Tag: covid19

Η «επιστροφή στην κανονικότητα» έρχεται…

Δευτέρα 13 Απρίλη. …Και οι «πειθαρχημένοι στρατιώτες» κάθε είδους χρωστάνε. Επειδή, μάλιστα οι ειδικοί (οι κοινωνιολόγοι, οι ψυχολόγοι κλπ) του κράτους και του κεφάλαιου έχουν μελετήσει ήδη επαρκώς όλες τις «φυλές» της νέας πειθαρχίας (περισσότερα προσεχώς), και δεν ιδρώνουν απ’ τα κοκορίστικα «μωρέ τώρα εντάξει, αλλά θα τα πούμε μετά», αυτό το «μετά» θα έχει τόσες δόσεις «μόλυνσης» και «κινδύνου για την δημόσια υγεία» όσες χρειάζονται για να κρατιούνται τα χαλινάρια. Φυσικά τα αφεντικά δεν είναι παντοδύναμα, ποτέ δεν ήταν. Αλλά όσοι προσκύνησαν «τρώγοντας» τα παραμύθια είναι πολύ πιθανό ότι θα τα βρίσκουν συνέχεια μπροστά τους, ακόμα και σαν το ξερατό τους.

Προς το παρόν τα «νέα για το μετά» έρχονται απ’ την επικράτεια του βασιλιά γαλλίας (και πάσης ευρώπης) Macron (ευχαριστούμε Α.Σ.).

Τίτλος (πάνω φωτογραφία): Κορονοϊός: Οι γάλλοι καλούνται να «δουλέψουν διπλά» μετά το τέλος της απαγόρευσης κυκλοφορίας.

Υπότιτλος: Προκειμένου να «αναπληρώσουν την δραστηριότητα που χάθηκε λόγω του περιορισμού κυκλοφορίας απ’ τις 17 Μάρτη, πολλοί είναι οι υπεύθυνοι οικονομικών υποθέσεων που καλούν τους γάλλους να δουλέψουν περισσότερο…

Αποσπάσματα απ’ το ρεπορτάζ: Για τον Geoffroy Roux de Bézieux [πρόεδρο του γαλλικού σεβ – MEDEF] “θα πρέπει αργά ή γρήγορα να τεθεί το ερώτημα σχετικά με τον χρόνο εργασίας, τις αργίες και τις πληρωμένες άδειες, προκειμένου να διευκολύνουμε την επαναλειτουργία της οικονομίας και, δουλεύοντας λίγο παραπάνω, την περαιτέρω ανάπτυξη.

“Το σημαντικό είναι να θέσουμε ξανά την οικονομική μηχανή σε λειτουργία και να ξαναπαράξουμε πλούτο σε μαζική κλίμακα, προκειμένου να επιχειρήσουμε, από το 2021, να αποσβέσουμε την χαμένη ανάπτυξη του 2020” εξήγησε ο πρόεδρος του MEDEF σε συνέντευξή του που δημοσιεύτηκε το Σάββατο στη Figaro.

Η υφυπουργός οικονομίας Agnès Pannier-Runacher προειδοποίησε ότι «θα πρέπει πιθανώς να δουλέψουμε περισσότερο απ’ ότι πριν. Το στοίχημα είναι να δώσουμε οξυγόνο στις επιχειρήσεις προκειμένου να επιβιώσουν και να ξεπεράσουν τον κάβο, να κερδίσουν το στοίχημα. Αλλά πρώτα θα πρέπει να δουλέψουμε διπλά για να δημιουργήσουμε συλλογικό πλούτο»…

Συγκινητικό αυτό το “να δώσουμε οξυγόνο”: οι επιχειρήσεις είναι “στην εντατική” – ε;

Είναι αναμενόμενο να μην υπάρξει ιδιαίτερος ενθουσιασμός γι’ αυτές τις εκκλήσεις «εργασιακού πατριωτισμού» – έτσι δεν είναι; Δεν την θεωρείτε σχεδόν βέβαιη την γκρίνια; Σκεφτείτε όμως: δεν έχουν επίγνωση και τα αφεντικά (και όχι μόνο τα γαλλικά) ότι μετά την κατ’ οίκον φυλάκιση δεν θα πρέπει να αναμένεται ιδιαίτερη όρεξη για «διπλάσια» δουλειά;

Λογικά θα πρέπει να έχουν… Γι’ αυτό «έστρωσαν» (λόγω covid-19) ένα όπλο που κανείς δεν πρόσεξε – λάθος! Μεγάλο λάθος! Δεν θα το δείξουμε τώρα…. Θα έρθει ο καιρός του (άλλωστε συγκεντρώνουμε τα update στοιχεία…). Σημειώστε όμως την ημέρα που «κάπως, κάτι υπονοήσαμε»…

(Και όχι, δεν είναι καθόλου «συνωμοσιολογικό»…. It’s capitalism stupid!!!)

(φωτογραφίες: το οβάλ απόσπασμα είναι απ’ τον le monde…)

Η μόλυνση σαν οικονομικό / πολιτικό event 1

Δευτέρα 13 Απρίλη. Θα μας συγχωρήσετε αν κάνουμε (όποτε χρειάζεται) ένα μπρος – πίσω στον χρόνο: είναι για να «πιάνουμε το νήμα» από σημεία που βρίσκονται έξω απ’ την τεχνητή πρόκληση «κατάστασης εξαίρεσης» που παιδεύει κόσμο και κοσμάκη σε πολύ βασικά της καθημερινής ζωής. Οφείλουμε ωστόσο να βγαίνουμε, με την ιστορική έννοια της εξόδου, απ’ τον βάλτο. Μόνο έτσι μπορούμε να τον δούμε σαν «εξωτερική κατάσταση», και άρα να τον «καταλάβουμε» για να τον αντιπετωπίσουμε.

Όσες/όσοι έκαναν τον κόπο να δουν με προσοχή και κριτικό πνεύμα το/τα video για το Event 201 (περισσότερα στους σχολιασμούς μας στις 29, 30 και 31 Μάρτη) θα έπρεπε να προσέξουν ανάμεσα στα άλλα και το εξής: βασικά στοιχεία του «σεναρίου» εκείνης της «άσκησης» για τον επερχόμενο ιικό Αρμαγεδώνα ήταν α) η μεγάλη φονικότητα του κορονοϊού (30%…), και β) πως εμβόλιο θα είναι αδύνατο να υπάρξει πριν από τουλάχιστον 18 μήνες.

Σ’ όλες τις συζητήσεις / ανταλλαγές ιδεών των «παικτών» εκείνης της «άσκησης», το τι θα έπρεπε να γίνει αυτούς τους 18 μήνες του βουλιάγματος του πλανήτη σ’ έναν ωκεανό φονικής μόλυνσης δεν απασχόλησε· εκτός, φυσικά, απ’ την υπόδειξη του ότι οι χρηματοδοτήσεις θα πρέπει να είναι όσες χρειάζονται για να γίνουν οι απαραίτητες έρευνες και να φτιαχτεί το εμβόλιο. Καταλαβαίνουμε το γιατί αυτό το τόσο δυσοίωνο και μακρόχρονο «κενό θανάτου» για την ανθρωπότητα βρισκόταν έξω απ’ τις έγνοιες των ceo διάφορων πολυεθνικών που ήταν οι «παίκτες»: αν ο Ιός ο Αναμενόμενος εμφανιζόταν, αυτό το «κρίσιμο διάστημα / θέμα» θα το αναλάμβανε η μορφή – κράτος. Επιβάλλοντας την κοινωνική αποδιάρθρωση / αναδιάρθρωση με τον τρόπο που ξέρει: δια της βίας.

Αν, ωστόσο αντιμετωπίζει κανείς το Event 201 περισσότερο σαν προπαγανδιστική εκστρατεία και λιγότερο σαν «πραγματική άσκηση» και, επιπλέον, σαν «εκροή» του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και όχι απλά των Gates & co., τότε η «σιωπηλή» ανάθεση στη μορφή – κράτος του καθήκοντος της κοινωνικής αποξένωσης (social distancing…) δεν είναι απλά μια οργανική λεπτομέρεια, οργανική μεν λεπτομέρεια δε, στον τρόπο που οι τεχνολογικές / καπιταλιστικές αιχμές επιταχύνουν την «επαναστασή» τους. Κι αυτό επειδή (όπως δείχνει η στοιχειώδης εμπειρία των ανθρωπινων κοινωνιών) εάν ένα πραξικόπημα πετύχει (γίνει αποδεκτό) τότε οι πραξικοπηματίες έχουν μπροστά τους έναν καινούργιο «δρόμο».

Εν τω μεταξύ παραμένει κι αυτό το ερώτημα: θα ήταν βολικότερος ένας κορονοϊός – σκοτώστρα, με θνησιμότητα 30%, σε σχέση με τον «φλώρο» τσαχπίνη covid-19; Μελετώντας, ως τώρα, τόσο τις προδιαγραφές του συμπλέγματος όσο και τα «επιχειρήματα» που χρησιμοποιούν οι κατά τόπους λακέδες (εκπρόσωποι της μορφής – κράτους) για να «δικαιολογήσουν» την παραβίαση όλων των συνταγματικών προβλέψεων των ίδιων των κρατών τους, το συμπέρασμά μας είναι ότι: πιθανότατα θα βόλευε (με την έννοια ότι δεν θα μπορούσε κανείς να έχει αμφιβολία για την σωτηρία μέσω της αυτοφυλάκισής του όταν παντού κυκλοφοράει ο μαύρος χάρος)· ωστόσο, μετά τον αρχικό αιφνδιασμό (που μπορεί εύκολα να εντοπιστεί…) έχουν καταφέρει (τόσο οι κρατικοί λακέδες όσο και το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα) να «αποκομίσουν τα μέγιστα» απ’ τον φλούφλη covid-19 τερατολογώντας και δημαγωγόντας ασύστολα για την δήθεν επικινδυνότητά του. Δημιουργήθηκε, υποθέτουμε ότι το έχετε καταλάβει, μια Εικονική Αποκάλυψη (στη θέση της «κανονικής») που ουσιαστικά «κάλυψε» τις ανάγκες τόσο των κρατών (για την κοινωνική αποδιάρθρωση και τον έλεγχο) όσο και των εταιρειών.

Η μόλυνση σαν οικονομικό / πολιτικό event 2

Δευτέρα 13 Απρίλη. Ωστόσο στις αρχές του 2020 ΔΕΝ είχε ετοιμαστεί ακόμα το κατάλληλο manual! (Το καταλαβαίνει κανείς ακόμα και απ’ το Event 201, στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη…). O covid-19 «έσκασε» πιο νωρίς απ’ όσο «θα έπρεπε»!! Πιθανόν το 2021, ένα χρόνο μετά, το timing να ήταν καταλληλότερο: δεν θα βούλιαζε το μεγαγεγονός των ολυμπιακών, και θα είχε υπάρξει ίσως μια καλύτερη προετοιμασία (μεταξύ εκείνων που έχουν πρόνοια, από καπιταλιστική άποψη). Σε κάθε περίπτωση, εξαιτίας του αιφνιδιασμού, και εξαιτίας του «ατυχήματος» ο covid-19 να εμφανιστεί στο νο 1 καπιταλιστικό κράτος του πλανήτη και όχι στην σιέρα λεόνε (όπως θα ήταν προτιμότερο…) έχει υπάρξει απ’ την μια μεριά αρκετός (βίαιος) αυτοσχεδιασμός των κρατών· και απ’ την άλλη μια υπόγεια (και πολιτικοποιημένη μόνο σ’ ένα ελάχιστο ποσοστό της) κακοπιστία εκ μέρους ικανού μέρους των υπηκόων.

Μια σοβαρή ένδειξη του ότι έγινε «ατύχημα» θα μπορούσε κάποιος προσεκτικός αναγνώστης να την διαπιστώσει στο άρθρο του Gates στη χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή». Με κάποια ανομολόγητη (;) πίκρα ο ισχυρότερος γιατρός του κόσμου, «απομονωμένος» σε κάποια απ’ τις χλιδάτες βίλες του, επιμένει στο «φιλάνθρωπο» σενάριο του Event 201 – και ανησυχεί που το πράγμα δεν πάει έτσι:

… Ο covid-19 δεν έχει πλήξει ακόμη πολλές χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος. Δεν είμαστε βέβαιοι για ποιον λόγο. Αλλά αυτό που ξέρουμε [από πού το ξέρετε ρε μπάρμπα;] είναι ότι η ασθένεια τελικά θα εξαπλωθεί ευρέως σε αυτά τα έθνη, και χωρίς περισσότερη βοήθεια, τα κρούσματα και οι θάνατοι θα είναι πιθανώς χειρότερα από οτιδήποτε έχουμε δει μέχρι στιγμής. Σκεφτείτε το εξής: ο covid-19 έχει κατακλύσει πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, αλλά τα νούμερα δείχνουν ότι ακόμα και ένα νοσοκομείο του Μανχάταν έχει περισσότερα κρεβάτια εντατικής φροντίδας από τις περισσότερες αφρικανικές χώρες. Εκατομμύρια θα μπορούσαν να πεθάνουν…

Ο συγκεκριμένος αλτρουϊσμός δείχνει να ζει (προς το παρόν;) σε κάποια απόγνωση: οτιδήποτε κι αν χρειαστούν οι «περισσότερες αφρικανικές χώρες» το έμπειρο στον covid-19 Πεκίνο είναι πιο κοντά απ’ την έδρα της microsoft και την Ουάσιγκτον! Λογικά ο Gates θα πρέπει να το έχει καταλάβει… Όμως για λόγους που δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς, όλα τα “υγιεινιστικά” κόλπα του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος θα ήταν ευκολότερο να επιβληθούν (και να τσεκαριστούν) στον “τρίτο κόσμο” (αυτή φαίνεται πως ήταν η ελπίδα…), έτσι ώστε να έρθουν εξελιγμένα στις μητροπόλεις. Τώρα; Τώρα, από μια αναποδιά της ιστορίας, πρέπει να εφαρμοστούν κατευθείαν σ’ αυτές. Ανώριμα όχι μόνο από τεχνική αλλά και από πολιτικο-ιδεολογική άποψη….

Υπάρχουν διάφορα επιμέρους περιστατικά που σκιαγραφούν ικανοποιητικά τόσο την γελοιότητα όσων τυραννούν την ζωή μας, όσο και τους πραγματικούς τους στόχους (πολύ μακριά απ’ την καλή μας υγεία!…). Για παράδειγμα: θυμάστε το «imperial college» του Λονδίνου; Είναι καθοδηγητής και του εντόποιου αρχι-ιερέα της «προσευχής των 6.00». Είχαμε προσπαθήσει να το φτύσουμε (για να μην το ματιάσουμε φυσικά!) στις 28 Μάρτη (οι τρομοκράτες!). Μια μέρα νωρίτερα οι 47 «ειδικοί» του (τα πιο καλοπληρωμένα άλογα της αγγλικής «επιστήμης») είχαν ανακοινώσει το σοφό τους πόρισμα, που διέτρεξε σαν αστραπή όλον τον μηντιακό πλανήτη, ότι αν δεν ληφθούν μέτρα θα πεθάνουν 40 εκατομμύρια (το «σενάριο» του Event 201 ήθελε 65 εκατομμύρια νεκρούς)· ενώ αν ληφθούν αυστηρά μέτρα θα πεθάνουν … 1,3 εκατομμύρια…

Μετά από σχεδόν 4 μήνες κλιμακωτών δικτατορικών μέτρων και άφθονης κρατικής βίας σε πολλά μέρη του πλανήτη (σαν κι αυτά που ήθελαν οι ειδικοί του imperial college), δηλαδή ακριβώς μ’ αυτά τα «δεδομένα» που (υποτίθεται ότι) έβαλαν στους υπολογιστές τους για να τους ξεράσουν το εντυπωσιακό νούμερο 1.300.000, οι νεκροί του covid-19 παγκόσμια είναι λιγότεροι απ’ τους μισούς του κατώτερου ορίου μιας συνηθισμένης, κλασσικής επιδημίας γρίπης… Αυτό το κατώτερο όριο θανάτων από επιπλοκές της γρίπης είναι 250.000, και οι νεκροί του covid-19 ως χτες ήταν 113.000…. Ενώ παραμένει ισχυρή η πιθανότητα, εξαιτίας της «δημιουργικής λογιστικής θανάτου» που ασκούν πλέον συγχρονισμένα όλα τα κράτη, ότι οι πραγματικοί νεκροί που οφείλονται σε επιπλοκές της μόλυνσης απ’ τον covid-19 (και όχι σε άλλες αιτίες) μπορεί να είναι λιγότεροι από 20 ή και 15 χιλιάδες…. Παγκόσμια….

Θυμάται κανείς ότι το μόνο «ειδικό» που κατέχουν αυτοί οι προφέσσορες είναι το «κύρος» που προσθέτουν στην τρομοκρατία; Όχι. Την δουλειά τους την έκαναν και την κάνουν πάντως.

Η μόλυνση σαν οικονομικό / πολιτικό event 3

Δευτέρα 13 Απρίλη. Μ’ αυτά τα δεδομένα θα έπρεπε ωστόσο να υπάρχει ένα σοβαρό ερώτημα στα μυαλά των υπηκόων: όλα αυτά ΓΙΑΤΙ; WHY? Η καταστολή για την χαρά της καταστολής; Οι οικονομικές συνέπειες του πραξικοπήματος έτσι, για την πλάκα; Το δήθεν «επιχείρημα» πως όλα αυτά γίνονται για το καλό των δημόσιων συστημάτων υγείας, για να μην «καταρρεύσουν», που ακούγεται απ’ το Λονδίνο και το Παρίσι ως την Αθήνα και το Νέο Δελχί είναι ακραία χοντροκομμένο· έως βλακώδες. Κι αν η πειστικότητά του δείχνει κάτι, δεν είναι βέβαια το ότι ισχύει, αλλά την δύναμη της καθεστωτικής προπαγάνδας και την αδυναμία της σκέψης των υποτελών. Συντονισμένη κατάργηση των «δημοκρατικών» συνταγμάτων επειδή «δεν μπορούμε να φτιάξουμε τα απαραίτητα κρεβάτια εντατικής»; Δεν είναι γελοίο, είναι πολύ χειρότερο!!!

Αυτό το ρημάδι «ΓΙΑΤΙ;» δεν μπορεί να απαντηθεί ούτε συνωμοσιολογικά (ευτυχώς!) ούτε φαινομενολογικά. Η μόνη ρεαλιστική απάντηση μπορεί να βρεθεί μέσα στην κριτική της πολιτικής οικονομίας του καπιταλισμού· μέσα απ’ την επίγνωση της καπιταλιστικής κίνησης στην 4η τεχνική «επανάσταση». Αφού δεν είναι «τα τμήματα εντατικής» των νοσοκομείων που θα επωφεληθούν απ’ όλη αυτή την ιστορία (και πώς στο διάολο θα ήταν δυνατόν;) θα πρέπει να υπάρχουν άλλοι, που αντιστοιχούν στην κεφαλαιακή κλίμακα και ένταση του γενικευμένου πραξικοπήματος!

Μπορεί να έχουν αποδειχθεί περιθωριακές οι δικές μας προσπάθειες να δείξουμε ΕΓΚΑΙΡΑ αυτήν την καπιταλιστική κίνηση, την κλίμακα, την ένταση και τα χαρακτηριστικά της εξελισσόμενης αναδιάρθρωσης, έχουμε όμως υποχρέωση να τις τιμούμε. Να λοιπόν, ανάμεσα σε άλλα, τι γράφαμε πριν 2 και βάλε χρόνια, υπό τον τίτλο η ελεγχόμενη καλλιέργεια του κοινωνικού (cyborg 11, Φλεβάρης του 2018), σε ένα κείμενο που αφορούσε μια πρώτη προσέγγιση των data ως της καινούργιας «πρώτης ύλης» για την καπιταλιστική συσσώρευση / εκμετάλλευση:

… Χάρη στη γενικευμένη και εθελοντική dat-oποίηση των κοινωνικών σχέσεων, ηθών, συμπεριφορών, πρακτικών, για πρώτη φορά όχι μόνο στην καπιταλιστική αλλά και στην ανθρώπινη ιστορία, οτιδήποτε έχει θεωρηθεί ιδιωτική υπόθεση παραδίδεται στην καταγραφή και στην συσσώρευση. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία αυτό που λέγεται σχέση αποκτάει μια ειδικού τύπου υλικότητα, “αόρατη” μεν με όρους ανθρώπινων αισθήσεων, αλλά πολύ χειροπιαστή απ’ τις κατάλληλες μηχανές, αποθηκεύσιμη και, κυρίως, επεξεργάσιμη. Πέρα από κάθε άλλη μορφή πρώτης ύλης, ο καπιταλισμός κατάφερε να φτιάξει, να διαδόσει και να εμπεδώσει την δημιουργία μιας κοινωνικής πρώτης ύλης ενιαίου τύπου, ενιαίας κωδικοποίησης, ενιαίας διαχείρισης: bytes.

Ήδη έχουν φανεί τρεις τουλάχιστον δυνατότητες που ανοίγονται για τον καπιταλισμό μέσα απ’ αυτήν την μηχανοποίηση / dato-ποίηση του κοινωνικού:
– Η διαρκής κατασκευή της συναίνεσης, της υπακοής και του απροσανατολισμού με μηχανικά μέσα, που φαίνονται όμως “ανθρώπινα”, για να είναι πιο πειστικά. Τα λεγόμενα social media είναι το ως τώρα βασικό πεδίο άσκησης αυτής της δυνατότητας από διάφορα αφεντικά. Υποθέτουμε ότι μελλοντικά θα εξελιχθούν ακόμα περισσότερο.
– Το ισόβιο φακέλλωμα και αυτο-φακέλλωμα των υπηκόων, του καθενός χωριστά.
– Η βιο-πολιτική διαχείριση πληθυσμών μαζικά: με όρους αγέλης ή/και θερμοκηπίου.

…

Τώρα αυτά δεν τα προβλέπουμε πια. Τα ζούμε. Σε «πραγματικό χρόνο» που θα έλεγαν και οι νεωτεριστές γλωσσολόγοι της εξουσίας…

(φωτογραφία: Αφού η αστυνομία θεωρείται εύλογα υπεύθυνη για το σύστημα υγείας – το αγγλικό εν προκειμένω – γιατί να μην είναι και για άλλα;)

Όπως τα λέμε…

Κυριακή 12 Απρίλη. Είναι να κτυπάει κανείς το κεφάλι του στον τοίχο. Υπάρχουν ακόμα τόσοι πολλοί, και μάλιστα γερμανοί υπήκοοι (που υποτίθεται ότι εξάπτoνται ιδιαίτερα με την τύχη των προσωπικών δεδομένων τους) που ΔΕΝ ξέρουν ότι όταν χρησιμοποιούν οποιαδήποτε ηλεκτρονική συσκευή και, ακόμα, περισσότερο τα κινητά τους, τα data τους ΔΕΝ υποκλέπτονται υποχρεωτικά απ’ τους παραλήπτες ή/και τους αποδέκτες των επικοινωνιακών σημάτων τους, αλλά (και) απ’ τους τεχνικούς «ενδιάμεσους»; Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι τύποι που δεν ξέρουν ότι ο «προσδιορισμός της θέσης» ενός κινητού, καθώς και η «ταυτότητά» του εκτίθενται αυτόματα, ακόμα κι αν αυτό είναι κλειστό, και ότι γι’ αυτό δεν χρειάζεται να τους ζητήσει κανείς την άδεια, μιας και όποιος τα θέλει να βρίσκει χωρίς καν να το καταλαβαίνουν; Τον Snοwden τον ξέρουν; Τον ξέχασαν; Υπάρχουν «ανήσυχοι για τα προσωπικά τους δεδομένα» που δέχονται να τους παρακολουθούν ψηφιακά ακόμα και στον ύπνο;

Κι όμως, υπάρχουν… Το γερμανικό Robert Koch Institut που είναι η «ιατρική ναυαρχίδα» (δηλαδή νομιμοποίηση) των απαγορεύσεων και των περιορισμών στη γερμανία στο όνομα του covid19, με το θράσος που έχει αποκτήσει σαν «στρατηγός», προχώρησε στο επόμενο βήμα. Κάλεσε τον «εθελοντισμό» των γερμανών για να τους φακελώνει ψηφιακά (δεν το φώναξε έτσι, δυνατά…)

Κι αυτοί; Μια πρώτη μάζα εθελοντών ξεπέρασε τις προσδοκίες του R.K.I. (όπως λέει το ίδιο), αν και αυτό το νούμερο είναι μόνο η αρχή: μέσα σε δυο μέρες απ’ την κυκλοφορία της εφαρμογής, 160.000 (λέει το R.K.I.) κινητά (συγγνώμη: χρήστες…) την κατέβασαν… Εθελοντικά βέβαια.

Εντάξει, δεν θα κοπανήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο… Θα το κοπανήσουν αυτοί….

Πρόλογος στον οικοφασισμό;

Κυριακή 12 Απρίλη. Το μέλλον είναι ήδη εδώ. Δεν έφτασε σταδιακά, στο ρυθμό της ανόδου της στάθμης της θάλασσας, ούτε σύμφωνα με την πρόοδο που έχει ανακοινωθεί από κάποιο μαθηματικό μοντέλο. Ήρθε σαν μια τσεκουριά και (όπως παραδόξως θα έπρεπε να περιμένουμε) με τον πιο απρόβλεπτο τρόπο. Το μέλλον δεν είναι πια μέσα σε 30 χρόνια, είναι τώρα, και η χρονομηχανή δεν είναι καμιά εφεύρεση εργαστηρίου, αλλά το αποτέλεσμα ενός συνόλου από διαδράσεις που συμπεριλαμβάνουν από την οικολογική καταστροφή και τις αλυσίδες παραγωγής και διανομής της αγροβιομηχανίας, έως τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης και περικοπών στην υγεία ή τον πολλαπλασιασμό της ποσότητας και της ταχύτητας των διασυνδέσεων σε γη, θάλασσα και αέρα. Το μέλλον εμφανίστηκε αιφνιδίως, αν και όχι ακριβώς χωρίς να ειδοποιήσει.

Ενώ έχουμε βουτήξει σε μια δυστοπία, σίγουρα μια από τις απόψεις κοινής λογικής που περισσότεροι μοιράζονται είναι το “πρέπει να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία”. Ξαφνικά έχει γίνει ηγεμονική μια εκδοχή sui generis του όσο – χειρότερα – τόσο – καλύτερα, και τόσο η ίδια η κρίση όσο και ο χειρισμός της μέσω της διαταγής για το γενικό εγκλεισμό και τον περιορισμό των δικαιωμάτων έχουν μετατραπεί σε μια ευκαιρία για την “αποανάπτυξη”, για την “αλλαγή των ζωών μας”, για το “κατέβασμα των ρυθμών”… λες κι αυτή η στιγμή μπορεί με κάποιο τρόπο να γίνει το εφαλτήριο προς μια αλλαγή.

Η πρώτη ερώτηση είναι προφανής: γίνεται μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης να είναι μια ευκαιρία για κάτι διαφορετικό από τη διαιώνισή της ή τη διατήρηση -αύξηση των αυταρχικών μέτρων; Δεν αρνούμαι εδώ την ανάγκη για προληπτικά υγειονομικά μέτρα. Μπορώ ακόμη και να κατανοήσω τις συνεχείς αλλαγές κριτηρίου των αρχών, αναπόφευκτες όταν το αιφνίδιο – αν και όχι απαραίτητα απρόβλεπτο – εισβάλει σε ένα κόσμο πατριαρχικών θεσμών που υπερηφανεύονται για το ότι έχουν τα πάντα υπό έλεγχο. Αλλά το ότι η πραγματικότητα που ζούμε μας επιβάλλει την υιοθέτηση κάποιων ανεπιθύμητων μέτρων δεν σημαίνει πως η σύζευξη μεταξύ μιας καταστροφής και μιας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης ευνοημένης από αυτή την καταστροφή μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για μια αλλαγή προς το καλύτερο. Το πιο πιθανό είναι το αντίθετο. 

Θα έπρεπε ήδη να μας ανησυχεί το ίδιο το κλίμα που παράγεται γύρω από αυτή τη διαμόρφωση μιας εθνικής ενότητας, οικοδομημένης με βάση τον εγκλεισμό, και που ξαφνικά λειτουργεί ως ένας νέος κανόνας κοινωνικής αναγνώρισης. Πέρα από τις ταξικές διαφορές, που ήδη έχουν καταγγελθεί, ή τις ακραίες καταστάσεις όπως εκείνες των γυναικών που βρίσκονται φυλακισμένες με τον βασανιστή τους, ή τους άστεγους που ζουν στο δρόμο – πραγματικότητες που αφθονούν σε μια συγκυρία που οι βάσκες φεμινίστριες έχουν χαρακτηρίσει ως μια κρίση της φροντίδας -, η ψυχική κατάσταση που προκαλείται γύρω από τον εγκωμιασμό του εγκλεισμού έχει μια σειρά ανησυχητικές  πλευρές.

Αν και η επίσημη εκδοχή του #Μένουμε σπίτι έχει επικεντρώσει στη φροντίδα του υγειονομικού προσωπικού και την προστασία των πιο ευπαθών πληθυσμών, γύρω από αυτήν αναπτύσσονται άλλα φαινόμενα που καλό θα ήταν να μην τα υποτιμήσουμε. Από τη μια, ο χαζοχαρούμενος ακτιβισμός “Hello Kitty”, που μέσω μιας σκόπιμης μπανάλ εξοικείωσης με την κατάργηση των δικαιωμάτων και μέσω της πρακτικής σούπερ φανταστικών παιχνιδιών, τραγουδιών, χορών, ημερολογίων και άλλων διαφόρων αναπαραστάσεων, έχει οικοδομήσει μια ροζ εκδοχή coach του μαζικού εγκλεισμού του πληθυσμού (και δεν εννοούμε με αυτό πως δεν πρέπει να έχουμε αίσθηση του χιούμορ ή να αναζητούμε την αξιοπρέπεια και τη χαρά, ακόμη και στις πιο σκληρές στιγμές. Μιλάμε για την ολοκληρωτική αποπολιτικοποίηση και άρνηση της εγγενούς σύγκρουσης που σημαίνει η ακραία στιγμή που ζούμε.)

Aπό την άλλη, ο σπλάτερ ακτιβισμός κάποιων άλλων – που συμπίπτει σε μερικές περιπτώσεις με εκείνες τις φασιστοτάσεις που απαιτούν δημοτικές πολιτικές σεκιουριτάδικου χαρακτήρα – οι οποίοι επιδεικνύουν ένα άγρυπνο πάθος για την παρακολούθηση των ζωών των άλλων. Αν τα δύο άκρα, εκείνο της ευτυχούς αυτοπειθαρχίας κι εκείνο που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε βιοπολιτικό αυταρχισμό των άγρυπνων φρουρών ασφαλείας, συγκροτούν μια ταυτότητα γύρω από μια κοινή τραγική εμπειρία όπως αυτή που ζούμε, η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει τα πιο εφιαλτικά φουτουριστικά σενάρια.

Εκτός από αυτές τις ανθρωπολογικές μεταλλάξεις, αυτή η απαγόρευση κυκλοφορίας που ζούμε δεν είναι καλή και δεν μπορεί να θεωρηθεί με κανένα θετικό πρόσημο, τόσο λόγω της αιτίας της όσο και για το επερχόμενο ωστικό κύμα που θα προκαλέσει. Κατά πρώτον, επειδή είναι η πολυαιτιακή συνέπεια ενός συνόλου πολιτικών – στους τομείς της υγείας, διατροφής, οικολογίας, βιομηχανίας, τουρισμού – που επιβλήθηκαν και εφαρμόστηκαν συνειδητά σε παγκόσμιο επίπεδο και που αυτή τη στιγμή έχουν δείξει την εξαιρετικά υψηλή καταστροφική ικανότητα που μπορούν να κατακτήσουν όταν συνδυάζονται μεταξύ τους. Κατά δεύτερον, επειδή καθιερώνει ένα μηχανισμό χειρισμού που ίσως τώρα να φτάσει να θεωρηθεί αναπόφευκτος, αλλά που, αν μετατραπεί σε ένα παραδειγματικό προηγούμενο, μπορεί να προκαλέσει κοινωνικές μετακινήσεις ιδεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα, που από τώρα και στο εξής δεν θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ανύποπτους, και που πολύ πιθανά θα μπορούσαν να επιταχύνουν την πρωτοφασιστική καμπύλη.

Η πανδημία έχει ανοίξει τρία κουτιά της Πανδώρας μαζί. Το πρώτο, την υλικότητα του καπιταλιστικού αφανισμού μέσω της  μολυσματικής μετάδοσης, των θανάτων και της βαθιάς τρωτότητας των θεσμών του υποκράτους πρόνοιας. Το δεύτερο, που λειτουργεί ως μεταφορά, με τον ιό να μετατρέπεται σε ένα αφήγημα της θανατηφόρας ταχύτητας των λογικών του κεφαλαίου, αλλά όπου “ο κίνδυνος είμαστε εμείς” και όπου το να κρατήσουμε μακριά και να ελέγξουμε τον ιό σημαίνει να κρατήσουμε μακριά και να ελέγξουμε τον πληθυσμό. Και το τρίτο, το πρότυπο αυταρχικής διαχείρισης, με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης ως το μόνο δυνατό χειρισμό υπέρ της δημόσιας υγείας.

Αυτή η τριάδα, που καθιερώθηκε σε τούτη τη στιγμή ως μια ολοκληρωτική και αναπόσπαστη πραγματικότητα, μπορεί να μας έχει φέρει τον οικοφασιστικό, ή το λιγότερο, τον οικοαυταρχικό κίνδυνο πιο κοντά από ό,τι περιμέναμε. Ξέροντας πως αυτό που ζούμε θα σημαδέψει βαθιά την συλλογική ψυχολογία και θα προκαλέσει μια μετακίνηση των συναισθημάτων και της ματιάς εκατομμυρίων ανθρώπων, η έκκληση στην δημόσια υγεία και στην υπεράσπιση της ζωής μπορεί εύκολα να μετατραπεί στο άλλοθι ενός συλλογικού πνεύματος που αποδέχεται την ενδυνάμωση των συνόρων, την διεύρυνση των αστυνομικών αρμοδιοτήτων, ακόμη περισσότερους περιορισμούς στην πρόσβαση στην ιδιότητα του πολίτη ή στην δημόσια υγεία (όπως ήδη κάνει το ακροδεξιό κόμμα VOX), όλα αυτά ως αναπόφευκτα μέτρα στο όνομα του κοινού, μεγαλύτερου καλού.

Αν αποδεχτούμε αυτή τη στιγμή ως μια ιδρυτική πράξη αντί να δημιουργήσουμε ένα κλίμα αντίδρασης, αμφισβήτησης και αποδόμησής της, θα είναι σαν να αποδεχόμαστε τη συμμετοχή μας σε ένα γεγονός, που πανεύκολα θα χρησιμοποιηθεί ως θετική αναλογία για αυταρχικές διαδικασίες Προφανώς, οποιοσδήποτε αγώνας έχει ως αφετηρία πάντα μια δεδομένη και όχι επιλεγμένη πραγματικότητα, αλλά τα διαβάσματα και οι λέξεις έχουν σημασία, και δεν χρειάζεται να “εκμεταλλευτούμε τη στιγμή” αλλά να θέσουμε από τώρα ένα “ποτέ πια” που θα αμφισβητεί και θα επιτίθεται τόσο στην λογική του συστήματος που μας έχει φέρει ως εδώ – και που  συγκεντρώνεται σε επιβεβλημένες πολιτικές που εφαρμόζονται τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο -, όσο και στην αυταρχική διαχείριση, που μπορεί σήμερα να θεωρείται ένα αναγκαίο κακό, αλλά που πρέπει να καταγγελθεί οπωσδήποτε ως ένα κακό (και όχι ελάσσον), καρπό ενός άλλου μεγαλύτερου κακού.

 Το μέλλον είναι ήδη εδώ, ο παράγοντας κινδύνου είναι το κεφάλαιο, και η στρατιωτικοποίηση των ζωών μας μόνο μπορεί να σημαίνει τον πρόλογο του οικοφασισμού.

Miguel Martin (απ’ τον πλανήτη spain – μετάφραση A.)

(φωτογραφίες: η «ζύμωση» έχει αρχίσει…)

Το κοινωνικό εργοστάσιο υπό κατοχή

Κυριακή 12 Απρίλη. Είναι τέτοια τα όπλα (και τα «συνθήματα») του υγιεινιστικού καπιταλιστικού πραξικοπήματος και, επιπλέον, του πως θα συνεχιστεί (μεταξύ άλλων και σαν βίαιη κλιμάκωση της «συμμετοχικής επιτήρησης») ώστε κουρελιάζονται οι, ας τις πούμε έτσι, «ιδεολογικές σταθερές» (των όποιων αντιθέσεων ή και συγκρούσεων) που στην συντριπτική τους πλειοψηφία κατάγονται απ’ τον 20ο αιώνα (αν όχι ακόμα νωρίτερα). Υπάρχουν πολλές άμεσες αντιδράσεις ή και αντιστάσεις. Τολμάμε να τις πούμε ζωϊκές: όταν έχει ανοιξιάτικη λιακάδα, παντού σ’ αυτόν τον πλανήτη, είναι αμφίβολο αν υπάρχει μέλος του είδους μας (και πολλών ακόμα ανώτερων θηλαστικών…) που δεν νοιώθει την ανάγκη και την επιθυμία να λιαστεί… (Το ότι υπάρχουν ακόμα και σοβαροί λόγοι καλής υγείας γι’ αυτό είναι κάτι που το προσπερνάμε: στην υγιεινιστική δικτατορία υπάρχουν άφθονοι «ειδικοί», ατζέντηδες του βιοπληροφορικού κάτεργου, που κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεχάσει το είδος μας ακόμα και τα πιο βασικά…)

Το πιο συγγενικό, το πιο κοντινό σ’ αυτήν την εύλογη και απόλυτα δικαιολογημένη ζωϊκή αντίδραση είναι ο μόνιμος προσανατολισμός του φυλακισμένου στην απόδραση. Ενώ ακόμα κι αυτό το τελευταίο αναγνωρίζεται σαν λογικό (ή φυσιολογικό) παρότι προσβάλει όλο το οικοδόμημα του «συνετισμού – μέσω – εγκλεισμού», η βόλτα στον ήλιο έχει κηρυχτεί αυτόν τον καιρό όχι απλά εκτός νόμου αλλά – έτσι διατάσσουν τ’ αφεντικά εδώ κι εκεί, υποθέτουμε ανάλογα με την “θέση” τους στην κρίση / αναδιάρθρωση… – εκτός κοινωνικής ευθύνης και ηθικής! Το ίδιο, φυσικά, ισχύει για το κολύμπι στη θάλασσα: αυτό που δεν θα απαγορευόταν ούτε σε κανονικές πολεμικές συνθήκες τώρα θεωρείται το έσχατο σημείο της «παραφροσύνης»: θεωρείται κακό παράδειγμα! Θα υπέθετε κανείς ότι η τρέχουσα «κρατική ιατρική συμβουλή» είναι η ζωή σε κατακόμβες· και, φυσικά, σε ατομικά κελιά. Αλλά όχι, δεν είναι αυτή η συμβουλή, για καθαρά τεχνικούς λόγους: στις κατακόμβες ΔΕΝ πιάνουν τα κινητά / ρουφιάνοι…

Όχι λοιπόν. Οι άμεσοι και έμμεσοι εκπρόσωποι του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος δεν θέλουν να μας στερήσουν την βόλτα στον ήλιο για πάντα. Θέλουν να μας κλέψουν όλη την κοινωνική ζωή «για λίγο». Πρώτον για να μας αποδείξουν ότι μπορούν να το κάνουν όποτε θέλουν («για το καλό μας» φυσικά), και δεύτερον για να μας την επιστρέφουν λίγο – λίγο, πότε – πότε, σε υγιεινιστικά ασφαλείς δόσεις· και πάντα μέσα στο Νεο Πανοπτικό. Δεν θέλουν το κακό μας· θέλουν το δικό τους καλό, που περνάει υποχρεωτικά (και ισοπεδωτικά) μέσα απ’ την «εθελοντική» προσαγωγή μας στην καθολική, αλγοριθμική, ψηφιακή φυλακή. Δεν θέλουν να μας σκοτώσουν (σ’ αυτή τη φάση, για την επόμενη βλέπουμε…)· θέλουν να μας σπάσουν. Δεν θέλουν να συμφωνήσουμε μαζί τους· θέλουν να παραδοθούμε.

(φωτογραφία: 1,5 μέτρο ή 3 ή 4 ή 10 απ’ το πλησιέστερο δείγμα του είδους σου· και μίλια μακριά απ’ τον εαυτό σου. Σχίζο, σχίζο!!!)

Με το ένα πόδι…

Κυριακή 12 Απρίλη. Μέσα σ’ αυτήν την άμεση αντίδραση, την αντίδραση της ζωής, υπάρχει ένα κοινωνικό υποσύνολο που αξίζει ιδιαίτερης προσοχής: οι ηλικιωμένοι, συχνά με «υποκείμενα νοσήματα» που ωστόσο περπατούν ή/και αυτοεξυπηρετούνται… Πρόκειται, υποτίθεται, γι’ εκείνους κι εκείνες που χρησιμοποιούνται σαν άλλοθι για την γενική, καθολική πειθάρχηση. Κι όμως, απανωτά περιστατικά, και όχι μόνο στο ελλαδιστάν, δείχνουν ότι πολλοί ηλικιωμένοι / ες έχουν μια ενδιαφέρουσα «ανοσία»: απέναντι στην «απειλή του θανάτου»…

Δεν είναι καθόλου παράδοξο. Αυτοί κι αυτές που βρίσκονται (από βιολογική έστω άποψη) «στη δύση της ζωής τους», που έχουν κηδέψει φίλους και συγγενείς ακόμα και με λιγότερα χρόνια ζωής, έχουν τον δικό τους εσωτερικό διάλογο και λογαριασμό με την φθορά και τον θάνατο. Και σίγουρα είναι εξοικειωμένοι με την «ιδέα» ότι θα πεθάνουν· μάλλον σύντομα παρά αργά. Περιμένουν, ένδοξα ή άδοξα.

Είναι αυτές οι κοινωνικές φιγούρες που δεν έχουν κανένα παζάρι πια να κάνουν για να αποφύγουν το αναπόφευκτο· και δεν έχουν να ζητήσουν καμμία χάρη απ’ τον «μαύρο άρχοντα» με αντάλλαγμα να στερηθούν τις όποιες χαρές της ζωής απολαμβάνουν ακόμα. Μπορεί να είναι (και συχνά είναι) στριφνοί κι αχώνευτοι στις καθημερινές σχέσεις· γεμάτοι παραξενιές και εμμονές· άκαμπτοι και ισχυρογνώμονες λες και διεκδικούν ακόμα την απόδειξη κάποιας «ορθότητας» που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο απ’ τις συνήθειές τους· συνήθως αφόρητοι (αν δεν μπορείς “να πας με τα νερά τους”). Αλλά επίσης θέλουν να κάνουν τις βόλτες τους· να χασομερίσουν με συνομίληκους και γείτονες· να σχολιάσουν (και να «θάψουν») ότι θεωρούν ληξιπρόθεσμο δικαίωμά τους· να παίξουν με τα εγγόνιά τους (αν έχουν τέτοια) ή να χαζέψουν τα εγγόνια των γνωστών τους. Αν μπορούσαν να δώσουν έναν ορισμό της «ζωής στη δύση της» θα περιλάμβανε όλα όσα τους απαγορεύει το υγιεινιστικό πραξικόπημα, αυτά και μόνο: τους σκοτώνει για να ζήσουν υποτίθεται!

Αυτοί κι αυτές, προκειμένου για τον θάνατο, δεν θέλουν (ούτε καταδέχονται πια να πιστέψουν) την αθανασία (εντός πολλών εισαγωγικών)· θέλουν, απλά, αν θα ήταν δυνατόν, ένα γρήγορο και χωρίς πόνο τέλος. Και οι χουντικοί του υγιεινισμού τους επιβάλλουν το μαράζι της «προστατευόμενης ζωντανής μούμιας»… Γιατί δεν έχουν όλα τα δίκια του κόσμου να αντιδρούν; Γιατί δεν έχει όλα τα δίκια με το μέρος του αυτός ο όποιος συμβιβασμός τους με τις εσχατιές της ζωής;

Στον αντίποδα ισχυροί υποστηρικτές της υγιεινιστικής δικτατορίας και οι ιδανικότεροι κήρυκες της αλγοριθμικής, ψηφιακής φυλακής, είναι οι … fit! Είναι αυτά τα εκατομμύρια των νέων ή/και μεσήλικων υποχόνδριων, που έχουν για πιο στενή τους φίλη τη νεύρωση για την «καλή υγεία» τους – εννοημένη, φυσικά, σαν οργανικό τμήμα του Εαυτού τους – Κεφάλαιο. Είναι όλοι και όλες που φοβούνται όχι απλά τον θάνατο σαν μη ζωή αλλά επιπλέον όλες τις παραδηλώσεις θανάτου που αγοράζουν μαζί με τα εμπορεύματα· όλες τις παραδηλώσεις της φθοράς που εσωτερικεύουν μαζί με την κατανάλωση. Είναι αυτά τα εκατομμύρια υπηκόων που ήδη φοβούνται τόσο και τόσα πολλά (ανομολόγητα συνήθως) ώστε οι κρίσεις πανικού έχουν γίνει μια μόνιμη postmodern πανδημία… Είναι αυτά τα εκατομμύρια των υποτελών που έχουν γιγαντώσει την εργαστηριακή ιατρική μέσα απ’ τα αλλεπάλληλα τσεκ απ για οτιδήποτε πιθανό ή απίθανο: νομίζουν ότι ο χρόνος χρυσώνεται… Και που, αφού χαπακώνονται έτσι κι αλλιώς για λόγους επιδόσεων, ευχαρίστως θα ντύνονταν με οποιαδήποτε ηλεκτρονική ψηφιακή συσκευή που θα τους εγγυόταν βελτίωση της απόδοσής τους. Είναι αυτοί που θυσιάζουν ακόμα στην “θεϊκή αθανασία” τους…

Για αυτό το είδος ανθρώπων (είναι οι πιο «δυναμικοί» πελάτες / θύματα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης) η κεφαλαιοποίηση των φοβιών τους με την μορφή της μεγα-τρομοεκστρατείας covid19 δεν είναι εχθρική αλλά μάλλον ένα είδος ελκυστικής, επιθυμητής μεγα-επένδυσης (που έρχεται απ’ τα πάνω): ο πραγματικός κόσμος είναι γεμάτος αρρώστιες, οπότε μείνε σε μόνιμη άμυνα! Γι’ αυτούς η μορφή-κράτος / γιατρός δεν είναι τυρρανική· είναι, αντίθετα, ο «πατέρας αφέντης» που επιβεβαιώνει ότι έχουν δίκιο όταν δεν ανέχονται ούτε τα χνώτα των άλλων· ή όταν τρώγονται με τα ρούχα τους… Η gigaπανδημία είναι η θεσπέσια gigaλάμψη του “κακού” που αυτοί κι αυτές πάντα ήθελαν να αποφύγουν – στην μικροκλίμακά του, ιδιωτικά… Και φυσικά, επειδή θεωρούν υγεία όχι την ζόρικη, αυτοσυναίσθηση του ζωντανού, αλλά τις εντυπώσεις που αφήνουν σε τρίτους για να εισπράτουν κάποιον έπαινο είναι οι φανατικότεροι πελάτες των «πιστοποιητικών» που θα τους δίνουν οι «ειδικοί» (δηλαδή οι μηχανές) από ‘δω και στο εξής. Στις οθόνες τους. On demand. Θα διαχωρίζονται αμέσως απ’ τους αρρωστιάρηδες…

Η αντίθεση ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο κοινωνικές φιγούρες δεν μπορεί να προσδιοριστεί ούτε με την στενή ούτε και με την πιο διευρυμένη έννοια των λέξεων «ταξικός ανταγωνισμός» (ο ηλικιωμένος ζάμπλουτος χαίρει πάντα μεγάλης εκτίμησης, όποια «παραξενιά» κι αν εκδηλώνει: ίσως επειδή έχει «πολλά ν’ αφήσει»…) Σε τελευταία ανάλυση αυτή η αντίθεση θα μπορούσε ίσως να αναλυθεί, ακόμα και σαν σύγκρουση, ανάμεσα σε δύο διαφορετικές ιστορικές φάσεις υπαγωγής των κοινωνιών στο κεφάλαιο και στις νόρμες του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εκδηλώνεται διάχυτα, ακόμα και με την βία, ψυχοσυναισθηματική ή και «φυσική».

Δεν είναι η εποχή για τα «τιμημένα γερατιά» της άλλοτε εντόπιας σοσιαλδημοκρατίας!.. Αυτές τις ηλικίες τις ξερνάει ήδη το βιο-πληροφορικό παράδειγμα· δεν πρόκειται να ενταχτούν ποτέ σ’ αυτό (ακόμα κι αν πρόλαβαν να χωθούν στα αντικοινωνικά social media)· δεν έχουν μέλλον· όπως θάλεγε κι ένας πρώην υπουργός «θα πεθάνουν σύντομα»… Είναι ο “παλιός κόσμος” (αν μετρήσετε τα χρόνια προς τα πίσω είναι ο κόσμος της 2ης βιομηχανικής επανάστασης…) που πρέπει να ξεπεραστεί το γρηγορότερο! Μικρό παράδειγμα το παρακάτω video (ευχαριστούμε τον Φ.)