Tag: αναδιάρθρωση

Θάνατοι από απελπισία (πάνω απ’ όλα η υγεία!)

Παρασκευή 5 Φλεβάρη. Ο όρος “θάνατοι από απελπισία” είναι εφεύρεση των αμερικάνων οικονομολόγων Anne Case και Angus Deaton το 2015, και αφορά εκείνα τα κοινωνικά υποκείμενα που «τα παρατάνε» (σε ότι αφορά την ζωή τους) και είτε αυτοκτονούν, είτε πεθαίνουν από drugs, είτε αυτοκαταστρέφονται λόγω αλκοολισμού. Η έρευνά τους τότε αφορούσε την μεσήλικη λευκή αμερικανική εργατική τάξη – την οποίας ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό βούλιαζε / βουλιάζει στην μοιρολατρική απελπισία με ξεκάθαρη σωματική και ψυχοσυναισθηματική καταρράκωση….

Τα παρακάτω είναι απόσπασματα από ένα χθεσινό άρθρο με τίτλο Η επιδημία της απελπισίας θα κυνηγάει την Αμερική πολύ μετά τον covid της Lynn Parramore (στο site naked capitalism):

… Πριν την πανδημία η κοινωνιολόγος Shannon Monnat του πανεπιστημίου Syracuse της Ν. Υόρκης μελετούσε τους θάνατους από απελπισία που οφείλονταν σε υπερβολική δόση ναρκωτικών, ειδικά εκείνων που συνδέονται με την μάστιγα των οπιοειδών. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι παρότι οι Big Pharma συμπεριφέρθηκαν ελεεινά προωθώντας φάρμακα για τα οποία ήξεραν ότι προκαλούν εξάρτηση, τα οπιοειδή δεν θα έριχναν ολόκληρες κοινότητες στην παγίδα του θανάτου αν δεν είχε μεγαλώσει το χάσμα ανάμεσα στους έχοντες και τους μη έχοντες. Οι κρατικές πολιτικές είχαν επίδραση στην θνητότητα με το να μπλοκάρουν την πρόσβαση σε ιατρική φροντίδα και με την αποτυχία τους να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή και ασφαλή εργασία. Η ανισότητα σκοτώνει τους ανθρώπους.

Η έρευνά της, εστιασμένη στους λευκούς (την κοινωνική ομάδα με τα μεγαλύτερα ποσοστά θανάτων από drugs τις δύο τελευταίες δεκαετίες, μετά απ’ τους ινδιάνους της αμερικής), έδειξε μια τροχιά ανθρώπων που πεθαίνουν σαν τις μύγες τόσο στις πόλεις όσο και στις παρηκμασμένες επαρχιακές κοινότητες που στηρίζονταν σε δουλειές σε εργοστάσια και ορυχεία, δουλειές που χάνονται, καθώς και σε χαμηλόμισθες, περισσότερο αβέβαιες δουλειές στην βιομηχανία του τριτογενούς. Βρήκε ότι η μιζέρια σ’ αυτά τα μέρη δεν ήταν ένα απλό γεγονός. Έγινε έντονη από πολιτικούς που αρνήθηκαν να αντιμετωπίσουν την ανεργία ή την έλλειψη ιατρικής φροντίδας ή κάποιων συστημάτων κοινωνικής προστασίας. Όταν τα εμπορεύματα των φαρμακευτικών έφτασαν σ’ όλες αυτές τις περιοχές οι πληθυσμοί είχαν ήδη καταστραφεί και ήταν ευάλωτοι στην εκμετάλλευση. Η Monnat παρατήρησε ότι κοινότητες με μεγαλύτερη οικονομική σταθερότητα, ισχυρό σύστημα κοινωνικής προστασίας και δουλειές καλής ποιότητας έχουν λιγότερους νεκρούς από οπιοειδή…

Τα κέντρα ελέγχου ασθενειών (CDC) έχουν αναφέρει ήδη αύξηση των θανάτων από overdose στις ηπα στην διάρκεια της κρίσης του covid-19, με τα συνθετικά ναρκωτικά να είναι ο κύριος υπαίτιος. Η Monnat σημειώνει ότι η αιτία αυτής της αύξησης δεν είναι ακόμα σαφής. Ενώ η απομόνωση και η μοναξιά εξαιτίας των lockdown θα πρέπει να έχει παίξει οπωσδήποτε ρόλο, υπογραμμίζει επίσης την μείωση της δυνατότητας των τοξικο-εξαρτημένων να έχουν κάποια άμεση ιατρική φροντίδα και να ενταχθούν σε προγράμματα αποτοξίνωσης, τις προκλήσεις της τηλε-ιατρικής και τις αλλαγές στα πρωτόκολλα αντιμετώπισης τέτοιων περιστατικών.

Η Monnat σημειώνει επίσης ότι «η εφοδιαστική αλυσίδα των drugs, ακριβώς όπως η εφοδιαστική αλυσίδα του χαρτιού υγείας, διακόπηκε σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας του covid-19, προκαλώντας περισσότερο χάος». Για παράδειγμα το «γραφείο ναρκωτικών και εγκλήματος» του οηε αναφέρει μια πτώση στη διεθνή παραγωγή ηρωΐνης και διαταραχές στην διανομή της εξαιτίας παραγόντων όπως η μείωση των αεροπορικών δρομολογίων και οι αυξημένοι συνοριακοί έλεγχοι. Αυτό άνοιξε ακόμα μεγαλύτερο περιθώριο στις πιάτσες για το fentanyl, ένα συνθετικό οπιοειδές παυσίπονο, που είναι 50 ως 100 φορές πιο ισχυρό απ’ την μορφίνη. Οι έμποροι ναρκωτικών γουστάρουν το fentanyl επειδή είναι φτηνό στη μεταφορά του: μια μικρή ποσότητα προκαλεί ένα δυνατό «φτιάξιμο».

Η Monnat παρατηρεί ότι το fentanyl ήταν ήδη πολύ μεγάλο πρόβλημα πριν την πανδημία, και υπεύθυνο για την μεγάλη αύξηση των θανάτων από οverdose τα τρία προηγούμενα χρόνια. Τώρα αυτή η φονική ουσία είναι ακόμα πιο κυρίαρχη, συχνά ανακατεμένη με άλλα drugs, και κυκλοφορεί πια όχι μόνο στα νταραβέρια που πριν είχαν να κάνουν με ηρωΐνη, αλλά και στις πιάτσες της κοκαΐνης και των μεθαμφεταμινών. Μερικοί θάνατοι από overdose μπορεί να προκαλούνται επειδή οι χρήστες δεν ξέρουν τι ακριβώς παίρνουν. «Το fentanyl κυκλοφορεί όλο και περισσότερο σε μορφή χαπιού» λέει η Monnat «κι έτσι ο κόσμος νομίζει ότι αγοράζει oxy(codin) στο δρόμο αλλά στην πραγματικότητα αγοράζει ένα χάπι fentanyl»…

… Η Monnat τονίζει ότι οι θάνατοι από απελπισία δεν συμβαίνουν ομοιόμορφα σε όλες τις κοινωνικές ομάδες, αλλά απ’ το 1990 το overdose από drugs είναι η μόνη αιτία θανάτου που αυξάνει σταθερά σε όλες τις ηλικιακές ομάδες, τις φυλές, τις εθνικότητες και τα φύλα… Οι θάνατοι από ναρκωτικά πριν την πανδημία έτειναν να συγκεντρώνονται κυρίως σε περιοχές με βιομηχανικούς εργάτες ή ορυχεία αλλά η Monnat είδε ότι οι περιοχές που εξαρτιώνται απ’ τον τουρισμό και την παροχή υπηρεσιών έγιναν κι αυτές ευάλωτες το 2020…

Τα πιο πάνω θα μπορούσαν να έχουν τίτλο «η κατάσταση της εργατικής τάξης στις ηπα». Ωστόσο το ότι «η ανισότητα σκοτώνει τους ανθρώπους» δεν αφορά μόνο τον αμερικανικό καπιταλισμό. Η βίαιη αναδιάρθρωση που επιχειρείται σ’ όλες τις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες με σημαία τον covid και την δήθεν «προστασία της δημόσιας υγείας» είναι νοσογόνα και φονική, όπως έχει συμβεί σε κάθε άλλη παρόμοια κατάσταση στο παρελθόν – ακόμα κι αν τώρα οι θάνατοι αποδίδονται … στον covid. Οξύνει τις ανισότητες (τι άλλο θα έκανε;) και το κάνει όχι μόνο με ορατούς αλλά και αόρατους τρόπους. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία αφροαμερικάνοι πρεζάκηδες, για παράδειγμα, συνηθισμένοι επί χρόνια σε μια ορισμένη δόση, πεθαίνουν τώρα απ’ το fentanyl αφού «η τροφοδοσία σε ηρωΐνη έχει διαταραχτεί». Θα πρέπει να θεωρηθούν μάλλον σαν παράπλευρες απώλειες του κηρυγμένου πολέμου, τις οποίες (απώλειες) κανένας δεν πρόκειται να μνημονεύσει.

Αλλά, εξαρχής, εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ήταν τόσο ταξική και τοξική ώστε ήταν μόνο η ξετσιπωσιά των υπερασπιστών της που χάρη στο δημαγωγικό carpet bombing την σέρβιρε σαν “πανανθρώπινη, διαταξική φροντίδα». Έτσι ώστε σήμερα είναι κοινότοπο να ακούσει κανείς «ειδικούς» απολογητές της τρομοεκστρατείας να λένε στα σοβαρά, στο ελλαδιστάν: Ναι… έχουν αυξηθεί πολύ τα ψυχολογικά προβλήματα… Οι τάσεις αυτοκτονίας στους εφήβους έχουν διπλασιαστεί ή τριπλασιαστεί… Η χρήση διάφορων drugs και ψυχοφαρμάκων επίσης έχει εκτιναχτεί… Αλλά τι να κάνουμε; Πάνω απ’ όλα η υγεία (;;;!!!!)

Έτσι ακριβώς…

Οι μεγάλοι παρανοϊκοί

Πέμπτη 4 Φλεβάρη. Ο κυρ Βασίλης, ο Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων, παίζει με τα “στρατιωτάκια” του· ενόσω (τι άλλο;) αναγγέλει την καταστροφή του κόσμου – και την σωτηρία του. Επιπλέον μιλάει για mRNA πλατφόρμες, πράγμα που θα μας αναγκάσει (σαν αυτόνομους εργάτες) να τον στείλουμε πακέτο σ’ όλους όσους έπεσαν μικροί στο βαρέλι και μας κατηγορούν για ψευδολόγους και «ψεκά».

Πολλοί βλέπουν στα λεγόμενά του την «παγκόσμια διακυβέρνηση» κι άλλα τέτοια δακρύβρεχτα…. Πάσχουν από ασυγχώρητη επιπολαιότητα!!! Εδώ και αιώνες όλοι οι διάσημοι, πλούσιοι, “επώνυμοι” παρανοϊκοί εμφανίζονται σαν «σωτήρες του κόσμου»! Αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν «θεούς» και είναι αδύνατο να πεισθούν πως δεν είναι. Ούτε αυτοί ούτε οι οπαδοί τους… Δεν το έχετε μάθει;

Συνεπώς οι διακηρύξεις του κυρ Βασίλη ανήκουν στο είδος παθολογικό άγριο παραλήρημα. Ο τύπος αυτός, σαν εκπρόσωπος μιας καλής παρτίδας «γενικού καπιταλισμού», παραληρεί το καπιταλιστικό μεγαλείο· στο βαθμό (και μόνον σ’ αυτό το βαθμό) που αποφέρει κέρδη στους συγκεκριμένους μετόχους. Είναι ένα μεγαλείο «παγκόσμιο», «πανγήινο», «πανγαλαξιακό», «πανσυμπαντικό», και ό,τι άλλο…

Είναι παρανοϊκός όπως εκείνο που εκπροσωπεί!! Όποιος ζει πραγματικά σ’ αυτόν τον κόσμο (κι όχι σ’ ένα καβούκι) το καταλαβαίνει αμέσως.

Αν όχι… κρίμα!

Gamestop

Παρασκευή 29 Γενάρη. Οι λεγόμενοι «σορτάκηδες» είναι ένα είδος αγέλης ύαινας που ζει στα χρηματιστήρια. Βγάζουν λεφτά, πολλά λεφτά, ποσά με πολλά μηδενικά ποντάροντας (κυριολεκτικά), για παράδειγμα, στο ότι οι μετοχές της Χ ή της Ψ εταιρείας θα κατρακυλήσουν ως ένα συγκεκριμένο σημείο σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Φροντίζουν και οι ίδιοι γι’ αυτό με τις κατάλληλες «οικονομικές ειδήσεις» για τα χάλια αυτής της Χ ή της Ψ εταιρείας.

Αλλά τις τελευταίες ημέρες έγινε στο αμερικανικό χρηματιστήριο κάτι πρωτοφανές. Κάποιοι «μικροεπενδυτές» (πολλοί όμως) διάλεξαν μια εταιρεία σε μετριο-χάλια κατάσταση, την εταιρεία video gaming gamestop, για την οποία οι «μεγάλοι σορτάκηδες» είχαν ποντάρει πολλά (για να κερδίσουν πολλαπλάσια) ότι θα βουλιάξει μαζί με την μετοχή της… και άρχισαν να αγοράζουν επιθετικά αυτή τη μετοχή… ανεβάζοντάς την… Οι «μεγάλοι σορτάκηδες» είχαν ποντάρει ότι απ’ τα 10 δολάρια η μετοχή της gamestop θα πέσει σε λίγες ημέρες στα 5. Αλλά η μεγάλη αγέλη των «μικροεπενδυτών» ανέβασε την μετοχή απ’ τα 10 σχεδόν στα 300 δολάρια!

Αν κάποιος στοιχηματίσει ότι η μετοχή θα πέσει κι αυτή ανέβει θα χάσει πολλά, ανάλογα με την άνοδο. Φαίνεται ότι οι «μικροεπενδυτές» είχαν στόχο ένα τουλάχιστον συγκεκριμένο hedge fund, το Melvin Capital, το οποίο εξαιτίας αυτής της ξαφνικής και ορμητικής ανόδου της gamestop (είχε ποντάρει στο αντίθετο) έχασε σε ελάχιστες ημέρες πάνω από 2 δις δολάρια – φτάνοντας στα όρια της χρεωκοπίας!

Θα ήταν κάπως ζόρικο να εξηγήσουμε πως ακριβώς επιτέθηκαν αυτοί οι θεωρούμενοι «ερασιτέχνες επενδυτές» στα μεγάλα πεπόνια. Το ενδιαφέρον είναι ότι προκλήθηκε πανικός χωρίς προηγούμενο στο χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης, με πολιτικές και τεχνολογικές προεκτάσεις. Πλατφόρμες ψηφιακής μεσολάβησης χρηματιστηριακών αγορών και πωλήσεων «κατέβασαν τους διακόπτες» τους για να σταματήσουν την επίθεση των «ερασιτεχνών» και να προστατέψουν τους «επαγγελματίες»· στη συνέχεια η «αριστερά των δημοκρατικών» πολιτικοποίησε το ζήτημα σαν δίκαιη επίθεση των φτωχών (επενδυτών) εναντίον των πλούσιων· φήμες άρχισαν να κυκλοφορούν ότι οι «φτωχοί» (επενδυτές) ήταν απλά η βιτρίνα κάποιων πλούσιων που είχαν ανοικτούς λογαριασμούς με κάποια hedge funds· κι άλλοι, πιο “κοινωνιολόγοι”, διέβλεψαν την ανερχόμενη “δύναμη των μαζών” (μέσω ψηφιακών επικοινωνιών και συντονισμού) ενάντια στους κυριλέ τζογαδόρους. Ευτυχώς δεν μίλησε κανείς (ακόμα) για την “επανάσταση του Γενάρη”, για “μπολσεβίκους επενδυτές” και για “επίθεση στα χειμερινά ανάκτορα”!…

Το περιστατικό αυτό θα ξεχαστεί γρήγορα: η gamestop έχει όντως τα χάλια της, και η τεχνητή αύξηση της τιμής της δεν πρόκειται να αντέξει. Επίσης δεν πρόκειται για το «κίνημα occupy wall street».

Στο τέλος ίσως υποδειχθεί ρωσικός ή/και κινέζικος δάκτυλος. Μπορεί και παλάμη ολόκληρη, απ’ την Τεχεράνη ή το Καράκας. Γιατί όχι;

Μην ανησυχείτε!

Τετάρτη 27 Γενάρη. Ο καπιταλισμός θα διορθώσει τον καπιταλισμό!! Και το μέλλον (του) θα είναι λαμπρό!

Αυτό υπόσχεται ένας οργανισμός απ’ τους αρμόδιους – ή, πιο σωστά, απ’ αυτούς που αναδύθηκαν μέσα απ’ την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία σαν ένα κράμα «προφήτη» και «σωτήρα»… Το φετεινό «Davos» που οργανώνει, όπως, πάντα το «παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ», αφιερώνεται … στην προπαγάνδα! Είναι, ίσως, μια έμμεση παραδοχή ότι το carpet bombing του 2020 δεν πέτυχε όσα ήλπιζαν τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Συνεπώς το σύνθημα / τίτλος «built trust» του φετεινού «Davos» μπορεί (και πρέπει) να μεταφραστεί σαν πως θα εμπλουτίσουμε τους εκβιασμούς μας με «θετικά» μηνύματα… Για την «συνεργασία των πολλών», για «αυτο-περιορισμό του καπιταλισμού των (συμφερόντων των) μετόχων», «περιορισμό των ανισοτήτων», «συνεργασία των ιδιωτικών επιχειρήσεων με τα κράτη (και το ανάποδο)» – πασπαλισμένα με αρκετή σωτηρία της υγείας και της φύσης… Ωωωω! Υπέροχος θα είναι ο “θαυμαστός καινούργιος κόσμος”!!!

Τι θα έπρεπε να διακρίνουμε «πίσω απ’ τις γραμμές» απ’ αυτόν τον σπαραξικάρδιο ανθρωπισμό του δυτικού κεφάλαιου; Πιθανότατα την ανησυχία των αφεντικών του για το πως θα εξελιχθούν οι άμορφες, πολυσυλλεκτικές και μαζικές αντιδράσεις που έχει προκαλέσει η «προέλαση του τρόμου» στις δυτικές μητροπόλεις.

Ενόσω οι διαδηλώσεις κατά των απαγορεύσεων και της επιτήρησης γίνονται πιο βίαιες, η γνωστή ανθρωπιστική οργάνωση oxfam δημοσιοποίησε μια έκθεση για τις κρατικές / καπιταλιστικές «επιτυχίες» του 2020 σ’ εκείνες τις περιοχές του κόσμου που έχουν υποστεί την πιο βίαιη επίθεση όχι του τσαχπίνη αλλά …. της αντιμετωπισής του! Η έκθεση της oxfam με τίτλο «ο ιός της ανισότητας» (the inequality virus) δημοσιοποιήθηκε την ίδια μέρα με το «άνοιγμα» του (με ψηφιακή μεσολάβηση) «συνεδρίου του Davos 2021». Συνεπώς είναι υποχρεωτικό για την εργατική κριτική μας να συνδέσουμε τις «διαγνώσεις» της πρώτης με τις «διακηρύξεις» του δεύτερου.

Ιδού λοιπόν τα ευρήματα της oxfam:

– Η ύφεση τελείωσε για τους πιο πλούσιους. Οι δέκα πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη αύξησαν τον πλούτο τους συνολικά κατά 500 δισεκατομύρια δολάρια στη διάρκεια της πανδημίας… Την ίδια περίοδο εκατοντάδες εκατομμύρια μισθωτών είναι είτε προσωρινά είτε μόνιμα άνεργοι…

– Οι γυναίκες κτυπήθηκαν περισσότερο…

– Η ανισότητα στοιχίζει ζωές. Οι βραζιλιάνοι αφρικανικής καταγωγής είναι κατά 40% πιθανότερο να πεθάνουν εξαιτίας του covid σε σχέση με τους λευκούς. Σχεδόν 22.000 αφροαμερικάνοι και λατίνοι στις ηπα θα είχαν ζήσει αν είχαν το ίδιο ποσοστό θνητότητας με τους λευκούς. Οι μολύνσεις και η θνησιμότητα είναι μεγαλύτερη στις φτωχότερες περιοχές κρατών όπως η ινδία, η γαλλία και η ισπανία. Στις πιο φτωχές περιοχές της αγγλίας η θνησιμότητα είναι διπλάσια σε σχέση με εκείνη των πλουσιότερων…

– Η μεγαλύτερη οικονομική δικαιοσύνη είναι κλειδί για την γρήγορη οικονομική ανάκαμψη απ’ τον covid…

Άξιο προσοχής: στα παραδείγματα της μεθοδευμένης ταξικής / εργατικής καταστροφής περιλαμβάνονται η γαλλία, η αγγλία, η ισπανία, οι ηπα… και όχι, για παράδειγμα, η ακτή του ελεφαντοστού ή η νότια κορέα…

Τόσοι έξυπνοι και «επαναστάτες» οι caradinieri απέτυχαν να καταλάβουν το βασικό: ότι τα lock-down που τόσο αγάπησαν ήταν/είναι (στην πραγματικότητα, απ’ την πρώτη στιγμή) lock-out που επιβλήθηκαν απ’ τα πιο δυναμικά τμήματα του δυτικού κεφάλαιου, εκείνα που έχουμε ονομάσει βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα. Αν είχαν καταλάβει (ή αν είχαν κρατήσει τα πληκτρολόγιά τους σιωπηλά…) μπορεί να μην άλλαζε θεαματικά ο ρους της ιστορίας· σίγουρα, ωστόσο, η σύγχιση θα ήταν πολύ μικρότερη.

Τώρα το σχεδιαζόμενο προπαγανδιστικό ανακάτεμα της τρομοεκστρατείας με διάφορες «ελπιδοεκστρατείες» θα σπρώξει το μαχαίρι της σύγχισης ακόμα πιο βαθιά. Τα δυτικά αφεντικά ξέρουν καλά τι θέλουν. Ο κρατικο-επιχειρηματικο-τεχνολογικός πατερναλισμός θα προσπαθήσει να επεκταθεί πέρα απ’ το πεδίο «του στρατού της σωτηρίας» μέσω γενετικής μηχανικής και data φυλακίσεων και μαζί μ’ αυτό, σε μοντέλα αναδιοργάνωσης της εκμετάλλευσης της εργασίας (συμπεριλαμβανόμενου του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος»), της κατανάλωσης, της καθημερινής ζωής.

Όσοι Β.Α./Ε.Κ. νόμισαν ότι είδαν τον (δυτικό…) καπιταλισμό να αυτοκαταστρέφεται εξαιτίας του υποτιθέμενου «φονιά» ας καθησυχαστούν. Είναι καλά στην υγεία του – με μεγαλύτερους και πιο κοφτερούς κυνόδοντες.

Και τους στέλνει τα χαιρετίσματά του…

Θεωρία παρκαρίσματος

Κυριακή 24 Γενάρη. Σ’ όλον τον αναπτυγμένο καπιταλιστικά δυτικό κόσμο η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι parking ανέργων!… Πώς παρκάρουν οι γάλλοι, οι ισπανοί, οι άγγλοι, οι γερμανοί ή οι έλληνες στους δημόσιους χώρους; Ε ανάλογη είναι η «τάξη» ή η «αταξία» και στα ιδρύματά τους… Έχουν χωροφύλακες με αυτόματα στο κέντρο της πόλης στο Βερολίνο ή στη Βαρσοβία; Όχι – στην Αθήνα έχουμε όμως (και στο Κάιρο…) Η ιδέα ότι με σφυρί, πολύ σφυρί, ακόμα περισσότερο σφυρί θα προκύψει «τάξη μέσα στο χάος» μόνο σφυροκέφαλους πείθει… Αλλά εφαρμόζεται.

Πριν σχεδόν 14 χρόνια, σ’ έναν 80σέλιδο οδηγό επιβίωσης στην εκπαιδευτική κρίση ξεκινούσαμε έτσι:

Προσέξτε τα πιο κάτω αποσπάσματα:

Α) … Οι 130 συγγραφείς που εστάλησαν σε 71 Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα έμειναν έκπληκτοι από την κλίμακα του προβληματος που αντιμετώπισαν. Ανακάλυψαν ότι οι περισσότεροι … φοιτητές στερούνται της βασικής ικανότητας να εκφραστούν γραπτώς… Οι ατομικές περιγραφές των συγγραφέων / ερευνητών μοιάζουν με ρεπορτάζ από ένα «πολεμικό μέτωπο», όπου οι φοιτητές αγωνίζονται να επιβιώσουν χωρίς βασικά εφόδια και εκπαίδευση… Η ανικανότητα γραφής, αποτέλεσμα της έλλειψης σχετικής προετοιμασίας και πρακτικής εξάσκησης, πλήττει την αυτοπεποίθηση των νέων και οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο άρνησης και στασιμότητας… Δεν ξέρουν από πού ν’ αρχίσουν, πώς να οργανώσουν το υλικό τους ή να διατυπώσουν μια σειρά σκέψεων με συνοχή. Υποφέρουν από «λεκτική ένδεια και συντακτική χρεωκοπία»… Τα προβλήματα αυτά φαίνεται να αφορούν μια μεγάλη γκάμα φοιτητών, ανεξαρτήτως δυνατοτήτων, ακαδημαϊκών στόχων ή επιστημονικού αντικειμένου… Η ανεπάρκειά τους αυτή γίνεται οδυνηρά αισθητή στον επαγγελματικό στίβο, τον οποίο έμαθαν να πιστεύουν ότι θα κατακτήσουν μόλις πάρουν το δίπλωμά τους…

Β) Παραδόξως η τύχη του πανεπιστημίου δε φαίνεται να ανησυχεί κανέναν… Είμαστε πεπεισμένοι ότι το τριτοβάθμιο εκπαιδευτικό σύστημα υπάρχει η πιθανότητα να διασωθεί μόνον αν κατορθώσουμε να μετατρέψουμε ένα άθροισμα εγωϊστικών και ανταγωνιστικών εκπαιδευτικών σχεδίων σε ένα ορθολογικό συλλογικό σχέδιο προς όφελος του συστήματος παιδείας. Έργο μεταστροφής – ή κινητοποίησης – το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό για να εγκαταλειφθεί σε κάποιο υπουργείο, ακόμα κι αν έχει τα φώτα διάφορων επιτροπών και συμβούλων, και το οποίο, για νa επιτύχει, προϋποθέτει ότι όλοι οι ενδιαφερόμενοι (μαθητές ή φοιτητές, γονείς μαθητών, καθηγητές όλων των βαθμίδων και όλων των κλάδων) κατανοούν ότι η αξία όλων όσων θα αποκτήσουν από το εκπαιδευτικό σύστημα, πτυχία, ικανότητες, γνώσεις κ.α., εξαρτάται από την αξία αυτού του εκπαιδευτικού συστήματος… Τίποτε δε θα ήταν πιο επικίνδυνο για τους πολίτες μιας χώρας από το να πιστεύουν ότι έχουν εκπαιδευτικό σύστημα όταν στην πραγματικότητα το μόνο που έχουν είναι ορισμένα είδη «εθνικών εργαστηρίων» που ανταμείβουν με κάποια χωρίς αντίκρισμα σχολικά παλιόχαρτα μαθητές δήθεν απασχολημένους σε εικονικές μαθήσεις.

Σε ποιές χώρες γίνονται τέτοιες παρατηρήσεις, γεμάτες απγοήτευση και θρήνο;… Θα μείνετε με την έκπληξη μαθαίνοντας πως το πρώτο απόσπασμα αφορά τα περίφημα βρετανικά πανεπιστήμια (από ρεπορτάζ που αναδημοσιεύτηκε στην εφ. «ελευθεροτυπία» στις 1/7/2006) και το δεύτερο αφορά τα περίφημα γαλλικά πανεπιστήμια (από μεγάλη έκθεση με τίτλο «επείγουσες διαγνώσεις και θεραπείες για ένα πανεπιστήμιο σε κατάσταση κινδύνου» ομάδας γάλλων πανεπιστημιακών, εκδ. στα ελληνικά Πατάκης»)…

Είτε επειδή δεν ψάχνουν «προβλήματα δημόσιας τάξης» παντού σ’ αυτά τα πολιτισμένα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, είτε επειδή ξέρουν να χρησιμοποιήσουν κι άλλα εργαλεία εκτός από σφυρί, μπορούν να δουν βασικά προβλήματα (εντός ή εκτός εισαγωγικών) με κάπως τιμιότερο τρόπο. (Σίγουρα μπορούσαν να το κάνουν στις αρχές του 21ου αιώνα).

Δεν πρέπει να έχει βελτιωθεί κάτι ούτε κι εκεί – μάλλον έχουν επιδεινωθεί οι καταστάσεις. Πτυχία, φυσικά, δίνονται· και πτυχιούχοι βγαίνουν απ’ τις μηχανές μαζικά. Όταν όμως το φλερτ (και) σ’ αυτές τις ηλικίες γίνεται μέσω tinder (ένα “πολιτισμικό” παράδειγμα είναι αυτό) είναι απίθανο ότι η ανθρωπο-φοβία θα οδηγήσει τις μάζες των ειδικευμένων ή μισο-ειδικευμένων σε κάτι διαφορετικό απ’ το να υιοθετήσουν κι αυτοί / αυτές, κάποια στιγμή, την εξουσία του σφυριού.

Είναι μάταιο, το ξέρουμε, αλλά σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι τις γνωσιολογικές και μεθοδολογικές ανάγκες και επιθυμίες της η σύγχρονη εργατική τάξη μπορεί να τις υπηρετήσει μόνο η ίδια· ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φτιάξει δικά της σχολεία, ολοδικά της εκπαιδευτικά συστήματα. Τα επίσημα, όταν δεν είναι ξένα είναι αλλοτριωτικά.

Οι χωροφύλακες-στα-ιδρύματα είναι ένα θέμα· αλλά, επίσης, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η μετατόπιση προς την πειθαρχική διαχείριση των πληθυσμών (και όχι μόνο των φοιτητών), όχι παντού με το ίδιο τέμπο, είναι σαφής επιλογή των αφεντικών. Διαφορές από μέρος σε μέρος υπάρχουν και θα υπάρχουν, για διάφορους λόγους. Αλλά «είναι γραμμένη στον τοίχο» – δεν την βλέπετε;

Πράγμα που έχει διάφορες συνέπειες και προεκτάσεις.

(φωτογραφία: Ριζική επίλυση προβλημάτων…)

Το άρωμα του μιλιταρισμού

Παρασκευή 8 Γενάρη. Το να χαρακτηρίσουμε τους ψοφιοκουναβικούς σαν αυτό που είναι (λευκοί, κοκκινόσβερκοι, ακροδεξιοί / φασίστες) είναι εύκολο. Μπορούμε να το κάνουμε δέκα, εκατό, χίλιες φορές. Δεν είναι βέβαια ακριβές (μεγάλοι αριθμοί λατονοαμερικάνων μεταναστών αλλά και αφροαμερικάνων ψήφισαν ψόφιο κουνάβι στις πρόσφατες εκλογές….), αλλά προς στιγμήν μπορούμε να το αφήσουμε σαν χωριστό ζήτημα. Τα δύσκολα ερωτήματα βρίσκονται αλλού. Όπως, για παράδειγμα, σ’ αυτό: ποια είναι η σχέση της (βίαιης) μετάβασης στην 4η βιομηχανική επανάσταση, άρα και των αναδιαρθρώσεων σ’ όλη την διαστρωμάτωση των (δυτικών) καπιταλιστικών κοινωνιών, με την επιτάχυνση της μικροαστικής έντασης έως βίας, που είναι «φυσιολογικά» (από ιστορική άποψη) ακροδεξιά;

Η ευκολία με την οποία μια ορισμένη μάλλον χυδαία «αντιφασιστική προσέγγιση» προσωποποιεί την «ριζοσπαστικοποίηση» του μικροαστικού συντηρητισμού, είναι επικίνδυνη. Εκεί «φταίει το ψόφιο κουνάβι»… Αλλού «φταίει η Λεπέν»… Κ.ο.κ. Το ψόφιο κουνάβι (και κάθε παρόμοιο…) είναι σύμπτωμα της εσωτερικής κρίσης / αναδιάρθρωσης (των δυσκολιών της δεύτερης) στις δυτικές κοινωνίες· όχι αιτία της. Όπως εξίσου σύμπτωμα είναι ο νυσταλέος Jo, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, ο Borduk στο Λονδίνο, ο Orban και άλλοι…

Η καπιταλιστική συσσώρευση, με την πιο «ρευστή και ευέλικτη» μορφή (του χρήματος) είναι αποδεδειγμένα βασικός όρος για τέτοιου είδους ριζικές μεταβάσεις, τέτοιες γενικές Αλλαγές καπιταλιστικού Παραδείγματος. Επί δεκαετίες τα ίδια τα αφεντικά και οι μετρήσεις τους διαλαλούν ότι «οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι» – με πιο πρόσφατη επίδειξη την χρονιά του τσαχπίνη και μέσω της αξιοποίησής του. Τα ίδια τα αφεντικά επίσης επί χρόνια μιλούν για την «αναταραχή» που προξενεί αυτή η διαδικασία μετάβασης / συσσώρευσης / πόλωσης σ’ εκείνο που αποκαλούν «μεσαίες τάξεις», ένας ευφημισμός για τους μικροαστούς, ψάχνοντας για την κατάλληλη μορφή της “τάξης μέσα στο χάος”… (Τις εργατικές τάξεις τις θεωρούν δεδομένα ηττημένες / υποταγμένες, κυρίως στον μικροαστισμό τους). Πώς είναι επιτρεπτό, μετά απ’ αυτά, να προσωποποιούνται τέτοιες εξελίξεις, που έχουν προβλεφτεί (για να μην πούμε ότι μεθοδεύονται), ε;

Και πως είναι δυνατόν να αποσυσχετίζεται η «οχλοκρατία» απ’ την θεσμική αναδιάρθρωση που βρίσκεται σε εξέλιξη σχεδόν στο σύνολο των δυτικών ολιγαρχικών καθεστώτων; Αν το πρώτο είναι σύμπτωμα γιατί το δεύτερο δεν είναι η κυοφορούμενη «θεραπεία»;

Όταν «κουβεντιαζόταν» στο αμέρικα, εδώ και εβδομάδες, το τι θα συμβεί στις 6 Γενάρη (αν δεν το ξέρετε: κουβεντιαζόταν!) η γνώμη ορισμένων ήταν ότι: το ψόφιο κουνάβι θα σπρώξει τους οπαδούς του σε «έκνομες ενέργειες» ώστε στη συνέχεια να κηρύξει «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», να καλέσει τον στρατό να επιβάλει την τάξη, και να ακυρώσει την εκλογή του νυσταλέου Jo!… Άλλοι πάλι έλεγαν ότι αν σκοπεύει κάτι τέτοιο θα αποτύχει, επειδή ο στρατός δεν θα υπακούσει. Δέκα πρώην αμερικάνοι υπ.αμ. πρόλαβαν να στείλουν «ανοικτή επιστολή» στο ψόφιο κουνάβι, «να μην τολμήσει»…

Το ζήτημα δεν είναι, απλά, ότι το «σχέδιο» του ψόφιου κουναβιού (αν όντως υπήρχε τέτοιο…) δεν προχώρησε. Αλλά το ότι η κήρυξη «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» έχει γίνει πια «φυσιολογική», ένα εύλογο ενδεχόμενο, κάτι απαραίτητο και αποδεκτό, απ’ την στιγμή που νομιμοποιήθηκε (και μάλιστα επ’ αόριστο) με πρόσχημα τον τσαχπίνη!

Υπάρχουν, λοιπόν, δύο τρόποι, δύο διαδρομές εννόησης των πραγμάτων. Στην πρώτη ρίχνει κανείς τις κατάρες του στο φασισταριό (σωστό), ρίχνει τις κατάρες του το ψόφιο κουνάβι (κοινότοπο), και ύστερα μπορεί να απολαύσει την (ρηχή) πολιτική του ορθότητα χαζεύοντας. Στην δεύτερη διαπιστώνει ότι η διαδικασία της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης παράγει (ή οξύνει) τις εσωτερικές κοινωνικές εντάσεις χωρίς να υπάρχει οργανωμένη εργατική τάξη με τους δικούς της προσανατολισμούς και σχέδιο· ό,τι, κατά συνέπεια, η κήρυξη «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» είναι στο οπλοστάσιο των αφεντικών, όχι απέναντι στην εργατική / κομμουνιστική απειλή / προοπτική (όπως στις δεκαετίες του 1920 και του 1930 – τραγικό λάθος τέτοιες συγκρίσεις!) αλλά σαν μέθοδος γενικής πειθάρχησης του «κοινωνικού σώματος» κατά την διάρκεια των αλλαγών στο μοντέλο διακυβέρνησης / κράτος· συνεπώς το τι θα χρησιμοποιηθεί σαν «δικαιολόγηση» υπέρ αυτής της κήρυξης, το αν δηλαδή θα είναι οι φασίστες ψοφιοκουναβικοί ή άλλοι, οι τζιχαντιστές, το black life matters, ένας ιός, ο καιρός, οι ηλιακές εκρήξεις ή η παχυσαρκία είναι δευτερεύον ζήτημα· έτσι ώστε να συμπεράνει ότι από εργατική σκοπιά ο πόλεμος (θα έπρεπε να) είναι σύνθετος και πολυμέτωπος! Κομμουνιστικός (αν μας επιτρέπετε η λέξη) αλλά σε ένα σαφώς ανώτερο επίπεδο πολιτικής συνθετότητας και οργανωτικής ακρίβειας…

Περίεργα τα λέμε, ε;

Ή «περίεργα» γίνονται;

Παρασκευή 8 Γενάρη. Ένας αμερικάνος επιχειρηματίας, ονόματι Mark Zuckenberg (το αφεντικό των δυτικών antisocial media και των περιεχομένων τους), αποφάσισε χτες ότι το ψόφιο κουνάβι είναι σκοτωμένο φίδι για τα επιχειρηματικά του κέρδη. Επί 4 χρόνια τα αλλοπρόσαλλα τιτιβίσματα του ψόφιου κουναβιού και οι σχετικές αντεγκλήσεις τροφοδότησαν την επισκεψιμότητα του λογαριασμού του, άρα τα κέρδη του επιχειρηματία. Αλλά (είπε χτες το αφεντικό) «αρκετά»! Και «…αποφασίσαμε να επεκτείνουμε την απαγόρευση των λογαριασμών του στο facebook και στο instagram για τουλάχιστον τις δύο επόμενες εβδομάδες, μέχρι να ολοκληρωθεί η ειρηνική παράδοση της εξουσίας… Η προτεραιότητα για όλη τη χώρα πρέπει να είναι το πως θα διασφαλίσει ότι οι 13 ημέρες που απομένουν θα περάσουν ήσυχα και σύμφωνα με τους καθιερωμένους δημοκρατικούς κανόνες».

Η καρδιά πολλών θα αγαλιάσει: ο Zuckenberg μπαίνει κι αυτός στο hall of fame του αντιφασισμού!.. Ή, έστω, των ατσάλινων υποστηρικτών της δημοκρατίας!! Είναι έτσι; Ναι, έτσι νομίζετε…

Αλλά όχι – προφανώς όχι! Ο Zuckenberg είναι εξέχον μέλος της τεχνο-ολιγαρχίας, και τα επιχειρηματικά του συμφέροντα είναι η κερδοφορία των επιχειρήσεών του μέσα απ’ τον έλεγχο των επικοινωνιών (και όχι μόνο) και το εμπόριο των data. Η εν είδει διαγγέλματος σταυροφορία του για την δημοκρατία είναι το ίδιο βρώμικη όσο και η σταυροφορία του ψόφιου κουναβιού για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή και στον Ειρηνικό· το ίδιο βρώμικη όσο οι παλιότερες και νέωτερες μορφές εξουσίας στο σύνολό τους. Προφανώς το ψόφιο κουνάβι είναι φασιστόμουτρο (και, τυπικά, ακόμα πρόεδρος της αμερικανικής παρακμής)· αλλά το ίδιο φασιστόμουτρο είναι και ο Zuckenberg, σ’ ένα «ανώτερο επίπεδο», και χωρίς καν να χρειάζεται να εκλέγεται… Διακηρύσσει ότι «για το κοινό καλό» αποφασίζει ποιος θα χρησιμοποιεί τα αντικοινωνικά εμπορεύματά του και ποιός όχι, όπως ένας άλλος της ίδιας κλάσης, ο κυρ Βασίλης ο Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων, πάλι «για το κοινό καλό» αποφασίζει τι είναι και τι δεν είναι φάρμακο. Είναι (και σκοπεύουν να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο τις θέσεις τους) τα αφεντικά του «κοινού καλού»! Ποιός χαζεύει ακόμα τον «Μπλεκ – μέσα – στο – Καπιτώλιο» ενώ έχει ξεσπάσει η θύελλα;

O Snowden κατάλαβε αμέσως περί τίνος πρόκειται. Έγραψε χτες: Το facebook φιμώνει τον πρόεδρο των ηπα. Για το καλύτερο ή το χειρότερο, αυτό θα πρέπει να μείνει στη ιστορία σαν ένα σημείο καμπής στην μάχη για τον έλεγχο πάνω στον ψηφιακό λόγο.

Πράγματι πρόκειται για μάχη, αλλά με τον ίδιο στόχο. Ποιός θα έχει την εξουσία; Η μορφή κράτος μόνη της, ή η μορφή κράτος σε σ.δ.ι.τ. με τους «ευγενείς» επιχειρηματίες; Για να το πούμε σχηματικά: τι ευθύνες θα αναλαμβάνει το σύμπλεγμα και τι η μορφή-κράτος; Πώς θα μοιραστεί η τράπουλα;

Ή δεν χρειάζεται καν μοιρασιά;

3 – Ο παλιός είναι αλλιώς!

Παρασκευή 8 Γενάρη. Ο Μαρξ δεν θα μπορούσε σε καμμία περίπτωση να φανταστεί πόσο κοινότοπο θα γινόταν το επίθετο «έξυπνος» σαν χαρακτηρισμός μηχανών: έξυπνα τηλέφωνα, έξυπνες (ψηφιακές) «οικιακές βοηθοί», έξυπνα αυτοκίνητα, ακόμα ακόμα και έξυπνα «εμβόλια» – ένας κόσμος μαγικός! Ένας κόσμος στον οποίο «επιτέλους!» (από καπιταλιστική άποψη) μεγάλα τμήματα της (ανθρώπινης) διανοητικής εργασίας μηχανοποιούνται με εντυπωσιακό τρόπο· έτσι ώστε να μπορεί να αλλάξει δυναμικά και ριζικά, για άλλη μια φορά, ο τεχνικός καταμερισμός (εκμετάλλευσης) της εργασίας… Όχι, απλά, η πόλωση / διαστρωμάτωση ανάμεσα σε «χειρωνακτική» και σε «διανοητική» εργασία, αλλά η πόλωση / διαστρωμάτωση στο εσωτερικό αυτής της τελευταίας, σε διάφορα επίπεδα «διανοητικής» μεν αλλά «ανειδίκευτης» (άρα φτηνής) εργασίας ρουτινιάρικων χειρισμών … των «έξυπνων» μηχανών….

Όχι, ο Μαρξ δεν είχε τόση φαντασία. Είχε όμως ικανοποιητική κριτική διαύγεια. Κι έτσι το 1848 έγραψε και υπέγραψε (μαζί με τον Έγκελς) κι αυτήν την φράση: … Με ποιόν τρόπο ξεπερνά η μπουρζουαζία τις κρίσεις; Απ’ τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά ένα σωρό παραγωγικές δυνάμεις και απ’ την άλλη με το να κατακτά νέες αγορές και να εκμεταλλεύεται πιο εντατικά, πιο πλατιά όλες τις παλιές αγορές…

Ο Κάρολος δεν είχε δει ούτε μισό αισθητήρα στη ζωή του· και αγνοούσε ότι το γενετικό υλικό των κυττάρων μπορεί να «τροποποιηθεί» κατά βούληση… Δεν προέβλεψε καν ότι η μπουρζουαζία θα εξαφανιστεί / αντικατασταθεί από ένα καινούργιο είδος αφεντικών. Εκατονεβδομήντα χρόνια μετά, εκείνοι που ζουν μέσα σε αισθητήρες (αισθητήρες παντού προσεχώς!) είδαν την σχετικά αναίμακτη (κατ’ αρχήν) καταστροφή ενός σωρού παραγωγικών δυνάμεων δίπλα τους και αναφώνησαν «αααα! το κράτος είναι αντικαπιταλιστικό!»… (πράγμα που δεν είχαν σκεφτεί όταν έπεφταν πρωτοκοσμικές βόμβες στο αφγανιστάν και στο ιράκ…). Έζησαν (και ζουν) την καταστροφή της δικής τους παραγωγικής δυνάμης αναφωνόντας «ζήτω η κατ’ οίκον φυλάκιση!»…. Ζουν την μετατροπή των κυττάρων τους σε κρίκους της high tech (φαρμακευτικής προς το παρόν…) βιομηχανίας και αναφωνούν «όλοι γερά να εμβολιαστούμε – μην λείψει κανείς – είναι επαναστατικό καθήκον»! Δεν τους περνάει ούτε σαν ελάχιστη υποψία απ’ το μυαλό πως τα κύτταρα τους είναι μια νέα αγορά που κατακτιέται…

God bless them!!!

(συνεχίζεται)

Μια πρόωρη άνοιξη στο Πεκίνο

Πέμπτη 7 Γενάρη. Οι εκπρόσωποι του κινέζικου καθεστώτος συχνά ειρωνεύονταν την δυτική δημοκρατία, σαν εκείνο το καθεστώς όπου «τυχοδιώκτες πολιτικοί αναθέτουν σε άσχετους ψηφοφόρους την ευθύνη να παίρνουν αποφάσεις για σοβαρά ζητήματα έχοντας σαν μόνο ενδιαφέρον τις καρέκλες τους». Τώρα έχουν υπεράφθονο υλικό για να πείσουν ακόμα και τους πιο αυστηρούς επικριτές του μονοκομματικού καθεστώτος ότι η «δημοκρατία» έτσι όπως την όρισε ο πιο επιθετικός υποστηρικτής της (η Ουάσιγκτον) είναι τοξικό είδος. Όταν ο νυσταλέος Jo, σαν πρόεδρος πια, αρχίσει την προσπάθεια αναστήλωσης της αμερικανικής “γοητείας” στον πλανήτη βάζοντας σαν βασικό κριτήριο των συμμαχιών του την “δημοκρατία”, κι όταν προσπαθήσει να υλοποιήσει το σχέδιο για έναν εναλλακτικό οηε, ένα κλαμπ αποκλειστικά για “δημοκρατικά καθεστώτα”, δεν θα είναι λίγα εκείνα τα αφεντικά άλλων μη εκλεκτών κρατών που θα μουρμουρίσουν ή θα φωνάξουν “δεν κοιτάτε τα χάλια σας καλύτερα;” Κι όλα αυτά εν μέσω μιας υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας για να μείνουν οι αμερικανικές φαρμακο-μαφίες στον αφρό της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, που (άλλη απόδειξη παρακμής!) δαγκώνει τις ηπα και τους στενούς συμμάχους της δεκάδες φορές περισσότερο απ’ ότι ολόκληρη την αφρική ή το μεγαλύτερο μέρος της ασίας…

Αλλά στο Πεκίνο δεν ασχολούνται μόνο με την αμερικανική παρακμή. Έχουν κι άλλες δουλειές. Τα νούμερα είναι με την μεριά τους. Ήδη οι κινεζικές επιχειρήσεις (στη συντριπτική πλειοψηφία τους κρατικές…) πέρασαν σε αριθμό τις αμερικανικές στη λίστα του fortune με τις 500 μεγαλύτερες του καπιταλιστικού πλανήτη: 129 (οι 10 ταϊβανέζικες, αλλά πόσο καιρό ακόμα η ταϊβάν θα παριστάνει το ανεξάρτητο κράτος;) έναντι 121…

Δύσκολοι καιροί για λευκούς πρίγκηπες…

2 – Οι «υπάνθρωποι Άλλοι» (δηλαδή εμείς κι εσείς)

Πέμπτη 7 Γενάρη. Αν η προσοχή είχε στραφεί όχι στον ψευτοαστραφτερό κόσμο μιας χούφτας νέων λέξεων αλλά σ’ όσα προσπάθησαν (και σε ικανό βαθμό κατάφεραν) να κρύψουν, τότε θα είχε προσεχτεί κι αυτό: όσο αυξάνει η μηχανοποίηση στον καπιταλισμό τόσο αυξάνει αυτό που ο «παλιός» κυρ Κάρολος ονόμασε «οργανική σύνθεση κεφαλαίου», η αναλογία δηλαδή του κόστους των μηχανών και του κόστους της ζωντανής εργασίας μέσα σε κάθε κύκλο καπιταλιστικής παραγωγής. Κι όσο αυξάνει αυτή η «οργανική σύνθεση» (δηλαδή το μερίδιο των μηχανών, του «παγίου κεφαλαίου») τόσο γίνεται πιο έντονο ζήτημα η απόσπαση της υπεραξίας… η οποία (παρότι δεν αρέσει να λέγεται κάτι τέτοιο) γίνεται ΜΟΝΟ απ’ την ζωντανή εργασία… Κι όσο περισσότερο συμβαίνει αυτό το τελευταίο, τόσο συστηματικότερα απλώνονται οι μορφές υποτίμησης της εργασίας· αλλά και εκείνες οι άλλες, οι μορφές απόσπασης απόλυτης υπεραξίας: τα ατελείωτα ωράρια (ας πούμε).

Κι αν είχαν γίνει, λοιπόν, όλα αυτά αντί για τις μικροαστικές φυγές προς τις Εγωϊκές φαντασιώσεις, τότε θα είχε διατυπωθεί (και θα είχε απαντηθεί) το στρατηγικής σημασίας ερώτημα πώς και γιατί επανεμφανίστηκε η δουλεία, η «γυμνή ζωή» πριν την εντοπίσει ο Agaben, μέσα στον αναπτυγμένο καπιταλιστικά δυτικό κόσμο; Θα είχε διατυπωθεί (και θα είχε απαντηθεί) έγκαιρα κι αυτό το στρατηγικής σημασίας ερώτημα: τι ρόλο παίζει η μαζική, βίαιη και συστηματική υποτίμηση των μεταναστών εργατών / εργατριών για την «τεχνολογική αναβάθμιση» του καπιταλισμού στις αρχές του 21ου αιώνα; Και τότε – αλλά μόνον τότε! – θα είχε γίνει σαφής ο οργανικός ρόλος του πρωτοκοσμικού κοινωνικού νεο-νεο-φασισμού για την ομαλή εξέλιξη της 3ης και τώρα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης!…

«Αν…» Αν είχαν γίνει αυτά έγκαιρα, τότε οι ηλίθιοι και οι antisocial media κομπογιανίτες του 2020 θα ήταν λιγότεροι· κι όσοι είχαν απομείνει θα μιλούσαν για το στοίχημα ή για τα κουτσομπολιά των “επωνύμων” όπως τους ταριάζει, αντί να διαδίδουν όσα δηλητηριώδη έχουν καταφέρει να διαδώσουν τους τελευταίους μήνες.

A big “if’…

(συνεχίζεται)