Tag: covid19

Επειδή σε μια τουλάχιστον εκδοχή του μπορεί!

Σάββατο 4 Απρίλη. Όταν ο «αυτοκρατόρας» Xi ανήγγειλε, τo 2015, υπό τα χειροκροτήματα μιας «κεντρικής επιτροπής» ενός υποτιθέμενου «κομμουνιστικού κόμματος» (που, για τα νεο-φιλελεύθερα ιδεώδη, έπρεπε να σαπίζει κάτω απ’ το βαρύ χώμα του 20ου αιώνα…) το 5 χρόνια + 5 χρόνια πλάνο “made in china 2025” οι πάντες πάγωσαν στη δύση. Είτε το είπαν ανοιχτά, είτε όχι. Η μορφή-κράτος, στην κινέζικη εκδοχή της, αναλάμβανε μέσα σε 2 μόνο πενταετίες (η μία έχει περάσει ήδη…) να μετατρέψει τον κινέζικο καπιταλισμό από “παγκόσμιο εργοστάσιο φτηνών ειδών χαμηλής προστιθέμενης αξίας” σε νο 1 μηχανή, πρώτης γραμμής, σε όλους τους τομείς αιχμής: πληροφορική τεχνολογία, ρομποτική, πράσινη ενέργεια, αεροδιαστημική, εκμετάλλευση των βυθών των ωκεανών, σιδηροδρόμους υπερταχείας κυκλοφορίας, νέα υλικά, ιατρική και φαρμακευτική, αγροδιατροφικό τομέα…

Tο ψόφιο κουνάβι εκλέχτηκε λίγο μετά, στα τέλη του 2016, και μπήκε στο άσπρο σπίτι στις αρχές του 2017. Μπορεί να μην ήταν (και να μην είναι) το καλύτερο δυνατόν· αλλά δεν πρέπει να περιμένει κανείς πολλά απ’ τον εκπρόσωπο ενός καπιταλισμού (και μιας καπιταλιστικής κοινωνίας) που χάνει γρήγορα (από ιστορική άποψη) όλα τα οφέλη της «μόνης υπερδύναμης» και νοιώθει την καυτή ανάσα ενός γρήγορου, ευκίνητου και αποτελεσματικού καπιταλιστικού κράτους XXXXL μεγέθους… Παρακμή λέγεται αυτό, και είναι αδυσώπητη.

Το σίγουρο είναι πως όσο καραγκιόζης κι αν είναι ο τωρινός αμερικάνος πρόεδρος, ο προστατευτισμός που εγκαινίασε πανηγυρικά δεν ήταν/είναι η εμμονή ενός τύπου που κελαηδάει νυχθημερόν. Οι κυρώσεις, τα εμπάργκο, οι δασμοί και η αποχώρηση από πολλές διεθνείς συμφωνίες (οικονομικές ή/και στρατιωτικές) έγιναν ο μονόλογος της άλλοτε ηγέτιδας δύναμης της «παγκοσμιοποίησης» την ίδια στιγμή που το Πεκίνο εμφανιζόταν, πια, σαν υπερ-παγκοσμιοποιητική δύναμη! Shit! που θα έλεγε και ο Fukuyama, αν είχε την έμπνευση να γράψει κανά καινούργιο βιβλίο για το «τέλος της ιστορίας»….

Μέσα σ’ αυτές τις σε εξέλιξη ανατροπές όχι απλά στις ισορροπίες του 20ου αιώνα αλλά και σε 3 ή 4 αιώνες δυτικής υπεροψίας (τεχνολογικής, ιδεολογικής, πολιτικής) ήταν που, πολύ πριν εμφανιστεί αυτός ο καταραμένος (;) covid-19, o επαναπροσιορισμός του ρόλου και της θέσης της μορφής – κράτος άρχισε να διατυπώνεται ανοικτά… Όχι πια (ή όχι μόνο) σαν σωτήρας εταιρειών «στρατηγικών» και «εθνικών πρωταθλητών» αλλά ακόμα και σαν συνιδιοκτήτης τους!

Έτσι, ακριβώς, έχουν τα πράγματα: το κινέζικο παράδειγμα, σαν μοντέλο καπιταλιστικής οργάνωσης, προκαλούσε φθόνο και ζήλεια πολύ πριν εμφανιστεί ο τσαχπίνης ιός. Θυμίζουμε ένα μικρό απόσπασμα απ’ αυτά που γράφαμε πριν ένα χρόνο και βάλε, στις 8 Φλεβάρη 2019, κάτω απ’ τον τίτλο ποιά παγκοσμιοποίηση είπατε (και το θυμίσαμε πρόσφατα, στις 19 Μάρτη – αλλά μέσα στην παράνοια των ημέρων χρειάζεται φρεσκάρισμα);

…Το γερμανικό δημόσιο είναι έτοιμο να αγοράσει μερίδιο σε βασικές βιομηχανίες της χώρας, ώστε να τις προστατέψει από ενδεχόμενη εξαγορά από ξένες εταιρείες, δήλωσε χθες ο υπουργός οικονομίας της γερμανίας Πέτερ Αλτμάιερ, παρουσιάζοντας τη νέα βιομηχανική πολιτική της χώρας.

Πρόκειται για σημαντική αλλαγή, την ώρα που ενισχύεται παγκοσμίως ο οικονομικός προστατευτισμός, ενώ η γερμανική οικονομία βρίσκεται σε φάση στασιμότητας. Η νέα στρατηγική είναι ζωτικής σημασίας για την προστασία της ευημερίας της γερμανίας, είπε ο Αλτμάιερ και άφησε να εννοηθεί ότι θα ακολουθήσει η δημιουργία επενδυτικού ταμείου, ώστε να υποστηριχθούν σημαντικές εταιρείες, όπως οι αυτοκινητοβιομηχανίες, η Siemens, η Thyssen-Krupp και η Deutsche Bank…

Αυτή δεν ήταν «προσωπική άποψη». Ήταν και είναι η «εθνική βιομηχανική στρατηγική 2030» του γερμανικού κράτους. Κι όταν το γερμανικό κράτος έχει στρατηγική, την εννοεί:

… Η κρατική υποστηρίξη ενδέχεται να φτάσει μέχρι το σημείο να αναλάβει [σ.σ.: το κράτος] προσωρινά μερίδιο στις εταιρείες. Όχι για να τις εθνικοποιήσουμε και να τις διοίκησουμε μακροπρόθεσμα, αλλά για να αποτρέψουμε την πώληση βασικών τεχνολογιών και την φυγή τους από τη χώρα…

Ο επικίνδυνος «αγοραστής» των γερμανικών επιχειρηματικών διαμαντιών είναι, βέβαια, κινέζικες εταιρείες… Όσο για τους ιδιωτικούς καπιταλιστικούς τομείς που χρειάζονται το κράτος (τους) στη γερμανία; Ο κυρ Αλτμάιερ τους κατονόμασε: χάλυβα και αλουμινίου, χημικών, κατασκευής εργαλειομηχανών, ενέργειας, οπτικών, αυτοκινήτων, ιατρικού εξοπλισμού, πράσινων τεχνολογιών, άμυνας, αεροδιαστημικής, τρισδιάστατων εκτυπώσεων.

Εντελώς συμπτωματικά είναι οι κλάδοι αιχμής για τους οποίους φυσάει ένας πολύ δυνατός άνεμος απ’ την ανατολή…. Και καθόλου συμπτωματικά η τωρινή κεντρική πολιτική βιτρίνα του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου δεν έχει καμμία σχέση ή ομοιότητα με το ψόφιο κουνάβι…

Ένα μικρό δύσκολο βήμα προς τις «πηγές» της τρομοεκστρατείας…

Σάββατο 4 Απρίλη. Είναι, άραγε, σαφές ότι η στροφή 180 μοιρών στα κυρίαρχα στη δύση δόγματα και η εκ νέου ανάδυση της μορφής – κράτους σαν «τιμονιέρη» της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και συσσώρευσης βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη πολύ πριν απ’ τον covid-19 και την υποτιθέμενη φονικότητά του;

Δεν θα έπρεπε να έχετε αμφιβολίες! Όπως δεν θα έπρεπε να υπάρχουν αυταπάτες· αλλά, δυστυχώς, τέτοιες φυτρώνουν άφθονες παντού… Υπάρχουν κάμποσοι (ανιστόρητοι – με το συμπάθειο…) που έχουν αρχίσει να φαντασιώνονται την ανάσταση του Κeynes… Θα θυμίζαμε βέβαια ότι για να εγκαθιδρυθεί και να δουλέψει για σχεδόν 3 δεκαετίες ο κεϋνσιανισμός ήταν απαραίτητη η μαζική, κτηνώδης καταστροφή “κεφαλαίου και εργασίας” (οπουδήποτε αλλού εκτός αμερικανικής επικράτειας τότε…) που ονομάστηκε “Β παγκόσμιος πόλεμος”… Αλλά δεν βρισκόμαστε καν και καν μπροστά στην “επιστροφή του κευνσιανισμού”!

Δεν ζούμε τις πρώτες δεκαετίες της 2η βιομηχανικής επανάστασης… Ζούμε στην μετάβαση απ’ την 3η στην 4η… Κανένας Keynes στον καιρό του δεν θα μπορούσε να διανοηθεί το «επιτήρηση και θεραπεία…» στις μορφές που έχει πάρει σήμερα!

Δεν θα απομακρυνθούμε απ’ τον χείμαρρο της λάσπης και του υγιεινιστικού τρόμου· αλλά ας κοιτάξουμε πιο προσεκτικά τις όχθες του. Είναι σαφές ότι η τρομοεκστρατεία έχει βαριές (οικονομικές) συνέπειες, παγκόσμια, στους καπιταλιστικούς τομείς τουρισμός, τουριστικές αερομεταφορές και τουριστικός «πολιτισμός» (συναυλίες και λοιπά μαζικά events που εφευρίσκονται για να «τραβήξουν κόσμο»).

Δεν έχουμε βέβαια κάποια αναλυτική γνώση για την κατάσταση αυτών των τομέων πριν τον covid-19… Αλλά θυμόμαστε ότι στις 23 του περασμένου Σεπτέμβρη χρεωκόπησε ο διεθνούς φήμης αγγλικός και ηλικίας 178 χρόνων tour operator Thomas Cook, ένας απ’ τους μεγαλύτερους στον κόσμο – παρασέρνοντας σε χρεωκοπία κάμποσους μικρότερους συνεργάτες του, σ’ όλη την ευρώπη… (Για να διασώσει τις ντόπιες τουριστικές επιχειρήσεις απ’ τις συνέπειες της χρεωκοπίας του Thomas Cook το ρημαδογκουβέρνο, με διακομματική συναίνεση, έτρεξε με διάφορες διευκολύνσεις… Ο ιός της χρεωκοπίας ξεπερνάει τα εμπόδια των “νόμων της αγοράς” – και όλοι, δεξιοί κι αριστεροί, συμφωνούν…). Μέσα στην ίδια χρονιά ζήτησαν «προστασία έναντι των δανειστών τους» (δηλαδή επίσης χρεωκόπησαν) οι αεροπορικές εταιρείες Αlitalia, Air Berlin, Monarch, Αigle Azur, XL Airways, FlyBMI, και άλλες 11! Δεκαοκτώ χρεωκοπίες αεροπορικών εταιρειών μέσα σε μια μόλις χρονιά δεν είναι κάτι που το λες «σύμπτωση»!

Προσθέστε στα πιο πάνω και τον μετέωρο βηματισμό της αμερικανικής αεροναυπηγικής boeing: με την φονική «αυτοκατάρριψη», δυο φορές, του «έξυπνου» μοντέλου της 737 max με συνολικά 346 νεκρούς (ή μήπως δολοφονημένους;), παρά τις προειδοποιήσεις και τις διαμαρτυρίες πολλών πιλότων ότι ο «αυτόματος πιλότος» παραείναι «αυτόματος», απ’ τον περασμένο Μάρτη όλα τα κομμάτια που είχε προλάβει να πουλήσει παραμένουν καθηλωμένα στα αεροδρόμια. 387 αεροπλάνα ιδιοκτησίας 59 εταιρειών – δεν είναι αστείο… Και στα τέλη του 2019 σταμάτησε εντελώς την παραγωγή του μοντέλου αφού σταμάτησαν οι παραγγελίες. Μια ζημιά σχεδόν 20 δισεκατομυρίων δολαρίων… (Φυσικά υπάρχουν ανταγωνιστές έτοιμοι να καλύψουν το κενό. Η ευρωπαϊκή airbus, αλλά επίσης ρώσοι και κινέζοι κατασκευαστές…)

Παρά την global μαζικοποίηση του τουρισμού θα μπορούσε, και σ’ αυτόν τον ευρύτερο τομέα τουρισμός / τουριστικές αερομεταφορές, να σιγοκαίει μια κάποια «κρίση υπερπαραγωγής», με την τυπική έννοια του όρου; Γιατί όχι; Ακόμα και το θρυλικό airbnb (που μετατρέπει ολόκληρες πόλεις σε «διάχυτα ξενοδοχεία»…) συναντάει πια έντονες και σοβαρές αντιδράσεις. Όχι μόνο απ’ τους κατοίκους αλλά και απ’ τους κλασσικούς επιχειρηματίες ξενοδόχους…

Αν, με δυο λόγια, υπήρχαν ήδη σοβαρά προβλήματα (να τα πούμε πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους;) σ’ αυτήν την τεράστια βιομηχανία, τότε ίσως χρειάζεται κάποιου είδους σοβαρή αναδιάρθρωση. Δεν ξέρουμε τι ρόλο θα παίξει (παίζει ήδη…) σ’ αυτό η μορφή-κράτος «τιμονιέρης». Υποθέτουμε όμως τα περιθώρια της 4ης βιομηχανικής επανάστασης (της «διευρυμένης πραγματικότητας» για παράδειγμα) σε κάτι τέτοιο. Εν τέλει, αξιοποιώντας και μορφοποιώντας τον τρόμο-του-ιού και την κοινωνική αποξένωση (χαϊδευτικά social distancing…) η μορφή-κράτος δεν θα πρέπει να θεωρηθεί «καταστροφέας της τουριστικής βιομηχανίας»! Αλλά μάλλον καταλύτης σε ξεκαθαρίσματα και αλλαγές (πιθανόν και ριζικές) που απαιτούνταν ήδη.

Άσχετα απ’ τον covid-19. Αλλά τώρα “έχει βρεθεί ο παπάς”…

Η στατιστική

Παρασκευή 3 Απρίλη. Όσο προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους στρατιωτικούς νόμους που επιβάλλουν με αριθμούς και νεκροταφεία, τόσο θα είμαστε αναγκασμένοι πότε πότε να επιστρέφουμε σ’ αυτό το φρικαλέο γήπεδο.

Μεταφράζουμε την πιο πάνω (επίσημη) καταμέτρηση του 2019 – για να ξαναμιλήσουμε περί δημαγωγίας:

– 384 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (COPD) και 3 εκατομμύρια πεθαίνουν απ’ αυτήν κάθε χρόνο, κάνοντάς την τρίτη κατά σειρά αιτία θανάτου παγκόσμιου.

– 10 εκατομμύρια άνθρωποι παθαίνουν φυματίωση και 1,6 εκατομμύρια πεθαίνουν εξαιτίας της κάθε χρόνο, κάνοντάς την την πιο συνηθισμένη φονική μεταδοτική ασθένεια.

– 1,76 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από καρκίνο του πνεύμονα κάθε χρόνο, κάνοντάς τον την πιο φονική μορφή καρκίνου.

– 334 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από άσθμα.

– Το άσθμα είναι η πιο συνηθισμένη χρόνια παιδική ασθένεια, επηρρεάζοντας το 14% των παιδιών παγκόσμια – με αυξητική τάση.

– 4 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από μολύνσεις του κατώτερου αναπνευστικού συστήματος και πνευμονία.

– Κάθε λεπτό, 2 παιδιά μικρότερα από 5 χρονών, πεθαίνουν από πνευμονία.

– Το 80% των θανάτων από πνευμονία είναι παιδιά κάτω των 2 ετών.

– Το 99% των θανάτων συμβαίνουν σε χώρες χαμηλού ή μεσαίου εισοδήματος.

– Η πνευμονία είναι η κύρια αιτία θανάτου για τους πολύ νέους και τους πολύ ηλικιωμένους.

Και επειδή ο «κόσμος» είναι πολύ μεγάλος για να μας ανησυχεί (εκτός αν το μεγάλο δάκτυλο μας δείχνει που να κοιτάμε…), τα αντίστοιχα μεγέθη για το ελλαδιστάν το 2017 (τα είχαμε ξαναδημοσιεύσει στις 25 Μάρτη, η εικονική πραγματικότητα είναι ήδη εδώ):

– 847 νεκροί από παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος (συνολικά) εκ των οποίων:

– 7 από οξείες λειμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος

– 93 από γρίπη

– 188 από πνευμονία

– 578 από άλλες οξείες λοιμώξεις του κατώτερου αναπνευστικού συστήματος

– 260 από χρόνια νοσήματα του κατώτερου αναπνευστικού συστήματος

– και 3.721 από λοιπές παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος.

Λογικός άνθρωπος (όσοι / όσες είναι λογικοί) αποκλείεται να μην καταλαβαίνει οτι η εκστρατεία τρόμου για τον covid19 είναι παρανοϊκή· ή, αν το θέλουν έτσι, είναι «μεγάλη τύχη» ότι δεν ζούμε μόνιμα, 365 μέρες τον χρόνο, κάθε χρόνο, με εκστρατείες τρόμου – για οτιδήποτε σχετικά με υγεία.

Αν υπήρχε ένα πραγματικό ζητούμενο τους τελευταίους covid-19 μήνες, αυτό θα ήταν η προστασία και η φροντίδα των ατόμων με βεβαρυμένη υγεία, και μάλιστα από συγκεκριμένες αιτίες. Άσχετα από ηλικία. Και δεν μιλάμε καν για «καραντίνα»! Μιλάμε, μάλλον, για (έστω κάπως ενισχυμένα) τα μέτρα που η ίδια η κοινωνική εμπειρία προτείνει και γνωρίζει καλά, σε σχέση με τις γρίπες ή άλλες ιώσεις που μπορεί να προκαλέσουν πνευμονίες.

Δεν μπορεί να εξηγηθεί το γιατί 1.188 θάνατοι μέσα σε μια χρονιά, ή ακόμα και 1.200 ή και 1.300 (πάνω από 100 τον μήνα σε μέσο όρο…) από πνευμονία (κυρίως από λοιμώξεις οφειλόμενες σε ιούς ή βακτήρια) είναι «ο.κ.» από επιδημιολογική άποψη ή σε σχέση με τις «απειλές στη δημόσια υγεία» αλλά ο covid-19 (για τον οποίο οι σοβαρότεροι των “ειδικών” υποστηρίζουν όλο και πιο δυνατά πως έχει φονικότητα λίγο πάνω ή και λίγο κάτω απ’ τις εποχιακές γρίπες) είναι Ο Φονιάς!

Η πολιτική

Παρασκευή 3 Απρίλη. Ή μήπως μπορεί; Η ασταμάτητη μηχανή (λόγω είδους δουλειάς…) τυχαίνει να μιλάει τακτικά (έως επίμονα) με γιατρούς και νοσηλευτές που έχουν αποδεχτεί και υιοθετήσει τις δημαγωγικές “θέσεις” και τις απαγορεύσεις, σαν “σωστές”…. Βάζοντάς τους σε αντιπαράθεση τις εποχιακές γρίπες. Η μόνιμη επωδός τους είναι «για την γρίπη υπάρχει εμβόλιο, ενώ για τον covid-19 όχι». Αν επιμείνει με το μα ένας λόγος παραπάνω: με υπαρκτά τα εμβόλια οι γρίπες σκοτώνουν πολύ περισσότερους απ’ ότι ο χωρίς εμβόλιο covid-19!!! εισπράτει σαν απάντηση σιωπή…

Όμως δύο ή τρεις συνομιλητές της προχώρησαν στην απάντηση: Αφού υπάρχει εμβόλιο (: γρίπες) είναι ατομική ευθύνη του καθενός αν θα το κάνει ή όχι, κι άρα αν τελικά πεθάνει… Αν, όμως, δεν υπάρχει … είναι θέμα του κράτους η προστασία…

«Αν υπάρχει εμβόλιο… κιαν δεν υπάρχει…» Δεν το βρίσκουμε ιδιαίτερα λογικό, εκτός αν υιοθετήσει κανείς την «λογική» της προστασίας της μορφής – κράτους (απ’ την απόδοση ευθυνών…) πολύ περισσότερο απ’ την προστασία της δημόσιας υγείας! Τότε πράγματι: στο βαθμό που τα «ιατρικά μέσα» δεν υπάρχουν καθόλου ή είναι ανεπαρκή, τα “μη ιατρικά μέσα”, δηλαδή η μεταμόρφωση της μορφής – κράτους σε «συλλογικό γιατρό», μπορεί πράγματι να γίνει «κοινωνικό αίτημα». Όπως, άλλοτε, όχι και τόσο παλιά, το ίδιο «κοινωνικό αίτημα» απευθυνόταν … στον θεό. Να γίνει αυτός ο «συλλογικός γιατρός»…

Όμως έτσι προκαλείται μια επόμενη εύλογη ερώτηση: γιατί, τότε, οι δημαγωγικοί μηχανισμοί (που ελέγχονται απ’ το κράτος και τ’ αφεντικά…) διόγκωσαν σε βαθμό κακουργήματος και συντηρούν αυτήν την τρομοεκστρατεία, αυτήν την διεστραμμένη μαζική «νεκροφιλία», υπερφουσκώνοντας τις ευθύνες του «κράτους σωτήρα»; Δεν θα ήταν πιο αναμενόμενο, πιο «κλασσικό», είτε να αδιαφορήσουν είτε να κρατήσουν το ζήτημα στις πραγματικές διαστάσεις του, αντί να κάνουν την τρίχα-τριχιά;

Παράδοξο ή όχι ο γκαιμπελισμός της δημαγωγίας είναι που «πείθει» αρκετούς ότι πράγματι «κάτι σοβαρό συμβαίνει» (οπότε «σωστά το κράτος παίρνει αυτά τα μέτρα»). Ακόμα κι όταν αυτοί οι «αρκετοί» είναι σε θέση να διακρίνουν, έστω κατ’ αρχήν, πως υπάρχουν πολύ φονικότερες ασθένειες… Ακόμα κι αν σωματικά ή/και συναισθηματικά ή/και οικονομικά υποφέρουν απ’ τις απαγορεύσεις…

Προκύπτει, λοιπόν, ότι η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα ΔΕΝ μπορεί να δοθεί με βάση την «παραδοσιακή προσέγγιση» σύμφωνα με την οποία «κανονικά», ακόμα κι αν το ζήτημα covid-19 ήταν σοβαρό (που δεν είναι…) θα περίμενε κανείς απ’ τα παλιά και νέα μήντια (και τα αφεντικά τους) να μην βαράνε τα τύμπανα του πολέμου· έτσι ώστε να μην υπερχρεωθεί η μορφή – κράτος, είτε με «ιαματικές» ευθύνες είτε με (δανεικά) φράγκα για τα διάφορα «προγράμματα διάσωσης της οικονομίας»…

Το ζήτημα, τότε, πρέπει να μπει σ’ αυτή τη σειρά:

– η μορφή-κράτος ΠΡΕΠΕΙ να μπει στο «κέντρο» (και με τις απαγορευτικές της δυνατότητες), και οπωσδήποτε να επανα-νομιμοποιηθεί τόσο αστυνομικά όσο και οικονομικά / χρηματοπιστωτικά σαν «τιμονιέρης» του καπιταλισμού… μετά από μερικές δεκαετίες νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας·

– προκειμένου να συμβεί αυτό με τις λιγότερες αρνήσεις απ’ τους πληθυσμούς, οι δημαγωγικοί μηχανισμοί ΠΡΕΠΕΙ να χρησιμοποιήσουν στο έπακρο τον γκαιμπελισμό τους·

– ΠΡΕΠΕΙ να τρομοκρατήσουν, με κάθε προβοκατόρικο μέσο που διαθέτουν, τους πληθυσμούς – να «τους βάλουν τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι»·

– άρα ΠΡΕΠΕΙ να κάνουν την τρίχα-τριχιά·

– οπότε σκοτώνουν δι’ ασήμαντον αφορμήν…

Αν το πρώτο ΠΡΕΠΕΙ αυτής της σειράς μπορεί να ερευνηθεί και να αποδειχθεί σωστό χωρίς covid-19· αν, δηλαδή, η ιστορική αναγκαιότητα του νεο-κρατισμού μπορεί να ερευνηθεί και να αποδειχθεί πέρα από «την ευκαιρία που οι αρμόδιοι πιάνουν απ’ τα μαλλιά» (τον συγκεκριμένο ιό)· αν, τελικά, η μορφή-κράτος ΔΕΝ είναι ο προσωρινός «συλλογικός γιατρός» που θα αποσυρθεί ταπεινά με την πρώτη ευκαιρία (όπως δήθεν εμφανίζεται τώρα), αλλά αξιοποιεί την «αστυνομική ίαση» πολιτικά και ιδεολογικά με ευρύτερους στόχους (συμπεριλαμβανόμενης της συνδιαχείρισης με εταιρείες των health data…), τότε τα ΠΡΕΠΕΙ που ακολουθούν στη σειρά θα αποδειχθούν σωστά. Με εύλογο τρόπο.

Ισχύει όμως αυτό το πρώτο ΠΡΕΠΕΙ; Η εργατική κριτική οφείλει να δουλέψει και να απαντήσει (αντί να τρώει απ’ τα «έτοιμα» του 19ου ή του 20ου αιώνα!!!) αν θέλει να είναι συνεπής στα ραντεβού της με την Ιστορία…

Ας το επαναλάβουμε με άλλα λόγια, βουκολικά. Πλημμυρίζουμε απ’ την εκστρατεία του υγιεινιστικού τρόμου· είμαστε στις εκβολές του ρέματος, εκεί που η λάσπη παρασέρνει μαλλιοκούβαρα τα πάντα. Κινούμαστε αντίθετα στο ρέμα· προχωράμε (δύσκολα, αλλά προχωράμε) προς τα πάνω· προς τις «πηγές». Πλησιάζοντας προς τις «πηγές» τα πράγματα ξεκαθαρίζουν σταδιακά…

Στοιχεία (πολιτικής) οικονομίας: η ασθένεια του τόκου

Παρασκευή 3 Απρίλη. Αρκετά πριν ο covid-19 ενοχοποιηθεί για τα πάντα ένας άλλος πυρετός, πολύ πιο κομβικός, έκαιγε τον καπιταλιστικό κόσμο: το να δανείζεις και να χάνεις λεφτά δεν είναι καθόλου αστείο! Πρακτικά είναι πολύ χειρότερο απ’ την χειρότερη ιογενή πανδημία – καλούμε τον θείο Κάρολο να μας επιβεβαιώσει:

… Τον καιρό που ξεσπούν οι εμπορικές κρίσεις καταστρέφεται κανονικά ένα σημαντικό μέρος όχι μόνο από τα έτοιμα προϊόντα μα κι απ’ τις δημιουργημένες κιόλας παραγωγικές δυνάμεις. Μια κοινωνική επιδημία ξεσπά, που όλες τις περασμένες εποχές θα φαινότανε παραλογισμός – η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία έξαφνα βρίσκεται πισωδρομημένη σε μια κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας. Νομίζει κανείς πως της κόπηκαν όλα τα μέσα της διατροφής από καμιά πείνα ή από κανένα εξολοθρευτικό πόλεμο. Η βιομηχανία και το εμπόριο φαίνονται νεκρωμένα. Και γιατί; Γιατί η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πάρα πολλά μέσα διατροφής, πάρα πολλή βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο. … Με ποιόν τρόπο ξεπερνά η μπουρζουαζία τις κρίσεις; Απ’ τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά ένα σωρό παραγωγικές δυνάμεις και απ’ την άλλη με το να κατακτά νέες αγορές και να εκμεταλλεύεται πιο εντατικά, πιο πλατιά όλες τις παλιές αγορές…

Αυτά είναι απ’ το «κομμουνιστικό μανιφέστο». Και χρειάζονται μια μικρή επικαιροποίηση, αν όχι για άλλους λόγους, τουλάχιστον επειδή η (διαρκής εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια) «επιδημία της υπερπαραγωγής» παντρεύτηκε μια πανδημία… ιογενή πανδημία μεν τυπικά, σικέ φονικότητας και σοβαρότητας δε: το Θέαμα του Θανάτου…

Θα μας επιτρέψετε τώρα να αναδημοσιεύσουμε πιο κάτω δύο σχόλια (της ασταμάτητης μηχανής) με ημερομηνία 19 Αυγούστου 2019. Θα χρειαστούν οπωσδήποτε. Κι αν δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει «follow the money» όταν προχωράς αντίθετα στο ρεύμα, προς τις «πηγές» των γεγονότων των ημέρων και της υγιεινιστικής τρομοκρατίας, δείξτε υπομονή και κατανόηση: όταν ξεκινάς απ’ τις εκβολές ενός χείμαρρου (φόβου) και προχωράς ανάποδα, για κάποιο διάστημα θα αναρωτιέσαι από που ξεκόλλησαν τόσοι βράχοι και τόσοι κορμοί. Ένα ορμητικό χάος θα βλέπεις… Τι είναι όμως αυτό το «χάος» στον πραγματικό καπιταλιστικό κόσμο;

Απομακρυνόμαστε απ’ την παραγωγή του φόβου, απομακρυνόμαστε απ’ την «αρρώστια» και τον Θάνατο – όχι όμως απ’ την Ιστορία. Δεν ψάχνουμε καμμιά συνωμοσία. Ψάχνουμε τις λειτουργικές αλληλουχίες και τις απρόσωπες αναγκαιότητες της αναδιάρθρωσης. Που γίνεται φοβερή! (Μείνετε συντονισμένοι/ες. Δεν θα σας «πουλήσουμε»!!!)

Το δράμα του χρηματοπιστωτισμού

Παρασκευή 3 Απρίλη. (Πρώτη δημοσίευση Δευτέρα 19 Αυγούστου 2019).

Αν κάποιος έχει λεφτά (πολλά λεφτά) ένας τρόπος να τα αυγατίσει είναι να τα δανείζει. Η παμπάλαιη παράδοση του δανεισμού (με σκοπό το κέρδος και όχι σαν φιλική διευκόλυνση…) λέει ότι «επιτόκιο» είναι ένας αριθμός που ορίζει πόσο επιπλέον χρήμα θα πάρει ο δανειστής όταν το δάνειο θα έχει αποπληρωθεί· ανάλογα, φυσικά, με το ποσό του δανείου και τον χρόνο εξόφλησης.

Τι θα λέγατε τώρα για τα «αρνητικά επιτόκια»; Τι θα λέγατε, δηλαδή, για την περίπτωση που κάποιος δανείζει ένα ποσό… και στο τέλος έχει χάσει και ένα μέρος απ’ τα λεφτά του (μικρό μεν, αλλά έχει χάσει); Δεν θα είχατε την εύλογη απορία τότε, αν αντί για κέρδος έχει ζημιά, γιατί να δανείσει κάποιος; Κι όμως, συμβαίνει.

Αυτή τη στιγμή μια σειρά κράτη δανείζονται (κρατικά ομόλογα) με αρνητικό επιτόκιο – ο πίνακας επάνω δίνει κάποια στοιχεία. Ειπωμένο αλλιώς: οι δανειστές της δανίας, της γερμανίας, της ολλανδίας, της φινλανδίας, της σουηδίας, της γαλλίας, της αυστρίας, του βελγίου, της ιαπωνίας, της ισπανίας χάνουν λεφτά· αλλά δανείζουν! Συμβαίνει κάτι και δεν μας το λένε;

Ναι, κάτι σοβαρό συμβαίνει στο «σύστημα λύπανσης» του παγκόσμιου καπιταλισμού (: χρηματοπιστωτισμός) επειδή εδώ και τουλάχιστον 3 δεκαετίες «κάτι συμβαίνει» στα μοτέρ του…

Έχει κτυπήσει η μπιέλα…

Κρίση / αναδιάρθρωση reloaded 2

Παρασκευή 3 Απρίλη. (Πρώτη δημοσίευση Δευτέρα 19 Αυγούστου 2019).

Ερχόμαστε έτσι στην ιστορική φάση που διαδέχεται την προηγούμενη, και όπου το ακόμα περισσότερο πλεονάζον και «αδέσποτο» (από παραγωγική άποψη) χρήμα εξακολουθεί να μην μπορεί να «κερδοφορήσει» επενδυόμενο στην πραγματική οικονομία (επειδή είναι εξτρεμιστικά πολύ! – αλλά και για μερικούς ακόμα λόγους που δεν μπορούν να αναφερθούν εδώ). Δεν μπορεί όμως να κερδοφορήσει ούτε με την μορφή δανείων! Για την ακρίβεια υπάρχουν (δίνονται) ακόμα δάνεια με «θετικά επιτόκια» – μόνο που τα λόμπυ των δανειστών υποψιάζονται όλο και περισσότερο ότι πρόκειται σε ικανό βαθμό για «πεταμένα λεφτά»: πολλοί (από ιδιωτικές επιχειρήσεις έως απλοί ιδιώτες) είναι ήδη χρεωκοπημένοι, ή πρόκειται να χρεωκοπήσουν σύντομα. Αυτό ισχύει οπωσδήποτε για τις ηπα…

Απομένει το «ασφαλές λιμάνι» των δανείων προς κράτη. Αλλά αφού η «προσφορά χρήματος» που ψάχνει «επενδυτικό καταφύγιο» σε κρατικά ομόλογα είναι τόσο μεγάλη, τα επιτόκια πέφτουν. Και δεν σταματάνε στο μηδέν· γίνονται «αρνητικά»: δανείζουν (οι κάτοχοι μεγάλων ποσοτήτων χρήματος) τα πρωτοκλασσάτα κράτη όχι πια για να κερδίσουν αλλά για να παρκάρουν με ασφάλεια τα λεφτά τους· πληρώνοντας και ένα «νοίκι parking» – αντί να παίρνουν τόκο!

Δεν ισχύει πια ότι το «χρήμα γεννάει χρήμα» ούτε καν σαν προσωρινή κατάσταση. Τώρα το «χρήμα δαγκώνει χρήμα»… Ή, όπως το λένε διάφοροι ειρωνικά: τώρα ο δανειστής πληρώνει τον δανειζόμενο για να του κάνει την χάρη να δανειστεί… Αυτό δεν είναι νορμάλ. Καθόλου…

Εννοείται, βέβαια, ότι στο περιθώριο αυτής της διαδικασίας κάποιοι εξακολουθούν να κερδίζουν, όπως περίπου κέρδιζαν και στην προηγούμενη φάση: στοιχηματίζοντας, πόσο θα πέσουν, αν θα πέσουν, πόσο θα ανέβουν, αν θα ανέβουν τα επιτόκια· κλπ. Επιπλέον, αν τα κράτη (ή, έστω, τα πιο ισχυρά από καπιταλιστική άποψη) είναι πελάτες που αξίζει να τους πληρώνεις για να τους δανείσεις, δεν ισχύει το ίδιο γενικά. Οι τράπεζες, για παράδειγμα, δεν μπορούν να γράφουν κέρδη με «αρνητικά επιτόκια». Είναι αναγκασμένες να δανείζουν όπου υπάρχει δυνατότητα «θετικού» επιτοκίου για να κρατάνε τα βιβλία τους ζεστά· ακόμα κι αν αντιλαμβάνονται ότι η χρεωκοπία του πελάτη τους είναι πιθανή…

Γίνονται και άλλα νόστιμα. Το αυστριακό κράτος, για παράδειγμα, (ηλικίας 101 χρόνων…) διαβλέποντας τις ευκαιρίες που δίνουν τα αρνητικά επιτόκια, έβγαλε πριν 2 χρόνια ομόλογα 3,5 δις ευρώ διάρκειας 100 χρόνων – και τα πούλησε μ’ ένα επιτόκιο 2,1%. Μιας και τα ομόλογα παίζουν ρόλο «παράλληλου χρήματος», τα συγκεκριμένα θεωρήθηκαν τόσο «τεφαρίκι» ώστε έγιναν περιζήτητα στη «δευτερογενή αγορά» – έτσι το επιτόκιό τους έπεσε στο 1,16%. Η Βιέννη δεν έχασε χρόνο: δανείστηκε τις προάλλες άλλο 1 δις ευρώ, πάλι αποπληρωτέο σ’ έναν αιώνα, με 1,17%. Τζάμπα χρήμα!

Το πρώτο ομόλογο θα ξεχρεωθεί το 2117, το δεύτερο το 2119· πράγμα που σημαίνει πως στο παγκόσμιο εμπόριο χρήματος υπάρχουν πια ή πολλοί απελπισμένοι ή πολλοί αισιόδοξοι: ποιά κλιματική αλλαγή και ποιά «καταστροφή του κόσμου»;

(φωτογραφία / πίνακας: αν το 2009 και το 2010 οι φράσεις «το παγκόσμιο χρέος έχει ξεφύγει» και “κρίση χρέους” ήταν η κοινοτοπία των ημερών, τι θα λέγατε για τώρα; Οι φήμες λένε ότι απ’ το ύψος των 247 τρισεκατομυρίων δολαρίων που έχει φτάσει, το «παγκόσμιο χρέος» αντιστοιχεί 3,2 φορές στο «παγκόσμιο αεπ»· στην «αξία» δηλαδή (μετρημένη σε δολάρια) της πραγματικής οικονομικής δραστηριότητας / παραγωγής.

Αν χρωστάς 3,2 φορές αυτό που παράγεις είναι βέβαιο ότι δεν θα ξεχρεώσεις ποτέ· εκτός αν η παραγωγή σου εκτοξευτεί – μαζί και η ανάλωσή της….

Ο «κόσμος», έτσι γενικά, δεν είναι κάποιο υποκείμενο: ούτε χρωστάει ούτε παράγει τίποτα. Επειδή όμως είναι καπιταλιστικός, και επειδή είναι προφανές ότι με τέτοια αναλογία «χρεών – προς – ‘πραγματική οικονομία’» κάποιοι θα χάσουν υποχρεωτικά, είναι ανοικτό το ερώτημα ποιοί θα είναι αυτοί.

Και γίνεται όλο και πιο επείγουσα η απάντησή του…)

Καπιταλισμός, κράτος και επιδημίες (12): η αλήθεια

Πέμπτη 2 Απρίλη. (Τελευταία σχόλια πάνω στο Event 201). Το motto «το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια» είναι κοινότοπο. Το ξέρουν οπωσδήποτε όσοι έχουν κηρύξει «πόλεμο στον αόρατο εχθρό»! Ακόμα καλύτερα το ξέρουν όσοι έχουν φροντίσει να σχετικοποιήσουν απεριόριστα την έννοια «αλήθεια» (και «πραγματικότητα»), έτσι ώστε να τους υπηρετεί με τον πιο «φυσικό» τρόπο σε κάθε περίπτωση. Μην το ξεχνάτε: ζούμε ήδη στην φαρδιά είσοδο του θαυμαστού καινούργιου κόσμου, με άφθονη «augmented reality» («επαυξημένη πραγματικότητα», άρα και «επαυξημένη αλήθεια») “virtual reality” («εικονική πραγματικότητα», άρα και «εικονική αλήθεια»)… Και ότι άλλο προκύψει…

Οι «παίκτες» του Event 201 στις 18 Οκτώβρη του 2019 εκδήλωσαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αλήθεια της πληροφόρησης στη διάρκεια της εξέλιξης της κορονο-πανδημίας (του σεναρίου που φτιάχτηκε για λογαριασμό τους και όχι μόνο). Στο 5ο μέρος της άσκησης έδειξαν αγωνία για τους κινδύνους που θα προκαλούσε η παραπληροφόρηση ή/και η διαστρέβλωση στις προσπάθειες να ελεγχθεί η πανδημία. Η πρόκληση πανικού στον κόσμο, η καλλιέργεια δυσπιστίας στις φιλότιμες προσπάθειες κρατών, πολυεθνικών και διεθνών οργανισμών να δαμάσουν το θηρίο, οι θεωρίες συνωμοσίας, ήταν ανάμεσα σ’ αυτά που, κατά την «τίμια αγωνία των παικτών», θα εμπόδιζαν τον εξίσου τίμιο κόπο τους.

Η λύση; Αφού ισορρόπησαν για λίγο ανάμεσα σε καταστολή (στα ψηφιακά μήντια) και άλλα μέτρα, κατέληξαν πως τακτικές όπως «κόβω το internet» θα δυσκόλευαν σημαντικά και τις προσπάθειες των σωτήρων να διοχετεύσουν στις μάζες τις σωστές Αλήθειες, άρα και τις σωστές οδηγίες και πληροφορίες. Αυτά τα άλλα μέτρα συμπυκνώθηκαν στη λέξη «πλημμύρα»: πλημμυρίζουμε οποιοδήποτε «κανάλι» ανθρώπινης επικοινωνίας με την Σωστή Αλήθεια (για την πανδημία) – και έτσι περιθωριοποιούμε τα “fake news”…

Σας θυμίζει, μήπως, κάτι αυτή η τακτική; Θα έπρεπε: είναι αυτό που συμβαίνει τώρα! Η ασταμάτητη μηχανή θα το ονόμαζε αλλιώς: πληροφοριακό carpet bombing. Ταιριάζει πολύ περισσότερο σ’ έναν «πόλεμο» (ακόμα και εναντίον «αόρατου εχθρού» – αν και εναντίον μας γίνεται), και σημαίνει βομβαρδισμοί (με βόμβες καθεστωτικής «αλήθειας») σε ένταση πλήρους ισοπέδωσης…

Ποιοί όμως ήταν οι Ιππότες της Αλήθειας, εκεί, γύρω απ’ το στρογγυλό τραπέζι του Event 201, στη Ν. Υόρκη, στις 18 του περασμένου Οκτώβρη; Τους μνημονεύσαμε την Κυριακή 29 Μάρτη… Αξίζει όμως ιδιαίτερης προσοχής ένας από δαύτους: ο Adrian Thomas, αντιπρόεδρος της χημικής/φαρμακευτικής αμερικανικής εταιρείας Johnson & Johnson, υπεύθυνος για τα προγράμματα παγκόσμιας υγείας της εταιρείας…

Και αξίζει ιδιαίτερη προσοχή επειδή η εταιρεία του, η Johnson & Johnson, προσπαθεί (“τίμια” πάντα) να είναι ο σωτήρας του πλανήτη (με το αζημίωτο): μπορεί αύριο να πουλάει το ελιξήριο της ζωής, είτε σαν εμβόλιο είτε σε άλλη μορφή… Ένας απ’ τους “φύλακες της αλήθειας” στο Event 201 κάνει ό,τι μπορεί ώστε να την πουλάει σε ατομικές μερίδες σε μερικούς μήνες. Και, φυσικά, δεν είναι ο μόνος…

Καπιταλισμός, κράτος και επιδημίες (13): η πικρή αλήθεια

Πέμπτη 2 Απρίλη. Την γνωρίζεται την εταιρεία που διευθύνει ο κυρ Thomas που ίσως και τώρα μπορεί να προωθεί (αόρατη;), όχι μόνη της φυσικά, την Σωστή Αλήθεια για την φονικότητα του covid-19;

Πριν σχεδόν 1,5 χρόνο, με τίτλο «σκόνη και θρύψαλα» γράφαμε τα πιο κάτω ακριβώς γι’ αυτήν την εταιρεία:

Η αποκάλυψη (απ’ το reuters) ότι τα αφεντικά της πασίγνωστης φαρμακοβιομηχανίας Johnson & Johnson ήξεραν απ’ την δεκαετία του ’70 ότι η βρεφική πούδρα της (το γνωστό «ταλκ») περιείχε ποσότητες σκόνης ασβέστη προσθέτει έναν κρίκο στην αλυσίδα των αποκαλύψεων που, πέρα απ’ την συγκεκριμένη εταιρεία, θα έπρεπε να βάλουν πολλούς ψύλλους στ’ αυτιά των «καταναλωτών», για διάφορα παρόμοια «αθώα» εμπορεύματα φροντίδας του σώματος – και όχι μόνο.

Τον Αύγουστο του 2017 η J&J καταδικάστηκε σε πληρωμή αποζημίωσης 417 μυρίων δολαρίων στην Eva Echeverria που εμφάνισε καρκίνο των ωοθηκών, μετά από την χρήση του ταλκ στη σωματική υγεινή της.

Στα τέλη του περασμένου Μάη δικαστήριο της Καλιφόρνια καταδίκασε την εταιρεία να πληρώσει αποζημίωση 25,7 μυρίων δολαρίων στην Joanne Anderson, που υποφέρει από μεσοθηλίωμα, μια μορφή καρκίνου που συνδέεται με την έκθεση σε ασβέστη.

Και στα μέσα Ιούλη καταδικάστηκε να πληρώσει 4,69 δις δολάρια σε 22 γυναίκες που εμφάνισαν καρκίνο των ωοθηκών, πάλι λόγω της χρήσης του ταλκ.

Η ύπαρξη μιας ειδικής μορφής ινών ασβέστου (asbestiform fibres) σε υλικά “φροντίδας της επιδερμίδας” είναι γνωστή από χρόνια· όπως και η συσχέτιση των asbestiform fibres με διάφορους καρκίνους. Αυτό που έκανε η J&J απ’ την δεκαετία του ’70 και μετά (και εκθέτει το πρόσφατο ρεπορτάζ του reuters) ήταν να πληρώνει έρευνες που «αποδείκνυαν» ότι η baby powder της ήταν «καθαρή» από ασβέστη· αν και ήξερε ότι τρεις τουλάχιστον έρευνες απ’ το 1972 ως το 1975 έδειχναν το αντίθετο. Το γεγονός ότι ήξερε (όπως προκύπτει απ’ την εσωτερική αλληλογραφία των στελεχών της) υποδεικνύει δόλο και όχι αμέλεια· πράγμα που θα σημάνει πολλά στις 10.000 περίπου μηνύσεις που της έχουν γίνει από θύματα καρκίνου των ωοθηκών και μεσοθηλιώματος.

Η περίπτωση, το επαναλαμβάνουμε, δεν είναι μοναδική. Οι νανοκρύσταλλοι οξειδίου του τιτανίου που υπάρχουν στα αντιηλιακά, και ενοχοποιούνται για καρκίνους του δέρματος, είναι μια άλλη. Όταν, όμως, η «πληρωμένη σοφία» ότι οι καρκίνοι του δέρματος οφείλονται … στην έκθεση στον ήλιο (! – άρα ακόμα πιο συστηματική χρήση αντιηλιακών!!) υιοθετείται απ’ το πόπολο γιατί να μην συνεχίζουν την φονική κερδοφορία τους τα αφεντικά;

Φαίνεται «βουνό» το να απορρίπτουν οι «αναπτυγμένοι» καπιταλιστικά πληθυσμοί τα παραμύθια – κάθε είδους…

Johnson & Johnson: μια τυπική ιστορία (επιχειρηματικής) αλήθειας μιας τυπικής φαρμακευτικής με βαρύ όνομα. Τέτοιες «αλήθειες» είναι που πρέπει να περιφρουρηθούν και σήμερα· με σύστημα «πλημμύρα»…

Καπιταλισμός, κράτος και επιδημίες (14): η άφθονη αλήθεια

Πέμπτη 2 Απρίλη. Όχι μόνο ο εκπρόσωπος της Johnson & Johnson είχε μια θέση στην «άσκηση αλήθειας», σαν τμήμα του Event 201. Αλλά και το imperial college του Λονδίνου θα μπορούσε να έχει: είναι επίσημος σύμβουλος των αγγλικών κυβερνήσεων…

Πριν λίγες ημέρες (Σάββατο 28 Μάρτη) γράφαμε (κάτω απ’ τον τίτλο: οι τρομοκράτες!) για τις τερατώδεις προβλέψεις του ευαγούς αυτού ιδρύματος. Ότι χωρίς απαγορεύσεις θα πεθάνουν 45 εκατομμύρια στον πλανήτη, ενώ με τις απαγορεύσεις «μόλις» 1,3 εκατομμύρια.

Δυο μέρες μετά (επειδή, πιθανόν, έφαγαν κράξιμο υψηλού επιπέδου) οι απατεώνες προφήτες (συγγνώμη: εραστές της αλήθειας) έβγαλαν μια διορθωτική ανακοίνωση. Του είδους «ναι, ντάξει, δεν υπολογίσαμε αυτό κι εκείνο» – κουβέντες του είδους «ναι, είχε χαλάσει ο καταψύκτης μου και έτρεχαν νερά». Με τον «διορθωμένο» αλγόριθμο τα πτώματα της πρόβλεψης του imperial college έπεσαν κατά 30%. Και ο ευγενικά δηλητηριώδης Γ. Ιωαννίδης δήλωσε σχετικά «μπα, πάλι έξω πέφτουν» (με άλλα λόγια).

Δεν έχει όμως σημασία αν είσαι καραγκιόζης, απατεώνας, επιστημονικό κάθαρμα. Σημασία έχει να έχεις κύρος. Και το team του imperial college έχει άφθονο, οπότε λέει ό,τι γουστάρει.

Στην ελληνική κλίμακα δεν υπάρχει ένα imperial college· απατεώνες υπάρχουν άφθονοι όμως. Δεν θα τους καλούσαν στο Event 201 – αλλά είναι «δουλευταράδες». Ο ανίκητος enfant terrible του ΜΙΤ Κ. Δασκαλάκης, σχετικός μόνο με υπολογιστές, δήλωσε καναλιακά ότι «χωρίς μέτρα οι νεκροί στη χώρα μας – εννοεί στο ελλαδιστάν – θα ήταν από δέκα χιλιάδες έως μισό εκατομμύριο». Γιατί έτσι; Έτσι γουστάρει, έτσι γουστάρουν οι αγαπημένοι αλγόριθμοί του… Καλύτερα, πάντως, να μην τον εμπιστευτείτε να ποτίζει τις γλάστρες σας στις διακοπές σας, ούτε για μια μέρα…

Ο εθνικά διάσημος Σ. Τσιόρδας, που τείνει όλο και πιο καθαρά στο ρόλο «ο καλός μπάτσος», δήλωσε ότι «χωρίς μέτρα θα είχαμε 150 νεκρούς την ημέρα». Γιατί τόσοι; Με βάση ποιον αλγόριθμο; Έτσι! Ο φόβος πουλάει, ο θάνατος πουλάει – ή αυτή είναι η δουλειά που έχει αναλάβει να κάνει. (Στα μέσα Γενάρη άλλα έλεγε… όμως…. it is a dirty job and someone has to do it…)

Έτσι ακριβώς θα ανακηρυχτούν νικητές! Όπως θα έλεγε το ψόφιο κουνάβι «δεν έχει σημασία η πραγματικότητα, σημασία έχει η ισχύς». Θα γυρίσουν κάποια στιγμή και θα μας πουν «είδατε από τι σας γλυτώσαμε;» – εννοώντας τις γεμάτες πτωμαΐνη προβλέψεις τους. Θα εννοούν ότι τους χρωστάμε μεγάλη χάρη.

Καλό είναι να περιγελάει ο καθένας τις «προβλέψεις» της εξουσίας. Καλύτερο να την αμφισβητεί ολόκληρη…