Tag: αναρχία

Η ουρά που αυξαίνει και λυσσά..

Τρίτη 16 Νοέμβρη>> Τον περασμένο Δεκέμβρη (του 2020) κάναμε αυτό που έπρεπε. Το κινηματικό μας καθήκον σαν αυτόνομοι εργάτες. Ξέραμε τι ήταν τα «εμβόλια»! Ξέραμε τι ΔΕΝ ήταν! Δεν το είχε ανακοινώσει ο κύριος Oelrich, το έλεγαν όμως τα site των ίδιων των φαρμακομαφιών∙ οι έρευνες και οι δηλώσεις των γενετιστών επί χρόνια∙ οι αποφάσεις της ε.ε. για «πάγωμα» της νομοθεσίας που απαγόρευε τους γενετικά μεταλλαγμένους οργανισμούς, για χάρη των «εμβολίων»… Το κινηματικό καθήκον μας ήταν και παραμένει η αντι-πληροφόρηση, και μάλιστα πέρα απ’ τους όποιους αυτοματισμούς του διαδικτύου. Στο δρόμο. Αυτό είναι η εργατική ευθύνη…

Η πρoβοκατόρικη αντεπίθεση των λακέδων της δημαγωγίας ξεκίνησε περιφερειακά, απ’ την Πάτρα.

Την σκυτάλη πήρε ένας αρχιδημαγωγός του Αθηναϊκού κέντρου, τον Γενάρη του 2021. Ζήτησε την άμεση παρέμβαση της αστυνομίας…

Ακολούθησαν τουλάχιστον τρεις αξιωματικοί του συστήματος. Οι κύριοι κύριοι Πάσχος Μαδραβέλης και Σταύρος Θεοδωράκης – βαριά κανόνια… Αυτοί ζήτησαν την επέμβαση του εισαγγελέα. Ξεκίνησε… Αλλά και ο κύριος Μανώλης Καψής, που μας χρέωσε στο μαγαζί της Κουμουνδούρου…

Με τέτοιο σκάνδαλο (άκου «δεν είναι εμβόλια!»;;;;) και με τέτοια διαταγή «εμπρός γενναίοι» των αξιωματικών της δημαγωγίας, ήταν εύλογο ότι θα ακολουθούσαν τα πρόθυμα σώματα των πελταστών και των ψιλών. Ένας χαρακτηριστικός για την εποχή λούμπεν στρατός, γεμάτος όρεξη…

Αυτό που ακολουθεί είναι λίγα μόνο πλάνα της υποτιθέμενης προέλασής του, με μικρές εικονικές προσθήκες επικαιροποίησης απ’ την μεριά της ασταμάτητης μηχανής. (Υπάρχουν πολύ περισσότερα πλάνα, ίσως μια άλλη φορά).

Ας θυμηθούμε ενδεικτικά και τον “λοχία”:

Είχαμε δίκιο. Είχαμε δίκιο πολύ πριν εμφανιστεί ο κύρ Oelrich… Δεν ζητάμε ωστόσο «τα ρέστα» – δεν έχει σημασία… Όλοι εκείνοι κι εκείνες που δεν αξιώθηκαν να λιποτακτήσουν, όπως όφειλαν, απ’ τον «πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού» θα καταφέρουν ποτέ, έστω, να αποκτήσουν την συναίσθηση των βετεράνων, που καταλαβαίνουν εκ των υστέρων τι έκαναν στον πόλεμο που συμμετείχαν – και σκυλομετανοιώνουν;

Μάλλον απίθανο… (Τώρα είναι όμηροι).

Anarchy in oasis

Δευτέρα 8 Ιούλη. Δεν είναι κολάζ. Είναι μια λεπτομέρεια απ’ την Tozeur, κάπου στην δυτικοκεντρική τυνησία, κάπου στα όρια της ερήμου.

Αναρχικοί και εκεί; Ναι. Όχι μόνο αναρχικοί. Σε ότι αφορά τα σύμβολα στους τοίχους εδώ κι εκεί «φυτρώνουν» αστέρια. Αλλά δεν λέμε περισσότερα, γιατί εύκολα γίνονται φολκλόρ.

Στο κάτω κάτω ποιος ασχολείται μ’ αυτούς τους «απολίτιστους»; Όπως λέει κάθε μαμά και κάθε ρατσιστής «δεν μιλάμε με αγνώστους»…

Η τουρκική κοινωνία στο συριακό έδαφος;

Δευτέρα 26 Μάρτη. Ίσως δεν υπάρχει συγκροτημένο αντιμιλιταριστικό, αντιπολεμικό κίνημα στην τουρκία (ούτε στα μέρη μας υπάρχει!). Υπάρχουν, σίγουρα, τα κοινωνικά υποκείμενα για ένα τέτοιο κίνημα. Όμως περνούν δύσκολες ώρες. Και θα περάσουν δυσκολότερες. Δεν είναι, αιτία, έτσι απλά, η καταστολή. Παίζει τον ρόλο της. Όμως στα ’70s και στα ‘80s τα ανταγωνιστικά μαζικά εργατικά / ριζοσπαστικά κινήματα της τουρκικής άκρας αριστέρας είχαν να αντιμετωπίσουν πολύ χειρότερη βία και καταστολή. Σε άλλες συνθήκες, φυσικά.

Η γνώση μας για την σύγχρονη τουρκική κοινωνία (από «πρώτο χέρι»…) υποδεικνύει ότι το σοβαρότερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει ένα αντιμιλιταριστικό, αντιπολεμικό (και τελικά αντιϊμπεριαλιστικό) κίνημα στην τουρκία, αναγκαίο όσο ποτέ, είναι το … να μην κοιτάει προς τα πίσω! Η μαζική ένοπλη ανταρσία των ‘70s – ‘80s (τέτοια δεν υπήρξε πουθενά στην ευρώπη!) ήταν ένδοξη· αλλά ηττήθηκε, όχι χωρίς αιτίες. Εκείνο που στην ευρώπη των ‘80s ονομάστηκε «εναλλακτικό» και ήταν ένα είδος ομπρέλλας αλλά και οργανωτικού / πολιτικού know how για αυτά που σωστά ονομάζονται κοινωνικά κινήματα, δεν πρόλαβε να ωριμάσει στην τουρκική κοινωνία – εξαιτίας της μόνιμης κατάστασης «έκτακτης ανάγκης», ως τις αρχές των ‘00s. Κι αυτό φάνηκε καθαρά (στα δικά μας μάτια) στον αγώνα για το πάρκο Gezi στην Istanbul, την άνοιξη του 2013. Όταν, ένα απόλυτα δικαιολογημένο, δυναμικό αλλά όχι ώριμο οικολογικό / urban κίνημα εκτοξεύτηκε σε χρόνο dt, με αφορμή την καταστολή του, σε «υπερπολιτικό», εναντίον του Erdogan· και αμέσως μετά, για διάφορους λόγους που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε εδώ, σε μεγάλο βαθμό σε “φιλοκεμαλικό” – δηλαδή σε υποστηρικτή όλων των στρατιωτικών δικτατοριών που προηγήθηκαν της ισλαμοδημοκρατικής διακυβέρνησης!

Ακριβώς εξαιτίας αυτού του δηλητηριώδους διπολισμού που σπρώχνουν διάφοροι επιτήδειοι μέσα και έξω απ’ την τουρκία, του διπόλου Ερντογάν – Ατατούρκ, οι ισλαμοδημοκράτες έχουν καταφέρει να μονοπωλούν ως τώρα τόσο την δημόσια ατζέντα όσο και την εξουσία… Πράγμα που σημαίνει ότι ένα αντιμιλιταριστικό, αντιπολεμικό κίνημα στην τουρκία δεν έχει στον ορίζοντά του, σαν εχθρό, μόνο τις κινήσεις των ισλαμοδημοκρατών, εκτός και εντός συνόρων. Έχει – πρέπει να έχει – και τον ρεβανσισμό των κεμαλιστών και των διεθνών συμμάχων τους, που εκδηλώθηκε ωμά (σε συνεργασία με τους “γκιουλενιστές”) στο – ευτυχώς αποτυχημένο – πραξικόπημα του Ιούλη του 2016.

Δεν είναι η δουλειά μας να δίνουμε συμβουλές, ούτε θα έπρεπε. Έχουμε μελετήσει / καταλάβει ωστόσο τόσο τις δυνατότητες όσο και τους κινδύνους ενός σύγχρονου ανταγωνιστικού κινήματος στην τουρκία, που δεν θα γέρνει άλλοτε προς τις ιστορικές και σπουδαίες κάποτε αλλά προ πολλού ξεπερασμένες οργανώσεις και πολιτικές τύπου dev-yol και dev-sol των ηρωϊκών ‘70s – ‘80s, και άλλοτε προς την αγκαλιά του κεμαλικού «αντιθρησκευτικού» μιλιταρισμού. Υπάρχουν σπουδαίες δυνατότητες απ’ την σκοπιά των υποκειμένων, ειδικά μετά από 16 χρόνια ισλαμοδημοκρατικής εξουσίας· αλλά η καθήλωση στο παρελθόν υπονομεύει τα πάντα!

Καλή δύναμη ευχόμαστε από ‘δω. Και μακριά από «υποστηρικτές», ειδικά όταν φανερά ή κρυφά στηρίζονται από «φίλους» εκτός συνόρων! Η «6η Απρίλη» στην αίγυπτο, σημαντική οργάνωση και με αξιοσημείωτο potential στην αιγυπτιακή νεολαία αλλά και στην εργατική τάξη, έτσι την πάτησε μετά την νίκη της επανάστασης στης 25 Γενάρη του 2001: κολακεύτηκε, ψωνίστηκε· και αυτοκτόνησε… Επειδή δεν άντεξε στον πειρασμό να μείνει ένα κινηματικό υποκείμενο, «απ’ τα κάτω», και ζήλεψε την δόξα της εμπλοκής στην «πολιτική», στα διαδραματιζόμενα στην κορυφή της εξουσίας…

Όχι! Αυτό είναι θάνατος για τα κοινωνικά κινήματα· και η τουρκική κοινωνία ακριβώς τέτοια κινήματα έχει ανάγκη…

(φωτογραφία: πρωτομαγιάτικο μπλοκ τούρκων αναρχικών – δεν ξέρουμε όμως από που…)