Tag: ανελ

Δευτέρα 19 Μάρτη. Πριν 4 μήνες και κάτι μέρες, την Τρίτη 14 Νοέμβρη, κάτω απ’ τον τίτλο ελληνικές βιτρίνες είχαμε γράψει (ακριβώς!):

Αν το ροζ σκέλος της φαιορόζ συμμαχίας θα ήθελε να κάνει μια “καλή πράξη” για να βοηθήσει το φαιό, θα έπρεπε να το βοηθήσει να “απελευθερωθεί” απ’ αυτήν την κυβερνητική αγάπη και να ξαναγίνει αντιπολίτευση, κάμποσους μήνες πριν τις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές. Το να πάνε αγκαλίτσα μέχρι τέλους σημαίνει ότι το κόμμα του ψεκασμένου δεν έχει καμία πιθανότητα να ξαναδεί βουλευτικούς μισθούς. Η μόνη του ελπίδα είναι να απελευθερώσει “πλέρια” (όπως θα έλεγαν άλλοτε) τον ακροδεξιό εαυτό του, μπας και πουλήσει έναν λόγο ύπαρξης στα “δεξιά της δεξιάς”.

Θα ήταν ένα ύστατο χαίρε της Κουμουνδούρου σε φίλους και αδελφούς! Θα ήταν, επίσης, ένας παλιός, αυθεντικός, πασοκικός υπολογισμός: “έτσι θα κόψουμε ψήφους από…” Όμως για να γίνει αυτό κάμποσους μήνες πριν τις επόμενες εκλογές, θα πρέπει οι ροζ να βρουν κοινοβουλευτικά / κυβερνητικά ανταλλακτικά για να κρατήσουν την πλειοψηφία και να πορευτούν εκείνους τους μήνες. Φλερτάρουν καιρό με αυτήν την προοπτική, μέσα από μισόλογα και μισοδηλώσεις. (Θα μπορούσαν να πουλήσουν μια καινούργια κολεγιά ακόμα και σαν “αντιφασισμό” – είναι ικανοί!) Χρειάζονται 7 (αν δεν κάνουμε λάθος) βουλευτές, ακόμα κι αν είναι “άτομα” για να καλυφθούν στο ενδεχόμενο της “απελευθέρωσης” του ψεκασμένου απ’ την συμμαχία και την κυβέρνηση.

Θα ήταν, άραγε, παράξενο αν οι ροζ εύχονταν η επανακατασκευή ενός “επίσημου μικρού πασοκ” (το “μεγάλο” είναι ως τώρα οι ίδιοι, και ελπίζουν ότι θα είναι για καιρό…) να αφήσει και μερικά κοινοβουλευτικά λιμά ξέμπαρκα, για όποτε τα χρειαστούν; Ή θα ήταν παράξενο αν υπάρχει κάποια ανησυχία στο γκουβέρνο για την πιθανότητα να μην περισσέψουν αρκετοί (τουλάχιστον 7) για το μπάλωμα;

…

Τότε δεν έπαιζαν ούτε “συλλαλητήρια για την μακεδονία”, ούτε “οι στρατιώτες μας που είναι όμηροι” (κοτζάμ υπ.αμ. είσαι ρε ψεκασμένε! Αν είναι “όμηροι” γιατί δεν στέλνεις τα κομμάντα σου να τους απελευθερώσουν;), “ούτε ο αγωνιστής Σαββίδης”, ούτε διάφορα άλλα ψιλά παπατζιλίκια. Δεν ήταν, λέμε, η “συγκυρία” που μας έσπρωχνε σε ανατριχιαστικές σκέψεις για “φιλικά διαζύγια”… Ήταν η εμπειρία και η pure analysis!…

Έχετε προσέξει τίποτα;

(φωτογραφία: Τι μούτρα είναι αυτά ρε μπάρμπα; Πού πήγε η αγάπη κι εκείνα τα γλυκόλογα;)

Δευτέρα 19 Μάρτη. Η ασταμάτητη μηχανή κάτι έχει προσέξει τους τελευταίους μήνες: το πόσο ανίκανοι είναι (τόσο οι φαιοί όσο και οι ροζ) ακόμα και σ’ αυτό που θεωρούν ότι “τόχουν”, δηλαδή στην πολιτικάντικη τακτική. (Για στρατηγικές δεν το κουβεντιάζουμε…). Όχι πως έχουν τίποτα καλύτερους αντιπάλους· ίσως, μόνο, πιο παλιές καραβάνες, με ό,τι άνεση μπορεί να προσφέρει η “πολιτική κουζίνα” σε όσους βρίσκονται κάθε φορά στη θέση που λέγεται “ελληνική αντιπολίτευση”.

Ένα τελευταίο δείγμα: μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά με τον asset 2, τώρα (φταίει η χοντρογκέλα του; παίζει τίποτα άλλο; δεν ξέρουμε…) βρίσκονται μπροστά σε ένα φρικτό δίλημμα, όπου η μία κατεύθυνση είναι χειρότερη απ’ την άλλη. Αν μεθοδεύσουν κάποιο κουκούλωμα, θα τους κράζει το (μη παοκτζίδικο) πανελλήνιο, και όχι μόνο το ποδοσφαιρικό! Αν, πάλι, η ιστορία πάει by the book, θα έχουν να κάνουν με τους έξαλλους παοκτζίδες – σε μια στιγμή «εθνικά ευαίσθητη για το όνομά της»! Άντε πάλι τα περήφανα “να φύγουμε απ’ το ελληνικό πρωτάθλημα, να παίζουμε στο βουλγαρικό…”

Πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα έλεγε ένα παλιό πόρισμα. Απομένει η απορία: όσο λέρα κι αν είσαι, πόση ανικανότητα πρέπει να κουβαλάς για να τα κάνεις σκατά ακόμα και μέσα στο γήπεδό σου;

(φωτογραφία: «Μέσα» τόχουν για μυστικό, αλλά «έξω» έχει γίνει βούκινο. Να, για παράδειγμα, το site του νοτιοκυπριακού «πολίτη», πριν 4 ημέρες… Θυμίζει τους καιρούς του μέλιτος, μιλώντας για το “βελούδινο”. Που σημαίνει: τα παιδιά θα τα μεγαλώσει η γιαγιά… )

Τρίτη 14 Νοέμβρη. Αν το ροζ σκέλος της φαιορόζ συμμαχίας θα ήθελε να κάνει μια “καλή πράξη” για να βοηθήσει το φαιό, θα έπρεπε να το βοηθήσει να “απελευθερωθεί” απ’ αυτήν την κυβερνητική αγάπη και να ξαναγίνει αντιπολίτευση, κάμποσους μήνες πριν τις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές. Το να πάνε αγκαλίτσα μέχρι τέλους σημαίνει ότι το κόμμα του ψεκασμένου δεν έχει καμία πιθανότητα να ξαναδεί βουλευτικούς μισθούς. Η μόνη του ελπίδα είναι να απελευθερώσει “πλέρια” (όπως θα έλεγαν άλλοτε) τον ακροδεξιό εαυτό του, μπας και πουλήσει έναν λόγο ύπαρξης στα “δεξιά της δεξιάς”.

Θα ήταν ένα ύστατο χαίρε της Κουμουνδούρου σε φίλους και αδελφούς! Θα ήταν, επίσης, ένας παλιός, αυθεντικός, πασοκικός υπολογισμός: έτσι θα κόψουμε ψήφους από… Όμως για να γίνει αυτό κάμποσους μήνες πριν τις επόμενες εκλογές, θα πρέπει οι ροζ να βρουν κοινοβουλευτικά / κυβερνητικά ανταλλακτικά για να κρατήσουν την πλειοψηφία και να πορευτούν εκείνους τους μήνες. Φλερτάρουν καιρό με αυτήν την προοπτική, μέσα από μισόλογα και μισοδηλώσεις. (Θα μπορούσαν να πουλήσουν μια καινούργια κολεγιά ακόμα και σαν “αντιφασισμό” – είναι ικανοί!) Χρειάζονται 7 (αν δεν κάνουμε λάθος) βουλευτές, ακόμα κι αν είναι “άτομα” για να καλυφθούν στο ενδεχόμενο της “απελευθέρωσης” του ψεκασμένου απ’ την συμμαχία και την κυβέρνηση.

Θα ήταν, άραγε, παράξενο αν οι ροζ εύχονταν η επανακατασκευή ενός “επίσημου μικρού πασοκ” (το “μεγάλο” είναι ως τώρα οι ίδιοι, και ελπίζουν ότι θα είναι για καιρό…) να αφήσει και μερικά κοινοβουλευτικά λιμά ξέμπαρκα, για όποτε τα χρειαστούν; Ή θα ήταν παράξενο αν υπάρχει κάποια ανησυχία στο γκουβέρνο για την πιθανότητα να μην περισσέψουν αρκετοί (τουλάχιστον 7) για το μπάλωμα;

Εν τω μεταξύ το παλάτι μοιράζει λεφτά. Όχι για να συγχωρεθούν τα πολιτικά και ιδεολογικά πεθαμένα του. Ούτε για να τονιστούν τα θετικά της “αποταμίευσης”, έστω και μέσω φόρων. Αλλά μπας και συνεχίσει η Κουμουνδούρου να είναι η “αληθινή” Τρικούπη: μετρ του πατερναλισμού και της δωροδοκίας του πόπολου…