Tag: αφγανιστάν

Mέση Ανατολή: παλιοί χειμώνες…

Δευτέρα 7 Οκτώβρη (01.15) >> Μπορεί την δεκαετία του ’80 να απέτυχαν, αλλά ποτέ δεν ξέχασαν! Τι; Ότι η ισλαμική επανάσταση στο ιράν κρατικοποίησε το 1979 τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στερώντας τα απ’ την agglo-persian oil company, που συστάθηκε το 1909 για να εκμεταλλεύεται αυτά ακριβώς τα κοιτάσματα: μετά αυτήν την τεράστια απώλεια η εταιρεία ονομάστηκε «british petroleum» – BP…

Όταν, για παράδειγμα, το 2001 η Ουάσιγκτον ξεκίνησε τον «μακρύ, προληπτικό, αντιτρομοκρατικό πόλεμο», η Τεχεράνη ήταν στη λίστα των 7 κρατών που ο us army σκόπευε να «καθαρίσει». Αμέσως μετά την αμερικανική εισβολή στο ιράκ (άλλο μέλος της λίστας…) η Ουάσιγκτον ετοιμαζόταν για την συρία, τον λίβανο και το ιράν:

Κάποιοι θα πρέπει να τον θυμούνται τον αμερικάνο στρατηγό Wesley Clark: ήταν ο ανώτατος διοικητής του νατο στα τέλη της δεκαετίας του ’90… Αυτός ο τύπος λοιπόν, στην αποστρατεία πια, διηγείται (η συνέντευξη είναι το 2007) πως ανακάλυψε τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη του 2001 ότι ο us army επρόκειτο να “τακτοποιήσει” 7 (ολογράφως: επτά) κράτη, μέσα σε 5 χρόνια: ιράκ, συρία, λίβανο, λιβύη, σομαλία, σουδάν∙ and last but not least ιράν…

Παρά τις θριαμβευτικές δηλώσεις η κατοχή του ιράκ δεν πήγε καθόλου καλά για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς, σχεδόν εξ’ αρχής. Η «τακτοποίηση» της Τεχεράνης και της Δαμασκού αναβλήθηκε, αλλά δεν εγκαταλείφθηκε! Με τις «δυσκολίες» της κατοχής του ιράκ (αλλά και του αφγανιστάν) να οξύνονται, η Ουάσιγκτον έπρεπε να βρει έναν «εργολάβο», να κάνει τη βρώμικη δουλειά της “δημιουργίας της νέας μέσης Ανατολής”… Ένας που δημιουργήθηκε ήταν ο isis, αλλά από καθαρά στρατιωτική άποψη είχε περιορισμένα μέσα. Ένας πληρέστερος και καλύτερος ήταν επίσης εύκολος: το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς ήταν πρόθυμο και διατεθειμένο – πάντα για λόγους «αυτοάμυνας». To 2005:

Αλλά ακόμα και το 2019:

το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς μπορούσε να ποντάρει στο ιμπεριαλιστικό βαθύ κράτος των ηπα (και το ανάποδο) αν θεωρούσε/σαν ότι υπάρχει μια «ευκαιρία». Υπάρχει;

Ένα γαλλικό φασιστόμουτρο «νέος φιλόσοφος» κάποτε, θεωρεί πως «ναι»:

Το ισραήλ δεν έχει εισβάλει στον λίβανο – τον απελευθερώνει…

Ένα αμερικανικό φασιστόμουτρο, «πολιτικός σχολιαστής», θεωρεί το ίδιο:

Και ένα γνωστό παράσιτο, ο βασιλικός σώγαμπρος (του ψόφιου κουναβιού) Kushner, που ονειρεύεται μια άδεια Γάζα ώστε να φτιάξει εκεί ακριβές τουριστικές βίλες με θέα στη θάλασσα, θέλει κι αυτός «να τελειώνει η δουλειά» (και με το ιράν…)

Αυτοί βέβαια είναι μεμονωμένα πρόσωπα μέσα σε πολλά άλλα μεμονωμένα πρόσωπα του ίδιου φυράματος (και του ίδιου πελατολογίου…) Οι μηχανισμοί, οι κρατικοί / παρακρατικοί μηχανισμοί, ειδικά στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο, θεωρούν ότι η βροχή-από-ιρανικούς-πυραύλους στις 1 Οκτώβρη είναι μια «ευκαιρία»;

Ή μήπως οι πνιγμένοι (του ουκρανικού πεδίου μάχης) προσπαθούν να πιαστούν απ’ τα μαλλιά τους; Μήπως νομίζουν ότι βρήκαν το λίγο «Περλ Χάρμπορ» που τους βολεύει, χωρίς νεκρούς μεν, αλλά…;

Οι τρομοκράτες κυβερνούν – όχι τυχαία…

Καύσιμα γιοκ. Οπότε ο ταπεινός γαϊδαράκος (το παλιό και αξιόπιστο 4Χ4!) εξακολουθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του – στη λωρίδα του θανάτου. (Παρακαλούνται οι φιλόζωοι να μην το κάνουν θέμα. Οι άνθρωποι εκεί υποφέρουν πολύ χειρότερα…)

Δευτέρα 13 Νοέμβρη>> Είναι πάνω από 38.000. Μέσα σε 9 χρόνια. Απ’ το 2014 ως το 2022. Ανάμεσα τους και παιδιά: πρόκειται για μετανάστες / πρόσφυγες που δολοφονήθηκαν (οι περισσότεροι με τους «γνωστούς τρόπους»: δια πνιγμού…) προσπαθώντας να φτάσουν δια θαλάσσης στο ευρωπαϊκό φρούριο. Πνίγηκαν / δολοφονήθηκαν για έναν απλό λόγο: επειδή δεν είχαν αρκετά λεφτά για να αγοράσουν μια «χρυσή βίζα», ευρωπαϊκά διαβατήρια δηλαδή για τους ίδιους αλλά και τους ανιόντες και κατιόντες συγγενείς τους πρώτου βαθμού – οπότε έπρεπε να ακολουθήσουν τον «φτηνό» τρόπο, τον τρόπο των «ανεπιθύμητων» (και ταυτόχρονα φτηνών….)

Αλλά η ευρωπαϊκή δύση δεν καμαρώνει πολύ γι’ αυτήν την σφαγή. Στο σύνολό της η νατοϊκή δύση έχει μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού”) πολέμου ένα καλύτερο ρεκόρ, αν και χρειάστηκε πάνω από 20 χρόνια για να το πετύχει: στην κατοχή του αφγανιστάν κατάφερε να «καθαρίσει» τουλάχιστον 46.320 αμάχους, όλων των ηλικιών και των φύλων. «Παράπλευρες απώλειες» είπαν, για έναν «ευγενή σκοπό»…

Ακόμα σπουδαιότερα (από την άποψη της δυτικής ιμπεριαλιστικής φονικότητας) ήταν τα αποτελέσματα στο ιράκ. Απ’ την εισβολή του αμερικανικού στρατού μαζί με την «συμμαχία των προθύμων» το 2003 και μετά, «εκκαθαρίστηκαν» πάνω από 200.000 άμαχοι∙ στο μεγαλύτερο ποσοστό τους γυναίκες και παιδιά.

Και – ω!!! – υπάρχει κάτι ακόμα καλύτερο, κάτι ακόμα πιο δυνατό. Σύμφωνα με τον βετεράνο John Pilger:

… Μια μελέτη του πανεπιστημίου Brown βρήκε πως απ’ τον 9η Σεπτέμβρη και μετά, όταν ξεκίνησε ο «παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», οι ηπα και οι ακόλουθοί τους έχουν σκοτώσει 6.000.000 άντρες, γυναίκες και παιδιά… Ο πρώτος και μοναδικός πρωτοκοσμικός που πρόκειται να δικαστεί στις 13 Νοέμβρη [σήμερα δηλαδή] σε σχέση με αυτά τα εγκλήματα, είναι ο David McBride, ένας αυστραλός δικηγόρος του Κέντρου Νομοθεσίας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, που αποκάλυψε / δημοσιοποίησε όσα φρικτά έκανε ο στρατός της αυστραλίας συμμετέχοντας στην κατοχή του αφγανιστάν. Κατηγορείται για «αποκάλυψη στρατιωτικών μυστικών», κινδυνεύοντας με ισόβια φυλάκιση…

Σωστά διαβάσατε. Έξι εκατομμύρια δολοφονίες από πρωτοκοσμικούς στρατούς, επίσημους, «ανεπίσημους» ή και «εργολάβους» μέσα σε 22 χρόνια∙ έξι εκατομμύρια δολοφονίες για κάτι στο οποίο οι πρωτοκοσμικοί υπήκοοι αρνούνται να αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους ως συμμέτοχους και συνένοχους, έστω παθητικά∙ έξι εκατομμύρια δολοφονίες σε έναν παγκόσμιο πόλεμο που δεν αναγνωρίζεται ακόμα σαν τέτοιος, και δεν έχει ακόμα κορυφωθεί…

Και τι μας νοιάζει; Γιατί να τα θυμίζουμε αυτά;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ινδοκούς

Δευτέρα 25 Οκτώβρη>> Φεύγοντας απ’ το αφγανιστάν ο αμερικανο/νατοϊκός στρατός κατοχής έμεινε – για να χρησιμοποιήσει την εναλλακτική τακτική του. Το «πόλεμο 4ης γενιάς» ή, στην κοινή γλώσσα, την τρομοκρατία. Βόμβες στο ψαχνό. Η Ουάσιγκτον έχει μεταφέρει στην αφγανική επικράτεια περίπου 2.000 μέλη και στελέχη του isis απ’ την συρία, που ενώ δεν κατέχουν αξιόλογο έδαφος, είναι ικανοί για την βασική δουλειά. Την διαρκή αποσταθεροποίηση του καθεστώτος των ταλιμπάν. Συνεπώς; Βόμβες σε τζαμιά και σε αγορές…

Αυτά τα ξέρουν πολύ καλύτερα όχι μόνο οι ταλιμπάν αλλά και οι φανεροί πια σύμμαχοί τους. Πριν πέντε ημέρες (στις 20 Οκτώβρη) έγινε στη Μόσχα η πρώτη διευρυμένη συνάντηση υψηλού επιπέδου εκείνου που αποκαλούμε «μπλοκ του ινδοκούς» + το Ν. Δελχί. Τυπικά και κανονικά το ραντεβού ήταν μεταξύ Μόσχας, Πεκίνου, Ισλαμαμπάντ και Ουάσιγκτον. Η Μόσχα μεγάλωσε τον κατάλογο των καλεσμένων, συμπεριλαμβάνοντας το ιράν, το καζακστάν, το τατζικιστάν, το τουρκμενιστάν, το κιργιζιστάν, το ουζμπεκιστάν – και την ινδία. Για λόγους γεωπολιτικής ευγένειας αυτήν την τελευταία, αφού είναι γνωστό ότι το ινδικό καθεστώς θεωρεί τις εξελίξεις στο αφγανιστάν αντίθετες με τα συμφέροντά του… Διαβλέποντας η Ουάσιγκτον την βεβαιότητα ότι με την παρουσία της στο ραντεβού απλά θα νομιμοποιούσε την περιθωριοποίησή της, δεν πήγε – βρήκε κάποια πρόφαση. Ακόμα καλύτερα: η «τύχη» της κεντρικής ασίας βρίσκεται πια στα χέρια (και στις μπίζνες) του ευρασιατικού project σχεδόν αποκλειστικά.

Λέμε «σχεδόν». Προς το παρόν το μπλοκ του Ινδοκούς δεν αναγνωρίζει μεν επίσημα το καθεστώς των ταλιμπάν, το αναγνωρίζει όμως ανεπίσημα. Όχι μόνο για να το στηρίξει απέναντι σε οποιαδήποτε αμερικανική τακτική αποσταθεροποίησης. Αλλά και για να κρατήσει ανοικτές σε διεθνείς οργανισμούς (κυρίως στον οηε) το ζήτημα των αμερικανικών / νατοϊκών ευθυνών για την 20χρονη κατοχή και για το «πάγωμα» σημαντικών ποσών που βρίσκονται σε διεθνείς τράπεζες∙ ποσά που θα έπρεπε να έχουν αποδοθεί στην Καμπούλ. Αυτή η μισο-αναγνώριση σημαίνει ότι τα κράτη του μπλοκ θα μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια και χρήμα (όχι και τόσο ανοικτά το δεύτερο) στην κυβέρνηση των ταλιμπάν∙ αλλά επίσης ότι η Μόσχα (και όχι μόνο…) θα βοηθήσει «αθόρυβα» τους ταλιμπάν στην εκκαθάριση των ενόπλων του isis.

Η κινεζική προσέγγιση είναι σαφής. Πρόσφατο άρθρο στους καθεστωτικούς global times εξηγούσε: Το αφγανιστάν έχει εξαιρετικές προοπτικές ανάπτυξης και αξίζει για επενδύσεις… η χώρα είναι πλούσια σε ορυκτό πλούτο… αν το αφγανιστάν μπορεί να στηριχτεί στις εξορύξεις για να ξεπεράσει τα οικονομικά του προβλήματα, θα συμβάλει σημαντικά στην περιφερειακή σταθερότητα και αυτό εξυπηρετεί τα κινεζικά συμφέροντα. Το κατά πόσο θα επενδύσουν κινεζικές επιχειρήσεις εξαρτιέται σε πολύ μεγάλο βαθμό απ’ το κατά πόσον οι ταλιμπάν μπορούν να εγγυηθούν αποτελεσματικά την ασφάλεια της εγχώριας παραγωγής και των κατασκευών, την κοινωνική ειρήνη, την ασφάλεια, και την καταπολέμηση της τρομοκρατίας έτσι ώστε να κερδηθεί η εμπιστοσύνη των επενδυτών…

Οι καθεστωτικοί global times λένε την μισή αλήθεια: κινεζικές επιχειρήσεις έχουν κάνει ήδη συμφωνίες εκμετάλλευσης διαφόρων κοιτασμάτων, με το προηγούμενο καθεστώς…. Αλλά, προφανώς, το ζήτημα της ασφάλειας έναντι των βομβών-στο-ψαχνό είναι σημαντικό, ειδικά αφού τέτοιες επιθέσεις εναντίον κινέζων μηχανικών και εργατών έχουν ξεκινήσει στο πακιστάν μετά την «αποχώρηση» των στρατών κατοχής στο αφγανιστάν.

Το βασικό, κατά συνέπεια, είναι να «κοπούν τα αμερικανικά χέρια» στο αφγανιστάν όσο περισσότερο γίνεται. Κι αυτό είναι το πιο άμεσο συμπέρασμα (διατυπωμένο έμμεσα) της συνάντησης στη Μόσχα. Που έχει γρήγορη συνέχεια. Στις 21 Οκτώβρη ο πακιστανός υπ.εξ. Shad Mahmood Qureshi μαζί με στελέχη διαφόρων υπουργείων βρέθηκε στην Καμπούλ. Και μεθαύριο (27 Οκτώβρη) οι υπ.εξ των άμεσων γειτόνων του αφγανιστάν (ιράν, πακιστάν, τουρκμενιστάν, ουζμπενιστάν, τατζικιστάν, κίνα) συν την ρωσία, θα συναντηθούν στην Τεχεράνη.

Εννοείται ότι αυτή τη φορά η Ουάσιγκτον δεν είναι καλεσμένη…

(φωτογραφία: Πανοραμική άποψη της συνάντησης στη Μόσχα).

Ινδοκούς

Δευτέρα 20 Σεπτέμβρη>> Μακριά απ’ τις παρακμιακές αναμνήσεις, τα μίση και τα πάθη μεταξύ δυτικών ιμπεριαλισμών, στο Dushanbe, πρωτεύουσα του τατζικιστάν, τα κράτη του «συμφώνου της Σαγκάης» είχαν τις δικές τους καλές κι όχι και τόσο καλές στιγμές στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας. Επιπλέον, οι «παλιοί» δέχτηκαν τον καινούργιο: η Τεχεράνη είναι απ’ τις 17 Σεπτέμβρη επίσημο μέλος…

Ένα βασικό θέμα της συνάντησης ήταν η κατάσταση στο αφγανιστάν – και η στήριξη της «νέας κατάστασης» εκεί. Το κοινό ανακοινωθέν είχε ωστόσο μόνο λίγο παραπάνω από 150 λέξεις γι’ αυτό. Η αιτία αναμενόμενη: στο σύμφωνο της Σαγκάης (SCO) συμμετέχει και το Νέο Δελχί. Που όντας βαθύτατα ενοχλημένο για τη νίκη των ταλιμπάν, προτιμάει να ακολουθήσει την Ουάσιγκτον στην «μεταχείριση της νέας κατάστασης», εκτός (ακόμα) απ’ το να επιτρέψει βάσεις / πάρκινγκ του αμερικανικού στρατού στο ινδικό έδαφος… Η στάση του Modi στη διάρκεια της συνόδου ήταν έντονα απορριπτική των προσεγγίσεων των υπόλοιπων μελών, με επικλήσεις στη «διεθνή κοινότητα» – το ψευδώνυμο της δύσης δηλαδή…

No problem… Οι υπ.εξ. του Πεκίνου, της Μόσχας, της Τεχεράνης και της Ισλαμαμπάντ συναντήθηκαν χωριστά, πάντα στο Dushanbe, να τα πουν με την ησυχία τους για το αφγανιστάν. Μπορούμε από εδώ και στο εξής να μιλάμε για το «μπλοκ του ινδοκούς», περιλαμβάνοντας επιπλέον την Άγκυρα, την Ντόχα, την Τασκένδη (ουζμπεκιστάν) και την Αστάνα (Νουρ Σουλτάν, καζακστάν).

Δεν πρόκειται, έτσι απλά, για την τύχη του αφγανιστάν. Πρόκειται για την προσπάθεια ανάκτησης του πλήρους ελέγχου της κεντρικής ασίας σε βάρος των δυτικών. Ίσως για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση και με τέτοια χαρακτηριστικά. Με άμεσες προεκτάσεις στην ανατολική Μεσόγειο, στην μαύρη θάλασσα, στον ινδικό ωκεανό, στην ερυθρά θάλασσα, και φυσικά στην αφρική…

Αν και δεν μπορούμε να μιλάμε ακόμα για μια συμπαγή στρατιωτική συμμαχία σ’ όλη αυτή την ασιατική έκταση (η οποία θα συμπεριλάβει σύντομα και τον λίβανο, και το ιράκ και την συρία, εκτός απ’ το αμερικανο/ypg κρατούμενο τμήμα της) ίσως δεν είναι καν αυτό το ζητούμενο για την Μόσχα και το Πεκίνο. Οι στρατοί τους είναι υπεραρκετοί για να αντιμετωπίσουν οποιονδήποτε συνδυασμό «συμμαχίας των προθύμων» υπό την αμερικάνικη σημαία. Το σημαντικότερο είναι η δημιουργία μιας λειτουργικής ευρασιατικής ζώνης πρώτων υλών, εργασίας, μεταφοράς, επικοινωνιών, νέων τεχνολογιών, εμπορευμάτων.

Αυτό αφήνει τους ιστορικούς δυτικούς ιμπεριαλισμούς με λίγες αλλά δυστυχώς υπαρκτές επιλογές. Εκτός απ’ την πάντα ανοικτή «επίθεση κατά μέτωπο» (που θα μπορούσε να θεωρηθεί “επίθεση αυτοκτονίας”, αλλά ποτέ δεν πρέπει να αποκλείεται, το αντίθετο…) υπάρχει και η δυνατότητα των μόνιμων προβοκατσιών, μικρότερης ή μεγαλύτερης κλίμακας, έτσι ώστε να υπάρχει πάντα αποσταθεροποίηση και εμπόδια.

Οι γείτονες της Καμπούλ (Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Ισλαμαμπάντ) μιλούν σταθερά για το καθήκον των ταλιμπάν στον έλεγχο του εδάφους τους και στο να εμποδίσουν τους εγκάθετους του isis που έχει μεταφέρει εκεί ο αμερικανικός στρατός να δράσουν. Αλλά η αντιμετώπιση αυτού του κινδύνου είναι πιο σύνθετη και χρονοβόρα. Οι ταλιμπάν είναι βέβαιο ότι θα καταστείλουν τους γνωστούς πυρήνες του isis στο έδαφός τους, αλλά σημαντικότερο ακόμα είναι οι πληροφορίες που θα συγκεντρώνουν. Επιπλέον το Πεκίνο, που δεν μπορεί να περιμένει θαύματα όταν βάλει μπροστά τις «επενδύσεις» του στο αφγανιστάν (όπου θαύμα θα ήταν η εξαφάνιση των σαμποτάζ και των παρόμοιων επιθέσεων) φαίνεται πως επεξεργάζεται ένα σχέδιο «προχωράμε παρακάπτοντας όσο είναι δυνατόν τις νάρκες». ( Ήδη οι μισθοφόροι των δυτικών υπηρεσιών και των μεσανατολικών συμμάχων τους έχουν αναλάβει δράση εναντίον κινέζων μηχανικών και εργατών – στο πακιστάν.)

Ο u.s army και οι σύμμαχοί του έφυγαν μεν απ’ το αφγανιστάν, είναι σίγουρο όμως ότι έχουν αφήσει πίσω τους πυρήνες πρακτόρων, μισθοφόρων, εν ενεργεία ή «εν υπνώσει». Το κοντινό μέλλον θα δείξει αν το μπλοκ του ινδοκούς θα τους εξουδετερώσει ή όχι.

Αλλά προχωράει.

Η κοιλάδα και ο προσοδισμός

Δευτέρα 23 Αυγούστου>> Είναι μια όμορφη κοιλάδα, μήκους χοντρικά 150 χιλιομέτρων, κυκλωμένη απ’ τις τρεις μεριές με ψηλά και κακοτράχαλα βουνά, με μία μόνο στενή είσοδο / έξοδο. Η κοιλάδα του Panjshir, καμμιά εκατοπενηνταριά χιλιόμετρα βόρεια της Καμπούλ, μπορεί να κάνει ένα κάποιο πέρασμα απ’ τα εντόπια (και όχι μόνο) καθεστωτικά μήντια. Μπορεί και όχι. Σ’ αυτό το φυσικό οχυρό (ή και φυλακή, ανάλογα με το που βρίσκεται ο καθένας) κάποιοι ελάχιστοι αξιωματούχοι του κατοχικού καθεστώτος, καθώς και δύο ή τρεις οπλαρχηγοί, δηλώνουν ότι ξεκίνησαν «αγώνα κατά των ταλιμπάν, για την ελευθερία του τύπου και τα δικαίωματα των γυναικών».

Συγκινητικό! Τόσο όσο χρειάζεται για να κερδίσει μερικά λεπτά δημοσιότητας. Η «αμερικανική βοήθεια» την οποία ζητούν οι συγκεκριμένοι δεν θα έρθει ποτέ. Ούτε κάποια άλλη. Κι αν πρόκειται να πολεμήσουν, θα πρέπει να βγάλουν πέρα με σοβιετικά όπλα, σοβιετικά οχήματα… ό,τι τέλος πάντων είχαν μαζέψει όταν αποχώρησε ο σοβιετικός στρατός. Το 1989.

Υπάρχει ένας θρύλος για την κοιλάδα του Panjshir, επί σοβιετικής κατοχής, που μπορεί άνετα να ξαναζωντανέψει. Ότι εκεί, στο προπύργιο του τατζίκου πολέμαρχου Massud, ο στρατός της Μόσχας δεν κατάφερε να εισβάλει… Η αλήθεια είναι αντίθετη: ο σοβιετικός στρατός δεν επεδίωξε ποτέ να μπει μέσα στην κοιλάδα του Panjshir, γιατί είχε σοβαρό αντίδοτο: η kgb έκανε μια μυστική συμφωνία με τον Massud για την αποφυγή μεταξύ τους συγκρούσεων, και (επιπλέον) τα τουφέκια του να μην ενοχλούν τις μετακινήσεις του ρωσικού στρατού μέσω του τούνελ Salang, που συνδέει την Καμπούλ με την τότε στρατιωτική διοίκηση στο σοβιετικό / ουζμπέκικο Termez. Μια σημαντική διάβαση…

Οι γνωριμίες των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών με τους ένοπλους της περιοχής είναι παλιές λοιπόν. Ο Massud έχει πεθάνει, και τον έχει διαδεχτεί ο γυιός του, που δεν έχει καμμία πολεμική εμπειρία. Φαίνεται ότι εκτός απ’ την αίσθηση του «φρουρίου» δεν έχει και πολλά πράγματα στη διάθεσή του. Ίσως ούτε καν ποσότητες πυρομαχικών για πολύμηνες μάχες… Ο ρώσος πρεσβευτής στην Καμπούλ δήλωσε ότι:

Δεν έχουν στρατιωτική προοπτική. Δεν μένει πολύς κόσμος εκεί. Είναι περίπου 7.000 ένοπλοι, και έχουν ήδη προβλήματα με τα καύσιμα. Προσπάθησαν να σηκώσουν ένα ελικόπτερο, αλλά δεν είχαν πετρέλαιο. Δεν μπορούν να παρακάμψουν την πραγματικότητα. Οι Ταλιμπάν είναι η ντε φάκτο εξουσία. Δεν υπάρχει εναλλακτική…

Αυτό το ξέρουν και οι ίδιοι. «Δεν θέλουμε πόλεμο» δήλωσε ο Massud όταν έμαθε ότι οι ταλιμπάν στέλνουν στρατό προς την κοιλάδα. «Θέλουμε μια περιεκτική κυβέρνηση». Αυτό σε απλά αφγανικά (και ελληνικά) σημαίνει θέλουμε μερίδιο απ’ τις δουλειές που θα ανοίξουν.

Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια δομική αντίρρηση στην Καμπούλ. Το θέμα είναι φυσικά το μέγεθος του μεριδίου. Όμως γι’ αυτό μπορεί πράγματι να μην χρειάζεται αιματοχυσία. Αν οι ταλιμπάν «κλείσουν» την είσοδο / έξοδο στην κοιλάδα (κι έχουν όλα τα μέσα για να το κάνουν), το μερίδιο θα λογικευτεί.

Κι ύστερα είναι οι «εγγυήτριες / προστάτιδες» δυνάμεις. Ειδικά η φωνή της Μόσχας μπορεί να ακούγεται ήδη στον γυιό του πατέρα του. Θα είναι αυστηρή, μπορεί όμως να είναι και δίκαιη.

Σε κάθε περίπτωση όλοι οι ντόπιοι που δεν έχουν ιδέα για τα εγκλήματα (σε βάρος και γυναικών) που έκανε ο νατοϊκός / αμερικανικός στρατός στα 20 χρόνια κατοχής, που έχουν ξεχάσει και το Γκουαντάναμο και τα κολαστήρια τύπου Αμπού Γκράιμπ, και τώρα έχουν ανατριχιάσει με την επιτροφή των «απολίτιστων», ας βολευτούν με φευγαλέες «ειδήσεις» … για την «απελευθέρωση του αφγανιστάν» απ’ τους αντάρτες της κοιλάδας.

Έχουν λίγες ημέρες ακόμα στη διάθεσή τους… Μετά θα ξεχάσουν το θέμα…

Ινδοκούς: the chessboard 1

Πέμπτη 19 Αυγούστου>> Οι πρωτοκοσμικοί (οι ντόπιοι πρώτοι και καλύτεροι) νοσταλγοί της παγκόσμιας ηγεμονίας της δύσης ξερνάνε. Η ανωτερότητα του λευκού χριστιανού είναι τόσο χωνεμένη στις ιδεολογίες τους ώστε τώρα που η δυτική παρακμή είναι πολύπλευρη και ολοφάνερη το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ξερνάνε χολή. Κατά την ρατσιστική / ιμπεριαλιστική γνώμη τους το αφγανιστάν ΔΕΝ ήταν υπό στρατιωτική κατοχή εδώ και μια 20ετία· το νατο (συμπεριλαμβανομένου και του ελλαδιστάν) ΔΕΝ ήταν κατοχική δύναμη αλλά «το φως ενάντια στο σκοτάδι»· οι αφγανοί μια μόνο επιλογή είχαν, να γλύφουν τις αρβύλες των πρωτοκοσμικών (και να θάβουν σιωπηλά τις χιλιάδες των δολοφονημένων απ’ τα drones ανδρών, γυναικών και παιδιών…)· και, φυσικά, οι ταλιμπάν ΔΕΝ ήταν / είναι η ένοπλη αντικατοχική αντίσταση που κατάφερε, χωρίς σπουδαία μέσα (αλλά με καλούς συμμάχους) να νικήσει

Τα πιο πάνω χθεσινά στιγμιότυπα (φωτογραφίες) απ’ το «συριζαϊκό» γραφείο τύπου του ελληνικού υπ.εξ. και της ελληνικής «εθνικής γραμμής» είναι χαρακτηριστικά. Κάμποσοι «γεωπολιτικοί αναλυτές», προφέσορες ή πράκτορες, παρήλασαν και παρελαύνουν απ’ τους δημαγωγικούς μηχανισμούς, για να προβλέψουν (με ολοφάνερη λαχτάρα) ότι «στο αφγανιστάν θα πέσει μαχαίρι» (απ’ τους ταλιμπάν). Θέλουν αίμα των Άλλων, μ’ αυτό ζουν!! Και, φυσικά, η «απειλή»: τα «κύματα των αφγανών προσφύγων» που, αυτοί ξέρουν, «θα εργαλειοποιήσει ο Ερντογάν»…. (Πάνω απ’ όλα οι «επιστήμονες» και οι «ειδικοί», ντάξει;;;;)

Ποιός ενδιαφέρεται για τέτοιες φοβερές απόψεις και προβλέψεις; Οι συνηθισμένοι πελάτες, οι ενσωματωμένοι στην εθνική ιδεολογία… Κατά τα υπόλοιπα η παγκόσμια καπιταλιστική ιστορία τους έχει γραμμένους όλους αυτούς. Κινούνται ολοταχώς στο περιθώριο, και το μόνο που έχουν (και θα χρησιμοποιήσουν…) είναι αυτό που είχαν πάντα και τους περισσεύει: η βία.

Αν υπάρχουν αναγνώστριες / αναγνώστες που ενδιαφέρονται για τον καπιταλιστικό πλανήτη όπως είναι πραγματικά, ας δώσουν βάση στη συνέχεια.

Ένα ερώτημα κομβικό από πολλές απόψεις που γυροφέρνει διεθνώς (προκαλώντας, στην συντριπτική πλειονότητα, τραυλίσματα που παριστάνουν τις απαντήσεις) είναι το γιατί η Ουάσιγκτον αποφάσισε να αποσύρει (όσο…) τον στρατό της απ’ το αφγανιστάν; Δεν πήγε εκεί για να εγκατασταθεί στο «μαλακό υπογάστριο» της κίνας και της ρωσίας (ναι, γι’ αυτό πήγε!!) Πώς είναι δυνατόν να αποχωρεί τώρα που αυτοί οι rivals εμφανίζονται όλο και πιο ενισχυμένοι και φιλόδοξοι;

Ο χάρτης, δηλαδή η γεωγραφία, έχει τα βασικά της απάντησης. Όταν το γκουβέρνο του Bush του Β αποφάσισε να κηρύξει «τον μακρύ πόλεμο στην τρομοκρατία» ξεκινώντας με την εισβολή στο αφγανιστάν, στα τέλη του 2001, χρειαζόταν οπωσδήποτε βάσεις στην ευρύτερη περιοχή – βάσεις που του «προσφέρθηκαν» για κάμποσο καιρό απ’ τα –σταν βόρεια του αφγανιστάν, καθώς ο Putin και οι «πατριώτες της kgb» είχαν μόλις εγκατασταθεί στη Μόσχα. Χρειαζόταν όμως και κάτι ακόμα, σημαντικότερο: την συμμετοχή / συνεργασία του πακιστανικού καθεστώτος. Πρώτον, επειδή οι μυστικές υπηρεσίες της Ισλαμαμπάντ είχαν οργανική σχέση με τους ταλιμπάν που είχαν ανακηρυχτεί «τρομοκράτες». Και δεύτερον, επειδή το πακιστανικό έδαφος και ο αέρας ήταν (και παραμένει) κρίσιμος παράγοντας για την τροφοδοσία του κατοχικού στρατού στο αφγανιστάν.

Απόδειξη όχι μόνο της σημασίας του πακιστάν αλλά και της «έκτακτης ανάγκης» που είχε η Ουάσιγκτον απ’ την συμμετοχή και υποστηρίξη της Ισλαμαμπάντ, ήταν εκείνο που είχε απειλήσει τηλεφωνικά ο τότε αμερικάνος υφυπουργός εξωτερικών Richard Armitage τον τότε πρόεδρο του πακιστάν στρατηγό Mysharraf, λίγο πριν την εισβολή, στα τέλη του 2001: Αν δεν συνεργαστείτε να είστε έτοιμοι να σας βομβαρδίσουμε… Θα σας γυρίσουμε στη λίθινη εποχή!! (Μια ακόμα απόδειξη είναι ότι το ελλαδιστάν, γνήσιος σύμμαχος της Ουάσιγκτον, κήρυξε απ’ το 2002 και μετά τους ως τότε φιλήσυχους μετανάστες εργάτες απ’ το πακιστάν σε υποψήφιους τρομοκράτες. Αργότερα τους ανέθεσε στα βοθρολύματα…)

Οποία κομψότης αλαζόνα αμερικάνου πολεμόκαβλου κοκάκια! “Στη λίθινη εποχή”!!! Η εξουσία στο Ισλαμαμπάντ δεν θα θυσίαζε τους ταλιμπάν αν είχε περιθώριο επιλογής. Αλλά σ’ εκείνη τη δεδομένη στιγμή δεν είχε. Και δέχτηκε τον εκβιασμό· για την ακρίβεια τον μισο-δέχτηκε. Ποτέ δεν έπαψε να έχει σχέσεις με τους ταλιμπάν αυτά τα 20 χρόνια, και ποτέ δεν είδε με «καλό μάτι» τους διάφορους προέδρους / ανδρείκελα που εγκαθιστούσαν οι κατοχικοί στην Καμπούλ ή την προοπτική μόνιμων αμερικανικών βάσεων εκεί…

Συνεπώς η σχέση Ισλαμαμπάντ – Ουάσιγκτον δεν ήταν ποτέ ειδυλλιακή αυτά τα 20 χρόνια της νατοϊκής κατοχής του αφγανιστάν. Πότε πότε “ισλαμιστές αντάρτες” έκαναν επιθέσεις στα βυτιοφόρα και τα φορτηγά που μετέφεραν, μέσω πακιστανικού εδάφους, καύσιμα και άλλα είδη τον κατοχικό στρατό· προκαλώντας μικρότερες ή μεγαλύτερες “κρίσεις επιμελητείας”.

Εν τω μεταξύ η Ισλαμαμπάντ βελτίωνε διαρκώς τις σχέσεις της με το Πεκίνο. Όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά και για γεωπολιτικούς: έχοντας μόνιμο «εθνικό εχθρό» το Ν. Δελχί (και το αντίστροφο…) μια κάποια συμμαχία με το Πεκίνο (που δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις με το ινδικό καθεστώς, και το αντίστροφο…) ήταν αυτονόητη.

Ινδοκούς: the chessboard 2

Πέμπτη 19 Αυγούστου>> Το διάστημα 2009 – 2011 είναι ίσως το (από ιστορική άποψη) κρισιμότερο καθώς αποτελεί την γενεαλογία εκείνων που συμβαίνουν τώρα και θα ακολουθήσουν. Η καινούργια αμερικανική διοίκηση («δημοκρατικοί» / Obama) άρχισε να διαβλέπει απ’ την μια μεριά την «αναδυόμενη» δύναμη του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου και απ’ την άλλη την χωρίς τέλος φθορά του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» που είχε ξεκινήσει το 2001 η διοίκηση Bush του Β. Στο σχεδιασμό μπήκε πια η «απεμπλοκή» από διάφορα δευτερεύοντα πεδία «αντιτρομοκρατικού πολέμου» (στη μέση Ανατολή και στο Ινδοκούς) και η συστηματικότερη πολιτικο-στρατιωτική στόχευση απευθείας στο Πεκίνο και στη Μόσχα. (Για την μέση Ανατολή την «δουλειά» της διαρκούς δημιουργικής καταστροφής σαν ύστατης γραμμής ανάσχεσης μιας πιθανής επιρροής του Πεκίνου και της Μόσχας θα την αναλάμβαναν εργολάβοι, τύπου isis, με την βοήθεια δημοκρατικών συμμάχων σαν τους τοξικούς του Ριάντ και Αμπού Ντάμπι).

Ο σχεδιασμός προέβλεπε ένα «γερό surge» του στρατού κατοχής στο αφγανιστάν για να εκμηδενιστούν οι ταλιμπάν έτσι ώστε στις αρχές του 2011 να αρχίσει η σταδιακή αποχώρηση του αμερικανικού στρατού από ‘κει και η ανάληψη πλήρους και αποτελεσματικής εξουσίας από την «νικηφόρα» κυβέρνηση της Καμπούλ. Κάποιες αμερικανικές βάσεις θα παρέμεναν εκεί, φυσικά, αφού άλλωστε θα το ζητούσε ευγενικά η «νικηφόρα»… Ταυτόχρονα, το 2011 ανακοινώθηκε το θρυλικό «pivot στην Ασία»: η Ουάσιγκτον άνοιξε επίσημα το μέτωπο του Ειρηνικού με πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά μέσα.

Μόνο που ο σχεδιασμός και τα χρονοδιαγράμματα σε ό,τι αφορούσε το αφγανιστάν απέτυχαν. Παρότι βρέθηκαν συγκεντρωμένοι εκεί πάνω από 100.000 αμερικάνοι πεζοναύτες (μαζί με όλα τα σέα τους), ο «δυνατότερος στρατός του κόσμου», δεν κατάφερε να καταβάλει τους ταλιμπάν που εξακολουθούσαν να ελέγχουν κάποιες (σχετικά μικρές) περιοχές του αφγανιστάν, κυρίως όμως εξακολουθούσαν να έχουν την υποστηρίξη μεγάλου μέρους του πληθυσμού.

Το ερώτημα, κατά συνέπεια, γιατί ο επανα-ορισμός των προτεραιοτήτων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού άμεσα κατά του Πεκίνου και της Μόσχας σήμαινε ήδη απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’10 (κάποιοι είδους) στρατιωτική αποχώρηση απ’ το Αφγανιστάν (απ’ το «μαλακό υπογάστριο…) θα έπρεπε να έχει γίνει τότε. Και η απάντηση είναι, ήταν από τότε, στο χάρτη: πακιστάν αλλά και τα υπόλοιπα –σταν του «μετασοβιετικού χώρου».

Τα δεύτερα είχαν αρχίσει ήδη να προσανατολίζονται περισσότερο προς την Μόσχα… Αλλά το «όχι-με-ιδιαίτερο-ζήλο» συμμαχικό αλλά στρατηγικής σημασίας πακιστάν ήταν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα: η όποια «συμμαχία κατά της κίνας» υπό αμερικανική διεύθυνση θα έπρεπε να περιλάβει οπωσδήποτε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το Νέο Δελχί… Συνεπώς, στην πορεία των πραγμάτων, η Ισλαμαμπάντ θα έδειχνε όλο και μικρότερο ζήλο να βοηθάει την συντήρηση αμερικανικών βάσεων στο αφγανιστάν – κατά του Πεκίνου….

Μια ισχυρή στρατιωτική παρουσία του αμερικανικού στρατού στα αφγανικά υψίπεδα θα απαιτούσε «ένα άλλο» πακιστάν, «ένα άλλο» τατζικιστάν, «ένα άλλο» κυργιζιστάν και, πιθανότατα, «ένα άλλο» ιράν: το κυργιζιστάν και το τατζικιστάν όμως είχαν προσχωρήσει ήδη στο «σύμφωνο της Σαγκάης» (SCO), μαζί με την Μόσχα και το Πεκίνο. Το πακιστάν μπήκε αργότερα. Και σύντομα θα έχει ενταχθεί σ’ αυτή την συμμαχία και το ιράν (γι’ αυτά προσεχώς…). Με απλά λόγια: η αμερικανική κατοχή του αφγανιστάν θα ήταν εύκολο να απομονωθεί και να γυρίσει μπούμεραγκ κάποια στιγμή· συνεπώς θα έπρεπε να αναθεωρηθεί…

Το γιατί χρειάστηκαν τόσα χρόνια για αυτήν την αναθεώρηση είναι ένα ερώτημα του οποίου η απάντηση αφορά τις δομές, την ισχύ και τα συμφέροντα του αμερικανικού στρατο-βιομηχανικού συμπλέγματος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι και το ψόφιο κουνάβι είχε προσπαθήσει να κάνει αυτήν την αποχώρηση (την οποία άλλωστε είχε υποσχεθεί). Αν απέτυχε ήταν επειδή δεν ήλεγχε το αμερικανικό μιλιταριστικό σύμπλεγμα. Ωστόσο πρόλαβε να υπογράψει την συμφωνία της αποχώρησης – με τους ταλιμπάν… τον Φλεβάρη του 2020…

(φωτογραφία: Σκληρή εικόνα, εντελώς ακατάλληλη για πολιτικά ανήλικους. Ταλιμπάν με προβιές και αμερικάνοι ceo χωρίς, σε αναμνηστική φωτογράφηση απ’ την συνάντησή τους στη βίλλα του τότε αντιπροέδρου της πετρελαϊκής Unocal Marty Miller, στο Τέξας, με θέμα την κατασκευή πετρελαιαγωγού στο αφγανικό έδαφος. Ήταν το 1997, οι διαπραγματεύσεις γίνονταν με τις ευλογίες της διοίκησης Clinton, και οι ταλιμπάν πίστευαν ότι δεν φοράνε προβιές και ότι οι αμερικάνοι είναι φίλοι τους…

Μετά η γραμμή στην Ουάσιγκτον άλλαξε…)

Ινδοκούς: the chessboard 3

Πέμπτη 19 Αυγούστου>> Η σημασία που έχει η Ισλαμαμπάντ για το μέλλον του (υπό τον έλεγχο των ταλιμπάν) αφγανιστάν αποδεικνύεται ξανά τώρα – μόνο οι άφθονοι ηλίθιοι του πρωτοκοσμικού ρατσισμού, της δημαγωγίας και του εντόπιου εθνικισμού, προφέσορες ή μη, δεν χαμπαριάζουν. Αλλά δεν πειράζει: ας συνεχίσουν έτσι!

Την περασμένη Κυριακή, πρώτη ημέρα της απελευθέρωσης της Καμπούλ, μια γκάμα αντιταλιμπάν αφγανών πολέμαρχων, απ’ αυτούς που είχαν συγκροτήσει την «βόρεια συμμαχία» το 2001 και είχαν βοηθήσει τον αμερικανικό/νατοϊκό στρατό στην εισβολή, πήραν τον δρόμο για την Ισλαμαμπάντ. Εκλεκτοί «κύριοι»: τρεις κορυφαίοι πολέμαρχοι απ’ την κοιλάδα του Panjshir (την μόνη περιοχή που δεν έχουν ανακαταλάβει οι ταλιμπάν), βετεράνοι Hazara, εκπρόσωποι της Jamiat-e Islami, o μεγαλύτερος γυιός και διάδοχος του πολέμαρχου της Mazar-i-Sharif Atta Noor, και διάφοροι μεσαίοι «φεουδάρχες» απ’ το αφγανικό κοινοβούλιο. Θέμα συζήτησης με το πακιστανικό καθεστώς; Η διευθέτηση (και ο εξορθολογισμός…) των απαιτήσεών τους για μια ειρηνική συνέχεια στην πολιτική και κοινωνική ζωή του αφγανιστάν…. Δεν θα σας φανεί παράξενο: μόλις τελείωσε η συζήτηση (ή αυτός ο γύρος της) η Ισλαμαμπάντ ενημέρωσε το Πεκίνο και την Μόσχα…

Τα φιλόδοξα «εγώ» όλων αυτών των τύπων είναι γνωστά για την καταστροφικότητά τους, δεν υπάρχει αμφιβολία. Μόνο που τώρα είναι περικυκλωμένοι: Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Ισλαμαμπάντ, και (όχι τόσο μακριά) Άγκυρα. Δεν είναι στρατιωτικό το ζήτημα παρά μόνο σε τελευταία ανάλυση, αν επιμείνουν. Αυτό που τους κυκλώνει τώρα είναι ένα σετ «εγγυητριών δυνάμεων» πρώτης γραμμής για την ένταξη και του αφγανιστάν στο ευρασιατικό project. “Καπιταλιστική ανάπτυξη” λέγεται αυτό και δεν ξέρουμε κανέναν μαφιόζο, οπουδήποτε στον πλανήτη, να την αρνήθηκε ποτέ!!

Τα λεφτά είναι πολλά, αλλά δεν πρέπει να έχουν παράλογες απαιτήσεις. Όμως γι’ αυτά θα πούμε περισσότερα στο κοντινό μέλλον.

Η Ουάσιγκτον, σαν αρχιστράτηγος του δυτικού ιμπεριαλισμού (που δεν είναι, πάντως, ενιαίος) ηττήθηκε; Ναι, αλλά όχι με την έννοια ότι άφησε ένα «τετραγωνάκι», κι αυτό είναι όλο.

Και πάλι όμως θα πρέπει να κάνουμε προσεχώς μια ευρύτερη ανασκόπηση της θέσης που έχει αυτή η ήττα…

(φωτογραφία πάνω: Σκληρή εικόνα, εντελώς ακατάλληλη για πολιτικά ανήλικους. Ταλιμπάν με προβιές, επικεφαλής του σκληρού πυρήνα της οργάνωσης (Haqqani) συζητούν με τον πρώην πρόεδρο (μαριονέτα με άκρες εντός της επικράτειας) του αφγανιστάν Hamid Karzai (διακρίνεται στο βάθος αριστερά, χωρίς προβιά) περί σχηματισμού μιας κυβέρνησης ενότητας… Το κάνουν, φυσικά, για να εξαπατήσουν τους πρωτοκοσμικούς «αντιιμπεριαλιστές»…

Χτες αυτά…)

Ινδοκούς: the graveyard

Δευτέρα 16 Αυγούστου>> Τελικά οι ταλιμπάν άκουσαν την κινέζικη συμβουλή με τον δικό τους τρόπο: προχώρησαν τόσο γρήγορα (ή ειπωμένο διαφορετικά: ο επίσημος αφγανικός στρατός παραδόθηκε / προσχώρησε στην τελευταία πράξη της αντικατοχικής εκστρατείας τόσο γρήγορα) ώστε η Καμπούλ (και ό,τι αυτή συμβολίζει πολιτικά και οικονομικά αυτά τα 20 χρόνια της κατοχής) να παραδοθεί ειρηνικά. Ο πρόεδρος / ανδρείκελο Ashraf Ghani την έκανε αεροπλανικά μαζί με την αυλή του, και η μάχη δρόμο δρόμο που Τεχεράνη, Ισλαμαμπάντ, Πεκίνο και Μόσχα δεν ήθελαν με τίποτα, τελικά δεν έγινε. Δεν την ήθελαν ούτε οι αφγανοί.

Η εικονογραφία της άρον άρον αποχώρησης των τελευταίων νατοϊκών κατοχικών θυμίζει έντονα μια άλλη ήττα. Στο βιετνάμ, το 1975. Υπάρχουν ομοιότητες αλλά και σοβαρές διαφορές. Οι ταλιμπάν δεν είναι κομμουνιστές, είναι συντηρητικοί ισλαμιστές (αλλά όχι ουαχαβίτες τύπου isis, το αντίθετο!). Η αποχώρηση του κατοχικού στρατού (δηλαδή η ήττα του) δεν προκλήθηκε (και) από ένα ρωμαλέο αντιπολεμικό κίνημα στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο – το αντίθετο. Οι δυτικοί «ειρηνιστές / αντιμιλιταριστές» (αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι) είναι στη μεγάλη πλειοψηφία τους απασχολημένοι με τα «δικά» τους, και ποτέ δεν είδαν στην κατοχή και στα εγκλήματα πολέμου στο αφγανιστάν τίποτα άλλο απ’ την κυρίαρχη άποψη: την ιεραποστολική προσπάθεια του λευκού ανθρώπου να εκπολιτίσει πρωτόγονους πληθυσμούς και κοινωνίες. Με δυο λόγια η χθεσινή ημέρα δεν σφραγίζει μόνο την ήττα του δυτικού / αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο ινδοκούς· σφραγίζει επίσης και τον αλαζονικό πρωτοκοσμικό (πολιτιστικό) ναρκισσισμό. Η «αυτοδιάθεση του αφγανικού λαού», κατακτημένη με τα όπλα μετά από 20 χρόνια αντίστασης, δεν εορτάζεται πουθενά στη δύση. Αλλά αυτό είναι πρόβλημα (ένα απ’ τα πολλά) των δυτικών κοινωνιών, κανενός άλλου!

(φωτογραφίες από πάνω προς τα κάτω:

Saigon 1975: κόσμος (όχι μόνο διπλωματικοί υπάλληλοι αλλά και νοτιο-βιετναμέζοι συνεργάτες των κατοχικών) συνωστίζεται για να ανέβει στα ελικόπτερα που προσγειώνονται στην ταράτσα της αμερικανικής πρεσβείας. Οι βιετκόνγκ έχουν εισβάλει ήδη στην πρωτεύουσα.

Kabul 2021: ένα απ’ τα αμερικανικά Σινούκ πετάει απ’ την ταράτσα της αμερικανικής πρεσβείας προς το αεροδρόμιο που οι ταλιμπάν έχουν αφήσει ανοικτό για να διευκολυνθεί η φυγή των τελευταίων αμερικάνων / νατοϊκών. Όσο για τους συνεργάτες της κατοχής; Όλοι οι νατοϊκοί (συμπεριλαμβανομένων και των ελλήνων που είχαν 80 ντόπιους συνεργάτες) τους υποσχέθηκαν πολλά, αλλά οι πραγματικότητα είναι ότι ελάχιστοι είναι πολύτιμοι. Όπως συμβαίνει παντού και πάντα η μεγάλη πλειοψηφία των «συνεργατών» είναι αναλώσιμοι. Αυτοί λοιπόν θα πρέπει τώρα να διαπραγματευτούν το μέλλον τους με τους απελευθερωτές ταλιμπάν…)

Ινδοκούς: η διαλεκτική της ιστορίας

Δευτέρα 16 Αυγούστου>> Υπάρχουν κι άλλες αλλαγές, αυτή τη φορά ανάμεσα στο 1996 και το 2021. Οι ταλιμπάν (μαθητές ιεροδιδασκαλίων: talib) που καταλάμβαναν την Καμπούλ τον Σεπτέμβρη του 1996 δεν είναι οι ίδιοι μ’ αυτούς που την απελευθέρωσαν τώρα. Όχι σαν άτομα. Τότε είχαν την υποστήριξη των πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών σαν στήριγμα, που ήθελαν ένα σταθερό καθεστώς στο αφγανιστάν αντί για έναν διαρκή εμφύλιο μεταξύ τοπικών (και φυλετικών) πολέμαρχων, που αργά ή γρήγορα θα μετέφεραν στην σύγκρουση και στο βόρειο πακιστάν.

Μετά από 20 χρόνια κατοχής και ένοπλης αντίστασης οι ταλιμπάν έχουν μάθει πολλά για την διεθνή γεωπολιτική και την μετατόπιση του «άξονα περιστροφής» του καπιταλιστικού πλανήτη στα ανατολικά, στην ασία. Έχουν πολύ περισσότερους συμμάχους και – κατά συνέπεια – μεγαλύτερα περιθώρια μιας ορθολογικής καπιταλιστικής ανάπτυξης σε μια κοινωνία που παραμένει βασικά αγροτική και φυλετική.

Το 1996 οι ταλιμπάν ήταν κυρίως pasthun, η πολυπληθέστερη φυλή στο αφγανιστάν και στο βόρειο πακιστάν. Στο βόρειο αφγανιστάν ήταν συγκεντρωμένες φυλές καταγωγής απ‘ τα γειτονικά ουζμπεκιστάν και τατζικιστάν, αντίπαλες των pasthun και των ταλιμπάν· με πιο γνωστό πολέμαρχο τον ουζμπέκο Abdul Rashid Dostum, που συμμάχησε με τον αμερικανικό στρατό (“βόρεια συμμαχία”) όταν έγινε η εισβολή το 2001. Τώρα η ευκολία (σχεδόν χωρίς μάχες) που οι ταλιμπάν απελευθέρωσαν πρώτα πρώτα όλη την βόρεια ζώνη του αφγανιστάν (σε μεγάλο βαθμό την ζώνη ελέγχου του Dostum), αλλά και η ευκολία με την οποία παραδόθηκε (τελευταία πριν την Καμπούλ) η Mazar-i-Sharif του τατζίκου πολέμαρχου Atta Mohammad Noor στα βόρεια / βορειοανατολικά, δείχνει καθαρά ότι όλοι αυτοί οι πολέμαρχοι / επιχειρηματίες (μαύροι ή λευκοί) προσανατολίζονται πια προς το ευρασιατικό project. Το οποίο εκπροσωπούν (και θα διαχειριστούν) κατά κύριο λόγο οι ταλιμπάν. Μια κάποια «συμφωνία κυρίων» για τις προσόδους και τις επιχειρηματικές ευκαιρίες απ’ τους κινέζικους «δρόμους του μεταξιού» μέσα στην αφγανική επικράτεια καθώς και απ’ την (μη δυτική) εκμετάλλευση του πλούσιου σε ορυκτά αφγανικού υπεδάφους μπορεί να εξηγήσει γιατί στάθηκε τόσο εύκολη και ανώδυνη η παλινόρθωση των ταλιμπάν.

Αλλαγές υπάρχουν (και θα εκδηλωθούν) και στα κοινωνικά ζητήματα. Την πενταετία 1996 – 2001 οι ταλιμπάν απ’ την μια μεριά εφάρμοσαν ένα ακραία συντηρητικό / ιδεολογικό πρόγραμμα «ελέγχου της κοινωνικής αναπαραγωγής» κυρίως σε βάρος των γυναικών· κι απ’ την άλλη ένα πρόγραμμα «παραγωγικής ανασυγκρότησης» εξαφανίζοντας, σχεδόν, την καλλιέργεια παπαρούνας και την παραγωγή πρώτης ύλης ηρωΐνης: πίστεψαν τις αμερικανικές υποσχέσεις για «ανάπτυξη μέσω αγωγών πετρελαίου»…

Τα 20 χρόνια της κατοχής που ακολούθησαν, ο νατοϊκός στρατός εκτός απ’ το να σφάζει αμάχους «περιφρούρησε» την παραγωγή οπίου επιτρέποντάς της να εκτοξευτεί, και προκάλεσε την γιγάντωση ενός ακραίου συστήματος πολιτικού προσοδισμού με κέντρο την εγκάθετη κυβέρνηση της Καμπούλ και τον στρατό. Τώρα οι ταλιμπάν υπόσχονται ότι έχουν «μάθει»: θα αναγνωρίσουν δικαίωματα στην εκπαίδευση και άλλες ελευθερίες στις γυναίκες, και θα καταπολεμήσουν την «διαφθορά». Για το πρώτο μπορεί κανείς να υποθέσει ότι είναι ειλικρινείς: κανένας απ’ τους συμμάχους τους, συμπεριλαμβανόμενου του συντηρητικού ιράν, δεν ευνοεί ένα κοινωνικό σύστημα τόσο ακραίας καταστολής σε βάρος των γυναικών, όπως εκείνο που είχαν εφαρμόσει στα ‘90s. Η «κοινωνική αναπαραγωγή» σ’ ένα περιβάλλον επενδύσεων σε υποδομές συγκοινωνιών, επικοινωνιών και στον τριτογενή τομέα δεν μπορεί να γίνει ομαλά με τις γυναίκες φυλακισμένες στα σπίτια τους – οι ταλιμπάν το έχουν καταλάβει. Τα γυναικεία χέρια και μυαλά θα χρειαστούν σ’ ένα πρόγραμμα καπιταλιστικής ανάπτυξης με διευρυμένη αγορά μισθωτής εργασίας που τώρα μοιάζει ρεαλιστικότερο από ποτέ… (Και, τελικά, δεν υπάρχει στον κόσμο θρησκευτικό δόγμα που να μην επιδέχεται ελαστικές ερμηνείες απ’ την όποια εξουσία!)

Η «διαφθορά», δηλαδή ο πολιτικός προσοδισμός, είναι διαφορετικό ζήτημα! Συναντιέται και στα «καλύτερα» μαγαζιά…. Και το ζήτημα της ηρωΐνης επίσης. Η καλλιέργεια της παπαρούνας είναι η μόνη πηγή ενός κάποιου εισοδήματος για τους φτωχούς αφγανούς αγρότες. Η παραγωγική αναδιάρθρωση εδώ (και όχι απλά η καταστροφή των φυτειών), η αλλαγή καλλιεργειών δηλαδή με βελτίωση της καθημερινότητας των αφγανών αγροτών, θα χρειαστεί πολύ ενεργητική βοήθεια απ’ το κινέζικο καθεστώς, σε ιδέες και μέσα (έχει πάντως την πείρα…). Και θα χρειαστεί επίσης κάποιο χρόνο.

Εκτός συνόρων όμως, απ’ το αφγανικό όπιο συντηρούνται πολύ ισχυρά μαφιόζικα κυκλώματα και μυστικές υπηρεσίες πολλών και διάφορων εθνικοτήτων. Οι ταλιμπάν λένε τώρα ότι θα απαγορεύσουν αυστηρά την διακίνηδη ηρωΐνης στο εσωτερικό του αφγανιστάν· αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα «κάνουν τα στραβά μάτια» στις εξαγωγές. Αν γίνει έτσι σημαίνει ότι δεν σκοπεύουν να αναμετρηθούν άμεσα με τις διεθνείς και πανίσχυρες ναρκομαφίες και τους κρατικούς / παρακρατικούς εταίρους τους.

Όλα αυτά είναι αυτή τη στιγμή πληροφορίες και εκτιμήσεις. Το κοντινό μέλλον θα δείξει…

(φωτογραφίες από πάνω προς τα κάτω:

Περιπολίες του κατοχικού στρατού στα αφγανικά παπαρουνοχώραφα. Έχουν υπάρξει αποκαλύψεις (και φωτογραφίες) ακόμα και για μεταφορά μεγάλων ποσοτήτων οπίου με αμερικανικά στρατιωτικά μεταγωγικά αεροπλάνα…

Θα πρέπει επ’ ευκαιρία να θυμίσουμε ότι το όπιο χρησιμοποιείται επίσημα απ’ τις φαρμακοβιομηχανίες, και υπάρχει μια διεθνώς καθορισμένη «νόμιμη ποσότητα» καθώς και ποσοστώσεις εκτάσεων και ποσοτήτων ανά κράτος για τους παραγωγούς του – με αυστηρή περιφρούρηση και ελέγχους. Αυτό σημαίνει ότι το νέο αφγανικό καθεστώς μπορεί να διεκδικήσει το νόμιμο μερίδιό του απ’ την διεθνή αγορά με πελάτες τις φαρμακοβιομηχανίες, που όμως θα είναι πολύ μικρότερο σε όγκο παραγωγής απ’ ότι τώρα…

Κάτω: Μια μικρή δόση εντόπιας υποστηρίξης στο «βαρύ έργο του λευκού κατακτητή»…. Το να υποδείξουμε, σαν ελάχιστο δείγμα της αληθινής κτηνωδίας, το video της περασμένης Δευτέρας, είναι άχρηστο – προφανώς… Υπάρχουν και πολύ χειρότερα ντοκουμέντα σφαγών – πάντως… Στην αυστραλία, για παράδειγμα, ακόμα προσπαθούν να αθωώσουν τους πεζοναύτες τους που βασάνιζαν και εκτελούσαν άοπλους αφγανούς αγρότες για πλάκα, για να περάσουν την ώρα τους…)