Tag: Clash

Londons’s burning!

Δευτέρα 25 Ιούλη>> Στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιβλίο Υπο-κουλτούρα: το νόημα του στυλ ο Dick Hebdige περιγράφει γλαφυρά το πως το καλοκαίρι του 1977 η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας βασίλισσας της αγγλίας, σκωτίας, ουαλίας, βόρειας ιρλανδίας (κλπ κλπ) ψηνόταν απ’ την ασυνήθιστα μεγάλη ζέστη. Το διάσημο βρετανικό γκαζόν είχε γίνει καφέ, τα θεμέλια των ανακτόρων του Μπάκιγκχαμ έτριζαν απ’ τις διαστολές τους…. Όλα συνωμοτούσαν για κάτι Αποκαλυψιακό. Κι αυτό ακριβώς συνέβη: γεννήθηκε το punk…

Τώρα το Λονδίνο δεν ψήνεται – καίγεται κυριολεκτικά! Η ίδια όπως και τότε αυτού μεγαλειότης γερνάει μαζί με τα όνειρα αναβίωσης των βρετανικών μεγαλείων. Για πρωθυπουργός είναι υποψήφια με σοβαρές πιθανότητες εκλογής μια κυρία που θα κάνει κάθε άλλον γελωτοποιό στο ως τώρα Μεγάλο Δυτικό Τσίρκο να μοιάζει σαν φτηνός κομπάρσος.

Και η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί παρά να βουρκώνει (για το τώρα) και να θυμάται (το τότε): Clash (και η King’s Road…)

Poor Britannia…

Τετάρτη 23 Δεκέμβρη. Αν έχετε βαρεθεί τα χιλιοζεσταμένα χαζοχαρούμενα soundtrack για γιορτές που, άλλωστε, απαγορεύονται, τότε το παρελθόν έχει να σας προτείνει αυτό:

Κι αν πάλι νομίζετε πως πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο μια καινούργια εποχή των παγετώνων να ξεκινήσει απ’ την γηραιά Αλβιώνα (ίσως μαζί με ατέλειωτες ουρές φορτηγών) τότε να η θερμότητα κάποιων απ’ τα καλύτερα / χειρότερα τέκνα της:

Που σημαίνει: ποιός να ξέρει που σκάβουν πάλι οι τυφλοπόντικες της Ιστορίας; (Αν ακούσετε κάτι κάτω απ’ τα πόδια σας μην το μαρτυρήσετε… Κυκλοφορούν λογιών λογιών τσατσορούφιανοι…)

London…

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη. Είναι η στιγμή που χρειαζόμαστε ένα γερό αντίδοτο. Επειγόντως… Και κάμποσοι εκεί πάνω, στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας, το χρειάζονται. Σίγουρα. Κάτι δυνατό, κοφτό, αυθεντικό – κι αν είναι δυνατόν rock ‘n’ roll.

Προς το παρόν έχουμε κάτι παλιότερα. (Με τις ευχές μας).

Κι εδώ απ’ το project Rock against Racism, live στο Victoria Park του Λονδίνου, στις 30 Απρίλη του 1978. Εκείνοι κι εκείνες απ’ το κοινό που τότε ήταν 20 χρονών και τώρα είναι 60 πήγαν, άραγε, να ψηφίσουν τις τελευταίες εκλογές; Κι αν ναι που το έριξαν;

Και για τον ρατσισμό; Για τον ρατσισμό τι άποψη έχουν τώρα;

http://www.youtube.com/watch?v=UqJziLpnkEU

 

Quo Vadis?

Τετάρτη 9 Οκτώβρη. Boris Johnson, αυτό που βρίσκεται στον πάγκο δεν είναι το ποιος θα κερδίσει ένα ηλίθιο παιχνίδι ενοχοποίησης [blame game]. Αυτό που κρίνεται είναι το μέλλον της Ευρώπης, και του Ενωμένου Βασιλείου, όπως επίσης η ασφάλεια και τα συμφέροντα των λαών μας. Δεν θέλεις συμφωνία, δεν θέλεις παράταση, δεν θέλεις ακύρωση της εξόδου, πού πας;

Αυτά ξαπόστειλε χτες τιτιβίζοντας ο γνωστός Donald Tusk στον επίσης γνωστό Bor-Duk. Το τιτίβισμα έχει γίνει mainstream μέσο «άσκησης πολιτικής» (ως τεχνικής της εξουσίας) έτσι ώστε ήδη (θα) είναι εκατομμύρια εκείνοι που (θα) είναι σίγουροι ότι δεν υπήρχε ούτε πολιτική ούτε εξουσία πριν την εφεύρεση του twitter… Ναι, είναι αλήθεια: ζούσαμε σε σπηλιές, όπου δεν φτερούγιζε τίποτα άλλο εκτός από νυχτερίδες… Και τώρα έχουμε βγει στο φως…

Η ασταμάτητη μηχανή έχει, βέβαια (τι άλλο;) την ανάποδη πεποίθηση: πως όλα αυτά τα “μηνύματα” μέσα στον πληθωρισμό τους δείχνουν απλά την ασημαντότητα των “προσωπικοτήτων”, των βιτρινών της εξουσίας εδώ ή εκεί. Ωστόσο, “μηνύματα” σαν το πιο πάνω, αξίζει ίσως να αρχειοθετηθούν για μελλοντική χρήση.

Γιατί; Επειδή στη ζούγκλα (του καπιταλισμού) είναι πιθανό ότι οι ακαθαρσίες ενός ζώου δείχνουν την διαδρομή του. Κι έτσι, είτε πρόκειται για τον Bor-duk είτε για τους αντιπάλους του, η ψηφιακή συλλογή των κοπράνων αυτής της εποχής, μπορεί να είναι χρήσιμη για τους μελλοντικούς φυσιοδίφες.

Θα μείνεις ή θα φύγεις; Πες μας να ξέρουμε! Έχει υπάρξει και πιο αυθεντική εκδοχή. Αλλά όχι πια…

London Calling

Δευτέρα 6 Αυγούστου. Έτσι ξεκινάει ο Dick Hebdige την περιπλάνησή του στο punk στο Υποκουλτούρα: το νόημα του στυλ (βιβλίο του 1981). Θα ήταν λυτρωτικό κάθε μακρύ και ζεστό καλοκαίρι, κάθε φορά που “η φύση δείχνει αφύσικη” (όπως τώρα), να ξεσπάει μια κοινωνική έκρηξη σαν εκείνη, το μακρινό στο χρόνο καλοκαίρι του 1976. Θα ήταν λυτρωτικό αν η φετεινή κάψα του ευρωπαϊκού αέρα εκτροχιαζόταν σε δημιουργική ενεργητικότητα αντάρτικων υποκειμένων και γούστων, συγκρατημένων μεταξύ τους με καλώδια φόρτισης, αυτοκόλλητα διπλής όψης και συρραπτικά – και απεριόριστη εχθρότητα απέναντι στο ναρκισσισμό και τη ματαιοδοξία…  Δεν ξέρουμε κάτι· όμως, έτσι κι αλλιώς τέτοιου είδους εκρήξεις απ’ το υπόγειο δεν αναγγέλονται.

Κατά τα άλλα ο βρετανικός καθεστωτικός economist μοιρολογεί. Όπως θα έκανε και τότε, αν και σήμερα σε πραγματικά πιο ζόρικες συνθήκες. Η ναυαρχίδα του καπιταλιστικού φιλελευθερισμού (και όχι μόνο του βρετανικού) θρηνεί για την αγγλική παρακμή. Κι αν αυτό είναι κοινότοπο, θρηνεί και για κάτι άλλο, εντελώς καινούργιο: για την παγκόσμια κινεζική επίθεση μέσω των «δρόμων του μεταξιού»…

Θα έχουμε την ευκαιρία για περισσότερα αύριο. Σήμερα, σαν ελάχιστη εισαγωγή, ένα απόσπασμα από επώνυμη στήλη του τελευταίου τεύχους του economist (28 Ιούλη – 3 Αυγούστου).

(Και, για επίλογο, Clash…)

… Οι βασικοί βρετανικοί πολιτικοί θεσμοί είναι σε προχωρημένη παρακμή. Στο παρελθόν, οι μεγάλες κρίσεις είχαν αναδείξει μεγάλους ηγέτες που είχαν σταθεί πάνω απ’ αυτές: τον Lloyd George στη διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και τον Winston Churchill στη διάρκεια του δεύτερου. Σήμερα η Βρετανία έχει να διαλέξει ανάμεσα στη μετριότητα με την μορφή της Theresa May και έναν επαγγελματία των διαμαρτυριών με την μορφή του Jeremy Corbyn. Το ένα τέταρτο των βρετανών λέει ότι θα στήριζε ένα ακροδεξιό κόμμα επειδή τα παραδοσιακά κόμματα τους έχουν εγκαταλείψει.

Η σχετική παρακμή απειλεί να γίνει πλήρης παρακμή. Η οικονομική ανάπτυξη είναι αργή απ’ το 2015, παρά τα χαμηλά επιτόκια και την πτώση της ισοτιμίας της λίρας. Η αύξηση της παραγωγικότητας είναι ασήμαντη. Οι πραγματικοί μισθοί πέφτουν εδώ και μια δεκαετία. Ένα αυξανόμενο μέρος του πληθυσμού έχει παγιδευτεί στην κανιβαλική gig economy. Η επόμενη γενιά φοβάται ότι η ζωή της θα είναι χειρότερη απ’ ό,τι των προηγούμενων…

Η αυτου μεγαλειότητά Της, ακμαία στα ‘70s αλλά τώρα και με τα δυο πόδια στον τάφο, θα πρέπει να ανησυχεί για το τι θα αφήσει πίσω της…