Tag: αναδιάρθρωση

Το δντ ξέρει

Δευτέρα 20 Αυγούστου. Ο ολλανδός Bob Traa, πρώτος «κομισάριος» του δντ για την ελληνική περίπτωση (απ’ τον Οκτώβρη του 2010 ως τον Σεπτέμβρη του 2013) δεν υπήρξε ο πιο αγαπητός άνθρωπος στην Αθήνα. Πως θα ήταν δυνατόν άλλωστε; Όμως να που ο καθεστωτικός τεχνοκράτης κάτι έμαθε. Κάτι που το ξέρουμε πολύ καλά σαν (αυτόνομοι) εργάτες, ωστόσο έχει ενδιαφέρον ότι αυτός το διατυπώνει με την δική του, τεχνοκρατική γλώσσα.

Σε μια συνέντευξή του στην καθεστωτική «καθημερινή» που δημοσιεύτηκε χτες, του γίνεται η πιο κάτω ερώτηση και δίνει την απάντησή του:

Ερώτηση: Τα οργανωμένα συμφέροντα αποτελούσαν μεγάλο εμπόδιο στην εφαρμογή του προγράμματος;

Απάντηση: Κατά την γνώμη μου τα οργανωμένα συμφέροντα εμποδίζουν τις αλλαγές σε όλες τις χώρες και η Ελλάδα είναι μια φυσιολογική χώρα απ’ αυτήν την άποψη. Εντυπωσιάστηκα με την πρόοδο που σημειώθηκε στη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας στη διάρκεια της παραμονής μου στην Ελλάδα. Χρειάστηκε κουράγιο και αποφασιστικότητα και ιδιαιτέρως από μια κυβέρνηση προσκείμενη στην εργατική τάξη [σ.σ.: εννοεί προφανώς την διετία 2010 – 2011].

Έχω την αίσθηση ότι πολύ πιο αργή ήταν η μεταρρύθμιση στην αγορά προϊόντων, κάτι που θεωρώ μεγάλο πρόβλημα, επειδή οι δύο πλευρές της αγοράς, η εργασία και το κεφάλαιο, μεταρρυθμίζονται με διαφορετικό ρυθμό, κάτι που επηρεάζει την ισορροπία της εξουσίας στην οικονομία και επομένως την κατανομή του εισοδήματος, προσθέτοντας μια ακόμη δυσκολία στο ελληνικό πρόγραμμα.

Τελικά διαπίστωσα ότι το τίμημα αυτής της αντίστασης που προέβαλαν τα οργανωμένα συμφέροντα ήταν πως η Ελλάδα έκανε την προσαρμογή μειώνοντας το εισόδημα και όχι ενισχύοντας την παραγωγικότητα. Νομίζω ότι αυτό είναι πολύ υψηλό τίμημα.

Μια ψυχρή, επαγγελματική, τεχνοκρατική και περιεκτική περιγραφή του ταξικού ανταγωνισμού (για την ακρίβεια: της μονομερούς επίθεσης και νίκης των ντόπιων αφεντικών) αυτά τα 8 χρόνια!!! Ευχαριστούμε κύριε Traa, έτσι ακριβώς έγινε!!!

Έχουμε καταλάβει στο πετσί μας όλες τις λεπτομέρειες…

Κι εμείς ξέρουμε

Δευτέρα 20 Αυγούστου. Ας αποκωδικοποιήσουμε την διαπίστωση του δντ-τεχνοκράτη: όταν «μεταρρυθμίζεται η αγορά εργασίας» (δηλαδή: υποτιμώνται μαζικά και οργανωμένα μεγάλα τμήματα της εργασίας, πρώτα δια νόμου και στη συνέχεια μέσω της μόνιμης πειρατείας των αφεντικών / μαύρης εργασίας) αλλά δεν «μεταρρυθμίζεται η αγορά εμπορευμάτων» (δηλαδή: δεν σπάνε τα οργανωμένα καρτέλ σε όλους τους τομείς), τότε οι τιμές των εμπορευμάτων (ακόμα και εκείνων για την απλή επιβίωση) μένουν σταθερές ή και ανεβαίνουν· ενόσω οι μισθοί (ξεκινώντας απ’ τον βασικό) γκρεμοτσακίζονται. Αυτό κάνει την «φτώχεια» ακόμα πιο έντονη.

Οι τρισκατάρατοι δανειστές (είναι απόλυτα βέβαιο) ζητούσαν απ’ την αρχή και τις δύο «μεταρρυθμίσεις». Μέχρις ενός χρονικού σημείου – μετά κατάλαβαν ότι δεν γίνεται… Όλες οι αντιστάσεις / αντιδράσεις, η «αντιμνημονιακή» ρητορική, αφορούσαν μόνο την υπεράσπιση των αφεντικών, ασχέτως μεγέθους. Ο τρόπος που το έκαναν ήταν απλός: πετώντας την μπάλα όσο πιο μακρυά γινόταν απ’ την κύρια, την βασική πρακτική αντίθεση της ιστορικής περιόδου: κεφάλαιο εναντίον εργασίας!! Οι «μεταρρυθμίσεις» που έθιγαν τ’ αφεντικά ήταν που είτε δεν έγιναν καν, είτε απλά ψηφίστηκαν (για να μην εφαρμοστούν). Αντίθετα, η υποτίμηση της εργασίας (και όχι μόνο των μισθών) έγινε αμέσως, ακαριαία και στην εντέλεια. (Θα επανέλθουμε στη συνέχεια).

Κατά τον Traa αυτή η «μεταρρυθμιστική» ανισορροπία μετατοπίζει τους συσχετισμούς εξουσίας υπέρ του κεφάλαιου. Έχει δίκιο, αλλά μόνο σε δεύτερο χρόνο. Σε πρώτο χρόνο, το γεγονός ότι αποδείχθηκε πανεύκολο να υποτιμηθεί άγρια η εργασία στην ελλάδα («κι αυτό ήταν όλο» απ’ την άποψη της «θεραπείας»…) δείχνει πως εξ αρχής τα ντόπια αφεντικά είχαν το πάνω χέρι – χάρη στην βοήθεια όχι μόνο των φανερών αλλά κυρίως των «αφανών» λακέδων τους. Μέσα απ’ την διαχείριση της κρίσης / αναδιάρθρωσης α λα ελληνικά αυτό που πέτυχαν ήταν να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο την κυριαρχία τους.

Εργασία vs κεφάλαιο;

Δευτέρα 20 Αυγούστου. Σαν αυτόνομοι εργάτες είμασταν (δυστυχώς…) οι μόνοι, ελάχιστες δεκάδες, που το φθινόπωρο που έπιανε δουλειά ο κύριος Traa στην Αθήνα ανοίξαμε δημόσια και καθαρά το ζήτημα / μέτωπο που ήταν νο 1 μέσα στην «κρίση»: με το project 30/900. Αν το είχαμε κρατήσει σαν εξυπνάδα μεταξύ μας ή το είχαμε κάνει (άντε μία) προκήρυξη, το εκ μέρους μας «σήκωμα του γαντιού» δίκαια θα είχε περάσει απαρατήρητο. Κάναμε το αντίθετο. Ξεπερνώντας ακόμα και τις δυνατότητές μας προπαγανδίσαμε και τεκμηριώσαμε το ζήτημα δημόσια, εντατικά, για περισσότερα από 3 χρόνια.

Απ’ αυτήν ακριβώς την δημόσια πολιτική / εργατική θέση (μόνο απ’ αυτήν και χάρη σ’ αυτήν) διαπιστώσαμε καθαρά ποιοι και πως στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια όχι μόνο την εξουσία που είχαν ήδη τα αφεντικά αλλά και την ενίσχυσή της. Για τα αφεντικά τα ίδια αυτό ήταν αναμενόμενο, συνεπές με τα ταξικά τους συμφέροντα. Όλοι οι υπόλοιποι όμως (κι αναφερόμαστε στην κύρια μάζα του «αντιμνημονιακού», «αντιε.ε.», «αντιγερμανικού» και «ζήτω η δραχμή» εσμού) προδίδοντας ακόμα και τα δικά τους ταξικά συμφέροντα (αν ήταν μισθωτοί, και ήταν χιλιάδες τέτοιοι ανάμεσά τους) αυτοί ήταν που αποδείχθηκαν τα κύρια στηρίγματα, οι ιδανικοί μοχλοί για την ακόμα πιο σκληρή «μετατόπιση της εξουσίας υπέρ του κεφάλαιου». Εννοείται πως αυτός ο εσμός είχε και «πολιτικούς επικεφαλής», είτε κατάφεραν στη συνέχεια να εξαργυρώσουν την «καθοδήγηση» (συ.ριζ.α., βοθρολύματα) είτε όχι (άκρα αριστέρα και οι υπόλοιποι). Το κκε είναι ειδική περίπτωση: ναι, μεν, δεν υιοθέτησε την «αντιμνημονιακή» ρητορική, έκανε όμως κάτι άλλο, εξίσου χρήσιμο στο σύστημα: «συγκράτησε πειθαρχημένες» τις εργατικές του δυνάμεις, για να μην συμπεριφερθούν εργατικά – όπως έπρεπε. Η «γενική πολιτική» και «η συμμαχία με τους μικροαστούς» ισοπέδωσε τα εργατικά συμφέροντα και απ’ αυτή τη μεριά…

Ο καμβάς αυτής της «υποστήριξης απ’ τα κάτω» έχει αναδειχθεί επίσης, εκ μέρους μας: μικροαστισμός / πολιτικός προσοδισμός. Ωστόσο αυτοί είναι εχθροί της τάξης μας (όταν αυτή αποκτάει την συνείδησή της…) με τους οποίους δεν ξεμπερδεύεις απλά αποκαλύπτωντας και «καταγγέλοντάς» τους… Είναι συνέχεια παντού…

«Φτου ξελεφτερία»;

Δευτέρα 20 Αυγούστου. Άσχετα απ’ τις δηλώσεις, τους επετειακούς ψετοαπολογισμούς , και τις συγκρατημένες ή όχι φανφάρες, η «έξοδος απ’ τα μνημόνια» (όσο μπορεί να την θεωρήσει κανείς τέτοια) είναι απλά επισφράγιση του γεγονότος ότι τα ντόπια αφεντικά, αφεντικά ενός καπιταλισμού έντασης εργασίας στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος, μαζί με τους κοινωνικούς τους συμμάχους, άντεξαν μια χαρά την απ’ έξω «πίεση» για λειτουργική αναδιάρθρωση τόσο του επιχειρηματικού τους μοντέλου όσο και του ενιαίου κόμματός τους (: του ελληνικού κράτους).

Όσο για εμάς σαν τάξη; Αυτά τα χρόνια ήταν μια μοναδική ιστορική ευκαιρία συνειδητοποίησης. Υπονομεύτηκε, περιγελάστηκε, ποδοπατήθηκε απ’ τα πλήθη της “αγανάκτισης”… Χάθηκε.

Πετρέλαιο 3

Πέμπτη 28 Ιούνη. Σαν σε αμόκ ιμπεριαλιστικής παράνοιας η Ουάσιγκτον ξεφεύγει όλο και περισσότερο: μ’ ένα όπλο που είναι καταδικασμένο να αρχίσει να εκπυρσοκροτεί με ρυθμό πολυβόλου (τις «οικονομικές κυρώσεις») συμπεριφέρεται σαν το αφεντικό του πλανήτη, επιχειρώντας να επιβάλει σ’ όλους τους ανταγωνιστές της (αλλά ακόμα και σε συμμάχους της) τι θα αγοράζουν και τι θα πωλούν, σε ποιούς, πότε, και σε τι τιμές!!

Πώς σας φαίνεται;

Είναι σπάνιες οι ιστορικές περίοδοι (και οι γενιές των ανθρώπων που συμβαίνει να τις ζουν) όπου αυτό που λέγεται όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού συμβαίνει μπροστά στα μάτια των πάντων, με χειροπιαστό τρόπο. Η Ουάσιγκτον έχει κηρύξει γενική επίθεση (εξαιρούνται απ’ το στόχαστρό της το Τελ Αβίβ και το Ριάντ), θεωρώντας μάλιστα ότι θα νικήσει.

Πώς σας φαίνεται;

“Μπροστά στα μάτια των πάντων”; Όχι δα. Η απώθηση είναι τρομακτική συναισθηματική και α-λογική συμπεριφορά μπροστά σε κινδύνους που δεν είναι άμεσοι, είναι μελλοντικοί, και … «χώσε το κεφάλι στην άμμο»…

Ο εύλογος τρόμος αφορά φυσικά τον επόμενο γύρο, μετά την διαγραφόμενη οικονομική ήττα των ηπα. Η οποία δεν είναι κάτι που «θα» συμβεί, αλλά κάτι που συμβαίνει ήδη. Το μόνο που δεν θα περιλαμβάνεται σ’ αυτόν τον επόμενο γύρο θα είναι ένα αμερικανικό «συγγνώμη που σας αναστατώσαμε…»

Όμως το θεωρείτε φρόνιμο, έξυπνο, να παραδοθείτε στον φόβο που προκαλεί αυτή η «όξυνση»…; Το θεωρείτε έξυπνο να αγοράσετε έναν κουβά άμμο, για προσωπική, external use;

Αν ναι, αγοράστε δύο (κουβάδες). Ποτέ δεν ξέρεις πόσο χώμα θέλει ο φόβος για να φυτευτεί… Και αργότερα ν’ ανθίσει…

Ινδο – Ειρηνικός

Πέμπτη 7 Ιούνη. Ο αμερικάνος ναύαρχος Davidson (πιο πάνω) μίλησε το κογκρέσσο επ’ ευκαιρία της ορκομωσίας του σαν «αρχηγού του αμερικανικού στόλου» όχι στον Ειρηνικό, αλλά (πλέον) στον Ινδο-Ειρηνικό. Η Ουάσιγκτον (αυτό περιγράφεται άλλωστε και στο νέο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» της) προσπαθεί να επεκτείνει (ακόμα και τυπικά, μέσω ονοματοδοσιών) την γραμμή αντιπαράθεσης· και φαίνεται πως θεωρεί το Νέο Δελχί στρατηγικό σύμμαχο σ’ αυτήν την επέκταση. Είναι, όμως, έτσι;

Μιλώντας πριν 5 ημέρες σ’ ένα απ’ τα πολλά και διάφορα διεθνή φόρουμ ασφάλειας, τον διάλογο Shangri-La, στη Σιγκαπούρη, ο ινδός πρωθ. Narendra Modi περιέγραψε μια διαφορετική, και πάντως όχι συγκρουσιακή αντίληψη για την «στρατηγική ασφάλειας» στον ινδικό – ειρηνικό· σε σχέση με εκείνη του «τρελού σκύλου» Mattis, στην δική του ομιλία.

Πριν 20 ή ακόμα και 15 χρόνια, ο ινδικός και ο κινεζικός καπιταλισμός θεωρούνταν ότι βρίσκονται περίπου στο ίδιο επίπεδο «ανάπτυξης». Και ότι θα κινούνταν με περίπου παρόμοια ταχύτητα. Εν έτει 2018 η σύγκριση είναι συντριπτική – σε βάρος του ινδικού καπιταλισμού. Παρότι έχει κάνει κι αυτός βήματα «ανάπτυξης» τα κινεζικά άλματα τον έχουν αφήσει πολύ πίσω. Οι αιτίες γι’ αυτό το «άνοιγμα της ψαλίδας» είναι ενδιαφέρουσες, αλλά δεν θα τις αναφέρουμε αυτή τη στιγμή.

Η σημαντική (και αυξανόμενη) υστέρηση έναντι του Πεκίνου είναι ένα δεδομένο που το ινδικό καθεστώς είναι αναγκασμένο να παίρνει πολύ σοβαρά υπόψη του, παρότι υπάρχουν και συνοριακές και ιστορικές διαφορές / αντιπαλότητες με το κινεζικό. Απ’ την άλλη μεριά, για τις ινδικές ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες, το να γίνει το Νέο Δελχί εξάρτημα της Ουάσιγκτον δεν είναι η λύση… Συνεπώς ο Modi, παρότι κατηγόρησε «κάπως» το Πεκίνο για τις επιχειρήσεις του στη νότια θάλασσα της κίνας, εξέθεσε μια «αρχιτεκτονική ασφάλειας» με όλους μέσα: και το Νέο Δελχί, και την Ουάσιγκτον, και το Πεκίνο και την Μόσχα. Με διάφορους τρόπους ο Modi επιβεβαίωσε την «στρατηγική ανεξαρτησία» του ινδικού καπιταλισμού και την παράδοση της «ανεξάρτητης πολιτικής» του. Όπως ήταν αναμενόμενο αυτά δεν ήταν όσα θα ήθελε να ακούσει ο Mattis…

Επιπλέον το Νέο Δελχί συμμετέχει στο «σύμφωνο της Σαγκάης»… Ακόμα κι αν δεν μπορεί να θεωρηθεί μια «συμπαγής στρατιωτική συμμαχία», ούτε το νατο είναι πλέον κάτι τέτοιο…

Ευρασία

Πέμπτη 7 Ιούνη. Το πλήθος και η ένταση των πολιτικών, στρατιωτικών, οικονομικών και πολιτιστικών κρατικών καπιταλιστικών σχέσεων, συμφωνιών, σχεδιασμών που βρίσκονται σε εξέλιξη στην Ασία (ως τις όχθες της στην ανατολική Μεσόγειο – να το θυμάστε πάντα αυτό!) με την οργανική συμμετοχή και της «ευρασιατικής» ρωσίας είναι τόσο μεγάλα που θα χρειαστεί μελλοντικά μια αναλυτική αναφορά, πέρα απ’ την ασταμάτητη μηχανή.

Οι αλλαγές στους συσχετισμούς δύναμης βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη· ακόμα κι αν γίνονται μέσα στην ομίχλη της (πρωτοκοσμικής) ιδεολογίας και της (εξίσου πρωτοκοσμικής) νοσταλγίας της ηγεμονίας της. Που, στο τέλος, κομματιάζεται, σπάει σε «ψιλά», γίνεται εθνικιστική (φασιστική) νοσταλγία «μεγαλείου».

Σ’ ένα πρόσφατο 100σέλιδο βιβλίο του με τον προκλητικό τίτλο «Έχασε η Δύση;» ο Kishore Mahbubani, πρώην πρεσβευτής της σιγκαπούρης στον οηε και νυν καθηγητής πανεπιστημίου, συμπυκνώνει τις παρατηρήσεις του:

«…Κοιτώντας τους τελευταίους 18 αιώνες της ανθρώπινης ιστορίας, η πρόσφατη σχετική υπεροχή του δυτικού πολιτισμού απέναντι σ’ όλους τους άλλους είναι μια σημαντική ιστορική παρέκκλιση. Όλες οι παρεκκλίσεις τέτοιου είδους κάποτε τελειώνουν, κι αυτό είναι που συμβαίνει τώρα…»

Παρότι υπάρχουν αξιοσημείωτες πολιτιστικές διαφορές, δεν πρόκειται για «σύγκρουση πολιτισμών»! Η χριστιανική δύση, και ειδικά η προτεσταντική φράξια του χριστιανισμού, έκανε ένα «δηλητηριώδες δώρο» σ’ όλον τον πλανήτη· κι αυτό το «δώρο» εξαπλώθηκε και εγκαταστάθηκε παντού: τον καπιταλισμό. Μετά απ’ αυτό, δεν πρόκειται για ζητήματα πολιτιστικής υπεροχής· αλλά για ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς κσι συγκρούσεις.

Ένας άλλος πανεπιστημιακός, διευθυντής κινεζικού ινστιτούτου που ασχολείται με τους «δρόμους του μεταξιού», ο Xiang Lanxin, το είχε πει σαφώς πιο πολιτικά μιλώντας στον διάλογο Shangri-La πριν 2 χρόνια: δημιουργείται ένας μετα-Βεστφαλιανός κόσμος…

(Για την θεία Λίτσα μην ανησυχεί κανείς: είναι προ-Βεστφαλιανά σκαρφαλωμένη πάντα στην “χρυσή βίδα / κέντρο του κόσμου” και ασχολείται με τα γνωστά, καμαρωτά καμαρωτά…)

Ω αιώνια πόλη! (1)

Πέμπτη 31 Μάη. Η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι αδιάφορη απέναντι σ’ αυτό που παρουσιάζεται σαν «ιταλικό δράμα». Και τι δεν έχουν δει τα ντουβάρια στη Ρώμη / αιώνια πόλη: συνωμοσίες, προδοσίες, συγκλητικούς, Καίσαρες, Κλεοπάτρες, μαχαιρώματα, φασίστες, πραξικοπήματα, εξεγερμένους δούλους, κομμουνιστές εργάτες, Βάνδαλους, ακόμα και τον Αννίβα (ad portas!)…. Που σημαίνει: κοιτώντας το πράγμα στο ιστορικό του βάθος έχουμε μια κάποια εμπιστοσύνη στο “ιταλικό σύστημα”. Θα τα καταφέρει (το άλλοτε “εργαστήριο της ευρώπης”) κι αυτή τη φορά!!!

Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ο ιταλικός καπιταλισμός έχει προβλήματα – και δεν είναι ο μόνος στην ευρωζώνη. Αν ήταν πριν 70 και βάλε χρόνια, θα προσπαθούσε να τα λύσει κάνοντας μια εκστρατεία στην αιθιοπία και ύστερα μια στην ελλάδα· θα αποτύγχανε και στις δύο· και ύστερα η μαφία του νότου θα συμμαχούσε με τους αμερικάνους διευκολύνοντας μια εισβολή από Σικελία μεριά. Δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί πρόοδος το γεγονός ότι τώρα η Ρώμη δεν στέλνει (όχι, σίγουρα, σε ικανή ποσότητα) στρατό εκτός συνόρων και, αντίθετα, για να λύσει τα προβλήματά του ο ιταλικός καπιταλισμός μοιάζει σα να τρώει τα ρούχα του. Πρόοδος και επιτυχία της ευρωζώνης – το λέμε για διάφορους “πατριώτες” που θα προτιμούσαν να μην υπάρχει αυτή η ρημαδοζώνη (και να πλέκει η μανούλα τους κάλτσες για τα ποδαράκια τους στο μέτωπο της αλβανίας 2.0…)

Ποια είναι τα προβλήματα του ιταλικού καπιταλισμού; Θα το πούμε το μυστικό: την έννοια της πολιτικής προσόδου, την δημιουργία δηλαδή ενός συστήματος καταμερισμού “ωφελημάτων” στη βάση της απόστασης απ’ τις δομές εξουσίας (κι εδώ, εκτός απ’ το “κράτος των κομμάτων” θα πρέπει να συμπεριλάβει κανείς την εκκλησία και την μαφία) ιταλοί αυτόνομοι την συνέλαβαν και την επεξεργάστηκαν! (Thank you Tony!). Και πολιτική προσόδος σημαίνει μόνιμο σφετερισμό του πλούτου που παράγει η εργασία επιπλέον του “τυπικού” καπιταλιστικού. Δεν θα μας έκανε εντύπωση αν μαθαίναμε για κτηνώδη ποσά παρκαρισμένα σε διάφορους φορολογικούς παραδείσους.

Παρότι το ιταλικό κράτος / κεφάλαιο έχει ιστορική μπουρζουαζία εσωτερικού (σε αντίθεση με το ελληνικό) και κατάφερε να σταθεί καλά (απ’ την άποψη του διεθνούς καταμερισμού) στη διάρκεια της 2ης βιομηχανικής επανάστασης, άρχισε να χάνει λάδια στη διάρκεια της 3ης. Και αγνοείται το μέλλον του στην 4η. Έχασε σε διάφορους τομείς την θρυλική μάχη της «ανταγωνιστικότητας» (μια σειρά πρωτοκλασσάτες φίρμες, απ’ την olivetti ως τις αυτοκινητοβιομηχανίες και τις φαρμακοβιομηχανίες έχουν στριμωχτεί σοβαρά) αν και κρατάει καλά στην πετροχημική βιομηχανία (eni) , στη μόδα και αλλού. Αλλά ως πότε; Για να το πούμε διαφορετικά: απέναντι στην κινεζική / ασιατική επέλαση που τόσο φοβάται όλος ο ιστορικός ευρωπαϊκός καπιταλισμός και την αμερικανική “προστατευτική” επίθεση, τι θα καταφέρει να αντιπαρατάξει το ιταλικό κεφάλαιο / κράτος; Αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις; Όχι δα!!…

Αυτά είναι για καμμένους και ψεκασμένους…

Ω αιώνια πόλη! (2)

Πέμπτη 31 Μάη. Όχι, δεν πάει για φούντο συνολικά!!! Ο πολιτικός (και ο γεωπολιτικός) προσοδισμός είναι το μόνο “στοιχείο” της Αθήνας· όχι, όμως, της Ρώμης. Απ’ την άλλη μεριά ο φανερός τρόπος με τον οποίο η άγρια συσσώρευση (μαφίες) είναι συστατικό στοιχείο του (μαύρου) ιταλικού αεπ, και η εν μέρει κατάρρευση της “δημόσιας διοίκησης” (πάλι υπέρ της άγριας εκμετάλλευσης της εργασίας των μεταναστών / μεταναστριών, ειδικά αν και όχι μόνο στο νότο) δείχνει αυτήν την πόλωση των αντιθέσεων ανάμεσα στο (κατά Gramsci) «παλιό που έχει πεθάνει» και στο «καινούργιο που δεν έχει γεννηθεί ακόμα»: εδώ και σχεδόν 3 δεκαετίες η «πολιτική» έκφραση της ιταλικής κοινωνίας χαροπαλεύει ανάμεσα σε διάφορα φασισταριά («επιστροφής στο ηρωϊκό παρελθόν») και σ’ έναν κοινωνισμό / εναλλακτισμό (με την καλή έννοια) που δεν μπορεί να γίνει γενικό σχέδιο.

Για τον ιταλικό καπιταλισμό και την ιστορία του η «επιστροφή στη λιρέττα» είναι εκατό φορές πιο γελοία απ’ την ελληνική «επιστροφή στη δραχμή». Όμως κι εδώ κι εκεί ο αποφασιστικός παράγοντας που έχει εκλείψει (για διαφορετικούς λόγους) είναι ο μεγάλης κλίμακας εργατικός ανταγωνισμός. Κι αν στην ελλάδα αυτός υπήρξε μόνο σποραδικά τα τελευταία 40 χρόνια, χωρίς μνήμη και χωρίς την δική του ιστορία, στην ιταλία τα πράγματα είναι διαφορετικά (αν και χειρότερα από κάποιες απόψεις).

Δεν είναι μόνο ότι εργατικός ανταγωνισμός πετάει όλο αυτό το σκυλολόι των δεξιο-φασιστο μικροαστών που τώρα ψηφίζουν – ψηφίζουν – ψηφίζουν bring back the good old days στα σκουπίδια. Είναι, κυρίως, (στην χειρότερη για εμάς περίπτωση) ότι αναγκάζει τα αφεντικά να σταθούν ενώπιον των θεμελειωδών καπιταλιστικών αντινομιών μέσα στο πεδίο της «εθνικής συσσώρευσής» τους χωρίς τα γιατρικά και τα προσχήματα του πολιτικού προσοδισμού.

Επειδή τα ιταλικά αφεντικά (και όχι μόνο) είναι υποχρεωμένα να αποκλείσουν το ενδεχόμενο του ανταγωνισμού της τάξης μας, «προσφέρουν» ιδεολογικά: το όνειρο μιας ψεύτικης και εικονικής «νομισματικής» / λογιστικής ανατίμησης της ντόπιας (στην ιταλία) εργασίας (με ένα πληθωριστικό «εθνικό νόμισμα») ΚΑΙ την όξυνση του πολέμου κατά των μεταναστών εργατών. Τα ξέρουμε αυτά τα κόλπα – παίζουν κι εδώ. Αυτό, βέβαια, είναι σχέδιο καταστροφής της εργατικής τάξης· με ροζ κορδέλες· και «σωτηρίας» της συσσώρευσης μέσω πραγματικής (έως ακόμα πιο άγριας) υποτίμησης.

Ναι, λοιπόν, η ασταμάτητη μηχανή παρακολουθεί το «ιταλικό δράμα», και θα επανέλθει. Εκείνο που δυσκολεύεται να εντοπίσει είναι το ιταλικό εργατικό αντι-παράδειγμα. Την έφαγε κι εκεί την τάξη μας η «αυτο-πραγμάτωση μέσω τέχνης» – ή «τα ζώα μου αργά»;

Ναι, φαίνεται πως κάπως έτσι έχουν τα πράγματα…

Παράδοξο ή όχι, είναι οι παρακμιακές ηπα όπου η τάξη μας δίνει μαθήματα ανταγωνισμού – υπό δύσκολες συνθήκες…

(φωτογραφία: Κοιτάξτε την γρήγορα – είναι παλιά! Και δεν είναι απ’ τη Ρώμη…)

Ζητήματα ανάλυσης και πρακτικής 1

Πέμπτη 24 Μάη. Ο φίλος της ασταμάτητης μηχανής ήταν λιτός στο μήνυμά του: Θέλετε να εξετάσετε και την περίπτωση να μην ξέρουν τι κάνουν; Αναφερόταν στις γιουνάιτεντ στέιτς οφ αμέρικα, αλλά όχι μόνο.

Η σκέψη δεν είναι καινούργια – αλλά έχει σοβαρές προκλήσεις, ένα μέρος απ’ τις οποίες (αλλά όχι όλες) η ασταμάτητη μηχανή τις αντιμετωπίσει ήδη. Σύμφωνα με το ορθόδοξο manual, επικεφαλής καθε κράτους είναι η αντίστοιχη «εθνική αστική τάξη» (τα εισαγωγικά είναι με αιτία…) που, στις επιλογές, στις κατευθύνσεις και στις μεθοδεύσεις της πολιτικής εκφράζει και υπηρετεί τα γενικά καπιταλιστικά συμφέροντα στον εθνοκρατικό σχηματισμό που της αναλογεί· χωρίς παραπάνω διευκρινίσεις για το τι σημαίνει «γενικά συμφέροντα» και πως διαμορφώνονται.

Το σχήμα είναι βολικό, επειδή δείχνει να έχει μια τυπική επάρκεια, στη βάση της ταξικής διαστρωμάτωσης των καπιταλιστικών κοινωνιών. Κι ενώ αυτή η διαστρωμάτωση είναι (για εμάς) αναμφισβήτητη, το προβοκατόρικο ερώτημα είναι το εξής: Κι αν δεν υπάρχει πλέον «εθνική αστική τάξη» εδώ ή εκεί; Κι αν στη θέση της, εκ των πραγμάτων, υπάρχει «κάτι άλλο», επιφορτισμένο με τις αρμοδιότητές της ή έχοντας κάνει πειρατεία στο πόστο; Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο – και η εργατική ανάλυση δεν πρέπει να είναι συντηρητική, κομπλεξική, ώστε να αποκλείει το ενδεχόμενο – τότε πως ακριβώς διεκπεραιώνεται η διακυβέρνηση των καπιταλιστικών κοινωνιών, στο πέρασμα απ’ την 3η στην 4η βιομηχανική επανάσταση;

Η δική μας εργατική ανάλυση σηκώνει αυτό το γάντι, επειδή το θεωρεί πολύ σοβαρό τόσο από θεωρητική όσο και από πρακτική άποψη. Την υπόδειξη της (σταδιακής ή ακαριαίας;) μείωσης της σημασίας της τάξης των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής (: ιστορική αστική τάξη…) δεν την έκανε προχτές κάποιος κομμουνιστής. Αλλά στη δεκαετία του 1930 ένας φιλελεύθερος, που έμεινε να αφήσει το όνομα και τις απόψεις του στην ιστορία: ο Κέυνς. Ήταν αυτός που εισήγαγε στην ανάλυση της «καπιταλιστικής οικονομίας» την πραγματικότητα της πολυμετοχικής καπιταλιστικής επιχείρησης και του στρώματος των διευθυντών (: managers), που τυπικά δεν είναι ΟΙ ιδιοκτήτες (ακόμα κι αν είναι μέτοχοι) αλλά είναι έμμισθοι υψηλόβαθμοι γραφειοκράτες – κι ωστόσο αυτοί είναι που αποφασίζουν. Ενημερώνοντας (ή κοροϊδεύοντας), ανάλογα με τα ειδικά συμφέροντά τους, τους «μετόχους» – τυπικά ιδιοκτήτες. Αυτό ισχύει στις επιχειρήσεις. Ισχύει και στο κράτος; Γιατί όχι;

Παρότι στα ‘60s (και σε σχέση με την τότε σοβιετική ένωση) δημιουργήθηκε μια αναλυτική βάση για τον γραφειοκρατικό καπιταλισμό, που τοποθετούσε τους «διαχειριστές» της καπιταλιστικής συσσώρευσης σε μια θέση “ad hoc μπουρζουαζίας» αν και χωρίς την τυπική ιδιοκτησία, το πράγμα ξεχάστηκε στη συνέχεια. Παρότι, ούτε η «πολυμετοχική» καπιταλιστική επιχείρηση εξαφανίστηκε (το αντίθετο), ούτε οι managers και οι ceo…