Tag: δημόσια τάξη

Tribal «ελευθερία»;

Σάββατο 13 Μάρτη. Έχει αρχίσει να απλώνεται και να εδραιώνεται στην αριστερά (του κράτους και του κεφάλαιου…) και πέρα απ’ αυτήν η άποψη ότι «με τις διαδηλώσεις σπάμε πρακτικά τα lockdown και αμφισβητούμε το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής υγείας»… Για συνδικαλισμό ελληνικού τύπου καλούτσικη είναι αυτή η άποψη… Από εκεί και πέρα, όμως, είναι όχι απλά λάθος. Είναι επικίνδυνη.

Κατ’ αρχήν οι διαδηλώσεις έχουν τους βασικούς λόγους τους· και καλά κάνουν! Γιατί θα έπρεπε να «χρεώνονται» και με κάτι επιπλέον και, ταυτόχρονα, με τόσο έμμεσο τρόπο, όσο η «αντίθεση στην κυβερνητική πολιτική υγείας»; Ο λόγος είναι γνωστός. Η αριστερά και το μεγαλύτερο μέρος του φάσματος πέρα απ’ αυτήν στήριξε σε πρώτο χρόνο, με χέρια και με πόδια, αυτήν την «κυβερνητική πολιτική υγείας». Ήθελε, μάλιστα, ακόμα περισσότερη από δαύτην… Έχει λερωμένη την φωλιά της δηλαδή, οπότε προσπαθεί να ξεφορτωθεί τις ευθύνες της (και τις διακηρύξεις της, και τα τιτιβίσματά της…) στη βασική νομιμοποίηση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας και θανατοπολιτικής. Αυτό χωρίς δημόσια αυτοκριτική – όπως πάντα… “Περασμένα ξεχασμένα” (;;;;;;;)

Φυσικά υπάρχουν πάντα διατεθειμένοι να «συγχωρήσουν» αυτήν την «μαμά – αριστερά», χωρίς απαιτήσεις… Ακόμα κι έτσι όμως, στην καλύτερη περίπτωση, αυτή η αριστερά και οι προεκτάσεις της διεκδικεί μια «ελευθερία συναθροίσεων» αποκλειστικά για πάρτη της. Την περασμένη πρωτομαγιά και πάλι στην επέτειο του Πολυτεχνείου το κκε έκανε μια καλά οργανωμένη επίδειξη αυτού του δικαιώματος. Ταυτόχρονα όμως (είτε ρητά είτε σιωπηλά) άλλα εξίσου μαζικά κοινωνικά υποκείμενα, όπως για παράδειγμα οι χριστιανοί, εξαιρούνται. (Μπορεί να κατηγορούνται κι όλας, για «διασπορά»). Μαζί τους εξαιρούνται οι υπόλοιποι όλοι και όλα: οι ζητιάνοι και όλα τα πλάσματα των δρόμων, οι κυνηγοί, οι ψαράδες, οι γηπεδικοί, οι ταξιδιώτες, οι έμποροι λιανικής, οι χωρίς χαρτιά μετανάστες, οι νεκροί (: κηδείες)….

Προκύπτει έτσι ότι το «σπάσιμο της καραντίνας» και το «δικαίωμα του συνέρχεσθαι ελεύθερα» (και για οποιοδήποτε λόγο) δεν είναι για όλους! Και δεν είναι για όλους εξαιτίας ενός απλού λόγου: η ρητορική της μολυσματικότητας, της μεταδοτικότητας, της νοσηρότητας, όπως αυτή νομιμοποιήθηκε καθολικά την περασμένη άνοιξη, εξακολουθεί να ισχύει στα μυαλά – με τις όποιες tribal εξαιρέσεις!! (Στο ελλαδιστάν βρισκόμαστε, αυτά δεν είναι καθόλου πρωτότυπα…). Η ευρύτερη αριστερά επικαλείται «έκτακτη πολιτική ανάγκη» μέσα στο καθεστώς γενικευμένης έκτακτης υγιεινιστικής ανάγκης· οι χριστιανοί επικαλούνται «έκτακτη θρησκευτική ανάγκη» μέσα στο ίδιο καθεστώς· οι εμποροβιοτέχνες «έκτακτη οικονομική ανάγκη» επίσης στο ίδιο καθεστώς· και πάει λέγοντας. Αυτό έχει όνομα από παλιά. Λέγεται κορπορατιβισμός. Συντεχνιασμός στα ελληνικά.

Υπάρχει ελευθερία α λα καρτ; Αυτό είναι, πράγματι, τελευταία εφεύρεση – μια εκδοχή ιδιωτικοποίησής της… Μπορεί να φαίνεται σαν αμφισβήτηση της κυβερνητικής πολιτικής, σε καμμία περίπτωση όμως δεν είναι αντιπαράθεση με την καπιταλιστική και κρατική τακτική και στρατηγική! Γιατί τα αφεντικά του συμπλέγματος έχουν απαντήσει ήδη στην κλεισούρα των απαγορεύσεων και των πραξικοπημάτων· γι’ αυτό, άλλωστε, τα επέβαλαν και τα επιβάλουν: πλατφορμιασμός! Πλατφορμιάσου και ελευθερώσου!! Και, για την δική σου ασφάλεια κι ελευθερία (μέσα στην οποία περιλαμβάνεται και η ασφάλεια / ελευθερία του συνέρχεσθαι…), πάρε και ένα «πιστοποιητικό», μια «έγκριση μη μολυσματικότητας», να ανοίγουν οι πόρτες για πάρτη σου (και όχι για τους άλλους, τους χτικιάρηδες)!!!

Το σύμπλεγμα που έχει ξεδιπλώσει τις μεθόδους και τις πρακτικές του ανοικτά και βίαια εδώ και ένα χρόνο είναι εκ των πραγμάτων τόσο πυκνό, τόσο ευέλικτο και τόσο «διαλεκτικό» (με την έννοια της διαλεκτικής…) όσο δεν μπορούν – ή δεν θέλουν – να φανταστούν όσοι πιστεύουν ότι βρήκαν τρόπο να το πολεμήσουν, χωρίς όμως να το θίξουν στη βάση του! Έχουμε μπει στις νόρμες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης· δεν έχουμε απέναντί μας την όποια κυβερνητική σκληρότητα όπως συνήθως! Πάρα πολλοί απωθούν αυτήν την πραγματικότητα (όπως συνήθως…)

Μία, δέκα, εκατό διαδηλώσεις κατά της αστυνομικής βίας είναι σωστές και δίκαιες σαν διαδηλώσεις κατά της αστυνομικής βίας – τελεία. Αν πρόκειται κάποιος να τα βάλει στα σοβαρά με την βίαιη καπιταλιστική αναδιάρθρωση σ’ αυτό το συγκεκριμένο ιστορικό σημείο που βρισκόμαστε (γιατί καθώς το σύμπλεγμα προωθείται μετακινεί τα μέτωπα έτσι ώστε το προχτεσινό να ξεπερνιέται μεθαύριο…) πέρα απ’ την προϋπόθεση της αυτοκριτικής (που είναι πάντα ισχυρή απόδειξη ειλικρίνειας και σοβαρότητας…) πρέπει να διαλέξει μέτωπα αντιπαράθεσης τόσο καθολικά όσο και η επίθεση που έχει εξαπολυθεί. H δημόσια τάξη είναι μόνο μια παράμετρος αυτής της επίθεσης, η πιο ορατή. Η “κατ’ οίκον εργασία” και η “κατ’ οίκον εκπαίδευση” είναι άλλες παράμετροι, εξίσου ορατές. Μεσοπρόθεσμα και άλλες θα γίνουν (γίνονται ήδη…) εξαιρετικά καθοριστικές.

Διαδηλώσεις για την ελευθερία όλων; Ναι, αυτό είναι σωστό. Διαδηλώσεις για την παραγραφή όλων των προστίμων; Ναι, αυτό είναι σωστό. Διαδηλώσεις ενάντια στα sms και στα «χαρτιά»; Ναι, αυτό είναι σωστό. Διαδηλώσεις ενάντια στα «πιστοποιητικά» και στο ψηφιακό φακέλωμα; Ναι, αυτό είναι σωστό. Διαδηλώσεις για την απελευθέρωση όλων των “υγιεινιστικά” τριπλοκλειδωμένων μεταναστών / μεταναστριών; Ναι, αυτό είναι σωστό. Μπορείτε να σκεφτείτε κι άλλα ανάλογα.

Αυτά είναι σωστά αν όντως έχει κατανοηθεί, έστω κι αργά, τι είναι εκείνο που συμβαίνει, κι όχι μόνο στο ελλαδιστάν βέβαια – οπότε ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει με το ρημαδογκουβέρνο… Είναι τόσο σωστά ώστε δεν χωράνε εκπτώσεις, παζάρια και τήρηση προσχημάτων.

(Άντε! Πάλι φίλους έκανε η παλιοασταμάτητη μηχανή….)

Η βολική κούραση

Παρασκευή 12 Μάρτη. «Ο κόσμος έχει κουραστεί… λίγη υπομονή ακόμα». Αυτή είναι η σοφία των δημαγωγών, των ιερεών, των βιτρινών… Πατερναλισμός του χειρίστου είδους, συνέχεια και ανανέωση του υγιεινιστικού πατερναλισμού που έχει δοξαστεί εδώ και ένα χρόνο. Τι καλωσύνη εκ μέρους τους: αναγνωρίζουν την «κούρασή» μας, την ψυχολογική κόπωση… Γλυκούτσικα!..

Ή μήπως όχι ακριβώς; Είναι χίλιες φορές προτιμότερο να έχεις «κουραστεί» απ’ την βία του κράτους και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος· απ’ το να έχεις καταλάβει. Η κούραση είναι μια κατάσταση – που αντιμετωπίζεται με ξεκούραση. Το σύστημα υπόσχεται να μας την προσφέρει: ας πούμε ότι απ’ την απομόνωση (θα) μας επιτρέψει να κάνουμε βόλτες στην αυλή, υπό την προϋπόθεση φυσικά όταν θα είμαστε δεμένοι σταθερά με το αόρατο, ψηφιακό λουρί μας…

Το να έχεις καταλάβει όμως; Όχι, όχι! Αυτό, κατ’ αρχήν, είναι κουραστικό! Δεύτερον σε ωθεί σε κακές σκέψεις! Διάολε: αυτό που υπόσχεται να μας προσφέρει το «καλό αφεντικό» είναι μια κάποια άδεια· όχι όμως και την γνώση του πως δουλεύει· και επ’ ουδενί μεθοδική εχθρότητα!

Αν διαγραφόταν ο κίνδυνος (για τους αφέντες) να έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ένα καλό μέρος των υπηκόων, η συμβουλή δεν θα ήταν «… κάντε λίγη υπομονή ακόμα»! Αντίθετα η «κούραση» και η αναγνώρισή της στις συγκεκριμένες περιστάσεις είναι το πιο κοντινό στα εξαρτημένα αντανακλαστικά. Σηκώνεις βάρη; Κλατάρεις…

Κάπως έτσι. Ένα χρόνο τώρα δεν ζούμε την βία της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης… Απλά σκάβουμε… Αλλά θα πάρουμε μερικές ανάσες, που πλουσιοπάροχα θα μας δωθούν…. Έτσι δεν είναι; Θα πέσουμε μέσα στους λάκους, που θα έχει και σκιά…

Έτσι δεν είναι πάντα η σκλαβιά;

Κοινωνικός ευγονισμός 1

Πέμπτη 11 Μάρτη. Πριν 2 μέρες σε μια μικρή σειρά προειδοποιήσεων (για την κατασκευή της «κοινωνικής ευθύνης» απ’ τα αφεντικά) αναφερθήκαμε στην σε εξέλιξη διαδικασία (σίγουρα στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες plus ισραήλ) κατασκευής των «εγκεκριμένων» και «μη εγκεκριμένων» υπηκόων με «κριτήρια υγείας». Το λεγόμενο «διαβατήριο εμβολιασμού» (ή όπως αλλιώς ονομαστεί), που σύμφωνα με τις αναλύσεις που έχουμε παρουσιάσει εδώ και μήνες ήταν ο ένας απ’ τους δύο ή τρεις βασικούς στόχους της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, είναι το ιστορικά κρίσιμο βήμα αυτής της κατασκευής.

Πριν 20, 10, ακόμα και πριν 5 χρόνια θα ήταν αδιανόητο το να διαχωριστούν οι άνθρωποι (και σίγουρα οι πρωτοκοσμικοί υπηκόοι!) σε κατηγορίες με «επιχειρήματα υγείας», και να διαστρωματωθούν αυτά που θεωρούνταν οι θεμελειώδεις ελευθερίες του ανθρώπου… και μάλιστα με οργανωμένη κρατικο/καπιταλιστική διεύθυνση και τεχνολογική υποστήριξη. Σήμερα αυτό θεωρείται αυτονόητο, λογικό και αποδεκτό όχι μόνο για τους ειδικούς των αφεντικών αλλά και μάζες υπηκόων. Πολλοί είναι που θα τρέξουν να πάρουν το «πιστοποιητικό», θεωρώντας το αποφυλακιστήριο…

Έχει κι άλλο όνομα εκτός απ’ το «κοινωνικός ευγονισμός». Λέγεται απαρτχάιντ. Το «πρωτοπόρο» φασιστικό ισραηλινό κράτος ξέρει βέβαια καλά αυτήν την δουλειά αφού την εφαρμόζει εδώ και δεκαετίες σε βάρος των παλαιστινίων αιχμαλώτων τόσο εκτός των συνόρων του όσο και μέσα σ’ αυτά: έχει γίνει το φωτεινό παράδειγμα για πολλούς. (Κάθε δεύτερη ή τρίτη ημέρα ο ισραηλινός φασισμός αποθεώνεται στα μέρη μας από τους αρμόδιους, με άλλοθι την «εμβολιαστική επάρκειά» του…).

Όπως όμως συμβαίνει σταθερά εδώ και χρόνια, όταν υποδεικνύουμε τον καπιταλιστικό ορίζοντα και τα χαρακτηριστικά της κρίσης / αναδιάρθρωσης (είτε μέσω του χάρτινου Sarajevo είτε μέσω του ψηφιακού plus ασταμάτητη μηχανή, είτε μέσω του cyborg) η αδιαφορία / απώθηση / βαρεμάρα είναι η στάνταρ “αντίδραση”. (Πιθανότατα τώρα πια διάφοροι νάρκισσοι ανόητοι ή εγκάθετοι να μας κατηγορήσουν και για “συνωμοσιολογία”…) Δεν συμβιβαζόμαστε: θα συνεχίσουμε την πολιτική / κριτική / εργατική ανταγωνιστική διερεύνηση του ορίζοντα, ειδικά τώρα που “αγκαλιάζει” το παρόν. Κι όποιος καταλάβει…

Τι είναι, λοιπόν, ο κοινωνικός ευγονισμός; Τι είναι η κατηγοριοποίηση των υπηκόων και των δικαιωμάτων τους με “κριτήρια υγείας”; Τι είναι οι απαγορεύσεις ή/και οι “ελευθερίες” σαν ποινή ή σαν “ανταμοιβή” για την “σωστή”, “υπεύθυνη” συμπεριφορά; Τι είναι οι “τιμωρίες” για την υγιεινιστικά “ανεύθυνη στάση”, και πόσο μακριά μπορούν να πάνε; Γιατί τα κράτη και τα αφεντικά κρατάνε αυτό το χαρτί, και πόσο καιρό συμβαίνει αυτό; Είναι κάτι πρωτοφανές που εύκολα το ξεφορτώνεται σαν “κασσανδρισμό” όποιος βαριέται; Είναι μήπως κάτι σύμφυτο με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τις βιοπολιτικές της εξουσίας; Πώς η “υγεία” μετατρέπεται σε κατηγορία της (καπιταλιστικής) πολιτικής οικονομίας; Είναι (αυτή η “υγεία”) εκείνο που νομίζουμε ή κάτι εντελώς διαφορετικό, ακόμα και εχθρικό; Η εδραιωμένη στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες εδώ και κάτι δεκαετίες εμπειρίστικη βεβαιότητα για το τι είναι τι είναι ασφαλής τρόπος για να αντιλαμβάνεται ο καθένας την πραγματικότητα, ή ισχύει εκείνο που δήλωσε πρόσφατα ένας αμερικάνος αξιωματούχος “υγείας” … Από την στιγμή που έχει ο καθένας κάμποσο Homer Simpson μέσα του υπάρχουν πολλά που μπορούμε να κάνουμε για να τους χειραγωγήσουμε;…

Αυτά και άλλα σχετιζόμενα ερωτήματα ερευνούμε και θα συνεχίσουμε. Δεν πρόκειται να παρουσιάσουμε πλήρεις απαντήσεις για όλα αυτά από εδώ – αλλού, που υπάρχουν μεγαλύτερα περιθώρια, θα το κάνουμε.

Κοινωνικός ευγονισμός 2

Πέμπτη 11 Μάρτη. Η κατασκευή της μολυσματικότητας / μετάδοσης του τσαχπίνη μέσω της κατασκευής της γελοίας μεν αλλά και φονικής ιδέας του ασυμπτωματικού έχει υπάρξει καθοριστική στην θεμελείωση όχι μόνο της «αναγκαιότητας» των πραξικοπημάτων και των καθολικών απαγορεύσεων αλλά, επίσης, της «αναγκαιότητας» των μαζικών πλατφορμιασμών, της «αναγκαιότητας» των «διαβατηρίων υγείας», σαν διαδοχικών κρίκων της ίδιας ιμπεριαλιστικής αλυσίδας κατοχής επί του κοινωνικού υλικού.

Ξέρουμε με κάθε βεβαιότητα πως η ιδέα του «ασυμπτωματικού», η ιδέα δηλαδή ότι κάποιος «χωρίς συμπτώματα» μεταδίδει έναν αεροδιαδιδόμενο ιό, είναι οπλοποίηση και καθολική πολεμική γενίκευση της εμπειρίας του «ασυμπτωματικού φορέα του HIV»… Ξέρουμε με κάθε βεβαιότητα ότι πρόκειται για κραυγαλέο ψέμα: η πιο μεγάλη έρευνα που έγινε ποτέ σ’ αυτόν τον πλανήτη (και) πάνω σ’ αυτό το θέμα, γύρω απ’ τον τσαχπίνη, η έρευνα στα σχεδόν 10 εκατομύρια κατοίκους της Wuhan στις αρχές του περασμένου καλοκαιριού, απέδειξε το ψέμα – και δεν έχει τολμήσει κανένας δυτικός “ειδικός” να την αμφισβητήσει… Απλά θάφτηκε… Ξέρουμε, τέλος, με απόλυτη βεβαιότητα ποιούς σκοπούς υπηρετεί αυτή η ιδέα όχι μόνο τώρα αλλά και στο μέλλον: την υγιεινιστική κατηγοριοποίηση / διαστρωμάτωση σε “επικίνδυνους” και μη υπηκόους με βάση τις αποφάσεις της διοίκησης· όπου οι δεύτεροι, οι “εγκεκριμένοι”, είναι και θα είναι μόνο εκείνοι που αιχμαλωτίζονται πρακτικά και χειροπιαστά απ’ την γενετική μηχανική.

Αυτό είναι ο ιστορικός («ιατρικός», δηλαδή κοινωνικός) ευγονισμός! Και δεν είναι καινούργια εκστρατεία! Άλλοτε φανερά και άλλοτε κουκουλωμένα είναι ταυτόσημος με την ιστορία του καπιταλισμού απ’ την 1η βιομηχανική επανάσταση και μετά· από τότε που ο Lambroso αξιοποίησε στα μέτρα του τον δαρβινισμό αποφασίζοντας να βάλει την τότε εργατική τάξη στη θέση της!

Σε κάθε καινούργια ιστορική του εμφάνιση η ιατρικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων και των κοινωνικών υποκειμένων, σαν οργανικό τμήμα της κάθε φορά συγκεκριμένης κυριαρχικής βιοπολιτικής, εκδηλώνει (υποστηρίζουν οι υπερασπιστές της) «καινούργια χαρακτηριστικά», τέτοια και τόσα ώστε να είναι … αυτονόητη (αυτή η ιατρικοποίηση). Ειδικά απ’ τον β παγκόσμιο πόλεμο και μετά οι ευγονιστές κάνουν κάθε τι για να δείξουν ότι δεν έχουν καμμία σχέση με την ευγονική εκδοχή που κορυφώθηκε απ’ τους ναζί.

Τώρα φαίνεται πως έχουν πολλά μέσα για να εμφανίζονται σαν «αθώοι» και με έγνοιες «για το καλό της ανθρωπότητας». Επιπλέον έχουν και αξιοποιούν δύο όπλα: πρώτον τον αιφνιδιασμό (με τον τσαχπίνη) και δεύτερον την α-νοησία, τον εμπειρισμό και την άγνοια των υπηκόων.

Δεν θα γυρίσουμε εδώ τόσο πίσω, στον 19ο αιώνα, στον Lambroso, στην επιρροή των ιδεών του για την «εγκληματική προδιάθεση» (της εργατικής τάξης) και πως αναγνωρίζεται. Θα θυμίσουμε κάποιον απ’ τις αρχές του 20ου αιώνα: τον πολυβραβευμένο και πολυμαθή Sir Francis Galton.

Κοινωνικός ευγονισμός 3

Πέμπτη 11 Μάρτη. Αποδίδοντας τον ευγονισμό στους ηττημένους ναζί σαν αποκλειστικότητά τους και καταδικάζοντας τον ιατρικό τους βραχίονα στις δίκες της Νυρεμβέργης, τα δυτικά αφεντικά παρουσιάστηκαν σαν «καθαρά και αθώα» του εγκλήματος. Ξεπλύθηκαν.

Όμως η αλήθεια είναι ότι οι ναζί αντέγραψαν την ιδέα της ιατρικής διαστρωμάτωσης σε «ανώτερους» και σε «κατώτερους» απ’ την αγγλία και τις ηπα. Ο Galton ήταν κομβικός στην επεξεργασία και στη διάδοσή της – η μαζική αποδοχή της απ’ τους αστούς στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου και τις πρώτες του 20ου, όταν και πάλι η τότε εργατική τάξη γινόταν όλο και πιο απειλητική, ήταν η φυσική υπεράσπιση της εξουσίας της.

Ό,τι υποστήριξε ο Galton ήταν επιστημονικό· μια δυσάρεστη υπενθύμιση μιας αλήθειας που άφθονοι α-νόητοι προτιμούν να ξεχνούν στις μέρες μας: καμμία επιστήμη (η λέξη εντός ή εκτός εισαγωγικών) δεν ήταν ποτέ, δεν είναι και θα είναι κοινωνικά ουδέτερη! (Και καμμία επιστήμη δεν είναι υπεράνω της τεκμηριωμένης και κάθε φορά σύγχρονης κριτικής…)

Στο βιβλίο του Hereditary Genius («κληρονομική ευφυία», 1869) ο Galton «απέδειξε επιστημονικά» ότι η ευφυία είναι κληρονομικό «χάρισμα», αρκεί τα κάθε φορά ζευγάρια (της αστικής τάξης…) να κάνουν προσεκτική επιλογή συζύγων. Τα «ευφυή» (δηλαδή: αστικά) ζευγάρια δεν θα έκαναν ποτέ ηλίθιους απογόνους· η ηλιθιότητα ήταν ( υποστήριξε «επιστημονικά» ο Galton) χαρακτηριστικό των κατώτερων τάξεων και ειδικά της εργατικής.

Σημειώστε την χρονολογία: το 1869 δεν υπήρχε καμμία μα καμμία ιδέα περί dna, «γενετικού κώδικα», επέμβασης σ’ αυτόν, κλπ. Εκατόν σαράντα χρόνια μετά ο «γκαλτονισμός» είχε ανανεωθεί μέσα απ’ την βεβαιότητα των γενετιστών (και μεγάλων ποσοστών των υπηκόων) ότι υπάρχει γονίδιο της ευφυίας όπως και πολλά άλλα γονίδια για το ένα και για το άλλο· και πως καλό θα ήταν να βρεθούν τρόποι (: γενετική μηχανική) να κατασκευάζεται και να μεταμοσχεύεται στον καθένα αυτός ο καλά συσκευασμένος γονιδιακός πλούτος…

Η άποψη του Galton έγινε με ενθουσιασμό δεκτή τόσο απ’ τους επιστήμονες του καιρού του όσο και απ’ τις αστικές τάξεις αγγλίας και αμερικής, όπου κυκλοφόρησε το βιβλίο του. Ο ξάδελφός του Charles Darwin (ο γνωστός Δαρβίνος) του έγραψε:

..Έχω διαβάσει μόνο 50 σελίδες ως τώρα… αλλά μακαρίζω τον εαυτό μου. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω διαβάσει κάτι τόσο ενδιαφέρον και αυθεντικό· πόσο καλά και καθαρά βάζεις το θέμα σε κάθε σημείο…

Το ότι ο «κοινωνικός δαρβινισμός» έγινε η σπονδυλική στήλη του ιστορικού ρατσισμού δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν. Και πάλι: ενάμισυ αιώνα μετά το ζήτημα της «εξέλιξης / βελτίωσης του είδους» είναι στην ημερήσια διάταξη, με βιοτεχνολογικά και πληροφορικά μέσα, με οργανωμένες μεταλλάξεις και ενσωμάτωση της ψηφιακής συνδεσιμότητας· κι ένα απ’ τα βήματα της «αναγκαιότητας αυτής της εξέλιξης / βελτίωσης» λέγεται mRNA πλατφόρμες… (Παράδοξο ή όχι, οι «ειδικοί» που απέρριψαν τις ιδέες του Galton τότε ήταν … οι θρησκευάμενοι της εποχής…)

Ο Galton συστηματοποίησε τις απόψεις του, εφηύρε τον όρο ευγονική, και δημοσίευσε το «καταστάλαγμα» της σοφίας του το 1883, με το βιβλίο Inquiries into Human Faculty and its Development. Ήταν σαν φωτιά σε ξερά χόρτα: το 1907 ο Galton έφτιαξε την «ευγονική εταιρεία»· κι ακόμα και χωρίς καμμία ιδέα για το τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στα κύτταρα, η άποψη περί «γενετικής ανωτερότητας» (των λευκών αστών) έγινε κοινοτοπία στις αρχές του 20ου αιώνα στον αγγλοσαξονικό κόσμο. Οι φασιστικές νομοθεσίες για την υποχρεωτική στείρωση (των αλκοολικών, των «εγκληματιών», των «ψυχοπαθών»…) και οι όλο και ποιο σκληροί αντι-μεταναστευτικοί νόμοι, σε συνδυασμό με την «επιστημονική» νομιμοποίηση των ρατσιστικών απόψεων με ιατρικά επιχειρήματα, ήταν η νέα κανονικότητα στην πολιτισμένη και δημοκρατική δύση πολύ πριν τους δώσουν την τελική, βιομηχανική ώθηση, οι ναζί.

Κοινωνικός ευγονισμός 4

Πέμπτη 11 Μάρτη. Δεν ήταν όμως μόνο το θέμα των «ανώτερων» και «κατώτερων» φυλών, τοποθετημένων στη θέση τους απ’ την γενετική τους μοίρα. Καθώς τα καπιταλιστικά κράτη ανέπτυσσαν τα υγιειονομικά τους συστήματα (νοσοκομεία, κανόνες υγιεινής) δημιουργήθηκε το ζήτημα του κόστους της «φροντίδας» όλων αυτών των κατώτερων και μη εξελίξιμων υποκειμένων. Ένα ναζιστικό βιβλίο μαθηματικών για το γυμνάσιο περιελάμβανε προβλήματα που εξοικείωναν τους μαθητές με το «πρόβλημα» και την «λύση» του. Για παράδειγμα, ένα πρόβλημα που έπρεπε να λυθεί με μαθηματικό / λογιστικό (επιστημονικό δηλαδή) τρόπο ήταν το πόσα καινούργια σπίτια θα μπορούσαν να κτιστούν και πόσα δάνεια γάμου θα μπορούσαν να δωθούν σε νεόνυμφα ζευγάρια αν το κράτος δεν σπαταλούσε χρήματα για τους «σακάτηδες, τους εγκληματίες και τους τρελούς». Το 1934 στο συνέδριο των ναζί, ο επικεφαλής των γιατρών του κόμματος Gerhard Wagner εξήγησε:

… Το οικονομικό βάρος που αντιπροσωπεύουν όσοι υποφέρουν από κληρονομικές αρρώστιες είναι κίνδυνος για το κράτος και την κοινωνία. Χρειάζεται να ξοδέψουμε 301 εκατομύρια μάρκα κάθε για την περίθαλψή τους, χωρίς να βάλουμε στο λογαριασμό τα έξοδα για 200.000 αλκοολικούς και περίπου 400.000 ψυχοπαθείς….

Έτσι γεννήθηκε (και προωθήθηκε) η ιδέα του «ελεήμονος θανάτου». Εφόσον το γερμανικό κράτος έπρεπε να εξοικονομήσει πόρους για τον πόλεμο, τέτοια μη αποδοτικά έξοδα έπρεπε να μηδενιστούν. Απ’ το 1939 και μετά, πριν κορυφωθεί η βιομηχανική εξόντωση εβραίων, τσιγγάνων, κομμουνιστών και άλλων «ανεπιθύμητων», εξοντώθηκαν 275.000 γερμανοί υπήκοοι. Ανάμεσά τους 70 με 80 χιλιάδες νοσηλευόμενοι σε νοσοκομεία ή τρόφιμοι γηροκομείων· 10 με 20 χιλιάδες «άχρηστοι» και «χωρίς αξία» φυλακισμένοι· και 3 χιλιάδες παιδιά που χρειάζονταν ιδιαίτερη ιατρική φροντίδα. Το Ολοκαύτωμα ξεκίνησε, δοκιμάστηκε και εγκρίθηκε με στόχους «εσωτερικού».

Αυτά σας φαίνονται μακρινά και απίθανα, πεταμένα για πάντα στα σκουπίδια της ιστορίας; Κάνετε μεγάλο λάθος! Αυτή ακριβώς η διαλογή ανάμεσα σε «υγεία προτεραιότητας» και δευτερεύοντες ασθενείς «ανάξιους» φροντίδας έγινε και γίνεται μπροστά στα μάτια μας με την μετατροπή των νοσοκομείων σε «ιατρεία ενός σκοπού» (του επι τούτου κατασκευασμένου τρομοκράτη κορονοϊού…) και τις ομολογημένες χιλιάδες θανάτων (στον «πρώτο», δυτικό καπιταλιστικό κόσμο) ασθενών που στερήθηκαν τις απαραίτητες φροντίδες, φάρμακα, εγχειρήσεις (το «ιδιόμορφο Δίκαιο της Ανάγκης» όπως είπαν οι ντόπιοι ειδικοί με τα γουνάκια…)… Κι ας προσθέσουμε τις δεκάδες χιλιάδες που πέθαναν σαν πειραματόζωα στα νοσοκομεία την περασμένη άνοιξη, σε “δοκιμές” τοξικών φαρμάκων υπό την καθοδήγηση και τον σχεδιασμό του «παγκόσμιου οργανισμού υγείας»…

Αν βιαστείτε να τα απωθήσετε όλα αυτά, κάντε τουλάχιστον τον κόπο να βρείτε τι είναι ο Liverpool Care Pathway – και πόσο μακριά έχει αρχίσει να πηγαίνει… Δεν είναι δύσκολο.

Ίσως, ίσως λέμε, σας δώσει μια κάποια εξήγηση για το πως ο τσαχπίνης ήταν τόσο “φονιάς” στην αγγλία και στις ηπα…

Κοινωνικός ευγονισμός 5

Πέμπτη 11 Μάρτη. Θα αναρωτηθείτε ίσως: και τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα «πιστοποιητικά εμβολιασμού»; Θα μπορούσατε να αναρωτηθείτε για το ίδιο ζήτημα κάπως διαφορετικά: και τι συμφέρον έχει το κεφάλαιο (στις επιμέρους μορφές του ή σαν σύνολο) αν απαγορεύσει διάφορες μορφές κατανάλωσης (απ’ τα ταξίδια μέχρι τις συναυλίες και απ’ τα γήπεδα μέχρι τα εμπορικά κέντρα); Κάποιοι πολύ έξυπνοι και πολύ «ψαγμένοι» θα ξαναπούν τις α-νοησίες που έλεγαν και στη διάρκεια του πρώτου κύματος των πραξικοπημάτων, την περασμένη άνοιξη: Ιδού λοιπόν!!! Το κράτος αναγκάζεται να γίνει … αντικαπιταλιστικό!…

Αν σας κάνουν τέτοιες εξυπνάδες, τότε κακώς διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Αν όχι θα πρέπει να ξαναβάλετε κάτω τα δεδομένα… Σας πέρασε, για παράδειγμα, απ’ το μυαλό η σκέψη ότι αυτόν τον τελευταίο χρόνο «τρέχει» ένα μαζικό και βίαιο μάθημα (των αφεντικών του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και των πολιτικών βιτρινών τους) με τουλάχιστον τα εξής κεφάλαια:

– υπάρχει «σπανιότητα πόρων», οπότε πρέπει να ιεραρχήσουμε την χρήση του συστήματος υγείας (: εκκένωση νοσοκομείων) και όχι μόνο·

– όποιος δεν πειθαρχεί με τις υγειονομικές οδηγίες δεν είναι μόνο «αντικοινωνικός» (: μολύνει άλλους) αλλά επιπλέον δεν αξίζει καν φροντίδα αν αρρωστήσει (: επιβάρυνση του συστήματος από «ψεκασμένους», δηλαδή «ψυχοπαθείς)·

– ως εκ τούτου είναι «αυτονόητα» δεύτερης ή και τρίτης διαλογής·

– η «σωστή» απάντηση είναι μόνο «επιστημονική»· και «επιστημονική» είναι μόνο η άποψη των τσάτσων του συμπλέγματος·

Όχι;

Σας πέρασε επίσης απ’ το μυαλό ότι το επιχείρημα «να προστατέψουμε τους ηλικιωμένους ευάλωτους, τις γιαγιάδες και τους παπούδες» ήταν εσκεμμένο ψέμα αφού αυτοί κι αυτές ακριβώς «ξεπαστρεύτηκαν» όσο ήταν δυνατόν στα πρωτοκοσμικά γηροκομεία και νοσοκομεία, όχι υποχρεωτικά από παρενέργειες του τσαχπίνη αλλά και από εγκατάλειψη ή με μεθόδους που είναι γνωστό πως όταν είναι αχρείαστες σκοτώνουν (όπως η θρυλική «διασωλήνωση»); Σας πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό το να υπάρχει κάπου μεταξύ των πρωτοκοσμικών ειδικών το δόγμα «ο θάνατος είναι προστασία»;

Και μήπως σας πέρασε απ’ το μυαλό ότι η γνωστή «Διακήρυξη του Great Barrington» (μια πρωτοβουλία εγνωσμένα και τίμια αριστερών «αιρετικών»), που ως τώρα έχει υπογραφτεί από 55.000 εργαζόμενους στην βιομηχανία της υγείας όλων των βαθμίδων παγκόσμια (και 750.000 πολίτες) προβοκαρίστηκε και θάφτηκε επειδή ξεβράκωνε την «υγιειονομική τακτική» του δυτικού κόσμου· εξαφανίστηκε ώστε να μην υπάρχει απάντηση στο επαναλαμβανόμενο διαρκώς, σαν πλύση εγκεφάλου, «ε, και τι άλλο να κάναμε; σκάστε λοιπόν…», ε;

Τελευταίο: θυμάστε την «συμβουλή προς τους νέους» μην φιλιέστε, μην αγκαλιάζεστε, κρατάτε τις αποστάσεις, γιατί αν δεν υπακούσετε κάποιος ηλικιωμένος, στην άκρη της «αλυσίδας μετάδοσης», θα πεθάνει; Ε, λοιπόν, ίσχυε και ισχύει – αλλά εντελώς ανάποδα. Ίσχυε και ισχύει ως εξής: αν υιοθετήσεις την ρητορική περί «μολυσματικότητας» και «ασυμπτωματικότητας» θα συμβάλεις ενεργητικά στο υγιειονομικό απαρτχάιντ· και ναι, χάρη και στην δική σου συμβολή, κάποιος (επειδή στερήθηκε ιατρική φροντίδα, ή/και επειδή τρόμαξε και επιδεινώθηκε η κατάστασή του, ή/και επειδή θα τον ρίξουμε στην κοινή δεξαμενή) θα πεθάνει ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ!

Θα συμβάλεις και σε πολύ περισσότερα…

Το μυστικό της κατασκευασμένης «κοινωνικής ευθύνης» αρχίζει από «ευ…» 1

Τρίτη 9 Μάρτη. Όταν, πριν ένα χρόνο, μ’ έναν συγχρονισμό εντυπωσιακό (που κανονικά θα ήταν αρκετός από μόνος του για να δημιουργήσει πολύ σοβαρές υποψίες σχεδιασμού και μεθόδευσης) μεγάλος μέρος των πολιτικών βιτρινών της ευρώπης άρχισε να παραδίδει δωρεάν μαθήματα περί «κοινωνικής ευθύνης» σχεδόν κανείς δεν αντέδρασε. Δεν ήταν ακριβώς δωρεάν μαθήματα· ήταν διαταγές. Και πάλι, καμμία αντίδραση. Το αντίθετο έγινε: πιστοί στρατιώτες του «πολέμου κατά του αόρατου στρατού» αγκάλιασαν την υπόδειξη (ή την διαταγή) και την χρησιμοποίησαν σαν το δικό τους όπλο – εναντίον όσων τολμούσαν να… Εκείνο που ήθελαν να πουν ήταν πως αυτοί οι «να…» είναι (είμαστε) προδότες· και μάλιστα σε καιρό πολέμου… Σταμάτησαν λίγο πριν περιγράφοντας την «προδοσία» σαν εγκεφαλική βλάβη (: «ψέκα…») – ταιριαστά με την γενική «ιατρικοποίηση».

Ποιοί ήταν όμως που έκαναν αυτά τα μαθήματα, τις προτροπές (ή εξέδιδαν τις διαταγές) περί «κοινωνικής ευθύνης»; Αυτές οι δύο λέξεις έχουν ένα ενιαίο καθολικό νόημα, άσχετα από τάξεις, κουλτούρες, ηλικίες; Ο εφοπλιστής, για παράδειγμα, που έχει φροντίσει να μην πληρώνει φόρους αλλά κάνει δωρεά στην ελληνική αστυνομία δέκα περιπολικά διαπράτει «κοινωνική ευθύνη», όπως ας πούμε ένας διαβάτης βοηθάει κάποιον άγνωστό του που γλύστρησε και έπεσε να σηκωθεί;

Κι ακόμα πιο πέρα: μεγαλωμένος / η ο καθένας και η καθεμιά στη συγκεκριμένη κοινωνία, μετά την ηλικία των 2 χρόνων, δεν παίρνει άραγε επιμέρους ή γενικότερα μαθήματα «κοινωνικής ευθύνης» απ’ το πιο στενό ή/και το ευρύτερο περιβάλλον του / της; Με δυο λόγια: από πού ως πού έγινε δεκτό πως πρωθυπουργοί, υπουργοί, ή «ειδικοί» οποιουδήποτε είδους είναι αρμόδιοι για να μας υποδεικνύουν εκείνο που ξέρουμε καλά, ο καθένας με τον τρόπο του (πάντα με βάση τους κοινωνικούς, πολιτιστικούς, ηλικιακούς προσδιορισμούς που κουβαλάει);

Οι ερωτήσεις είναι ρητορικές. Ξέρετε την φρικτή απάντηση: τα περί «κοινωνικής ευθύνης» υπό την σκέπη της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας έγιναν αποδεκτά (και εσωτερικεύτηκαν) υπό την βία (φυσική και ιδεολογική) της απειλής θανάτου. Παρότι οι λέξεις ήταν γνωστές, το νόημα τους ήταν εντελώς διαφορετικό: θα υπακούσεις τις διαταγές που σου δίνουμε γιατί αν δεν το κάνεις θα πεθάνεις ή θα σκοτώσεις· και την υπακοή σου θα την ονομάσουμε «κοινωνική ευθύνη». Ένα μεγάλο σετ καθολικών απαγορεύσεων και πειθαρχήσεων ονομάστηκε «κοινωνική ευθύνη»· όμως απαγορεύσεις και πειθαρχήσεις τέτοιας έκτασης και έντασης δεν μπορεί ούτε να επιβάλει ούτε να απαιτήσει ο καθένας και η καθεμιά ως κοινωνικό άτομο. Μόνο εκείνοι που έχουν εξουσία μπορούν. Συνεπώς ποτέ δεν επρόκειτο για «κοινωνική ευθύνη» πραγματικά· επρόκειτο μόνο, τόσο λίγο τόσο πολύ, για επαναπροσδιορισμό τόσο της (έννοιας της) «κοινωνίας» όσο και του «ζώο κοινωνικό» μέσα σε μια άγνωστη (τότε) ατζέντα όχι και τόσο άγνωστης εξουσίας. (Προσοχή: όχι κομματικής! Οι διαταγές ήταν απόλυτα διακομματικές!). Και ποτέ δεν επρόκειτο για κατάφαση σε μια «ιατρική μέθοδο»· αν υπήρξε κάποτε τέτοια «ιατρική μέθοδος» αυτή ήταν στο κολαστήριο της Λέρου…

Ο καιρός πέρασε και η ατζέντα άρχισε να αποκαλύπτεται, αν και πάντα πατώντας στην «κοινωνική ευθύνη» που κατασκεύασαν τα αφεντικά για λογαριασμό τους. Ο εκβιασμός ότι εφόσον νομιμοποιούμαστε να προσδιορίσουμε τι είναι «κοινωνικό» και τι όχι «θα σε απο-κοινωνικοποιήσουμε αν δεν υπακούσεις» και ότι, κατά συνέπεια, «θα σου επιβάλλουμε άμεσα ή έμμεσα ‘καταδίκη κοινωνικής θανάτωσης’ (θα είσαι κατ’ αρχήν κοινωνικά απόβλητος και, στη συνέχεια, νομικά υπόλογος) αν δεν ασπαστείς τις δικές μας νόρμες περί κοινωνικότητας» εξακολουθεί να ισχύει.

Τώρα όμως η συζήτηση εις τα ευρώπας και εις τα αμερικάς δεν αφορά την «κοινωνική ευθύνη» με την μορφή της κοινωνικής αποξένωσης, της (αυτο)φυλάκισης κατ’ οίκον, του μην αγγίζεις, μην φιλάς, μην αγκαλιάζεσαι, τρίβε μέρα νύχτα πόμολα και κουμπιά, σκάσε και ψηφιοποιήσου… Τώρα αφορά τα ψηφιακά πιστοποιητικά υγείας – αυτό, δηλαδή, που μαζί με την καθολική εφαρμογή / αποδοχή της γενετικής μηχανικής, ήταν απ’ την αρχή στην ατζέντα.

Τώρα λοιπόν, η «κοινωνική ευθύνη 2.0», εμφανιζόμενη σα λύτρωση απ’ την «κοινωνική ευθύνη 1.0», δίνει νέο περιεχόμενο, νέα χαρακτηριστικά στους κοινωνικά απόβλητους, σ’ αυτούς που θα πρέπει να «απο-κοινωνικοποιηθούν, καταδικασμένοι σε κοινωνικό αποκλεισμό / θάνατο»: είναι όσοι / όσες αρνούνται τις πλατφόρμες και την γενετική μηχανική τους, για όποιον λόγο κι αν το κάνουν. Για να το πούμε διαφορετικά: η κρατική / καπιταλιστική αντικοινωνικότητα 2021 έρχεται να πάρει την θέση της κρατικής / καπιταλιστικής αντικοινωνικότητας 2020 αξιοποιώντας την, και τραβώντας την στις «λογικές» της συνέπειες.

Το μυστικό της κατασκευασμένης «κοινωνικής ευθύνης» αρχίζει από «ευ…» 2

Τρίτη 9 Μάρτη. Είναι κωμικοτραγική ειρωνεία της Ιστορίας: στο “debate” για το πως θα σερβιριστεί η αντικοινωνικότητα των αφεντικών 2021 ως «κοινωνική ευθύνη 2.0» είναι τόσο μεγάλη η σιγουριά για την εμπέδωση της «κοινωνικής ευθύνης 1.0» ώστε διασταυρώνονται πια μόνες τους αυτές οι δύο τακτικές: είτε η (πολιτική) εξουσία να πει ρητά «αν όχι jab…. τότε θα απαγορεύεται να κάνεις αυτό κι αυτό κι αυτό», είτε η (πολιτική) εξουσία να πει «αν ναι jab… τότε, σαν ανταμοιβή, θα μπορείς να κάνεις αυτό κι αυτό κι αυτό». Στη δεύτερη περίπτωση η «γυμνή ζωή» (των «άσκοπων», δηλαδή απαγορευμένων κινήσεων, άμεσων επαφών, σχέσεων κλπ) ορίζεται σαν το δεδομένο standard «κοινωνικό δικαίωμα» – όλα τα υπόλοιπα είναι προνόμια ή ανταλλάγματα ή ανταμοιβές για την αποδεικνυόμενη υπακοή (κι όχι μόνο στη γενετική μηχανική…). Στην πρώτη περίπτωση η «γυμνή ζωή» ξαναεπιβάλλεται, σαν ποινή.

Το νόημα είναι ακριβώς το ίδιο. Η διαφορά (και η αποπλάνηση) είναι στη συσκευασία. Και η δεύτερη εκδοχή, συγκρινόμενη με την πρώτη, μπορεί να εμφανιστεί ακόμα και σαν «αριστερή»!!… Να ένα βαθυστόχαστο ενδεικτικό «άρθρο γνώμης» από τον καθεστωτικό guardian στις 27 Φλεβάρη:

… Η κυβέρνηση εκδίδει πιστοποιητικά ανοσίας σ’ αυτούς που έχουν εμβολιαστεί, που με τη σειρά τους θα επιτρέπουν σ’ αυτούς να συμμετέχουν ελεύθερα και με ασφάλεια σε διάφορες δραστηριότητες που θα είναι απαγορευμένες για όσους δεν έχουν τέτοιο πιστοποιητικό. Η ηθική δικαιολόγηση μιας τέτοιας πολιτικής μοιάζει ίδια με την δικαιολόγηση των lockdown: η αρχή της ζημιάς του John Stuart Mill. Αυτός ο άγγλος φιλόσοφος του 19ου αιώνα ήταν φιλελεύθερος· η ελευθερία ήταν μια απ’ τις ηθικές και πολιτικές αξίες που λάτρευε περισσότερο· κι ωστόσο αναγνώριζε ότι θα πρέπει να υπάρχουν όρια. Η αρχή της ζημιάς του Μill προτείνει ότι η κυβέρνηση δικαιολογείται να περιορίζει την ελευθερία μας όταν η συμπεριφορά μας κάνει κακό στους άλλους. Ο περισσότερος κόσμος δέχτηκε τα lockdowns επειδή αναγνώρισε την ηθική δικαιολόγησή τους: η ελευθερία μας πρέπει να περιοριστεί για να εμποδιστεί το να αρρωστήσουν και ίσως να πεθάνουν άλλοι. Με την ίδια λογική, αν το να μην έχεις εμβολαιτεί σημαίνει ότι αποτελείς έναν μεγαλύτερο κίνδυνο για τους άλλους, φαίνεται ότι τα διαβατήρια εμβολιασμού είναι δικαιολογημένα. Κατ’ αρχήν θεωρητικά.

… Αλλά ακόμα και μια τέτοια κατ’ αρχήν λογική πολιτική μπορεί να καταλήξει να προκαλεί διακρίσεις με τρόπους που είναι ηθικά δυσάρεστοι. Το 1987, σαν αντίδραση στην επιδημία HIV/Aids, οι ηπα άρχισαν να αρνούνται έκδοση βίζας σε ανθρώπους που ήταν θετικοί, μια πρακτική που τελείωσε από τον Βarack Obama… Θα μπορούσε ένα διαβατήριο εμβολιασμού covid να οδηγήσει σε τέτοιες διακρίσεις; Σίγουρα θα σημαίνει ότι άνθρωποι από φτωχότερες χώρες που δεν έχουν ακόμα πρόσβαση στο εμβόλιο, δεν θα μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα. Αυτό μπορεί να είναι ένα ηθικό κόστος που θέλουμε να το πάρουμε για να έχουμε την ασφάλειά μας και να ξανα-ανοίξουμε την οικονομία μας, αλλά πρέπει να το ξέρουμε και να βρούμε τρόπους να το αποφύγουμε.

Τα πράγματα αρχίζουν να φαίνονται ακόμα πιο ζόρικα όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε την απαίτηση επίδειξης πιστοποιητικού εμβολιασμού για να μπει κάποιος σ’ ένα εστιατόριο ή να γυρίσει στη δουλειά του… Ξέρουμε ότι σε μέρη σαν τις ΗΠΑ και το ΗΒ, μερικοί άνθρωποι απ’ την μαύρη, τις ασιατικές και άλλες εθνικές μειονοτικές κοινότητες είναι πιο πιθανό να είναι διστακτικοί απέναντι στον εμβολιασμό. Τείνουν να εμπιστεύονται λιγότερο το ιατρικό σύστημα… Αν η απαγόρευση εισόδου ανθρώπων χωρίς πιστοποιητικά εμβολιασμού σε εστιατόρια, μπαρ και δουλειές καταλήξει σε διακρίσεις εναντίον τους, αυτό θα είναι ηθικά απαράδεκτο. Εντούτοις μπορεί να θελήσουμε να κάνουμε εξαιρέσεις σε περιπτώσεις που ο κίνδυνος πρόκλησης βλάβης σε άλλους είναι πολύ υψηλός, όπως αν ένα μη εμβολιασμένο άτομο δουλεύει σε γηροκομείο ή νοσοκομείο.

… Ένας διαφορετικός τρόπος να πλαισιώσουμε τα διαβατήρια εμβολιασμού είναι σαν κίνητρο στους ανθρώπους να κάνουν το εμβόλιο – «εμβολιάσου και θα σου δώσουμε πίσω τις ελευθερίες σου» – ή, σύμφωνα με την γλώσσα των σλόγκαν της εξουσίας, «Get a Jab, Save Lives, Go to the Pub». Αλλά αυτή η προσέγγιση είναι αχρειάστα επιθετική και έχει μικρότερη ηθική δύναμη. Είναι ένα πράγμα να λες ότι το κράτος δεν έχει δικαίωμα να περιορίσει τις ελευθερίες σου αν έχεις εμβολιαστεί και αποτελείς μικρότερο κίνδυνο για τους άλλους, και διαφορετικό να βγάζεις τελεσίγραφο «κάνε το εμβόλιο αλλιώς θα σε κρατήσουμε κλειδωμένο». Ο σκοπός είναι ο ίδιος αλλά η ηθική νομιμοποίηση είναι διαφορετική με κρίσιμο τρόπο…

Είναι όλα τακτοποιημένα, σενιαρισμένα, πατάνε γερά, έχουν και φιλοσοφική βιβλιογραφία: ένας ιός για τον οποίο εδώ και ένα τουλάχιστον χρόνο, ακόμα και σύμφωνα με τα κρατικά δεδομένα, εκατομμύρια αιχμαλώτων δεν κατάλαβαν καν ότι τον κόλλησαν (ή τον πέρασαν ελαφριά) είναι το ίδιο με χειροβομβίδα: guns ‘n’ explosives are prohibited inside…

Ποιός είπε στον συγγραφέα ότι είναι επικίνδυνο το 85% ή το 90% του πληθυσμού; Τα αφεντικά του: το κράτος και οι «ειδικοί» του. Διαφωνεί κανείς; «Ψεκασμένος» θα είναι…

Το μυστικό της κατασκευασμένης «κοινωνικής ευθύνης» αρχίζει από «ευ…» 3

Τρίτη 9 Μάρτη. Αυτά φαίνονται τερατώδη· και είναι. Υπάρχει όμως ακόμα μεγαλύτερο βάθος. Κάποιος θα όφειλε να αναρωτηθεί: «Μα τι νταλκάς είναι αυτός για έναν ιό που είτε έτσι είτε αλλιώς σ’ ένα χρόνο από τώρα θα είναι παρελθόν; Προς τι όλη αυτή η φασαρία για κάτι που όχι μόνο είναι γενικά περιορισμένης επικινδυνότητας αλλά, επιπλέον, είναι εντελώς προσωρινό; Τρελλάθηκαν εντελώς τα κράτη και οι λακέδες τους;»

Όχι, δεν τρελλάθηκαν! Κάντε τώρα την άσκηση σκέψης: αφαιρέστε απ’ όλη αυτή την κατασκευή τον προσωρινό covid και κρατείστε όλα τα υπόλοιπα στη θέση τους. Τι βλέπετε;

Α) Την κατασκευή και την εμπέδωση μιας ιδέας περί «κοινωνικής ευθύνης» κατασκευασμένης (ή επικυρωμένης) δια της βίας απ’ τα πάνω, απ’ τα κράτη και τα αφεντικά του καπιταλιστικού 21ου αιώνα…

Β) Τη νομιμοποίηση των καθολικών απαγορεύσεων σε οποιαδήποτε έκταση ή/και ένταση κρίνουν τα αφεντικά στο όνομα αυτής ακριβώς της «κοινωνικής ευθύνης»…

Γ) Τη νομιμοποίηση των διαρκών ελέγχων άρα και των διαρκών εγκρίσεων, πιστοποιήσεων «καταλληλότητας – για – ‘υπεύθυνη’ – κοινωνική – ζωή», όποια κι αν είναι κάθε φορά τα κριτήρια…

Δ) Ή, αντίστροφα, τη νομιμοποίηση των αποκλεισμών όσων θεωρούνται «μη εγκεκριμένοι», «ακατάλληλοι – για – ‘υπεύθυνη’ – κοινωνική – ζωή», όποια κι αν είναι κάθε φορά τα κριτήρια…

Σας φαίνονται λίγα, ασήμαντα ή «κενά περιεχομένου»; Κακώς, κάκιστα. Αν δεν μπορείτε να καταλάβετε τι σημαίνει (τι επιτρέπει…) αυτή η συμπαγής «βάση», τότε συνεχείστε την άσκηση σκέψης προσθέτοντας σ’ αυτήν την βάση κάτι απ’ τα πιο κάτω, ή οποιονδήποτε συνδυασμό τους:

– ένα οποιοδήποτε νόσημα, όχι υποχρεωτικά «μεταδοτικό», όπως ας πούμε διαγνωσμένο «ψυχολογικό πρόβλημα» (υπάρχει κάποιος από εσάς που θα γλύτωνε μια τέτοια σχολαστική διάγνωση;)

– οποιαδήποτε «ακατάλληλη συμπεριφορά», ακόμα και παρελθούσα, με «πιθανότητα υποτροπής», όπως αυτά τα στοιχεία προκύπτουν απ’ τον ατομικό ψηφιακό σας φάκελο…

– οποιαδήποτε «γενετική προδιάθεση» για οποιαδήποτε συμπεριφορά, νόσημα, στάση ζωής, επιλογή ή άποψη που «διαταράσσει την ομαλή κοινωνική ζωή» – σε σχέση με το “κανονικό” και το “ομαλό” όπως oρίζεται απ’ τις αρχές κάθε φορά…

Δεν θα ήταν αρκετά αυτά για να επενδύσουν κράτη και αφεντικά (του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος) τόσο βαριά και τόσο βίαια σε κάτι τόσο ασήμαντο και προσωρινό όπως ο τσαχπίνης; Είναι και παραείναι – μόνο που περισσότεροι / ες δεν τολμούν να τα αντικρίσουν σαν Το νόημα της εξουσίας (της βιοπολιτικής εξουσίας) στον υπόλοιπο 21ο αιώνα. Το πολύ πολύ να ρίξουν μια ροχάλα στον τάφο του Φουκώ· και καθάρισαν.

Έχουν όνομα αυτά. Λέγονται κοινωνικός ευγονισμός. Έχει μακρύ παρελθόν… Είναι κάποιος που δεν το ξέρει;

Ας είναι καθαρό: η α λα δυτικός καπιταλισμός αντιγραφή του κινέζικου sοcial credit system έχει ξεκινήσει… Αν δεν την σταματήσουμε, αν δεν την φρενάρουμε, δεν την εκτροχιάσουμε, τα «δεν ήξερα» θα είναι γελοίος επιτάφιος…

(φωτογραφία: Η ιστορία των “πιστοποιητικών” και των “εγκρίσεων”…)