Tag: αοζ

Λιβύη

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Χαμένος για χαμένος ο αγαπημένος του ελλαδιστάν «τζενεράλ» πριν κανά μήνα προσπάθησε να κάνει κάτι που θα ονομαζόταν πραξικόπημα αν στη λιβύη είχαν ισχύ οι κλασσικοί όροι περί «πολιτικής νομιμότητας». Ενώ, τυπικά, ο Haftar είναι απλά ο στρατηγός του «αυτοεξόριστου κοινοβουλίου της λιβύης» που έχει έδρα το Tobruk (τα περισσότερα μέλη του οποίου έχει διορίσει ο ίδιος ο Haftar…) και άρα, πάλι τυπικά, θα έπρεπε να υπακούει στις εντολές του, ο “τζενεράλ” ακύρωσε την όποια ύπαρξη αυτού του κοινοβουλίου, και αυτοανακηρύχτηκε “ηγέτης της λιβύης”.

Αν νικάς μπορείς να αυτοανακηρυχτείς ακόμα και αυτοκράτορας της Ρώμης (που λέει ο λόγος…) Αν χάνεις όμως δεν έχεις πολλά περιθώρια. Ο ηλικιωμένος εκπρόσωπος των ελληνικών συμφερόντων στο συνέδριο του Βερολίνου για την λιβύη (το θυμάστε; έγινε μόλις στις 19 του περασμένου Γενάρη!!!) δεν πρόκειται να δει τον εαυτό του στο θρόνο του άλλοτε πανίσχυρου Καντάφι, στην πρωτεύουσα Tripoli, όπως ονειρευόταν… (Θα είναι τυχερός αν επιζήσει σαν συνταξιούχος…).

Ελλείψει καλύτερης εναλλακτικής, το άστρο του συνομίλικου με τον «τζενεράλ» (76 χρονών) Aguilla Saleh Issa έχει αρχίσει να αναδύεται (μπορεί το ρημοδογκουβέρνο να προσπαθήσει να τον διπλαρώσει κι αυτόν…). Ο Issa είναι πρόεδρος αυτού του «κοινοβουλίου» που κατάργησε ο «τζενεράλ». Και αυτοσυστήνεται σαν «άνθρωπος της Μόσχας» – πράγμα που είναι στα όρια του βέβαιου. Εμφανίζεται σαν πιστός οπαδός της (ρωσικο-τουρκικής) ιδέας για μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός με τον Saraj (αυτή που δεν υπέγραψε ο Haftar τον περασμένο Γενάρη, αλλά τώρα, φυσικά, με πολύ χειρότερους όρους για το Tobruk).

Για να φανεί πόσο χάλια έχουν πάει τα πράγματα για το ρημαδογκουβέρνο, τον ιμπεριαλισμό που εκπροσωπεί και για τον αγαπημένο μας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, την περασμένη Πέμπτη (ενόσω ο Saraj βρισκόταν στην Άγκυρα…) ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov συναντήθηκε στη Μόσχα με δύο υψηλά ιστάμενους αξιωματούχους του … Saraj! Τον υπ.εξ. Mohammed Sayala και τον τουρκο-λίβυο επιχειρηματία Ahmed Omar Maiteeq, που είναι αντιπρόεδρος του «προεδρικού συμβουλίου» του Saraj. Επίσημα η συζήτηση ήταν για δουλειές – “μόλις σταθεροποιηθεί η κατάσταση” όπως δήλωσε ο Lavrov.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι η στρατιωτική κατάρρευση του «τζενεράλ» και η «πολιτική συνταξιοδότησή» του είναι το κερασάκι της επιτάχυνσης των μεθοδεύσεων Άγκυρας, Μόσχας (αλλά και κάποιων ευρωπαίων συμμάχων τους) στη λιβύη. Μιλάμε για «ευρωπαίους συμμάχους» επειδή: α) η Ρώμη δεν μπορεί παρά να συμφωνεί με αυτές τις εξελίξεις· β) το Παρίσι, που υποστηρίζε τον Haftar, έχει αρκετό ρεαλισμό για να συμβιβαστεί και να επωφεληθεί απ’ αυτές· γ) το Βερολίνο, διακριτικά, συμφωνεί επίσης, για παραπάνω από έναν λόγους.

Αυτοί που έχουν μείνει απ’ έξω είναι … ο άξονας… Η Ουάσιγκτον (που τρέχει μπας και προλάβει να χωθεί, αν και ο τρόπος που διαθέτει, ο στρατιωτικός, είναι ο πιο ακατάλληλος πια), το Λονδίνο, και η Αθήνα… Υποψιαζόμαστε όμως ότι κανένας απ’ το «μπλοκ της Σύρτης» δεν στεναχωριέται για τις δυσκολίες του ψοφιοκουναβιστάν και των συμμάχων του στη Μεσόγειο…

Τι έχει απομείνει στο ελλαδιστάν; Χμμμ…. Τα εμιράτα. Αν δεν κάνουμε λάθος είναι απ’ τις πιο παλιές και γνωστές δυνάμεις της Μεσογείου… Ε;

Μια σύντομη δόση μνήμης απ’ τα ντόπια μεγαλεία της pro covid-19 εποχής εδώ:

Η άλλη αρένα – λιβύη

Τρίτη 21 Απρίλη. Για να αποκατασταθεί μια αξιόπιστη προσέγγιση για το πως η τσαχπίνης covid-19 παίζει (ή μπορεί να παίξει) σημαντικό ρόλο στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, είτε στην «οικονομική» είτε στην «γεωπολιτική» διάστασή του (έναν ανταγωνισμό που καθόλου δεν έχει σταματήσει, το αντίθετο), πρέπει βιαστικά να περάσουμε (και να ξανα-αρχίσουμε μια κάποια σταθερή ενημέρωση…) για διάφορα σημεία του κόσμου / πεδία μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Σ’ αυτά τα πεδία, της καπιταλιστικής «οικονομίας» ή/και «γεωπολιτικής» και του διακρατικού ανταγωνισμού, ο covid-19 και η πανδημία δεν είναι αυτό το αλυσιδωτό πραξικόπημα που τυρρανάει τόσα εκατομμύρια ζωές· είναι όλα τα υπόλοιπα!

Πρώτος σταθμός η λιβύη. Τα νέα είναι πολύ άσχημα για τον τζενεράλ Haftar (και τους έλληνες φίλους του). Χάρη σ’ έναν συνδυασμό προσπαθειών των δύο συμμάχων Μόσχας και Άγκυρας (η πρώτη να «αδυνατίσει» τον τζενεράλ και η δεύτερη να ενισχύσει τον Sarraj), ο στρατός του δεύτερου (με την κρίσιμη υποστηρίξη της τουρκικής αεροπορίας) έχει ανακαταλάβει όλη την ζώνη ανάμεσα στην Tripoli και στα λιβυο-τυνησιακά σύνορα, σε ένα πλάτος περίπου 30 χιλιομέτρων. Έχει εξασφαλίσει έτσι την οδική επικοινωνία ως τον τυνησιακό νότο. Πέρα απ’ την «ψυχολογική» σημασία της εξέλιξης (είναι η πρώτη φορά εδώ και τουλάχιστον 2 χρόνια που η αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Tripoli αντιστρέφει τους συσχετισμούς δύναμης), αυτός ο διάδρομος επιτρέπει την στρατιωτική ενίσχυση του Saraj απ’ την Άγκυρα μέσω νότιας τυνησίας (αν η συντηρητική και φιλομουσουλμανικηαδελφότητα κυβέρνησή της το επιτρέψει, φανερά ή κρυφά).

Η αλλαγή του momentum φαίνεται απ’ την επίθεση που έχει ξεκινήσει ο στρατός του Saraj προς την κωμόπολη Tarhuna, κάμποσα χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Tripoli, κατεχόμενη τώρα απ’ τους ένοπλους του Haftar. Προς το παρόν προελαύνει· αργά αλλά προελαύνει. Μένει να φανεί αν ο αγαπημένος των ελλήνων (μόλις πριν 3,5 μήνες διάολε, δεν πέρασε και κανάς αιώνας!!) τζενεράλ έχει τα ντουφέκια και το ηθικό να κρατήσει τις θέσεις του, ή θα αρχίσει να υποχωρεί «ελαφρώς άτακτα».

Το βέβαιο είναι πως τα ελληνικά όνειρα περί συντριπτικής νίκης του τζενεράλ (μέσω κατάληψης / ισοπέδωσης της Tripoli) αποδεικνύονται όνειρα χειμέριας νυκτός. Εκείνος ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, ο γίγαντας υπ.εξ. Δένδιας, τον οποίο η λαίλαπα του covid-19 έριξε απ’ το φωταγωγημένο βάθρο της επίδειξης (και απ’ τα όνειρα της θείας Λίτσας by the way…), θα χρειαστεί ίσως να μείνει σε καραντίνα για αρκετούς μήνες: τι σκατά να κάνει πια για να καταστρέψει το τουρκο-λυβικό σύμφωνο για την οριοθέτηση των μεταξύ τους αοζ; Να πάρει το ντουφέκι του και να πάει να πολεμήσει αυτοπροσώπως;

(φωτογραφία: Η μπλε περιοχή – μέχρι το σύμβολο της σκηνής στα αριστέρα του χάρτη – είναι αυτή που έχει ανακαταληφθεί απ’ την λιβυο-τουρκική συμμαχία. Τα συγκεντρωμένα μπλε «κουμπιά» δεξιά αντιστοιχούν στην επίθεση προς την Tarhuna: βρίσκεται εκεί που είναι το πορτοκαλί «κουμπί» με τη ντουντούκα. Οι ροζ επιφάνειες και τα πορτοκαλί «κουμπιά» είναι του τζενεράλ…)

Η εθνική καραμέλα

Τρίτη 21 Γενάρη. Το «διεθνές δίκαιο». Του «διεθνούς δικαίου»… Ω «διεθνές δίκαιο»!!! Με δύο μονάχα λέξεις η εθνική δημαγωγία αναπαράγεται στο εσωτερικό, παρουσιάζοντας τα «εθνικά συμφέροντα» σαν θύμα … παρανόμων, μαφιόζων… Γιατί όχι και εγκληματιών; Δεν χρειάζεται καμμία αναλυτική περιγραφή του περιεχομένου αυτού του «διεθνούς δικαίου» σε σχέση με τα «εθνικά συμφέροντα»: οι λέξεις είναι «γεμάτες» («διεθνές» και «δίκαιο») δίνοντας την αίσθηση ότι τα ελληνικά συμφέροντα είναι πράγματι ο ήλιος που γύρω του στρέφονται οι πλανήτες…

Για παράδειγμα, επειδή η συμφωνία οριοθέτησης αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και την Tripoli (θεωρείται πως) «βλάπτει τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα», είναι αυτόματα «παράνομη» – εκτός «διεθνούς δικαίου». Όμως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την αντίστοιχη συμφωνία οριοθέτησης αοζ ανάμεσα στη Λευκωσία και στο Τελ Αβίβ: η Βηρυτός επιμένει ξανά και ξανά ότι παραβιάζει τα «εθνικά συμφέροντα του λιβάνου». Έχετε ακούσει κανέναν στο ελλαδιστάν να καταγγέλει την συμφωνία εκείνη σαν παράνομη; Όχι….

Ή, τονίζεται ότι η Άγκυρα δεν έχει υπογράψει την «σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας»· εννοώντας ότι βρίσκεται εκτός νόμου, και ότι κατά συνέπεια δρα fe facto σαν αδέσποτος πιστολέρο. Όμως ούτε το Τελ Αβίβ την έχει υπογράψει! Ούτε η Ουάσιγκτον! Γιατί αυτοί είναι σεβάσμιοι σύμμαχοι και όχι άτιμοι ταραξίες;

Η κοινή λογική υποδεικνύει πως αν υπάρχουν διαφορές μεταξύ δυο κρατών, ο «νόμιμος» και όχι γκαγκστερικός τρόπος για να λυθούν είναι είτε οι μεταξύ τους διαπραγματεύσεις είτε η προσφυγή σε κάποιο αποδεκτό δικαστήριο. Στο θέμα της οριοθέτησης των αοζ αρμόδιο είναι το διεθνές δικαστήριο της Χάγης· το οποίο με τα χρόνια, εξετάζοντας πολλές περιπτώσεις τέτοιων διαφορών σ’ όλο τον πλανήτη, έχει διαμορφώσει και μεγάλη νομολογία, και μεγάλη εμπειρία. Γιατί λοιπόν, αφού επί πάνω από 15 χρόνια (απ’ την εποχή του δικτάτορα Μουμπάρακ ήδη) η Αθήνα δεν μπορεί να τα βρει με την φιλική και συμμαχική χούντα του Καΐρου στο θέμα των μεταξύ τους θαλάσσιων συνόρων, δεν προσφεύγει στη «διεθνή νομιμότητα», δηλαδή στο δικαστήριο της Χάγης; Κι αφού η «διεθνής νομιμοφροσύνη» είναι εθνικό ιδεώδες, γιατί το ελλαδιστάν δεν έχει καταφέρει να συνεννοηθεί και να συμφωνήσει στο θέμα με κανένα απ’ τα γειτονικά κράτη, ούτε με τη Tripoli (ήδη απ’ την εποχή του Καντάφι), ούτε με τη Ρώμη, ούτε με τα Τίρανα;

Μήπως, τουλάχιστον, τώρα που οι «παράνομοι» (η Άγκυρα και η Tripoli) έχουν πιαστεί με τη γίδα στην πλάτη, μήπως τώρα, έστω, είναι η στιγμή της «διεθνούς νομιμότητας», δηλαδή του δικαστηρίου της Χάγης;

Αμ δε!!!

Ύπαγε οπίσω μου σατανά!

Τρίτη 21 Γενάρη. Ο επίσημος παρα-πολιτικολόγος των καθεστωτικών «νέων» έγραφε χτες στη σελίδα του (ο τονισμός με υπογραμμίσεις δικός μας):

… Ας δούμε … τι είπε ο Αντ. Σαμαράς στον «Φιλελεύθερο»:

«Όταν ακούγεται για προσφυγή στη Χάγη υπό τις τωρινές συνθήκες, δηλαδή εκ των προτέρων συνθηκολόγηση της Ελλάδας σε «συνυποσχετικό»… έτσι δεν αποτρέπουμε την επιθετικότητα της άλλης πλευράς. Την ενθαρρύνουμε κιόλας».

Προσωπικά θα προσθέσω ότι την ίδια άποψη έχουν και πρώην υπουργοί Εξωτερικών (με έναν – δυο έχω συνομιλήσει τελευταία) οι οποίοι θεωρούν ότι αν πάμε τώρα στη Χάγη και μάλιστα με συνυποσχετικό, θα πάμε «σφαγμένοι από χέρι», διότι πολλά έχουν αλλάξει στη διεθνή αντιμετώπιση του ζητήματος από τη δεκαετία του ’80, που εμείς πιέζαμε για προσφυγή στη Χάγη και οι Τούρκοι αρνούνταν.

Όποιον και να ρωτήσει θα σου πει ότι «η συγκυρία είναι κακή» και οι «οιωνοί» είναι σε βάρος μας. Θα έλεγα πριν ο Πρωθυπουργός Κυριάκος κατατείνει πλέον οριστικά στην άποψη αυτή, της προσφυγής στη Χάγη, και πριν οι Τούρκοι αδράξουν την ευκαιρία, να καλέσει και να ζητήσει τη γνώμη τους, υπουργούς Εξωτερικών όπως ο κύριος Πέτρος Μολυβιάτης, ο Θεόδωρος Πάγκαλος ή ακόμη και τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατιας και πολύπειρο διπλωματικά, Κάρολο Παπούλια. Μην προχωρήσει σε κινήσεις οι οποίες αργότερα μπορεί να γίνουν η απαρχή σοβαρών δεινών για τη χώρα…

Ουουπς!!! Αμάν;;!!! Απ’ τη μια μεριά «διεθνής νομιμότητα και ξερό ψωμί» και απ’ την άλλη «μακρυά από δαύτην, είναι παγίδα… είμαστε σφαγμένοι από χέρι… την έχουμε πατήσει… το λένε και οι παλιοί υπ.εξ.» – ε; Τι μαύρο κακό έχει βρει την έρμη πατρίδα;

Κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει εδώ. Η άβυσσος ανάμεσα στην εθνική ιδεολογία / προπαγάνδα («ζήτω η διεθνής νομιμότητα!»…) και στην εθνική πολιτική («μακρυά απ’ την διεθνή νομιμότητα!»…) δεν είναι απλά πραγματική. Αποκαλύπτει, κυρίως, την πραγματικότητα. Για την οποία έχετε διαβάσει κάμποσες φορές εδώ (αν και κάποιοι με τα γυαλιά μιας κάποιας light εθνικοφροσύνης): αυτά που το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος υποστηρίζει πως είναι τα «δικαιώματά» του (σε σχέση με τις ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης / αοζ) ΔΕΝ είναι συμβατά με την διεθνή νομοθεσία!! Καθόλου συμβατά δεν είναι!

Έτσι εξηγείται η παρανοϊκή, «διπολική» διαταραχή του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Απ’ την μια μεριά διεκδικεί περισσότερα έως πολύ περισσότερα απ’ όσα επιτρέπει το δίκαιο της θάλασσας. Απ’ την άλλη μεριά όμως, επειδή αυτές οι απαιτήσεις δεν μεθοδεύονται σε κενό, όταν στριμώχνεται απ’ τους αντιπάλους του, φωνάζει ότι «θα τους κάνει μήνυση»! Όχι για να φοβηθούν (αυτοί ξέρουν….) αλλά για να μπετοναριστεί εθνικιστικά το ποιμνίο… Για πάσα χρήση…

«Σφαγμένοι»…

Τρίτη 21 Γενάρη. Ο παραπάνω χάρτης, που παρουσιάζει τις ελληνικές ιμπεριαλιστικές διεκδικήσεις κάτω απ’ τον κωδικό «αοζ», δείχνει απλόχερα και παραστατικά το γιατί το ελλαδιστάν δεν μπορεί όχι στο δικαστήριο της Χάγης να πάει, αλλά ούτε απ’ έξω να περάσει! Είναι μια “μεγάλη ελλάδα” – ντοπέ!

Το πιο καραμπινάτο, ακραίο δείγμα είναι … η αοζ του Καστελόριζου. Αυτό το ελληνικό νησάκι που βρίσκεται σε απόσταση κολύμβησης απ’ τις τουρκικές ακτές, δεν δικαιούται ούτε χιλιοστό πέρα απ’ τα «χωρικά του ύδατα» – με βάση την διεθνή νομοθεσία / νομιμότητα. Αλλά αυτό είναι αδιάφορο για τα ντόπια αφεντικά: το να υποστηρίζουν ότι δικαιούται κανονικότατα αοζ, σε συνδυασμό με την επίσης ονειρική αοζ της νότιας κύπρου, τους επιτρέπει να αποκλείουν την τουρκία απ’ την ανατολική Μεσόγειο. Θα ήταν ποτέ δυνατόν να είναι συμβατό με το δίκαιο θάλασσας ένα κράτος (το τουρκικό) με ακτογραμμή πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτή της αιγύπτου να μην έχει ουσιαστικά τίποτα περισσότερο από αοζ τσόντες, από περισσεύματα της ελληνικής / ελληνοκυπριακής πλεονεξίας; Όχι.

Τα ίδια ισχύουν για την ελληνική εκδοχή (και καθόλου μια συμφωνημένη εκδοχή) των νότιων συνόρων (της ελληνικής αοζ) σε σχέση τόσο με την αιγυπτιακή όσο και την λιβυκή. Το ελλαδιστάν επιμένει ότι κανονική αοζ έχει και η Γαύδος, και κάθε βραχονησίδα νότια της Πελοποννήσου, ξεκινώντας το μέτρημα απ’ αυτά τα σημεία. Το αποτέλεσμα είναι να βάζει στο λογαριασμό της μια τεράστια έκταση στα δυτικά του Ιουνίου και στα νότια της Κρήτης, σε βάρος τόσο της αιγυπτιακής όσο και της λυβικής αοζ. Ποιο αφεντικό, ποια πολιτική βιτρίνα είτε στο ένα κράτος είτε στο άλλο θα υπέγραφε ποτέ τέτοιο «τρελλά φιλελληνικό» deal;

Κάτι ανάλογο ισχύει σε σχέση με την ιταλία, αλλά και με την αλβανία. Σ’ αυτήν την δεύτερη περίπτωση, ο ελληνικός τσαμπουκάς και η ιμπεριαλιστική αυθαιρεσία «προικίζουν» τους Οθωνούς και την Ερικούσσα στα βόρεια της Κέρκυρας με περισσότερη αοζ απ’ ότι η απέναντι αλβανική ακτή… Ποιο διεθνές δικαστήριο θα δικαίωνε τέτοιες απαιτήσεις;;

Αυτή η σύντομη περιδιάβαση στην περίμετρο των ελληνικών ιμπεριαλιστικών φαντασιώσεων περί αοζ (έναντι 5 κρατών: τουρκικού, αιγυπτιακού, λιβυκού, ιταλικού και αλβανικού), δείχνει το γιατί η Αθήνα δεν έχει πλησιάσει καν και καν τόσα χρόνια την ετυμηγορία του «διεθνούς δικαίου», δηλαδή του δικαστηρίου της Χάγης. Θα ήταν αρκετό να χάσει δικαστικά μία μόνο απ’ αυτές τις φαντασιώσεις, για να δημιουργηθεί ένα συγκεκριμένο και εστιασμένο νομικό προηγούμενο, και να καταρρεύσουν σαν μουλιασμένος χάρτινος πύργος όλες οι υπόλοιπες φαντασιώσεις / απαιτήσεις.

Κι ωστόσο αυτό είναι το λιγότερο!!! Λίγα μίλια πάνω λίγα μίλια κάτω στο Ιόνιο ή στο Λιβυκό πέλαγος θα ήταν μεν μια ήττα, αλλά όχι και η καταστροφή. Εκεί που οποιαδήποτε ετυμηγορία του «διεθνούς δικαίου» θα ήταν πράγματι καταστροφή είναι το Αιγαίο!

Για λόγους που έχουν να κάνουν μόνο με την διεστραμμένη (και στον πυρήνα της μικροαστική) αντίληψη περί (εθνικής) ιδιοκτησίας, το Αιγαίο θεωρείται ελληνική λίμνη. Αλλά δεν είναι! Είναι ένα αρχιπέλαγος, όχι το μοναδικό στον πλανήτη. Κι όπως παντού αλλού έτσι και στο Αιγαίο αυτό που δεν φαίνεται (σύνορα, συρματοπλέγματα, τελωνεία) δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει: το Αιγαίο είναι κυρίως μια διεθνής θάλασσα, διάσπαρτη από ελληνικά νησιά (ελάχιστα τουρκικά)· διάσπαρτη δηλαδή από κουκίδες μικρότερες ή μεγαλύτερες χωρικών υδάτων…

Η φαντασίωση της απεριόριστης αοζ είναι ότι επιτέλους, τουλάχιστον στον βυθό του, το Αιγαίο είναι ελληνικό! Είναι, όμως, δυνατόν όταν ο αιώνιος εχθρός έχει μια τόσο μεγάλη ακτογραμμή στο Αιγαίο, να του αναλογεί αοζ τάξης μεγέθους «ψαρεύω με καλάμι απ’ την ακτή», και το ελλαδιστάν να έχει νόμιμα, με βάση το «διεθνές δίκαιο», όλο τον έλεγχο του Αιγαίου; Όχι βέβαια!

Κι εκεί είναι που το «σφαγμένοι από χέρι» αποκτάει το πλήρες νόημά του, όχι μόνο τώρα – από κάποια ιδιοτροπία της ιστορίας; – αλλά από πάντα, στη διαχρονική σχέση ελλαδιστάν και «διεθνούς δικαίου» / δικαστηρίου της Χάγης. Οποιαδήποτε ετυμηγορία του, για οποιοδήποτε απ’ τα «περιφερειακά» ζητήματα / συγκρούσεις των ελληνικών αοζ φαντασιώσεων με τα γειτονικά καπιταλιστικά συμφέροντα, θα σκάσει υποχρεωτικά μέσα στο Αιγαίο! Ενώ, δηλαδή, απ’ την άποψη των εθνικών εδαφικών ιδιοκτησιών τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα (εκτός, ίσως, από κάποιες ξέρες στο ανατολικό Αιγαίο), αν το «διεθνές δίκαιο» αποφαινόταν για τα όρια των αοζ Αθήνας και Άγκυρας στο αρχιπέλαγος, θα το χώριζε στη μέση – διαμορφώνοντας, ίσως, κάποιες «γλώσσες αοζ» σαν προέκταση της ελληνικής. Σε κάθε περίπτωση: το Αιγαίο δεν θα ήταν ελληνικό πια· και με διεθνή δικαστική βούλα…

Αυτό δεν μπορεί να το αντέξει ο ελληνικός εθνικισμός και όλες οι αφηγήσεις του, ιμπεριαλιστικές με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δεξιές κι αριστέρες!!! Γι’ αυτό το ελλαδιστάν δεν επεδίωξε ποτέ στα σοβαρά (κι όχι μόνο έναντι της τουρκίας, αλλά και έναντι της αιγύπτου, της λιβύης, της ιταλίας, της αλβανίας) να ζητήσει τη γνώμη του «διεθνούς δικαίου»: επειδή ξέρει πολύ καλά ότι αυτό δεν συμφέρει!!!

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός – στη θάλασσα…

Τρίτη 21 Γενάρη. Σχόλια του είδους «η συγκυρία είναι κακή» και «οι οιωνοί είναι σε βάρος μας», που υπονοούν ότι το «διεθνές δίκαιο» δεν έχει καμμία σχέση με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα για προσωρινούς και εντελώς συγκυριακούς λόγους, είναι φυσικά παραπλανητικά. Ποτέ δεν ήταν «καλή η συγκυρία», ποτέ δεν ήταν «οι οιωνοί σε όφελος» του ελλαδιστάν: γι’ αυτό και ποτέ δεν αποτάνθηκε σ’ αυτό το παλιοδικαστήριο! Εκείνο που έχει αλλάξει τώρα είναι πως η κατάρρευση του σχεδίου για την περικύκλωση της Μεσογείου (με την βοήθεια συμμάχων σαν το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, με την επίβλεψη του ψοφιοκουναβιστάν) είναι τόσο καθολική, ώστε ο αντεπιτιθέμενος τουρκικός ιμπεριαλισμός έχει τώρα και το μαχαίρι και τον ελληνικό λαιμό: ή απευθείας διαπραγματεύσεις, ή δικαστήριο της Χάγης, ή… Ή;

Πήγαιναν γυρεύοντας τα αφεντικά του ντόπιου ιμπεριαλισμού. Προκάλεσαν και ξαναπροκάλεσαν… Και χάρτες έβγαλαν και ξαναέβγαλαν, και πονταρίσματα έκαναν ότι οι γαλλικές και ιταλικές φρεγάτες θα ρίξουν την Άγκυρα στα βράχια της, και σε χουντοκαραβανάδες έδωσαν άσυλο μετά τιμών, και την κατάρρευση του τουρκικού καπιταλισμού ανήγγειλαν ξανά και ξανά, και τους ευρωπαίους «εταίρους» θεώρησαν ότι μπορούν να ρυμουλκήσουν κατά τα δικά τους συμφέροντα (λες και οι άλλοι δεν έχουν καπιταλισμό…).

Στον πυρήνα της αυτή η ιμπεριαλιστική τακτική δεν είναι καινούργια και άγνωστη για την ασταμάτητη μηχανή / Sarajevo. Όταν, για παράδειγμα, στο πρώτο μισό των ‘90s, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει ανάψει τις μηχανές των τανκς του (και την έξαψη των συλλαλητηρίων) έτοιμο να μπουκάρει στη νότια αλβανία και στη νότια μακεδονία με την βοήθεια μόνο των «αδελφών» Μιλόσεβιτς, Κάραζιτς και Αρκάν, οι τσάτσοι και οι ρουφιάνοι του έκαναν τα πάντα:

– διαολόστειλαν τους «εταίρους», με κύριο στόχο την γερμανία (συμπεριλαμβανόμενης εκείνης της έρμης «επιτροπής Πινέιρο») βαφτίζοντάς τους ανθέλληνες·

– έκαναν μποϋκοτάζ στα ολλανδικά τυριά και στα ιταλικά μακαρόνια·

– κατασκευάσαν για προπαγανδιστική χρήση ένα «μουσουλμανικό τόξο» (τουρκικής προέλευσης, φυσικά!) που περιλάμβανε και κατά πλειοψηφία χριστιανικούς ορθόδοξους πληθυσμούς·

– έστειλαν φασίστες και πράκτορες να σφάξουν βόσνιες και βόσνιους·

– έκαναν κάθε είδους λαθρεμπόριο προς τους σέρβους «αδελφούς»·

– ξέπλυναν τραπεζικά τα κλοπιμαία της σερβικής μαφίας·

– ενέταξαν το ελληνικό οργανωμένο έγκλημα στη νέα αναδυόμενη ανατολικο-ευρωπαϊκή διεθνή του εγκλήματος·

– στρατολόγησαν το πάντα πρόθυμο παπαδαριό·

– χρησιμοποίησαν τους μετανάστες απ’ την αλβανία σαν όπλο·

– οργάνωσαν ή συμμετείχαν στο μεγαλύτερο κύκλωμα σωματεμπορίας στην ευρώπη ever·

– οργάνωσαν προβοκάτσια / επίθεση δολοφονίας εναντίον του αλβανικού στρατού·

– καλλιέργησαν τον ντόπιο κοινωνικό ρατσισμό·

– κλπ…

Με δυο λόγια, την προηγούμενη φορά που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός τέντωσε τα μούσκλια του (προς την ξηρά στα βόρεια) έκανε μαζεμένα, σε χρόνο dt και με βασική μέθοδο το ένστικτο του λιμασμένου, όσα οι ιστορικοί πρωτοκοσμικοί ιμπεριαλισμοί έκαναν σχεδιασμένα μέσα σε πολλές δεκαετίες. Δεν παρέλειψε τίποτα. Αλλά η πυκνότητα και η ένταση του «ορμάμε» ήταν παρανοϊκή: σχεδιάζοντας το «μεγάλο ντου», τα αφεντικά και οι λακέδες τους αδιαφορούσαν για τους πραγματικούς συσχετισμούς. Τελικά έμεινε η όρεξη – και η παραγραφή των εγκλημάτων. Δεν ήταν τόσο εύκολο όσο ακούγεται, αλλά έγινε… Βοήθησε απεριόριστα η σιωπή του εθνικού κοπαδιού.

Το «μεγάλο ντου» της περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου είχε στον πυρήνα του την ίδια ιμπεριαλιστική ιδιοσυγκρασία (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη)· προχώρησε σχετικά πιο αθόρυβα απ’ την άποψη της εθνικής δημαγωγίας (σε σύγκριση με τα ‘90s), δεν είχε συλλαλητήρια του είδους “ο πάτος – της θάλασσας – μας είναι η ψυχή μας”· είχε όμως την ίδια αλαζονεία και την ίδια αναίδεια απέναντι στους πραγματικούς συσχετισμούς. Το ελλαδιστάν (και το νοτιοκυπριακό τσιράκι του) χάραζαν θαλάσσια οικόπεδα με την σιγουριά εκείνου που έχει κληρονομήσει ολόκληρο τον πλανήτη απ’ τους προπαππούδες του· υποτιμούσαν και ελεεινολογούσαν τους όποιους ανταγωνιστές τους· επαναλάμβαναν μονότονα (από το 2004 αν όχι νωρίτερα…) ότι «δεν μας συμφέρει να διαπραγματεύουμε τώρα» («μελλοντικά θα έχουμε ακόμα πιο πολύ πάνω χέρι, και θα επιβληθούμε»…)· έκαναν ό,τι περιμένει κανείς από μια «χρυσή βίδα».

Και τώρα;… Τώρα βρίσκονται (και βρισκόμαστε με το ζόρι) μπροστά το «ή;». Αν όχι διαπραγμάτευση με τον «αιώνιο εχθρό» τώρα, αν όχι «διεθνές δίκαιο» τώρα, τότε τι απομένει;

Στις καθημερινές, προσωπικές σχέσεις, οι απωθήσεις καταλήγουν κάποια στιγμή είτε σ’ έναν παρανοϊκό καυγά (μετά φόνου…) είτε σε κάποιο ψυχιατρείο. Στις διακρατικές σχέσεις δεν υπάρχουν άσυλα για διαταραγμένους ιμπεριαλισμούς. Υπάρχουν μόνο οριστικές ήττες. Απομένει, σα να λέμε, η παράνοια μετά φόνου – σαν περιεχόμενο του «ή;».

Υπάρχει όμως και εργατική πολιτική απάντηση και σ’ αυτό και σε κάθε άλλο ενδεχόμενο· την ξεστομίσαμε πρόσφατα στους τοίχους. Εκείνο που θα έπρεπε να κηρυχτεί ανύπαρκτο – δηλαδή απαράδεκτο – είναι η «ελπίδα» ότι τα αφεντικά του ντόπιου ιμπεριαλισμού θα λογικευτούν… Αυτό πάντα προδοσία θεωρούνταν…

Η εθνική καταπάτηση 1

Τετάρτη 25 Δεκέμβρη. Με ένα αναλυτικό 28σέλιδο κείμενο, γεμάτο χάρτες, διαγράμματα και διάφορα διεθνή παραδείγματα (: αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου…), το τουρκικό υπ.εξ. έδωσε χτες αναλυτικές εξηγήσεις για το πως υπολογίζει την τουρκική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο. Πριν προλάβει να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει κανείς με τις εξηγήσεις (και τις αιτιάσεις) της Άγκυρας αξίζει να τονιστεί αυτό: ενώ τόσο η Αθήνα όσο και η Λευκωσία (μας) έχουν «μπουκώσει» κυριολεκτικά, επί χρόνια, με τους επικούς χάρτες των αοζ και των οικοπέδων τους στην περιοχή, δεν τόλμησαν ποτέ να κοινοποιήσουν το πως έκαναν αυτούς τους υπολογισμούς. “Εθνικό μυστικό” προφανώς… Κοιτώντας όμως τους χάρτες της Άγκυρας (σε αναδημοσίευση στο site του ελληνοκυπριακού «πολίτη») που αποκαλύπτουν αυτό το “εθνικό μυστικό” καταλαβαίνει κανείς όχι μόνο γιατί ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και το νοτιοκυπριακό τσιράκι του δεν δίνουν λογαριασμό και εξηγήσεις ούτε καν στους υπηκόους τους, αλλά και το γιατί όλες οι σπαραξικάρδιες επικλήσεις στο «διεθνές δίκαιο» είναι, απλά, ένα κερασάκι στην τούρτα του εθνικιστικού ψέμματος.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της αοζ νότια της Κρήτης, όπως αυθαίρετα και μονομερώς απέναντι στη λιβύη προσδιορίστηκε απ’ την Αθήνα… Χαρακτηριστικό είναι και το γιατί ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχει τελικά λυσσάξει με την τουρκολιβυκή συμφωνία: επειδή πιάστηκε στα πράσα να κλέβει!!!

Οι επόμενοι τουρκικοί χάρτες δείχνουν και εξηγούν πως έκοψε και έραψε η Αθήνα «οικόπεδα» (για έρευνες) νότια της Κρήτης, προσδιορίζοντας αυθαίρετα, και χωρίς καμμία συμφωνία με καμμία «εξουσία» στη λιβύη, είτε τον «τζενεράλ» είτε την αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Tripoli, τα όρια των δύο αοζ. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι ακολούθησαν την αρχή της «μέσης γραμμής» (η μέση της απόστασης ανάμεσα σε απέναντι ακτές) που ισχύει μεν γενικά στο διεθνές δίκαιο για την θάλασσα, όχι όμως απόλυτα και όχι χωρίς εξαιρέσεις και προσαρμογές. Και πάντως δεν μπορεί να θεωρηθεί οριστική αν δεν έχει υπάρξει συμφωνία ανάμεσα στις όποιες απέναντι πλευρές / κράτη. Ή δικαστική απόφαση…

Μάλιστα, επειδή το ελλαδιστάν είναι πολύ καπάτσο, σαν αφετηρία της μέτρησής του στα νοτιοδυτικά της Κρήτης για να βρεί την “μέση” με τις λιβυκές ακτές δεν πήρε τις ακτές των νομών Χανίων και Ρεθύμνου – αλλά …. την Γαύδο!

Η εθνική καταπάτηση 2

Τετάρτη 25 Δεκέμβρη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο μεγαλόκαρδος ελληνικός ιμπεριαλισμός «άφησε» στα ανατολικά της λιβυκής επικράτειας μια αοζ 62.523 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η Άγκυρα απ’ την μεριά της έκανε άλλον υπολογισμό. Όχι με βάση την «μέση γραμμή», αλλά μια άλλη αρχή, επίσης ισχυρή στο διεθνές δίκαιο της θάλασσας, την αρχή της «αναλογικότητας». Αυτή η αρχή εφαρμόζεται συχνά όταν αντιμέτωπες δεν είναι ακτές από στεριές αλλά ακτή στεριάς με ακτή νησιού.

Με βάση αυτόν τον υπολογισμό η μεν ελληνική αοζ νότια της Κρήτης μειώθηκε αισθητά, αυξήθηκε όμως ανάλογα η αοζ της λιβυκής επικράτειας. Πήγε στα 101.606 τετ. χιλ.

Είναι προφανές ότι ενώ η αρχή της «μέσης γραμμής» θέλει απλά έναν χάρτη, η αρχή της «αναλογικότητας» (μεταξύ αντιτιθέμενων ως προς τα συμφέροντά τους κρατών / αφεντικών) συγκεκριμενοποιείται συνήθως από κάποιον δικαστή. Συνεπώς θα μπορούσαν και οι τουρκικοί υπολογισμοί (που ενέκρινε και η κυβέρνηση Sarraj) να αποδειχθούν λανθασμένοι: στην ουσία τα σύνορα της ελληνικής αοζ με την λιβυκή θα προσδιοριστούν οριστικά μόνο απ’ την προσφυγή των δύο κρατών στην Χάγη. Ο καθορισμός θα γίνει πράγματι με βάση την αρχή της «αναλογικότητας», και ίσως (ίσως λέμε…) να κατεβάσει το ελληνολιβυκό σύνορο λίγο νοτιότερα.

Αλλά τα ντόπια αφεντικά την είδαν αλλιώς. Αντί να απευθυνθούν στην αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Tripoli και να προσφύγουν μαζί της στη Χάγη για να ξεμπερδεύουν μια και καλή, αυτοί οι ορκισμένοι στη «διεθνή νομιμότητα» θεώρησαν ότι μπορούν να επωφεληθούν απ’ τον εμφύλιο στη λιβύη, και – στη ζούλα – να καταπατήσουν την λιβυκή αοζ, να την κόψουν σε οικόπεδα, να δώσουν «άδειες για έρευνες» από ‘δω και απο ‘κει, και μετά να φωνάζουν «Μα είναι δικό μας! Μα είναι δικό μας!!»

Πρέπει να το τονίσουμε. Τώρα το ρημαδογκουβέρνο «αναγνωρίζει» τον «τζενεράλ» και απελαύνει τον πρεσβευτή του Sarraj. Όμως πριν 4 μήνες δεν αναγνώριζε κανέναν!

Γι’ αυτό έχουν «φορτώσει» τώρα οι πατριώτες, που το κόλπο τους αποκαλύφθηκε πανηγυρικά… Αν, όμως οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες νομίζουν ότι γλύφοντας τον «τσενεράλ» Haftar θα τους κάνει ποτέ δώρο 40.000 τετραγωγικά χιλιόμετρα βυθού, τότε δεν είναι απλά ηλίθιοι. Είναι πολύ περισσότερα.

Γάιδαροι και σαμάρια

Παρασκευή 20 Δεκέμβρη. Επειδή το ελλαδιστάν δεν μπορούσε να βαρέσει τον γάιδαρο (την Άγκυρα) δοκίμασε να βαρέσει το σαμάρι (την Tripoli), κάνοντας στο πόδι έναν μάλλον παρανοϊκό αλλά πάντως ιμπεριαλιστικό υπολογισμό: αν νικήσει ο «αντιτούρκος» Haftar στη λιβύη, τότε θα ηττηθεί η Άγκυρα…. (Πού;)

Αν συγκεντρώσει κανείς την προσοχή του στην πραγματικότητα χωρίς αστερίσκους, είναι εύκολο να καταλάβει πως εκείνο που ενοχλεί τα μέγιστα τον ελληνικό ιμπεριαλισμό ΔΕΝ είναι η λιβυκή αοζ (έτσι όπως προσδιορίστηκε μεταξύ Άγκυρας και Tripoli) αλλά η τουρκική. Όμως ακόμα κι αν ο «στρατάρχης» καταλάμβανε την Tripoli (κάτι που είναι πολύ δύσκολο να συμβεί για διάφορους λόγους)· ακόμα κι αν αναγνωριζόταν διεθνώς αυτός σαν «η νόμιμη κυβέρνηση» (;;;;)· ακόμα κι αν εξαφάνιζε το μισητό memorandum, και πάλι η Άγκυρα την ίδια αοζ θα θεωρούσε δική της – και θα την υπερασπιζόταν με κάθε μέσο. Με απλά λόγια: όσο η Αθήνα κατάφερε να εμποδίσει τα τουρκικά τρυπάνια να κάνουν τρύπες εκεί που η Άγκυρα θεωρεί ότι είναι η δική της αοζ γύρω απ’ την κύπρο, άλλο τόσο θα μπορούσε να την εμποδίσει να κάνει τρύπες ανατολικά της Ρόδου ή της Καρπάθου…

Φυσικά – θα πει κάποιος – η συμφωνία της Άγκυρας με την Tripoli προσέθεσε διεθνές κύρος στις θαλάσσιες απόψεις του τουρκικού καθεστώτος· κι αυτό ήταν μια «μαχαιριά» παραπάνω στα ελληνικά όνειρα για την ανατολική Μεσόγειο… Όντως προστέθηκε «διεθνές κύρος», σε μια εποχή που πολλά παίζονται… Αλλά πρακτικά κανένας οπουδήποτε στον πλανήτη σχετικός με το τι είναι οι «ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης» (αοζ) και πως οριοθετούνται δεν αμφέβαλλε ότι η τουρκία, με την μεγαλύτερη ακτογραμμή στην Μεσόγειο (και στην ανατολική) έχει και παραέχει μπόλικη αοζ εκεί!

Γιατί, λοιπόν, το ελλαδιστάν έχει «χωθεί» σ’ αυτήν την ιστορία (στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου) απ’ την οποία πρακτικά δεν πρόκειται να κερδίσει κάτι σημαντικό; Μια απάντηση είναι η παρακμή – που προκαλεί αλλοπρόσαλλες επιλογές.. το έχουμε ξαναδεί στα μέρη μας, στην ιστορία. Η άλλη απάντηση είναι η εκδούλευση: το ελλαδιστάν προσπάθησε να «πουλήσει γεωπολιτική χρησιμότητα» σε κάποιον ή κάποιους που συμμετέχουν ήδη στο λιβυκό πεδίο μάχης. Σε κάποιον που βρίσκεται όχι βέβαια με την μεριά του Sarraj (οπότε Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Ρώμη βγαίνουν απ’ έξω) αλλά με την μεριά του Haftar. Δεν μπορεί να είναι η Μόσχα. Οπότε μένει (και παραμένει!) το Παρίσι.

Προσπαθεί το ρημαδογκουβέρνο να πουλήσει εκδούλευση στον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Προσπαθεί να του πουλήσει εκδούλευση ώστε (πέρα απ’ την μάλλον συμβολική «ήττα της τουρκίας» απ’ τον «στρατάρχη Haftar», που θα ταίριαζε για εσωτερική κατανάλωση) να ελπίζει σε μια «καλύτερη τιμή» είτε για την αγορά είτε για την ενοικίαση γαλλικών φρεγατών;

Δεν θα έπρεπε να αποκλείσουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο… Για διάφορους λόγους αλλά και γι’ αυτόν: είναι μια ρημαδοΚουλική βαριάντα, μια παραλλαγή της εκδούλευσης που προσπάθησε να πουλήσει το φαιορόζ γκουβέρνο στην Ουάσιγκτον, με το σχέδιο για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»!

Και προαλείφεται να είναι το ίδιο πετυχημένη!

(φωτογραφία: Διαφήμιση των γαλλικών φρεγατών fremm πριν 1,5 χρόνο, όταν τις ποθούσε το φαιορόζ γκουβέρνο· κι εκείνος ο αμίμητος ο μπαρμπά Φώτης τις περίμενε κάτω στον Πειραιά στο μουράγιο… Η αλήθεια είναι βέβαια ότι αυτό το μοντέλο δεν πολυκάνει στο ελλαδιστάν, και θα ήθελε το επόμενο. Αλλά το επόμενο είναι ακόμα στα σχέδια, και θα χρειαστεί τουλάχιστον μια πενταετία για να ολοκληρωθεί…)

Η (ανατολική) Μεσόγειος είναι τρέλα 1!

Πέμπτη 19 Δεκέμβρη. Το ισραηλινό κρατικό μηντιακό σύστημα λέγεται (στα αγγλικά) israeli public broadcasting corporation – ipbc. Το ραδιοφωνικό σκέλος του ipbc στις εκπομπές του στα εβραϊκά λέγεται kan radio.

Δείτε τώρα τι του ήρθε του kan radio να μεταδώσει πριν 4 ημέρες (στις 15 Δεκέμβρη):

Η Άγκυρα έχει εκφράσει την θέλησή της να μπεί σε διαπραγματεύσεις με την Ιερουσαλήμ για την μεταφορά ισραηλινού φυσικού αερίου στην ευρωπαϊκή ήπειρο μέσω της τουρκικής επικράτειας… Μια υψηλόβαθμη τουρκική ενεργειακή πηγή μετέφερε ένα τέτοιο μήνυμα, εξηγώντας ότι η χώρα του περιμένει τον σχηματισμό σταθερής κυβέρνησης στο ισραήλ, και τον διορισμό του καινούργιου υπουργού ενέργειας, για να γίνουν συζητήσεις επί του θέματος».

Δεν πρέπει να του ήρθε τυχαία αυτή η ιδέα του kan radio: το τουρκικό κρατικό πρακτορείο ειδήσεων anadolou αναμετέδωσε την ισραηλινή αναφορά λίγες ώρες αργότερα….

Εσείς μπορεί να εντυπωσιάζεσθε, αλλά κάποιος πρέπει να εμποδίσει τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, που μόλις πήρε το «εύγε» των εμιράτων για την σθεναρή αντιτουρκική στάση του, να μην δέσει μια πέτρα στο λαιμό του και πέσει απ’ το Σούνιο. Αν το κάνει, η μεν πατρίς θα χάσει έναν σπουδαίο πολιτικό άνδρα, το δε Αιγαίο θα πρέπει να μετονομαστεί σε ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικολαίο… (Τότε θα είναι 110% ελληνικό το πέλαγο!) Πριν συμβούν αυτά τα τραγικά, πρέπει να βάλουμε τέτοιες εντυπωσιακές «ειδήσεις» στη σωστή θέση τους.

Όταν ήταν στις δόξες τους τα παραμύθια για τον east med (αιωνία η μνήμη του!) οι πάντες που έχουν σχέση με την μπίζνα της μεταφοράς φυσικού αερίου ήξεραν, και αρκετοί έλεγαν, ότι ο πιο φτηνός, γρήγορος και ορθολογικός τρόπος για να μεταφερθεί το όποιο περισσευάμενο ισραηλινό φυσικό αέριο (και το όποιο περισσευάμενο νοτιοκυπριακό, «ακόμα δεν το είδαμε…») προς ευρώπη μεριά είναι μέσω αγωγών που θα «καβάλαγαν» το νησί κύπρος και θα έπιαναν τις νότιες τουρκικές ακτές. Απο κεί και πέρα, ξηρά – ξηρά, ο δρόμος θα ήταν εύκολος.

Πιο φτηνό, πιο εύκολο στην κατασκευή, και πιο γρήγορο στην κατασκευή του αυτό το σετ αγωγών… Αλλά πολιτικά δύσκολο. Η Άγκυρα είναι στα μαχαίρια με το Τελ Αβίβ. Και ενδιάμεσα υπάρχει ένα νησί του οποίου το νότιο τμήμα κατοικείται από άφθονους έλληνες, που αρνούνται κάθε «συμβιβασμό» και κάθε «διαπραγμάτευση».

Αν ο east med ήταν ένα «πολιτικό καρώτο» αδύνατο να γίνει πραγματικότητα (από τεχνική και οικονομική άποψη) οι ωφελημένοι, το έχουμε πει, θα ήταν οι μεταφορείς υγροποιημένου φυσικού αερίου, απ’ τα υγροποιητήρια της αιγύπτου. Δηλαδή (και) οι έλληνες «καραβοκύρηδες». Η άλλη λύση, μέσω τουρκικής επικράτειας, που έχει όλα τα τεχνικά και οικονομικά δεδομένα υπέρ της, είναι πολιτικά ζόρικη. Θα προβλημάτιζε, επίσης, τους έλληνες «καραβοκύρηδες». Γιατί ακόμα και το περισσευάμενο αιγυπτιακό γκάζι θα μπορούσε να «κολλήσει» σε τέτοιους σωλήνες· αν και ο αιγυπτιακός καπιταλισμός έχει κάθε συμφέρον υπέρ της υγροποίησης (διαθέτει δύο τέτοιες εγκαταστάσεις, και προφανώς δεν θα τις μετατρέψει σε φουφούδες….)

(φωτογραφία πάνω: Είναι ανατριχιαστικό το τι μπορεί να “αναγνωρίσει” αυτός ο καινούργιος γίγαντας της “ελληνικής εξωτερικής πολιτικής”, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας! Η τελευταία του επιτυχία, που μπορεί να αλλάξει τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας, έγινε πριν 2 ημέρες· και κρατήθηκε κρυφή απ’ το πόπολο επειδή, μάλλον, ο λαός δεν αντέχει τέτοιες συγκινήσεις. Λοιπόν: οι επιθέσεις στις εγκαταστάσεις της Aramco πριν πάνω από 3 μήνες “είχαν στόχο την παγκόσμια οικονομία” – είπε ο σοφός γύπας! Τώρα: αν οι χουντοπετρελαιάδες του Ριάντ αναρωτηθούν μήπως στην ελλάδα δεν υπάρχουν ούτε μήντια ούτε ρεύμα, και τα “νέα αργούν να φτάσουν”, θα έχουν άδικο;

Κάτω: ο γύπας ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας σ’ ένα στιγμιότυπο με τον ομόλογό του των εμιράτων Sheikh Abdullah bin Zayed Al Nahyan. Με το λευκό μπουρνούζι: τον έβγαλε απ’ το μπάνιο του τον άνθρωπο…)