Tag: αοζ

Μήπως η Τρίπολη είναι ελληνική;

Παρασκευή 29 Νοέμβρη. Οι δύο συμφωνίες που υπέγραψαν χτες στην Istanbul ο Erdogan και ο «επικεφαλής του προεδρικού συμβουλίου της αναγνωρισμένης απ’ τον οηε κυβέρνησης εθνικής συμφιλίωσης στη λιβύη» (GNA) Fayez Al Sarraj, μπορεί να πουλιούνται (με αρκετή δόση σύγχισης) στο εσωτερικό σαν «αιφνιδιασμός» αλλά μόνον τέτοιος δεν είναι.

Η πρώτη συμφωνία αφορά την στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Άγκυρας και GNA – μια συνεργασία που είναι γνωστή από καιρό. Η δεύτερη είναι προκαταρκτική για την οριοθέτηση της αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και την κυβέρνηση της Τρίπολης. Κι αυτό, επίσης, είναι γνωστό από καιρό.

Ο μακράν ισχυρότερος «παράγοντας» στον λιβυκό πόλεμο δεν είναι ο Sarraj αλλά ο στρατηγός Haftar. Οι μισθοφόροι του, με την βοήθεια της Μόσχας, του Παρισιού, του Καΐρου και της Ντόχα ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της λυβικής επικράτειας (κόκκινο χρώμα στον χάρτη). Ο Haftar έκανε πριν μερικούς μήνες μια τελική προσπάθεια για να καταλάβει και την πρωτεύουσα. Παρότι ο στρατός του παραμένει κοντά, η εκστρατεία απέτυχε. Και, αντίθετα, ο στρατός του Sarraj επεξέτεινε κάπως τα εδάφη που ελέγχει, νότια και ανατολικά της Misrata (μπλε στον χάρτη). Σύμμαχοι του Sarraj; Η Ρώμη, το Λονδίνο – και η Άγκυρα.

Σε ποιο αδύναμη θέση αλλά με διεθνή αναγνώριση ο Sarraj μπορεί να συμπεριφέρεται σαν «αρχηγός του λιβυκού κράτους» – αλλά μόνο στα χαρτιά. Μπορεί επίσης να οριοθετήσει όση αοζ θέλει· μόνο που το μεγαλύτερο μέρος των λιβυκών ακτών (άρα και της αοζ) ελέγχει ο Haftar. Και δεν φαίνεται στο κοντινό μέλλον πιθανότητα να ηττηθεί. Συνεπώς, ενώ η συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με την Άγκυρα έχει πρακτικές συνέπειες, τα περί «θαλάσσιων συνόρων» συμβολική σημασία έχουν μόνο προς το παρόν. Δεν θα κοπούν οικόπεδα, ούτε θα σκάσουν τρυπάνια…

Αυτό που ενοχλεί ανομολόγητα τα ντόπια αφεντικά είναι ότι ενώ «το κουβεντιάζουν» εδώ και χρόνια δεν κατάφεραν να κάνουν μια αντίστοιχη οριοθέτηση με την χούντα του Καΐρου. Ο λόγος είναι απλός: όσο χασάπης κι αν είναι ο Sisi δεν θέλει να υπογράψει με την Αθήνα «κάτι» που θα παραβιάζει ολοφάνερα τα δικαιώματα της Άγκυρας. Δεν είναι καθόλου «φίλος» του Erdogan. Το αντίθετο. Αλλά δεν είναι ηλίθιος.

Ακόμα και συμβολική επί του πρακτέου η προκαταρκτική συμφωνία Τρίπολης – Άγκυρας περιπλέκει το θέμα των αοζ στην ανατολική Μεσόγειο. Ή, για την ακρίβεια, το φέρνει εκεί που βρίσκονται οι πραγματικές του διαστάσεις. Τα ενδιαφερόμενα κράτη πρέπει είτε να συμφωνήσουν μεταξύ τους (όλα!) είτε να κάνουν κόλπα με φρεγάτες, υποβρύχια, αεροπλάνα και drones· για την χαρά της επίδειξης δύναμης.

Ευτυχώς που ο χασάπης του Καΐρου είναι αληθινός φίλος και σύμμαχος της Αθήνας! Διαμαρτυρήθηκε σχεδόν με την ίδια ορολογία για το deal Sarraj – Erdogan… Αν έχει όρεξη και για ναυμαχίες δεν το ξέρουμε.

Άλλωστε υπάρχει πάντα και η Μόσχα. Έχει αποκτήσει λόγο και ερείσματα στη βόρεια Αφρική, τόσο στην χούντα του Sisi όσο και στον Haftar… (Και είναι πάντα σύμμαχος της Άγκυρας – γενικά).

(φωτογραφία: Όταν φυσάει βοριάς στο Αιγαίο, τα φουσκωτά στρώματα των παραθεριστών στη νότια Κρήτη τα παίρνει και τα πάει στη λιβύη… Ίσως ποτέ να μην το σκέφτηκαν, αλλά είναι αλήθεια: υπάρχουν και τέτοια «θαλάσσια σύνορα των αοζ». Ελληνολιβυκά…)

Μεσόγειος 5

Παρασκευή 12 Ιούλη. Εκτός απ’ τον πόλεμο κατά των μεταναστών / προσφύγων (πόλεμο κατά της αυτονομίας της εργατικής τάξης αν μπορείτε να το καταλάβετε!) γίνεται κι άλλος πόλεμος στη Μεσόγειο;

Ναι! Ας τον χαρακτηρίσουμε (προς αποφυγή παρεξηγήσεων) “πόλεμο χαμηλής έντασης” (προς το παρόν). Είναι πάντως τμήμα του 4ου παγκόσμιου, και σ’ αυτόν συμμετέχουν πολλοί.

Ας ξεκινήσουμε απ’ την ανατολική Μεσόγειο, την οποία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, σε συνεργασία με τον ισραηλινό και τον αιγυπτιακό φασισμό ήλπιζε να “περικυκλώσει” υπό την εποπτεία και με την εγγύηση της Ουάσιγκτον, αποκλείοντας την Άγκυρα· ένα σχέδιο που απέτυχε μεν, συνεχίζει ωστόσο να παράγει εντάσεις.

Στα πιο πρόσφατα περιστατικά: η Άγκυρα έχει “βγάλει” δύο δικά της γεωτρύπανα, το fatih και το yavuz, που κάνουν ερευνητικές γεωτρήσεις· πράγμα που η Λευκωσία και η Αθήνα θεωρούν «ευθεία παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων» του νοτιοκυπριακού κράτους. Μια σειρά ευρωπαϊκά κράτη παριστάνουν επίσης ότι «πιστεύουν» το ίδιο, απειλώντας με «κυρώσεις» αν… (η Άγκυρα, κλπ)· ωστόσο η Λευκωσία δεν δείχνει καθόλου ευχαριστημένη, θεωρώντας αυτήν την επίδειξη «ευρωπαϊκής αλληλλεγγύης» ήπια….

Πού κάνουν, όμως, τρύπες στο μεσογειακό βυθό τα δύο τουρκικά γεωτρύπανα; Θα πρέπει να έχετε προσέξει ότι στα σχετικά ντόπια ρεπορτάζ δεν υπάρχουν σχετικοί χάρτες. Ιδού λοιπόν η θέση τους, με βάση χθεσινά μη ελληνικά ρεπορτάζ: ο πάνω χάρτης είναι από τουρκική πηγή, ο κάτω από ελληνοκυπριακή (εφ. «πολίτης»). Δείχνουν το ίδιο ακριβώς (αν και με εμφανώς διαφορετικό τρόπο!!!)

Όπως μπορείτε να δείτε με τα ματάκια σας, τα τουρκικά γεωτρύπανα fatih και yavuz βρίσκονται ΕΚΤΟΣ της περιοχής που η Λευκωσία έχει (αυθαίρετα) ορίσει σαν δική της αοζ (μοιράζοντάς την σε οικόπεδα)!!! Υπάρχει και ένα τρίτο τουρκικό πλοίο, το σεισμογραφικό barbaros, που κάνει έρευνες μέσα στο οικόπεδο νο 8 – με μάλλον επιδεικτικό τρόπο. Όμως αυτό δεν αναφέρεται στα εθνικιστικά ρεπορτάζ. Σαν «σκάνδαλο» θεωρούνται οι γεωτρήσεις του fatih και του yavus…

Τέτοια ανοικτή κοροϊδία; Ναι!!! Η Λευκωσία και η Αθήνα κοροϊδεύουν το πόπολο για να εξασφαλίσουν μια έστω σιωπηρή νομιμοποίηση στην καλλιέργεια μιας ορισμένης αντι-τουρκικής έντασης, χωρίς να έχουν καν και καν οποιαδήποτε, έστω και τυπική, αφορμή!!

Γιατί το κάνουν αυτό; Προσπαθούν να εξασφαλίσουν συμμάχους (που μπορεί να βρίσκονται σε κόντρα με την Άγκυρα για άσχετους με τα γεωτρύπανα λόγους – θα εξηγήσουμε πιο κάτω), προκειμένου να «εμφανιστούν ενισχυμένοι» στην αναπόφευκτη διαπραγμάτευση που θα κάνουν με την Άγκυρα, κατ’ αρχήν σε ότι αφορά τα όποια «κυπριακά κοιτάσματα».

Οι όποιοι πιθανοί σύμμαχοι ξέρουν φυσικά ακριβώς τι γίνεται. Η κοροϊδία δεν απευθύνεται σ’ αυτούς. Απευθύνεται στους ηλίθιους «πατριώτες», στην εσωτερική μάζα κάθε κράτους. Και πιάνει – δεν είναι δύσκολο.

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…

Πατριωτισμός

Πέμπτη 28 Μάρτη. Λύσσαξε η εθνικιστική δημαγωγία για την (τουρκική) «παρενόχληση» του πρωθυπουργικού ελικοπτέρου ανήμερα του “όλη η δόξα όλη η χάρη άγια μέρα ξημερώνει…”. Κοτζάμ παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος παραλίγο να βουτήξει (χωρίς αλεξίπτωτο) για να πάει κολυμπώντας στον προορισμό του (θα έβρισκε στη θάλασσα τον κυβερνοεταίρο του, που κι αυτός, σαν δεινός κολυμβητής, έχει «απειλήσει» τα ίδια). Ταυτόχρονα όμως, με σχολαστική επιμονή, τα ντόπια δημαγωγικά μήντια επέμεναν να τονίζουν ότι τα τουρκικά πολεμικά «πετούσαν 4 μίλια» απ’ το πρωθυπουργικό ελικόπτερο… Εννοώντας ότι “ξυστά πέρασαν” και ότι «απ’ του χάρου τα δόντια» γλύτωσε… Μπορεί να είναι σαδιστικό, αλλά έχει επιμορφωτικό σκοπό: τα 4 μίλια σαν “εθνικό μέγεθος” είναι “παρά τρίχα”…

4 μίλια είναι 6,5 χιλιόμετρα. Σε ευθεία 6,5 χιλιόμετρα είναι σχεδόν όση είναι η απόσταση του λόφου του Στρέφη απ’ το «κέντρο πολιτισμού» Σταύρος Νιάρχος στο παλιό Φάληρο. Δεν ξέρουμε πόσο «κοντά» ή πόσο «μακρυά» θεωρείται μια τέτοια απόσταση· ξέρουμε ωστόσο από άλλες περιπτώσεις «παρενοχλήσεων» στον αέρα του Αιγαίου ότι τα πετούμενα βρίσκονται σε απόσταση λίγων δεκάδων μέτρων. Σε σημείο οι αντίπαλοι πιλότοι να χαιρετιούνται… Αν ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος ένοιωσε «παρενόχληση» από απόσταση 6,5 χιλιομέτρων, ίσως οφείλεται στο ότι νοιώθει large. Πολύ large…

Αλλά όχι. Η σκηνοθεσία είναι ολοφάνερη για την δική μας εργατική κριτική οπτική. Το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος είναι υποχρεωμένο, αναγκασμένο, να βρει πιο ρεαλιστικά «σημεία ισορροπίας» με το τουρκικό καθεστώς· ειδικά στην ανατολική Μεσόγειο – κι αυτό άσχετα από πολιτικές βιτρίνες, κυβερνήσεις, κλπ. (περισσότερα στο Sarajevo.pdf 135a, γινόμαστε μονότονοι ίσως, αλλά…).

Η διαδικασία αυτή, η υιοθέτηση δηλαδή ενός κάποιου γεωπολιτικού ρεαλισμού απέναντι στην Άγκυρα, θα «προσβάλει» όλα τα εθνικιστικά στερεότυπα που με φροντίδα έχουν καλλιεργηθεί και ενσωματωθεί απ’ το πόπολο επί δεκαετίες. Ένα απ’ αυτά, για παράδειγμα, είναι το θρυλικό Καστελόριζο, και η απεριόριστη ζώνη αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης που (κατά τις εθνικιστικές φαντασιώσεις) διαθέτει, έτσι ώστε να είναι σιαμαίες η ελληνική και η ελληνοκυπριακή αοζ· και η τουρκική ανύπαρκτη… Παραμύθι ήταν πάντα αυτό το εθνικό θεώρημα, που θα χρειαστεί κάποια στιγμή να μπει στο μουσείο, μαζί με τον «μαρμαρωμένο βασιλιά» και την «κόκκινη μηλιά». Πέφτει, συνεπώς, αυτούς τους καιρούς στους ώμους ενός κυβερνητικού βουλευτή και υφυπουργού, οικολόγου κατά τα υπόλοιπα (του κυρ Τσιρώνη), να «πει κάτι» για το Καστελόριζο, «από γεωγραφική άποψη». Σε μια δειλή τακτική «μισό βήμα μπροστά – κάτι λιγότερο από μισό πίσω», μπας και σιγά σιγά αρχίσει το πόπολο να συνηθίζει στην ιδέα ότι η ανατολική Μεσόγειος δεν είναι ελληνική λίμνη (όπως ούτε το Αιγαίο).

Επειδή δεν υπάρχει στο ελλαδιστάν ούτε κοινωνική τάξη ή στρώμα, ούτε – κατά συνέπεια – πολιτικές βιτρίνες που να είναι σε θέση να εκδηλώσουν αυτόν τον αναγκαστικό (σε σχέση με τις εθνικιστικές φαντασιώσεις) ρεαλισμό καθαρά και χωρίς περιστροφές, ο greek way είναι «φωνές και κατάρες για την τουρκική επιθετικότητα», ενόσω «η πατρίς είναι ψύχραιμη και αποφασισμένη». Στη βάση των οδηγιών αυτού του manual ο τενεκεδένιος και οι κολαούζοι του εφηύραν μια «παρενόχληση» του πρωθυπουργικού (στρατιωτικού) ελικοπτέρου· που στην πιο απειλητική στιγμή της ήταν σε απόσταση «μόνο 6,5 χιλιομέτρων» – με το ζόρι θα μπορούσε κανείς να την δει δια γυμνού οφθαλμού! Με άλλα λόγια: ο εξοχότατος πρωθυπουργός βαφτίστηκε στα νάματα της αιώνιας εχθρότητας με τον αιώνιο εχθρό (ταυτολογία!). Για να μην νομίζει κανείς ότι πρόκειται για «προδότη»…

Ακριβώς επειδή ούτε ο τενεκεδένιος ούτε το κόμμα του αντιπροσωπεύουν κάποια τάξη ή κοινωνικό στρώμα που να έχει τα μυαλά στο κεφάλι του, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο (πώς αλλιώς θα ήταν δυνατόν να συγκυβερνούν 4 ολόκληρα χρόνια με τον ψεκασμένο, σε πόστο υπ.αμ. μάλιστα;) εκείνο που κάνουν είναι το ίδιο μ’ αυτό που έκαναν με την «λύση του μακεδονικού»: τροφοδοτούν το φασισταριό για να εμφανιστούν, κάποια στιγμή, σαν «αντιφασίστες». Χοντροκομμένοι υπολογισμοί, χωρίς αύριο! Ωστόσο, η ενίσχυση του εθνικισμού, που αυτοί οι εντολοδόχοι αντιλαμβάνονται σαν «τακτική κίνηση», είναι στην πραγματικότητα η στρατηγική των πραγματικών αφεντικών του ελληνικού βαθέος κράτους / κεφάλαιου για να ελέγχουν την κοινωνική (και πληβειακή) βάση. Εδώ και σχεδόν δύο αιώνες!

Συνεπώς, όταν ο εξοχότατος πρωθυπουργός το παίζει «θύμα της τουρκικής επιθετικότητας» ενώ δεν έγινε κάτι τέτοιο, ρίχνει απλά το νεράκι του στον μύλο των φασιστών. Όσο για τον αναγκαστικό ρεαλισμό του ελληνικού ιμπεριαλισμού; Αν, τελικά, πλησιάσει στο σημείο να πάρει μια επίσημη και σταθερή μορφή… «βλέπουμε»…

Όταν η θάλασσα δεν κάθεται ήσυχη…

Σάββατο 5 Γενάρη. Τα πιο πάνω είναι αποσπάσματα επικά (από εθνική άποψη) των μέσων του περασμένου Οκτώβρη. Στη συνέντευξη που είχε ακολουθήσει την αγαπητική συνάντηση του τενεκεδένιου δεξιού έλληνα πρωθ, του άλλου δεξιού ελληνοκύπριου προέδρου με τον χασάπη της αιγύπτου, ο έλληνας το είχε δηλώσει με τον στόμφο ερασιτέχνη τοπογράφου: το αργότερο ως το τέλος της χρονιάς θα έχει οριοθετηθεί η αοζ Αθήνας / Καΐρου…

Το 2018 τέλειωσε (όπως και ο ογκόλιθος, που τότε, στις 15 Οκτώβρη, ήταν ακόμα υπ.εξ.) αλλά η οριοθέτηση “αντιστέκεται”. Επειδή – σύμφωνα με την καθεστωτική αργκώ – υπάρχουν κάποιες “τεχνικές δυσκολίες”. Τι είδους άραγε νάναι αυτές; Δεν κάθεται καλά ο χάρακας πάνω στο νερό;

Πέρα απ’ το γνωστό (με βάση τις αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης για πολλές παρόμοιες περιπτώσεις) ότι, δηλαδή, το Καστελόριζο ανήκει στον γεωλογικό φλοιό της τουρκίας και δεν δικαιούται αοζ, ή, πιο σωστά, στη βάση αυτού του γεγονότος, ο Μουμπάρακ, ο προηγούμενος χουντικός χασάπης του Καΐρου (του οποίου διάδοχος είναι ο τωρινός, ο Sisi) είχε ξεκινήσει το καλοκαίρι του 2009 διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα, για την οριοθέτηση των μεταξύ τους ζωνών “αποκλειστικής εκμετάλλευσης” στην ανατολική Μεσόγειο. Εν γνώσει, και με σιωπηλή συμφωνία του τότε ελληνικού γκουβέρνου…

Το να γίνονται (από το 2009 ως το 2011) τέτοιες διαβουλεύσεις μεταξύ Καΐρου και Άγκυρας σημαίνει ένα απλό πράγμα: το αιγυπτιακό καθεστώς δεν λάμβανε στα σοβαρά υπόψη του την ελληνική φαντασίωση για ύπαρξη “αοζ Καστελορίζου”! Γιατί αν το έκανε, το τουρκικό καθεστώς θα είχε ελάχιστη αοζ στη Μεσόγειο, και καθόλου σύνορα με την αιγυπτιακή! Εννοείται ότι ανάλογη ήταν η άποψη και του Μόρσι (του μόνο εκλεγμένου προέδρου της αιγύπτου, μετά την επανάσταση του 2011, που ανέτρεψε με πραξικόπημα ο Sisi το καλοκαίρι του ’13).

Αυτή είναι ιστορικά η άποψη του Καΐρου για το θέμα… Για λόγους που αφορούν μόνο την ελληνική εθνικιστική παράνοια (και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ή και φαντασιώσεις του ελληνικού κράτους / παρακράτους) οι φαιορόζ εμφανίζονται να πιστεύουν ότι ο Sisi είναι τόσο «αντι-τούρκος» ώστε να κάνει την χάρη στην Αθήνα να αποδεχτεί τα δικά της θεωρήματα για τις αοζ στην ανατολική Μεσόγειο… Και να συμφωνήσει σε μια «οριοθέτηση» που θα είναι αφενός εκτός διεθνούς νομοθεσίας και αφετέρου (στην ουσία) κήρυξη πολέμου στην Άγκυρα! Χωρίς να κερδίσει κάτι, εκτός απ’ την χημεία μ’ έναν ογκόλιθο (που πάει κι αυτός…)

Χμμμ… Υπάρχει, όντως, μια «τεχνική δυσκολία»! Ο Sisi είναι φασίστας, είναι εγκληματίας, είναι κατά συρροή φονιάς – αλλά ηλίθιος δεν είναι! Η ελληνική φαεινή ιδέα «μαζεύουμε όλους τους αντι-τούρκους της περιοχής, συμμαχούμε μαζί τους, και η ανατολική Μεσόγειος θα γίνει δική μας» είναι κατάλληλη σαν ιδεολογικό κουτόχορτο εσωτερικής κατανάλωσης – δεν έχει σχέση, όμως, με την πραγματικότητα. Ο Sisi και η χούντα του είναι, πράγματι, στα μαχαίρια με το τουρκικό καθεστώς, μιας και αυτό το τελευταίο υποστηρίζει την (απαγορευμένη αλλά μαζική) μουσουλμανική αδελφότητα στην αίγυπτο… Επειδή, όμως, τα πράγματα έχουν έτσι, και επειδή ο Sisi και οι χουντικοί του Καΐρου είναι υποχρεωμένοι να κοιτάνε μόνιμα πίσω απ’ την πλάτη τους (για να προλάβουν την ανατροπή τους), το τελευταίο που θα ήθελε είναι να κηρύξει «θαλάσσιο πόλεμο» στην Άγκυρα, για τις αοζ, μόνο και μόνο επειδή οι φαιορόζ εκπροσωπούν το εθνικό εφοπλιστικό τους κεφάλαιο! Μάλλον το αντίθετο είναι στα συμφέροντά του: αποφυγή έξτρα περιττών τριβών με οποιονδήποτε, και σίγουρα με την Άγκυρα – ειδικά τώρα πια…

Η ελληνική ιμπεριαλιστική εθνικοφροσύνη έχει πολλά και σημαντικά χαρακτηριστικά παραφροσύνης. Τα έχει επιδείξει ξανά και ξανά σ’ όλη την ιστορία της – ας μην αρχίσουμε εδώ τα παραδείγματα… Δουλεύει συνήθως (αν και όχι πάντα) πολύ καλά «προς τα μέσα», ειδικά όταν δεν έχει σοβαρό ταξικό αντίπαλο.

Προς τα έξω όμως…. Σκοντάφτει πάνω σε «τεχνικές δυσκολίες»…

Ξεγυρισμένη!

Κυριακή 23 Δεκέμβρη. Αθήνα και Λευκωσία το πούλαγαν για βέβαιο: ο αμερικανικός 6ος στόλος θα προστατεύει τις εκτός νόμου και λογικής αοζ της νότιας κύπρου και του ελλαδιστάν, επειδή … η αμερικανική exxon mobil έχει αναλάβει να κάνει τρύπες ψάχνοντας για γκάζι σ’ ένα απ’ τα κυπριακά οικόπεδα (συγκεκριμένα στο νο 6, στο οποίο πριν τρία χρόνια η γαλλική total δεν βρήκε τίποτα…).

Ώσπου χτες ήρθε η ξεγυρισμένη σφαλιάρα. Η Αθήνα και η Λευκωσία το ήξεραν έγκαιρα (η Άγκυρα είχε εκδώσει προειδοποίηση / navtex…). Προσπάθησαν να το κρύψουν, αλλά δεν το γλύτωσαν… Το ανακοίνωσε χτες το τουρκικό υπ.αμ.: έγιναν στις 17 Δεκέμβρη κοινά τουρκο-αμερικανικά ναυτικά γυμνάσια σε περιοχή που η Λευκωσία «θεωρεί δική της» – οι ασκήσεις έγιναν, φυσικά, χωρίς να της ζητηθεί η άδεια.

Το «σκάνδαλο» που ενοχλεί είναι, αφενός η “άσκηση” αμερικανικής πυραυλακάτου σε συνεργασία με τουρκικές φρεγάτες και μάλιστα σε μια περιοχή που (κατά τον καθεστωτικό νοτιοκυπριακό «φιλελεύθερο») ανήκει στην δικαιοδοσία της κυπριακής δημοκρατίας χωρίς να αναγνωριστεί στη Λευκωσία οποιοδήποτε «δικαίωμα»· αφετέρου ότι αυτή η άσκηση κοινοποιήθηκε απ’ την Άγκυρα. Όλη η μυθολογία ότι ο 6ος στόλος έχει «αντιτουρκικές διαθέσεις» στην ανατολική Μεσόγειο κράσσαρε μετά απ’ αυτήν την δημοσιοποίηση.

Και τώρα, για την δημαγωγία υπέρ του άξονα, απομένουν τα γνωστά: η απόκρυψη. Και ο εκνευρισμός. Κάτι πύρινες δηλώσεις περί «ισοπέδωσης βραχονησίδων», περί «λιωσίματος» κλπ…

(φωτογραφίες: Αυστηρά ακατάλληλες, δείχνουν την περιοχή την δικαιοδοσία επί της οποίας τόλμησαν να αμφισβητήσουν οι αμερικάνοι-φονιάδες-των-λαών… Να “αμφισβητήσουν”; Όχι ακριβώς. Αυτή η περιοχή είναι “νοτιοκυπριακή αοζ” μόνο στις ελληνικές φαντασιώσεις…)

Κωστάκηηηη! Μην πας στα βαθιαααά!!!

Παρασκευή 26 Οκτώβρη. Κάθε φορά που το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο «τρίβεται στη γκλίτσα του τσοπάνη» εγείροντας ζητήματα επέκτασης στη θάλασσα (“μία – δύο – τρεις – πολλές Θεσσαλίες” που θα ‘λεγε και ο ογκόλιθος πρώην υπ.εξ.) αναγκαζόμαστε να κάνουμε το ίδιο. Να θυμίζουμε πως όταν η Αθήνα (διακομματικά, σαν «εθνική γραμμή») μιλάει για «διεθνή νομιμότητα» που (έτσι λέει) της εξασφαλίζει κυριότητα στην ανατολική Μεσόγειο, μιλάει μ’ ένα πτώμα στο στόμα. Και το πτώμα δεν είναι τουρκικό.

Η επανάληψη μπορεί να είναι κουραστική· αλλά επιβάλλεται αν υπάρχει ο κίνδυνος αμνησίας. Έχουμε γράψει πολλές φορές για τα ελληνικά αοζικά παραμύθια, αλλά κάτι σταθερά διαφωτιστικό είναι το «νησιά με φίδια» (Sarajevo 49, Μάρτης 2011). Επειδή αφορά την θρυλική «διεθνή νομιμότητα» που οι ντόπιοι τσοπαναραίοι του λαού επικαλούνται· μόνο για τ’ αυτιά των δικών τους προβάτων! (Κανείς άλλος στον γαλαξία δεν τα τρώει αυτά τα greeks…)

Υπάρχει εξέλιξη; Υπάρχει. Το τουρκικό καθεστώς, υπερασπιζόμενο αυτά που θεωρεί «εθνικά συμφέροντά» του, δεν έστειλε απλά ένα σεισμογραφικό (το Barbaros) να κάνει γεωλογικές έρευνες (προς αναζήτηση κοιτασμάτων) στην ανατολική Μεσόγειο. Έστειλε και 2 + 2 πολεμικά να το συνοδεύουν, για να μην μπαίνουν ιδέες στην αυτού εξοχότητα τον ψεκασμένο, άρχοντα πασών των αμερικανικών βάσεων, τσάρο της εθνικής ανεξαρτησίας, πρίγκηπα των φαιορόζ, κλπ.

Τέτοια περιστατικά θα μπορούσαν να θεωρηθούν ήσσονος σημασίας για τον ελληνικό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό (παρότι το πόπολο οφείλει να τρώει το ίδιο πάντα αντιτουρκικό χόρτο – και γουστάρει). Τα πιο σημαντικά είναι αυτά που δεν λέγονται. Όπως, για παράδειγμα, ότι το τουρκικό καθεστώς αποκτά σταθερά και αμείλικτα την στρατιωτική υπεροπλία σ’ όλη αυτή τη ζώνη ελληνικής και ελληνοκυπριακής «αμφισβήτησης», έτσι ώστε εκτός απ’ την περίπτωση που η Ουάσιγκτον θα έστελνε ολόκληρο τον 6ο στόλο της να τσακωθεί με την Άγκυρα, το ελλαδιστάν είναι καταδικασμένο να λογικευτεί. Τουλάχιστον στην πράξη, έστω σιωπηλά.

Πριν σχεδόν μια βδομάδα, στις 20 Οκτώβρη, ανακοινώθηκε απ’ την Άγκυρα η επιχειρησιακή ετοιμότητα ενός homemade UAV θαλάσιας επιτήρησης, καθώς και του συστήματος επικοινωνίας των εν λόγω ιπτάμενων ρομποτικών μηχανών με τις χερσαίες βάσεις τους. Mε ακτίνα 200 χιλιομέτρων, αρκετή για να έχει το τουρκικό στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα σε real time 24/7 έλεγχο διαφιλονικούμενων και μη εκτάσεων μεσογειακής θάλασσας. Απ’ το Αιγαίο ως την κύπρο.

Άσχημες εξελίξεις για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό και τα όνειρά του για περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, παρέα με τα φιλαράκια του, κάτι χούντες του Καΐρου και κάτι φασισταριά του Τελ Αβίβ. Πως, όμως, να αντιμετωπίσει κανείς την πραγματικότητα;

Μόνο με αυταπάτες… Ουάου! – που θα έλεγε και ο αρχέτυπος των ναρκισιστικών φαντασιώσεων κυρ Γιάνης… Πράγματι. Αν δεν κάνουμε λάθος ο Φρόιντ υποστήριζε πως η “αρχή της επιθυμίας” νικάει την “αρχή της πραγματικότητας” στο πρωκτικό στάδιο του ανθρώπινου κουταβιού: τρώει τα σκατά του, και του αρέσουν…

(φωτογραφίες: Ξανά-μανά χάρτες. Στον πάνω είναι τα ελληνικά όνειρα. Το κλειδί είναι το Καστελόριζο… Προσέξτε πως μόνο οι συνεχείς συνοριακές γραμμές έχουν συμφωνηθεί επίσημα. Οι διακεκομένες είναι εικασίες, ευχές – “αυταπάτες”.

Στον δεύτερο στη σειρά είναι η τουρκική άποψη, σαφώς ρεαλιστικότερη. Προσέξτε σ’ αυτήν δύο πράγματα. Πρώτον, πως αν είναι να οριοθετηθεί σύνορο αοζ μεταξύ τουρκίας / αιγύπτου θα πρέπει ο χουντοχασάπης του Καΐρου να αναγνωρίσει τον αντίπαλό του σε ότι αφορά τον έλεγχο των σουνιτών σαν “εταίρο”…. Σε κάθε περίπτωση η θρυλική χάραξη συνόρων μεταξύ Αθήνας και αιγυπτιακής χούντας είναι εντελώς άσχετη σε σύγκριση με τον πάνω χάρτη. Και επειδή ο Sisi είναι ένα φασιστικό κάθαρμα αλλά ηλίθιος δεν είναι, δεν πρόκειται ποτέ να υπογράψει ένα σύνορο αοζ όπως το φαντάζονται οι έλληνες. Επειδή ξέρει ότι μ’ αυτό τον τρόπο απλά θα μπλέξει…

Και δεύτερον, τα δήθεν ελληνοκυπριακά οικόπεδα 4, 5, 6 και 7 είναι επίσης φαντασιακής ελληνοκυπριακής ιδιοκτησίας – σύγκριση με τον μεσαίο χάρτη (ή την διαγράμμιση στ’ αριστέρα του χάρτη, στον τρίτο). Για επιχειρηματικούς (ή απλά στοιχειωδώς λογικούς) λόγους κανένας δεν κόβει το χέρι του πως αυτά είναι ελληνοκυπριακή ιδιοκτησία…)

Η “εθνική γραμμή” και οι εκπροσωποί της 1

Κυριακή 21 Οκτώβρη. Με γειά, λοιπόν, ο καινούργιος έλληνας υπ.εξ. Και είναι κρίμα που δεν θα μείνει καιρό στη θέση του για να επιδείξει το ταλέντο του στο να λύνει δύσκολους κόμπους. Είναι πάλι κρίμα που δεν έμεινε στο πόστο ο ογκόλιθος. Γιατί αντί να θριαμβολογεί για την ειρήνη που έφερε στα βαλκάνια (;) ίσως να προλάβαινε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της «δουλειάς» του στο «κυπριακό»…

Το γεγονός είναι αδυσώπητο: οι ελληνικές ελπίδες ότι το τουρκικό καθεστώς θα «αδυνατίσει» είτε για οικονομικούς λόγους, είτε λόγω των «προβλημάτων με τις ηπα», έχουν καταρρεύσει παταγωδώς. Και μαζί καταρρέουν (υπόγεια) πολλές πλευρές των ελληνικών σχεδιασμών για «περικύκλωση της Μεσογείου» – αυτούς που προσπάθησε να πουλήσει ξανά και ξανά ο ογκόλιθος, στις αρχές του 2017, στην καινούργια ψοφιοκουναβική διοίκηση. Καταρρέουν, τέλος, και οι «βάσεις» πάνω στις οποίες (και πάλι ο ογκόλιθος, σε συνεργασία με τον Ανστασιάδη) είχαν βουλιάξει τις τελευταίες «διαπραγματεύσεις για την λύση» στο Κραν Μοντανά. Ειδικά η βεβαιότητα πως η νότια κύπρος θα αλωνίζει στην «αοζ της» βρίσκοντας μυθικά κοιτάσματα αερίου, την ώρα που ο αμερικανικός, ο γαλλικός και ο ιταλικός στόλος θα κρατούσαν «δεμένη» την Άγκυρα, έξω απ’ την ανατολική Μεσόγειο…

Οι τρανταχτές απόδειξεις γι’ αυτό το μπαράζ αποτυχιών του ελληνικού ιμπεριαλισμού (ο τενεκεδένιος, σαν ειδικός στις «αυταπάτες», μπορεί να ξαναμουρμουρήσει κάτι τις σχετικό) έρχονται απ’ την Λευκωσία. Όπου όχι και ιδιαίτερα υπόγεια έχει αναδυθεί στον αφρό των ημερών όχι το φυσικό αέριο αλλά μια «λύση» που αναγνωρίζει, τελικά, αυτό που έγινε το 1974: ότι, δηλαδή, στην κύπρο υπάρχουν δύο κράτη!

Ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της νοτιοκυπριακής εφημερίδας «πολίτης», πριν μια βδομάδα, περιγράφει την κατάσταση. Προτείνουμε να το διαβάσετε ολόκληρο. Όχι μόνο για το περιεχόμενό του αυτό καθ’ εαυτό, αλλά και επειδή δεν διαψεύστηκε «αρμοδίως» ούτε μια τελεία απ’ αυτό.

Η “εθνική γραμμή” και οι εκπροσωποί της 2

Κυριακή 21 Οκτώβρη. Εντελώς επιγραμματικά τα πράγματα έχουν ως εξής. Στη Λευκωσία ξέρουν (προφανώς και στην Αθήνα ξέρουν) ότι η νότια κύπρος αποκλείεται να εκμεταλλευτεί κοιτάσματα που αυθαίρετα έχει χαρακτηρίσει σαν τμήματα της δικής της αοζ (εφόσον βρεθούν με εκμεταλλεύσιμο γκάζι) πηγαίνοντας κόντρα στην Άγκυρα. Απλά, πολύ απλά, επειδή κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κοντράρει το αναβαθμισμένο στρατιωτικά και γεωπολιτικά τουρκικό καθεστώς για να χαρίσει ποσοστά απ’ το γκάζι στη Λευκωσία. Ούτε η τριγωνική συμμαχία Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ προσφέρει «κάλυψη»: το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς είναι να προσθέσει στο λογαριασμό του αντίπαλους στρατούς (και στόλους).

Η ιδέα για ένα «βελούδινο διαζύγιο» στην κύπρο γυροφέρνει πάνω από ένα χρόνο· όχι από τίποτα περιθωριακούς, αλλά απ’ το ίδιο το νοτιοκυπριακό καθεστώς και προσωπικά τον Αναστασιάδη. Είναι ο μόνος τρόπος για να «λυθούν τα χέρια» της Λευκωσίας να αξιοποιήσει ό,τι υπάρχει στη δική της αοζ, χωρίς τουρκικές «ενοχλήσεις» και χωρίς αβεβαιότητες για τις εταιρείες εκμετάλλευσης φυσικού αερίου.

Δεν είναι μεν μια απλή τεχνικά διαδικασία (η αλληλοαναγνώριση δύο κρατών στην κύπρο, ειδικά σε ότι αφορά την σχέση του βορρά με την ε.ε.), είναι όμως η μόνη λογική (και από καπιταλιστική άποψη) εξέλιξη. Ωστόσο παρεμβάλλονται οι ιδεολογικοί παράγοντες, ιδιαίτερα ισχυροί σε πρωτόγονες κοινωνίες σαν την ελληνική ή την ελληνοκυπριακή. Αν το «βόρεια μακεδονία» είναι μια φορά ανάθεμα, το «δύο κυπριακά κράτη» είναι εκατό!!!

Να γιατί θα χρειαζόταν ένας ταχυδακτυλουργός (ή ένας μεγΑλέκος) σαν τον τενεκεδένιο, για να πάρει το κόψιμο του «γόρδιου δεσμού» πάνω του!!! Κρίμα που δεν έχει τον απαραίτητο χρόνο στη διάθεσή του…

(Δεν είναι ικανός; Μα γιατί το λέτε; Αφού πρόσφατα ξανα-ανακοίνωσε ότι με τον φίλο του τον χασάπη Sisi θα χαράξουν τα σύνορα των δύο αοζ, ελληνικής και αιγυπτιακής, μέχρι το τέλος της χρονιάς.

Το πολύ πολύ κάτω απ’ την Κρήτη. Ανατολικότερα… ως την κυπριακή αοζ; Δεν έχει!!!)

Ελληνικά προβλήματα;

Τετάρτη 14 Μάρτη. Η απόλυση του Tillerson μπορεί να προκαλεί (ανομολόγητους) πονοκέφαλους και στο ελλαδιστάν. Με την φτηνή, εμπορική λογική τους, οι ντόποιοι διαχειριστές των ελπίδων γεωπολιτικών προσόδων έκαναν την προσευχή τους, πρωΐ και βράδυ, ότι ο Tillerson, σαν πρώην ceo της exxonmobil, θα άπλωνε τις φτερούγες του πάνω απ’ το γεωτρύπανο της εταιρείας όταν το πλήρωμα του χρόνου (το φθινόπωρο) θα το έφερνε στο οικόπεδο 10 της ελληνοκυπριακής αοζ-ικής θαλασσοταξίας.

Αλλά ο Rex (Tillerson) εξατμίστηκε. Φυσικά μπορεί κανείς να ελπίζει (όχι άδικα) στη «συνέχεια της πολιτικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού» – χωρίς, όμως, παράπλευρα σωσίβια. Και χωρίς να είναι σίγουρος για το ποια είναι αυτή η πολιτική για την ανατολική Μεσόγειο. Θα χρειαστεί ενεργούς συμπαίκτες, άρα υπάρχει ελπίδα για την ελληνική γεωπολιτική αναβάθμιση; Ή “μας θέλει” μόνο για back up, δηλαδή μπουρδέλα, catering και ξυδάδικα;

Το πρόβλημα του ελληνικού ιμπεριαλισμού και της αμερικανικής συμμαχίας του μπορεί να είναι ακόμα χειρότερο. Απ’ τις κινήσεις του ελληνικού πολιτικού προσωπικού (με αρχή τον ογκόλιθο πέρυσι) δεν θα ήταν άδικο να εκτιμήσουμε ότι επειδή η ελληνική «διανοητική» παραγωγή υπέρ του ντόπιου ιμπεριαλισμού είναι, επιεικώς, για τα μπάζα (δηλαδή: για εσωτερική κατανάλωση), εκτός συνόρων πολλά, μπορεί και τα πάντα, βασίζονται στις ελπίδες «προσωπικών σχέσεων», «προσωπικών γνωριμιών» και «προσωπικής χημείας» – άσχετα αν ισχύουν τέτοια διεθνώς. Είναι η κουλτούρα του μεταπράτη που κλείνει το μάτι λέγοντας (ή υπονοώντας) «έχω άκρη». Αυτό, και τίποτα άλλο. Και παρακαλούμε μην σοκάρεστε. Δεν είναι τα αφεντικά και οι λακέδες τους διαλεκτικοί υλιστές!!! Ούτε πορεύονται με αντικαπιταλιστικές αναλύσεις – το αντίθετο!!!

Μ’ αυτά τα δεδομένα, το να αλλάζει η Ουάσιγκτον κυβερνητική σύνθεση κάθε τρεις και λίγο, θα πρέπει να προκαλεί εκνευρισμό τόσο στην Αθήνα όσο και στη Λευκωσία. Και τώρα; Με ποιον μιλάμε; Πως θα μαλαγανέψουμε; Όταν το νατο επιμένει ότι «η τουρκία είναι πολύτιμος σύμμαχος» με ποιον θα μιλάμε γαμώ τον …. (βάλτε ότι θέλετε…)

Η απάντηση στο «με ποιον θα μιλάμε» είναι, ίσως, ωμή: με την cia… και με την mossad…

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 8

Πέμπτη 8 Μάρτη. Προς τα τέλη του περασμένου Φλεβάρη ακούστηκε (για λίγο) κάτι που το αφήσαμε επίτηδες ασχολίαστο (από περιέργεια…). Και επειδή πέρασε ντούκου μπορούμε τώρα να το «καταθέσουμε σαν απόδειξη» του ποιος είναι ο πραγματικά στριμωγμένος στην ανατολική Μεσόγειο.

Στις 24 Φλεβάρη η δεξιά καθεστωτική ελληνοκυπριακή εφημερίδα “ο φιλελεύθερος», κάτω απ’ τον τίτλο Αίγυπτος: υπογράφουμε αγωγό με Κύπρο πριν το καλοκαίρι έλεγε τα εξής (ο τονισμός στο πρωτότυπο):

Αποκαλυπτικές ήταν οι αναφορές του Υπουργού Πετρελαίων της Αιγύπτου Τάρεκ Αλ Μουλλά το απόγευμα της Παρασκευής στο Συνέδριο «Week of Petroleum» στο Λονδίνο:  Πριν από τα μέσα του 2018 θα υπογραφεί συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση για την κατασκευή αγωγού φυσικού αερίου Κύπρου-Αιγύπτου, αποκάλυψε ο Αιγύπτιος υπουργός, προσθέτοντας ότι η ΕΕ θα είναι ο κύριος αποδέκτης του παραγμένου φυσικού αερίου.

Κατά τη διάρκεια της συμμετοχής του στο συνέδριο, ο υπουργός ανακοίνωσε ότι έχει υπογραφεί προκαταρκτική συμφωνία με την Κυπριακή κυβέρνηση για τη κατασκευή αγωγού από την Κύπρο προς στην Αίγυπτο και ότι διεξάγονται περαιτέρω διαπραγματεύσεις μεταξύ των κυβερνήσεων.

…

Όπως αναφέρει η Egypt Independent, ο Αιγύπτιος υπουργός, δικαιολόγησε την καταλληλότητα της Αιγύπτου να αποτελέσει ενεργειακό κόμβο, αναφερόμενος σε διάφορους παράγοντες, όπως η στρατηγική γεωγραφική θέση της Αιγύπτου ως φορέας εκμετάλλευσης της διώρυγας του Σουέζ, το δίκτυο αγωγών αλλά και τα δύο τερματικά υγροποίησης φυσικού αερίου στη Νταμιέτα και το Ιτκού.  

Σας φαίνεται ο.κ.; Ρίξτε, παρακαλούμε, ξανά μια ματιά στους χάρτες πιο πάνω. Αν η «μοιρασιά» του πάνω χάρτη, του ελληνικού όνειρου για τις αοζ στην ανατολική Μεσόγειο, όπου η τουρκία έχει κάτι «ψιλά» και με το ζόρι, και όπου η νοτιοκυπριακή και η ελληνική αοζ είναι ανεξήγητα τεράστιες τόσο όσο χρειάζεται για να έχουν κοινά σύνορα, αν λοιπόν αυτή η διευθέτηση ήταν ρεαλιστική, για ποιο λόγο η Λευκωσία θα έστελνε το γκάζι της (ακόμα δεν το είδαμε και Γιάνη το βαφτίσαμε!) νότια, προς Κάιρο μεριά, και όχι δυτικά, προς τη νότια Κρήτη, όπου μια χαρά οι διεθνείς «επενδυτές» θα έφτιαχναν και ένα εργοστάσιο υγροποίησης; Εεεεεε;;; Γιατιιιί;

Αμ δε!!! Αυτή η μοιρασιά δεν έχει ούτε μία πιθανότητα στο δισεκατομμύριο να είναι ρεαλιστική νομικά και, άρα, επιχειρηματικά! (Άλλο οι εθνικές φαντασιώσεις). Οπότε η Λευκωσία υπογράφει (προκαταρκτικό προς το παρόν…) deal να στέλνει το αέριό της (τον Γιάνη…) νότια – δείτε τον δεύτερο χάρτη για να φανταστείτε την διαδρομή. Αυτό, ναι, είναι ρεαλιστικό. Και κυρίως «εθνικά σωστό» (αλλά δεν μπορεί να ειπωθεί φωναχτά): οι αγωγοί του κυπριακού γκαζιού (αν και όποτε…) δεν θα χρειάζεται να περάσουν απ’ την τουρκική αοζ, η οποία βέβαια για την εθνική παράνοια είναι ανύπαρκτη… αλλά… μόνο για την εθνική παράνοια. (Αν είναι να κάνουμε μπίζνες, να τις κάνουμε λογικά – ε;)