Tag: αοζ

Μήπως ο covid-19 είναι, τελικά, ο «σουλτάνος» με φερετζέ;

Σάββατο 15 – Κυριακή 16 Αυγούστου. Όπως είναι γνωστό (ή όχι;) «αλήθεια» είναι αυτό που η (πραγματική) εξουσία λέει ό,τι είναι. Όπως είναι γνωστό (ή όχι;) «πραγματικότητα» είναι αυτό που τα φερέφωνά της λένε ό,τι είναι. Οι αμφισβητίες είναι επικίνδυνοι – για – το – λαό· μπορεί να είναι και «τρελοί». Γιατί, όπως είναι γνωστό (ή όχι;) όταν η αμφισβήτηση γίνεται ενοχλητική ή και επικίνδυνη για εκείνους που έχουν την (πραγματική) εξουσία, τότε εξαπολύουν όλα τα κατασταλτικά τους όπλα. Έτσι ο βασιλίας μπορεί να παρελαύνει εντελώς ξεβράκωτος· αλλά οι υπήκοοι πρέπει να θαυμάζουν και να χειροκροτούν τα καινούργια του ρούχα.

Στην περίπτωση της αμφισβήτησης της επικινδυνότητας του covid-19 (και όχι της ύπαρξής του!) και της ανάδειξης των πραγματικών καπιταλιστικών συμφερόντων που επωφελούνται απ’ την τερατώδη διόγκωσή της, η τακτοποίηση στα μέρη μας έχει γίνει: «συνωμοσιολόγοι», που θα πρέπει να δικαστούν. Αλλά …. φευ, δεν είναι μόνον αυτοί «συνωμοσιολόγοι», ακόμα κι αν οι άλλοι δεν αποκαλούνται ακόμα έτσι. Όσοι αμφισβητούν την «αοζ Καστελορίζου» πλησιάζουν επικίνδυνα στο σημείο εκείνο όπου η εθνική «αλήθεια» και η εθνική «πραγματικότητα» θα πέσουν πάνω τους και θα τους στείλουν για θεραπεία…

Προσέξτε τα παρακάτω αποσπάσματα ενός απ’ τους δημαγωγούς της καθεστωτικής «καθημερινής» σε χθεσινό του πόνημα. Η ορθογραφία του πρωτότυπου:

Τίτλος: «πολιτική ορθότητα» και υφαλοκρηπίδα…

Κείμενο: Η ανησυχία και η ανασφάλεια που φυσιολογικά προκαλούν στον μέσο Έλληνα η συνεχής κρίση και οι εντάσεις που τη συνοδεύουν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις προσφέρουν ευκαιρίες για να τοποθετηθούν δημοσίως, μεταξύ άλλων, και ορισμένοι δημοσιολογούντες και δημοσιογραφούντες, οπαδοί του «πολιτικώς ορθού» και των «ίσων αποστάσεων».

Αυτοί που συνεχώς επισημαίνουν τον «μαξιμαλισμό» των ελληνικών θέσεων, τον «παραλογισμό» κάποιων ελληνικών ισχυρισμών και επιχειρημάτων, την «απροθυμία» της ελληνικής πλευράς να προσέλθει σε διάλογο / διαπραγμάτευση με την Τουρκία, την «αστοχία» ή το «άκαιρο» κάποιων ελληνικών χειρισμών. Δεν φτάνουν ασφαλώς στο σημείο να υποστηρίξουν ότι είναι δίκαιες ή έστω «εύλογες» οι ενέργειες της Άγκυρας, αλλά τα όντως καλογραμμένα δημοσιεύματά τους εύκολα παρασύρουν καλοπροαίρετους και φιλήσυχους αναγνώστες, οι οποίοι τρέμουν, όπως όλοι οι λογικοί άνθρωποι, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας σύρραξης που θα προκαλέσει ανθρώπινες απώλειες και δυσάρεστες συνέπειες…

Σαφέστατο: ό,τι είναι σε εισαγωγικά (ο μαξιμαλισμός, ο παραλογισμός, κλπ) είναι ανύπαρκτα. Είναι κατασκευές, ψέμματα, «fake news», που έχουν δόλιο σκοπό: να παρασύρουν τους καλοπροαίρετους και φιλήσυχους … ώστε να μην φοράνε την αντιτουρκική μάσκα και να μην κάνουν το εθνικιστικό / ιμπεριαλιστικό εμβόλιο (λέμε εμείς…). Προδοσία δηλαδή!

Τι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις όταν η εθνικόφρων πραγματικότητα έχει να κάνει με δόλιους που παρασέρνουν τους καλοπροαίρετους; Ο αρθρογράφος δεν φτάνει ασφαλώς στο σημείο να τους πει «συνωμιολόγους» ούτε καλεί τον τεταρτοαυγουστιανό του ’20 να δράσει, αλλά ο συλλογισμός του έχει συνέχεια:

Σε μια δημοκρατία είναι ασφαλώς αποδεκτό να εκφράζονται όλες οι απόψεις. Στην προκειμένη περίπτωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, όμως….

ΌΜΩΣ! Όμως; Τι “όμως”; Ποιανού ο ώμος θα εξαρθρωθεί;

Όπως δεν μπορεί κανείς να κάνει κριτική στην κυρίαρχη αλήθεια περί του covid-19 (είναι «εθνικό ζήτημα») έτσι δεν μπορεί να κάνει κριτική και στην εθνικιστική / ιμπεριαλιστική αλήθεια. Είναι ασφαλώς αποδεκτό να εκφράζονται όλες οι απόψεις … για τα σαμπουάν και τις μάρκες αυτοκινήτων… ΌΜΩΣ οι «εθνικές αλήθειες» είναι ιερές. Και δεν πρέπει να προσβάλλονται.

Οπότε: «οι νέοι μας», που έχουν γίνει αδέσποτες υγιεινομικές βόμβες (η μία εθνική αλήθεια) καλό θα είναι να προσανατολίζονται στο να γίνουν κρέας για άλλες βόμβες (η άλλη εθνική αλήθεια).

Πόσα σοφά επικοινωνούν μεταξύ τους οι αλήθειες και οι πραγματικότητες των αφεντικών!!!

(Μην πείτε: Ντάξει μωρέ, προσωπικές απόψεις ενός αρθρογράφου σε μια δεξιά εφημερίδα… Μυρίζουν τόσο έντονα πατριωτική φορμόλη επειδή συμφωνούν πολλοί ακόμα…)

H «επακούμβηση»! (Οι εθνικοί εφαψίες…)

Σάββατο 15 – Κυριακή 16 Αυγούστου. Είναι εθνικά έγκυρο, αφού το έγραψε χτες η καθεστωτική «καθημερινή». Είναι εθνικά έγκυρο αφού απέκτησε και όνομα: «επακούμβηση»!! (Ξέρουμε τι σκέφτεσθε… είστε σεξιστικά γουρούνια!) Είναι επίσης απόδειξη του πόσο ομαλή είναι η εθνοπαραφροσύνη, και πόσο απλά διεκδικεί την αξία της «αλήθειας». Αντιγράφουμε:

Παρ’ ολίγον θερμό επεισόδιο σημειώθηκε προχθές, όταν η τουρκική φρεγάτα «Καμάλ Ρέις» από λάθος χειρισμούς του κυβερνήτη της προσέκρουσε στην ελληνική «Λήμνος». Το τουρκικό σκάφος, σύμφωνα με πληροφοφορίες, δεν κράτησε σταθερή την πορεία του και το πίσω μέρος του συγκρούστηκε με το μπροστινό της ελληνικής φρεγάτας. Αποτέλεσμα ήταν να υποστεί σημαντικές ζημιές στην πρύμνη του σε αντίθεση με τη «Λήμνος» που συμμετείχε κανονικά χθες στα κοινά ελληνογαλλική γυμνάσια…

… Σήμερα, σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου εξωτερικών, ο κ. Νίκος Δένδιας θα ενημερώσει τους ομολόγους του «σχετικά με ισχυρισμούς της τουρκικής πλευράς». Στην ανακοίνωση αναφέρεται πως, μεταξύ άλλων, η ενημέρωση θα αφορά «τα πραγματικά γεγονότα των τελευταίων ημερών ως προς τα επιχειρησιακά συμβάντα στην περιοχή»….

Ποιοί να ήταν οι τουρκικοί «λάθος χειρισμοί»; Έβαλε ξαφνικά όπισθεν; Εθνική κοροϊδία. Ως γνωστόν όταν γίνεται σύγκρουση μπρος-πίσω φταίει ο πίσω. Που πέφτει πάνω στον μπροστά. Με δυο λόγια: η ελληνική φρεγάτα κτύπησε συνειδητά την τουρκική από πίσω… Μαγκιά! Ψευτομαγκιά για την ακρίβεια: το ελληνικό πέσιμο έγινε επειδή υπήρχαν καβάτζα στη γύρα γαλλικά πολεμικά…

Προκύπτει πως δεν ήταν ο «υπερβάλλων ζήλος» του «ναύαρχου Κανάρη» (ή όποιος άλλος νομίζει πως είναι) της «Λήμνος». Αν ήταν έτσι, το γεγονός ότι «εξέθεσε την χώρα σε κίνδυνο» και το ότι «προκάλεσε ζημιές στο πλοίο» θα ήταν αρκετό για να έχει ξηλωθεί. Μάλλον θα πάρει παράσημο. Εν τω μεταξύ ο γύπας υπ.εξ. προσπαθεί να τηλε-πουλήσει «εξηγήσεις για τα πραγματικά γεγονότα» εις τα ευρώπας. Εκεί δεν ξέρουν από θάλασσα και κατορθώματα…

(Αυτοί οι τύποι προστατεύουν την υγεία μας, και δέχονται τα συγχαρητήρια κάθε φίλου της καραντίνας και των φαρμακοβιομηχανιών…)

Ζήτω τα βάθη και τα πλάτη!

Τρίτη 11 Αυγούστου. Το σίγουρα σημαντικό με την συμφωνία Αθήνας – Καΐρου για μια τσόντα οριοθέτηση μεταξύ τους αοζ είναι ότι την υποστηρίζουν δύο παγκόσμιοι κολοσσοί: το μπαχρέιν και ο τοξικός των ενωμένων αραβικών εμιράτων. Αυτό είναι σημαντικό γιατί υπάρχουν ελληνικές κατασκευαστικές με δουλειές στα εμιράτα…

Το κάπως ζόρικο είναι αυτό που είπε ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, ο εθνικός γύπας υπ.εξ., όταν ρωτήθηκε αν για την υπογραφή αυτής της συμφωνίας είχε ενημερώσει έγκαιρα το Βερολίνο: Έγινε ξαφνικά, δεν το περίμενα, οπότε δεν πρόλαβα να ενημερώσω… Αχ μωρέ τον γλυκούλη: του κόλλησαν ένα περίστροφο στο κεφάλι αυτοί οι χοντοκαραβανάδες και δεν πρόλαβε…

Υπάρχει ένα θεματάκι εδώ, που κουμπώνει με το γεγονός ότι η Αθήνα δεν δημοσιοποίησε από μόνη της ούτε την τριμερή συνάντηση στο Βερολίνο ούτε την γερμανική εμπλοκή στη συμφωνία για το ξεκίνημα των «διερευνητικών επαφών» – το έκανε μόνο αφού πρώτα τις είχε ανακοινώσει η Άγκυρα. Και το θεματάκι υπάρχει επειδή δεν φαίνεται να υπήρχε κάποια ελληνική βιασύνη για να υπογραφτεί αυτή η τζόντα συμφωνία: θα μπορούσε να γίνει μετά από δύο, τρεις ή έξι μήνες, (και να είναι λιγότερο τσόντα). Συνεπώς το «εεε, ήταν νύχτα, είχαμε πιει και δυο ποτά παραπάνω, η μουσική ήταν γλυκειά, δεν κατάλαβα πως έγινε» είναι κοροϊδία – απέναντι στο Βερολίνο και στην μεσολάβησή του.

Υπάρχει και κάτι ακόμα. Ο φασιστικαραβανάς Sisi είναι μεν χασάπης αλλά δεν είναι ηλίθιος. Η συμφωνία που «ξάφνιασε» τον πανέξυπνο και πανέμορφο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα είναι μια γραμμή που σταματάει ακριβώς εκεί που αρχίζει η τουρκική αοζ έτσι όπως την έχει μορφοποιήσει η Άγκυρα (και την έχει υπογράψει με την Τρίπολη).

Με άλλα λόγια το Κάιρο δεν μπήκε άμεσα στη μύτη της Άγκυρας. Μπήκε έμμεσα: ορίζοντας την δική του επικράτεια νότια της γραμμής «άφησε» στο ελλαδιστάν τον βορρά – ζήτημα το οποίο είναι, όμως, ελληνο-τουρκική διαφωνία προς επίλυση, όπου δεν ανακατεύεται το Κάιρο… H «μερικότητα» και το ελάχιστο μήκος αυτής της γραμμής (δείτε τον μεσαίο χάρτη πριν 4 ημέρες) έχει το ενδιαφέρον ότι μόνο έμμεσα, δηλαδή μέσω της Αθήνας, το Κάιρο αμφισβητεί την αοζ της τουρκίας (της λιβύης την αμφισβητεί άμεσα σε πολύ μικρό βαθμό) όπως την έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους. Όμως αυτή η έμμεση αμφισβήτηση δεν φορτώνει οποιοδήποτε νομικό βάρος την χούντα του Καΐρου.

Το ρημαδογκουβέρνο πανηγυρίζει επειδή, λέει, το Κάιρο αναγνωρίζει “σημαντική αοζ” στη Ρόδο, στην Κάρπαθο, στην Κάσο μ’ αυτήν την οριοθέτηση. Αλλά το Κάιρο, οποιαδήποτε στιγμή του χρειαστεί, μπορεί να πει κάτι εντελώς διαφορετικό: πως αναγνώρισε την τουρκική αοζ ή πως αναγνώρισε πως υπάρχει ελληνοτουρκική διαφορά βορειότερα της γραμμής!

Η δήλωση του Cavusoglu (που δεν είναι καθόλου «φιλoSisi»!) είναι ενδιαφέρουσα ως χαρακτηριστική: Το αιγυπτιακό ηπειρωτικό κέλυφος [σ.σ.: η αοζ] μπαίνει κάπως στις λιβυκές γραμμές, αλλά δεν μπαίνει στο τουρκικό ηπειρωτικό κέλυφος. Οι ελληνικές γραμμές, ωστόσο, παραβιάζουν εντελώς το δικό μας ηπειρωτικό κέλυφος. Επιπλέον, η δηλωση του έλληνα υπ.εξ. που λέει ότι «η τουρκική συμφωνία πήγε στα σκουπίδια» είναι καθαρή παραδοχή των φιλοδοξιών τους. Αν το τουρκικό καθεστώς θεωρούσε ότι η αιγυπτιακή χούντα παραβίασε την αοζ του δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να το φωνάξει. Αλλά “δεν”…
Είναι αυτό «εθνική επιτυχία» για το ελλαδιστάν; Άβυσσος η ψυχή του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Έχει πάντως το ενδιαφέρον του το γεγονός πως όταν το Oruc Reis ήταν δεμένο στην Antalya, στην προηγούμενη «κρίση», τα λιοντάρια του διακομματικού εθνικού κορμού όλου του πολιτικού φάσματος δεν είχαν σταματήσει να βρυχώνται. Τώρα που πράγματι έχει βγει για (συμβολικές) έρευνες οι γενναίοι της «ελληνικής λίμνης» το έχουν ρίξει στις καταγγελίες και στα τηλεφωνήματα: τίποτα παραπάνω δεν μπορούν να κάνουν σ’ αυτές τις περιοχές, κι αυτό το ξέρουν εδώ και κάτι χρόνια.

Απ’ την άλλη μεριά, με δεδομένο ότι το Βερολίνο θεωρεί την χούντα του Καΐρου σαν αυτό που είναι, χούντα δηλαδή, και με δεδομένο επίσης ότι ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας «δεν πρόκανε» πηγαινοερχόμενος εκεί, η ασταμάτητη μηχανή αναρωτιέται αν το κατόρθωμα της τσόντας οριοθέτησης είναι, πρακτικά, περισσότερο «φιλογαλλικό» (και «αντιγερμανικό») απ’ ότι φαίνεται.

Σε κάθε περίπτωση τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού και οι πολιτικές βιτρίνες τους έχουν πετύχει όχι τα όνειρά τους για περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου αλλά το να κάνουν την επικράτειά τους μαζί με τους ιθαγενείς της (εμάς δηλαδή) μέρος του προβλήματος της παγκόσμιας σύγκρουσης σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου.

Ακόμα και μόνο γι’ αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι!

Βουτιά στα ρηχά…

Παρασκευή 7 Αυγούστου. Ασφαλώς και είναι νόμιμες οι διακρατικές συμφωνίες! Μπορεί ένα κράτος να λέγεται τουρκία ή ελλάδα, και ο εταίρος του που λέγεται λιβύη ή αίγυπτος να υπογράψουν ό,τι θέλουν. Είναι, όμως, εντελώς διαφορετικό ζήτημα ποιές υπογραφές έχουν μεγαλύτερη αξία απ’ το μελάνι που χρειάστηκαν.

Ο χουντοκαραβανάς του Καΐρου είτε βρίσκεται σε μεγάλη απελπισία είτε έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η υπογραφή του στη “μερική οριοθέτηση αοζ” με το ελλαδιστάν δεν έχει σπουδαία σημασία. Αν προσέξετε τους χάρτες είναι σαφές ότι η Άγκυρα του δίνει πολύ μεγαλύτερη αοζ απ’ ότι η Αθήνα. Πράγμα που σημαίνει ότι είτε ανοιχτά είτε υπόγεια βρίσκεται ήδη κατηγορούμενος στο εσωτερικό του για “εθνική μειοδοσία”.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το παθαίνει αυτό ο Sisi. To 2016 αποφάσισε να χαρίσει δυο αιγυπτιακά νησιά στην Ερυθρά Θάλασσα, το Tiran και το Sanafir, στην πετροχούντα του Ριάντ – με αντάλλαγμα (τι άλλο;) λεφτά. Έγινε ο σχετικός χαμός (όσο μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο σ’ ένα φασιστικό καθεστώς σαν αυτό του Sisi), ένα δικαστήριο τόλμησε να κρίνει ότι η παραχώρηση ήταν παράνομη, αλλά τελικά το κοινοβούλιό του την ενέκρινε – τα λεφτά ήταν πολλά.

Σε τι ανταλλάγματα ελπίζει τώρα, και μάλιστα απ’ το ελλαδιστάν, παραχωρώντας βυθό; Κάτι απ’ τους έλληνες εφοπλιστές; Δεν ξέρουμε. Το εντόπιο ρημαδογκουβέρνο πανηγυρίζει με όλο του το δίκιο για την «εθνική επιτυχία». Το γεγονός, ωστόσο, ότι η συμφωνία είναι τόσο επί μέρους ώστε να είναι αποκλειστικά και εντελώς αντιτουρκική, δείχνει βιασύνη. Που σημαίνει ότι η αιγυπτιακή χούντα θεωρεί πως κινδυνεύει σοβαρά. Απ’ την Άγκυρα (και απ’ την μουσουλμανική αδελφότητα) υποθέτουμε… Γι’ αυτό και προσπαθεί να “κλέψει” και απ’ την λυβική αοζ· της ανατολικής λιβύης φυσικά…

Αν είναι έτσι, η «νόμιμη» ελληνο-αιγυπτιακή συμφωνία είναι απλά κρεμασμένη στο έλεος εξελίξεων που δεν θα αρέσουν στον ρημαγοΓου(αϊ)δοΝικόλα… Συμβαίνουν κι αυτά…

(φωτογραφίες: Πάνω είναι η ονειρική ελληνική – και ελληνοκυπριακή – αοζ, που θα έκανε την μισή ανατολική Μεσόγειο «ελληνική λίμνη». Στη μέση Ε – Α είναι η γραμμή της χθεσινής οριοθέτησης, που η μισή είναι ελαφρά βορειότερα απ’ ότι στον ονειρικό χάρτη.

Κάτω είναι η συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολη. Είναι ολοφάνερο ότι οι ορέξεις της Άγκυρας στην περιοχή είναι σαφώς μικρότερες απ’ τις ελληνικές, και ότι η αιγυπτιακή αοζ με βάση την Άγκυρα είναι σαφώς μεγαλύτερη… Ε, σε όσα εγκλήματα χρεώνουν την χούντα Sisi οι αιγύπτιοι πληβείοι χωράει και η «εθνική προδοσία»… Γιατί όχι;)

Κακές κουβέντες

Πέμπτη 9 Ιούλη. Ο Josep Borrell, ισπανός σοσιαλδημοκράτης, είναι κάτι σαν υπουργός εξωτερικών της ε.ε.. Μια θέση βιτρίνα δηλαδή, αφού η ε.ε. δεν έχει κοινή «εξωτερική πολιτική»: οι ιστορικοί ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί νοιώθουν ακόμα ικανοί να τα καταφέρουν με ad hoc συμμαχίες, ακόμα και εκτός ε.ε. Συνεπώς οι κατά καιρούς βιτρίνες της καρέκλας «επίτροπος της ε.ε. για θέματα εξωτερικής πολιτικής», με διεθνή αξία κάπως μεγαλύτερη απ’ τους ιπποκόμους διάφορων βασιλικών οίκων της ευρώπης (υπάρχουν αρκετοί), περιορίζονται σε ανακοινώσεις σε ζητήματα όπου δεν υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες ενός ε.ε.

Εκεί ήταν που προέκυψε μια κάποια ανατριχίλα στο ευρύτερο και βαθύτερο ελλαδιστάν. Ο Borrell πέταξε χτες ως την Άγκυρα για επαφές με τον Cavusoglu (πριν είχε περάσει από Αθήνα και Λευκωσία). Στιγμιαία το ρημαδογκουβέρνο θεώρησε (ή διέδωσε για μαζική χρήση) ότι ο Borrell θα τραβήξει τ’ αυτί του τούρκου υπ.εξ. για τα αίσχη που κάνει ανά την υφήλιο… Αλλά «δεν»!

Μετά την συνάντηση, αφού δήλωσε διάφορα γενικόλογα και νεφελώδη, ο Borrell χρησιμοποίησε μια λέξη που χρησιμοποίησε και ο Cavusoglu: διαμοιρασμός! «Να τα βρείτε βρε παιδί μου» εννοούσε «και να μοιράσετε τα υποθαλάσσια προικιά – όσα υπάρχουν τέλος πάντων»….

Η λέξη και η έννοια «διαμοιρασμός» είναι ανάθεμα για τα σχεδόν 10 εκατομμύρια θείες Λίτσες του ελλαδιστάν! Πρώτον επειδή το έχουν προτείνει ξανά και ξανά οι «αιώνιοι εχθροί», που είναι μπατίρηδες και θέλουν να μας φάνε τα χρυσαφικά και την ομορφιά που μας έχει κληροδοτήσει ο μεγαλ(α)δύναμος. Δεύτερον επειδή το έχουν προτείνει συγκεκριμένα οι «αιώνιοι εχθροί» για τα όποια κυπριακά γκαζοκοιτάσματα, εννοώντας ότι είναι ίσια κι όμοια το υπερκράτος της νότιας κύπρου και το «ψευδοκράτος» της βόρειας (: «πολιτική ισότητα» λέγεται αυτό…). Τρίτον και χειρότερο, επειδή όλος ο πλανήτης χρωστάει στο ελλαδιστάν (που έδωσε τα led και τις μπρίζες του πολιτισμού…) οπότε δεν θα μας πει κιόλας να δώσουμε κι άλλο!!!

Αλλά ο Borrell την είπε την κακιά κουβέντα απ’ την τουρκία… Μαύρα φίδια κύκλωσαν (προς στιγμήν…) το ρημαδογκουβέρνο: τόσος κόπος και τόση φασαρία συμμαχίας με τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron και να μιλάει ο ευρωυπ.εξ. για μοιρασιές;

Η αλήθεια είναι πιο πεζή. Κανείς (εκτός, ίσως, των ελλήνων gonnabe σεΐχηδων…) δεν καίγεται για πιθανά κοιτάσματα σε αμφισβητούμενης ιδιοκτησίας οικόπεδα. Χωρίς μοιρασιές no holes! (Και με μοιρασιές πιθανά no holes…)

(Καλό για όλους εκτός των gonnabe… Και των εφοπλιστών…)

(φωτογραφία: Ένας υπ.εξ. και ένας περίπου τέτοιος χτες. Undercover…)

Ένας ρημαδό… πάει σε ρημαδό…

Πέμπτη 2 Ιούλη. Τελικά ακόμα και το ρημαδογκουβέρνο τον διέγραψε τον «τσενεράλ»! Ο «τρελός έρωτας» των αρχών της χρονιάς, η «κεραυνοβόλα σχέση» που έφτασε μέχρι να οριστεί ο «τζενεράλ» εκπρόσωπος του ελλαδιστάν στο συνέδριο του Βερολίνου (για το μέλλον της λιβύης…) βούλιαξε στη Μεσόγειο! Κι αν η καρδιά σας το αντέχει αυτό, σίγουρα δεν αντέχει το ότι χάσαμε τον ναύαρχό του, εκείνον τον γενναίο έλληνα…

Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας πετάχτηκε χτες ως το Tobruk. Για να γνωριστεί με τον Saleh, τον πρόεδρο του «κοινοβουλίου», του οποίου πολλά μέλη τα έχει ορίσει ο «τζενεράλ». Ο 76χρονος Saleh είναι αποδεκτός σαν συνομιλητής απ’ την κυβέρνηση Saraj και την Άγκυρα, με δεδομένο ότι είναι «πολιτικός» και όχι καραβανάς. Έχει δηλώσει επίσης καθαρά ότι είναι «άνθρωπος της Μόσχας», οπότε υποθέτουμε πως και ο βασιλιάς Macron δεν έχει αντίρρηση να εμφανιστεί ο Saleh σαν εκπρόσωπος της «ανατολικής λιβύης» στις όποιες διαπραγματεύσεις για το λιβυκό μέλλον. Απομένει ο χασάπης Sisi, που σαν χουντικός καραβανάς αφενός βλέπει τον «τζενεράλ» σαν άνθρωπο του συναφιού του, αφετέρου δυσπιστεί με τους «πολιτικούς». Αλλά τα συμφέροντα της αιγυπτιακής χούντας θα προσαρμοστούν κι αυτά στην «no Haftar» λιβυκή πραγματικότητα…

Τί μπορεί να ελπίζει το ρημαδογκουβέρνο απ’ τον Saleh; Αν είχε ποντάρει στον «τζενεράλ» ότι θα ισοπεδώσει την Tripoli και μαζί της την κυβέρνηση Saraj που τόλμησε να υπογράψει το γνωστό «μνημόνιο» με την Άγκυρα, ο Saleh θα κάνει το αντίθετο: θα αναγνωρίσει πρακτικά τον Saraj, και θα διαπραγματευτεί τις μοιρασιές εξουσίας και (πετρο)πόρων μαζί του. Το «μνημόνιο» θα μείνει κατ’ αρχήν στη θέση του, για έναν πολύ απλό λόγο: εξυπηρετεί τα λιβυκά «εθνικά συμφέροντα».

To ρημαδογκουβέρνο ίσως κρατάει ζεστή στην αγκαλιά του μια δήλωση που είχε κάνει ο Saleh τότε, ότι «η συμφωνία είναι άκυρη» εφόσον δεν είχε ψηφιστεί και απ’ το κοινοβούλιό του, στο Tobruk. Αλλά τότε ο «τσενεράλ» ήταν στα προάστεια της Tripoli, η Άγκυρα δεν είχε στείλει ακόμα στρατιωτικές ενισχύσεις και όπλα στον Saraj, και κάποιος (σαν τον Saleh) που καμάρωνε ότι θα είναι ο νικητής του εμφυλίου μπορούσε να λέει ότι γουστάρει. Πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι από τότε…

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα: στις 27 του περασμένου Δεκέμβρη, κι ενώ είχε υπογραφτεί το τουρκολιβυκό «μνημόνιο», η κυβέρνηση Saraj με γράμμα της στον οηε κάλεσε όποια κράτη θεωρούν ότι υπάρχει πρόβλημα στην οριοθέτηση της λιβυκής αοζ να συνεννοηθούν μαζί της για να υπογράψουν από κοινού παραπομπή του θέματος στο «διεθνές δικαστήριο της Χάγης»… (Όπως συνηθίζεται μεταξύ πολιτισμένων κρατών). Η ελληνική ρημαδο-απάντηση είναι γνωστή: ζήτω ο «τζενεράλ», ζήτω η ισοπέδωση της Tripoli, θάνατος στον Saraj!!!

Γιατί όμως το ελλαδιστάν, που σκίζει τις πλεξούδες του υπέρ της «διεθνούς νομιμότητας», δεν άρπαξε την ευκαιρία που προσέφερε ο Saraj τον περασμένο Δεκέμβρη για να λυθεί το θέμα της ελληνο-συριακής οριοθέτησης αοζ πολιτισμένα; Ο λόγος είναι απλός, και φαίνεται απ’ τον χάρτη (φωτογραφία κάτω) της οριοθέτησης της αοζ μεταξύ τυνησίας και ιταλίας. Τα δυο μικρά κατοικημένα ιταλικά νησιά ανάμεσα στη Σικελία και την τυνησία, η Pantelleria και η Lampedusa, έχουν μεν κάποια μικρή αοζ, αλλά σε καμμία περίπτωση «πλήρη και κανονική». (Να σημειωθεί ότι η οριοθέτηση των αοζ είναι νομική συνέχεια της οριοθέτησης των υφαλοκρηπίδων μεταξύ τυνησίας και ιταλίας, που έγινε την δεκαετία του 1970 κοινή συναινέσει, και με δεδομένες τις διαφορές καπιταλιστικού δυναμικού μεταξύ τους τότε. Το οικονομικό ζήτημα τότε ήταν μόνο το ψάρεμα. Αν το πράγμα πήγαινε στο διεθνές δικαστήριο σήμερα, το τυνησιακό κράτος ίσως θα κέρδιζε μερικά μίλια θάλασσας επιπλέον…)

Όμως οι ιμπεριαλιστικές ορέξεις του ελλαδιστάν εννοούν ότι η Γαύδος και η Γαυδοπούλα έχουν «πλήρη και κανονική» αοζ – τόσο έναντι της λιβυκής όσο και έναντι της αιγυπτιακής! Αυτό είναι συνέπεια της φαντασίωσης ότι «αν ένα νησί ή νησάκι είναι ελληνικό τότε είναι σπουδαιότερο απ’ όλο τον πλανήτη», και αφορά – κυρίως – το αρχιπέλαγος του Αιγαίου. Το οποίο, ως γνωστόν, είναι (στη φαντασία καθε θείας Λίτσας) «κλειστή ελληνική λίμνη».

Αν το ελλαδιστάν αποδεχόταν την πρόσκληση του Saraj, θα προέκυπτε μια οριστική διεθνής δικαστική απόφαση για την περιορισμένη «επήρρεια» της Γαύδου και της Γαυδοπούλας στην οριοθέτηση αοζ απέναντι από ηπειρωτικό κέλυφος (εν προκειμένω το λιβυκό / αφρικανικό) που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και για την «επίλυση των εθνικών διαφορών» με την Άγκυρα και το δικό της (ασιατικό) ηπειρωτικό κέλυφος. Κατά πάσα πιθανότητα σε ορισμένα σημεία του Αιγαίου η τουρκική αοζ θα έφτανε ως την «μέση απόσταση» απ’ το ηπειρωτικό ελλαδιστάν, δηλαδή ως την μέση του αρχιπελάγους…. Θα ήταν νόμιμη και λογική αυτή η οριοθέτηση, και θα ησυχάζαμε! Αμ δε!!! Αυτή η «επίλυση» δεν έχει καμμία σχέση με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα!!! Οπότε απωθείται…

Με τούτα και με τ’ άλλα το ρημαδογκουβέρνο (ακολουθώντας ως τώρα την «εθνική γραμμή» που με τόσο πάθος αναβάθμισε το φαιορόζ γκουβέρνο….) πρώτα γυάλισε τις αρβύλες του «τζενεράλ» και τώρα προσπαθεί να γυαλίσει τα μανικετόκουμπα του Saleh…

Ρημαδo – γενικά

Πέμπτη 2 Ιούλη. Ο καθηγητής Ροζάκης δεν είναι «εθνοπροδότης» – το αντίθετο! Ποτέ δεν είναι αργά όμως να κηρυχτεί τέτοιος! Μιλώντας πρόσφατα στον εθνικόφρονα δημοσιογράφο του «κρήτη tv» για το θέμα «ελληνική αοζ» τόλμησε να υποστηρίξει ότι τα ελληνικά νησιά που βρίσκονται απέναντι απ’ τις τουρκικές ακτές δεν έχουν «πλήρη αοζ» αλλά «επήρρεια», και πιθανόν μικρή. Σα να μην έφταναν αυτά (και διάφοροι χαρακτηρισμοί περί «ελληνικού μαξιμαλισμού»…), σαν να μην έφτανε η αναφορά του στην περίπτωση οριοθέτησης αοζ μεταξύ μάλτας και λιβύης (η μάλτα, αν και πλήρες ανεξάρτητο κράτος, δεν πήρε κανονική αοζ· πήρε «επήρρεια»…) ξύνοντας πληγές, έφτασε να πει ότι το Καστελόριζο έχει «πολύ περιορισμένη επήρρεια» σε ελληνική αοζ! Τί ήταν αυτό απ’ το στόμα του;;;;

Δεν πρόκειται για «άποψη»!! Πρόκειται για γεγονός, πασίγνωστο στους αξιωματούχους του ελληνικού κράτους / παρακράτους! Αλλά δεν πρέπει να λέγεται! Για την ακρίβεια: πρέπει να λέγεται το αντίθετο, διανθισμένο με το μόνιμο ρεφραίν «σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο»…. Μόνο που το «διεθνές δίκαιο» πρέπει να είναι μια οπτασία στο βάθος του ορίζοντα, κάτι σαν τον «παράδεισο» των χριστιανών, που η πρακτική του χρησιμότητα ήταν και είναι μόνο το να ελέγχουν και να βασανίζουν οι παπάδες τους πιστούς. Ποτέ δεν πρέπει να φτάσει το ελλαδιστάν στην πόρτα του «διεθνούς δικαίου»· πρέπει απλά να το επικαλείται. Για να κάθεται εθνικά φρόνιμα το πόπολο… Αλληλλούια!

Όποιος, λοιπόν, όσο καθεστωτικός κι αν είναι (και ο καθηγητής Ροζάκης είναι και με το παραπάνω!) τολμήσει να πει τέτοια («αντεθνικά») προφανή, τον περιμένει η «κοινή δεξαμενή». Όχι του covid-19, αλλά της «προδοσίας».

Πίσω απ’ αυτά όμως ίσως κρύβεται ένα μεγαλύτερο δράμα. Ο ρημαδοΚούλης (υποστηρίζει η ασταμάτητη μηχανή) είναι ξένο σώμα στο κόμμα του. Η φυσιολογική πολιτική του θέση θα ήταν στο «ποτάμι», αν δεν είχε ξεραθεί. (Αλλά αν υπήρχε “ποτάμι” και συμμετείχε εκεί, δεν θα γινόταν πρωθυπουργός….) Οι κάθε είδους δεξιοί τον έκαναν όμως αρχηγό (και ύστερα πρωθυπουργό) για τον ίδιο λόγο που έκαναν αρχηγό (και πρωθυπουργό) τον πατέρα του. Τότε τον μπαμπά Μητσοτάκη τον θεώρησαν τον καταλληλότερο για να νικήσει τον Παπαντρέου τον Β· τώρα τον υιό Μητσοτάκη τον θεώρησαν τον καταλληλότερο για να νικήσει την (κατά τη γνώμη του ίδιου) «αναβίωση» του Παπαντρέου του Β: τον παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιο.

Ιδεολογικά και πολιτικά όμως, τόσο ο γεωπολιτικός ρεαλισμός του μπαμπά σε ότι αφορούσε τότε το «μακεδονικό», όσο και ο γεωπολιτικός ρεαλισμός του υιού σε ότι αφορά τώρα τις «ελληνοτουρκικές διαφορές», είναι ξένοι και εχθρικοί σχεδόν στο σύνολο του «εθνικού φάσματος», είτε είναι κοινοβουλευτικό, είτε είναι μηντιακό, είτε είναι διαταξικό / κοινωνικό. Είναι ξένοι και προς τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών, οι οποίοι ως γνωστόν χρησιμοποιούν / αξιοποιούν την κρατική οντότητα του ελλαδιστάν σαν αποικία. Κάπως έτσι ο μπαμπάς Μητσοτάκης «βγήκε απ’ τη μέση» με συνοπτικές διαδικασίες και απεριόριστη εθνική υποστηρίξη του λαού προς την «ελληνοσερβική φιλία»… Και ο υιός κινδυνεύει ακόμα παραπάνω σ’ αυτούς τους περισσότερο ταραγμένους καιρούς, χάρη στην «παράφρονα τουρκία που μας επιτίθεται»… Ο εθνικός κορμός είναι ο ίδιος, άσχετα με το πως εκφράζεται.

Ο ρημαδοΚούλης έχει γύρω του κάποιους «συμβούλους» που ανήκουν ή τείνουν προς την ρεαλιστική γραμμή… Αλλά δεν ελέγχει το κόμμα του σε τέτοια ζητήματα, δεν έχει άρα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δεν ελέγχει ούτε τα μήντια στα «εθνικά ζητήματα» (παρά τα περί το αντιθέτου θρυλούμενα: οι ιδιοκτήτες τους είναι εφοπλιστές και διάφορα επιπλέον…). Και δεν φαίνεται να υπάρχει άλλο κοινοβουλευτικό κόμμα για να υποστηρίξει μια ρεαλιστική διαχείριση των «ελληνοτουρκικών διαφορών».

Συνεπώς; Απομένει ο αυτόματος εθνικός πιλότος. Που οδηγεί από ήττα σε ήττα. Το σχέδιο «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» έχει πεθάνει… Το σχέδιο «ενός νοτικοκυπριακού εμιράτου» έχει πεθάνει… Τώρα ο αυτόματος πιλότος των ελληνικών ιμπεριαλιστικών προσδοκιών «γλύφει» τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron… Για να κάνει τί αυτός; Να μαλώσει τον Erdogan;

Όποιος νομίζει ότι ξεπερνάει την πραγματικότητα μπορεί, απλά, να περιμένει έναν κάποιον διαιτητή να σφυρίξει την λήξη… Μόνο που εδώ δεν υπάρχει «λήξη»…

(φωτογραφία: Οκτώβρης του 2017… Χρυσές εποχές! Ψεκασμένος (Καμμένος) και Ογκόλιθος (Κοτζιάς) αλώνιζαν τα γεωπολιτικά σαλόνια του σύμπαντος· άνοιγε η πόρτα να μπουν και τρίζαν τα πατώματα…το φαιορόζ γκουβέρνο έταζε στην Ουάσιγκτον του ψόφιου κουναβιού όσα δεν είχε καν σκεφτεί…. είχαμε δέσει την ανατολική Μεσόγειο με τον υποάξονα Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ – Κάιρο…. τρυπάγαμε και βγάζαμε αέριο να φάνε και οι κότες…

Αααααχχχχχ!!!… Ωραία χρόνια)

Ένας ιταλός ανατολικότερα

Δευτέρα 22 Ιούνη. Ο ιταλός υπ.εξ. Di Maio υπέγραψε στην Αθήνα την οριοθέτηση ιταλικής / ελληνικής αοζ, εξασφαλίζοντας και την ιταλική αλιευτική βιομηχανία. Ανακηρύχτηκε έτσι «μέγας φίλος» του ελλαδιστάν, και παράδειγμα προς μίμηση – να τον βλέπουν οι κακόβουλοι “αιώνιοι εχθροί” και να σκάνε απ’ το κακό τους για τους κολλητούς του ελλαδιστάν…

Κι ύστερα; Κι ύστερα ο Di Maio έκανε επίσκεψη σ’ αυτούς τους κακόβουλους!! Τι να υπέγραψε άραγε κοτζάμ υπ.εξ. της ιταλίας με τους «αιώνιους εχθρούς» την περασμένη Παρασκευή; Χμμμμμ… Θα το πούμε χαμηλόφωνα, για να μην ταραχτεί ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και η ευρύτερη εθνική συναίνεση: υπέγραψε την συνεργασία Ρώμης – Άγκυρας στη λιβύη αλλά και για τις όποιες διαφορές τουρκίας – ε.ε…. Αυτό…

Χάλια νέα, ε; Δεν μπορείς πια να πουλήσεις ούτε μια τόση δα «εθνική επιτυχία»!!! Οι θερμές δηλώσεις του Cavusoglu μετά τις κουβέντες με τον Di Maio στην Άγκυρα δεν αφήνουν, δυστυχώς, περιθώρια για τις αγαπημένες εθνικές υπνοβασίες των εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Αντιγράφουμε:

… Συγκεκριμένα, κατά τη συνέντευξη Τύπου με τον Ιταλό ομόλογό του, ο Τούρκος ΥΠΕΞ ανέφερε ότι «εντός της ΕΕ τη μεγαλύτερη στήριξη την είχαμε από την Ιταλία. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι αυτή η στήριξη θα συνεχιστεί και από εδώ και πέρα. Αυτά συζητήσαμε σε ένα ειλικρινές κλίμα και (αποφασίσαμε) να κάνουμε από κοινού βήμα για τις δυσκολίες που έχει η Τουρκία στις σχέσεις της με την ΕΕ».

… Συνεχίζοντας είπε ότι «και η Ιταλία είδαμε ότι θέλει να διαδραματίσει ένα εποικοδομητικό ρόλο σε αυτό το ζήτημα (Αν. Μεσογείου). Εμείς αυτό το αντικρίσαμε με ικανοποίηση επειδή η Ιταλία είναι μια χώρα που διαμεσολαβεί συμπεριφερόμενη πάντοτε ισορροπημένα, δίκαια και με αντικειμενικότητα».

«Επομένως στην περίοδο που ακολουθεί εμείς είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με την Ιταλία τόσο εντός της ΕΕ όσο και για την ανατολική Μεσόγειο», ανέφερε. Πρόσθεσε ότι «από την άλλη, βρίσκουμε σημαντική για την περιοχή μας τη συμφωνία που υπέγραψε η Ελλάδα με την Ιταλία για την ΑΟΖ. Σημαίνει ότι τα προβλήματα μπορούν να επιλυθούν μέσω διαλόγου και διπλωματίας. Αντί του αποκλεισμού και της παραβίασης των δικών μας δικαιωμάτων μπορεί να υπάρξει κουλτούρα διαμοιρασμού. Ασφαλώς θέλουμε η Ελλάδα να μας προσεγγίσει κι εμάς με την ίδια αντίληψη και θα συνεχίσουμε την ανταλλαγή απόψεων και στο μέλλον γι αυτά τα θέματα».

Από την πλευρά του Λουίτζι ντι Μάιο ότι «στο μεταναστευτικό εκτιμούμε τις προσπάθειες της Τουρκίας, έχει κάνει σημαντικές προσπάθειες και ελπίζουμε να συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο στο πλαίσιο της διακήρυξης του Μαρτίου του 2016».

… Ο Τσαβούσογλου ευχαρίστησε την Ιταλία για τον «ισορροπημένο ρόλο» που έπαιξε στη Λιβύη. «Η Ιταλία, σε αντίθεση με ορισμένες χώρες της ΕΕ, δεν έχει πάρει θέση με τον Χαλίφα Χαφτάρ», είπε και πρόσθεσε πως «η Ιταλία έχει καταβάλει ειλικρινείς προσπάθειες για εκεχειρία και πολιτική διαδικασία».

Παράλληλα, είπε ότι η Τουρκία θα εργαστεί από κοινού με την Ιταλία για την επίτευξη σταθερής ειρήνης και μιας πολιτικής διαδικασίας που θα αποδώσει αποτελέσματα στη Λιβύη, αλλά και για την ικανοποίηση ενεργειακών αναγκών της Λιβύης, όπως ο ηλεκτρισμός και πρόσθεσε πως οι δύο χώρες σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ μπορούν επίσης να συνεργαστούν στην ανατολική Μεσόγειο…

Μιλώντας αλλού (σ’ ένα forum για τον τουρισμό στην Αντάλεια) ο Cavusoglu είπε και κάτι ακόμα. Νόστιμο:

… Εμείς είμαστε έτοιμοι για διάλογο με όλους και ειδικά με την Ελλάδα. Η κ. Μέρκελ ρώτησε γι` αυτό τις προάλλες και τον Πρόεδρό μας. Άλλωστε ο Πρόεδρός μας πέρσι και στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο πρότεινε στον κ. Μητσοτάκη ‘ελάτε να λύσουμε τα προβλήματα στη Μεσόγειο, στην ανατολική Μεσόγειο, να συνεργαστούμε και να τα διαμοιραστούμε’. Και μας ανέθεσαν καθήκοντα εμάς ως Υπουργούς Εξωτερικών αλλά εγώ όταν συνάντησα τον καλό μου φίλο Νίκο Δένδια στη Γενεύη μου είπε ‘εμείς δεν είμαστε έτοιμοι γι αυτό ακόμη’. ‘Γιατί;’ τον ρώτησα. Μου είπε ‘λόγω πίεσης της κοινής γνώμης, μη συνεργαστείτε με την Τουρκία λέει’…

Τον πιέζει η κοινή γνώμη τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα!!! Η οποία βέβαια τρέφεται απ’ την δημαγωγική εκφώνηση των οδηγιών του ίδιου, του υπουργείου του – και των γενναίων καραβανάδων… Βρε την παλιο κοινή γνώμη που σπρώχνει τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα μια στην αγκαλιά του “τζενεράλ” Haftar (που τον έμαθε αυτόν η κοινή γνώμη είπαμε;), μια στην αγκαλιά του δικτάτορα Sisi (τι ξέρει για δαύτον η παλιο κοινή γνώμη; ότι κτίζει πυραμίδες;), μια στην αγκαλιά του Ασύλληπτου (αυτόν τον ξέρουν και τον θαυμάζουν σχεδόν οι πάντες…) και μια στην αγκαλιά του τοξικού των εμιράτων (ααααα, η κοινή γνώμη τα εμιράτα τα ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά!!!)…

Κοίτα να δεις τι τραβάει ένας έλληνας υπε.ξ.!!! Θέλει να ετοιμαστεί για «διάλογο με τους αιώνιους εχθρούς», να ξυριστεί, να κουστουμαριστεί, και δεν τον αφήνουν οι θείες Λίτσες!!…

Λιβύη

Τρίτη 16 Ιούνη. Με δύο στρατιωτικές βάσεις στη δυτική λιβύη ο τουρκικός ιμπεριαλισμός αποδεικνύεται (αν υπήρχε ερώτημα) πολύ ικανότερος απ’ τον ελληνικό – παρά τα όνειρα των ντόπιων εθνικοφρόνων. Μια αεροπορική βάση στην al Watiya και μια ναυτική στη Misrata είναι, προς το παρόν, «άτυπες». Αλλά δεν υπάρχει λόγος να μην γίνουν επίσημες. Και δεν υπάρχει τρόπος να εμποδιστεί αυτό: η κυβέρνηση του Saraj είναι διεθνώς αναγνωρισμένη, συνεπώς κάνει ότι συμφωνίες θέλει.

Είναι η τρίτη θέση στον αραβικό κόσμο που η Άγκυρα έχει στρατό (ή και μισθοφόρους), μετά το ιράκ και την συρία. Υπάρχει επίσης και το παλιό, ιστορικό (για τους μουσουλμάνους προσκυνητές) σουδανέζικο λιμάνι του Sawakin, στην Ερυθρά Θάλασσα, που η Άγκυρα έχει «νοικιάσει» για 99 χρόνια, με σκοπό αρχικά να το ανακατασκευάσει. Είναι άγνωστο αν προορίζεται για στρατιωτική ή εμπορική χρήση· βρίσκεται πάντως απέναντι απ’ την σαουδική αραβία, με την Μέκκα και την Μεδίνα στο βάθος…

Προκύπτει πως η τουρκολιβυκή «οριοθέτηση αοζ» ήταν δευτερεύουσα κίνηση τόσο για το τουρκικό καθεστώς όσο και για εκείνο του Saraj. Κάτι μεταξύ αντιπερισπασμού και «άστο να υπάρχει κι αυτό», εναντίον όχι μόνο του ελλαδιστάν – αλλά του άξονα συνολικά. Ακόμα κι αν εμφανιστούν σεισμογραφικά είτε στην τώρα ορισμένη τουρκική είτε στην λιβυκή αοζ, θεωρούμε εξαιρετικά αμφίβολο το ότι είτε η Άγκυρα είτε η Τρίπολη θέλουν στα σοβαρά να ψάξουν για πετρέλαιο στη μέση της Μεσογείου. Η δυτική λιβύη (υπό τον Saraj) έχει αρκετό απ’ αυτό κι ακόμα περισσότερο (ανεκμετάλλευτο) φυσικό αέριο· σε μια εποχή που η ζήτηση πετρελαίου είναι καταδικασμένη να πέφτει, μαζί με την τιμή του, τα επόμενα χρόνια.

Είναι σαφές ότι η Άγκυρα αντέστρεψε το δόγμα της «ενεργειακής περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» που έστησε το ελλαδιστάν για να αποκτήσει γεωπολιτική αξία στα μάτια της Ουάσιγκτον, και χρησιμοποιεί τα «θαλάσσια οικόπεδα» σαν προπέτασμα καπνού. Η απόκτηση στρατιωτικής έδρασης στη λιβύη, σε συνδυασμό με τις καλές σχέσεις της Άγκυρας με την Τύνιδα κι ως ένα βαθμό το Αλγέρι, είναι πολύ πιο σημαντικά για την αναβάθμιση της επιρροής του τουρκικού καπιταλισμού στον αραβικό κόσμο – σε σχέση με μερικά πετελαιοπήγαδα εδώ ή εκεί. Το ΑΚP απέκτησε μεγάλη αίγλη στους σουνίτες μετά τις αραβικές εξεγέρσεις· η χούντα του Sisi στην αίγυπτο και το επιθετικό «σχέδιο ISIS» του άξονα στο ιράκ και στη συρία προκάλεσαν σοβαρή ανάσχεση. Τώρα, με πολιτικοστρατιωτικά (και οικονομικά) μέσα και σε συνεργασία με την Μόσχα και την Τεχεράνη, το τουρκικό καθεστώς ξανακερδίζει. Όχι απλά «πόντους», όχι μόνο «μέτρα». (Τα όποια «κοιτάσματα», όπου υπάρχουν, είναι bonus).

Κυνηγώντας το δικό του παραμύθι (την απεριόριστη ελληνική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο!) ο ντόπιος ιμπεριαλισμός έπεσε στο λάκο που έσκαβε για τον «αιώνιο εχθρό». Η συμφωνία με τη Ρώμη είναι έτσι κι αλλιώς αδιάφορη για το ζήτημα του ποιος κάνει κουμάντο στην ανατολική Μεσόγειο· δυσκολεύονται να την αγοράσουν ακόμα και ντόπιοι «ειδικοί» της εθνικοφροσύνης. Μια «μερική» οριοθέτηση αοζ με τον φίλο χασάπη του Καΐρου Sisi θα έχει επίσης μικρή σημασία από γεωπολιτική άποψη: κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τα τουρκικά πολεμικά να πλέουν στην επιφάνεια της Μεσογείου (ή κάτω απ’ αυτήν) κάνοντας δρομολόγια ή και ασκήσεις σ’ όλη τη ζώνη ως τον κόλπο της Σύρτης: τα νερά παραμένουν διεθνή για τέτοιες πλεύσεις, άσχετα απ’ τις αοζ…

(φωτογραφίες: Δεν δείχνουν να είναι μαλωμένοι η Ρώμη με την Άγκυρα. Και οι τρεις πιο πάνω ασκήσεις έχουν γίνει το διάστημα που το τουρκικό καθεστώς στηρίζει φανερά και στρατιωτικά τον Saraj. Τον οποίο στηρίζει και η Ρώμη…)

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται…

Πέμπτη 11 Ιούνη. Νοιώθουν καλύτερα οι εθνικόφρονες μετά την «υπογραφή για την οριοθέτηση κλπ κλπ» μεταξύ Αθήνας και Ρώμης; Το σίγουρο είναι ότι ξαφνιάστηκαν. Το μασάζ γίνεται εκ των υστέρων. Κι έχει όλη αυτή την χοντροκομμένη τεχνική που θα περίμενε κανείς απ’ την επαγγελματική δημαγωγία, ειδικά όταν επιστρατεύεται για «εθνικά ζητήματα».

Γιατί λοιπόν τώρα υπογράφτηκε αυτή η «οριοθέτηση», και τι σόι είναι; Η απάντηση είναι απλή: υπογράφτηκε τώρα επειδή τώρα πια το ελλαδιστάν είναι τόσο στριμωγμένο (μετά τις απανωτές ήττες του στην ανατολική Μεσόγειο) ώστε να αφήσει στην άκρη τις παράλογες απαιτήσεις που είχε τόσα χρόνια απέναντι στην Ρώμη. Που σημαίνει: α) αναγνώρισε ότι ο κόλπος του Τάραντα είναι «κλειστός» (οπότε τα μίλια της αοζ δεν μετράνε απ’ την ακτή του αλλά απ’ την ευθεία γραμμή που τον «κλείνει»), β) παραιτήθηκε απ’ την απαίτηση τα νησάκια Ερεικούσα, Οθωνοί και Μαθράκι βόρεια της Κέρκυρας να έχουν «πλήρη αοζ». (Υποθέτουμε πως το ίδιο έγινε και για τις Στροφάδες στ’ ανοικτά του κόλπου της Κυπαρισίας). Μετά απ’ αυτά τα πράγματα έγιναν πιο απλά. Ποιά πράγματα όμως;

Πρακτικά, με οριοθετημένη απ’ την Ρώμη και την Αθήνα την μεταξύ τους υφαλοκρηπίδα (τον βυθό της θάλασσας) στο Ιόνιο απ’ το 1977, θα μπορούσαν απλά να έχουν οριοθετήσει και την επιφάνεια της θάλασσας, πάνω απ’ την γραμμή της υφαλοκρηπίδας. Αλλά το 1977 δεν υπήρχε διεθνής νομοθεσία περί αοζ. Όταν δημιουργήθηκε άνοιξε η ελληνική όρεξη – και έκλεισε η ιταλική πόρτα.

Ωστόσο, με δεδομένο ότι οι ελληνικές ορέξεις απλά δεν θα περνούσαν ποτέ, την Ρώμη την ενδιέφερε κάτι άλλο: η αλιευτική βιομηχανία της στην περιοχή, και ειδικά στο στενό του Otranto (το «τακούνι»). Αυτό το θαλλάσιο στένωμα μεταξύ Αδριατικής και Ιονίου είναι ψαροπέρασμα, συνεπώς έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα ιταλικά (αλλά και τουρκικά και αλβανικά) αλιευτικά. (Είναι επίσης στρατηγικής σημασίας από στρατιωτική άποψη…) Το στενότερο σημείο του είναι ανάμεσα σε Otranto και Vlore (Αυλώνας), αλλά οπωσδήποτε οι ελληνικές ορέξεις έπαιζαν ένα ρόλο. Και σ’ αυτό υποχώρησε η Αθήνα – δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Απλά μπορεί να πουλάει σαν «επιτυχία» ότι στην τυπικά ελληνική αοζ και πέρα απ’ τα 6 ναυτικά μίλια θα ψαρεύουν μεν τα ιταλικά αλιευτικά αλλά μόνο 65 τέτοια…. (Τα υπόλοιπα απλά θα κλείνουν τους ασυρμάτους τους…) Ειδικά αυτή η συμφωνία θα διευκολύνει την Ρώμη στις διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη για την προστασία της ανανέωσης των αλιευμάτων στο στενό. (Σύμφωνα με στοιχεία του ιταλικού κράτους το 18% του συνόλου του ιταλικού αλιευτικού στόλου και το 13% των τρατών δρουν στο στενό. Συνεπώς, ακόμα κι αν δημιουργηθούν κάποιες ζώνες προστασίας συγκεκριμένες εποχές, τα ιταλικά αλιευτικά θα συνεχίσουν να ψαρεύουν λίγο νοτιότερα..)

Η Αθήνα ήθελε οπωσδήποτε μια συμφωνία για αοζ επειδή απλά, πολύ απλά, δεν έχει καμμία! (Ούτε, βέβαια, με τη νότια κύπρο…). Υποτίθεται πως πανηγυρίζει επειδή αυτή η συμφωνία αναγνωρίζει την «επενέργεια των νησιών» στην αοζ… Μα αυτή η «επενέργεια» είναι κατοχυρωμένη με βάση την διεθνή νομοθεσία – το θέμα είναι «πόση» είναι αυτή η «επενέργεια». Τόση δα; Τόοοοοοση; Πόση; Όταν υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ κρατών λύνονται με απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου…

Συνεπώς η Αθήνα «πέτυχε» – αν όντως μπορεί κανείς να μιλάει για «επιτυχία» – κούφιες εντυπώσεις. Την επενέργεια της Κρήτης την αναγνωρίζει και η συμφωνία Saraj – Erdogan! Το θέμα είναι «πόση» είναι αυτή… Όσο για τα Δωδεκάνησα, για τα οποία το τουρκικό καθεστώς κυκλοφοράει τους δικούς του εθνικιστικούς χάρτες «αναγνωρίζοντας» στη Ρόδο και στην Κάρπαθο μόνο τα 6 μίλια, αυτό (ολοφάνερα) είναι απλά πίεση προς το ελλαδιστάν να ξεχάσει τα μεγαλεπήβολα σχέδια για εκείνη την αοζ που έφτανε … ως την κύπρο. Αν επρόκειτο ποτέ να οριοθετηθεί στα Δωδεκάνησα ελληνο-τουρκική αοζ, την απάντηση θα την έδινε και πάλι η Χάγη· αναγνωρίζοντας και την έκταση της «επενέργειας» των ελληνικών νησιών.

(Πλην Καστελόριζου φυσικά!!)