Tag: covid19

Όλα πάνε καλά…

Τετάρτη 10 Μάρτη. Να κάτι που θα δυσκολέψει αρκετούς. Αντιγράφουμε χωρίς καμμία παρέμβαση – εννοείται ότι διασταυρώσαμε και επιβεβαιώσαμε τα στοιχεία απ’ την πρωτότυπη αγγλική έκθεση. (Η αντιγραφή είναι από το site holistic life).

Η έκθεση καλύπτει δεδομένα που συλλέχθηκαν από τις 9 Δεκεμβρίου 2020 έως τις 21 Φεβρουαρίου 2021

Το Ηνωμένο Βασίλειο έδωσε στη δημοσιότητα τα στατιστικά στοιχεία που αφορούν στους εμβολιασμούς (Pfizer και AstraZeneca) που έγιναν στους πολίτες της χώρας, το διάστημα από τις 9 Δεκεμβρίου 2020 έως τις 21 Φεβρουαρίου 2021 και τα στοιχεία αυτά είναι εντυπωσιακά σε ότι αφορά την έκταση και το εύρος των παρενεργειών.
Μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουν προκύψει 460 θάνατοι και 243.612 βλάβες στην υγεία διάφορων τύπων.
Συγκεκριμένα, το Σύστημα Αναφοράς της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου για τις ανεπιθύμητες παρενέργειες των «εμβολίων» COVID, που εποπτεύεται από τη «Ρυθμιστική Υπηρεσία Φαρμάκων και Προϊόντων Υγειονομικής Περίθαλψης», έδωσε στις 4 Μαρτίου 2021 την τελευταία Έκθεσή του.
Η έκθεση καλύπτει δεδομένα που συλλέχθηκαν από τις 9 Δεκεμβρίου 2020 έως τις 21 Φεβρουαρίου 2021, για τα δύο εμβόλια COVID που χρησιμοποιούνται επί του παρόντος στο Ηνωμένο Βασίλειο από την Pfizer και την AstraZeneca και αναφέρουν συνολικά 460 θανάτους και 243.612 παρενέργειες.
Οι παραπάνω είναι οι περιπτώσεις που τα θύματα είναι επιβεβαιωμένο ότι σίγουρα προέρχονται από τους εμβολιασμούς. Υπάρχουν χιλιάδες άλλες περιπτώσεις που ερευνώνται ή που δεν είναι 100% βέβαιο ότι προέρχονται από τους εμβολιασμούς.

ΣΥΝΟΛΟ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΤΟΥ ΕΜΒΟΛΙΟΥ mRNA της Pfizer-BioNTech:
212 θάνατοι και 85.179 βλάβες

ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΤΟΥ «ΕΜΒΟΛΙΟΥ» mRNA της Pfizer-BioNTech:
26.394 Γενικές διαταραχές – συμπεριλαμβανομένων 111 θανάτων
16.107 Διαταραχές του νευρικού συστήματος – συμπεριλαμβανομένων 14 θανάτων
11.565 Διαταραχές μυών και ιστών
9.360 Γαστρεντερικές διαταραχές – συμπεριλαμβανομένων 11 θανάτων
6.042 Δερματολογικές διαταραχές – συμπεριλαμβανομένου 1 θανάτου
3.575 Αναπνευστικές διαταραχές – συμπεριλαμβανομένων 12 θανάτων
2.033 Αιματολογικές διαταραχές – συμπεριλαμβανομένου 1 θανάτου
1.863 Λοιμώξεις – συμπεριλαμβανομένων 33 θανάτων
1.242 Οφθαλμολογικές διαταραχές
1.235 Ψυχιατρικές διαταραχές
1.032 Καρδιακές διαταραχές – συμπεριλαμβανομένων 25 θανάτων
992 Αγγειακές διαταραχές συμπεριλαμβανομένου 1 θανάτου
965 Ερευνώμενες διαταραχές
713 Ακουστικές διαταραχές
525 Μεταβολικές διαταραχές – συμπεριλαμβανομένου 1 θανάτου
466 Διαταραχές του ανοσοποιητικού συστήματος
393 Τραυματισμοί – συμπεριλαμβανομένου 1 θανάτου
338 Αναπαραγωγικές διαταραχές &προβλήματα του μαστού
187 Διαταραχές των νεφρών και των ουροφόρων οδών
45 Χειρουργικές και ιατρικές παρεμβάσεις
29 Διαταραχές της εγκυμοσύνης – συμπεριλαμβανομένου 1 θανάτου
20 Νεοπλάσματα
17 Ηπατικές διαταραχές
16 Κοινωνικές συνθήκες
10 Ενδοκρινικές διαταραχές
3 Συγγενείς διαταραχές

 

ΣΥΝΟΛΟ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΤΟΥ ΕΜΒΟΛΙΟΥ της AstraZeneca/Oxford
244 θάνατοι και 157.637 άλλες παρενέργειες (έχουν εμβολιαστεί 27% περισσότεροι)

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΤΟΥ ΕΜΒΟΛΙΟΥ της AstraZeneca/Oxford:
56.377 Γενικές διαταραχές – συμπεριλαμβανομένων 146 θανάτων
34.656 Διαταραχές του νευρικού συστήματος – συμπεριλαμβανομένων 14 θανάτων
19.241 Διαταραχές μυών και ιστών
17.597 Γαστρεντερικές διαταραχές – συμπεριλαμβανομένων 5 θανάτων
7.872 Διαταραχές του δέρματος – συμπεριλαμβανομένου 1 θανάτου
4.059 Αναπνευστικές διαταραχές – συμπεριλαμβανομένων 10 θανάτων
3.016 Λοιμώξεις – συμπεριλαμβανομένων 32 θανάτων
2.773 Ψυχιατρικές διαταραχές
2.057 Μεταβολικές διαταραχές – συμπεριλαμβανομένων 2 θανάτων
1.878 Έρευνες
1.613 Διαταραχές των ματιών
1.516 Καρδιακές διαταραχές – συμπεριλαμβανομένων 30 θανάτων
1.274 Αγγειακές διαταραχές – συμπεριλαμβανομένου 1 θανάτου
891 Ακουστικές διαταραχές
799 Αιματολογικές διαταραχές
668 Τραυματισμοί – συμπεριλαμβανομένου 1 θανάτου
453 Διαταραχές νεφρών και ουροφόρων οδών -συμπεριλαμβανομένου 1 θανάτου
410 Διαταραχές του ανοσοποιητικού συστήματος
229 Αναπαραγωγικές διαταραχές & προβλήματα του μαστού
117 Χειρουργικές και ιατρικές διαδικασίες – συμπεριλαμβανομένου 1 θανάτου
39 Κοινωνικές συνθήκες
24 Ενδοκρινικές διαταραχές
22 Ηπατικές διαταραχές
19 Διαταραχές της εγκυμοσύνης
13 Νεοπλάσματα – συμπεριλαμβανομένου 1 θανάτου
13 Συγγενείς διαταραχές

 

ΣΥΝΟΛΟ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΕΜΒΟΛΙΩΝ COVID-19 ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΟΡΙΣΤΕΙ:
4 θάνατοι και 796 βλάβες

Για πειραματική «3η φάση» των δοκιμών καλά πάει… (Αυτά τα «ακόμα και μία ανθρώπινη ζωή να χαθεί είναι σημαντικό» των caradinieri πέρυσι την άνοιξη δεν ακούγονται, ε;)

Το μυστικό της κατασκευασμένης «κοινωνικής ευθύνης» αρχίζει από «ευ…» 1

Τρίτη 9 Μάρτη. Όταν, πριν ένα χρόνο, μ’ έναν συγχρονισμό εντυπωσιακό (που κανονικά θα ήταν αρκετός από μόνος του για να δημιουργήσει πολύ σοβαρές υποψίες σχεδιασμού και μεθόδευσης) μεγάλος μέρος των πολιτικών βιτρινών της ευρώπης άρχισε να παραδίδει δωρεάν μαθήματα περί «κοινωνικής ευθύνης» σχεδόν κανείς δεν αντέδρασε. Δεν ήταν ακριβώς δωρεάν μαθήματα· ήταν διαταγές. Και πάλι, καμμία αντίδραση. Το αντίθετο έγινε: πιστοί στρατιώτες του «πολέμου κατά του αόρατου στρατού» αγκάλιασαν την υπόδειξη (ή την διαταγή) και την χρησιμοποίησαν σαν το δικό τους όπλο – εναντίον όσων τολμούσαν να… Εκείνο που ήθελαν να πουν ήταν πως αυτοί οι «να…» είναι (είμαστε) προδότες· και μάλιστα σε καιρό πολέμου… Σταμάτησαν λίγο πριν περιγράφοντας την «προδοσία» σαν εγκεφαλική βλάβη (: «ψέκα…») – ταιριαστά με την γενική «ιατρικοποίηση».

Ποιοί ήταν όμως που έκαναν αυτά τα μαθήματα, τις προτροπές (ή εξέδιδαν τις διαταγές) περί «κοινωνικής ευθύνης»; Αυτές οι δύο λέξεις έχουν ένα ενιαίο καθολικό νόημα, άσχετα από τάξεις, κουλτούρες, ηλικίες; Ο εφοπλιστής, για παράδειγμα, που έχει φροντίσει να μην πληρώνει φόρους αλλά κάνει δωρεά στην ελληνική αστυνομία δέκα περιπολικά διαπράτει «κοινωνική ευθύνη», όπως ας πούμε ένας διαβάτης βοηθάει κάποιον άγνωστό του που γλύστρησε και έπεσε να σηκωθεί;

Κι ακόμα πιο πέρα: μεγαλωμένος / η ο καθένας και η καθεμιά στη συγκεκριμένη κοινωνία, μετά την ηλικία των 2 χρόνων, δεν παίρνει άραγε επιμέρους ή γενικότερα μαθήματα «κοινωνικής ευθύνης» απ’ το πιο στενό ή/και το ευρύτερο περιβάλλον του / της; Με δυο λόγια: από πού ως πού έγινε δεκτό πως πρωθυπουργοί, υπουργοί, ή «ειδικοί» οποιουδήποτε είδους είναι αρμόδιοι για να μας υποδεικνύουν εκείνο που ξέρουμε καλά, ο καθένας με τον τρόπο του (πάντα με βάση τους κοινωνικούς, πολιτιστικούς, ηλικιακούς προσδιορισμούς που κουβαλάει);

Οι ερωτήσεις είναι ρητορικές. Ξέρετε την φρικτή απάντηση: τα περί «κοινωνικής ευθύνης» υπό την σκέπη της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας έγιναν αποδεκτά (και εσωτερικεύτηκαν) υπό την βία (φυσική και ιδεολογική) της απειλής θανάτου. Παρότι οι λέξεις ήταν γνωστές, το νόημα τους ήταν εντελώς διαφορετικό: θα υπακούσεις τις διαταγές που σου δίνουμε γιατί αν δεν το κάνεις θα πεθάνεις ή θα σκοτώσεις· και την υπακοή σου θα την ονομάσουμε «κοινωνική ευθύνη». Ένα μεγάλο σετ καθολικών απαγορεύσεων και πειθαρχήσεων ονομάστηκε «κοινωνική ευθύνη»· όμως απαγορεύσεις και πειθαρχήσεις τέτοιας έκτασης και έντασης δεν μπορεί ούτε να επιβάλει ούτε να απαιτήσει ο καθένας και η καθεμιά ως κοινωνικό άτομο. Μόνο εκείνοι που έχουν εξουσία μπορούν. Συνεπώς ποτέ δεν επρόκειτο για «κοινωνική ευθύνη» πραγματικά· επρόκειτο μόνο, τόσο λίγο τόσο πολύ, για επαναπροσδιορισμό τόσο της (έννοιας της) «κοινωνίας» όσο και του «ζώο κοινωνικό» μέσα σε μια άγνωστη (τότε) ατζέντα όχι και τόσο άγνωστης εξουσίας. (Προσοχή: όχι κομματικής! Οι διαταγές ήταν απόλυτα διακομματικές!). Και ποτέ δεν επρόκειτο για κατάφαση σε μια «ιατρική μέθοδο»· αν υπήρξε κάποτε τέτοια «ιατρική μέθοδος» αυτή ήταν στο κολαστήριο της Λέρου…

Ο καιρός πέρασε και η ατζέντα άρχισε να αποκαλύπτεται, αν και πάντα πατώντας στην «κοινωνική ευθύνη» που κατασκεύασαν τα αφεντικά για λογαριασμό τους. Ο εκβιασμός ότι εφόσον νομιμοποιούμαστε να προσδιορίσουμε τι είναι «κοινωνικό» και τι όχι «θα σε απο-κοινωνικοποιήσουμε αν δεν υπακούσεις» και ότι, κατά συνέπεια, «θα σου επιβάλλουμε άμεσα ή έμμεσα ‘καταδίκη κοινωνικής θανάτωσης’ (θα είσαι κατ’ αρχήν κοινωνικά απόβλητος και, στη συνέχεια, νομικά υπόλογος) αν δεν ασπαστείς τις δικές μας νόρμες περί κοινωνικότητας» εξακολουθεί να ισχύει.

Τώρα όμως η συζήτηση εις τα ευρώπας και εις τα αμερικάς δεν αφορά την «κοινωνική ευθύνη» με την μορφή της κοινωνικής αποξένωσης, της (αυτο)φυλάκισης κατ’ οίκον, του μην αγγίζεις, μην φιλάς, μην αγκαλιάζεσαι, τρίβε μέρα νύχτα πόμολα και κουμπιά, σκάσε και ψηφιοποιήσου… Τώρα αφορά τα ψηφιακά πιστοποιητικά υγείας – αυτό, δηλαδή, που μαζί με την καθολική εφαρμογή / αποδοχή της γενετικής μηχανικής, ήταν απ’ την αρχή στην ατζέντα.

Τώρα λοιπόν, η «κοινωνική ευθύνη 2.0», εμφανιζόμενη σα λύτρωση απ’ την «κοινωνική ευθύνη 1.0», δίνει νέο περιεχόμενο, νέα χαρακτηριστικά στους κοινωνικά απόβλητους, σ’ αυτούς που θα πρέπει να «απο-κοινωνικοποιηθούν, καταδικασμένοι σε κοινωνικό αποκλεισμό / θάνατο»: είναι όσοι / όσες αρνούνται τις πλατφόρμες και την γενετική μηχανική τους, για όποιον λόγο κι αν το κάνουν. Για να το πούμε διαφορετικά: η κρατική / καπιταλιστική αντικοινωνικότητα 2021 έρχεται να πάρει την θέση της κρατικής / καπιταλιστικής αντικοινωνικότητας 2020 αξιοποιώντας την, και τραβώντας την στις «λογικές» της συνέπειες.

Το μυστικό της κατασκευασμένης «κοινωνικής ευθύνης» αρχίζει από «ευ…» 2

Τρίτη 9 Μάρτη. Είναι κωμικοτραγική ειρωνεία της Ιστορίας: στο “debate” για το πως θα σερβιριστεί η αντικοινωνικότητα των αφεντικών 2021 ως «κοινωνική ευθύνη 2.0» είναι τόσο μεγάλη η σιγουριά για την εμπέδωση της «κοινωνικής ευθύνης 1.0» ώστε διασταυρώνονται πια μόνες τους αυτές οι δύο τακτικές: είτε η (πολιτική) εξουσία να πει ρητά «αν όχι jab…. τότε θα απαγορεύεται να κάνεις αυτό κι αυτό κι αυτό», είτε η (πολιτική) εξουσία να πει «αν ναι jab… τότε, σαν ανταμοιβή, θα μπορείς να κάνεις αυτό κι αυτό κι αυτό». Στη δεύτερη περίπτωση η «γυμνή ζωή» (των «άσκοπων», δηλαδή απαγορευμένων κινήσεων, άμεσων επαφών, σχέσεων κλπ) ορίζεται σαν το δεδομένο standard «κοινωνικό δικαίωμα» – όλα τα υπόλοιπα είναι προνόμια ή ανταλλάγματα ή ανταμοιβές για την αποδεικνυόμενη υπακοή (κι όχι μόνο στη γενετική μηχανική…). Στην πρώτη περίπτωση η «γυμνή ζωή» ξαναεπιβάλλεται, σαν ποινή.

Το νόημα είναι ακριβώς το ίδιο. Η διαφορά (και η αποπλάνηση) είναι στη συσκευασία. Και η δεύτερη εκδοχή, συγκρινόμενη με την πρώτη, μπορεί να εμφανιστεί ακόμα και σαν «αριστερή»!!… Να ένα βαθυστόχαστο ενδεικτικό «άρθρο γνώμης» από τον καθεστωτικό guardian στις 27 Φλεβάρη:

… Η κυβέρνηση εκδίδει πιστοποιητικά ανοσίας σ’ αυτούς που έχουν εμβολιαστεί, που με τη σειρά τους θα επιτρέπουν σ’ αυτούς να συμμετέχουν ελεύθερα και με ασφάλεια σε διάφορες δραστηριότητες που θα είναι απαγορευμένες για όσους δεν έχουν τέτοιο πιστοποιητικό. Η ηθική δικαιολόγηση μιας τέτοιας πολιτικής μοιάζει ίδια με την δικαιολόγηση των lockdown: η αρχή της ζημιάς του John Stuart Mill. Αυτός ο άγγλος φιλόσοφος του 19ου αιώνα ήταν φιλελεύθερος· η ελευθερία ήταν μια απ’ τις ηθικές και πολιτικές αξίες που λάτρευε περισσότερο· κι ωστόσο αναγνώριζε ότι θα πρέπει να υπάρχουν όρια. Η αρχή της ζημιάς του Μill προτείνει ότι η κυβέρνηση δικαιολογείται να περιορίζει την ελευθερία μας όταν η συμπεριφορά μας κάνει κακό στους άλλους. Ο περισσότερος κόσμος δέχτηκε τα lockdowns επειδή αναγνώρισε την ηθική δικαιολόγησή τους: η ελευθερία μας πρέπει να περιοριστεί για να εμποδιστεί το να αρρωστήσουν και ίσως να πεθάνουν άλλοι. Με την ίδια λογική, αν το να μην έχεις εμβολαιτεί σημαίνει ότι αποτελείς έναν μεγαλύτερο κίνδυνο για τους άλλους, φαίνεται ότι τα διαβατήρια εμβολιασμού είναι δικαιολογημένα. Κατ’ αρχήν θεωρητικά.

… Αλλά ακόμα και μια τέτοια κατ’ αρχήν λογική πολιτική μπορεί να καταλήξει να προκαλεί διακρίσεις με τρόπους που είναι ηθικά δυσάρεστοι. Το 1987, σαν αντίδραση στην επιδημία HIV/Aids, οι ηπα άρχισαν να αρνούνται έκδοση βίζας σε ανθρώπους που ήταν θετικοί, μια πρακτική που τελείωσε από τον Βarack Obama… Θα μπορούσε ένα διαβατήριο εμβολιασμού covid να οδηγήσει σε τέτοιες διακρίσεις; Σίγουρα θα σημαίνει ότι άνθρωποι από φτωχότερες χώρες που δεν έχουν ακόμα πρόσβαση στο εμβόλιο, δεν θα μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα. Αυτό μπορεί να είναι ένα ηθικό κόστος που θέλουμε να το πάρουμε για να έχουμε την ασφάλειά μας και να ξανα-ανοίξουμε την οικονομία μας, αλλά πρέπει να το ξέρουμε και να βρούμε τρόπους να το αποφύγουμε.

Τα πράγματα αρχίζουν να φαίνονται ακόμα πιο ζόρικα όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε την απαίτηση επίδειξης πιστοποιητικού εμβολιασμού για να μπει κάποιος σ’ ένα εστιατόριο ή να γυρίσει στη δουλειά του… Ξέρουμε ότι σε μέρη σαν τις ΗΠΑ και το ΗΒ, μερικοί άνθρωποι απ’ την μαύρη, τις ασιατικές και άλλες εθνικές μειονοτικές κοινότητες είναι πιο πιθανό να είναι διστακτικοί απέναντι στον εμβολιασμό. Τείνουν να εμπιστεύονται λιγότερο το ιατρικό σύστημα… Αν η απαγόρευση εισόδου ανθρώπων χωρίς πιστοποιητικά εμβολιασμού σε εστιατόρια, μπαρ και δουλειές καταλήξει σε διακρίσεις εναντίον τους, αυτό θα είναι ηθικά απαράδεκτο. Εντούτοις μπορεί να θελήσουμε να κάνουμε εξαιρέσεις σε περιπτώσεις που ο κίνδυνος πρόκλησης βλάβης σε άλλους είναι πολύ υψηλός, όπως αν ένα μη εμβολιασμένο άτομο δουλεύει σε γηροκομείο ή νοσοκομείο.

… Ένας διαφορετικός τρόπος να πλαισιώσουμε τα διαβατήρια εμβολιασμού είναι σαν κίνητρο στους ανθρώπους να κάνουν το εμβόλιο – «εμβολιάσου και θα σου δώσουμε πίσω τις ελευθερίες σου» – ή, σύμφωνα με την γλώσσα των σλόγκαν της εξουσίας, «Get a Jab, Save Lives, Go to the Pub». Αλλά αυτή η προσέγγιση είναι αχρειάστα επιθετική και έχει μικρότερη ηθική δύναμη. Είναι ένα πράγμα να λες ότι το κράτος δεν έχει δικαίωμα να περιορίσει τις ελευθερίες σου αν έχεις εμβολιαστεί και αποτελείς μικρότερο κίνδυνο για τους άλλους, και διαφορετικό να βγάζεις τελεσίγραφο «κάνε το εμβόλιο αλλιώς θα σε κρατήσουμε κλειδωμένο». Ο σκοπός είναι ο ίδιος αλλά η ηθική νομιμοποίηση είναι διαφορετική με κρίσιμο τρόπο…

Είναι όλα τακτοποιημένα, σενιαρισμένα, πατάνε γερά, έχουν και φιλοσοφική βιβλιογραφία: ένας ιός για τον οποίο εδώ και ένα τουλάχιστον χρόνο, ακόμα και σύμφωνα με τα κρατικά δεδομένα, εκατομμύρια αιχμαλώτων δεν κατάλαβαν καν ότι τον κόλλησαν (ή τον πέρασαν ελαφριά) είναι το ίδιο με χειροβομβίδα: guns ‘n’ explosives are prohibited inside…

Ποιός είπε στον συγγραφέα ότι είναι επικίνδυνο το 85% ή το 90% του πληθυσμού; Τα αφεντικά του: το κράτος και οι «ειδικοί» του. Διαφωνεί κανείς; «Ψεκασμένος» θα είναι…

Το μυστικό της κατασκευασμένης «κοινωνικής ευθύνης» αρχίζει από «ευ…» 3

Τρίτη 9 Μάρτη. Αυτά φαίνονται τερατώδη· και είναι. Υπάρχει όμως ακόμα μεγαλύτερο βάθος. Κάποιος θα όφειλε να αναρωτηθεί: «Μα τι νταλκάς είναι αυτός για έναν ιό που είτε έτσι είτε αλλιώς σ’ ένα χρόνο από τώρα θα είναι παρελθόν; Προς τι όλη αυτή η φασαρία για κάτι που όχι μόνο είναι γενικά περιορισμένης επικινδυνότητας αλλά, επιπλέον, είναι εντελώς προσωρινό; Τρελλάθηκαν εντελώς τα κράτη και οι λακέδες τους;»

Όχι, δεν τρελλάθηκαν! Κάντε τώρα την άσκηση σκέψης: αφαιρέστε απ’ όλη αυτή την κατασκευή τον προσωρινό covid και κρατείστε όλα τα υπόλοιπα στη θέση τους. Τι βλέπετε;

Α) Την κατασκευή και την εμπέδωση μιας ιδέας περί «κοινωνικής ευθύνης» κατασκευασμένης (ή επικυρωμένης) δια της βίας απ’ τα πάνω, απ’ τα κράτη και τα αφεντικά του καπιταλιστικού 21ου αιώνα…

Β) Τη νομιμοποίηση των καθολικών απαγορεύσεων σε οποιαδήποτε έκταση ή/και ένταση κρίνουν τα αφεντικά στο όνομα αυτής ακριβώς της «κοινωνικής ευθύνης»…

Γ) Τη νομιμοποίηση των διαρκών ελέγχων άρα και των διαρκών εγκρίσεων, πιστοποιήσεων «καταλληλότητας – για – ‘υπεύθυνη’ – κοινωνική – ζωή», όποια κι αν είναι κάθε φορά τα κριτήρια…

Δ) Ή, αντίστροφα, τη νομιμοποίηση των αποκλεισμών όσων θεωρούνται «μη εγκεκριμένοι», «ακατάλληλοι – για – ‘υπεύθυνη’ – κοινωνική – ζωή», όποια κι αν είναι κάθε φορά τα κριτήρια…

Σας φαίνονται λίγα, ασήμαντα ή «κενά περιεχομένου»; Κακώς, κάκιστα. Αν δεν μπορείτε να καταλάβετε τι σημαίνει (τι επιτρέπει…) αυτή η συμπαγής «βάση», τότε συνεχείστε την άσκηση σκέψης προσθέτοντας σ’ αυτήν την βάση κάτι απ’ τα πιο κάτω, ή οποιονδήποτε συνδυασμό τους:

– ένα οποιοδήποτε νόσημα, όχι υποχρεωτικά «μεταδοτικό», όπως ας πούμε διαγνωσμένο «ψυχολογικό πρόβλημα» (υπάρχει κάποιος από εσάς που θα γλύτωνε μια τέτοια σχολαστική διάγνωση;)

– οποιαδήποτε «ακατάλληλη συμπεριφορά», ακόμα και παρελθούσα, με «πιθανότητα υποτροπής», όπως αυτά τα στοιχεία προκύπτουν απ’ τον ατομικό ψηφιακό σας φάκελο…

– οποιαδήποτε «γενετική προδιάθεση» για οποιαδήποτε συμπεριφορά, νόσημα, στάση ζωής, επιλογή ή άποψη που «διαταράσσει την ομαλή κοινωνική ζωή» – σε σχέση με το “κανονικό” και το “ομαλό” όπως oρίζεται απ’ τις αρχές κάθε φορά…

Δεν θα ήταν αρκετά αυτά για να επενδύσουν κράτη και αφεντικά (του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος) τόσο βαριά και τόσο βίαια σε κάτι τόσο ασήμαντο και προσωρινό όπως ο τσαχπίνης; Είναι και παραείναι – μόνο που περισσότεροι / ες δεν τολμούν να τα αντικρίσουν σαν Το νόημα της εξουσίας (της βιοπολιτικής εξουσίας) στον υπόλοιπο 21ο αιώνα. Το πολύ πολύ να ρίξουν μια ροχάλα στον τάφο του Φουκώ· και καθάρισαν.

Έχουν όνομα αυτά. Λέγονται κοινωνικός ευγονισμός. Έχει μακρύ παρελθόν… Είναι κάποιος που δεν το ξέρει;

Ας είναι καθαρό: η α λα δυτικός καπιταλισμός αντιγραφή του κινέζικου sοcial credit system έχει ξεκινήσει… Αν δεν την σταματήσουμε, αν δεν την φρενάρουμε, δεν την εκτροχιάσουμε, τα «δεν ήξερα» θα είναι γελοίος επιτάφιος…

(φωτογραφία: Η ιστορία των “πιστοποιητικών” και των “εγκρίσεων”…)

Το μυστικό της κατασκευασμένης «κοινωνικής ευθύνης» αρχίζει από «ευ…» 4

Τρίτη 9 Μάρτη. Τα πιο πάνω είναι αρκετά για να μας (ξανα)μισήσουν όλοι όσοι στην αρχή χλεύαζαν, ύστερα ξαναχλεύαζαν, πέρασαν καλά για λίγους μήνες, και τώρα πια, παγιδευμένοι στον ναρκισσισμό τους, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να σκίζουν τις αφίσες μας (ή να παρακαλάνε την αστυνομία να τους γλυτώσει από μας).

Δυστυχώς για όλους αυτούς, caradinieri, pfizerοι και λοιπούς, η ασταμάτητη μηχανή και το Sarajevo είναι ασήμαντα εμπόδια στην πολιτική, ιδεολογική (και στην ουσία εθελόδουλη) νιρβάνα τους· ή στα ζόρια για τα οποία δεν θέλουν να αναγνωρίσουν την πολιτική συνενοχή τους. Ασήμαντο εμπόδιο είναι (ακόμα) και ό,τι υπάρχει από την όποια κριτική ανταγωνιστικότητα της σύγχρονης εργατικής τάξης. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μπορούν να συνεχίσουν να μας προβοκάρουν ή και να μας αγνοούν.

Τα δύσκολα έρχονται από εκεί που δεν θέλουν να κοιτάξουν όλοι αυτοί οι πανέμορφοι και πανέξυπνοι… Απ’ τις απολύσεις (για παράδειγμα) εργατών και εργατριών «αρνητών»… Σε μια άλλη κλίμακα (και επειδή, το ξαναλέμε, η κρατική και καπιταλιστική επένδυση στον τσαχπίνη ήταν και είναι πολύ πιο βαριά και με πολύ μεγαλύτερη και ευρύτερη προοπτική απ’ ότι τολμάνε να καταλάβουν) να μια καλή ένδειξη: άρθρο στην αμερικανική καθεστωτική washington post, στις 28 Φλεβάρη. Τίτλος: Αnti-vaccine extremism is akin to domestic terrorism. Που σημαίνει: ο εξτρεμισμός κατά των εμβολίων είναι ίδιος με την εσωτερική τρομοκρατία. Αν και μπορείτε να υποθέσετε το περιεχόμενο, να ένα μικρό δείγμα:

… Το να εμβολιαστείς είναι πατριωτική πράξη. Το ίδιο είναι το να μιλάς στηρίζοντας τις προσπάθειες της δημόσιας υγείας. Ας μην αφήσουμε τον εξτρεμισμό, την διαίρεση ή τον φόβο να καθυστερήσει τις προπάθειες να τελειώσουμε αυτό το θανατηφόρο κεφάλαιο της ιστορίας του έθνους μας…

Ο συγγραφέας είναι γερουσιαστής των «δημοκρατικών», και γιατρός. Αυτά τα γράφει εν όψει της ψήφισης νόμου για την «εσωτερική τρομοκρατία»… Ξέρουμε ωστόσο πως την άποψή του την υπέγραψαν στα μέρη μας πολλοί και διάφοροι πριν καν την διατυπώσει! (Ονόματα δεν λέμε, όποιοι ξέρουν καταλαβαίνουν…) Με μια μικρή, ανεπαίσθητη προσθήκη. Δίπλα στο «πατριωτική» κόλλησαν και ένα «επαναστατική» – ή κάτι τέτοιο.

Συνεπώς δεν είναι «πολύ κοντά»…. Είναι «μέσα» στις εξελίξεις, ακόμα κι αν παριστάνουν ότι δεν το έχουν καταλάβει. Ποιές εξελίξεις; Τις απολύσεις λόγω «ανυπακοής στην κοινωνική ευθύνη 2.0»· ακόμα και τον χαρακτηρισμό ως «τρομοκράτη» οποιουδήποτε δεν συμμορφώνεται με τας υποδείξεις… Εννοείται: την ραγδαία επέκταση της γενετικής μηχανικής… Εννοείται: την ραγδαία επέκταση του ψηφιακού φακελώματος και του «όλα είναι data»…

Δεν είναι λίγα.

(Πώς; Αυτά συμβαίνουν μακριά και δεν θα έρθουν εδώ; Αυτό είπατε; Και ο άξονας τι σημαίνει; Μόνο βάσεις, drones και εκατοντάδες ελικόπτερα;… Δεν σημαίνει pfizer, microsoft και palantir; )

Ενός εγκλήματος δοθέντος μύρια έπονται

Δευτέρα 8 Μάρτη. Εκατομύρια αιχμάλωτοι της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας πλατφορμιάζονται στην σε εξέλιξη 3η φάση πειραματικής δοκιμής των διάφορων εφαρμογών γενετικής μηχανικής – αγνοώντας ότι ουσιαστικά είναι πειραματόζωα… Το μόνο που επιτρέπεται να μαθαίνουν, με τρόπο διαγώνιο και ασυνάρτητο, είναι ότι καθώς οι πλατφορμιασμοί προχωρούν «τα δεδομένα αλλάζουν» (εμπλουτίζονται ή διαφοροποιούνται). Θα έπρεπε να είναι πολύ δύσπιστοι για να καταλάβουν πως αυτή, έστω, η αναφορά σε «εξέλιξη των δεδομένων» είναι έμμεση αλλά σαφής παραδοχή ότι οι πλατφόρμες βρίσκονται ακόμα σε πειραματική φάση… Αλλά δεν είναι. Αφήνονται «καλόπιστα» στα χέρια των ειδικών που, άλλοι θέλοντας και άλλοι υπακούοντας, είναι συνεργοί σ’ αυτό το έγκλημα!

Γιατί όμως επιμένουμε να μιλάμε για έγκλημα; Μήπως επειδή υπάρχουν μαζικοί θάνατοι ή μαζικές βλάβες εξαιτίας των πλατφορμών; Το έχουμε ξεκαθαρίσει εδώ και καιρό: οι σοβαρές (και σε κλίμακα) παρενέργειες αυτής της μαζικής γενετικής πειρατείας στο ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα θα φανούν στο μέλλον· και θα παρουσιαστούν με τον γνωστό τρόπο: «καμμία σχέση!».

Αλλά – δεν θα το αρνηθούμε – αυτό είναι μόνο μια δυσοίωνη πρόβλεψη απ’ την μεριά μας. Στηρίζεται σε έρευνες και εκτιμήσεις «αιρετικών» ειδικών, αλλά παραμένει πρόβλεψη· που θα προτιμούσαμε να διαψευστεί! Όμως ακόμα κι αν όλα πάνε «τέλεια» στο μέλλον, ακόμα κι αν κανείς δεν υποστεί σοβαρές παρενέργειες, το έγκλημα παραμένει! Οι τεχνολογίες που δοκιμάζονται τώρα απ’ τις δυτικές φαρμακομαφίες σερβιρισμένες σαν «η μόνη σωτηρία» μορφοποιούν ένα σετ προβοκατόρικων καινοτομιών που ήταν εντελώς αχρείαστο – το αποδεικνύουν τα όντως εμβόλια κλασσικής τεχνολογίας (κυρίως κινεζικά) που ήδη χρησιμοποιούνται σε μεγάλο μέρος του κόσμου.

Το αχρείαστο της εισβολής της γενετικής μηχανικής στη ζωή (κυρίως, ως τώρα) των πρωτοκοσμικών αιχμαλώτων αγνοείται εντελώς απ’ τους ίδιους. Και μαζί του αγνοείται το γεγονός ότι πρόκειται για τεχνολογίες πολλαπλής χρήσης, για σκοπούς κάθε άλλο παρά ιαματικούς! Ξεδιπλώνεται ο βολονταρισμός του κεφάλαιου μασκαρεμένος σε «εξυπηρέτηση έκτακτης ανάγκης»! Με δυο λόγια οι υπήκοοι μάζα γίνονται εν αγνοία τους πειραματόζωα όχι απλά ενός «φαρμάκου» (που μπορεί να είναι επικίνδυνο…), όχι απλά μιας «φαρμακευτικής τεχνολογίας» (που μπορεί να είναι επικίνδυνη…), αλλά μιας γκάμας τεχνολογιών κατοχής και τροποποίησης του ανθρώπινου σώματος, ανάλογα με τους στόχους και τους σκοπούς εκείνων που θα τις χρησιμοποιήσουν στο κοντινό ή στο απώτερο μέλλον! Εκεί βρίσκεται το έγκλημα.

Ας δώσουμε ένα παράδειγμα, κι ελπίζουμε να καταλάβετε την αναλογία. Την πυρηνική ενέργεια δεν την διάλεξε κανένας απ’ τους υποτελείς! Κανείς από μας. Η πυρηνική ενέργεια επιβλήθηκε δια της βίας, κατ’ αρχήν σαν όπλο (ατομικές βόμβες) σε βάρος δεκάδων χιλιάδων ιαπώνων αμάχων… Ύστερα οι πρωτοκοσμικοί υποτελείς μάθαμε πως «δεν είναι όλα άσχημα» με την πυρηνική ενέργεια· ότι εκτός απ’ την πολεμική υπάρχει και η ειρηνική χρήση της· και πως θα έπρεπε να συμφιλιωθούμε με την δεύτερη, αφού ήταν/είναι για «καλό σκοπό». Μια τουλάχιστον γενιά έζησε παγιδευμένη μέσα σ’ αυτήν την διπολική ηθικολογία των κρατών και των αφεντικών, παγιδευμένη ανάμεσα στην «καλή» (ηλεκτροπαραγωγική) και την «κακή» («αμυντική») πυρηνική τεχνολογία: απ’ την μια μεριά ο τρόμος της απόλυτης πυρηνικής καταστροφής του πλανήτη κρεμόταν πάνω απ’ τα κεφάλια της στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού”) πολέμου, απαιτώντας την πειθαρχία της (: η «κακή» χρήση…)· κι απ’ την άλλη δίπλα της ή λίγο μακρύτερα γίνονταν θανατηφόρες ή νοσογόνες διαρροές ραδιενέργειας απ’ τα ειρηνικά πυρηνικά εργοστάσια, κι αυτό απαιτούσε την κατανόησή της (: η «καλή» χρήση…) Έπρεπε να περάσουν σχεδόν 40 χρόνια μέχρις ότου μια επόμενη γενιά εξεγερθεί ενάντια σ’ αυτήν την τεχνολογία, όχι μόνο ενάντια στην «κακή» αλλά επίσης ενάντια στην «καλή» χρήση της! Τα αποτελέσματα εκείνης της εξέγερσης δεν ήταν ούτε οριστικά ούτε καθολικά· όμως υπήρξε επιτέλους η μαζική και μαχητική αμφισβήτηση μιας (καπιταλιστικής) τεχνολογίας αιχμής σε όλες της τις χρήσεις· μια μαζική και μαχητική αμφισβήτηση και της ηθικολογίας με την οποία είχαν αρχίσει πια να σερβίρονται τα τεχνολογικά κατορθώματα των ειδικών του κράτους και του κεφάλαιου, απαιτώντας την μαζική συνενοχή.

Κάτι ανάλογο έγινε σχεδον παράλληλα και ενάντια στις γενετικές μεταλλάξεις των φυτικών και ζωϊκών ειδών. Έχει απομείνει ακόμα στην ευρώπη, σαν απόηχος, η απαγόρευσή τους· φοβούμαστε όμως όχι για πολύ.

Η υπνωτική ηθικολογία και η εκβιαστική τρομοκρατία του συστήματος έχει φέρει ήδη την γενετική μηχανική όχι απλά «προ των πυλών» (εκεί ήταν εδώ και χρόνια και προετοιμαζόταν) αλλά μέσα στις «πύλες»· μέσα στα ανθρώπινα σώματα. Όταν θα χρησιμοποιηθεί σαν όπλο (και θα χρησιμοποιηθεί, μην έχετε καμμία αυταπάτη), η παγίδα θα είναι έτοιμη: υπάρχουν «καλές» και «κακές» χρήσεις (θα μας πουν)· ας δείχνουμε κατανόηση για τις συνέπειες των πρώτων και πειθαρχία για τις συνέπειες των δεύτερων.

Αυτό ΔΕΝ είναι δυσοίωνη πρόβλεψη απ’ την μεριά μας! Αυτό έχει αναγγελθεί!! Έχουμε παρουσιάσει ορισμένα ντοκουμέντα από ‘δω: απ’ τον ρόλο της dapra και άλλων παρόμοιων στρατιωτικο/πολεμικών «ερευνητικών ινστιτούτων» μέχρι τον ρόλο του (δυτικού) βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και την θέση του μέσα στον εντεινόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Βρισκόμαστε σ’ ένα μοναδικό ιστορικό σημείο. Εξαιτίας της «ελευθεριακότητας» που χαρακτήρισε την σύντομη 3η βιομηχανική επανάσταση (: χάρη στην ευκολία και στο ανεξέλεγκτο της κυκλοφορίας των γνώσεων διαδικτυακά σε κοινωνίες που μέχρι πριν λίγο είχαν την εμπειρία της σχολαστικότητας) οι «μη ειδικοί», εκείνοι που προορίζονται να είναι οι ignorants, αν κάνουν τον κόπο που αξίζει στις περιστάσεις και μάθουν να είναι προσεκτικοί στην cyberjungle, είναι εφικτό να μάθουν εκείνα που δεν θα έπρεπε να ξέρουν! Ταυτόχρονα βέβαια οι οκνηροί και οι προκατειλημένοι μπορούν να επενδύσουν την τύφλα τους με τα ίδια μέσα.

Αυτό δεν θα κρατήσει πολύ ακόμα. Τελειώνει… Σ’ αυτήν την χαραμάδα του ιστορικού χρόνου μπορούμε να μάθουμε πριν πάθουμε! Αλλά επίσης μπορούμε να πάθουμε χωρίς να μάθουμε… Αύριο, μεθαύριο, το δεύτερο θα είναι ο σκληρός κανόνας. Το πρώτο θα απαγορεύεται.

Κάποτε, πριν σχεδόν έναν αιώνα, κατηγορήθηκαν πολλοί επειδή δεν είδαν το επερχόμενο έγκλημα του φασιστικού ολοκληρωτισμού· και συμμετείχαν σ’ αυτό θεωρώντας εαυτούς εξασφαλισμένους… Το κατηγορητήριο, πολιτικό, ηθικό και ιδεολογικό, είχε σαν βάση την απαίτηση η ατομική και η συλλογική ενάργεια να είναι σε θέση δια-κρίνει πέρα απ’ τις εντυπώσεις της στιγμής· να αναγνωρίζει τον ορίζοντα της ιστορικής κίνησης· να καταλαβαίνει το μαύρισμα του ουρανού με τα πρώτα αφράτα σύννεφα, πολύ πριν ξεσπάσει η καταιγίδα.

Τώρα; Θα επικαλεστεί ο καθένας την άγνοια και την ευπιστία του σαν αθωωτική δικαιολογία;

(φωτογραφία: Αυτός σπρώχνει astrazeneca… Ποιός θα τον εμπιστευτεί να ποτίσει τις γλάστρες του το Σαββατοκύριακο που θα λείπει; Καλύτερα κανένας…)

Δεν είναι έτσι, ακόμα κι αν έτσι νομίζετε…

Δευτέρα 8 Μάρτη. Όταν ο κύριος Χατζηστεφάνου (ο γνωστός κύριος Χατζηστεφάνου…) απειλήθηκε ή θεώρησε ότι απειλείται με ιντερνετική λογοκρισία και καταστολή / απαγορεύσεις λόγω των θέσεών του υπέρ των Παλαιστινίων διαμαρτυρήθηκε. Πολύ καλά έκανε. Eίχε όλο το δίκιο με το μέρος του.
Πέρασε καιρός από τότε… Τώρα ο γνωστός κύριος Χατζηστεφάνου θεωρεί πως είναι σωστό να πέσει πάνω σ’ ένα στρώμα με σύριγγες πλατφορμών γενετικής μηχανικής… Δικαίωμά του. Δικαίωμά του επίσης να χρησιμοποιεί κάθε μέσο που διαθέτει για να σπρώξει κι άλλους… Το λέμε με την έννοια ότι ο καθένας προωθεί αυτά που υποστηρίζει, αλλά και ότι ο κάθε άλλος έχει κεφάλι και μυαλό που το χρησιμοποιεί…

Η υπεράσπιση της λογοκρισίας είναι, όμως, εντελώς διαφορετικό ζήτημα!!! Εξαιρετικά δηλητηριώδες…. Δεν ξέρουμε ποιούς κατεβάζει απ’ τον λογαρισμό ΤΟΥ ο γνωστός κύριος και ποιούς ανεβάζει, αλλά σε κάθε περίπτωση δικός του είναι, μπορεί να κάνει ότι νομίζει. Όποιος το λέει αυτό «λογοκρισία» και θα τον κατηγορούσε για «λογοκριτή» είναι επιεικώς ανόητος. Το ότι βρίσκει όμως ο κύριος Χατζηστεφάνου ομοιότητες, αναλογίες ανάμεσα στο (όποιο) Εγώ Του και το Δίκιο Του και στη συστημική λογοκρισία (από επιχειρήσεις, κράτη, κρατικές υπηρεσίες) σημαίνει πως είτε το Εγώ Του κατάφερε να ταυτιστεί μ’ αυτούς τους μηχανισμούς, είτε έχει χάσει εντελώς την μπάλα. Η δικαιολόγηση των εταιρειών antisocial media (όχι απλά δεν έχουμε καμμία σχέση με δαύτες αλλά … ας μην προχωρήσουμε…) και, οπωσδήποτε, του ελληνικού και του κάθε άλλου υπουργείου δημόσιας τάξης, δείχνει βαρύ διανοητικό ξεπεσμό. Αυτό είναι ό,τι πιο επιεικές θα μπορούσαμε να πούμε για την περίπτωση…

Θα τα βρει μπροστά του αυτά που τώρα επαινεί ο γνωστός κύριος Χατζηστεφάνου. Κάποια στιγμή (αργά ή γρήγορα) θα είναι κι αυτός «ψεκασμένος», «τρελός», «διασπορέας ψευδών ειδήσεων»· εκτός αν έχει αποφασίσει να ευθυγραμμιστεί απόλυτα με το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος το υπόλοιπο της δημοσιογραφικής του ζωής.

Δεν πρόκειται να χαρούμε όταν θα λούζεται αυτά που τώρα ξερνάει. Ούτε όμως πρόκειται να ξεχάσουμε πως και πόσο συνέβαλε ο καθένας στο νεο-ολοκληρωτισμό. Για τις περσόνες δεν θα υπάρχει «συγγνώμη, δεν είχα καταλάβει», ούτε δρόμος γυρισμού…

Ο μικροαστισμός, όποιου είδους ιδιοκτησία κι αν αφορούσε (υλική, συμβολική, status, “αναγνωρισιμότητας”…), ήταν πάντα κακός σύμβουλος. Τώρα έχει γίνει πολύ χειρότερος: φέρνει τον κάθε πρόθυμο αγκαλιά με την καθεστωτική βία, την οποία απολαμβάνει και αργά ή γρήγορα μαθαίνει να ασκεί…

Όσο για το ποιος είναι ψεκασμένος και ποιος έπεσε μικρός στο βαρέλι; Φοβού την Ιστορία!!!

(Nothing personal… Just capitalism…)

Άσκοπες μετακινήσεις (1)

Κυριακή 7 Μάρτη. Στα τέλη του περασμένου Φλεβάρη το γνωστό, πολυάσχολο για το μέλλον της ανθρωπότητας «παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ» (δηλαδή κάποιος υπάλληλός του κατ’ εντολή της διοίκησης) τιτίβισε το παρακάτω:

H (antisocial mediaκή) κατακραυγή θα πρέπει να ήταν πολύ μεγάλη, αφού μετά από λίγες ώρες ένα καινούργιο τιτίβισμα θύμισε κλασσικές «επανορθώσεις» ελληνικών πολιτικών βιτρινών:

Η τερατολογία εν τω μεταξύ έχει φουντώσει: θέλουν να καταστρέψουν τις πόλεις; (Ο πληθυντικός αφορούσε τον με-το-ένα-πόδι-στον-τάφο Klaus Schwab και το παρεάκι του, κάτι κυρ Βασίληδες Άρχοντες Θυρών και Παραθύρων, και σια…) Η δική μας προσέγγιση είναι φυσικά εντελώς διαφορετική και αντιθετική με τέτοιες τερατολογίες. Στην αναδιάρθρωση της 4ης βιομηχανικής επανάστασης υπάρχει, άραγε, κάποια καθόλου κρυφή ατζέντα για τις πόλεις, για το urban ζειν;

Η απάντηση (μας) είναι «ναι». Και δεν είναι καινούργια αυτή η ατζέντα. Είναι συνδυασμός, αναβάθμιση και σύνθεση ιδεών (και κάποιων εφαρμογών) που ανάγονται, κατ’ αρχήν στους δυτικούς καπιταλισμούς, απ’ την δεκαετία του 1980. Η ιδέα των τεχνοπόλεων (στα αγγλικά technopolis, καμμία σχέση με το ίδιο όνομα στην Αθήνα, στο Γκάζι…) είναι μια απ’ τις φλέβες· με πιο φημιστή την Sophia Antipolis νοτιοδυτικά της Νίκαιας, στη γαλλία, κοντά στα σύνορα με την ιταλία… Επρόκειτο για μια φιλόδοξη αλλά πρόωρη κρατική / καπιταλιστική απόπειρα να ξεπεραστούν τα “όρια” (και τα “προβλήματα”) της κλασσικής βιομηχανικής πόλης, προς έναν μετα-βιομηχανικό ορίζοντα. Η εφαρμογή των οχυρωμένων, περιφραγμένων πόλεων είναι μια άλλη, με μεγαλύτερη πέραση στις ηπα… Και αυτό που έχει ονομαστεί smart cities, σαν εξάρτημα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, είναι η πιο πρόσφατη ιδέα / εφαρμογή.

Σε σχέση με μια γκάμα ενδεχομένων για τις “ιδανικές πόλεις” του 21ου αιώνα μάλλον παρά μ’ ένα πολύ αυστηρό σχεδιασμό, η εγκαταλειμένη πόλη που το φιλόδοξο μυαλό των π.ο.φ. και των φίλων τους σκέφτηκε να διαφημίσει με το παραπάνω τιτίβισμα μόνο συμβολικό νόημα θα μπορούσε να έχει. Οι πόλεις, οι urban πληθυσμιακές συγκεντρώσεις, είναι σημαντικό ανθρώπινο (και όχι μόνο) κεφάλαιο. Δεν πρόκειται λοιπόν να εγκαταλειφθούν. Αντίθετα θα πρέπει να εννοηθούν σαν μέρος (βασικό) του αναδιαρθρούμενου κεφάλαιου, που περιλαμβάνει τόσο υποτιμήσεις / καταστροφές όσο και νεωτερισμούς / ανατιμήσεις. Όντως υπάρχουν σοβαροί λόγοι αναδιάρθρωσης. Όχι υποχρεωτικά των υφιστάμενων πόλεων, αλλά οπωσδήποτε του μοντέλου της urban συγκέντρωσης. Με την δημιουργία, ίσως, νέων πόλεων. Χώρια ή “πάνω” στις παλιές…

Ο πρώτος σοβαρός λόγος αφορά την υπερ-συγκέντρωση πληθυσμών, σε megacities που κατασκευάστηκαν σταδιακά στον 20ο αιώνα, σε υποδομές που πια είναι κάτι παραπάνω από «γερασμένες» (και απ’ την άποψη της καπιταλιστικής απόδοσής τους). Το να αναβαθμιστούν αυτές οι υποδομές (συμπεριλαμβανομένων των κτιρίων) θα ήταν μια εξαιρετική (και εξαιρετικά αποδοτική) «επένδυση κεφαλαίου» – αλλά το να δημιουργηθουν εξ’ αρχήν «καινούργιες πόλεις» είναι εξίσου εξαιρετική ιδέα και πολύ ευκολότερη σχεδιαστικά και κατασκευαστικά. Το αποδεικνύει το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο.

Ο δεύτερος σοβαρός λόγος αφορά αυτό που τα αφεντικά ονομάζουν εγκληματικότητα – εννοώντας όχι αυτήν των λευκών κολάρων στην οποία επιδίδονται με άνεση, αλλά την «μέτριας» και την «χαμηλής» έντασης. (Εδώ περιλαμβάνεται και η αστική / urban φτώχια…) Παρότι δεν υπάρχουν πια συστηματικές εκτός νόμου δραστηριότητες που να μην είναι κεφάλαιο (με όλα τα χαρακτηριστικά του!) οι κοινωνιολόγοι του συστήματος υποστηρίζουν ότι η συνύπαρξη τόσων διαφορετικών τάξεων, συμπεριφορών, κινδύνων και πολιτισμών μέσα στις σύγχρονες καπιταλιστικές πόλεις και οι όποιες μεταξύ τους εντάσεις, προκαλεί υπερβολικές «τριβές» στην παραγωγικότητα ορισμένων λευκών καπιταλιστικών δραστηριοτήτων «υψηλού διανοητικού επιπέδου». Η αμερικανική εκδοχή των πόλεων ως πεδίων πολέμου έμοιαζε ως πρόσφατα να αφορά κυρίως τις «τριτοκοσμικές» (και υπό στρατιωτική κατοχή) πόλεις… Μέχρι που αποδείχθηκε ότι μπορεί να αφορά ακόμα και τα αστικά κέντρα της (παρακμιακής) πρώην υπερδύναμης:

Ο τρίτος σοβαρός λόγος αφορά την μέγιστη αξιοποίηση των τεχνολογιών επιτήρησης και ελέγχου της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Συνήθως έρχεται στο μυαλό η δημόσια τάξη, αλλά δεν είναι μόνον αυτή (και στο βαθμό που θα υπάρξουν «καθαρές» με όρους δημόσιας τάξης νέες πόλεις, δεν είναι κυρίως αυτή). Άλλα ζητήματα, όπως η κυκλοφορία και, κατά συνέπεια, η πολεοδομία είναι επίσης «έντασης κεφαλαίου». Κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής (μάλλον παλιά!) τα αυτόματα, ρομποτικά οχήματα εδάφους είναι μόνο μια μεταβατική φάση στις καπιταλιστικές μετακινήσεις μέσα και έξω απ’ τις πόλεις. Τα αυτόματα, ρομποτικά ιπτάμενα οχήματα (που δοκιμάζονται ήδη σαν «ιπτάμενα ταξί») είναι το όχι μακρινό μέλλον· πράγμα που βάζει στον πάγκο την αξία της ρυμοτομίας του 20ου αιώνα (που είναι δεμένη άμεσα με το ιδιωτικής χρήσης και ιδιοκτησίας αυτοκίνητο), κι ένα πλήθος σχετικών ζητημάτων.

Η ανάλυση καθενός απ’ τα τρία πιο πάνω ζητήματα (και μερικών ακόμα) ξεπερνάει κατά πολύ τον «χώρο» που έχει στη διάθεσή της η ασταμάτητη μηχανή. Εδώ θα κάνουμε κάποιες νύξεις μόνο για την κυκλοφορία στις πόλεις και τον τρόπο που «μισο-αναδιαρθρώθηκε» πειραματικά μέσα απ’ τα πραξικοπήματα και τις γενικευμένες απαγορεύσεις στο όνομα του τσαχπίνη.

Άσκοπες μετακινήσεις (2)

Κυριακή 7 Μάρτη. Η Καταστασιακή Διεθνής (International Situationniste) είναι «αρχαιολογία» για τους περισσότερους πια· ωστόσο στην εποχή της παρουσίασε ίσως την τελευταία (δηλαδή ιστορικά την πιο πρόσφατη) κριτική της urban πολεοδομίας· της μαζικής, φορντικής πόλης (η οποία, λέμε, θα αναδιαρθρωθεί ή αναδιαρθρώνεται ήδη σαν μοντέλο).

To 1956 o Guy Debord, όντας ακόμα μέλος της Letterist International, εισηγήθηκε μια «Θεωρία της Dérive»: της ελεύθερης, πειραματικής περιπλάνησης σε συνθήκες πόλης. Ήταν μια απόπειρα να δωθεί ένα αντάρτικο, ανταγωνιστικό, δημιουργικό καλλιτεχνικό / πολιτικό περιεχόμενο στην άρνηση του λειτουργισμού και του ντετερμινισμού των μοντέρνων πόλεων και των περιορισμών / προσδιορισμών τους. Μέσα απ’ την ακύρωση της προκαθορισμένης σκοπιμότητας στην πεζή κίνηση, και την περιπετειώδη «εγκατάλειψη» των περιπλανόμενων  στις τυχαίες έλξεις και απωθήσεις της συνάφειας με τυχαίους διαβάτες, κτίρια, urban σημεία, λειτουργίες, εντυπώσεις, λάθη, κλπ.

Δυο χρόνια μετά, στο δεύτερο τεύχος της επιθεώρησής της I.S. (Δεκέμβριος του 1958), έγραφε ο ίδιος (τα αποσπάσματα ενδεικτικά):

Από τις διάφορες καταστασιακές μεθόδους η περιπλάνηση παρουσιάζεται ως μια τεχνική βιαστικού περάσματος μεσ’ από ποικίλες ατμόσφαιρες μιας πόλης. Η έννοια περιπλάνηση συνδέεται άρρηκτα με την αναγνώριση επιδράσεων ψυχογεγραφικής φύσης και με μια παιγνιώδη-κατασκευαστική συμπεριφορά, πράγμα που τη διαχωρίζει ολοκληρωτικά από τις κλασικές έννοιες ‘ταξίδι΄ή ‘περίπατος’.

Ένα ή περισσότερα άτομα που ρίχνονται στην περιπλάνηση απαρνιούνται, για κάποιο μεγαλύτερο ή μικρότερο χρονικό διάστημα, τους λόγους για τους οποίους συνήθως μετακινούνται και δρουν, τις σχέσεις τους, τις δουλειές τους και τις συνηθισμένες διασκεδάσεις τους, για ν’ αφεθούν ελεύθερα όπου τα πάει ο χώρος που αντιτοιχούν σ’ αυτόν. Σ’ αυτό το πείραμα το τυχαίο παίζει λιγοτερο καθοριστικό ρόλο απ’ όσο θα νόμιζε κανείς: από τη σκοπιά της περιπλάνησης κάθε πόλη έχει ένα ψυχογεωγραφικό ανάγλυφο, έχει σταθερά σημεία ή στροβίλους που απαγορεύουν την πρόβαση σ’ ορισμένες ζώνες ή την έξοδο απ’ αυτές.

… Η πειραματική περιπλάνηση – που είναι άρρηκτα δεμένη με τις συνθήκες της ζωής στις πόλεις, σ’ αυτά τα μεταμορφωμένα από τη βιομηχανία μεγάλα κέντρα δυνατοτήτων και νοημάτων – ανταποκρίνεται μάλλον στη φράση του Μαρξ: «Ό,τι βλέπουν γύρω τους οι άνθρωποι είναι το πρόσωπό τους, τα παντα τους μιούν για τον εαυτό τους… Το ίδιο το τοπίο τους είναι ζωντανό».

Μπορεί κανείς να περιπλανηθεί μόνος. Ωστόσο όλα δείχνουν ότι η αποδοτικότερη αριθμητική κατανομή είναι πολλές μικροομάδες δύο ή τριών ατόμων με κοινό επίπεδο συνείδησης, ώστε η διασταύρωση των εντυπώσεων αυτών των διαφορετικών ομάδων να επιτρέπει την εξαγωγή αντικειμενικών συμπερασμάτων…

Η «εντελώς άσκοπη» περιπλάνηση είναι αδιανόητη σήμερα (αν και θα είχε εξαιρετικά αποτελέσματα στην συναισθηματική κατάσταση κάθε και για οποιοδήποτε λόγο αιχμάλωτου υπηκόου) και, φυσικά, είναι ακόμα πιο αδιανόητη μια θεωρία γι’ αυτήν. Ωστόσο πριν τα πραξικοπήματα και τις καθολικές απαγορεύσεις υπήρχε ακόμα η πιθανότητα (η δυνατότητα) να «χαζεύει» κάποιος κυκλοφορώντας στους δρόμους, «σπαταλώντας ανώφελα» τον χρόνο του…

Άσκοπες μετακινήσεις (3)

Κυριακή 7 Μάρτη. Το στρατηγικό εν δυνάμει (και, γιατί όχι, την στρατηγική χρησιμότητα) των πραξικοπηματικών γενικευμένων απαγορεύσεων κυκλοφορίας στις πόλεις, μπορεί κάποιος (αν θέλει φυσικά…) να το ανακαλύψει πριν έναν αιώνα, στον Frederick W. Taylor, και στο καθοριστικό έργο του Scientific Management (η επιστημονική οργάνωση της εργασίας). Όλο το αναλυτικό και, κυρίως, πρακτικό ενδιαφέρον του Taylor, που έγινε νόρμα για τον καπιταλισμό και, από πολλές απόψεις, η βασική οργανωτική οδηγία της 2ης βιομηχανικής επανάστασης, είναι το κυνήγι – και η εξαφάνιση – του εργατικού χασομεριού. Η εξαφάνιση των «χαμένων χρόνων» στις δουλειές μέσα στις βιοτεχνίες και στις βιομηχανίες (αλλά και στις οικοδομές), των «χαμένων χρόνων» που οφείλονταν στην άρνηση των εργατών να βιαστούν ή να υπηρετήσουν «υψηλές» νόρμες παραγωγικής απόδοσης. Ο Taylor βρήκε «ανώφελη σπατάλη του χρόνου» σχεδόν σε κάθε σημείο των εργασιακών / παραγωγικών διαδικασιών που μελέτησε (και άλλαξε ριζικά). Άλλαξε ριζικά αυτές τις διαδικασίες μηχανοποιώντας τες ως τον έσχατο βαθμό (των τεχνολογιών που είχε στη διάθεσή του)· και, μ’ ένα είδος προτεσταντικής ευλάβειας όπου «ο χρόνος είναι χρήμα», αναδιοργάνωσε και τον χρόνο (εργασίας), και τον καταμερισμό, και την ένταση, και την ηθική της.

Στον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης του Scientific Management (Σεπτέμβρης 2019) θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει:

… Οι αρχές που εισηγήθηκε ο Ταίηλορ … και, κυρίως, το «πνεύμα», η «φιλοσοφία» (για την οποία επιμένει ξανά και ξανά στο βιβλίο του), το πνεύμα της εξαφάνισης των «νεκρών (δηλαδή μη παραγωγικών) χρόνων», το πνεύμα της εντατικοποίησης, το πνεύμα της μεταφοράς των γνώσεων στις μηχανές και ό,τι συνεπάγεται αυτό για τον έλεγχο πάνω όχι μόνο στην εργασία αλλά στο σύνολο της ζωής πια, αυτά είναι πλέον παντού! Όχι μόνο στους χώρους και στους χρόνους εργασίας, βιομηχανικής ή μη· αλλά στις «επικοινωνίες», στην διασκέδαση, στην κατανάλωση, παντού. Δεν υπάρχουν τώρα μπροστά μας γράσα, τόρνοι, καρότσια, γερανογέφυρες και μηχανικές σφύρες… Υπάρχουν όμως ακόμα πιο τρελοί ρυθμοί, κλίμακας νανοδευτερολέπτων… Το χρονόμετρο είναι παντού… (κι όπως πριν έναν αιώνα, πουθενά δεν είναι μόνο του)…

Εκτιμώντας απ’ αυτή την μεριά, της «εξαφάνισης του χαμένου χρόνου» όχι πια στο παλιό εργοστάσιο αλλά στο κοινωνικό εργοστάσιο (στο σύνολο, δηλαδή, των κοινωνικών σχέσεων που είτε έχουν ήδη είτε πρόκειται να εκ-καπιταλιστικοποιηθούν μαζικά και οριστικά), μπορούμε να δούμε με πιο καθαρό τρόπο ποιά τάση εξυπηρετεί η απαγόρευση των «άσκοπων μετακινήσεων». Όχι: οι πολιτικές βιτρίνες του καπιταλιστικού πλανήτη που όρισαν (στον έναν βαθμό ή στον άλλο, με την Α διάρκεια ή την Β) ποιές είναι οι «αναγκαίες», άρα και οι «επιτρεπτές» μετακινήσεις (και) στις πόλεις, άρα και ποιές είναι «άσκοπες», ΔΕΝ είναι μετεμψυχώσεις του Taylor!! Δρουν όμως σαν de facto «προϊστάμενοι παραγωγής και κατανάλωσης» μέσα στο συγκεκριμένο ιστορικά καπιταλιστικό πλαίσιο· ακόμα κι αν νομίζουν ότι εκείνο που κάνουν είναι να προστατεύουν την δημόσια υγεία. Είναι, άλλωστε, προφανές για όποιον θέλει να καταλάβει: ακόμα κι αν ήταν ειλικρινής αυτή η έγνοια (για την δημόσια υγεία) είναι οι τεχνολογικές δυνατότητες (το διαδίκτυο, απλά, και ο βαθμός διείσδυσής του στην καθημερινή ζωή των υπηκόων) που τους επέτρεψαν τα πραξικοπήματα και τις καθολικές απαγορεύσεις· κι όχι η υγεία ή η αρρώστια καθ’ αυτές.

Μ’ άλλα λόγια έδρασαν σαν managers της μετάβασης, της αναδιάρθρωσης (ειδικά στην καπιταλιστική δύση) – και καθόλου σαν «γιατροί»… Και έτσι συνεχίζουν να δρουν.