Tag: χονγκ κονγκ

Αυτή κι αν είναι «αποτελεσματικότητα»!!

Πέμπτη 31 Μάρτη>> Γράφαμε την περασμένη Δευτέρα, προβάλλοντας τις σημερινές δημοσιεύσεις: …Ο πόλεμος στην ουκρανία διαμορφώνει την δυτική κατά κύριο λόγο καθεστωτική δημοσιότητα («κοινωνία του θεάματος» – ε;), όχι όμως τις τακτικές του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και των αφεντικών του. Κι αν έχει «κουκουλωθεί» κάτι, δεν είναι η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, η οποία έτσι κι αλλιώς συγκεντρώνει δυνάμεις για να περάσει στην επόμενη φάση, την φάση της «κανονικότητας», αλλά οι αλλεπάλληλες αποκαλύψεις για την φονικότητα της γενετικής μηχανικής, των mRNA πλατφορμών…

Συμβαίνει κάτι που αποκρύβεται σχετικά με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία και, ειδικά, το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα, κάτι που αποσιωπάται σκόπιμα; Ναι: η καταστροφική «λειτουργία» της γενετικής μηχανικής και της αποικιοποίησης του ανθρώπινου ανοσοποιητικού είναι όλο και πιο ξεκάθαρη∙ πέρα απ’ τις δεκάδες χιλιάδες δολοφονημένων και τις εκατοντάδες χιλιάδες σακατεμένων. Σε μια σειρά κρατών με πολύ μεγάλα ποσοστά «δισ- και τρισ-εμβολιασμένων» η σαφώς ήπια εκδοχή Ο «θερίζει», ακριβώς εκείνους κι εκείνες των οποίων το ανοσοποιητικό έχει χακαριστεί.

Πρώτο παράδειγμα, χαρακτηριστικό σε βαθμό κακουργήματος, η νότια κορέα (πληθυσμός: 51,8 εκατομύρια). Στα κράτη με πληθυσμό πάνω από 10 εκατομμύρια η νότια κορέα είναι το τρίτο κατά σειρά πιο πλατφορμιασμένο, με ποσοστό (2 δόσεων) 86% στο σύνολο του πληθυσμού / 93% στους ηλικιωμένους πάνω από 18∙ 94%∙ 63% να έχουν κάνει / υποστεί την «3η δόση», 78% στους ηλικιωμένους. Η γενετική μηχανική που βγάζει τα τρελά της κέρδη στην επικράτεια της Σεούλ είναι των pfizer/biontech, moderna και astrazeneca. (Όλα τα στοιχεία και οι πίνακες είναι απ’ το worldmeter).

Όπως κι αν μετράει το καθεστώς στη Σεούλ τους θανάτους που χρεώνει στον τσαχπίνη, απ’ τον Δεκέμβρη του 2021 (οι «δύο δόσεις» έχουν ολοκληρωθεί) και μετά, με την «τρίτη δόση» στο μπράτσο, o πιο πάνω πίνακας είναι το λιγότερο αποκαλυπτικός. Από ένα μέγιστο 40 θανάτων στις 29 Δεκέμβρη του 2020, και ύστερα από ένα σχεδόν χρόνο μαζικών διπλών πλατφορμιασμών (και άγνωστου αριθμού «παράπλευρων» δολοφονιών…), οι 40 θάνατοι καταμετρούνται ξανά στις 26 Νοέμβρη του 2021… Και ύστερα το πράγμα ξεφεύγει εντελώς, με τους θανάτους (διπλο- και τριπλο-πλατφορμιασμένων) να φτάνουν του 429 στις 17 Μάρτη του 2022 και 470 μια βδομάδα μετά, στις 24 Μάρτη.

Μήπως υπάρχει κάποια άγνωστη νοτιοκορεατική «ιδιαιτερότητα»; Καθόλου! Να και μερικά παραδείγματα ακόμα (απ’ αυτά για τα οποία έχει πέσει σιωπητήριο).

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Βασικά στοιχεία νεκροπολιτικής 2 (ύλη Α εξαμήνου)

Σάββατο 20 – Κυριακή 21 Ιούνη. Υπάρχουν όμως κι άλλα «αγκάθια», κι άλλα «περίεργα», και άλλα «ανεξήγητα», κι άλλες «εξαιρέσεις» με βάση τον κανόνα της δημιουργικής λογιστικής θανάτου. Ένα απ’ αυτά έχει όνομα γνωστό. Λέγεται Hong Kong….

Το Hong Kong υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλές στα δυτικά μήντια ως το τέλος της περασμένης χρονιάς, εξαιτίας των βίαιων αντικινεζικών (και φιλοαμερικανικών / φιλοαγγλικών…) διαδηλώσεων ενός μέρους του πληθυσμού του, που κράτησαν μερικούς μήνες. Αν και ανήκει στο κινεζικό κράτος, έχει ιδιαίτερη αυτονομία / αυτοδιοίκηση σχεδόν στα πάντα. (Εξαιρείται η «εξωτερική πολιτική» και ο στρατός).

Μια σύγκριση τώρα, λοιπόν, όχι μόνο για να φανεί το κτηνώδες «σκάνδαλο» της δημιουργικής λογιστικής θανάτου, αλλά και για να δημιουργηθεί ένας χρήσιμος και βαθύτερος προβληματισμός σε σχέση με πολλά ζητήματα εξουσίας στον δυτικό κόσμο.

Το Hong Kong έχει πληθυσμό 7,45 εκατομμύρια, και θεωρείται ένα απ’ τα πιο πυκνοκατοικημένα μέρη του πλανήτη. Μια μέση μικρή γκαρσονιέρα στην Κυψέλη θα θεωρούνταν όνειρο ζωής στο Hong Kong όπου οι κατώτερες τάξεις (και ένα μέρος της λεγόμενης «μεσαίας») ζουν σε συνθήκες «παστώματος», με ελάχιστα τετραγωνικά κατ’ άτομο. Το πρώτο κρούσμα covid-19 εντοπίστηκε στο Hong Kong στις 23 Γενάρη 2020…

Η Νέα Υόρκη είναι επίσης μια μητρόπολη, με πληθυσμό 8,4 εκατομμύρια· και ισχυρές κοινωνικές / ταξικές αντιθέσεις. Το πρώτο κρούσμα covid-19 διαπιστώθηκε εκεί την 1 Μάρτη 2020. Ένα μήνα και κάτι μετά το πρώτο κρούσμα στο Hong Kong.

Δείτε λοιπόν. Ως χτες, στη Ν. Υόρκη υπήρχαν τουλάχιστον (υπάρχει αβεβαιότητα ακόμα και στα επίσημα νούμερα!) 208.907 διαπιστωμένα κρούσματα· και τουλάχιστον 17.507 νεκροί που είχαν αποδοθεί στον covid-19. Στο Hong Kong υπήρχαν 1.128 διαπιστωμένα κρούσματα…. και 4 νεκροί! Σωστά διαβάσατε: 4 (ολογράφως: τέσσερεις) νεκροί!…

Είναι, απλά, αδιανόητο – κατ’ αρχήν!!! Δεκαεφτά χιλιάδες νεκροί που αποδίδονται στον covid-19 στη Ν. Υόρκη – και τέσσερεις όλοι όλοι στο Hong Kong!!! Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ούτε σύγκριση ούτε συσχέτιση!!! Μόνο ερωτήματα, τεράστια ερωτήματα! Πώς, γιατί;

«Πώς» και «γιατί» σε ποια βάση όμως; Στη βάση ότι οι δεκαεφτά χιλιάδες νεκροί στην πόλη της Ν. Υόρκης που αποδίδονται στον covid-19 είναι ο κανόνας; Και, κατά συνέπεια, ότι οι τέσσερεις νεκροί του Hong Kong είναι μια «μυστηριώδης εξαίρεση» (όπως τόσες άλλες…) – σ’ αυτήν την βάση λοιπόν; Ή στην ανάποδη; Ότι, δηλαδή, οι 4 νεκροί του Hong Kong (και οι 6 στο Bali, και… και… και…) ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ – και οι δεκαεφτά χιλιάδες της Ν. Υόρκης (αντίστοιχα του Bergamo, του Λονδίνου, και… και…) είναι «περίεργες καταστάσεις» που ΑΥΤΕΣ χρειάζονται εξηγήσεις;

Γιατί πρέπει να κρίνουμε και να αναρωτηθούμε το πρώτο και όχι το δεύτερο; Μία είναι η απάντηση: επειδή αυτό μας υπέδειξαν με εξαιρετική βία!

Βασικά στοιχεία νεκροπολιτικής 3 (ύλη Α εξαμήνου)

Σάββατο 20 – Κυριακή 21 Ιούνη. Δεν πρόκειται να πάνε αμερικάνοι «ειδικοί» στο Hong Kong για να λύσουν το «μυστήριο» αυτής της «εξαίρεσης»!!! Μπορούμε όμως να σας πούμε τι ΔΕΝ έκανε η κυβέρνηση του Hong Kong, έτσι ώστε να σας δημιουργηθούν ακόμα περισσότερα ερωτηματικά:

Α) Δεν πήρε ακαριαία μέτρα, μετά τον εντοπισμό του πρώτου κρούσματος! Καθυστέρησε μια εβδομάδα – και κατηγορήθηκε γι’ αυτό… (Αμερικανικά media πρόλαβαν να κατηγορήσουν τον Hong Kong σαν “failed state”…)

Β) Δεν επέβαλε καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας, γενικό “lockdown”! Πήρε, φυσικά, αρκετά μέτρα «αποστασιοποίησης», έκλεισε σχολεία και πανεπιστήμια, αλλά (για παράδειγμα…) δεν έκλεισε πλήρως τα σύνορα με την (κυρίως) κίνα, που είχε επίσης πρόβλημα covid-19…

Γ) Δεν υπήρχαν, τουλάχιστον τις πρώτες 10 ημέρες, αποθέματα προστατευτικών μέσων για το προσωπικό των νοσοκομείων…

Δ) Δεν έγινε «ιχνηλάτηση επαφών» με τεχνολογικά μέσα! Θεωρήθηκε παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων!!! Η ιχνηλάτηση επαφών (που ήταν συστηματική) γινόταν μέσω ερωτήσεων / συνεντεύξεων στα «κρούσματα», για τις συναντήσεις τους με άλλους τις τελευταίες 3 – 4 ημέρες. Μια επίπονη «χειρωνακτική» μέθοδος, που αποδείχθηκε αποτελεσματική μεν, αλλά υπήρξε ιδιαίτερα κουραστική και απασχόλησε πολλές εκατοντάδες ανθρώπους….

Συνυπολογίζοντας κι αυτά τα δεδομένα, υποθέτουμε πως η ερώτηση «και πως τα κατάφεραν στο Hong Kong;» γίνεται ακόμα πιο έντονη!!! Θα σας πούμε ευθέως ότι αν η βάση, ο κανόνας που υπονοείται πίσω απ’ την ερώτηση είναι ότι «κανονικά θα έπρεπε να έχουν πεθάνει τουλάχιστον καμμιά 10αριά χιλιάδες» τότε, απλά, πολύ απλά, ΔΕΝ υπάρχει καμμία ικανοποιητική απάντηση! Οι γνώστες της ζωής στο Hong Kong υποδεικνύουν δύο πράγματα. Πρώτον, ότι με το που ανακοινώθηκε το πρώτο κρούσμα οι πάντες στο Hong Kong άρχισαν να φοράνε μάσκες, χωρίς να υπάρχει τέτοια κρατική υπόδειξη· όσοι δεν έβρισκαν στο εμπόριο έφτιαχναν μόνοι τους, και έδιναν και στους πιο πληβείους… Και δεύτερον, ότι το Hong Kong έχει ένα πολύ καλό δημόσιο σύστημα υγείας, με έμπειρους γιατρούς και νοσηλευτές.

Κι ωστόσο θα ήταν εντελώς παραπλανητική η εξίσωση: 17.507 νεκροί (Ν. Υόρκη) μείον όλοι μάσκες μείον καλό σύστημα υγείας = 4 νεκροί!!! Είναι παραπλανητική (υποστηρίζουμε) επειδή δεν μπορεί να επαληθευτεί ούτε στο Bali, ούτε στην κόστα ρίκα!… Είναι παραπλανητική επειδή, εξ αρχής, είναι χειραγωγημένη η βάση της. Ό,τι, δηλαδή, οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί είναι ο κανόνας, η «φυσιολογική φονικότητα» του covid-19…

Όχι (λέμε): το αντίθετο είναι αλήθεια! Η «φυσιολογική φονικότητα» του covid-19 είναι μικρή (ανάλογα και με τα ηλικιακά δεδομένα κάθε πληθυσμού), ακόμα και χωρίς το τέλειο δημόσιο σύστημα υγείας, ακόμα και χωρίς τον αυτοματισμό και την ασιατική αυτοπειθαρχία του όλοι μάσκες: το Bali (και άλλα μέρη του κόσμου) δεν είχαν αυτά τα προσόντα… Αντίθετα η «μεγάλη φονικότητα» είναι το πραγματικό ερώτημα για το οποίο χρειάζονται σοβαρές και έγκυρες εξηγήσεις!!! Ερώτημα με δεκάδες υποερωτήματα, που ξεκινούν απ’ την ανάδειξη της πραγματικής μεταδοτικότητας του covid-19, και φτάνουν ως την πραγματική κατάσταση όχι απλά των δημόσιων συστημάτων υγείας στους δυτικούς καπιταλισμούς, αλλά στην πραγματική υπαγωγή δημόσιων και ιδιωτικών υπηρεσιών υγείας στις νόρμες και στις απαιτήσεις μιας χούφτας επιχειρήσεων της «βιομηχανίας υγείας»! Αυτό το τελευταίο, και όλα όσα έχουν σχέση μαζί του, είναι στρατηγικής σημασίας για την σύγχρονη εργατική τάξη!!

Η ιδεολογία αντιστρέφει την πραγματικότητα! Κάνει το λογικό να φαίνεται «παράλογο», και το ανάποδο. Εν τέλει θολώνει τα νερά και δημιουργεί σκόπιμα αμφιβολίες και σχετικισμούς για το ποια είναι η πραγματικότητα. Η υπόθεση «διαχείριση του covid-19» ήταν και παραμένει όχι ιατρική αλλά παρα-ιατρική, πολιτική και ιδεολογική. Μπορεί να είναι δύσκολο να βγει κανείς ζωντανός από ένα τέτοιο carpet bombing, αλλά αυτό οφείλουμε να κάνουμε.

(Θα σας αφήσουμε με τις σκέψεις σας (αν, φυσικά, έχετε όρεξη να σκεφτείτε) με κάτι τελευταίο και σύντομο. Στην ελλάδα ο αριθμός των καισαρικών σαν ποσοστό ως προς τις γέννες συνολικά είναι εξτρεμιστικά υψηλός! Σε δύο μόνο κράτη / κοινωνίες σ’ όλο τον πλανήτη συναντιέται αυτό το φαινόμενο: στο ελλαδιστάν και στην ινδία… Οι φυσιολογικοί τοκετοί έχουν φτάσει να θεωρούνται «εξαίρεση» στην ελλάδα – ο «κανόνας» είναι οι καισαρικές.

Οι καισαρικές βολεύουν πάρα πολύ τόσο τους μαιευτήρες όσο και τις κλινικές, ιδιωτικές και δημόσιες. Παίρνουν έξτρα λεφτά (στα δημόσια μαιευτήρια) κάτω απ’ το τραπέζι· ενώ η καισαρική χρειώνεται πολύ περισσότερο απ’ τον φυσιολογικό τοκετό στα ιδιωτικά. Επιπλέον, και ίσως το κυριότερο: ένας μαιευτήρας μπορεί να κάνει μια καισαρική κάθε 15 λεπτά… Ενώ ο φυσιολογικός τοκετός μπορεί να πάρει ώρες, και ο γιατρός να είναι «δεσμευμένος» επί ώρες για μια μονάχα γέννα. Τέλος: αν η πρώτη γέννα γίνει με καισαρική, κάθε επόμενη απ’ την ίδια γυναίκα θα γίνει αναγκαστικά έτσι…

Το γεγονός ότι έχει αντιστραφεί η πραγματικότητα, και ότι σαν «κανόνας» θεωρείται αυτός που συμφέρει την κερδοφορία την βιομηχανία της υγείας, δεν θα έπρεπε να γίνεται αποδεκτό…. Έτσι δεν είναι;

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με τις επιδημίες / πανδημίες… Πού είναι το καινούργιο ή το περίεργο;)

By by Hong Kong?

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Ανάλογα με την οπτική γωνία και τις απόψεις του καθενός είναι είτε υπερβολικά ηλίθιοι, είτε υπερβολικά εθνικιστές – και υπάρχουν πολλά που υποδεικνύουν ότι αυτά τα δύο είναι ένας υπέροχος συνδυασμός στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες.

Μετά από μια ανακωχή μιας εβδομάδας ή και κάτι παραπάνω (λόγω εκλογών) κι αφού η κατάληψη του Πολυτεχνείου του Χονγκ Κονγκ τελείωσε πριν μέρες (χωρίς φανφάρες), χτες έγινε μια ακόμα μεγάλη διαδήλωση· τα αναγκαία μπάχαλα· και ψάλθηκε ο αμερικανικός εθνικός ύμνος μπροστά στο προξενείο, συνοδευόμενα αυτά “μ’ όλα τα απαραίτητα”… Η πρόσφατη ψήφιση του αμερικανικού νόμου «για την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαίωματα» έχει ηλεκτρίσει έναν αριθμό νεαρών χονγκ-κονγκνέζων, που με την ανοχή των υπόλοιπων εύχονται την γρήγορη κατάληψη της επαρχίας / πόλης απ’ τον αμερικανικό («απελευθερωτικό») στρατό. Και το δείχνουν πια – το φωνάζουν.

Συμπληρώνονται 6 μήνες διαμαρτυριών αυτού του είδους. Και παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, το Πεκίνο δεν έχει εισβάλλει για να επιβάλλει “το νόμο και την τάξη”. Μήπως έχει ένα εναλλακτικό σχέδιο; Οι προσεκτικοί υποστηρίζουν πως ναι: να αφήσει το Hong Kong στο έλεος των φιλοαμερικάνων διαδηλωτών του! Να το ρημάξουν όσο περισσότερο μπορούν, ενόσω το Πεκίνο αναπτύσσει πολύ γρήγορα, σαν πλήρη αντικαταστάτη, την γειτονική Shenzhen. Σύμφωνα μ’ αυτήν την υπόθεση εργασίας το Πεκίνο, που δέχτηκε το «ένα κράτος δύο συστήματα» προκειμένου να του επιστρέψει η αγγλία το Hong Kong το 1997, όχι μόνο δεν χρειάζεται πια το “δεύτερο σύστημα” (την διεθνή χρηματοπιστωτική λειτουργία της άλλοτε αγγλικής αποικίας), αλλά θέλει να ξεμπερδεύει μ’ αυτήν την εν δυνάμει βάση Λονδίνου και Ουάσιγκτον στο έδαφός του. Όχι καταλαμβάνοντάς την στρατιωτικά· αλλά αφήνοντάς την να παρακμάσει. (Πράγματι, αν ετοιμάζεσαι για τα χειρότερα, το τελευταίο που σε απασχολεί είναι αν το “δεύτερο σύστημα” αυτοπυρποληθεί απ’ την ίδια του τη νεολαία…)

Θα φανεί αν αυτή ή άποψη είναι σωστή. Έχει, πάντως, υπέρ της το γεγονός ότι 6 μήνες “μη επέμβασης” είναι πολύ καιρός για μια εξουσία σαν την κινεζική. Προφανώς έχει ένα κάποιο σχέδιο. Που φυσικά δεν χρειάζεται να το φωνάξει…

Χονγκ Κονγκ

Τετάρτη 27 Νοέμβρη. Οι ψηφοφόροι της κινεζικής επαρχίας «έστειλαν το μήνυμα» (όπως λέει η αργκώ της δημαγωγίας…) στις συνοικιακές εκλογές της περασμένης Κυριακής. Η πολύ μεγάλη συμμετοχή απ’ την μια και η εντυπωσιακή υπερψήφιση υποψηφίων που εμφανίζονται σαν αντίθετοι με το Πεκίνο απ’ την άλλη έχουν το δικό τους πολιτικό βάρος· παρότι, αυτή καθεαυτή η διακύβευση (η εξουσία των συνοικιακών συμβουλίων δηλαδή) δεν είναι σπουδαία. Ωστόσο εύλογα μπορεί να θεωρηθεί σαν έμμεσο αντικυβερνητικό δημοψήφισμα· μ’ όλες τις ασάφειες που μπορεί να έχει κάτι τέτοιο.

Και τώρα; Το Πεκίνο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το αποτέλεσμα σαν απόδειξη ότι δεν ανακατεύεται στα εσωτερικά της επαρχίας – ξέροντας ότι το σύστημα (εκλογής της) διοίκησης δεν απειλείται θεσμικά (ακόμα). Όταν όμως ένα τέτοιο αποτέλεσμα έρχεται μετά από μήνες urban riot, είτε θα λειτουργήσει σαν εκτόνωση της έντασης, είτε σαν φυτίλι για ακόμα χειρότερα. Να υποθέσουμε ότι έχει ξεκινήσει νέος γύρος δράσης διάφορων υπηρεσιών ή θα θεωρηθούμε καχύποπτοι;

Στην Ουάσιγκτον ο νόμος για την επιβολή (μερικών ακόμα, as usual) κυρώσεων σε βάρος της κίνας λόγω «καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Χονγκ Κονγκ» περιμένει την υπογραφή του ψόφιου κουναβιού. Όχι για πολύ. Το ψόφιο κουνάβι δήλωσε ότι «χάρη σε εμένα δεν μπήκε ο κινεζικός στρατός στο Χονγκ Κονγκ· του είπα (του Xi) μην στείλεις τον στρατό, μην το κάνεις αυτό το λάθος». (Και ο Xi τον άκουσε, γιατί τις χρειάζεται τις συμβουλές απ’ τα ψόφια κουνάβια…). Δήλωσε επίσης ότι «είμαι με το Χονγκ Κονγκ αλλά είμαι και με τον Xi, είναι φίλος μου, εξαιρετικός κύριος».

Το Πεκίνο κρατάει στο χέρι το ψόφιο κουνάβι όσο αυτό πεθαίνει για μια εμπορική συμφωνία, έστω ενδιάμεση, έστω λειψή, που να μπορεί όμως να την πουλήσει στο εσωτερικό σαν «αμερικανικό μεγαλείο». Πράγμα που σημαίνει ότι αν υπογράψει το νόμο οι ατέρμονες διαπραγματεύσεις γι’ αυτήν την ρημαδοσυμφωνία θα γίνουν ακόμα πιο ατέρμονες. Απ’ την άλλη μεριά όμως και το αμερικανικό κογκρέσσο κρατάει στο χέρι το ψόφιο κουνάβι. Αν δεν υπογράψει τον ψηφισμένο νόμο, στις 3 Δεκέμβρη θα μπει σε ισχύ αυτόματα. Αν, πάλι, ασκήσει βέτο αναπέμποντάς τον στα νομοθετικά, μια πλειοψηφία 2/3 (τώρα είναι 3/3…) είναι αρκετή για να μην χρειάζεται πια η υπογραφή του. Το ψόφιο κουνάβι πρέπει να βρει κάτι που είναι μάλλον ασυνήθιστο στις μπίζνες του real estate: μια κίνηση που θα αφήσει και την πίτα ολόκληρη (τις διαπραγματεύσεις) και τον σκύλο χορτάτο (τα νομοθετικά του…)

Δεν έχει ιστορικό επιτυχιών σ’ αυτά τα κόλπα…

(φωτογραφία: “Smart love” λέγεται αυτό το γκραφίτι που έφτιαξε στο Μιλάνο στις 29 Ιούνη ο ιταλός TvBoy. Η “εξυπνάδα” της “αγάπης” απεικονίζεται με το ότι ο καθένας κρατάει ένα smartphone της αντίπαλης εταιρείας…)

Για την “προστασία της δημοκρατίας”

Πέμπτη 21 Νοέμβρη. Το 1996 έληγαν τα 100 χρόνια διάρκειας της συμφωνίας ανάμεσα στην τότε βρετανική αυτοκρατορία και στην τότε κινεζική, με βάση την οποία το Λονδίνο είχε ουσιαστικά «νοικιάσει» το Χονγκ Κονγκ. Το 1896 η «κυβέρνα βρετανία» μπορεί να λογάριαζε (με βάση τους συσχετισμούς δύναμης που είχε υπόψη) ότι μετά από 100 χρόνια μπορεί και να μην υπάρχει κίνα…

Δυστυχώς για τα αγγλικά μεγαλεία κίνα υπήρχε. Και το Χονγκ Κονγκ της αποδόθηκε (αφού δεν ήθελε την ανανέωση της ενοικίασης), με τον όρο να διατηρήσει το καθεστώς των οικονομικών λειτουργιών του. Το Πεκίνο είχε την απαραίτητη εφευρετικότητα για να το δεχτεί: ένα κράτος, δύο συστήματα. Αν δεν το καταλαβαίνετε, υπάρχει κάτι πιο οικείο: «ειδική οικονομική ζώνη»….

Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, το 1992, το αμερικανικό καθεστώς, προσπαθώντας να πάρει θέση μέσα στην ασιατική ομίχλη, ψήφισε ένα νόμο που αφορούσε το Χονγκ Κόνγκ.. Απο πού ως πού; Έτσι· η μόνη υπερδύναμη σήκωνε στους φαρδιούς ώμους της την φροντίδα για την «δημοκρατία» σ’ όλο τον πλανήτη! Ο «νόμος για την πολιτική σχετικά με το Χονγκ Κόνγκ» επέτρεπε στην κάθε αμερικανική κυβέρνηση να ελέγχει μια φορά τον χρόνο αν η περιοχή συνέχιζε να είναι μια καπιταλιστική όαση μέσα στην (τότε) κινεζική κομμουνιστική έρημο, αναπροσαρμόζοντας αν χρειαζόταν τις εμπορικές και τουριστικές σχέσεις μαζί της.

Τα χρόνια πέρασαν, και το «κομμουνιστικό» Πεκίνο αποδείχθηκε τόσο ικανό καπιταλιστικά ώστε στην Ουάσιγκτον όλοι οι υπεύθυνοι φλέγονται απ’ τον πυρετό πως (και αν) μπορούν να σταματήσουν αυτό το πολλαπλό υπεμαγνητικό τραίνο. Πατώντας πάνω στο νόμο του 1992, ομόφωνα η αμερικανική γερουσία (πιο ομόφωνα από ένα σκορ 417 – 1 δεν γίνεται!) ψήφισε χτες δύο καινούργιους νόμους «για τα ανθρώπινα δικαίωματα και την δημοκρατία στο Χονγκ Κονγκ». Είχαν ήδη εγκριθεί δια βοής απ’ την βουλή στις 15 του περασμένου Οκτώβρη.Ο νόμος δεν προβλέπει την αποστολή πυραύλων patriot και λίγων χιλιάδων πεζοναυτών στους νεαρούς διαδηλωτές – σταματάει πριν απ’ αυτό. Βοά όμως ότι το ψοφιοκουναβιστάν θέλει να βοηθήσει αυτούς τους νέους.

Πριν 4 ημέρες (Δευτέρα 18 Νοέμβρη Του Χονγκ Κόνγκ το κάγκελο) γράφαμε μεταξύ άλλων: Εν αναμονή μιας απόφασης του αμερικανικού κογκρέσσου που θα λέει πως ούτε οι μολότοφ ούτε τα βέλη είναι όπλα (αν χρησιμοποιούνται εναντίον «αναθεωρητικών δυνάμεων», όπως η κίνα ή το ιράν…). Ε, ο νόμος της συνόδου νο 1838 κάνει ακριβώς αυτό. Κρίμα μωρέ: μπήκε προς συζήτηση τον περασμένο Ιούνη, λίγες ημέρες μετά τις πρώτες διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ (λες και το ήξεραν στην Ουάσιγκτον). Και εγκρίνεται ταυτόχρονα με το τέλος της εμβληματικής κατάληψης του χονγκ-κονγκονέζικου πολυτεχνείου. Πόρνη δημοκρατική γραφειοκρατία!

Αν διαβάσει κανείς τα δημοσιευμένα πρακτικά της συζήτησης στην αμερικανική γερουσία καταλαβαίνει το προφανές: στο ψοφιοκουναβιστάν, ψάχνοντας να φρενάρουν το κινεζικό τραίνο, πιστεύουν ότι επιβάλλοντας «κυρώσεις» στο Χονγκ Κονγκ κάτι θα κάνουν. Φυσικά, μετά την οριστική ψήφιση του νόμου, εξαρτώνται απ’ το ψόφιο κουνάβι (ή όποιο μελλοντικό άγριο θηρίο στο άσπρο σπίτι) πρώτον να τον υπογράψει, και ύστερα το τι, πως και πότε της εφαρμογής του.

Εκείνο που είναι ανεξάρτητο απ’ το ψοφιοκουναβιστάν είναι η αντίδραση του αυτοκρατορικού Πεκίνου. Μετά από σχεδόν 6 μήνες καταγγελιών ότι η Ουάσιγκτον είναι πίσω απ’ την urban riot στο Χονγκ Κονγκ, το Πεκίνο έχει στα χέρια την πιο επίσημη απόδειξη των ισχυρισμών του που θα μπορούσε να φανταστεί. Κατά συνέπεια έχει έναν λόγο παραπάνω να επιταχύνει το σφίξιμο της θηλειάς γύρω απ’ τον λαιμό του αμερικανικού high tech καπιταλισμού – ακόμα κι αν το φευγάτο ψόφιο κουνάβι το παίξει «hold». Και το σφίξιμο λέγεται «ενδιάμεση εμπορική συμφωνία; ναι, παρακαλούμε περιμένετε λίγο…»

Θα αναρωτιόταν κανείς: τι είδους και πόσο μεγάλη είναι η αμερικανική αδυναμία που αναγκάζει το us imperium να βγαίνει τόσο ανοικτά και τόσο φόρα μόστρα για να «υπερασπιστεί» μια νεολαιίστικη εξέγερση (περιορισμένη για τα κινεζικά δεομένα) υπονομεύοντάς την τελικά; Μπορεί να φανταστεί κανείς έναν παρόμοιο νόμο προς υπεράσπιση των «κίτρινων γιλέκων»;

Η απάντηση είναι εύλογη και σύντομη: πολύ μεγάλη η αδυναμία!

(φωτογραφίες: Έχοντας εφεύρει την μηχανή «αντίστροφης πορείας στο χρόνο» το Πεκίνο αποφασίζει να ψηφίσει σήμερα το «νόμο για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την δημοκρατία στο Los Angeles», καταδικάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη την αθώωση των μπάτσων που ξυλοφόρτωσαν τον Rodney King. Ο νόμος έχει άμεση εφαρμογή απ’ τις 30 Απρίλη του 1992 και περιλαμβάνει: την άμεση αποστολή όπλων και πυρομαχικών στους εξεγερμένους, την προετοιμασία του κινεζικού στρατού για προειδοποιητικά κτυπήματα κατά του αμερικανικού στην Καλιφόρνια, και την καθημερινή ενημέρωση του κινεζικού υπουργικού συμβουλίου για τις εξελίξεις.

Καθώς μέρα με την ημέρα οι νεκροί αυξάνουν στο L.A. στη χρονομηχανή μπαίνουν κι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. Το ιράν στέλνει ένα αεροπλανοφόρο του να περιπολεί έξω απ’ το Long Island, ενώ η αρχικά διστακτική Μόσχα στέλνει στρατηγικά βομβαρδιστικά στις βάσεις της στην κούβα. Όλος ο πολιτισμένος κόσμος, με μια φωνή, λέει το ίδιο: αν δεν αποκατασταθεί άμεσα η δημοκρατία και η δικαιοσύνη στις ηπα, θα επιβληθεί δια των όπλων…)

Το ανθρώπινο κεφάλαιο: Hong Kong case

Τετάρτη 20 Νοέμβρη. Την άποψή μας για την πολιτική (με την έννοια της αντι-εξουσίας) ταυτότητα των χονγκ-κονγκoλέζων διαδηλωτών την ξέρετε: επιεικώς ηλίθιοι.

Ωστόσο αυτή η ασχετοσύνη, που τους έχει κάνει proxies της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, εξηγείται. Εκτός απ’ την περίπτωση πραγματικών κομμουνιστών φοιτητών ή και μη (που φυσικά υπάρχουν στον κινέζικο καπιταλισμό – και σαπίζουν στη φυλακή), αυτά τα φαινόμενα «αγανακτισμένων», όπου κι αν εμφανίζονται στον πλανήτη, αποτελούν εκφράσεις της συγκινησιακής πανούκλας των μικροαστών και των μεσοαστών, που νοιώθουν ότι δεν έχουν (ή δεν θα έχουν) το μέλλον της γρήγορης ανόδου πάνω στο οποίο είχαν ποντάρει.

Υπάρχει ωστόσο και η άλλη πλευρά, που κάθε σοβαρός διαλεκτικός υλιστής οφείλει να υποδείξει. Αυτές οι εκατοντάδες (ή και χιλιάδες) χονγκ-κονγκoλέζων διαδηλωτών είναι το απαύγασμα του ανθρώπινου κεφαλαίου. Δηλαδή της διεστραμμένης «επένδυσης» που κατασκευάστηκε στη Δύση, για να ακυρώσει τον ταξικό ανταγωνισμό – και έχει απλωθεί παντού όπου εξελίσσεται “καπιταλιστική ανάπτυξη”.

Συμβαίνει λοιπόν τώρα, μετά από 6 μήνες διαδηλώσεων, ότι αυτό το ασιατικό ανθρώπινο κεφάλαιο των νεαρών φοιτητών και φοιτητριών, ενώ πολιτικά βρίσκεται υπό το μηδέν (κι αυτό είναι αναπόφευκτο αφού όχι μόνο δεν αρνούνται την ταξική τους θέση αλλά αυτήν ακριβώς υπερασπίζονται!) τεχνικά βρίσκεται πιο μπροστά απ’ το δυναμικό καταστολής της διοίκησης του Χονγκ Κονγκ!

Επί έξι μήνες οι διαδηλωτές καινοτομούν – και η αστυνομία του Χονγκ Κονγκ ακολουθεί, μαθαίνει, και προσπαθεί να ρεφάρει· ώστε στη συνέχεια να πάρει κεφάλι. Η θεσμική ρύθμιση «του νόμου και της τάξης» είναι πίσω… Η εκπαίδευση της αστυνομίας το ίδιο… Ο σχεδιασμός αντιμετώπισης μαζικής urban riot ακόμα πιο πίσω…

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στην ιστορία των τελευταίων 150 χρόνων! Οπωσδήποτε, αυτή η «διαφορά ανάπτυξης» μεταξύ του «ανθρώπινου κεφάλαιου» που γίνεται αντιμπατσικό και της αστυνομίας που γίνεται στόχος, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι το Χονγκ Κονγκ είναι ένα ιδιότυπο άσυλο μέσα στην κινεζική επικράτεια. Οι ρυθμοί εξέλιξης και «ανάπτυξης» της αστυνομίας της επαρχίας είναι σίγουρο πως βρίσκονται πολύ πίσω απ’ τους αντίστοιχους της κινεζικής στρατοαστυνομίας· απλά αυτή η τελευταία δεν έχει ανακατατευτεί άμεσα. (Αν το είχε κάνει το πάρτυ θα είχε τελειώσει προ πολλού, με κάποιο σοβαρό πολιτικό κόστος όμως). Η ίδια η διάρκεια (6 μήνες) της urban riot (που έχει απελευθερώσει την “ανάπτυξη” του αντιμπατσικού “ανθρώπινου κεφάλαιου”) θα ήταν αδύνατη στην κίνα…

Όπου και να οφείλεται η ως τώρα σχετική καθυστέρηση της «ανάπτυξης» του κεφαλαίου της καταστολής απέναντι στην ανάπτυξη του κεφαλαίου της αγανάκτισης της μεσαίας τάξης στο Χονγκ Κονγκ, λέμε ότι: α) Aυτή η καθυστέρηση είναι προσωρινή, στο βαθμό που – άλλωστε – η «αγανάκτιση» της μεσαίας τάξης είναι στην πραγματικότητα μια έκκληση προς το κράτος της να «αναπτυχθεί» κι αυτό όσο χρειάζεται ώστε να υπηρετεί αξιόπιστα τις ανάγκες της. Στην πράξη η περικύκλωση του Πολυτεχνείου δείχνει πως η εφευρετικότητα τακτικής των συγκεκριμένων διαδηλωτών εξαντλήθηκε· κατά συνέπεια η στιγμή της ήττας του δικού τους “ανθρώπινο κεφάλαιου” απ’ εκείνο της αστυνομίας που, εν τω μεταξύ, “αναπτύχθηκε”, πλησιάζει γρήγορα. Και β) έχει ενδιαφέρον, σ’ αυτό το σύντομο «χρονικό παράθυρο», να προσέξει κανείς τι συμβαίνει όταν το «ανθρώπινο κεφάλαιο» ξαναγίνεται εργασία· και ταυτόχρονα την αρνείται!

Το παρακάτω βίντεο, που – προφανώς! – επαινεί τους καταληψίες του πολυτεχνείου του Χονγκ Κονγκ (να το βλέπει ο Χρυσοσεριφίδης και οι παρέες του και να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο!), πέρα απ’ τα υπόλοιπα θα βοηθήσει κάποιους (;) να θυμηθούν (;) ότι το «υψηλότερο επίπεδο τεχνικής και πολιτικής ανάπτυξης» του ανθρώπινου κεφαλαίου μιας ανταρσίας με έδρα διαρκείας το κατειλημένο αθηναϊκό πολυτεχνείο ήταν …το 1990. Τόσο παλιά….

Μετά; Μετά άρχισε η ατομική αποκατάσταση… Η άρνηση του ανθρώπινου κεφαλαίου απέναντι στην (ανταγωνιστική) εργασία μας είναι αφόρητα γνωστή…

Του Χονγκ Κονγκ το κάγκελο

Δευτέρα 18 Νοέμβρη. Δεν ξέρουμε αν (και πόσες) καρδιές θα προτιμούσαν χτες, του αγίου Πολυτεχνείου ανήμερα, να βρίσκονται κάπου αλλού, σ’ ένα άλλο Πολυτεχνείο, στο μακρινό Χονγκ Κονγκ. Ξέρουμε όμως ότι αν ο Χρυσοσεριφίδης ήταν σωστός «σκληρός του νόμου», θα έπιανε τον αυτοκράτορα Xi που ήταν στα μέρη μας τις προάλλες, θα του εξηγούσε τα σατανικά αποτελεσματικά του σχέδια, και στην ανάγκη θα του έστελνε και μερικούς «δελτάδες», να ορμήξουν μέσα στο Χονγκ Κονγκ, να φάνε σίδερα – και ό,τι άλλο. Αλλά, φευ, όχι. Ένας επαρχιώτης είναι, «σεμνός και ταπεινός»…

Η στριφνή ασταμάτητη μηχανή το είχε παρατηρήσει απ’ την αρχή. Ότι αυτό το χονγκονγκνέζικο «black block», που την μια μέρα σήκωνε αμερικάνικες σημαίες και την άλλη αγγλικές, δεν θα μείνει στην ιστορία για την πολιτική σκέψη του. Απ’ την άλλη μεριά πώς να είναι άραγε η ζωή στο Χονγκ Κονγκ για τους νέους; Βαρετή… Μπλιμπλίκια – ναρκωτικά – μπλιμπλίκια – ναρκωτικά… Συνεπώς, απ’ την στιγμή που ανακάλυψαν το αντιμπατσικό παιχνίδι (με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον και όχι μόνο…) δύσκολα θα το σταματούσαν. Έτσι ώστε εν έτει 2019, παραμονές 2020, να έχει δημιουργηθεί ο σοβαρός κίνδυνος ο όποιος «επαναστατικός τουρισμός» να απομακρυνθεί απ’ την Αθήνα και να στραφεί εκεί…

Παιχνίδι το παιχνίδι, το χόντρυναν όμως. Έσπασαν κάτι μαγαζιά με αθλητικά είδη, δεν τους γυάλισαν οι μπάλες του μπόουλινγκ αλλά τα τόξα, και ιδού: Οι «ινδιάνοι του Χονγκ Κονγκ» βγήκαν στο κυνήγι.

Χμμμμ… Τους είπε κανείς (γιατί μόνοι τους δεν δείχνουν ικανοί να το σκεφτούν…) πως όταν χρησιμοποιείς θανατηφόρα όπλα τότε και ο οχτρός θα κάνει το ίδιο; Όχι, κανείς δεν τους το είπε. Η κυβέρνηση της επαρχίας όμως έδωσε χτες διαταγή στους μπάτσους της να πυροβολούν (με κανονικές σφαίρες) εάν το κρίνουν απαραίτητο.

Εν αναμονή μιας απόφασης του αμερικανικού κογκρέσσου που θα λέει πως ούτε οι μολότοφ ούτε τα βέλη είναι όπλα (αν χρησιμοποιούνται εναντίον «αναθεωρητικών δυνάμεων», όπως η κίνα ή το ιράν…) μπορούμε να υποθέσουμε τι θα γίνει αν συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε σαν παιχνίδι: θα υπάρξουν νεκροί ή τραυματίες από σφαίρες (που ιστορικά νίκησαν τα βέλη, αλλά η «άγρια νεολαία» του Χονγκ Κονγκ δεν ξέρει από far west…)

Κάπως έτσι θα δημιουργηθεί μια εντελώς δυτικότροπη γενιά στο Χονγκ Κονγκ, που εν τω μεταξύ θα έχει παρακμάσει σαν «οικονομικό κέντρο». Για γενιά που θα λέει στα παιδιά της, όταν τα παραλαμβάνει απ’ τις κουβερνάντες: εγώ στην ηλικία σου ξέρεις τί έκανα;

(φωτογραφία κάτω: Κατευθείαν από είσοδο Πολυτεχνείου Χονγκ Κονγκ, μόλις χτες, το βράδυ που πέρασε…

Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να σταματήσουν να ξελαρυγκιάζονται διάφοροι εθνικόφρονες για την «ελληνική μοναδικότητα»… Πφφφφ… Ελληνικές μικροαστικές τρίχες!!! Ότι, και καλά, οι έλληνες είναι καλύτεροι σε όλα, ακόμα και στα μπάχαλα… Σιγά! Παίζει εδώ πολυτεχνείο με τέτοια epic είσοδο;)

Χονγκ Κονγκ

Κυριακή 17 Νοέμβρη. Αν είχατε την απορία για το πότε θα μπει ο κινεζικός στρατός στο Χονγκ Κονγκ (λέμε: «αν»…), ιδού: μπήκε. Μπήκε ο κινεζικός στρατός χτες στο Χονγκ Κονγκ, μ’ έναν τρόπο που επιβάλει την αναγνώριση της «φαντασίας στην εξουσία»: με ελαφρύ ντύσιμο, σκούπες, κουβάδες, για να καθαρίσει δρόμους της πόλης απ’ τα οικοδομικά υλικά / πολεμοφόδια των αντικινέζων διαδηλωτών. Μπήκε σαν σώμα προσκόπων…

Παρότι ο «ανθρωπισμός» (και οι «οικολογικές ευαισθησίες») όλων των πρωτοκλασσάτων στρατών του καπιταλιστικού πλανήτη είναι ευρύτερα γνωστά (ε;) η περίπτωση του Χονγκ Κόνγκ είναι κάπως διαφορετική. Εκτός απ’ τους μπάτσους που έχουν αρχίσει να σκοτώνουν, σκοτώνουν και οι διαδηλωτές. Με δυο λόγια η πολιτική καθοδήγηση των τελευταίων έχει φέρει τα πράγματα λίγο πριν την κατάσταση «πλατεία Maidan»… Ακριβώς, δηλαδή, σ’ εκείνο το «ποιοτικό σημείο» που το Πεκίνο μπορεί να δικαιολόγησει το γιατί οι σκούπες μπορεί να ξεράσουν και καυτό μολύβι αν χρειαστεί: οι διαδηλωτές έχουν ξεφύγει, η αστυνομία της πόλης δεν μπορεί να τους μαζέψει, οπότε η ειρήνη και η ευνομία πρέπει να επιβληθούν. Για να το πούμε με οικεία γλώσσα: ΟΧΙ ΚΩΛΟΠΑΙΔΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΤΗΣΕΤΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΣΕ Ο ΛΑΪΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ! Πού είναι το παράξενο;

Πριν αποδειχθεί ότι τα αμερικανικά στρατηγεία πέταξαν τα λεφτά τους στηρίζοντας τον «αγώνα για δημοκρατία» στο Χονγκ Κονγκ μπορείτε να απολαύσετε τι έργα ειρηνικά και προκομένα μπορεί να κάνει ένας στρατός σαν το κινέζικο.

Επειδή μάλλον δεν θα τον ξαναδείτε έτσι…

Χονγκ Κονγκ

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη. Θα μπορούσε να τους αναγνωριστεί, σαν ελαφρυντικό, η έλλειψη πολιτικής πείρας… Αλλά δεν είναι αρκετό. Είναι σίγουρο ότι ξέρουν κινέζικα, και άρα ξέρουν ότι το Πεκίνο κατηγορεί το ψοφιοκουναβιστάν για εμπλοκή στην εξέγερση στην πόλη. Αν, παρ’ όλα αυτά, μερικές δεκάδες κατεβαίνουν με αμερικανικές σημαίες, διαδηλώνοντας στο αμερικανικό προξενείο, για να ζητήσουν την βοήθεια του ψόφιου κουναβιού, τότε εκτός από πολιτική πείρα τους λείπει και η στοιχειώδης νόηση. Η κοινή λογική. Και, πιθανόν, περισσεύει η απελπισία. Να λοιπόν μια υπόθεση που άνετα θα μπορούσε να ονομαστεί “οι αγανακτισμένοι του Χονγκ Κονγκ”!

Ακόμα και τα καθεστωτικά μήντια στο Πεκίνο αναγνωρίζουν ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα στην οικονομία του Χονγκ Κόνγκ· που θίγουν αυτούς που θα ήθελαν και θα μπορούσαν να ανήκουν στη “μεσαία τάξη” της πόλης, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Κατά το επίσημο κινεζικό κράτος το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η πολύ ακριβή κατοίκηση, είτε πρόκειται για νοίκι είτε πρόκειται για αγορά. Οπότε η “λύση” είναι η ακόμα μεγαλύτερη σύνδεση του καπιταλισμού του Χονγκ Κόνγκ με τον κεντρικό καπιταλισμό του Πεκίνου.

Αυτή είναι μια ανάλυση “αιτίων” που μπορεί να μην απέχει πολύ απ’ την πραγματικότητα, ωστόσο είναι βολική για το Πεκίνο. Το αναδεικνύει σαν την λύση (υπονοώντας ότι το “δεύτερο σύστημα”, αυτό του Χονγκ Κονγκ, έχει αποτύχει…) Απ’ την άλλη μεριά οι νεαροί διαδηλωτές, εκτός απ’ το να δείχνουν την δυσφορία τους (και απέναντι στην καταστολή) δεν φαίνονται ικανοί για τίποτα παραπάνω απ’ το να γυρίζουν γύρω γύρω απ’ τους εαυτούς τους και τις εντυπώσεις που δημιουργούν.

Παρότι αυτοί οι αμερικανο-σημαιοφόροι είναι λίγοι σε σχέση με το σύνολο των διαδηλωτών, το γεγονός ότι υπάρχουν εδώ και καιρό και παραμένουν ανεκτοί δείχνει σύγχιση. Το ελάτε να μας σώσετε ω γιάνκηδες (ή και οτιδήποτε άλλο) σαν δημόσια έκκληση είναι κάτι που δεν θα το επέτρεπαν στους εαυτούς τους σοβαροί τύποι μετά από δύο μήνες διαδηλώσεων· ακόμα κι αν το πίστευαν. Αν όχι τίποτα άλλο, σίγουρα επειδή έτσι θα παραδέχονταν την μεγάλη αδυναμία τους.

Μην ανησυχείτε boys. Κάποια στιγμή, στο μέλλον, θα έρθει αυτή η πολυπόθητη “αμερικανική βοήθεια”. Αλλά θα έχει σχήμα B-52, και μάλλον δεν θα σας αρέσει…