Σάββατο 26 Γενάρη. Όχι εδώ αλλά εκεί. Όχι τώρα αλλά τότε. Τον Γενάρη του 2011. Όταν ξεκίνησε το αδιανόητο – ενάντια στη χούντα. Της αιγύπτου. Του Μουμπάρακ.
Πριν 7 χρόνια ο πρωτοκοσμικός “επαναστατισμός” (κατά φαντασία) έχασε την τελευταία του ευκαιρία να μάθει. Να μάθει όχι για πολιτικά προγράμματα αλλά για σθένος και επιμονή. Να μάθει όχι για το δικό του ιδιόκτητο (;) “κέντρο του κόσμου”, αλλά για τον φράκτη που έχει φτιάξει για να το προστατεύει. Πριν 7 χρόνια στην μακρινή – κοντινή αίγυπτο, την αίγυπτο γαλλική αποικία, την αίγυπτο αγγλική αποικία, την αίγυπτο αιγυπτιακή αποικία, πολλές χιλιάδες άντρες και γυναίκες έσπαγαν το φράγμα της “κανονικότητας”. Πριν 7 χρόνια ξεκινούσε μια επανάσταση εκεί, δυσάρεστη όχι μόνο για τα ντόπια αφεντικά, όχι μόνο για τα πρωτοκοσμικά αφεντικά, αλλά – όπως αποδείχθηκε στην πράξη – και για τους πρωτοκοσμικούς υπηκόους.
Μια λέξη έμεινε από εκείνη την επανάσταση, που κανείς πρωτοκοσμικός δεν ασχολήθηκε να καταλάβει, πολύ λιγότερο να υποστηρίξει, κι ακόμα λιγότερο να θαυμάσει: Tahrir. Πλατεία Tahrir. Οι ισπανοί indignados, στα μέσα Μάη του 2011, αναφέρθηκαν φευγαλέα στην πλατεία Tahrir, την οποία αντέγραψαν (απ’ την άποψη της εξεγερτικής χωροταξίας) χωρίς να μπορούν να αγγίξουν έστω τα πόδια του πάθους της. Δέκα μέρες μετά, στις 25 Μάη, οι έλληνες μικροαστοί «αγανακτισμένοι» ξεκίνησαν να αντιγράψουν τους (σαφώς πιο εργατικά προσανατολισμένους) indignados, έκλεψαν κι αυτοί την χωροταξία της εξέγερσης απ’ το Κάιρο (κατάληψη κεντρικής πλατείας), ξεφούρνισαν (οι της «κάτω πλατείας») μία ή δύο φορές την λέξη Tahrir – και προχώρησαν στον μικροαστισμό του «κάτι να γίνει».
Τι σχέση μπορεί να έχει ένα μαζικό κύμα άρνησης (στην αίγυπτο) που άντεξε πάνω από 850 δολοφονημένους διαδηλωτές με την μικροαστική ελληνική κλάψα που έκρυψε την καλοκαιρινή φυγή των «αγανακτισμένων» προς τα νησιά πίσω απ’ την δικαιολογία «φάγαμε δακρυγόνα»; Τι σχέση έχει το βαθυκρατικά επιδοτούμενο εγχείρημα των “αγανακτισμένων” για να πέσει η «ύποπτη για αντιπροσοδικούς εκσυγχρονισμούς» κυβέρνηση Παπαντρέου του Γ με ένα αδέσποτο κίνημα που έριξε μια χούντα δεκαετιών; Τι σχέση έχουν οι καντίνες στην περίμετρο της πλατείας Συντάγματος με τον ύπνο στα οδοφράγματα της Tahrir; Τι σχέση έχει η γειτνίαση, η ανοχή και η αποδοχή των φασιστών εδώ με τις αιματηρές συγκρούσεις με τους φασίστες εκεί;
Αν δεν έγινε η 25η Γενάρη γεγονός ανταγωνιστικής αναφοράς στο βάλτο μας είναι για έναν απλό λόγο. Εδώ το βασικό ενδιαφέρον είναι το τομάρι του καθενός· εκεί ήταν η στράτευση στο συλλογικό. Μέχρι να αντέχεις τα βασανιστήρια… Μέχρι να αντέχεις να κουβαλάς το πτώμα του φίλου / της φίλης σου – και να γυρνάς πίσω στη μάχη… Μέχρι να τρομάξεις στ’ αλήθεια όχι μόνο τα δικά σου αφεντικά αλλά και τους παντοδύναμους συμμάχους τους.
Εφτά χρόνια μετά η τάξη βασιλεύει αλλά δεν κυβερνά – όχι εδώ αλλά εκεί. Η απόδειξη είναι και πάλι απλή. Η χούντα της αιγύπτου κρατάει φυλακισμένους 60.000 (σωστά διαβάσατε τον αριθμό…) πολιτικούς της αντιπάλους, και ο αριθμός συνεχίζει να μεγαλώνει… ενώ έχει «εξαφανίσει» 1250 ακόμα. Αντίθετα εδώ οι καραγκιόζηδες που τόλμησαν να πιάσουν στο στόμα τους έστω και για μισό δευτερόλεπτο το όνομα “Tahrir” προσκυνούν μια κυβέρνηση ροζ που υπηρετεί τα αφεντικά της· τους συμμάχους της αιγυπτιακής χούντας. Όπως έκαναν οι προηγούμενοι· όπως θα κάνουν οι επόμενοι.
Εφτά χρόνια μετά, το μέγεθος της πρωτοκοσμικής (και της εντόπιας) σαπίλας φαίνεται στα κάτεργα της αιγυπτιακής χούντας, της χούντας του μπαχρέιν, του φασιστικού, απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος.
Κι ας μην πούμε κάτι για τα υπόλοιπα μικρά και μεγάλα του Κόσμου.
