Tag: δημόσια τάξη

Επίτηδες το κάνουν;

Δευτέρα 25 Γενάρη. Μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες! Φορές φορές… Δεν προλαβαίνει να γράψει κάτι η ασταμάτητη μηχανή κι αμέσως… Το υπουργείο «παιδείας, θρησκευμάτων και δημόσιας τάξης» (το «δημόσιας τάξης» έχει προστεθεί αυτόματα σ’ όλες τις ταμπέλες υπουργείων, λόγω – καταλαβαίνετε – του «ιδιόρρυθμου Δικαίου της Ανάγκης» για την «προστασία της δημόσιας υγείας»… και λυπούμαστε αν δεν το έχετε προσέξει…) ανακοίνωσε ότι θα πέφτει πρόστιμο (300άρι σήμερα…) στους νεαρούς και στις νεαρές που αντί να τρέξουν γρήγορα στο σπίτι τους μετά το σχόλασμα απ’ το σχολείο θα χαζολογάνε απο ‘δω κι απο ‘κει κλωτσώντας κουτάκια… Άρα; Άρα προφανώς εκτός απ’ τους πανεπιστημιακούς είναι εθνικά απαραίτητοι και οι γυμνασιακοί / λυκειακοί χωροφύλακες!

Μια ιδέα θα ήταν να αγοραστούν κι άλλες κλούβες, πολλές κλούβες, πάρα πολλές κλούβες, και εν είδει «σχολικών» να παραλαμβάνουν μαθητές και μαθήτριες απ’ το σχολείο κατευθείαν για το σπίτι. Μια άλλη ιδέα θα ήταν να χρησιμοποιηθούν κατάλληλα οι πυροσβεστικές καταστολής πλήθους (περισσότερες τέτοιες, ακόμα περισσότερες) και με νερό υπό πίεση να τους σπρώχνουν όλους, έναν έναν, στην εξώπορτα του σπιτιού. Καθαριότητα της πόλης απ’ την μιαρή νεολαία της… 

Τρίτη ιδέα δεν έχει προς το παρόν η ασταμάτητη μηχανή… εκτός (χμμμμ…) απ’ αυτήν: Θυμούνται, άραγε, στο ρημαδογκουβέρνο, την μεγάλη επιτυχία της θητείας Κοντογιαννόπουλου στο υπουργείο παιδείας, θρησκευμάτων (και δημόσιας τάξης, πάλι είχε γίνει μια προσπάθεια…) επί γκουβέρνου πατρός Μητσοτάκη του Μέγιστου; Ή διάβαζαν τότε και δεν πήραν χαμπάρι;

(Υπάρχει μια παλιά σοφή κουβέντα που λέει ότι άμα στρίβεις πολύ το ελατήριο σπάει, πετάγεται και σου βγάζει το μάτι…)

Το σφυρί δεν είναι έξοδο. Είναι αδιέξοδο

Κυριακή 24 Γενάρη. Μια παλιά σοφή κουβέντα λέει πως όποιος μόνο σφυρί μπορεί να κρατήσει στο χέρι του θα βλέπει τα πάντα σαν πρόκες. Ακόμα χειρότερα αν το σφυρί το έχει μέσα στο κρανίο του. Θεωρητικά μιλώντας όποιος ψάχνει να βρει «προβλήματα δημόσιας τάξης» θα τα βρει παντού! Συνεπώς το παράδοξο με το ρημαδογκουβέρνο δεν είναι ότι βάζει μια χιλιάδα (προς το παρόν, αργότερα ποιος ξέρει; μπορεί να χρειαστούν περισσότεροι) χωροφύλακες στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Αλλά το ότι δεν είναι συνεπής με το σφυρί του, ώστε να βάλει πολύ περισσότερους παντού!

Το σχετικό «αίτημα» είναι παλιό· όσο, περίπου, το άλλο, για τα «ιδιωτικά» πανεπιστήμια. Η τακτική είναι επίσης παλιά, και απογειώθηκε χάρη στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία: παίρνεις (σαν εξουσία) κάτι στατιστικά ασήμαντο και το φουσκώνεις – φουσκώνεις – φουσκώνεις (μηντιακά) μέχρι να το κάνεις θεόρατο. Ύστερα στέλνεις το «ιππικό» σου να το αντιμετωπίσει, έτσι ώστε σύσσωμο κοινό και κριτικοί να σε αποθεώσουν για το θέαμα της εικονικής νομιμότητας που προσέφερες!

Γιατί, άραγε, το ρημαδογκουβέρνο δεν προεκτείνει το αγαπημένο του σφυρί στις λογικές του συνέπειες; Γιατί μόνο «πανεπιστημιακή» αστυνομία και όχι και «σχολική» αστυνομία; Ξεχάστηκαν, άραγε, τα έκτροπα και οι καταστροφές σε λύκεια και γυμνάσια κατά την διάρκεια καταλήψεων; Ακόμα και δολοφονία έχει γίνει εκεί: του δάσκαλου Τεμπονέρα. Την έκαναν, βέβαια, μέλη του κόμματος, επί πατρός Μητσοτάκη· αλλά μετά από τόσα χρόνια «φόβου και τρόμου» γιατί να μην σερβιριστούν τα γυμνάσια και τα λύκεια σαν ένας «εξαιρετικά επικίνδυνος για την δημόσια τάξη και ασφάλεια» χώρος;

Και τα δημοτικά; Μήπως αυτά δεν έχουν προβλήματα ανομίας; Έχουν και παραέχουν! Ξεχάστηκε τόσο εύκολα εκείνη η πρόσφατη περίοδος όπου το “bulling” ήταν η επικίνδυνη απειλή που βασίλευε στα δημοτικά, το πρώτο ελληνικό κύμα “metoo” – πάει αυτό; Και τι γίνεται με το social distancing και την μασκοφορία που εκτός σχολείων τιμωρείται με 300 (μπορεί προσεχώς και 500) ευρώ πρόστιμο; Μήπως τα δημοτικά είναι (ή μπορεί να γίνουν) φυτώρια αναρχίας;

Όπως οι πόλεις που για «το καλό της δημόσιας υγείας» πρέπει να τείνουν προς στρατόπεδα, έτσι και το ελληνικό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει κι αυτό να τείνει προς στρατόπεδο, για «το καλό της δημόσιας εκπαίδευσης». Απλό δεν είναι; Τι δεν καταλαβαίνετε;

Παραφέρεται η ασταμάτητη μηχανή! Ένα είναι το βασικό πρόβλημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης φροντικού τύπου, και δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό: σε γενικές γραμμές είναι no future, στο βαθμό που σαν «μέλλον» εννοείται το επαγγελματικό σκαρφάλωμα σε κάποια μεσαία βαθμίδα της κοινωνικής ιεραρχίας. Επειδή ο «τρίτος βαθμός» εκπαίδευσης είναι no future γι’ αυτό έχει μαζικοποιηθεί ο «τέταρτος» (τα μεταπτυχιακά, τα διδακτορικά)· έχει φτάσει όμως ο καιρός που ούτε εκεί (θα) υπάρχει εγγυημένη (και κυρίως: μακρόχρονη) επαγγελματική αποκατάσταση.

Το πώς εκδηλώνεται ο εκνευρισμός γι’ αυτό το εκπαιδευτικό / επαγγελματικό no future διαφέρει, φυσικά, από κράτος σε κράτος. Ένας μεγάλος αριθμός τροχιών (ιδεολογικών, οικογενειακών, οικονομικών, ιδιοσυκρασιακών, ακόμα και παραδόσεων) διαστραυρώνονται πάντα είτε στην «επιτυχία» είτε στην ακύρωσή της. Ο ελληνικός μικροαστισμός έχει αποδείξει εδώ και 3 δεκαετίες πόσο φρικτός έως δολοφονικός είναι όταν «πετυχαίνει» – τι θα περίμενε, λοιπόν, κανείς αν στα ιδρύματα η ατμόσφαιρα του no future πλανάται πάνω από ένα πλέγμα καθηγητικών αυθαιρεσιών και εκβιασμών απ’ την μια μεριά και νεανικών αμφιβολιών έως εκνευρισμού απ’ την άλλη; Κι ωστόσο, μιλώντας γενικά, μάλλον «σιωπή» έως ανησυχητική παραίτηση επικρατεί στην ελληνική τριτοβάθμια παρά οτιδήποτε άλλο. (Οι χωροφύλακές της θα είναι αργόμισθοι…)

Αν υπάρχει κάποια ειδική ελληνική εκδοχή σ’ αυτό το γενικό πρόβλημα (του παρόντος και του μέλλοντος της καπιταλιστικής «εκπαίδευσης») είναι ότι ο ελληνικός λαός συνολικά (κι όχι απλά η νεολαία του) δεν έχει καμμία εμπιστοσύνη στην μορφή – κράτος, την οποία αντιμετωπίζει μόνο με όρους πολιτικών προσόδων. Δεν έχουν, κατά συνέπεια, σε σπουδαία υπόληψη αυτό που θεωρείται «δημόσιο» – παρά μόνο αν μπορούν να το εκμεταλλευτούν άμεσα και ιδιωτικά. Οι έλληνες στην συντριπτική τους πλειοψηφία, γενιά μετά τη γενιά, είναι φουλ οικογενειοκράτες και «αντικρατιστές» α λα καρτ· όχι με την σύγχρονη πολιτική αλλά με μια υπαρξιακή έννοια. Όμως αυτό δεν είναι καινούργιο! Έχει μια γεμάτη ιστορία σχεδόν 190 χρόνων…

(φωτογραφία: Εύκολη και γρήγορη εισαγωγή σε πανεπιστήμιο, χωρίς εξετάσεις. Greek way…)

Θεωρία παρκαρίσματος

Κυριακή 24 Γενάρη. Σ’ όλον τον αναπτυγμένο καπιταλιστικά δυτικό κόσμο η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι parking ανέργων!… Πώς παρκάρουν οι γάλλοι, οι ισπανοί, οι άγγλοι, οι γερμανοί ή οι έλληνες στους δημόσιους χώρους; Ε ανάλογη είναι η «τάξη» ή η «αταξία» και στα ιδρύματά τους… Έχουν χωροφύλακες με αυτόματα στο κέντρο της πόλης στο Βερολίνο ή στη Βαρσοβία; Όχι – στην Αθήνα έχουμε όμως (και στο Κάιρο…) Η ιδέα ότι με σφυρί, πολύ σφυρί, ακόμα περισσότερο σφυρί θα προκύψει «τάξη μέσα στο χάος» μόνο σφυροκέφαλους πείθει… Αλλά εφαρμόζεται.

Πριν σχεδόν 14 χρόνια, σ’ έναν 80σέλιδο οδηγό επιβίωσης στην εκπαιδευτική κρίση ξεκινούσαμε έτσι:

Προσέξτε τα πιο κάτω αποσπάσματα:

Α) … Οι 130 συγγραφείς που εστάλησαν σε 71 Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα έμειναν έκπληκτοι από την κλίμακα του προβληματος που αντιμετώπισαν. Ανακάλυψαν ότι οι περισσότεροι … φοιτητές στερούνται της βασικής ικανότητας να εκφραστούν γραπτώς… Οι ατομικές περιγραφές των συγγραφέων / ερευνητών μοιάζουν με ρεπορτάζ από ένα «πολεμικό μέτωπο», όπου οι φοιτητές αγωνίζονται να επιβιώσουν χωρίς βασικά εφόδια και εκπαίδευση… Η ανικανότητα γραφής, αποτέλεσμα της έλλειψης σχετικής προετοιμασίας και πρακτικής εξάσκησης, πλήττει την αυτοπεποίθηση των νέων και οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο άρνησης και στασιμότητας… Δεν ξέρουν από πού ν’ αρχίσουν, πώς να οργανώσουν το υλικό τους ή να διατυπώσουν μια σειρά σκέψεων με συνοχή. Υποφέρουν από «λεκτική ένδεια και συντακτική χρεωκοπία»… Τα προβλήματα αυτά φαίνεται να αφορούν μια μεγάλη γκάμα φοιτητών, ανεξαρτήτως δυνατοτήτων, ακαδημαϊκών στόχων ή επιστημονικού αντικειμένου… Η ανεπάρκειά τους αυτή γίνεται οδυνηρά αισθητή στον επαγγελματικό στίβο, τον οποίο έμαθαν να πιστεύουν ότι θα κατακτήσουν μόλις πάρουν το δίπλωμά τους…

Β) Παραδόξως η τύχη του πανεπιστημίου δε φαίνεται να ανησυχεί κανέναν… Είμαστε πεπεισμένοι ότι το τριτοβάθμιο εκπαιδευτικό σύστημα υπάρχει η πιθανότητα να διασωθεί μόνον αν κατορθώσουμε να μετατρέψουμε ένα άθροισμα εγωϊστικών και ανταγωνιστικών εκπαιδευτικών σχεδίων σε ένα ορθολογικό συλλογικό σχέδιο προς όφελος του συστήματος παιδείας. Έργο μεταστροφής – ή κινητοποίησης – το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό για να εγκαταλειφθεί σε κάποιο υπουργείο, ακόμα κι αν έχει τα φώτα διάφορων επιτροπών και συμβούλων, και το οποίο, για νa επιτύχει, προϋποθέτει ότι όλοι οι ενδιαφερόμενοι (μαθητές ή φοιτητές, γονείς μαθητών, καθηγητές όλων των βαθμίδων και όλων των κλάδων) κατανοούν ότι η αξία όλων όσων θα αποκτήσουν από το εκπαιδευτικό σύστημα, πτυχία, ικανότητες, γνώσεις κ.α., εξαρτάται από την αξία αυτού του εκπαιδευτικού συστήματος… Τίποτε δε θα ήταν πιο επικίνδυνο για τους πολίτες μιας χώρας από το να πιστεύουν ότι έχουν εκπαιδευτικό σύστημα όταν στην πραγματικότητα το μόνο που έχουν είναι ορισμένα είδη «εθνικών εργαστηρίων» που ανταμείβουν με κάποια χωρίς αντίκρισμα σχολικά παλιόχαρτα μαθητές δήθεν απασχολημένους σε εικονικές μαθήσεις.

Σε ποιές χώρες γίνονται τέτοιες παρατηρήσεις, γεμάτες απγοήτευση και θρήνο;… Θα μείνετε με την έκπληξη μαθαίνοντας πως το πρώτο απόσπασμα αφορά τα περίφημα βρετανικά πανεπιστήμια (από ρεπορτάζ που αναδημοσιεύτηκε στην εφ. «ελευθεροτυπία» στις 1/7/2006) και το δεύτερο αφορά τα περίφημα γαλλικά πανεπιστήμια (από μεγάλη έκθεση με τίτλο «επείγουσες διαγνώσεις και θεραπείες για ένα πανεπιστήμιο σε κατάσταση κινδύνου» ομάδας γάλλων πανεπιστημιακών, εκδ. στα ελληνικά Πατάκης»)…

Είτε επειδή δεν ψάχνουν «προβλήματα δημόσιας τάξης» παντού σ’ αυτά τα πολιτισμένα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, είτε επειδή ξέρουν να χρησιμοποιήσουν κι άλλα εργαλεία εκτός από σφυρί, μπορούν να δουν βασικά προβλήματα (εντός ή εκτός εισαγωγικών) με κάπως τιμιότερο τρόπο. (Σίγουρα μπορούσαν να το κάνουν στις αρχές του 21ου αιώνα).

Δεν πρέπει να έχει βελτιωθεί κάτι ούτε κι εκεί – μάλλον έχουν επιδεινωθεί οι καταστάσεις. Πτυχία, φυσικά, δίνονται· και πτυχιούχοι βγαίνουν απ’ τις μηχανές μαζικά. Όταν όμως το φλερτ (και) σ’ αυτές τις ηλικίες γίνεται μέσω tinder (ένα “πολιτισμικό” παράδειγμα είναι αυτό) είναι απίθανο ότι η ανθρωπο-φοβία θα οδηγήσει τις μάζες των ειδικευμένων ή μισο-ειδικευμένων σε κάτι διαφορετικό απ’ το να υιοθετήσουν κι αυτοί / αυτές, κάποια στιγμή, την εξουσία του σφυριού.

Είναι μάταιο, το ξέρουμε, αλλά σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι τις γνωσιολογικές και μεθοδολογικές ανάγκες και επιθυμίες της η σύγχρονη εργατική τάξη μπορεί να τις υπηρετήσει μόνο η ίδια· ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φτιάξει δικά της σχολεία, ολοδικά της εκπαιδευτικά συστήματα. Τα επίσημα, όταν δεν είναι ξένα είναι αλλοτριωτικά.

Οι χωροφύλακες-στα-ιδρύματα είναι ένα θέμα· αλλά, επίσης, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η μετατόπιση προς την πειθαρχική διαχείριση των πληθυσμών (και όχι μόνο των φοιτητών), όχι παντού με το ίδιο τέμπο, είναι σαφής επιλογή των αφεντικών. Διαφορές από μέρος σε μέρος υπάρχουν και θα υπάρχουν, για διάφορους λόγους. Αλλά «είναι γραμμένη στον τοίχο» – δεν την βλέπετε;

Πράγμα που έχει διάφορες συνέπειες και προεκτάσεις.

(φωτογραφία: Ριζική επίλυση προβλημάτων…)

Ψηφιακό φακέλωμα 1

Σάββατο 23 Γενάρη. Χτες sex symbol· και προχτές ο “έχω μια πρωτότυπη ιδέα που λέγεται πιστοποιητικό υγείας”… Μήπως ο ρημαδοΚούλης είναι MVP του πολέμου κατά του αόρατου εχθρού και δεν το έχει καταλάβει κανείς; Ή μήπως είναι ένας φτηνός «νεροκουβαλητής» των «επενδυτών» microsoft και pfizer;

Αυτό που παρουσιάστηκε (απ’ τους μηντιακούς φρουρούς εσωτερικού) σαν «ιδέα Μητσοτάκη» περί πανευρωπαϊκής καθιέρωσης ενός ψηφιακού πιστοποιητικού κουβεντιάζεται εις τα ευρώπας απ’ την περασμένη άνοιξη, και το πρώτο κύμα της πραξικοπηματικής εφόδου. Ουσιαστικά δεν ήταν ο covid που «προκάλεσε» αυτήν την ιδέα του ψηφιακού φακελώματος, αλλά το ακριβώς αντίθετο: η προοπτική της «ψηφιακής καταγραφής» ήταν που έψαχνε να βρει αφορμές για να επιβληθεί! Ο κυρ Βασίλης, ο Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων και εκείνοι που εκπροσωπεί, το ξέρουν αυτό καλά. Το ξέρετε κι εσείς: ας φρεσκάρουμε την μνήμη αναπαράγοντας ένα μέρος της αναφοράς μας στις 3 Γενάρη, με τίτλο Οι καθυστερήσεις είναι στο πρόγραμμα.. Οι ανατροπές; Αναφερόμασταν σε γεγονότα του Σεπτέμβρη του 2019:

Κανονικά ως το 2020 (που μας άφησε πρόσφατα) θα έπρεπε αυτό το σχέδιο να έχει προχωρήσει ικανοποιητικά. Πρακτικά τα πράγματα εξελίχτηκαν πιο αργά. Μόλις τον Σεπτέμβρη του 2019, χαρούμενοι οι σωτήρες του κόσμου, ανακοίνωσαν αυτό (ο τονισμός δικός μας):

Η «συμμαχία ID2020» ξεκίνησε ένα καινούργιο πρόγραμμα ψηφιακής ταυτοποίησης στο ετήσιο συνέδριό της στη Ν. Υόρκη, σε συνεργασία με την κυβέρνηση του Μπαγκλαντές, την συμμαχία εμβολιασμών Gavi [κυρ Βασίλης ‘n’ friends] και νέους εταίρους απ’ την κυβέρνηση, τον ακαδημαϊκό κόσμο, και τις οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας.

Το πρόγραμμα για την αξιοποίηση της ανοσοποίησης σαν μιας ευκαιρίας για την καθιέρωση ψηφιακών ταυτοτήτων παρουσιάστηκε απ’ το ID2020 σε συνεργασία με το πρόγραμμα “πρόσβασης στην πληροφορία / a2i” της κυβέρνησης του Μπαγκαλντές, την γενική διεύθυνση υγιειονομικών υπηρεσιών και την Gavi, σύμφωνα με την ανακοίνωση.

Η ψηφιακή ταυτότητα είναι μια καταγραφή σε υπολογιστή της ταυτότητας ενός προσώπου, αποθηκευμένη σε ένα μητρώο. Σ’ αυτήν την περίπτωση χρησιμοποιείται για να ιχληλατείται το ποιος έχει εμβολιαστεί.

… Διαμορφώθηκε νωρίτερα φέτος μια συνεργασία μεταξύ της Gavi, της NEC και της Simprints για την χρήση βιομετρικών δεδομένων για να βελτιωθεί η εμβολιαστική κάλυψη στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Αν αυτό το τελευταίο σας φαίνεται μυστηριώδες να το εξηγήσουμε: αφορούσε την ψηφιακή δακτυλοσκόπηση των παιδιών «στις αναπτυσσόμενες χώρες» ώστε να μην ξεφύγουν ούτε αυτά… Το ότι η εταιρεία Simprints είναι συνεργάτης της «παγκόσμιας τράπεζας» μπορεί να σας κάνει (ή όχι) σοφότερους / ες.

Το ψηφιακό φακέλωμα ει δυνατόν εκατοντάδων εκατομμυρίων υπηκόων του πλανήτη ΔΕΝ έχει σχέση με την «φροντίδα της υγείας» τους!!! Έχει σχέση με το φακέλωμα σαν φακέλωμα: την συγκέντρωση και την επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων τους, για κάθε χρήση από κράτη, επιχειρήσεις, κλπ. Τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα, προσπαθώντας να βρουν τρόπο να νομιμοποιήσουν / επιβάλουν αυτήν την τερατώδη εκστρατεία «ψηφιοποίησης» και ελέγχου των υπηκόων του «πρώτου» όσο και του «τρίτου» κόσμου, κατέληξαν πριν τον covid στο συμπέρασμα ότι ο πιο βολικός τρόπος είναι μέσω των μαζικών εμβολιασμών! Αυτά είχαν αποφασιστεί ήδη το 2019!!! 

(φωτογραφίες επάνω: Άλλη μια πρόσφατη «πρωτοβουλία» κάποιων αρχόντων του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, για την αξιοποίηση των «εμβολιασμών» κατά, υποτίθεται, του covid…

φωτογραφία κάτω: η οργανωμένη παραπληροφόρηση / αποπληροφόρηση στα συνηθισμένα της!)

Ψηφιακό φακέλωμα 2

Σάββατο 23 Γενάρη. Η συγκεκριμένη κρατική / καπιταλιστική τάση είναι σαφής, δεδομένη, και υπηρετεί τα μέγιστα τα συμφέροντα και τις «ανάγκες» του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Ο ρημαδοΚούλης είναι ο τελευταίος, καταϊδρωμένος και, απ’ ότι φαίνεται, αρκετά «του χεριού» αυτού του συμπλέγματος ώστε να πλασσάρει αυτόν τον σχεδιασμό χρόνων για … δική του ιδέα!!!

Ενώ, λοιπόν, οφείλουμε να ξέρουμε ότι το ψηφιακό φακέλωμα των πάντων είναι όντως στην ημερήσια διάταξη, αξίζει να δούμε και τα σοβαρά προβλήματα που έχει, προβλήματα εγγενή στην ιδέα – επειδή πρόκειται για πολιτικό κόλπο και όχι, απλά, μια «ουδέτερη» τεχνική καινοτομία.

Περί τίνος πρόκειται; Είτε στο κινητό, είτε σε μια κάρτα όπως είναι η πιστωτική, είτε ακόμα και σε χαρτί, θα έχει ο καθένας / η καθεμιά τον «κωδικό» του. Με την μορφή, κατά πάσα πιθανότητα, QR (στην κίνα αυτή τη μορφή χρησιμοποιεί ήδη το καθεστώς). Ένα απλό σκάνερ, οπουδήποτε (σε σύνορα χερσαία, θαλάσσια, αεροδρόμια, σταθμούς… και προοπτικά σε εισόδους κτιρίων, σε «φραγμένα» τμήματα πόλεων ή σε «νέες πόλεις» με τείχη) θα «διαβάζει» τον κωδικό και θα βγάζει στον υπολογιστή (οποιουδήποτε είδους) τα data εκείνου στον οποίο αντιστοιχεί ο κωδικός. Απ’ τα στοιχεία ταυτότητας ως τα data υγείας (απ’ το ποινικό του μητρώο μέχρι οτιδήποτε άλλο…)

Το λεγόμενο πιστοποιητικό υγείας λοιπόν, που ο σχεδιασμός είναι να δίνεται σα «βραβείο» στον καθένα που είναι φρόνιμος και δέχεται τις πλατφόρμες γενετικής μηχανικής, δεν είναι ένα απλό «έγγραφο», του είδους η αστυνομική ταυτότητα ή το διαβατήριο που ξέρουμε!… Είναι, αντίθετα, το «κλειδί» άρθρωσης με μια τεράστια βάση δεδομένων, ή και σε περισσότερες. Αυτή η βάση δεδομένων, προσωποποιημένη / εξατομικευμένη, θα ανανεώνεται διαρκώς, ακόμα και κάθε φορά που θα επιδεικνύεται ο κωδικός: θα αποθηκεύονται τα «μεταdata», δηλαδή ο χρόνος και ο τόπος επίδειξης του κωδικού, που εύκολα θα συνδυάζονται με άλλα, ώστε να φτιάχνεται διαρκώς το προφίλ των ταξιδιών (αρχικά) και ύστερα των κινήσεων, των συνηθειών, της καθημερινότητας του καθενός. (Η προοπτική είναι αυτός ο κωδικός να χρησιμοποιείται και για πληρωμές μέσω τραπεζών, αντί για τις τωρινές κάρτες, συνεπώς νέες μεγάλες ομάδες προσωπικών data σε συνδυασμό μεταξύ τους θα ενοποιηθούν στις βάσεις…).

Το κύριο σ’ αυτήν την ιστορία είναι η δημιουργία αυτών των ατομικών βάσεων προσωπικών δεδομένων (υγείας και γρήγορα των πάντων) με ενιαίο τρόπο, άρα η κατασκευή μιας διαρκώς ανανεούμενης και καλά ταξινομημένης υπερ-βάσης. Την οποία, φυσικά, οι απλοί υπήκοοι ούτε θα μπορούν ούτε θα διανοούνται να ελέγξουν για τις χρήσεις της! Η υπερ-βάση θα είναι στην κυριότητα των κρατών και των εταιρειών πληροφορικής (που θα σπρώχνουν πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι τα ατομικά data στις ασφαλιστικές, στους εργοδότες, στους μηχανισμούς δημόσιας τάξης, στις διαφημιστικές, κλπ κλπ κλπ).

Κι εδώ έχει προκύψει το πρώτο σοβαρό πολιτικό πρόβλημα – δυστυχώς όχι απ’ τον ταξικό / εργατικό αλλά από τον διακρατικό ανταγωνισμό. Ενώ κάθε κράτος μπορεί να δημιουργήσει τέτοιες μεγα-βάσεις προσωπικών δεδομένων για τους δικούς του υπηκόους, οι υπήκοοι κάθε άλλου κράτους θα υπάγονται στις μεγα-βάσεις των δικών τους αφεντικών. Πράγμα που σημαίνει πως αν ο καϋμός είναι «η απελευθέρωση των ταξιδιών» θα πρέπει τα κράτη να συμφωνήσουν για να δημιουργήσουν μια μεγα-μεγα-βάση δεδομένων, κοινή, με φακελωμένους όλους τους υπηκόους τους με ενιαίο τρόπο· έτσι ώστε η «ταυτότητα» (ή η κατάσταση υγείας) ενός πολωνού τουρίστα να διαπιστώνεται ακαριαία από έναν ελεγκτή στη γερμανία· ή ενός λιθουανού στο ελλαδιστάν…

Ποιο κράτος όμως είναι διατεθειμένο να δώσει αυτόν τον πολύτιμο θησαυρό, την μεγα-βάση δεδομένων των υπηκόων του, για κοινή χρήση άλλων κρατών, απ’ τα οποία κάποια μπορεί να είναι (καπιταλιστικοί) ανταγωνιστές του; Για ποιον λόγο το πολωνικό ή το γαλλικό κράτος θα «άνοιγαν» τις μεγα-βάσεις τους σε χρήση απ’ το γερμανικό όταν το θεωρούν ευθεώς ανταγωνιστικό έως απειλητικό; Και, αν φύγουμε απ’ την «ζώνη σέγκεν» (τα ταξίδια δεν περιορίζονται σ’ αυτήν) ποιοί δυτικοί θα έδιναν τις μεγα-βάσεις τους σε χρήση του Πεκίνου, της Μόσχας ή οποιουδήποτε άλλου παρόμοιου rival;

Το επιχείρημα, λοιπόν, υπέρ του ψηφιακού φακελώματος του είδους «μα για να μπορείτε να ταξιδεύτετε όλοι εσείς οι 80+ οι οποίοι, πού σας χάνουμε πού σας βρίσκουμε; στα αεροδρόμια την βγάζετε!» σκοντάφτει πάνω στο προφανές γεγονός ότι η χρήση ενός ψηφιακού «πιστοποιητικού υγείας» απαιτεί την διασύνδεση των πληροφορικών συστημάτων και των βάσεων δεδομένων (των υπηκόων) των κρατών· κάτι που τουλάχιστον αυτή τη στιγμή δεν είναι πολιτικά ούτε εφικτό ούτε επιθυμητό! Είναι, προφανώς, αυτή η καθόλου λεπτομέρεια που έκανε την υπέρ του ψηφιακού φακελώματος «πολιτική πρόταση» του ρημαδοΚούλη γελοία· αλλά, φαίνεται, ένοιωσε κατάλληλος να την κουβαλήσει…

Αυτό είναι μόνο ένα απ’ τα προβλήματα που έχει η σχετικά άμεση καθιέρωση του «ψηφιακού πιστοποιητικού» σαν διαβατηρίου για διασυνοριακές μετακινήσεις. Μπορεί όμως να εφαρμοστεί μια χαρά εντός συνόρων. Τόσο για την εμπέδωση του γενικευμένου ψηφιακού ελέγχου όσο και για την διαρκή συγκέντρωση και επεξεργασία του «νέου πλουτοπαραγωγικού πόρου», των προσωπικών δεδομένων του καθενός.

(φωτογραφία: Την είχαμε βάλει στην διπλή αναφορά μας στις 8 Αυγούστου 2020 Επειδή πρέπει να είσαι εξάρτημα 1,2 – στην οποία σας παραπέμπουμε για περισσότερα σχετικά με την χρήση των «εμβολίων» ως μέσου για το γενικευμένο ψηφιακό φακέλωμα).

Ψηφιακό φακέλωμα 3

Σάββατο 23 Γενάρη. Για την «απελευθέρωση» των διασυνοριακών ταξιδιών είναι επαρκέστατο εκείνο που χρησιμοποιείται ήδη: το «αρνητικό» αποτέλεσμα ενός PCR τέστ τις τελευταίες 72 ώρες· αν, φυσικά, γίνεται σωστά κι όχι με τρόπο που βγάζει «θετικούς» με το ζόρι. Επειδή υπάρχει το πολιτικό εμπόδιο που υποδείξαμε πιο πάνω και επειδή, επιπλέον, αυτό που τα αφεντικά ονομάζουν παραπλανητικά «εμβολιασμό του πληθυσμού» δεν πρόκειται να έχει προχωρήσει αξιόλογα ως την ερχόμενη τουριστική σαιζόν στον βορρά του πλανήτη (το ερχόμενο καλοκαίρι), σ’ αυτή τη φάση εταιρείες και κράτη θα αναγκαστούν να περιοριστούν στη χρήση του συγκεκριμένου «πιστοποιητικού». Δεν τους κάνει, δεν είναι αυτό που θέλουνε, αλλά… Λέμε «σ’ αυτή την φάση»: η τάση προς το ψηφιακό φακέλωμα είναι δεδομένη! Μπορεί να καθυστερήσει χρονικά αλλά – ειδικά αν υπάρξει παθητικότητα και ευπιστία απ’ την μεριά των πληθυσμών – θα επιβληθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ακόμα κάποιος χρόνος και για ευρεία αντι-πληροφόρηση σχετικά (και) μ’ αυτό το ζήτημα, και για κινητοποιήσεις. Υποθέτουμε πως ακόμα και φανατικοί caradinieri θα βρουν μια ευκαιρία για «ξέπλυμα», κάνοντας το κορόιδο για το σε πια «ψέκα» ιστοσελίδα διάβασαν για πρώτη φορά την πραγματική χρησιμότητα και τους σκοπούς των πραξικοπημάτων και των γενικευμένων απαγορεύσεων που με τόσο πάθος έχουν υποστηρίξει…

Εισαγωγές – εξαγωγές 1

Τρίτη 19 Γενάρη. …Είμαστε έτοιμοι να εργαστούμε μαζί με τις ΗΠΑ για ένα κοινό «Σχέδιο Marshall για την Δημοκρατία»… Δεν πρέπει να αφήσουμε καθόλου χώρο για τους εχθρούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τις ΗΠΑ αλλά επίσης για την Γερμανία και την Ευρώπη… Χωρίς δημοκρατία στις ΗΠΑ δεν θα υπάρχει δημοκρατία στην Ευρώπη… Τάδε έφη ο γερμανός υπ.εξ. Heiko Maas συνεντευξιαζόμενος πριν καμμιά δεκαριά μέρες σε γερμανικό τοπικό μήντιο. Αν τα πάρει κανείς κατά λέξη είναι ανατριχιαστικά (λέμε τώρα). Έχουν, άραγε, κι εκεί «γιορτή των φώτων»;

Σε κοινωνίες όπου η μνήμη και η κριτική ικανότητα συμπιέζονται σε μέγεθος χρυσόψαρου, η «υπεράσπιση της δημοκρατίας» από κράτη που έσφαξαν πολύ πρόσφατα στο γόνατο θεμελειώδεις συνταγματικούς κανόνες τους (λόγω «έκτακτης ανάγκης», λες και τα συντάγματα φτιάχονται για κάτι άλλο και όχι σαν προβλέψεις των ορίων της εξουσίας σε περιπτώσεις «έκτακτης ανάγκης»…) μπορεί να φαίνεται καινούργιος νταλκάς…

Όχι βέβαια! Μόνιμα μπλεγμένοι σε μάταιες προσπάθειες, στο (χάρτινο) Sarajevo, σε τρεις διαδοχικές αναφορές / αναλύσεις (νο 79, Δεκέμβρης 2013· νο 80, Γενάρης 2014· νο 90, Δεκέμβρης 2014) κάτω απ’ τον γενικό τίτλο κοινοβουλευτισμός, εξουσία, κράτος κάναμε μια εργατική, κριτική επισκόπηση των μετασχηματισμών της περιβόητης «δυτικής δημοκρατίας» ήδη απ’την δεκαετία του 1980. Δεν θα αναδημοσιεύσουμε κάτι· όποιος ενδιαφέρεται είναι εύκολο να βρει στο site ολόκληρα τα κείμενα.

Εκείνο που πρέπει απλά να θυμίσουμε (και είχαμε αναλύσει τότε) είναι πως ήδη απ’ την πρώτη, ηρωϊκή έφοδο του νεοφιλελευθερισμού, ένας βασικός στόχος των αφεντικών και του κόμματός τους (του κράτους) ήταν ο μετασχηματισμός των δυτικών δημοκρατιών προς πιο ολιγαρχικές πραγματικές δομές, κρατώντας μόνο κάποιες ελάχιστες επιφάσεις δημοκρατικότητας, όπως οι εκλογές. Ένα απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της σχεδιασμένης «μετατόπισης» ήταν η ανάπτυξη μιας τεχνογραφειοκρατίας, σωμάτων «ειδικών» δηλαδή, στους οποίους «οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού» απευθύνονταν προκειμένου να γνωμοδοτήσουν με «επιστημονικό» τρόπο, δηλαδή υπεράνω των πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών, για κρίσιμα ζητήματα κρατικής, δημόσιας πολιτικής δράσης. Στην πραγματικότητα η κατασκευή αυτών των «δήθεν α-πολιτίκ ειδικών με ισχυρή συμβουλευτική αρμοδιότητα» ήταν η μέθοδος νομιμοποίησης αποφάσεων που δεν είχαν δημοκρατική συναίνεση. Κι αυτά ξεκίνησαν απ’ την δεκαετία του 1980, σαν η απάντηση των αφεντικών απέναντι στην πίεση (και τα αιτήματα) των «απο κάτω»…

Το βεβαιωμένο γεγονός είναι ότι αυτές οι δομές των «ειδικών», που μπορεί να ήταν οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, σεισμολόγοι ή γενικά μπουρδολόγοι, έγιναν τόσο κοινότοπες στις δυτικές δημοκρατίες εδώ και δεκαετίες ώστε όταν εμφανίστηκαν πρόσφατα οι «λοιμωξιολόγοι» σαν σύμβουλοι / παραγωγοί «πολιτικών αποφάσεων» (ή άλλοθι για τέτοιες…) η κοινωνική συναίνεση στον ρόλο τους ήταν εξασφαλισμένη. Με δεδομένο πως οι κάθε φορά επιλεγμένοι ταδε-λόγοι / «τεχνικοί σύμβουλοι του κράτους» είναι δεμένοι με αμοιβαία οφέλη με κυκλώματα και συνασπισμούς αφεντικών του ενός ή του άλλου είδους, και με δεδομένο επίσης ότι η πραγματική ή εικονική συνθετότητα και η εντελώς πραγματική μικροαστικοποίηση και ανάλογη διανοητική οκνηρία των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών ευνοεί την ανάθεση σε «ειδικούς» των αποφάσεων (the cognitives ‘n’ the ignorants…), ο χαρακτηρισμός «δημοκρατία» είναι, το λιγότερο, κωμικός.

Αλλά δεν τελειώνει εδώ η ιστορία! Αν όσοι αντιτίθενται στην τεχνογραφειοκρατία των «ειδικών» (για όποιον λόγο κι αν το κάνουν) θεωρούνται de facto όχι απλά «ανειδίκευτοι» αλλά, επίσης, «επικίνδυνοι», είναι επειδή βρίσκονται, είτε προσωρινά είτε μόνιμα, έξω απ’ την τεχνογραφειοκρατική συναίνεση. Είναι αυτονόητο πως θα θεωρηθούν «απειλή για την δημοκρατία», επειδή αυτή η τελευταία είναι έτσι οριοθετημένη ώστε να μπορεί να αντέξει αντιθέσεις μεταξύ ειδικών (κι αυτό μόνο αν αυτές οι αντιθέσεις είναι μεταξύ διαφορετικών λόμπυ των αφεντικών) αλλά σε καμμία περίπτωση την αμφισβήτηση της αρμοδιότητας των (σχεδόν πάντα εξωνημένων) «ειδικών» να επιβάλλονται σε πλευρές της κοινωνικής ζωής.

«Η σκουπιδοφαγία απελευθερώνει!»

Δευτέρα 18 Γενάρη. Να πει κανείς ότι το ψόφιο κουνάβι είναι ρατσιστικό, σεξιστικό, ψωνισμένο, και βάλε; Να το πει χωρίς δισταγμό. Αλλά η λογοκρίσια του απ’ τα antisocial media (των οποίων τα αφεντικά έχουν κάνει τεράστιες περιουσίες ακριβώς απ’ τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την βλακεία, και όχι βέβαια απ’ την σοφία και την ευγένεια των ανθρώπινων σχέσεων!) έχει τροφοδοτήσει μια καλοκουρντισμένη θύελλα άρθρων (τόσο ντόπια όσο και διεθνή…) υπέρ της λογοκρισίας γενικά, σαν «κοινωνικά υπεύθυνης» στάσης. Αν όχι απ’ την μεριά του κάθε υπήκοου χωριστά (δεν έχει βρεθεί ακόμα η ανάλογη «αλυσίδα μολυσματικότητας» σαν κι εκείνη που ξεκινάει από ένα φιλί στο δρόμο και καταλήγει στο θάνατο ενός ηλικιωμένου…), σίγουρα απ’ την μεριά των κρατών και των εταιρειών – στις υπό διαμόρφωση καινούργιες τεχνικές εξουσίας.

Η εποχή είναι κατάλληλη. Σχεδόν (τρομακτικά) ώριμη. Το ίδιο πράγμα που μέχρι πρόσφατα αποθεωνόταν (και διαφημιζόταν) σαν ο «ναός της ελεύθερης έκφρασης», ο κυβερνοχώρος, δαιμονοποιείται τώρα σαν το καταγώι της ακολασίας και της (επικίνδυνης) ανευθυνότητας. Υπάρχει κάτι που άλλαξε ας πούμε ανάμεσα στο 2018 και στο 2020; Σε μεγάλο μέρος του ο κυβερνοχώρος είναι σκουπιδαριό εδώ και πολλά χρόνια, και τέτοιος παραμένει. Τότε;

Για να αντιμετωπίσει κανείς την κυρίαρχη ρητορική / προβοκατορολογία, πρέπει να στήσει τις κοινωνικές (και τις πολιτικές) σχέσεις και τα μέσα που χρησιμοποιούν ξανά με τα πόδια τους στη γη· έργο ανόσιο, στα όρια του απαγορευμένου. Για παράδειγμα η καταχωνιασμένη Κοινωνία του Θεάματος εκδόθηκε το 1967, όταν o Guy Debord δεν μπορούσε καν να φανταστεί τον «κόσμο» των antisocial media. Κάπου στις σελίδες του βιβλίου θα μπορούσε κανείς να διαβάσει και το εξής (δυσνόητο πια!) – ο τονισμός της ελληνικής έκδοσης (ελεύθερος τύπος):

… Η τάση εκχυδαϊσμού που, κάτω από τις πολυποίκιλες παραλλαγές του θεάματος, κυριαρχεί παγκόσμια στη σύγχρονη κοινωνία, κυριαρχεί επίσης πάνω της σε όλα τα σημεία όπου η αναπτυγμένη κατανάλωση εμπορευμάτων πολλαπλασίασε φαινομενικά τους προς εκλογήν ρόλους και αντικείμενα…

Για να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα ο Debord επέλεξε σαν προμετωπίδα του πρώτου κεφαλαίου της Κοινωνίας του Θεάματος αυτήν την κουβέντα του Ludwig Feurebach (τονισμός απ’ την ίδια ελληνική έκδοση):

… Χωρίς αμφιβολία, η εποχή μας (…) προτιμά την εικόνα από το αντικείμενο, το αντίγραφο από το πρωτότυπο, την αναπαράσταση από την πραγματικότητα, το φαινόμενο από το είναι (…) Το ιερό γι’ αυτήν δεν είναι παρά η ψευδαίσθηση, και το ανίερο είναι η αλήθεια. Ή μάλλον, το ιερό μεγαλώνει στα μάτια της στο μέτρο που μικραίνει η αλήθεια και αυξάνεται η ψευδαίσθηση, έτσι ώστε, γι’αυτήν, το αποκορύφωμα της ψευδαίσθησης ν’ αποτελεί επίσης το αποκορύφωμα του ιερού…

Όσο επίκαιρη κι αν δείχνει η πιο πάνω παράγραφος, είναι απ’ το Das Weſen des Chriſtenthums – Η ουσία του χριστιανισμού. Που εκδόθηκε το 1841… (Το βιβλίο επηρέασε έντονα τόσο τον Marx όσο και τον Engels, ειδικά σε ότι αφορά την έννοια της αλλοτρίωσης…)

Σ’ αυτήν την μακρόχρονη, μισο-θρησκευτική / μισο-υλιστική αλληλουχία παρακμιακών καταστάσεων, το πως εκδηλώνεται η κυριαρχία της χυδαιότητας, των ψευδαισθήσεων, των ψεμμάτων είναι, αναπόφευκτα, συνάρτηση αρκετών παραγόντων. Οι τρόποι, τα μέσα που μπορούν να πολλαπλασιάζουν ή να περιορίζουν αυτήν την κυριαρχία, δεν είναι ποτέ απλά και μόνο τεχνικά. Ποιός είναι ο «καλός σπορέας» της; Είναι κάποια μορφή εξουσίας; Ποιά μορφή; Σε κάθε περίπτωση: τεχνική, ιδεολογία και πολιτική φτιάχνουν κόμπους που στον πυρήνα τους έχουν σταθερά το ίδιο: την διατήρηση, την διαχείριση, και την επέκταση εκείνης της εξουσίας που οφελείται.

Διαφορετικά ο Feurebach δεν θα μπορούσε να κάνει τέτοιο άλμα απ’ το 1841 στο 2021…

«Ο κυβερνοχώρος απελευθερώνει!»

Δευτέρα 18 Γενάρη. Η επιχείρηση με την επωνυμία facebook μπήκε στην παγκόσμια αγορά τον Φλεβάρη του 2004. Η επιχείρηση twitter τον Ιούλιο του 2006. Η επιχείρηση instagram τον Οκτώβρη του 2010. Ό,τι και να κάνουν οι πλαστογράφοι του συστήματος, το σύμπλεγμα που αποκαλούμε antisocial media είναι ηλικίας μικρότερης των 15 χρόνων. Απογειώθηκε δηλαδή, μέσα σε μια μόνο γενιά. Νωρίτερα υπήρξαν για ελάχιστο ιστορικό διάστημα blogs, υπήρξαν chats, υπήρξαν messages… Αλλά ακόμα κι αν προσθέσουμε μισή γενιά ακόμα, ο ιστορικός χρόνος είναι μικρός για να υποστηρίξει κάποιος ότι έγινε μια τόσο ριζική ανθρωπολογική μετάλλαξη ώστε εκατομμύρια πρωτοκοσμικοί (: υπήκοοι) που πριν ήταν συνειδητά και ώριμα ερωτευμένοι με την “αλήθεια” έκαναν βουτιά στο κενό και μετατράπηκαν σε μωρά που παρασέρνονται από τυχοδιώκτες ψευδολόγους, έτσι ώστε να πρέπει να κοπεί το κεφάλι των δεύτερων για να να σωθούν τα πρώτα!…

Από που προέκυψε ο χρήστης-μάζα των antisocial media; Απ’ το πουθενά; Απ’ τον Δ του Κενταύρου; Όχι. Βγήκε από 40, 50 ή 60 χρόνια (ανάλογα με την κοινωνία / κράτος) κατανάλωσης / εκπαίδευσης απ’ τα παραδοσιακά media: έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά κανάλια· επιχειρηματικούς ομίλους δηλαδή, επαγγελματίες της συστηματικής αλλοτρίωσης, παραπληροφόρησης, υπερπληροφόρησης, πλαστογράφησης, ειδικά απ’ την δεκαετία του ’90 και μετά. Βγήκε απ’ την κρεατομηχανή της παραγωγής και της αναπαραγωγής της ιδεολογικής ευστάθειας του συστήματος. Δεν είναι μία ούτε μιάμισυ η γενιά που γαλουχήθηκε απ’ την μονόδρομη ροή των ψευδαισθήσεων (και συχνά του εκχυδαϊσμού) απ’ τα πάνω προς τα κάτω, απ’ τα κέντρα ιδεολογικής, ηθικής, αισθητικής πανούκλας των αφεντικών, των κρατών και των εταιρειών τους, προς τους υποτελείς. Είναι δυο και τρεις αυτές οι γενιές.

Οι αμφίδρομες ανταλλαγές που έγιναν εφικτές στον κυβερνοχώρο (πρακτικά, από πολιτική άποψη, ο κυβερνοχώρος είναι αυτό: η ψηφιακή, μηχανική μεσολάβησης της συνάφειας των κοινωνικών υποκειμένων) «εκδημοκράτησαν» αυτό που είχε ήδη παγιωθεί, το νομιμοποίησαν, το αναπαρήγαγαν. Και μ’ αυτήν την έννοια πολλαπλασίασαν τις πιο εύκολες, εύπεπτες, συγκινησιακές και εντυπωσιακές πλευρές του πραγματικά «υπάρχοντος» σαν κοινωνικό υλικό απ’ τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του ’00 και ύστερα. Δεν ήταν κυρίαρχα ούτε το καλό γούστο, ούτε η ευγένεια, ούτε τα επιχειρήματα, ούτε η διεξοδική επισκόπηση αντίθετων επιχειρημάτων, ούτε η αναζήτηση ακλόνητων τεκμηρίων. Μετά από 20 γερά χρόνια νεοφιλευθερισμού και Εγώ-Κεφάλαιο δεν υπήρχαν ούτε «καλοί τρόποι» ούτε ευφυία. Υπήρχε κηρυγμένος ή ακύρηχτος πόλεμος όλων εναντίον όλων, υπομανίες, χάπια με την χούφτα, ντρόγκες, πόζες και φόβοι. Κυρίαρχα ήταν οι εντυπώσεις, οι ατάκες, οι συναισθηματικοί εκβιασμοί, η ρηχότητα, το ζάπινγκ σαν τρόπος ζωής – επίσης τα ψυχολογικά προβλήματα και οι κρίσεις πανικού. Ε, αυτό ήταν που «έπιασαν» σαν ευκαιρία τόσο οι επιχειρηματίες των antisocial media όσο και οι πελάτες τους! Η σαπίλα ήταν παραγωγική με κάποιες έννοιες, ένα είδος “λιπάσματος” για την εξέλιξη διάφορων τεχνολογιών επιτήρησης και ελέγχου. Επεκτάθηκε με την ταχύτητα φωτιάς σε κάμπο με ξερά χόρτα· αλλά τα ξερά χόρτα ήταν κοινωνικές σχέσεις, εννοήσεις, συμπεριφορές, ηθικές, που αν και είχαν διαμορφωθεί ήδη απ’ το ώριμο Θέαμα παρέμεναν ακόμα παγιδευμένες απ’ την ψευτο-σεμνοτυφία της μονόδρομης προπαγάνδας των ιστορικών μηντιακών μεσολαβήσεων. Όταν άνοιξαν (επιτέλους!) οι πύλες άρχισε να ξεχύνεται εκείνο που ήταν ώριμο: οι ματαιοδοξίες, οι ανασφάλειες, οι άγνοιες, οι εγωισμοί, οι βολικές ευπιστίες, οι προκαταλήψεις, οι δεισιδαιμονίες, οι καταγραφές, τα κόμπλεξ, το δωρεάν ψηφιακό ξεβράκωμα / επίδειξη… και οπωσδήποτε το ερώτημα (αρχικά) και οι απαντήσεις (σύντομα, δηλαδή ήδη) του ελέγχου πάνω σ’ όλο αυτό το υλικό.

Έρχονται τώρα οι λογοκριτές (που είναι πάντα άνθρωποι των εξουσιών) να παραστήσουν τους σωτήρες / λυτρωτές· να παραστήσουν ότι είναι έτοιμοι να βάλουν τα χέρια τους στον βούρκο για να τον στεγνώσουν (η μυθική υπόσχεση του ψόφιου κουναβιού, παρεπιπτόντως, με μακριά «υγιεινομική» παραδήλωση: drain the swamp, που σημαίνει «αποξήρανση του έλους»…) και, οπωσδήποτε, να ανασύρουν απ’ αυτόν τους υποτελείς. Πώς; Με τον γνωστό τρόπο: με διατάγματα, απαγορεύσεις και ποινές. Είναι οι ίδιοι που έσωσαν τους πρωτοκοσμικούς απ’ τον Αρμαγεδώνα του covid· απ’ τον Αρμαγεδώνα της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας· απ’ τον Αρμαγεδώνα της ενεργειακής κρίσης στα ‘70s· απ’ τον Αρμαγεδώνα του «ψυχρού πολέμου» αργότερα… Έχουν ακόμα κι άλλες ιεραποστολές, αφού οι Αρμαγεδώνες ποτέ δεν τελειώνουν. Βρίσκεται σε εξέλιξη η σωτηρία απ’ τον Αρμαγεδώνα της κλιματικής αλλαγής, τον Αρμαγεδώνα της συνωμοσιολογίας… Κι έχει ο καπιταλισμός!

Πόσο γλυκούτσικες και ανθρωπιστικές αυτές οι σωτηρίες, ε;