Tag: αλγερία

Ουάσιγκτον & co…

Πέμπτη 2 Γενάρη. Κεντρικό είναι το “μπέρδεμα” της Ουάσιγκτον (επειδή διαμορφώνει τις παραμέτρους των σχεδιασμών ή/και των σπασμών των υπόλοιπων μελών του άξονα). Η Ουάσιγκτον έχει χρεώσει τον Haftar στη Μόσχα, κι όσο περνούν οι μέρες δηλώνεται όλο και πιο αντι-Haftar. Έτσι όμως πέφτει πίσω απ’ την Άγκυρα, που στηρίζει τον Sarraj! Πρακτικά και ουσιαστικά ούτε το ψοφιοκουναβιστάν (ούτε κανείς άλλος απ’ τους 3 plus one) μπορούν να ξεφύγουν αυτή την στιγμή απ’ το δίπολο – πένσα που έχουν φτιάξει η Μόσχα και η Άγκυρα, από κοινού, στο λιβυκό πεδίο μάχης.

Διάφοροι διεθνείς αναλυτές (εκτός ή εντός εισαγωγικών…) έχουν αρχίσει βέβαια να το παίρνουν χαμπάρι αυτό το ρωσοτουρκικό δίπολο-πένσα τις τελευταίες ημέρες (και όχι επειδή διαβάζουν ασταμάτητη μηχανή!). Το σχολιάζουν. Αλλά δεν βλέπουν κάποια «έξοδο» απ’ αυτό. Ειδικά αν αυτό το δίπολο (που ίσως διακριτικά γίνεται ανεκτό απ’ την Ρώμη και το Παρίσι – που τυπικά είναι αντίπαλοι στο λιβυκό πεδίο μάχης… αλλά και το Βερολίνο) πετύχει κάποια εκεχειρία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) εκεί.

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι, απ’ αυτήν την άποψη, η πραγματική στάση της Μόσχας (στη λιβύη). Απ’ την μια μεριά όντως υπάρχουν ρώσοι μισθοφόροι της wagner group στη δούλεψη του Haftar· προκύπτει ωστόσο ότι η ανεγκέφαλη αλεπού Putin δεν θέλει την κατάληψη της Tripoli απ’ τον «τζενεράλ»! Γιατί; Επειδή έχει ήδη σχέσεις και με τον Sarraj και την κυβέρνησή του!

Ο Sarraj (κι όχι ο «τσενεράλ») ήταν, σαν επίσημα αναγνωρισμένος διεθνώς, καλεσμένος στην πρόσφατη (23 – 24 Οκτώβρη) «ρωσο-αφρικανική συνδιάσκεψη» στο Sochi (περισσότερα στο Πολυδιάστατες παρτίδες, την Παρασκευή 27 Δεκέμβρη). Όχι μόνο συναντήθηκε με τον Putin (άγνωστο τι είπαν) αλλά υπέγραψε και διάφορες εμπορικές συμφωνίες με την Μόσχα – ο παλιοχαρακτήρας! Μέχρι και για στρατιωτική συνεργασία συζήτησε – ο αλιτήριος!! (Ανεπίσημα, για να είμαστε ακριβείς, πήγε στο Sochi και μία αντιπροσωπεία απ’ την Βεγγάζη. Αυτό εκτιμήθηκε σαν απόδειξη του “μεσολαβητικού ρόλου” που παίζει η Μόσχα…)

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα για διάφορα τοπικά τσακάλια που έχουν πιαστεί στην πένσα, στις 6 Δεκέμβρη, η ρωσική πετρελαϊκή Tatneft, που έχει συμβόλαιο (με την κυβέρνηση Sarraj) για έρευνες φυσικού αερίου στην περιοχή Ghadames, ξανάπιασε δουλειά. (H ελπιδοφόρα για κοιτάσματα Ghadames basin εκτείνεται στη νότια τυνησία και στην ανατολική αλγερία. Λέτε οι έρευνες αυτές να μην ενδιαφέρουν την Τύνιδα και το Αλγέρι;) Επιπλέον η σαφώς μεγαλύτερη και γνωστότερη Rosneft έχει απ’ το 2017 συμφωνία ερευνών και εκμετάλλευσης με την libyan national oil corporation (NOC) – που έχει την έδρα της στην Tripoli. Είναι άγνωστο μεν πως προχωράει, αλλά είναι μια συμφωνία που αφορά χειροπιαστά κοιτάσματα· και όχι ονειρικούς σωλήνες…

Φυσικά ο «τζενεράλ» έχει καταλάβει κι αυτός διάφορα (μεγάλα) πετροκοιτάσματα αλλά και εγκαταστάσεις εξόρυξης και εξαγωγής στη Βεγγάζη. Όπως, όμως, η ασταμάτητη μηχανή είχε έγκαιρα παρατηρήσει, ενώ κανείς δεν λέει όχι στο λαθρεμπόριο (ο Haftar αναγκαστικά τέτοιο κάνει) η «επίσημη γραμμή» της Μόσχας ως τώρα είναι ζήτω η νομιμότητα (αυτήν θα χρειαστεί και για τα υπόλοιπα σχέδιά της στην Αφρική). Συνεπώς επίσημα, σαν διακρατικές σχέσεις, στο φως της ημέρας, έχει νταραβέρια και συμφωνίες με τον Sarraj. (Και σίγουρα δεν έχει απελάσει τον λίβυο πρεσβευτή!)

(φωτογραφίες κάτω: Με δεδομένο πως τόσο η Τύνιδα όσο και το Αλγέρι, που συνορεύουν με τη λιβύη, αναγνωρίζουν τον Sarraj και καταριούνται τον Haftar, η επίσης μουσουλμανική Άγκυρα σε πρώτο χρόνο αλλά και η Μόσχα σε δεύτερο έχουν ένα καλό σετ υποστηρικτών στη βόρεια Αφρική…)

Οι ανίερες εξεγέρσεις και πάλι – κάπου εδώ γύρω…

Σάββατο 13 – Κυριακή 14 Απρίλη. Δεν το έχει πει κανείς απ’ τους γνωστούς «σοφούς» της πρωτοκοσμικής δημαγωγίας: οι εξεγέρσεις στην αλγερία και στο σουδάν δεν είναι δουλειά της cia· ούτε είναι οι «επαναστάσεις των social media» (όπως διαδόθηκε εκ των υστέρων με επιτυχία για τις αραβικές εξεγέρσεις του 2011, ώστε να διαστρεβλωθεί ο χαρακτήρας τους και να μειωθεί η σημασία τους). Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για αυθεντικές μαζικές κινητοποιήσεις διαρκείας, που ξεκίνησαν με απτές, υλικές αφορμές.

Στην αλγερία το καθεστώς Bouteflika (που στηρίζεται στον στρατό) είναι μια πατερναλιστική «σοσιαλίζουσα» δικτατορία, που διαμορφώθηκε σταθερά και συστηματικά μετά τη νίκη της αντι-αποικιακής επανάστασης (κατά της γαλλικής κατοχής) το 1962. Αυτό το μιλιταριστικό καθεστώς, επέζησε του εμφυλίου που το ίδιο προκάλεσε στην δεκαετία του ’90, όταν ακύρωσε τον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών επειδή θα τις κέρδιζε το λαϊκό «ισλαμικό μέτωπο σωτηρίας» (FIS). Το FIS ήταν ένα συντηρητικό ισλαμικό κόμμα, αλλά η βασική του πρόκληση ήταν ότι θα ξαναπέταγε τα γαλλικά αφεντικά (που είχαν ανακτήσει τον οικονομικό έλεγχο του αλγερινού καπιταλισμού μετά την στρατιωτική τους ήττα) στη θάλασσα. Εκείνος ο εμφύλιος (στον οποίο το αλγερινό καθεστώς χρησιμοποιήσε κάθε βρώμικη και προβοκατόρικη τακτική, πάντα με την κάλυψη του Παρισιού) τέλειωσε το 2002· εν τω μεταξύ το 1999 ο Abdelaziz Bouteflika είχε εκλεγεί σαν ο “σωστός” πρόεδρος.

Με εγκεφαλικό απ’ το 2013 (στα 76 του…), καθηλωμένος σε αναπηρικό καρότσι χωρίς ιδιαίτερη επαφή με την πραγματικότητα από τότε, ο Bouteflika «συντηρήθηκε» στη θέση του προέδρου σαν βιτρίνα του στρατού και των μηχανισμών πολιτικής προσόδου της αλγερίας. Μ’ αυτά τα δεδομένα στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη ανακοίνωσε ότι θα συμμετάσχει και στις επόμενες προεδρικές εκλογές (ήταν προγραμματισμένες για την φετεινή άνοιξη)· ένα λείψανο βιτρίνα…. Ήταν η σπίθα που άναψε το φυτίλι: στις 22 Φλεβάρη άρχισαν οι καθημερινές μαζικές διαδηλώσεις, οι μεγαλύτερες εδώ και 20 χρόνια. Τα αιτήματα ξεκίνησαν απ’ την εναντίωση στην «αιώνια προεδρία» του Bouteflika και προχώρησαν στην απαίτηση για εκδημοκρατισμό….

Στο σουδάν οι διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος ξεκίνησαν πριν 4 μήνες, όταν αποφασίστηκε ο τριπλασιασμός της τιμής του ψωμιού. Ο τυπικά πρόεδρος Omar al-Bashir ήταν ουσιαστικά δικτάτορας, αφού κέρδιζε πάντα – και με μεγάλη διαφορά – τις όποιες εκλογές. Κι εκεί, το αρχικό αίτημα ξεπεράστηκε στην εξέλιξη των διαδηλώσεων, που έγιναν γενικευμένα αντικυβερνητικές / αντικαθεστωτικές.

Και οι δύο εξεγέρσεις νίκησαν πρόσφατα: τόσο ο Bouteflika όσο και al-Bashir «έπεσαν». Αλλά – υπάρχει ένα γνώριμο «αλλά»: είναι ο στρατός και στις δύο περιπτώσεις που ανέλαβε την εξουσία.

Κι εδώ είναι που η συλλογική μνήμη διατρέχει τις συνειδήσεις. Στην αλγερία ένα απ’ τα συνθήματα των διαδηλώσεων που συνεχίζονται (εναντίον των καθεστωτικών ελιγμών) είναι: Δεν θα γίνει της αιγύπτου! Εννοούν: δεν θα μας ξεγελάσετε με «συνταξιοδοτήσεις»… Στο σουδάν η στάση των διαδηλωτών είναι: Συνεχίζουμε και περιφρουρούμε την επανάστασή μας. Το να υπακούσουμε στην απαγόρευση των διαδηλώσεων [που έχει επιβάλει ο στρατός μετά την «απομάκρυνση» του al-Bashir] είναι σα να αναγνωρίζουμε την κλωνοποίηση της προηγούμενης κατάστασης…

Οι εξεγέρμενοι τόσο στην αλγερία όσο και στο σουδάν αντιμετωπίζουν όχι μόνο τα ντόπια αφεντικά και τους μηχανισμούς τους, αλλά και τους διεθνείς συμμάχους της. Στο σουδάν ο φασιστοκαραβανάς Sisi υποστηρίζει τον στρατιωτικό νόμο. Παρότι η μουσουλμανική αδελφότητα του σουδάν (που συμμετέχει μαζικά στην εξέγερση) έχει διαφορές με εκείνη της αιγύπτου, ο χουντοκαραβανάς χασάπης του Καΐρου φοβάται ότι αν δεν κατασταλεί δια πυρός και σιδήρου στο σουδάν, θα γίνει σημείο αναφοράς (και ενίσχυσης της αντιπαλότητας) στο δικό του καθεστώς. Κάτι ανάλογο ισχύει και για την αλγερία: το πολιτικό ισλάμ είναι υπαρκτή και υπολογίσιμη πραγματικότητα εκεί (παρά την βίαιη καταστολή των ‘90s) και το Παρίσι δεν θα ήθελε να βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων αν το αλγερινό καθεστώς αναγκαστεί να εκδημοκρατιστεί. Κανείς δεν θέλει είτε στο Χαρτούμ είτε στο Αλγέρι κάποιον Mossi ή κάποιον Erdogan… Κανείς δεν θέλει οποιονδήποτε αμφισβητεί τις πρωτοκοσμικές ιμπεριαλιστικές σταθερές.

Ουάσιγκτον και Λονδίνο υποστηρίζουν ήδη την στρατιωτική εξουσία στο σουδάν. Το Παρίσι ίσως σκέφτεται να στείλει στο Αλγέρι την «εγνωσμένης αξίας» στρατοαστυνομία του, για να βοηθήσει στη «δημοκρατικά tested» καταστολή· όπως σκεφτόταν να κάνει στις αρχές του 2011 για να σώσει τον Ben Ali στην Τύνιδα…

Όλα δείχνουν προς την μεριά της καταστολής. Και, ταυτόχρονα, όλα δείχνουν πως σ’ αυτήν την μεγάλη ζώνη του πλανήτη που οι πρωτοκοσμικοί μόνιμα υποτιμούν, ο κοινωνικός (και σχεδόν πάντα ο εργατικός) ανταγωνισμός καίει μόνιμα.

Χωρίς, ευτυχώς, να ζητάει την έγκρισή μας…

Ο κρυφός πόλεμος στη Σαχάρα

Επαναφέρουμε αυτό το ντοκυμαντέρ (του al Jazeera), που είχαμε αναρτήσει στο παρελθόν, αυτή τη φορά υποτιτλισμένο. (Ευχαριστούμε Ευ.!) Στην άγνωστη αλλά κοντινή αφρική γίνεται ένα μέρος του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Και δεν θα ήταν άχρηστο να ξέρετε τουλάχιστον τα βασικά, πριν μάθετε για κάποια «ελληνική συμμετοχή» σε κάποια «ειρηνευτική αποστολή» εκεί, μιας και στους πολέμους όλοι χωράνε.

Το ντοκυμαντέρ δεν πρέπει να ειδωθεί σαν η απόλυτη αλήθεια (πως θα ήταν δυνατόν;) αλλά μάλλον σε μια πρώτη προσέγγιση σ’ αυτά που συμβαίνουν εκεί. Θυμηθείτε μόνο αυτό: «Ελέγχω πρώτες ύλες» σημαίνει (για ένα κράτος) είτε ότι τις εκμεταλλεύονται οι επιχειρήσεις μου για λογαριασμό τους· είτε ότι εμποδίζουν άλλους (τους ανταγωνιστές) να κάνουν κάτι ανάλογο…

(Απ’ την Δευτέρα το video αυτό θα υπάρχει στο vid(e)oc…)

Η ακόμα μεγαλύτερη καλωσύνη

Τετάρτη 27 Ιούνη. Το αλγερινό καθεστώς είναι μεν τυπικά συνέχεια της σπουδαίας απελευθερωτικής επανάστασης κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας (απ’ το 1954 ως το 1962)· αλλά στην πράξη είναι εδώ και πολλά χρόνια μια απολυταρχία, που συντονίζεται με το Παρίσι (και όποιον άλλον) προκειμένου να διατηρήσει την θέση της.

Σύμφωνα με πρόσφατες μαρτυρίες μεταναστών που επέζησαν, το αλγερινό καθεστώς έχει «ξεφορτωθεί» τουλάχιστον 13.000 μετανάστες (απ’ την υποσαχάρια Αφρική προς την Ευρώπη), τον τελευταίο χρόνο, στη Σαχάρα. Το καθεστώς τους δένει στα παράλια και τους μεταφέρει στην έρημο χωρίς νερό και φαγητό: άντρες, παιδιά, γυναίκες… Για να επιταχύνει τον θάνατό τους ο αλγερινός στρατός «μένει λίγο μαζί τους», στα φορτηγά φυσικά, αναγκάζοντας τους να περπατάνε μέσα στον ήλιο, σε 50 βαθμούς Κελσίου, για να βεβαιωθεί ότι εξαντλήθηκαν…

Δεν είναι φήμες. Οι μαρτυρίες όσων κατάφεραν να επιζήσουν κινούμενοι προς τα πίσω (προς το νότο) μέσα απ’ την Σαχάρα είναι σε γνώση των «ανθρωπιστικών αρχών της ε.ε.». Οι οποίες ανησυχούν μεν, αλλά τα κυρίαρχα κράτη έχουν το δικαίωμα να απελαύνουν άτομα που μπήκαν παράνομα στην επικράτειά τους… λένε. Όλο σεβασμό στην “εθνική ανεξαρτησία” των εργολάβων τους…

Το αλγερινό καθεστώς δεν θα έκανε τίποτα απ’ αυτά αν δεν είχε το ο.κ. πρώτα του Παρισιού (με το οποίο έχει πλήθος οικονομικών και όχι μόνο σχέσεων) και, στη συνέχεια, μέσω Παρισίων, με τα «όργανα της ε.ε.». Το ο.κ. που έχει πάρει ταιριάζει απόλυτα με την «τακτική της ανάσχεσης των προσφυγικών ροών» πριν καν πλησιάσουν τα «ευρωπαϊκά σύνορα». Η μεταφορά και εγκατάλειψη των αφρικάνων dreamers απ’ το αλγερινό καθεστώς εντατικοποιήθηκε απ’ τον Οκτώβρη του 2017, όταν «η ε.ε. αύξησε τις πιέσεις της προς τα βορειοαφρικανικά καθεστώτα να εμποδίσουν τους μετανάστες να πλησιάζουν την ευρώπη, είτε μέσω της Μεσογείου είτε μέσω των ισπανικών θυλάων στο Μαρόκο» σημειώνει το σχετικό προχθεσινό ρεπορτάζ του αμερικανικού καθεστωτικού cbs.

Το αλγερινό καθεστώς πληρώνεται, χωρίς να φαίνεται ότι τα «πιάνει» (και) γι’ αυτή τη δουλειά. Απ’ το 2014 ως το 2017 πήρε απ’ την ε.ε. «βοήθεια» 111 μύρια δολάρια· αν και όχι ειδικά για την «αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών». Αυτά τα φράγκα (και άλλα που κινούνται είτε πάνω απ’ το τραπέζι σαν «επενδύσεις» είτε από κάτω σαν «δωροδοκίες») είναι που εξασφαλίζουν ότι τα ευρωπαϊκά σύνορα βρίσκονται κάτω απ’ την Σαχάρα, στο μάλι – όπου υπάρχει ήδη ευρωπαϊκός, γαλλικός αλλά όχι μόνο, στρατός.