Tag: covid19

Πλατώ 3…

Πέμπτη 31 Δεκέμβρη – Παρασκευή 1 Γενάρη. Η “λογική” που υπάρχει πίσω απ’ την προώθηση των πλατφορμών (και των συγκεκριμένων γενετικών μεταλλάξεων τώρα) ως “θεραπευτικών” μεθόδων είναι …. ασφαλίτικη!! Μην σας σοκάρει καθόλου! Είναι η λογική της (λεγόμενης) διείδυσης: ασφαλίτες καταφέρνουν να εισχωρήσουν σε μια πολιτική (ή ποινική) ομάδα, συμπεριφέρονται σαν κανονικά, πιστά μέλη, ακόμα και σαν “καθοδηγητές”, και αυτό που εκρέουν είναι πληροφορίες έτσι ώστε το “ανοσοποιητικό σύστημα” του κράτους να κάνει αποτελεσματικά κτυπήματα…

Agent provocateur / πράκτορας προβοκάτορας λέγεται αυτή η δουλειά… Και πουλιέται σαν «θεραπεία απέναντι στο έγκλημα»… Μπορεί να «δουλέψει» αυτή η προσέγγιση σαν πραγματική θεραπεία; Είναι πράγματι δυνατόν να κοροϊδέψουν οι γενετιστές το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα, το οποίο – παρεπιπτόντως – αγνοούν δομικά;; Η απάντησή μας είναι όχι!! Δεν είναι η απάντηση του «ειδικού» – είναι η απάντηση της στοιχειώδους έμβιας λειτουργικότητας. Κανονικά, με τα κριτήρια της πολιτικής ωριμότητας άλλων εποχών, όχι μόνο οι εφαρμογές αλλά και οι σχετικές έρευνες θα έπρεπε να απαγορεύονται!

Η καταγωγή αυτών των μεθοδεύσεων αξίζει να θεωρηθεί ασφαλίτικη, αλλά πρακτικά είναι … «κομπιουτερίστικη»! Οι γενετιστές έχουν πεισθεί ότι κάθε οργανισμός μοιάζει με ένα σύνθετο πρόγραμμα υπολογιστή. Στο οποίο μπορεί κανείς πράγματι να αλλάξει μερικά στοιχεία χωρίς να διακινδυνεύει ότι θα καταρρεύσουν όλα. Όμως ούτε οι φυσικοί ιοί είναι ιοί υπολογιστών, ούτε οι οργανισμοί (σίγουρα των ανώτερων θηλαστικών) είναι υπολογιστικά προγράμματα!

Ωστόσο ο καπιταλισμός είναι καπιταλισμός! Αν έλεγε κάποιος το 1880 ή το 1930 ότι οι καπνοί απ’ τα φουγάρα των εργοστασίων θα μολύνουν την ατμόσφαιρα προκαλώντας αλυσιδωτά προβλήματα θα τον έλεγαν τρελό… Το ότι εκ των υστέρων τα ίδια τα αφεντικά του παριστάνουν ότι αναγνωρίζουν αυτό το «πρόβλημα» οφείλεται μόνο στο ότι είναι έτοιμα να δημιουργήσουν άλλα…

Τι κάνουμε; Το λιγότερο που απαιτεί η συγκυρία είναι η απονομιμοποιήσουμε όλο αυτό το τερατώδες ψέμα που πουλάει σαν «αναγκαία» την καπιταλιστική μετάβαση σε πιο ολοκληρωτικές, πιο κυτταρικές και πιο καθολικές μορφές εκμετάλλευσης.

Οι δυνατότητες των ανθρώπινων (και των εργατικών) αρνήσεων είναι πολύ μεγάλες – όταν είναι συνειδητές και ιστορικά επίκαιρες…

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (12)

Τετάρτη 30 Δεκέμβρη. Ποιά είναι, λοιπόν, τα πλεονεκτήματα του κινέζικου κράτους / κεφάλαιου, τέτοια που του επέτρεψαν μια (κρίνοντας με βάση όλη την διάρκεια του 2020) ψύχραιμη και αποτελεσματική αντιμετώπιση του τσαχπίνη; Είναι – υποστηρίζουμε – το αντίθετο των μειονεκτημάτων των δυτικών / πρωτοκοσμικών κρατών / κεφαλαίων και των «επιρροών» τους σε κάποια σημεία του πλανήτη, που προκάλεσαν την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία. Με δυο λόγια: το είδος και ο βαθμός ελέγχου του κοινωνικού εργοστάσιου· εκεί ή/και εδώ.

Ο όρος «κοινωνικό εργοστάσιο» ξενίζει όσους / όσες δεν ξέρουν την ιστορία της ιταλικής εργατικής αυτονομίας. Θα παραπέμπαμε στο κρίσιμο και χρήσιμο Από τον εργάτη μάζα στον κοινωνικό εργάτη του (κινηματικού ακόμα τότε) Αντόνιο Νέγκρι, γραμμένο στις αρχές του 1979 (εκδ. «κομμούνα») αν υπήρχε περίπτωση να βρεθεί και να διαβαστεί· δεν ξέρουμε τι είναι πιο απίθανο απ’ αυτά τα δύο σήμερα πια. Οπότε, για χάρη των εξηγήσεών μας, πρέπει να κάνουμε την πιο συνοπτική εξήγηση που θα ήταν δυνατόν. Και για να το πετύχουμε αυτό παίρνουμε βοήθειες απ’ την επίσης δυσεύρετη μπροσούρα Κύκλοι και αλληλουχίες αγώνων στον υπερτεχνολογικό καπιταλισμό, του Nick Witheford (εκδ. «αντισχολείο», 2003).

Σύμφωνα με το ιστορικό μαρξιανό μοντέλο η παραγωγή και η κυκλοφορία συνιστούν τους βασικούς ορίζοντες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης / αξιοποίησης. Αλλά το 1972 δύο φεμινίστριες θεωρητικές της αυτονομίας, η ιταλίδα Mariaroza Dalla Kosta και η αμερικάνα Selma James, έκαναν μια κρίσιμη αναθεώρηση (αυτού του ιστορικού μοντέλου) όταν απέδειξαν την κρισιμότητα που είχε και έχει για την «καπιταλιστική ομαλότητα» ένας παραγνωρισμένος ως τότε απ’ την ριζοσπαστική κριτική τομέας / ορίζοντας, η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Επρόκειτο για ένα είδος θεωρητικής / πολιτικής «επανάστασης», αφού οι δύο φεμινίστριες εισήγαγαν τα παραγνωρισμένα απ’ την παραδοσιακή ανάλυση «οικιακά» στο πεδίο μιας διευρυμένης πια ανάλυσης του ταξικού ανταγωνισμού.

Η ανάλυσή τους «έλυσε τα μάγια» πολύ μακρύτερα: εκτός απ’ τον στρατηγικής σημασίας ρόλο των γυναικών / συζύγων / μητέρων στη «συντήρηση και προετοιμασία των εργατών έτσι ώστε να είναι σε θέση να δουλεύουν», και πέρα απ’ την απόδειξη ότι η καπιταλιστική διαδικασία μπορεί να ελέγχει και να καθορίζει ακόμα και μη εμπορευματικές διαδικασίες (κάτι που έμελλε να επιβεβαιωθεί πανηγυρικά απ’ την δεκαετία του ’90 και μετά…) η Dalla Kosta και η James υπέδειξαν την σημασία της κοινωνικής αναπαραγωγής στο σύνολό της (άρα των κοινωνικών σχέσεων και του ελέγχου τους συνολικά) για τις ισορροπίες της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Με δυο λόγια, η πολιτική συνέπεια εκείνου του «ανοίγματος» που έκαναν στη θεωρία και στην πράξη, αφορούσε την αυτονομία της κοινωνικής αναπαραγωγής (: των κοινωνικών σχέσεων) ενάντια στην προσπάθεια των αφεντικών να την μετατρέψουν σε αναπαραγωγή των καπιταλιστικών κανονικοτήτων και προσταγών!!! Η πολιτική ιδέα του «κοινωνικού εργοστάσιου» προέκυψε ακριβώς έτσι: δεν είναι μόνο οι στενά εννοημένοι χώροι και χρόνοι της μισθωτής εργασίας ή και της κυκλοφορίας που αποτελούν πεδίο εκμετάλλευσης αλλά και το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, των περιεχομένων τους, των τρόπων οργάνωσής τους…

Εκτός από καινοτόμα εκείνη η θέση αποδείχθηκε και (πολιτικά) «προφητική». Ήδη απ’ τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και με διαρκώς επιταχυνόμενο ρυθμό απ’ την δεκαετία του ’80 και μετά, τομείς όπως η διασκέδαση, η κουλτούρα, η επικοινωνία, η φιλία (αλλά και η εκπαίδευση και η υγεία), όλα υπο-τομείς της κοινωνικής αναπαραγωγής, άρχισαν να εμπορευματοποιούνται / διαμεσολαβούνται με δυναμικό τρόπο. Και με έντονες τεχνολογικές μεθόδους. Για την παραδοσιακή ανάλυση μαρξιστικού τύπου αυτές οι εξελίξεις ξεπερνούσαν τα «όρια» – και πρακτικά αγνοήθηκαν. Αλλά για την ανάλυση της αυτονομίας το γεγονός, για παράδειγμα, ότι η κατανάλωση έφτασε να καθορίζει και να υπερκαθορίζει τις συμπεριφορές (και τις απόψεις) στους χώρους εργασίας ήταν εξηγήσιμο· σαν η ενιαία και πολύμορφη πραγματική υπαγωγή των κοινωνιών στο κεφάλαιο.

Σε κάθε περίπτωση: ο έλεγχος (η προσπάθεια ελέγχου) του «κοινωνικού εργοστάσιου» μέσω της κατανάλωσης, της διαφήμισης, των media είναι σήμερα κοινοτοπία· εκτός, ωστόσο, των mainstream αναλύσεων. Γι’ αυτό και είναι αδύνατο να γίνει κατανοητή η στρατηγική σημασία που έχει η αναβάθμιση (τεχνο-πολιτική) αυτού του ελέγχου στο πέρασμα απ’ την 3η στην 4η βιομηχανική επανάσταση.

Κι ωστόσο αυτή η αναβάθμιση ήταν που έκανε εφικτό για τα κινέζικα αφεντικά να κάνουν το «αναπτυξιακό άλμα» απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’00 στα τέλη της δεκαετίας του ’10, σε ελάχιστο ιστορικό χρόνο, χωρίς προηγούμενο για τα ιστορικά δεδομένα της καπιταλιστικής δύσης! Είναι ένα άλμα που έχει τρομάξει, όχι άδικα, τα δυτικά αφεντικά: ένα μονοκομματικό κράτος, δρώντας σαν ο κεντρικός διαχειριστής, κατάφερε να σχεδιάσει και να εφαρμόσει αποτελεσματικά την μετάβαση 1,4 δισεκατομυρίων ψυχών (το 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού…) από μια κατάσταση «καπιταλισμού 2ης βιομηχανικής επανάστασης» (τον οποίο η δύση είχε ξεπεράσει προ πολλού) στην αιχμή της 4ης, πιθανότατα και της 4ης plus!!! Μέσα σε λιγότερο από 10 χρόνια, χωρίς σοβαρές κοινωνικές εντάσεις, που είναι ο κανόνας σε τέτοιες μεταβατικές περιόδους. Πώς έγινε κατορθωτό αυτό; Χάρη στον αποτελεσματικό έλεγχο των κοινωνικών σχέσεων, συμπεριφορών, δυνατοτήτων…

Είναι αλήθεια ότι το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο χρησιμοποίησε και εξαιρετικά αναβαθμισμένα τεχνολογικά μέσα όχι μόνο για να κρατήσει τον έλεγχο των κοινωνικών σχέσεων 1,4 δις ανθρώπων, αλλά για να τις κάνει εξαιρετικά παραγωγικές· με καπιταλιστικά κριτήρια! Η εκρηκτική τεχνο-επιστημονική ανάπτυξη (στηριγμένη σε πολλές εκατοντάδες πανεπιστήμια και ερευνητικά ινστιτούτα που δουλεύουν συντονισμένα) πήγε πακέτο με την σημαντική άνοδο του βιοτικού επιπέδου 900 εκατομυρίων κινέζων αγροτών και εργατών. Το τρομακτικό για την δύση, που θεωρούσε ότι ο κινέζικος καπιταλισμός θα μείνει για πολύ καιρό παραγωγός των φτηνών και μέτριας ποιότητας «ειδών πρώτης ανάγκης» που χρειάζονται οι εργατικές τάξεις στη δύση έτσι ώστε να παραμένουν χαμηλοί οι μισθοί του μεγαλύτερου μέρους της, είναι αυτή η εντυπωσιακή αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας στην κίνα, «χειρωνακτικής» και «διανοητικής».

Δεν είναι, ωστόσο, μόνο τα τεχνολογικά μέσα (παρακολούθηση παντού στους δημόσιους χώρους, άρα, εν τέλει, σύνθετοι αλγόριθμοι και cloud· το σύστημα «social credit»…). Είναι και τα πολιτικά: ελευθερία στην κατανάλωση μεν αλλά ταυτόχρονα πολιτικός συγκεντρωτισμός / περιορισμός, που επιτρέπει στα διαδοχικά «πενταετή πλάνα» να ελέγχονται και να προχωρούν σύμφωνα με τον γενικό σχεδιασμό. Είναι και τα ιδεολογικά / ιστορικά: ο μαοϊσμός, πριν η μακριά αυτοκρατορική ιστορία της κίνας, ενδιάμεσα ο «χαμένος αιώνας», ακόμα και ο Κομφούκιος… Ένας συνδυασμός αλληλοτροφοδοτούμενων στοιχείων και όχι ένα ή δύο μόνα τους, έχουν πετύχει αυτό που αν είχε συμβεί στην καπιταλιστική δύση θα ονομαζόταν «θαύμα»…

Αυτό το “θαύμα” λοιπόν, απέναντι σε μια υγιεινιστική απειλή για την οποία πολύ γρήγορα κατάλαβε το πραγματικό της μέγεθος, ένα μόνο χρειαζόταν: να την αντιμετωπίσει στα μέτρα της. Και αυτό έκανε.

Τα υπόλοιπα τα είχε…

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (13)

Τετάρτη 30 Δεκέμβρη. Τα δυτικά αφεντικά, επιλεκτικά κατά τα συμφέροντά τους αλλά, ίσως περισσότερο απ’ όλα, επιλεκτικά κατά τον τρόπο που καταλαβαίνουν (συνήθως ΔΕΝ καταλαβαίνουν) διαφορετικούς πολιτισμούς, θεωρούν ότι απ’ το «κινέζικο παράδειγμα» μπορούν και πρέπει να αντιγράψουν δύο στοιχεία: τις μεθόδους ελέγχου του κοινωνικού εργοστάσιου και τους (σημαντικούς) περιορισμούς στις δυτικές πολιτικές ελευθερίες (έστω κι αν αυτές είναι συχνά εικονικές). Η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία οργανώθηκε πάνω σ’ αυτές τις δύο ράγες· και ήταν αναγκαία στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ο τσαχπίνης θα έπρεπε να εφευρεθεί μια παρόμοια αιτία μεγα-φόβου!

Από αυστηρά θεωρητική άποψη δεν είναι παράλογο που τα δυτικά αφεντικά θέλουν έναν «παραγωγικό» έλεγχο του κοινωνικού εργοστάσιου· και έχουν βρει στο «κινέζικο παράδειγμα» το μοντέλο και ταυτόχρονα την απειλή. Στο τωρινό (και στο αναγγελόμενο) «επίπεδο τεχνολογικών δυνατοτήτων» ακόμα και το να ανοίγει κανείς τα ρολά του παραθύρου του ή τα φώτα του σπιτιού του μπορεί να παράξει κέρδη (και data…) για την εταιρεία που θα του πουλήσει τις εφαρμογές για να το κάνει remote και άκοπα· και την συντήρησή τους. Στην ερώτηση και γιατί κάποιος να θέλει να αναβοσβήνει το φως του υπνοδωματίου του ξαπλωμένος στο κρεβάτι του κάπου στην Αθήνα μέσω μιας «έξυπνης λάμπας» που είναι δικτυωμένη (: internet of things…) και, άρα, μέσω ενός server που βρίσκεται κάπου στο Αμβούργο; η απάντηση είναι: «θέμα αλλαγής συνηθειών»! Ιστορικά, στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες, οι «αλλαγές συνηθειών» γίνονταν μέσω της αγοράς εμπορευμάτων… Αργά, απελπιστικά αργά, σε σχέση με τις κινεζικές ταχύτητες! Η μαζική φυλάκιση στα σπίτια επέβαλε μέσα σε εβδομάδες «αλλαγές συνηθειών» (και, κατά συνέπεια όχι μόνο επιχειρηματικά κέρδη αλλά και τεχνολογικές εξελίξεις) που διαφορετικά θα χρειάζονταν χρόνια! Δεν αξίζει τον κόπο;

Ανάλογο είναι το εξίσου κεντρικό ζήτημα των «πολιτικών ελευθεριών» και των ορίων τους. Η φασιστική «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» ή αυτό που τα εντόπια δικαστικά γουνάκια ονόμασαν «το ιδιόμορφο Δίκαιο της Ανάγκης», έχει μελετηθεί απ’ την δεκαετία του 1930· σχεδόν έναν αιώνα πριν. Το βέβαιο είναι ότι κρίσιμα άρθρα των δυτικών αστικών συνταγμάτων (εκείνα που ιστορικά «έκαναν την διαφορά» σε σχέση με τις ασιατικές απολυταρχίες…) καταργήθηκαν ακαριαία· το ίδιο και η εννόηση εκείνου που λέγεται ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα· οι σχέσεις εργασίας έγιναν σμπαράλια σε μεγάλη έκταση καθώς δημιουργήθηκε (και έγινε αποδεκτή) μια μόνιμη «υγιεινιστική υποθήκη» σε βάρος τους· η λογοκρισία ξανάεγινε ρουτίνα, και βρισκόμαστε μόνο στην αρχή· η βία και οι ψυχοσυναισθηματικές καταρρεύσεις κλείστηκαν στα οικιακά ντουβάρια και βαφτίστηκαν «παράπλευρες απώλειες» υπέρ ενός ανώτερου σκοπού· ακόμα και τα θρυλικά «δικαίωματα των παιδιών» και οι τόνοι λόγων για τον ευαίσθητο ψυχισμό τους και προτροπών για την προστασία του έγιναν ανέκδοτο. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο η περιλάλητη «φιλελεύθερη δημοκρατία δυτικού τύπου», αυτή που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 αυτο-αποθεωνόταν σαν η οριστική νικήτρια και η σφραγίδα στο «τέλος της ιστορίας», έκανε πολλά για να καταλήξει όχι σκιά του εαυτού της αλλά σκιά του «κινέζικου μοντέλου». Σκιά με την έννοια ότι ο covid δεν προκάλεσε στην κίνα καμμία θεσμική κατάρρευση / αναδιάρθρωση· ενώ στον δυτικό κόσμο αυτή η θεσμική κατεδάφιση / αναδιάρθρωση βαφτίστηκε «αναγκαία»…

Είναι βάσιμο να ελπίζουν τα δυτικά αφεντικά (συμπεριλαμβανόμενων των πιο δυναμικών, του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος) ότι το 2020 τους έφερε ένα ή δύο βήματα κοντύτερα στο μοντέλο (και στην απόδοση) του ασιάτη ανταγωνιστή τους; Μια έντιμη προσέγγιση θα έδειχνε πως παρά αυτήν την βία, η απόσταση δεν μίκρυνε· μάλλον μεγάλωσε! Μεγάλωσε για παρά πάνω από έναν λόγους.

Πρώτον, επειδή οι κοινωνικές συνέπειες αυτής της υγιεινιστικής βίας και του τρομοθεάματος θα κρατήσουν πολύ, πάρα πολύ. Με ή χωρίς πλατφόρμες γενετικής μηχανικής. Κι αφού, προκειμένου να ελέγξουν καλύτερα το δυτικό κοινωνικό εργοστάσιο, τα αφεντικά του θεώρησαν αποτελεσματική ιδέα να το βομβαρδίσουν, τα ερείπια – ανθρώπινα ερείπια! – που έχουν δημιουργήσει και θα συνεχίσουν να δημιουργούν, θα είναι για πολύ καιρό «θόρυβος» και εμπόδιο στο καπιταλιστικό άλμα που επιδιώκουν. Με διατάγματα μπορεί ίσως να κυβερνηθούν οι δυτικές κοινωνίες για κάμποσο καιρό· με διατάγματα μπορούν να διαγραφεί απ’ τον κυβερνοχώρο οτιδήποτε ενοχλητικό· αλλά με διατάγματα δεν παραγράφεται η ιστορία της δύσης…

Δεύτερον, επειδή η παραγωγικότητα της εργασίας (και της κατανάλωσης) μπορούν ίσως να αυξηθούν με θεσμικούς και ιδεολογικούς εκβιασμούς – ωστόσο εκείνος που δεν τους χρειάζεται έχει (και θα έχει) μόνιμο ένα τακτικό πλεονέκτημα. Η postmodern δυτική φιλοσοφία είχε δίκιο σ’ αυτό και τώρα το βλέπει μπροστά της στην καπιταλιστική ανατολή: η θέληση και η επιθυμία είναι πολύ αποτελεσματικότερα κίνητρα απ’ τον φόβο…

Τρίτον, επειδή είναι πολύ πιθανό οτι ο δυτικός καπιταλισμός θα χάσει την αφρική. Η αφρική (έχουμε γράψει στο παρελθόν επ’ αυτού) ήταν και είναι σημαντική διεκδίκηση, ειδικά για μερικούς ευρωπαϊκούς ιμπεριαλισμούς· και για τον αμερικανικό σ’ ένα διαφορετικό (κυρίως στρατιωτικό) επίπεδο. Πριν την εμφάνιση του τσαχπίνη τα δυτικά αφεντικά ανησυχούσαν για την «αυξανόμενη επιρροή» του ευρασιατικού project στην ήπειρο. Παρά τις ελπίδες των αφεντικών του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος το μεγαλύτερο μέρος των αφρικάνικων καθεστώτων αποδείχθηκε πετυχημένο απέναντι στον τσαχπίνη χωρίς δυτική ελεημοσύνη… Η αφρικάνικη αυτοπεποίθηση ενισχύθηκε σημαντικά ενάντια στη δυτική «φροντίδα»… Και επειδή η αποικιακή ιστορία σε βάρος των αφρικάνων είναι παγκόσμια γνωστή, το να αποκτούν οποιουδήποτε είδους αυτοπεποίθηση με την στήριξη του Πεκίνου και της Μόσχας είναι πολύ άσχημα νέα για την δύση.

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (14)

Τετάρτη 30 Δεκέμβρη. Ήταν / είναι λοιπόν ο τσαχπίνης ένα πολιτικό, οικονομικό, ιδεολογικό και γεωπολιτικό φαινόμενο; Η ερώτηση θα μπορούσε να απαντηθεί με μια ανάποδη: υπάρχει κάτι τόσο γνωστό στον καπιταλιστικό κόσμο του 21ου αιώνα που ΔΕΝ είναι πολιτικό, οικονομικό, ιδεολογικό και γεωπολιτικό φαινόμενο;

Είναι εύκολο να νομίζει ο οποιοσδήποτε πως πρόκειται για «ζήτημα δημόσιας υγείας», θεωρώντας το «δημόσιας» και το «υγείας» με τον πιο απολίτικο τρόπο που θα ήταν δυνατόν. Η επίκληση της «επιστήμης», το ίδιο απολίτικη και άσχετη με την πραγματικότητα, έχει απλά διπλασιάσει την αστοχία στην κατανόηση της πραγματικότητας.

Κάποιος χαμένος στα βάθη της ιστορίας, ονόματι Benjamin Franklin, είπε κάποτε πως όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για χάρη της ασφάλειας δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια. Είχε δίκιο. Όσοι (και δεν είναι λίγοι) αποδέχτηκαν το δίλημμα «ελευθερία ή υγεία» δεν θα έχουν ούτε το ένα ούτε το άλλο…

(τέλος)

Εθνική επέτειος!

Τρίτη 29 Δεκέμβρη. Ναι, επιτέλους, είναι γεγονός! Το φτωχό πλην τίμιο ελλαδιστάν των 10 εκατομυρίων και κάτι ψυχών ΞΕΠΕΡΑΣΕ χτες την άθλια κίνα σε αριθμό νεκρών χρεωμένων στον covid: 4.672 έναντι 4.634! Τους ξεπέρασε το ελλαδιστάν των διαρκών απαγορεύσεων, αυτούς που παρτάρουν και γλεντάνε· και, επιπλέον, ξεκίνησε τις πλατφόρμες (ενώ αυτοί οι υπανάπτυχτοι έχουν ακόμα εμβόλια, δηλαδή παλιά τεχνολογία).

Δυστυχώς βέβαια αυτή η ελληνική επιτυχία δεν είναι εντελώς πρωτότυπη. Το ελλαδιστάν είναι το 42ο κράτος που ξεπερνάει το κινεζικό σε θανάτους χρεωμένους στον covid. Απ’ τα υπόλοιπα 41, αν εξαιρεθεί η ινδία, κανένα άλλο δεν έχει καν κατά προσέγγιση πληθυσμό ανάλογο με τον κινεζικό… Πράγμα που μπορεί να δείχνει πόσο υπανάπτυκτος είναι ο κινέζικος καπιταλισμός αν κριθεί με βάση το Θέαμα του Θανάτου. (Πρώτες, μακράν, στο θανατόμετρο είναι οι ηπα – απόδειξη σίγουρα της πρωτοπόρας ανάπτυξής τους…) Οι ντόπιοι χαιρέκακοι, που απολάμβαναν την αποτυχία του «σουηδικού μοντέλου» μετρώντας το με σύγκριση θανάτων, έχουν καταφέρει να μην κοιτάνε εκεί που δεν πρέπει…

Ποιός θα αξιοποιήσει αυτούς τους αριθμούς για να υποστηρίξει ότι, τελικά, ο covid ήταν ένα σατανικό όπλο των δόλιων γραφειοκρατών του Πεκίνου, που αφού το δοκίμασαν λίγο (για ξεκάρφωμα…) το εξαπέλυσαν εναντίον κυρίως των ηπα;

Λάθη επί λαθών! (1)

Τρίτη 29 Δεκέμβρη. Θα καθυστερήσουμε μια μέρα ακόμα την συνέχιση της σειράς Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη, επειδή τα γεγονότα τρέχουν και πρέπει να παρεμβάλουμε μερικά ξεκαθαρίσματα απ’ την μεριά μας.

Άνθρωποι που, σε γενικές γραμμές, θα μπορούσαν να θεωρηθούν μετρημένοι και ψύχραιμοι (σε ότι αφορά την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία) γίνονται, άθελά τους, «νεροκουβαλητές» της βίαιης μετάβασης στις νόρμες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Και πιο συγκεκριμένα της μετάβασης στις νόρμες της αναδιαρθρούμενης δυτικής / διεθνούς «βιομηχανίας της υγείας». Ο λόγος; Απλός αλλά και μοιραίος: τα καλύτερα κριτήριά τους κοιτούν στο παρελθόν (το οποίο, επιπλέον, στρογγυλεύουν επικίνδυνα…). Σε κάθε περίπτωση επιχειρούν να εκτιμήσουν πλευρές της τρέχουσας τρομοεκστρατείας έχοντες γνώμονα το παρελθόν (μερικές φορές το πολύ μακρινό, μερικές φορές πιο πρόσφατο) της δυτικής ιατρικής και φαρμακο-βιομηχανίας. Ως εάν ο Φλέμινγκ να μπορούσε να αθωώσει τους σύγχρονους ceo των δυτικών φαρμακο-μαφιών· ή ως εάν «παράγοντες» σαν τον κυρ Βασίλη, τον Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων, να βρίσκονταν ανέκαθεν στο πιλοτήριο των «πολιτικών υγείας»…

Χωρίς να θέλουμε να προσβάλουμε ανθρώπους (που στο κάτω κάτω δεν γνωρίζουμε ούτε εξ όψεως) θα επαναλάβουμε ορισμένες θέσεις της ασταμάτητης μηχανής:

Καραντίνες / lockdown: Ορισμένοι εντόπισαν την ομοιότητα των τωρινών καθολικών απαγορεύσεων στις μεσαιωνικές συνθήκες της αντιμετώπισης μολυσματικών ασθενειών (π.χ. της πανούκλας). Προσπάθησαν επίσης (χωρίς επιτυχία) να τονίσουν τον αναχρονισμό τέτοιων μεθόδων στον καπιταλιστικό 21ο αιώνα. Πράγματι υπάρχουν σημαντικές ομοιότητες «τότε» και «τώρα», αλλά αυτές (και, κατά συνέπεια, το επιχείρημα του αναχρονισμού) συσκοτίζει μάλλον την ιστορική συγκυρία παρά την φωτίζει.

Με τον βαθμό της συνθετότητας του (καπιταλιστικού) καταμερισμού εργασίας, κατανάλωσης, κυκλοφορίας και αναπαραγωγής στις αρχές του 21ου αιώνα τέτοιου είδους καθολικές απαγορεύσεις θα ήταν, απλά, αδύνατες / αδιανόητες … αν δεν είχε προχωρήσει σε ικανό βαθμό ένα απ’ τα διαμάντια της 3ης βιομηχανικής επανάστασης: η γενικευμένη ψηφιακή μεσολάβηση είτε μεταξύ ανθρώπων είτε μεταξύ μηχανών! Η «ωριμότητα» της χρήσης του διαδικτύου, που δεν ήταν δεδομένη καν πριν 10 χρόνια, ήταν ο αποφασιστικός τεχνικός παράγοντας που έκανε εφικτό εκείνο που ήταν πρακτικά αδύνατο ακόμα και πριν 10 χρόνια, σε επίσης σοβαρές (σοβαρότερες) μεταδοτικές ασθένειες· όσο κι αν άρεσε σαν ιδέα από τότε στα αφεντικά του ανερχόμενου βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος.

Συνεπώς, σε αντίθεση με ορισμένες προ-καπιταλιστικές καραντίνες που θα θεωρούνταν αμυντικές (απ’ την άποψη της διαφύλαξης του έμβιου τμήματος των όποιων παραγωγικών διαδικασιών…), τα πραξικοπήματα / απαγορεύσεις το 2020 ήταν / είναι επιθετικές κινήσεις στον δυτικό κόσμο. Σκόπευαν/σκοπεύουν στη βίαιη επιβολή (ή και γενίκευση) διαδικασιών και σχέσεων που σχετίζονται άμεσα με το καπιταλιστικό μέλλον: «τηλε-εργασία», «τηλε-εκπαίδευση», «τηλε-διασκέδαση», «τηλε-ζωή»· καθολική μηχανοποίηση του κοινωνικού εργοστάσιου όπως έχουμε επιλέξει να ορίζουμε αυτήν την κατάσταση. Είναι εύλογο ότι αλλιώς μπορεί να κρίνει κάποιος ένα μέτρο που το καταλαβαίνει σαν ανιστόρητη (και ανεξήγητη) αναβίωση του μακρινού παρελθόντος, και εντελώς διαφορετικά αν το καταλάβει σαν προκαταβολή απ’ το κοντινό μέλλον….

Οι τωρινές καθολικές απαγορεύσεις δεν κατάγονται, λοιπόν, απ’ τον ευρωπαϊκό μεσαίωνα, παρ’ όλες τις ομοιότητες. Κατάγονται από δύο άλλες μεριές. Πρώτον απ’ τους σχεδιασμούς του αμερικάνου προέδρου Μπους του Β και κάποιων συμβούλων του, το 2003, για την περίπτωση «βιολογικού πολέμου». Η καραντίνα σαν «μέτρο αντιμετώπισης μιας φονικής ιογενούς επιδημίας» απορρίφθηκε με ειρωνείες τότε απ’ τους ειδικούς της ιατρικής, έγινε όμως δεκτή απ’ τους καραβανάδες, και πέρασε στους φακέλους «in case of emergency» του αμερικανικού πενταγώνου. Για την μιλιταριτιστική λογική η φυλάκιση είναι φάρμακο για όλα… Απο εκεί, μέσω νατο, πέρασε σε όλα τα καραβανο-επιτελεία της δύσης… (Φυσικά κανείς δεν απόρησε για το γεγονός ότι στις περισσότερες απ’ τις «ιερές συνόδους σωτηρίας» των δυτικών κρατών συμμετείχε και ένας τουλάχιστον καραβανάς…) Απ’ το στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και τις έρευνές του (: DARPA) κατάγονται και οι mRNA πλατφόρμες…

Η δεύτερη πηγή ήταν, φυσικά, το Πεκίνο και η Wuhan. Αλλά κι εκεί υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι η «αντιμετώπιση του covid» μέσω καθολικών απαγορεύσεων είχε πέρα από υγιεινομική αναγκαιότητα σε πρώτο χρόνο και ένα σαφές μιλιταριστικό background, σαν άσκηση «βιοασφάλειας», όπου στρατιωτικοί και μη στρατιωτικοί οργανισμοί μαθαίνουν να συνεργάζονται σε μεγάλη κλίμακα, σε πλάνα δημόσια τάξης +, και με διαδικασίες επείγοντος…

Λάθη επί λαθών! (2)

Τρίτη 29 Δεκέμβρη. Εμβόλια: Χρειάζεται προσοχή και ακρίβεια! Εμβόλιο είναι μια πολύ συγκεκριμένη μέθοδος ανοσοποίησης που σχετίζεται με μια πολύ συγκεκριμένη αντίληψη όχι μόνο για το ανθρώπινο σώμα και τους τρόπους που αντιμετωπίζει τις μολύνσεις αλλά και γι’ αυτά τα μικροσκοπικά όντα που ονομάζονται «ιοί». Εφευρέθηκε στην κίνα (πάλι αυτή!) τον 16ο αιώνα, χωρίς σύριγγες· η ιδέα πέρασε στην ευρώπη όπου άρχισε να συστηματοποιείται απ’ τα τέλη του 18ου αιώνα· και πρέπει να θεωρήσουμε ότι τέλειωσε (σίγουρα στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο) το 2020! Τέλειωσε αυτή η μέθοδος, τέλειωσε και η αντίληψη: το ότι χρησιμοποιούνται στη «νέα μέθοδο» (που αφορά μια εντελώς διαφορετική αντίληψη / διαχείριση του ανθρώπινου σώματος) σύριγγες, δεν είναι απόδειξη ότι πρόκειται για «εμβόλια»! Είναι υποτιμητικό για τη νοημοσύνη κάτι τέτοιο! Μεταξύ αστείου και σοβαρού το έχουμε ξαναγράψει: και οι τοξικοεξαρτημένοι της ηρωΐνης χρησιμοποιούν σύριγγες αλλά κανείς δεν λέει ότι «εμβολιάζονται»! Σουτάρουν…

Είναι παραπλανητικό να μιλάει κανείς (από άγνοια ή συμφέρον, δεν έχει σημασία) για «εμβόλια νέας τεχνολογίας»! Οι πλατφόρμες mRNA είναι μια βιο-πληροφορικο-τεχνολογική σύλληψη / εφαρμογή που σκοπεύει πολύ μακρύτερα απ’ τις «θεραπείες»!!! Ακόμα κι αν «όλα πάνε καλά» με την τωρινή εκστρατεία νομιμοποίησης-μέσω-της-βαθιάς-άγνοιας αυτής της σύλληψης / εφαρμογής, ακόμα κι αν υπάρξουν «μηδέν παρενέργειες» (η ασταμάτητη μηχανή υποστηρίζει πως όχι μόνο θα υπάρξουν αλλά θα είναι και πολύ σοβαρές – το λένε κι άλλοι, πολύ πιο «ειδικοί»…), ακόμα κι αν ο τσαχπίνης εξαφανιστεί από προσώπου γης, οι πλατφόρμες γενετικού αναπρογραμματισμού / μετάλλαξης των ανθρώπινων (και των ζωϊκών…) κυττάρων κατάγονται από έρευνες πολύ ευρύτερων στόχων· και προς όλους αυτούς τους στόχους θα κινηθούν. Η μετατροπή του ανθρώπινου σώματος σε «παραγωγό ουσιών on demand» ενδιαφέρει πολλούς και για πολλούς λόγους· το τωρινό χακάρισμα είναι η αρχή! Εν τέλει στον ορίζοντα υπάρχουν ήδη έτοιμες οι τεχνολογίες που θα καταργήσουν τις συρίγγες στην ενσωμάτωση αυτών των πλατφορμών· απλά δεν χρησιμοποιούνται τώρα επειδή θα προκαλούσαν μεγάλη απόρριψη απ’ τους υποτελείς. Η σύριγγα θεωρήθηκε πιο «οικεία», ειδικά για να θυμίζει εμβόλιο – για κάτι που μόνο εμβόλιο δεν είναι…

Φαρμακοβιομηχανίες: Κάποιοι, συνήγοροι των πλατφορμών (χωρίς να έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται) ξεμπερδεύουν με τις ενστάσεις απέναντι στα συμφέροντα των φαρμακο-μαφιών με το επιχείρημα (;) ότι μα αυτές είναι που φτιάχνουν τα φάρμακα, έχουν κάνει τόσο σπουδαία φάρμακα· εντάξει, έχουν και συμφέροντα, αλλά πρέπει να διαχωρίσουμε τα φάρμακα απ’ αυτές, και να δεχτούμε τα πρώτα. Αν αυτό είναι, απλά, ένας έπαινος στον καπιταλισμό any way, τότε θα πάμε πάσο… Αν, όμως, ενδιαφέρεται κάποιος για την πραγματική ιστορία των δυτικών καπιταλιστικών φαρμακο-μαφιών, τότε τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι! Μέχρι πρόσφατα επρόκειτο για χημικές εταιρείες και σαν τέτοιες, σαν χημικές – φαρμακευτικές, βαρύνονται με μερικά απ’ τα μεγαλύτερα εγκλήματα στον πλανήτη, ήδη απ’ τον Β παγκόσμιο πόλεμο! Αλλά κι απ’ το 1945 και μετά δεν έπαψαν να εγκληματούν επειδή, σε διαφοροποίηση με τις βιομηχανίες ρούχων, παιχνιδιών ή επίπλων (για παράδειγμα) αλλά με αρκετές ομοιότητες με τις βιομηχανίες τροφίμων, τα εμπορεύματά τους (και, κατά συνέπεια, τα κέρδη τους) σχετίζονται άμεσα με την ζωή και τον θάνατο. Και οι βιομηχανίες όπλων παρόμοιου είδους είναι· να δικαιωθούν κι αυτές;

Σπουδαία φάρμακα έχουν πράγματι φτιαχτεί – μέσα στο πλαίσιο της χημικής και βιο-χημικής αντίληψης για το σώμα, μιας αντίληψης που δεν είναι πανανθρώπινα αποδεκτή και δεν είναι αυτονόητα αποτελεσματική. Αλλά έχουν γίνει και μεγάλα εγκλήματα· συν το γεγονός ότι στο σύνολό του ο χημικός καπιταλιστικός κύκλος (του οποίου οι φαρμακοβιομηχανίες είναι βασικό τμήμα) ευθύνεται για πολύ περισσότερες καταστροφές ζωών και φυσικών υποθεμάτων στον πλανήτη.

Οπότε: αν αυτές οι φαρμακοβιομηχανίες, τα τελευταία 70 χρόνια, έχουν εξαπατήσει, κοροϊδέψει, παραβιάσει όλους τους κανόνες ασφάλειας (και έχουν καταδικαστεί πολλές φορές…) για να προωθήσουν τα εμπορεύματά τους έχοντας γνώση για τις βλαπτικές συνέπειές τους (και αυτό ακριβώς έχει γίνει!), τί είναι που (κατά την γνώμη των συνηγόρων τους) θα τις εμπόδιζε να το ξανακάνουν τώρα – ειδικά αν έχουν εξασφαλίσει νομική απαλλαγή απ’ τις ευθύνες τους; Και, ακόμα: αφού είναι αποδεδειγμένο ότι τα «παραδοσιακά», συμβατικά εμβόλια κάνουν μια χαρά για τις περιστάσεις (: κίνα), γιατί λύσσαξαν να προωθήσουν ΜΟΝΟ κατασκευές γενετικής μηχανικής; Υπάρχει κάποιος συνήγορος, με δόλο ή χωρίς, να δώσει μια απάντηση που να στέκει αντί να αποφεύγει την ερώτηση;

Λάθη επί λαθών! (3)

Τρίτη 29 Δεκέμβρη. Παράπλευρες συνέπειες: Ενώ η προσοχή είναι στραμμένη, κατ’ αρχήν, στο ποιές θα είναι οι παρενέργειες των πλατφορμών, ελάχιστοι δίνουν σημασία στο γεγονός ότι μεθοδεύτηκε (υπέρ της γενετικής μηχανικής· όχι υπέρ των «εμβολίων», όχι υπέρ της «δημόσιας υγείας») ένας τόσο γιγάντιος και εντατικός εκβιασμός ώστε διάφοροι επώνυμοι «ειδικοί της ψυχολογίας» υποστηρίζουν ότι έχει ήδη γίνει η μεγαλύτερη ψυχολογική καταστροφή απ’ τον Β παγκόσμιο πόλεμο – που θα κρατήσει πολλά χρόνια! Φυσικά οι κάθε είδους φλύαροι caradinieri (με την εξαίρεση όσων την βγάζουν αλλού, σε πολύ καλύτερες συνθήκες…) που έχουν υποστεί και οι ίδιοι αυτές τις συνέπειες, τις θεωρούν «παράπλευρες απώλειες», που γρήγορα θα ξεπεραστούν… Και θα ξεπεραστούν (ελπίζουν…) επειδή οι πλατφόρμες είναι η «απελευθέρωση»…

Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα εδώ. Πρώτα πρώτα ούτε οι ίδιοι που πουλάνε αυτά τα «γιατρικά» δεν μιλάνε για «απελευθέρωση»! Μάλλον για συνέχιση των ελέγχων και των περιορισμών μιλάνε… Δεύτερον, αν η όποια «απελευθέρωση» καθαρίζει κάθε τι απ’ την σκλαβιά που προηγήθηκε, τότε ας μην μιλάει κανείς ποτέ για τις φυλακές και τους φυλακισμένους: θα απελευθερωθούν και θα «γειάνουν»… Τρίτον, αφού στο δίλημα «ελευθερία ή υγεία» η απάντηση που έγινε δεκτή ήταν σκλαβιά κι ας ελπίζουμε γιατί να μην αλλάξει χαρακτηριστικά και να συνεχιστεί η (υγιεινιστικά καλοδεχούμενη) σκλαβιά;

Ξέρουμε βέβαια ότι για τα «ψυχολογικά προβλήματα» πάλι οι καλές φαρμακοβιομηχανίες έχουν την απάντηση. Αλλά το «κούμπωμα» δεν θεωρείται (ακόμα…) απόδειξη καλής υγείας. Ακόμα κι εκείνοι που εξ ανάγκης βλέπουν τις πλατφόρμες σαν το μη χείρον βέλτιστον είναι υποχρεωμένοι να απαντήσουν όχι μόνο στο πως έφτασαν τα πράγματα εκεί, αλλά και στο πως δεν θα ξαναφτάσουν. Προφανώς όχι ελπίζοντας ότι δεν θα ξαναεμφανιστεί κάποια light επιδημία.

Ηθικό δίδαγμα: όποιος αντιμετωπίζει την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία διαρκείας στα δυτικά καπιταλιστικά κράτη σαν «μεμονωμένο γεγονός» έχει άγνοια της πραγματικής ιστορίας και της καπιταλιστικής εξέλιξης. Και θα έπρεπε να βρει μια εξήγηση για το γεγονός ότι σχεδόν απ’ την αρχή άρχισε η κονσομασιόν περί «επερχόμενης νέας κανονικότητας», όπως επίσης και για το γεγονός ότι τόσο γρήγορα φύτρωσαν τόσο «χρήσιμες ιδέες», όπως το ψηφιακό φακέλωμα, αρχίζοντας απ’ την υγεία… Όποιος, πάλι, την αντιμετωπίζει συγκινησιακά, σαν ένα βάρος που του το φόρτωσε η μοίρα και πρέπει απλά να το ξεφορτωθεί με οποιονδήποτε τρόπο, ας το ξέρει: βρισκόμαστε στην αρχή… μιας πορείας που δεν την διαλέξαμε…

Και δεν είναι ο covid ο «κινητήρας»… Είναι, μόνο, το χρήσιμο άλλοθι…

Άδεια κυκλοφορίας…

Δευτέρα 28 Δεκέμβρη. Προσπαθούν να αποκοιμίσουν τους υπηκόους τους… Τους / μας διαβεβαιώνουν ότι «δεν σκέφτονται» να κάνουν υποχρεωτικό τον πλατφορμιασμό (ας σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τις λέξεις «εμβόλιο» και «εμβολιασμός»: το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα είναι σκληρά «αντιεμβολιαστικό», και ξεμπερδεύει μ’ αυτό το παρελθόν κάνοντας πειρατεία ακόμα και στις λέξεις…). Τους / μας διαβεβαιώνουν ότι είναι «συνταγματικά κατοχυρωμένο ατομικό δικαίωμα» το αν θέλει ή δεν θέλει ο καθένας να πλατφορμιαστεί… Αλλά αυτά τα «συντάγματα» τα έχουν κάνει ήδη κουρελόχαρτα με τα υγιεινιστικά πραξικοπήματά τους. Και έτσι θα συνεχίσουν, δίνοντας το μερίδιο που αναλογεί στις «δυνάμεις της αγοράς» – όπως δήλωσε άλλωστε ακόμα και ο ρημαδοΚούλης.

Το αγγλικό κράτος έχει δώσει ήδη δυο εργολαβίες για την δημιουργία «ψηφιακού ατομικού κώδικα» τύπου QR, που θα χρησιμοποείται και σαν «υγιειονομική άδεια κυκλοφορίας» – για τους «καθαρούς». Η Netcompany U.K. πήρε το ένα (42.000 λίρες) και η Hub Company το άλλο (34.000 λίρες). Μια σειρά ιδιωτικών εταιρειών ψηφιακής έκδοσης εισιτηρίων για διάφορα events, με πρώτη και καλύτερη την ticketmaster, δηλώνουν έτοιμες να απαιτήσουν σαν προϋπόθεση την ψηφιακή διαβεβαίωση «υγιειονομικής καθαρότητας» για να πουλάνε εισιτήρια…

Η ομόσπονδη κυβέρνηση του Ontario στον καναδά, όπως και εκείνη της ουαλλίας προχωρούν στα ίδια βήματα. Το ίδιο και το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Είναι, ίσως, και το πιο αρμόδιο: αυτό που ετοιμάζουν τα αφεντικά λέγεται (και είναι) υγιεινομικό απαρτχάιντ!

Ας είμαστε έτοιμοι λοιπόν, άμεσα! Κι όσοι κρύβονται απωθώντας την πραγματικότητα ας το συνειδητοποιήσουν: μόνο με το μαχαίρι στο στόμα θα προχωρήσουν στην καθημερινή τους ζωή.

Ή, διαφορετικά, θα περιστρέφονται μέσα σε κάποια “φούσκα”, σαν γρανάζια γεμάτα πόνο και θλίψη.

Φακέλλωμα, χωρίς άδεια

Δευτέρα 28 Δεκέμβρη. Το αγγλικό κράτος σκοπεύει να αξιοποιήσει την προετοιμαζόμενη «άδεια κυκλοφορίας» στο έπακρο – και γρήγορα. Η συγκεκριμένη εφαρμογή προορίζεται να εγκατασταθεί στα κινητά / τηλεχειριστήρια της καθημερινής ζωής σαν επέκταση μιας άλλης εφαρμογής που έχουν ήδη χιλιάδες υπήκοοι της αυτού μεγαλειότητας, μέσω της οποίας κλείνουν ραντεβού με τους γιατρούς. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι ήδη υπάρχουσες βάσεις προσωπικών δεδομένων υγείας θα ενοποιηθούν αθόρυβα, αδιάκριτα και μακριά απ’ την γνώση των ενδιαφερόμενων, πίσω απ’ το τετραγωνάκι του QR. Ανάλογα με το ποια εφαρμογή θα διαβάζει τον κωδικό θα είναι δυνατόν να αλιεύονται διάφορα αξιοποιήσιμα προσωπικά δεδομένα υγείας… Πολύ πέρα απ’ το «έφαγες ή δεν έφαγες την πλατφόρμα κατά του covid» – μια πληροφορία που σαν τέτοια έχει μικρή διάρκεια ζωής: το 2030 θα είναι εντελώς αδιάφορη… Αλλά το QR «πασαπόρτι» που θα είναι διαρκείας και θα εμπλουτίζεται διαρκώς, θα παραπέμπει σε άλλες πιο ενδιαφέρουσες (για την όποια επιχείρηση, εξουσία, κλπ) προσωπικές πληροφορίες.

Κάτι ανάλογο είναι εύκολο να ξεκινήσει και στα μέρη μας, με όσους / όσες κάνουν ήδη ηλεκτρονικές συνταγογραφήσεις – για παράδειγμα. Με βάση το ΑΜΚΑ έχει δημιουργηθεί ήδη μια σχετική βάση δεδομένων για πάρτη τους. Αφού είτε το κλείσιμο του «ραντεβού» με την πλατφόρμα είτε, επιπλέον, η «παρακολούθηση της υγείας» που θα είναι υποχρεωτική για τον καθένα και την καθεμιά που θα πέσει θύμα της γοητείας της γενετικής μηχανικής θα γίνονται / καταχωρούνται ψηφιακά τουλάχιστον για τα επόμενα 2 χρόνια, θα δημιουργηθεί μια ακόμη βάση δεδομένων, εξατομικευμένη και διαρκής. Όλες αυτές οι διαθέσιμες (στο «κέντρο»…) βάσεις προσωπικών δεδομένων θα ενοποιηθούν (χωρίς φανφάρες, δεν είναι απαραίτητες σαν διαφήμιση της «ελευθερίας», μπορεί να μπουν ψύλλοι στ’ αυτιά κάποιων…) και έτσι θα δημιουργηθούν αρκετές χιλιάδες βασικά «προφίλ υγείας», που θα είναι προσβάσιμα όμορφα κι ωραία απ’ το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα. Είτε από εργοδότες, είτε από ασφαλιστικές, είτε από άλλους.

Όταν κάποιοι στο μέλλον θα αρχίσουν να παίρνουν χαμπάρι τι έχει ήδη συντελεστεί σε βάρος τους, θα μοιάζουν με τα χαρμάνια των antisocial media όταν ανακάλυπταν ότι τα αφεντικά τους ήταν «φίλοι» τους και παρακολουθούσαν σε πραγματικό χρόνο τις γκρίνιες τους για την δουλειά αλλά και τις προσωπικές τους συμπεριφορές…

Τότε λοιπόν οι δημαγωγοί θα αρχίσουν να ξερνάνε την σοφία των περιστάσεων: μα ελάτε τώρα, μην στραβώνετε που είστε φακελωμένοι, αυτό γίνεται εδώ και χρόνια, τι πρόβλημα υπάρχει;

Έτσι: σαν τους τυφλούς στον Άδη…