Tag: covid19

Σάββατο 14 Νοέμβρη. … Στην ιατρική ξεκινάμε πάντα απ’ τον άνθρωπο: τον / την εξετάζουμε, συγκεντρώνουμε τα συμπτώματά του / της και τα αντικειμενικά κλινικά ευρήματα, και στη βάση μιας κλινικής προσέγγισης όπου η επιστημονική γνώση και η εμπειρία αλληλοσυμπληρώνονται, διατυπώνουμε διαγνωστικές υποθέσεις. Μόνο ύστερα απ’ αυτά προχωράμε στις κατάλληλες εξετάσεις, επιλεγμένες με βάση την κλινική προσέγγιση. Συγκρίνουμε διαρκώς τα αποτελέσματα των εξετάσεων με την κλινική κατάσταση του ασθενούς (συμπτώματα και ευρήματα), η οποία έχει προτεραιότητα σε σχέση με οτιδήποτε άλλο στον καθορισμό των αποφάσεών μας και των θεραπειών που επιλέγουμε.

Σήμερα οι κυβερνήσεις, υποστηριζόμενες απ’ τις επιτροπές τους, μας αντιμετωπίζουν με τον ανάποδο τρόπο βάζοντας πρώτη την εξέταση, και διαμορφώνοντας ύστερα μια κλινική απόφανση που έχει επηρεαστεί απ’ αυτό το αρχικό τεστ, το οποίο είναι αβέβαιο εξαιτίας της υπερευαισθησίας του….

Σ’ αυτές τις δύο σύντομες παραγράφους (ο τονισμός στο πρωτότυπο) μπορεί (όποιος ενδιαφέρεται και καταλαβαίνει) να διαπιστώσει τόσο τον ριζικό μετασχηματισμό που ολοκληρώνεται σε σχέση με το τι είναι η “ιατρική” (σε εισαγωγικά η λέξη) μέσα απ’ την τρομοεκστρατεία και την αξιοποίηση του covid… όσο και (σε γενικές γραμμές) την σύγκρουση που εξελίσσεται μέσα σ’ αυτό που λέγεται «ιατρική κοινότητα», για την οποία είπαμε δυο τρεις κουβέντες χτες (υγιεινιστική αναδιάρθρωση 1, 2, 3). Είναι μικρό μέρος από ένα άρθρο με τίτλο The COVID-19 RT-PCR Test: How to Mislead all Humanity. Using a “Test” to Lock Down Society γραμμένο απ’ τον γάλλο αναισθησιολόγο Pascal Sacre στο site Global Research (5 Νοέμβρη 2020).

Το άρθρο αναφέρεται στην εξέταση RT-PCR , της οποίας η ακαταλληλότητα για διαγνωστική χρήση + την “κακομεταχείρισή” της παράγουν μαζικά και σε μεγάλους αριθμούς “κρούσματα”… Ποινικοποιημένες καταστάσεις και αριθμούς που στη συνέχεια επιδεικνύονται σαν η “επιστημονική απόδειξη” της αναγκαιότητας της τρομοεκστρατείας, των καθολικών απαγορεύσεων, και τα υπόλοιπα γνωστά. Έχουμε γράψει ήδη γι’ αυτό το τεστ, και παρότι το συγκεκριμένο άρθρο έχει επιπλέον στοιχεία και παραπομπές δεν θα επανέλθουμε εδώ.

Το θέμα μας είναι διαφορετικό. Αυτό που παρατηρεί ο Sacre, δηλαδή το να μπαίνει το «κάρο» (οι εξετάσεις) μπροστά απ’ το άλογο (την κλινικά παρατηρούμενη συμπτωματολογία) είναι πράγματι καινούργιο; Ή μήπως έχει καθιερωθεί σιωπηλά μεν αλλά σε μεγάλη έκταση στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες, έτσι ώστε (σε σχέση μ’ αυτήν την ανατροπή) η θανατοπολιτική του 2020 να είναι η κεφαλαιοποίηση μιας ήδη αποδεκτής και διάχυτης αντίληψης περί υγείας, αρρώστιας, σώματος, ιατρικής, θεραπείας, κλπ;

Υποστηρίζουμε ότι συμβαίνει το δεύτερο. Πριν το «check up» (οι προληπτικές εξετάσεις…) γίνουν η κοινοτοπία και η υποχρέωση του καθενός / της καθεμιάς προς τον Εαυτό του / της, είχε γίνει τηλεοπτικό σήριαλ για όλη την οικογένεια (κατ’ αρχήν στον καναδά). Ήταν μόλις το 1963….

Σάββατο 14 Νοέμβρη. Χρειάστηκαν κάποια χρόνια, και τουλάχιστον μια γενιά, για να εκπαιδευτούν οι πρωτοκοσμικοί σ’ αυτήν την βασική «συν-ήθεια» του υγιεινισμού: την πρόληψη… Παρότι η ιδέα της «πρόληψης» φαίνεται πια αυτονόητη (και, κατά συνέπεια, η προτεραιότητα των εξετάσεων απέναντι στα συμπτώματα έχει γίνει κοινοτοπία), είναι ιστορικά πολύ πρόσφατη. Είναι επίσης άμεσα, οργανικά συνδεδεμένη με πολιτικές επιλογές (κρατών) και επιχειρηματικούς προανατολισμούς (της βιομηχανίας της υγείας). Τέλος η ιδέα της «πρόληψης» είναι άμεσα σχετισμένη με τις μαζικές και διάχυτες φοβίες του υγιεινισμού τις τελευταίες δεκαετίες: πρακτικά (πλέον) αν η «υγεία» του καθενός / της καθεμιάς δεν επικυρώνεται τακτικά μέσα από εξετάσεις, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι είναι «υγιής» (ενώ δεν έχει κανένα σύμπτωμα οποιασδήποτε αρρώστιας…)

Σε κάθε περίπτωση: η μετατόπιση της ιατρικής απ’ την κλινική (την ιατρική όπως την περιγράφει ο Sacre, που ξεκινάει απ’ τα συμπτώματα και τα κλινικά ευρήματα) στην εργαστηριακή (την ιατρική που ξεκινάει από τα αποτελέσματα των εξετάσεων…) έχει ήδη συντελεστεί. Και δεν έχει νόημα να σχολιαστεί εδώ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Απομένει αυτό: η «ακρίβεια», η «ορθότητα» των εξετάσεων που κάνει ο καθένας / η καθεμιά οποτεδήποτε, για να επιβεβαιώσει την καλή του / της υγεία (ή να εντοπίσει έγκαιρα κάποιο πρόβλημα). Είναι αυτές οι εξετάσεις de facto σωστές, ακριβείς σ’ αυτό που μετρούν / δείχνουν; Η γενική απάντηση είναι μια ερώτηση: θα έπρεπε;

Πριν συνεχίσουμε: δεν είναι όλες οι εξετάσεις του ίδιου τύπου, δεν μπορούν να χειραγωγηθούν όλες με τον ίδιο τρόπο (αν υπάρχει συμφέρον χειραγώγησης). Ωστόσο όλες, από μια μαγνητική τομογραφία ή ένα εγκεφαλογράφημα έως μια μέτρηση χοληστερίνης ερμηνεύονται. Πράγμα που σημαίνει ότι με κριτήρια αληθινής ζωής, πραγματικότητας, υπάρχει πάντα ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο λαθροχειρίας, παρερμηνείας ακόμα και λάθους (ερμηνείας). Αν συνυπολογίσουμε την καπιταλιστική πραγματικότητα τότε το ζήτημα παίρνει μια τροπή που σε μερικές περιπτώσεις είναι άγρια. Για παράδειγμα οι φαρμακευτικές που πουλάνε γιατρικά κατά της χοληστερίνης (της οποίας το «επίπεδο» διαπιστώνεται με εξετάσεις) έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια (και όχι μόνο μια φορά) τα «όρια υγείας», έτσι ώστε «τιμές» που πριν 20 ή 30 χρόνια αντιστοιχούσαν σε θηριώδη υγεία να θεωρούνται πια αποδείξεις νοσηρότητας… Με απλά λόγια: οι φαρμακοβιομηχανίες χειραγωγούν όχι απευθείας τις εξετάσεις (στη συγκεκριμένη περίπτωση) αλλά την εκτίμηση των αποτελεσμάτων – με κακές συνέπειες για τους εξεταζόμενους, καλά κέρδη όμως γι’ αυτές…

Ενώ, λοιπόν, από λογική άποψη δεν θα έπρεπε να έχει δοθεί τέτοια προτεραιότητα στις εξετάσεις σε σχέση με τα συμπτώματα, για την μέση κοινωνική συνείδηση η εμπιστοσύνη στις πρώτες όχι μόνο σαν αναγκαίο αλλά και σαν ικανό μέσο διαπίστωσης της κατάστασης της υγείας είναι, σχεδόν, τυφλή. Εδώ και δυο γενιές τουλάχιστον.

Που οφείλεται αυτό; Σε μια λίγο πολύ φετιχιστική σχέση με την τεχνική, την σχετική με την ιατρική εν προκειμένω. Μπορεί κάποιος να αμφιβάλει για την διάγνωση ενός γιατρού· ποτέ όμως για τα «αποτελέσματα των εξετάσεων» που έκανε, για τα «όρια υγείας», και οτιδήποτε άλλο συγκροτεί την εργαστηριακή υπεροχή. Κι όσο περισσότερο η όποια διάγνωση τείνει να παριστάνει ότι ξεπηδάει ατόφια απ’ τα «αποτελέσματα των εξετάσεων», τόσο μειώνονται οι αμφιβολίες γι’ αυτήν.

Φαίνεται ότι αυτό είναι το έδαφος πάνω στο οποίο η χειραγώγηση των PCR τεστ έχει γίνει αόρατη. Το διπολικό «ναι/όχι» για κάτι που έχει προβληθεί σαν «μισο-θάνατος» είναι βίαιο ακόμα και για τα δεδομένα της εργαστηριακής αυθεντίας· μοιάζει ως ένα σημείο με το «ναι/όχι» των HIV τεστ. Ωστόσο η εσωτερίκευση αυτής της βίας είναι το ζητούμενο της πειθάρχησης.

Όπως το εννόησε κι ένας ρημαδοπρωθυπουργός εντελώς άσχετος με οποιαδήποτε έννοια περί ιατρικής αλλά σχετικός με την επιχειρηματική “δεοντολογία”: είστε όλοι άρρωστοι…

Σάββατο 14 Νοέμβρη. Το “παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ” φαίνεται ότι ξέρει πολλά. Σε κάθε περίπτωση ξέρει περισσότερα απ’ τους υπηκόους (φοβισμένους, φρικαρισμένους, αλλά σίγουρα παγιδευμένους).

Νωρίς νωρίς, στις 9 του περασμένου Απρίλη, όταν το σοκ των διαδοχικών πραξικοπημάτων στις δυτικές δημοκρατίες ήταν ακόμα νωπό, κι όταν οι δημαγωγοί απ’ την μία άκρη της ευρώπης ως την άλλη προσπαθούσαν να πουλήσουν σαν “απελευθέρωση” και “αυτοπραγμάτωση” την μαζική κατ’ οίκον φυλάκιση, οι κονδυλοφόροι του “παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ” έγραφαν μεταξύ άλλων:

… Αυτή τη στιγμή υπολογίζεται ότι 2,6 δισεκατομύρια άνθρωποι (το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού) ζουν κάτω από ένα είδος lockdown ή καραντίνας. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ψυχολογικό πείραμα που έχει γίνει ποτέ.

Δυστυχώς, έχουμε ήδη μια καλή ιδέα για τα αποτελέσματά του. Στα τέλη Φλεβάρη του 2020, λίγο πριν τα ευρωπαϊκά κράτη επιβάλλουν διάφορες μορφές lockdowns, η επιθεώρηση The Lancet δημοσίευσε μια επισκόπηση 24 μελετών που τεκμηρίωνε τις ψυχολογικές συνέπειες της καραντίνας (την «απαγόρευση κίνησης σε ανθρώπους που πιθανόν έχουν εκτεθεί σε μια μεταδοτική ασθένεια»). Τα ευρήματα προσφέρουν μια ιδέα του τι συμβαίνει σε εκατοντάδες εκατομμύρια νοικοκυριών σ’ όλο τον κόσμο.

Εν συντομία, και ίσως χωρίς έκπληξη, οι άνθρωποι στους οποίους επιβάλλεται καραντίνα είναι πολύ πιθανό να αναπτύξουν μια μεγάλη γκάμα συμπτωμάτων ψυχολογικής πίεσης και διαταραχών, συμπεριλαμβανόμενων της κακής διάθεσης, της αϋπνίας, του στρες, του άγχους, του θυμού, της νευρικότητας, της συναισθηματικής εξόντωσης, της κατάθλιψης, και των συμπτωμάτων μετατραυματικού άγχους. Τα δύο πρώτα ειδικά, η πτώση της διάθεσης και η αϋπνία, είναι πολύ συνηθισμένα σημειώνει η έρευνα.

… Στις περιπτώσεις που γονείς καραντινάρονται μαζί με τα παιδιά τους, οι συνέπειες στην ψυχική υγεία επιδεινώνονται ακόμα περισσότερο. Σε μια έρευνα τουλάχιστον το 28% των καραντιναρισμένων γονέων είχαν διάγνωση «ψυχολογικής τραυματικής διαταραχής».

Δεν θα τολμούσαμε να ρωτήσουμε τους caradinieri αν αναγνωρίζουν τους εαυτούς του σ’ αυτή τη λίστα «παράπλευρων απωλειών» – δεν θα το κάνουν από εγωϊσμό, αν και τα συμπτώματά τους εκδηλώνονται σ’ αυτά που πληκτρολογούν. Το πολιτικά σημαντικό είναι, κατά την περιθωριακή μας άποψη, πως πολύ πριν τα εκατομμύρια των αιχμάλωτων της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης αρχίσουν να αγγίζουν τις πληγές της φυλάκισής τους, τα αφεντικά – και όχι μόνο τα γαλλικά – ήξεραν πολύ καλά τι μαχαιριές ρίχνουν!! Είχαν στη διάθεσή τους όχι μία, όχι δύο, όχι τρεις αλλά τουλάχιστον 24 μελέτες επί του θέματος «η ζώη στην οικιακή φυλακή»… Και αποφάσισαν αυτό που είχε δηλώσει κάποτε ένα αμερικανικό κάθαρμα, η τότε υπ.εξ. του Clinton Madeleine Albright, όταν την ρώτησαν για τα χιλιάδες παιδιά που πέθαιναν στο ιράκ απ’ την έλλειψη φαρμάκων εξαιτίας του γενικευμένου εμπάργκο…. Είχε απαντήσει ωμά αξίζει τον κόπο!

Τώρα η “τύχη της περιφέρειας” μπήκε στις μητροπόλεις… Αξίζει τον κόπο αποφάσισαν και τα πιο δυναμικά αφεντικά του δυτικού καπιταλισμού. Δεν ήταν μια απόφαση υπέρ της “υγείας” των υποτελών, την οποία ήξεραν έγκαιρα και καθαρά ότι θα καταστρέψουν. Όχι. Αξίζει τον κόπο για τους δικούς μας σκοπούς – είπαν.

Ποιό είναι το ηθικό δίδαγμα; Εκείνοι που νομίζουν ότι βρήκαν τον εχθρό τους στον covid κάνουν τραγικό λάθος. Το ίδιο τραγικό είναι το λάθος τους αν νομίζουν ότι βρήκαν τον εχθρό τους στην ασταμάτητη μηχανή και στο Sarajevo. Την “υπεραξία” (αν μας επιτρέπεται η έννοια) της πειθάρχησης και της αποδοχής των καθεστωτικών θεωρημάτων την αξιοποιούν κάποιοι, αρκετοί, ψηλά στην καπιταλιστική / κρατική / παρακρατική ιεραρχία.

Ο εχθρός είναι υπαρκτός, γνωστός, και καθόλου αόρατος – δεν υπάρχει άλλος.

Παρασκευή 13 Νοέμβρη. Γνώριμο: όταν “κάτι δεν πάει καλά” (και ο καθένας μπορεί να ορίζει κατά βούληση το τι σημαίνει το”καλά” και το “άσχημα”) η ευθύνη είναι της κυβέρνησης. Της όποιας κυβέρνησης. Αυτή η “εσωτερίκευση” απλουστεύει τα θέματα, εξάπτει τα νόμιμα (δηλαδή εξημερωμένα) πάθη, ανακυκλώνει τα μυαλά (δηλαδή: μπλέντερ!) και προσφέρει μια (επιφανειακή) σιγουριά: αν δεν έχει τοένα κυβερνητικό κόμμα τις λύσεις θα τις έχει το άλλο…

Κι αν όλα πηγαίνουν καλά μ’ έναν τρόπο που διαφεύγει από όλους αυτούς, “πολιτικούς” εκπροσώπους και εκπροσωπούμενους; Αν η θανατοπολιτική, η δημιουργική λογιστική θανάτου, η “κοινή δεξαμενή”, οι λαθροχειρίες στο μέτρημα, η ακαταλληλότητα των PCR τεστ, αν όλα αυτά δουλεύουν όπως θα ήταν αναμενόμενο; Κι αν αυτό δεν είναι ελληνικό χαρακτηριστικό, ελληνική αποκλειστικότητα; Εν τέλει: αν το «φως στην άκρη του τούνελ» (γελοία κοινοτοπία) φαίνεται ήδη, με το logo της pfizer, της moderna, της astrazeneca και οποιασδήποτε άλλης απ’ τις μαφιόζικες φαρμακοβιομηχανίες; Τότε ποιοί απ’ τους «εκπροσώπους του λαού» έχουν αντιρρήσεις· και ποιές;

Η ασταμάτητη μηχανή κρίνει ότι γίνεται όλο και πιο δύσκολο για τις ομιλούσες (και τις σιωπηλές…) κεφαλές των καθεστωτικών κομμάτων και οργανώσεων να καταλάβουν, έστω και στοιχειωδώς, σε ποια ιστορική φάση του καπιταλισμού ζουν. Ένα παράδειγμα: οι διαμαρτυρίες για τις ελλείψεις του δημόσιου συστήματος σε γιατρούς και νοσοκόμους… Ναι, αν το κριτήριο είναι το παλιό, φορντικό, «εργοστασιακό» μοντέλο για τα νοσοκομεία λείπουν πολλοί. Στην γειτονική ιταλία λείπουν ακόμα περισσότεροι (για 50.000 μιλούν κάποιοι)… Όμως όταν το καλά προβεβλημένο θέαμα του Θανάτου είχε εστιάσει στο Bergamo, οι caradinieri που τώρα προσπαθούν να κάνουν σημαία τους τις «ελλείψεις», δεν μετρούσαν αυτές. Μετρούσαν φέρετρα, τρώγοντας όλο το «τυράκι» της θνησιμότητας του covid…

Πράγματι. Αν το κριτήριο είναι τα συστήματα δημόσιας υγείας όπως διαμορφώθηκαν επί κεϋνσιανισμού, τότε οι ελλείψεις είναι πολλές… Όμως αν αυτοί που χρησιμοποιούν αυτές τις ελλείψεις απλά σαν “αντιπολιτευτικό ξεκάρφωμα” (τώρα που νομίζουν ότι “τα πράγματα δεν πάνε καλά”) ήταν τίμιοι με τους εαυτούς τους και είχαν στοιχειώδη γνώση του ιστορικού, πολιτικού, ιδεολογικού και “επιστημονικού” περιβάλλοντος μέσα στο οποία ζουν, θα έπρεπε να υπερασπιστούν εξ αρχής τους αιρετικούς “ειδικούς”!! Γιατι αυτοί ήταν που σε μεγάλο βαθμό προσπαθούν να διασώσουν αυτήν την “παλιά” αντίληψη για την δημόσια υγεία! Ναι, ακριβώς αυτοί! Και καθόλου οι άλλοι, με τα “μοντέλα πρόβλεψης”, τις στατιστικές θανάτου και τις εξαιρετικές δημόσιες σχέσεις (δηλαδή την γερή άρθρωσή τους με τους δημαγωγικούς μηχανισμούς!). Αυτοί που υπερασπίστηκαν το “παλιό” σύστημα ήταν εκείνοι που φώναζαν απ’ την αρχή (ειδικά όταν επιβλήθηκαν σαν “υγιειονομική λύση” τα πραξικοπήματα και οι γενικές απαγορεύσεις…) τί είναι αυτά που κάνετε; απλά θα βασανίσετε τον κόσμο! δεν σταματάει έτσι μια πανδημία! δεν έχουμε / έχετε ιδέα γι’ αυτόν τον ιό και απλά φυλακίζεται τον κόσμο, για να πείτε ότι “κάνετε κάτι”! το μόνο που θα πετύχετε είναι να απλώσετε την διασπορά του ιού σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου!!! Πράγμα που έγινε…

Ναι, κάτι τέτοια έλεγαν οι αιρετικοί – όταν οι σημερινοί “αντιπολιτευόμενοι την κυβέρνηση” φώναζαν (μερικοί συνεχίζουν να φωνάζουν ακόμα) ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ!!! – ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΑΥΣΤΗΡΕΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ!!! Ποτέ δεν κατάλαβαν και ούτε θα καταλάβουν ποτέ ότι είναι η τρομοεκστρατεία που “φορτώνει” τα νοσοκομεία τα οποία ταυτόχρονα εκκενώνονται! Ποτέ δεν κατάλαβαν και ούτε θα καταλάβουν ότι χωρίς τρομοεκστρατεία πολύ λιγότεροι θα κατέφευγαν, νομίζοντας ότι όπου νάναι θα πεθάνουν, στις πόρτες της “βαριάς νοσηλείας” – η οποία, μπορεί μεν να κάνει το καθήκον της, αλλά έχει ελάχιστα να τους προσφέρει! (Μπορεί όμως να τους σκοτώσει, όπως σκότωσε την περασμένη άνοιξη δεκάδες χιλιάδες, κάνοντας πειράματα με τοξικά κοκτέιλ – καθώς, αν το “σύστημα κάνει ό,τι μπορεί”, κανείς δεν θα το κατηγορήσει, όλοι θα συμβιβαστούν απλά με την μεγάλη φονικότητα του ιού…).

(φωτογραφία: Ποιός είναι, τελικά, ο προδότης; Ποιός υπονόμευσε τα αμυντικά σχέδια των στρατηγών; Οι νέοι; Ή οι τουρίστες; Κι αν οι τουρίστες ήταν νέοι; Αν οι νέοι ήταν τουρίστες; Μήπως αντί για την εξόντωση των ηλικιωμένων στα γηροκομεία πρέπει οι κοινωνίες – πάντα για το καλό της δημόσιας υγείας – να καθαρίσουν τους νέους; Μήπως να επιβληθεί με νόμο ο smart tοurism;

Τελικά: υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο;)

Παρασκευή 13 Νοέμβρη. Η «βιομηχανία της υγείας» βρίσκεται, σ’ όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, σε μια φάση ριζικής αναδιάρθρωσης (ή, ίσως, ολοκλήρωσής της) – και αυτοί που ηγούνται αυτής της αναδιάρθρωσης, οι επιχειρηματικοί τομείς και οι λακέδες τους δεν το κρύβουν! Στους δυτικούς καπιταλισμούς η αναδιάρθρωση γίνεται βίαια. Και επικεφαλής είναι ακριβώς εκείνοι που έχουν ήδη βγάλει τα κερατά τους (σε κέρδη) από την τρομοεκστρατεία· εκείνοι, δηλαδή, που ήταν και παραμένουν οι ad hoc «καθοδηγητές» κάθε είδους φίλων της καραντίνας!

Θα δώσουμε ένα παράδειγμα, ένα μόνο, απλό, κατανοητό… Υπάρχουν πολλά άλλα που ξεφεύγουν απ’ τον χώρο της ασταμάτητης μηχανής.

Γίνεται μεγάλος λόγος (στα μέρη μας) για την έλλειψη πρωτοβάθμιας περίθαλψης! Αν υπήρχε τέτοια, πολλοί λιγότεροι θα έφταναν στα νοσοκομεία, αυτό είναι αλήθεια· και πιθανότατα να υπήρχε λιγότερος φόβος, στον βαθμό τουλάχιστον που την «βασική κοινωνική αντίληψη για την υγεία» σε σχέση με τον covid (και όχι μόνο) δεν θα την λυμαίνονταν αποκλειστικά οι δημαγωγοί…

Το ότι δεν υπάρχει τέτοια περίθαλψη είναι σωστό… Αλλά είναι παμπάλαιο! Οι δομές της πρωτοβάθμιας περίθαλψης (τα «κέντρα υγείας» και, οπωσδήποτε, τα urban «κέντρα υγείας», στην ποσότητα και στην ποιότητα που απαιτεί αφενός μεν το μέγεθος του πληθυσμού και αφετέρου η διαρκής γνώση της κατάστασης της υγείας του σαν σύνολο) είναι η βάση της «πυραμίδας» οποιουδήποτε συστήματος υγείας θέλει, απλά, να είναι λογικό. Και η δημιουργία αυτών των δομών προβλεπόταν ήδη απ’ το νόμο για την δημιουργία του ε.σ.υ., στα τέλη του 1983 (πριν 37 χρόνια…).

Πώς θα δημιουργούνταν αυτές οι δομές; Με την προσχώρηση όλων των ιατρείων των ασφαλιστικών ταμείων (π.χ. ικα) στο ε.σ.υ. – με τους ίδιους όρους (για τους γιατρούς) όπως διαμορφώθηκαν για τους γιατρούς των νοσοκομείων. Η πρόθεση ήταν σωστή, αλλά απέτυχε! Γιατί; Επειδή όλοι αυτοί οι γιατροί των ασφαλιστικών ταμείων αρνήθηκαν την πλήρη και αποκλειστική εργασία τους στο δημόσιο σύστημα· είχαν και ιδιωτικά ιατρεία οι άνθρωποι, και ήθελαν να τα κρατήσουν…

Για να μην πολυλογούμε: το ότι δεν υπάρχει δημόσιο πρωτοβάθμιο σύστημα υγείας, ειδικά στις πόλεις, είναι «παλιά» ιστορία. Όμως στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν κενά. Απ’ την δεκαετία του ’90 και μετά, το πρωτοβάθμιο σύστημα υγείας έγινε ιδιωτικό. Πανηγυρικά και μετ’ επαίνων. «Διαγνωστικά κέντρα» όπου υπάρχει ένα κρίσιμος όγκος πελατείας (μέχρι και έμποροι όπλων έφτιαξαν τέτοια κάποτε…) και, φυσικά, οι ιδιώτες γιατροί και τα ιατρεία που πολλαπλασιάστηκαν…. Ποιός, λοιπόν, εν έτει 2020 παριστάνει τον δημόσιο κατήγορο γι’ αυτήν την ανυπαρξία, που είναι ταυτόχρονα μια απ’ τις τεράστιες επιτυχίες της ιδιωτικής ιατρικής στο ελλαδιστάν; Μήπως το γεμάτο ιδιώτες γιατρούς ελληνικό κοινοβούλιο;

Ωστόσο κι αυτή η μαζική ιδιωτικοποίηση, που μπορεί να γίνει σοβαρό εμπόδιο αν πρόκειται να αντιμετωπιστεί άμεσα και συντονισμένα μια προβληματική κατάσταση δημόσιας υγείας (είτε πραγματικά σοβαρή, είτε υπερδιογκωμένη όπως η περίπτωση του covid…) είναι, πια, «παλιά ιστορία». Τα πράγματα προχωρούν…

Μέσα στην τρομοεκστρατεία, απ’ τον περασμένο Μάρτη, ο ε.ο.δ.υ. παρουσίασε ένα τετραψήφιο τηλεφωνικό νούμερο (1135), εν είδει «πρώτων βοηθειών» σε σχέση με τον covid. Κανείς δεν ασχολήθηκε τι είναι αυτό, πως δουλεύει, τι σημαίνει – ευτυχώς που η ασταμάτητη μηχανή έχει ικανούς και έντιμους φίλους, και έτσι ένας της υπέδειξε την εξέλιξη στη δημόσια υγεία που έχει προκύψει μ’ αυτήν την «υπηρεσία».

Ποιοί σηκώνουν το ακουστικό στο 1135; Γιατροί; Όχι βέβαια. Το σηκώνουν ανειδίκευτοι (σε σχέση με την φροντίδα υγείας σίγουρα!) εργάτες / εργάτριες εταιρειών «τηλεφωνικών κέντρων», που έχουν περάσει μια πολύ σύντομη, βιαστική εκπαίδευση, για το πως να χρησιμοποιούν ένα συγκεκριμένο «διαγνωστικό πρόγραμμα». Αυτοί οι εργάτες / εργάτριες των «τηλεφωνικών κέντρων» ζητούν από εκείνους που τους έχουν καλέσει να τους περιγράψουν συμπτώματα (αν έχουν), κάποια στοιχεία ιατρικού ιστορικού, τα «περνάνε» στα κατάλληλα πεδία της ψηφιακής φόρμας, και με ένα κλικ βγαίνει η «απάντηση»: αν ο ενδιαφερόμενος / η πρέπει να μείνει στο σπίτι (και για πόσο καιρό), ή αν πρέπει να πάει στο νοσοκομείο…

Το καταλαβαίνετε; Ένα βασικό μέρος της ανύπαρκτης δημόσιας πρωτοβάθμιας περίθαλψης σε σχέση με τον covid, η αρχική διάγνωση δηλαδή και ο προσανατολισμός κάθε ενδιαφερόμενου για την συνέχεια, γίνεται πια από ανειδίκευτους εργάτες τηλεφωνητές (υποθέτουμε ότι ξέρετε τις συνθήκες εργασίας και τους μισθούς σ’ αυτά τα «κέντρα») plus ένα υπολογιστικό πρόγραμμα / αλγόριθμο… Ο μετασχηματισμός, η αναδιάρθρωση, έχει ξεκινήσει!! Και οι τωρινοί διαμαρτυρόμενοι, κυρίως οι φίλοι της καραντίνας (αν και όχι μόνον αυτοί) κάνουν το κορόιδο!

Αλλά δεν είναι αυτό το τέλος της διαδρομής στο συγκεκριμένο ζήτημα (που επαναλαμβάνουμε: είναι μικρό και ενδεικτικό)! Οι μηχανές τεχνητής νοημοσύνης και οι σύνθετοι αλγόριθμοι, που μπορούν να κάνουν εκείνο που κάνουν τώρα ανειδίκευτοι τηλεφωνητές plus ένας πιο απλός αλγόριθμος, είναι ήδη έτοιμα! Πολύ απλά η «διάγνωση», οι απαντήσεις στο ερώτημα «τι έχω γιατρέ;» και «τι να κάνω;» είναι τεχνικά εφικτό πια να δίνονται, τηλεφωνικά, μόνο από «έξυπνες μηχανές»! Χωρίς καν ανθρώπινους χειριστές! Όχι του είδους «αν έχετε αυτό πατείστε ένα, αν έχετε το άλλο πατείστε δύο»… «Κανονικές έξυπνες μηχανές» που θα μιλούν κανονικά, θα καταλαβαίνουν κανονικά, θα μπορούν να συμβάλλουν στον καθησυχασμό του ανθρώπου συνομιλητή τους, κλπ.

Αν σ’ αυτά προσθέσετε ότι πολλές «εξετάσεις» και «μετρήσεις» σε σχέση με την καινούργια ιδέα περί «υγείας» γίνονται ήδη (και θα γίνονται ακόμα περισσότερο στο μέλλον) από «έξυπνες συσκευές» μικρού μεγέθους και ατομικής ή/και οικιακής χρήσης (π.χ. τα «φορετά»… περιγράφουμε καταστάσεις που συμβαίνουν ήδη!), και ότι αυτά τα data υγείας εύκολα (θα) μεταφέρονται (μέσω smart phones) κατευθείαν σε «έξυπνες μεγαμηχανές» τεχνητής νοημοσύνης, πώς ακριβώς φαντάζεσθε το δημόσιο «πρωτοβάθμιο σύστημα υγείας» στο κοντινό μέλλον αν όχι ψηφιακό (και υποχρεωτικά σ.δ.ι.τ.) σε μεγάλο βαθμό; Θα απομένουν φυσικά τα στραμπουλήγματα και τα κοψίματα – αλλά αυτά δεν υπερφορτώνουν τα νοσοκομεία!

Δεν μιλάμε για το … 2100! Μιλάμε για χτες, για σήμερα, για αύριο.

(Υστερόγραφο: Μερικοί απ’ τους εντόπιους αιρετικούς, με ανοικτή επιστολή τους, ζήτησαν χτες την πλήρη αναθεώρηση της βίαιης, απαγορευτικής τακτικής του ελληνικού κράτους και των ιερέων της υγείας, και την αντικατάστασή της με μια πιο ομαλή τακτική στηριγμένη στην πρωτοβάθμια περίθαλψη – την άμεση, φυσική· όχι την τηλεφωνική. Σε σχέση με αυτό που θέλουν να αντιπαλέψουν έχουν κατ’ αρχήν δίκιο.

Η ασταμάτητη μηχανή φοβάται όμως ότι το εγχείρημά τους είναι λειψό. Το ξέρουν καλύτερα από εμάς: η βία και η τρομοεκστρατεία ούτε στο ελλαδιστάν ούτε και πουθενά αλλού έχει ξετυλιχθεί «κατά λάθος». Έχει συγκεκριμένο σκοπό: το να εμποδιστεί οποιαδήποτε φυσική γενική ανοσία και να επιβληθεί η τεχνητή μέσω των high tech και άγνωστων συνεπειών εμβολίων. Πρόκειται για κακούργημα, για έγκλημα κατά της ανθρωπότητας· τίποτα λιγότερο.

Πράγμα που σημαίνει – και συγγνώμη για το «θράσος» – ότι εκείνο που θα έδινε νόημα και αποτελεσματικότητα στην ήπια και λογική τακτική που προτείνουν οι εντόπιοι αιρετικοί είναι η επείγουσα απομυθοποίηση του covid. Όχι μόνο για τον συγκεκριμένο ιό· αλλά και για όσα του έχουν φορτώσει… Ο φόβος και ο υγιεινισμός αρρωσταίνουν μαζικά! Αυτήν την απομυθοποίηση ποιός θα την κάνει έγκαιρα; Ποιός θα ψάξει, για παράδειγμα, ψυχρά και τεκμηριωμένα την «κοινή δεξαμενή»; Αν δεν αναδειχθεί αυτό που κατά την δική μας άποψη είναι μεθόδευση θα υπάρχει πάντα ο συγκινησιακός εκβιασμός των «θανάτων από covid», των «μακρόχρονων συνεπειών από covid», και όλα τα συναφή… )