Tag: αφγανιστάν

Ιμπεριαλιστικά νέα

Παρασκευή 19 Φλεβάρη. Κουβέντιασαν συνετά, κουβέντιασαν με βαθιά σκέψη, κουβέντιασαν ηλεκτρονικά σε δύο (ημερήσιες) δόσεις. Αλλά είναι οι υπουργοί πολέμου των κρατών μελών του νατο, και τι μπορεί να περιμένει κανείς από δαύτους; Να γίνουν καστανάδες;

Ανάμεσα στα πολλά που είχαν να συζητήσουν με τη νέα αμερικανική διοίκηση ήταν κι αυτά τα δύο. Η «αποστολή» του νατο στο αφγανιστάν (δηλαδή η κατοχή του), και η «εκπαιδευτική αποστολή» του νατο στο ιράκ (δηλαδή η κατοχή του). Τι ανακοίνωσαν ότι αποφάσισαν (χτες); Για το αφγανιστάν ότι πρέπει να περιμένουν λίγο ακόμα για να αποφασίσουν… Και για το ιράκ ότι πρέπει να αυξήσουν τους «εκπαιδευτές» από 500 σε 4.400· και να τους σκορπίσουν σε περισσότερες βάσεις, εκτός Βαγδάτης. Λέγαμε μερικά πράγματα χτες (δυνατό τεστ): καλώς ήρθατε λοιπόν στην φρεσκαρισμένη μεσανατολική κόλαση!

Ας τα δούμε ένα ένα.

Για το αφγανιστάν τα (υπόλοιπα) μέλη της συμμαχίας περιμένουν τις τελικές αποφάσεις του Joνυσταλεάν. Στην ενημερωτική συνέντευξή του ο κομψός δανός εκπρόσωπος τύπου της Ουάσιγκτον και των πιο στενών συμμάχων της στην ευρώπη (λέγεται Jens Stoltenberg και πληρώνεται σαν γ.γ. του στρατεύματος) τα μάσαγε. Ναι μεν υπάρχει μια καταληκτική ημερομηνία στις 1 Μάη (για να ξεκουμπιστούν απ’ τα υψίπεδα) αλλά «ξέρετε, η κατάσταση είναι εύθραυστη, και δεν ξέρουμε, πρέπει να περιμένουμε να δούμε, δεν πρέπει να χάσουμε αυτά που κερδίσαμε…» – ιμπεριαλιστική σοφία… Όμως, απ’ την άλλη μεριά, ο Abdul Ghani Baradar, νο 2 στην ιεραρχία των ταλιμπάν και επικεφαλής του «πολιτικού τμήματος» πια (;), δημοσίευσε την περασμένη Τρίτη (μια μέρα πριν την «σύνοδο του νατο») μια ανοικτή επιστολή – προς αυτούς. Όπου καλούσε την Ουάσιγκτον να τιμήσει την υπογραφή της στη «συμφωνία της Doha» (και να τα μαζέψει ως το τέλος Απρίλη), αλλιώς… Αλλιώς οι ταλιμπάν ετοιμάζονται ήδη για την «εκστρατεία της άνοιξης», τις επιχειρήσεις που κάνουν κάθε χρόνο μόλις το τέλος του χειμώνα τους το επιτρέψει. Αυτή τη φορά είναι σαφές ότι ο κατοχικός στρατός δεν θα είναι δευτερεύον στόχος (σε σχέση με τον αμερικανοθρεμμένο «αφγανικό στρατό») αλλά ο κύριος. Το εξυπνότερο που μπορούν να κάνουν οι ταλιμπάν, για τυπικούς λόγους, είναι να μην ξεκινήσουν αυτές τις επιχειρήσεις κατά του κατοχικού στρατού πριν την λήξη της συμφωνίας· και την επίσημη ακύρωση της «συμφωνίας της Doha»… Μετά…

Για το ιράκ όμως οι νατοϊκοί συμφώνησαν… Ότι μπορεί ο isis να ηττήθηκε, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει (στο ιρακινό έδαφος). Οπότε, καλού κακού, πρέπει να αυξηθούν οι κατοχικοί «εκπαιδευτές». Ιμπεριαλιστική σοφία!

Είναι αναμενόμενο ότι απ’ τους 3.500 επιπλέον τέτοιους, το μεγαλύτερο μέρος θα είναι αμερικάνοι… Είναι αναμενόμενο επίσης ότι θα αυξηθούν οι στόχοι για το ιρακινό αντάρτικο, όποιοι κι αν είναι. Το Joνυσταλεάν δείχνει αποφασισμένο να ακολουθήσει την τακτική «για να νικήσουμε φορτώνουμε στρατό», εκείνην δηλαδή που ακολούθησε το αφεντικό του νυσταλέου, ο Obama στο αφγανιστάν· μόνο για να ηττηθεί πανηγυρικά.

Τι μορφή θα έχει η επόμενη, ακόμα πιο εμφατική, ήττα της Ουάσιγκτον; Δεν ξέρουμε…

(φωτογραφία: Η αναμνηστική χειραψία μετά την υπογραφή της “συμφωνίας της Doha”. Δεξιά ο Abdul Ghani Βaradar. Αριστερά ο ειδικός εκπρόσωπος της Ουάσιγκτον για το “αφγανικό ζήτημα” Zalmay Khalilzad.)

Ινδοκούς

Παρασκευή 5 Φλεβάρη. Ήταν αναμενόμενο: ο αμερικανικός στρατός δεν πρόκειται να φύγει (σχεδόν) απ’ το αφγανιστάν ως τον Απρίλη / Μάη, όπως προβλεπόταν απ’ την συμφωνία μεταξύ ψοφιοκουναβιστάν και ταλιμπάν του περασμένου Φλεβάρη. «Είναι νωρίς ακόμα…» συμπέρανε μια διακομματική επιτροπή του αμερικανικού νομοθετικού, εισηγούμενη χτες στο γκουβέρνο του νυσταλέου Jo να «αναβάλει» την εφαρμογή της συμφωνίας… και να αναζητήσει μια «καλύτερη» στο απώτερο μέλλον. «… Δεν πρέπει απλά να δώσουμε τη νίκη στους ταλιμπάν…» λένε οι σοφοί πατέρες του αμερικανικού έθνους· κι όταν συμφωνούν σε κάτι ρεπουμπλικάνοι και δημοκρατικοί, η γκουβερνο-απόφαση έχει μόνο τυπικό χαρακτήρα.

Έχουν δίκιο απ’ την μεριά τους. Οι ταλιμπάν δεν έχουν νικήσει ακόμα με τον ξεκάθαρο τρόπο των βιετκόνγκ. Δεν αποκλείεται όμως αυτό να γίνει. Γιατί, εν έτει 2021, ακόμα και η τυπική ανοχή των rivals προς τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό έχει εξαντληθεί. Με δεδομένο ότι οι ταλιμπάν έχουν πια όχι μόνο κρυφές αλλά και φανερές συμμαχίες, στο επόμενο γύρο του πολέμου κατοχής του αφγανιστάν, στον «γύρο του νυσταλέου», θα είναι λογικά ακόμα πιο αποφασισμένοι και αποτελεσματικοί…

(φωτογραφία: Το ιστορικό τελευταίο στιγμιότυπο της ήττας της Ουάσιγκτον στο βιετνάμ, τον Απρίλη του 1975: αμερικανικό στρατιωτικό ελικόπτερο φορτώνει φίρδην μίγδην τους τελευταίους υπαλλήλους και οπαδούς απ’ την ταράτσα της αμερικανικής πρεσβείας στην τότε Saigon – νυν Ho Chi Minh – ενώ οι βιετκόγκ έχουν ήδη εισβάλει στην πόλη. Κάτι τέτοιο ναι: στην Ουάσιγκτον το θεωρούν “…πήραν τη νίκη…”)

Ινδοκούς

Σάββατο 30 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι υπέγραψε τον περασμένο Φλεβάρη συμφωνία με τους ταλιμπάν, για την (σχεδόν πλήρη) αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ τα αφγανικά υψίπεδα. Πρόκειται για την «συμφωνία της Doha». Που εκτός απ’ την μόνιμη κατάπαυση του πυρός και την ανταλλαγή αιχμαλώτων με την επίσημη κυβέρνηση (μάλλον περί ενισχυμένης δημαρχίας πρόκειται) της Καμπούλ, περιελάμβανε και την δέσμευση των ταλιμπάν να διακόψουν κάθε σχέση με οργανώσεις που η Ουάσιγκτον θεωρεί τρομοκρατικές. Το isis και την (λεγόμενη…) al Qaeda… Για τον πρώτο, έτσι κι αλλιώς, δεν χρειαζόταν συμφωνία: πρόκειται για ενεργούμενο της Ουάσιγκτον άμεσα ή/και έμμεσα, και είναι εντελώς εχθρικός με τους ταλιμπάν… Όσο για την al Qaeda; Υπάρχει άραγε ακόμα;

Το βέβαιο είναι ότι η «συμφωνία της Doha» άρεσε ιδιαίτερα στην Ισλαμαμπάντ, στη Μόσχα, στο Πεκίνο και στην Τεχεράνη… Και δεν άρεσε καθόλου στο Ριάντ, στο Τελ Αβίβ, στην κυβέρνηση της Καμπούλ (ο πρόεδρος / φύλαρχος Asharf Ghani δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει στο πόστο του χωρίς την στήριξη του u.s. army), στο Ν. Δελχί – και στην Ουάσιγκτον! Στον μιλιταριστικό «σκληρό πυρήνα» της παρακμάζουσας υπερδύναμης, τον οποίο ποτέ δεν «ένοιωσε» το ψόφιο κουνάβι.

Αλλά τώρα κουμάντο κάνει ο νυσταλέος Jo και το δικό του γκουβέρνο. Κανονικά, με βάση την συμφωνία, ως τον ερχόμενο Μάη το αμερικανικό πεντάγωνο θα πρέπει να έχει αφήσει στην Καμπούλ ελάχιστους «συμβούλους», και τους αφγανούς να τα βρουν μεταξύ τους… Θα γίνει έτσι; Φαίνεται χλωμό – κι αυτό δεν είναι πρωτότυπο.

Η διοίκηση Μπους του Β του Μικρού χρέωσε τις επιθέσεις (: inside job) της 11ης Σεπτέμβρη του 2001 στον bin Laden και την «αντιαμερικανική / αντι-ιμπεριαλιστική ισλαμική διεθνή» που αυτός είχε δημιουργήσει όχι επειδή όντως αυτοί είχαν κάνει τις συγκεκριμένες επιθέσεις, αλλά επειδή ΔΕΝ τις είχαν κάνει! Ήταν μια ανταπόδοση προς την σαουδαραβική χούντα (που κυνηγούσε τον bin Laden), τις οποίες οι μυστικές υπηρεσίες, σε συνεργασία με φράξιες των αμερικανικών και τις ισραηλινές, ήταν οι πραγματικοί σχεδιαστές και υποστηρικτές τους. Στη συνέχεια ο αμερικανικός στρατός κατέλαβε το αφγανιστάν όχι για να αποδώσει δικαιοσύνη. Αλλά για να αποκτήσει μια μόνιμη έδραση στην κεντρική ασία, στο «μαλακό υπογάστριο» της Μόσχας και του Πεκίνου. Παρά την ουσιαστική ήττα της (απ’ τους ταλιμπάν) είναι δυνατόν η Ουάσιγκτον, μετά από 20 χρόνια, να αφήσει αυτήν την «κεντρική θέση»; Το ψόφιο κουνάβι δεν καταλάβαινε από μιλιταριστική γεωπολιτική, και έλεγε «ναι»· ο νυσταλέος Jo όμως καταλαβαίνει, και με το παραπάνω.

Έχει αρχίσει, κατά συνέπεια, η διαδικασία εξόδου της Ουάσιγκτον απ’ την συμφωνία της Doha. Πρώτον με (αμερικανικές) κατηγορίες (του νέου αμερικάνου υπ..οικ…) ότι «η al-Qaeda επεκτείνει την παρουσία της στο αφγανιστάν, υπό την προστασία των ταλιμπάν» και ότι «από κοινού σχεδιάζεται η δημιουργία νέων ομάδων ενόπλων»…. Δεύτερο με ανακοίνωση του νέου αμερικάνου υπ.εξ. Blinken ότι «θέλει να επανεξετάσει την συμφωνία της Doha για να καταλάβει καλά τις υποχρεώσεις των ταλιμπάν». Είναι ηλίου φαεινότερο ότι το Joνυσταλεάν ψάχνει προσχήματα για να ξεμπερδεύει με την συμφωνία της Doha· μια υπενθύμιση του ότι σε μια όλο και πιο παρακμιακή υπερδύναμη κάθε γκουβέρνο σκίζει μερικά deal του προηγούμενου.

Το θέμα είναι σοβαρό· πολύ σοβαρότερο απ’ την τύχη αυτού καθ’ αυτού του αφγανιστάν. Οι ταλιμπάν ποτέ δεν ήταν «διεθνιστές» με την έννοια των «εξαγωγέων επανάστασης»· και το άσυλο / κάλυψη που παρείχαν στον bin Laden είχε να κάνει κυρίως με την προσωπικότητα, την ιστορία και το κύρος του παρά με την συμμετοχή της τότε ταλιμπανοκρατούμενης Καμπούλ στις όποιες δράσεις της ισλαμικής διεθνούς. Αυτή, απ’ τη μεριά της, μπορεί να χρησιμοποιούσε κάποιες άκρες των αφγανικών βουνών για βασική εκπαίδευση, αλλά το ίδιο έκανε και στο σουδάν. Όχι το 2021 αλλά και ποτέ πριν οι ταλιμπάν, σαν αφγανικό καθεστώς, δεν είχαν οργανωτική σχέση με την όποια al-Qaeda· μια οργανωτική σχέση που άλλωστε δεν την χρειαζόταν καμμία πλευρά.

Μια υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία τους (φωτογραφία επάνω) έκανε τις τελευταίες ημέρες μια σημαδιακή περιοδεία, πρώτα στην Τεχεράνη και στη συνέχεια στη Μόσχα. Το τι κουβεντιάστηκε, φυσικά, δεν ανακοινώθηκε· οι δηλώσεις περιορίστηκαν την «ισχυρή επιμονή των πλευρών ότι η συμφωνία της Doha πρέπει να τηρηθεί». Η Τεχεράνη, η Μόσχα αλλά και η Ισλαμαμπάντ με το Πεκίνο θέλουν να δουν το «κουτάκι» του αφγανιστάν να αδειάζει απ’ τον αμερικανικό στρατό. Οι ταλιμπάν έχουν κάθε συμφέρον να τηρήσουν το δικό του κομμάτι της συμφωνίας· αλλά απειλούν ήδη πως αν δεν φύγει ο u.s. army θα αρχίσουν επιθέσεις εναντίον του.

Έχει ακόμα περιθώρια η Ουάσιγκτον να συντηρήσει τις βάσεις της εκεί, εναντίον επιθέσεων που θα είναι σκληρές; Και μπορεί να σταθεί εκεί κόντρα στην Ισλαμαμπάντ, που έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τους ταλιμπάν;

Θα φανεί… Αλλά οι οιωνοί δεν είναι καλοί…

Astana block plus

Σάββατο 30 Γενάρη. Την μέρα που η αντιπροσωπεία των ταλιμπάν έφευγε απ’ την Τεχεράνη για την Μόσχα, ο ιρανός υπ.εξ. Zarif προσγειωνόταν στην Άγκυρα, για κουβέντα όχι μόνο με τον Cavusoglu αλλά με τον Erdogan, μετά από έναν καλό γύρο στη Μόσχα, στην Τιφλίδα, στο Μπακού και στην Ερεβάν. Πέρα απ’ τα θέματα της διμερούς συνεργασίας ιράν – τουρκίας (που δεν είναι λίγα) στο μενού ήταν και η προοπτική του «σχήματος συνεργασίας 3 + 3», απ’ την μια μεριά η τριάδα του μπλοκ της Αστάνα (ρωσία, τουρκία, ιράν) και απ’ την άλλη η τριάδα των κρατών του Καυκάσου (αρμενία, γεωργία, αζερμπαϊτζάν), που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του αζέρου προέδρου Aliyev μετά την εκεχειρία του Νοέμβρη στο Nagorno Karabah. Ένα ακόμα θέμα ήταν η συνεργασία των δύο κρατών σε σχέση με το αφγανιστάν…

Σ’ όλη αυτή την ασιατική ζώνη, που αρχίζει απ’ τις ανατολικές όχθες της Μεσογείου, το Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα και φτάνει ως το ινδοκούς και την ανατολική μεριά του ινδού ποταμού (πακιστανο-ινδικά σύνορα) έχει διαμορφωθεί μια “πολυγωνική” συναντίληψη των περισσότερων κρατών, που προσανατολίζονται στο ευρασιατικό project και όχι στις μεθοδεύσεις και τα σχέδια της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και των συμμάχων τους. Μέσα σ’ αυτή τη ζώνη η πρώτη κρατάει ακόμα κάποιους “θύλακες”/βάσεις: στη συρία, στο ιράκ και στο αφγανιστάν· και επίσης μια περιπλέουσα ναυτική υπεροπλία. Αλλά αν μελετήσει κανείς την πολιτική γεωγραφία και τα όσα έχουν συμβεί απ’ το 2003 κι απ’ το 2015 και μετά είναι αμφίβολο το συμπέρασμα ότι η Ουάσιγκτον είναι ακόμα σε θέση να επιτίθεται στρατιωτικά έχοντας καλές προοπτικές. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: αν ανοικτά και καθαρά θεωρεί την Μόσχα και το Πεκίνο εχθρούς, τότε αυτοί οι εχθροί έχουν πολύ περισσότερους συμμάχους σ’ όλη αυτή τη ζώνη απ’ ότι η ίδια. Κι αυτό ενώ πρόκειται για το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Οι ειδικοί στο γλύψιμο υποστηρίζουν, μετά την εκλογή του νυσταλέου Jo, ότι «η Αμερική επιστρέφει στη Μέση Ανατολή». Θα ήταν πιο τίμιο να ειπωθεί κάτι ανάμεσα στο «η Αμερική θέλει να επιστρέψει» και στο «η Αμερική δεν θέλει να φύγει». Αλλά μπορεί;

Κι αν το προσπαθήσει, πώς θα μπορέσει να «πολιορκήσει» αποτελεσματικά αυτήν την τεράστια έκταση του ευρασιατικού project; Με την βοήθεια του ελλαδιστάν;

Αστεία πράγματα…

Ινδοκούς

Κυριακή 28 Ιούνη. Από καθαρά στρατιωτική άποψη το συμπέρασμα είναι γνωστό και αποδεκτό ακόμα και απ’ τους αμερικάνους καραβανάδες: στο αφγανιστάν ο αμερικανικός στρατός έχει ηττηθεί απ’ τους ταλιμπάν. Η ήττα δεν έχει πάρει την μορφή που είχε στο βιετνάμ· όχι ακόμα, σίγουρα. Αλλά όταν το μεγαλύτερο μέρος της αφγανικής επικράτειας ελέγχεται απ’ τους ταλιμπάν και τους συμμάχους τους, τι έχει απομείνει απ’ τους στόχους της «εύκολης εκστρατείας» του 2001; Μόνο η εκκαθάριση του άρρωστου bin Laden το 2011· αλλά αυτή έγινε στο πακιστάν…

Το μόνο που θέλει πια η Ουάσιγκτον (κι αυτό που ήθελε απ’ την αρχή…) είναι να κρατήσει κάποιες βάσεις στο αφγανικό έδαφος· μια αντι-σινική προχωρημένη «φρουρά», που αν συμβεί και κάποτε χρειαστεί μπορεί να αποδειχθεί μοιραία. Δεν είναι ρεαλιστική μια τέτοια επιθυμία… Φαίνεται όμως ότι η αποτυχημένη εκστρατεία έχει κάτι να προσφέρει ακόμα. Το υπέδειξαν οι καθεστωτικοι new york times πριν 2 μέρες.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες μάζεψαν στοιχεία (μέσα από βασανιστήρια σε αφγανούς αιχμαλώτους…) ότι «κάποια ρωσική μυστική υπηρεσία πλήρωνε τους ταλιμπάν για να σκοτώνουν αμερικάνους πεζοναύτες».

Την σοβαρότητα της «καταγγελίας / αποκάλυψης» την εγγυάται ο τρόπος που αποκτήθηκαν τα όποια στοιχεία… Αλλά αυτό είναι ασήμαντο. Το ψοφιοκουναβιστάν ξέρει, ή μπορεί να υποθέτει, πως αν όχι επίσημα το ρωσικό κράτος σίγουρα κάποιοι μηχανισμοί συνδεδεμένοι μ’ αυτό βοηθούν τους ταλιμπάν εδώ και χρόνια, με διάφορους τρόπους: εξοπλισμό, εκπαίδευση, ακόμα και πληροφορίες. Απ’ την άλλη μεριά οι ταλιμπάν δεν θα χρειάζονταν «πληρωμή με το κεφάλι» για να επιτίθενται σε αμερικάνους: κάνουν εθνοαπελευθερωτικό αγώνα και ο us army είναι ο κατοχικός στρατός. Εν τέλει ο πιο συστηματικός υποστηρικτής των ταλιμπάν είναι το πακιστανικό κράτος, ο στρατός του, οι υπηρεσίες του.

Ωστόσο το να περιγραφτεί στο αμερικανικό «κοινό» το ότι η εισβολή και η κατοχή του αφγανιστάν ήταν / είναι μέρος ενός σε εξέλιξη παγκόσμιου πολέμου είναι κάτι σύνθετο. Που θα μπορούσε να προκαλέσει εύκολα την απαίτηση να φύγει όλος ο αμερικανικός στρατός απο εκεί. Ενώ η ιδέα του «πληρωμένου φονιά» είναι πολύ πιο απλή και κατανοητή: ο Putin σκοτώνει τους πεζοναύτες μας με πληρωμένους αφγανούς δολοφόνους… Τί δεν καταλαβαίνετε;

Το αμερικανικό μιλιταριστικό σύμπλεγμα εκτιμά (σωστά) ότι οι προηγούμενες καταγγελίες της ρωσικής μοχθηρότητας (η ουκρανία, η προσάρτηση της Κριμαίας, η δράση στη συρία) έχουν παλιώσει και δεν συγκινούν πια. Βρήκε κάτι καινούργιο.

Κι αν το ψόφιο κουνάβι συνεχίσει να έχει κάποια χρησιμότητα θα πρέπει να επιβάλει άμεσα κυρώσεις στην άθλια Μόσχα αφού έχει ενημερωθεί απ’ τον περασμένο Μάρτη· αντί να κάνει το κορόιδο… Αυτό το απαιτούν οι σκληροπυρηνικοί συντηρητικοί – και οι δημοκρατικοί…

ICC

Κυριακή 28 Ιούνη. Από μια διαφορετική άποψη η «αποκάλυψη» του τι έχει «υποφέρει» ο αμερικανικός στρατός εξαιτίας της Μόσχας στο αφγανιστάν είναι μια μάλλον απεγνωσμένη προσπάθεια εσωτερικής αντι-κατανάλωσης. Σχετικά με την έρευνα που έχει ξεκινήσει το «διεθνές δικαστήριο της Χάγης» για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας απ’ τον κατοχικό στρατό εκεί. Για βασανιστήρια αιχμαλώτων και δολοφονίες αμάχων.

Σ’ αυτό το ζήτημα το ψόφιο κουνάβι και οι σωματοφύλακές του αντέδρασαν με υποδειγματικό (ηγεμονικό) πατριωτισμό. Σε πρώτη φάση απαγόρευσαν σε οποιονδήποτε ερευνητή ή ανακριτή του icc να πατήσει το πόδι του στις ηπα. Και πριν καμμιά δεκαπενταριά μέρες αποφάσισαν το «πάγωμα περιουσιακών» στοιχείων σε όσους ερευνητές του icc ασχοληθούν με τα αμερικανικά εγκλήματα. (Αλλά και με ισραηλινά, αφού και τέτοια υπάρχουν άφθονα).

Δεν πρόκειται να μείνουμε αδρανείς όταν οι άνθρωποί μας απειλούνται από ένα δικαστήριο καγκουρώ δήλωσε αποφασισμένος ο Πομπηίας, εννοώντας (με τον χαρακτηρισμό «δικαστήριο καγκουρώ») ότι πρόκειται για αυθαίρετο και αναξιόπιστο οργανισμό.

Δεν είναι η πρώτη ούτε και η τελευταία επίδειξη της διαρκούς υποχώρησης των ηπα. Η άλλοτε υπερδύναμη που στήριξε την ηγεμονία (της) και σε διεθνείς θεσμούς προχωράει υποδειγματικά προς εκείνο το σημείο που η ύπαρξή της θα στηρίζεται αποκλειστικά στην άκρη της κάνης…

(φωτογραφία: Δεκέμβρης του 2009 στη Helmand οι κατοχικοί ψάχνουν “υπόπτους” γενικά…)

Εθνική πλύση εγκεφάλου

Τετάρτη 4 Μάρτη. Ο περασμένος Γενάρης ήταν «ο μήνας του Haftar»: το πόπολο, εκστασιασμένο, άκουσε, ξανάκουσε και ξανάκουσε (μέχρις ότου μπορούσε να συλλαβίζει / παπαγαλίζει με άνεση το όνομα του «τζενεράλ» στα αναλογικά και ψηφιακά καφενεία) ότι το ελλαδιστάν είχε έναν σπουδαίο, γενναίο σύμμαχο κρυμμένο κάπου στην λιβυκή έρημο… Που θα έβαζε στη θέση του τον θρασύτατο Erdogan ισοπεδώνοντας την λυβική πρωτεύουσα (Tripoli) όπου ζουν 2,5 εκατομμύρια ψυχές· και φυσικά θα βούλιαζε ακόμα και τουρκικό κανώ αν τολμούσε να πλησιάσει…

Το τέλος του Φλεβάρη και η αρχή του Μάρτη έχει ένα άλλο εθνικό φροντιστήριο. Το Idlib. Με την ίδια έκσταση και τον ίδιο θυμό το πόπολο ακούει, ξανακούει και ξανακούει (μέχρι να το λέει απ’ έξω) ότι υπάρχει κάποιο μέρος κάπου στη συρία όπου ο μισητός «σουλτάνος» ηττάται… και γι’ αυτό τα κάνει όλα αυτά να στέλνει χιλιάδες (άοπλους) πρόσφυγες και μετανάστες να «εισβάλουν στην ελλάδα»… Όχι για να ρεφάρει κατακτώντας ελληνικό έδαφος – αλλά για να εκβιάσει την ευρώπη… Με μια κουβέντα: ο Erdogan εκβιάσει την ευρώπη μέσω των προσφύγων / μεταναστών στον Έβρο επειδή ηττάται στο Idlib… Ουάου! Αληθινή παγκοσμιοποίηση!!!

Δεν υπάρχει σοφός, σοφότερος ή σοφότατος εθνικός δημαγωγός που να λυπάται την επανάληψη του πιο πάνω δόγματος… Πρόκειται για συστηματική παράκρουση! Που γίνεται υποδόρεια επειδή, απλά, το ντόπιο φασισταριό δεν ενδιαφέρεται ούτε για γενναίους «τζενεράλ» ούτε για τουρκικά Βατερλώ – παρότι γουστάρει το αίμα των οχτρών. Ωστόσο είναι παράκρουση, και πρέπει να την υποδείξουμε. Γιατί είναι δηλωτική (άλλη μια καταδήλωση, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία…) του πως δουλεύει η εθνικιστική δημαγωγική μηχανή, του πως γίνεται η εθνική πλύση εγκεφάλου, και γιατί η ελληνική παραγωγή ειδικών συστημικής ηλιθιότητας δεν προσφέρεται για εξαγωγή – λόγω εξαιρετικά χαμηλής ποιότητας.

Ηττάται πράγματι ο Erdogan στο Idlib; Θα το δούμε στη συνέχεια. Για χάρη της ανάλυσης ας πούμε «ναι»…. Τί σχέση έχει, όμως, αυτή η «ήττα» με τους πρόσφυγες / μετανάστες στα τουρκοελληνικά σύνορα; Πώς συνδέεται αυτή η διαχείρισή τους με την ήττα; Συνδέεται;

Κανείς (δημαγωγός, ειδικός ή ανειδίκευτος) δεν προτείνει μια σύνδεση που να αντέχει στη λογική. Μόνο υπονοούμενα. Δεν υπάρχει καμμία απάντηση σε απορίες που είναι λογικές – και απαγορευμένες. Για παράδειγμα: πώς ακριβώς τα ευρωπαϊκά κράτη («πιεσμένα» απ’ την «απειλή των μεταναστευτικών ροών»…) θα βοηθήσουν τον Erdogan να ρεφάρει την (υποτιθέμενη) ήττα του στο Idlib; Θα του στείλουν στρατό; Όχι! Θα του στείλουν το νατο; Όχι! Θα τον κτυπήσουν στοργικά στην πλάτη; Σιγά! Ακόμα κι αν επρόκειτο να του δώσουν λεφτά (;) σε τι αυτό θα ισορροπούσε μια ήττα στο Idlib που παρουσιάζεται σαν «στρατηγική», στα όρια της καταστροφής;

Και τι είδους «πίεση» είναι αυτή προς την ευρώπη; Πιστεύει, άραγε, ο Erdogan, πως αν περάσουν 1000, 10.000 ή 50.000 πρόσφυγες / μετανάστες σε ελληνικό έδαφος θα ανοίξουν, με κάποιο μαγικό τρόπο, όλα τα δυτικοβαλκανικά σύνορα ως την κεντρική ευρώπη; Ή, ειπωμένο αλλιώς: ποιά είναι η «πίεση» προς την ευρώπη μέσω μεταναστών και προσφύγων στο ελλαδιστάν; Αφού παγιδεύονται εδώ! Μήπως θα είναι μια «πίεση – καραμπόλα», του είδους «η τουρκία πιέζει την ελλάδα που με τη σειρά της θα πιέσει την ευρώπη»; Δακρύβρεχτο – και αβάσταχτα ελληνικό (το παραμύθι)! Αλλά αν επρόκειτο, τελικά, Άγκυρα και Αθήνα να «πιέζουν» εκ των πραγμάτων μαζί (επειδή… Idlib!!), αυτό δεν θα έπρεπε να γίνει οργανωμένα και καθαρά;

Ενώ πρόκειται για παρανοϊκή αλληλουχία, χωρίς λογική, έχει μια σκοπιμότητα – αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση, επιπέδου θείας Λίτσας: ο άθλιος «σουλτάνος» κάνει όσα κάνει «σε βάρος μας» επειδή καταρρέει. Oπότε, λίγη υπομονή ακόμα, και θα δρέψουμε (σαν ελλαδιστάν) τους καρπούς αυτής της κατάρρευσης. Η ρητορική αυτή είναι μονότονη έως κατατονική. Εδώ και χρόνια το τουρκικό καθεστώς καταρρέει (οικονομικά, πολιτικά, θεσμικά, στρατιωτικά…) και το ελλαδιστάν απλά «εισπράτει» τις αντιδράσεις, τους σπασμούς αυτής της κατάρρευσης… Αλλά αξίζει τον κόπο: κάνουμε ότι μπορούμε να συμβάλλουμε στην κατάρρευση, και στο τέλος θα νικήσουμε!

Η συσχέτιση των μεταναστών / προσφύγων με την «ήττα στο Idlib» είναι μια ακόμα παραλλαγή του ίδιου εθνικά χρήσιμου τροπαριού: η τουρκία βουλιάζει. Κι αυτό που πρέπει να κάνει το ελλαδιστάν είναι να συμβάλει στο βούλιαγμα. Πώς; Με τις κατάλληλες συμμαχίες. Πρώτα απ’ όλα με την Ουάσιγκτον· ύστερα με ό,τι είναι διαθέσιμο στην ευρώπη· και μετά με κάθε καρυδιάς καρύδι, αρκεί να είναι αντιτουρκικό…

Για την εθνική / εθνικιστική ρητορική τα πάντα (απ’ τις αοζ ως τους πρόσφυγες και τους μετανάστες) νοηματοδοτούνται με έναν μόνο τρόπο: σαν παραλλαγές του αντιτουρκισμού και της «εξασφάλισης αντιτουρκικών συμμαχιών».

Κι έτσι συμβαίνει αυτό που είναι ταυτόχρονα γελοίο και δηλωτικό: για το θέμα των μεταναστών / προσφύγων το ελλαδιστάν ΔΕΝ συζητάει με την Άγκυρα· ούτε καν σε καταστάσεις «εισβολής», «ασύμμετρης απειλής»… Συζητάει όμως με ποιόν; Με τον πρεσβευτή του αφγανιστάν!!! Το εκπρόσωπο, δηλαδή, της «κυβέρνησης» της Καμπούλ, που είναι κυκλωμένη απ’ τους ταλιμπάν! Μάθαμε, τουλάχιστον, ότι υπάρχει πρεσβευτής του αφγανιστάν στο ελλαδιστάν: ίσως να είναι κάποιος σαν τον ναύαρχο του “τζενεράλ”, ξέρετε… Αυτός ο πρεσβευτής θα πρέπει είναι κατευθείαν απόγονος του μεγΑλέκου!

Όπως ξαφνικά (!) ο «τσενεράλ» έγινε «φίλος μας», έτσι μπορεί να γίνει και ο αφγανός «πρόεδρος Ghani»… Αρκεί να είναι κάπως … αντιτούρκος…

Εκείνος ο Guaido δεν είναι άνθρωπος. Είναι διόδιο: άνοιξε τον δρόμο στο ρημαδογκουβέρνο!

Οι ταλιμπάν είναι καλοί;

Πέμπτη 27 Φλεβάρη. Στα μακρινά και ξεχασμένα (;) υψίπεδα του αφγανιστάν το ψοφιοκουναβιστάν λανσάρει “μια ειρηνευτική συμφωνία” με τους ταλιμπάν. Πρόκειται για την ίδια που “ψήνεται” πολλούς μήνες τώρα, αλλά είχε διακοπεί όταν οι ταλιμπάν επιτέθηκαν σε αμερικανική βάση.

Το να εμφανιστεί πολύ πρόσφατα στους καθεστωτικούς new york times άρθρο του υπαρχηγού των ταλιμπάν Sirajuddin Ηaqqani είναι οπωσδήποτε εντυπωσιακό: αν τελικά δεν είναι «τρομοκράτες» (όπως διατείνονται οι ηπα και συμμαχοί τους εδώ και σχεδόν 2 δεκαετίες…) τότε τι δουλειά έχει ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν; Καλή ερώτηση, την απάντηση την ξέρουν όλοι: σαν προκεχωρημένο φυλάκιο κατά της συμμαχίας Μόσχας – Πεκίνου – Τεχεράνης – Πακιστάν…

Απ’ τα όσα έχουν γραφτεί σχετικά μ’ αυτή τη συμφωνία προκύπτει ότι αυτό που επιδιώκει η Ουάσιγκτον είναι να κερδίσει χρόνο. Υπόσχεται ότι θα μειώσει τον κατοχικό στρατό της (με αδιαπραγμάτευτο κατώφλι τους 8.600 πεζοναύτες «με όλα τα απαραίτητα») αλλά αυτό μόνο αν η «εκεχειρία» κρατήσει ενάμιση χρόνο. Οι ταλιμπάν τι επιδιώκουν απ’ την μεριά τους; Θα συμβιβάζονταν με αμερικανικές (ή και νατοϊκές) βάσεις στο έδαφός τους με αντάλλαγμα την «αναγνώρισή» τους σαν νόμιμη εξουσία;

Τα δεδομένα δείχνουν πως όχι. Το κείμενο του Haqqahi λέει ξανά και ξανά ότι ο αμερικανικός στρατός πρέπει να φύγει εντελώς απ’ το αφγανιστάν. Δεν λέει βέβαια ότι θα πρέπει να φύγει αύριο... Αν όμως υπολογίσει κανείς ότι εδώ και πολύ καιρό η ηγεσία των ταλιμπάν έχει φανερές (και μυστικές) σχέσεις όχι μόνο με την Ισλαμαμπάντ (αυτές είναι δεδομένες) αλλά και με την Τεχεράνη, την Μόσχα και το Πεκίνο (τους εχθρούς του άξονα…) είναι σαφές ότι ο μόνος λόγος που θα μπορούσαν να αποδεχτούν όλοι αυτοί μια (όχι ασήμαντη…) αμερικανική παρουσία στο αφγανιστάν για κάποιο διάστημα είναι… επειδή εκεί ο us army είναι ουσιαστικά περικυκλωμένος! Απ’ την άλλη μεριά, μια κάποια «ειρηνευτική συμφωνία» μεταξύ Ουάσιγκτον και ταλιμπάν θα βοηθούσε το ψόφιο κουνάβι προεκλογικά: είναι το (ρωσικό και κινέζικο) «δώρο» για το οποίο είχαμε αναρωτηθεί πριν καιρό… Το ψόφιο κουνάβι θα μπορούσε να καμαρώσει ότι είναι ένας real ειρηνοποιός, και ότι πέτυχε εκεί που είχαν αποτύχει οι προηγούμενοι πρόεδροι… (Και «από του χρόνου βλέπουμε…»)

Μπορούμε να διατυπώσουμε την εικασία ότι για μερικούς μήνες οι ταλιμπάν θα ασχοληθούν κυρίως με την διευθέτηση των σχέσεών τους με άλλα αφγανικά κλαν· χωρίς, φυσικά, να παραδώσουν τα όπλα ή να σταματήσουν εντελώς την δράση τους. Το ψόφιο κουνάβι απ’ την μεριά του (με την άδεια των σωματοφυλάκων) θα τονώσει την προεκλογική του εκστρατεία κρατώντας ένα περιστέρι· για το αφγανιστάν. Το μπλοκ του Ινδοκούς θα επικεντρώσει (σε διάφορους συνδυασμούς…) είτε σε άλλα σημεία του ευρασιατικού project είτε στην ακόμα καλύτερη οργάνωσή του· ας πούμε μέσω της «συμμαχίας της Σαγκάης» (Shanghai Cooperation Organization / SCO).

Ειρήνη υμίν!!!

Ινδοκούς

Τετάρτη 29 Γενάρη. Ένα αμερικανικό στρατιωτικό αεροπλάνο έπεσε (ή καταρρίφθηκε…) Τίποτα σπουδαίο… Ένα αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροπλάνο έπεσε (ή καταρρίφθηκε…). Τίποτα σπουδαίο…

Αν, όμως, επιβεβαιωθεί ότι μέσα σ’ αυτό βρισκόταν ο Michael D’ Andrea (που σκοτώθηκε…) τότε το πράγμα αλλάζει εντυπωσιακά! Γιατί ο Michael (Mike) D’ Andrea, με το ψευδώνυμο «ayatollah Mike», ήταν κορυφαίο στέλεχος της cia. Συμμετείχε στα βασανιστήρια κρατουμένων σε διάφορες μαύρες τρύπες / κολαστήρια του πολέμου «κατά της τρομοκρατίας»… Ήταν ο εμπνευστής των μαζικών δολοφονιών στα τυφλά, «προς παραδειγματισμό», από drones, στο κατεχόμενο αφγανιστάν. Το σχέδιο ονομάστηκε «signature drone strikes» και είχε αυτή την απλή ναζιστική λογική: μπορεί να μην ξέρουμε ποιούς σκοτώνουμε, αλλά αφού τους σκοτώνουμε σαν τρομοκράτες εμείς που είμαστε «αντιτρομοκράτες», θα θεωρούνται (νεκροί) τρομοκράτες – τελεία και παύλα!…

Ήταν αυτός που σχεδίασε και διεύθυνε την δολοφονία του Imad Mughniyeh της Hezb’ Allah στη Δαμασκό το 2008. (Ο Mughniyeh ήταν μέλος της παλαιστινιακής Fatah και, στη συνέχεια, των «ειδικών δυνάμεών της» στη δεκαετία του ’70· απ’ τους ιδρυτές της Hezb’ Allah στα ’80s, διοικητής του ένοπλου τμήματός της, νο 2 σ’ αυτήν όταν δολοφονήθηκε με έκρηξη αυτοκινήτου βόμβα την ώρα που περπατούσε δίπλα του…). Και όντας απ’ το 2017 ο «ayatollah Mike» επικεφαλής των (μυστικών) επιχειρήσεων της cia στη μέση Ανατολή με κέντρο το ιράν, θεωρείται ότι αυτός σχεδίασε την αποσταθεροποίηση στη Βαγδάτη πρόσφατα (με τους «περίεργους» ελεύθερους σκοπευτές που πυροβολούσαν διαδηλωτές και μπάτσους ταυτόχρονα, a la πλατεία Maidan στο Κίεβο…) αλλά και την δολοφονία του Soleimani…

Το ψοφιοκουναβιστάν δεν έχει επιβεβαιώσει ακόμα τον θάνατο του «ayatollah Mike» (μαζί με κάμποσους ακόμα αξιωματικούς του ίδιου φυράματος…). Αλλά αν ισχύει – οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες αυτό ισχυρίζονται – τότε δεν επρόκειτο για μια «απλή» κατάρριψη στρατιωτικού στόχου!.. Είναι μέρος της απάντησης του μπλοκ της Αστάνα – Ινδοκούς στη δολοφονία του Soleimani (και όχι μόνο)…

Πέρα απ’ τους ταλιμπάν ή κάποια απ’ τις «ειδικές δυνάμεις» τους (εξοπλισμένες με πυραύλους που θεωρούνταν ότι δεν έχουν…), είναι εύλογη η συμμετοχή στην κατάρριψη τόσο της Τεχεράνης όσο και της Μόσχας – έχουν τους λόγους τους. Χωρίς να πάρουν επίσημα την ευθύνη – κι αυτό εύλογο… Με δύο λόγια: το αεροπλάνο ήταν πολύ συγκεκριμένος στόχος – και η κατάρριψή του ήταν πολύ συγκεκριμένη αποστολή…

Τελικά δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι υπερδύναμη που παρακμάζει…

Ζούμε ήδη σ’ ένα «παράλληλο» σύμπαν 1

Δευτέρα 13 Γενάρη. Πριν 17 χρόνια, στις 5 Φλεβάρη του 2003, ο τότε αμερικάνος υπ.εξ. Colin Powell παρουσίαζε με κάθε επισημότητα στη γενική συνέλευση του οηε τις «αποδείξεις» για το ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν διέθετε «βιολογικά όπλα»… Επεδίωκε την συναίνεση της «διεθνούς κοινότητας» για την επίθεση / εισβολή στο ιράκ, που η Ουάσιγκτον είχε ήδη σχεδιάσει.

Ο Powell, όλο το αμερικάνικο γκουβέρνο, έλεγε ψέμματα. Κι όχι απλά ψέμματα: οι «αποδείξεις» ήταν κατασκευασμένες – από κάποια φράξια των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών.

Η εισβολή έγινε· χημικά ή βιολογικά όπλα δεν βρέθηκαν στο ιράκ, αφού δεν υπήρχαν (και η Ουάσιγκτον το ήξερε πολύ καλά…). Η κατοχή του ιράκ συνεχίζεται μετά από 17 χρόνια και τουλάχιστον 200.000 άμεσα δολοφονημένους λόγω της κατοχής και των «εσωτερικών πολέμων» που υποδαύλισε. Κι όχι μόνο αυτό. Χάρη στην κατοχή του ιράκ μεθοδεύτηκε η κατασκευή του isis και όσα ακολούθησαν και συνεχίζονται στο συριακό πεδίο μάχης. (Αυτό δεν απαλλάσσει απ’ τις αρχικές ευθύνες του το κάθαρμα που λέγεται Άσσαντ).

Όλα αυτά στηριγμένα, νομιμοποιημένα, πάνω σε μια κατασκευή «αποδείξεων» απ’ τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Ατιμώρητα και ασταμάτητα μετά από 17 χρόνια.

Μπορούν να αναλυθούν όλα αυτά και έχουν αναλυθεί – για ιμπεριαλιστικό πόλεμο πρόκειται, «προληπτικό» μάλιστα τα περισσότερα χρόνια, αν και όχι πια. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι πως υπάρχουν πολλοί ακόμα, (που δεν είναι έμμισθοι υπάλληλοι κάποιας υπηρεσίας αλλά πρόθυμοι εθελοντές) που, οπλίζοντας την ρατσιστική, οριενταλιστική απέχθειά τους για το ιράν, συζητούν στα σοβαρά ποιες αποδείξεις άραγε να είχε η Ουάσιγκτον ώστε να σκοτώσει τον Soleimani. Είναι, δηλαδή, έτοιμοι να ζητήσουν «αποδείξεις» και να εμπιστευτούν ένα κράτος που αποδεδειγμένα κατασκευάζει τέτοιες, και μάλιστα όχι για να σκοτώσει ένα, δύο ή τρεις «εχθρικούς» καραβανάδες, αλλά για να καταστρέψει ένα μέρος του πλανήτη, μαζί μ’ αυτούς που το κατοικούν.

Το ζήτημα δεν είναι το τι ήταν και τι δεν ήταν ο Soleimani, o Laden ή ο Hussein. Το ζήτημα είναι ότι εδώ και σχεδόν 19 χρόνια, απ’ την 11η Σεπτέμβρη του 2001, η ιστορία συμβαίνει, «παράγεται», «εξελίσσεται» με ψέμματα και προβοκάτσιες, που προέρχονται όλες απ’ την Ουάσιγκτον (και τις διάφορες συνεργαζόμενες υπηρεσίες συμμαχικών κρατών) – και, αυτό, μοιάζει πια να έχει γίνει συνήθεια για εκατομμύρια πρωτοκοσμικούς!

Με άλλα λόγια: μπορεί κάθε ελληνικό κάθαρμα της εξουσίας, «δεξιό» ή «αριστερό», να συζητάει με τον πιο φυσικό τρόπο για τις συμμαχίες του πότε με την Ουάσιγκτον, πότε με το Τελ Αβίβ, πότε με το Κάιρο, πότε με το Ριάντ, κι αυτή η επίσημη και διαρκής συνενοχή στους serial killers της μέσης Ανατολής να είναι κοινωνικά και πολιτικά νομιμοποιημένη («ναι… αλλά και ο Erdogan είναι παλιάνθρωπος…») σαν κάτι «φυσιολογικό» – και, φυσικά, «εθνικά συμφέρον».

Αν πρόκειται για κάτι διαχωρισμένο και αμελητέο, για ζήτημα ηθικής δηλαδή, τότε τι μέλλον προσδοκούν άραγε όλοι αυτοί οι hard ή light συνένοχοι;