτσι ώστε και εκεί να μπορούν να κρυφτούν οι δομές εξουσίας πίσω απ’ το λαϊκό φρόνημα…

Ένα παράδειγμα αφορά την στοχοποίηση των μεταναστών εργατών απ’ το πακιστάν. Ως τις αρχές της δεκαετίες του ’00 κάθε μικροαστός ρατσιστής που ήθελε να αποδείξει ότι δεν είναι τέτοιος, θα έβγαζε μπροστά την γνώμη του για τους εργάτες από το πακιστάν («είναι ήσυχοι και εργατικοί») σε αντιδιαστολή με τους εργάτες από την αλβανία («είναι κλέφτες και κακοποιοί»). Η πρώτη «καλή κουβέντα» ήταν το πλυντήριο του αντι-αλβανικού ρατσισμού· ο οποίος «έδενε» πάντα με τα «εθνικά θέματα», την «βόρεια ήπειρο που είναι κουκλίτσα αληθινή», και τα υπόλοιπα…

Ξαφνικά, λίγο πριν τους ολυμπιακούς του 2004, οι μετανάστες απ’ το πακιστάν στοχοποιήθηκαν, απ’ τα «πάνω». Σαν ύποπτοι τρομοκρατίας, σαν ύποπτοι συμπάθειας προς τους τζιχαντιστές, σαν μουσουλμάνοι, σαν ασύμβατοι με τον σπουδαίο ελληνικό πολιτισμό. Αυτή η δουλειά, το επαναλαμβάνουμε ξεκίνησε απ’ τα πάνω. Από το επίσημο κράτος… Έγινε, στη συνέχεια, ευμενώς δεκτή απ’ την κοινωνική ρατσιστική βάση, ειδικά απ’ την στιγμή που οι αλβανοί εργάτες και οι οικογένειες τους άρχισαν να γίνονται δυσδιάκριτοι (ή οπλισμένοι, σαν στρατιώτες των ντόπιων κυκλωμάτων του οργανωμένου εγκλήματος) – υπήρχε ένα «κενό μίσους» για τους ντόπιους ρατσιστές. Δεν πρέπει να ξεχαστεί ωστόσο αυτό το «απο πάνω»: η βάση της στοχοποίησης δεν είχε σχέση με την αλλαγή συμπεριφοράς των ήσυχων και εργατικών ασιατών μεταναστών, με κάτι δηλαδή που οι μικροαστοί θα μπορούσαν να επικαλεστούν μέσα απ’ τις περιορισμένες κοινωνικές εμπειρίες τους, αλλά με την εξωτερική, ιμπεριαλιστική πολιτική του ελληνικού κράτους και την συμμαχία με τις ηπα και την αγγλία στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 18

Κυριακή 25 Οκτώβρη. Το σημαντικότερο «συν» στην «λαϊκή» νομιμοποίηση των βοθρολυμάτων ήταν ωστόσο ότι αυτά, διατηρώντας ακέραια τα δολοφονικά, παρακρατικά τους χαρακτηριστικά, προτάθηκαν, «κατασκευάστηκαν», σαν πρόταση εξουσίας. Υπάρχει ένα ιστορικό προηγούμενο σοβαρής κοινοβουλευτικής παρουσίας ακροδεξιών (χουντικών κατά κύριο λόγο) στο ελληνικό κοινοβούλιο: στις εκλογές του 1977 η «εθνική παράταξη» είχε μαζέψει 350.000 ψήφους (6,82% και 5 έδρες). Δεν θα αναλύσουμε εδώ το που οφειλόταν εκείνο το ξεθάρρεμα των χουντικών. Το γεγονός είναι ότι πως απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ως και τις αρχές της δεκαετίας του 2010, για 3 δεκαετίες δηλαδή, το εκτεταμένο φασιστο / ρατσιστικό υπόστρωμα του ελληνικού λαού δεν αναζήτησε μια πρόταση εξουσίας στα μέτρα του. Ο πολιτικός προσοδισμός δούλευε, σε γενικές γραμμές, μέσα στα «δημοκρατικά πλαίσια».

Στη διάρκεια της διαχείρισης της κρίσης, και μάλιστα στην αφετηρία της, με δεδομένο το εκτεταμένο υπόστρωμα ρατσισμού, εθνικισμού και μιλιταρισμού, μια άγρια (βοθρολυματική) «πρόταση εξουσίας» δεν ήταν μόνο ανάγκη των μικροαστών. Ήταν, επίσης, κυρίως ανάγκη του συστήματος. Αν δεν γινόταν συστηματικά και μεθοδευμένα η κινητοποίηση του βαθέος κράτους υπέρ των βοθρολυμάτων, η κοινοβουλευτικοποίησή τους σαν λαϊκή option δεν θα υπήρχε. Το ακροδεξιό κοινοβουλευτικό φάσμα θα τέλειωνε στο λα.ο.σ. ή σε κάτι παρόμοιο.

Επιμένουμε πάντα στην αφετηριακή σημασία της δολοφονικής προβοκάτσιας στις 5 Μάη του 2010. Κατά την γνώμη μας ήταν εκεί η ιστορική στιγμή που κατασκευάστηκε και εκδηλώθηκε μαζικά, με την συμμετοχή των πάντων (από βορθολύματα μέχρι ασφαλίτες και από κάμποσες εκατοντάδες πληρωμένων γηπεδικών μέχρι δεν ξέρουμε τι άλλο) για πρώτη φορά ένα συγκεκριμένο «ιδεο-φασιστικό» πλαίσιο ερμηνειών και δράσης περί κρίσης που ευνοούσε μια ακροδεξιά, ρατσιστική, εθνικιστική, μιλιταριστική «απάντηση στο πρόβλημα που μας δημιουργούν οι ξένοι / ευρωπαίοι και δντ». (Πόσες φορές άραγε έγινε επίκληση στην «πατριωτική αναγκαιότητα της παρέμβασης του στρατού» από τότε και μετά;) Αυτό το «ιδεο-φασιστικό» πλαίσιο κατασκευάστηκε απ’ τα πάνω. Υιοθετήθηκε βέβαια ακαριαία απ’ τους από κάτω, σε διάφορες παραλλαγές, με ελάχιστες φραστικές διαφοροποιήσεις. Αλλά τους ήρθε έτοιμο…

Κλείνοντας αυτήν την (αναγκαστικά) περιληπτική αναδρομή στην άνοδο των βοθρολυμάτων στην κεντρική πολιτική σκηνή, θα επιστρέψουμε στην αρχική μας θέση. Η δικαστική εξέλιξη που, παρά τις θριαμβολογίες περί «νίκης του αντιφασισμού και της δημοκρατίας» είναι ακόμα στα μισά της, στένεψε όσο ήταν δυνατόν την εστίαση, αποκλειστικά σ’ αυτόν τον επιχειρησιακό, εκτελεστικό βραχίονα του ελληνικού βαθέος κράτους / κεφάλαιου. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά: και η «δικαιοσύνη» τμήμα του κράτους είναι.

Το τραγικό βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι ξανά η κρατική εκδοχή για τον ντόπιο φασισμό που υιοθετείται μαζικά, ακόμα και από (κατά δήλωσή τους) «πολιτικοποιημένους» και «αντιφασίστες». Είναι βέβαια βολικό αυτό. Όταν, όμως, κλείνει κανείς τα μάτια του στους σύγχρονους μηχανισμούς της πραγματικής καπιταλιστικής εξουσίας, είναι πάντα πιθανό πως όταν τα ανοίγει θα βλέπει μπροστά του τέρατα… Όσοι τολμούσαν να κάνουν την δύσκολη έως και επικίνδυνη δουλειά να αναζητήσουν τα πραγματικά αφεντικά των βοθρολυμάτων, θα ανακάλυπταν και τους ηθικούς αυτουργούς των δολοφονιών στη marfin…

(τέλος προς το παρόν…)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 15

Τετάρτη 21 Οκτώβρη. Έχουμε ήδη υποστηρίξει ότι η κοινοβουλευτικοποίηση μιας ασήμαντης υποκοσμιακής συμμορίας φασιστικών βοθρολυμάτων μεθοδεύτηκε μεν από αυτό που ονομάζουμε «σύστημα Χ» (και μπορείτε να το πείτε με διαφορετικές λέξεις βαθύ κράτος…) αλλά έγινε αποδεκτή απ’ το σύνολο σχεδόν των πολιτικών βιτρινών: η απίστευτη χρονοτριβή στην πρώτη δίκη (που θα συνεχιστεί με μια ακόμη ως το εφετείο…) είχε τόσα οφέλη για την «εγκληματική οργάνωση» ώστε μόνο σαν γερή αποζημίωση για παροχή υπηρεσιών μπορεί να θεωρηθεί.

Ποιές είναι αυτές οι υπηρεσίες που κλήθηκαν να παράσχουν τα βοθρολύματα μέσω της κοινοβουλευτικοποίησής τους; Ποιά ήταν η αποστολή τους; Η πρώτη είναι, ίσως, πιο εύκολο να ανιχνευτεί. Χωρίς να σπρωχτεί στο κέντρο της «επίσημης» πολιτικής σκηνής αυτή η συμμορία, μόνο με τις δικές της «οργανωτικές δυνατότητες», θα ήταν αδύνατο να απλωθεί σχεδόν σε όλη τη επικράτεια. Ήταν το «κύρος», η «νομιμοποίηση» και η εξουσία που δίνουν οι γραβάτες στο κοινοβούλιο (σε μια παράδοση 2 αιώνων πολιτικού προσοδισμού), στην αρχή σαν κατάλληλα μοχλευμένη προοπτική (πριν τις εκλογές του Μάη του 2012) και, ύστερα σαν λαϊκό κατόρθωμα και θέληση, που εξασφάλισε ότι μια συμμορία μαχαιροβγαλτών που δεν πέρασε ποτέ τα 100 – 150 μέλη θα εξασφάλιζε σε ιστορικό χρόνο dt παραρτήματα σχεδόν παντού στο ελλαδιστάν!

Γιατί χρειαζόταν, όμως, το «σύστημα Χ» τέτοιου είδους παραρτήματα σχεδόν παντού απ’ τα τέλη του 2011 (μετά το παλατιανό πραξικόπημα κατά του Παπαντρέου του Γ) και μετά; Τα χρειαζόταν σαν εύκολα κινητοποιήσιμα «τάγματα εφόδου» σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο διασάλευσης της δημόσιας τάξης μεγάλης κλίμακας. Ήταν η μεγέθυνση στα όρια της επικράτειας της συνταγής της αντι-εξέγερσης που ακολουθήθηκε το 2009 στο κέντρο της Αθήνας: «ανακατάληψη»…

Αυτή η αποστολή επιτεύχθηκε γρήγορα και χωρίς δυσκολία. Φυσικά χάρη στον μικροαστισμό – τον «λαό». Θα πούμε δυο κουβέντες γι’ αυτόν σε μελλοντικό σημείωμα, ωστόσο εδώ χρειάζεται ξανά η ταξική μας έρις. Ορισμένοι βολεύονται να θεωρούν ότι ήταν η κρίση (εμπιστοσύνης προς τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, πασοκ και νέα δημοκρατία) που έσπρωξε τον «λαό» στην «αντι-πολιτική», και (θεωρούν αυτονόητη την συνέχεια) στον φασιστικό, βοθρολυματικό εξτρεμισμό.

Εκείνο που κουκουλώνουν αυτοί οι σοφοί είναι ότι ήδη απ’ την μεταπολίτευση και μετά, και οπωσδήποτε απ’ τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και ύστερα, έχει υπάρξει στα μέρη μας μια συνεχής πολιτική και ιδεολογική παρουσία ενάντια στα κόμματα και το κοινοβούλιο: αυτό που έχει ονομαστεί αναρχία. Αν το μοναδικό κίνητρο των «αγανακτισμένων» μικροαστών ήταν η απογοήτευση απ’ τα κόμματα του κοινοβουλίου τότε η «έξοδός» τους ήταν ήδη υπαρκτή και γνωστή: ζήτω η αναρχία!

Αλλά όχι! Η απογοήτευση οφειλόταν στον σημαντικό περιορισμό των πολιτικών προσόδων… Και, κατά συνέπεια, το ζητούμενο δεν ήταν κάποιου είδους χειραφέτηση απ’ τις δομές του πολιτικού προσοδισμού αλλά, αντίθετα, η αναγέννηση αυτών των δομών, με όσο μεγαλύτερη σκληρότητα ήταν δυνατόν. Και, φυσικά, με όρους βίας της εξουσίας. Η αναρχία που παρά το πλήθος των εκδοχών της είναι σαφέστατα αντικοινοβουλευτική ΔΕΝ θα μπορούσε να είναι ελκυστική σε τέτοιους προσανατολισμούς…

Η απόδειξη των πιο πάνω ισχυρισμών μας βρίσκεται σε ένα φαινόμενο που πολλοί ξέρουν αλλά προσπαθούν να ξεχάσουν. Απ’ την στιγμή που προκηρύχτηκαν οι προώρες εκλογές για τις 25 Γενάρη 2015 (τέλη Δεκέμβρη 2014), επί περίπου 1 μήνα, ένα δίλημμα βασάνιζε πολλές χιλιάδες «αγανακτισμένους»: συριζα ή χρυσή αυγή; συριζα ή χρυσή αυγή;

Το δίλημμα αυτό (πιθανότατα μοναδικό στην επίσημη πολιτική ιστορία του νέου ελληνικού κράτους) είναι αποκαλυπτικό. ΔΕΝ ήταν έκφραση κάποιας «αντιπολιτικής» ούτε η αντανάκλαση του (αναρχικού μεν, κλεμμένου δε) συνθήματος «να καεί, να καεί…»! Είναι σαφέστατα δίλημμα προσδοκίας, επιθυμίας σκλήρυνσης της εξουσίας – προς οποιουσδήποτε «άλλους», όχι «εκτός συνόρων» αλλά και εντός. Το ζητούμενο σ’ εκείνη την ιστορική φάση απ’ αυτές τις πολλές χιλιάδες που εξομολογούνταν ανοικτά τον προβληματισμό τους «συριζα ή χρυσή αυγή;» (και από πολλοί περισσότερους που είχαν απαντήσει στο δίλημμα) ήταν να εκδηλωθεί στην «κορυφή της πολιτικής εξουσίας» εκείνο που οι μικροαστοί φαντασιώνονταν ήδη απ’ το 2011: «να σπάσουν κεφάλια». Και, φυσικά, στην διαδικασία αυτή (διαδικασία “εκκαθάρισης” αναμφίβολα…) να ξανανοίξουν οι πολιτικές πρόσοδοι, όχι βέβαια για όλους! Μόνο για τους «πιστούς» της βίαιης αποκατάστασης / αναγέννησης του πολιτικού προσοδισμού.

Τα βοθρολύματα ταίριαζαν σ’ αυτό το ζητούμενο. Όχι σαν ακροδεξιοί, έτσι απλά. Αν ο ρόλος προοριζόταν για απλά ακροδεξιούς θα τον είχε πάρει ο λα.ο.σ. Είχε ό,τι χρειαζόταν. Ταίριαζαν σαν μαχαιροβγάλτες με κουστούμια! Ήξεραν καλά τι ψήφιζαν οι ντόπιοι μικροαστοί όχι μόνο 2012, αλλά και σ’ όλες τις υπόλοιπες εκλογές ως το καλοκαίρι του 2019. Θα ξέρουν και στις επόμενες εκλογές, αυτές της απλής αναλογικής…

Κι αυτό ήταν ο πρώτος λόγος που (θεωρούμε ιδιαίτερα πιθανό) ότι το αφεντικό, το «σύστημα Χ», άρχισε να «προβληματίζεται» με τους συγκεκριμένους υπαλλήλους του. Η «επιρροή» (και «πολιτική») των βοθρολυμάτων, απ’ το 2012 και μετά, μεγάλωνε καλπάζοντας όσο περισσότερο αποδεικνυόταν πόσο καθάρματα είναι – στους δρόμους, στις πλατείες! Η αύξηση της επιρροής σήμαινε όχι μόνο διαρκή αύξηση των «ποσοστών» τους στις δημοσκοπήσεις (πριν την δολοφονία του Π. Φύσσα είχαν φτάσει στο 15%…) αλλά και «συρροή μελών».

Μόνο που «συρροή μελών» σε ένα υποκοσμιακό κύκλωμα που έχει, πια, την εντελώς δική του κοινοβουλευτική κάλυψη αλλά με τους δρόμους των «κανονικών» πολιτικών προσόδων περιορισμένους (λόγω διεθνούς επιτήρησης), ένα μόνο πράγμα μπορούσε να σημαίνει: όλο και πιο εντεινόμενη ζήτηση για εγκληματικά «μεροκάματα»!

Έτσι, η επιτυχία των βοθρολυμάτων (προς χαρά του «συστήματος Χ») σήμαινε ταυτόχρονα δύο πράγματα: αφενός αύξηση όσων ήταν διατεθειμένοι να τους ψηφίσουν (κάνοντάς τους ακόμα και «αξιωματική αντιπολίτευση»…)· απ’ την άλλη διόγκωση του «κύκλου εγκληματικών εργασιών» απ’ την μεριά τους. Νταβατζιλίκια (κατά κύριο λόγο σε βάρος μεταναστών), «προστασία σπιτιών» (δοκιμασμένη ήδη στον Αγ. Παντελεήμονα…), σωματεμπορία, διακίνηση πλαστών χαρτονομισμάτων… Όμως αυτά δεν ήταν αρκετά. Χρειάζονταν διαρκώς επέκταση των εγκληματικών προσόδων (η παράνομη εκδοχή του πολιτικού προσοδισμού…) Από ένα σημείο και μετά η κοινοβουλευτικοποιημένη υποκοσμιακή συμμορία άρχισε να πέφτει (αναγκαστικά) πάνω στα από χρόνια εδραιωμένα κυκλώματα του οργανωμένου εγκλήματος! Αυτό φάνηκε έντονα στις δυτικές γειτονιές της Αθήνας…

Δύο πλευρές, δύο όψεις υπερ-επέκτασης, που ήταν (εκτιμάμε) εκτός του αρχικού σχεδιασμού! Πριν την δολοφονία του Π. Φύσσα… Τότε που ενόψει της ανάληψης της προεδρίας της ε.ε. (πρώτο εξάμηνο 2014) οι άθλιοι ευρωπαίοι άρχισαν να κουβεντιάζουν μεγαλόφωνα ότι πρέπει να αφαιρεθεί η προεδρία από ένα κράτος που έχει τόσους νεοναζί βουλευτές…

Το μεθύσι της βοθρολυματικής υπερεπέκτασης οδήγησε (και) στην δολοφονία του Π. Φύσσα. Αλλά αυτή η δολοφονία, με τη σειρά της, έγινε η αφορμή των απαραίτητων «παρεμβάσεων» / «διορθώσεων» σε επιμέρους χαρακτηριστικά της αποστολής που είχε ανατεθεί στα βοθρολύματα…

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 13

Κυριακή 18 Οκτώβρη. Την ύπαρξη σχεδιασμού (και συναλλαγής) στην κυβερνητική «αδελφοποίηση» του συριζα και των ανελλ (και μάλιστα δύο και τρία χρόνια πριν καν θεωρηθεί απαραίτητη…) θα μπορούσε να γίνει δεκτή από αρκετούς· αν και χωρίς την δική μας εξήγηση. Υπάρχουν όμως αποδείξεις σχεδιασμού για την «μεταμόρφωση» των βορθολυμάτων από μια υποκοσμιακή συμμορία σε κοινοβουλευτικό κόμμα plus υποκοσμιακή συμμορία;

Έχουμε ήδη αναφερθεί στη διακριτική μεν αλλά συντεταγμένη «αποχώρηση» του ακροδεξιού λα.ο.σ. απ’ την πολιτική σκηνή, για να ανοίξει ο δρόμος και ο χώρος για τις ψήφους του λαού υπέρ των βοθρολυμάτων. Μιας και δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για το χαρακίρι του συγκεκριμένου κόμματος, η δική μας εξήγηση (: ότι διατάχτηκε να αυτοκτονήσει) είναι η μόνη διαθέσιμη.

Υπάρχει όμως και μια ακόμα απόδειξη που είναι γνωστή στους πάντες: η διάρκεια της δίκης! Επιστρατεύτηκαν διάφορες πιθανές και απίθανες «εξηγήσεις» γι’ αυτό: απ’ το ότι δεν υπήρχε αίθουσα στον Κορυδαλλό (;) μέχρι ότι οι κατηγορούμενοι και οι υποθέσεις ήταν πολλά· απ’ την πολύμηνη απεργία των δικηγόρων το πρώτο μισό του 2016 ως … δεν ξέρουμε τι άλλο. Όμως αυτά είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Και είναι χρήσιμη μια σύγκριση με μια άλλη μεγάλη δίκη που είχε (από τυπική, νομική άποψη) τα ίδια χαρακτηριστικά: πολλούς κατηγορούμενους, πολύ περισσότερες υποθέσεις, εκτεινόμενες μάλιστα σε βάθος δύο δεκαετιών. Εννοούμε την δίκη της 17 Νοέμβρη.

Εκείνη η δίκη (σε πρώτο βαθμό) άρχισε στις 3 Μάρτη του 2003 και τέλειωσε στις 17 Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς. Αν υπολογίσουμε ότι το δικαστήριο συνεδρίαζε καθημερινά (άρα 22 συνεδριάσεις κάθε μήνα), οι 8,5 μήνες (αφαιρείται ο Αύγουστος) που κράτησε σημαίνουν 187 συνεδριάσεις. Η δίκη των βοθρολυμάτων (ως τις 7 Οκτώβρη 2020) κράτησε 434 συνεδριάσεις (αφαιρούμε τις 20 που δεν έγιναν λόγω απεργίας δικηγόρων). Αν το δικαστήριο συνεδρίαζε καθημερινά θα χρειάζονταν λιγότερο από 20 μήνες, δηλαδή κάτι λιγότερο από 2 χρόνια – όχι 5,5. Με δεδομένο ότι ξεκίνησε στις 20 Απρίλη του 2015 θα έπρεπε να τελειώσει στις αρχές του 2017. Αλλά το συγκεκριμένο δικαστήριο ΔΕΝ συνεδρίαζε κάθε μέρα – η δίκη προχωρούσε πιο αργά κι απ’ το replay…

Για παράδειγμα, απ’ τις 20 Απρίλη του 2015 ως τις 14 Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς (σε 4 τουλάχιστον μήνες δικαστικού έργου) έγιναν όλες κι όλες 16 συνεδριάσεις… Οι καταθέσεις για την δολοφονία του Π. Φύσσα κράτησαν σχεδόν έναν χρόνο: απ’ τις 29 Σεπτέμβρη του 2015 ως και τις 8 Σεπτέμβρη του 2016… Αν μελετήσει κανείς το αναλυτικό ημερολόγιο αυτής της δίκης θα διαπιστώσει ότι υπήρξαν κάμποσες περιπτώσεις που ανάμεσα σε δύο διαδοχικές συνεδριάσεις μεσολαβούσαν ακόμα και 2 εβδομάδες…

Γιατί η δημοκρατία, που ήταν ξεκάθαρο ότι θα νικούσε, πετούσε με τέτοια συστηματικότητα την μπάλα έξω απ’ το γήπεδο; Γιατί κούτσαινε συνέχεια; Ούτε η έλλειψη αίθουσας θα μπορούσε να θεωρηθεί σοβαρή εξήγηση για την τέτοιου είδους χρονοτριβή ούτε η απεργία των δικηγόρων (σε δίκες τέτοιας σημασίας οι δικηγορικοί σύλλογοι δίνουν ειδική άδεια στα μέλη τους – αν τους ζητηθεί… Και στη διάρκεια της δίκης της 17Ν είχαν κάνει οι δικηγορικοί σύλλογοι απεργίες, αλλά οι σχετικοί με την συγκεκριμένη δίκη έπαιρναν αυτήν την ειδική άδεια…). Η εξήγηση είναι απλή και συγκεκριμένη: οι δικαστές που δίκαζαν τα βοθρολύματα ΔΕΝ απασχολούνταν αποκλειστικά μ’ αυτήν την υπόθεση. Έκαναν, παράλληλα, και πολλές άλλες δίκες, άσχετες. Η δίκη των βοθρολυμάτων δεν ήταν, όπως εκείνη της 17ης Νοέμβρη, μια δίκη πλήρους απασχόλησης για δικαστές και δικηγόρους. Ήταν part time…

Γιατί αυτό; Επειδή, απλά, ο πολιτικός υπεύθυνος της δικαιοσύνης, δηλαδή οι υπουργοί της (τρεις διαδοχικά επί φαιορόζ γκουβέρνου: Παρασκευόπουλος, Κοντονής, Καλογήρου) δεν εξέδωσαν την απαραίτητη διαταγή για να απαλλαγούν οι δικαστές απ’ τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους και να ασχοληθούν αποκλειστικά με την δίκη των βοθρολυμάτων – κάτι που είχε γίνει στην περίπτωση της 17Ν.

Με δυο λόγια αυτή η χωρίς προηγούμενο καθυστέρηση ήταν κεντρική απόφαση και επιλογή. Θα τολμούσαμε να πούμε όχι μόνο των φαιορόζ, που κυβερνούσαν ως τα μέσα του 2019 και ήταν οι κυρίως αυτουργοί. Η συναίνεση σ’ αυτό το δικαστικό long play είχε μια σιωπηλή σχεδόν διακομματική προέλευση. Η ασταμάτητη μηχανή δεν θυμάται ποτέ να εκδηλώθηκε δημόσια, συστηματικά, με διάρκεια και αυστηρότητα η απαίτηση να εκδοθεί η σχετική (υπουργική) απόφαση και να γίνει η δίκη κανονικά.

(φωτογραφία. Φιλότιμη η προσπάθεια… αλλά κάπως ανορθόγραφη…)