Δευτέρα 24 Μάρτη (01.34) >> Ο James O’ Brien, του βρετανικού καναλιού LBC, πριν 10 ημέρες είχε κάτι αξιόλογο να πει για το αμερικανικό πρωτοκλασάτο πανεπιστήμιο Columbia και την λογοκρισία:
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.
Δευτέρα 10 Φλεβάρη (01.08)>> Θα είναι ανόητη (και δυστυχώς εύκολη) σπατάλη χρόνου αν στη μέση μιας όλο και εντονότερης παγκόσμιας καπιταλιστικής δίνης δώσουμε ιδιαίτερη σημασία στα καραγκιοζιλίκια μιας πολιτικής βιτρίνας που μεταξύ άλλων πάσχει από σοβαρή αδυναμία έκφρασης (το περιορισμένο λεξιλόγιο; οι νεανικές καταχρήσεις;) – ακόμα κι αν εδρεύει στο άσπρο σπίτι, ακόμα κι αν υπογράφει βασιλικά διατάγματα σαν πολυβόλο. Αντίθετα, λόγω της θέσης της, πρέπει «να την βάλουμε στη θέση της» μέσα στην τρέχουσα Ιστορία. (Στο κάτω κάτω έχει και hillbill διάδοχο που είναι πολύ πιο σοβαρός).
Πριν 33 χρόνια (Φλεβάρης του 1992), με την Ουάσιγκτον νικήτρια στον 3ο παγκόσμιο πόλεμο (τον επονομαζόμενο «ψυχρό»), ένας τύπος που τότε ήταν ακόμα άγνωστος εκτός ηπα αλλά υπηρετούσε ήδη ως υφυπουργός άμυνας, ονόματι Paul Wolfowitz (Βόλφοβιτς, σκληροπυρηνικός νεοσυντηρητικός), παρουσίασε το βασικό περίγραμμα του «δόγματος» που θα εξασφάλιζε την (αιώνια!) ηγεμονία των ηπα∙ δόγμα που ακολουθήθηκε με ευλαβική συνέπεια ως και τον πρόσφατο πόλεμο στο ουκρανικό πεδίο μάχης, επί 32+ χρόνια, από όλες μα όλες τις διοικήσεις στην Ουάσιγκτον:
Ο πρώτος στόχος μας είναι να εμποδίσουμε την επανεμφάνιση ενός καινούργιου ανταγωνιστή, είτε στην περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης είτε οπουδήποτε αλλού, που να συνιστά απειλή του μεγέθους που ήταν η απειλή της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή είναι η κυρίαρχη πεποίθηση πίσω απ’ την καινούργια περιφερειακή αμυντική στρατηγική και απαιτεί ότι θα προσπαθήσουμε να εμποδίσουμε οποιαδήποτε εχθρική δύναμη απ’ το να κυριαρχήσει σε μια περιοχή της οποίας οι πρώτες ύλες, υπό τον παγιωμένο έλεγχό [αυτής της δύναμης], θα είναι αποτελεσματικές για την εξασφάλιση παγκόσμιας δύναμης. Αυτές οι περιοχές περιλαμβάνουν την Δυτική Ευρώπη, την Ανατολική Ασία, την περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, και την Νοτιοδυτική Ασία.
Υπάρχουν τρεις επιπλέον πλευρές αυτού του στόχου: Πρώτον, οι ΗΠΑ πρέπει να δείξουν την απαραίτητη ηγετική ικανότητα για να καθιερώσουν και να προστατέψουν μια καινούργια τάξη που θα περιλαμβάνει την υπόσχεση της πειθούς εν δυνάμει ανταγωνιστών ότι δεν χρειάζεται να προσβλέπουν σε ένα μεγαλύτερο ρόλο ή να επιδιώξουν μια πιο επιθετική στάση για να προστατεύσουν τα νόμιμα συμφέροντά τους. Δεύτερον, σε μη αμυντικά ζητήματα, θα πρέπει να λογαριάσουμε αποτελεσματικά τα συμφέροντα των βιομηχανικών κρατών ώστε να τα αποθαρρύνουμε απ’ το να αμφισβητήσουν την ηγεσία μας ή να ανατρέψουν την καθιερωμένη πολιτική και οικονομική τάξη. Τέλος, θα πρέπει να διατηρήσουμε τους μηχανισμούς για την αποτροπή εν δυνάμει ανταγωνιστών ακόμα και απ’ το να αποκτήσουν φιλοδοξίες για μεγαλύτερο παγκόσμιο ρόλο. Η δυνατότητα αποτελεσματικής αναδιάρθρωσης είναι σημαντική εδώ, εφόσον συνεπάγεται ότι ένας εν δυνάμει αντίπαλος δεν θα ελπίζει πως θα κερδίσει μια κυρίαρχη στρατιωτική θέση στον κόσμο γρήγορα ή εύκολα…
Δεν θα σχολιάσουμε κάτι… Η αλαζονεία δεν κρύβεται! (Όσοι / όσες έχουν την ηλικία θα θυμούνται τι ακριβώς ακολούθησε στα ‘90s και απ’ τα ‘90s και μετά για την εφαρμογή αυτού που έμεινε στην ιστορία ως «δόγμα Wolfowitz», και ήταν ο πυρήνας της «εξωτερικής πολιτικής» της Ουάσιγκτον).
Πριν 3 εβδομάδες (15 Γενάρη 2025) ο νέος υπ.εξ. της Ουάσιγκτον (του οποίου το παρατσούκλι έχουμε έτοιμο, αλλά γι’ αυτό προσεχώς…), μιλώντας (ως υποψήφιος ακόμα) στην «επιτροπή διεθνών σχέσεων της γερουσίας» είπε μεταξύ άλλων κι αυτά (ο τονισμός δικός μας):
Λοιπόν ενόσω η Αμερική πολύ συχνά έδινε προτεραιότητα στην παγκόσμια τάξη πάνω απ’ τον πυρήνα των εθνικών συμφερόντων της, άλλα κράτη συνέχιζαν να συμπεριφέρονται με τον τρόπο που πάντα συμπεριφέρονταν τα κράτη και έτσι θα κάνουν πάντα: υπηρετώντας τα σημαντικότερα συμφέροντά τους. Και αντί να ενσωματωθούν ομαλά στην post–Cold War παγκόσμια τάξη, την χειραγώγησαν για να υπηρετήσει τα δικά τους συμφέροντα σε βάρος των δικών μας.
Καλωσορίσαμε το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα στην παγκόσμια τάξη, κι αυτοί επωφελήθηκαν απ’ όλα τα οφέλη και αγνόησαν τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες τους. Αντί γι’ αυτό, καταπίεσαν και είπαν ψέματα και κορόιδεψαν και χάκαραν και έκλεψαν για να φτιάξουν τον δρόμο τους ως το σημείο της παγκόσμιας υπερδύναμης, και τα έκαναν αυτά με δική μας ζημιά και με ζημιά των ανθρώπων στην ίδια τους την χώρα.
Στο δικό μας ημισφαίριο, ναρκο-τρομοκράτες και δικτάτορες και δεσπότες επωφελούνται απ’ τα ανοικτά σύνορα για να προκαλέσουν μαζική μετανάστευση, να εκμεταλλευτούν γυναίκες και παιδιά, και να πλημμυρίσουν τις κοινότητές μας με θανατηφόρο fentanyl και βίαιους εγκληματίες.
Στη Μόσχα, στην Τεχεράνη, στην Pyongyang, δικτάτορες – διεφθαρμένα κράτη – σπέρνουν τώρα χάος και αστάθεια και συμμαχούν και χρηματοδοτούν ριζοσπαστικές τρομοκρατικές ομάδες, και ύστερα κρύβονται πίσω απ’ το βέτο τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ή τις απειλές για πυρηνικό πόλεμο.
Η μεταπολεμική παγκόσμια τάξη δεν είναι απλά ξεπερασμένη, είναι τώρα πια ένα όπλο που χρησιμοποιείται εναντίον μας. Και όλα αυτά έχουν οδηγήσει στη στιγμή όπου πρέπει τώρα να αντιμετωπίσουμε τον μεγαλύτερο κίνδυνο γεωπολιτικής αστάθειας και μιας παγκόσμιας κρίσης πρωτοφανούς στην ζωή όλων όσων βρίσκονται σ’ αυτή την αίθουσα σήμερα. Οκτώ δεκαετίες μετά, καλούμαστε ξανά να δημιουργήσουμε απ’ το χάος έναν ελεύθερο κόσμο, και αυτό δεν θα είναι εύκολο. Και θα είναι αδύνατο χωρίς μια δυνατή και με αυτοπεποίθηση Αμερική που εμπλέκεται στον κόσμο βάζοντας τα σημαντικά εθνικά συμφέροντά μας για άλλη μια φορά πάνω από οτιδήποτε άλλο.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερο σχολιασμό αυτό το «κλάμα» για την παρακμή – για την οποία, φυσικά, φταίνε όλοι όσοι έκαναν κατάχρηση της αμερικανικής καλωσύνης… Απλά το maga (make america great again…) σε συνδυασμό με τη νοσταλγία του «οκτώ δεκαετίες πριν» (που παραπέμπει στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και το τέλος του) κι όχι τη νοσταλγία του «τριάμισυ δεκαετίες πριν» υποδηλώνει ίσως το ανομολόγητο βάθος-της-απόγνωσης.
Όμως τι σημαίνει πρακτικά αυτός ο επικήδειος θρήνος της Ουάσιγκτον για την «μεταπολεμική παγκόσμια τάξη» που τώρα πια «είναι όπλο που χρησιμοποιείται εναντίον της»;
Δευτέρα 3 Φλεβάρη (01.55) >> Για τους κατά 25% δασμούς που επέβαλε από προχτές το γκουβέρνο του ψόφιου κουναβιού στις εισαγωγές απ’ το μεξικό (και τον καναδά…), με προοπτική κλιμάκωσης αν οι θιγόμενοι αντιδράσουν (αυτό θα κάνουν!), κάτι θα έχετε ακούσει / διαβάσει: στην εξελισσόμενη δυτική παρακμή φαίνεται πως η τελευταία «συνταγή» αντιμετώπισης των εμπορικών ελλειμμάτων (για όσα κράτη έχουν τέτοια) προέρχεται κατευθείαν απ’ τους σερίφηδες του αμερικανικού let’s go west. Τι πιο λογικό να παίρνει την σχετική (παραδειγματική) πρωτοβουλία ο «φυσικός» κληρονόμος τους;
Λιγότερο θορυβώδης είναι η δομική αντινομία αυτής της τακτικής, όταν εφαρμόζεται όχι μεταξύ γρήγορων πιστολιών στο Τέξας αλλά μεταξύ κρατικών / καπιταλιστικών λογιστηρίων. Οι δασμοί στις εισαγωγές είναι ουσιαστικά φόροι κατανάλωσης για τα κράτη που τους επιβάλλουν! Με λίγα λόγια οι πρώτοι που θα θιγούν άμεσα απ’ τις δασμολογικές ομοβροντίες του ψοφιοκουναβιστάν είναι οι ίδιοι οι αμερικάνοι καταναλωτές (και φυσικά οι αμερικάνοι εισαγωγείς, έμποροι κλπ). Στη θεωρία αυτή η βλάβη θεωρείται προσωρινή: τα ακριβά εισαγόμενα θα αντικατασταθούν από αντίστοιχα φτηνά εντόπιας παραγωγής, κι έτσι (τελικά) το μεν κράτος θα χάσει την έκτακτη φορολογία των δασμών αλλά η εσωτερική (καπιταλιστική) παραγωγή θα ενισχυθεί, και μια κάποια ισορροπία εισαγωγών / εξαγωγών θα αποκατασταθεί. Σωστά… Αρκεί να είναι διαθέσιμη η εσωτερικής παραγωγής αντικατάσταση… και να είναι εξίσου φτηνή με τα εισαγόμενα, ακόμα και μετά το «καπέλο» των δασμών… (Είναι; Θα είναι σύντομα; Αμφίβολο…)
Υπάρχει όμως ένα σημαντικότερο χαρακτηριστικό των εμπορικών / οικονομικών / καπιταλιστικών σχέσεων μεταξύ του μεξικό και των ηπα που συνιστά την ανομολόγητη νοσταλγία του ψοφιοκουναβιστάν: οι maquiladoras! Περί τίνος πρόκειται;
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.
Δευτέρα 27 Γενάρη (00.32) >> Είναι το ψόφιο κουνάβι φασιστόμουτρο; Η καταρχήν απάντηση είναι «ναι», μόνο που αμέσως μετά αυτό το ξερό «ναι» αποδεικνύεται κενό νοήματος. Έχει γίνει τόσο μεγάλη κατάχρηση των όρων «φασισμός» και «φασίστας» εδώ και δεκαετίες ώστε έχουν καταντήσει σχεδόν αδιάφοροι. Αντί για προσπάθειες «αφύπνισης» αντανακλαστικών με προέλευση την δεκαετία του 1930 θα ήταν σκόπιμο να ερευνηθεί η τωρινή ιδεολογική συνθήκη των δυτικών καπιταλισμών.
Κάπως βιαστικά. Όποιος / α έκανε τον κόπο να διαβάσει προσεκτικά την περιβόητη «Λευκή Βίβλο για την ε.ε.» του 1992 («πόρισμα» και εργαλείο της «συνθήκης του Μάαστριχτ») θα είχε προσέξει ότι ο όρος «οικολογία» και τα παράγωγά του είχαν μόνιμη αναφορά σ’ εκείνο το σχέδιο για την global επέκταση των ευρωπαϊκών καπιταλισμών. Μπορεί να έχουν περάσει 33 χρόνια από τότε και να έχει-έρθει-ο-κόσμος-ανάποδα∙ όμως οι αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν ιδανικές για έναν τέτοιο ευρω-σχεδιασμό, λαμβάνοντας υπ’ όψη ότι η επανένωση της γερμανίας και η «απελευθέρωση» (προς ανακατάληψη) των κρατών/μελών του άλλοτε «ανατολικού μπλοκ» έμοιαζε να προικοδοτεί τους δυτικοευρωπαϊκούς καπιταλισμούς με χωρίς προηγούμενο ευκαιρίες. Τόσο σε (φτηνή ειδικευμένη) εργασία όσο και σε φυσικούς πόρους. Μέσα σ’ εκείνο το σχέδιο λοιπόν ο … «πράσινος» καπιταλισμός είχε περίοπτη θέση.
Ποιο ήταν το νόημα; Το άδολο ενδιαφέρον για τον πλανήτη; Όχι βέβαια!
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.
Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.24)>> Εμείς εδώ μπορεί να είμαστε περιθωριακοί, «ψεκασμένοι», «συνωμοσιολόγοι», «φαντασιόπληκτοι» – έτσι λένε εκείνοι που αυτά πρέπει να λένε. Όμως οι πολιτικές βιτρίνες του συστήματος, νοιώθοντας ότι έχουν το πάνω χέρι (πράγμα που ισχύει σε μεγάλο βαθμό στο βαθμό που η αμιγώς εργατική, προλεταριακή ριζική, δομική αντιπολίτευση θεωρείται σχεδόν μουσειακό είδος απ’ τους ίδιους τους σύγχρονους εργάτες / εργάτριες) δεν παύουν να φανερώνουν τι ακριβώς συμβαίνει με το «φάντασμα που πλανιέται πάνω απ’ την ευρώπη», το κρατικο/καπιταλιστικής κατασκευής φάντασμα. Ποιοί, για παράδειγμα, είναι που με έργα, λόγια και παραλείψεις «σπρώχνουν» το AfD στη γερμανία; Ποιοί άραγε; Μήπως οι κυβερνώσες τρικολόρε πολιτικές βιτρίνες της ολιγαρχίας του γερμανικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος; Μήπως η αγαπημένη Annalena και οι υποστηρικτές της; Μήπως ο θλιβερός «άσσος στο ημίχρονο – δύο τελικό» καγκελάριος και οι δικοί του οπαδοί;
Όταν οι λεγόμενοι «πράσινοι» γίνονται τόσο πολύ κατάμαυροι ώστε να θεωρούν ότι «μόνη της η σφαγή χιλιάδων Παλαιστινίων δεν είναι λύση για την Γάζα», πόσο διαφέρει ο κυνισμός τους από εκείνον των (παλιών) ναζί;
Στην ολλανδία; Στην αγγλία; Στην ιταλία;
Δείτε στη μεριά του Παρισιού. Ο κατά τη γνώμη του «απηνής κυνηγός των ακροδεξιών» Μικρός Δούκας του Λίγηρα συμφώνησε την κατά περίπτωση συγκυβέρνηση με τους λεπενικούς, επιλέγοντας ως πρωθυπουργό έναν καριερίστα «ρεπουμπλικάνο» ακροδεξιό!
«Τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς εμάς»….
Δεν το θεωρούμε έκπληξη (θράσος ναι!). Αν θυμάστε όσοι / όσες διαβάζετε αυτές τις γραμμές είχαμε υποδείξει έγκαιρα το σοβαρό λάθος του «λαϊκού μετώπου» να συνεργαστεί ουσιαστικά με τον Μικρό Δούκα πριν τον β γύρο των βουλευτικών, στο όνομα του «αντιφασιστικού κοινού αγώνα», επιτρέποντάς του να βγάλει παραπάνω βουλευτές: η ελπίδα (μειοψηφικής) κυβέρνησης με την ανοχή του Μικρού Δούκα τύφλωσε (;) τους κουμανταδόρους του «λαϊκού μετώπου» που έβαλαν ουσιαστικά τον Μικρό Δούκα στο «λαϊκό μέτωπο» πετώντας βιαστικά στην άκρη το πραγματικό βάρος του «κλειδιού» (αν υποθέσουμε ότι σκόπευαν ποτέ να το σηκώσουν στ’ αλήθεια…) Τώρα διαμαρτύρονται βέβαια. Αλλά… Δεν πρόσεξαν ότι το (τυπικό) σύνταγμα έγινε στα μέρη τους (και όχι μόνο) κουρελόχαρτο το 2020; Δεν το πρόσεξαν;
Το 2009, το 2010, το 2011, το 2012, με τον σύγχρονο καπιταλισμό να δείχνει τα βρώμικα σωθικά του, αποδείχθηκε ότι είχαν απομείνει ελάχιστοι να συνειδητοποιήσουν το ιστορικό βάρος της διεθνούς συγκυρίας, ελάχιστοι να τεκμηριώσουν και να οργανώσουν την αμιγώς εργατική απάντηση στην κρίση και την διαχείρισή της. Το «ζήτημα της εξουσίας» ως πολιτική οργάνωση της αυθεντικής εργατικής αντικαπιταλιστικής αντι-εξουσίας, έμεινε ορφανό. Δεν δημιούργησε η τάξη μας την πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως όφειλε!
Μια δεκαετία αργότερα τα δεδομένα ήταν ακόμα χειρότερα. Το 2020, το 2021, το 2022 η «επαναστατική συνταγή» ήταν ακόμα περισσότερη κρατική βία, ακόμα περισσότερες απαγορεύσεις, ακόμα περισσότερες mRNA πλατφόρμες, ακόμα περισσότερο βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα … «για όλο τον λαό»!!! Αυθεντική εργατική, αντικρατική και αντικαπιταλιστική απάντηση, για τα σώματα, για τις φαρμακομαφίες, για την γενετική μηχανική, για την υγιεινιστική τρομοκρατία, για τον 21ο αιώνα; Α πα πα!!! Απαγορεύτηκε δια ροπάλου (και με όλη την σιχαμάρα που αναλογεί στους προδότες…). Ξανά: Δεν δημιούργησε η τάξη μας την πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως όφειλε!
Η ανανεωμένη «patriot act» του 2021 είχε όλες τις υπογραφές «της πρωτοκοσμικής αριστεράς και της προόδου». (Στις μακρινές ινδίες ή στην μακρινή αφρική ήταν αλλιώς βέβαια – αλλά αυτοί είναι «καθυστερημένοι»…) Αυτό που μπορεί να ονομαστεί φασισμός, ολοκληρωτισμός ή οτιδήποτε παρόμοιο, έχει πολλά επιμέρους “ρε(ύ)ματα”, που δεν φαίνονται (δεν πρέπει να φαίνονται!) ότι σχηματίζονται απ’ τον ίδιο καπιταλιστικό πάγο και ότι καταλήγουν στην ίδια κοίτη. Το καλύτερο για το σύστημα είναι κάποια να φαίνονται “αντίπαλα” μεταξύ τους, και άλλα να είναι αόρατα.
Τώρα μας (ξανα)λένε ότι «η ακροδεξιά απλώνεται στην ευρώπη»… Ναι, υπάρχει κι αυτό, όμως κυρίως συμβαίνει κάτι άλλο: στον πρώτο κόσμο απλώνεται μια βαθιά και αδηφάγα τρύπα… Ή ίσως πολλές μαζί.
Εν τω μεταξύ το ζήτημα της (ανατροπής της) καπιταλιστικής εξουσίας έχει ξεπέσει προ πολλού σε εκλογική αριθμητική…
Δευτέρα 8 Ιούλη>>
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.
Τετάρτη 3 Ιούλη>> Η σοσιαλδημοκρατία φταίει (για την αύξηση των εκλογικών ποσοστών της ακροδεξιάς) λέει ο γ.γ. του κκε, σχολιάζοντας την γαλλική περίπτωση. Θα μπορούσαν να το πουν πολλοί άλλοι· είναι εύκολο. Εδώ και πάνω από έναν αιώνα (από πριν τις αρχές του 1ου παγκόσμιου) η σοσιαλδημοκρατία δεν έκρυψε τους σκοπούς, τις μεθόδους, τον ιστορικό της ρόλο. Είτε ως 2η Διεθνής… είτε ως «τρίτος δρόμος»… είτε ως «βαράτε βιολιντζήδες»…
Όμως στην ιστορία των κοινωνιών, των τάξεων, των εργατικών ανταγωνισμών ή συνθηκολογήσεων, δεν παίζουν ρόλο μόνο αυτά που γίνονται. Αλλά και εκείνα που ΔΕΝ γίνονται! Αν οι συντηρητικοί στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες έγιναν σταδιακά περισσότεροι και, κυρίως, πιο «σκληροί», αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο στις κινήσεις των αφεντικών, πολιτικές, ιδεολογικές ή ό,τι άλλο. Σε τελευταία ανάλυση αυτή η πλευρά της πραγματικότητας (και της ιστορίας) είναι δεδομένη – ποιος περίμενε ότι το κεφάλαιο θα αφοπλιστεί και θα αυτοκτονήσει; (Θυμάται πια κανείς τον αυστριακό Jorg Haider; Ε;; Ήταν μόλις το 2000 – και όσοι ήθελαν να καταλάβουν, ελάχιστοι δηλαδή, κατάλαβαν…)
Για να μην φλυαρούμε: για την σταδιακή και σταθερή ενίσχυση μισανθρωπικών και χειραγωγικών απόψεων (στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες) τα τελευταία 30 χρόνια οι ευθύνες πρέπει να αποδοθούν (και) σε εκείνα που ΔΕΝ έγιναν απ’ όσους / όσες ήταν, υποτίθεται, αντίπαλοι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Διότι (λένε…) όπως η φύση έτσι και η Ιστορία απεχθάνεται το κενό!
Ποια είναι λοιπόν εκείνα που ΔΕΝ έγιναν από θεωρητική και πολιτική άποψη εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες; Και πως αφέθηκε ανοικτός και εύκολος ο δρόμος ώστε ο συντηρητισμός να γίνει η ζεστή αγκαλιά νεοφασιστών και λοιπών παρόμοιων;
Το πρώτο που ΔΕΝ έγινε απ’ την λεγόμενη «αριστερά» (: ο όρος δεν μας αρέσει, τον χρησιμοποιούμε καταχρηστικά για να συνεννοηθούμε. Σ’ αυτόν περιλαμβάνουμε το σύνολο των αυτοαποκαλούμενων σοσιαλιστών αντικαπιταλιστών, κομμουνιστών, ακροαριστερών, αναρχικών, αντιεξουσιαστών, με οποιοδήποτε οργανωτικό σχήμα και όνομα κι αν εμφανίζονται) ήταν η έγκαιρη ανάλυση της επερχόμενης ριζικής Αλλαγής Παραδείγματος στην καπιταλιστική οργάνωση της εκμετάλλευσης και της πειθάρχησης, εκείνου που με άλλο τρόπο ονομάζεται «4η βιομηχανική επανάσταση». Αυτή η ανάλυση / πρόγνωση από εργατική σκοπιά μπορούσε και έπρεπε να έχει γίνει στις βασικές της γραμμές ήδη απ’ την δεκαετία του 1990· αφού άλλωστε η προηγούμενη δεκαετία, εκείνη του ’80, υπήρξε αρκετά διορατική σ’ αυτό το ζήτημα και κληροδότησε σημαντικό θεωρητικό και πρακτικό υλικό.
Η εγκατάλειψη της Ιστορικής γνώσης υπήρξε αποφασιστική στο να μην γίνουν τέτοιες στρατηγικής σημασίας αναλύσεις. Καμία απ’ τις προηγούμενες (καπιταλιστικές) βιομηχανικές επαναστάσεις, ούτε η 1η ούτε η 2η δεν έγινε ειρηνικά, χωρίς βία κοινωνική και πολιτική, καμία δεν έγινε «ανθρωπιστικά»! Κάθε μια συνεπαγόταν όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, και όξυνση της «εσωτερικής» βίας…
Η 3η ξεκίνησε μεν «ελευθεριακά» μέσω της κατανάλωσης και της γενικευμένης εμπορευματοποίησης (: εσωτερίκευση της βίας που λέγεται πραγμοποίηση…)· όμως δεν ήταν καθόλου δύσκολο να προσέξει κάθε ενδιαφερόμενος ότι επρόκειτο για μια «ενδιάμεση» διαδικασία προς την βία της καθολικής υπαγωγής των κοινωνιών στο κεφάλαιο.
Η εξαφάνιση της σύγχρονης εργατικής κριτικής (περί αυτού πρόκειται!) τις τελευταίες δεκαετίες είχε πολλά καταστροφικά αποτελέσματα. Πρώτ’ απ’ όλα αγνοήθηκε το προφανές, ότι οποιαδήποτε ριζική Αλλαγή Παραδείγματος στην καπιταλιστική οργάνωση των κοινωνιών, υπό την «καθοδήγηση» των αφεντικών προφανώς (!!!), θα «αφήσει πίσω» υποχρεωτικά μεγάλα τμήματα των πληθυσμών· και υπό την ιδεολογική ηγεμονία του κεφάλαιου αυτά τα «μεγάλα τμήματα των πληθυσμών», νοιώθοντας αδύναμα, αφενός θα οχυρωθούν στον συντηρητισμό τους (: «να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν»…) και αφετέρου θα προσανατολιστούν προς «σκληρές μορφές εξουσίας», είτε κρατικής είτε παρακρατικής, ως αναπλήρωση. Ποιος όμως βάφτισε αυτές τις κοινωνικές τάσεις «αντισυστημικότητα» δίνοντάς τους το άρωμα της μόνης εύλογης «αντίθεσης»;
Ταυτόχρονα αγνοήθηκαν δύο οργανικά χαρακτηριστικά του λεγόμενου «νεοφιλελευθερισμού» (το μόνο που τράβηξε την προσοχή ήταν τομείς των ιδιωτικοποιήσεων…). Πρώτον η μαζική κατασκευή του μοριακού Εαυτού-Κεφάλαιο. Και δεύτερον η μετατόπιση της «λήψης των πολιτικών αποφάσεων» προς μια όλο και πιο σκληροπυρηνική τεχνογραφειοκρατία, στους «ειδικούς», έξω και πέρα απ’ αυτό που λεγόταν «δημοκρατική νομιμοποίηση», την διαπράγματευση, κλπ. Πριν καν εμφανιστεί αυτό που λέγεται τώρα «μαζική ακροδεξιά» δημιουργήθηκαν για καθολική χρήση οι δηλητηριώδεις βασικές προϋποθέσεις της: αφενός ο διαλυτικός (κοινωνικός) κυνισμός του «είσαι ό,τι αγοράζεις» ή ό,τι μοστράρεις (κι αν ξεπέσεις δεν είσαι τίποτα…), και αφετέρου η αδιάλλακτη μορφή εξουσίας / γνώσης του «ειδικού» (απέναντι στον οποίο η μόνη φρόνιμη στάση των αιχμαλώτων είναι ο σκασμός…).
Δημιουργήθηκαν αυτές οι προϋποθέσεις – και γενικά άρεσαν! Αν είχε γίνει η κριτική ανάλυση (που εδώ και στη συνέχεια υποδεικνύουμε εντελώς επιγραμματικά επειδή πράγματι έγινε – αλλά αισχρά μειοψηφικά!!!) θα ήταν έγκαιρα σαφές ότι κάποια μορφή «νεο-ολοκληρωτισμού-με-υποστήριξη-απ’-τα-κάτω» ήταν προβλέψιμη στην εξέλιξη της ριζικής Αλλαγής Παραδείγματος. Και θα είχε ανανεωθεί πρακτικά και ουσιαστικά η διαπίστωση του καταραμένου Walter Benjamin:
…Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού…
Τι είναι όμως η δημιουργία, απ’ την εργατική τάξη, μιας πραγματικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης; Και πόσο μακρινή έγινε μια τέτοια κατεύθυνση εδώ και πάνω από 30 χρόνια ακριβώς επειδή ΔΕΝ έγιναν εκείνα που έπρεπε;
Λίγα παραδείγματα.
Τετάρτη 3 Ιούλη>>
Η «πολιτικοποίηση» του θυμικού είναι 99 φορές στις 100 αντιδραστική…
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.
Τετάρτη 3 Ιούλη>> Στη διάρκεια της πρόσφατης υγιειονομικής τρομοκρατικής εκστρατείας, νωρίς νωρίς, βρεθήκαμε μπροστά στον σοβαρό κίνδυνο η εργατική αντικαπιταλιστική / αντικρατική κριτική να είναι ξανά απούσα, και το κενό της να καλυφθεί εντελώς (και με προοπτικές για το μέλλον!!!) απ’ τις αντιδράσεις των συντηρητικών ως τις όποιες hard core φασιστικές εκφάνσεις τους. Με σκληρή και επίμονη δουλειά τα «κόκκινα μαντήλια» και άλλες αντιεξουσιαστικές ομάδες κατάφεραν να αναδείξουν αυτήν την κριτική, τόσο θεωρητικά όσο και πολιτικά: με διαδηλώσεις, αφίσες, καμπάνιες έντυπης μαζικής αντιπληροφόρησης. (Αυτή ήταν στο σύνολό της, απ’ όλους και όλες που συμμετείχαν, η μοναδική τέτοια περίπτωση δύσκολης και αποτελεσματικής πολιτικής δουλειάς στην ευρώπη – όχι όμως και σε σχέση με ανάλογα που έγιναν σε άλλα μέρη του πλανήτη… Απ’ τις ινδίες ως την αφρική οι ριζοσπάστες έκαναν εκείνο που έπρεπε!)
Εννοείται ότι οι πρωτοκοσμικές μάζες της «αριστεράς» αντί να κάνουν έστω την έσχατη στιγμή το καθήκον τους εξαντλήθηκαν σε κατηγορίες για «ψέκα» και τσουβαλιάσματα ενισχύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο παραδειγματικά τους συντηρητικούς, τον οργανικό φόβο που προκαλεί η αναδιάρθρωση, άρα τελικά το κράτος και το κεφάλαιο! Με άλλα λόγια «δούλεψαν γι’ αυτούς»…
Όλα τα πιο πάνω είναι ενδεικτικά και τηλεγραφικά – τα πολύ περισσότερα και αναλυτικότερα δεν χωρούν εδώ. (Για παράδειγμα: τι θα σημαίνει, αν και εφόσον γίνει, η επιβολή / καθιέρωση αποκλειστικά «ψηφιακών» νομισμάτων και συναλλαγών; Ή τι θα σημαίνει για την κοινωνική εργατική αναπαραγωγή η γενίκευση της «ενοικίασης» των βασικών της καθημερινής ζωής; Ή τι σημαίνει η όλο και πιο κτηνώδης συγκέντρωση και επεξεργασία προσωπικών δεδομένων από εταιρείες και κρατικές υπηρεσίες; Ή τι θα προκαλέσει στις ζωές των δυτικών πληβείων η από-δολαριοποίηση; Ή… κλπ κλπ)
Διαβεβαιώνουμε εν τέλει: ενώ το μπετονάρισμα των πληθυσμών μέσα από εθνοκρατικές, «σκληρά» εγωϊκές, νηπιακές (ακόμα κι αν είναι μιλιταριστικές…) θέσεις ήταν / είναι η προβλέψιμη κατεύθυνση των αφεντικών σε συνθήκες αφενός 4ης βιομηχανικής επανάστασης και άρα ανακατανομής των αναγκών τους για πρώτες ύλες και εργασία και αφετέρου όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, η ιδεο-οργανωτικο-πολιτική καθήλωση στον καπιταλισμό των μέσων του 20ου αιώνα (δηλαδή η εξαφάνιση της σύγχρονης εργατικής κριτικής και στη βάση της της σύγχρονης εργατικής οργάνωσης) έχει τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα με … την σοσιαλδημοκρατία!
Είναι η αόρατη πλευρά της.
Πέμπτη 27 Ιούνη>> Εκείνο που διαφοροποιεί τις ολιγαρχίες απ’ τις απολυταρχίες (κάνοντάς τες να μοιάζουν «κάπως» με «δημοκρατίες»…) είναι η συμβολική νομιμοποίηση των αρχόντων. Η εξουσιοδότησή τους απ’ τους υποτελείς. Αυτή η εξουσιοδότηση μπορεί να γίνεται μέσω «εκλογών»… δια βοής… ακόμα και (ποιος το αποκλείει για το μέλλον;) μέσω likes… Σε κάθε περίπτωση η συμβολικότητα αυτής της νομιμοποίησης αρχίζει και τελειώνει στο «μα με εγκρίνατε!» απέναντι σε οποιαδήποτε γκρίνια ή μισο-αμφισβήτηση (των προσώπων, όχι των δομών!) Ενώ εκφράζεται με την εφεύρεση των «ποσοστών»: η νομιμοποίηση είναι απλά μια γραμμή (: αφαίρεση / σύμβολο…) απ’ την οποία διάφοροι παίρνουν ένα κομμάτι, μικρότερο ή μεγαλύτερο.
Σε χρόνο (καθόλου…) ανύποπτο αναλύσαμε αυτήν την κυβερνητική διάσταση των σύγχρονων δυτικών κρατών (συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού), με την βοήθεια του Claus Offe (: κοινοβουλευτισμός, εξουσία, κράτος στα Sarajevo νο 78 Νοέμβρης 2013, νο 80 Γενάρης 2014, και νο 90 Δεκέμβρης 2014). Αισχρή μειοψηφία είμασταν τότε, το ίδιο και τώρα, και επιπλέον δεν έχει πια κανείς όρεξη (ούτε αξιόπιστη μέθοδο) να αναλύσει το σύγχρονο (καπιταλιστικό) κράτος στην ιστορική του εξέλιξη. Το ελληνικό ή οποιοδήποτε άλλο.
Παραμένει ωστόσο πάντα διασκεδαστικός ο τρόπος που γίνονται αντιληπτές (τόσο απ’ τους υποτελείς όσο και απ’ τις τωρινές πολιτικές βιτρίνες) οι πιρουέτες των δυτικών ολιγαρχιών τώρα που «πιέζονται» όλο και περισσότερο απ’ την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Ποια σκηνή να πιάσουμε; Την αμερικανική; Την καναδική; Την γερμανική; Την αγγλική; Την γαλλική; Την ελληνική; Την φινλανδική; Ποια;
Εφόσον η γοητεία έχει γίνει το κυριότερο (και συχνά το μοναδικό) μέσο εξασφάλισης των εξουσιοδοτήσεων, προκύπτουν όλα όσα θα περίμενε κάποιος απ’ το καθαρό, ωμό Θέαμα. Οι απόφοιτοι της «σχολής ηγετών Schwab» και όσοι / όσες τους μιμούνται, είναι αλαζονικά καθάρματα. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, την δήλωση της αγαπημένης Annalena ότι «δεν με ενδιαφέρει τι γνώμη έχουν οι ψηφοφόροι μου, εγώ κάνω πόλεμο κατά της ρωσίας» για να έχετε μια συμπυκνωμένη έκφραση της πραγματικής σχέσης μεταξύ εξουσιοδοτών και εξουσιοδοτούμων στις σύγχρονες ολιγαρχίες.
Απ’ αυτή την άποψη το να μετακινούνται οι υποτελείς απ’ τον ένα στον άλλο «εκπρόσωπο» ενώ στην πραγματικότητα πιάνονται από διαφορετικά επιπλέοντα προσχήματα μέσα στον ίδιο βάλτο, είναι μόνο ένα τρυκ συντήρησης αυτής της αγοράς των συμβόλων που λέγεται “καθεστωτική πολιτική”. Κι όταν ένα κόμμα γίνεται φανερά εκείνο που είναι όλα, γίνεται δηλαδή καθαρά εταιρεία (όπως η περίπτωση του κόμματος της Κουμουνδούρου) θα μπορούσε κάποιος να χειροκροτήσει: επιτέλους η ολιγαρχία κάνει στριπτίζ!
Όχι όμως! Άλλοι υποφέρουν, άλλοι χαίρονται, άλλοι αδιαφορούν. Όλα αυτά είναι ουσιαστικά αυτοκτονικά – σε μια εποχή όμως που ο θάνατος είναι η κυρίαρχη μόδα…
Πριν πάνω από 10 χρόνια κάποιος (δεν έχει σημασία ποιος!) είχε γράψει σ’ ένα διεθνές (αγγλικής προέλευσης) καθεστωτικό έντυπο:
… Όταν ο άξονας εξουσίας κράτους – επιχειρήσεων έχει ξεπεράσει την δημοκρατία και γελοιοποιεί την διαδικασία των εκλογών, όταν το σύστημα πολιτικής χρηματοδότησης εξασφαλίζει ότι τα κόμματα μπορούν να αγοραστούν και πουληθούν, κι όταν τα μέλη των τριών κυριότερων κομμάτων κάθονται και αγναντεύουν τις δημόσιες υπηρεσίες που γίνονται βορά των επιχειρηματιών, τι έχει απομείνει απ’ αυτό το σύστημα που να εμπνέει την συμμετοχή;
Η εύλογη απάντηση θα ήταν τότε «καμία συμμετοχή! συλλογική, μεθοδική, εργατική καταστροφή αυτού του συστήματος!». Τώρα η απάντηση δυστυχώς είναι: σκάσε και δούλευε – το παλάτι έχει έξοδα!