Tag: αναδιάρθρωση

Η εργασία p.c. (1)

Δευτέρα 4 Γενάρη. Η λεγόμενη τηλε-εργασία (έχουμε εξηγήσει ότι προτιμάμε τον όρο “δουλειά απ’ το σπίτι”, για να γλυτώσουμε κι απ’ την προπαγάνδα των ειδυλιακών περιγραφών του είδους “δουλειά στο ηλιοβασίλεμα στην παραλία” ή “δουλειά απ’ τις μπαχάμες”…) μπήκε στον πάγκο, άλλοτε καταναγκαστικά και άλλοτε εθελοντικά, χρεωμένη στον τσαχπίνη. Αυτή η “αλλαγή” έχει τραβήξει, δίκαια, την προσοχή. Έχουμε διατυπώσει ήδη από εδώ μερικές πρώτες σκέψεις. Ωστόσο, για να αποφύγουμε τον κίνδυνο των εξαρτημένων αντανακλαστικών (του είδους “όταν τα αφεντικά κάνουν το Α τότε εμείς προσπαθούμε να καταλάβουμε τις συνέπειες του Α και μόνο”) θα προτείναμε, παράλληλα, να τραβήξουν την προσοχή που αξίζουν οι γενικές τάσεις αναδιοργάνωσης της μισθωτής σκλαβιάς, όπως αυτές ήταν φανερές (είχαν αναγγελθεί, εφαρμόζονταν…) πριν τον τσαχπίνη. Σα να λέμε: η γενική εικόνα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και σε ότι αφορά την εργασία χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, επειδή (υποστηρίζουμε) είναι μέσα σ’ αυτήν που μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να κατανοήσει τα χαρακτηριστικά επιμέρους σημείων. Επιπλέον θα πρέπει να ξέρουμε πως η εργασιακή αναδιάρθρωση γίνεται ήδη και θα γίνει σε πολλά σημεία της ως management by stress: διαχείριση υπό πίεση.

Ένα πρώτο στοιχείο: η αποειδίκευση μεγάλης κλίμακας διαφόρων ειδών διανοητικής εργασίας, και ανάμεσά τους τα θεωρούμενα «υψηλού κοινωνικού status», όπως γιατροί, δικηγόροι ή μηχανικοί. Υπήρχε ήδη (σε μεγάλο μέρος των ειδικοτήτων διανοητικής εργασίας) υπερπροσφορά (λόγω της μαζικής παραγωγής πτυχίων, masters και διδακτορικών) και, κατά συνέπεια, (εργασιακής, οικονομικής) υποτίμησης μεγάλου μέρους των «ευγενών επαγγελμάτων». Αυτή η υποτίμηση εκδηλώθηκε στις αρχές του 21ου αιώνα με τις διάφορες κινήσεις “g…”. Στα μέρη μας ήταν «g700», αλλού «g1000», ανάλογα με το επίπεδο του επίσημου κατώτατου μισθού και του τι θεωρούνταν ανά κοινωνία και ταξική θέση «υποτίμηση των Igonnabe». Αυτές οι κινήσεις χάθηκαν, όχι όμως η διαδικασία. Που, αθεράπευτοι, την ονομάζουμε προλεταριοποίηση (κατηγοριών) των μεσοστρωμάτων.

Αυτή η προλεταριοποίηση, οφειλόμενη στον πληθωρισμό προσοντούχων, άφηνε ωστόσο κάποιες «ελπίδες για ατομική βελτίωση στο μέλλον». Θα την ονομάσουμε προλεταριοποίηση 1.0, κρυφή και απορριπτέα απ’ όσους και όσες τους αφορούσε. Τώρα, εν όψει της γενίκευσης διάφορων εφαρμογών της τεχνητής νοημοσύνης τα αμέσως επόμενα χρόνια, η προλεταριοποίηση 2.0 δεν θα αφήνει περιθώρια για τις ίδιες ελπίδες. Τομείς της διανοητικής εργασίας θα μηχανοποιηθούν (με διαφορετικές ταχύτητες, φυσικά, ανά εθνικό κράτος / κεφάλαιο) κι αυτό θα είναι οριστικό. Εκείνο που θα απαιτείται είναι θέσεις χειριστών· κι όχι, βέβαια, «διανοητικών εργατών» ή, ακόμα, και “στελεχών”!!! Πρακτικά αυτή η μηχανοποίηση έχει ξεκινήσει ήδη αρκετά πριν τον τσαχπίνη χωρίς να συγκεντρώνει την προσοχή που θα έπρεπε. Είναι μια τάση που θα γενικευτεί / εξαπλωθεί. Με επιχειρήματα ταχύτητας, ακρίβειας – και ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να θυμίσουμε ότι αυτή η διαδικασία προλεταριοποίησης / αποειδίκευσης (απ’ την μια μεριά) και δημιουργίας νέων εργασιακών ειδικοτήτων (απ’ την άλλη) δεν είναι καθόλου πρωτοφανής στην καπιταλιστική ιστορία. Το αντίθετο. Κάθε τεχνική αναδιάρθρωση μικρότερης ή μεγαλύτερης έκτασης συνοδευόταν πάντα απ’ αυτό το δίπολο. Αλλά ως σχετικά πρόσφατα υπήρχε η πεποίθηση ότι αυτά αφορούν την χειρωνακτική (και γενικά την “ανειδίκευτη”) εργασία, και ότι (αντίθετα) η διανοητική είναι καλά εξασφαλισμένη λόγω “ανωτερότητας”. Λάθος: κανείς δεν έδωσε σημασία στο επίθετο “έξυπνος / έξυπνη / έξυπνο” που έχει προσταθεί στις μηχανές…

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε επιμέρους παραδείγματα, αλλά κάτι τέτοιο θα κινδύνευε να θεωρηθεί περιπτωσιολογία. Η τάση πάντως είναι σαφής, για ακόμα μεγαλύτερη τυποποίηση και, μέσω αυτής, αλγοριθμοποίηση: στα στατικά κατασκευών, στα διαγνωστικά κριτήρια ασθενειών ή στα επιχειρήματα και στα ελαφρυντικά δικαστικών υποθέσεων, για να αναφέρουμε μόνο ενδεικτικά κάποιες μεγάλες ομάδες άλλοτε διανοητικών προσόντων.

Ισχύει επίσης το ίδιο για πλήθος άλλων διανοητικών εργασιών, που μπορούν να αναχθούν σε υπολογισμούς στη βάση τυποποιημένων πληροφοριών. Η οδήγηση οχήματος είναι μια διάσημη περίπτωση, επειδή περιλαμβάνει κι έναν μεγάλο βαθμό απροσδιοριστίας / ρευστότητας των συνθηκών κυκλοφορίας· συνεπώς και την εκπαίδευση της μηχανής (machine learning). Ωστόσο τα «αυτόματα» οχήματα δεν είναι καν πρόβλεψη… Είναι εδώ… Στις δουλειές αποθήκης («logistics») για τις οποίες υπάρχει αυξητική τάση λόγω της αναδιάρθρωσης στο λιανικό εμπόριο, οι ρομποτικές μηχανές εξελίσσονται σε επιστάτες της ζωντανής εργασίας, που φυσικά θα θεωρείται «ανειδίκευτη». Στις «psycho» ειδικότητες, στο βαθμό που έγινε δεκτή η distance συνεδρία, εξειδικευμένο software μπορεί να τους αφαιρέσει «ευθύνες», ακόμα και να τις καταργήσει. (Ας φανταστούμε τι «ψυχολογική υποστήριξη» μπορεί να προσφέρει μια εξειδικευμένη Siri ή Alexa! Και άμεσα!) Ακόμα και η αυτο-οργάνωση των μηχανών (που δεν θα γίνει ο τάφος των αφεντικών!!!) είναι πια τεχνικά εφικτή: μελετήστε με κριτικό τρόπο πως δρουν τα “σμήνη drones”.

Αυτή η προλεταριοποίηση 2.0 / αποειδίκευση θα δημιουργήσει σταδιακά (αλλά όχι πολύ αργά) ένα πλήθος ανέργων «νέου είδους» απ’ την σκοπιά της υποκειμενικότητάς τους. Θα υποτιμούνται, όχι επειδή «δεν τέλειωσαν το σχολείο», ούτε καν επειδή «είναι μαθητευόμενοι τεχνίτες». Θα υποτιμούνται επειδή οι γνωσιολογικές επενδύσεις που έκαναν, ακόμα κι αν πριν ήταν σχετικά υψηλού επιπέδου, ξεπεράστηκαν οριστικά. Εκεί υπεισέρχεται ήδη (κι αυτό είναι μια δομική εξέλιξη) ο ρόλος της μορφής – κράτους, σαν γενικού διαχειριστή της εργασίας και της αγοράς της. Γράψαμε γι’ αυτό στο παρελθόν («το διπλό αφεντικό»), αλλά τα εργατικά / πολιτικά ανταγωνιστικά ζητήματα που θα πρέπει να αναδυθούν φαίνεται να κινούνται ακόμα στη σφαίρα της φαντασίας (ή της απώθησης). Οι ιδεολογικές (ακόμα και ψυχοσυναισθηματικές) παράμετροι αυτής της προλεταριοποίησης 2.0 / αποειδίκευσης (η αυτο-ενοχοποίηση του «έκπτωτου Εγώ» για παράδειγμα) θα είναι όχι το μοναδικό αλλά ένα σοβαρό εμπόδιο της όποιας ριζοσπαστικοποίησης. Αυτό σημαίνει ότι θα βρισκόμαστε για καιρό μπροστά σε  αλλόκοτες «πολιτικές» συμπεριφορές…

Οι «εύκολες απαντήσεις συνδικαλιστικού τύπου», σα συνήθεια του 20ου αιώνα, είναι ήδη και θα είναι ακόμα περισσότερο ένα άλλο σημαντικό εμπόδιο…

Κι άλλες κρίσεις προσεχώς! (Για όλα τα γούστα…)

Σάββατο 2 Γενάρη. Αν δεν αντέχετε την τόση χαρά και ευωχία που κληροδότησε το 2020 στο 2021 μην στεναχωριέστε! Τα αφεντικά του δυτικού καπιταλισμού που τόσο νοιάζονται για την δημόσια υγεία (και επιπλέον βρηκαν τόσους πολλούς υπηκόους έτοιμους να τρομοκρατηθούν αντί να κρίνουν) έχουν γλυκαθεί απ’ την “υγιειονομική κρίση”. Και αναγγέλουν, φωναχτά, δημόσια και με κάθε επισημότητα 3 + 1 καινούργιες, επερχόμενες κρίσεις, σχεδόν βέβαιες … μα τι λέμε; Εντελώς βέβαιες!!!

Όσοι / όσες δεν ασχολούνται με το τι μεθοδεύουν τα αφεντικά των δυναμικών καπιταλιστικών κλάδων, και ξύπνησαν ένα πρωί έντρομοι μπροστά στην κατασκευασμένη απειλή ενός κορονοϊού, ίσια ίσια για να πουν απανωτά “ναι” σε όλα όσα είχαν έτοιμα από πριν αυτά τα αφεντικά, ας μην κάνουν το ίδιο λάθος δεύτερη φορά!!! Μπορεί να υπάρχουν μεγάλες ποσότητες εξουσιαστικής ιδεολογίας σε τέτοιες καταστροφολογικές, Αρμαγεδωνικές αναγγελίες / προφητείες. Υπάρχει όμως και κάτι πολύ πιο σκληρό και χειροπιαστό: οι πολιτικές επιλογές και κατευθύνσεις… Η πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας – σε μια πολύ συγκεκριμένη ως προς τις απαιτήσεις και τα χαρακτηριστικά της ιστορική “μεταβατική περίοδο” άγνωστης διάρκειας…

Ποιές είναι, λοιπόν, οι επερχόμενες giga global κρίσεις, οι οποίες μάλιστα, όπως λένε οι ίδιοι οι προφήτες (που τις προετοιμάζουν…) θα κάνουν την «κρίση του covid» να μοιάζει με βόλτα στο πάρκο;

– Μια κρίση ηλεκτρικής ενέργειας: η μακρόχρονη κατάρρευση των ηλεκτρικών δικτύων…

– Μια κρίση κυβερνοασφάλειας: μια κακόβουλη επίθεση που θα καταστρέψει τα κυβερνοδίκτυα…

– Μια κρίση τροφίμων: οι πρώτες ύλες διατροφής θα εξαφανιστούν, ή θα καταστραφούν σε μεγάλο βαθμό, και θα πέσει μεγάλος λιμός…

– Και, last but not least, η ήδη γνωστή κλιματική κρίση, η μέχρι πρότινος «μοναδική αγαπημένη», αυτή που έχει δουλευτεί περισσότερο ιδεολογικά, και ως ένα βαθμό θεσμικά…

Διαφόρων ειδών εθνικιστές, εθνικόφρονες και λοιποί πατριώτες «διαβάζουν» πίσω απ’ αυτές τις ρητορικές την επερχόμενη «παγκόσμια διακυβέρνηση»… Σαν φίλοι του καπιταλισμού που είναι, έχουν απόλυτη και εσκεμμένη άγνοια για το πως δουλεύει αυτό το σύστημα… Αγνοούν ότι ο καπιταλισμός είναι αδύνατο να εξελίσσεται χωρίς αντιθέσεις, χωρίς πολώσεις, μεταξύ ανταγωνιστών· συνεπώς η μόνη περίπτωση να καταργηθούν οι χωριστές πολιτικές εξουσίες αυτών των ανταγωνιστών (και να υπάρξει κάτι σαν “πανγήινη διακυβέρνηση) είναι …. αν επιτεθούν στον πλανήτη γη «εξωγήινοι»!!! Το ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός κατασκευάζει τις κρίσεις που χρειάζεται για να εξελίσσεται, και ότι τα καπιταλιστικά καθεστώτα διεύθυνσης «τρέφονται» από δαύτες, αυτό είναι γνώση για πιο «προχωρημένους»…

Επιπλέον, αν ακούσει κανείς «κάποιους» να μιλούν για «παγκόσμια προβλήματα» χρειάζεται να έχει τα εγκεφαλικά του κύτταρα ζωντανά για να αναρωτηθεί: ποιοί είναι που μιλάνε για «παγκόσμιες κρίσεις»; Είναι όλα τα αφεντικά του πλανήτη; Ή μόνο μερικά;

Το δεύτερο! Είναι τα δυτικά αφεντικά που μιλάνε δυνατά, στ’ αυτιά μας, για παγκόσμια προβλήματα, φτιάχνοντας μια κλίμακα έξω απ’ την άμεση εμπειρία ώστε να μας τρομάξουν και να μας πειθαρχήσουν. Όπως έγινε ολοφάνερα με την περίπτωση του covid και της υποτιθέμενα τρελλής φονικότητάς τους, όταν οι δυτικοί μιλάνε «το κακό που βρήκε ή πρόκειται να βρει όλον τον πλανήτη» σα να είναι ιδιοκτησία τους, είναι επειδή αυτή η ιδιοκτησία επί του πλανήτη αμφισβητείται πολύ σοβαρά! Έτσι, ενώ κρύβουν τους ιμπεριαλιστικούς τους σχεδιασμούς πίσω απ’ το σύννεφο κάποιων δήθεν «οικουμενικών» και φιλάνθρωπων ανησυχιών τους για βέβαιες επερχόμενες κρίσεις που δεν τους αφήνουν να κοιμηθούν, οι ανταγωνιστές τους (η Μόσχα ή/και το Πεκίνο) μιλάνε για άλλα πράγματα. Μιλάνε για τον επερχόμενο (4ο) παγκόσμιο πόλεμο….

Θα πρέπει να έχετε ήδη μια πρώτη προσέγγιση για τον συγκεκριμένο ιδεολογικό μηχανισμό απ’ την πρόσφατη σειρά αναφορών Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη. Τα παραδοσιακά (και όντως τέτοια!) εμβόλια κινεζικής κατασκευής επιτρέπεται να φτάσουν μόνο ως τα σύνορα της ε.ε. (και της βόρειας αμερικής: ηπα + καναδάς). Οποιαδήποτε ερώτηση γιατί έχουν αποκλειστεί απ’ την μεγαλειώδη προσπάθεια του λευκού, χριστιανού, δυτικού ανθρώπου να «σώσει τον πλανήτη απ’ τον covid» απλά απαγορεύεται. Όπως απαγορεύεται και κάθε σύγκριση για την φονικότητα του covid….

Το διαδίκτυο σαν … απειλή!

Σάββατο 2 Γενάρη. Και οι 3 προφητευόμενες “κρίσεις” σχετίζονται ρητορικά με τον … covid! (Και η κλιματική κρίση βρήκε τις αρθρώσεις της μαζί του, αλλά γι’ αυτά άλλη φορά…) Είναι τόσο πανούργος αυτός ο τσαχπίνης ώστε, για παράδειγμα, να βραχυκυκλώσει όλα τα ηλεκτρικά δίκτυα στη δύση; Όχι!!! Τα αφεντικά και οι ειδικοί τους συνεχίζουν το carpet bombing, προσπαθώντας να αναβαθμίσουν και να επεκτείνουν τις επιτυχίες τους απ’ την «υγιεινομική κρίση» συνδέοντάς την με τις επερχόμενες… Με εκείνον τον δημαγωγικό τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας στους υποτελείς υπηκόους: είναι ειδικοί (οι προφήτες…) και αφού είναι ειδικοί ξέρουν τι λένε!!! Ποιός θα τολμήσει να τους αμφισβητήσει; Εεεεε;

Υπάρχει, είναι αλήθεια, ένας σοβαρός κίνδυνος για τα ηλεκτρικά δίκτυα… Λέγεται βόμβα ηλεκτρομαγνητισμού, και την διαθέτουν διάφορα οπλοστάσια… των κρατών των οποίων οι ειδικοί βλέπουν να έρχεται μια εποχή «πίσσα σκοτάδι»… Δεν θα σας ξεναγήσουμε τώρα σ’ αυτό το high tech όπλο· απλά η χρήση του σημαίνει παγκόσμιο πόλεμο. Κι αυτό δεν λέγεται ανοικτά…

Θα ρίξουμε μια ματιά στην κρίση κυβερνοασφάλειας: την βέβαιη (λένε) κατάρρευση των ιντερνετικών συνδέσεων (στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο) «αν δεν πάρουμε έγκαιρα τα μέτρα μας»…. Ποιοί παλιάνθρωποι θα μας κάνουν τέτοιο κακό; Κάποιοι χάκερς…. Χμμμμ…. Μάλιστα…. Πότε ακούσατε τελευταία φορά για τέτοια επιθετική κακία; Μήπως θυμάστε; Μόλις πριν 12 ημέρες!!!

«Άγνωστοι» αυτοί οι παλιάνθρωποι… Συμβαίνει αυτό τον κυβερνοχώρο: είναι σκοτεινός και κυκλοφορούν μοχθηρά υποκείμενα… Αλλά…. σιγά μην είναι άγνωστοι αυτοί που επιβουλεύονται το Joνυσταλεάν (ή/και τον θαυμαστό δυτικό καπιταλισμό γενικότερα)!!! Ανάλογα με το ποια φράξια του αμερικανικού συστήματος μιλάει, αυτοί οι θρασύδειλοι είναι είτε ρώσοι είτε κινέζοι!!! (Μερικές φορές μπορεί να είναι και βορειοκορεάτες…). Μάλιστα: πρόκειται για παγκόσμιο πόλεμο στον κυβερνοχώρο… Οπότε το πάθος για την «κυβερνοασφάλεια» και η αναγγελία (πάλι απ’ το «παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ» – εκεί πρέπει να έχουν γυάλινη σφαίρα…) δεν αφορά όλον τον πλανήτη, αλλά το κομμάτι του που έχει ονομαστεί ιστορικά «δύση»… Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε: «κυβερνοασφάλεια» σημαίνει απλά να οχυρωθούμε «εμείς» εναντίον «των άλλων»….

Κι όπως συνέβαινε για χρόνια με την προετοιμασία της επερχόμενης «υγιεινιστικής κρίσης» (αυτή για χάρη της οποίας κατασκευάζεται η «νέα κανονικότητα»…), έτσι και για την «cyber κρίση» γίνονται «ασκήσεις». Όχι μυστικές, όχι κρυφές – το αντίθετο. Ανοικτές, προσβάσιμες απ’ τους πάντες (σαν θεατές σίγουρα…)

Η πιο «έντονη» που έχουμε υπόψη έγινε στις 8 Ιούλη (του 2020), διαδικτυακά, με όνομα Cyber Polygon, με συμμετοχή εκλεκτών φιλεύσπαχνων επιχειρηματιών και κρατικών αξιωματούχων – κατά 95% δυτικών ή συμμαχικών (όπως, για παράδειγμα, από την πετροχούντα της σαουδικής αραβίας). Μπορείτε να απολαύσετε στη συνέχεια ένα promo video (ενώ εδώ μια video gallery με τις «τοποθετήσεις»…) Θα χαρείτε, σίγουρα, ξανασυναντώντας τον νο 2 χασάπη του ιράκ, και (μετά την πολιτική του συνταξιοδότηση) μόνιμη γλάστρα σε αναγγελίες καταστροφών και σωτηριών πρώην πρωθυπουργό της βασίλισσας (μία είναι!) Tony Blair…

Οργανωτές; Το αεικίνητο «παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ» του θαλερού και πολυπράγμονα υπερογδοντάχρονου προφήτη Klaus Schwab (: “the great reset” ή «ένας ιός θα μας απογειώσει»…) και …. χμμμμ…. H interpol… (Μην μας πείτε ότι σας σοκάρει!)

Αν έχετε όρεξη να φρεσκάρετε την μνήμη (και την κρίση) σας δείτε ξανά το promo του event 201. Κι αν έχετε όρεξη για αναζήτηση αναλογιών, κάντε την:

Το διαδίκτυο σαν … μόλυνση!

Σάββατο 2 Γενάρη. Συνδέεται αυτή η giga απειλή των «άγνωστων» χάκερς με … τον τσαχπίνη; Μα φυσικά – κουτή απορία! Συνδέεται με τον εξής τρόπο (κατά τα λεγόμενα των ειδικών): Τώρα που αρχίζουμε να στρώνουμε / γενικεύουμε την «τηλε-εργασία»… Τώρα που δοκιμάζουμε και οπωσδήποτε θα βελτιώσουμε την «τηλε-εκπαίδευση»… Τώρα που ενισχύσαμε ικανοποιητικά την «τηλε-διασκέδαση» και τις «τηλε-σχέσεις»…. Τώρα που ξεκινάμε την «τηλε-ιατρική»… Τώρα που σπάσαμε επιτέλους τα εμπόδια για να μαζεύουμε απεριόριστα (προσωπικά…) data…. είναι Τώρα πια δυνατό να αντέξουμε ένα κρασάρισμα του διαδικτύου; Όχι βέβαια!!! Είναι μπροστά μας η γενίκευση του internet of things, του απόλυτου ελέγχου των μηχανών και μέσω αυτών του ελέγχου των χειριστών τους, όχι μόνο στις δουλειές αλλά στο σύνολο της καθημερινής ζωής τους· και εκτός απ’ την θρυλική «βιο-ασφάλεια» δεν θα φροντίσουμε και για την «κυβερνο-ασφάλεια» (επίσης την «ηλεκτρο-ασφάλεια», την «τροφο-ασφάλεια»… γενικά την ασφάλεια…), ε; Ναι ρε γαμώτο!!! Χίλια ναι!!! Σώστε μας κι απ’ αυτό το κακό ω ειδικοί!

Όπως έχει γίνει μ’ αυτό που τα αφεντικά του βιο-πληφορορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος ονόμασαν «δημόσια υγεία» (: δεκάδες εκατομμύρια «σώστε μας!!» απ’ τους υπηκόους…) έτσι ακριβώς τα ίδια αφεντικά ετοιμάζονται να πουλήσουν την «ασφάλεια του κυβερνοχώρου». Από πρώτη και επιπόλαιη ματιά, το πράγμα είναι λογικό… Όπως η «δημόσια υγεία» είναι αγαθό που αφορά τους πάντες, έτσι και η «κυβερνοασφάλεια»… Σωστά; Σωστά… Συνεπώς δεκάδες εκατομμύρια «σώστε μας!!» είναι έτοιμα να ξανακουστούν. (Οι caradinieri θα επεκταθούν σε cybercarabinieri…).

Για δυο λεπτά όμως… Περί τίνος πρόκειται; Την ώρα που από τεχνική (και τώρα πια κι απο πολιτική άποψη) κράτη και εταιρείες έχουν την άνεση να βάζουν κατά βούληση χέρι στις μηχανές ψηφιακής μεσολάβησης των πάντων, τίνος την ασφάλεια θα φροντίσουν; (Όπως μάθαμε με οικτρό τρόπο σ’ όλη τη διάρκεια της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, η ερώτηση ποιός και πως ωφελείται; και η αναζήτηση των στέρεων και τεκμηριωμένων απαντήσεων είναι στάση αιρετική, «ψεκά» και ότι άλλο γουστάρει κάθε λακές… Και τιμωρείται με βερμπαλιστικό κατ’ αρχήν λυντσάρισμα. Το ίδιο ισχύει και την «κυβερνοασφάλεια»…)

Απάντηση υπάρχει πάντως, και είναι διαθέσιμη σ’ όποιον ενδιαφέρεται. Στις 29 του περασμένου Απρίλη ο γνωστός (φίλος κι αδελφός των ελλήνων) Πομπηίας, σαν υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν, ανακοίνωσε μεγάλη κυβερνοφασίνα! Ένα μεγάλο υγιεινομικό πρόγραμμα με τίτλο «clean network» το οποίο έχει επίσημο στόχο να πετάξει έξω από κάθε σπιθαμή αμερικανικού κυβερνοχώρου οτιδήποτε κινέζικο. Από software μέχρι πολύμπριζα, και απ’ το cloud μέχρι τα υποβρύχια καλώδια του διαδικτύου…

Με απλά λόγια: «κυβερνοασφάλεια» σημαίνει επιθετικές περιφράξεις και στον κυβερνοχώρο… Κι αυτό, φυσικά, αφορά απ’ την μια μεριά τον εντεινόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό / 4ο παγκόσμιο πόλεμο, αφορά όμως απ’ την άλλη τον ακόμα πιο εντατικό έλεγχο των υπηκόων και των επικοινωνιών τους. Με απλά λόγια: «κυβερνοασφάλεια» = (και) λογοκρισία.

Όπως υποθέτουμε υποψιάζεσθε το «μοντέλο φονικός ιός» τόσο απ’ την άποψη της διαχείρισης όσο και απ’ την άποψη των επιδιωκόμενων αποτελεσμάτων δεν ήταν …. «υγιεινό», όπως νόμισαν και εξακολουθούν να νομίζουν εκατομμύρια υπήκοοι! Και δεν είχε σχέση με την καούρα για την «δημόσια υγεία», την οποία οι big pharma μισούν (αγαπούν φανατικά το αντίθετο, τις «μεγάλες αρρώστιες»…) Είχε σχέση με την βιοπολιτική της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, που επεκτείνεται (πώς αλλιώς;) στο σύνολο της καθημερινής ζωής μας.

Έτσι, σε ότι αφορά την επόμενη «τρομακτική κρίση» (την κατάρρευση του internet εν προκειμένω), η καπιταλιστική πρόνοια είναι έτοιμη να κινηθεί σε δύο ταυτόχρονα επίπεδα. Πρώτον σ’ αυτό της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, και δεύτερον σ’ αυτό της «εσωτερικής» αναπαραγωγής, με όρους «κοινωνίας» και «κοινωνικών σχέσεων», των καπιταλιστικών προδιαγραφών συσσώρευσης και πειθάρχησης για τις επόμενες δεκαετίες.

Εν τω μεταξύ στο πρώτο επίπεδο τα νέα είναι εξαιρετικά άσχημα… Αν είναι αλήθεια ότι οι τεχνικοί της μισητής Huawei κατάφεραν να δαμάσουν τα κβαντικά qbits στριμώχνοντάς τα, με άγνωστο τρόπο, σε συσκευές κινητών, αυτό σημαίνει ότι οι απόλυτα ασφαλείς και αδιάρρηκτες επικοινωνίες, οι κβαντικές, είναι εφικτές ήδη – με κινέζικη υπογραφή!! Αν αυτό συμβαίνει, ποιος θα αγοράσει “δυτική ασφάλεια” για τον κυβερνοχώρο;

Όλο εκπλήξεις έχει γίνει ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός!

Οι κρίσεις σαν υγεία του κράτους και του κεφάλαιου

Σάββατο 2 Γενάρη. Μην βιαστείτε να απογοητευτείτε ή να φοβηθείτε (ακόμα)! Οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες, αφού απήλαυσαν μια 25αριά χρόνια (νεο)φιλελεύθερης ευδαιμονίας (για άλλες κοινωνικές τάξεις πραγματικής και για άλλες εικονικής…), ας πούμε απ’ τα μέσα των ‘80s ως τα τέλη των ‘00s· κι αφού η κατανάλωση (ή οι ελπίδες κατανάλωσης) έριξαν την μέση διανοητική ηλικία των υπηκόων εκεί που θα ήθελε ο Brzezinski (: tittytainment), βρέθηκαν σ’ έναν στροβιλισμό προσανατολισμών και κριτηρίων ακριβώς στην ιστορική στιγμή που (δεν) θα έπρεπε: της επιτάχυνσης και της εκτράχυνσης της μετάβασης, της Αλλαγής Παραδείγματος. Με δυο λόγια: οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες βρίσκονται πίσω, αρκετά πίσω, απ’ τα αφεντικά τους… Υπνοβατούσαν (σε σχέση με τις πραγματικές καπιταλιστικές εξελίξεις και τις συνέπειές τους) και με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία μοιάζουν σαν να «ξύπνησαν» μετά από απανωτά χαστούκια: πρησμένες, απ’ τον ύπνο και το ξύλο.

Αλλά η συνειδητοποίηση (κι ακόμα περισσότερο: η εργατική συνειδητοποίηση) του τι και γιατί συμβαίνει έχει δείξει κι άλλες φορές στο παρελθόν ότι μπορεί να καλύψει γρήγορα το χαμένο έδαφος, τον χαμένο χρόνο· αρκεί να κατακτήσει την αφετηρία της. Δύσκολο, επίπονο – αλλά καθόλου αδύνατο.

Ό,τι και να λένε οι κάθε είδους λακέδες, ο covid ήταν (και παραμένει) η δυναμική επικαιροποίηση του H5N1 («γρίπη των πτηνών») και του Η1Ν1 («γρίπη των χοίρων»). Ό,τι και να λένε οι κάθε είδους λακέδες η ιστορία των τελευταίων 20 χρόνων είναι υπαρκτή και δείχνει (έδειχνε έγκαιρα) τις τάσεις και τους προσανατολισμούς του δυτικού καπιταλισμού.

Και τώρα, πάλι, τα αφεντικά – αδίστακτα μέσα στην έπαρση των επιτυχιών τους – λένε τι επιδιώκουν. Χρειάζεται, φυσικά, η κατάλληλη «μετάφραση» των «προειδοποιήσεων» και των «απειλών» τους. Και δεν μπορεί: μια φορά με την «τρομοκρατική κρίση»· δεύτερη φορά με την «χρηματιστηριακή κρίση»· τρίτη φορά με την «υγιεινιστική κρίση»: περισσότεροι / ες θα αρχίσουν να απομυθοποιούν … την διεστραμμένη, πειθαρχική, υποτιμητική υγεία της καπιταλιστικής συσσώρευσης….

Μια μεγάλη σκιά (0)

Τρίτη 24 Νοέμβρη. Οι συνήγοροι των στρατιωτικών νόμων (και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος) “ανακάλυψαν” (αυτό διαδίδουν), τέλη Νοέμβρη, το μυστικό της κινέζικης επιτυχίας στην αντιμετώπιση του φονιά (που στην κίνα και όχι μόνο δεν είναι καθόλου τέτοιος…) τον περασμένο Φλεβάρη, που το πουλάνε σαν το αντίδοτο στις εντόπιες ανησυχίες, ως τώρα, για την εξέλιξη του πράγματος: το απόλυτο lockdown! «Μόνο αν κτίσουμε πόρτες και παράθυρα και κλειστούμε μέσα θα μείνουμε ζωντανοί» διαδίδουν, όχι με τόσο ωμό τρόπο, αλλά μ’ αυτό το νόημα. Ξέρετε γιατί οι κινέζοι πέτυχαν; λένε με ύφος χίλιων σοφών… Επειδή από κάθε οικογένεια επιτρεπόταν να βγαίνει απ’ το σπίτι μόνο ένα άτομο, μια φορά την εβδομάδα – για τα αναγκαία ψώνια….

Αλήθεια; Το «να θαφτούμε ζωντανοί» ήταν η κινεζική απάντηση στον covid; Ή μήπως, όπως θα αποδείξουμε προσεχώς, έγινε – και γίνεται – μια εξαιρετικά δόλια «επιλογή / αντιγραφή» των κινεζικών μεθόδων; Μήπως γίνεται ένα μεθοδευμένο πατρονάρισμα των στρατο-αστυνομικών όψεων της διαχείρισης της «κρίσης στην Wuhan» που, ενδεχομένως, είχαν την μικρότερη σχέση με την φροντίδα υγείας (αλλά είχαν σχέση με άλλες πλευρές της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής του Πεκίνου) ενώ έχουν εξαφανιστεί άλλες πλευρές; Εν τέλει: τι και γιατί είναι που «αρέσει» στους οπαδούς του δυτικού «ολοκληρωτισμού ‘21» απ’ το κινέζικο παράδειγμα; Και τι είναι που δεν τους αρέσει καθόλου;

Απαντήσεις προσεχώς – χρειάζεται δουλειά! Προς το παρόν ένα μικρό δώρο, απ’ τα τέλη του περασμένου Αυγούστου:

… Η κομητεία του Los Angeles κατέγραψε 250.000 περιπτώσεις covid-19 και πάνω από 5.000 θανάτους απ’ τον ιό, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία απ’ το Υπουργείο Υγείας. Στην κοιλάδα του San Gabriel, όπου ο πληθυσμός σε πόλεις σαν το Monterey Park και το San Gabriel είναι σχεδόν κατά το ήμισυ κινέζοι ή κινεζοαμερικάνοι, η μόλυνση απ’ το κορονοϊό και τα ποσοστά νοσηλείας σε νοσοκομεία παραμένουν σχετικά χαμηλά.

Ο Patrick Petre, ceo του Ιατρικού Κέντρου Garfield στο Monterey Park, λέει ότι οι περιπτώσεις covid 19 στο νοσοκομείο του είναι σταθερά χαμηλές σε σχέση με άλλα νοσοκομεία του L.A. Ο πιο μεγάλος αριθμός ασθενών με covid 19 ήταν 40, τον Ιούλιο, όταν οι μολύνσεις είχαν κορυφωθεί σ’ όλη την κομητεία. Στις 18 Αυγούστου το νοσοκομείο είχε 15 ασθενείς και αυτός ο αριθμός μικραίνει κάθε μέρα σταθερά, σύμφωνα με τον John Zhuo, γενικό διευθυντή στο Garfield.

“Όταν άρχισε η κρίση του covid στις αρχές Μάρτη, περιμέναμε ένα κύμα, επειδή το Monterey Park είναι ολοφάνερα μια ασιατική κοινότητα μ’ ένα σωρό ανθρώπους που πηγαινοέρχονται στην Κίνα» είπε ο Petre στην αρχές Ιούνη. «Περιμέναμε τα χειρότερα. Και να που 3,5 μήνες μετά έχουμε μεν έναν αριθμό ασθενών από covid, αλλά ποτέ δεν είχαμε κάποιο κύμα»…

Λέτε στην αμερικανική κοιλάδα του San Gabriel να επιβλήθηκε ένα (προφανώς μυστικό, για να μην το μάθουν άλλοι) σινικό, απόλυτο, ολοκληρωτικό lockdown, σαν αυτό που ονειρεύονται οι εντόπιοι gonnabe δεσμοφύλακες; Λέτε να έχουν οι κινέζοι κάποιο μυστικό φάρμακο; Ή μήπως έχουν κάποιο φανερό που έχει απορριφθεί απ’ την δύση;

Χειμέρια τα πράγματα…

Καπιταλισμός εναντίον καπιταλισμού!…

Δευτέρα 23 Νοέμβρη. Εκείνο που επί μήνες, πριν τις αμερικανικές εκλογές, εμφανιζόταν σαν πόλωση μεταξύ των υποτελών, μετά την 3 Νοέμβρη εμφανίζεται σαν “η δύσκολη μετάβαση”. Επιφανειακά το ζήτημα παρουσιάζεται σαν καπρίτσιο του ψόφιου κουναβιού, που “δεν ξέρει να χάνει” – λες και πρόκειται για καυγά πιτσιρικάδων στην αλάνα για το αν η μπάλα πέρασε δεξιά, αριστερά ή πάνω απ’ την πέτρα-δοκάρι. Αλλά το ψόφιο κουνάβι, ακόμα και σαν πρόεδρος με ημερομηνία λήξης, έχει ισχυρές εξουσίες. Κι αν τα 70 εκατομύρια που τον ψήφισαν επιμένουν ότι δεν έχουν χάσει, η αριθμητική τους υστέρηση απέναντι στα 74 που ψήφισαν τον νυσταλέο Jo έχει πολύ μικρή σημασία· για όσο έχουν εξουσία, μέσω του ψόφιου κουναβιού και των κρατικών μηχανισμών που ακόμα μπορεί να ελέγξει.

Ας κάνουμε όμως ένα πείραμα σκέψης, μια υπόθεση εργασίας, για να δούμε το ζήτημα με διαφορετικό μάτι. Τι θα σήμαινε αν το ψόφιο κουνάβι και ο νυσταλέος Jo «εκπροσωπούν» διαφορετικά τμήματα του αμερικανικού κεφάλαιου τα οποία, εξαιτίας της καλπάζουσας παρακμής της αμερικανικής ηγεμονίας σε μεγάλο μέρος του πλανήτη (: διάβαζε ραγδαία άνοδος του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου και των συμμάχων του) είναι δύσκολο έως αδύνατο να βρουν αρκετά σημεία συμβιβασμού και αμοιβαίων υποχωρήσεων, ώστε να οφεληθούν και τα δύο; Τι θα σήμαινε αν δεν πρόκειται για σύγκρουση δύο ξεπεσμένων πολιτικών βιτρινών, ούτε καν ενός «συντηρητικού» και ενός «προοδευτικού» τμήματος της αμερικανικής κοινωνίας, αλλά για σύγκρουση ενδοκαπιταλιστική ΚΑΙ ενδο-κρατική;

Παρότι δεν έχουμε κάνει κάποια συστηματική μελέτη που να αποδείξει αυτή τη θέση (που διατυπώνουμε με ερωτηματικό), υπάρχουν αρκετά στοιχεία (και όχι μόνο απ’ τις ηπα) που δείχνουν ότι μια τέτοια σύγκρουση, μέσα στα σύνορα κάθε εθνικής ή/και οικονομικής επικράτειας είναι πραγματική· και μάλιστα οξύνεται ανάλογα με την (διεθνή) πίεση που αντιμετωπίζει κάθε πλευρά μέσα στις αλλαγές που προκαλούνται απ’ την καπιταλιστική αναδιάρθρωση.

Τί εκπροσωπούμε καλύτερα το ψόφιο κουνάβι; Οι πιο «εμπορικές» επιθετικές κινήσεις του, είτε εναντίον του Πεκίνου είτε εναντίον της ε.ε., ήταν οπωσδήποτε συνηγορίες στην αγροτική / κτηνοτροφική βιομηχανία και στην βιομηχανία σχιστολιθικού πετρελαίου των ηπα…. Δυο καπιταλιστικούς τομείς (τρόφιμα, ενέργεια) που βρίσκονται ήδη στη δίνη της (παγκόσμιας) καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης· δυο τομείς που (εκτιμάμε πως) επιδιώκουν την όσο μεγαλύτερη «παράταση ζωής» έτσι όπως ήταν χτες· δυο τομείς που προσπαθούν να συντηρηθούν…

Φυσικά το ψόφιο κουνάβι κτύπησε τα τύμπανα του πολέμου και για τις 5G τεχνολογίες επικοινωνιών· προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο για τις αμερικανικές επικοινωνιακές επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας, που έχουν μείνει αισθητά πίσω απ’ τις ασιατικές (όχι μόνο την Huawei αλλά και την Samsung…) Για όσο καιρό φαινόταν πιθανό ότι ο «πόλεμος με οικονομικά μέσα» μπορεί να αποδώσει σ’ αυτό το συγκεκριμένο καπιταλιστικό πεδίο, η silicon valley (εννοημένη σαν «συλλογικό high tech κεφάλαιο») ανεχόταν το ψόφιο κουνάβι. Απ’ την στιγμή που φάνηκε ότι αυτή η εκστρατεία αποτυγχάνει, η silicon valley πέρασε στη μεριά του νυσταλέου Jo· για τον οποίο δεν ξέρουμε τι μπορεί να κάνει για να σώσει την παρτίδα (εκτός από ολοκληρωτικό πόλεμο).

Το στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ηπα, επίσης, δεν πέρασε τις καλύτερες ημέρες του με το ψόφιο κουνάβι, παρά τις διαρκείς αυξήσεις προϋπολογισμών και παραγγελιών όπλων, και παρά την αποχώρησή του από διεθνείς συμφωνίες ελέγχου όπλων. Ένας ένοικος του άσπρου σπιτιού που επιμένει να τελειώσει διάφορες στρατιωτικές κατοχές και φαίνεται αδιάφορος για πολεμικές εκστρατείες, δεν είναι ένας πρόεδρος που θα διαφημίσει / προωθήσει έργω και λόγω τις «δουλειές» των big military. Δεν είναι ειρηνιστής, αλλά παραείναι real estater! Πώς να του εμπιστευτεί κανείς το γκουβέρνο ανάμεσα στο 2021 και το 2024, όπου θα γίνουν πράματα και θάματα; Για πόσο να τον κυνηγάει κανείς για να μην κάνει παρέα με τον κάθε Kim;

Μπορεί κάποιος να βρει τα αντίθετα απ’ την μεριά όχι του νυσταλέου Jo ειδικά, αλλά της «πολιτικής των δημοκρατικών» τόσο διαχρονικά όσο και απ’ την εποχή Obama και μετά. Δεν θα το κάνουμε εδώ…. Εκείνο που θέλουμε να υποδείξουμε είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο σε περιόδους ριζικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, και μάλιστα επιταχυνόμενης: υπάρχουν «αρκετοί που μένουν πίσω» καθώς «άλλοι εκτοξεύονται», κι αυτό δεν αφορά μόνο τις κοινωνίες και την κατάσταση των υπηκόων, αλλά και τμήματα, μερίδες του κεφάλαιου.

Αν και όταν εμφανιστούν τέτοιες ισχυρές αντιθέσεις μέσα στο Χ ή Ψ κράτος θεωρεί κανείς λογικό ότι μπορούν να λυθούν με εκλογές; Η περίπτωση της κλονιζόμενης πρώην μόνης υπερδύναμης μπορεί να είναι μια case study, για όχι εύκολες, γλυκανάλατες ή “antisocialμηντιακές” απαντήσεις…

… με κάμποσο covid…

Δευτέρα 23 Νοέμβρη. Μια αναλυτική, κριτική, εργατική προσέγγιση που δεν κοιτάει τον αφαλό της ούτε τρώει τα παραμύθια του πιο επιθετικού τμήματος του κεφάλαιου (σ’ όλο τον δυτικό κόσμο), εκείνου που ονομάζουμε βιο-πληφορορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα, στο βαθμό που θα αντιλαμβανόταν τέτοιες ενδο-καπιταλιστικές αντιπαλότητες – της – μετάβασης, θα καταλάβαινε σχετικά εύκολα το ποιούς (ανάμεσα στ’ αφεντικά) εξυπηρετούν τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα· ποιοί (απ’ τα αφεντικά) είναι που τα κάνουν, σε τελευταία ανάλυση! Και γιατί άλλα αφεντικά μπορεί να δυσανασχετούν ή και να αντιδρούν.

Δεν θα μπούμε τώρα σε υπόδειξη περιπτώσεων, τομέα – τομέα. Πρέπει όμως να θυμίσουμε ότι υπάρχουν τρεις μορφές “αξιοποίησης του κεφαλαίου”, διαφορετικών μορφών του κεφαλαίου· κι αυτές οι μορφές (στην πραγματικότητα τα αφεντικά πίσω τους) δεν είναι η πρώτη φορά στην καπιταλιστική ιστορία που έρχονται σε σύγκρουση. Οι μορφές είναι το κέρδος (που αφορά την πραγματοποίηση στην αγορά εμπορευμάτων της υπεραξίας που έχει αποσπαστεί στη διάρκεια της παραγωγής), ο τόκος (που αφορά το δόγμα “το χρήμα γεννάει χρήμα” μέσω, απλά, της γρήγορης κυκλοφορίας, οπότε εδώ περιλαμβάνονται οι τράπεζες και ο χρηματιστηριακός τζόγος) και η πρόσοδος (που στην κλασσική της μορφή ήταν η γεωπρόσοδος, η εκμετάλλευση δηλαδή είτε αγροτικών είτε αστικών γαιών, αλλά που στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα βρήκε επιπλέον εκδοχές, όπως για παράδειγμα ο μαζικός τουρισμός).

Είναι γνωστό (;) ότι τις προηγούμενες δεκαετίες της κρίσης / πιο αργής αναδιάρθρωσης, απ’ την δεκαετία του 1990 ως και σχεδόν τώρα, η μορφή–τόκος και η μορφή–πρόσοδοι επεκτάθηκαν δυσανάλογα μέσα στο καπιταλιστικό κύκλωμα, ειδικά του δυτικού καπιταλισμού… Εμφανίστηκαν σαν “διέξοδοι” κερδοφορίας, αλλά προκαλούσαν όλο και πιο έντονες αρρυθμίες / ανισορροπίες. Το γεγονός ότι απ’ το 2019 ήδη, δηλαδή “προ covid”, αναμενόταν (για το 2020…) μια πολύ σοβαρή «κρίση», χειρότερη από εκείνη του 2008/2009 μπορεί να διέφυγε της προσοχής των υπηκόων· αλλά στα υψηλά κλιμάκια διάφορων εξουσιών είχε γίνει κοινοτοπία. Ο κρίσιμος παράγοντας που έκανε “νομοτελειακή”, που θα γεννούσε υποχρεωτικά μια ακόμα χειρότερη «κρίση» ήταν γνωστός: η όλο και μεγαλύτερη αδυναμία της μορφής-κέρδος· που σημαίνει, με άλλα λόγια, το όλο και μεγαλύτερο «μπούκωμα» της αγοράς εμπορευμάτων (πραγμάτων και υπηρεσιών). Δεν ήταν / είναι απλά μια κλασσική “κρίση υπερπαραγωγής”. Αλλά, επιπλέον το ασυνείδητο μεν αλλά επίμονο φρενάρισμα, τα εμπόδια που έβαζε / βάζει στην καπιταλιστική αξιοποίηση α λα 4η βιομηχανική επανάσταση η απλή, καθημερινή ζωή των πρωτοκοσμικών υπηκόων! Οι συνήθειες, τα ήθη, οι πάγιες ρουτίνες! Αυτά που η νεοσύστατη (2018) αμερικανική “Επιτροπή Εθνικής Ασφάλειας για την Τεχνητή Νοημοσύνη” (NSCAI) ονόμασε “legacy systems”!… (Περισσότερα στο cyborg 18).

Ναι! Σ’ αυτήν την φάση το εμπόδιο της καπιταλιστικής συσσώρευσης, το φρένο της κερδο-φορίας δεν προερχόταν μόνο ή κυρίως απ’ την όποια εργατική αντίσταση (στα πεδία της παραγωγής) αλλά απ’ τις συνήθειες και την αργή εξέλιξη / προσαρμογή στο πεδίο της κοινωνικής αναπαραγωγής! Γι’ αυτό η διέξοδος ήταν / είναι το να μας “αλλάξουν τα φώτα”!!!

Είχαμε γράψει έγκαιρα, για παράδειγμα, το τι σήμαινε μια άλλη «πανδημία», του 2019, η επιδημία των αρνητικών επιτοκίων… Είχαμε γράψει, επίσης, για τον εκτινασσόμενο δανεισμό του αμερικανικού κράτους, για την μειούμενη κυκλοφορία του δολαρίου σαν διεθνούς μέσου συναλλαγών (και αποθεματοποίησης)· και άλλα, σκόρπια μεν, αλλά που συνέκλιναν στο ότι επίκειται μια ακόμα μεγαλύτερης έκτασης «καταστροφή κεφαλαίου». Ποιών μορφών κεφαλαίου; Αυτό δεν το ξέραμε με βεβαιότητα…

Ιστορικά αυτά τα προβλήματα «λύνονται» με έναν γενικευμένο πόλεμο… Στο παρελθόν «γενικευμένος πόλεμος» σήμαινε ότι συγκεκριμένοι βιομηχανικοί κλάδοι αναλάμβαναν το κουμάντο του καπιταλισμού σε κάθε κράτος συνολικά· σε βάρος άλλων καπιταλιστικών κλάδων, που είτε δεν είχαν «συνολικό σχέδιο» αναδιάρθρωσης, είτε περίσσευαν απ’ αυτήν…

Δεν τον έχουμε γλυτώσει αυτόν τον γενικευμένο πόλεμο· μπροστά μας είναι. Ενδιάμεσα όμως τα αφεντικά εκείνου που ονομάζουμε βιο-πληφορορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα της δύσης (στην ανατολή έχουν εδραιωθεί προ πολλού…) ετοιμάζονταν για το δικό τους πραξικόπημα: το να αναλάβουν (τα αφεντικά του και οι εκπροσωποί τους) το «τιμόνι» όχι απλά και μόνο των δυτικών (κρατικών) υπουργείων ή/και κάποιων επιπλέον μηχανισμών εξουσίας (π.χ. media) αλλά και των δυτικών κοινωνιών στο σύνολό τους! Ένα τέτοιο πραξικόπημα με σημαία την «υγεία» ήταν προβλέψιμο· είχαμε υποτιμήσει όμως την βία και την καταστροφικότητά της εκδοχής «υγειο-ασφάλεια» που αξιοποιεί αναβαθμίζοντάς την όλη την «αντιτρομοκρατική» κρατική εμπειρία, αυτήν από το 2001 και μετά… Είχαμε διαπιστώσει (σαν συμβούλιο για την εργατική αυτονομία) αναλυτικά / θεωρητικά από το φθινόπωρο του 2019 ότι αυτά τα δύο, η «υγεία» και η «ασφάλεια» θα είναι οι βασιλικοί δρόμοι για την βίαιη επιτάχυνση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στη δύση (με «παράδειγμα προς μίμηση την κίνα»)· είχαμε βεβαιωθεί επίσης ότι το «στρατηγικό πλεονέκτημα» (για τα δυτικά αφεντικά) αυτών των δύο δρόμων είναι ότι σ’ αυτούς είναι που κατ’ εξοχήν μπορεί να αξιοποιηθεί η μηχανική του μαζικού φόβου – αλλά δεν είχαμε φανταστεί την σύνθεσή τους…

Τουλάχιστον δεν αιφνιδιαστήκαμε από τον σκληρό πυρήνα των καπιταλιστικών εξελίξεων. Γι’ αυτό, απ’ την αρχή, γράψαμε (και συνεχίζουμε) για πραξικοπήματα! Η τυπική, νομική διάσταση του πράγματος (το κουρέλιασμα των δυτικών αστικών συνταγμάτων αλλά και νομοθεσίων όπως η GDPR…) ήταν βέβαια ορατή σαν απόδειξη. Αλλά για την ασταμάτητη μηχανή τα πραξικοπήματα ήταν και είναι η έκφραση της πολιτικής οικονομίας της καπιταλιστικής «μετάβασης». Προσοχή: πολιτικής οικονομίας… Δεν είναι ούτε ολίσθημα, ούτε “λάθος” αυτά τα πραξικοπήματα, κι ούτε θα μπορούσαν να είναι. Πρόκειται η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να κρατηθούν, όσο μπορούν, οι δυτικοί καπιταλισμοί πάνω απ’ το νερό, ώστε να αναμετρηθούν με όσο το δυνατόν καλύτερους όρους, με τους ανατολικούς…

Αν το θέλετε: είναι εκείνο το είδος των πραξικοπημάτων που γίνονται για να επιταχυνθούν (και) οι πολεμικές προετοιμασίες…

Προβοκατόρικες καινοτομίες 1

Παρασκευή 20 Νοέμβρη. Μεταφράζουμε με μια μικρή ελευθερία απόδοσης έναν όρο που αγνοούσαμε (ευχαριστούμε τον Τ. για την υπόδειξη και τις σχετικές παραπομπές) αλλά θα μπορούσε, συμπληρωματικά και με νόημα, να συμβάλει στην κατανόηση της εποχής· και της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας. (Οι caradinieri που είναι – κατά τη γνώμη τους – «αντικαπιταλιστές» ασφαλώς θα ενθουσιαστούν και θα προσπαθήσουν να μας σφίξουν το χέρι· αντί για τον λαιμό, όπως θέλουν ως τώρα…). Ο όρος είναι disruptive innovation. Κυριολεκτικά σημαίνει «ταραχοποιός καινοτομία». Πιο αναλυτικά:

Στην θεωρία επιχειρήσεων μια ταραχοποιός καινοτομία είναι μια καινοτομία που δημιουργεί μια καινούργια αγορά και ένα καινούργιο δίκτυο αξίας και, τελικά, διακόπτει μια υπάρχουσα αγορά και ένα υπάρχον δίκτυο αξίας, εκτοπίζοντας καθιερωμένες φίρμες που είναι ηγετικές στηναγορά, εμπορεύματα και συμμαχίες. Ο όρος διαμορφώθηκε και αναλύθηκε αρχικά απ’ τον αμερικάνο ακαδημαϊκό Clayton M. Christenesen και τους συνεργάτες του απ’ το 1995 και μετά, και θεωρήθηκε η πιο επιδραστική επιχειρηματική ιδέα στις αρχές του 21ου αιώνα. Οι Lingfei Wu, Dashun Wang και James A. Evans γενίκευσαν αυτόν τον όρο για να εντοπίσουν ταραχοποιές επιστημονικές και τεχνολογικές προόδους παίρνοντας υλικό από περισσότερες από 65 εκατομύρια ανακοινώσεις, πατέντες και εφαρμογές software την περίοδο απ’ το 1954 ως το 2014. Η δουλειά τους έγινε κεντρικό θέμα στην έκδοση του Nature τον Φλεβάρη του 2018 και επιλέχτηκε ανάμεσα στις 100 περισσότερες συζητημένες απόψεις το 2019….

Αν δεν ήξερε κάποιος την ορολογία, γνώρισε όμως το περιεχόμενό της, θα έπρεπε να κοντοσταθεί. Πρόκειται για καπιταλισμό χωρίς αμφιβολία· όμως είναι οποιοσδήποτε καπιταλισμός; Όχι. Θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να παρατηρήσει κάποιος ότι πρόκειται για καπιταλιστικές κινήσεις σε περιόδους Αλλαγής Παραδείγματος, μετάβασης… Θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να θυμηθεί έναν άλλο «εντυπωσιακό όρο», σχετικά παλιό, του Σουμπέτερ: δημιουργική καταστροφή. Ο όρος «δημιουργική καταστροφή» δεν εφευρέθηκε για να περιγράψει τον «κατακλυσμό του Νώε» και την άνθηση της φύσης μετά το ουράνιο τόξο! Αναφέρεται στην καταστροφή κεφαλαίου (συμπεριλαμβανομένων της καταστροφής επιχειρήσεων, εργασίας, ζωών, ηθών, εθίμων, συνηθειών) και την δημιουργία νέου κεφαλαίου (επιχειρήσεων, εργασίας, είδους κοινωνικότητας, κλπ). Συνεπώς οι προβοκατόρικες καινοτομίες που έγιναν αξιολάτρευτες μεταξύ των «καινοτόμων επιχειρηματιών» των αρχών του 21ου αιώνα είναι, πιθανότατα, απλά μια επικαιροποίηση της δημιουργικής καταστροφής σα γενικού χαρακτηριστικού του καπιταλιστικού κόσμου.

Ωραία… Θαυμάσια… Εξαιρετικά… Ο καπιταλισμός δεν τελειώνει αν με μερικές γενικές απαγορεύσεις (έτσι λέμε, μια αυθαίρετη ιδέα…) επιταχυνθεί η «καταστροφή» (μέσα ή έξω από εισαγωγικά) κάποιων ειδών καπιταλιστικών επιχειρήσεων ενόσω άλλα είδη ακόμα περισσότερο καπιταλιστικών επιχειρήσεων ανθίσουν πέρα ακόμα κι απ’ την φαντασία των ceo τους… (Το κεφάλαιο με την μορφή του χρήματος μεταφέρεται εύκολα από παρηκμασμένους σε ακμαίους τομείς κερδοφορίας, αλλά αυτό κρατείστε το σαν μυστικό! Κυρίως μην το πείτε σε «αριστερούς»!!!) Δεν τελειώνει ούτε καν αν μεγάλα τμήματα της εργατικής δύναμης / εργατικής τάξης πεταχτούν στα όρια ή και έξω απ’ την «αγορά εργασίας» και αρχίσουν να συντηρούνται με κάποιου είδους «χαρτζιλίκια» από την πατερναλιστική μορφή – κράτος (και πάλι αυθαίρετη η σκέψη μας, «καμμία σχέση με την πραγματικότητα»…). Αυτή η μαζική έκπτωση της τάξης μας μόνο λάδι για τα γρανάζια της μετάβασης είναι· και στοιχίζει ελάχιστα, εκτός αν η εργατική τάξη είναι ήδη έτοιμη (οργανωτικά και πολιτικά) για την αξιοποίηση μιας τέτοιας «ταραχοποιού κρίσης», και κάνει την έφοδό της…

Ως εδώ αυτά φαίνονται «θεωρίες». Ας προχωρήσουμε με λίγο απ’ αυτό το είδος ακόμα. Στα τέλη του 2018 ο σοβαρός, όχι mainstream αλλά γνωστός εκδοτικός οίκος Routledge κυκλοφόρησε ένα βιβλίο / τόμο (460 σελίδων) με τίτλο Routledge Handbook on the Politics of Global Health. Στα ελληνικά: Εγχειρίδιο του Routledge για τις πολιτικές στην παγκόσμια υγεία. Εξαιρετικό εγχείρημα, που μακάρι να το ξέραμε (και να το είχαμε διαβάσει) νωρίτερα – το να διδασκόταν στα λύκεια θα ήταν ίσως απαραίτητο αλλά τρέχα γύρευε πια! Φαίνεται πάντως ότι το 2018, το 2017, το 2016, το 2015, υπήρχε κάποιο σοβαρό και φλέγον θέμα με την υγεία σε κλίμακα πλανήτη· και όχι, βέβαια, το να μην ζούμε για να μην πεθάνουμε (η συνταγή της τρέχουσας τρομοεκστρατείας). Τα 40 κείμενα (δεκάδων συγγραφέων) αυτής της συλλογής δεν έχουν σχέση με τις πορδές των antisocial media (αλλά αυτές οι πορδές είναι που διαμορφώνουν την «κοινωνική συνείδηση»!!) Αντιγράφουμε από την επίσημη παρουσίαση της έκδοσης, μήπως έστω κάποιοι τίτλοι κτυπήσουν κανά κεφάλι (και συνέλθει):

Αυτός ο τόμος κάνει κριτική αξιολόγηση του πως έχει αναπτυχθεί η παγκόσμια βιομηχανία της υγείας και του πως τα συμφέροντα διαφορετικών οικονομικών και πολιτικών παραγόντων διαμορφώνουν το πλαίσιο ενός θεσμικού περιβάλλοντος που αλλάζει ραγδαία. Περιλαμβάνοντας τις απόψεις κορυφαίων συγγραφέων απ’ όλο τον κόσμο, οι 8 τομείς του Εγχειριδίου ερευνούν:

– Τις κρίσιμες προοπτικές της παγκόσμιας υγείας

– Την παγκοσμιοποίηση, τον νεοφιλελευθερισμό και τα συστήματα υγείας

– Τις αλλαγές στην παγκόσμια διαχείριση της υγείας

– Το ρόλο της ανάπτυξης και τις πολιτικές της παγκόσμιας υγείας

– Την άνοδο, την πτώση και την βιωσιμότηα των προγραμμάτων παγκόσμιας υγείας

– Τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, τις εμπορικές σχέσεις και την παγκόσμια υγεία

– Τις ανθρωπιστικές έκτακτες ανάγκες και τις πολιτικές παγκόσμιας υγείας

– Τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνική δικαιοσύνη και την παγκόσμια υγεία.

Παρότι λίγα δείχνουν αυτοί οι τίτλοι, οπωσδήποτε υποδεικνύουν κατηγορηματικά κάτι που ο μικροαστισμός θα προτιμούσε να αγνοεί: το “είμαι καλά” και το “δεν είμαι καλά” περιλαμβάνεται σε υπολογισμούς (και σε διαχειρίσεις) εντελώς άλλης κλίμακας απ’ το μικρο-Εγώ και το μικρο-Εμείς…

Σε κάθε περίπτωση αυτά ήταν έκδοση του Δεκέμβρη του 2018… Κι όσοι δεν το έχουν καταλάβει ήδη διαβάζοντας την περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή τους τελευταίους μήνες δεν θα το καταλάβουν ούτε τώρα: η υγιεινιστική τρομο-καταιγίδα, έχοντας ήδη μαζέψει τους αποτυχημένους κεραυνούς του 2005 / 2006 (“γρίπη των πτηνών”) και του 20009 / 2010 (“γρίπη των χοίρων”) το 2018 συγκέντρωνε τις δυνάμεις της στον ορίζοντα.

Δεν γίνεται αναδιάρθρωση χωρίς κρίσεις!

Προβοκατόρικες καινοτομίες 2

Παρασκευή 20 Νοέμβρη. Το 19ο κεφάλαιο του πιο πάνω τόμου, γραμμένο απ’ τον Jacob Levish (που έχει ασχοληθεί, μεταξύ άλλων, με τον ιμπεριαλισμό της υγείας…) έχει τίτλο: Διαταράσσοντας την Παγκόσμια υγεία: Το ίδρυμα Gates και η μπίζνα των εμβολίων.

Ευτυχώς αυτό είχε δημοσιευτεί απ’ τον εκδοτικό οίκο Routledge στα τέλη του 2018, οπότε γλύτωσε απ’ την κατηγορία της «συνωμοσιολογίας»… Δυστυχώς που δεν το έχουμε διαβάσει. Να ωστόσο μια μικρή παράγραφος:

…Το concept της ταραχοποιού καινοτομίας μπήκε στην θεωρία του management στα τέλη της δεκαετίας του 1990 σε μια στιγμή που το παγκόσμιο κεφάλαιο, απελευθερωμένο μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, ξεκίνησε να διαλύσει τα παλιά μονοπώλια με σκοπό να ανοίξει χώρο για την δημιουργία καινούργιων. Αυτός ο όρος είναι κολακευτικός για τους επιχειρηματίες, επειδή υπαινίσσεται την ύπαρξη θεωρίας, αλλά στην πραγματικότητα περιγράφει μια διαδικασία τόσο παλιά όσο ο καπιταλισμός ο ίδιος: την λίγο πολύ ανελέητη αναδιάρθρωση των κάθε φορά υπάρχοντων συστημάτων και κανόνων για να δημιουργηθεί χώρος για ακόμα πιο κερδοφόρους αντικαταστάτες.

Αρχικά συνδεδεμένο με start-ups υψηλής τεχνολογίας, το concept έγινε κεντρικό στην επιχειρηματική ιδεολογία και τώρα εφαρμόζεται στις νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» σε κάθε τομέα: μειώσεις εργαζόμενων που έγιναν εφικτές απ’ την αυτοματοποίηση και το ψηφιακό outsourcing, μέτρα εναντίον των συνδικάτων που έχουν στόχο την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων σχολείων, ενίσχυση της αγοράς των ιδιωτικών ασφαλιστικών υγείας, κλπ. Καινούργιοι φιλάνθρωποι τείνουν με φυσικό τρόπο να εφαρμόζουν τέτοιου είδους επιχειρηματικές πρακτικές στις αγαθοεργές δράσεις τους· συνεπώς η «διαταραχή» έχει γίνει μοτό και καθοδηγητική αρχή στο πεδίο της φιλανθρωπίας. Για τον Bill Gates, που έγινε το πλουσιότερο ανθρώπινο ον στον κόσμο μέσω αξιοσημείωτα μονοπωλιακών επιχειρηματικών πρακτικών, το πεδίο της δημόσιας υγείας προσέφερε ένα παγκόσμιο εργαστήριο για ακόμα περισσότερους πειραματισμούς στις ταραχοποιές στρατηγικές…

Εδώ είμαστε! Όχι με τον κυρ Βασίλη πάνω στον σβέρκο μας – τον θεωρούμε έναν (αποτυχημένο αν και πάντα ζάμπλουτο!) «εκπρόσωπο τύπου» μερικών απ’ τις πιο επιθετικές αμερικανο-αγγλικές καπιταλιστικές «συμμαχίες». Εδώ είμαστε με την disruptive innovation σαν μεθοδευμένη “κρίση υγείας”! Και, στη συνέχεια, σαν φόβους, παράλυση, μαζικές φυλακίσεις, μαζική κατάρρευση της υγείας (που πρόκειται να σωθεί…): πώληση λιανική, πάρε κόσμε!

Σ’ αυτήν την κλίμακα των (καπιταλιστικών) πραγμάτων μόνο οι εντελώς αγράμματοι και λειτουργικά αναλφάβητοι caradinieri (ή και «ειδικοί») θα διατύπωναν (τραυλίζοντας, ως συνήθως) αντιρρήσεις. Την καπιταλιστική εξέλιξη μπορούν οι επιτήδειοι λακέδες της να προσπαθήσουν να την κουκουλώσουν· δεν μπορούν όμως να την παρουσιάσουν σαν εκστρατεία αρετής!

Όμως αλλού είναι το ριζικό πολιτικό πρόβλημα της εποχής, το έδαφος στο οποίο πατάνε τα αφεντικά: στο πως η μικροκλίμακα αυτών των υπερφίαλων Εγώ που έσπειραν 4 γεμάτες δεκαετίες (δυο γενιές τουλάχιστον!) νεοφιλελευθερισμού μπορεί να αποδεχθεί (και, στη συνέχεια, να αναλύσει) ή όχι το γεγονός ότι υπάγεται σε κινήσεις και έργα μεγάλης έως πολύ μεγάλης κλίμακας (απ’ την μεριά των αφεντικών). Τέτοιας κλίμακας που μόνο η οργάνωση (και άρα ο σοβαρός μετριασμός των Εγω-ισμών) μπορεί να σηκώσει αποτελεσματικά το ανθρώπινο μπόι.

Όσο το «είμαι καλά» ή/και το «δεν είμαι καλά» απωθεί το γεγονός ότι είναι πια η βιομηχανία της υγείας (με όλα της τα εξαρτήματα) και όχι η αυτ-επίγνωση που ορίζει την «αρρώστια»· και ότι σ’ αυτή τη διαδικασία η “ενσωματωμένη επιστήμη” είναι τόσο “επιστήμη” όσο “δημοσιογράφοι” ήταν εκείνοι που είχαν ενσωματωθεί στον αμερικανικό στρατό κατοχής στο αφγανιστάν και στο ιράκ, τόσο θα καταρρέει κάτω απ’ τι βάρος των φόβων… Κι αυτής της πολιτικής α-νοησίας που λανσάρεται σαν «κοινή λογική».

(φωτογραφία: Κανονικά αυτός που κάνει σερφ είναι ο καρχαρίας…)