Tag: αριστέρα

Οι «πολλές πραγματικότητες» 2

Δευτέρα 13 Ιούλη. Δείτε, για παράδειγμα, το ζήτημα των οικονομικών σχέσεων «επώνυμων» σωτήρων μας με αρκετές μεγάλες, διεθνείς φαρμακοβιομηχανίες. Ενώ τα στοιχεία για τις σταθερές δωροδοκίες διάφορων μελών της εντόπιας «ιεράς συνόδου υγείας» από τις big pharma (που είναι λογικό ότι ισχύει και για άλλα κράτη), με την γνωστή και τυπικά νόμιμη μορφή του «χρηματοδότηση έρευνας» ή «επιδότηση ερευνητικού έργου» (αυτά που έκανε και η novartis…) είναι πλέον γνωστά (με κάποιο κόπο μπορεί κανείς να βρει τα πάντα στη «διαύγεια»…) ΚΑΝΕΝΑΣ απ’ τα μέλη της ένωσης φίλων της καραντίνας, απ’ τα πιο φανατικά ως τα λιγότερο, δεν λέει κουβέντα! Δεν μιλάμε για μικροποσά. Μιλάμε για 20άρες, 50άρες, 100άρες, 150άρες χιλιάδες ευρώ, σταθερά και μόνιμα…

Αντίθετα, πολλοί απ’ αυτούς, ούρλιαζαν εναντίον του Γ. Ιωαννίδη όταν ένα ακροδεξιό αμερικάνικο blog έβγαλε, σαν «σκάνδαλο», ότι ένας πρώην ιδιοκτήτης αμερικανικής αεροπορικής εταιρείας έδωσε 5.000 δολάρια (πέντε χιλιάδες) στο crowdfunding του πανεπιστημίου του Stanford, τα οποία πήγαν, μαζί με ό,τι άλλο ποσό χρειαζόταν, σε μια έρευνα δεκάδων πανεπιστημιακών, για την φονικότητα του covid-19· μια έρευνα που ανέτρεψε τα «δεδομένα» της τρομοεκστρατείας…

Πολύ απλά: η οργανική πρόσδεση των «ειδικών της σωτηρίας μας» με τις big pharma «δεν υπάρχει»… Οι ειδικοί είναι αγνοί σαν τους πρωτόπλαστους!!! Ούτε καν οι υπερασπιστές της «δημόσιας δωρεάν παιδείας» δεν ψελίζουν μισή λέξη για την κατάληψη των ιατρικών σχολών απ’ τις φαρμακοβιομηχανίες… Μ’ όλη την «αριστεροσύνη» τους έχουν αφήσει ακροδεξιούς να αξιοποιούν αυτήν την «ανύπαρκτη πραγματικότητα»… Tόσο καλά!!!

Έχουν γίνει όλοι τσατσορούφιανοι των αφεντικών; Συνεισφέρουν στην συγκινησιακή πανούκλα που παράγουν οι εγκάθετοι ελπίζοντας κι αυτοί σε κάποιες «χάρες» εδώ ή εκεί; Παριστάνουν τους «αντικαπιταλιστές» και τους «αγωνιστές» αποφεύγοντας κάθε επίθεση στην καρδιά των μετασχηματισμών; Ότι και νάναι έχουν ανοίξει για τα καλά τον δρόμο σε διάφορα φασισταριά, κι είναι η δεύτερη φορά που το κάνουν, μετά τα “αντιμνημονιακά” και “ζήτω το εθνικό νόμισμα” καραγκιοζιλίκια τους…

(φωτογραφίες: Ενδεικτικές χρηματοδοτήσεις του αρχι-ιερέα. Υπάρχουν πολύ περισσότερες και για άλλα μέλη της «ιεράς συνόδου»…)

Η τυραννία της ιδεολογίας

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Το ερώτημα γιατί η κοινωνική αριστερά (με την ευρεία ιστορική έννοια) έφαγε ή και ενίσχυσε την κατασταλτική, πραξικοπηματική «γραμμή» των κρατών και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, και γιατί αφέθηκε όλο το πεδίο ελεύθερο σε ακροδεξιές, εθνικιστικές φράξιες να εμφανιστούν σαν «υπερασπιστές της ελευθερίας», θα έπρεπε να στοιχειώνει· αν υπήρχε, φυσικά, το ελάχιστο περιθώριο ειλικρινούς αυτοκριτικής. Μια απ’ τις σημαντικές πολιτικές διαστάσεις των πραξικοπημάτων ήταν ότι σε πολλά κράτη (με την εξαίρεση, πιθανά, του γερμανικού) αυτό που διεθνώς ονομάζεται liberal αριστερά (υποστηρικτές ατομικών δικαιωμάτων, κλπ) όχι μόνο έκανε κυριολεκτικά γαργάρα την ξετσίπωτη υπερφαλάγγιση του τυπικού συντάγματος και την διαμόρφωση μιας νέας εκδοχής πραγματικού συντάγματος σε βάρος, ουσιαστικά, των πληβείων και της σύγχρονης εργατικής τάξης· αλλά συχνά επεδίωκε ακόμα σκληρότερη καταστολή, υψηλότερα πρόστιμα για τις «παραβιάσεις των απαγορεύσεων», περισσότερη αστυνομία στους δρόμους, κλπ. Η περίπτωση της Καταλωνίας είναι χαρακτηριστική αλλά όχι μοναδική.

Γιατί έγινε έτσι; Το ζήτημα μας απασχολεί και θα μας απασχολήσει και στη συνέχεια, αφού άλλωστε η τρομοεκστρατεία δεν έχει τελειώσει (μόνο έχει αλλάξει φάση). Ο Fitzpatrick, στον πρόλογο του βιβλίου του, κάνει μια σύντομη αναφορά, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σαν ένας απ’ τους οδοδείκτες για την σημερινή αθλιότητα:

… Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η πολιτική και το ιατρικό επάγγελμα ήταν διακριτές και ξεχωριστές σφαίρες. Ορισμένοι γιατροί ήταν πολιτικά ενεργοί, αλλά ανέπτυσσαν αυτές τις δραστηριότητες σε κόμματα, καμπάνιες και οργανώσεις ανεξάρτητες από το ιατρικό έργο τους. Αναμφίβολα η πολιτική τους άποψη επηρέαζε τον τρόπο άσκησης του επαγγέλματός τους, αλλά οι περισσότεροι ασθενείς δύσκολα θα ήξεραν πού να τοποθετήσουν το γιατρό τους στο πολιτικό φάσμα.

Έκτοτε, η συστηματική κυβερνητική παρέμβαση στη φροντίδα της υγείας διέβρωσε τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ πολιτικής και ιατρικής, αλλάζοντας ουσιαστικά το περιεχόμενο της άσκησης της ιατρικής και δημιουργώντας νέους διαχωρισμούς στις τάξεις των γιατρών. Κατ’ αυτό τον τρόπο, π.χ., το σχίσμα ανάμεσα στους δημόσιους και ιδιώτες γενικούς γιατρούς, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, αντικατόπτριζε αόριστα κομματικό-πολιτικές προτιμήσεις, όπως και τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην άσκηση της ιατρικής σε προάστια και την επαρχία από την μια μεριά και σε κεντρικές αστικές περιοχές από την άλλη.

Αποθαρρυμένοι από τη γενικότερη παραίτηση της αριστεράς, οι ριζοσπάστες γιατροί έστρεψαν τις ελπίδες τους στους τόπους εργασίας τους και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να εφαρμοστεί η θεματολογία των προγραμμάτων της προαγωγής της υγείας και της πρόληψης των ασθενειών, καθώς και στο να καταστεί αυτή η προσέγγιση δημοφιλής μεταξύ των νεότερων γιατρών. Επιτρέποντας στους εαυτούς τους μια περιστασιακή αναλαμπή ανησυχίας για το χαρακτήρα θυματοποίησης που είχαν οι επίσημες προσπάθειες για αλλαγή του τρόπου ζωής, οι πρώην ριζοσπάστες καθησύχαζαν τους εαυτούς τους με τον ευσεβή πόθο ότι ήταν ακόμη εφικτό να μετατρέψουν τα φύκια της προαγωγής της καταναγκαστικής υγείας στις μεταξωτές κορδέλες της ενδυνάμωσης της κοινότητας…

Βέβαια ο Fitzpatrick αναφέρεται στην αγγλία, σ’ ένα καπιταλιστικό κράτος που είχε δημόσιο σύστημα υγείας· ενώ το ελλαδιστάν είναι η περίπτωση που «υποτίθεται» πως έχει κάτι τέτοιο. Επιπλέον, όπως θα δείξουμε στο επερχόμενο Cyborg 18, οι μετασχηματισμοί του τι είναι ιατρική (και υγεία) υπήρξαν δυναμικοί, ειδικά τα τελευταία 30 – 40 χρόνια.

Ωστόσο είναι γεγονός ότι εκτός απ’ την υπεράσπιση ενός «κλασσικού» σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου «δημόσιου συστήματος υγείας» (περισσότερες προσλήψεις, μεγαλύτερες χρηματοδοτήσεις…) η κοινωνική, liberal αριστερά εγκατέλειψε οποιαδήποτε ουσιαστική κριτική προσέγγιση και γύρισε (συνολικά μιλώντας) πολύ πιο πίσω απ’ τα κινήματα της μεγάλης διεθνούς ανταρσίας των ‘60s και ‘70s.

Έχοντας μείνει σαφώς παλιομοδίτικα κρατικίστικη στις αντιλήψεις της περί δημόσιας υγείας και θεωρώντας ότι αυτό είναι μια χαρά «οχυρό» απέναντι στο νεοφιλελεύθερο κράτος / κεφάλαιο, η ελληνική αριστερά επέλεξε (και δεν αναγκάστηκε!) να κλείνει τα μάτια σε οποιαδήποτε διάβρωση του δημόσιου συστήματος «απ’ τα κάτω» (π.χ. χρηματισμός χιλιάδων γιατρών απ’ τις φαρμακοβιομηχανίες) ή/και καθοδήγησή του «απ’ τα πάνω» (η διεθνής των big pharma + big tech…). Αυτό άφησε στους όποιους ντόπιους ριζοσπάστες γιατρούς σαν βασικό έως μοναδικό περιθώριο δημόσιας ηθικής την ατομική στάση του να μην δωροδοκούνται. Ωστόσο οι γενικές κατευθύνσεις και, κυρίως, η επιθετική ιατρικοποίηση της καθημερινής ζωής (δηλαδή η τεχνητή δημιουργία όλο και μεγαλύτερης ζήτησης υπηρεσιών υγείας) έμειναν στην άκρη, στα αζήτητα, εκτός ορίζοντα.

Έτσι, όταν η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία εκκένωσε ουσιαστικά τα δημόσια νοσοκομεία, δυσκολεύοντας ή και καταστρέφοντας την υγεία εκείνων που τα χρειάζονται, το μόνο που διανοήθηκε να κάνει αυτή η αριστερά ήταν να χειροκροτάει τους «ήρωες γιατρούς» – μαζί με την δεξιά… Ήρωες ή όχι οι γιατροί, το μείζον, το σημαντικό ζήτημα που ξετυλιγόταν ήταν η αναδιάρθρωση – μέσα – απ’ – την – εκκένωση (στην πράξη την εκκένωση όλων των δημόσιων χώρων / χρόνων!) Εδώ ταιριάζει γάντι η παρατήρηση του Fitzpatrick για την τύφλα του να πιστεύει κανείς ότι θα μετατρέψει τα φύκια του υγιεινιστικού καταναγκασμού και της βίας του στον 21ο αιώνα, στην 4η βιομηχανική επανάσταση, σε μεταξωτές κορδέλες υπέρ της δημόσιας υγείας!

Ζήτω!!

Τρίτη 22 Μάη. Ζήτω οι επετειακοί εορτασμοί για τον Μάη του ’68!!! (Δεν λέμε τίποτα άλλο!! Βλέπετε; Δεν λέμε!!! Κρατιόμαστε! Σφίγγουμε τα δόντια!!! )

Ζήτω η πτωμαΐνη των χρεωκοπημένων πολιτικών επιγόνων!!!

So what?

Τρίτη 25 Απρίλη. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Μακρόν εκπροσωπεί τμήματα του γαλλικού κεφάλαιου. Ίσως τα πιο δυναμικά τέτοια. Δεν υπάρχει, επίσης, καμία αμφιβολία, ότι οποιοσδήποτε υποψήφιος “εκπρόσωπος” (ακόμα περισσότερο: αν κάνει “προεκλογική εκστρατεία” για να πιάσει μια καρέκλα όπου κανείς δεν θα μπορεί να τον καθαιρέσει στη διάρκεια της θητείας του για “αθέτηση υποσχέσεων”) είναι κάθαρμα. Στον ένα ή στον άλλο βαθμό.

Μ’ αυτά σαν δεδομένα, η αριστέρα (συμπεριλαμβανομένης της κομμουνιστικής ακόμα και τότε που δεν ήταν “αριστέρα του κράτους και του κεφάλαιου”) έχει την εξής ροπή: προκειμένου να σώσει αυτό που θεωρεί “αγνότητά” της κάνει μια προστυχία. Κλείνει τα μάτια. Κλείνει τα μάτια στη διαλεκτική ανάλυση της (καπιταλιστικής) πραγματικότητας. Κλείνει τα μάτια και το ρίχνει στη θεολογία: όλοι ίδιοι είναι – εκτός από εμάς. (“Εκτός από εμάς” παρά την τεράστια ιστορία των διασπάσεων, των κατηγοριών για προδοσίες, κλπ κλπ…)

“Δεν είναι όλες ίδιες” οι πολιτικές βιτρίνες του κεφάλαιου, των αφεντικών και των κοινωνικών τους συμμάχων. Για έναν απλό λόγο: δεν είναι τα αφεντικά ένα ενιαίο και αδιαίρετο μπλοκ συμφερόντων, τακτικών και στρατηγικών. Ναι, η εκμετάλλευση, κάποτε άγρια, της εργασίας μέσα απ’ την μισθωτή σχέση (αλλά και την άμμισθη…) και της ζωής συνολικά, είναι ο κοινός παρονομαστής εκείνου που λέγεται καπιταλισμός. Αλλά στον ονομαστή υπάρχουν διαφορές, συχνά σκληρές. Διαφορετικές μερίδες των αφεντικών, με διαφορετικά έως αντίπαλα συμφέροντα, ακόμα και μέσα σε κάθε έναν εθνοκρατικό σχηματισμό χωριστά, επιλέγουν διαφορετικούς εκλεκτούς σαν “βιτρίνες”. Επειδή έχουν διαφορετικές τακτικές. Κάποτε και διαφορετικές στρατηγικές.

Δεν είναι όλες οι βιτρίνες ίδιες, ενώ όλες υπηρετούν την ίδια γενική υπόθεση, της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Η τελευταία απόδειξη των διαφορών τους είναι … οι οπαδοί τους. Πιστεύει κανείς ότι, για παράδειγμα, ήταν εντελώς “τυχαίο” ότι μετά την επικράτηση του brexit πολλαπλασιάστηκαν στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας οι φραστικές και φυσικές ρατσιστικές επιθέσεις; Ή μήπως νομίζει κανείς ότι αν η φασιστοϋποψήφια στη γαλλία έπιανε κανά 25% και ερχόταν πρώτη, τα φασιστρόνια θα πήγαιναν για μπύρες και μετά για ύπνο;

Η δουλειά του διαλεκτικού υλιστή δεν είναι να ξεπέφτει σε μανιχαϊστή και θρησκόληπτο. Η δουλειά του διαλεκτικού υλιστή είναι να διακρίνει, να αναλύει και να εξηγεί αυτές τις ενδοκαπιταλιστικές διαφορές – και την μικροαστική ουρά τους. Όχι για να υποστηρίξει τους μεν εναντίον των δε! Αλλά για να διακρίνει τις διαφορετικές τακτικές ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης στα συμφέροντα άλλοτε των μεν και άλλοτε των δε. Για να ενημερώνει τεκμηριωμένα και ψυχρά την τάξη μας ότι οι ιδεολογικές και συναισθηματικές πολώσεις μεταξύ των αφεντικών είναι παγίδα· ειδικά αν πέφτει κανείς θύμα τέτοιων διπόλων νομίζοντας ότι κάποιος (κάποιο τμήμα των αφεντικών) θα τον “ελευθερώσει”.

Δεν είναι δα “φιλοσοφία” αυτά! Θυμηθείτε το πασίγνωστο: “μνημόνιο” – “αντιμνημόνιο”! Διαφορετικά τμήματα των ντόπιων αφεντικών, υπερασπιζόμενα τα δικά τους, τα ολόδικά τους συμφέροντα, “πολώθηκαν” γύρω απ’ το είδος, την έκταση και το περιεχόμενο των καπιταλιστικών και κρατικών μεταρρυθμίσεων στην ελλάδα. Κατάλαβε κανείς τίποτα; Ελάχιστοι. Φρόντισαν για την τύφλα ο μικροαστισμός απ’ την μία και η “θεολογία της απελευθέρωσης” απ’ την άλλη.

Οι θρησκόληπτοι, οι μανιχαϊστές, οι τσατσορούφιανοι των αφεντικών (για την ντόπια “αριστερά” μιλάμε!) έπαιξαν με συνέπεια το παιχνιδάκι. Είναι γνωστό ποιοι, πως και γιατί – άλλωστε συνεχίζουν. Ωμά και κυνικά, μ’ όλα τα παχιά τους λόγια και τους βερμπαλισμούς τους, για δαύτους η τάξη μας και τα δικά μας αυτοτελή εργατικά συμφέροντα ήταν μόνο το λάδι στα γρανάζια της ντόπιας ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης!  Ωμά και κυνικά τάισαν και ταΐζουν τους ντόπιους φασίστες· αβαντάρισαν και αβαντάρουν τα αφεντικά. Και το αποτέλεσμα είναι οικτρό: μισθοί των 400, των 300 ή και των καθόλου ευρώ· ωράρια των 10, των 12, των 14 ωρών· θρίαμβος της “μαύρης”, άγριας εκμετάλλευσης και συσσώρευσης – κι άλλα πολλά.

Απ’ την μια μεριά λοιπόν η “αριστερή” σοφή γνωμάτευση ότι “έλα μωρέ, τι Λεπέν τι Μακρόν!” Απ’ την αντίθετη μεριά η απουσία εκείνου που θα έριχνε το εκλογικό θέαμα, το θέαμα της αντιπροσώπευσης, στις πραγματικές, μηδαμινές του διαστάσεις: η απουσία της μαχόμενης και μαχητικής σύγχρονης εργατικής τάξης, στη γαλλία και οπουδήποτε αλλού, που μια μέρα πριν και μια μέρα μετά από την οποιαδήποτε “ιεροτελεστία της δημοκρατίας” θα ήταν στο πεζοδρόμιο.

Είναι πρόστυχοι οι “απελευθερωτές” μας. Γινόμαστε όμως κι εμείς πρόστυχοι, σε βάρος μας, όσο αρνούμαστε την συλλογική ταξική αυτοσυνείδησή μας. Κι όσο δεν τους φτύνουμε, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Μια εποχή στην κόλαση

Τρίτη 28 Μάρτη. Κοιτάει τον Καρίμ απέναντι, και σκέφεται. Πόση σαπίλα; Πόση σαπίλα των μυαλών; Υπάρχει περιθώριο να μιλάει κανείς για συνείδηση; Δεν έχει απομείνει τίποτα από δαύτην. Μια κουράδα είναι στη θέση της.

Είπαν “πρώτη φορά αριστερά” κι όταν την πρώτη μέρα αριστερά έγινε συνεταίρος ο φασίστας το έκαναν γαργάρα. Ονόμασαν “Tahrir” την πλατεία τους, κι όταν οι εκπρόσωποί τους αγκάλιασαν τον φασίστα Σίσι το έκαναν γαργάρα. Ψυχοπόνεσαν για το «ένα καράβι για τη Γάζα», κι όταν οι δικοί τους αγκάλιασαν τον Λίμπερμαν το έκαναν γαργάρα. Είπαν για τους «φονιάδες των λαών» στο ιράκ, κι όταν οι εκπροσωποί τους αγκάλιασαν το «τρελό σκύλο», το έκαναν γαργάρα.

Κοιτάει τον Καρίμ, μετανάστη / φυγά απ’ την αίγυπτο, και μονολογάει. Πόση σαπίλα; Δεν λένε κουβέντα. Το βουλώνουν. Δεν έχουν αίμα στις φλέβες τους. Δηλητήριο έχουν. Την πρέζα των απεριόριστων συμβιβασμών. «Φταίνε οι τροϊκανοί». Οι προσκυνημένοι βρήκαν τι τους φταίει…

Κοιτάει τον Καρίμ. Σκέφεται τους έλληνες “αριστερούς”. Θα τα μάθουν τα καμώματά τους οι επόμενες γενιές και θα ξερνάνε.

Λίστα Τσίπρα;

Παρασκευή 24 Μάρτη. Που είναι εκείνες οι εποχές που η αυτού εξοχότης ο νυν πρωθυπουργός της χώρας ήταν (νόμιζε ότι είναι) ο πολιορκητικός κριός για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού στην ευρώπη; Που είναι εκείνος ο καιρός που η χρεωκοπημένη καθεστωτική αριστέρα σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη (ιταλία, ισπανία) ψώνιζε Τσίπρα νομίζοντας ότι είναι απ’ το πάνω ράφι; Ήταν τότε (γούσταρε και γούσταραν και οι άλλοι) ο κυρ Αλέξης αφέντης τσουτσουλομύτης…

…Άλλαξε όμως ο καιρός, να βροχές, να χαλάζια, να κεραυνοί, πάει η φωλιά, πάν’ τα κοτσυφόπουλα, παν’ όλα, βγήκε και κάθονταν στο κλαρί μονάχος…

Τώρα τον βγάζουνε στη σέντρα (και) στην ιταλία. Ότι κοροϊδεύει τον κόσμο. Και ότι τα έχει κάνει πλακάκια με όποιον (μεγάλο) ιμπεριαλιστή κυκλοφοράει στην πιάτσα (ηπα, νατο, ε.ε.)… (Δεν ξέρουμε αν ξηγήθηκαν και κανά μπαχαλάκι…)

Να το θυμάστε. Στο τέλος οι μόνοι που θα γράψουμε δυο κουβέντες παρηγοριάς για τον Αλετσιπράδο Ντελαφαζάν, θα είμαστε εμείς!!! (Είχαμε καταλάβει το δράμα της φτιαγμένης βιτρίνας από πολύ νωρίς… Είμαστε και πονόψυχοι…)