Tag: αναδιάρθρωση

Αν είναι μεταδοτικό και δεν είναι ιός, τι είναι;

Πέμπτη 28 Μάη. Η επιτάχυνση της ιστορίας είναι! (Εννοείται πως το θέμα δεν αφορά την ένωση φίλων της καραντίνας – ας μην μπλέκουν: τους είναι αδύνατο να δουν κάτι τόσο μικρό όσο ένας ιός, και τους είναι ακόμα πιο αδύνατο να δουν κάτι τόσο μεγάλο όσο η ιστορία).

Πρώτα, λοιπόν, ο λόγος:

… Επιστρέψτε μου να πω εν συντομία πόσο δραματικά αλλάζει ο κόσμος μας.

Ίσως ο καλύτερος τρόπος να αντιληφθούμε τον covid-19 είναι σαν επιταχυντή της ιστορίας. Ενισχύει τάσεις που ήταν ήδη παρούσες από πριν. [σ.σ.: Συνεπώς οι μάσκες και τα αντισηπτικά είναι άχρηστα… Καλύτερα τσίγκινο βρακάκι με παραπλανητική … ξέρετε τι…]

Πρώτον, ζούμε σ’ έναν κόσμο χωρίς ηγεσία όπου η ασία θα γίνεται όλο και περισσότερο σημαντική – με όρους οικονομίας, ασφάλειας και τεχνολογίας. Οι αναλυτές μιλούν εδώ και αρκετό καιρό για το τέλος ενός συστήματος που οδηγούνταν απ’ την αμερική, και τον ερχομό ενός ασιατικού αιώνα. Αυτό συμβαίνει μπροστά τα μάτια μας.

Αν ο 21ος αιώνας προκύψει να είναι ένας αιώνας της ασίας, όπως ο 20ος ήταν αμερικανικός, η πανδημία θα μνημονεύεται σαν το σημείο στροφής αυτής της εξέλιξης…

Stoooop!!!!! Stooooopppp! Κυρίες και κύριοι, αντισηπτικοί στον έναν ή στον άλλο βαθμό, θύματα της προπαγάνδας για τον Ιό τον Αναμενόμενο, έχετε κάθε δικαίωμα να κάνετε μαζικές μηνύσεις!! Και να ζητήσετε μεγάλες αποζημιώσεις! Διότι όχι, δεν διέταξαν την γενική κατ’ οίκον κράτηση για να αλλάξουν μπαταρίες στα πουλιά – όπως αντιγράψαμε το αστείο χτες. Αλλάζουν μπαταρίες στους αιώνες!!! Κι αυτό είναι πολύ σοβαρό. Είναι τόσο σοβαρό ώστε υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να μην το καταλάβετε. Και να αγριέψει μέσα σας η νοσταλγία για το παρελθόν…

(Για να δούμε τι λέει παρακάτω):

… Δεύτερον, ο κόσμος γίνεται πιο ψηφιακός, αλλά επίσης πιο καθοδηγούμενος απ’ το κράτος. Οι κεντρικές ερωτήσεις πρόκειται να είναι: ποιός θα ελέγχει τα ψηφιακά δίκτυα; Και ποιός θα βάλει τους κανόνες και τις προδιαγραφές;

Stoooop!!! Stoooop!!! Πανάθεμα! Για τα κινητά / τηλεχειριστήρια της καθημερινής ζωής μιλάει!! Φτου!

(Και τι πάει να πει “ποιός θα ελέγχει”; Αν δεν είναι η αγορά ποιός θα είναι; Ε;)

Το είχαν πει από πριν

Πέμπτη 28 Μάη. Για άλλους απειλή και γι’ άλλους ιστορική ευκαιρία. Αναδιάρθρωσης. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θα ρίξει 8 δισεκατομύρια ευρώ στη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία, με σκοπό την αναδιάρθρωσή της.

… Το κράτος θα δώσει 8 δισεκατομύρια ευρώ βοήθεια στον κλάδο δήλωσε. Απ’ την μεριά τους οι αυτοκινητοβιομηχανίες δεσμεύονται να επαναπατρίσουν στη γαλλία τις φάσεις της παραγωγής που προσθέτουν αξία, και να αναδιαρθρώσουν όλη τη βιομηχανική παραγωγή τους… Είναι ένα ιστορικό σχέδιο που αντιμετωπίζει μια ιστορική κατάσταση συμπλήρωσε. Για να τελειώσει: Πρέπει να προστατέψουμε την βιομηχανία μας και να βάλουμε την γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία στην κορυφή της ευρώπης στην παραγωγή καθαρών οχημάτων, αυξάνοντάς την περισσότερο από ένα εκατομμύριο ηλεκτρικά και υβριδικά οχήματα κάθε χρόνο τα επόμενα πέντα χρόνια…

Αυτές οι «καπιταλιστικές διακοπές για χάρη της προστασίας της δημόσιας υγείας» πιάνουν τόπο – όπως ακριβώς ήταν προβλέψιμο. Η επιδοτούμενη απ’ το γαλλικό κράτος στροφή στην παραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων (οπωσδήποτε και των μπαταριών τους) έρχεται σε μια ιστορική στιγμή που το γαλλικό κεφάλαιο στον τομέα έβλεπε την πλάτη και των γερμανών και των κινέζων και των νοτιοκρεατών και των ινδών ανταγωνιστών του. Εννοείται ωστόσο ότι δεν πρόκειται για μια «οικολογική έξοδο» της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Περιλαμβάνεται και η αναδιάρθρωση του καταμερισμού εργασίας: ειδικότητες θα καταργηθούν, η ρομποτοποίηση θα πρέπει να προχωρήσει· κι απ’ την άλλη μεριά πάλι απ’ την μορφή – κράτος θα πρέπει να επιδοτηθεί η αγορά αυτών των οχημάτων, εντός γαλλίας οπωσδήποτε, για να στηριχτεί στα πρώτα βήματά της αυτή η γρήγορη, λαχανιασμένη αναδιάρθρωση. Εννοείται (;): ο γαλλικός ιμπεριαλισμός στην υποσαχάρια αφρική θα ενισχυθεί. Εκεί υπάρχουν κρίσιμες πρώτες ύλες…

Πιο ψηφιακά και πιο κρατικά καθοδηγούμενα – που λέει αυτός ο ισπανός που δεν ξέρει τι του γίνεται… Πιο «εθνικά» και πιο βίαια επίσης· είναι ολοφάνερο.

Αν τα ήξερε όλα αυτά ο covid-19 μπορεί και να καθόταν με τις νυχτερίδες του.

4ος παγκόσμιος (3)

Κυριακή 17 Μάη. Μπορούμε να κάνουμε έναν πρώτο απολογισμό σ’ αυτό το “επίπεδο”; Η παρακάτω σειρά δεν είναι αξιολογική.

Το πρώτο ζήτημα (κι αυτό αφορά κυρίως τους δυτικούς καπιταλισμούς, και απ’ αυτούς κυρίως εκείνους που επεδίωξαν ένα καλό πάτημα γενικής αναδιάρθρωσης μέσω της πραξικοπηματικής αποδιάρθρωσης) είναι το πως και πόσο σύντομα θα καταφέρουν να διαχειριστούν τον μαζικό εφεδρικό στρατό ανέργων που δημιούργησαν. (Η σειρά κειμένων “το διπλό αφεντικό” θα συνεχιστεί την εβδομάδα από τις 25/5 και μετά…) Η “μεταφορά εργαζομένων από κλάδο σε κλάδο” αναφέρεται όλο και περισσότερο σαν αναγκαιότητα (να η χρησιμότητα του κράτους στην αγορά εργασίας!), αλλά είναι κάτι που ευκολότερα λέγεται παρά γίνεται. Ωστόσο δεν θα πρέπει να αποκλειστεί μεσοπρόθεσμα μια μεγαλύτερη “εθνικοποίηση” των εργατικών τάξεων σε διάφορους πρωτοκοσμικούς καπιταλισμούς…

Το δεύτερο ζήτημα αφορά την σύγκρουση που έχει ξεκινήσει σχετικά με το (πιθανό) εμβόλιο. Είναι πολυεπίπεδη (και – αν και όχι μόνο – γεωπολιτική…) και δεν θα ασχοληθούμε μ’ αυτήν πριν μάθουμε όσα πρέπει· ωστόσο πρόκειται για την προοπτική του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος…

Το τρίτο είναι αλλαγή των παγκόσμιων συσχετισμών όχι στην hard αλλά σίγουρα στην soft power. Όλες οι κατάρες του κόσμου δεν μπορούν να κρύψουν ούτε να αλλάξουν το γεγονός ότι ο κινέζικος καπιταλισμός βρέθηκε στη θέση που είχε ο αμερικανικός μετά το τέλος του 2 παγκόσμιου πολέμου: «γενναιόδωρη ανωτερότητα»… Οι λέξεις κινέζικη βοήθεια μπορεί να μην λένε πολλά στα μέρη μας, λένε όμως και παραλένε σε πολλά κράτη του πλανήτη, και όχι μόνο στην ασία. Δεν είναι μόνο ιατρική. Και, ως γνωστόν, τέτοιες «βοήθειες» ποτέ δεν πάνε μόνες τους.

Το τέταρτο είναι η θεσμική συγκρότηση της βιο-πολιτικής του φόβου στις λεγόμενες «δυτικές δημοκρατίες». Η ευκολία με την οποία παρέγραψαν τα συντάγματά τους οι περισσότερες (μεταξύ των οποίων και το ελλαδιστάν) έχει δημιουργήσει ένα πολύτιμο προηγούμενο για τ’ αφεντικά. Τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα και η εύκολη υποταγή των υπηκόων σ’ αυτά είναι μοναδικό εργαλείο. Κι όποιος το χρησιμοποιήσει μια φορά με επιτυχία, δεν το αφήνει. Ακόμα κι αν δεν έχει διατυπωθεί / νομοθετηθεί ρητά το ανά κράτος ανάλογο του («αντιτρομοκρατικού») patriot act, κάποιου είδους health security act είμαστε βέβαιοι ότι προετοιμάζονται, νομιμοποιημένοι σε μεγάλο βαθμό ήδη απ’ την εμπειρία και την αποδοχή των γενικευμένων αποκλεισμών. Το ότι υπάρχει ακόμα ένα ικανό ποσοστό υπηκόων που “φοβάται να βγει απ’ το σπίτι”, είναι μια καλή μαγιά…

Θα επανέλθουμε – αναγκαστικά…

Μέση Ανατολή

Κυριακή 17 Μάη. Το ρημαδογκουβέρνο διαπραγματεύεται, σαν κράτος προς κράτη, την μαζική εισαγωγή τουριστών· μπας και κουτσοβγεί η φετεινή σαιζόν σε κάποιες πιάτσες. Είναι μάλλον ασυνήθιστα τέτοια διακρατικά deal σε μια βιομηχανία τόσο αναπτυγμένη σαν την τουριστική. Αλλά όταν υπάρχουν ζόρια εμφανίζεται ο σωτήρας… Ευτυχώς που υπάρχει εθνική ενότητα και σ’ αυτό το φλέγον ζήτημα…

Με ποιούς γίνονται οι διαπραγματεύσεις; Μα με τους συμμάχους και συνεταίρους του στον ιμπεριαλιστικό άξονα. Όχι με τον τζενεράλ (Haftar), γιατί αυτός έχει κάτι προβληματάκια στο λιβυκό πεδίο μάχης. Ούτε με τον στρατηγό Sisi – η ειδικότητά του είναι η μαζική καταστολή, οι μαζικές φυλακίσεις, τα μαζικά βασανιστήρια, οι μαζικές δολοφονίες· όχι ο μαζικός τουρισμός. Άρα ποιοί μένουν; Ο Αναστασιάδης και ο Ασύλληπτος Netanyahu.

Οι δημαγωγικές ανακοινώσεις (που είναι απλά εκφωνήσεις των κυβερνητικών non papers) στην αρχή μιλούσαν για εισαγωγή 700.000 τουριστών απ’ το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Μετά ανέβασαν την ποσότητα στο 1 μύριο. Mε πληθυσμό γύρω στα 8,5 μύρια, η εξαγωγή 1 μυρίου (φασιστών στην μεγάλη πλειοψηφία τους) στο ελλαδιστάν είναι οπωσδήποτε μεγάλη μπίζνα.

Όμως… Όμως ίσως χρειαστεί να μείνουν στην πατρίδα τους επόμενους μήνες. Ο Ασύλληπτος ανακοίνωσε την απόφασή του να προχωρήσει, το επόμενο δίμηνο, στην προσάρτηση της (παλαιστινιακής) Δυτικής Όχθης, την οποία ως γνωστόν του χάρισαν οι φίλοι του στην Ουάσιγκτον. Είναι αυτονόητο πως αυτό θα προκαλέσει ισχυρές αντιδράσεις, και όχι μόνο απ’ τους Παλαιστίνιους. Αν και δεν υπάρχει κάποιος με δυνατότητες να προχωρήσει σ’ έναν all out εναντίον του ρατσιστικού καθεστώτος, η προσάρτηση θα αυξήσει τις έστω λεκτικές συγκρούσεις. Θα είναι μια στρατιωτική και όχι μια light αστυνομική εκστρατεία. Ε, να γίνονται τέτοια πράγματα και οι υποστηρικτές τους να λιάζονται σε ελληνικές παραλίες;

(φωτογραφία κάτω: Αν όχι όλες σίγουρα κάποιες «μάσκες έχουν φωνή». Ο Πομπηίας φτάνοντας στο Τελ Αβίβ λάνσαρε ένα καινούργιο σύμβολο, ένα κράμα της αμερικανικής και της ισραηλινής σημαίας, στη φάτσα του. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει ο καθένας τι θέλει να πει…)

Κόσμος, χάρτες, κυριαρχία 3…

Τρίτη 12 Μάη. Ο αυτοκράτορας Yong Le είχε κι άλλα φιλόδοξα σχέδια. Χρηματοδότησε την κατασκευή του «μεγάλου καναλιού» γυρνώντας ένα μεγάλο μέρος του νερού του κίτρινου ποταμού προς τις πεδιάδες της Yangtze. Και έφτιαξε το ανακτορικό σύμπλεγμα που ονομάστηκε «απαγορευμένη πόλη». Έργα μεγαλεπήβολα – και πανάκριβα.

Μόλις η κατασκευή της «απαγορευμένης πόλης» τελείωσε, το 1421, έπιασε φωτιά και καταστράφηκε μεγάλο μέρος της. Για την κομφουκιανή αντίληψη του κόσμου αυτό έδειχνε δυσαρμονία ανάμεσα στον ουρανό και την κοσμική εξουσία. Οι ευνούχοι του παλατιού βρέθηκαν κατηγορούμενοι γι’ αυτήν την δυσαρμονία. Ο επόμενος αυτοκράτορας της δυναστείας Zhu Gaozhi (1424 – 1425) άρχισε να αναρωτιέται τι αξία έχουν οι πανάκριβες ναυτικές / εμπορικές αποστολές όταν η αυτοκρατορία παράγει όλα τα αγαθά που χρειάζεται. Ο Zhu Zangi που τον διαδέχτηκε (1426 – 1435) είχε να αντιμετωπίσει δυσκολίες στα αυτοκρατορικά ταμεία, εισβολές νομαδικών φυλών απ’ τον βορρά, και επιπλέον την αυξανόμενη αντιπαλότητα της αυτοκρατορικής γραφειοκρατείας προς την αναπτυσσόμενη κινεζική εμπορική ελίτ που ευνοούσε τα εξερευνητικά ταξίδια, τις διεθνείς εμπορικές αποστολές και αντιπροσωπείες σε διάφορα μέρη της νότιας ασίας και της αφρικής, και την αίγλη του Zheng He. (Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για την ανάδυση μιας κινεζικής αστικής τάξης αιώνες νωρίτερα απ’ την αντίστοιχη ευρωπαϊκή…)

Με διαδοχικές διαταγές του ο Zhu Zangi αρχικά επέβαλε περιορισμούς και στη συνέχεια απαγόρευσε εντελώς το διεθνές εμπόριο και τα μεγάλα ναυτικά ταξίδια. Ο Zheng He πέθανε (το 1433 ή το 1435), τα πλοία του στόλου καταστράφηκαν, όπως και όλα τα αρχεία και τα ντοκουμέντα σχετικά με εκείνες τις εξερευνήσεις. Η δυναστεία των Ming εγκατέλειψε οριστικά τους δρόμους της θάλασσας, επιστρέφοντας στις παραδόσεις του αγροτικού κονφουκιανισμού και στην προσπάθεια προστασίας των βόρειων χερσαίων συνόρων. (Η οχύρωση που ονομάζεται «σινικό τείχος» αν και ξεκίνησε πολύ νωρίτερα σαν επιμέρους οχυρά, ήταν έργο κυρίως της δυναστείας των Ming, για την αντιμετώπιση των μογγολικών εισβολών, ένα τείχος που έγινε επιτακτικό μετά την ήττα του αυτοκράτορα της δυναστείας των Ming Ying Zong και ενός στρατού 500.000 ατόμων απ’ τις μικρότερες δυνάμεις των Oirat τον Σεπτέμβρη του 1449…)

Οι «νότιες θάλασσες» άδειασαν απ’ το σαφέστατα υπέρτερο κινεζικό ναυτικό την «κατάλληλη στιγμή»… Ο πλανήτης άρχισε να καταλαμβάνεται από ευρωπαίους τυχοδιώκτες, για λογαριασμό ευρωπαίων βασιλιάδων και εμπόρων. Οι λεηλασίες των κατακτήσεων αποδείχθηκαν η άγρια, πρωταρχική συσσώρευση που γέννησε στη συνέχεια το πιο επιθετικό αλλά και παραγωγικό μοντέλο εκμετάλλευσης και εξουσίας που είχε εμφανιστεί ποτέ στον πλανήτη: τον καπιταλισμό. Το κινεζικό αυτοκρατορικό μοντέλο (που δεν επεδίωκε κατακτήσεις εδαφών αλλά εμπορικές συναλλαγές και φόρου υποτέλεια) παρέμεινε εσωστρεφές και συντηρητικό. Στις αρχές του 15ου αιώνα το κινεζικό καθεστώς ήταν τεχνολογικά πολύ πιο μπροστά απ’ τα ευρωπαϊκά. Τους επόμενους άρχισε να χάνει σταθερά έδαφος σ’ αυτόν τον κρίσιμο τομέα. Ώσπου απ’ το 1839 ως το 1860 ο «αφέντης του κόσμου», η αγγλική αυτοκρατορία, με δύο εκστρατείες («πόλεμοι του οπίου») απ’ την άλλη άκρη του κόσμου, επέβαλε στην κινεζική αυτοκρατορία ταπεινωτικούς, σχεδόν αποικιοκρατικούς όρους.

Τον αιώνα αυτόν, απ’ το 1840 ως το 1949, ένα διάλειμα παρακμής σε 50 αιώνες συνεχούς ύπαρξης, η επίσημη κινεζική ιστορία τον θυμάται. Τον ονομάζει αιώνα της ταπείνωσης…

 

Κόσμος, χάρτες, κυριαρχία 4…

Τρίτη 12 Μάη. Οπωσδήποτε δεν είναι (ακόμα λιγότερο στα μέρη μας) γνωστή η ιστορία της ασίας. Ο κόσμος, οι χάρτες και η ιστορία που συνήθως μαθαίνουμε είναι αφόρητα δυτικο-κεντρικά. Αυτό, με τη σειρά του, διαμορφώνει απόψεις, πεποιθήσεις, «διανοητικούς αυτοματισμούς», που πολύ δύσκολα αλλάζουν.

Τα μυαλά μπορεί να μένουν ακίνητα – οι ενδοκαπιταλιστικοί συσχετισμοί όχι! Κάποιοι (οι χαμένοι) ασυνήθιστοι εντελώς στην ήττα και την παρακμή τρελλαίνονται· ή έτσι λένε (φωτογραφία επάνω). Εν τω μεταξύ οι χαρτογράφοι συνεχίζουν να τοποθετούν στους χάρτες τους το κέντρο-του-κόσμου, όπως το εννοούν…

Ο πιο κάτω χάρτης είναι επίσημος, κινεζικός – του 2013…

 

Αυτή ήταν η επιστημονική γνώση πριν 6 μήνες;

Δευτέρα 11 Μάη. Καθισμένοι / ες πιο ήρεμα τώρα, θα πρέπει να συντονιστείτε μαζί μας: αν τόσο τρανταχτά ονόματα του δυτικού καπιταλισμού χρηματοδοτούν απλόχερα τόσο τρανταχτά ονόματα της “επιστημονικής κοινότητας” και τόσο τρανταχτά ιδρύματα της δυτικής (δήθεν) “κοινωνίας των πολιτών”, για να βγάλουν αποτελέσματα που διαψεύδονται σε ιστορικό χρόνο dt (…για να συμπεράνουν «επιστημονικά» τέτοιες παπαριές θα λέγαμε, αλλά είμαστε πολιτισμένοι και δεν το λέμε…) τότε πόσες πιθανότητες έχουν αυτά τα ονόματα, αυτά τα ιδρύματα και οι λακέδες «ειδικοί» τους, αυτά τα κράτη / κεφάλαια να κυριαρχήσουν, όντως, στον καπιταλιστικό πλανήτη; Αγοράζεται η νίκη κατά των εχθρών;

Πρόκειται για κολοσσιαία αποτυχία (ενδεχομένως και κολοσσιαία απάτη): όλοι αυτοί οι χρηματοδότες, ερευνητές κλπ κοίταξαν τον καθρέφτη, τον ρώτησαν «καθρέφτη καθρεφτάκη μου υπάρχουν πιο ικανοί από εμάς;», ο καθρέφτης απάντησε «μπααα, δεν βλέπω κανάν άλλον», κι αυτοί – τον περασμένο Οκτώβρη, επιμένουμε – αυτοχρίστηκαν η «ασπίδα του πλανήτη» απέναντι σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο φονικού ιού. Εννοώντας, ας μην έχετε αμφιβολία, ότι άλλοι θα υποφέρουν… κι εμείς, επειδή είμαστε «καλοί», θα πάμε να τους σώσουμε… με τους τρόπους που ξέρουμε… Ο κυρ Βασίλης Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων, ο κυρ Γιώργος και ο κυρ Τζούλιαν του χρηματοπιστωτισμού, έχωσαν (ή ξέπλυναν…) φράγκα για μια έρευνα (ή πολλές έρευνες…) που να επιβεβαιώνει/ουν ότι οι ηπα και οι σύμμαχοί τους έχουν το πάνω χέρι… ΚΑΙ στις πανδημίες…

Εάν όμως συμβαίνει έτσι – και έτσι ακριβώς συμβαίνει – μπορεί, πρέπει να μιλάει κανείς για «παγκόσμια κυριαρχία»; Ή για παρακμή χωρίς φρένο; Οι οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας, που βρίσκουν πότε τον κυρ Γιώργο και πότε τον κυρ Βασίλη πίσω απ’ τα πιο καταχθόνια σχέδια, γουστάρουν να πάρουν τοις μετρητοίς τα ηγεμονικά σχέδια δισεκατομυριούχων που έχουν παρανοήσει απ’ το παγκόσμιο στρίμωγμα / ανταγωνισμό, αναγνωρίζοντάς τους εκείνο που και οι ίδιοι επιδιώκουν: την παντοδυναμία!!!

Γιατί το κάνουν αυτό οι θλιβεροί οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας; Ένας λόγος είναι ότι είναι λειτουργικά (πολιτικά) αναλφάβητοι. Αγνοούν τα πάντα για τον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, και κατά βάθος είναι θρήσκοι: ψάχνουν να βρουν έναν «θεό» ή έναν «διάβολο» που να κινεί τα νήματα… Ένας άλλος λόγος είναι ο αντίθετος. Έχουν θρησκευτική πόρωση, αλλά είναι και μικροαστοί. Θαυμάζουν (και αγαπούν να φθονούν) τους πάμπλουτους. Τα φράγκα γι’ αυτούς τους οπαδούς είναι παντοδύναμα. Αρκεί να ανακαλύψουν έναν ζάμπλουτο κάπου, κι αμέσως καμαρώνουν: ιδού ο δαίμονας, έχει λεφτά!

Πράγματι, οι χρηματοδότες (και) της έρευνας GHS Index είναι ζάμπλουτοι. Και στις φαντασιώσεις τους πηδάνε όλον τον πλανήτη… Και λοιπόν; Χρηματοδοτούν “έρευνες” / καθρέφτες, για να επιβεβαιώσουν τον ναρκισσισμό της εξουσίας τους – χωρίς, φυσικά, να λαμβάνουν υπόψη ότι και σοβαρούς αντιπάλους έχουν και ότι δεν ορίζουν ούτε τον Κόσμο, ούτε την Ιστορία!

Είναι πάμπλουτοι σε λεφτά· και πάμφτωχοι σε ιστορική γνώση…

 

Το διπλό αφεντικό 7

Κυριακή 10 Μάη. Η μαζική τεχνητή ανεργία που δημιουργήθηκε πρόσφατα απ’ τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα εμφανίζεται σαν “παράπλευρη απώλεια”, σαν η ανεπιθύμητη μεν αλλά αναγκαστική συνέπεια μιας εκστρατείας για την προστασία της δημόσιας υγείας… Ήταν πράγματι τέτοια η εκστρατεία; Η απάντηση είναι στρατηγικής σημασίας. Όπως συμβαίνει με τις υπόλοιπες πλευρές της αναδιάρθρωσης έτσι κι εδώ η “ένωση φίλων της καραντίνας” είναι υποχρεωμένη να δεχτεί ότι η μαζική κατασκευή ανεργίας ήταν ανεπιθήμητη απ’ τα κράτη και τα αφεντικά· να τα “συγχωρήσει” γι’ αυτήν την “παράπλευρη απώλεια”· και, έστω κάπως δύσθυμα, να αποδεχθεί την “κρατική φροντίδα” έτσι όπως εμφανίζεται μαζικά πια σαν δεύτερο αφεντικό. Κάποιοι μάλιστα μπορεί να διαμαρτυρηθούν, ζητώντας περισσότερη (σε φράγκα…) τέτοια “κρατική φροντίδα”. (Το κόμμα της Κουμουνδουρου σίγουρα!) Αν όμως, όπως έχουμε υποστηρίξει, τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα ΔΕΝ είχαν (ή είχαν ελάχιστη) σχέση με την “προστασία της δημόσιας υγείας”, τότε τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά…

Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα SURE, που εγκρίθηκε πρόσφατα μ’ ένα συνολικό κατ’ αρχήν προϋπολογισμό 100 δισεκατομυρίων ευρώ, είναι η πιο πρόσφατη τέτοια έφοδος του “δεύτερου αφεντικού” στην “αγορά εργασίας” σε κλίμακα ε.ε. Τα αρχικά του ονόματος προέρχονται απ’ το support to mitigate unemployment risks in an emergency (υποστήριξη στον μετριασμό των κινδύνων ανεργίας σε περίπτωση ανάγκης). Είναι γενίκευση της βασικής ιδέας (αν και όχι αναγκαστικά των επιμέρους χαρακτηριστικών) του γερμανικού kurzarbeit, ενός προγράμματος που εφάρμοσε το Βερολίνο στη διάρκεια της κρίσης 2008 – 2009. (Αυτήν την ιστορικότητα την κρατάμε).

Στο πρωτότυπο kurzarbeit το γερμανικό κράτος επιδοτούσε τους γερμανούς εργοδότες για να πληρώνουν ένα ποσοστό του μισθού που έκοβαν μαζί με τον αντίστοιχο χρόνο εργασίας. Αυτό για ένα διάστημα 12 μηνών το μέγιστο, με την δυνατότητα να επεκταθεί για άλλους 12.

Για παράδειγμα, αν ένας μισθωτός είχε μισθό 1200 ευρώ για 40 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας και, λόγω δυσκολιών του αφεντικού (λόγω «κρίσης» δηλαδή…) έπεφτε στις 20 ώρες (είτε με εκ περιτροπής εργασία, είτε με μείωση στο μισό του καθημερινού ωραρίου) παίρνοντας πια 600 ευρώ, απ’ τα υπόλοιπα 600 που θα «έχανε» απ’ τον μισθό του το γερμανικό κράτος επιδοτούσε το αφεντικό για να πληρώνει το 60%. Δηλαδή 360 ευρώ (67% για όσους / όσες είχαν προστατευόμενα μέλη). Συνεπώς ο μισθωτός δούλευε 20 ώρες και έπαιρνε 600 ευρώ απ’ το αφεντικό του + 360 απ’ το κράτος = 960. «Μια χαρά» θα πει όποιος (απερίσκεπτα…) αντιλαμβάνεται τον μισθό σαν ένα μάτσο χαρτονομίσματα, αδιάφορο από που προέρχονται και σε τι αναφέρονται.

Δεν ήταν αυτή όλη η ιστορία. Εφόσον ο μισθωτός δούλευε λιγότερο (το μισό) είχε περισσότερο ελεύθερο χρόνο… Και θα έπρεπε να είναι διαθέσιμος για κρατικά προγράμματα μετεκπαίδευσης… (Ας πούμε μια μορφή της «δια βίου εκπαίδευσης»). Δεν υπάρχει κάτι κτυπητά εχθρικό σε ένα τέτοιο deal απ’ την μεριά του κράτους: σου δίνω μεν κάποια λεφτά αλλά αν σε φωνάξω να αποκτήσεις επιπλέον γνώσεις / δεξιότητες να τσακιστείς να έρθεις. Υπάρχουν όμως δύο τουλάχιστον δεδομένα. Πρώτον, ότι το κράτος δεν μοιράζει λεφτά με ανεύθυνο τρόπο· μέσω αυτής της γενναιοδωρίας έχει στο τραπέζι του την οργάνωση του συνόλου της εργασίας… Και, δεύτερον, ακριβώς επειδή αυτό έχει στο τραπέζι του, επιβάλλει την μετεκπαίδευση, εν όψει (για παράδειγμα…)μιας πιθανής μελλοντικής «αλλαγής αντικειμένου εργασίας»…

Στην ευρωπαϊκή εκδοχή, του SURE, δημιουργήθηκε αυτό το ταμείο των 100 δις απ’ όπου τα εθνικά κράτη θα παίρνουν δάνεια για να κάνουν αυτό που έκανε το γερμανικό με το kurzarbeit. Όχι, υποχρεωτικά, πληρώνοντας το 60% (για το ελλαδιστάν ακούγεται και η εκδοχή 40% – ίσως επειδή δεν υπάρχει ούτε αξιόπιστη υποδομή μετεκπαιδεύσεων ούτε και γενικό σχέδιο για τις μελλοντικές κατευθύνσεις των «ροών εργασίας»…)

Αφού, λοιπόν, το μοντέλο του διπλού αφεντικού προϋπήρχε δοκιμασμένο με επιτυχία (σίγουρα στη γερμανία), επιτρέπεται να αναρωτηθούμε αν πράγματι η ξαφνική τεχνητή διόγκωση του «εφεδρικού στρατού των ανέργων» μέσω των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων ήταν τόσο αθέλητη, τόσο ανεπιθύμητη «παράπλευρη» συνέπεια όσο παρουσιάζεται, δικαιολογημένη απ’ τις ανάγκες του «πολέμου». Όχι, μην πάει το μυαλό σας σε συνωμοσίες και καταχθόνια κρυφά σχέδια «εξολόθρευσης»!!! Τα πράγματα είναι πολύ απλούστερα και γνωστά – σε όσους θέλουν να ξέρουν και να καταλαβαίνουν…

Α) Το μοντέλο του διπλού αφεντικού εμφανίστηκε σε «ανυποψίαστη» ιστορική στιγμή, σαν μέθοδος ενεργητικής διαχείρισης της ανεργίας / εργασίας ή, σύμφωνα με την δική μας αυτόνομη εργατική άποψη σαν μέθοδος «κεντρικού ελέγχου της αγοράς εργασίας» απ’ το κράτος, για λογαριασμό της πολιτικής αδρανοποίησης και της ελεγχόμενης υποτίμησης μεγάλου μέρους των εργατών / εργατριών.

Β) Στην γερμανική του εκδοχή (kurzarbeit) το μοντέλο αποδείχθηκε πετυχημένο στη διάρκεια της πιο πρόσφατης όξυνσης της διαρκούς καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης (2008 …). Ποιά ήταν η επιτυχία του; Αν ρωτήσετε τους ειδικούς του γερμανικού κράτους θα απαντήσουν «δεν αυξήθηκε αφόρητα η ανεργία ή/και η φτώχια της εργατικής τάξης». Αν ρωτήσετε εμάς (και κάποιους ελάχιστους μέσα στη γερμανία…) η επιτυχία του ήταν πολιτικότατη! Ήταν πως η γερμανική εργατική τάξη αρνήθηκε να αρπάξει την ευκαιρία της «κρίσης» και να απαιτήσει / επιβάλλει αυτό που έπρεπε και ήταν προς το συμφέρον της – παρότι της προτάθηκε (το ποιο ήταν αυτό προσεχώς…)

Γ) Ένα καινούργιο ξέσπασμα της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής «κρίσης» ή/και η επερχόμενη τεχνολογική αναδιάρθρωση (4η βιομηχανική επανάσταση) έχουν αναγγελθεί πολύ πριν τον covid-19! Και, μαζί τους, η ραγδαία αύξηση της (τεχνολογικής) ανεργίας στους δυτικούς καπιταλισμούς. Κυρίως η μεγαλύτερη πόλωση ανάμεσα σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες γνωσιολογικά skilled αλλά και άνεργους «Εαυτούς – Κεφάλαια» απ’ την μια (το κοινωνικό υλικό της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας by the way…) και τις όχι-και-πολύ-καλοπληρωμένες ή με-προοπτικές «θέσεις εργασίας» απ’ την άλλη. (Σε ικανό βαθμό ακόμα κι εκείνες τις δουλειές που τώρα κάνουν μετανάστες / μετανάστριες αλλά που μελλοντικά θα πρέπει να κάνουν εντόπιοι, χωρίς αύξηση του «εργατικού κόστους» για τα αφεντικά…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα θα ήταν αφελές να πιστεύει κανείς ότι τα πιο οξυδερκή ανάμεσα στα αφεντικά (και τις πολιτικές τους βιτρίνες) αγνοούσαν (πριν τον covid-19…) ότι σύντομα θα κληθούν να διαχειριστούν σε μεγάλη κλίμακα και για πολύ χρόνο την αγορά εργασίας σχεδόν στο σύνολό της, απονευρώνοντας προληπτικά τις όποιες εργατικές ριζοσπαστικοποιήσεις θα μπορούσαν να γεννηθούν! Όχι!! Επικίνδυνοι είναι, όχι βλάκες!

Και επειδή δεν είναι βλάκες θα τολμούσαμε αυτήν την ιδιαίτερα αιρετική άποψη (αλλά τι περιμένετε απ’ την ασταμάτητη μηχανή;): το ότι προέκυψε μαζικό πρόβλημα / ανάγκη μεγάλης έκτασης «κεντρικής» διαχείρισης της αγοράς εργασίας εξαιτίας «υγιεινιστικών απειλών» είναι κάτι σαν θείο δώρο! Είναι θείο δώρο για δύο τουλάχιστον λόγους. Πρώτον επειδή ξεκίνησε ήδη χάρη στον covid-19 αυτό που θα ξεκινούσε αργά ή γρήγορα με άλλες αφορμές (μάλλον γρήγορα παρά αργά…)· και δεύτερον επειδή έχει ξεκινήσει καλυμένο με τα πιο αποτελεσματικά από πειθαρχική άποψη επιχειρήματα! Για την υγεία ρε γαμώτο!

Ε;

(συνέχεια στα επόμενα)

(φωτογραφία: Ζήτω η διαταξική υγιεινιστική ενότητα! Τελικά κάτι τέτοιοι κορονοϊοί, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να εφευρεθούν…)

 

Το διπλό αφεντικό 1

Πέμπτη 7 Μάη. Στα κλασσικά στρατιωτικά πραξικοπήματα του 20ου αιώνα την αρχική καθολική απαγόρευση της κυκλοφορίας καθ’ άπασαν την επικράτειαν την ακολουθούσαν περιορισμοί και έλεγχοι της κυκλοφορίας: το καινούργιο καθεστώς θα έπρεπε να φροντίσει όχι μόνο για την «λειτουργία της οικονομίας» αλλά και την διαμόρφωση κάποιας «ομαλότητας», ταιριαστής με τις προδιαγραφές του πραξικόπηματος…

Το τωρινό διαφέρει μεν ως προς τον «στόχο» του, αλλά σαν τυπική μορφή «έκτακτης ανάγκης» (ή «κατάστασης πολιορκίας») ακολουθεί τον παλιό, γνωστό δρόμο. Η «νέα κανονονικότητα» έχει αναγγελθεί αλλά δεν έχει ξεδιπλωθεί ακόμα σ’ όλο της το μεγαλείο. Είναι υπό διαμόρφωση, είναι στην αρχή. Σε κάθε περίπτωση η μορφή-κράτος πρέπει να αναλάβει (και αναλαμβάνει) την «ανασυγκρότηση της οικονομίας», την «υποστήριξη της επιχειρηματικότητας», την «προστασία της εργασίας»· όλα αυτά πάντα μέσα απ’ το πρίσμα της «εθνικής σωτηρίας»… της «δημόσιας υγείας», κλπ.

Τα περισσότερα και οπωσδήποτε τα πιο αμφιλεγόμενα συστατικά της αναδιαρθρωτικής διαδικασίας (περί αυτού πρόκειται) που θα είναι μακρόχρονη, με διακυμάνσεις, ακόμα και ασυνέχειες, θα στηριχτούν για καιρό πάνω στα πραξικοπήματα, στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία και στην πλατιά (και πάντως «πειθαρχημένη») αποδοχή τους απ’ τους πρωτοκοσμικούς υπηκόους. Παρότι σε κάποιες πλευρές τους τα «μέτρα κατά του covid-19» ήταν σπασμωδικά, άλλες – που ήταν / είναι οι κυριότερες – εκδήλωσαν την συμπυκνωμένη ωριμότητα διαδικασιών καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που βρίσκονται σε εξέλιξη εδώ και 10, ακόμα και 20 χρόνια.

Εν τέλει, όσοι στήριξαν την α λα σοκ και δέος «προστασία της δημόσιας υγείας» απ’ τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη ενώ θα όφειλαν να κάνουν το αντίθετο, είναι – και θα είναι – πολιτικά και ηθικά συνυπεύθυνοι για την «διαχείριση των συνεπειών». Λυπούμαστε, αλλά τα λάθη (ή τις επιλογές) της σοσιαλδημοκρατίας (γιατί περί αυτού πρόκειται, ξεπλυμένο – ό,τι όνομα κι αν χρησιμοποιείται…), ειδικά η βασική, δομική συμφωνία της στην «κήρυξη του πολέμου» (;;;;) δεν τα συγχωρεί ούτε ο θεός ούτε ο διάολος… Παρότι, το ξέρουμε, τόσο στα μέρη μας όσο και αλλού θα ανθίσουν οι συνδικαλιστικές τρίπλες, ακόμα και οι «αγωνιστικές γυμναστικές επιδείξεις», για να θολώσουν τα νερά…

Για να περιγράψουμε τις αλλαγές που μεθοδεύουν τα αφεντικά σε σχέση με την «οργάνωση της εργασίας» (: απόσπαση της υπεραξίας) αλλά και την «λογική» αυτών των αλλαγών, θα ξεκινήσουμε γυρνώντας για λίγο πίσω. Σε αναφορές που έγιναν στο χάρτινο Sarajevo όταν έπρεπε. Μην ανησυχείτε, δεν είναι αρχαιολογία…

Τελευταίο: αυτή η σειρά σχολίων, με γενικό τίτλο «το διπλό αφεντικό», θα κρατήσει κάπως. Μπορεί να διακόπτεται αν χρειάζεται, αλλά θα συνεχιστεί για κάποιες ημέρες. Αυτό σημαίνει πως αν κάποιος διαβάσει (για πρώτη φορά) την 10η συνέχεια (π.χ.) ας μην μας απευθυνθεί πριν κάνει τον κόπο να διαβάσει και τις 9 προηγούμενες, με την σειρά τους.

Το διπλό αφεντικό 2

Πέμπτη 7 Μάη. Γενάρης 2012 (λίγο πριν διάφορα «θαύματα»…), Sarajevo νο 58, τίτλος άρθρου one euro jobs. Αποσπάσματα:

… Γερμανία, 2005, κυβέρνηση συμμαχίας σοσιαλδημοκρατών – πράσινων. Ανάμεσα σε άλλα, και για να δοθεί η δυνατότητα “καλύτερης προσαρμογής των ανέργων στην αγορά εργασίας”, με “φιλεργατικά” κίνητρα σα να λέμε, ο νόμος Hartz (IV) προβλέπει περικοπές στο ποσό του ταμείου ανεργίας, και μια “ενεργητική ενίσχυση της εργασίας”. Σύμφωνα μ’ αυτή τη λογική – που στα μέρη μας, τότε, ακούστηκε σαν μακρινή και εξωτική – οι άνεργοι δεν πρέπει να βολεύονται με τα επιδόματα, κι ούτε πρέπει να χάνουν την επαφή τους με την δουλειά και την “αγορά” της. Γι’ αυτό τον σκοπό η “κοκκινοπράσινη” κυβέρνηση θα νομοθετήσει (πάντα το 2005) ότι οι άνεργοι είναι υποχρεωμένοι να αποδέχονται προτάσεις εργασίας που τους έρχονται απ’ τις αρμόδιες υπηρεσίες· διαφορετικά χάνουν σταδιακά το επίδομα ανεργίας.

Από πρώτη ματιά, κι ως εδώ, θα έμοιαζε σαν μια τυπική προτεσταντική επιστράτευση στη δουλειά, κόντρα στην τεμπελιά και στο κουτσοβόλεμα των άλλοτε (πριν από εκείνες τις ρυθμίσεις) υπολογίσιμων παροχών του γερμανικού κοινωνικού κράτους. Αλλά οι δουλειές που θα ήταν υποχρεωμένοι να αποδεχτούν οι γερμανοί άνεργοι χωρίς να χάνουν το επίδομα ανεργίας είχαν αυτό το χαρακτηριστικό: ήταν εξαιρετικά φτηνές. Για την ακρίβεια: σχεδόν τσάμπα. Ο Hartz IV προέβλεπε ότι αυτοί οι καλοπερασάκηδες άνεργοι θα έπρεπε να δέχονται δουλειές αμοιβόμενες με 1 ευρώ την ώρα (καθαρά), και ως 30 ώρες την εβδομάδα…. Για να μην κατηγορηθούν δε οι νομοθέτες ότι “σπάνε τους μισθούς” (λες και θα μπορούσε να είναι διαφορετικός ο στόχος τους…) προσδιόρισαν τους τομείς που θα προσφέρονταν τέτοιου είδους δουλειές στον, ας τον πούμε έτσι γενικά, “τομέα παροχής κοινωνικών υπηρεσιών”.

Αύγουστος 2005: ένας 58χρονος μηχανικός, που είναι άνεργος απ’ το 2001, καλείται απ’ τις υπηρεσίες ανέργων να δουλέψει για πέντε μήνες, ως το τέλος της χρονιάς, για 30 ώρες την εβδομάδα, με αμοιβή 1,5 ευρώ την ώρα, σαν βοηθός κηπουρού. Η δουλειά που θα κάνει θα είναι να σκεπάζει δέντρα με πλαστικό, για προστασία στο χιόνι. Ο 58χρονος απορρίπτει την προσφορά υποστηρίζοντας ότι α) δεν μπορεί για σωματικούς λόγους να δουλεύει τόσες ώρες (6) κάθε μέρα σε τέτοια δουλειά· β) αν το κάνει δεν θα έχει χρόνο να ψάξει για κανονική δουλειά· και γ) έχει βρει ήδη μια άλλη δουλειά μερικής απασχόλησης με λιγότερες ώρες (και καλύτερα λεφτά). Οι υπηρεσίες ανέργων απορρίπτουν τις “δικαιολογίες” του, και τον καταδικάζουν με περικοπή του επιδόματος ανεργίας κατά 30%. Πριν ήταν 345 ευρώ τον μήνα· το ρίχνουν στα 241,5…. Ο 58χρονος καταφεύγει στα δικαστήρια, ζητώντας να αναιρεθούν τα σε βάρος του μέτρα των υπηρεσιών ανεργίας.

Δεκέμβρης 2008: η υπόθεση τελεσιδικεί στον ανώτατο δυνατό βαθμό, απορρίπτοντας την προσφυγή του 61χρονου πια μηχανικού, όπως άλλωστε είχε γίνει και σε χαμηλότερο βαθμό. Η ετυμηγορία είναι επιτομή της υποτίμησης της εργασίας – όχι στην περιφερειακή (όπως λένε διάφοροι) ελλάδα, αλλά στην καπιταλιστικά κεντρική γερμανία. Το δικαστήριο θα αποφανθεί λοιπόν ότι οι δουλειές με ωρομίσθιο 1 ευρώ είναι μια ειδική κατάσταση, ένα ιδιαίτερο μέτρο, που έχει στόχο την “επανένταξη των ανέργων στην αγορά εργασίας”, και δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τις κανονικές σχέσεις εργαζόμενων – εργοδοτών. Σύμφωνα με την ίδια απόφαση, αυτό το ωρομίσθιο του 1 ευρώ (ή λίγο παραπάνω) δεν είναι αμοιβή για την δουλειά που εκτελείται, αλλά μόνο ένα “κίνητρο”. Χαρτζιλίκι – σαν να λέμε. Απ’ την άλλη όμως ο άνεργος απαγορεύεται να απορρίψει ένα τέτοιο “κίνητρο”, μια τέτοια “προσφορά”. Δεν θα το πει το δικαστήριο, αλλά το πράγμα ανήκει στην ιδιοσυγκρασία των μαφιόζικων λογαριασμών: θα σου κάνω μια προσφορά που δεν μπορείς να αρνηθείς. Εν τέλει, ενώ η πρώτη απόρριψη είναι χωρίς συνέπειες και η δεύτερη με ποινή μείωσης κατά 30% του επιδόματος ανεργίας, στην τρίτη απόρριψη τόσο το επίδομα όσο και άλλα “βοηθήματα” κόβονται εντελώς.

Οπωσδήποτε η δικαστική απόφαση επιβεβαίωνε την ίδια τη νομοθεσία “ενεργητικής υποστήριξης της ένταξης των ανέργων”: γιατί στις δουλειές του ενός ευρώ την ώρα οι εργάτες δεν δικαιούνταν το μεροκάματο αν απουσίαζαν λόγω ασθένειας. Και παρά το 30ωρο την εβδομάδα, δεν δικαιούνταν μεροκάματο στις επίσημες αργίες· ούτε, φυσικά, πληρωμένες άδειες και τα λοιπά. Η ενδιάμεση απόφαση του ομοσπονδιακού εργατοδικείου της γερμανίας, είχε διευκρινίσει κι άλλες λεπτομέρειες. Όπως, για παράδειγμα, ότι οι “απασχολούμενοι” του ενός ευρώ την ώρα θα πρέπει να πληρώνουν οι ίδιοι τα έξοδα μετακίνησής τους προς και από την δουλειά· και ότι η πρόβλεψη του νόμου για επιπρόσθετη προσαρμογή του ωρομίσθιου για τέτοιους λόγους αφορά εξαιρετικές περιπτώσεις.

Με 30 ώρες την εβδομάδα επί 1 ευρώ την ώρα, το “κίνητρο” συμποσούται σε 120 ευρώ στις 4 βδομάδες. Μαζί με τα 345 ευρώ του επιδόματος ανεργίας προκύπτει το εξαιρετικό ποσό των 465 ευρώ τον μήνα – για ανθρώπους που δουλεύουν, σχεδόν πλήρες ωράριο. Είναι αυτός (πιο σωστά: και αυτός) ο λόγος που κάθε φορά που το Βερολίνο κατηγορείται για την “εσωτερική υποτίμηση” (της εργασίας, όχι του κεφαλαίου) που προκαλούν τα μέτρα λιτότητας (“για την έξοδο απ’ την κρίση”) σε διάφορα άλλα ευρωπαϊκά κράτη, απαντάει: εμείς προνοήσαμε…
Τι έκταση είχε (και έχει) η εφαρμογή αυτού του κόλπου; Πολύ μεγάλη. Ειδικά σε επιμέρους κοινωνικές κατηγορίες ανέργων: νέους εργάτες, γυναίκες, ανατολικογερμανοί / ίδες, και από μια ηλικία και πάνω. Υπολογίζονται σε εκατοντάδες χιλιάδες (ακριβή νούμερα δεν γνωρίζουμε) οι μακρόχρονοι άνεργοι και άνεργες που δουλεύουν στον γερμανικό παράδεισο για 1 ευρώ την ώρα, προκειμένου να τσοντάρουν το κλαδεμένο επίδομα ανεργίας. Μιλάμε για ντόπιους· γιατί αν η κουβέντα έρθει σε μετανάστες και μετανάστριες, εκεί η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη.

Και παρά τους όρκους ότι αυτά τα σκοτωμένα ωρομίσθια δεν πρόκειται να απειλήσουν “κανονικούς” εργαζόμενους, το αντίθετο ακριβώς συνέβη – και πως αλλιώς θα γινόταν; Ειδικά σε δήμους και κοινότητες των οποίων οι προϋπολογισμοί περικόπτονται άγρια (λόγω κρίσης – και στη γερμανία έχει απ’ αυτό…) οι κανονικές θέσεις πλήρους απασόχλησης και μισθού περιορίζονται· για να αντικατασταθούν από “απασχολούμενους ανέργους που επανεντάσονται”. Κάποτε πρόκειται για τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους: απολύονται, μένουν ένα χρόνο στην κανονική ανεργία, και ύστερα υποχρεώνονται να δουλέψουν στις ίδιες δουλειές που δούλευαν πριν, αλλά πολύ πολύ φτηνότερα.

Το γερμανικό κράτος – αυτό πρέπει να του αναγνωριστεί – έχει αναλάβει το ίδιο την διαχείριση του “εφεδρικού στρατού ανέργων”, για λογαριασμό της γενικής καπιταλιστικής κερδοφορίας. Το γεγονός ότι ανέλαβε να οργανώσει (και μάλιστα εξαιρετικά έγκαιρα) την βίαιη υποτίμηση της εργασίας στους μη εμπορικούς τομείς των υπηρεσιών που είναι άμεσα ή έμμεσα υπό την εποπτεία του, σήμαινε ταυτόχρονα δύο πράγματα. Πρώτον, μεγάλης κλίμακας φτήνεια σ’ εκείνους τους τομείς της κοινωνικής αναπαραγωγής (συγκεκριμένες δημόσιες υπηρεσίες δηλαδή) που όντας μη εμπορευματικές δεν θα μπορούσαν να εισαχθούν απ’ την κίνα ή την ινδία… Και δεύτερον, κατέβασμα των μισθών και στους εμπορευματικούς τομείς του συνόλου της καπιταλιστικής παραγωγής στη γερμανία, αφού 465 ευρώ για σχεδόν πλήρη απασχόληση είναι ένας καλός δείκτης – προς – τα – κάτω. Εννοείται (αυτό είναι η τρίτη συνέπεια) πως χάρη σ’ εκείνες τις κοκκινο-πράσινες νομοθεσίες έχει σπρωχτεί ένα μέρος εργατών στη μαύρη δουλειά – όσο αυτή μπορεί να αναπτυχθεί σε γερμανικές συνθήκες.

Δεν θα πρέπει τώρα να παραξενευτεί κανείς για τις σπουδαίες ιδέες που γέννησαν οι κρατικά επιβεβλημένες one euro per hour δουλειές σε ευφάνταστους επιχειρηματίες. Ο Martin Lettenmeier για παράδειγμα έβαλε το 2010 μπροστά κάτι που μπορεί να μοιάζει ακραίο αλλά είναι χαρακτηριστικό: μια δουλειά  no euro per hour για την τσέπη του! Ίδρυσε στη Βαυαρία μια εταιρεία με το αξιαγάπητο όνομα friendly service, προσλαμβάνοντας νεαρούς και νεαρές 16 με 24 χρόνων για να δουλεύουν σα συσκευαστές σε σούπερ μάρκετ που θα δέχονταν να συνεργαστούν μαζί του. Συγκεκριμένα, να βάζουν τα ψώνια των πελατών σε σακούλες, στα ταμεία. Αυτοί οι νεαροί και νεαρές δεν πληρώνονται ούτε απ’ τον επιχειρηματία Lettenmeier ούτε απ’ τα σούπερ μάρκετ…. Κρατάνε τα φιλοδωρήματα που τους αφήνουν οι πελάτες – που, κατά τον ευφάνταστο επιχειρηματία (αλλά και τους ίδιους τους baggers) μπορεί να ξεπερνούν τα 10 ευρώ την ώρα… Ο επιχειρηματίας, φυσικά, πληρώνεται απ’ τα σούπερ μάρκετ με 3 ευρώ ανά ώρα το κεφάλι: για τα διοικητικά έξοδα και τα έξοδα εκπαίδευσης των baggers – λέει.

Η δουλειά που πληρώνεται αποκλειστικά απ’ τους πελάτες μέσω φιλοδωρημάτων μοιάζει πολύ με ζητανιά· ιστορίες με ζητιάνους που έγιναν πάμπλουτοι είναι γνωστές, και μπορεί να έχουν βάση. Συνεπώς η ιδέα του γερμανού επιχειρηματία και η νομοθεσία του γερμανικού κράτους συμφωνούν στο ίδιο βασικό: η δουλειά δεν πρέπει να πληρώνεται υποχρεωτικά μ’ έναν μισθό τέτοιο ώστε να επιτρέπει την αξιοπρεπή ζωή εκείνου που δουλεύει και όσων έχει στη φροντίδα του· ούτε η δουλειά συνεπάγεται αυστηρές δεσμεύσεις και υποχρεώσεις για οποιονδήποτε άλλον πέρα απ’ αυτόν που δουλεύει. Η δουλειά αξίζει “ελεημοσύνη” (ένα γλισχρό επίδομα ανεργίας για όσους έχουν ήδη δουλέψει) + κάποιο “κίνητρο”· ή “φιλοδώρημα”· ή….